27 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1941, Ἡ ΘΥΣΙΑ ΤΟΥ ΗΡΩΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΟΥΚΙΔΗ

Ὅταν μπῆκαν οἱ Γερμανοὶ στὴν Ἀθήνα, 27

Ἀπριλίου 1941, ἡ πρώτη τους δουλειὰ ἦταν νὰ στείλουν ἕνα

ἀπόσπασμα ὑπὸ τὸν λοχαγὸ Γιάκομπι καί τον

ὑπολοχαγὸ Ἔλσνιτς γιὰ νὰ κατεβάσει τὴ Γαλανόλευκη ἀπὸ τὸν Ἱερὸ Βράχο

τῆς Ἀκρόπολης καὶ νὰ ὑψώσει τὴ σβάστικα.

Δεξιὰ ὁ Παρθενῶνας, ἀριστερὰ οἱ Καρυάτιδες.

Ἀπὸ τὴν ἐλιὰ τῆς Ἀθηνᾶς οἱ Γερμανοὶ ἀντικρίζουν στὸ ἀκραῖο σημεῖο τοῦ

βράχου τῆς Ἀκρόπολης ποῦ δεσπόζει τῆς πόλης, τὴν γαλανόλευκη σημαία

ποῦ θ' ἀντικατασταθεῖ ἀπὸ τὸν ἀγκυλωτὸ σταυρό.

Ἡ ἐθνικὴ Σημαία μὲ τὸ μεγάλο σταυρὸ στὴν μέση

λάμπει καὶ τὰ χρώματά της τονίζουν καὶ τονίζονται ἀπὸ τὸν Παρθενῶνα.......

ποὺ στέκει ἀγέρωχος καὶ ὄμορφος ὅπως πάντα.

Ἐκεῖ στὴν θέση Καλλιθέα, στὸ ἀνατολικὸ σημεῖο

τοῦ Ἱεροῦ Βράχου ὁ ἐπικεφαλῆς του ἀποσπάσματος ζήτησε ἀπὸ τὸν εὔζωνο

ποὺ φρουροῦσε τὴ σημαία μας νὰ τὴν κατεβάσει καὶ νὰ τὴν παραδώσει.

Ὁ ἁπλὸς αὐτὸς φαντάρος, ὅταν στὶς 8:45 τὸ πρωί

ἔφθασαν μπροστά του οἱ κατακτητὲς τῆς χώρας μας

καὶ μὲ τὸ δάκτυλο στὴν σκανδάλη τῶν πολυβόλων

τους, τὸν διέταξαν νὰ κατεβάσει τὸ Ἐθνικό μας

σύμβολο, δὲν ἔδειξε κανένα συναίσθημα. Δὲν πρόδωσε τὴν τρικυμία της

ψυχῆς του. Ψυχρός, ἄτεγκτος καὶ ἀποφασισμένος.. ἁπλᾶ ἀρνήθηκε! Οἱ ὧρες

τῆς περισυλλογῆς, ποὺ μόνος του εἶχε περάσει δίπλα στὴν σημαία, τον

εἶχαν ὁδηγήσει στὴ μεγάλη ἀπόφαση.

"ΟΧΙ"!

Αὐτὸ μονάχα πρόφερε καὶ τίποτε ἄλλο. Μιὰ ἁπλῆ

λέξη, μὲ πόση ὅμως τεράστια σημασία καὶ ἀξία. Ἡ Ἑλληνικὴ μεγαλοσύνη σε

ὅλη την ἁπλῆ μεγαλοπρέπειά της κλεισμένη μέσα σὲ δύο συλλαβές! Ξέρουν

ἀπ' αὐτὰ οἱ Ἕλληνες..

