Τό Ὄνομα Ἕλλην καὶ ἡ Ἐννοιολογική του Σημασία

 Ὅλοι εἴμεθα Ἕλληνες! Οἱ νόμοι μας, ἡ φιλολογία μας, ἡ Θρησκεία μας, οἱ τέχνες μας ἔχουν τις ρίζες τῶν στὴν Ἑλλάδα. Ὁ ἀνθρώπινος τύπος καὶ το ἀνθρώπινο πνεῦμα ἔφθασαν στὴν τελειότητα στὴν Ἑλλάδα"

Βλ. Πέρσυ Σέλλεϋ (1792-1822) "Ελλάς"

1. Ποτέ στὴν ἀρχαιότητα, στὴ ρωμαϊκή, ρωμαιοβυζαντινή καὶ μεταβυζαντινή περίοδο (στὰ 400 χρόνια της ὀθωμανικῆς κυριαρχίας), το ὄνομα Ἕλλην δὲν πολιτογραφήθηκε σὰν δηλωτικό φυλετικῆς καὶ ἐθνικῆς καταγωγῆς ἐκείνου ποῦ το ἔφερε.

Αὐτὸ, καὶ στὶς τέσσερις αὐτὲς περιόδους, συμβόλιζε καὶ ἐξέφραζε τον φορέα τῶν ψηλοτέρων, ὡραιοτέρων καὶ τελειοτέρων πνευματικῶν, φιλοσοφικῶν, θρησκευτικῶν, πολιτιστικῶν, ἀνθρωπιστικῶν, πολιτικῶν, κοινωνικῶν κ.λπ. ΙΔΕΩΔΩΝ ποῦ ἀπὸ τους πανάρχαιους προϊστορικούς χρόνους μέχρι την ἐποχῆ μας μπόρεσε ὁ Ἄνθρωπος νὰ συλλάβει, ἐνστερνιστεῖ, λατρεύσει καὶ μεταδώσει καὶ στοὺς ἄλλους Ἀνθρώπους.

Ἀκόμα αὐτὸ, καὶ στὶς τέσσερις αὐτὲς περιόδους, ἀποτελοῦσε το διαχωριστικό ὁρόσημο ἀνάμεσα στοὺς βάρβαρους, δηλαδή στοὺς ἀπολίτιστους λαούς (Ἑβραίους, Βορειοευρωπαῖους, Εὐρωασιάτες καὶ Πέρσες), καὶ κείνους ποῦ εἶχαν ἐκπολιτιστεῖ, δηλαδή ὅσους εἶχαν ἀσπασθεῖ καὶ ἀκολουθοῦσαν ("χρώμενοι της Ἑλλάδος φωνῆς" ὁμιλοῦσαν την ἑλληνική γλῶσσα) τον Πολιτισμό, τις πνευματικές, φιλοσοφικές, θρησκευτικές, ἀνθρωπιστικές, πολιτικές, κοινωνικές ἀξίες, ἀρχὲς καὶ παραδόσεις τῶν Ἑλλήνων.

Ἡ πολιτογράφηση του ὀνόματος Ἕλλην, σὰν δηλωτικοῦ φυλετικῆς καὶ ἐθνικῆς καταγωγῆς, ἔγινε μόνο μετά την ὁριστική (το 1821) καταστροφή της πνευματικοπολιτιστικής Αὐτοκρατορίας τῶν Ελλήνων και την "κατασκευή" του Κρατιδίου ποῦ ὀνόμασαν Νέα Ἑλλάδα.

Τὸ ὄνομα Ἕλλην οὔτε ὑποδήλωνε ΠΟΤΕ, οὔτε ὑποδηλώνει, οὔτε εἶναι ΔΥΝΑΤΟ (ἐκ της γραμματικῆς καὶ ἐννοιολογικῆς του ἐτυμολογίας) νὰ ὑποδηλώσει τον Ἰθαγενῆ, τον αὐτόχθονα (χθών-αυτός = κείνους ποῦ γεννήθηκε στὸν συγκεκριμένο γεωγραφικό χῶρο ποῦ λέγεται Ἑλλάδα-στή γῆ της Ἑλλάδος), ἡ τον Γαιήοχο ή Γαιούχο, τον ἀπὸ ή ἐπὶ της Γαίας-γῆς = περιοχῆς, ἐδάφους, καὶ χώρας γεννηθέντα, οὔτε τον αὐτόνομο (σ' ἀντίθεση με τον ὑπήκοο) = ἐλεύθερο Ἄνθρωπο ὁ ὁποῖος σέβεται καὶ τηρεῖ τις παραδόσεις, ἀξίες καὶ ἀρχὲς (πολιτιστικές, πνευματικές, λατρευτικές, κοινωνικές κ.λπ.) καὶ τους θεσμούς καὶ νόμους της Πολιτείας στὴν ὁποία γεννήθηκε καὶ γαλουχήθηκε (στὴ συγκεκριμένη περίπτωση της Ἑλληνικῆς σήμερα καὶ στὴν ἀρχαιότητα της Ἀθηναϊκῆς, Σπαρτιατικῆς, Κρητικῆς, Μακεδονικῆς, Αἰτωλικής, Κορινθιακής κ.λπ.), οὔτε φυσικά τον Ὑπήκοο = Πολίτη, ὁ ὁποῖος μπορεῖ νὰ ἔχει ὁποιαδήποτε φυλετική ἢ ἐθνική καταγωγή καὶ νὰ ἀκολουθεῖ καὶ νὰ τηρεῖ ὁποιεσδήποτε πολιτιστικές, λατρευτικές κ.λπ. παραδόσεις, ἀρχὲς καὶ ἀξίες, ἀλλὰ ποῦ ἁπλῶς μόνο εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ σέβεται καὶ τηρεῖ τὴ γραπτή, καὶ ὄχι ἐθιμική, Νομοθεσία της χώρας, ἡ της Πόλης της ὁποίας ζήτησε νὰ τον ἀναγνωρίσει σὰν Πολίτη της = Ὑπήκοό της κι' ἐκείνη ἔκανε ἀποδεκτή την αἰτήση του.

2. Το ὄνομα Ἕλλην οὔτε εἶχε, οὔτε ἔχει, οὔτε μπορεῖ νὰ ἀποκτήσει ἐθνικὴ σημασία καὶ ἐθνικὸ περιεχόμενο. Εἶχε, ἔχει καὶ θὰ ἔχει ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ σημασία καὶ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ περιεχόμενο. Γιατί οὔτε γραμματικά, οὔτε ἐννοιολογικά δὲν ἐκφράζει καὶ δὲν ὑποδηλοῖ τους ὄρους Ἰθαγένεια καὶ Ἐθνικότητα.

Ἕλλην μπορεῖ νὰ εἶναι ὁ ὁποιοσδήποτε, ἀπὸ ὁποιαδήποτε Φυλή καὶ σε ὁποιοδήποτε μέρος της γῆς καὶ ἐάν γεννήθηκε, ἀρκεῖ μόνο νὰ ἔχει, ἀπὸ τους γονεῖς του, ἡ το περιβάλλον του (πολιτειακό, κοινωνικό κ.λπ.) γαλουχηθεῖ καὶ ἀνδρωθεῖ με τα ἰδεώδη, τις ἀρχὲς, ἀξίες καὶ παραδόσεις του Ἑλληνισμοῦ.

Δύο πολύ μεγάλοι Ἕλληνες, πολύ ἀνώτεροι ἀπὸ πολλούς ἀπὸ μας ποῦ ἔχουμε γεννηθεῖ στὴν Ἑλλάδα, ἔχουμε καθαρό ἑλληνικό αἷμα (Α' ἡ Αβ' θετικό), ἑλληνική Ἰθαγένεια, παίδευση καὶ Ὑπηκοότητα ἦταν π.χ.:

1) Ο γεννημένος στὴν Γαλατία, με πολύ βαθειά ριζωμένη στὴ γῆ της την γενεαλογική του ρίζα,ΜΕΓΙΣΤΟΣ Ρωμαῖος Αὐτοκράτορας Ἰουλιανός, ὁ δικαίως ἐπονομασθείς ΗΛΙΟΣ, ποῦ ἐπειδή καὶ κατά την τελευταία του πνοή συνέχιζε νὰ παραμένει Ἕλλην ἀρνούμενος νὰ γίνει Βάρβαρος - Ἰουδαιοχριστιανός - Ἑβραῖος, ἀποκλήθηκε, ἀπὸ τους Ἑβραίους καὶ Ἰουδαιοχριστιανούς, Παραβάτης.

Καὶ 2) Ο ΜΕΓΑΛΟΣ Φιλόσοφος Πρφύριος ὁ Τύριος (234-310 μ.Χ.) ὁ ὁποῖος γεννήθηκε στὴ Βαβυλῶνα, ἀπὸ γονεῖς Βαβυλώνιους, ποῦ καὶ αὐτῶν ἡ γενεαλογική ρίζα ἦταν βαθειά ριζωμένη στὴ βαβυλώνια γῆ, καὶ ποῦ στὸν τάφο του ἀκόμα, με τις ὑποθῆκες του το "ΚΑΤΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ", το "ΠΡΟΣ ΑΝΕΒΥ ΕΠΙΣΤΟΛΗ" καὶ το "ΠΡΟΣ ΜΑΡΚΕΛΛΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ", συνεχίζει νὰ παραμένει Ἕλληνας.

3. Το ὄνομα Ἕλλην δὲν παράγεται ἀπὸ το Ἑλλὰς, ἀλλὰ το δεύτερο ἀπὸ το πρῶτο. Ἕλλην, Ἑλλάς, Ἑλληνισμός καὶ Ἔθνος τῶν Ἑλλήνων εἶναι δύο ὀνόματα καὶ δύο ὅροι με ἀλληλοεξαρτώμενες ἔννοιες ἀλλὰ με διαφοροποιημένο το σημασιολογικό τους περιεχόμενο.

4. Σε κανένα ἀπὸ τα περισωθέντα ἔργα τῶν Ἀρχαίων Ἑλλήνων συγγραφέων (ἀπ' ὅσα ἔχω ὑπ' ὄψη μου) δὲν γίνεται, οὔτε ἄμεση, οὔτε ἔμμεση ἐννοιολογική ἑρμηνεία του ὀνόματος Ἕλλην. Η μόνη ἑρμηνεία ποῦ γίνεται, σε πολλά ἀπ' αὐτὰ τα ἔργα, εἶναι ἐτυμολογική.

Ὅλοι οἱ Ἀρχαῖοι, μεταγενέστεροί τους καὶ νεώτεροι Συγγραφεῖς ποῦ ἔχουν ἐτυμολογήσει την καταγωγή του ὀνόματος Ἕλλην ἔχουν στηριχτεῖ στὴν ἑρμηνεία ποῦ ἔχει δώσει ὁ Ὅμηρος (Ὀδύσσεια Δ' 726 καὶ Ἰλιάδα Β' 683 καὶ Στ' 684), ὁ ὁποῖος ἀναφέρει ὅτι αὐτὸ παράγεται ἀπὸ το Ἑλλάς, την πόλη της Θεσσαλίας την ὁποία ἔκτισε ὁ Ἕλλην ὁ Γυιός του Δευκαλίωνα.

Την ἴδια ἑρμηνεία του Ὁμήρου ἔχουν υἱοθετήσει καὶ ὅλα τα ὀρθογραφικά, ἑρμηνευτικά καὶ ἐτυμολογικά λεξικά της Ἀρχαίας καὶ Νέας Ἑλληνικῆς γλώσσας, ὅπως π.χ. του Ἡσυχίου, Εὐσταθίου, Στέφανου Βυζαντίου, Λίντελ Σκώτ, Γαζή, Βερναρδάκη, Σακελλαρίου, Κωνσταντινίδη, Χατζιδάκη, Δημητράκου. Σε κανένα ὅμως ἀπὸ τα λεξικά αὐτὰ δὲν γίνεται ἐννοιολογική ἑρμηνεία του ὀνόματος αὐτοῦ.

Πολλοί νεώτεροι Ἱστορικοί, Φιλόλογοι καὶ Γλωσσολόγοι δίδουν καὶ μία δεύτερη ἐτυμολογική ἑρμηνεία.

Κατά την ἑρμηνεία αὐτή αὐτὸ παράγεται ἀπὸ το ὄνομα Ἑλλάς-Έλλοι.

Το ὄνομα αὐτὸ το ἔφερε ἕνα ἀπὸ τα ἀρχαιότερα ἱερατικά γένη το ὁποῖο ἰεράτευε κληρονομικῶς στὸ Ἱερὸ του Δία στῆ Δωδώνη της Ἠπείρου.

Καὶ ἡ πρώτη καὶ ἡ δεύτερη ἑρμηνεία, ὅπως βλέπουμε εἶναι μόνο ἐτυμολογική καὶ ὄχι ἐννοιολογική. Καὶ σὰν ἐτυμολογικές ὅμως δὲν εἷναι σωστές. Δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι σωστές γιὰ τους ἁπλούστατους λόγους:

1ος) Ἀφοῦ, κατά την πρώτη ἐτυμολόγηση, ὁ Ἕλλην, ὁ Γυιός του Δευκαλίωνα, ἔκτισε την Πόλη: Ἑλλὰς, το πρῶτο ὄνομα προηγεῖται του δευτέρου. Ἑπομένως εἶναι καὶ φυσιολογικό καὶ λογικό νὰ παράγεται το Ἑλλάς ἀπὸ το Ἕλλην καὶ ὄχι το ἀντίθετο.

2ος) Το Ἑλλάς-Έλλοι, ποῦ κατά την δεύτερη ἐτυμολόγηση παράγεται το Ἕλλην-Έλληνες, παράγεται ἀπὸ το Ἑλλοπία. Ἑλλοπία ὀνομαζόταν ὁ κάμπος της Ἠπείρου (σημερινός τῶν Ἰωαννίνων) στὸν ὁποῖο ἦταν κτισμένος ὁ Ναός του Δωδωναῖου Διός. Ἀπὸ το ὄνομα αὐτὸ ἀποκλήθηκαν Ἕλλοποι, διατηρῶντας ταυτόχρονα καὶ το προηγούμενό τους, το Σέλλοι, μόνο οἱ ἱερεῖς ποῦ ὑπηρετοῦσαν στὸν Ναό αὐτὸ.

Το δεύτερο το Σέλλοι, το εἶχαν πρὶν πᾶνε (στὴν πεδιάδα της Ἑλλοπίας, ὅπου καὶ το Ἑλλοποι, καὶ στὴν κοιλάδα αὐτῆς Τομάρου, σημερινή Ὀλύτσικας, ἀπὸ ὅπου καὶ το τρίτο τους ὄνομα Τόμαροι, ἡ Τούμαροι) στὴν Δωδώνη. Αὐτὸ το εἶχαν πάρει ἀπὸ την πελασγική πόλη της Θεσπρωτίας Ἕλλα, ἡ Σέλλα ποῦ καὶ αὐτὴ το εἶχε πάρει ἀπὸ τον ποταμό Σελλήεντα (Κωκκυτόν) της αὐτῆς περιοχῆς.

3ος) Ὅλοι οἱ μετά-ὀμηρικοί Συγγραφεῖς, οἱ Ἀλεξανδρινοί, Ρωμαῖοι καὶ Βυζαντινοί Ἱστορικοί καὶ Λεξικογράφοι, ὅπως καὶ οἱ Νέοι, Νεώτεροι καὶ Σύγχρονοι Ἕλληνες καὶ ξένοι Ἱστορικοί, Φιλόλογοι, Ἐθνολόγοι καὶ Γλωσσολόγοι ἐνῶ στηρίζονται, κυρίως, στὴν ὁμηρική ἐτυμολόγηση ἔχουν ταυτοχρόνως υἱοθετήσει καὶ την ἑρμηνεία του Ἀπολλόδωρου, ὁ ὁποῖος, ὅπως ἔχουμε δεῖ σε προηγούμενες σελίδες καὶ ὅπως θὰ ξαναδοῦμε ἀμέσως παρακάτω, γράφει: "Ο ἴδιος μὲν ὁ Ἕλλην ὀνόμασε Ἕλληνας αὐτούς ποῦ πρωτύτερα ὀνομάζοντο Γραικοί...".

Μόνο οἱ τρεῖς παραπάνω λόγοι ἀποκλείουν, καὶ την πιθανότητα ἀκόμα νὰ εἶναι σωστή ἡ ἐτυμολόγηση του Ὁμήρου καὶ κατ' ἐπεκτάσει καὶ ὅλες οἱ ἄλλες, ποῦ στηρίζονται σ' αὐτὴν ἡ στὰ ὀνόματα Ἕλλος -Ἕλλοι, Σέλλος-Σέλλοι.

Ἑπομένως το Ἕλλην-Έλληνες, ἡ Ἑλλαν της δωρικῆς καὶ αἰολικῆς, δὲν μπορεῖ νὰ παράγεται, οὔτε ἀπὸ το Ἕλλας, οὔτε ἀπὸ το Ἑλλοι ή Σέλλοι, οὔτε ἀπὸ το Ἑλλα ή Σέλλα.

Οὔτε ἡ γραμματική του ἐτυμολογία, οὔτε, κυρίως, ἡ ἐννοιολογική του σημασία του ἀφήνουν περιθώρια νὰ προέρχεται ἀπ' αὐτή. Ἀντιθέτως, ὅπως προαναφέρεται, το Ἑλλάς παράγεται ἀπ' αὐτό.

ΙΩΑΝΝΗΣ Π. ΦΟΥΡΑΚΗΣ, "Ἑβραῖοι: Οἱ Πλαστογράφοι της Ἑλληνικής Ἱστορίας", Βιβλίο Πρῶτο - Ἡμίτομος Α', σελ. 36-40.

ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ - ΜΙΑ ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΚΟΣΜΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ - ΜΙΑ ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΚΟΣΜΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Ἕνα πέπλo μυστηρίoυ σκεπάζει μέχρι σήμερα τὰ βάθη τῆς ἱστορίας, προκαλῶντας ... 

τὴν φαντασία, τὴν περιέργεια καὶ τὸ ἐπιστημονικὸ ἐνδιαφέρoν. 

Ἀρχαῖοι μῦθοι, πανάρχαιες βραχογραφίες, περίεργες ἀναφορὲς τῶν ἱστορικῶν καὶ τῶν χρονογράφων ἐκείνων τῶν ἐποχῶν, ἀλλὰ καὶ οἱ σύγχρονες ἐπιστημονικὲς ἀποδείξεις ποὺ ἔρχονται νὰ προσδώσουν ἕνα ἄλλο νόημα, ἢ καὶ νὰ ἐπιβεβαιώσουν μερικὲς φορὲς τὶς ἀρχαῖες δοξασίες, δημιουργοῦν ἕνα πολύμορφο σύνολο ποὺ μεταφέρει ἀχνὰ ἀπὸ τὰ βάθη τῶν αἰώνων τὸν δυνατὸ παλμὸ ἑνὸς πανάρχαιου πολιτισμοῦ, ὁ ὁποῖος στὴν μεγαλύτερη τοῦ ἔκταση παραμένει ἀκόμα καὶ σήμερα ἀνεξερεύνητος καὶ ἄγνωστος. 

