Βαρσίνη :Ἥ Περσίδα ἐρωμένη του Μεγάλου Ἀλεξάνδρου

Βαρσίνη :Ἥ Περσίδα ἐρωμένη του Μεγάλου Ἀλεξάνδρου
Ἡ Βαρσίνη (363 π.Χ. – 309 π.Χ.) ἦταν πριγκίπισσα της ἀρχαίας Περσίας, ποῦ ἔγινε ἐρωμένη του Μεγάλου Ἀλεξάνδρου Μαζί ἀπέκτησαν ἕνα γιό, ποῦ ὀνομάστηκε Ηρακλής.... Νεανικά χρόνια Πιθανή ἡμερομηνία γέννησης της Βαρσίνης ἦταν το 363 π.Χ. Ἦταν ἡ μεγαλύτερη ἀπὸ τις κόρες ἑνὸς Πέρση εὐγενοῦς, ποῦ ὀνομαζόταν Ἀρτάβαζος καὶ ποῦ, ὅπως καὶ οἱ πρόγονοί του, ὑπηρετοῦσε ὡς σατράπης της Φρυγίας στὸν Ἑλλήσποντο, περιοχή ποῦ την ἐποχῆ ἐκείνη ἀποτελοῦσε τμῆμα της Περσικῆς Αὐτοκρατορίας Ἡ Βαρσίνη ἔλαβε την καλύτερη δυνατή μόρφωση, τόσο ἀπὸ Πέρσες, ὅσο καὶ ἀπὸ Ἕλληνες δασκάλους. Το 358 π.Χ., ὁ πατέρας της στράφηκε ἐναντίον του νέου Πέρση βασιλιά, Αρταξέρξη του Γ’.
Ὅταν ὁ βασιλιάς ἐξασφάλισε την παρουσία του στὸ θρόνο ἐπικεντρώθηκε στὸ νὰ σπάσει την ἐπανάσταση αὐτή, ἀναγκάζοντας τον Ἀρτάβαζο νὰ προσλάβει Ἕλληνες μισθοφόρους στὸ στρατό του. Ἀνάμεσα τους ἦταν δύο ἀδέρφια ἀπὸ τή Ρόδο, ὁ Μέντωρ καὶ ὁ Μέμνων, ποῦ ἀπέκτησαν στενές σχέσεις μαζί του. Σὰν ἀποτέλεσμα ὁ Ἀρτάβαζος παντρεύτηκε την ἀδερφὴ τους καὶ στὸν Μέντορα δόθηκε το χέρι της Βαρσίνης, ποῦ τότε βρισκόταν σε πολύ νεαρή ἡλικία Το πρῶτο μισό του 354 π.Χ. ὁ Ἀρτάβαζος γνώρισε την ἧττα ἀπὸ τα στρατεύματα του ἀντιπάλου του καὶ μαζί με τα παιδιά του, τις γυναῖκες του καὶ το Μέμνονα κατέφυγε στὴν Πέλλα, πρωτεύουσα του μακεδονικοῦ κράτους, στὴν αὐλή του βασιλιά Φιλίππου Β’. Ὁ τελευταῖος τους ὑποδέχθηκε φιλικά καὶ τους ἐπέτρεψε νὰ παραμείνουν στὴν ἐπικράτειά του. Ἐκεῖ ἡ οἰκογένεια γνώρισε το νεαρό πρίγκιπα Ἀλέξανδρο, ἑπτὰ αὐλή ὀχτώ χρόνια νεότερο της Βαρσίνης, καὶ πιθανῶς τον φιλόσοφο Ἀριστοτέλη Το 343 π.Χ. κλήθηκαν νὰ ἐπιστρέψουν στὴν Περσία, χάρις στὸ σύζυγο της Βαρσίνης, Μέντορα. Ἐκεῖνος εἶχε καταφύγει στὴν Αἴγυπτο, ἀλλὰ ἀργότερα κατάφερε νὰ κερδίσει την εὔνοια του Πέρση βασιλιά Ἀρταξέρξη, ὁ ὁποῖος καὶ ἱκανοποίησε την ἐπιθυμία του νὰ ἐπιστρέψουν στὴν πατρίδα ὁ ἀδερφός, ἡ σύζυγος καὶ ὁ πεθερός του. Εκείνοι με τή σειρά τους του παρεῖχαν πολύτιμες πληροφορίες ἀναφορικά με τα σχέδια του Φιλίππου νὰ ἐπιτεθεῖ στὴν Περσία μόλις θὰ εἶχε ὑποτάξει τις ἑλληνικές πόλεις. Βαρσίνη & Μέμνων Ἡ Βαρσίνη επανενώθηκε με το σύζυγό της το 342 π.Χ., ὅταν εἶχε κλείσει τα εἰκόσι ἕνα της χρόνια. Δυστυχῶς ἐκεῖνος πέθανε δύο χρόνια ἀργότερα, ἔχοντας προλάβει νὰ της χαρίσει μία κόρη. Σχεδόν ἀμέσως μετά το θάνατο του Μέντορα, ἡ Βαρσίνη παντρεύτηκε τον ἀδερφό του, Μέμνονα, ποῦ διέμενε σε προσωπικές του ἐκτάσεις στὴν Τρωάδα. Ὁ νέος της σύζυγός διέθετε ἀπὸ προγενέστερο γάμο ἀρκετούς γιούς Φιλοδοξία ποῦ ἔτρεφε ὁ Μέμνων ἦταν νὰ ἀνακηρυχτεῖ ἀνώτατος διοικητής των δυτικῶν ἐπαρχιῶν του κράτους, μά οἱ τρεῖς ἑπόμενοι βασιλεῖς ἦταν πολύ ἐπιφυλακτικοί γιά νὰ του ἀναθέσουν αὐτό το καθῆκον, με δεδομένη την παλαιότερη ἐπαναστατική του δράση.
Τὴ θέση κέρδισε τελικά χάρη στὰ κατορθώματά του στούς πολέμους ἐνάντια στὸν Ἀλέξανδρο ποῦ, βασιλιάς της Μακεδονίας πλέον, ἔβαλε σε ἐφαρμογή το σχέδιο του ἀποθανόντος πατέρα του γιά την κατάλυση της περσικῆς αὐτοκρατορίας Στη Βαρσίνη ἐπιβλήθηκε ἡ διαμονή στὴν αὐλὴ του Πέρση βασιλιά Δαρείου Γ’, προκειμένου νὰ ἐξασφαλιστεῖ ἡ πίστη του συζύγου της στὸ στέμμα. Ὁ Μέμνων, μέχρι το θάνατό του το 333 π.Χ., καὶ ἀργότερα ὁ ἀδερφός της Βαρσίνης, Φαρνάβαζος, κατάφεραν σημαντικές ἐπιτυχίες στὴν προσπάθειά τους νὰ σταματήσουν την προέλαση του Ἀλεξάνδρου Με 300 πλοῖα πῆραν τον ἔλεγχο του Αἰγαίου πελάγους ἀπειλῶντας νὰ ἀποκόψουν τις γραμμές ανεφοδιασμού του. Ἐπίσης ἐνθάρρυναν ἐπανάσταση των Σπαρτιατῶν κατά των Μακεδόνων, ἀπειλῶντας την ἴδια τή Μακεδονία. Τους σταμάτησε ἡ ἐπιτυχία του Ἀλεξάνδρου στὴ Μάχη της Ισσού, το Νοέμβριο του 333 π.Χ.. Ὅταν το 332 π.Χ. πολιόρκησε την Τύρο, ἔδρα του περσικοῦ στόλου, ὁ στόλος ἀποδιοργανώθηκε Ἡ Βαρσίνη ἔπεσε στὰ χέρια των ἀνδρῶν του Ἀλεξάνδρου μαζί με τις συζύγους του Δαρείου. Βαρσίνη & Ἀλέξανδρος Ὅπως μας πληροφορεῖ ὁ ἱστορικός Πλούταρχος στὸ ἔργο του Βίοι Παράλληλοι, ὁ Ἀλέξανδρος σεβάστηκε τις γυναῖκες καὶ ἡ Βαρσίνη μεταφέρθηκε στὴ Δαμασκό. Καθώς εἶχε λάβει ἰδιαίτερη μόρφωση καὶ μάλιστα Ἑλληνική παιδεία, ἐπανασυνδέθηκε με τον παιδικό της φίλο Ἀλέξανδρο Ἡ ἐνόσει τους, ἐκτὸς ἀπὸ συναισθηματική ἴσως εἶχε καὶ πολιτική σκοπιμότητα: Ὁ Ἀλέξανδρος με το πέρασμα του χρόνου ἀποζήτησε νὰ ἀναγνωριστεῖ ὡς νόμιμος βασιλιάς της Περσίας καὶ πιθανή συγγένειά του με Περσίδα θὰ ἐνδυνάμωνε τή θέση του. Στὴν Ὑρκανία ὑποδέχτηκαν τον Ἀρτάβαζο, ὁ οποίος συμμάχησε με το Μακεδόνα στρατηλάτη. Το 327 π.Χ., ἡ Βαρσίνη ἔφερε στὸν κόσμο τον πρωτότοκο του Ἀλεξάνδρου, ἕναν γιό ποῦ ὀνομάστηκε Ἡρακλής. Ὡστόσο ὁ Ἀλέξανδρος ἐλάχιστα ἀργότερα παντρεύτηκε μία ἄλλη γυναῖκα, τή Ρωξάνη. Ἡ Βαρσίνη ἀποφάσισε νὰ ἐγκαταλείψει την αὐλὴ του Ἀλεξάνδρου καὶ πῆρε τον γιό της στὴν Πέργαμο. Ἡ κόρη της ἀπὸ τον πρῶτο της σύζυγο, τον Μέντορα, νυμφεύθηκε το ναύαρχο του Ἀλεξάνδρου, το Νέαρχο το 324 π.Χ. Το θάνατο του Ἀλεξάνδρου στὴ Βαβυλῶνα, το 323 π.Χ. ἀκολούθησαν πολύχρονες ἔνοπλες διαμάχες γιά το διαμοιρασμό της ἀπέραντης αὐτοκρατορίας του. Ἕνας ἀπὸ τους Ἐπιγόνους του, ὁ Πολυπέρχων, προσπάθησε το 309 π.Χ. νὰ ἀνεβάσει στὸ μακεδονικό θρόνο τον Ἡρακλῆ, ἀλλὰ ὁ Κάσσανδρος τον ἔπεισε νὰ ἐγκαταλείψει την προσπάθειά του αὐτή Ἡ Βαρσίνη καὶ ὁ γιός της θανατώθηκαν. Μία ἄλλη ἐκδοχή θέλει του δύο τους νεκρούς ἀπὸ κάποια ἐνωρίτερη ἡμερομηνία, ὁπότε ὁ διεκδικητής του 309 θὰ ἦταν κάποιος σωσίας του.