Ὁ λοχαγὸς Γιάκομπι διέταξε ἕναν Γερμανό

στρατιώτη νὰ τὸ πράξει. Ὁ στρατιώτης τὴν κατέβασε κι ἀφοῦ μὲ τή

βοήθεια ἑνὸς συναδέλφου τοῦ τὴν δίπλωσε πολὺ προσεκτικά, τὴν παρέδωσε

στὰ χέρια τοῦ Ἕλληνα φρουροῦ. Ὁ εὔζωνας κοίταξε γιὰ λίγα δευτερόλεπτα

μὲ κατεβασμένο κεφάλι τὸ διπλωμένο γαλανόλευκο πανὶ πάνω στὰ χέρια

του. Κι ὕστερα τυλίχτηκε μὲ τὴ σημαία, ἔτρεξε ὡς τὴν ἄκρη τοῦ Ἱεροῦ

Βράχου καὶ μπρὸς στὰ μάτια των

ἐμβρόντητων Γερμανῶν ρίχτηκε μ' ἕνα σάλτο στόν

γκρεμό, βάφοντας τὸ ἐθνικό μας σύμβολο μὲ τό

τίμιο αἷμα του.

Οἱ Γερμανοὶ σκύβουν πάνω ἀπὸ τὸ κενό: 60 μέτρα

πιὸ κάτω, κείτεται ὁ Εὔζωνας, νεκρὸς πάνω στὸν βράχο, σκεπασμένος με

τὸ σάβανο ποῦ διάλεξε.

Οἱ δύο Γερμανοὶ ἀξιωματικοί, ποῦ εἶναι ἐπί

κεφαλῆς τῶν ἐμπροσθοφυλακῶν, ὁ ἀρχηγὸς ἱππικοῦ Γιάκομπι καὶ ὁ λοχαγός

Ἔλσνιτς τῆς 6ης ὀρεινῆς μεραρχίας, χρησιμοποιοῦν

τὸν ραδιοφωνικὸ σταθμὸ Ἀθηνῶν γιὰ νὰ στείλουν

μήνυμα στὸν Χίτλερ:

«Μάϊν Φύρερ, στὶς 27 Ἀπριλίου, στὶς 8 καὶ 10,

εἰσήλθαμε εἰς τὰς Ἀθήνας, ἐπὶ κεφαλῆς τῶν πρώτων γερμανικῶν τμημάτων

στρατοῦ, καὶ στὶς 8 καὶ 45, ὑψώσαμε τὴν σημαία τοῦ Ράϊχ πάνω στήν

Ἀκρόπολη καὶ στὸ Δημαρχεῖο. Χάϊλ, μάϊν Φύρερ».

Ἡ γερμανικὴ στρατιωτικὴ διοίκηση Ἀθηνῶν

ὑποχρέωσε τὴν προδοτικὴ κυβέρνηση Τσολάκογλου νὰ δημοσιεύσει στὸν Τύπο

ἀνακοίνωση, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία ὁ φρουρὸς τῆς σημαίας μας, ὑπέστῃ

ἔμφραγμα ἀπὸ τὴν συγκίνηση ὅταν τοῦ ζητήθηκε νὰ τὴν παραδώσει. Ὅμως οἱ

στρατιῶτες κι οἱ ἐπικεφαλῆς τοῦ γερμανικοῦ ἀποσπάσματος εἶχαν

συγκλονιστεῖ

ἀπ' αὐτὸ ποὺ εἶδαν καὶ δὲν κράτησαν τὸ στόμα

τοὺς κλειστό. Στὶς 9 Ἰουνίου ἡ εἴδηση δημοσιεύθηκε στὴν DAILY MAIL με

τίτλο: "A Greek carries his flag to the death" (Ἕνας Ἕλληνας φέρει την

σημαία του ἕως τὸν θάνατο).

Ἡ θυσία τοῦ Ἕλληνα στρατιώτη ἔγινε αἰτία νὰ ἐκδοθεῖ

διαταγὴ ἀπὸ τὸν Γερμανὸ φρούραρχο νὰ ὑψώνεται

καὶ ἡ ἑλληνικὴ σημαία δίπλα στὴ γερμανική.

Μέχρι πρὶν ἀπὸ λίγα χρόνια, ἐκεῖ στά

Ἀναφιώτικα κάτω ἀπὸ τὸν Ἱερὸ Βράχο, ζοῦσαν ἀκόμα αὐτόπτες μάρτυρες,

ποὺ εἶδαν τὸ παλικάρι νὰ γκρεμοτσακίζεται μπροστὰ στὰ μάτια τους

τυλιγμένο μὲ τὴν Γαλανόλευκη. Καὶ κάθε χρόνο, στὸ μνημόσυνό του στίς

27 Ἀπριλίου, ἄφηναν τὰ δάκρυά τους νὰ κυλήσουν στὴ μνήμη του. Οὐδείς

ἐνδιαφέρθηκε ποτὲ νὰ καταγράψει τὴν μαρτυρία τους.

Κωνσταντῖνος Κουκίδης

εἶναι τ' ὄνομα τοῦ εὐζώνου.

Κωνσταντῖνος Κουκίδης εἶναι τ' ὄνομα αὐτοῦ του

ΕΛΛΗΝΑ καὶ στολή του ἡ Σημαία μας.

Μᾶς τὸν ἔχουν κρύψει, μας τὸν ἔχουν κλέψει.

Κλεῖστε κι αὐτὸν τὸν ἐθνομάρτυρα στὴν ψυχή σας κοντὰ στοὺς ἄλλους.

Ἀπαιτεῖστε νὰ γραφτεῖ τ' ὄνομά του στὰ σχολικὰ βιβλία τῆς Ἱστορίας.

Ψιθυρίστε το, ἔστω καὶ βουβά, μέσα σας,

κάθε φορὰ ποὺ ἀντικρίζετε τὴ σημαία μας.

Πεῖτε στὰ παιδιά σας ὅτι αὐτὴ ἡ σημαία, ἔχει βυζάξει

ποταμοὺς ἑλληνικοῦ αἵματος, γιὰ νὰ μπορεῖ

ἀγέρωχη νὰ κυματίζει τὴν τιμὴ καὶ τὴν ἀξιοπρέπειά μας.

Τὸ ἀφιερώνουμε στοὺς Εὐρωπαίους.

Καὶ κάτι ἄλλο:

Τὸ νὰ προσπαθεῖ κάποιος νὰ ἐξαλείψει μιὰν Ἰδέα

εἶναι σὰν νὰ προσπαθεῖ νά... συνθλίψει τὸν ἀέρα μὲ μιά

μυγοσκοτώστρα...

Κι ΕΜΕΙΣ οἱ ΕΛΛΗΝΕΣ εἴμαστε... πλήρεις ΙΔΕΩΝ...

Εἰδικὰ σήμερα, ποὺ οἱ σύγχρονοι ἐφιάλτες προσπάθησαν ἀκόμα καὶ νὰ ἀμφισβητήσουν τὴν θυσία του, ὅπως οἱ ναζὶ πρόγονοι τους, γιὰ νὰ στερήσουν ἀπὸ τὸν ἀμυνόμενο Ἕλληνα τὴν ἱστορική του εὐθύνῃ. Γιὰ νὰ τὸν κάνουν ἄβουλο ἀμνό, πειθήνιο ὄργανο.

Ὅλα ἄλλωστε ἔχουν τὸν σκοπό τους καὶ ἡ λήθη εἶναι τὸ μεγαλύτερο ὅπλο τῶν ἐξουσιαστῶν.

Πολύτιμες πληροφορίες ἔχει το

Κάποια ἄλλα στοιχεῖα ποὺ φαίνεται νὰ συνηγοροῦν ὑπὲρ τοῦ ἀνωτέρῳ ἡρωικοῦ γεγονότος καὶ τῶν ὁποίων γίνεται ἐπίκληση, εἶναι τὰ ἑξῆς:

1. Ἡ δήλωση τοῦ ἐπὶ κεφαλῆς τῆς Διευθύνσεως Ἱστορίας Στρατοῦ (Δ.Ι.Σ.), ὅτι πράγματι ἐκ τῶν ἱστορικῶν ἀρχείων, ἐμφαίνεται ὅτι «ὁ φρουρὸς στρατιώτης τῆς σημαίας ηὐτοκτόνησεν περιβληθεὶς ταύτην».

2. Ὁ τότε Ἀρχιεπίσκοπος Χρύσανθος, στὰ ἀπομνημονεύματά του, ἀναφέρει ὅτι: «Ὁ Ἕλλην φρουρὸς τῆς Ἑλληνικῆς σημαίας ἐπὶ τῆς Ἀκροπόλεως, μὴ θελήσας νὰ παραστῇ μάρτυς τοῦ θλιβεροῦ θεάματος τῆς ἀναρτήσεως τῆς ἐχθρικῆς σημαίας, ὥρμησεν ἐκ τῆς Ἀκροπόλεως κρημνισθεὶς καὶ ἐφονεύθῃ. Ἐκάθησα στὸ γραφεῖον μου περίλυπος μέχρι θανάτου καὶ δακρύων...»....

3. Ἡ ἐφημερίδα Daily Mail δημοσίευσε στὶς 9 Ἰουνίου 1941, σὲ δημοσίευμα μὲ τίτλο «A Greek carries his flag to the death» (Ἕνας Ἕλληνας φέρει τὴν σημαία του ἕως τὸν θάνατο) γράφει: «Ὁ Κώστας Κουκίδης, Ἕλληνας στρατιώτης ὁ ὁποῖος φρουροῦσε τὸ ἐθνικὸ σύμβολο τῶν Ἑλλήνων πάνω στὴν Ἀκρόπολη, τυλιγμένος μὲ τὴν Γαλανόλευκη, ἐφόρμησε στὸ κενὸ καὶ αὐτοκτόνησε (27/4/1941)».

4. Ὁ Νίκολας Χάμοντ (Nicolas Hammond), καθηγητὴς τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Κέμπριτζ, ἀξιωματικὸς Εἰδικῶν Ἐπιχειρήσεων Καΐρου στὴν Ἑλλάδα κατὰ τὴν Κατοχή, γράφει: «Την 27ην Ἀπριλίου 1941, λίγο προτοῦ χαράξει, ὅλα ἦσαν κλειστά. Τότε ἔμαθα ὅτι οἱ Γερμανοὶ διέταξαν τὸν φρουρὸ τῆς Ἀκροπόλεως νὰ κατεβάσει τὸ ἑλληνικὸ σύμβολο. Πράγματι, ἐκεῖνος τὴν ὑπέστειλε. Τυλίχθηκε μὲ αὐτὴν καὶ αὐτοκτόνησε, πέφτοντας ἀπὸ τὸν βράχο...»....

5. Μιὰ ἀναφορὰ τοῦ λογοτέχνη Μενέλαου Λουντέμη στὸ διήγημά του «Τὰ ἄλογα τοῦ Κουπύλ», ποὺ γράφτηκε τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1944: «...τὴν κατέβασε, τυλίχθηκε μέσα κι ἔπεσε χωρὶς ἡρωισμοὺς ἀπ' το βράχο».

6. Τὸ Λεύκωμα «Ἔπεσαν γιὰ τὴ ζωή», τοῦ ΚΚΕ: «Τὴ στιγμὴ ποὺ ἄλλοι ἔδιναν γῆ καὶ ὕδωρ στοὺς χιτλερικούς, ὁ Ἕλληνας στρατιώτης, πιστὸς στὰ πατριωτικὰ ἰδανικά, προτίμησε νὰ αὐτοκτονήσει τυλιγμένος μὲ τὴ γαλανόλευκη, πέφτοντας ἀπὸ τὸν ἱερὸ βράχο τῆς Ἀκρόπολης, παρὰ ν' ἀνεβάσει στὸν ἱστὸ τὴ σβάστικα».

7. Σύμφωνα μὲ τὴν ