Ἆσμα Πολεμιστήριον - Ἀδαμάντιος Κοραής

Ἆσμα Πολεμιστήριον - Ἀδαμάντιος Κοραής
Α
Φίλοι μου συμπατριῶται,
Δοῦλοι νά 'μεθα ὡς πότε
Τῶν ἀχρείων Μουσουλμάνων,
Της Ἑλλάδος των τυράννων;
Ἐκδικήσεως ἡ ὥρα
Ἔφθασεν, ὦ φίλοι, τώρα·
H κοινή ΠΑΤΡΙΣ φωνάζει,
Με τα δάκρυα μας κράζει:
«Τέκνα μου, Γραικοί γενναῖοι,
Δράμετ' ἄνδρες τε καὶ νέοι·
K' εἴπατε μεγαλοφώνως,
Εἴπατε τ' ὅλοι συμφώνως,
Ἀσπαζόμεν' εἰς τον ἄλλον
M' ἐνθουσιασμόν μεγάλον:
Ἕως πότ' η τυραννία;
ΖΗΤΩ Η ΕΛΕΥΘEPIA»

Β

Με μεγάλην ἀφροσύνην
Τῶν Γραικῶν καὶ καταισχύνην,
Τοῦρκος, φευ! μας ἐτυράννει,
Καὶ ἀλλοῦ ποῦ δὲν εφάνη
Τόση βία κ' ἀδικία,
Τόση καταδυναστεῖα
Τῶν ἀχρειάστων Τούρκων,
Τῶν ἀγρίων Μαμαλοῦκων,
Ἦσαν ὅλα εἰς τας χεῖρας·
K' ἄν ἀπέθνησκε της πείνας,
Ὁ Γραικός ἐσιωποῦσε,
Νά λαλήση δὲν τολμοῦσε.
Ἑως πότε Μουσουλμάνους
Ὑποφέρομεν τυράννους;
Ἑως πότε ἡ δουλεία;
ΖΗΤΩ Η ΕΛΕΥΘEPIA!


Γ

Πού νῦν τέχνη; Πού 'πιστήμη;
Πού Γραικῶν η τόση φήμη;
Κατηργήθησαν, φεῦ! ὅλα·
K' ἀντ' αὐτῶν πάσχομεν τώρα
Μουσουλμάνων τυραννίαν,
Ἀμαθίαν καὶ πτωχείαν,
Βάσανα, μόχθους καὶ πόνους,
Μάστιγας, σφαγάς καὶ φόνους,
Καὶ ξενιτευμόν ΠΑΤΡΙΔΟΣ,
Στερευμόν πάσης ἐλπίδος.
Ὅλ' αὐτὰ συλλογισθῆτε,
Τους προγόνους μιμηθῆτε,
Ω Γραικοί ανδρειωμένοι,
K' εἴπατ' ὅλοι ἑνωμένοι:
«Ἑως πότ' ἡ τυραννία;
ΖΗΤΩ Η ΕΛΕΥΘEPIA!»
Δ

Τῶν Γραικῶν το μέγα γένος,
Το ἐξακουσμένον ἔθνος,
Εἰς Ἀνατολήν καὶ Δύσιν,
Ὡς νὰ μὴν ἤν' εἰς την φύσιν,
Μήτ' ἀκούεται καθόλου
Ἐξ ἑνός ὡς ἄλλου πόλου.
Ταυτά κάμν' ἡ τυραννία,
Μουσουλμάνων ἡ ἀγρία.
Ἀλλὰ ἦλθε τέλος πάντων,
Μεταξύ τόσων συμβάντων,
Ἐκδικήσεως ἡ ὥρα·
K' οἱ Γραικοί φωνάζουν τώρα,
Ἀλαλάζοντες με κρότον:
«Ἔλαμψε μετά τον σκότον,
Ἔλαμψεν ἡ σωτηρία·
ΖΗΤΩ Η ΕΛΕΥΘEPIA!»

Ε
Εἰς τυράννων την θυσίαν,
Ἅπαντες με προθυμίαν,
Ἔρχοντ' ἄλλος ἀλλαχόθεν
Της Ἑλλάδος πανταχόθεν·
Ὡς εἰς ἑορτὴν συντρέχουν,
Ὡς πανήγυριν την ἔχουν.
Καὶ δὲν στέργεται κανένας
Ἀπ' αὐτούς, μικρός ἡ μέγας,
Ἐξοπίσω νὰ 'πομείνη,
Εἶναι, λέγει, καταισχύνη.
Τους υἱούς τῶν οἱ πατέρες
Ἐγκαρδιώνουν, κ' αἱ μητέρες·
«Εὖγε! τέκνα μου» τους λέγουν,
K' εἰς τον πόλεμον τους στέλλουν·
Ἑως πότε ἡ δουλεία;
ΖΗΤΩ Η ΕΛΕΥΘEPIA!

Στ

Τα σπαθία των γυμνωμένα,
Πρὸς τον οὐρανόν στρεμμένα,
Σταυρωμένα τα κλονούσι,
Ὅσον νὰ σπινθοβολοῦσι·
K' ἀσπαζόμεν' εἷς τον ἄλλον,
Ὅρκον κάμνουσι μεγάλον,
Τότε μόνον νὰ τ' ἀφήσουν
Ἀφ' οὐ τους ἐχθρούς νικήσουν.
Ναὶ μὰ Πίστιν! μὰ ΠΑΤΡΙΔA!
Μὰ την εἰς θεόν ἐλπίδα!
Της Ἑλλάδος ἡ πρὶν δόξα,
Με των τέκνων της τα τόξα,
Θέλει πάλιν ἐπιστρέψη,
Νέους Ἥρωας νὰ στέψη.
Ἕως πότ' ἡ τυραννία;
ΖΗΤΩ Η ΕΛΕΥΘEPIA!

Ζ

Τρόπαια τοῦ Μαραθῶνος
Δὲν ἠφάνισεν ὁ χρόνος,
Μήτε Σαλαμῖνος ἔργα
Τῶν Ἑλλήνων (Θαῦμα μέγα!).
Οἱ Γραικοί τ' ἀνιστοροῦνται,
Καὶ καλά τα εὐθυμοῦνται.
Πρόγονοί τῶν είν' ὁ Μίνως,
Λυκοῦργος, Σόλων ἐκεῖνος,
Μιλτιάδης, Λεωνίδης,
Μετ' αὐτῶν ὁ Ἀριστείδης,
Καὶ Θεμιστοκλῆς ὁ μέγας·
Ὡς αὐτοί ἄλλος κανένας.
Σιωπῶ τοσούτους ἄλλους,
Ἄνδρας θαυμαστούς, μεγάλους.
Ἕως πότε ἡ δουλεία;
ΖΗΤΩ Η ΕΛΕΥΘEPIA!

Η

Τούτους οἱ Γραικοί μιμοῦνται,
Τούρκους πλέον δὲν φοβοῦνται.
Την ζωήν καταφρονοῦσι,
Τους τυράννους δὲν ψηφοῦσι,
Παρά νὰ ὑποταχθῶσι,
Προτιμοῦν νὰ φονευθῶσι.
Εἷς Γραικούς κόποι καὶ πόνοι
Εἶν' οὐδὲν· Μόνοι καὶ μόνοι
Τους ἐχθροὺς νὰ πολεμήσουν
Δύνανται, καὶ νὰ νικήσουν.
Ἀλλὰ τί δὲν θέλουν κάμει,
Ὅταν μετ' αὐτῶν οἱ Γάλλοι,
Ἐνωθώσιν εἰς ἐν σῶμα;
Δὲν φοβοῦνται πλέον πτῶμα.
Ἑως πότ' ἡ τυραννία;
ΖΗΤΩ Η ΕΛΕΥΘEPIA!

Θ

Θαυμαστοί Γενναῖοι Γάλλοι,
Κατ' ἐσᾶς δὲν εἶναι ἄλλοι,
Πλήν Γραικῶν, ἀνδρειωμένοι,
K' εἰς τους κόπους γυμνασμένοι.
Φίλους της ἐλευθερίας,
Τῶν Γραικῶν της σωτηρίας,
Ὅταν ἔχωμεν τους Γάλλους,
Τίς ἡ χρεία ἀπὸ ἄλλους;
Γάλλοι καὶ Γραικοί δεμένοι,
Με φιλίαν ἑνωμένοι,
Δὲν εἶναι Γραικοί ἡ Γάλλοι,
Ἀλλ' ἐν ἔθνος Γραικογᾶλλοι,
Κράζοντες, «Ἀφανισθήτω,
K' ἐκ της γῆς ἐξαλειφθήτω
H κατάρατος δουλεία!
ΖΗΤΩ Η ΕΛΕΥΘEPIA!»