Ἴσως δὲν θὰ ἦταν οὐτοπικὸ νὰ προσπαθήσουμε νὰ βροῦμε πίσω ἀπὸ τὴν ἀλληγορία τῶν μύθων, τὴν ἄκρη τοῦ νήματος ποὺ ὁδηγεῖ σὲ μία ἄγνω στὴ ἀλήθεια. Ἀλλωστε ἡ ἴδια αὐτὴ "οὐτοπία" ὁδήγησε τὸν Σλίμαν στὴν ἀνακάλυψη τῶν Μυκηνῶν καὶ τῆς Τροῖας, τὸν Ἔβανς στὴν ἀνακάλυψη τῶν ἀνακτόρων τῆς Κνωσοῦ κ.λ.π. Οἱ ἀρχαῖοι λοιπὸν μῦθοι, εἴτε Ἑλληνικοὶ εἶναι αὐτοί, εἴτε Περσικοί, Ἰνδικοί, Αἰγυπτιακοί, Ἰνδιάνικοι κ.λ.π., σύμφωνα μὲ ἀρκετοὺς μελετητὲς μεταφέρουν μία ἀντίληψη ποὺ σὲ ἐμᾶς φαντάζει παράλογη: ὅτι ἡ ἀνθρώπινη ἱστορία δὲν ἀκολούθησε μία γραμμικὴ πορεία ἀπὸ ἕναν πρωτόγονο πολιτισμὸ σὲ ἕναν πιὸ ἐξελιγμένο, ἀλλὰ ἀντίστροφα μία σπειροειδῆ πορεία ἀπὸ ἕναν πανάρχαιο ἐξελιγμένο πολιτισμὸ σὲ μία συνεχόμενη παρακμὴ ἕως τὴν ἐποχὴ ποὺ ὑπῆρξε ἡ μυθολογικὴ ἐκείνη καταγραφή, καὶ μετὰ πάλι ἄρχισε ἡ ἄνοδος κ.ο.κ. 

ΜΙΑ ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΚΟΣΜΟΚΡΑΤΟΡΙΑ 

Εἶναι χαρακτηριστικὴ ἡ καταγραφὴ τοῦ Ἡσιόδου στὸ "Ἔργα καὶ ἡμέραι", ὅπου ἀναφέρει ὅτι οἱ θεοὶ δημιούργησαν πρῶτα τὸ Χρυσὸ Γένος τῶν ἀνθρώπων ποὺ ἔζησε τὴν ἐποχὴ ποὺ ὁ Κρόνος βασίλευε στὸ κράτος τοῦ Οὐρανοῦ. Τοῦτο τὸ γένος ἦταν τὸ πιὸ σοφὸ καὶ προηγμένο ἀπ' ὅλα, ἐνῷ ἐν συνεχείᾳ ἀκολούθησαν - σὲ μία συνεχῆ παρακμή - τὰ ἑπόμενα γένη φτάνοντας στὸ κατώτερο: τὸ Σιδηροῦν. Ἐδῶ ἔχουμε τὴν ἀντίληψη τῆς ἀντίστροφης πορείας του 

ἀνθρώπινου πολιτισμοῦ, ἀλλὰ καὶ μιὰ ἀναφορὰ σὲ κάποιον πανάρχαιο ἐξελιγμένο πολιτισμό: Στὸ κράτος τοῦ Οὐρανοῦ. Ὁ Οὐρανὸς σύμφωνα μὲ τὴν ἀρχαιοελληνικὴ παράδοση ἦταν ὁ πρῶτος βασιλέας ὁ ὁποῖος καὶ δημιούργησε ἕνα παγκόσμιο κράτος. Ὁ Εὐήμερος ὁ Μεσσήνιος ἀναφέρει ὅτι ὁ Οὐρανὸς φέρεται ὡς ὁ πρῶτος τῶν βασιλέων, ἐνῷ ὁ Ἀπολλόδωρος ἀναφέρει ὅτι ἦταν ὁ πρῶτος ποὺ κατέκτησε τὸν κόσμο. 

Ἀνάλογη καταγραφὴ ἔχουμε ἀπὸ τὴν ἀρχαία κινεζικὴ παράδοση, ὁποὺ κατὰ τὸ πανάρχαιο κείμενο " I Τσὶνκ" ὁ πρῶτος βασιλέας ἦταν ὁ 'Τσάνγκ - Τί", ποὺ μεταφράζεται ὡς "Ὅ Βασιλιᾶς Οὐρανός". Σύμφωνα λοιπὸν μὲ τὸ "Ι Τσίνκ", κατὰ τὴν ἐποχὴ τῆς βασιλείας του "ἐθεσπίσθησαν νόμοι χρηστότητος καὶ δικαιοσύνης. Δὲν ὑπῆρχε τότε τόπος στὴ Γῆ ποὺ νὰ μὴν ἀνῆκε στὸν βασιλέα Οὐρανό...". 

Παρόμοιες ἀναφορὲς ὑπάρχουν καὶ στὰ ἀρχαῖα Ἰνδικὰ κείμενα "Ραγγοῦ Βάνσα" καὶ "Ραμαγιάνα", ὅπου γίνεται λόγος γιὰ ἕνα πανάρχαιο βασίλειο ποὺ ἵδρυσε ὁ "Μανοῦ", ὁ "πρῶτος τῶν βασιλέων" καὶ στὸ ὁποῖο ἴσως εἶχε ἀναπτυχθεῖ ἕνας ἐξελιγμένος πολι τισμός. 

Τὸ ἀρχαῖο Ἰνδιάνικο κείμενο "Popol Vux" ἀναφέρει τὴν ὕπαρξη κατὰ τὰ πανάρχαια χρόνια ἑνὸς παγκόσμιου πολιτισμοῦ, ἐνῷ μιλάει καὶ γιὰ τὸν ἐποικισμὸ τῆς Ἀμερικῆς ἀπὸ τοὺς λευκοὺς στρατιῶτες τοῦ βασιλιᾶ "'Ἠλα Τάκι". 

Οἱ παρόμοιες ἕως ταυτόσημες αὐτὲς ἀρχαῖες καταγραφές, ποὺ ἔρχονται ἀπὸ λαοὺς ποὺ ζοῦν σὲ φοβερὰ ἀπομακρυσμένες μεταξύ τους περιοχές, δὲν μποροῦν παρὰ νὰ μᾶς κινήσουν τοὐλάχιστον τὴν ὑποψία, ὅτι τότε ὑπῆρχε ἕνα κράτος ποὺ εἶχε κατακτήσει ὅλον, ἢ τοὐλάχιστον τὸ μεγαλύτερο μέρος τοῦ πλανήτη δημιουργῶντας ἕναν προηγμένο πολιτισμό. 

Αὐτὸς ὁ πολιτισμὸς παρέμεινε στὴν μνήμη τῶν ἀνθρώπων καὶ μετὰ τὴν καταστροφή του (πιθανὸν ἀπὸ κάποιον παγκόσμιο πόλεμο καὶ ἀπὸ ἕναν μεγάλο κατακλυσμό, γεγονότα ποὺ καταγράφονται καὶ πάλι στὰ κεὶ μενα τῶν ἀρχαίων λαῶν), ἡ δὲ αἴγλη του ἦταν τόσο μεγάλη, ὥστε οἱ πρὼ ταγωνιστές του νὰ πάρουν - μὲ τὴν πάροδο τῶν αἰώνων - διαστάσεις θεῶν καὶ τὰ γεγονότα ποὺ τὸν σημὰ δεψαν νὰ πάρουν ἀπὸ στόμα σὲ στόμα τὶς διαστάσεις μύθου. 

Ἡ αἰτία τῆς θεοποίησης αὐτῶν τῶν προσώπων μπορεῖ νὰ γίνει εὔκολα ἀντιληπτὴ ἀπὸ ἕναν ἀναγνώστη τῶν ἀρχαίων κειμένων, ἀφοῦ πάρα πολλοὶ χρονογράφοι, ἱστορικοὶ καὶ συγγραφεῖς ἐκεῖ νὴς τῆς ἐποχῆς μιλοῦν γιὰ τοὺς θεοὺς καὶ περιγράφουν τὰ περιστατικὰ τῆς ζωῆς τους σὰν νὰ πρόκειται γὰ ἱστορικὰ πρόσωπα καὶ ἱστορικὰ γεγονότα. 

Δυστυχῶς δὲν ἔχει φτάσει στὰ χέρια μας λεπτομερὴς καταγραφὴ τῆς ἱστορίας ἐκείνου τοῦ πανάρχαιου πολιτισμοῦ. Ἕνας ἀπὸ τοὺς λόγους εἶναι ἡ ἐξαφάνιση τῆς συντριπτικῆς πλειοψηφίας τῶν ἀρχαίων καταγραφῶν μὲ τὴν πυρπόληση τῶν βιβλιοθηκῶν τῆς Ἀλεξάνδρειας, τῆς Κωνσταντινούπολης κλπ., ποὺ μᾶς στέρησε ἀπὸ ἕναν πολύτιμο θησαυρὸ γνώσεων. Ἀξίζει νὰ θυμηθοῦμε ὅτι ἡ βιβλιοθήκη τῆς Κωνσταντινούπολης καιγόταν ἐπὶ μία ὁλόκληρη ἑβδομάδα. Καὶ μόνο αὐτὴ ἡ πληροφορία μας προκαλεῖ ρῖγος, ὅταν ἀναλογιζόμαστε τὸ πλῆθος καὶ τὴν ἔκταση τῶν γραπτῶν μνημείων ποὺ ἐξαφανίστηκαν. 

Παρ' ὅλα αὐτά, ἔφτασαν μέχρι σήμερα κάποιες σποραδικὲς ἀναφορές, οἱ ὁποῖες σὲ συνδυασμὸ μὲ διάφορα παράδοξα ἀρχαιολογικὰ εὑρήματα καὶ διάφορα πορίσματα ἐπιστημονι κὼν ἐρευνῶν, μποροῦν νὰ μᾶς μεταφέρουν ἀχνὰ τὸν παλμὸ ἐκείνου τοῦ πολιτισμοῦ. Στόχος τοῦ ἄρθρου αὐτοῦ δὲν εἶναι νὰ ἀναπαραστήσει τὴν ἱστορία ἐκείνης τῆς ἐποχῆς, ἀλλὰ νὰ μεταφέρει ἕνα μέρος (ὅσο μπορεῖ νὰ ἐπιτρέψει ὁ περιορισμένος χῶρος) ἀπὸ τὸ πλῆθος τῶν στοιχείων ποῦ παραμένουν ἀνε ξήγητα ἢ τοὐλάχιστον ἐλλιπῶς ἑρμηνευμένα ἀπὸ τὴν συμβατικὴ ἱστορία καί, ἂν δὲν ἀποδεικνύουν, τοὐλάχιστον δημιουργοῦν τὴν ὑποψία γιὰ τὴν ὕπαρξη ἑνὸς πολιτισμοῦ, ἴσως πιὸ προηγμένου καὶ ἐξελιγμένου ἀπὸ τὸν δικό μας. 

ΕΝΔΕΙΞΕΙΣ ΜΙΑΣ ΥΨΗΛΗΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ 

Εἶναι φυσικό, ἡ ἱστορία ἑνὸς πολιτισμοῦ ποὺ ὑπολογίζεται ὅτι ὑπῆρξε δέκα χιλιάδες χρόνια πρὶν ἀπὸ τὴν γέννηση τοῦ Χριστοῦ καὶ ἐξαφανίστηκε ἀπὸ μία κοσμογονικὴ καταστροφή, νὰ τυλίχτηκε μὲ τὴν ἀχλὴ καὶ τὴν αἴγλη τοῦ μύθου, ὁ ὁποῖος εἶναι καὶ ἡ σημαντικότερη ἔνδειξη τῆς ὕπαρξης του. Οἱ γενιὲς ποὺ ἔζησαν τὰ ἑπόμενα ἀπὸ τὴν καταστροφὴ χρόνια χωρίζονταν στοὺς ἀνθρώπους τῶν ἱερατείων, ποὺ εἶχαν στὴν κατοχή τους τὴν προγονικὴ γνώση μαζὶ μὲ κάποια ἀπὸ τὰ κατὰ λοιπα τῆς πανάρχαιας τεχνολογίας, καὶ στὴν μεγάλη μᾶζα τῶν ἁπλῶν ἀνθρώπων. Ἐκεῖνοι, τὶς μνῆμες τὶς ὁποῖες διατήρησαν ἀπὸ τὰ χρόνια τῆς ἀκμῆς, τὶς περιέβαλαν μὲ τὸ προστατευτικὸ κάλυμμα τῆς μυθολογίας. 

Ἡ μυθολογία βρίθει ἀπὸ ἀναφορὲς στὰ φοβερὰ ὅπλα τῶν θεῶν, στὰ ἱπτάμενα ἅρματα τους, στὰ αὐτόματα μηχανήματα καὶ τὰ πολεμικὰ τέρατα, στὶς "μαγικὲς" δυνάμεις ποὺ ἔφτιαχναν πελώρια οἰκοδομήματα ἢ γκρέμιζαν ἀνίκητα τείχη, στοὺς ταξιδιῶτες τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῶν ἄστρων. Σίγουρα ὅλα αὐτὰ μπορεῖ νὰ εἶναι δημιουργήματα τῆς φαντασίας. 

Αὐτὴ ἡ "φαντασία" ὅμως εἶναι παρόμοια - σχεδὸν ταυτόσημη -σὲ διάφορους λαούς, καὶ ἐφ' ὅσον ὑπάρχουν ἀρχαιολογικὰ εὑρήματα ποὺ δὲν μποροῦν νὰ ἐξηγηθοῦν ἐπαρκῶς ἂν δὲν θεωρηθοῦν ὡς ἀπεικόνιση τῆς πραγματικότητας ποὺ κρύβουν οἱ μῦθοι, ἀφοῦ ὑπάρχουν ἱστορικὲς μὰρ τυρίες ποὺ ὑπαινίσσονται τὴν χρησι μοποίηση κατὰ διάφορες κρίσιμες περιόδους μὴ συμβατικῆς μὲ τὰ δεδο μένα τῆς ἐποχῆς τεχνολογίας, καὶ ἐφ' ὅσον σύγχρονοι ἐρευνητὲς στηριζόμε νοῖ σὲ ἀρχαῖες μαρτυρίες κατασκευὰ ζοῦν πράγματα ποὺ ἕως τώρα τὰ θεωρούσαμε ἀντικείμενα ποὺ συνα ντοῦμε μόνο σὲ μύθους. Ἑπομένως, εἶναι φυσικὸ νὰ γεννιέται ἡ ὑποψία ὅτι τὰ περὶ ἁπλῆς φαντασίας δὲν ἀποτε λοὺν ἱκανοποιητικὴ καὶ ἐπαρκῆ ἐξήγηση. 

Οἱ ἀρχαῖοι μῦθοι καὶ τὰ κείμενα εἶναι γεμᾶτα ἀπὸ ἀναφορὲς σὲ ἱπτάμενα ὀχήματα ποὺ χρησιμοποιοῦνταν γιὰ διάφορους σκοπούς. Ὅσες ἀπὸ αὐτὲς καὶ νὰ καταγράψουμε, δὲν θὰ μπὸ ρέσουμε νὰ μὴν ἔχουμε ἀφήσει ἕνα σημαντικὸ πλῆθος ἀπ' ἔξω. Ἀξίζει ὅμως νὰ μεταφέρουμε κάποιες χαρακτηριστικὲς περι πτώσεις, ὅπου ἕνας καχύποπτος ἐρευνητὴς μπορεῖ νὰ διακρὶ νεὶ πίσω ἀπὸ τὴν ἀλληγορία πολλὰ πράγματα. 

Ἕνα χαρακτηριστικὸ παράδειγμα εἶναι ὁ μῦθος τοῦ Τριπτόλεμου μὲ τὴν θεὰ Δήμητρα. Πρόκειται γιὰ ἕναν μῦθο τῶν Ἐλευσινίων Μυστηρίων, σύμφωνα μὲ τὸν ὁποῖο ἡ θεὰ Δήμητρα μετὰ ἀπὸ μία περιπλάνηση μὲ τὸ ἱπτάμενο πύρινο ἅρμα της, ποὺ ἐσύρετο ἀπὸ φτερωτοὺς δράκοντες, προσγειώθηκε στὴν "ἀγέλαστο πέτρα" στὴν Ἐλευσῖνα. 

Ὕστερα παρέδωσε τὸ ἴδιο αὐτὸ φτερωτὸ ἅρμα σὲ ἕναν ἀπὸ τοὺς τέσσερις βασιλεῖς τῆς Ἐλευσίνας, τὸν Τριπτόλεμο, ὁ ὁποῖος ἔφυγε πετῶντας, καὶ ἀπουσίασε γὰ πολλὰ χρόνια μὲ σκοπὸ νὰ διδάξει καὶ σὲ ἄλλους λαοὺς τὴν τέχνη τῆς σπορᾶς τοῦ σίτου καὶ τοῦ θερίσματος τῶν χωραφιῶν. Εἶναι σκανδαλιστικὰ παρόμοια ἡ τοπωνυμία τῆς περιοχῆς ("Ἐλευσὶς") μὲ τὴν λέξη "ἔλευσις", ποὺ θὰ μποροῦσε κάλλιστα νὰ ὑποδηλώνει τὴν ἔλευση τῆς θεᾶς Δήμητρας μὲ τὸ ἱπτάμενο ἅρμα της. Ἐπιπλέον τὸ ἐκπολι τιστικὸ ἔργο τὸ ὁποῖο ἀνέλαβε νὰ φέρει σὲ πέρας ὁ Τριπτόλεμος μὲ τὰ μέσα ποὺ τοῦ παρεῖχε ἡ θεά, καταγράφε ταὶ καὶ σὲ μυθολογίες ἄλλων λαῶν. Μεταφέρουμε χαρακτηρι στικὰ ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Γουὶλ Ντιρὰν (Wil Durant) "Ἡ ἱστορία καὶ ὁ πολιτισμὸς τῆς Κίνας" τὴν μαρτυρία τῆς Κινεζικῆς παρὰ δοσης: 

"...Πρὶν ἔρθουν οἱ οὐράνιοι Βασιλεῖς, οἱ ἄνθρωποι στὴν Κίνα ζοῦσαν σὰν τὰ ζῶα. Σκεπάζονταν μὲ δέρματα ζώων, τρέφο ντὰν μὲ ὠμὸ κρέας καὶ δὲν ἤξεραν τὸν πατέρα τους... 

