Δρυίδες

Δρυίδες

Η κοινωνία των Δρυίδων ἀποτελεῖ μέρος της πνευματικῆς κάστας τῶν Ἀρχαίων Κελτῶν ποῦ περιλαμβάνει ἐπίσης τους «Βάρδους - Ποιητές» καὶ τους «Νομικούς - Νομοθέτες». Οἱ ἄλλες δύο κάστες της κελτικής κοινωνίας, ποὺ τοποθετεῖται χρονικά στὴν 1η χιλιετία π.Χ., εἷναι ἡ ἀριστοκρατία τῶν Πολεμιστῶν καὶ ὁ ὑπόλοιπος ἁπλὸς λαός. Διακρίνουμε τους Κέλτες καὶ ἑπομένως τους Δρυίδες, τῶν βρετανικῶν νησιῶν καὶ κυρίως της Ἰρλανδίας καὶ αὐτούς της «πέραν τών Ἄλπεων» Γαλατίας ( Δυτ. Εὐρώπη ὡς τις Ἄλπεις ).

Πηγές

Ἐλάχιστες ἱστορικές πηγές ὑπάρχουν ἀπ' ὁποῦ θὰ μπορούσαμε νὰ ἀντλήσουμε στοιχεῖα γιὰ τους Κέλτες καὶ, συνεπῶς, την ἰδιαίτερη τάξη των Δρυίδων καὶ ἀπ' αὐτὲς ἡ ἐγκυρότερη φαίνεται νὰ εἶναι τα ἔργα του Ἰουλίου Καίσαρα καὶ του ἱστορικοῦ Τάκιτου. Γενικότερα, Ρωμαῖοι καὶ Ἕλληνες ἱστορικοί ἄφησαν κάποια στοιχεῖα ποὺ χάνουν ὅμως την ἀξία τους μέσα στὴν περιφρονητική, ἐπικριτική καὶ καθόλου φιλική διάθεση καὶ στάση των παραπάνω ἀπέναντι στοὺς Κέλτες.

Ὀνομασία

1. Η λέξη «Druid» ( = δρυίδης ) προέρχεται ἀπὸ τα «dru» καὶ «vid» ποὺ σημαίνουν αὐτόν ποὺ βλέπει καλά, τον ὀξυδερκῆ ἡ μεταφορικά τον μάγο. Κατά την Ἰρλανδική παράδοση «druid» σημαίνει μάγος. Πιθανῶς ἐσφαλμένα ὡς τώρα  προέλευση της λέξης «χρεωνόταν» στὸ ἑλληνικό «δρῦς» ποῦ σημαίνει την βελανιδιά, ἕνα δέντρο με ξεχωριστή, κατά τ' ἄλλα, σημασία γιά τους Δρυίδες.
2.
3. Ρόλος
4.
Οἱ Δρυίδες ήταν τα πλέον μορφωμένα ἄτομα της κέλτικης κοινωνίας. Ο κύριος ρόλος τους ἦταν αὐτὸς του ἱερέα, του θρησκευτικοῦ λειτουργοῦ ποὺ κατεῖχε τις θεολογικές γνώσεις καὶ  ἐκτελοῦσε τις θρησκευτικές τελετές. Το πλῆθος ὅμως καὶ ἡ ποικιλία των γνώσεων τους προσέδιδαν στοὺς Δρυίδες καὶ ἄλλες λειτουργίες ὅπως του μάγου, του θεραπευτή, του ἱστορικοῦ, τοῦ μαθηματικοῦ, του ἀστρολόγου, του ἀστρονόμου, του φιλοσόφου, τοῦ βασιλικοῦ συμβούλου ἡ ἀκόμα καὶ του δικαστή. Η τελευταία αὐτή ἰδιότητά τους ἀφοροῦσε συγχρόνως σε ἀποθέσεις ἰδιωτικοῦ καὶ δημοσίου δικαίου καὶ ἡ ἐκτίμηση στὸ πρόσωπο καὶ την κρίση του δρυίδη ἦταν, μάλιστα, τόση ὥστε ἡ ὁποία ἀπόφαση του ἦταν «νόμος» καὶ ἡ ἀρνήση της ἐφαρμογή της ἀπὸ ὁποιονδήποτε μποροῦσε νὰ καταλήξει στὸν ἀφορισμό καὶ την ἐξορία του, τὴ σοβαρότερη ποινή κατά τα κέλτικα δεδομένα.
Ἡ ἰδιότητα του δρυίδη δὲν ἦταν κληρονομικό προνόμιο. Πλῆθος νέοι μαθήτευαν πλάϊ στοὺς Δρυίδες, λίγοι ἦταν ὅμως αὐτοὶ πού μετά ἀπὸ πολυετῆ ἐκπαίδευση - μποροῦσε νὰ ξεπεράσει τα 20 χρόνια - καὶ την τελική κρίση τῶν Δρυίδων ἀποκτοῦσαν οἱ ἴδιοι τον τίτλο. Ἡ ἐκπαίδευσή τους περιελάμβανε την ἀπόκτηση πλήθους καὶ ποικίλων γνώσεων καθώς καὶ την ἐξάσκησή τους σε θέματα μυστικισμοῦ. Οἱ ἴδιοι οἱ Δρυίδες κατεῖχαν βαθιές γνώσεις Ἐσωτερισμοῦ ποὺ δὲν κοινοποιοῦσαν ὡστόσο στὸν ἁπλὸ κέλτικο λαό.
Ὑπῆρχαν καὶ γυναῖκες δρυίδες, οἱ «δρυιδίδες» ( druidess/ess ).Οἱ Δρυίδες ἦταν ἀπαλλαγμένοι ἀπὸ φόρους καὶ στρατιωτικές ὑποχρεώσεις. Η γραφή ἦταν γιὰ αὐτούς ἀπαγορευμένη γιὰ την ἀσφάλεια τῶν γνώσεων πού κατεῖχαν καὶ η παράδοση της σοφίας τους ἦταν μόνο προφορική. Εἶναι ὁ κύριος λόγος της μεγάλης ἔλλειψης ἱστορικῶν στοιχείων γιὰ την κοινωνία τους.

«Δρυιδισμός»

Βασικά σημεῖα της θεωρίας του Δρυιδισμού ἦταν ἡ ἀθανασία της ψυχῆς, ἡ μετενσάρκωση καὶ ἡ μετεμψύχωση. Η πίστη ὅτι μετά το φυσικό θάνατο (θάνατος του σώματος) ἡ ἀνθρώπινη ψυχή ἐξακολουθεῖ νὰ ὑπάρχει ὡς ξεχωριστή ὀντότητα συνεπαγόταν μεγάλη ἀγάπη γιὰ τις Ἀρετές, ἀφοβία μπροστά στὸ θάνατο, γενναιότητα στὶς πολεμικές μάχες, ἀκόμα ὅμως καὶ κάποια ἐπιρρέπεια στὴν αὐτοκτονία.

Η ψυχή ὡστόσο μετά ἀπὸ ἕνα φυσικό θάνατο θὰ ἔχει την εὐκαιρία - ἴσως την ἀναγκαιότητα - νὰ ἐπανέλθει στὸ φυσικό ὑλικὸ κόσμο σε νέο σῶμα, ὥστε νὰ ἐμπλουτιστεῖ με νέες ἐμπειρίες καὶ, ἔτσι, νὰ ἐξελιχθεῖ (θεωρία της μετενσάρκωσης). Κάποιες φορές μάλιστα μπορεῖ νὰ εἰσέλθει σε σῶμα ζώου κυρίως σὰν ἀποτέλεσμα μιᾶς ὄχι καὶ τόσο συνετῆς ζωῆς (θεωρία της μετεμψύχωσης). Μεγάλη σημασία εἶχε λοιπόν στὴ δρυιδική φιλοσοφία ἡ ἐλεύθερη βούληση του ἀτόμου καὶ ἡ δυνατότητα ἐπιλογή του γιὰ ὀρθὲς ἡ ὄχι πράξεις στὴ ζωή του.

Ὁ ἀριθμός 3 εἶχε ἱερὴ σημασία γιὰ τους Δρυίδες. Ἀπὸ μία πρωταρχική τριάδα θεῶν πλάστηκε ὁ κόσμος καὶ προῆλθαν ὅλες οἱ ὑπόλοιπες θεότητες (πολυθεϊσμός), τρεῖς εἶναι οἱ Κύκλοι της Ζωῆς, τρεῖς οἱ κόσμοι του ἀνθρώπου (σῶμα - ψυχή - πνεῦμα), με βάση το 3 εἶναι φτιαγμένα τα ρητά σοφίας ποὺ περιγράφουν την δρυιδική πίστη (Τριάδες).

Οἱ Δρυίδες συγκεντρώνονταν σε φυσικές περιοχές, δάση καὶ ξέφωτα γιὰ τις θρησκευτικές τους τελετές, μακριά ἀπὸ τα μάτια του ἁπλοῦ κόσμου. Ἐκεῖ πιθανότητα λάμβαναν μέρος ἀνθρωποθυσίες με ἐξιλαστήριο ἡ μαντικό χαρακτῆρα. (Η πίστη στὴν ἀθανασία της ψυχῆς καθιστοῦσε ἕνα κατεστημένο ἀνθρωποθυσιῶν ὄχι τόσο παράλογο ἡ βίαιο ποὺ ἴσως φανεῖ σήμερα). Στὶς συνευρέσεις τους ἔπαιρναν κυκλικό σχηματισμό καὶ ὀνομάτιζαν την περιοχή με κάποια προστατευτική γιὰ αὐτή θεότητα. Την ἔννοια του ναοῦ ἀντικαθιστοῦσαν μεγάλοι ὀγκόλιθοι συμβολικῆς καὶ ἱερῆς σημασίας, τα μενίρ καὶ σχηματισμοί θρησκευτικῶν μνημείων ἀπὸ πολλά μενίρ μαζί, τα ντολμέν.

Στὸ Δρυιδισμό συναντοῦμε ἀρκετὰ σύμβολα. Το γκυ, φυτό με μαγικές καὶ θεραπευτικές ἰδιότητες ποὺ παρασιτεῖ στοὺς κορμούς της βελανιδιᾶς, το τετράφυλλο τριφύλλι, σύμβολο μεγάλης καλοτυχίας, το σταυρό, θρησκευτικό σύμβολο, τον ἀετό, σύμβολο του ὑπέρτατου Θεοῦ, το πράσινο χρῶμα, σύμβολο της ἐλπίδας, το σκοτάδι, σύμβολο ἄγνοιας, το φῶς, σύμβολο της γνώσης, την Πεντάλφα, σύμβολο κάποιας θεότητας καὶ ἄλλα πολλά.

«Τι ἀπέγινε;»

Στὰ χρόνια του Καίσαρα Αὐγούστου ἀπαγορεύτηκε ὁ Δρυιδισμός καὶ ἐπὶ Καίσαρα Κλαυδίου οἱ Δρυίδες ὑπέστησαν ἐπίμονους διωγμούς. Τα παραπάνω μαζί με την ἐξαπλώση του Χριστιανισμοῦ στὴν Εὐρώπη συντέλεσαν στὴν ἐξαφάνιση σίγα - σιγά της κοινωνίας των Δρυίδων ὄχι ὅμως καὶ της πάνσοφης Δρυιδικής διδασκαλίας. Πραγματικά, ἡ σοφία τῶν Δρυίδων ἀποτέλεσε ἕναν ἀπὸ τους σημαντικότερους κρίκους της Δυτικῆς Ἐσωτερικῆς Παράδοσης.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

-Μεγάλη Ἑλληνική Ἐγκυκλοπαίδεια, Π. Δρανδάκης
-Πάπυρος Larousse Britannica, τόμος 33
-Παγκόσμια Ἱστορία Ἐκδοτική Ἀθηνῶν
-Μῦθοι τῶν Κελτῶν, ἐκδ. Παπαδήμα
-Ἐγκυκλοπαίδεια Ὑδρία, τόμος 33
-Παγκόσμια Μυθολογία Felix Guirand, ἐκδ. οἶκος Βίβλος
-Περιοδικό Ἱστορία
-Περιοδικά Asterix




.

Πειραιάς, 1841....

Πειραιάς, 1841....


Στον δρόμο που σήμερα είναι η εκκλησία της Ευαγγελίστριας, ζητιάνευε ένας ρακένδυτος και σχεδόν τυφλός.


Αντιλήφθηκε ότι τον ζύγωνε κάποιος, που από την φορεσιά του φαινόταν ότι είναι ξένος και μάζωξε αμέσως το χέρι του που είχε απλωμένο για να ζητιανεύει.


- Τι κάνετε Στρατηγέ μου; Ρώτησε ο ξένος τον ζητιάνο.


- Απολαμβάνω την ελεύθερη πατρίδα μου, αποκρίθηκε περήφανα ο ζητιάνος.


- Μα εδώ την απολαμβάνετε, καθισμένος στο δρόμο; Επέμενε ο ξένος.


- Η πατρίδα μου μ’ έχει χορηγήσει σύνταξη για να περνώ καλά, αλλά έρχομαι εδώ για να παίρνω μία ιδέα πώς περνά ο κόσμος που για την λευτεριά του πολέμησα, αποκρίθηκε και πάλι περήφανα ο ζητιάνος.


Ο ξένος κατάλαβε και φεύγοντας, άφησε διακριτικά να του πέσει ένα πουγκί με χρυσά φλουριά!


Ο σχεδόν τυφλός ζητιάνος, άκουσε τον ήχο, έπιασε το πουγκί και φώναξε προς τον ξένο: "Σου έπεσε το πουγκί σου. Πάρ’ το μην το βρει κανένας και το χάσεις».


Ο ξένος ήταν ο τότε πρεσβευτής της Ρωσίας στην Ελλάδα και ο ζητιάνος ο Νικήτας Σταματελόπουλος (Νικηταράς ο Τουρκοφάγος)!

Σαν σήμερα πέθανε τυφλός και ο πάμφτωχος ο Νικηταράς

Σαν σήμερα πέθανε τυφλός και ο πάμφτωχος ο Νικηταράς


0 Νικήτας Σταματελόπουλος ή Νικηταράς o ΤΟΥΡΚΟΦΑΓΟΣ γεννήθηκε το 1772 στο χωριό Αναστασίτσα και μεγάλωσε στο χωριό Τουρκολέκα της Επαρχίας Μεγαλοπόλεως.Πέθανε στον Πειραιά στις 25 Σεπτεμβρίου 1849 και ετάφη στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών, δίπλα στο μεγάλο θείο του,Θεόδωρο Κολοκοτρώνη.Το δημοτικό τραγούδι θέλει τον Νικηταρά Τουρκλεκιώτη: Ποιος είν’ αυτός όπου ’ρχεται στης Μαρμαριάς τον κάμπο; Αυτός είν’ ο Νικηταράς από το Τουρκολέκα». Ο Νικηταράς ήταν ανιψιός του Κολοκοτρώνη και κατείχε επάξια την δεύτερη θέση στην ιεραρχία μετά τον Κολοκοτρώνη. Επίσης, χρημάτισε αρχιστράτηγος, γενικός αρχηγός, αντιπρόεδρος του εκτελεστικού κλπ. Η ζωή του Νικηταρά, όπως ο ίδιος την διηγείται αρχίζει από 11 χρονών, όταν για πρώτη φορά τουφέκισε έναν Τούρκο στο Λεοντάρι Μεγαλοπόλεως. Ο Νικηταράς μαθήτευσε κοντά στα δυο ξεφτέρια του κλεφτοπόλεμου, τον Ζαχαριά και τον Κολοκοτρώνη. Ο Νικηταράς πήρε γυναίκα του την κόρη του πρωτοκλέφτη Ζαχαριά, την Αγγελίνα, με την οποία απέκτησε τρία παιδιά, την Σοφία, την Ρεγγίνα και τον Γιάννη. Το 1805 πέρασε στη Ζάκυνθο, όπου κατετάγη στο Ρωσικό στρατό που πολεμούσε το Ναπολέοντα. Ο Ναπολέων νίκησε τους Ρώσους στο Αούστερλιτς και ο Νικηταράς επέστρεψε στα Επτάνησα, τα οποία παραδόθηκαν στο Ναπολέοντα και μπήκε στη δούλεψη των Γάλλων, μαζί με τον θείο του Κολοκοτρώνη, που εκείνη την εποχή ασκούσε το επάγγελμα του ζωέμπορου και χασάπη. Στη συνέχεια τα Επτάνησα πέρασαν στους Άγγλους και έτσι ο Νικηταράς κατετάγη στον Αγγλικό στρατό σαν εθελοντής αξιωματικός, υπό τις διαταγές του κατοπινού αρχιστράτηγου του ελληνικού στρατού Ριχάρδου Τσουρτς. Το 1816 οι Τούρκοι πιάνουν στα Βάτικα της Λακωνίας τον πατέρα του Σταματέλο, τον αδελφό του και τον κουνιάδο του, τους κόβουν τα κεφάλια και τα στέλνουν στην Τρίπολη στον Τούρκο διοικητή. Μαθαίνοντας τα άσχημα μαντάτα ο Νικηταράς ορκίζεται ότι όσο ζει θα σκοτώνει Τούρκους, έως ότου απαλλαγεί ο τόπος από δαύτους. Το 1818 ορκίζεται από τον Φιλικό Χρυσοσπάθη και γίνεται μέλος της Φιλικής Εταιρείας. Τον Φλεβάρη του 1821 ξεμπαρκάρει στη Μάνη. Λίγο πιο πριν είχαν βγει Κολοκοτρώνης, Παπαφλέσσας και Αναγνωσταράς και προετοίμαζαν τον ξεσηκωμό του γένους. Στις 22-23 του Μάρτη μπήκαν στην Καλαμάτα με δυο χιλιάδες στρατό, Κολοκοτρώνης, Νικηταράς, Παπαφλέσσας, Πετρόμπεης, Μούρτζινος κλπ. και ξεκίνησαν την Επανάσταση. Στρατολογώντας ο Νικηταράς στα χωριά του Λεονταρίου στην περιοχή Σκορτσινού, βρήκε ένα τσοπανόπουλο με τ’ όνομα Θανάσης Τσοτσολάς. Αφού τον πλησίασε και πιάσαν τη συζήτηση, του είπε: - Τέτοιο παλικάρι σαν εσένα τούτη την ώρα δεν είναι να φυλάει πρόβατα. – Και τι να κάνω, του είπε ο Θανάσης. – Να ’ρθεις κοντά μας να πολεμήσεις, να ελευθερώσουμε το γένος μας. – Ρώτα τον πατέρα μου, του λέει. – Μπάρμπα, του λέει ο Νικηταράς, δώσ’ μου το παλικάρι σου να ’ρθει μαζι μου να πολεμήσει την Τουρκιά. – Και ποιος είσαι συ που μου ζητάς το γιο μου; – Εγώ είμα...