Προπολεμικά... Ἀπ το 1910 το εἶχαν σῆμα στὸν Ἀπόλλωνα ὡς ἀρχαιοελληνικό ἑως πρὶν ἀπὸ τον πόλεμο λόγω της ἀνόδου του ναζισμοῦ στὴν Εὐρώπη....

Προπολεμικά... Ἀπ το 1910 το εἶχαν σῆμα στὸν Ἀπόλλωνα ὡς ἀρχαιοελληνικό ἑως πρὶν ἀπὸ τον πόλεμο λόγω της ἀνόδου του ναζισμοῦ στὴν Εὐρώπη....

ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΤΑ ΠΡΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ

Ἄν ἔλεγε κάποιος ὅτι οἱ ἀρχαίοι Ἕλληνες πίστευαν στὸν Τριαδικό Δημιουργό ποῦ θὰ ἔστελνε στὸν κόσμο τον Υἱό του γιά νὰ μας σώσει, οἱ μέν δωδεκαθεϊστές θὰ τον ἔβριζαν οἱ δὲ γιαχβεδιστές χριστιανοί θὰ τον ἀφόριζαν

Κανένας ἀπὸ τους παραπάνω δὲν μποροῦν κἄν νὰ σκεφτοῦν ὅτι πρίν το Χριστό οἱ Ἕλληνες γνώριζαν την ὕπαρξη ἑνός τρισυπόστατου Δημιουργοῦ Οἱ μέν λένε ὅτι εἶναι ψέματα ὅλα αὐτὰ περί ἑνός Δημιουργοῦ καί ὅτι οἱ θεοί των Ἑλλήνων ἦταν οἱ Ὀλύμπιοι Ελ, καί οἱ δὲ μας λένε ὅτι ὅλα αὐτὰ εἶναι μῦθος καί δὲν ἐνυπήρχασι οἱ Ελ ἁπλά οἱ ¨Ἕλληνες ἦταν εἰδωλολάτρες καί παπαγανιστές. Ἐδῶ ἔχουμε ἕνα πολύ σοβαρό θέμα. Γιατί ψέματα εἶναι καί ὅτι δὲν ἐνυπήρχασι οἱ Ελ καί ὅτι στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα δὲν ξέρανε τον ἕνα δημιουργό Θεό. Η διαφορά εἶναι ὅτι οἱ Ελ ἐνυπήρχασι ἀλλά δὲν τους λάτρευαν ὡς θεούς ὅπως το ἐννοούμενε σήμερα. Τους τιμοῦσαν με τελετές ὅπως ἐμεῖς τιμοῦμε σήμερα γιά παράδειγμα ἕνα ἥρωα του 1821, γιατί οἱ Ελ ἦταν οἱ εὐεργέτες ὄχι μόνο των Ἑλλήνων ἀλλά ὁλοκλήρου του ἀνθρωπίνου γένους γιατί κατά νίκησαν τους κρον καί τους κλείσανε στὰ τάρταρα. Ἐπίσης τους λέγανε θεούς με "θ" μικρό ἀπὸ θεῶ=τρέχω γρήγορα Παρακάτω θὰ δοῦμε ἀρχαία κείμενα ποῦ ἀποδεικνύουν ὅτι ὄχι μόνο οἱ Ἕλληνες σοφοί, ὄχι μόνο οἱ μάντεις καί οἱ μᾶντισσες ἀλλά ὅλοι ξέρανε καί ὁ ἁπλὸς ὁ κόσμος γιά την ὕπαρξη ἑνός Τριαδικοῦ Δημιουργοῦ

Ἑρμῆς Τρισμέγιστος λόγος Α' Ποιμάνδρης.

Κάποτε μου εἶχαν δημιουργηθεῖ ἀπορίες σχετικά με τα ὄντα κι ὁ νοῦς μου εἶχε βρεθεῖ νὰ περιπλανᾶται σε σφαῖρες ὑψηλές, ἐνῶ οἱ σωματικές μου αἰσθήσεις εἶχαν ἀνασανασχεθεῖ, ὅπως συμβαίνει σ' αὐτούς, ποῦ πέφτουν σε βαθύ ὕπνο ἀπ' το πολύ φαγητό ἡ ἀπ' τὴ σωματική ἐξάντληση Τότε, λοιπόν, μου φάνηκε πῶς κάποιο ὑπερμέγεθες ὄν, του ὁποίου οἱ διαστάσεις δὲν μποροῦσαν νὰ προσδιοριστοῦν, ἔτυχε ἀποκαλῶντας με τ' ὄνομα μου νὰ μου λέει: «Τι θέλεις ν' ἀκούσεις καὶ νὰ δεῖς καὶ νὰ μάθεις καὶ νὰ γνωρίσεις, ἀφοῦ το ἀντιληφθεῖς; ». Κι ἐγὼ του λέω: « Κι ἐσὺ ποῖος εἶσαι; ». Ἐγώ, λέει, εἶμαι ὁ Ποιμάνδρης, ὁ Νοῦς της Αὐθεντίας Γνωρίζω αὐτὸ ποῦ ἐπιθυμεῖς καὶ βρίσκομαι μαζί σου παντοῦ Κι ἐγὼ του λέω: «Θέλω νὰ μάθω γιὰ τα ὄντα καὶ ν' ἀντιληφθῶ τὴ φύση τους καὶ νὰ γνωρίσω το Θεό. Πόσο-του εἶπα θέλω νὰ σ' ἀκούσω! ». Καί μου λέει πάλι: « Ἔχε κατά νοῦ ὅσα θέλεις νὰ μάθεις κι ἐγὼ θὰ σε διδάξω».

Με το ποῦ το εἶπε αὐτὸ, μεταμορφώθηκε κι ἀμέσως ἐν ριπή ὀφθαλμοῦ ἀνοίχτηκαν τα πάντα μπροστά μου. Καί βλέπω ἕνα ὅραμα, ποῦ δὲν μποροῦσε νὰ προσδιοριστεῖ, ὅλα νὰ ἔχουν γεμίσει φῶς, ἕνα φῶς λαμπερό καὶ χαρούμενο καὶ με τὴ θέα του μ' ἐντυπωσίασε Καί μετά ἀπὸ λίγο ἕνα σκοτάδι ἐπικράτησε πρὸς τα κάτω, δημιουργημένο πρὸς τὴ μία μεριά, φοβερό καὶ στυγνό, κουλουριασμένο σε σπεῖρα θυμίζοντάς μου φίδι. Στὴ συνέχεια το σκοτάδι ἄρχισε νὰ μεταβάλλεται σε μία ὑγρὴ φύση, ἀπερίγραπτα ταραγμένη, ἀναδίδοντας καπνό σάν ἀπὸ φωτιά καὶ βγάζοντας ἕναν ἀπερίγραπτο γοερό ἦχο Ἔπειτα μία βουή ἀσυνάρτητη ἔβγαινε ἀπ' αὐτὴν, ποῦ ἔδινε την ἐντύπωση ἠχοί φωτιᾶς

Κι ἀπ' το φῶς ἅγιος Λόγος ἐπικράτησε στὴν ὑγρὴ φύση καὶ μία φωτιά ἀσυγκράτητη ξεπήδησε ἀπ' αὐτὴν πρὸς τα πάνω. Ἦταν ἐλαφριά καὶ διαπεραστική, συγχρόνως καὶ δραστική, κι ὁ ἀέρας, καθώς ἦταν ἐλαφρύς, ἀκολούθησε το πνεῦμα καὶ ξεκινῶντας ἀπ' τὴ γῆ καὶ το νερό ἀνέβηκε ἀπὸ μόνος του μέχρι τὴ φωτιά, δίνοντας την ἐντύπωση πῶς κρέμεται ἀπ' αὐτὴν Η γῆ δὲ καὶ το νερό παρέμεναν μόνα τους ἀναμεμειγμένα, νὰ μὴν ξεχωρίζει ἡ γῆ ἀπ' το νερό καὶ καθώς κινοῦνταν με τον πνευματικό Λόγο, ποῦ ἐπιδροῦσε πάνω τους, δημιουργοῦσαν ἤχους

Κι ὁ Ποιμάνδρης μου λέει: « Ἀντιλήφθηκες τι σημαίνει το ὅραμα αὐτὸ; ».

Κι ἐγὼ του εἶπα: « Θὰ το ἀντιληφθῶ».

Το φῶς ἐκεῖνο, εἶπε, εἶμαι ἐγὼ, ὁ Νοῦς, ὁ Θεός σου, ποῦ προϋπάρχω ἀπ' την ὑγρή φύση, ποῦ δημιουργήθηκε ἀπ' το σκοτάδι κι ὁ φωτεινός Λόγος, ποῦ δημιουργήθηκε ἀπ' το Νοῦ, εἶναι ὁ γιὸς του Θεοῦ

Πῶς ἔγινε αὐτὸ; λέω.

Μάθε το ἐξῆς: αὐτὸ, ποῦ ἀπὸ μέσα σου βλέπει κι ἀκούει αποτελεί το Λόγο του Κυρίου, ὁ δὲ νοῦς αποτελεί τον Πατέρα Θεό. Το ἕνα ἀπ' το ἄλλο δὲν διαχωρίζονται, καθόσον ἡ ἕνωσή τους αποτελεί τή ζωή. (Ἀδιαίρετος ὁ Πατέρας Θεός ἀπὸ τον Υἱό καί Λόγο του Πατρός.)