...Ὅταν ἦρθε ὁ Φοὺ Χί, μὲ τὴν βοήθεια μιᾶς πολὺ μορφωμὲ νὴς βασίλισσας, ἔμαθε στὸν λαὸ τὸν γάμο, τὴν μουσική, τὰ γράμματα, καὶ τὴν ζωγραφική. Τοὺς ἔμαθε ἐπίσης νὰ ψαρεὺ οὗν μὲ δίκτυα καὶ νὰ καλλιεργοῦν τὸν μεταξοσκώληκα... 

Μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Φοὺ Χί, τὸ ἔργο του τὸ συνέχισε ὁ Σὲνγκ Μούγκ. Αὐτὸς βρῆκε τὸ ἀλέτρι, τὴ γεωργία, τὸ ἐμπόριο, τὴν Ἰατρικὴ ἐπιστήμη, καὶ τὸ πὼς νὰ θεραπεύονται οἱ ἄνθρωποι μὲ τὰ βότανα..." 

Παραστάσεις τοῦ ἅρματος μὲ τοὺς φτερωτοὺς δράκοντες ἔχουμε σὲ ἕνα πλῆθος ἀπὸ ἀρχαῖα ἀγγεῖα. Ἕνα τέτοιο ἅρμα συναντᾶμε καὶ στὴν τραγωδία τοῦ Εὐριπίδη "Μήδεια", πάνω στὸ ὁποῖο ἀποχωρεῖ στὸ τέλος τοῦ ἔργου ἡ τραγικὴ παιδοκτόνος. Αὐτοῦ τοῦ εἴδους οἱ σκηνοθετικὲς παρεμβάσεις προξενοῦν τὴν περιέργεια, ἀφοῦ ἡ θεατρική τους ἀπόδοση ἦταν ἰδιαίτερα δύσκολη γιὰ τὴν ἐποχὴ καὶ σίγουρα θὰ προξενοῦσε πολλὰ προβλήματα. 

Ἡ ἐμμονὴ τῶν δημιουργῶν καὶ ἰδιαίτερα τοῦ Αἰσχύλου στὴν χρήση (στὸ θέατρο) φτερωτῶν ἁρμάτων, ἱπταμένων ἀνθρώπων καὶ ζώων, ἀλλὰ καὶ περιέργων ἐνδυμάτων μὲ χαρακτηριστικούς τους περίφημους κοθόρνους (μεγάλες μπότες ποὺ θυμίζουν ἔντονα αὐτὲς τῶν σημερινῶν ἀστροναυτῶν), ὑποδηλώνει τὴν ἐπιθυμία τῶν τραγωδῶν νὰ γίνει πιστὴ καταγραφὴ τῶν μύθων ἢ τοὐλάχιστον τὴν προσπάθεια νὰ περάσουν ἐμμέσως στὸ κοινὸ κάποιες κρυφὲς ἀλήθειες (χωρὶς ἡ μία περίπτωση νὰ ἀναιρεῖ τὴν ἄλλη). 

Στὴν τραγωδία τοῦ Αἰσχύλου "Προμηθέας Δεσμώτης" βλέπουμε τὸν Ὠκεανὸ καὶ τὶς κόρες του νὰ ἔρχονται στὸν Προμηθέα ὁδηγῶντας "μὲ τὴν θέληση, χωρὶς χαλινοὺς" ἕνα "τετράσκελο πουλί". Στὰ ἀποσπάσματα ποὺ σώθηκαν ἀπὸ τὴν τραγωδία "Σφίγγα" τὸν βλέπουμε νὰ μιλάει γιὰ ἕνα "πουλὶ ποῦ 'χει νυχάτο χέρι, τὸ πολεμικό, μὲ τὸ κοντάρι", ἐνῷ στὸν "Ἀγαμέμνονα" εἶναι χαρακτηριστικὴ ἡ ἐντολή: "τὰ σκυλιά, τὰ τολμηρά, ὅπου πετᾶνε στὸν ἀγέρα ἄφησε". 

Ἡ πιθανὴ ἐμμονὴ τοῦ Αἰσχύλου νὰ ἀποκαλύψει μὲ συμβολισμοὺς στοὺς θεατὲς κάποια μυστικά, μπορεῖ νὰ ἐξηγήσει καὶ τὶς διώξεις του ἀπὸ τὸ ἱερατεῖο τῆς ἐποχῆς μὲ τὴν κατηγορία ὅτι ἀνεβάζει ἐπὶ σκηνῆς τὰ μυστικὰ τῶν Ἐλευσίνιων Μυστηρίων, καὶ ἴσως καὶ τὴν ἀνεξιχνίαστη δολοφονία του. 

Τὸ τετράσκελο πουλὶ ποὺ ἀναφέρεται στὸν "Προμηθέα Δεσμώτη" τὸ συναντᾶμε σὲ πολλὲς ἀρχαῖες ἀπεικονίσεις, καθὼς καὶ σὲ κείμενα διαφόρων λαῶν. Ἕνα χαρακτηριστικὸ ἀπόσπασμα εἶναι ἡ περιγραφὴ τοῦ Ἰεζεκιὴλ στὴν Παλαιὰ Διαθήκη ὅπου μιλάει γιὰ ἕνα ζῶο μὲ τέσσερα σκέλη: 

"...καὶ τὰ σκέλη αὐτῶν ὀρθὰ καὶ πτερωτοὶ οἱ πόδες αὐτῶν καὶ σπινθῆρες ὡς ἐξαστράπτων χαλκὸς καὶ ἐλαφραὶ αἱ πτέρυγες αὐτῶν..." 

Τὸ ὄχημα τὸ εἶδε ὁ προφήτης νὰ βγαίνει λάμποντας ὁλόκληρο, μέσα ἀπὸ ἕνα σύννεφο σκόνης. 

Ὁ Αὐστριακὸς μηχανικὸς Τ. Φ. Μπλούμριχ (J.F. Blumrich), ὁ ὁποῖος ἐργάστηκε στὴν NASA καὶ βραβεύτηκε" μὲ τὸ μετάλλιο "Ἐξαιρετικὲς Ὑπηρεσίες - Exceptional Services", ἐρεύνησε διεξοδικὰ τὶς περιγραφὲς αὐτὲς τοῦ Ἰεζεκιήλ, καὶ σχεδίασε ἕναν ὑπερμοντέρνο θαλαμίσκο προσγείωσης ἀπὸ διαστημόπλοιο, μὲ ὅλα τὰ χαρακτηριστικὰ ποὺ περιγράφει ὁ προφήτης. Τὰ ἀποτελέσματα τῶν ἐρευνῶν του τὰ δημοσίευσε σὲ ἕνα βιβλίο μὲ τίτλο "Καὶ ἠνοίχθησαν οἱ οὐρανοί..." 

Ἐδῶ φυσικὰ γεννιέται τὸ ἐρώτημα τί σχέση μπορεῖ νὰ ἔχει τὸ ὄχημα ποὺ εἶδε ὁ Ἰεζεκιὴλ μὲ τὴν τεχνολογία ἑνὸς πολιτισμοῦ ποὺ ὑποτίθεται ὅτι καταστράφηκε 7000 περίπου χρόνια πρὶν ἀπὸ αὐτόν. Ἴσως λοιπόν, κάποια ἀπομεινάρια αὐτῆς τῆς ὑψηλῆς τεχνολογίας νὰ σώθηκαν καὶ μετὰ τὴν καταστροφή, φυλαγμένα μὲ κάθε μυστικότητα ἀπὸ τὰ ἱερατεῖα. Τὴν γνώση γι' αὐτὰ νὰ εἶχαν μόνον κάποιοι ἀπὸ τοὺς μυημένους στὰ ἀρχαῖα μυστήρια. 

Ἕνα ἐπιπλέον γεγονὸς ποὺ πηγάζει μέσα ἀπὸ τὴν παράδοση ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὰ κείμενα τῶν ἀρχαίων συγγραφέων εἶναι τὰ ταξίδια πέρα ἀπὸ τὴ γῆ. 

Εἶναι πολλὲς οἱ ἀναφορὲς τῶν μύθων γιὰ τὰ ἡλιακὰ ἅρματα μὲ τὰ ὁποῖα ταξίδευαν διάφοροι ἥρωες, μὲ χαρακτηριστικότερο τὸν μῦθο τοῦ ταξιδιοῦ του Φαέθωνος. Ἀκόμη οἱ ἀναφορὲς σὲ ἀστρονομικὰ θέματα, διαφόρων μυημένων στὰ μυστήρια φιλοσόφων, ξεπερνοῦν τὰ ὅρια τῶν γνώσεων, ποὺ κατὰ τὴν συμβατικὴ ἱστορία θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχουν. Χαρακτηριστικὴ εἶναι ἡ ἀναφορὰ τοῦ Σωκράτη στὸν "Φαίδωνα" τοῦ Πλάτωνα, ὅπου μιλάει γιὰ τὴν σφαιροειδῆ μορφὴ τῆς Γῆς, τὴν περιγράφει πὼς φαίνεται ἀπὸ ψηλά, καὶ λέει ὅτι αὐτὸ ποὺ ἐμεῖς βλέπουμε γιὰ οὐρανὸ δὲν εἶναι ὁ πραγματικός, ἀλλὰ ὅταν βγοῦμε ἔξω ἀπὸ αὐτὸν (ἔξω ἀπὸ τὴν ἀτμόσφαιρα) βλέπουμε τὴν πραγματική του εἰκόνα. 

Μία σειρὰ πανάρχαιων βραχογραφιών, θέτουν στὸν καλόπιστο ἐρευνητὴ τὴν ἀπορία γιὰ τὸ ἂν ὅσα λέγονται γὰ τὰ διαστημικὰ ταξίδια ἐκείνης τῆς ἐποχῆς δὲν εἶναι ἁπλὰ παραμύθια. Ὁρισμένες βραχογραφίες, ἂν εἰδωθοῦν καὶ ἑρμηνευθοῦν μ' ἕνα συγκεκριμένο τρόπο, παρουσιάζουν μορφὲς ἀστροναυτῶν. Τέτοιες ἔχουν βρεθεῖ στὸ Παγγαῖο ὅρος στὴν Θράκη, στὴν Βάλ. Καμόνικα τῆς Ἰταλίας, στὸ Κίμπερλι τῆς Αὐστραλίας καὶ σὲ πολλὰ ἄλλα μέρη. Ὅλα αὐτὰ τὰ ἀνεξήγητα γιὰ τοὺς ἐπιστήμονες στοιχεῖα, ἀποτελοῦν μία σημαντικὴ ἔνδειξη ἑνὸς πανάρχαιου ἐξελιγμένου πολιτισμοῦ. 

ΕΝΑ ΑΡΧΑΙΟ ΠΥΡΗΝΙΚΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ; 

Στὰ κείμενα τῶν ἀρχαίων λαῶν ὑπάρχει ἡ περιγραφὴ ἑνὸς τρομεροῦ πολέμου ποὺ συγκλόνισε ὅλη τὴ Γῆ. Αὐτὸς ὁ πόλεμος, ποὺ ἴσως στάθηκε καὶ ἡ ἀφορμὴ γὰ τὴν ἀρχὴ τῆς παρακμῆς ἐκείνου τοῦ πολιτισμοῦ, διεξήχθη μὲ τὴν χρησιμοποίηση ἐξελιγμένων ὅπλων. Οἱ περιγραφὲς τῶν ἀρχαίων κειμένων μᾶς μεταφέρουν τὴν εἰκόνα μίας σύγκρουσης, ἡ ὁποία ἐπέφερε σφοδρὲς καταστροφές. Ἐκείνη ἡ πανάρχαια σύγκρουση κατέληξε κατὰ πᾶσα πιθανότητα σὲ ἕνα πυρηνικὸ ὁλοκαύτωμα. 

Φαντάζει ἀκραῖο, ὅμως διαβάζοντας κανεὶς τὶς περιγραφὲς τῶν ἀρχαίων παραδόσεων δὲν μπορεῖ νὰ μὴν πάει ὁ νοῦς του σὲ μία τέτοια πιθανότητα. Οἱ ἀναφορὲς σὲ "ἕνα βλῆμα ποὺ μέσα του ἔκλεινε τὴν δύναμη τοῦ σύμπαντος", σὲ μία "λευκό-φωτη λάμψη" καὶ μία "φωτιὰ πρωτόφαντη ποὺ χυνόταν παντοῦ", σὲ "μία θανατηφόρα σκόνη" πόυ σκέπασε ὅσους σώθηκαν ἀπὸ τὸν ὄλεθρο, δύσκολα μποροῦν νὰ περάσουν ἀπαρατήρητες. Ἀξίζει νὰ μεταφέρουμε τὰ κείμενα τῶν λαῶν, μέσα στὰ ὁποῖα ἐκτὸς τῶν ἄλλων, ὁ ἀναγνώστης μπορεῖ νὰ διακρίνει τὶς μεγάλες ὁμοιότητες ποὺ ὑπάρχουν, καὶ νὰ ἐξάγει τὰ συμπεράσματα του. 

Ἀπὸ τὴν Θεογονία τοῦ Ἡσιόδου, ὅπου γίνεται ἡ περιγραφὴ τοῦ τρομεροῦ ἐκείνου πολέμου μεταξὺ τῶν "Θεῶν" καὶ τῶν 'Τιτάνων", μεταφέρουμε τὸ ἑξῆς χαρακτηριστικὸ ἀπόσπασμα: 

"...Ἔβραζε ἡ γῆ καὶ ἡ θάλασσα ἡ ἀπέραντη, καὶ τοὺς Τιτᾶνες τους τύλιξε μιὰ καυτὴ πνοή. Κι ὅπως ἡ φλόγα ἀνέβαινε στὸν οὐρανό, ὅσο γενναῖοι κι ἂν ἦσαν, οἱ Τιτᾶνες τυφλώθηκαν. Τοὺς τύφλωσε ἡ λευκόφωτη ἀπὸ τοὺς κεραυνοὺς λάμψη. Ζέστη, φωτιὰ πρωτόφαντη χύνονταν παντοῦ. Κι ὅτι ἔβλεπαν τὰ μάτια, κι ὅτι τὰ αὐτιὰ ἄκουγαν ἤτανε σὰν νὰ εἶχαν σμίξει ἡ ὁ οὐρανὸς κι ἡ γῆ..." 

Ἕνας ἐρευνητὴς θὰ μποροῦσε κάλλιστα νὰ ὑποψιαστεῖ ὅτι ὁ "κεραυνὸς τοῦ Δία" ποὺ ἦταν τὸ ὅπλο ποὺ ἔδωσε τὴν νίκη τῆς Τιτανομαχίας στοὺς "Θεούς", στὴν πραγματικότητα δὲν ἦταν κάτι διαφορετικὸ ἀπὸ τὴν σημερινὴ πυρηνικὴ βόμβα. 

Ἀκόμα πιὸ χαρακτηριστικὴ εἶναι ἡ περιγραφὴ ποὺ ὑπάρχει στὸ ἰνδιάνικο κείμενο "Popol Vux": 

"...Ἕνας σιδερένιος κεραυνὸς ἔπεσε ἀπὸ τὸν οὐρανὸ στὴ γῆ. Τὰ πτώματα τῶν ἀνδρῶν τῆς φυλῆς των Βρίσχνες, καὶ τῶν Ἀγχίκας. ἔγιναν ἀγνώριστα. Τὰ μαλλιά τους καὶ τὰ νύχια τους εἶχαν πέσει, τὰ φτερὰ τῶν πτηνῶν ἄλλαξαν χρῶμα, οἱ τροφὲς δηλητηριάστηκαν κι ὅσοι ἄνθρωποι σώθηκαν ἀπὸ τὸν ὄλεθρο σκεπάστηκαν μὲ μία θανατηφόρα σκόνη." 

Ἡ Ἰνδικὴ βίβλος "Μαχαμπαράτα" ἀναφέρει σχετικά: 

"Ἦταν ἕνα βλῆμα ποὺ μέσα του ἔκλεινε τὴν δύναμη τοῦ Σύμπαντος. Ἦταν μία στήλη ἀπὸ καπνὸ καὶ φλόγα λαμπρή, σὰν δέκα χιλιάδες ἥλιοι, ποὺ σηκώθηκε μ' ὅλη τὴ δύναμη τῆς... Ἦταν ἕνα νέο καὶ ἄγνωστο ὅπλο, ἕνας σιδερένιος κεραυνὸς ποὺ ἔκανε στάχτη τη. φυλή των Βρίσνις καὶ τῶν Ἀνδάκας... 

...Τὰ κορμιὰ κάηκαν, καὶ κανεὶς δὲν μποροῦσε νὰ τὰ ἀναγνωρίσει. Τὰ μαλλιὰ καὶ τὰ νύχια ἔπεσαν ἀπὸ τὰ σώματα. Τὰ πουλιὰ ἔγιναν κάτασπρα... Λίγες ὧρες ἀργότερα ὅλα τὰ τρόφιμα εἶχαν μολυνθεῖ... Γιὰ νὰ γλυτώσουν ἀπὸ τὴ φωτιὰ αὐτή, οἱ στρατιῶτες ἔπεσαν στὰ ποτάμια μὲ τὰ ροῦχα καὶ τὰ ὅπλα τους... Ἀρχισε νὰ φυσάει ἕνας καυτὸς ἄνεμος... 

Τὸ Σύμπαν τυλίχτηκε μὲ τόση ζέστη σὰν νὰ ἦταν ἄρρωστο μὲ δυνατὸ πυρετό. Οἱ ἐλέφαντες καὶ τ' ἄλλα ζῶα τοῦ πολέμου χτυπήθηκαν ἀπὸ τὴν δύναμη τοῦ ὅπλου... Τὰ νερὰ ζεστάθηκαν τόσο, ὥστε ὅτι ζεὶ μέσα τους, ἅρπαξε φωτιά... 

...Ἕνα ἀκόντιο μοιραῖο, σὰν ραβδὶ τοῦ θανάτου. Μετροῦσε τρία κύβιτα καὶ ἕξι πόδια. Προικισμένο μὲ τὴν δύναμη τοῦ κεραυνοῦ του Ἴντρα μὲ τὰ χίλια μάτια...καταοτρεπτικό γιὰ ὅλα τὰ ζωντανὰ πλάσματα..." 

Ἡ καταπληκτικὴ ὁμοιότητα τῶν περιγραφῶν της "ΡοροΙ Vux" καὶ τῆς "Μαχαμπαράτα", ἀλλὰ καὶ οἱ προκλητικὰ ὅμοιες ὀνομασίες τῶν φυλῶν "Βρίσχνες καὶ Ἀγχίκας" ἀπὸ τὴν μία καὶ "Βρίσνις καὶ Ἀνδάκας" ἀπὸ τὴν ἄλλη, μᾶς ὠθοῦν στὸ συμπέρασμα ὅτι δὲν ἀποκλείεται τὰ δύο αὐτὰ κείμενα νὰ περιγράφουν τὸ ἴδιο γεγονός. 

Σὲ ἕνα ἄλλο σημεῖο της "Μαχαμπαράτα" διαβάζουμε γιὰ τὴν σύγκρουση στὸν ἀέρα δύο ὅπλων ἀπὸ αὐτὰ ποὺ προαναφέραμε: "...Τὰ δύο ὅπλα συνάντησαν τὸ ἕνα τ' ἄλλο στὴ μέση τοῦ ἀέρα. Τότε ἡ γῆ ἄρχισε νὰ τρέμει μαζὶ μὲ ὅλα τὰ βουνά της καὶ τὶς θάλασσες καὶ τὰ δέντρα, καὶ ὅλα τὰ ζωντανὰ πλάσματα κάηκαν ἀπὸ τὴν ἐνέργεια τῶν ὅπλων καὶ ἐπηρεάστηκαν ἄσχημα. Τὰ οὐράνια φλέγονταν καὶ τὰ δέκα σημεῖα τοῦ ὁρίζοντα γέμισαν μὲ καπνό...". 

Ἡ περιγραφὴ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, σχετικὰ μὲ τὴν καταστροφὴ στὰ Σόδομα καὶ τὰ Γόμορα, μπορεῖ ἐπίσης νὰ χαρακτηριστεῖ ὡς μία μυθολογικὴ ἀπεικόνιση τῶν δεινῶν ἐκείνου τοῦ μεγάλου πολέμου: 

"...Καὶ ἔβρεξεν ὁ Κύριος ἐπὶ τὰ Σόδομα καὶ τὰ Γόμορα Φεῖον καὶ πῦρ ἐξ ουρανοῦ, καὶ κατέστρεψε τὰς πόλεις αὐτάς, καὶ πάντα τὰ περίχωρα..." 

Ἕνα ἄλλο ἐνδιαφέρον στοιχεῖο ποὺ μᾶς μεταφέρουν οἱ ἀρχαῖες παραδόσεις, εἶναι αὐτὸ τῆς κατασκευῆς τοῦ περίφημου κεραυνοῦ τοῦ Διὸς ἀπὸ τοὺς Κύκλωπες. Σύμφωνα μὲ τὴν Ἀρχαία Ἑλληνικὴ μυθολογία, οἱ Κύκλωπες ἦταν αὐτοὶ ποὺ δημι¬ούργησαν τὸ ἀνίκητο αὐτὸ ὅπλο, τὸ ὁποῖο καὶ ἔδωσαν στὸν Δία γιὰ νὰ κατατροπώσει τοὺς Τιτᾶνες. 

Ἀπὸ τὰ "Σχόλια τοῦ Ἀρτεμιδώρου" διαβάζουμε τὴν γνώμη του Ἐρατοσθένη ποὺ ὑποστήριζε ὅτι ἡ συνωμοσία τῶν Θεῶν κατὰ τῶν Τιτάνων ἔγινε στὸ "θυτήριο", ὅπου οἱ Κύκλωπες κατασκεύαζαν τὸ φοβερὸ ὅπλο, "ἔχων ἐπὶ τοῦ πυρὸς κάλυμμα, ὅπως μὴ ἰδώσει την τοῦ κεραυνοῦ δύναμιν". 

Μήπως ἐδῶ μιλᾶμε γιὰ ἕνα πυρηνικὸ ἐργοστάσιο, τοῦ ὁποίου τὰ τοιχώματα προστάτευαν τοὺς ἐργαζόμενους σὲ αὐτὸ ἀπὸ "τὴν τοῦ κεραυνοῦ δύναμιν", καὶ τοῦ ὁποίου οἱ ἐπιστήμονες, ποὺ θὰ φοροῦσαν προφανῶς μία ἰδιόμορφη στολὴ μὲ κράνος, ἡ ὁποία τοὺς προσέδιδε μία διαφορετικὴ περίεργη εἰκόνα, ὀνομάστηκαν ἀπὸ τὴν μυθολογία "Κύκλωπες"; Ἀρκετὰ τολμηρὴ ἐτούτη ἡ ὑπόθεση, ἀλλὰ καὶ ἀρκετὰ πιθανή, ἂν λάβει κάποιος ὑπόψιν του τὶς παραπάνω περιγραφές, καθὼς καὶ μία βραχογραφία 10000 ἐτῶν, ποὺ βρέθηκε σὲ σπηλιὰ τῆς κοιλάδας Τασσιλί, στὶς παρυφὲς τῆς ἐρήμου τῆς Σαχάρας, ἡ ὁποία παρουσιάζει τὴν μορφὴ ἑνὸς ἀνθρώπου, ντυμένου μὲ μία παράξενη στολή, ποὺ θυμίζει ἔντονα αὐτὴ τῶν ἀστροναυτῶν ἢ τῶν ἐργαζομένων σὲ πυρηνικὸ ἐργοστάσιο. Τὸ κράνος τῆς στολῆς φέρνει στὴν μνήμη μας τὴν περιγραφὴ ἑνὸς Κύκλωπα, ἀφοῦ ἔχει στὸ μέτωπο ἕναν στρογγυλὸ φεγγίτη γιὰ νὰ ἐπιτρέπει τὴν ὅραση. 

ἩΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΤΑ ΚΡΥΜΜΕΝΑ ΑΠΟΜΕΙΝΑΡΙΑ 

Τὴν ὁλοκληρωτικὴ καταστροφὴ ἐκείνου τοῦ πολιτισμοῦ, ἔφερε ἕνας μεγάλος κατακλυσμός, ποὺ ἦταν ἀποτέλεσμα ἀλλὰ καὶ αἰτία τεραστίων γεωλογικῶν μεταβολῶν ποὺ ἀναστάτωσαν ὁλόκληρο τὸν πλανήτη. Τὰ ἀρχαῖα κείμενα ἀναφέρονται ἐκτενῶς καὶ σὲ ἐκεῖνον τὸν κατακλυσμό, ἀλλὰ καὶ σὲ παλαιότερους. 

Σύμφωνα μὲ κάποιες σύγχρονες θεωρίες, τὸ 9654 π.Χ., ἕνα ἀστρικὸ σῶμα ἔπληξε τὴν Γῆ στὸν Εἰρηνικὸ Ὠκεανό, προκαλῶντας τεράστιες καταστροφὲς σὲ ὅλη τὴν ὑφήλιο. Ἡ χρονολογία αὐτὴ δὲν ἀπέχει ἀπὸ ἐκείνη ποὺ δίνει ὁ Πλάτωνας στὸν 'Τίμαιο", γιὰ τὸν καταποντισμὸ τῆς Ἀτλαντίδας. Αὐτὴ ἡ καταστροφή, πρέπει νὰ ταυτίζεται μὲ αὐτὴν ποὺ ἀναφέρεται ἀπὸ τὴν Ἑλληνικὴ μυθολογία ὡς ὁ Κατακλυσμὸς τοῦ Δευκαλίωνα. 

Σύμφωνα μὲ μιὰ ἱστορικὴ ἑρμηνεία, ἐν ὄψῃ τοῦ κατακλυσμοῦ ποὺ ἐρχόταν, οἱ σοφοὶ ἐκείνου τοῦ πανάρχαιου πολιτισμοῦ, ποὺ εἶχαν προβλέψει τὴν καταστροφή, θέλησαν νὰ διασώσουν τὶς γνώσεις τους γιὰ τὶς ἐπερχόμενες γενιές. Αὐτὲς οἱ γνώσεις κλείστηκαν εἴτε σὲ κάποια οἰκοδομήματα ποῦ ἦταν προορισμένα νὰ "ἐπιβιώσουν", εἴτε διασώθηκαν μαζὶ μὲ τοὺς κατόχους τους σὲ κάποια ἀπρόσβλητα σημεῖα. 

Οἰκοδομήματα, μέσα στὰ ὁποῖα φυλάχτηκε ἡ γνώση, λέγεται ὅτι ἀποτελοῦν οἱ πυραμίδες. Ἡ Αἰγυπτιακὴ παράδοση ἀναφέρει ὅτι ἡ μεγάλη πυραμίδα κατασκευάστηκε πρὶν τὸν κατακλυσμὸ (ἴσως αὐτὸ ποὺ ἔγινε στὰ τέλη τῆς τρίτης χιλιετίας νὰ ἦταν κάποιου εἴδους ἀνακαίνιση) καὶ εἶχε φυλαγμένα στὰ σωθικά της τὰ ἀπομεινάρια τῆς χαμένης σοφίας. Ἕνα χειρόγραφο τοῦ ἀρχαίου Αἰγυπτίου ἱστορικοῦ Μασχουντὶ ποὺ βρίσκεται στὴν βιβλιοθὴ κὴ τοῦ πανεπιστημίου) τῆς Ὀξφόρδης, ἀναφέρει τὰ ἑξῆς: 

"...Ὁ Σουρὶντ ποὺ βασίλευε στὴν Αἴγυπτο, πρὶν ἀπὸ τὸν κατακλυσμό, κατασκεύασε τὶς δύο μεγάλες πυραμίδες. Καὶ διέταξε τοὺς ἱερεῖς του νὰ ἐναποθέσουν σὲ αὐτὲς τὸ σύνολο τῶν γνώσεων καὶ τῆς σοφίας τῆς ἐποχῆς του, καθὼς καὶ τὰ γραπτὰ κείμενα τῆς ἀριθμητικῆς καὶ τῆς γεωμετρίας, πρὸς χάριν τῶν μεταγενεστέρων, γιὰ νὰ τὰ μελετήσουν καὶ νὰ διδαχθοῦν ἀπ' αὐτά. 

Στὴν Ἀνατολικὴ πυραμίδα καταγράφηκαν οἱ οὐράνιες σφαῖρες, τὰ σχήματα τῶν ἄστρων καὶ τῶν πλανητῶν μὲ τὶς θέσεις των καὶ τοὺς κύκλους των, καθὼς καὶ ἡ ἱστορία τοῦ παρελθόντος..." 

Ὁ Ἔντγκαρ Κεϊσι στὰ ἔργα τοῦ "Ἱστορία τῆς προέλευσης καὶ τοῦ πεπρωμένου του ἀνθρώπου" καὶ "Ἀτλαντίδα", ἀναφέρει ὅτι ἀρχιτέκτονας τῆς μεγάλης πυραμίδας ἦταν ὁ Ἑρμῆς, ἐνῷ γιὰ τὴν Σφίγγα ἀναφέρει ὅτι κατασκευάστηκε γύρω στὴν δέκατη χιλιετία πρὸ Χριστοῦ. 

Τὴν κατασκευὴ τῆς μεγάλης πυραμίδας ἀπὸ τὸν Ἑρμῆ, γιὰ νὰ φυλαχτεῖ ἐκεῖ ἡ ἐπιστημονικὴ γνώση ὑποστηρίζει καὶ ὁ Ἄραβας ἱστορικὸς Ἰμπ Μπαλούσι. Σύμφωνα μὲ τὴν παρὰ δοση ἡ Σφίγγα ἔκρυβε τὴν λύση κάποιου μεγάλου αἰνίγματος. 

Στὶς 22 Μαρτίου τοῦ 1993 στὶς 11:05 ἀκριβῶς, ἕνα μίνι ρομπὸτ τοῦ Γερμανοῦ μηχανικοῦ Δρᾶ. Ροῦντολφ Γκάντεμπρινκ (Dr. Rudolf Gantenbrink) ἀνακάλυψε μέσα στὴ πυραμίδα τοῦ Χέωπα, στὸ τέρμα ἑνὸς σφραγισμένου ἀπὸ τοὺς ἀρχαι ὀλόγους διαδρόμου 59,84 μέτρων, μία μυστικὴ πόρτα. Ἡ ἂ πόσταση ἀπὸ τὸ σημεῖο τῆς πόρτας αὐτῆς ἕως τὸ ἐξωτερικὸ τῆς πυραμίδας, εἶναι 17 μέτρα. 

Ὁ Γερμανὸς μηχανικὸς καθὼς καὶ ἕνα πλῆθος ἀρχαιολόγων πιστεύουν ὅτι πίσω της ὑπάρχει μία αἴθουσα ποὺ περιέχει κάτι τὸ σημαντικό. Μετὰ τὴν ἱστορικὴ αὐτὴ ἀνακάλυψη, ἀφαιρέθηκαν οἱ ἄδειες τῶν ἐργασιῶν ἀπὸ τοὺς Γερμανοὺς ἀρχαιολόγους, διακόπτοντας ἔτσι τὶς ἔρευνες στὸ πιὸ κρίσιμο σημεῖο καὶ προκαλῶντας τὶς ἀντιδράσεις τῶν ἰδίων καὶ πολλῶν ἐρευνητικῶν φορέων. Στὴν ἱστοσελίδα τῆς "Κοινότητας τῶν Ἀρχαίων Ἀστροναυτῶν" (Ancient Astronaut Society), διαβάζουμε γιὰ τὴν ὕπαρξη μίας κασέτας, μὲ τὴν διάλεξη (ποὺ ἔγινε πρὶν ἀπὸ πενῆντα χρόνια) τῶν ἀρχαιολόγων Σὲρ Φλίντριου Πέτρι (Sir Flindrew Petrie) καὶ Τζὸν Κινάναν (John Kinnanan), στὴν ὁποία ὑπάρχει ἡ ἀναγγελία τῆς ἀνακάλυψης αὐτῆς τῆς μυστικῆς κάμαρας! 

Σήμερα, πέντε χρόνια μετὰ τὴν ἀνακάλυψη τοῦ Δρᾶ. Ροῦντολφ Γκάντεμπρινκ, καὶ ἀφοῦ ἡ βασιλικὴ αἴθουσα, ἀπὸ τὴν ὁποία ξεκινάει ὁ διάδρομος, παραμένει σφραγισμένη τοὐλάχιστον ἀπὸ τὰ μέσα Νοεμβρίου (ὅπως καταγγέλλει στὴν παραπάνω ἱστοσελίδα ὁ Ἔριχ φὸν Νταίνικεν), οἱ Αἰγυπτιακὲς ἀρχὲς ἀνακοινώνουν ὅτι θὰ γίνει μία προσπάθεια νὰ ἀνοιχτεῖ ἡ μυστηριώδης, πόρτα. 

Ἡ Γερμανικὴ ἐφημερίδα "DIE WELT" σ' ἕνα φύλλο της στὶς 29 Ἰανουαρίου τοῦ 1998, ἀναφέρει ὅτι μέχρι τα μέσα Μαρτίου οἱ ἀρχαιολόγοι πιστεύουν πὼς θὰ ἔχουν πρόσβαση στὴ μυστικὴ κάμαρα. Κάτι τέτοιο ὅμως, μέχρι τὴν σπγμὴ πόυ γράφονται αὐτὲς οἱ γραμμές, δὲν ἔχει γίνει. Δὲν ἔχουμε παρὰ νὰ περιμένουμε τὰ ἀποτελέσματα ἐλπίζοντας πὼς δὲν θὰ δοθεῖ καὶ ἄλλη περίεργη ἀναβολή. 

Ἀπὸ ἕνα πλῆθος ἱστορικῶν μαρτυριῶν καταλήγουμε στὸ συμπέρασμα ὅτι τὰ ἀπομεινάρια τῆς πανάρχαιας ἐπιστημονικῆς γνώσης ποὺ ἐπιβίωσαν μετὰ τὸν κατακλυσμό, ἔμειναν καλὰ κρυμμένα μέσα στὰ ἱερατεῖα ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς καὶ τοὺς μυημένους στὰ ἀρχαῖα μυστήρια. Οἱ λόγοι γιὰ τοὺς ὁποίους δὲν θέλησαν νὰ γίνει γνωστὴ στὸ εὐρὺ κοινὸ μπορεῖ νὰ εἶναι πολλοί, μὲ κυριότερο ἴσως αὐτὸν τῆς προσπάθειας νὰ ἀποφευχθεῖ 

στὸ μέλλον ἕνα πυρηνικὸ ὁλοκαύτωμα, ὅπως αὐτὸ τοῦ παρελθόντος. 

Σύμφωνα μὲ αὐτὴ τὴ θεωρία, σὲ ὁρισμένες στιγμὲς τῆς ἱστορίας, ὅταν ἡ κρισιμότητα τῶν περιστάσεων τὸ ἔκρινε ἀπαραίτητο, χρησιμοποιοῦνταν κάποια ἀπὸ τὰ ἐξελιγμένα ὅπλα τοῦ παρελθόντος γιὰ νὰ βοηθήσουν στὴν θετικὴ ἔκβαση διαφόρων γεγονότων. Ἕνα τέτοιο χαρακτηριστικὸ παράδειγμα εἶναι αὐτὸ τῆς ναῦ μαχίας τῆς Σαλαμίνας, ὅπου οἱ Ἱερεῖς ἐπισκέπτόμενοί τον Θεμιστοκλῆ, τὸν ἔπεισαν ὅτι ἡ ναυμαχία μὲ τοὺς Πέρσες ἔπρε πὲ νὰ γίνει ὁπωσδήποτε στὰ νερὰ τῆς Σαλαμίνας μπροστὰ ἀπο τὸ Θριάσιο πεδίο,όπου βρίσκονταν οἱ ναοὶ τῶν Ἐλευσινίων Μυστηρίων. 

Ὁ Θεμιστοκλῆς μετὰ ἀπο ἐπίμονες προσπάθειες καὶ τεχνάσματα, κατάφερε νὰ φέρει ἀντιμέτωπα τὰ Ἑλληνικὰ καὶ τὰ Περσικὰ πλοῖα μπροστὰ ἀπὸ τὸ Θριάσιο πεδίο, ὅπου καὶ ἔγινε αὐτὸ ποὺ μᾶς περιγράφει ὁ Πλούταρχος στὸ 15ο κεφάλαιο τοῦ βιβλίου του "Θεμιστοκλῆς": 

"...Κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ ἀγῶνος, μέγα φῶς ἔλαμψε ἀπὸ τὴν Ἐλευσῖνα, ἐνῷ ἡ πεδιὰς ἐγέμισε ἀπὸ ἦχον καὶ θόρυβον ὅμοιον μὲ φωνὰς πλήθους, μὲ βουητό, ὡσὰν πολλοὶ ἄνθρωποι μαζὶ νὰ περιφέρουν τὸν μυστικὸν Ἴακχον. Ἀπὸ τὸ μέσον δὲ αὐτοῦ τοῦ θορύβου ἐδημιουργήθη νέφος, ποὺ ἀνυψώθη ἀπὸ τὴν γῆ καὶ ἔπειτα ἐπέστρεψε καὶ ἐπέπιπτε εἰς τὰς ἐχθρικὸς τριήρεις." 

Τί ἄλλο μπορεῖ νὰ περιγράφει ἐδῶ ὁ Πλούταρχος; Ἀποκλείεται νὰ μιλᾶ γιὰ μία ἐκτόξευση πυραύλων ποὺ ἔπλη ξὰν τὰ Περσικὰ πλοῖα; 

Ὑπάρχει ἕνα σημαντικὸ πλῆθος τέτοιων μαρτυριῶν ποὺ δυστυχῶς ἡ στενότητα τοῦ χώρου δὲν μᾶς ἐπιτρέπει νὰ τὶς μεταφέρουμε. Αὐτὸ ποὺ εἶναι σίγουρο, εἶναι ὅτι τὰ λίγα στοὶ χεία ποὺ ἀναφέραμε ὡς χαρακτηριστικὰ τοῦ πλήθους ποῦ ὑπάρχει, μποροῦν νὰ δώσουν μία εἰκόνα, μέσα στὴν ὁποία οἱ ἐξηγήσεις τῆς συμβατικῆς ἱστορίας καθίστανται ἀνεπαρκεῖς νὰ καλύψουν τὰ ἐρωτηματικὰ ποὺ προκύπτουν. 

                                                                

ΠΗΓΕΣ - ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

1)Παντελής Κ. Ιωαννίδης "Η άγνωστη προϊστορία των Ελλήνων".
2)Βογιατζής Γιώργος "Οι βραχογραφίες του Παγγαίου απο καλύπτουν".
3)Δημ. Λαζογιώργος - Ελληνικός "Οι αποκαλύψεις του Αισχύλου για την Ατλαντίδα".
4)Γουίλ Ντιράν (Wil Durant) "Η ιστορία και ο πολιτισμός της Κίνας".
5)Μπλούμριχ Γιόζεφ "Και ηνοίχθησαν οι ουρανοί...".
6) Ησίοδος "Θεογονία".
7) Ησίοδος "Εργα και Ημέραι". 8)Πλάτωνας "Φαίδων".
9) Πλάτωνας 'Τίμαιος".
10) Πλούταρχος "Θεμιστοκλής".
11 )Die Welt, 29 Ιανουαρίου 1988.
12)"Acient Astronaut Society" Home page.

Παράδοξα γεγονότα τῆς Ἀρχαίας Ἑλλάδας ποὺ δὲν ἀποδέχτηκε ποτὲ ἡ Ἱστορία

Παράδοξα γεγονότα της Αρχαίας Ελλάδας που δεν αποδέχτηκε ποτέ η Ιστορία

Πανάρχαιοι θρῦλοι ποὺ διασώθηκαν γιὰ χιλιάδες χρόνια στόμα μὲ στόμα , κρυμμένοι στὰ βάθη τῶν αἰώνων καὶ γεγονότα ποὺ ἡ ἱστορία ἀρνήθηκε νὰ καταγράψει ὡς ἱστορικά. Μπορεῖ ἡ παγκόσμια ἐπιστημονικὴ κοινότητα νὰ κωφεύει, ἀλλὰ δὲν ἀργεῖ ὁ καιρὸς ποὺ οἱ ἱστορικοὶ θὰ ἀναγκαστοῦν νὰ δεχτοῦν τὴν ἀρχαία ὑπερτεχνολογία τοῦ ἀπώτατου παρελθόντος! 

Πρῶτο παράδοξο 

Ὁ Ἄβαρης πάνω σὲ χρυσὸ μαγικὸ βέλος ταξίδευε ἀπὸ τόπο σὲ τόπο 

Θαυματοποιός, μάγος καὶ ἰατρὸς τῆς ἀρχαιότητος, υἱὸς τοῦ Σεύθου. Ἦτο ἱερέας τοῦ Ἀπόλλωνος, ὁ ὁποῖος τὸν εἶχε καταστήσει ἱκανὸ νὰ κάνει θαύματα καὶ νὰ ταξιδεύει ἀπὸ τόπο σὲ τόπο διασχίζοντας τὸν ἀέρα πάνω σὲ χρυσὸ μαγικὸ βέλος, ὅπως μᾶς ἀναφέρει ὁ Ἡρόδοτος. 

  

Ὁ Ἄβαρης σὰν ἱππέας ἔκαμε ταξίδια στοὺς αἰθέρες. Μετὰ ἀπὸ ἐντολὴ τοῦ Ἀπόλλωνος, ἔκανε τὸ γύρω της γῆς χωρὶς νὰ λάβει καμμία τροφὴ σὲ ὅλο τὸ διάστημα τῆς περιφορᾶς, δηλαδὴ τοῦ γύρου τῆς γῆς. Ὅταν ἦλθε στὴν Ἑλλάδα θεράπευσε ἀσθενεῖς, δίδαξε τὴν ἰατρικὴ ἐπιστήμη, καθάρισε συνειδήσεις, ἔσωσε ψυχές, κατέπληξε τὸν κόσμο μὲ τὰ ὑπερφυσικὰ ἔργα του καὶ τὶς προφητεῖες του. 

Σὲ αὐτὸν ἀναφέρονται ὁ Πλάτωνας στὸ ἔργο τοῦ «Χαρμίδης», ὁ Μένδης τῆς Αἰγύπτου στὸ ἔργο τοῦ «Φυσικά», ὁ Ἡρακλείδης ὁ Ποντικὸς (ἀπὸ τὴν Ἡράκλεια τοῦ Πόντου) καὶ πολλοὶ ἄλλοι. 

Ὁ Ἡρόδοτος στὸ 4ο βιβλίο του γράφει πολλὲς λεπτομέρειες γιὰ τὴν ζωή του Ἄβαρη. Στὴν ἀρχαιότητα κυκλοφοροῦσαν πολλὰ ἀποκρυφιστικὰ βιβλία, τὰ ὁποῖα ἀποδίδοντο στὸν Ἄβαρη, ὅπως τὰ Σκυθικὰ μυθεύματα καὶ μιὰ Θεογονία σὲ πεζὸ λόγο. 

Δεύτερο παράδοξο 

Οἱ χρυσοῖ καὶ ἀσημένιοι ἀθάνατοι πανίσχυροι μηχανικοὶ σκύλοι τοῦ βασιλέως Ἀλκίνοου. 

Οἱ Θεοὶ ἦταν ἰδιαίτερα εὐχαριστημένοι μὲ τὸν βασιλιᾶ Ἀλκίνοο καὶ μέσῳ τῆς τέχνης τοῦ Ἡφαίστου του χάρισαν χρυσοῦς καὶ ἀσημένιους ἀθάνατους καὶ πανίσχυρους μηχανικοὺς σκύλους γιὰ τὴν προστασία τοῦ παλατιοῦ του. 

Τρίτο παράδοξο 

Οἱ χρυσὲς θεραπαινίδες τοῦ Ἡφαίστου εἰς τὸν Ὄλυμπο γιὰ τοὺς Θεοὺς καὶ τὸν ἴδιο 

Ὁ Ἥφαιστος ἂν καὶ τυπικὰ ἦταν παντρεμένος μὲ τὴν Ἀφροδίτη αἰσθάνετο πολὺ μοναξιὰ καὶ ἀναγκάστηκε νὰ φτιάξει μερικὲς χρυσὲς γυναῖκες - θεραπαινίδες νὰ τὸν βοηθᾶνε στὸ ἐργαστήριο, νὰ τὸν στηρίζουν γιὰ νὰ περπατάει καλύτερα, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ ἔχει κάποιον νὰ μιλάει. 

Ἐπίσης εἶχε κατασκευάσει γιὰ τοὺς θεούς, κοπέλλες σὰν τὰ «κρύα τὰ νερά», ὅμως ἦτο ἀπὸ χρυσό, καὶ εἶχαν ἕνα πλεονέκτημα, δὲν μιλοῦσαν. 

Ἀλλὰ ὅτι ἤθελαν οἱ θεοὶ τὸ ἔκαμαν, δηλαδὴ φέρε μου, νέκταρ, ἔφερνε νέκταρ. Φέρε μου ἀμβροσία, ἔφερνε ἀμβροσία, ὅτι τὶς ζητοῦσαν ἔκαναν. 

Δηλαδὴ «ὑπηρέτριες» τοῦ Ὀλύμπου, ὅπου δὲν ἦσαν ἄνθρωποι, χρυσές, δηλαδὴ ἄψυχα ὄντα. Μήπως ρομπότ ; πρᾶγμα ποὺ κατὰ τὸν Isaac Asimov ἀποτελεῖ τὴν πρώτη ἀναφορὰ σὲ ρομπότ. [ἄρθρα & Σκέψεις- Γιῶργος Ἐχέδωρος - http://www.elikoncc.info/?p=5140 

Ἐπίσης ὁ Ἥφαιστος εἶχε κατασκευάσει γιὰ τοὺς θεοὺς κάτι σὰν μικρὰ τραπεζάκια, ποὺ κάθε ἕνα εἶχε αὐτὸ ποὺ ἤθελε ὁ κάθε θεός, καὶ τὰ ὁποῖα ἐκινοῦντο μόνα τους, καὶ τὰ ὀνόμαζον αὐτόματον. 

Τέταρτο παράδοξο 

Οἱ βοηθοὶ τοῦ Ἡφαίστου 

Εἶχε κατασκευάσει «αὐτόματα» καὶ γιὰ τὸν ἑαυτόν του, ἄνδρες ἀπὸ χρυσὸ ἢ μπροῦτζο ἄνδρες οἱ ὁποῖοι ἦσαν ἐπιστήμονες, τεχνῖτες καὶ ὁποῖοι βοηθοῦσαν τὸν Ἥφαιστο σὲ ὅτι τεχνούργημα ἤθελε νὰ κατασκευάσει. 

Πέμπτο παράδοξο 

Ὁ Τάλως κατασκευὴ τοῦ Ἡφαίστου 

Ὁ Τάλως ἦτο κατασκεύασμα τοῦ Ἡφαίστου, ὁ ὁποῖος ἦτο ἕνας πανύψηλος πολεμιστὴς χάλκινος δῶρο στὸν βασιλέα τῆς Κρήτης τὸν Μίνωα. Ὁ Τάλως ἔκανε τὸν γύρω της Κρήτης 3 φορὲς τὸ 24ωρο. Ὅποιον ἔβλεπε νὰ πλησιάζει καὶ ἦτο ἐπικίνδυνος, τοῦ ἔριχνε βράχια καὶ τοῦ βούλιαζε τὸ καράβι. 

Λέγεται ὁ Ἠφαῖστος θέλοντας νὰ τιμήσει τὸν Τάλω γιὰ τὸν ἄδικο χαμό, εἶχε σπρωχθεῖ ἀπὸ τὸν Δαίδαλο «κατὰ λάθος» ἀπὸ τὴν Ἀκρόπολη. 

Ὁ Δαίδαλος Ὁ Τάλως φαίνεται πὼς ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς καλύτερους ἀρχιτέκτονες τῆς ἐποχῆς διότι σὲ αὐτὸν ἀποδίδεται τὸ κτίσιμο τῶν ναῶν τῆς Ἀθηνᾶς καὶ τοῦ Ποσειδῶνος. Ὁ ναὸς τῆς Ἀθηνᾶς κτίστηκε εἰς τὸν βράχο τῆς Ἀκροπόλεως ὅπου σὲ αὐτὸν μᾶλλον εἶχε τοποθετηθεῖ γιὰ πρώτη φορὰ τὸν ξύλινο ἄγαλμα τῆς προστάτιδος θεᾶς τῆς πόλεως. 

 

Ἦτο ἕνας πάρα πολὺ ὄμορφος νέος καὶ λέγεται πὼς αὐτὴ ἡ μεγάλη τοῦ ἐπιτυχία εἶναι ποὺ παρακίνησε τὴν ζηλοφθονία τοῦ Δαίδαλου πρὸς τὸν Τάλω καὶ τὸν γκρέμισε «κατὰ λάθος» ἀπὸ τὴν Ἀκρόπολη μὲ ἀποτέλεσμα τὸν θάνατο τοῦ μεγάλου ἀρχιτέκτονα. 

Ἡ ἱστορία ἀναφέρει πὼς ὁ Ἄρειος Πάγος ποὺ ἀνέλαβε τὴν ὑπόθεση τῆς ἐκδικάσεως τοῦ θανάτου τοῦ Τάλω καταδίκασε τὸν Δαίδαλο ἀφοῦ καὶ σαφῶς δὲν δέχτηκε τὴν δικαιολογία τῆς «κατὰ λάθους» ρίψεώς του ἀρχιτέκτονος ἀπὸ τὸν βράχο τῆς Ἀκροπόλεως. 

Διὰ τὴν ἀποφυγὴ τιμωρίας ὁ Δαίδαλος ἔφυγε ἀπὸ τὴν Ἀθήνα καὶ ὡς φυγὰς πηγαίνει εἰς τὴν Κρήτη. Ἐδῶ ἀρχίζει καὶ ἡ σχέση του μὲ τὸν Μίνωα. 

Ἄλλοι λέγουν ὅτι δὲν εἶχε οὐδεμία σχέση ὁ Τάλως τοῦ Δαιδάλου μὲ τὸν Τάλω τοῦ Ἡφαίστου. 

Ἕκτο παράδοξο 

Μεταλλικὰ ἱπτάμενα ἅρματα 

Ὁ Ὅμηρος, ἐξάλλου, στὰ ἔπη του, περιγράφει τὶς ἀστραπιαῖες μετακινήσεις τῶν ὀλύμπιων θεῶν στὸν αἰθέρα μὲ μεταλλικὰ ἅρματα. Μᾶς δίνει, μὲ τὸν τρόπο αὐτόν, τὴν ὑπόνοια μιᾶς θεϊκῆς τεχνολογίας πολὺ ἀνώτερης τοῦ ἀνθρώπου τῆς ἐποχῆς ἐκείνης. 

Ἀναφέρει ὁ Ὅμηρος στὴν Ἰλιάδα του, πὼς ἡ Ἥρα πέταξε ἀπὸ τὸν Ὄλυμπο πάνω ἀπὸ τὰ Πιέρια ὄρη, τὴν Ἠμαθία, τὰ βουνὰ τῆς Θράκης χωρὶς νὰ πατᾶνε οἱ φτέρνες της στὶς κορυφὲς τῶν βουνῶν καὶ ἀπὸ τὸν Ἄθω κατηφόρησε καὶ «κατέβηκε» στὴ Λῆμνο: 

«Ἥρη δ᾽ ἀΐξασα λίπεν ῥίον Οὐλύμποιο, 225

Πιερίην δ᾽ ἐπιβᾶσα καὶ Ἠμαθίην ἐρατεινὴν 226

σεύατ᾽ ἐφ᾽ ἱπποπόλων Θρῃκῶν ὄρεα νιφόεντα 227

ἀκροτάτας κορυφάς· οὐδὲ χθόνα μάρπτε ποδοῖιν· 228

ἐξ Ἀθόω δ᾽ ἐπὶ πόντον ἐβήσετο κυμαίνοντα, 229

Λῆμνον δ᾽ εἰσαφίκανε πόλιν θείοιο Θόαντος.» 230

Ὁμήρου «Ἰλιὰς» Ραψωδία Ξ καὶ στίοχοι 225-230 

Ὅταν ἔκτισε τὴν Κωνσταντινούπολη ὁ «Μέγας Κωνσταντῖνος» μετέφερε σὲ αὐτὴν τὸ ἅρμα τοῦ Διὸς ποὺ τὸ ὁδηγοῦσαν πύρινα ἄλογα: 

«Διὸς ἅρμα ἐν τετράσιν ἵπποις πυρίνοις, ἱπτάμενον παρὰ δύο στηλῶν, ἐκ παλαιῶν χρόνων ὑπάρχον» [Scriptores originum Constantinopolitarum 1 - Leipzig 1901, ἀνατ. 1975), σέλ. 41-42.- Ἄρθρα & Σκέψεις- Γιῶργος Ἐχέδωρος -

Ἕβδομο παράδοξο 

Οἱ στυμφαλίδες ὄρνιθες 

Αὐτὲς ἦσαν στὴν λίμνη τῆς Στυμφαλίας, πῆγε ὁ Ἡρακλῆς γιὰ νὰ τὶς ἐξοντώσει. Οἱ στυμφαλίδες ὄρνιθες ἦτο πουλιὰ ὅμως ἦτο μεταλλικὰ καὶ ἀπὸ τὰ νύχια τους ἐκτόξευαν νύχια καὶ κτυποῦσαν τὸν ἀντίπαλό τους (σιδερένιο πουλί ;). 

Ὄγδοο παράδοξο 

Ἡ μεταφορὰ τοῦ Ὀδυσσέως εἰς τὴν πατρίδα του, μὲ πλοῖο τῶν Φαιάκων 

Ὁ Ἀλκίνοος, ζητῶντας ἀπὸ τὸν Ὀδυσσέα πληροφορίες γιὰ τὴν χώρα του καὶ τὸν λαό του, τοῦ λέγει: « Πές μου καὶ τὴν χώρα σου καὶ τὸν λαό σου καὶ τὴν πόλη, γιὰ νὰ ἑτοιμασθοῦν πρὸς τὴν κατεύθυνση αὐτὴ τὰ πλοῖα καὶ νὰ σὲ πᾶνε, γιατί δὲν ὑπάρχουν κυβερνῆτες σὲ αὐτά, οὔτε πηδάλια ποὺ ἔχουν τ' ἄλλα καράβια, διότι αὐτὰ ἀναγνωρίζουν τὶς διαθέσεις καὶ τὶς σκέψεις τῶν ἀνθρώπων καὶ γνωρίζουν τὶς πατρίδες ὅλων καὶ τοὺς εὔφορους ἀγροὺς καὶ σὰν πουλιὰ διαβαίνουν τὶς θαλασσινὲς ἀποστάσεις, σκεπασμένα μὲ σκοτάδι καὶ συννεφιὰ καὶ ποτὲ δὲν ὑπάρχει φόβος νὰ πάθουν καμμία βλάβη ἢ ν' ἀφανισθοῦν» 

Καὶ φυσικὰ ὁ διάλογος [σὲ ἑρμηνεία ὄχι μετάφραση διὰ τὴν καλύτερη κατανόηση] μεταξὺ τοῦ Ὀδυσσέως καὶ τοῦ Ἀλκίνοου εἶναι ἐνδιαφέρων διότι ἀναφέρονται τὰ ἀκόλουθα : 

Ὅταν ἔφθασε ἡ ὥρα τῆς ἀναχωρήσεώς του ἀπὸ τὸ νησί τους, οἱ Φαίακες τοῦ λέγουν : ἔλα ἐδῶ ξένε πές μας ποὺ μένεις, τὴν χώρα σου, καὶ τὴν πόλη σου. Νὰ τὸ ποῦμε στὸ πλοῖο νὰ σὲ πάει. 

Ἀπαντᾶ ὁ Ὀδυσσέας, θὰ τὸ πῶ ἐγὼ στὸν καπετάνιο, ἄ ! τὰ δικά μας τὰ πλοῖα του ἀπαντοῦν οἱ Φαίακες δὲν ἔχουν οὔτε καπετάνιους οὔτε ναῦτες, οὔτε κατάρτια, οὔτε πανιά, οὔτε τιμόνια. 

Ἀπαντᾶ ὁ Ὀδυσσέας, μὰ τί εἴδους πλοῖα εἶναι αὐτά ; 

Πὲς ἐσὺ μὴν σὲ νοιάζει ποὺ πᾶς, νὰ τὸ βάλλει τὸ πλοῖο στὸ «μυαλό του» (ὑπολογιστής ;) καὶ θὰ σὲ πάει, τὸ βάζει στὸ μυαλό του καὶ ἀφοῦ προγραμματισθεῖ ἐκεῖνο σὲ πάει. 

Καὶ πὼς σὲ πάει, ἀφοῦ δὲν ἔχει καπετάνιο, ναῦτες, κατάρτια, πανιὰ καὶ τιμόνια ; 

Σὲ πάει μὲ ἀσφάλεια, χωρὶς νὰ σὲ βλέπει κανείς, πετῶντας στὸ οὐρανὸ ἢ ταξιδεύοντας κάτω ἀπὸ τὸ κῦμα μέσα σὲ Νεφέλη (;). Τὸ πλοῖο καταλαβαίνει τὴν διάθεσή σου καὶ θὰ περάσεις καλὰ στὸν δρόμο. 

 καλὰ στὸν δρόμο. 

Ὁμήρου –«Ὀδύσσεια, κεφάλαιο θ, στίχοι 555-565 

εἰπὲ δέ μοι γαῖάν τε· τεὴν δῆμόν τε πόλιν τε, 555

ὄφρα σε τῇ πέμπωσι τιτυσκόμεναι φρεσὶ νῆες· 556

οὐ γὰρ Φαιήκεσσι κυβερνητῆρες ἔασιν, 557

οὐδέ τι πηδάλι᾽ ἔστι, τά τ᾽ ἄλλαι νῆες ἔχουσιν· 558

ἀλλ᾽ αὐταὶ ἴσασι νοήματα καὶ φρένας ἀνδρῶν, 559

καὶ πάντων ἴσασι πόλιας καὶ πίονας ἀγροὺς 560

ἀνθρώπων, καὶ λαῖτμα τάχισθ᾽ ἁλὸς ἐκπερόωσιν 561

ἠέρι καὶ νεφέλῃ κεκαλυμμέναι· οὐδέ ποτέ σφιν 562

οὔτε τι πημανθῆναι ἔπι δέος οὔτ᾽ ἀπολέσθαι. 563 

ἀλλὰ τόδ᾽ ὥς ποτε πατρὸς ἐγὼν εἰπόντος ἄκουσα 564

Διακρίνεται σαφέστατα στὰ λόγια τοῦ 'Ἀλκινόου ὅτι τὰ πλοῖα τῶν Φαιάκων δὲν εἶχαν καμμία σχέση, οὔτε ἀπὸ ἄποψη μορφῆς, οὔτε ἀπὸ ἄποψη λειτουργίας μὲ τὰ συνηθισμένα ἀρχαῖα πλοῖα. 

Ἔνατο παράδοξο 

Ναυμαχία τῆς Σαλαμῖνος 

Ἀρχηγὸς τοῦ ἑλληνικοῦ στόλου Εὐρυβιάδης, Σπαρτιάτης, ἐκεῖνος ὅμως ποὺ ἤξερε τὴν πολεμικὴ τέχνη στὴν θάλασσα καλά, ἦτο ὁ Θεμιστοκλῆς ὁ ὁποῖος εἶχε πάρει καὶ χρησμό, ὅτι ἡ Ἀθήνα θὰ σωθεῖ ἀπὸ τὰ ξύλινα τείχη. Μερικοί, τότε ποὺ εἶχαν ἔρθει οἱ Πέρσες, εἶχε γίνει ἡ μάχη τῶν Θερμοπυλῶν καὶ μετὰ τὴν προδοσία τοῦ Ἐφιάλτου, προχώρησαν πρὸς τὴν Ἀθήνα. 

Ἐν συντομίᾳ, ὅταν οἱ Πέρσες βάδιζαν πρὸς τὴν Ἀθήνα, μαζεύτηκαν οἱ πολιτικοὶ καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη οἱ στρατιωτικοὶ καὶ λένε οἱ πολιτικοί : νὰ τὰ βροῦμε μὲ τοὺς Πέρσες, γιατί οἱ Πέρσες ἔρχονται καὶ μᾶς κάνουν χρυσοῦς ἀπὸ πάνω μέχρι κάτω. Καὶ ἀπαντοῦν οἱ πατριῶτες οἱ Ἀθηναῖοι : δὲν ὑπάρχει χρυσὸς πάνω ἀπὸ τὴν γῆ, οὔτε χρυσὸς κάτω ἀπὸ τὴν γῆ ποὺ νὰ μᾶς κάνει νὰ προδώσουμε τὴν πατρίδα μας. 

Τότε παίρνουν τὰ κεφάλια τῶν πολιτικῶν καὶ λένε, θὰ πολεμήσουμε. 

Ὡστόσο ἐπειδὴ ὑπῆρχε χρησμὸς ὥστε νὰ σωθεῖ ἡ Ἀθήνα ἀπὸ τὰ ξύλινα τείχη, μερικοὶ ἔβαλαν ἕνα ξύλινο τεῖχος γύρω – γύρω ἀπὸ τὴν Ἀκρόπολη γιὰ νὰ σωθοῦν ἀπὸ τὴν Περσικὴ λαίλαπα, ἐνῷ ὁ Θεμιστοκλῆς εἶπε ὅτι τὰ ξύλινα τείχη εἶναι τὰ πλοῖα. 

Καῖνε οἱ Πέρσες τὰ ξύλινα τείχη, καῖνε καὶ τὴν Ἀθήνα, καὶ αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι δὲν θεώρησαν τὰ ξύλινα τείχη πέριξ τῆς Ἀκροπόλεως ὅτι αὐτὰ ἦτο ὁ χρησμὸ εἶχαν καταφύγει στὴν Σαλαμῖνα. 

Τότε ὁ ἑλληνικὸς στόλος ἔρχεται στὸ στενὸ μεταξὺ Ἀθήνας καὶ Σαλαμῖνος καὶ ἔρχονται οἱ Πέρσες ἀπὸ τὴν μιὰ μεριὰ ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ Πειραιῶς καὶ πᾶνε νὰ κάνουν κυκλωτικὴ κίνηση ὥστε νὰ τοὺς κλείσουν καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ τῆς Ἐλευσῖνος. 

Τότε λέγει ὁ Εὐρυβιάδης νὰ φύγουμε πρὶν μᾶς κλείσουν καὶ μᾶς συνθλίψουν, ὁ Θεμιστοκλῆς ἀπαντᾶ ὄχι θὰ πολεμήσουμε ἐδῶ μέσα στὰ στενά. Φθάνει δὲ στὸ σημεῖο νὰ στείλει τὸ δάσκαλο τῶν παιδιῶν του, ὁ ὁποῖος ἦτο μισὸς Πέρσης καὶ μισὸς Ἕλληνας, νὰ τοὺς εἰδοποιήσει ὅτι οἱ Ἕλληνες θὰ προσπαθήσουν νὰ φύγουν ἀπὸ τὴν πάνω μεριὰ τῆς Σαλαμῖνος, τῆς Ἐλευσῖνος, ὁ ὁποῖος τὸ ὁμολόγησε ὅταν ἦτο σίγουρος ὅτι ὁ δάσκαλος τῶν παιδιῶν του εἶχε κάμει αὐτὸ ποὺ ἤθελε, δηλαδὴ νὰ κλείσουν οἱ Πέρσες τοὺς Ἕλληνες στὸ στενὸ τῆς Σαλαμῖνος. 

Οἱ Πέρσες πᾶνε τότε ἀπὸ τὴν πάνω μεριὰ τῆς Σαλαμῖνος καὶ κλείνουν τοὺς Ἕλληνες στὰ στενά, θεωρῶντας οἱ Πέρσες ὅτι τώρα θὰ τοὺς νικήσουν διότι δὲν ἔχουν ἀπὸ ποῦ νὰ διαφύγουν, ἄρα ἡ νίκη εἶναι δική τους. 

Ἀναφέρουν δυὸ ἀρχαῖοι ἱστορικοί : « καθὼς ἐγένετο ἡ ναυμαχία εἶδαν πολλοὶ μάρτυρες, στὴν Ἐλευσῖνα στὸ Θριάσιο πεδίο ποὺ ὑπῆρχον τὰ ἱερὰ τῶν Ἑλλήνων νὰ ὑψώνονται καπνοὶ καὶ φλόγες καὶ μὲ πολὺ μεγάλη φασαρία νὰ φεύγουν πύρινες γλῶσσες, νὰ ἀνεβαίνουν στὸν οὐρανὸ καὶ νὰ πᾶνε νὰ πέφτουν ἐπάνω εἰς τὰ Περσικὰ πλοῖα καὶ νὰ τὰ κατακαίουν (εἶδος πυραύλου ;). 

Ἐπίσης ἀνάμεσα στὰ πλοῖα καθὼς ἐγένετο ἡ ναυμαχία, ἐμφανίσθηκαν μεταλλικοὶ δράκοντες ἐντὸς τῆς θαλάσσης οἱ ὁποῖοι ἑλίσσονται ἀνάμεσα ἑλληνικῶν καὶ περσικῶν πλοίων, ἐμβολίζοντας τὰ περσικὰ (εἶδος ὑποβρυχίου ;) 

Ὁπότε γίνεται κατανοητὸ γιατί ὁ Θεμιστοκλῆς «πρόδωσε» τὸν ἑλληνικὸ στόλο διότι θὰ ἤξερε κάποιο μυστικὸ τῶν ἱερῶν τῆς Ἐλευσῖνος, καὶ γι' αὐτὸ ἤθελε ἡ μάχη νὰ γίνει στὸ στενό ; 

Ἡ ἀνωτέρω ἀναφορὰ γίνεται ἀπὸ τὸν Ἡρόδοτο εἰς τὴν Οὐρανία στίχος 65 : 

65. ἔφη δὲ Δίκαιος ὁ Θεοκύδεος, ἀνὴρ Ἀθηναῖος φυγάς τε καὶ παρὰ Μήδοισι λόγιμος γενόμενος τοῦτον τὸν χρόνον, ἐπείτε ἐκείρετο ἡ Ἀττὶκὴ χώρη ὑπὸ τοῦ πεζοῦ στρατοῦ τοῦ Ξέρξεω ἐοῦσα ἔρημος Ἀθηναίωντυ, χεῖν τότε ἐὼν ἅμα Δημαρὴτῳ τῷ Λακεδαιμονὶῳ ἐν τῷ Θριασὶῳ πεδίῳ, ἰδεῖν δὲ κονιορτὸν χωρέοντα ἀπ᾽ Ἐλευσῖνος ὡς ἀνδρῶν μάλιστά κῃ τρισμυρίων, ἀποθωμάζειν τε σφέας τὸν κονιορτὸν ὅτεων κὸτὲ εἴη ἀνθρώπων, καὶ πρόκατε φωνῆς ἀκούειν, καὶ οἱ φαίνεσθαι τὴν φὼνὴν εἶναι τὸν μυστικὸν ἴακχον. 

[2] εἶναι δ᾽ ἀδαήμονα τῶν ἱρῶν τῶν ἐν Ἐλευσῖνι γινομένων τὸν Δημάρητον, εἰρέσθαί τε αὐτὸν ὃ τί τὸ φθεγγόμενον εἴη τοῦτο. αὐτὸς δὲ εἰπεῖν «Δημάρητε, οὐκ ἔστι ὅκως οὐ μέγα τί σίνος ἔσται τῇ βασιλέος στρατιῇ· τάδε γὰρ ἀρίδηλα, ἐρήμου ἐούσης τῆς Ἀττικῆς, ὅτι θεῖον τὸ φθεγγόμενον, ἀπ᾽ Ἐλευσῖνος ἰὸν ἐς τιμωρίην Ἀθηναίοισί τε καὶ τοῖσι συμμάχοισι. 

[3] καὶ ἢν μὲν γὲ κατασκὴψῃ ἐς τὴν Πελοπόννησον, κίνδυνος αὐτῷ τε βασιλέϊ καὶ τῇ στρατιῇ τῇ ἐν τῇ ἠπεὶρῳ ἔσται, ἢν δὲ ἐπὶ τὰς νέας τράπηται τὰς ἐν Σαλαμῖνι, τὸν ναυτικὸν στρὰτὸν κινδυνεύσει βασιλεὺς ἀποβαλεῖν. 

[4] τὴν δὲ ὁρτὴν ταύτην ἄγουσι Ἀθηναῖοι ἀνὰ πάντα ἔτεα τῇ Μητρὶ καὶ τῇ Κούρῃ, καὶ αὐτῶν τε ὁ βουλόμενος καὶ τῶν ἄλλων Ἑλλήνων μυεῖται· καὶ τὴν φωνὴν τῆς ἀκούεις ἐν ταύτῃ τῇ ὁρτῇ ἰακχάζουσι». πρὸς ταῦτα εἰπεῖν Δημάρητον «σίγα τε καὶ μηδενὶ ἄλλῳ τὸν λόγον τοῦτον εἴπῃς·

[5] ἢν γάρ τοι ἐς βασιλέα ἀνενειχθῇ τὰ ἔπεα ταῦτα, ἀποβαλέεις τὴν κεφαλήν, καὶ σε οὔτε ἐγὼ δυνήσομαι ῥύσασθαι οὔτ᾽ ἄλλος ἀνθρώπων οὐδὲ εἶς. ἀλλ᾽ ἔχ᾽ ἥσυχος, περὶ δὲ στρατιῆς τῆσδε θεοῖσι μελήσει».

[6] τὸν μὲν δὴ ταῦτα παραινέειν, ἐκ δὲ τοῦ κονιορτοῦ καὶ τῆς φωνῆς γενέσθαι νέφος καὶ μεταρσιωθὲν φέρεσθαι ἐπὶ Σαλαμῖνος ἐπὶ τὸ στρατόπεδον τὸ τῶν Ἑλλήνων. οὕτω δὴ αὐτοὺς μαθεῖν ὅτι τὸ ναυτικὸν τὸ Ξέρξεω ἀπολέεσθαι μέλλοι. ταῦτα μὲν Δίκαιος ὁ Θεοκύδεος ἔλεγε, Δημαρήτου τε καὶ ἄλλων μαρτύρων καταπτόμενος.

Εις το ανωτέρω αναφέρεται και ο Πλούταρχος εις το έργο του «Βίοι παράλληλοι - Θεμιστοκλής», στίχος 15,1 :

15. ἐν δὲ τούτῳ τοῦ ἀγῶνος ὄντος φῶς μὲν ἐκλάμψαι μέγα λέγουσιν Ἐλευσινόθεν, ἦχον δὲ καὶ φωνὴν τὸ Θριάσιον κατέχειν πεδίον ἄχρι θαλάττης, ὡς ἀνθρώπων ὁμοῦ πολλῶν τὸν μυστικὸν ἐξαγόντων Ἴακχον. ἐκ δὲ τοῦ πλήθους τῶν φθεγγομένων κατὰ μικρὸν ἀπὸ γῆς ἀναφερόμενον νέφος ἔδοξεν αὖθις ὑπονοστεῖν καὶ κατασκήπτειν εἰς τὰς τριήρεις. ἕτεροι δὲ φάσματα καὶ εἴδωλα καθορᾶν ἔδοξαν ἐνόπλων ἀνδρῶν ἀπ' Αἰγίνης τὰς χεῖρας ἀνεχόντων πρὸ τῶν Ἑλληνικῶν τριηρῶν· οὓς εἴκαζον Αἰακίδας εἶναι παρακεκλημένους εὐχαῖς πρὸ τῆς μάχης ἐπὶ τὴν βοήθειαν.

Δέκατο παράδοξο

Ἡ διὰ μέσου τῆς δρυὸς δυνατότητα νὰ γίνονται ὁρατὰ τὰ κεκρυμμένα τῆς γῆς

 

Ὁ Λυγκεὺς ὁ υἱὸς τοῦ Ἀφαρέως καὶ τῆς Ἀρήνης, περιώνυμος κατὰ τοὺς ἀρχαίους διὰ τὴν ὀξυδέρκειά του. 

Ὁ Πίνδαρος μᾶς πληροφορεῖ ὅτι ἠδύνατο νὰ βλέπει καὶ διὰ μέσου στελέχους δρυὸς ἢ κατ' ἄλλους καὶ τὰ ὑπὸ τὴν γῆν κεκρυμμένα ἐκ τούτου καὶ ἡ παροιμία «ὀξύτερον τοῦ Λυγκέως βλέπειν». 

Κατὰ τὸν πόλεμο τῶν Διοσκούρων πρὸς τοὺς Ἀφαρεῖδες, ὁ Λυγκεὺς ἐφονεύθηκε ὑπὸ τοῦ Πολυδεύκου. 

Ἑνδέκατο παράδοξο 

Ἡ ναυμαχία εἰς τὶς Ἀργινοῦσες νήσους. 

Κατὰ τὴν ὥρα τῆς ναυμαχίας, ὑπῆρχε ἕνα «φωτεινὸ ἀντικείμενο» συνέχεια ἐπάνω ἀπὸ τὸν Περσικὸ στόλο, τὸ ὁποῖο περιστρέφετο εἰς τὸν οὐρανὸ ἐπάνω ἀπὸ τὰ περσικὰ πλοῖα (ἱπτάμενο σκάφος ;) 

Δωδέκατο παράδοξο

Ἡ μάχη τοῦ Μαραθῶνος 

Ἐκεῖ ξέρουμε τὸν πολεμιστὴ ποὺ ἐμφανίσθηκε ἀπὸ τὸ πουθενὰ ἀνάμεσα τῆς παρατάξεως τῶν Ἀθηναίων καὶ ὅταν τελείωσε ἡ μάχη ἔφυγε ἀπὸ πουθενά, ὅπου μετὰ κάθε χρόνο οἱ Ἀθηναῖοι τοῦ ἀπέδιδαν τιμές, καὶ ὁ ὁποῖος κρατοῦσε ἕνα ὑνὶ τὸ ὁποῖο ἔβγαζε φλόγες καὶ μὲ αὐτὸ κατάκαιγε τοὺς Πέρσες. 

Δεκατοτρίτο παράδοξο

Ἡ μάχη της Τύρου ἀπὸ τὸν Ἀλέξανδρο 

Ὅταν τὴν πολιόρκησε ὁ Ἀλέξανδρος ἦτο ὁ τρίτος βασιλέας ποὺ τὴν πολιορκοῦσε, ὁ πρῶτος ἦτο ὁ Ναβουχοδονόσωρ ὁ ὁποῖος τὴν πολιορκοῦσε μέχρι νὰ τὴν καταλάβει 12 χρόνια, ὁ δεύτερος μετὰ ἀπὸ 7 χρόνια πολιορκίας, ὁ Ἀλέξανδρος 7 μῆνες. 

Μάλιστα ὅταν εἶδε ὅτι δὲν τοῦ πήγαιναν καλὰ τὰ σχέδια τῆς πολιορκίας, ἔφυγε στὴν ἐνδοχώρα, δηλαδὴ μέσα στὴν Συρία στὴν ἔρημο καὶ ὅταν γύρισε ἐμφανίσθηκαν κάτι ἱπτάμενες ἀσπίδες οἱ ὁποῖες μὲ λάμψεις δυνατὲς κτύπησαν τὰ τείχη, ὅπου μέσα ἀπὸ καπνοὺς καὶ φασαρίες καὶ τὰ τείχη κατέπεσαν. Ἀπὸ τὸ νότιο μέρος της Τύρου, ὅπου ἦτο ἕνα νησάκι, ὀνόματι τοῦ Ἡρακλέους, ὅπου τὸ νησάκι αὐτὸ ἦτο συνδεδεμένο μὲ τὴν Τύρο καὶ ἐκεῖ ὑπῆρχαν τείχη, ὅπου αὐτὰ κτύπησαν οἱ ἱπτάμενες ἀσπίδες, καὶ ἀφοῦ κατέπεσαν ἀπὸ ἐκεῖ μπῆκε ὁ ἑλληνικὸς στρατὸς καὶ τὴν κατέβαλε. 

Δεκατοτέταρτο παράδοξο

Τὰ ταξίδια τοῦ Λουκιανοῦ εἰς τὴν Σελήνη καὶ τὶς Πλειάδες 

Ὁ Λουκιανὸς εἰς τὸ ἔργο του «Ἀληθὴς Ἱστορία» ἀναφέρεται γιὰ ἕνα ταξίδι εἰς τὴν Σελήνη, ὅπου λέγει : 

«...τὺφὼν ἐπιγενόμενος καὶ περιδινήσας τὴν ναῦν καὶ μετεωρίσας ὅσον ἐπὶ σταδίους τριακοσίους οὐκέτι καθῆκεν εἰς τὸ πέλαγος, ἀλλ᾿ ἄνω μετέωρον» 

Μετάφραση : Δημιουργήθηκε τυφῶνας ποὺ περιέστρεψε τὸ πλοῖο καὶ τὸ σήκωσε στὸν ἀέρα τριακόσια στάδια χωρὶς νὰ ξαναπέσει στὸ πέλαγος, ἀλλὰ ἔμεινε ἐκεῖ μετέωρο. 

Ὁ ὁποῖος μάλιστα μᾶς πληροφορεῖ ὅτι μὲ τὸ ἀερόπλοιό του, ἔφθασε καὶ σὲ ἕνα οἰκισμὸ ποὺ εἶχε τὸ ὄνομα Λυχνόπολις. 

Ὁ συγγραφέας ὁ ὁποῖος ἔζησε τὸ 160 μ.Χ. λέγει ὅτι τὸ ταξίδι αὐτὸ τὸ ἔκαμε ἀπὸ περιέργεια «ἡ τῆς διανοίας περιεργία», ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ μάθει τί ὑπάρχει εἰς τὴν ἄκρη τοῦ Ὠκεανοῦ καὶ τί ἄνθρωποι κατοικοῦν : «Τὸ βούλεσθαι μαθεῖν τί τὸ τέλος ἐστὶν τοῦ ὠκεανοῦ καὶ τίνες οἱ πέραν κατοικοῦντες ἄνθρωποι». Ἐκεῖ βρῆκαν μιὰ τεράστια χάλκινη στήλη ποὺ ἦταν γραμμένη στὰ ἑλληνικὰ καὶ ἔλεγε πὼς μέχρι ἐκεῖ εἴχανε φθάσει ὁ Ἡρακλῆς καὶ ὁ Διόνυσος. 

Ὅταν ἐξῆλθαν γιὰ ἀναγνώριση στὸ νησὶ συνάντησαν κι ἕναν ποταμὸ τεράστιο ποὺ δὲν ἔτρεχε νερὸ ἀλλὰ κρασὶ ποὺ ἔβγαινε ἀπ' εὐθείας ἀπὸ τὶς ρίζες τῶν ἀμπελιῶν. Ὑπῆρχαν καὶ ψάρια ποὺ ὅταν τὰ ἔτρωγε κανεὶς μεθοῦσε. Ἔφυγαν ἀπὸ τὸ νησὶ καὶ ὅταν βρεθήκανε στὸ πέλαγος δημιουργήθηκε ξαφνικὰ τυφῶνας ποὺ ἅρπαξε τὸ πλοῖο καὶ τὸ σήκωσε τριακόσια στάδια ἀλλὰ δὲν τὸ ἄφησε νὰ πέσει πάλι στὴ θάλασσα. Ἑπτὰ μέρες καὶ ἑπτὰ νύκτες βρισκόταν στὸν ἀέρα. Τὴν ὄγδοη μέρα εἶδαν μιὰ μεγάλη γῆ στὸν ἀέρα σὰν ἕνα νησὶ λαμπερὸ ποὺ εἶχε σχῆμα σφαίρας μὲ φωτισμὸ μεγάλο. Προσγειώθηκαν σὲ αὐτὴ ὅπου καὶ ἀποβιβάστηκαν. Διερευνῶντας τὴν παράξενη γῆ διαπίστωσαν πὼς ἦταν κατοικήσιμη καὶ καλλιεργημένη. 

Ὁ Λουκιανός μας λέγει πὼς ἡ γῆ ποὺ βρῆκαν τὴν κατοικοῦσαν τερατόμορφα ὄντα. Ἕνα εἶδος ἀπὸ αὐτά τους συνέλαβε καὶ τοὺς ὁδήγησε στὸ βασιλέα τους ποὺ εἶχε τὸ ὄνομα Ἐνδυμίων. Αὐτὸς κατάλαβε πὼς ἦτο Ἕλληνες ἀπὸ τὴ στολή τους. Ἀπόρρησε πὼς κατάφεραν νὰ ταξιδεύσουν στὸν οὐρανό. Λέγει ἀκριβῶς: «ὁ δὲ θεασάμενος καὶ ἀπὸ τῆς στολῆς εἰκάσας, ῞Ἑλληνες ἆρα, ἔφη, ὑμεῖς, ὦ ξένοι; Πῶς οὖν ἀφίκεσθε, ἔφη, τοσοῦτον ἀέρα διελθόντες;» 

Τοὺς ἐξήγησε μάλιστα πὼς ὁ τόπος ποὺ βρίσκονται εἶναι ἡ σελήνη ποὺ βλέπουν ἀπὸ τὴ γῆ. 

Τότε πληροφορήθηκε πὼς ἐκεῖ, στὸ διάστημα, κατοικοῦσαν ἄλλα ὄντα ἀλλὰ μὲ κοινὰ γνωρίσματα αὐτῶν τῆς γῆς. Μὲ κράτη, μὲ διενέξεις καὶ πολέμους. Ὑπῆρχαν οἱ «Σεληνίτες», καὶ οἱ Ἠλιῶτες ποὺ εἶχαν κοινὴ ἀποικία τὸν Ἑωσφόρο. Εἶχαν ὑπογράψει μάλιστα καὶ συνθήκη εἰρήνης μεταξύ τους. Τὴ συνθήκη αὐτὴν τὴν γράψανε μὲ ἠλεκτρισμὸ καὶ τὴ στήσανε στὸ μέσο του ἀέρα στὰ σύνορά τους : «ἐγγράψαι δὲ τὰς συνθήκας στὴλῃ ἠλεκτρὶνῃ καὶ ἀναστῆσαι ἐν μὲσῳ τῷ ἀέρι ἐπὶ τοῖς μεθορίοις». Ἐπίσης μιλάει γιὰ παράδοξα μᾶς λέγει ὁ Λουκιανὸς πὼς πολλὰ παράδοξα γίνονταν στὴ Σελήνη. Τὰ ἀρσενικὰ ὄντα ἐκεῖ γεννοῦσαν. Δὲν ὑπῆρχε κἂν ὄνομα γυναικεῖο καὶ οἱ γάμοι γίνονταν μεταξὺ ἀνδρῶν. Ὁ κάθε ἕνας μέχρι τὰ εἴκοσὶ πέντε του χρόνια ... πηδιέται , μετά ...πηδάει αὐτός...[!!] «μέχρι μὲν οὖν πέντε καὶ εἴκοσι ἐτῶν γαμεῖται ἕκαστος, ἀπὸ δὲ τούτων γαμεῖ αὐτός». Ἐκτὸς ἀπὸ αὐτὸ τὸ σεξουαλικὸ παράδοξο ἐκεῖ τα ὄντα ὅταν γερνᾶνε δὲν πεθαίνουν, ὅπως στὴ γῆ, ἀλλὰ σὰν καπνὸς διαλύονται καὶ γίνονται ἀέρας. 

Μᾶς λέγει μὲ τί τρόπο οἱ σεληνίτες ἔρχονται σὲ ἐπαφὴ μὲ τοὺς γήινους. «Ὑπάρχει ἕνα μεγάλο κάτοπτρο πάνω ἀπὸ ἕνα ἀβαθῆ φρεάτιο. Ἂν κατέβει κάποιος στὸ φρεάτιο ἀκούει ὅλα ὅσα ἐμεῖς λέμε στὴ γῆ. Κι ἐὰν στραφεῖ κάποιος πρὸς τὸ κάτοπτρο βλέπει ὅλες τὶς πόλεις ὅλα τὰ ἔθνη ὅπως βλέπουμε τὸν καθένα. Τότε καὶ ἐγὼ τοὺς συγγενεῖς μοῦ εἶδα καὶ ὅλη τὴν πατρίδα, ἄν, βέβαια, καὶ αὐτοὶ μὲ ἔβλεπαν δὲν μπορῶ μὲ ἀσφάλεια νὰ τὸ πῶ. Καὶ ἂν κάποιος δὲ μὲ πιστεύει ὅταν κάποτε καὶ αὐτὸς πάει ἐκεῖ θὰ διαπιστώσει ὅτι λέω ἀλήθεια...». 

Ἔπειτα μιλάει γιὰ ἕνα ταξίδι εἰς τὶς Πλειάδες. 

Συνεχίζει καὶ λέγει : ἀφοῦ ταξιδεύσαμε, τὴν ἑπομένη ὅλη τὴ νύκτα καὶ τὴν ἡμέρα, γύρω στὸ ἀπόγευμα φθάσαμε στὴ Λυχνόπολη. Αὐτὴ βρίσκεται μεταξὺ τῶν Πλειάδων καὶ τῶν Ὑάδων. Ἐκεῖ δὲν βρήκαμε κανέναν ἄνθρωπο μόνον «λύχνους» – λάμπες μικρὲς καὶ μεγάλες. 

Ὁ Λουκιανὸς μετὰ τὸ ταξίδι του αὐτὸ ἐπιστρέφει στὴν γῆ προσθαλασσώνεται ἀλλὰ γιὰ κακή του τύχη ὁλόκληρο τὸ πλοῖο του καταπίνεται ἀπὸ ἕνα τεράστιο θαλάσσιο κύτος. Καὶ οἱ περιπέτειες συνεχίζονται μέχρι τὸ θάνατο τοῦ κύτους, μετὰ ἀπὸ πολὺ καιρὸ καὶ τὴν ἀπελευθέρωση τοὺς ἀπὸ τὴν κοιλιὰ τοῦ κύτους. Ὁ Λουκιανὸς ὁ Σαμοσατεὺς ἔζησε ἀπὸ τὸ 120 μ.Χ. ἕως τὸ 190 μ.Χ. 

[http://echedorosa.blogspot.com/2009/05/to.html Γράφει ὁ Γιῶργος Ἐχέδωρος]. 

Βάσει ἀστρονομικῶν δεδομένων ποὺ ἀναφέρει ὁ Νόνος στὸ Ἂ στοὺς στίχους 176-197, καὶ στὸ Β στοὺς στίχους 654-659, ἡ Σελήνη ἔγινε δορυφόρος τῆς γῆς τὸ 26.147 π.Χ.. 

Μὲ τὰ σημερινὰ δεδομένα κάτι μᾶς λείπει, διότι παραμένει τὸ αἴνιγμα τῆς καταγωγῆς τῆς Σελήνης. Ἐπειδὴ οἱ τρεῖς θεωρίες ποὺ ἴσχυαν μέχρι πρόσφατα καταρρίφθηκαν ἀφοῦ : α) Ἡ Σελήνη δὲν ἀποτελοῦσε ποτὲ μέρος τῆς Γῆς ἀπὸ τὸ ὁποῖο νὰ ἀποσπάστηκε, β) Ἡ Σελήνη δὲν σχηματίστηκε ἀπὸ τὸ ἴδιο σύννεφο σκόνης καὶ ἀέριων ποὺ σχηματίστηκε ἡ Γῆ, ἀφοῦ δὲν διαθέτει τὴν ἴδια χημικὴ σύσταση ἐδάφους μὲ τὴ γῆ, ὅπως καὶ ὅτι τὰ πετρώματα τῆς Σελήνης εἶναι μεγαλύτερα σὲ ἡλικία κατὰ 1.000.000 ἔτη καί... γ) Ἡ Σελήνη δὲν μπῆκε σὲ τροχιὰ γύρω ἀπὸ τὴ Γῆ, ὅπως γνωρίζουμε ἀπὸ τὴν θεωρία τῆς προσελκύσεως», ἀφοῦ ἕνα τόσο μεγάλο σῶμα εἶναι ἀδύνατον νὰ μπεῖ κάτω ἀπὸ φυσιολογικὲς συνθῆκες σὲ τροχιὰ γύρω ἀπὸ ἕναν τόσο μικρὸ πλανήτη. 

Ὑπάρχουν ἐνδείξεις γιὰ τὴν κενότητα τοῦ ἐσωτερικοῦ τῆς Σελήνης, διότι ὑπάρχει μεγάλη διάφορα πυκνότητος ἀνάμεσα στὴ Γῆ καὶ τὴ Σελήνη. Δηλαδὴ γιὰ τὴν Σελήνη εἶναι 3,33 gr.: cmm³, ἐνῷ γιὰ τὴν Γῆ εἶναι 5,5 gr.: cmm³. 

Ἐνδείξεις γιὰ τὴν ὕπαρξη ἐσωτερικοῦ μεταλλικοῦ περιβλήματος. Κάτω ἀπὸ τὸν ἐξωτερικὸ φλοιὸ ὑπάρχει ἐσωτερικὸς μεταλλικὸς φλοιὸς πάχους 32 χιλιόμετρων. 

Ἐνδείξεις γιὰ ἐνισχύσεις στὴν ἐξωτερικὴ ἐπιφάνεια καὶ τὶς σκοτεινὲς περιοχές. Σύσταση τοὺς εἶναι τὸ τιτάνιο, ὁ σίδηρος καὶ σπάνια μέταλλα. 

[οἱ πληροφορίες γιὰ τοὺς γίγαντες ἀλλὰ καὶ οἱ φωτογραφίες αὐτῶν εἶναι ἀπὸ τὶς 

Δεκατοπέμπτο παράδοξο 

Ὁ σωλῆνας ποὺ πέταγε φλόγες 

Σὲ ἀνάγλυφες παραστάσεις βωμοῦ στὴν Πέργαμο ἀπεικονίζεται ἡ Ἐκάτη καὶ ἡ Φοίβη νὰ κρατοῦν ὅπλο σὰν σωλῆνα μὲ φλόγα στὸ μπροστινό του μέρος καὶ νὰ βάλουν ἐναντίον Γίγαντα. Κάτι σὰν τὸ σύγχρονο μπαζούκας ἢ φλογοβόλο ; 

Τὰ ἀνάγλυφα αὐτὰ βρίσκονται στὸ ἀρχαιολογικὸ μουσεῖο τοῦ Βερολίνου. 

Δεκατοέκτο παράδοξο

Τὸ οὐράνιο φλεγόμενο πυθάρι 

Ὁ Πλούταρχος εἰς τὸ ἔργο τοῦ «Λεύκολλος» εἰς τὸ 8ο κεφάλαιο καὶ εἰς τοὺς στίχους 5-6 ἀναφέρει γιὰ τὸν Λούκουλλο, ὅτι ὅταν παράταξε τὰ στρατεύματα τοῦ σὲ θέσεις μάχης καὶ ἦσαν ἕτοιμοι ξαφνικὰ ὁ ἀέρας σχίστηκε καὶ ἀνάμεσα στὰ δυὸ στρατόπεδα φάνηκε νὰ πέφτει ἕνα μεγάλο φλεγόμενο σῶμα, ποὺ σὲ σχῆμα ἔμοιαζε πιθάρι καὶ σὲ χρῶμα μὲ πυρωμένο ἀσήμι. Οἱ δυὸ παρατάξεις χωριστήκαν φοβισμένες ἀπὸ τὸ φαινόμενο αὐτό. Τὸ συμβὰν ἔλαβε μέρος κατὰ τὸν Μιθριδατικὸ πόλεμο, τὸ διάστημα 74-66π.Χ. 

Κεφάλαιο 8ο – στίχοι 5-6 : 

[5] τρισμυρίους, ἱππεῖς δὲ δισχιλίους πεντακοσίους. καταστὰς δ' εἰς ἔποψιν τῶν πολεμίων καὶ θαυμάσας τὸ πλῆθος, ἐβούλετο μὲν ἀπέχεσθαι μάχης καὶ τρίβειν τὸν χρόνον, Μαρίου δ', ὃν Σερτώριος ἐξ Ἰβηρίας ἀπεστάλκει Μιθριδὰτῃ μετὰ δυνάμεως στρατηγόν, ἀπαντήσαντος αὐτῷ καὶ προκαλουμένου, κατέστη μὲν εἰς τάξιν ὡς διαμαχούμενος, ἤδη δ' ὅσον οὔπω συμφερομένων, ἀπ' οὐδεμιᾶς ἐπιφανοῦς μεταβολῆς, ἀλλ' ἐξαίφνης τοῦ ἀέρος ὑπορραγέντος, ὤφθη μέγα σῶμα φλογοειδὲς εἰς μέσον τῶν στρατοπέδων καταφερόμενον, τὸ μὲν σχῆμα πὶθῳ μάλιστα, τὴν δὲ χρόαν ἀργὺρῳ διαπὺρῳ προσεοικός, ὥστε δείσαντας ἀμφοτέρους τὸ φάσμα διακριθῆναι. 

[6] τοῦτο μὲν οὖν φασιν ἐν Φρυγὶᾳ πὲρὶ τὰς λεγομένας Ὀτρύας συμβῆναι τὸ πάθος. 

Δεκατοέβδομο παράδοξο

Ἡ οὐράνια φλεγόμενη λαμπάδα 

Ὁ Διόδωρος Σικελιώτης, ἀναφέρει ὅτι πρὶν τὴ μάχη τῶν Λεύκτρων τὸ ἑξῆς φαινόμενο. Μέχρι τότε οἱ Λακεδαιμόνιοι ἡγεμόνευαν τὴν Ἑλλάδα περίπου 500 χρόνια, τότε ἕνα Θεῖο σημάδι προμήνησε σὲ αὐτοὺς τὴν ἀπώλεια τῆς ἡγεμονίας των. Φάνηκε στὸν οὐρανὸ ἐπὶ πολλὲς νύχτες μιὰ φλεγόμενη λαμπάδα ποὺ ἀπὸ τὸ σχῆμα της ὀνομάστηκε πύρινη δοκός. 

Δέκατοόγδοο παράδοξο

Τα θεϊκά όντα της Σελήνης κατά την αναφορά του Πυθαγόρου

Ὁ Πυθαγόρας μας πληροφορεῖ σχετικὰ μὲ τὴν σελήνη ὅτι κατοικεῖται ἀπὸ θεϊκὰ ὄντα ὅμοια μὲ τοὺς κατοίκους τῆς γῆς. Ὑπάρχουν ὅλα ὅσα βλέπουμε στὴ γῆ μὲ τὴν μοναδικὴ διαφορὰ ὅτι οἱ σεληνιακὲς ἡμέρες εἶναι 15 φορὲς μεγαλύτερες ἀπὸ τὶς γήινες. 

Ὁ Ὀρφέας ἀναφέρει ὅτι ἡ σελήνη ἔχει βουνά, πολιτεῖες καὶ σπίτια. Ἔχει στερεὸ ἔδαφος ὅπως ἡ γῆ καὶ θεϊκοὺς κατοίκους.Τις πληροφορίες αὐτές μας τὶς μεταφέρουν, ὁ Πλούταρχος καὶ ὁ Διογένης ὁ Λαέρτιος. Ὁ Ὀρφέας γνώριζε τὸ σεληνιακὸ ἡμερολόγιο τῶν 12 μηνῶν καὶ τὶς φάσεις τῆς σελήνης. Μιλᾶ γιὰ τὴν περιστροφὴ τῆς γῆς γύρω ἀπὸ τὸν ἥλιο, τὶς εὔκρατες, τροπικὲς καὶ πολικὲς ζῶνες τῆς γῆς, τὶς ἐκλείψεις τῆς σελήνης, τὰ ἡλιοστάσια, τὶς ἰσημερίες, τὶς κινήσεις τῶν πλανητῶν καὶ τὴν παγκόσμια ἕλξη καὶ ἐπιμένει στὸ θέμα τῶν κατοίκων τῆς σελήνης, ὅτι εἶναι αὐτοὶ ποὺ περιπλανήθηκαν ἀπὸ πλανήτη σὲ πλανήτη. 

ὁ Σωκράτης τὴν χαρακτηρίζει: «Μεγάλη κούφια σφαῖρα πὸὺ στὸ ἐσωτερικὸ τῆς ὑπάρχουν θάλασσες καὶ στεριὲς καὶ κατοικοῦν ἄνθρωποι σὰν ἐμᾶς», ὅπως μᾶς ἀναφέρει ὁ Ξενοφάνης γιὰ τὸν δάσκαλο του. 

Ὁ Νόνος ἀναφέρει ὅτι ὁ Φαέθων ἔκανε 30 περιστροφὲς γύρω ἀπὸ τὸ φεγγάρι, ταξίδεψε στὴν Ἀφροδίτη καὶ ἐπισκέπτετο τὸν Βόρειο καὶ Νότιο Πόλο τῆς γῆς. 

Ὅλα αὐτὰ ποὺ ἀναφέρονται ἀπὸ τοὺς ἀρχαίους συγγραφεῖς εἶναι παράξενα ἢ παράξενα, δὲν ξέρουμε ἀκριβῶς τί ἦσαν ἀλλὰ καὶ δὲν μποροῦμε νὰ τὰ ἀγνοήσουμε. 

Ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ οἱ μεγάλοι ἀρχαῖοι Ἕλληνες ἐπιστήμονες, εἶναι μεγάλοι ἀκόμα καὶ σήμερα, διότι θὰ δοῦμε ὅτι ἀκόμη καὶ σήμερα δὲν μποροῦμε νὰ ζήσουμε χωρὶς αὐτούς. Διότι οἱ πόλεμοι χωρὶς τὶς τακτικὲς πολέμου βασισμένες σὲ μάχες ἱστορικὲς τοῦ παρελθόντος, δὲν γίνονται ἀφοῦ διδάσκονται σὲ ὅλες τὶς πολεμικὲς σχολὲς τῶν κρατῶν (βλέπε πόλεμο τοῦ Ἰράκ, εἰσβολὴ μὲ δήλωση τοῦ Ἀμερικανοῦ ὑπουργοῦ Ἀμύνης ὅτι ἡ τελευταία μάχη ποὺ ἔκρινε τὴν ἔκβαση τοῦ πολέμου ἦτο βασισμένη στὴν στρατηγικὴ τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου). Ἡ Ἀστροναυτικὴ ἡ ὁποία μετὰ ἀπὸ πολλὲς χιλιάδες χρόνια ἐπαναφέρει τὸ θέμα ὅτι τελικὰ στὴν φύση ὑπάρχει ἕνα στοιχεῖο ποὺ ἀπέρριπταν μέχρι σήμερα τὸν αἰθέρα. Τὸ θέατρο καὶ ὁ κινηματογράφος μεγαλουργεῖ πάνω σὲ ἔργα τῶν ἀρχαίων θεατρικῶν συγγραφέων. Ἡ ἰατρικὴ ποὺ θέλει νὰ βαδίζει ἐμπρὸς πολλὲς «σημερινὲς ἀνακαλύψεις της» εἶναι πράγματα ποὺ εἶχαν εἴπει ἢ βρεῖ ὁ Ἱπποκράτης, ὁ Γαληνός, ὁ Θεόφραστος καὶ πολλοὶ ἄλλοι. Ἀλλὰ στὰ ἱστορικὰ κείμενα συναντᾶμε παράξενα ἢ παράδοξα, δηλαδὴ ἀναφορὲς ὅπου ἡ ἔνδειξη τῆς τεχνολογίας μὲ τὴν τεχνολογία τῆς ἐποχῆς δὲν συμβαδίζει. Δὲν ψάχνουμε, ἀλλὰ κατηγοροῦνται οἱ ἱστορικοὶ ἢ ὅτι εἶχαν φαντασιώσεις ἢ τὰ ὀνομάζουν ἔτσι διότι ἦσαν δεισιδαίμονες. 

Ὅμως ξέρει καλὰ ἡ σημερινὴ ἐπιστήμη ὅτι ἕνας ὁ ὁποῖος φοβᾶται δὲν ἀναπτύσσει ἕνα πολιτισμὸ τέτοιο καὶ γνώσεις ποὺ ἀκόμα καὶ σήμερα, οἱ γνώσεις τους εἶναι ἐμπρὸς ἀπὸ τὴν ἐποχή μας. Ὁπότε δεισιδαίμονες καὶ ἀνάπτυξη τῶν ἐπιστημῶν δὲν γίνεται. 

Ἀλλὰ θὰ πρέπει νὰ ἐξετάσουμε τὰ κείμενα αὐτὰ πιὸ προσεκτικὰ καὶ ὄχι νὰ τὰ ἀπορρίπτουμε, ἁπλὰ νὰ δοῦμε τί ἦσαν ὅλα αὐτὰ ποὺ ἀναφέρουν. Καὶ ἂν δείχνουν προηγμένο πολιτισμὸ ποὺ δὲν συμβιβάζεται μὲ τὴν τότε γνωστὴ τεχνολογία ἂς τὸ δοῦμε πιὸ βαθειὰ καὶ μὲ ἀνοικτὸ μυαλό, διότι τὶς περισσότερες φορὲς τὰ συνοδεύουν καὶ ἀρχαιολογικὰ εὑρήματα. 

Διότι εἶναι προτιμότερο νὰ ποῦμε ὅτι δὲν γνωρίζουμε, δὲν ξέρουμε διότι ἡ ἀρχὴ κάθε γνώσεως εἶναι τό : ἐν οἴδᾳ ὅτι οὐδὲν εἶδα. 

Μέσα από την λαογραφία

Ὁ μαγικὸς καθρέπτης [Τροία - Κωνσταντινούπολη] 

Εἰς τοὺς Τρωικοὺς μύθους καὶ τὸ Παλλάδιο ὑπῆρχε μαγικὸ κάτοπτρο ὅπου ἐφαίνοντο τὰ συμβαίνοντα εἰς ὁλόκληρο τὸν κόσμο. Ἐπίσης ὁ Ἄμαδις εἰς τὶς διηγήσεις τοῦ εἰς τὴν ἀρχαία Ἑλλάδα ἀναφέρει πύργο εἰς τὸν ὁποῖο διὰ μαγικοῦ καθρέπτου ἔβλεπες τὰ συμβαίνοντα εἰς ὁλόκληρη τὴν οἰκουμένη. 

Εἰς τὰ ἐν τῇ λατινικῇ διασωθέντα «Κατροπτικά του Ἤρωνος τοῦ Ἀλεξανδρέως», τὰ ὁποῖα εἰς τὸ κεφάλαιο 11 ἕως 18 δεικνύουν πόσο καταπληκτικὰ ὀπτικὰ φαινόμενα παράγουν οἱ παντὸς εἴδους τεχνικοὶ συνδυασμοὶ τῶν ἐπιπέδων καὶ κοίλων κατόπτρων. 

Ὁ μάγος Βιργίλιος δεικνύει εἰς ἕνα πολεμιστὴ τὴν ἀπιστοῦσα σύζυγό του εἰς τὴν οἰκία του καὶ ἡ ὁποία σκευωρεῖ μαζὶ μὲ τὸν ἐραστή της τὸν θάνατο του. Ὁ Μάγος Μέρλιν κατασκευάζει καθρέπτη εἰς τὸν ὁποῖο μιὰ θυγατέρα ἔβλεπε τὴν εἰκόνα τοῦ ἐρωμένου της, ἀναφέρει εἰς τὸν βιβλίο «FaeryQueen» τοῦ Spencer. Ἡ ὕπαρξη μαγικοῦ καθρέπτου εἰς τὰ ἀνάκτορα τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἔρχεται μὲ τὸν καταστροφή του ἀπὸ τὸν Μιχαὴλ τὸν Γ', τὸ ἀπὸ πότε ὑπῆρξε δὲν ὑπάρχουν στοιχεῖα. Τὴν διήγηση τὴν παραλαμβάνουμε ἀπὸ τὸ ἱστορικὸ βιβλίο τοῦ Ψευδοδωροθέου [σελίδα 343344 τῆς ἐν Βενετίᾳ ἐκδόσεως τοῦ 1750] ὁ βασιλεύς, ἀφοῦ παρευρέθηκε εἰς ἀγῶνες εἰς τὸν ἱππόδρομο, ἐπανῆλθε εἰς τὸ παλάτι μὲ πολὺ καλὴ παρέα διὰ συζήτηση καὶ κρασί. Εἰς τὴν σελίδα 343 ἀναφέρει : καὶ ἐκεῖ εἰς τὴν μεγάλη χαρὰ καὶ εὐθυμία ὅπου εἶχαν, ἦλθε ὁ γραμματικός του καὶ εἶπε νὰ ξέρεις βασιλέα, ὅτι οἱ Τοῦρκοι ἑτοιμάζονται μὲ φουσᾶτα καὶ ἔρχονται καταπάνω τῆς βασιλείας σου νὰ σὲ πολεμήσουν. Καὶ νὰ ἀκοῦτε ἀπὸ ποὺ τὸ ἔμαθε ὁ γραμματικός. Ἡ βασιλεία εἶχε ἕνα καθρέπτη μέγα καὶ θαυμαστό, τὸν ὁποῖο τὸν ἔκαμε μὲ θαυμαστὴ τέχνη ὁ Λέων ὁ σοφός [λέγεται ὅτι τὸν εἶχαν καμωμέννο μὲ λεκανομαντεία]. Ἐκεῖ μέσα ἔβλεπες ὅλο τὸν κόσμο, τοὺς βασιλιᾶδες, τοὺς ἀφέντες, τοὺς στρατηγούς, τὰ φουσᾶτα [στρατούς], τὰ ἄλογα, τὰ ἅρματα, τὰ κάστρα, τὶς χῶρες καὶ ὅτι ἄλλο ἤθελες νὰ ἰδῇς εἰς τὸν κόσμο, πήγαινες καὶ τὸ ἔβλεπες εἰς τὸν καθρέπτη τοῦτο, ἂν ἔπαιρνες μιὰ ἀπόφαση ποὺ θὰ ὁδηγοῦσε καὶ εἰδικὰ ὅλες τὶς ἀποφάσεις ποὺ ἔπρεπε νὰ παίρνουν οἱ βασιλεῖς γιὰ ὁτιδήποτε. Καὶ ἔτσι ὁ γραμματικὸς πῆγε καὶ εἶδε τὰ φουσᾶτα τῶν Τούρκων ὅπου μαζεύονταν γιὰ νὰ ἔλθουν νὰ πολεμήσουν τὴν Κωνσταντινούπολη, καὶ πῆγε καὶ τὸ εἶπε εἰς τὸν βασιλέα. Καὶ καθὼς τὸν ἄκουσε ὁ βασιλέας του φάνηκε πολὺ κακὸ γιὰ τὴν χαρὰ ποὺ εἶχε ἐκείνη τὴν ὥρα, καὶ διὰ νὰ μὴν παύσουν οἱ χοροί, τὰ παιχνίδια καὶ τὸ τραπέζι, ἔστειλλε τοὺς ὑπηρέτες του νὰ τσακίσουν καὶ νὰ συντρίψουν ὁλοκληρωτικὰ αὐτὸν τὸν πολυτιμότατο καὶ ἀξιέπαινο καθρέπτη. Τὸν δὲ γραμματικὸ τὸν ἔβρισε καὶ τὸν ἔδιωξε ἀπὸ τὸ παλάτι. 

Ἡ φωτεινὴ νεφέλη ποὺ αἰωρεῖτο κατὰ τὴν πολιορκία τῆς Κωνσταντινουπόλεως τὸ 1453 

[Γεώργιος Φραντσής] 

Εἰς τὸ βιβλίο του «Περὶ τῆς ἁλώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως» ὁ Φραντσὴς στὴν σελίδα 21 ἀναφέρει : 

Ἀπὸ τῆς ἀρχῆς τῆς πολιορκίας ἐφαίνετο ἐκ τοῦ Τουρκικοῦ στρατοπέδου νεφέλη φωτεινή, ἥτις καταβαίνουσα ἐξ πυρανοῦ ἐν καιρῷ νυκτὸς ἐφηπλοῦτο ἄνωθεν τῆς πόλεως. Οἱ Τοῦρκοι ἰδόντες τὸ φῶς τοῦτο τὸ πρῶτον, ἔλεγον, ὅτι ὁ Θεὸς ὠργίσθη κατὰ τῶν χριστιανῶν, καὶ ἔρριψε πῦρ ὅπως κατακαύση αὐτούς. βλέποντες ὅμως ὅτι τὸ μὲν φῶς κατήρχετο πάντοτε χωρὶς νὰ βλάπτη τοὺς χριστιανούς, οὗτοι δὲ πάντοτε ἀπεκρούοντο καὶ ἐκρημνίζοντο ἐκ τῶν τειχῶν, μετέβαλλον ἰδέαν καὶ ἔλγον, ὅτι ὁ Θεὸς μάχεται ὑπὲρ τῶν Χριστιανῶν, καὶ ὅτι οὗτοι δὲν δύνανται νὰ πράξωσιν οὐδὲν ἄνευ θελήματος αὐτοῦ. 

Ἐνῷ δὲ ὁ Σουλτᾶνος καὶ ὅλη ἡ στρατιὰ τῶν βαρβάρων εὑρίσκετο εἰς ἀθυμίαν, αἴφνης ἐφάνη τὸ φῶς ἐκεῖνο καταβαῖνον ἐξ ουρανοῦ, ἀλλὰ δὲν ἐξηπλώθη ὡς συνήθως, ἐφ' ὅλης τῆς πόλεως, ἀλλὰ ρῖψαν στυγερᾶς τινὰς ἀκτῖνας ἐπὶ τοῦ θόλου τῆς Ἁγίας Σοφίας ἐγένετο ἄφαντον. Ὁ Σουλτᾶνος καὶ ὅλος ὁ στρατὸς ἰδόντες τοῦτο ἐχάρησαν καὶ ἔλεγον, ὅτι ἤδη ἐγκατέλειπεν αὐτοὺς ὁ Θεός. Οἱ δὲ Ἕλληνες ἐξηγοῦντες τὸ σημεῖον τοῦτο, ἔλεγον ὅτι προμηνύει εἰς αὐτοὺς δάκρυα, ἄφευκτον καὶ αἱματοχυσίαν, δεσμὰ καὶ φθοράν. Ταῦτα δὲ ἐγένετο τὴν ἑσπέραν τῆς 27ης Μαΐου. 

Ἡ πρώτη δοξασία μας ἀναφέρει ὅτι ἡ Βαβὲλ μέσα ἀπὸ τὰ λόγια τῶν παππούδων τῆς ἐποχῆς τοῦ 1900 εἰς τὴν Αἰδηψὸ τῆς Εὐβοίας ἔλεγαν ὅτι ἐκεῖ ἦτο ἡ Βαβέλ. Μήπως ἄραγες ἦτο ἐκεῖ ἢ ἦτο ἐκεῖ αὐτὸ ποὺ ἀντικατέστησαν ἀπὸ τὴν ἀρχαία δοξασία, δηλαδὴ ἡ Φορωνίδα ; 

Ὅσο ἀφορᾶ τὴν δεύτερη δοξασία, ἐδῶ θὰ δοῦμε ὅτι ὁ Σαμψῶν ἔζησε στὴν σημερινὴ Παλαιστίνη ἢ σὲ ἑλληνικὸ μέρος ὅπου σημαίνει μιὰ παραχάραξη τῆς ἱστορίας. 

Ἐπίσης ὅσο ἀφορᾶ τὴν Τρίτη δοξασία ὁ Καγιάφας [Καιάφας] τελικὰ πέθανε στὴν Κρήτη γιατί ἐκεῖ ζοῦσε, καὶ ἂν ζοῦσε ἐκεῖ γιὰ πιὰ ἱστορία μιλᾶμε σήμερα. Ἀφοῦ καὶ ἐδῶ ἔχουμε ἄλλη μιὰ περίπτωση ποὺ μπορεῖ νὰ ὑπάρχει παραχάραξη ; ὅσο δὲ ἀφορᾶ τὸν τάφο του Ζηνός, οἱ ἀναφορὲς εἶναι καὶ ἀρχαίων ἱστορικῶν. Ἡ δὲ Τετάρτη δοξασία [περιέχει μέρος τῆς πραγματικότητος] ἢ μῦθος [ἡ ἀληθινὴ προφορικὴ ἱστορία, βλέπε λέξη ἀπὸ λεξικὸ Δορμπαράκη] ἐφόσον ἔγινε τότε ἐμεῖς σήμερα εἴμαστε ὄχι μόνο πίσω, ἀλλὰ πολὺ πίσω ἀπὸ τοὺς ἀρχαίους. 

Πηγὴ ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ὁμήρου Ἐρμείδη "Ἕλληνες ἢ Ἑλληνίζοντες χριστιανοὶ" τὸ καλοκαίρι τοῦ 2014 ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις "Ἐλεύθερη Σκέψη