Μετά τις 23 Σεπτεμβρίου, άλλες 6 φορές που δεν ήρθε το τέλος του κόσμου

Μετά τις 23 Σεπτεμβρίου, άλλες 6 φορές που δεν ήρθε το τέλος του κόσμου


η 23η Σεπτεμβρίου (η πιο πρόσφατη ημερομηνία κατά την οποία αναμενόταν η συντέλεια του κόσμου) αποδεικνύεται επίσης...άσφαιρη, αξίζει να δει κανείς έξι πρόσφατες ημερομηνίες κατά τις οποίες συνωμοσιολόγοι (και μη) περίμεναν Το Τέλος, το οποίο όμως δεν ήρθε.


Η βρετανική Mirror δημοσιεύει λίστα με τις εν λόγω ημερομηνίες, από την διάσημη μέχρι πριν λίγα χρόνια «προφητεία των Μάγια» μέχρι την...κότα-προφήτη του Λιντς.του Λιντς.

1-Η Προφητεία των Μάγια

Ο αρχαίος πολιτισμός των Μάγια είχε δημιουργήσει ημερολόγια μεγάλης ακρίβειας, τα οποία όμως φαίνονταν να τελειώνουν στο τέλος του Δεκεμβρίου του 2012. Ως εκ τούτου, πολλοί υπέθεταν ότι οι Μάγια «ήξεραν κάτι» που ο σύγχρονος πολιτισμός αγνοούσε.

Τελικά τα ημερολόγια αποδείχτηκαν λιγότερο ακριβή από ό,τι αναμενόταν.

2-Millennium Bug

Υπήρχε ο φόβος ότι στο τέλος της χιλιετίας, στην αλλαγή από 1999 σε 2000, οι υπολογιστές θα αδυνατούσαν να «αντιληφθούν» τη μετάβαση (καθώς πολλά συστήματα αποθήκευαν μόνο τα δύο τελευταία ψηφία) και θα «νόμιζαν» ότι θα βρίσκονταν πίσω στο 1900. Κάποιοι φοβούνταν κατάρρευση αγορών, ακόμα και πολέμους. Σημειώνεται ότι αποτελούσε και το θέμα του πρώτου ελληνικού βιντεοπαιχνιδιού πολεμικής θεματολογίας («Κρίση στο Αιγαίο»), με τις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις να εξαπολύουν αιφνιδιαστική επίθεση κατά της Ελλάδας καθώς τα συστήματα υπολογιστών τους «έβλεπαν» ελληνική επίθεση.

3-Χάρολντ Έγκμπερτ Κάμπινγκ

Ο Αμερικανός ραδιοφωνικός παραγωγός έχει κάνει πολλές δυσοίωνες προβλέψεις ανά τα χρόνια. Αναλύοντας τη Βίβλο, ισχυρίζεται ότι έχει εντοπίσει μαθηματικούς «κύκλους», τους οποίους έχει επεκτείνει στη σύγχρονη εποχή, προβλέποντας ότι ο Ιησούς Χριστός θα επέστρεφε το 1994 για να πάρει τους πιστούς στον ουρανό. Μετά το 1994, μετακίνησε την ημερομηνία το 2011. Κάπου εκεί δήλωσε έκπληκτος που δεν είχε πέσει μέσα.

4-Νοστράδαμος

Ο διάσημος «προφήτης» προέβλεπε την άφιξη του «βασιλιά του Τρόμου» από τον ουρανό το 1999. Αν και...καταφέραμε να επιβιώσουμε, υπάρχουν ακόμα κάποιοι οι οποίοι λένε ότι ο Νοστράδαμος προέβλεψε τη 9/11, την άνοδο του ISIS και έναν επερχόμενο Παγκόσμιο Πόλεμο, διαρκείας 27 ετών. Σημειώνεται ότι υπάρχουν ουκ ολίγες ερμηνείες που λένε ότι «στην πραγματικότητα» προέβλεψε το τέλος του κόσμου το 2242.

5-True Way Cult

Ο Χον Μινγκ Τσεν, ο ηγέτης της, είχε προβλέψει την άφιξη του Θεού με UFO στη Γη τον Μάρτιο του 1998. Θα ήταν εμφανισιακά ίδιος με αυτόν και η άφιξη θα μεταδιδόταν τηλεοπτικά.

6-Η κότα-προφήτης του Λιντς

Οι άνθρωποι-προφήτες πέφτουν έξω, οπότε προσπάθησε και...μια κότα, η οποία υποτίθεται ότι το 1806 άρχισε να γεννά αυγά με την επιγραφή «ο Χριστός έρχεται». Υπήρξε μαζική προσέλευση επισκεπτών στην πόλη. Αποδείχτηκε ότι τα μηνύματα τα έγραφε ο ιδιοκτήτης της κότας.

Ἕνωση Κρήτης με την Ἑλλάδα - Πῶς ἔγινε σὰν σήμερα το 1908

Ἕνωση Κρήτης με την Ἑλλάδα - Πῶς ἔγινε σὰν σήμερα το 1908



Ἕνωση Κρήτης με την Ἑλλάδα - Πῶς ἔγινε σὰν σήμερα το 1908
ΓΕΩΡΓΙΟΥ Χ. ΚΟΥΦΟΓΙΩΡΟΥ Μ.Α. Μεσαιωνικών Σπουδῶν, Πανεπιστήμιο Ἰωαννίνων *
Ἡ ἕνωση της Κρήτης με την Ἑλλάδα ἔχει ταυτισθεῖ ἀπὸ την πλειοψηφία της κοινῆς γνώμης με τον Δεκέμβριο του 1913, ὅταν ὑψώθηκε ἡ ἑλληνική σημαία στὰ Χανιά, ὑπό το βλέμμα του τότε βασιλέα Κωνσταντίνου Ἅ' καὶ του τότε πρωθυπουργοῦ Ἐλευθερίου Βενιζέλου.
Στήν πραγματικότητα ἡ Μεγαλόνησος κήρυξε την ἕνωση της με την Ἑλλάδα πέντε χρόνια πρὶν, ἐκδίδοντας ἕνα ἐπίσημο ἑνωτικό ψήφισμα στὶς 24 Σεπτεμβρίου του 1908. Ἦταν μία προσπάθεια των κεφαλῶν της Κρήτης νά ἐπιδιώξουν την de facto ἕνωση με την Ἑλλάδα, ἐκμεταλλευόμενοι τὴ ρευστή πολιτική καὶ διπλωματική κατάσταση ποῦ ἐπικρατούσατε στὰ Βαλκάνια, κατά την πρώτη δεκαετία του 20ού αἰῶνα
Συνεχεῖς ἐπαναστάσεις
Οἱ συνεχεῖς ἐπαναστάσεις των Κρητών καὶ ὁ αἱματηρός τους ἀγῶνας γιά ἕνωση με την Ἑλλάδα δικαιώθηκαν ἐν μέρει το 1898, ὅταν οἱ προστάτιδες δυνάμεις (Βρετανία, Γαλλία, Ρωσία, Ἰταλία) προχώρησαν σε σολομῶντειο λύση του κρητικοῦ προβλήματος.



Ἀφ' ἑνός, ἡ Κρήτη θά παρέμενε ὑπὸ ὀθωμανική κυριαρχία, ἀφ' ἑτέρου ὅμως θά ττή διοικοῦσε ὥς ἁρμοστής ἕνας Ἕλληνας πρίγκιπας, ὁ δευτερότοκος γιὸς του βασιλέα Γεωργίου Ἅ', ὁ ὁποῖος ὀνομαζόταν ἐπίσης Γεώργιος.
Ἡ περίοδος της ἁρμοστείας του Γεωργίου σημαδεύτηκε ἀπὸ την ἐπανάσταση του Θερίσου το 1905, τή ὁποῖα ὁδήγησε στὴν ἀντικατάσταση του πρίγκιπα Γεωργίου ἀπὸ τον ἔμπειρο Ἀχαιό πολιτικό Ἀλέξανδρο Ζαΐμη, το 1906. Ἡ αὐταρχική διοίκηση του πρίγκιπα καὶ τή στάση του στὸ ζήτημα της ἑνώσης με την Ἑλλάδα προκάλεσαν τὴ δυσαρέσκεια μεγάλου τμήματος της κρητικῆς κοινῆς γνώμης, μία δυσαρέσκεια ποῦ ἐκφράστηκε πολιτικά μέσα ἀπὸ την Ἡνωμένη Ἀντιπολίτευση, ἕνα πολιτικό μόρφωμα ποῦ δημιούργησαν οἱ ἀντίπαλοι της πολιτικῆς του. Επικεφαλής της κίνησης αἰτῆς τέθηκαν οἱ Ἐλευθέριος Βενιζέλος, Κωνσταντῖνος Μάνος καὶ Κωνσταντῖνος Φούμης. Ἡ ἀδιαλλαξία του πρίγκιπα ὁδήγησε στὴν ἐπανάσταση του Θερίσου καὶ στὴν ἀντικατάστασή του, ὄχι ὅμως καὶ στὴν ἕνωση με την Ἑλλάδα, ὅπως ἀρχικά ἀπεδίωξαν οἱ ἐπαναστάτες
Ἡ ἡγεσία της ἀντιπολίτευσης εἶχε καταστήσει σαφές, με ψήφισμα ποῦ ἐκδόθηκε λίγο πρίν ἀπὸ την ἐπανάσταση, ὅτι ἀποσκοπεῖ πρωτίστως στὴν ἕνωση με την Ἑλλάδα Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι το σύνθημα «ΕΝΩΣΙΣ Ἡ ΘΑΝΑΤΟΣ» κυριάρχησε ἀρχικά Σταδιακά, ὅμως, οἱ ἐπαναστάτες ἀναγκάστηκαν νά τηρήσουν πιό διαλλακτική στάση καὶ ἀπέσυραν προσωρινά το αἴτημα γιά ἕνωση Ὅταν ἔληξε τή ἐπανάσταση καὶ ὁ πρίγκιπας Γεώργιος ἀναχώρησε ἀπὸ το νησί, ἄνοιξε μία νέα περίοδος ἐξελίξεων Ἡ ἀνάληψη των καθηκόντων του ἁρμοστή ἀπὸ τον Ζαΐμη βελτίωσε σημαντικά την κατάσταση σε τομεῖς ὅπως τή οἰκονομία Σημαντικό βῆμα πρός την ἕνωση ἀποτέλεσε τή δημιουργία Πολιτοφυλακής, διότι ἄνοιξε δρόμος γιά την ἀποχώρηση των ξένων στρατευμάτων ἀπὸ το νησί.
Πρίν ἀπὸ τὴ δημιουργία της Πολιτοφυλακής το 1907, τα ξένα στρατεύματα αποτελούσαν τον ἐγγυητή της ἠρεμίας καὶ της ειρηνικής συνύπαρξης Ἑλλήνων Κρητῶν καὶ Τουρκοκρατιῶν Σαφῶς ἡ σταδιακή ἀποχώρησή τους (1908 - 1909) ἔδινε μεγαλύτερη εὐχέρεια κινήσεων στό ζήτημα της ἕνωσης με την Ἑλλάδα Αὐτὸς ἦταν ὁ διακαής πόθος της συντριπτικῆς πλειοψηφίας των Κρητῶν, ἀλλὰ μέχρι το 1908 ὁ πόθος αὐτὸς παρέμενε ἀνεκπλήρωτος
Ἤ ὥρα του ψηφίσματος
Το 1908 ἦταν ἕνα ἔτος-σταθμός γιά την πολιτική κατάσταση στά Βαλκάνια. Την ἄνοιξη του 1908 ἡ ἐπανάσταση των Νεοτούρκων δημιούργησε νέα δεδομένα γιά την Ὀθωμανική Αὐτοκρατορία καὶ τους βαλκανικούς λαούς. Οἱ διακηρύξεις της γιά ἰσονομία καὶ συνταγματικές ἐλευθερίες βρῆκαν θετική ἀνταπόκριση στή Βαλκανική καὶ γέννησαν ἐλπίδες στοὺς λαούς της. Το φθινόπωρο του 1908 ἡ Βουλγαρία κήρυξε την ἀνεξαρτησία της καὶ προσάρτησε την Ἀνατολική Ρωμυλία, μία περιοχή ποῦ φιλοξενοῦσε ἑλληνικούς πληθυσμούς. Την ἴδια ἐποχῆ ἡ Αὐστροουγγρική αὐτοκρατορία μεθόδευσε την ἐνσωμάτωση της Βοσνίας - Ερζεγοβίνης, παρά τις ἀντιδράσεις της Ρωσίας καὶ της γειτονικῆς Σερβίας.
Μέσα σε αὐτὸ το ρευστό πολιτικό σκηνικό οἱ Κρῆτες με την παρότρυνση καὶ της ἑλληνικῆς κυβέρνησης ἀποφάσισαν νά διεκδικήσουν την ἀνεξαρτησία τους καὶ την ἕνωση με την Ἑλλάδα Ἡ ἑλληνική κυβέρνηση ἐπισήμως δὲν ἐπιδοκίμαζε τις πρωτοβουλίες των Κρητῶν, διότι δὲν ἤθελε νὰ προκαλέσει τους Τούρκους. Στὸ παρασκήνιο, ὅμως, οἱ δύο πλευρές συνεργάζονταν στενά.
Ἡ Ἀθήνα θεωροῦσε ἀπαραίτητη την κινητοποίηση των Κρητῶν γιά νὰ διεκδικηθεῖ de facto ἡ ἕνωση με την Ἑλλάδα Ὁ πρωθυπουργός της Ἑλλάδος Γεώργιος Θεοτόκης εἰσηγήθηκε στόν ὁμόλογο του της Κρήτης Γεώργιο Παπαμαστοράκη την ἀνάγκη γιά κινητοποιήσεις, προκειμένου νὰ ἐπιτευχθεῖ ὁ σκοπός αὐτός Ὁ Παπαμαστοράκης ἦρθε σε ἐπαφή με τον ἡγέτη της ἀντιπολίτευσης Ἐλευθέριο Βενιζέλο, ὁ οποίος συμφώνησε με την πρόταση του Θεοτόκη.
Πράγματι, στὶς 24 Σεπτεμβρίου (6 Ὀκτωβρίου) του 1908 πραγματοποιήθηκε ὀγκῶδες συλλαλητήριο στὰ Χανιά, στὸ ὁποῖο ὑπολογίζεται ὅτι συμμετεῖχαν 15.000 ἄνθρωποι
Ὅλα κύλησαν ὁμαλά παρά τις ἀνησυχίες της κρητικῆς κυβέρνησης. Παρόμοια ἐκδήλωση πραγματοποιήθηκε καὶ στὸ Ἡράκλειο Ἐπιτροπή των διαδηλωτῶν στὰ Χανιά ἐπέδωσε ἑνωτικό ψήφισμα στόν Παπαμαστοράκη, ὁ οποίος το ἀποδέχθηκε, διαβεβαιώνοντας το πλῆθος ποῦ τον ἐπευφημοῦσε ὅτι ἤ καρδιά της κρητικῆς κυβέρνησης πάλλεται ὅπως ἤ δική του στὸ ἴδιο μῆκος κύματος. Ὁ Παπαμαστοράκης φρόντισε νά συστήσει ἀπόλυτο σεβασμό πρός τα δικαιώματα των «συμπολιτῶν ἡμῶν Μουσουλμάνων καὶ ἐν τή προστασία αἰτῶν».
Ἀντίγραφο του ψηφίσματος παρέλαβε καὶ ὁ Βενιζέλος, ὁ ὁποῖος στὸ δικό του χαιρετισμό χαρακτήρισε τή φάση στὴν ὁποῖα ἔμπαινε το κρητικό ζήτημα «κρισιμωτάτη», συνιστῶντας με τή σειρά του αὐτοσυγκράτηση καὶ «παραδειγματική διαγωγή». Στή συνέχεια το ψήφισμα κυκλοφόρησε ὡς «Παράρτημα της Ἐφημερίδος της Κυβερνήσεως ἐν Κρήτη», ἐνῶ στόν ὑπέρτιτλο ἔγραφε «Βασίλειον της Ἑλλάδος».
Το λιτό ψήφισμα περιεῖχε τέσσερις θέσεις. Πρῶτον, κήρυσσε την ἕνωση με την Ἑλλάδα Δεύτερον, καλοῦσε τον Γεώργιο Ἅ' νά ἀναλάβει τή διακυβέρνηση του νησιοῦ Προβλέποντας ὅτι κάτι τέτοιο δὲν ἀναμενόταν νά γίνει σύντομα, οἱ συντάκτες του ψηφίσματος δήλωναν ὅτι μέχρι ὁ βασιλέας της Ἑλλάδος νά ἀπαντήσει καταφατικά, τοπική κυβέρνηση θά διαχειριζόταν, ἀντ' αὐτοῦ, το νησί καὶ μάλιστα καλοῦσε τις ἀρχές του νησιοῦ νά παραμείνουν ἀφοσιωμένες στὰ καθήκοντά τους.
Το ψήφισμα ὑπέγραφαν ὁ Παπαμαστοράκης, ὁ σύμβουλος ἐσωτερικεύων θεμάτων Χαράλαμπος Πωλογεώργης καὶ ὁ Ἐμμανουήλ Μοδάτσος, ὡς μέλη της κυβέρνησης. Χωρίς χρονοτριβή, ἡ λαϊκή βούληση των Κρητῶν, μετουσιωμένη σε ἐπίσημο κείμενο, κοινοποιήθηκε στὸ βασιλέα καὶ στήν ἑλληνική κυβέρνηση. Ὁ Ζαΐμης ἐκείνῃ την ἐποχῆ βρισκόταν στήν Ἑλλάδα καὶ εἰδοποιήθηκε νὰ παραμείνει ἐκεῖ, ἀφοῦ πλέον το ἀξίωμα του δὲν εἶχε κάποιο οὐσιαστικό ἀντίκρυσμα
Διεθνεῖς ἀντιδράσεις
Ἤ Βουλή των Κρητῶν ἔλαβε γνώση του ψηφίσματος καὶ το ἐνέκρινε στίς 29 Σεπτεμβρίου κατά τή διάρκεια ἔκτακτής συνόδου. Ὅμως, ἡ Κρήτη ἦταν πρακτικά μόνη της. Οἱ τουρκικές ἀντιδράσεις ἦταν σφοδρές καὶ τα διαβήματα πρὸς τις προστάτιδες δυνάμεις ἔντονα Οἱ δυνάμεις ἀκολούθησαν ἀρχικὰ οὐδέτερη στάση, ἀλλά καθώς οἱ τουρκικές πιέσεις καμακώθηκαν, ἀρνήθηκαν νὰ δεχθοῦν την κατάργηση του καθεστῶτος της ἁρμοστείας Ἤ ἕνωση της Κρήτης με την Ἑλλάδα θά δυνάμωνε τή θέση της Ἑλλάδος στήν περιοχή καὶ θά ἀνέτρεπε τις ἰσορροπίες Ἤ ἀποδυνάμωση της Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας σήμαινε ἐνδυνάμωση της Ρωσίας, δημιουργῶντας μία κατάσταση ποῦ δὲν θά ἀνέχονταν οἱ δυτικές δυνάμεις.
Συλλαλητήρια ὀργανώθηκαν στήν Ὀθωμανική Αὐτοκρατορία γιὰ νὰ ματαιωθεῖ ἡ ἕνωση Οἱ Νεότουρκοι δὲν θά ἀνέχονταν περαιτέρω ἀπώλειες ἐδαφῶν Κινδύνευε ἡ ἀξιοπιστία της ἐξωτερικῆς τους πολιτικῆς, ἡ ὁποῖα βασιζόταν στή διατήρηση της ἐδαφικῆς ἀκεραιότητας της αὐτοκρατορίας
Ὅμως, θετική ἐξελίξη ἀποτέλεσε ἡ συνέχιση της ἀποχώρησης των ξένων στρατευμάτων ἀπὸ το νησί. Ἤ Ἀθήνα, ἀπειλούμενη με ἀντίποινα ἀπὸ την τουρκική πλευρά, δὲν ἀναγνώρισε την ἕνωση, τηρῶντας «ἄψογον στάσιν», ἀλλά τουλάχιστον συνέχισε την παρασκηνιακή συνεργασία με την Κρήτη.
Οἱ Κρῆτες ὅμως δὲν πτοήθηκαν καὶ προχώρησαν στή συγκρότηση διακομματικῆς κυβέρνησης, ἡ ὁποῖα θά ἀντικαθιστοῦσε την κυβέρνηση Παπαμαστοράκη. Σε αὐτὴ την Ἐκτελεστική Ἐπιτροπή προήδρευε ὁ Ἀντώνης Μιχελιδάκης, ἀντιπρόεδρος καὶ ὑπουργός Δικαιοσύνης ὁρίστηκε ὁ Βενιζέλος, ὁ Χ. Πωλογιώργης ἀνέλαβε ὑπουργός Εσωτερικών, ὁ Μαλώνης Λογιάδης ὑπουργός Οἰκονομικῶν καὶ ὁ Μ. Πετυχάκης ὑπουργός Παιδείας.
Παρ' ὅλες τις προσπάθειές τους, ἡ de jure ἐνσωμάτωση της Κρήτης με την Ἑλλάδα ἀπαίτησε ἀκόμη πέντε ἔτη ἀγώνων Μετά το τέλος των Βαλκανικῶν Πολέμων, οἱ Συνθῆκες του Λονδίνου καὶ του Βουκουρεστίου ἄνοιξαν το δρόμο γιὰ την ἕνωση Οἱ διμερεῖς ἐπαφές Ἑλλάδος - Τουρκίας κατέληξαν στή Συνθήκη των Ἀθηνῶν (1/14 Νοεμβρίου 1913), σύμφωνα με την ὁποῖα ἡ τουρκική ἐπικυριαρχία στήν Κρήτη ἔληξε Ἔμενε πλέον το τυπικό μέρος της ἕνωσης το ὁποῖο ὁλοκληρώθηκε την 1η Δεκεμβρίου του 1913 με την ὕψωση της ἑλληνικῆς σημαίας στὸ χανιώτικο φρούριο του Φιρκά.
*Δημοσιεύθηκε στήν ἔντυπη ἐκδόσει της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ στίς 20/9/2014