Σε αὐτὸ το ἀπόσπασμα του κειμένου του Ἑρμῆ του Τρισμέγιστου μας διηγεῖται ἕνα ὅραμα ποῦ εἶχε καί του φανερώθηκε ὁ Θεός. Μάλιστα στὸ τέλος βλέπουμε το ἀδιαίρετο ποῦ ἔχουν ὁ Πατέρας Θεός με τον Υἱό καί Λόγο του Θεοῦ

Χρησμός του Ἀπόλλωνος ἀπηγγέλθη στοὺς ἑπτὰ Ἕλληνες σοφούς ποῦ πήγανε στὸν ναό του Ἀγνώστου Θεοῦ των Αθηνών καί ρώτησαν σε ποῖον θὰ ἀνήκει αὐτὸς ὁ ναός.

Συγκεντρώθηκαν οἱ κορυφαῖοι σοφοί των Ἑλλήνων γιὰ νὰ ρωτήσουν γιὰ τον ναό καί περί των προφητειῶν καί περί της θεοσέβειας του, καί τα ὀνόματα τους εἶναι Πρῶτος Τίτων, δεύτερος Βίας, τρίτος Σόλων, τέταρτος Χείλων, πέμπτος Θουκυδίδης, ἐκτὸς Μένανδρος, ἕβδομος Πλάτων. Αἰτοῦ οἱ ἑπτὰ φιλόσοφοι εἶπαν στὸν Ἀπόλλωνα: «προφήτευσε γιὰ ἐμάς Ἀπόλλων, τίνος μετά ἀπὸ σένα θὰ εἶναι ὁ ναός αὐτὸς;»

Ἀποκρινόμενος ὁ Ἀπόλλων εἶπε πρὸς αὐτούς: «Ὅσα σχετικά με την ἀρετή καί τον κόσμο ἔχει παρακινηθεῖ νὰ κάνετε, κάντε τα. Ἐγώ δὲ προφητεύω ἕναν μόνον τρισυπόστατο Θεό ὑφιστάμενο εἰς τα ὕψη, του ὁποίου ὁ ἀνείπωτος Λόγος θὰ κυοφορηθεῖ σε κόρη ἀνυποψίαστη, τρέχοντας σάν πυρφόρο τόξο, θὰ ἁλιεύσει τους ἀνθρώπους ὅπως τους ιχθείς ἀπὸ το βυθό, ἀπὸ την ἀπιστία καί θὰ τους προσφέρει σάν δώδῶρο στὸν Πατέρα. Μαρία δὲ το ὄνομα αὐτῆς».

Ἐδῶ λέει ὁ Ἀπόλλων ὅτι θὰ ἔρθει ὁ Υἱός του Θεοῦ γιὰ νὰ σώσει τους ἄπιστους ἀνθρώπους καί μάλιστα μας λέει καί το ὄνομα της κόρης ποῦ θὰ κυοφορηθεῖ ποῦ δὲν εἶναι ἄλλη ἀπὸ την Παναγία.

«Μαντική Ἀνθολογία»

Ὅταν κάποιος Θεόφιλος ρώτησε τον Ἀπόλλωνα «Ἐσύ εἶσαι ὁ Θεός ἡ ἄλλος;» χρηματοδότησε ὡς ἐξῆς:

«Ὑπάρχει ἔξω ἀπὸ τον οὐράνιο θόλο, τοποθετημένη ἀκριβῶς ἀπὸ πάνω, λάμψη ἄπειρη καὶ κινούμενη, ἄπλετος αἰῶνας Εἶναι ἀκατάληπτος μεταξύ των μακαρίων (θεῶν), ἐάν δὲν ἀποφασίσει με δική του θέληση ὁ μέγας Πατέρας νὰ γίνει ἀντιληπτός Ἐκεῖ μᾶλλον οὔτε ὁ αἰθέρας φέρει λαμπρά ἀστέρια, οὔτε ἡ σελήνη με την λάμψη της αιωρείται. Οὔτε ὁ Θεός ἐμφανίζεται σε κάποια ἀτραπό, οὔτε πλησιάζω την πολύ μεγάλου μήκους λάμψη του Θεοῦ με την μελωδία μου, μετακινούμενος περιστροφικά με ἔντονό ἦχο ὡς στροβιλισμός. Οὔτε, ἄν πλησιάσεις αὐτὸν ποῦ εἶναι αἰθέριο πῦρ, εἶναι δυνατόν νὰ καεῖ ἡ καρδιά του. Διότι (το ἄκτιστο φῶς) δὲν καταστρέφει, με ἀέναη μελωδία αἰῶνας ἀναμειγνύεται με τους αἰῶνες ἀπὸ τον ἴδιο τον Θεό. Αὐτοφυής, ἀδίδακτος, χωρίς μητέρα, ἀκλόνητος, με ὄνομα ποῦ δὲν μπορεῖ νὰ προφερθεῖ, κατοικεῖ εἰς το πῦρ (ἄκτιστο φῶς).Αὐτὸ εἶναι ὁ Θεός. Μικρό δὲ μέρος του Θεοῦ, ἀγγελιαφόροι του, εἴμαστε ἐμεῖς».

Ἐδῶ βλέπουμε ὅτι ὁ Ἀπόλλων ὑπάρχει καὶ δὲν εἶναι μία φαντασίωση καὶ μάλιστα εἶναι πιστός στὸν ἕνα Θεό!

Ἀποσπάσματα ἀπὸ τις Σίβυλλες τις μᾶντισσές των ἀρχαίων μαντείων.

ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΣΙΒΒΥΛΑΣ Η ΚΥΜΑΙΑ:

Θὰ ἔλθει ὁ υἱός του Θεοῦ στὴν γῆ καὶ θὰ φορέσει σάρκα καὶ θὰ ἐξομοιωθεῖ με τους θνητούς της. Θὰ φέρει το ὄνομα του τέσσερα φωνήεντα καὶ δύο σύμφωνα, ὀκτώ μονάδες, ὀκτώ δεκάδες καὶ ὀκτώ ἑκατοντάδες, δηλαδή τον ἀριθμό 888

Ι - 10

Η - 8

Σ - 200

Ο - 70

Υ - 400

Σ - 200

=888

ΣΙΒΒΥΛΑ ΧΑΛΔΑΙΑ 'Η ΣΑΜΒΗΘΗ

ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΌΣ ΘΕΟΥ ΥΙΟΣ ΣΩΤΗΡ ΣΤΑΥΡΟΣ

Θὰ ἱδρώσει ἡ γῆ, ὅταν φανοῦν τα σημεῖα της Κρίσεως. Θὰ ἔλθει ἀπὸ τον οὐρανό, ὁ μέλλων βασιλεύς των αἰώνων διὰ νὰ κρίνει κάθε σάρκα καὶ ὅλον τον κόσμο. Θὰ ιδούν τον Θεό ἄνθρωποι, πιστοί καὶ ἄπιστοι, Ὕψιστο, μετά των ἁγίων, στὸ τέλους του χρόνου κρίνοντας ἐπί βήματος της ψυχές των ἀνθρώπων Ὅταν κάποτε ὁ κόσμος γίνει χέρσος καὶ γεμᾶτος ἀγκάθια

Θὰ ἀπορρίψουν οἱ θνητοί τα εἴδωλα καὶ ὅλον τον πλοῦτο Θὰ κατακαύσει πῦρ τον οὐρανό ἀκόμη καὶ την θάλασσα. Θὰ βρεῖ καὶ θὰ γκρεμίσει της πύλες της φυλακῆς του Ἄδη Τα σώματα τότε ὅλων των νεκρῶν θὰ ἔλθουν εἰς το φῶς της ἐλευθερίας Τους ἁγίους ποῦ ὅμως ἦταν ἄνομοι το πῦρ των αἰώνων θὰ ἐλέγξει Ὅσα κάποιος ἔπραξε κρυφά, τότε ὅλα θὰ τα ὁμολογήσει Διότι τα σκοτεινά στήθη, ὁ Θεός με ἰσχυρό φῶς θὰ ἀνοίξει Θρῆνος θὰ ἀκούγεται ἀπὸ παντοῦ καὶ τριγμός ὀδόντων Θὰ ἐκλείψει το φῶς του ἡλίου καὶ ἡ λάμψη των ἀστέρων Τον οὐρανό θὰ τυλίξει καὶ θὰ χαθεῖ το φέγγος της σελήνης. Θὰ ὑψώσει τα φαράγγια καὶ θὰ ἀφανίσει τα ὑψώματα των βουνῶν Το ὕψος δὲν θὰ φαίνεται πλέον λυπηρό στοὺς ἀνθρώπους Τα βουνά με τις πεδιάδες θὰ βρεθοῦν στὸ ἴδιο ἐπίπεδο καὶ ὅλη ἡ θάλασσα δὲν θὰ εἶναι πλεύσιμη, διότι ἡ γῆ θὰ ἔχει καεῖ ἀπὸ κεραυνό. Μαζί με τις πηγές οἱ ποταμοί θὰ βράσουν καὶ θὰ χαθοῦν Σάλπιγγα δὲ ἀπὸ τον οὐρανό , φωνή με μεγάλο θρῆνο θὰ ἀφήσει, κραυγάζοντας το μίασμα των ἐλεεινῶν καὶ τις συμφορές του κόσμου. Τότε θὰ ἀνοίξει ἡ γῆ καὶ θὰ φανεῖ το χάος των Ταρτάρων, καὶ θὰ ἔλθουν ἐνώπιον του βήματος του Θεοῦ ὅλοι οἱ βασιλιᾶδες Θὰ ρεύσει ἀπὸ τον οὐρανό πύρινο ποταμός καὶ μάλιστα ἀπὸ θειάφι. Σημάδι τότε θὰ ὑπάρχει γιὰ ὅλους τους θνητούς, ἀντιληπτό Το ξύλο γιὰ τους πιστούς, ἡ σάλπιγγα ἡ ποθούμενη εἶναι Η ζωή των εὐσεβῶν ἀνδρών, ἐμπόδιο θὰ εἶναι στὸν κόσμο, νερό ποῦ φωτίζει τους ἐκλεκτούς σε δώδεκα πηγές. Θὰ ἐξουσιάσει με ποιμαντική σιδερᾶ ράβδο. Αὐτός ὁ Θεός μας ποῦ τώρα προγράφηκε σε ακροστιχίδα, Σωτήρ ἀθάνατος βασιλεύς, ὁ ὁποῖος ὑπέφερε γιὰ χάρη μας.

Αὐτὰ εἶναι ἕνα δεῖγμα ἀρχαίων κειμένων ποῦ μας δείχνουν ὅτι οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοι μας πίστευαν καὶ γνώριζαν την ὕπαρξη του ἑνὸς Θεοῦ καὶ δὲν ἦταν παγανιστές καὶ εἰδωλολάτρες ὅπως τους παρουσιάζουν, καὶ μιλοῦσαν συγκεκριμένα καὶ ὅπως βλέπουμε ὑπῆρχαν καὶ προφητεῖες συγκεκριμένες ποῦ βγῆκαν ἀκριβῶς

Ἀπό την μετά Χριστιανική ἐποχῆ βλέπουμε πολλούς ἁγίους καὶ τους ἀποστόλους νὰ μιλοῦν γιὰ την ἀρχαία ἑλληνική φιλοσοφία καὶ την ὑποστήριζαν, ἀλλά μετά το 380 μ.Χ. τα πράγματα ἄλλαξαν γιατί μας βάλανε την παλαιά διαθήκη των Ἑβραίων ὡς ἱερὸ βιβλίο καὶ κάψανε καὶ καταστρέψανε καὶ σκότωσαν πολλούς Ἕλληνες ποῦ δὲν ἤθελαν νὰ ἀφήσουν την ἀρχαῖα τους φιλοσοφία καὶ κληρονομιά. Ο ἴδιος ὁ Χριστός εἰπέ ὅταν πῆγαν οἱ Ἕλληνες νὰ τον συναντήσουν: Ἦρθε ἡ ὥρα νὰ δοξαστεῖ ὁ γιὸς του ἀνθρώπου Διότι ἡ Ἑλλὰς εἶναι ἡ μόνη ποῦ γεννᾶ ἀνθρώπους, εἶναι φυτό οὐράνιο καὶ θεϊκό βλάστημα κι αὐτὸ εἶναι ἐξακριβωμένο Η Ἑλλὰς γεννῶντας το Λογισμό (συλλογισμό) ἔκανε κτῆμα της την Ἐπιστήμη Ἀληθῶς σας λέγω ὅτι ἐάν ὁ κόκκος του σιταριοῦ ποῦ πέφτει στὸ ἔδαφος δὲν πεθάνει, αὐτὸς μόνο μένει. Ἐάν δὲ πεθάνει πολύ καρπό φέρει.

Ὁπότε ἀδέλφια μου μήν τρῶτε το παραμύθι ΕΛΛΑΣ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ἀποτελοῦν το ΕΚΡΙΚΤΙΚΟ ΜΙΓΜΑ ποῦ ἔχουν ἀνέκαθεν οἱ Ἕλληνες μέσα τους, μας φοβοῦνται γιὰ αὐτὸ ποῦ ἤμασταν καὶ γιὰ αὐτὸ ποῦ θὰ ξανά γίνουμε στὸ μέλλον δεῖτε γύρω σας ἡ νέα τάξη ποῖος χτυπάει ποῖο πολύ ἀπὸ ὅλους ἀνέκαθεν ποῖους σφάζανε δεῖτε την ἱστορία μας. Μία μέρα ὄχι μακρινή θὰ ἔρθει ὁ φέρων τα σύμβολα καὶ το σπαθί καὶ θὰ χωρίσει την ἤρα ἀπὸ το σιτάρι, τότε οἱ δίκαιοι θὰ χορτάσουν δικαιοσύνη τότε οἱ ψευτοκουλτούρα θὰ σβήσει καὶ το Εὐαγγέλιο του Χριστοῦ μας θὰ ἀκουστεῖ παντοῦ καὶ θὰ ζήσει ὁ λύκος με το ἀρνί μαζί!!.........

Πλούτωνας - Ὁ Βασιλιάς του Κάτω Κόσμου

Ἀνάμεσα στούς δώδεκα θεούς του Ὀλύμπου συγκαταλεγόταν καί ὁ θεός-βασιλιάς του Κάτω Κόσμου, ὁ Πλούτωνας, γνωστός κυρίως ὡς Ἄδης (Αΐδης=ἀόρατος). Πολλές εἶναι οἱ παραδόσεις ποῦ κυριαρχοῦσαν στίς ἀρχαῖες ἑλληνικές πόλεις σχετικά με τον Κάτω Κόσμο, τους θεούς καί τους δαίμονές του, μετά τον Ὅμηρο ὅμως ἐπικράτησε ὡς μεγαλύτερη μορφή ὁ Ἄδης, βασιλιάς καί κυρίαρχος του σιωπηλοῦ κόσμου των νεκρῶν
Ο Πλούτωνας ἦταν ἕνας ἀπὸ τους τρεῖς γιούς του Κρόνου καί της Ρέας, μαζί με τον Δία καί τον Ποσειδῶνα Ὅταν ὁ Δίας, βοηθούμενος ἀπ' τή μητέρα του, κατόρθωσε με πονηριά νά ξεγελάσει τον Κρόνο καί νά ἐπαναφέρει στὴ ζωή τα δύο του ἀδέλφια, ποῦ εἶχε καταπιεῖ ὁ Κρόνος, ἄνοιξε μαζί του πόλεμο. Ο Κρόνος εἶχε συμμάχους καί βοηθούς τους Τιτᾶνες, ἐνῶ ὁ Δίας τους Κύκλωπες. Οἱ Κύκλωπες ἐφοδίασαν τα τρία ἀδέλφια με ἀκαταμάχητα ὅπλα Στὸν Δία ἔδωσαν τον κεραυνό, στὸν Ποσειδῶνα την τρίαινα, ἐνῶ στὸν Άδη την κινῇ (ἡ κυνέα), ἡ ὁποία ἦταν ἕνα κράνος (ἡ σκουφιά σύμφωνα με ἄλλους) ποῦ τον ἔκανε ἀόρατο καί ἀποτελοῦσε το σύμβολο της βαθιᾶς νύχτας.
Το τέλος του πολέμου βρῆκε νικητές τα τρία ἀδέλφια, ποῦ ἀποφάσισαν νά μοιράσουν με κλῆρο τον Κόσμο. Ο Δίας ἔλαχε νά εἶναι ὁ κυρίαρχος του Οὐρανοῦ, ὁ Ποσειδῶνας της Θάλασσας, ἐνῶ ὁ Πλούτωνας του Κάτω Κόσμου. Ἔτσι ὁ Πλούτωνας βασιλεύει στὸ σκοτάδι του Κόσμου των Νεκρῶν, ὅπως ὁ Δίας εἶναι ὁ ἐξουσιαστής του φωτός του Ἐπάνω Κόσμου των ζωντανῶν
Κύριο σύμβολο της ἐξουσίας του Πλούτωνα ἡ κινῇ, ἡ ὁποία σηματοδοτοῦσε τὴ βαθιά νύκτα μέσα στὴν ὁποία βασιλεύει ὁ θεός. Η κινῇ κάνει ἀόρατο, ὄχι μόνο αὐτὸν, ἀλλὰ καὶ ὁποιοιδήποτε ἄλλο θεό τὴ φορά, ὅπως ἡ Ἀθηνᾶ, ποῦ χάρη σ' αὐτὴν κατόρθωσε νὰ βοηθήσει τον προστατευόμενό της Διομήδη ξεφεύγοντας ἀπὸ το βλέμμα του Ἄρη στὴν περίφημη ὁμηρική μάχη.
Ο Πλούτωνας ἔμενε πάντοτε κλεισμένος στὸν ὑπόγειο κόσμο του, τον ὁποῖο σκέπαζαν ἀκίνητα νέφη καὶ αἰώνια ὁμίχλη Ὅταν μία ἀρκετά μεγάλη ἔκτασή κάτω ἀπὸ τὴ γῆ, πέρα ἀπὸ τα σύνορα του ὁρατοῦ κόσμου καὶ ἀκόμη πέρα ἀπὸ τον ποταμό Ὠκεανό Ὑπάρχει βλάστηση στὴ σκοτεινή τούτη χώρα, ἀλλὰ τα φυτά της δὲν ἀνθίζουν καὶ δὲν καρποφοροῦν Ἀπέραντες ἐκτάσεις ἀσφόδελων τὴ στολίζουν καὶ τὴ φρουρεῖ μέρα νύχτα ὁ Κέρβερος, το τρομαχτικό σκυλί με τα τρία κεφάλια καὶ τὴ φιδίσια οὐρά Ὅλοι γίνονται δεκτοί στὸν Κάτω Κόσμο, ἀλλὰ κανείς δὲν μποροῦσε νὰ ξεφύγει ἀπὸ τον τρομερό αὐτὸν φύλακα καὶ νὰ ἐπιστρέψει στὸν Ἐπάνω Κόσμο. Μόνο ὁ Ἡρακλῆς, ἐκτελῶντας τις διαταγές του Εὐρυσθέα, κατόρθωσε, ὄχι μόνο νὰ περάσει - ζωντανός αὐτὸς - τις πύλες του Κάτω Κόσμου, ἀλλὰ καὶ νὰ ἐπιστρέψει ξανά στὸν Ἐπάνω Κόσμο μαζί με τον Κέρβερο καὶ νὰ τον παρουσιάσει στὸν Εὐρυσθέα, πραγματοποιῶντας ἔτσι το δωδέκατο ἄθλο του.
Σύμφωνα με τὴ μυθολογία, ἀρκετές τέτοιες καταβάσεις ἡρώων στὸν Κάτω Κόσμο ἔχουν γίνει, ὄχι ὅμως πάντα με ἐπιτυχία Ἀπὸ τις πιὸ γνωστές εἶναι αὐτὴ του Ὀρφέα, ποῦ θέλοντας νὰ ἐπαναφέρει την ἀγαπημένη του Εὐρυδίκη στὴ ζωή, δέχτηκε τον ὅρο ποῦ του ἔθεσε ὁ Πλούτωνας νὰ  γυρίσει νὰ τὴ δεῖ στὸ δρόμο της ἐπιστροφῆς. Ο Ὀρφέας ὅμως δὲν μπόρεσε νὰ ἀντέξει αὐτὴ τὴ δοκιμασία καί ἔτσι ἤ ἀγαπημένη του ξαναγύρισε στὸν Κόσμο των Νεκρῶν Το ἰδίῳ ἀποτέλεσμα εἶχε καί ἤ κάθοδος του Θησέα καί του Πειρίθου, ποῦ σκόπευαν νὰ κλέψουν την Περσεφόνη, συντρόφιασα του Πλούτωνα καί βασίλισσα του Κάτω Κόσμου. Στὸν Κάτω Κόσμο κατέβηκε καί ὁ Ὀδυσσέας , ὅπως τον συμβούλεψε ὁ Ἔρμης, λίγο πρίν ἀναχωρήσει ἀπό το νησί της Κίρκης, καί συνομίλησε με τις ψυχές των νεκρῶν
Στὸν Ἄδη οἱ ψυχές κατεβαίνουν ἀπὸ τους τρομερούς ποταμούς Ἀχέροντα καὶ Κωκυτό καὶ ἀπὸ τις λίμνες Ἀχερουσία καὶ Στύγα. Οἱ ποταμοί αὐτοὶ βρίσκονται στὰ σύνορα των δύο κόσμων καὶ περιβάλλονται ἀπὸ ὁμίχλη Ο Κωκυτός τοποθετεῖται στὰ βουνά της Ἀρκαδίας καὶ ὁ Ἀχέροντας βρίσκεται στὴ Θεσπρωτία καὶ σχηματίζει, λίγο πρίν φτάσει στὸ Ἰόνιο πέλαγος, τὴ λίμνη Ἀχερουσία. Στους ποταμούς αὐτούς ἡ φαντασία των ἀρχαίων Ἑλλήνων ἔστησε το σκηνικό γιὰ το ταξίδι της ἀναχώρησης γιὰ τον κόσμο των νεκρῶν Ἀκοίμητος ὁδηγός περιμένει στὴν ὄχθη ὁ Χάροντας, τραχύς καὶ σκυθρωπός, γιὰ νὰ μεταφέρει με τὴ βάρκα του, μέσα στὴν ὁμίχλη καὶ το βοῦρκο των ποταμῶν, τις ψυχές στὴν αντἀντίπερα ὄχθη, παίρνοντας ὡς ἀμοιβή τον ὀβολό ποῦ οἱ ζωντανοί ἔβαζαν στὸ στόμα των νεκρῶν γιὰ νὰ πληρώσουν τα πορθμεῖα της μετάβασης στὸν ἄλλο κόσμο.
Στὸν Ἄδη κατοικοῦν καί οἱ Κῆρες, μαῦρες θεότητες, δαίμονες του θανάτου καί κόρες της Νύχτας ποῦ συνήθως τριγυρνοῦν στὰ πεδία των μαχῶν καί δίνουν το τελειωτικό χτύπημα στοὺς πληγωμένους καί ἑτοιμοθάνατους πολεμιστές.
Στὸν Κάτω Κόσμο οἱ ψυχές δικάζονται ἀπό το μεγάλο κριτή, τον Ἄδη, καί τους τρεῖς δίκαιους μυθικούς ἡγεμόνες, τον Μίνωα, τον Ραθάμανθη καί τον Αιακός. Ἀνάλογα λοιπόν με την κρίση του δικαστηρίου, οἱ δίκαιοι ὁδηγοῦνται στὰ Ἡλύσια Πεδία ἡ στὰ νησιά των Μακάρων καί οἱ ἄδικοι στὰ Τάρταρα, ποῦ βρίσκονται στὰ βάθη της γῆς καί ἀποτελοῦν τον τόπο του μαρτυρίου των ἐνόχων Το ὄνομα της Περσεφόνης συνδέεται με τὴ μοναδική ἔξοδο του Πλούτωνα ἀπό το σκοτεινό του βασίλειο, ὅταν γοητευμένος ἀπό την ὀμορφιά της καί με τὴ συγκατάθεση του Δία, ἀποφάσισε νὰ την ἀπαγάγει ἀπό τον Ἐπάνω Κόσμο.
Η ἐμφάνισή του στό φῶς ἦταν στιγμιαία, μία καί δέν εἶχε νὰ κάνει τίποτε πάνω στή γῆ στό φῶς του ἥλιου Η Περσεφόνη, κόρη της ἀδερφῆς του Δήμητρας, ἀντέδρασε, ἀλλὰ κανείς δέν ἄκουσε τις ἀπεγνωσμένες κραυγές της. Ἔτσι ὁ Πλούτωνας την ἐγκατέστησε στό βασίλειό του καί προσφέροντάς της κρυφά σπυριά ροδιοῦ την ἔκανε νὰ ξεχνᾶ τον Ἐπάνω Κόσμο καί νὰ μένει κοντά του. Η μητέρα της Περσεφόνης, ἡ Δήμητρα, ποῦ δέν ἤξερε την τύχη της κόρης της, περιπλανιόταν ἐννιά ὁλόκληρες μέρες καί νύχτες χωρίς τροφή γυρεύοντας τα ἴχνη της πάνω στή γῆ Ὅταν ἔμαθε γιά την ἀπαγωγή της ἀπό τον Πλούτωνα, ζήτησε ἀπό τον Δία νὰ μεσολαβήσει καί πέτυχε νὰ παραμένει ἤ Περσεφόνη μόνο τέσσερις μῆνες στό βασίλειο του Κάτω Κόσμου, ἐνῶ τους ὑπόλοιπους ὀκτώ με τους θεούς του Ἐπάνω Κόσμου καί τους ἀνθρώπους
Ἔτσι ἤ Περσεφόνη φαίνεται νὰ μοιράζει τὴ φροντίδα της τόσο στὸν κόσμο των νεκρῶν ὅσο καί στὸν κόσμο των ζωντανῶν Ἀκριβῶς σ' αὐτὸ το γεγονός στηρίζουν καί οἱ αρχαίοι Ἕλληνες την ὕπαρξη καί το διαχωρισμό των ἐποχῶν του ἔτους, πιστεύοντας ὅτι ἤ ψυχική κατάσταση της θεάς Δήμητρας, θεάς της γονιμότητας γῆς καί ἀνθρώπων, ἐπηρέαζε την καρποφορία, την εὐγονία καί την εὐτοκία.
Ο Ὅμηρος χαρακτηρίζει τον Πλούτωνα "πολυώνυμο", μία καί ἀπέφευγαν γενικά οἱ ἄνθρωποι νὰ ἀναφέρονται σ' αὐτόν με το πραγματικό του ὄνομα, ποῦ ἦταν Ἄδης Ἀκόμη καί αὐτὸ το ὄνομα Πλούτωνας (Πλούτων=πλούσιος ἡ αὐτὸς ποῦ προσφέρει πλούτη) χρησιμοποιεῖται κατ' εὐφημισμό, ἐπειδὴ ὅλα τα πλούτη προέρχονται ἀπό τα βάθη της γῆς Ἄλλο ἐπίσης γνωστό ὄνομα γιά το θεό του Κάτω Κόσμου εἶναι το Ζαγρεύς, ποῦ σημαίνει μεγάλος κυνηγός, καί το ὁποῖο χρησιμοποιοῦσαν κυρίως οἱ ὀρφικοί, γιατί τον θεωροῦσαν μία ἄλλη ὑπόσταση του Διόνυσου. Ἀποκαλοῦνταν ἐπίσης Πολυδέγμων ἡ Πολυδέκτης, γιατί δεχόταν στήν ἐπικράτειά του ὅλους τους ἀνθρώπους ποῦ πέθαιναν.
Με το βασίλειο του Ἄδη ἀλλὰ καί τον ἴδιο το βασιλιά του ἀσχολήθηκαν ἀπό την ἀρχαιότητα ἀκόμη τόσο ἤ λογοτεχνία ὅσο καί ἤ ζωγραφική. Ο κλεισμένος αἰωνίως στὰ σκοτεινά παλάτια του θεός παριστάνεται τερατώδης, ἄγριος, κακότροπος καί ἀλύγιστος σε κάθε ἱκεσία

Ἄρτεμις

Ἄρτεμις

Ἡ Ἄρτεμις εἶναι θυγατέρα τοῦ Διός καί τῆς Λητοῦς, ἀδελφή δέ τοῦ Ἀπόλλωνος. Δύναμις πού ἐξαιρετικῶς τιμήθηκε στήν Ἑλληνικήν Μυθολογίαν καί ὄνομα ἱερόν πού μᾶς φανερώνει τόν Νόμον τόν φυσικόν.


Μία ἐνδιαφέρουσα μέθοδος ἀνιχνεύσεως τῶν νοημάτων μιᾶς λέξεως, εἶναι αὐτή τοῦ Κώδικος τοῦ Ἕλληνος Λόγου, διά τοῦ ὁποίου ἀνασύρομεν ὅλα τά ἐμπεριεχόμενα νοήματα. Ἄν τό ὄνομα εἶναι ἀληθές, τό ταξεῖδι μας στίς κωδικές γραμματικές ἔννοιες θά μᾶς ἱκανοποιήση ἀρκούντως.


Ἡ Ἄρτεμις είναι:


ΚΟΡΗ = κάτω ροή, τοῦ

ΔΙΟΣ = τῆς δυνάμεως πού τροφοδοτεί ἀπαύστως κάθε χῶρον ἤ σῶμα καί τῆς

ΛΗΤΟΥΣ = τῆς ἡλιακῆς ἀκτινοβολίας, πού φανερώνεται καί στερεώνει σώματα.


Ὡς ἀδελφή τοῦ Ἀπόλλωνος, σχετίζεται, συγγενεύει καί ἐξαρτᾶται ἀπό τό φῶς.

Ἡ Ἄρτεμις εἶναι ἡ μητέρα μας ἡ φύσις.


Ἡ κωδική προσέγγισις τῶν γραμμάτων τοῦ ὀνόματός της θά μᾶς ἱστορήση, ὅτι αὐτή ἕλκει τήν καταγωγήν της ἀπό τήν


Α = ἀρχικήν δύναμιν

Ρ = ροῆς τού φωτός.


Διά τῶν δύο ἀρχικῶν γραμμάτων ΑΡ τοῦ ὀνόματος ΑΡΤΕΜΙΣ, σημαίνεται αὐτή ἡ ἀρ-χή τῆς φωτορροῆς.

Ὁ λόγος, διά τόν ὁποῖον ἄρχισε αὐτή ἡ ροή, ἀναγνωρίζεται στό ἑπόμενο γρᾶμμα Τ = στερεωμένη δύναμις.

Οὐδέν δρώμενον στήν δημιουργίαν εἶναι ἄνευ λόγου. Ἔτσι λοιπόν, ἡ κωδική ἔννοια τοῦ -Τ- εἶναι ἡ στερέωσις κάθε Δ = δυνάμεως. Τό -Ε- πού συνοδεύει τό ἄφωνον -Τ-, δηλώνει τήν πορείαν καί τήν κίνησιν σέ ἔκτασιν, αὐτῆς τῆς στερεωμένης δυνάμεως. Τό άφωνον -Μ- σημαίνει, κωδικῶς, τήν ὁρατήν μας φύσιν, ὁλόκληρον τήν φυσικήν δημιουργίαν. Προϋπόθεσις ὑπάρξεως, συντηρήσεως, διατηρήσεως αὐτῆς τῆς φυσικῆς δημιουργίας εἶναι ἡ συνεχής, ἡ ἄπαυστος ἡλιακή ἀκτινοβολία, πού τροφοδοτεῖ κάθε μορφήν ζωῆς. Αὐτήν τήν δρᾶσιν, στό άφωνον -Μ-, τήν περιγράφει τό φωνῆεν -Ι-, πού σημαίνει τήν συνεχῆ κάθοδον τῆς ἀκτινοβολίας.


Ἐν συνόλω, λοιπόν, τό ὄνομα ΑΡ-ΤΕ-ΜΙΣ σημαίνει, αὐτό τό ἀρχικόν φῶς, τό ὁποῖον ρέει καί στερεώνει κάθε σῶμα, ἐδῶ στήν μητέρα μας φύσιν.


Τά ἄφωνα Τ + Μ δομοῦν τήν λέξιν τομή, ὥστε νά δηλωθῆ, ὅτι κάθε σῶμα εἶναι ἕνα τεμάχιον φωτός, ἐκ τοῦ ἡλιακοῦ σώματος, τό ὁποῖον διά τής τομῆς, ἔλαβε τιμήν ἤτοι ἀνάλογον ἀξίαν.

Ἡ Ἄρ-τεμις, λοιπόν, διά τοῦ ὀνόματός της φανερώνει τήν τομήν, τῆς ἐνεργείας τοῦ φωτός, πού μερίζεται στά σώματα, ἀλλά καί τήν τιμήν ἑνός ἑκάστου.


Δέν πρέπει νά παραλείψω ὅμως καί τήν ἀναφοράν στόν ἄρτον, πού ἡ Ἄρτεμις μᾶς παρέχει.

Τόν ἄρτον μας ἡ Ἄρτεμις προθύμως καί κάθ’ ἡμέραν μᾶς ἐξασφαλίζει. Ἀλλά ὁ ΑΡ-ΤΟΣ περιέχει τήν λέξιν ἀρτάω = προσδένω καί συνεπῶς ἡ ἀθάνατος οὐσία ΑΡ = ἀρχική ροή φωτός, εἶναι ἡ ἀληθινή τροφή γιά τό Τος = στερεόν φυσικόν σῶμα.

Εὐχαριστούμε ΑΡΤΕΜΙΣ, γιά ὅλα τά πολύτιμα δῶρα σου. Θεία φύσις, θυγατέρα τοῦ Διός – Δημιουργοῦ καί ἀδελφή τοῦ Απόλλωνος – ἡλίου.

Ποσειδῶν: θεός τῶν ὑδάτων

Ποσειδῶν: θεός τῶν ὑδάτων

Ἡ Λέξις ΟΝΟΜΑ εἶναι ὁ Νόμος, πού ὁρίζει τό ὀνομαζόμενον. Ἄν τό ὄνομα εἶναι ἀληθινόν, θά κριθῆ μετά τήν ἐξέτασιν, στήν ὁποίαν θά τό ὑποβάλλωμεν, ὡς γνωρίζοντες. Μέγας καί πολύτιμος βοηθός μας, πλήν τῆς παρατηρητικότητος καί τῆς γονίμου φαντασίας μας, εἶναι τό Λεξικόν τῆς Γλώσσης μας, ἀλλά καί ἡ σημασία τῶν γραμμάτων, κατά τόν Κώδικα τοῦ Ἕλληνος Λόγου.

Τό ὄνομα, λοιπόν, Ποσειδῶν συνδέεται μέ τήν θάλασσα, μέ τό ὑγρόν. Πράγματι, τοῦτο γίνεται φανερόν μέ τά τρία πρῶτα γράμματα, δηλαδή ΠΟΣ-ειδῶν.
Πόσις-πόσιος σημαίνεται, κατά τό Λεξικόν μας, τό πίνειν, τό ποτόν πρωτίστως βεβαίως τό νερό. Μᾶς ἔμαθαν στό σχολείον, ὅτι ἀπό τό νερό ἀνεπήδησεν ἡ ζωή, δῆλα-δή, ὅλα τά εἴδη. Συνεπῶς, τό όνομα ΠΟΣ – ΕΙΔΩΝ κυριολεκτικῶς δηλώνει: “ἐκ τῆς πόσιος, ἡ γέννησις τῶν εἰδῶν”. Διά τών ἀφώνων βεβαίως Π+Σ δομεῖται τό ἐπίθετον πᾶς καί πᾶσα, μέ τήν ἔννοιαν τῆς ὁλότητος.
Ἡ Λέξις εἶδος παραπέμπει στό ρῆμα εἴδω = βλέπω καί γνωρίζω, ἀλλά καί στήν ἰδέα. Μεταφέροντας λοιπόν τήν πληροφορίαν, πού τό ὄνομα Ποσειδῶν μᾶς φανερώνει, ἀπό τό ὑλικόν στό πνευματικόν ἐπίπεδον, ἀνα-γνωρίζομεν, ὅτι ὁ Ποσειδῶν ἐκφράζει πᾶσαν τήν Γνῶσιν. Ἡ Γνῶσις περικλείει τήν ἰδέαν καί ἡ ἰδέα θά βοηθήση στήν δόμησιν τοῦ εἴδους (εἴδω – ἰδέα – εἶδος).
Ἀλλά ἡ ἰδέα ἔχει πηγήν ἐμπνεύσεως τήν Διάνοιαν, λέξις πού ἐμφανίζεται στό ὑπό ἐξέτασιν ὄνομα ΠΟΣΕΙ-ΔΩΝ.

Βάσει, λοιπόν, τῶν ἑρμηνειῶν τοῦ λεξικοῦ μας τό ὄνομα Ποσειδῶν ἀληθεύει κατά πάντα, ἀποδίδοντας τό ὑλικόν νόημα, ἤτοι ἐκ τῆς πόσιος πᾶσα ζωή τῶν εἰδών, ἀλλά καί τό πνευματικόν, ὅτι ὁ Ποσειδῶν εἶναι ὁ κατέχων πᾶσαν τήν γνῶσιν.

Μεγάλο ἐνδιαφέρον παρουσιάζει ὅμως καί ἡ ἀποκωδικοποίησις τοῦ ὀνόματος Ποσειδῶν, βάσει τοῦ Κώδικος τῆς Ἐλληνικῆς Γλώσσης ἤ τοῦ Ἕλληνος Λόγου.
Κωδικῶς, λοιπόν, τό ὄνομα σημαίνει:

ΠΟ = τό πῦρ σέ χῶρον ὡρισμένον (θεολογικῶς, τό Π σημαίνει τόν Πατέρα Δημιουργόν).
Σ = πού ἔρχεται ἐσωτερικῶς (σέ χῶρον ἤ σῶμα).
ΕΙ = καί ἐκτείνεται διαρκῶς, τροφοδοτούμενον λίγο-λίγο (καί τροφοδοτόν).
ΔΩ = διά δυνάμεως ἐπί πλανήτου.
Ν = βάσει Νοός καί Νόμου.

Τό ἄφωνον -Π-, κατά τόν Κώδικα, ὀνομάζει τό Πῦρ, τό πρῶτον στοιχεῖον τῆς Δημιουργίας.
Κατά τόν Ἡράκλειτον, αὐτό τό πῦρ, ἀποθνῆσκον, θά δώση τόν ἀέρα κι αὐτός, διά τοῦ θανάτου του, τό ὑγρόν.
Ἡ ἔννοια αὐτή ἀποδίδεται διά τῶν γραμμάτων ΠΟΣ → πῦρ σέ ἔσω χώρον, πῦρ δῆλα-δή, τό ὁποῖον πίπτον χαμηλά ὑγροποιήθηκε.
Ἡ δίφθογγος ΕΙ περιγράφει, ὅτι αὐτό τό ὑγρόν Ε = ἐκτείνεται ἐπί τῆς ἐπιφανείας καί Ι = συνεχῶς τροφοδοτεῖται.
Τό -Ι- δηλώνει τήν μικράν ποσότητα τῆς ἡλιακής ἀκτινοβολίας καί ἀναμφιβόλως ἡ παρουσία τῶν ἡλιακών ἀκτίνων εἶναι ἡ βασική πηγή τροφοδοσίας ἐπί πλανήτου.
Τά γράμματα ΔΩΝ σημαίνουν, ἀπό ὑλικῆς ἀπόψεως, τήν Δ = δύναμιν τοῦ Ν = νεροῦ (κωδικῶς Ν = Νοῦς – Νόμος καί τά Νερά εἰς τήν φύσιν) ἤ τήν Δίνην.
Ἡ ἐπί πλέον πληροφορία, πού ὁ Κώδικας μᾶς παρέχει, εἶναι ὅτι ἐκ τοῦ Π = πυρός προκύπτει τό ὕδωρ.
Ἄν τώρα ἐξετάσωμε πνευματικῶς τό ὄνομα Ποσειδῶν, κατά τόν Κώδικα, δεδομένου ὅτι τό -Π- σημαίνει καί τόν Πατέρα Δημιουργόν, ὁ Ποσειδῶν παραπέμπει στόν, “τά πάντα γνωρίζοντα”. Εἶναι ὁ πᾶς καί ὁ εἰδών. Ὁ ΕΙ-ΔΩΝ ἀσφαλώς διαθέτει Δ + Ν = δύναμιν Νοός= Διάνοιαν. Αὐτός ὁ ΠΑΣ – ὡς γνωρίζων, ὡς ΕΙΔΩΝ, θά δομήση πάντα τά εἴδη, τά ὁποῖα θά φέρουν τήν δική τους Διάνοιαν καί ἄν ἀνήκουν στό ἔλλογον εἶδος, θά φέρουν τίς δικές τους Ἰδέες. Αὐτά ἀπεκάλυψε στήν Διάνοιάν μου, τό ὄνομα Ποσειδῶν.

Πῶς κατάφερε ὁ κακάσχημος Ἥφαιστος νὰ παντρευτεῖ τὴ θεά του ἔρωτα;

Ὡς ἕνας ἀπὸ τους κύριους ὀλύμπιους θεούς, ὁ Ἥφαιστος διαδραμάτιζε κεφαλαιώδη ρόλο στὴ δωδεκαθεϊστική λατρεία τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων.

Ἦταν ὁ θεός της φωτιᾶς, ἀλλὰ καὶ κύριος της σιδηρουργίας, της χαλκουργίας, της μεταλλουργίας καὶ ὁποιασδήποτε τέχνης ἡ τεχνικῆς εἶχε νὰ κάνει με το πῦρ Ἀκόμα καὶ ἡ γλυπτική καὶ ἡ ξυλουργική φαίνονται νὰ του ἀνήκουν, τέτοια περίβλεπτη θέση κατεῖχε στὸ ολύμπιο πάνθεο.

Ἦταν ἐξάλλου γιὸς του Δία καὶ της Ἤρας καὶ ἔτσι πέρασε στὴ μυθολογία των προγόνων μας, ὡς ἀκμάζουσα ἐνσάρκωση κάθε φωτιᾶς, κυριολεκτικῆς καὶ μεταφορικῆς, ἐξωτερικῆς καὶ ἐσωτερικῆς. Ἀπὸ τὴ φωτιά ἑνὸς ἡφαιστείου δηλαδή μέχρι καὶ κείνη τὴ φλόγα ποῦ καίει μέσα στὸν ἄνθρωπο ἐμπνέοντας τον γιὰ δημιουργία.





Ἦταν ὅμως ἀκραία ἄσχημος ὁ φουκαρᾶς καὶ ἡ δυσμορφία του θὰ τον ἔβαζε σε τεράστιες περιπέτειες. Οὔτε ἡ ἴδια του ἡ μάνα δὲν τον ἤθελε νὰ φανταστεῖτε Κι ὅμως, αὐτὸς ὁ πανάσχημος θεός κατάφερε ὄχι μόνο νὰ ἐπιστρέψει στὸν Ὄλυμπο, ἀλλὰ καὶ νὰ πάρει γυναῖκα το σκοτεινό ἀντικείμενο του πόθου ὅλων των θεῶν, την πανέμορφη θεά του ἔρωτα, την ἴδια την ἐνσάρκωση της σεξουαλικότητας. Τὴ φιλήδονη Ἀφροδίτη!

Ἡ περιώνυμη ὀμορφιά της ὁποίας εἶχε φέρει τέτοια ἀναστάτωση καὶ καρδιοχτύπια στὸ βουνό των θεῶν ποῦ ἔπρεπε νὰ βρεθεῖ μία λύση γιὰ νὰ μὴ γίνουν ὅλα στάχτη ἀπὸ τους τόσους καὶ τόσους μνηστῆρες ποῦ την πολιορκοῦσαν Κι ἐκεῖ ἀκριβῶς μπαίνει ὁ θεός ποῦ δὲν θὰ περίμενες με τίποτα νὰ τὴ διεκδικήσει…

                 Γιατί ἦταν τόσο ἄσχημος ὁ Ἥφαιστος;

Μπορεῖ ὁ Ὅμηρος νά μας λέει στήν «Ἰλιάδα» πῶς ὁ Ἥφαιστος ἦταν καρπός του ἔρωτα Δία καὶ Ἤρας, ὁ Ἡσίοδος ὅμως στὴ «Θεογονία» του ἀποκαλύπτει μία ὁλότελα διαφορετική ἐκδοχή, κάτι ποῦ ἐπιβεβαιώνει καὶ η «Βιβλιοθήκη του Ἀπολλόδωρου» του Ψευδο-Ἀπολλόδωρου: ὁ Ἥφαιστος δὲν ἦταν καρπός ἀγάπης ἀλλὰ ἀποτέλεσμα της ἔριδας καὶ της ζήλιας ποῦ εἶχε ἐγκαθιδρυθεῖ στὸ θεϊκό ζευγάρι!

Ἡ Ἤρα τον γέννησε με παρθενογένεση, μας λέει ὁ Ἡσίοδος, καὶ ὅταν τον ἀντίκρισε γιὰ πρώτη φορά τρόμαξε τόσο ἀπὸ την ἀσχήμια του ποῦ τον πέταξε κάτω ἀπὸ τον Ὄλυμπο Ἐδῶ συμφωνοῦν ὅλοι, πῶς ἡ καταντροπιασμένη Ἤρα θέλησε νά ξεφορτωθεῖ το παραμορφωμένο καὶ κουτσό μωρό, κάτι ποῦ λογιζόταν ἀνεπανόρθωτη ἀνωμαλία μέσα στὴ φυσική τελειότητα των ὀλύμπιων θεῶν

Το θεῖο βρέφος ἔπεσε στὴ θάλασσα, ὅπου το ἔσωσαν ἡ Θέτις καὶ ἡ Εὐρυνόμη καὶ το μεγάλωσαν με ἀγάπη καὶ στοργή. Κι αὐτὸς τους ἀνταπέδωσε την καλοσύνη σφυρηλατῶντας πανέμορφα τεχνουργήματα γιὰ τις δύο τους, στήνοντας στὸν πυθμένα του Αἰγαίου το πρῶτο του σιδηρουργεῖο

Σε μεταγενέστερη ἐκδοχή του μύθου, ἦταν ὁ Δίας αὐτὸς ποῦ πέταξε τον Ἥφαιστο ἀπὸ τον Ὄλυμπο, ὅταν ὁ γιὸς προσπάθησε νά σώσει τὴ μητέρα του ἀπὸ τις ἀνήθικες ὀρέξεις του Δία. Σε αὐτὴ την ἱστορία, ὁ Ἥφαιστος ἔπεφτε ἀπὸ το βουνό γιὰ μία ὁλόκληρη μέρα καὶ προσγειώθηκε τελικά στὴ Λῆμνο, ὅπου ἀνατράφηκε ἀπὸ τους ντόπιους. Καὶ κουτσάθηκε μάλιστα ἀπὸ αὐτὴ την πτώση, δέν ἦταν κουτσός ἀπὸ τὴ γέννα του ὅπως ἤθελε ὁ Ὅμηρος

Ὅπως κι ἄν ἔγιναν τα πράγματα πάντως, ὁ Ἥφαιστος ἔγινε ξεφτέρι στήν τέχνη του κατά την περίοδο της ἐξορίας του ἀπὸ τον Ὄλυμπο Εἴτε κάτω ἀπὸ τὴ θάλασσα γιὰ τα ἑπόμενα ἐννιὰ χρόνια προστατευόμενος της Νηρηίδας εἴτε πάνω στὸ νησί ὑπὸ την προστασία του Κηδαλίωνα, ὁ νεαρός θεός ἔμαθε την τέχνη της σιδηρουργίας, αὐτὴ ποῦ θὰ ξεκλείδωνε οὐσιαστικά την ἐπιστροφή του στήν κατοικία των θεῶν…


                                                  Ἐπιστροφή στόν Ὄλυμπο




Κι ἐδῶ ὑπάρχουν δύο ἐκδοχές γιά τή θριαμβευτική ἐπιστροφή του Ἥφαιστου στὸ ἱερό βουνό. Ἡ παλαιότερη μᾶς λέει πῶς ἦταν ἀποτέλεσμα της δίψας του γιά ἐκδίκηση κατά της Ἤρας ποῦ τόσο ἀποτρόπαια τον εἶχε ξεφορτωθεῖ Της ἔφτιαξε λοιπόν ἕναν χρυσό θρόνο ἀπαράμιλλης ὀμορφιᾶς, μόνο ποῦ ἦταν μαγεμένος. Κι ὅταν κάθισε πάνω του ἡ μητέρα των θεῶν, παγιδεύτηκε ἀπὸ ἀόρατα δεσμά.

Ἡ Ἤρα ζήτησε τή βοήθειά του γιά νὰ ἀπεγκλωβιστεῖ, σηματοδοτῶντας τή μεγάλη ἐπάνοδο του στὶς κορυφές του Ὀλύμπου Κατά την ἄλλη ἐκδοχή, ἦταν οἱ ἄλλοι θεοί ποῦ του ζήτησαν νὰ βοηθήσει τή μητέρα τους καὶ ὅταν ἐκεῖνος ἀρνήθηκε, ἐπιστράτευσαν τον Διόνυσο νὰ τον μεθύσει με κρασί καὶ νὰ τον σύρει στὸ βουνό πάνω σε γαϊδουράκι.

Σε ἀκόμα μεταγενέστερη ἐκδοχή γιά την ἐπιστροφή του Ἥφαιστου στὸν Ὄλυμπο, εἶναι ἡ Ἤρα ποῦ θαμπώνεται ἀπὸ τα ζηλευτά κοσμήματα ποῦ εἶχε φτιάξει ὁ μεγάλος μεταλλουργός στή Θέτιδα καὶ της ζητᾶ νὰ μάθει την ταυτότητα του τεχνίτη. Ἡ Νηρηίδα της ἀποκαλύπτει πῶς εἶναι ὁ γιός ποῦ εἶχε γκρεμίσει ἀπὸ τον Ὄλυμπο, ὅταν μετανιωμένη ἡ μητέρα πηγαίνει καὶ τον βρίσκει καὶ ἐπιστρέφουν παρέα στὸ ὄρος των θεῶν, ὅπου του ἔχτισε το περίφημο σιδηρουργεῖο του…




                         Παζαρεύοντας το χέρι της πέτρας του σκανδάλου





Ὅσο γίνονταν αὐτὰ, ἡ Ἀφροδίτη εἶχε ἤδη μετατραπεῖ σε ἀντικείμενο πόθου θεῶν καὶ ἀνθρώπων! Διατηροῦσε δεσμούς με θνητούς (ὅπως ὁ Αγχίσης, ὁ πατέρας του Αἰνεία) καὶ ἀθάνατους (ὅπως ὁ Ἄρης, ὁ Διόνυσος καὶ ὁ Ποσειδῶνας) καὶ ὅλοι ἀνταγωνίζονταν γιά μία της ματιά. Ὁ Δίας ἀνησυχοῦσε λοιπόν πῶς ὁ Ὄλυμπος ὁδεύει ὁλοταχῶς σε ἐμφύλια σύρραξη γιά το χέρι της πανέμορφης Ἀφροδίτης καὶ ἀναζητοῦσε ἐπείγουσα λύση.

Ὁ Ἥφαιστος, ἀπό την ἄλλῃ, εἶχε μόλις ἐπιστρέψει στόν Ὄλυμπο γιά νὰ ἀπελευθερώσει την Ἤρα ἀπό τον μαγεμένο θρόνο. Ἀντικρίζοντάς τον ὁ Δίας, ἤξερε τι πρέπει νὰ κάνει: νὰ δώσει την Ἀφροδίτη στόν πιὸ ἄσχημο θεό, τελειώνοντας μία καὶ καλή τον λυσσαλέο ἀνταγωνισμό των ἄλλων του γιῶν Τους πάντρεψε γρήγορα-γρήγορα πιστεύοντας πῶς ἡ πέτρα του σκανδάλου θὰ καταλάγιαζε στὴν ἀγκαλιά του ἄντρα της καὶ ἡ Ὀλύμπια ζωή θὰ ἐπέστρεφε στὴν κανονικότητά της.

Σύμφωνα με μία δεύτερη καὶ δημοφιλέστερη ἐκδοχὴ ὡστόσο, ἦταν ἕνα δαιμόνιο τέχνασμα του διψασμένου γιά ἐκδίκηση Ήφαιστου αὐτὸ ποῦ ἔφερε στά χέρια του την πολυπόθητη Ἀφροδίτη Ὁ Δίας προσπάθησε κι αὐτὸς νὰ τον πείσει νὰ ἀπελευθερώσει τή μαμά του ἀπό τον θρόνο-παγίδα, μόνο ποῦ ἀγνοοῦσε πῶς ὁ Ἥφαιστος εἶχε ἤδη συμφωνήσει, γι’ αὐτὸ καὶ ἐπέστρεψε ἐξάλλου στόν Ὄλυμπο

Συνειδητοποιῶντας λοιπόν πῶς ὁ πατέρας του το αγνοούσε αὐτὸ, ἐκμεταλλεύτηκε την εὐνοϊκή γι’ αὐτόν περίσταση καὶ ἄρχισε τα παζάρια, το χέρι της Ἀφροδίτης δηλαδή γιά την ἀπελευθέρωση της Ἤρας Κι ἔτσι ὁ κουτσός καὶ δύσμορφος Ἥφαιστος πῆρε γιά γυναῖκα την πανώρια θεά του ἔρωτα…


                                                    Δύσκολο πρᾶγμα ὁ γάμος





Ἡ εὐτυχία του Ἥφαιστου στὸ πλευρό της Ἀφροδίτης δέν θά μακροημέρευε ὅμως, καθώς σύντομα θά ἔπιανε τή νόμιμη σύζυγό του στά πράσα με τον γοητευτικό Ἄρη, τον θεό του πολέμου! Ἦταν ὁ Ἥλιος αὐτός ποῦ του καταμαρτύρησε τον παράνομο δεσμό καί ὁ Ἥφαιστος τους ἔκανε τσακωτούς πάνω στὴ συζυγική τους κλίνη.

Τους εἶχε στήσει παγίδα δηλαδή, κι ἔτσι τους αἰφνιδίασε παγιδεύοντάς τους σε ἕνα μεταλλικό δίχτυ τόσο λεπτό ποῦ ἦταν πρακτικά ἀόρατό Καὶ κατόπιν περιέφερε το γυμνό ζευγάρι σε ὅλο τον Ὄλυμπο ἀτιμάζοντάς τους μπροστά στά μάτια των ἄλλων θεῶν

Ὅλοι γέλασαν με το πάθημά τους καί ἦταν ὁ Ποσειδῶνας αὐτός ποῦ ἔπεισε τον Ἥφαιστο νά τους ἀπελευθερώσει, ὑποσχόμενος πῶς ὁ Ἄρης θά πλήρωνε γιά τή μοιχεία. Ὁ Ὅμηρος μας λέει στήν «Ὀδύσσεια» ὅτι ὁ Ἥφαιστος ἔσπευσε κατόπιν νά ἐπιστρέψει την ἄπιστη Ἀφροδίτη στόν πατέρα της τον Δία.

Ἡ Ἀφροδίτη πάντως ὅς σύζυγος του Ἥφαιστου δέν ἀναφέρεται ἀπό ὅλες τις πηγές. Στὴν «Ἰλιάδα», γιά παράδειγμα, ὁ Ὅμηρος ὀνομάζει ὅς σύζυγο του θεοῦ της φωτιᾶς την Ἀγλαΐα, μία ἀπό τις Χάριτες, λέγοντάς μας πῶς ἡ Ἀφροδίτη ἦταν ἡ ἀνύμφευτη ἐρωμένη του Ἄρη Γεγονός ποῦ ἐπιβεβαιώνει καί ὁ Ἡσίοδος, καταμαρτυρῶντας μάλιστα πῶς ἡ Ἀγλαΐα ἦταν ὁ νεότερη ἀπό τις χάριτες. Ἀλλὰ καί στὴ μυθολογία της Λήμνου ὅς σύζυγος του Ἥφαιστου ἀναφερόταν ἡ νύμφη Καβειρώ.





Μόνο στὴν «Ὀδύσσεια» βάζει ὁ Ὅμηρος τον τυφλό φαιάκα ἀοιδό Δημόδοκο νὰ ἐκμυστηρευτεῖ πῶς Ἥφαιστος καὶ Ἀφροδίτη ἦταν ἀνδρόγυνο καὶ πῶς εἐκείνη τον ἀπάτησε με τον Ἄρη κατά τή διάρκεια του Τρωικοῦ Πολέμου. Μετά τον διασυρμό του παράνομου ζεύγους ἀπὸ τον Ἥφαιστο, ἡ ντροπιασμένη Ἀφροδίτη ἐπέστρεψε στὴν Κύπρο καὶ ὁ γάμος ἔλαβε τέλος.

Ἕνας γάμος ποῦ γιά τον Ἥφαιστο σήμαινε ἀπόλυτη εὐτυχία, ὅπως μας λέει ὁ Δημόδοκος, καὶ γιά την Ἀφροδίτη ἐξαίσια δῶρα ποῦ ούοὔτε οἱ θεοί δὲν εἶχαν ἀντικρύσει Ὁ θεός της φωτιᾶς τῆς ἔφτιαχνε ἀπίστευτης ὀμορφιᾶς κοσμήματα καὶ τεχνουργήματα ποῦ τόνιζαν ἀκόμα περισσότερο τή σεξουαλικότητά της.

Ποῖος δὲν ἔχει ἀκούσει γιά την περιβόητη ζώνη της Ἀφροδίτης («κεστός ἱμάς»), το κεντητό ζωνάρι ποῦ δενόταν κάτω ἀκριβῶς ἀπὸ το στῆθος γιά νὰ τονίζει τή θηλυκότητά της; Δῶρο του Ήφαιστου ἦταν, ἄν γνώριζε ὅμως ἐκ των προτέρων τον ἀντίκτυπό του στούς ἄντρες δὲν θά της το ἔφτιαχνε με τίποτα.

Γιατί ὅπως διαβεβαίωνε ἡ ἴδια ἡ Ἀφροδίτη την Ἤρα («Ἰλιάδα»): «Κανείς δὲν θά μπορεῖ νὰ της ἀντισταθεῖ, ἄν βάλει στόν κόρφο της την πλουμιστή αὐτή λωρίδα»…

Η ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΤΟΥ ΑΛΚΙΒΙΑΔΗ ΜΕ ΤΟΝ ΣΩΚΡΑΤΗ

Ὁ Χρόνος

Ὁ Χρόνος εἶναι πολὺ ἀργὸς γι΄ αὐτούς ποῦ περιμένουν, 

πολύ γρήγορος γι΄ αὐτούς ποῦ φοβοῦνται, 

πολὺ μακρὺς γι΄΄΄ αὐτοὺς ποῦ πενθοῦν , 

πολὺ σύντομος γι΄΄ αὐτούς ποῦ χαίρονται,

ἄλλα γι΄΄αὐτούς ποῦ ἀγαποῦν ὁ χρόνος εἶναι αἰωνιότητα