Ἡ ἐτυμολογία της λέξης "ἄνθρωπος" κατά τον Σωκράτη

Ἡ ἐτυμολογία της λέξης "ἄνθρωπος" κατά τον Σωκράτη




Ἡ Ἑλληνική γλῶσσα, εἶναι ἡ μόνη ἐννοιολογική γλῶσσα της γῆς, δηλαδή ἡ μόνη γλῶσσα στὴν ὁποίαν το σημαῖνον (ὄνομα) ἐμπεριέχει ἀπολύτως καὶ ἄνευ παρερμηνείας το σημαινόμενον (νόημα).




Το ὅτι δίδονται σήμερα διὰ κάθε λέξιν της Ἑλληνικῆς καθομιλουμένης διάφορες ἐρμηνείες, αὐτὸ εἶναι ἀπόδειξις της ἀπώλειας της σοφίας, ἡ ὁποία ἐνυπάρχει στὴ γλῶσσα μας, ἀπὸ τους σημερινούς χρῆστες αὐτῆς, δηλαδή ἀπὸ ἐμᾶς τους σημερινούς Ἕλληνες.




Ὅμως, σχετικά με το θέμα αὐτό, ὑπάρχει ἕνας πραγματικός θησαυρός της Ἑλληνικῆς Γραμματείας, τον ὁποῖον θὰ πρέπει ὅλοι οἱ Ἕλληνες νὰ τον μελετήσουν. Εἶναι ὁ Πλατωνικός διάλογος «ΚΡΑΤΥΛΟΣ», ὁ ὁποῖος ἀναφέρεται ἀκριβῶς στὴν ἱστορία, φιλοσοφία καὶ ἐτυμολογία τῶν ὀνομάτων της Ἑλληνικῆς γλώσσας. Εἰδικὰ ὅσοι διακατέχονται ἀπὸ τον ἐτυμολογικόν της γλώσσας μας οἶστρον, θὰ πρέπει ἀπαραιτήτως νὰ ἀναγνώσουν προσεκτικά τον ἐν λόγω διάλογο.




Περί του ὀνόματος «ἄνθρωπος», δίδεται ἀπὸ τον Σωκράτη στὸν «ΚΡΑΤΥΛΟ» ἡ ἀκόλουθος ἐτυμολογική ἑρμηνεία (την παραθέτω ἐδῶ σε μετάφρασι):




ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Νομίζω ὅτι καὶ το ὄνομα τῶν ἀνθρώπων, μία ἀπὸ αὐτὲς τις ἀλλοιώσεις ὑπέστη, καθώς καὶ αὐτὸ ἔγινε ὄνομα, ἐνῶ πρὶν ἦταν ἔκφρασις. Με την ἀφαίρεσιν του γράμματος Ἄλφα καὶ με την μεταβολήν του τόνου της λήγουσας ἀπὸ ὀξύτερο σε βαρύτερο.




ΕΡΜΟΓΕΝΗΣ: Τι ἐννοεῖς;




ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Ἰδού τι ἐννοῶ: Το ὄνομα «ἄνθρωπος» σημαίνει ὅτι τα μὲν ἀλλά ζῶα τίποτε ἀπὸ ὅσα βλέπουν δὲ μελετοῦν, δὲ συλλογίζονται καὶ δὲν ἀναθροῦν... τίποτε ἤτοι δὲν παρατηροῦν με προσοχή... ὁ δὲ ἄνθρωπος ἅπαξ καὶ δεῖ κάτι – ἅπαξ δηλαδή καὶ «ὄπωπε» κάτι – καὶ ἀναθρεῖ καὶ συλλογίζεται ὅ,τι ὄπωπε. Ἀπὸ τα ἀνωτέρω προκύπτει ὅτι ὁ ἄνθρωπος σωστά ὀνομάστηκε «ἄνθρωπος», διότι εἶναι το μοναδικό ζῶον, το ὁποῖον «ἀναθρεῖ ἅ ὄπωπε», παρατηρεῖ δηλαδή με μεγάλη προσοχή ό,τι ἔχει δεῖ.




Βλέπουμε λοιπόν ὅτι ὁ σοφότερος τῶν ἀνθρώπων Σωκράτης, μεταφέροντας μέσα ἀπὸ τον συγκεκριμένον διάλογον την πανάρχαια γνῶσιν της Ἑλληνικῆς ὀνοματοθετήσεως διά την συγκεκριμένην λέξιν, δίδει την πληροφορίαν ὅτι ἡ λέξις «ἄνθρωπος» στὴν πρωτογένεσιν της ἦταν περιφραστικός ἐπιθετικός προσδιορισμός του ὄντος, το ὁποῖον διέφερε ἀπὸ τα ζῶα βασικά ὡς πρὸς τον τρόπον με τον ὁποῖον χρησιμοποιοῦσε τον νοῦν του καὶ ὡς πρὸς τις διανοητικές του ἱκανότητες.




Ἔτσι ὁ περιφραστικός ἐπιθετικός προσδιορισμός «ἀναθρῶν ἅ ὄπωπε», συνεπτύχθη μονολεκτικά σε «ἀνάθρωπος», καὶ ἕν συνεχείᾳ με την ἀφαίρεση ἐρμηνείες του γράμματος «ἅ» μεταξύ των φθόγγων «ν» καὶ «θ» καὶ της μεταφοράς του τόνου στὴν πρώτην συλλαβήν της λέξεως, διεμορφώθη ἦ λέξις «ἄνθρωπος»!




Ἐδῶ θὰ πρέπει νὰ τονισθῆ ὅτι ἤ Ἑλληνική γλῶσσα εἶναι ἢ μοναδική, ἡ ὁποία χαρακτηρίζει τον ἀνθρώπῳ σύμφωνα με τις διανοητικές του ἱκανότητες. Ὅλες οἱ ἄλλες λατινογενείς διάλεκτοι, χαρακτηρίζουν τον ἄνθρωπο μόνον με την ὑλικήν του ὑπόστασιν, την χοϊκήν, την χωμάτινη (homo, human, home, κ.λ.π.).




Νά εἶναι ἄραγε τυχαῖον αὐτὸ, διότι καὶ ὁ ὁρισμός αὐτὸς ἀπὸ Ἑλληνικήν λέξιν ἔχει ληφθῆ, ἡ μήπως ἡ Ἑλληνική γλῶσσα εἶναι ἡ μοναδική, ἡ ὁποῖα ἀναδεικνύει την προτεραιότητα στὴν ὁποίαν πρέπει νὰ επικεντρώνεται η προσοχή του ἀνθρώπου;


Το διαβάσαμε ἀπὸ το: Η ἐτυμολογία της λέξης "ἄνθρωπος" κατά τον Σωκράτη