Σχόλ

Τά ὀνόματα τῶν Ἀθανάτων του Ὀλύμπου ἔχουν συμβολικές σημασίες – Κάθε ὀνομασία τῶν Θεῶν καὶ μία Μυστηριακή ἔννοια…

Ὁ Ὄλυμπος = το ἱερὸ ὄρος της Ἑλλάδας καὶ του Ἀρχαίου Κόσμου. Ἐτυμ: Ὄλυμπος = Ὀλόλαμπος, κατοικία τῶν Θεῶν. Οὐράνιος χῶρος ἡ θόλος αξεπέραστης ομορφιάς.

Τόν Ὄλυμπο ὀνομάζουν ἀκόμη Αἰγλήεντα ( = φωτεινός, λαμπερός), Πολυδειρά ( = πολυχάρανδρο ), Αἰπύδα ( τραχύ, ἀπότομο, ψιλό ) , Γέρο – Ὄλυμπο ( = Ἱερὸ Ὄλυμπο ). Οἱ Θεοί του Ὀλύμπου ἦσαν σύμβολα καὶ ὄχι εἴδωλα. Οἱ πρῶτοι Θεοί, δημιουργήθηκαν ἀπὸ την ἐξέταση του ἀχανοῦς σύμπαντος.

Ἡ ἀναζήτηση της κοσμογονίας, στηρίχθηκε σε δύο βασικές καὶ ἀπόλυτα λογικές σκέψεις:

α) Ὁ ὑλικός κόσμος: Γῆ, Οὐρανός, Σύμπαν, δὲν μπορεῖ νὰ προϋπῆρχε. Η δημιουργία του δὲν ἔγινε ἀπὸ το μηδέν, οὔτε χωρίς γεννήτορα.

β) Ο γεννήτορας της Ζωῆς καὶ του Σύμπαντος: Πρέπει νὰ εἶναι Ὤν, με ἀνώτερη καὶ ἀνεξάντλητη μυστηριακή δύναμη, ποὺ ἐπέβαλε παγκόσμια ἁρμονία καὶ κυβερνᾶ με Σοφία. Καὶ κατέληξαν: Το Ἀνώτερο Ὄν εἶναι το Πῦρ – Φῶς = Ἥλιος ποῦ ὀνόμασαν Θεό – Φαέθωνα καὶ με τα ἀλλὰ στοιχεῖα της φύσης, ἀέρα – νερό – χῶμα συνθέτουν ὅλες τις ὑλικὲς καὶ πνευματικές ὑπάρξεις. Ἄς δοῦμε τώρα την συμβολική σημασία των Θεῶν…

Δίας – Ζεὺς = δύναμις, ἁρμονία ( ἀρχικὴ αἰτία τῶν πραγμάτων ). Ποσειδῶν = ἰσορροπία τῶν ὑγρῶν στοιχείων, γιὰ νὰ ὑπάρχει ζωή. Ἀπόλλων= θερμότητα γιὰ την ἐπιβίωση του ἀνθρώπου καὶ της φύσης. ( Ἥλιός, Φῶς , Θεός του Φωτός ).

Ἥφαιστος = τέχνη, διαμόρφωση καὶ ἐξευγενισμός τῶν στοιχείων του κόσμου.

Ἄρης = ἀνδρικὴ καὶ πατριαρχική κηδεμονία.( θεός του πολέμου).

Ἑρμῆς = γνώση καὶ σοφία γιὰ νὰ ὁλοκληρωθεῖ ὁ νοῦς του ἀνθρώπου. Ἀγγελιοφόρος τῶν πνευματικῶν θεϊκῶν βουλῶν, ἀλλὰ καὶ της διακίνησης του ἐμπορικοῦ πλούτου καὶ θεός του ἐμπορίου.

Ἤρα = ὑποσυνείδηση , σύζυγος του Δία γιὰ νὰ διατηρεῖται ἡ ἁρμονία καὶ ἡ πληρότητα. Θεά των γυναικών καὶ της οἰκογένειας.

Δήμητρα = θεά της γεωργίας, ἡ μεγαλύτερη μητέρα ποὺ ἀγκαλιάζει το παιδί της καὶ δὲν μπορεῖ νὰ το ἀποχωριστεῖ.

Ἑστία = θεά της οἰκίας, της ζεστασιᾶς του σπιτιοῦ, ἡ ζεστή φλόγα ποὺ ὁλόγυρά της συγκεντρώνεται ἡ οἰκογένεια.

Ἀθηνᾶ = ὑπερσυνείδηση , θεά της γνώσης καὶ της σοφίας. Ἀλεξίκακη, εἰρηνική, ἡθικότατη, παρθένα.

Ἄρτεμις = θεά της ἀξιοπρέπειας. Προστάτης των ζώων ἀπὸ τις ἐπιβουλές τῶν μνησίκακων ἀνθρώπων, ἀλλὰ καὶ του κυνηγιοῦ.

Ἀφροδίτη = θεά της γονιμότητας καὶ της ὀμορφιᾶς. Ἑνώνει ἁρμονικά το θηλυκό με το ἀρσενικό καὶ διαιωνίζει το εἶδος του.

`

Η καταγωγή του θρύλου του Μαρμαρωμένου Βασιλιά

Η καταγωγή του θρύλου του Μαρμαρωμένου Βασιλιά

Συγγραφέας: Αντώνης Λαζάρου (aka Pertinax)
Ενας από τους δημοφιλέστερους εθνικούς μας θρύλους είναι αυτός του μαρμαρωμένου βασιλιά, ο οποίος μέλλει κάποτε να διώξει τους Τούρκους από την Κωνσταντινούπολη και να αναβιώσει τη βυζαντινή αυτοκρατορία. Αναζητώντας ωστόσο την προέλευσή του, θα διαπιστώσουμε ότι σχετίζεται με μεσσιανικές και εσχατολογικές παραδόσεις που διαπερνούν τη χιλιόχρονη ιστορική διάρκεια του Βυζαντίου και φτάνουν μέχρι τις πηγές του πρώιμου Χριστιανισμού, οι οποίες, ως γνωστόν, είναι ιουδαϊκές.



«Οταν μπήκαν οι Τούρκοι στην Κωνσταντινούπολη, ο βασιλιάς αντιστάθηκε ηρωικά. Καθώς όμως οι εχθροί τον περικύκλωσαν και ετοιμάζονταν να τον σκοτώσουν, άγγελος Κυρίου τον άρπαξε και τον πήγε σε μια μυστική σπηλιά. Εκεί βρίσκεται μαρμαρωμένος και περιμένει τον άγγελο να τον σηκώσει και να του ξαναδώσει το σπαθί του. Οταν γίνει αυτό, ο βασιλιάς θα διώξει τους Τούρκους από την Πόλη και θα τους κυνηγήσει μέχρι την Κόκκινη Μηλιά».

Αυτός είναι με δυο λόγια ο θρύλος που απηχούσε τους πόθους των υπόδουλων Ελλήνων για την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού και την επανασύσταση της βυζαντινής αυτοκρατορίας. Πρωταγωνιστής ήταν ο τελευταίος βυζαντινός αυτοκράτορας, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, ο ηρωισμός του οποίου έκανε τη λαϊκή μούσα να αρνηθεί το γεγονός πως είχε πεθάνει.

Ο θρύλος του λυτρωτή βασιλιά πριν από την Αλωση

Το βασικό όμως θέμα αυτής της παράδοσης – ο βασιλιάς-λυτρωτής που θα κατατρόπωνε τους εχθρούς και θα αποκαθιστούσε την τάξη – δεν γεννήθηκε ούτε εξαιτίας των φρικτών συνθηκών της Τουρκοκρατίας, ούτε εξαιτίας της προσωπικότητας του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Ανάγεται πριν από την Αλωση του 1453, σε εποχές κατά τις οποίες οι συνθήκες ήταν διαφορετικές. Προφητικά και χρησμολογικά κείμενα, όπως οι «Οράσεις του Δανιήλ» και οι «Χρησμοί του Λέοντος του Σοφού», προέλεγαν ότι ο βασιλιάς-λυτρωτής θα εμφανιζόταν τη στιγμή του έσχατου κινδύνου ή μετά από μια μεγάλη, αλλά πρόσκαιρη, καταστροφή. Ο βυζαντινός ιστορικός Δούκας (εκδ. Βόννης, σ. 289-290) αναφέρει χαρακτηριστικά ότι κατά την ημέρα της Αλωσης ο λαός συνέρρεε στην Αγία Σοφία αναμένοντας τη θεία λύση του δράματος: όταν οι Τούρκοι θα έμπαιναν στην Πόλη σφάζοντας τους Ρωμαίους (Βυζαντινούς), άγγελος Κυρίου θα κατέβαινε από τον ουρανό, θα έστεφε βασιλιά κάποιον άγνωστο και φτωχοντυμένο άνδρα και θα του έδινε τη ρομφαία με την οποία θα νικούσε τους άπιστους και θα τους έδιωχνε ως τα σύνορα της Περσίας, στον τόπο που λέγεται Μονοδένδρι.

Η εικόνα του ταπεινού και φτωχού (πένητα) άνδρα που θα γινόταν ο λυτρωτής βασιλιάς είχε ιδιαίτερη απήχηση πριν την Αλωση. Αλλη εκδοχή μιλούσε για κάποιο μυστηριώδες πρόσωπο που δεν είχε πεθάνει, αλλά κοιμόταν (προδρομική φιγούρα του μαρμαρωμένου βασιλιά) και θα ξυπνούσε τον κατάλληλο καιρό. Σε ορισμένες παραλλαγές είχε το όνομα Ιωάννης, γεγονός που κάνει κάποιους σημερινούς θιασώτες των προφητειών να τον ταυτίζουν με τον Ιωάννη Γ’ Βατάτζη, έναν από τους ικανότερους βυζαντινούς αυτοκράτορες, ο οποίος έδρασε κατά την εποχή της λατινικής κατάκτησης της Κωνσταντινούπολης (1204-1261). Οι περισσότερες όμως συμφωνούσαν σε ένα σημείο: μετά την εξουδετέρωση των Ισμαηλιτών (Τούρκων) θα ακολουθούσε μια περίοδος γενικής ευημερίας. Κατόπιν ο βασιλιάς θα παρέδιδε το στέμμα του στο Θεό και τότε ακριβώς θα εμφανιζόταν ο Αντίχριστος. Πώς συνδέεται όμως ο θρύλος του λυτρωτή βασιλιά με τη χριστιανική παράδοση για τον Αντίχριστο και το Τέλος του Κόσμου;

Ο τελευταίος αυτοκράτορας των Ρωμαίων

Μετά την Αποκάλυψη του Ιωάννη, το προφητικό βιβλίο που άσκησε τη μεγαλύτερη επιρροή τόσο στη βυζαντινή, όσο και στη δυτική εσχατολογική παράδοση, ήταν η Αποκάλυψη του Μεθόδιου Πατάρων. Αν και αποδόθηκε ψευδεπίγραφα στον ομώνυμο οσιομάρτυρα του 4ου αι., η προφητεία γράφτηκε στα τέλη του 7ου αι., όταν οι Αραβες είχαν κατακτήσει τις βυζαντινές επαρχίες της Παλαιστίνης, της Συρίας και της Αιγύπτου και είχαν υποδουλώσει τους ντόπιους χριστιανούς. Ο ψευδο-Μεθόδιος λοιπόν, ο οποίος ανήκε σε μια χριστιανική κοινότητα της περιοχής της Μεσοποταμίας, προσδοκούσε την έλευση ενός λυτρωτή που θα αναχαιτούσε την αραβική λαίλαπα. Αυτός δεν μπορούσε να ήταν άλλος από τον Ρωμαίο (Βυζαντινό) αυτοκράτορα.

Σε μεταγενέστερες εποχές, η προφητεία κυκλοφόρησε σε πολλές παραλλαγές και δέχθηκε αλλοιώσεις, η αρχική της όμως εκδοχή έλεγε τα εξής: «Οι Ισμαηλίτες γεμάτοι έπαρση θα ισχυριστούν ότι δεν υπάρχει κανένας σωτήρας για τους χριστιανούς. Τότε ξαφνικά θα σηκωθεί και θα επιτεθεί εναντίον τους με μεγάλο θυμό ένας βασιλιάς των Ρωμαίων, ο οποίος θα ξυπνήσει όπως ο άνθρωπος που έχει ξεμεθύσει από το κρασί και θεωρούνταν ‘ωσεί νεκρός’ και χωρίς αξία».

Ας σταθούμε λίγο στην περιγραφή της εμφάνισης του αυτοκράτορα. Πρόκειται για αντιγραφή των στίχων από τους Ψαλμούς του Δαυίδ («Και εξηγέρθη ως ο υπνών Κύριος, ως δυνατός κεκραιπαληκώς εξ οίνου και επάταξε τους εχθρούς αυτού», 77, 65-66) με την προσθήκη ότι θεωρούνταν «σαν να ήταν νεκρός», δηλαδή υπερβολικά αδύναμος. Η αινιγματική αυτή αναπαράσταση της μεταμόρφωσης ενός ανίσχυρου αρχικά Ρωμαίου αυτοκράτορα σε πολέμαρχο-εκδικητή, έδωσε την απαραίτητη τροφή ώστε να διαμορφωθούν οι παραλλαγές για τον ανώνυμο και «πένητα» άνδρα που θα γινόταν ο εκλεκτός του Θεού, καθώς και για το βασιλιά που βρισκόταν εν υπνώσει σε ένα μυστικό τόπο και θα σηκωνόταν κάποτε για να αποκαταστήσει την τιμή του λαού του. Η τελευταία μάλιστα πέρασε και στη Δύση, με πρωταγωνιστές ορισμένους από τους σημαντικότερους ηγεμόνες της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, όπως τον Καρλομάγνο, το Φρειδερίκο Μπαρμπαρόσσα και άλλους.

Η συνέχεια της Αποκάλυψης είναι η ακόλουθη: Αφού κατατροπώσει τους Ισμαηλίτες-Αραβες (τη θέση των οποίων θα πάρουν στις μεταγενέστερες και αναθεωρημένες προφητείες οι Τούρκοι, ο νέος θανάσιμος ισλαμικός κίνδυνος), ο αυτοκράτορας θα εγκαινιάσει μια εποχή παγκόσμιας ειρήνης και ευημερίας. Λίγο πριν το τέλος αυτής της περιόδου, τα «ρυπαρά έθνη» του Γωγ και του Μαγώγ θα βγουν από τις «Πύλες του Βορρά», όπου τα είχε κλείσει σύμφωνα με την παράδοση ο Μέγας Αλέξανδρος, για να εξουδετερωθούν τελικά από τον άγγελο του Θεού. Στη συνέχεια ο αυτοκράτορας θα μεταβεί στην Ιερουσαλήμ και θα εναποθέσει το στέμμα του πάνω στον Τίμιο Σταυρό που βρίσκεται στο Γολγοθά, σαν απόδειξη πως κάθε επίγεια βασιλεία θα λάβει τέλος. Αυτή θα είναι η αρχή των «έσχατων χρόνων» που θα περιλαμβάνουν την κυριαρχία του Αντίχριστου, τη συντριβή του και τη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού.

Ενας «μαρμαρωμένος» βασιλιάς απέναντι στους αρχαίους Ελληνες!

Ενα άλλο προφητικό κείμενο που σχετίζεται άμεσα με τον θρύλο του μαρμαρωμένου βασιλιά, ο χρησμός της Τιμπουρτίνας Σίβυλλας, απηχεί ακόμα παλαιότερες καταστάσεις, αφού σε αυτό οι εχθροί που θα κατατροπώνονταν από τον τελευταίο Ρωμαίο αυτοκράτορα δεν είναι οι Ισμαηλίτες, αλλά οι «παγανιστές». Ο αναμενόμενος αυτοκράτορας, το όνομα του οποίου θα ήταν Κώνστας, θα κατέστρεφε τις πόλεις και τους ναούς των Εθνικών, θα τους βάφτιζε στο όνομα του Χριστού και σε κάθε ναό θα τοποθετούσε τον Σταυρό. Οποιος αρνούνταν να αποδώσει τιμές στο Σταυρό του Κυρίου θα τιμωρούνταν με θάνατο. Η βασιλεία του θα αποτελούσε μια χρυσή εποχή για την ανθρωπότητα και θα διαρκούσε 112 χρόνια. Κατά τις έσχατες μέρες ο αυτοκράτορας θα νικούσε τους λαούς του Γωγ και του Μαγώγ, θα πήγαινε στην Ιερουσαλήμ όπου θα παρέδιδε τη βασιλεία του στο Θεό και τότε θα ξεκινούσε η εποχή του Αντίχριστου.



Ο Μεσσίας των Ιουδαίων

Οι βυζαντινές λοιπόν Αποκαλύψεις δεν ενδιαφέρονταν μόνο για τη Δευτέρα Παρουσία και την Ουράνια Βασιλεία. Ανησυχούσαν παράλληλα για την τύχη της αυτοκρατορίας και ανέμεναν έναν ηγεμόνα, ο οποίος θα νικούσε οριστικά τους εχθρούς που την απειλούσαν και θα έφερνε μια χρυσή εποχή επί γης, λίγο πριν το Τέλος του Κόσμου. Με λίγα λόγια ανέμεναν έναν κοσμικό Μεσσία πριν τη Δευτέρα Παρουσία του πνευματικού Μεσσία-Χριστού.

Η προέλευση αυτής της δοξασίας εντοπίζεται στις ιουδαϊκές ρίζες του χριστιανισμού. Συγκεκριμένα, στην ύστερη ιουδαϊκή φιλολογία παρατηρούνταν έντονοι διαξιφισμοί σχετικά με τη μορφή του Μεσσία, καθώς άλλες πηγές τον παρουσίαζαν σαν κοσμικό ηγέτη και λυτρωτή του εβραϊκού έθνους και άλλες σαν υπερβατικό λυτρωτή όλης της ανθρωπότητας. Ορισμένοι συγγραφείς απόκρυφων κειμένων (Εσδρας Δ’, Βαρούχ Β’), συνδυάζοντας τις δύο εκδοχές, προφήτευαν αρχικά την έλευση ενός εθνικού Μεσσία που θα κατατρόπωνε τους εχθρούς και θα εγκαινίαζε μια χρυσή εποχή για το Ισραήλ. Η τελική μάχη θα δινόταν με τους Γωγ και Μαγώγ και θα επακολουθούσε η παγκόσμια βασιλεία του Γιαχβέ.

Ο Χριστιανισμός υιοθέτησε εξ αρχής την εκδοχή του Μεσσία ως υπερβατικού σωτήρα όλης της ανθρωπότητας, δημιουργώντας παράλληλα και έναν τελικό εχθρό που έπρεπε να νικήσει ο Χριστός, ώστε να εγκαινιάσει την εποχή της ουράνιας βασιλείας: τον Αντίχριστο. Κάποιοι χριστιανικοί κύκλοι ωστόσο δεν μπορούσαν να αποκοπούν από την παράδοση για την επίγεια βασιλεία ενός κοσμικού Μεσσία. Ετσι, σύμφωνα με την Αποκάλυψη του Ιωάννη (Κ’, 1-15), μετά τη συντριβή του Αντίχριστου θα υπάρξει μια χιλιετής βασιλεία του Χριστού και των Δικαίων στη γη. Στο τέλος αυτής της περιόδου θα γίνει η σύγκρουση με τον Γωγ και τον Μαγώγ και θα ακολουθήσει η Τελική Κρίση.



Μπορεί η επίσημη Εκκλησία να θεώρησε το συγκεκριμένο απόσπασμα σαν αλληγορικό (που υποτίθεται ότι συμβόλιζε την πνευματική βασιλεία του Χριστού στις καρδιές των πιστών, στο διάστημα μεταξύ της πρώτης και της δεύτερης έλευσής του) και να αποκήρυξε σαν πλάνη την πίστη σε ένα γήινο «Παράδεισο» που θα προηγηθεί του επουράνιου, η ιδέα αυτή όμως δεν έσβησε. Η μεταστροφή του Μεγάλου Κωνσταντίνου και η καθιέρωση του χριστιανισμού ως επίσημης θρησκείας, συνετέλεσαν ώστε η ρωμαϊκή αυτοκρατορία να θεωρηθεί σαν προστάτης των Χριστιανών, σαν το 4Ο και τελευταίο βασίλειο του οράματος του προφήτη Δανιήλ που έμελλε να διαρκέσει μέχρι τις έσχατες μέρες. Στο πλαίσιο αυτό η μορφή του μελλοντικού τελευταίου αυτοκράτορα των Ρωμαίων, με τον οποίο θα τερμάτιζε κάθε επίγεια βασιλεία, μυθοποιήθηκε και έλαβε τα χαρακτηριστικά του κοσμικού Μεσσία της ιουδαϊκής και πρωτοχριστιανικής παράδοσης.

Mε το πέρασμα των αιώνων και συνεχώς μετασχηματιζόμενος ώστε να ανταποκρίνεται στις συνθήκες της εκάστοτε εποχής, ο μύθος αυτός διατήρησε τη θρησκευτική του απόχρωση (που αντανακλάται στην προσδοκία για την «αναλαμπή της Ορθοδοξίας»), αποκτώντας παράλληλα εκ νέου εθνική σημασία, όπως φαίνεται από τη νεοελληνική παράδοση για το μαρμαρωμένο βασιλιά.



Βιβλιογραφία

- Νικόλαος Πολίτης, Παραδόσεις, 1904, τομ. Α’, σ. 22 & τομ. Β’, σ. 658-678

- Νίκος Βέης, Περί του ιστορημένου χρησμολογίου της Κρατικής Βιβλιοθήκης του Βερολίνου και του θρύλου του μαρμαρωμένου βασιλιά, Byzantinisch-Neugriechische Jahrbucher, 1936-1937, σ. 203-244λς’

- Cyril Mango, Βυζάντιο. Η Αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης, ΜΙΕΤ, 1990, σ. 238-257

- Paul Alexander, The Byzantine Apocalyptic Tradition, University of California Press, 1985, ειδικά το κεφάλαιο “Τhe Last Roman Emperor”, σ. 151-184

- Paul Alexander, The Medieval Legend of the Last Roman Emperor and its Messianic Origin, Journal of the Warburg and Courtauld Institutes, 41 (1978), σ. 1–15

- Petre Guran, Genesis and Function of the “Last Emperor” Myth in Byzantine Eschatology, Byzantinistica (2006), σ. 273-303



Who is Who: Ο Αντώνης Λαζάρου γεννήθηκε το 1980 και ζει στον Πειραιά. Ασχολείται επισταμένα με την Ιστορία, τη Μυθολογία, τα ζητήματα της εθνικής ταυτότητας και της ελληνικής ιστορικής συνέχειας.



Σημείωση: Το άρθρο αυτό του Αντώνη Λαζάρου δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο Σαββατιάτικο περιοδικό του “Ελεύθερου Τύπου”, τα “Φαινόμενα”.



metafysiko

Αν σας άρεσε το θέμα κάντε ένα "Like" και κοινοποιήστε το στους Φίλους σας...!







You might also like:

Είμαστε το αποτέλεσμα των σκέψεών μας
Conspiracy Theories: Οι 10 Αρχές της Συνωμοσιολογίας
Γιώργος Μπαλάνος: Όντα από το Διάστημα
Ίστρος: Η αρχαία ελληνική πόλη στη Ρουμανία
Linkwithin

Ὁ μύθος του Ίξίονα

Ἰξίωνασ

Στὴν Ἑλληνική μυθολογία, ὁ Ἰξίων (Ιξίωνας) ἦταν ἕνας ἀπό τους Λαπίθες, βασιλιᾶς τἠς Θεσσαλίας (μέ ἔδρα πιθανόν τὴν ἰωλκό) καὶ γιὸς τοῦ Φλεγύα. Γιὸς του ἦταν ὁ Πειρίθους. Ἔλαβε ὡς σύζυγο τὴ Δία, θυγατέρα του Δηιονέα ή Δηίονα, υἱοῦ του Αἰόλου, βασιλέα της Φωκίδας. Ὑποσχέθηκε στὸν πεθερό του ἕνα πολύτιμο δῶρο, ἀθέτησε ὅμως την ὑπόσχεσή του. Ο Δηϊονεύς σε ἀντίποινα ἔκλεψε μερικά ἀπὸ τα ἄλογα του ἰξίονα. Ο τελευταῖος ἀπέκρυψε την ὀργὴ του καὶ προσκάλεσε τον πεθερό του σε ἑορταστικό γεῦμα στή Λάρισα. Μόλις ἔφτασε ὁ Δηϊονέας, ὁ Ιξίωνας τον δολοφόνησε, σπρώχνοντάς τον στὴν πυρά. Με τὴ φρικτή αὐτή πράξη, ὁ Ἰξίωνας παραβίασε τον ἱερό γιὰ τους Ἕλληνες νόμο της φιλοξενίας, προστάτης του ὁποίου ἦταν ὁ Ξένιος Ζεύς. Οἱ γειτονικοί ἄρχοντες, προσβεβλημένοι, ἀρνήθηκαν νὰ του προσφέρουν ἀσύλῳ ἡ νὰ ἐκτελέσουν τα τελετουργικά ποῦ θὰ του ἐπέτρεπαν νὰ ἀποκαθαρθεῖ ἀπὸ την ἐνοχή του. Ἔκτοτε, ὁ Ιξίωνας κηρύχθηκε ἐκτός νόμου, ἔζησε ὥς ἀπόβλητος καὶ τον ἀπέφευγαν οἱ πάντες. Σκοτώνοντας τον πεθερό του, ἔγινε ὁ πρῶτος ἄνθρωπος στὴν Ἑλληνική μυθολογία ποὺ σκότωνε συγγενῆ του. Η τιμωρία ποῦ ἐπέσειε κάτι τέτοιο ἦταν τρομερή.
Κάποτε, ὁ Ἰξίωνας, γιὰ νὰ ξεφύγει ἀπό τους διῶκτες του, κατέφυγε ἱκέτης σε ναό του Δία. ἐκεῖνος συμπόνεσε τον Ἰξίωνα, γιὰ την κατάσταση καί τον ἔφερε στὸν Ὄλυμπο μαζί του.
Ο Ἰξίονας λοιπόν ἀπὸ τὴ μία στιγμή στὴν ἄλλη βρέθηκε ἀνάμεσα στοὺς 12 Θεούς του Ὀλύμπου, ἔλαβε την ἀθανασία τρώγοντας την θεϊκή τροφή τους, την ἀμβροσία, καὶ πίνοντας το νέκταρ καὶ ζοῦσε ἀνάμεσα τους. Σύντομα ἄρχισε νὰ ποθεῖ την Ἦρα, την βασίλισσα τῶν ὑπολοίπων Θεῶν καὶ την προστάτιδα του γάμου. Ἀρχικά ἤ Ἦρα προσπάθησε νὰ τον ἀποκρούσει διακριτικά, σύντομα ὅμως οι βλέψεις του Ἰξίονα ἔγιναν ἐμφανεῖς καὶ στοὺς ὑπόλοιπους Θεούς, ἀκόμα καὶ στὸν Δία. Γιὰ αὐτό το λόγο κάλεσε κοντά του μία νύμφη του οὐρανοῦ, τὴ Νεφέλη, καὶ της ἔδωσε τὴ μορφή της Ἤρας. Ο Ἰξίονας λοιπόν πέφτοντας στὴν πλάνη αὐτή ἑνώθηκε με τὴ Νεφέλη κι ἀπό την ἑνώση αὐτή γεννήθηκε ὁ πρῶτος Κένταυρος. Ἐξοργισμένος ὅμως ὁ Δίας με την αἰσχρότητα ἀλλὰ καὶ την ἀσέβεια ποὺ του ἀπέδειξε ὁ Ἰξίονας, του ἐπέβαλε ἕνα τρομερό αἰώνιο μαρτύριο, μιᾶς κι ἐκεῖνος δὲ μποροῦσε νὰ πεθάνει ἀφοῦ εἶχε γίνει ἀθάνατος.
Ο Ἰξίωνας κεραυνοβολήθηκε καὶ ἀποβλήθηκε από τον Ὄλυμπο. Ο Δίας διέταξε τον Ἔρμη νὰ δέσει τον ἰξίωνα σ' ἕναν τροχό. Ἔτσι δεμένος, ο Ίξίωνας περιφέρεται αἰώνια στὸν Τάρταρο.
Το ὀργάνῳ της τιμωρίας του ἰξίονα, ο τροχός, σπάνια περιγράφεται. Κατά τον Σχολιαστή των “Φοινίκων” του Εὐριπίδη (1185), ὁ τροχός ἀποτελοῦνταν ἀπὸ φλεγόμενες ἀκτῖνες. Ο Ἀπολλώνιος ὁ Ρόδιος (3,62) παραδίδει πῶς ὁ ἰξίονας συγκρατοῦνταν στὸν τροχό ἀπὸ χάλκινα δεσμά, ἐνῷ κατά τον Βιργίλιο (Γεωργικά 3, 38 καὶ Myth. Vat. I 14, II 106) ἀπὸ φίδια. Ἐπίσης καὶ πάλι κατά τον Βιργίλιο (Γεωργικά 4, 484) τον τροχό με τον Ιξίονα κατεδίωκαν δύο φίδια – σε σχέση ἴσως με το πρῶτο ἔγκλημα, καθώς ἦ τιμωρία γιὰ την παρενόχληση της Ἤρας ἦταν ὁ ἀέναα σε κίνηση τροχός.
Ὀ Διόδωροσ ό Σικελιώτησ ἀναφέρει τὴ σχετική μαρτυρία << μυθολογοῦσι τον
ἰξίονα διὰ το μέγεθος των ἡμαρτημένων ὑπό Διὸς εἰς τροχὸν ἐνδυθῆναι καὶ τελευτήσαντα την τιμωρίαν ἔχειν αἰώνιον>>. Εἶναι πολὺ πιθανὸ ὁ τροχὸς του ἠξίωνα νὰ κρύβει μηχανισμό κάποιου αὐτόματου τροχοῦ, ὁ ὁποῖος κινεῖται με μηχανική ἐνέργεια . Πολλοὶ μελετητές μάλιστά ταυτίζουν τον αὐτόματο αὐτό τροχὸ με το ἀστρονομικῷ φαινομενο τησ διαρκουσ τροχιασ του ηλιου γυρο απ τη σεληνη.
Σχετική παράσταση του μαρτυρίου του ἰξίωνα ὑπάρχει σε ἀμφορέα ποὺ χρονολογῆται γῦρο στὸ 330 π.χ. Καὶ φυλάσσεται στὸ μουσεῖο του Βερολίνου

Μετά τους Ἕλληνες....

Μετά τους Ἕλληνες....

“Στὶς τέχνες, καθώς καὶ στὴ φιλοσοφία, ἀπὸ ἕνα σημεῖο καὶ ὑστέρα δὲν λέγεται πιὰ τίποτε το καινούργιο. Μετά τους Ἕλληνες κάθε μεγάλο ἔργο εἶναι μεγάλο κατά την ἐννοίᾳ ὅτι ἐμφανίζεται με καινούργια μορφή, με ἀλλιώτικο τρόπο, με διαφορετική ἐκφράση.

Ὁ Δάντης εἶναι η προέκταση του Βιργίλιου, καὶ ὁ Βιργίλιος του Ὁμήρου. Ο Γκαίτε εἶναι η προέκταση του Σαίξπηρ, καὶ ὁ Σαίξπηρ του Αἰσχύλου. Ο Κάτουλος εἶναι προέκταση του Ἀρχίλοχου, καὶ ὁ Μπάυρον του Κάτουλου. Ὁ Λουκρήτιος εἶναι προέκταση του Ἐπίκουρου, καὶ ὁ ‘Ἕνγκελς του Λουκρήτιου.

Ὁ Καβάφης χωρίς την Παλατινή Ἀνθολογία θὰ ἔδειχνε στὰ μάτια μας – ὁ Καβάφης εἶναι ποιητής ὀπτικός, εἶναι γλύπτης- μισοσβησμένο ψηφιδωτό. Καὶ ἡ «ἡλιακή μεταφυσική» του Ἑλύτη εἶναι ἀνάσταση θανάτου της ποίησης του Σολωμοῦ, ὅπως καὶ το φῶς της ποίησης του Σολωμοῦ εἶναι ἀνάσταση θανάτου της ποίησης του Πλάτωνα.

Ἀλλὰ πέρα ἀπὸ ἐπιδράσεις καὶ ἑτοιμασίες προοδοποιές, τα παλαιά ἔργα γεμίζουν τα νεότερα με ἀναφορές καὶ δανεισμούς αὐτούσιους. Ἄς θυμηθοῦμε, γιὰ παράδειγμα, πόσα τσιτάτα του Ὁμήρου περιέχει το τρίτο βιβλίο της πλατωνική Πολιτείας“. [1]

“Η μηχανική του Νεύτωνα, γιὰ παράδειγμα, πού ἄνοιξε τὴ γνώση του ἀνθρώπου στοὺς δρόμους του οὐρανοῦ, την ἑστία της την ἀναγνωρίζει στὴ Γεωμετρία του Εὐκλείδη. Η ἀπροσδιοριστία του Χάιζενμπεργκ, ὁλοκληρώνοντας τον πλοῦ μιᾶς κοσμικῆς Ὀδύσσειας, ξαναγυρίζει στὸ “μεταβαλόν ἀναπαύεται” του Ἡράκλειτο. Η γενική θεωρία της Σχετικότητας του Αϊνστάιν, πού κρούει νὰ της ἀνοίξουν οἱ πύλες των δυνάμεων ποὺ ἰσορροποῦν στὸ κενό τους ἀστέρες καὶ τους γαλαξίες, στὴ βάση της σχολιάζει ἀναλυτικά τρεῖς λέξεις του Λεύκιπου : “Καὶ περιπλεχθέντων ἄστρα γίνεσθαι”.

Με την ἴδια ἐννοίᾳ ἡ φιλοσοφία της Εὐρώπης, ἡ ξυλοδεσία ποὺ πάνω της θὰ πλέξει το κλῆμα της ζωῆς καὶ θὰ δέσει το σταφύλι της ποίησης, εἶναι ἡ ἀνάποτυξη της ἀρχαϊκῆς ἀπορίας τῶν ἑλλήνων. Σε ὅλο το φάσμα της γνωστικῆς προέλασης. Ἀκόμη κι ἐκεῖ ποῦ φαίνεται πῶς προσκρούει στὰ ὅρια, ὅπως λογουχάρη στὸν Κάντ, ἡ διαλύεται στῆς μῆτρες, ὅλως λογουχάρη στὸν Χάιντεγκερ, ἡ εὐρωπαϊκή φιλοσοφία μυρηκάζει τους ἑλληνικούς καρπούς ἀπὸ το δέντρο ποὺ βασάνιζε τον Τάνταλο!

Την θάλασσα του στοχασμοῦ ἀπὸ τον Καρτέσιο στὸν Ἕγελο καὶ ἀπὸ τον Σπινόζα στὸν Μπέρξον οἱ ἕλληνες την εἶχαν γνωρίσει με το σῶμα καὶ τὴ ἀφῆ τους. Ο Θαλῆς, λογουχάρη, λούστηκε στὰ νερά της, ὁ Ἀναξιμένης ἀνάσανε τον ἀέρα της, ὁ Ἡράκλειτος ξάπλωσε στὸν ἥλιο της, ὁ Ἐμπεδοκλῆς πήδηξε στὸ βυθό της. Ὕδωρ, δηλ., ἀήρ, πῦρ, ἅλμα στὴν Αἵτνα εἶναι Θαλῆς, Ἀναξιμένης, Ἡράκλειτος, Ἐμπεδοκλῆς.

Αὐτὴ την πλατιά θάλασσα οἱ εὐρωπαῖοι ποιητές τὴ μεταχειρίστηκαν με πελώριο τρόπο. Εἴτε προσπαθῶντας νὰ την καταπιοῦν, ὅπως ἤθελαν οἱ μυστικοί Έκχαρτ καὶ Μπαίμε, εἴτε δοκιμάζοντας νὰ την ἀδειάσουν “με το κουταλάκι του καφέ”, ὅπως ἤθελε ὁ Ἕλιοτ.” [2]




[1] Βλ. “Τα Ἑλληνικά”, σελ. 54 – 55, του ἀειμνήστου καθηγητή Λιαντίνη Δημήτριου.

[2] Βλ. “Ο Νηφομανής – ἡ ποιητική του Σεφέρη”, σελ. 109 – 110. του ἀείμνηστου καθηγητή Λιαντίνη Δημήριου.

Τι έστιν τό τεθνάναι” - Σωκράτης

Τι ἐστίν τό τεθνάναι” - Σωκράτης

Ὁ Σωκράτης στὴν ἀπολογία του πρὸς του δικαστές ἀναφέρεται ἐκτὸς τῶν ἄλλων καὶ στὸν θάνατο, τι εἶναι ὁ θάνατος καὶ ἄν εἶναι ἀγαθὸ ἡ ὄχι γιὰ τον ἄνθρωπο, λέγει λοιπόν ὁ Σωκράτης [βλ. Ἀπολογία Σωκράτους, 40c.1 - 41.d.3]:

“Γιατί ἕνα ἀπὸ τα δύο εἶναι ὁ θάνατος : «ἢ γὰρ οἷον μηδὲν εἶναι μηδὲ αἴσθησιν μηδεμίαν μηδενὸς ἔχειν τὸν τεθνεῶτα», ἡ ὅπως λένε, συμβαίνει κάποια μεταβολή καὶ μετοίκηση της ψυχῆς «τοῦ τόπου τοῦ ἐνθένδε εἰς ἄλλον τόπον». Καὶ εἴτε δὲν ὑπάρχει «μηδεμία αἴσθησις», ἀλλὰ «οἷον ὕπνος ἕπειδάν τις καθεύδων μηδ᾽ ὄναρ μηδὲν ὁρᾷ» [ἀλλὰ εἶναι σὰν ὕπνος, κι ἄν εἶναι σὰν νὰ κοιμᾶται κανείς χωρίς νὰ βλέπει οὔτε ὄναρ], τι θαυμάσιο ὄφελος ποὺ θὰ ἦταν ὁ θάνατος!

Ἐγὼ λοιπόν νομίζω ὅτι ἄν κάποιος ἔπρεπε νὰ διαλέξει ἀνάμεσα σε μία νύχτα ποὺ κοιμήθηκε χωρίς νὰ δεῖ οὔτε ἕνα ὀνείρῳ, καὶ τις ἄλλες νύχτες καὶ μέρες της ζωῆς του, ἄν ἔπρεπε νὰ τις ἀντιπαραβάλει με τὴ νύχτα ἐκείνη καὶ νὰ σκεφτεῖ καὶ νὰ πεῖ πόσα καλύτερα καὶ πιὸ εὐχάριστα μερόνυχτα ἔχει ζήσει στὴ ζωή του ἀπὸ αὐτή τὴ νύχτα, νομίζω ὅτι ὄχι μόνον ὁ τυχαῖος ἰδιώτης ἀλλὰ καὶ ὁ μεγαλύτερος βασιλιάς θὰ ἔβρισκε πολύ λίγα σε σχέση με τα ἄλλα μερόνυχτα.

Ἄν κάτι τέτοιο εἶναι ὁ θάνατος, ἐγὼ τουλάχιστον νομίζω ὅτι εἶναι ὄφελος. Γιατί ἔτσι «ὁ πᾶς χρόνος» δὲν φαίνεται παρά σὰν μία νύχτα. Ἄν πάλι ὁ θάνατος εἶναι ἀποδήμηση «ἐνθένδε εἰς ἄλλον τόπον» καὶ εἶναι ἀλήθεια τα λεγόμενα ὅτι ἐκεῖ βρίσκονται «πάντες οἱ τεθνεῶτες», τι μεγαλύτερο ἀγαθὸ θὰ ὑπῆρχε ἀπὸ αὐτὸ, ὦ ἄνδρες δικαστές ;

Ἄν κάποιος φτάνοντας στὸν Ἄδη, ἔχοντας ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ αὐτούς ἐδῶ ποῦ ἰσχυρίζονται ὅτι εἶναι δικαστές, θὰ βρεῖ τους ἀληθινούς δικαστές ποὺ λένε ὅτι δικάζουν ἐκεῖ, τον Μίνωα καὶ τον Ραδάμανθυ, τον Αἰακό καὶ τον Τριπτόλεμο καὶ τους ἄλλους ἀπὸ τους ἡμιθέους ποὺ ὑπῆρξαν δίκαιοι στὴν ζωῆς τους ;; Θὰ ἦταν μήπως φαύλη αὐτὴ ἡ ἀποδημία ;;Ή πάλι, καὶ ποῖος ἀπὸ ἐσᾶς δὲν θὰ ἔδινε ὁτιδήποτε γιὰ νὰ βρεθεῖ με τον Ὀρφέα, τον Μουσαῖο, τον Ἡσίοδο καὶ τον Ὅμηρο ;; Ἐγὼ πάντως πολλές φορές θὰ ἤθελα νὰ πεθάνω ἄν ὅλα αὐτὰ ἀληθεύουν, γιατί, σε ἐμένα τουλάχιστον, φαίνεται θαυμαστή η παραμονή σε μέρος πού θὰ μποροῦσε νὰ συναντήσω τον Παλαμήδη, τον Αἴαντα του Τελαμῶνα καὶ ὅσους ἄλλους ἀπὸ τους παλιούς πέθαναν ἀπὸ ἀδικῆ κρίση, καὶ νὰ συγκρίνω τα παθήματά μου με τα δικά τους. Νομίζω πῶς κάθε ἄλλο παρά δυσάρεστα θὰ μου ἦταν ὅλα αὐτά. Καὶ μάλιστα, το σπουδαιότερο, νὰ ἐξετάζω καὶ νὰ ἐρευνῶ, ὅπως κάνω καὶ γιὰ τους ἐδῶ, ποῖος ἀπὸ αὐτούς εἶναι σοφός καὶ ποῖος νομίζει ὅτι εἶναι ἀλλὰ δὲν εἶναι. Καὶ πόσα δὲν θὰ ἔδινε κανείς, ἄνδρες δικαστές, γιὰ νὰ μπορέσει νὰ ἐξετάσει ἐκεῖνον ποὺ ἡγήθηκε της μεγάλης στρατιᾶς της Τροίας ἡ τον Ὀδυσσέα ἡ τον Σίσυφο – ἡ καὶ χιλιάδες ἄλλους ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ἀναφέρει κανείς – νὰ μιλάει με αὐτούς καὶ νὰ βρίσκεται μαζί τους καὶ νὰ τους ἐξετάζει ;;

Δὲν θὰ ἦταν ὅλα αὐτὰ ἀνείπωτη εὐτυχία ;; Πάντως, γιὰ τέτοιες αἰτίες, ὅσοι βρίσκονται ἐκεῖ δέν θανατώνουν. Ἐκεῖνοι, εἶναι καί γιὰ πολλά ἄλλα πιὸ εὐτυχισμένοι ἀπὸ τους ἐδῶ, γιὰ τον λόγο ἀκόμα ὅτι τον ὑπόλοιπο χρόνο μένουν ἀθάνατοι, ἄν φυσικά ὅσα λέγονται εἶναι ἀλήθεια. Ἀλλὰ κι ἐσεῖς πρέπει, ἄνδρες δικαστές, νὰ σκάφτεστε με ἐλπίδα τον θάνατο καὶ νὰ καταλάβετε ὅτι ἡ ἀλήθεια εἶναι μόνο μία : ὅτι δὲν ὑπάρχει γιὰ τον ἀγαθό ἄνθρωπο κανένα κακό, οὔτε ὅταν ζεῖ οὔτε ὅταν πεθάνει, καὶ ὅτι δὲν ἀμελοῦν οἱ θεοί νὰ φροντίζουν γιὰ τις ὑποθέσεις του”. …….

[......] Ἀλλὰ τώρα πιὰ εἶναι ὥρα νὰ φύγουμε, ἐγὼ γιὰ νὰ πεθάνω, κι ἐσεῖς γιὰ νὰ ζήσετε. Ποιοί ἀπὸ ἐμᾶς πηγαίνουν σε καλύτερο πρᾶγμα, εἶναι ἄγνωστο σε ὅλους πλὴν του θεοῦ!




……δυοῖν γὰρ θάτερόν ἐστιν τὸ τεθνάναι· ἢ γὰρ οἷον μηδὲν εἶναι μηδὲ αἴσθησιν μηδεμίαν μηδενὸς ἔχειν τὸν τεθνεῶτα, ἢ κατὰ τὰ λεγόμενα μεταβολή τις τυγχάνει οὖσα καὶ μετοίκησις τῇ ψυχῇ τοῦ τόπου τοῦ ἐνθένδε εἰς ἄλλον τόπον. καὶ εἴτε δὴμηδεμία αἴσθησίς ἐστιν ἀλλ᾽ οἷον ὕπνος ἐπειδάν τις καθεύδων μηδ᾽ ὄναρ μηδὲν ὁρᾷ, θαυμάσιον κέρδος ἂν εἴη ὁ θάνατος–ἐγὼ γὰρ ἂν οἶμαι, εἴ τινα ἐκλεξάμενον δέοι ταύτην τὴν νύκτα ἐν ᾗ οὕτω κατέδαρθεν ὥστε μηδὲ ὄναρ ἰδεῖν, καὶ τὰς ἄλλας νύκτας τε καὶ ἡμέρας τὰς τοῦ βίου τοῦ ἑαυτοῦ ἀντιπαραθέντα ταύτῃ τῇ νυκτὶ δέοι σκεψάμενον εἰπεῖν πόσας ἄμεινον καὶ ἥδιον ἡμέρας καὶ νύκτας ταύτης τῆς νυκτὸς βεβίωκεν ἐν τῷἑαυτοῦ βίῳ, οἶμαι ἂν μὴ ὅτι ἰδιώτην τινά, ἀλλὰ τὸν μέγαν βασιλέα εὐαριθμήτους ἂν εὑρεῖν αὐτὸν ταύτας πρὸς τὰς ἄλλας ἡμέρας καὶ νύκτας–εἰ οὖν τοιοῦτον ὁ θάνατόςἐστιν, κέρδος ἔγωγε λέγω·

καὶ γὰρ οὐδὲν πλείων ὁ πᾶς χρόνος φαίνεται οὕτω δὴ εἶναιἢ μία νύξ. εἰ δ᾽ αὖ οἷον ἀποδημῆσαί ἐστιν ὁ θάνατος ἐνθένδε εἰς ἄλλον τόπον, καὶἀληθῆ ἐστιν τὰ λεγόμενα, ὡς ἄρα ἐκεῖ εἰσι πάντες οἱ τεθνεῶτες, τί μεῖζον ἀγαθὸν τούτου εἴη ἄν, ὦ ἄνδρες δικασταί; εἰ γάρ τις ἀφικόμενος εἰς Ἅιδου, ἀπαλλαγεὶς τουτωνὶ τῶν φασκόντων δικαστῶν εἶναι, εὑρήσει τοὺς ὡς ἀληθῶς δικαστάς, οἵπερ καὶλέγονται ἐκεῖ δικάζειν,

Μίνως τε καὶ Ῥαδάμανθυς καὶ Αἰακὸς καὶ Τριπτόλεμος καὶἄλλοι ὅσοι τῶν ἡμιθέων δίκαιοι ἐγένοντο ἐν τῷ ἑαυτῶν βίῳ, ἆρα φαύλη ἂν εἴη ἡἀποδημία; ἢ αὖ Ὀρφεῖ συγγενέσθαι καὶ Μουσαίῳ καὶ Ἡσιόδῳ καὶ Ὁμήρῳ ἐπὶ πόσῳ ἄν τις δέξαιτ᾽ ἂν ὑμῶν; ἐγὼ μὲν γὰρ πολλάκις ἐθέλω τεθνάναι εἰ ταῦτ᾽ ἔστιν ἀληθῆ. ἐπεὶἔμοιγε καὶ αὐτῷ θαυμαστὴ ἂν εἴη ἡ διατριβὴ αὐτόθι, ὁπότε ἐντύχοιμι Παλαμήδει καὶΑἴαντι τῷ Τελαμῶνος καὶ εἴ τις ἄλλος τῶν παλαιῶν διὰ κρίσιν ἄδικον τέθνηκεν,ἀντιπαραβάλλοντι τὰ ἐμαυτοῦ πάθη πρὸς τὰ ἐκείνων–ὡς ἐγὼ οἶμαι, οὐκ ἂν ἀηδὲς εἴη–καὶ δὴ τὸ μέγιστον, τοὺς ἐκεῖ ἐξετάζοντα καὶ ἐρευνῶντα ὥσπερ τοὺς ἐνταῦθα διάγειν, τίς αὐτῶν σοφός ἐστιν καὶ τίς οἴεται μέν, ἔστιν δ᾽ οὔ.

ἐπὶ πόσῳ δ᾽ ἄν τις, ὦ ἄνδρες δικασταί, δέξαιτο ἐξετάσαι τὸν ἐπὶ Τροίαν ἀγαγόντα τὴν πολλὴν στρατιὰν ἢ Ὀδυσσέα ἢ Σίσυφον ἢ ἄλλους μυρίους ἄν τις εἴποι καὶ ἄνδρας καὶ γυναῖκας, οἷς ἐκεῖ διαλέγεσθαι καὶ συνεῖναι καὶ ἐξετάζειν ἀμήχανον ἂν εἴη εὐδαιμονίας; πάντως οὐ δήπου τούτου γεἕνεκα οἱ ἐκεῖ ἀποκτείνουσι· τά τε γὰρ ἄλλα εὐδαιμονέστεροί εἰσιν οἱ ἐκεῖ τῶν ἐνθάδε, καὶ ἤδη τὸν λοιπὸν χρόνον ἀθάνατοί εἰσιν, εἴπερ γε τὰ λεγόμενα ἀληθῆ.

ἀλλὰ καὶ ὑμᾶς χρή, ὦ ἄνδρες δικασταί, εὐέλπιδας εἶναι πρὸς τὸν θάνατον, καὶ ἕν τι τοῦτο διανοεῖσθαι ἀληθές, ὅτι οὐκ ἔστιν ἀνδρὶ ἀγαθῷ κακὸν οὐδὲν οὔτε ζῶντι οὔτε τελευτήσαντι, οὐδὲ ἀμελεῖται ὑπὸ θεῶν τὰ τούτου πράγματα. ………

[......]ἀλλὰ γὰρ ἤδη ὥρα ἀπιέναι, ἐμοὶ μὲν ἀποθανουμένῳ, ὑμῖν δὲ βιωσομένοις· ὁπότεροι δὲ ἡμῶν ἔρχονται ἐπὶ ἄμεινον πρᾶγμα, ἄδηλον παντὶ πλὴν ἢ τῷ θεῷ.

Ὁ χρησμός της Πυθίας γιὰ το μέλλον της Ἑλλάδας ποὺ ἐπιβεβαιώνεται μέχρι σήμερα

Ὁ χρησμός της Πυθίας γιὰ το μέλλον της Ἑλλάδας ποὺ ἐπιβεβαιώνεται μέχρι σήμερα

Ποῖος εἶναι

Ὅταν στὶς ἀρχὲς του 2ου προχριστιανικοῦ αἰῶνα ὁ πολύπειρος Ἀρκάδας στρατηγός Φιλοποίμην, εἶδε την διάθεση γιὰ ἐμπλοκὴ στὰ Ἑλληνικά πράγματα του Ρωμαίου ὑπάτου Φλαμινίου, κατάλαβε πῶς οἱ Ἕλληνες βρισκόταν μπροστά σε τεράστιες περιπέτειες.
Φιλοποίμην
Ὁ Φιλοποίμην ἀποφάσισε τότε νὰ συμβουλευθεῖ το Μαντεῖο τῶν Δελφῶν γιὰ το μέλλον της Ἑλλάδος.
Ἡ Πυθία ἔδωσε τον ἐξῆς χρησμό καὶ ταυτόχρονα τον ἀπόλυτο ὁρισμὸ της Ἑλλάδας, ποὺ ἐδῶ καὶ 22 αἰῶνες ἐπιβεβαιώνεται στὸ ἀκέραιο:
«Ἀσκὸς κλυδωνιζόμενος μηδεπώποτε βυθιζόμενος»
Ἡ ἱέρεια των Δελφῶν παρομοίασε, δηλαδή, την Ἑλλάδα με φουσκωμένο ἀσκί στὸ φουρτουνιασμένο πέλαγος, ποὺ κλυδωνίζεται μὲν λόγῳ τῶν κυμάτων, ἀλλὰ ποὺ δὲν πρόκειται νὰ βυθιστεῖ ποτέ!
Καὶ πράγματι, ἐπιβεβαιώνοντας τους φόβους του Φιλοποίμενα:
Οἱ Ρωμαῖοι ἦρθαν.
Οἱ Γότθοι ἦρθαν.
Οἱ Ἄβαροι ἦρθαν.
Οἱ Φράγκοι ἦρθαν.
Οἱ Τοῦρκοι ἦρθαν.
Οἱ Ἄραβες ἦρθαν.
Οἱ Ἱταλοι  ἦρθαν
Οἱ Γερμανοί ἦρθαν.
Σύμμαχοι ἦρθαν, προδότες ἦρθαν, χρεωκοπίες ἦρθαν, μνημόνια ἦρθαν…

Πῶς εἶναι δυνατόν νὰ καθορίζεται ἡ ἀξία μας ἀπὸ το τι σκέφτονται, λένε ἡ κάνουν οἱ ἄλλοι;

Πῶς εἶναι δυνατόν νὰ καθορίζεται ἡ ἀξία μας ἀπὸ το τι σκέφτονται, λένε ἡ κάνουν οἱ ἄλλοι;


Γιατί φοβόμαστε τόσο πολύ γιὰ το τι σκέφτονται καὶ λένε γιὰ ἐμᾶς οἱ ἄλλοι;



Γιατί εἶναι τόσο σημαντικό ὥστε νὰ ἀλλάξουμε την ἐμφάνιση, τις πράξεις καὶ τα λόγια μας γιὰ νὰ εἴμαστε ἀποδεκτοί ἀπὸ αὐτούς;


Τι θὰ συμβεῖ ἄν δὲν ἔχουν θετική ἀντίληψη γιὰ ἐμᾶς; Θὰ πεθάνουμε, θὰ ὑποστοῦμε κάποιο εἶδος τιμωρίας, θὰ πᾶμε στὴν κόλαση; Τι εἶναι ὅλη αὐτή ἡ φασαρία;

Πώς μπορεῖ ἡ ἀξία μας νὰ ἐξαρτᾶται ἀπὸ το τι σκέφτονται ἡ λένε οἱ ἄλλοι, ὅταν ὑπάρχουν τόσοι πολλοί ἄνθρωποι με τόσες πολλές διαφορετικές ἀντιλήψεις;

Ἄν ὑπάρχουν δέκα ἄνθρωποι καὶ οἱ ἕξη ἔχουν θετική ἀντίληψη γιὰ ἐμᾶς καὶ πιστεύουν ὅτι εἴμαστε σπουδαῖοι, ἐνῶ οἱ δύο δὲν το πιστεύουν, σύμφωνα με ποῖους ὑπολογίζεται ἡ ἀξία μας; Ὑπάρχει κάποιος μαθηματικός τύπος ποὺ καθορίζει την ἀξία μας, ὅταν κάποιοι μας κατακρίνουν καὶ ἄλλοι μας λένε πῶς εἴμαστε ἐντάξει ἡ ἀκόμη καὶ σπουδαῖοι;

Γιατί οἱ γονεῖς μας φοβόντουσαν τόσο πολύ τὴ γνώμη τῶν ἄλλων, ὥστε νὰ κουκουλώνουν γεγονότα καὶ πληροφορίες;

Γιατί ἦταν τόσο σημαντικό γι’ αὐτούς νὰ δημιουργήσουν μία πολύ θετική εἰκόνα στούς ἄλλους, ἀκόμη κι ἄν δὲν ἦταν ἀληθινή;


Κι ἄν οἱ ἄλλοι πιστεύουν πῶς εἴμαστε σπουδαῖοι, εἴμαστε; Κι ἄν νομίζουν πῶς δὲν ἀξίζουμε, δὲν ἀξίζουμε;

Ἄν ἐμεῖς πιστεύουμε γιὰ κάποιον ἄλλον πῶς εἶναι σπουδαῖος, εἶναι πραγματικά; Ἄν ἐμεῖς νομίζουμε πῶς κάποιος ἄλλος δὲν ἀξίζει, ἀληθινά δὲν ἀξίζει;

Ή μήπως προβάλλουμε στοὺς ἄλλους τις ὑποκειμενικές ἀντιλήψεις μας, ἐπηρεασμένες ἀπὸ τὴ δική μας αὐτοαμφισβήτηση καὶ ἀνασφάλεια;

Δὲν ἐπηρεάζονται καὶ οἱ ἄλλοι ἐπίσης ἀπὸ το δικό τους ὑποκειμενικό παιδικό προγραμματισμό καὶ την αὐτοαμφισβήτηση καὶ τους φόβους τους;

Ἑπομένως, ποῖος εἶναι σε θέση νὰ μας ἀξιολογήσει; Θὰ ζητούσαμε ἀπὸ ἕνα ἄτομο χωρίς γνώσεις ἡ ἐμπειρία νὰ ἀξιολογήσει γιὰ ἐμᾶς ἕνα ἀκριβὸ ρολόϊ; Θὰ ἤξερε πόσο κοστίζει;


Τότε, γιατί ἐπιτρέπουμε σ’ ἐκείνους, ποὺ δὲν εἶναι ἀκόμη φωτισμένοι καὶ ἐπηρεάζονται τόσο πολύ ἀπὸ τους ὑποκειμενικούς προγραμματισμούς τους, νὰ καθορίζουν το πώς αἰσθανόμαστε γιὰ τον ἑαυτό μας; Εἶναι αὐτοὶ, ἀπὸ τους ὁποίους προσδοκοῦμε νὰ ἔχουν θετική γνώμη γιὰ ἐμᾶς, εὐτυχισμένοι, ἐπιτυχημένοι, φωτισμένοι; Ἔχουν αὐτογνωσία, σοφία, κατανόηση καὶ ἀγάπη; Εἶναι πνευματικά ἐξελιγμένοι; Ὑπάρχει σοβαρός λόγος νὰ πιστεύουμε ὅτι ἡ γνώμη τους εἶναι ἀντικειμενική καὶ ἀληθινή;


Ἐπίσης, πώς γνωρίζουμε τι σκέφτονται γιὰ ἐμᾶς; Συχνά καταλήγουμε σε λανθασμένα συμπεράσματα γιὰ το τι σκέφτονται οἱ ἄλλοι καὶ γιατί κάνουν αὐτό ποῦ κάνουν. Πιστεύουμε λανθασμένα ὅτι εἴμαστε το κέντρο του σύμπαντος, ἐνῶ στὴν πραγματικότητα δὲν ἑστιάζονται καθόλου σ’ ἐμᾶς, ἀλλὰ ἁπλά δίνονται σε μία προσπάθεια νὰ ἱκανοποιήσουν τις ἀνάγκες τους. Χάνονται μέσα στὸν δικό τους κόσμο ἀναγκῶν, προσκολλήσεων, φόβων καὶ ἐπιθυμιῶν κι ἐμεῖς πιστεύουμε πῶς δὲν ἔχουν τίποτα καλύτερο νὰ κάνουν ἀπὸ το νὰ σκέφτονται καὶ νὰ μιλοῦν γιὰ ἐμᾶς.


Πολύ συχνά ἐνεργοῦν γιὰ νὰ ἱκανοποιήσουν τις ἀνάγκες τους καὶ δὲν εἴμαστε ἐμεῖς ὁ στόχος.


Οἱ ἄνθρωποι ἔχουν καλύτερα πράγματα νὰ κάνουν στὴ ζωή τους ἀπὸ το νὰ σκέφτονται πώς νὰ μας ἀπορρίψουν ἡ νὰ μας κάνουν νὰ νιώσουμε ἄσχημα.

Δὲν εἴμαστε τόσο σημαντικοί.

Ἄς ἀφήσουμε ὅλη αὐτή τὴ σημασία πού δίνουμε στὸ τι σκέφτονται καὶ λένε οἱ ἄλλοι. Ἄς ζήσουμε τὴ ζωή μας εὐθυγραμμισμένοι με τις δικές μας ἐσωτερικές ἀλήθειες, σεβόμενοι τους ἄλλους, ἀλλὰ χωρίς νὰ ἀλλάζουμε αὐτὸ ποὺ εἴμαστε γιὰ νὰ τους εὐχαριστήσουμε. Το νὰ τους ἀγαπᾶμε δὲν εἶναι το ἴδιο με την ἀνάγκη μας νὰ μας ἀγαποῦν. Στὴν πραγματικότητα, το νὰ τους ἀγαπᾶμε εἶναι ὁ πιὸ ἀποτελεσματικός τρόπος νὰ μας ἀγαπήσουν κι ἐκείνοις.
  

Σαν σήμερα το 1941 Αλβανοτσάμηδες συνεργάτες των Γερμανών αρχίζουν την σφαγή των προκρίτων Ελλήνων της Παραμυθιάς

Σαν σήμερα το 1941 Αλβανοτσάμηδες συνεργάτες των Γερμανών αρχίζουν την σφαγή των προκρίτων Ελλήνων της Παραμυθιάς

Τον Ιούλιο του 1941 η Ιταλική Κυβέρνηση διόριζε με Διάταγμα τον αρχηγό της εγκληματικής μαφίας από την Παραμυθιά Τζεμίλ Ντίνο, σαν Ύπατο Αρμοστή Θεσπρωτίας, ο οποίος μάλιστα δεν εμφανίστηκε για να αναλάβει τα καθήκοντά του.
Για να τρομοκρατήσουν ακόμη περισσότερο το Ελληνικό στοιχείο και να επιδείξουν στην Ελληνική Κυβέρνηση τη θέλησή τους οι Τσάμηδες, ότι επιθυμούν την απόσπαση του Νομού Θεσπρωτίας από τον ελληνικό κορμό, δολοφονούν μπρος στο Νομαρχιακό κατάστημα τον αναπληρωτή Νομάρχη Γεώργιο Βασιλάκο. Η δολοφονία αυτή υπήρξε το σύνθημα των ομαδικών εκτελέσεων σε ολόκληρο το Νομό, με κορύφωση την εκτέλεση των 49 προκρίτων της Παραμυθιάς (29-9-1943).
Διευθύνων νους για την συστηματοποίηση του έργου της εξολοθρεύσεως του ελληνικού στοιχείου ήταν η διαβόητη τρομοκρατική οργάνωση KSILIA δηλαδή το «Αλβανικό Σύστημα Πολιτικής Διοικήσεως» που συγκροτήθηκε προς τούτο τον Ιούλιο του 1942. Παράλληλα ιδρύθηκε η Αλβανική Φασιστική Νεολαία «Μιλίτσια»και δημιούργησαν 14 τάγματα
ΠΙΝΑΚΑΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥ «ΑΛΒΑΝΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΔΙΟΙΚΗΣΕΩΣ (K.S.I.L.I.A.) ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ ΣΤΗ ΘΕΣΠΡΩΤΙΑ»
1. Δολοφονηθέντες υπό Τσάμηδων μόνων ή εν συνεργασία με τα στρατεύματα κατοχής: 632
2. Εξαφανισθέντες και απαχθέντες ως όμηροι : 428
3. Βιασμοί γυναικών και κορασίδων : 209
4. Απαγωγαί : 31
5. Πυρποληθείσαι οικίαι : 2.332
6. Λεηλατηθέντα ολοσχερώς χωρία : 53
7. Διαρπαγέντα ζώα :
(α) Αιγοπρόβατα : 37556
(β) Βοοειδή : 9.285
(γ) Ιπποειδή : 4.185
(δ) Πουλερικά (ένα μέρος) : 30.000
(ε) Κυψέλαι : 742
Τα ανωτέρω είναι κατώτερα της πραγματικότητος.
Την άνοιξη του 1944, στα πλαίσια των επιχειρήσεων εναντίον των Γερμανών στην Ήπειρο, κρίθηκε αναγκαίο από την Βρετανική συμμαχική αποστολή να καταλάβει ο Ζέρβας τις Ηπειρωτικές ακτές στην περιοχή της Πάργας που ελέγχουν οι Τσάμηδες, προκειμένου να γίνεται πιο εύκολα ο εφοδιασμός του ΕΔΕΣ με πλοιάρια από την Ιταλία. Στις επιχειρήσεις αυτές στο πλευρό των Γερμανών πολέμησαν και ένοπλα σώματα Τσάμηδων, ιδιαίτερα στην περιοχή της Πάργας, της Παραμυθιάς και της Ηγουμενίτσας.
Στο σημείο αυτό αξίζει να αναφερθεί η μάχη της Μενίνας (17/18-8-1944), όπου μαζί με τους 92 νεκρούς και 109 αιχμαλώτους Γερμανούς, είχαν και οι συμπολεμιστές τους Τσάμηδες 86 νεκρούς και 7 αιχμαλώτους, έναντι 6 ανδρών του ΕΔΕΣ και του Άγγλου Ταγματάρχου Δαβίδ Ουάλλας.
Ακολουθεί επετειακό κείμενο για την 29η Σεπτεμβρίου 1943 από τον γιο ενός εκτελεσθέντα:
Κάπου ανάμεσα στα άπειρα τραγικά γεγονότα της κατοχικής περιόδου παραμένει λησμονημένο και αποσιωπούμενο ένα γεγονός σημαδιακό για την ιστορία της Ηπείρου στα χρόνια της κατοχής. Η σφαγή των προκρίτων της Παραμυθιάς (όπως ονομάζεται στα κατοπινά χρόνια). Ήταν η εποχή που οι Γερμανοί ανέλαβαν πλήρως τον έλεγχο της Ελλάδος μετά την παράδοση της Ιταλίας και ανάμεσα τους τον έλεγχο της Ηπείρου.
Λίγο έξω από την Παραμυθιά ένα γερμανικό απόσπασμα (περί τα εικοσιπέντε άτομα) γύρναγε από ανιχνευτική αποστολή. Στη στροφή του φιδωτού δρόμου ένα πολυβόλο κελάηδησε. Έξι Γερμανοί έπεσαν επί τόπου. Οι αντάρτες που έστησαν την ενέδρα, λάκισαν αμέσως.
Την επομένη, μια όμορφη μέρα και ενώ η ζωή κυλούσε αργά στην μικρή Παραμυθιά μια οχλοβοή σηκώθηκε ξαφνικά και αναστάτωσε την κωμόπολη. Μια γερμανική φάλαγγα έζωσε από παντού την περιοχή και απέκλεισε όλες τις διόδους από και προς την Παραμυθιά. Χαλασμός ακολούθησε. Ο κόσμος αισθανόμενος το κακό πανικοβλήθηκε. Oι Γερμανοί κάνουν μπλόκο! Μέσα στο πανικό όμως, πανάρχαιες αταβιστικές συνήθειες ξύπνησαν από μακροχρόνιο λήθαργο .Έτσι οι κάτοικοι, οι απλοί αγρότες το πρώτο που σκέφτηκαν ήταν να σώσουν τις αρχές του χωριού, τους προκρίτους, με τον αρχαίο σεβασμό προς τις κεφαλές της κοινωνίας.
“Κύριε προϊστάμενε, πρέπει να κρυφτείτε” είπαν δυο απλοί Ηπειρώτες στον νεότατο προϊστάμενο των TTT (ταχυδρομείο, τηλέφωνο, τηλέγραφος) – και πατέρα του υπογράφοντος. Τον οδήγησαν στη εκκλησία όπου κάτω από την Άγια Τράπεζα υπήρχε μια κρύπτη, απομεινάρι άλλων σκοτεινών εποχών.
Οι Γερμανοί όμως δεν άρχισαν τις συλλήψεις αμέσως. Ίσως γιατί περίμεναν να ξεθαρρέψει ο κόσμος. Ίσως γιατί κάτι άλλο περίμεναν. Και αυτό το κάτι άλλο δεν άργησε να φανεί. Ήταν ένα μπουλούκι από κουκουλοφόρους Τσάμηδες, με την στολή της πολιτοφυλακής των Τσάμηδων.
Ήταν αυτοί που θα υπεδείκνυαν στους Γερμανούς κατακτητές τα πρόσωπα που έπρεπε να εκτελεστούν. Και τότε το κακό άρχισε. Το προσωπικό του σταθμού TTT είχε καταφύγει σύσσωμο (τρία άτομα) σε ερημικό σπίτι για να κρυφτεί. Παρακολουθούν κρυμμένοι απέναντι το σπίτι του Γενικού Επιθεωρητή Μέσης Εκπαίδευσης Ηπείρου. Δυο Γερμανοί και δυο Τσάμηδες κτυπούν την πόρτα. Εμφανίζεται η γυναίκα του επιθεωρητή, έγκυος στον όγδοο μήνα, στην πόρτα. Ρωτούν να μάθουν που είναι ο Επιθεωρητής (διερμηνέας ένας Τσάμης). Αυτή απαντά πως δεν ξέρει. Δυο υποκόπανοι σηκώνονται και κτυπούν την γυναίκα στην κοιλιά και στο πρόσωπο. Πέφτει κάτω. Ο επιθεωρητής κρυμμένος σε σοφίτα στο σπίτι, βγαίνει να σώσει την γυναίκα του. Τον πιάνουν. Μετά ζώνουν το ερημόσπιτο. Ετοιμάζονται να σπάσουν την πόρτα, όταν ένας Γερμανός έρχεται να τους πει ότι πιάσαν και τους εξήντα που ήθελαν. Οι Γερμανοί λένε ότι θα τους μεταφέρουν για ανάκριση. Ο επιθεωρητής ένας λεβέντης άντρας λέει στους συγκρατούμενους του ότι πάνε να τους χαλάσουν.
Σκίζουν τα ατομικά τους έγγραφα κατά την μεταφορά τους με καμιόνια και μετά αποφασίζουν να το σκάσουν. Ρίχνονται στους φρουρούς και πηδάν από τα καμιόνια. Μερικοί τα κατάφεραν. Ο επιθεωρητής δεν μπόρεσε. Λίγα μέτρα πριν την ελευθερία μια ριπή αυτομάτου τον γάζωσε.
Το γεγονός της σφαγής δεν είναι απομονωμένο από τα γενικότερα δρώμενα της περιόδου εκείνης. Τα συμπεράσματα δεν είναι απλά καθώς υπάρχουν λεπτομέρειες που το φωτίζουν. Οι περισσότεροι των εκτελεσμένων ανήκαν στον ΕΔΕΣ και οι αντάρτες που χτύπησαν τους Γερμανούς ήταν Ελασίτες.
Πολλοί ιστορικοί υποστήριξαν ότι μια από τις πιο πετυχημένες στρατηγικές του ΕΛΑΣ στον πόλεμο που εξαπέλυσε έναντι κάθε εθνικής ομάδος ήταν και η παραπάνω, να δημιουργεί επεισόδια έξω από περιοχές μη ελεγχόμενες από αυτόν και να αφήνει την καταστροφή τους στους Γερμανούς, δρέποντας αργότερα τους καρπούς.
Όσο για τους Τσάμηδες, αυτά τα φίδια που τόσο καιρό έτρεφε η Ελλάδα στον κόρφο της και που έδειξαν το πραγματικό τους πρόσωπο στον πόλεμο, το δικαστήριο εγκληματιών πολέμου στα Γιάννενα που συστήθηκε μετά την απελευθέρωση, εξέδωσε 5500 καταδικαστικές αποφάσεις εναντίον τους (ερήμην) οι περισσότερες εις θάνατον, σε σύνολο πληθυσμού 22000.
Οι Τσάμηδες το έσκασαν. Και αντί να τους κυνηγούμε ακόμα και σήμερα όπως κάνουν οι Εβραίοι για τους Nazi, συζητάμε για τις περιουσίες τους.
Γιώργος Απέργης
ΟΙ 49 ΠΡΟΚΡΙΤΟΙ ΤΗΣ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΣ ΠΟΥ ΕΚΤΕΛΕΣΤΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ ΚΑΤΑΚΤΗΤΕΣ ΚΑΘ’ ΥΠΟΔΕΙΞΙΝ ΤΩΝ ΤΣΑΜΗΔΩΝ ΣΥΝΕΡΓΑΤΩΝ ΤΟΥΣ ΣΤΙΣ 29 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1943
· Τσαμάτος Παν. Ευάγγελος, ιερέας
· Αλιγιάννης Φ. Δημήτριος, χαλκουργός
· Αλιγιάννης Δημ. Ιωάννης, παντοπώλης
· Αλιγιάννης Φ. Κωνσταντίνος, χαλκουργός
· Αλιγιάνης Κ. Σωτήριος, παντοπώλης
· Αποστολίδης π. Απόστολος, υποδηματοποιός
· Βαλασκάκης Σωτ. Ελευθέριος, ιατρός
· Γιαννάκης Ιωαν. Νικόλαος, καθηγητής
· Δρίμτζιας Δημ. Χαράλαμπος, γεωργός
· Ευαγγέλλου Ε. Ευθύμιος, καφεπώλης
· Ζιάγκος Γ. Κωνσταντίνος, δημοτικός υπάλληλος
· Κακούρης Απ. Περικλής, δημοδιδάσκαλος
· Κατσούλης Αθ Κωνσταντίνος, δημοδιδάσκαλος
· Κλήμης Θεόδ. Δημήτριος, αγωγεύς
· Κοτσαλέρης Ε. Εμμανουήλ, δ/ντής υποκαταστ. Α.Τ.Ε. Παραμυθιάς
· Κουρσουμής Θ. Κωνσταντίνος, καφεπώλης
· Κωνσταντίνου ή Κωσταγιάννης Ιω. Κων/νος, σιδηρουργός
· Κωνσταντίνου ή Κωσταγιάννης Ιω. Παναγιώτης, σιδηρουργός
· Μάνος Π. Νικόλαος, εστιάτορας
· Μαρέτης Γ. Ανδρέας. χρυσοχόος
· Μαρέτας Ν. Γεώργιος, εστιάτορας
· Μητσιώνης Αναστ. Ιωάννης, καφεπώλης
· Μουσελίμης Σπ. Γεώργιος, Ράπτης
· Μουσελίμης Π. Σταύρος, δημοτικός υπάλληλος
· Μπαζάκος Θ. Ιωάννης, δημοδιδάσκαλος
· Μπάρμπας Γ. Νικόλαος, έμπορος υφασμάτων
· Μπάρμπας Νικ. Σπυρίδων, έμπορος υφασμάτων
· Νάστος Χρ. Ευάγγελος, παντοπώλης
· Πάκος Γ. Πάκος, τυρέμπορος
· Παπαθανασίου Χρ. Βασίλειος, καφεπώλης
· Πάσχος Γ. Γεώργιος, παντοπώλης
· Πάσχος Δ. Λεωνίδας, τυρέμπορος
· Ράπτης Δ. Αθανάσιος, έμπορος
· Ρίγγας Γ. Αθανάσιος, έμπορος
· Σιαμάς Παν. Γεώργιος, ταχυδρομικός υπάλληλος
· Σιωμόπουλος Β. Κων/νος, γυμνασιάρχης
· Σπυρομήτσιος Παύλου Σπυρίδων, υποδηματοποιός
· Στρουγγάρης Απ. Ανδρέας, παντοπώλης
· Σωτηρίου Χρ. Κων/νος, αγωγεύς
· Σωτηρίου Κ Γεώργιος, αγωγεύς
· Τζώης Δημ. Κων/νος, βιβλιοπώλης
· Τσαμάτος Ευάγγ. Νικόλαος, Ράπτης
· Τσίλης Δημ. Κων/νος, αγωγεύς
· Τσορλας Δημ. Γεώργιος, δημοτικός γραμματέας
· Τσορλας Β. Θεόδωρος, υποδηματοποιός
· Τσορλας Β. Κων/νος, υποδηματοποιός
· Φάτσιος Γ. Θωμάς, μυλωθρός
· Φείδης Θ. Αριστοφάνης, λογιστής
· Χρυσοχόου Κ. Απόστολος, συνταξιούχος σχολάρχης και γραμματέας της μητροπόλεως (STOXOS)

Ημέρα Μνήμης η σημερινή - ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ

Ημέρα Μνήμης η σημερινή - ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ





Μια από τις πιο θλιβερές επετείους της νεότερης ελληνικής ιστορίας


είναι αυτή της κατάρρευσης του μικρασιατικού μετώπου που οδήγησε στη στρατιωτική ήττα και συντριβή, αλλά και στον ξεριζωμό εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων από την μικρασιατική γη.

Τα ιστορικά γεγονότα του Αυγούστου-Σεπτεμβρίου του 1922 έχουν καταγραφεί στο σύνολό τους με τον τίτλο «Μικρασιατική Καταστροφή».

Η ήττα του 1922 μπορεί να συγκριθεί με αυτήν του 1453 και να θεωρηθεί ακόμα και μεγαλύτερη, γιατί μ’ αυτήν ξεριζώθηκε η από χιλιάδων ετών ελληνική παρουσία στην ιωνική γη.

Η Ημέρα Εθνικής Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από το Τουρκικό Κράτος καθιερώθηκε με ομόφωνη απόφαση της Βουλής των Ελλήνων στις 24 Σεπτεμβρίου 1998 (ΦΕΚ Α 234 / 13.10.1998) και τιμάται κάθε χρόνο στις 14 Σεπτεμβρίου.

Το παιχνίδι των αρχόντων του πλανήτη οδήγησε τον Ελληνισμό από την «Ιδέα της Μεγάλης Ελλάδας» στον ξεριζωμό και στην απόλυτη υποδούλωση, ακόμα και εντός του «απελευθερωμένου» χώρου που λέγεται σήμερα Ελλάδα.

Ἡ ἀπολυτρωτική διδασκαλία του Ὀρφέως

Ἡ ἀπολυτρωτική διδασκαλία του Ὀρφέως
«ΔΙΑ ΤΟΥ ΟΡΦΕΩΣ ΛΑΜΒΑΝΕΙ ΓΕΝΕΣΙΝ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ Η ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΑ ΚΑΙ Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ. ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΑΦΟΡΟΝ ΕΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΕΖΗΣΕΝ ΕΝ ΘΡΑΚΗ ΠΡΟΣΩΠΟΝ ΥΠΟ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΟΡΦΕΥΣ.
ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥΤΟΥ ΔΥΝΑΝΤΑΙ ΝΑ ΑΣΧΟΛΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΦΙΛΟΛΟΓΟΙ. ΔΙ΄ ΗΜΑΣ, ΕΙΤΕ Ο ΟΡΦΕΥΣ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΟΣ ΟΣΤΙΣ ΠΡΩΤΟΣ ΚΑΤΕΔΕΙΞΕΝ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΤΗΝ ΛΑΤΡΕΙΑΝ ΤΩΝ ΘΕΩΝ ΚΑΙ ΙΔΡΥΣΕ ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ, ΕΙΤΕ ΤΟ ΕΡΓΟΝ ΤΟΥΤΟ ΔΕΟΝ ΝΑ ΑΠΟΔΟΘΗ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΩΣ ΜΑΘΗΤΑΣ ....
ΤΟΥ ΦΕΡΟΜΕΝΟΥΣ ΜΟΥΣΑΙΟΝ, ΛΙΝΟΝ, ΘΑΜΥΡΙΝ, ΚΑΙ ΑΜΦΙΩΝΑ, ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΑΦΟΡΟΝ. Η ΟΥΣΙΑ ΕΓΚΕΙΤΑΙ ΕΙΣ ΤΟ ΟΤΙ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗΝ ΕΚΕΙΝΗΝ ΙΔΡΥΘΗΣΑΝ ΕΝ ΘΡΑΚΗ ΔΙΑ ΠΡΩΤΗΝ ΦΟΡΑΝ ΚΑΙ ΗΡΧΙΣΑΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΝΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΕΜΕΛΛΟΝ ΣΥΝ ΤΩ ΧΡΟΝΩ ΝΑ ΕΞΑΠΛΩΘΟΥΝ ΚΑΘ΄ΑΠΑΣΑΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΝΑ ΔΩΣΟΥΝ ΓΕΝΕΣΙΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΥΠΕΡΟΧΟΝ ΕΚΕΙΝΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΝ ΔΙΑ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟΝ ΕΚΤΟΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΣ ΣΕΜΝΥΝΕΤΑΙ.
ΠΟΘΕΝ ΟΜΩΣ ΜΕΤΗΝΕΧΘΗΣΑΝ ΕΙΣ ΘΡΑΚΗΝ ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΑΥΤΑ; ΕΙΣ ΠΟΙΑΝ ΩΡΑΝ ΜΕΤΕΒΗ Ο ΟΡΦΕΥΣ ΔΙΑ ΝΑ ΜΥΗΘΗ ΕΙΣ ΤΑΣ ΑΝΩΤΕΡΑΣ ΠΕΡΙ ΘΕΟΥ, ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ; ΜΟΛΟΝΟΤΙ ΗΜΕΙΣ ΑΤΟΜΙΚΩΣ ΔΕΝ ΘΕΩΡΟΥΜΕΝ ΩΣ ΤΕΛΕΙΩΣ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΝ ΤΗΝ ΦΟΙΤΗΣΙΝ ΠΑΡΑ ΤΙΝΙ ΣΧΟΛΗ ΤΟΥ ΟΡΦΕΩΣ , ΔΙΟΤΙ Η ΘΕΙΑ ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ ΔΙΔΕΤΑΙ ΕΙΣ ΤΑΣ ΠΡΟΗΓΜΕΝΑΣ ΨΥΧΑΣ ΑΣΧΕΤΩΣ ΤΟΠΟΥ, ΕΙΜΕΘΑ ΟΜΩΣ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΙ ΝΑ ΑΝΑΦΕΡΩΜΕΝ ΤΗΝ ΣΧΕΤΙΚΩΣ ΟΜΟΦΩΝΟΝ ΓΝΩΜΗΝ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ, ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΦΟΙΤΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΟΡΦΕΩΣ ΠΑΡΑ ΤΟΙΣ ΑΙΓΥΠΤΙΟΙΣ. “ΟΤΙ ΔΕ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΙΟΝΥΣΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΩΝ ΚΑΙ ΜΕΝΤΟΙ ΚΑΙ ΤΩΝ ΘΕΣΜΟΦΟΡΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΛΕΥΣΙΝΙΩΝ ΤΑΣ ΤΕΛΕΤΑΣ ΟΡΦΕΥΣ, ΑΝΗΡ ΟΔΡΥΣΗΣ, ΕΙΣ ΤΑΣ ΑΘΗΝΑΣ ΕΚΟΜΙΣΕ ΚΑΙ ΕΙΣ ΑΙΓΥΠΤΟΝ ΑΦΙΚΟΜΕΝΟΣ ΤΑ ΤΗΣ ΙΣΙΔΟΣ ΚΑΙ ΟΣΙΡΙΔΟΣ ΕΙΣ ΤΑ ΤΗΣ ΔΗΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΟΥ ΜΕΤΑΤΕΘΗΚΕΝ ΟΡΓΙΑ, ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΜΕΝ ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ, ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΔΕ ΚΑΙ Ο ΣΙΚΕΛΙΩΤΗΣ ΔΙΟΔΩΡΟΣ, ΜΕΜΝΗΤΑΙ ΔΕ ΚΑΙ Ο ΡΗΤΩΡ ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ ΚΑΙ ΦΗΣΙ ΤΟΝ ΟΡΦΕΑ ΤΑΣ ΑΓΙΩΤΑΤΑΣ ΑΥΤΟΙΣ ΤΕΛΕΤΑΣ ΚΑΤΑΔΕΙΞΑΙ” (ΟΡΦΙΚΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ, ΘΕΟΔΩΡΗΤ.).
ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ: “ΑΠΕΔΗΜΗΣΕ ΜΕΝ ΕΙΣ ΑΙΓΥΠΤΟΝ (ΟΡΦΕΥΣ) ΚΑΚΕΙ ΠΟΛΛΑ ΠΡΟΣΕΠΙΜΑΘΩΝ ΜΕΓΙΣΤΟΝ ΕΓΕΝΕΤΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, ΕΝ ΤΕ ΤΑΙΣ ΤΕΛΕΤΑΙΣ ΚΑΙ ΤΑΙΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΙΣ”. (ΔΙΟΔΩΡΟΣ ΙV, 25).
ΕΚ ΤΩΝ ΑΝΩΤΕΡΩ ΠΕΡΙΚΟΠΩΝ ΚΑΤΑΦΑΙΝΕΤΑΙ Η ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΕΚΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΔΡΑΣΙΣ ΗΝ ΑΠΕΔΙΔΕΝ Η ΑΡΧΑΙΟΤΗΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΦΕΑ. ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ΩΣ ΕΚ ΤΗΣ ΦΥΣΕΩΣ ΤΩΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΩΝ ΤΑΣ ΟΠΟΙΑΣ Ο ΜΕΓΑΣ ΕΚΕΙΝΟΣ ΜΥΣΤΑΓΩΓΟΣ ΕΚΗΡΥΤΤΕΝ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΕΚΛΕΚΤΟΥΣ, ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΕΡΟΝ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΔΥΣΚΟΛΟΝ ΝΑ ΑΝΑΣΥΝΘΕΣΩΜΕΝ ΠΛΗΡΩΣ ΑΥΤΑΣ, ΕΚ ΤΩΝ ΟΛΙΓΙΣΤΩΝ ΟΜΩΣ ΨΙΧΙΩΝ ΤΑ ΟΠΙΟΑ ΜΕΧΡΙΣ ΗΜΩΝ ΔΙΕΣΩΘΗΣΑΝ, ΔΙΑΚΡΙΝΕΙ ΤΙΣ ΟΤΙ ΕΝ ΘΡΑΚΗ ΕΤΕΛΟΥΝΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑΙ ΜΥΗΤΙΚΑΙ ΤΕΛΕΤΑΙ, ΑΠΟΣΚΟΠΟΥΣΑΙ ΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΡΩΣΙΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΑΠΟ ΤΩΝ ΣΥΝΕΧΩΝ ΕΠΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΕΝΣΑΡΚΩΣΕΩΝ. ΠΑΡΕΔΕΧΟΝΤΟ ΟΤΙ Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΨΥΧΗ ΔΕΣΜΕΥΜΕΝΗ ΕΝ ΤΩ “ΚΥΚΛΩ ΤΩΝ ΓΕΝΝΗΣΕΩΝ”, ΩΦΕΙΛΕ ΝΑ ΕΝΣΑΡΚΟΥΤΑΙ ΔΙΗΝΕΚΩΣ ΕΠΙ ΤΗΣ ΓΗΣ, ΜΕΧΡΙΣ ΟΤΟΥ ΔΙΑ ΤΗΣ ΣΥΝΕΧΟΥΣ ΒΕΛΤΙΩΣΕΩΣ, ΒΟΗΘΟΥΝΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ, ΕΦΘΑΝΕ ΣΤΙΓΜΗ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑΝ ΔΙΕΣΠΑ ΤΑΣ ΑΛΥΣΕΙΣ ΑΙΤΙΝΕΣ ΤΗΝ ΣΥΝΕΚΡΑΤΟΥΝ ΔΕΣΜΙΟΝ ΕΠΙ ΤΗΣ ΓΗΣ. ΓΝΩΣΤΗ ΕΝ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΩ Η ΑΝΤΙΛΗΨΙΣ ΤΩΝ ΟΡΦΙΚΩΝ, ΤΗΝ ΟΠΟΙΑΝ ΚΑΤΟΠΙΝ ΠΑΡΕΛΑΒΟΝ ΟΙ ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟΙ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑΝ ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΤΟ “ΣΗΜΑ”, ΤΟΝ ΤΑΦΟΝ ΔΗΛΑΔΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ, ΚΑΙ ΟΤΙ ΕΦ΄ ΟΣΟΝ ΤΟ ΕΓΩ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΕΥΡΗΤΑΙ ΔΕΣΜΕΥΜΕΝΟΝ ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ ΤΟΥΤΟΥ, ΔΕΝ ΔΥΝΑΤΑΙ ΝΑ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΑΣ ΘΕΙΑΣ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΑΣ ΟΠΟΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟΝ ΚΑΠΟΤΕ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΗ. ΤΟΤΕ ΛΑΜΒΑΝΕΙ ΧΩΡΑΝ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΟΠΟΙΟΝ ΕΚΑΛΟΥΝ “ΑΛΛΑΓΗΝ” Ή “ΕΞΑΛΛΑΓΗΝ”, Η ΟΠΟΙΑ ΣΥΝΙΣΤΑΤΟ ΕΙΣ ΤΗΝ ΜΕΤΑΒΟΛΗΝ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΨΥΧΗΣ ΕΙΣ ΘΕΙΑΝ ΨΥΧΗΝ, ΕΙΣ ΘΕΙΟΝ ΔΑΙΜΟΝΑ. ΕΚΤΟΤΕ Ο ΜΥΣΤΗΣ ΕΚΕΙΝΟΣ ΔΕΝ ΗΤΟ ΠΛΕΟΝ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΣ ΥΠΟ ΤΗΣ ΕΙΜΑΡΜΕΝΗΣ ΝΑ ΕΝΣΑΡΚΟΥΤΑΙ ΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΣΩΜΑΤΑ, ΕΑΝ ΔΕ ΤΟΥΤΟ ΣΥΝΕΒΑΙΝΕ ΕΓΙΝΕΤΟ ΚΑΤΟΠΙΝ ΣΥΓΚΑΤΑΘΕΣΕΩΣ ΑΥΤΟΥ ΚΑΙ ΜΕ ΣΚΟΠΟΝ ΤΗΝ ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΙΝ ΚΑΙ ΠΟΔΗΓΕΤΗΣΙΝ ΤΩΝ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΜΕΝΩΝ ΕΠΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΑΚΟΜΗ ΕΝΣΑΡΚΟΥΜΕΝΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ.
ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΑΥΤΗΣ ΤΟΥ ΛΥΤΡΩΘΕΝΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΗΝ ΟΥΤΟΣ ΠΑΡΕΧΕΙ ΜΕΤΕΠΕΙΤΑ ΕΙΣ ΤΑ ΛΟΙΠΑΣ ΨΥΧΑΣ, ΜΑΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΕΙ ΜΙΑ ΠΟΛΥΤΙΜΟΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗ ΤΟΥ ΠΥΘΑΓΟΡΙΖΟΝΤΟΣ ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ: “ΑΙ Δ΄ ΑΠΗΛΛΑΓΜΕΝΑΙ ΓΕΝΕΣΕΩΣ ΨΥΧΑΙ, ΚΑΙ ΣΧΟΛΑΖΟΥΣΑΙ ΤΟ ΛΟΙΠΟΝ ΑΠΟ ΣΩΜΑΤΟΣ, ΔΑΙΜΟΝΕΣ (ΔΑΗΜΟΝΕΣ) ΕΙΣΙΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΕΠΙΜΕΛΕΙΣ. ΩΣ ΓΑΡ ΑΘΛΗΤΑΣ ΚΑΤΑΛΥΣΑΝΤΑΣ ΑΣΚΗΣΙΝ ΥΠΟ ΓΗΡΩΣ, ΟΥ ΤΕΛΕΙΩΣ ΑΠΟΛΕΙΠΕΙ ΤΟ ΦΙΛΟΤΙΜΟΝ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣΩΜΑΤΟΝ, ΑΛΛ΄ ΕΤΕΡΟΥΣ ΑΣΚΟΥΝΤΑΣ ΟΡΩΝΤΕΣ ΗΔΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΣΙ ΚΑΙ ΣΥΜΠΑΡΑΘΕΟΥΣΙΝ, ΟΥΤΩΣ ΟΙ ΠΕΠΑΥΜΕΝΟΙ ΤΩΝ ΠΕΡΙ ΤΟΝ ΒΙΟΝ ΑΓΩΝΩΝ ΔΙ΄ ΑΡΕΤΗΝ ΨΥΧΗΣ ΓΕΝΟΜΕΝΟΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ, ΟΥ ΠΑΝΤΕΛΩΣ ΑΤΙΜΑΖΟΥΣΙ ΤΑ ΕΝΤΑΥΘΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΛΛΑ ΤΟΙΣ ΕΠΙ ΤΑΥΤΟ ΓΥΜΝΑΖΟΜΕΝΟΙΣ ΤΕΛΟΣ ΕΥΜΕΝΕΙΣ ΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΣΥΜΦΙΛΟΤΙΜΟΥΜΕΝΟΙ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΡΕΤΗΝ, ΕΓΚΕΛΕΥΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΣΥΝΕΞΟΡΜΩΣΙΝ, ΟΤΑΝ ΕΓΓΥΣ ΗΔΗ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΟΣ ΑΜΙΛΛΩΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΨΑΥΟΝΤΑΣ ΟΡΩΣΙΝ. ΟΥΤΩΣ Ο ΤΟΥ ΔΑΙΜΟΝΙΟΥ ΤΡΟΠΟΣ... ΗΜΑΣ ΒΑΠΤΙΖΟΜΕΝΟΥΣ ΥΠΟ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΑ ΠΟΛΛΑ, ΚΑΘΑΣΠΕΡ ΟΧΗΜΑΤΑ, ΜΕΤΑΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΣ ΑΥΤΟΥΣ ΕΞΑΜΙΛΛΑΣΘΑΙ, ΚΑΙ ΜΑΚΡΟΘΥΜΕΙΝ, ΔΙ΄ ΟΙΚΕΙΑΣ ΠΕΙΡΩΜΕΝΟΥΣ ΑΡΕΤΗΣ ΣΩΖΕΣΘΑΙ ΚΑΙ ΤΥΓΧΑΝΕΙΝ ΛΙΜΕΝΟΣ. ΗΤΙΣ Δ΄ ΑΝ ΗΔΗ ΔΙΑ ΜΥΡΙΩΝ ΓΕΝΕΣΕΩΝ ΗΓΩΝΙΣΜΕΝΗ ΜΑΚΡΟΥΣ ΑΓΩΝΑΣ, ΕΥ ΚΑΙ ΠΡΟΘΥΝΩΣ ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ ΣΥΜΠΕΡΑΙΝΟΜΕΝΗΣ ΚΙΝΔΥΝΕΥΟΥΣΑ, ΚΑΙ ΦΙΛΟΤΙΜΟΥΜΕΝΗ ΠΕΡΙ ΤΗΝ ΕΚΒΑΣΙΝ ΙΔΡΩΤΙ ΠΟΛΛΩ ΑΝΩ ΠΡΟΣΦΕΡΗΤΑΙ, ΤΑΥΤΗ ΤΟΝ ΟΙΚΕΙΟΝ ΟΥ ΝΕΜΕΣΑ ΔΑΙΜΟΝΑ ΒΟΗΘΕΙΝ Ο ΘΕΟΣ, ΑΛΛ΄ ΑΦΙΗΣΙ ΤΩ ΠΡΟΘΥΜΟΥΜΕΝΩ ΠΡΟΘΥΜΕΙΤΑΙ Δ΄ ΑΛΛΟΣ ΑΛΛΗΝ ΑΝΑΣΩΖΕΙΝ ΕΓΚΕΛΕΥΟΜΕΝΟΣ. Η ΔΕ ΣΥΝΑΚΟΥΕΙ ΔΙΑ ΤΟ ΠΛΗΣΙΑΖΕΙΝ ΑΙ ΣΩΖΕΤΑΙ. ΜΗ ΠΕΙΘΟΜΕΝΗ ΔΕ, ΑΠΟΛΙΠΟΝΤΟΣ ΤΟΥ ΔΑΙΜΟΝΟΣ, ΟΥΚ ΕΥΤΥΧΩΣ ΑΠΑΛΛΑΣΕΙ”. (ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ, ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΔΑΙΜΟΝΙΟΥ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ, 23).
ΜΟΛΟΝΟΤΙ Η ΑΝΩΤΕΡΩ ΘΕΩΡΙΑ ΔΕΟΝ ΝΑ ΘΕΩΡΗΘΗ ΜΑΛΛΟΝ ΩΣ ΠΥΘΑΓΟΡΙΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΙΣ, ΕΧΟΜΕΝ ΛΟΓΟΥΣ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΩΜΕΝ ΟΤΙ Η ΠΡΟΕΛΕΥΣΙΣ ΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΟΡΦΙΚΗ, ΚΑΙ ΟΤΙ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟΝ ΤΜΗΜΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΤΥΧΩΝ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΨΥΧΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΟΡΦΕΩΣ. ΜΙΑ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΙΣ ΤΗΣ ΓΝΩΜΗΣ ΗΜΩΝ ΤΑΥΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΟΙ ΑΚΟΛΟΥΘΩΣ ΑΝΑΠΑΡΑΓΟΜΕΝΑΙ ΟΡΦΙΚΑΙ ΕΠΙΓΡΑΦΑΙ, ΑΙ ΟΠΟΙΑΙ ΕΥΡΕΘΗΣΑΝ ΚΕΧΑΡΑΓΜΕΝΑΙ ΕΠΙ ΧΡΥΣΩΝ ΠΛΑΚΩΝ ΕΙΣ ΠΛΕΙΣΤΑΣ ΠΟΛΕΙΣ ΤΗΣ ΚΑΤΩ ΙΤΑΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΟΜΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ, ΕΝΤΟΣ ΤΑΦΩΝ ΟΡΦΙΚΩΝ ΚΑΙ ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΩΝ. ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗΝ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΩΝ (KERN, KRANZ, CAPELLE Κ.Α.) ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΥΔΕΜΙΑ ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ ΟΤΙ ΑΙ ΟΡΦΙΚΑΙ ΑΥΤΑΙ ΠΙΝΑΚΙΔΕΣ ΠΡΟΕΡΧΟΝΤΑΙ ΕΚ ΤΟΥ ΚΥΚΛΟΥ ΑΡΧΑΙΩΝ ΟΡΦΙΚΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ. ΝΟΜΙΖΟΥΣΙ ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΟΤΙ ΕΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝΤΟ ΑΥΤΑΙ ΥΠΟ ΤΩΝ ΟΠΑΔΩΝ ΤΩΝ ΟΡΦΙΚΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ ΠΡΟΣ ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΙΝ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΤΩΝ ΤΕΘΝΕΩΝΤΩΝ ΕΝ ΤΗ ΠΕΡΑΝ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ ΖΩΗ. ΕΙΝΑΙ ΑΚΡΙΒΩΣ Η ΙΔΙΑ ΓΝΩΜΗ ΗΤΙΣ ΔΙΕΤΥΠΩΘΗ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΠΕΡΙ ΤΟΥ “ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ”, ΤΩΝ ΑΙΓΥΠΤΙΑΚΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ.
ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΕΡΙ ΤΗΣ “ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΑΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑΝ ΑΙΓΥΠΤΟΝ” ΔΙΑΤΡΙΒΗΝ ΗΜΩΝ ΑΠΕΔΕΙΞΑΜΕΝ ΤΟ ΑΣΤΑΘΕΣ ΤΗΣ ΤΟΙΑΥΤΗΣ ΥΠΟΘΕΣΕΩΣ ΚΑΙ ΥΠΕΣΤΗΡΙΞΑΜΕΝ ΤΗΝ ΘΕΣΙΝ ΟΤΙ ΑΝΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΩΣ ΑΙ ΥΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΤΟΥ “ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ” ΕΙΧΟΝ ΩΣ ΣΚΟΠΟΝ ΤΗΝ ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΙΝ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΤΟΥ ΖΩΝΤΟΣ ΜΥΣΤΟΥ ΔΙΑ ΜΕΣΟΥ ΤΩΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΝ ΚΑΙ ΟΝΤΟΤΗΤΩΝ ΤΟΥ ΑΟΡΑΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΕΙΣ ΟΝ ΕΙΣΗΡΧΕΤΟ. ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟΝ ΑΥΤΟΝ ΣΚΟΠΟΝ ΥΠΑΡΞΕΩΣ ΕΙΧΟΝ ΚΑΙ ΑΙ ΟΡΦΙΚΑΙ ΥΠΟΔΕΙΞΕΙΣ. Ο ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΔΥΝΑΤΑΙ ΝΑ ΚΡΙΝΗ ΕΑΝ ΔΙΑΛΟΓΙΣΘΗ ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ ΤΩΝ. ΜΙΑ ΕΞ ΑΥΤΩΝ ΦΕΡΟΥΣΑ ΤΟΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟΝ ΤΙΤΛΟΝ “ΚΑΤΑΒΑΣΙΣ ΕΙΣ ΑΪΔΟΥ” ΚΑΙ ΑΝΑΚΑΛΥΦΘΕΙΣΑ ΕΝ ΤΗ ΠΟΛΕΙ ΠΕΤΗΛΙΑ, ΠΛΗΣΙΟΝ ΤΟΥ ΚΡΟΤΩΝΟΣ, ΛΕΓΕΙ: “ΕΙΣ ΤΑ ΔΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΔΟΥ (ΚΑΤΕΡΧΟΜΕΝΟΣ) ΘΕΛΕΙΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙ ΠΡΟΣ Τ΄ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΜΙΑΝ ΚΡΗΝΗΝ, ΠΛΗΣΙΟΝ ΔΕ ΑΥΤΗΣ ΝΑ ΙΣΤΑΤΑΙ ΛΕΥΚΗ ΚΥΠΑΡΙΣΣΟΣ. ΑΠΟΦΥΓΕ ΝΑ ΠΛΗΣΙΑΣΗΣ ΤΗΝ ΚΡΗΝΗΝ ΤΑΥΤΗΝ. ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΘΑ ΕΥΡΗΣ ΜΙΑΝ ΑΛΛΗΝ ΚΡΗΝΗΝ, ΑΠΟ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΡΕΕΙ ΨΥΧΡΟΝ ΥΔΩΡ ΠΡΟΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΕΚ ΤΗΣ ΛΙΜΝΗΣ ΤΗΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΗΣ. ΦΥΛΑΚΕΣ ΙΣΤΑΝΤΑΙ ΠΡΟ ΑΥΤΗΣ (ΚΑΙ ΕΜΠΟΔΙΖΟΥΣΙ ΝΙ ΠΙΗ ΤΙΣ). ΘΑ ΕΙΠΗΣ: “ΥΙΟΣ ΤΗΣ ΓΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΣΤΕΡΟΕΝΤΟΣ ΟΥΡΑΝΟΥ ΕΙΜΑΙ, ΕΠΟΜΕΝΩΣ Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΘΕΙΑ. ΤΟΥΤΟ ΑΛΛΩΣ ΤΕ ΚΑΙ ΣΕΙΣ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ. ΕΚ ΔΙΨΗΣ ΤΥΡΑΝΝΟΥΜΑΙ ΚΑΙ ΑΠΟΛΥΜΑΙ. ΔΟΤΕ ΜΟΙ ΤΑΧΕΩΣ ΨΥΧΡΟΝ ΥΔΩΡ ΕΚ ΤΟΥ ΠΗΓΑΖΟΝΤΟΣ ΕΚ ΤΗΣ ΛΙΜΝΗΣ ΤΗΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΗΣ”. ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΟΙ ΘΑ ΣΟΙ ΔΩΣΟΥΝ ΝΑ ΠΙΗΣ ΕΚ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΚΡΗΝΗΣ, ΟΠΟΤΕ ΘΕΛΕΙΣ ΕΙΣ ΤΟ ΕΞΗΣ ΒΑΣΙΛΕΥΕΙ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΗΡΩΩΝ”.
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΕΠΙΓΡΑΦΗ ΕΥΡΕΘΕΙΣΑ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΘΟΥΡΙΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΗ ΔΙΕΞΟΔΙΚΩΤΕΡΑ. Ο ΜΥΣΤΗΣ ΑΠΟΤΕΙΝΟΜΕΝΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΕΡΣΕΦΟΝΗΝ ΛΕΓΕΙ: “ΚΑΘΑΡΟΣ ΕΚ ΚΑΘΑΡΩΝ ΕΡΧΟΜΑΙ ΠΡΟΣ ΣΕ, ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΤΟΥ ΥΠΟΧΘΟΝΙΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΕΥΚΛΗΣ, ΕΥΒΟΥΛΕΥΣ ΚΑΙ ΣΕΙΣ ΑΛΛΟΙ ΑΘΑΝΑΤΟΙ ΘΕΟΙ. ΔΙΟΤΙ ΕΧΩ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑΝ ΚΑΙ ΕΓΩ ΝΑ ΑΝΗΚΩ ΕΙΣ ΤΗΝ ΙΔΙΚΗΝ ΣΑΣ ΜΑΚΑΡΙΑΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΝ. ΠΛΗΝ Η ΘΕΑ ΤΗΣ ΤΥΧΗΣ ΟΥΤΩΣ ΗΘΕΛΗΣΕ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΘΕΟΙ...(ΚΕΝΟΝ). ΑΛΛΑ ΤΩΡΑ ΔΙΕΞΕΦΥΓΟΝ ΤΟΥ ΚΥΚΛΟΥ, ΤΟΥ ΠΛΗΡΟΥΣ ΘΛΙΨΕΩΝ ΚΑΙ ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΩΝ, ΚΑΙ ΜΕ ΣΠΟΥΔΗΝ ΕΙΣΗΛΘΟΝ ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΕΠΙΘΥΜΗΤΟΥ ΚΥΚΛΟΥ ΤΩΝ ΘΕΩΝ.
(ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΘΕΑΣ) : ΕΥΔΑΙΜΩΝ, ΜΑΚΑΡΙΕ. ΘΕΟΣ ΕΓΕΝΟΥ ΕΞ ΑΝΘΡΩΠΟΥ”.
ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΟΥΤΟ ΤΗΣ ΣΤΕΝΗΣ ΣΥΓΓΕΝΕΙΑΣ ΜΕΤΑΞΥ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΚΑΙ ΘΕΩΝ, ΤΟ ΟΠΟΙΟΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΕΝ ΤΩ ΣΗΜΑΝΤΙΚΩΤΕΡΩΝ ΤΗΣ ΟΡΦΙΚΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΠΟΛΥΤΡΩΤΙΚΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ, ΔΙΕΒΙΒΑΣΘΗ ΕΞ ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟΝ ΘΕΟΣΟΦΙΑΝ. ΠΡΑΓΜΑΤΕΥΟΜΕΝΟΙ ΚΑΤΩΤΕΡΩ ΤΟΝ ΘΕΜΕΛΙΩΔΗ ΜΥΘΟΝ ΤΩΝ ΟΡΦΙΚΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ, ΤΟΝ ΠΕΡΙ ΔΙΟΝΥΣΟΥ, ΘΕΛΟΜΕΝ ΜΕΛΕΤΗΣΕΙ ΤΑΣ ΔΙΑΦΟΡΟΥΣ ΠΛΕΥΡΑΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΠΕΙΑΣ ΑΙ ΟΠΟΙΑΙ ΑΠΟΡΡΕΟΥΣΙΝ ΕΚ ΤΗΣ ΣΥΓΓΕΝΕΙΑΣ ΤΑΥΤΗΣ. ΑΡΚΟΥΜΕΘΑ ΜΟΝΟΝ ΕΝΤΑΥΘΑ ΝΑ ΕΙΠΩΜΕΝ ΟΤΙ ΩΣ ΕΚ ΤΗΣ ΣΥΓΓΕΝΕΙΑΣ, ΕΚ ΤΗΣ “ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ” ΤΑΥΤΗΣ ΜΕΤΑΞΥ ΘΕΩΝ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΑΠΕΡΡΕΕ ΤΡΟΠΟΝ ΤΙΝΑ ΤΟ ΑΝΑΠΑΛΟΤΡΙΩΤΟΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΝ ΝΑ ΖΗΤΗΣΗ ΝΑ ΠΙΗ ΕΚ ΤΟΥ ΥΔΑΤΟΣ ΤΗΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΗΣ, ΟΠΕΡ ΩΣ ΘΑ ΕΝΘΥΜΗΤΑΙ Ο ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΙΣΟΔΥΝΑΜΕΙ ΜΕ ΤΟ ΥΔΩΡ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ, ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΚΤΗΣΙΝ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ. Η ΙΔΕΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΜΕΤΑΞΥ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΚΑΙ ΘΕΩΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΤΗΝ ΒΑΣΙΝ ΤΗΣ ΛΥΤΡΩΣΕΩΣ, ΔΙΟΤΙ ΔΙΔΕΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΨΥΧΗΝ ΤΗΝ ΕΠΙΣΗΜΟΝ ΒΕΒΑΙΩΣΙΝ ΟΤΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΑΚΡΑΝ ΑΠΟ ΤΟΥ ΝΑ ΘΕΩΡΗ ΕΑΥΤΟΝ ΩΣ ΕΝΑ ΑΤΕΛΗ ΚΑΙ ΑΞΙΟΛΥΠΗΤΟΝ ΚΟΚΚΟΝ ΑΜΜΟΥ, ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΝ ΕΙΣ ΤΑΣ ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΑΣ ΚΑΙ ΘΛΙΨΕΙΣ ΤΟΥ ΓΗΪΝΟΥ ΒΙΟΥ, ΠΕΡΙΚΛΕΙΕΙ ΕΝ ΕΑΥΤΩ ΚΑΤΙ ΤΟ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΠΟΛΥΤΙΜΟΝ, ΚΑΤΙ ΤΟ ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΟΝ, ΤΟ ΟΠΟΙΟΝ ΜΕΛΛΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΚΑΤΑΣΤΗΣΗ ΗΜΕΡΑΝ ΤΙΝΑ ΕΥΤΥΧΗ ΚΑΙ ΙΣΟΤΙΜΟΝ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΘΕΟΥΣ. ΤΟΝ ΤΡΟΠΟΝ ΔΕ ΕΠΙΤΕΥΞΕΩΣ ΤΟΥ ΤΟΙΟΥΤΟΥ ΕΔΕΙΚΝΥΟΝ ΕΙΣ ΤΑΣ ΑΞΙΑΣ ΨΥΧΑΣ ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΕΝ ΓΕΝΕΙ ΚΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΩΣ ΤΑ ΟΡΦΙΚΑ».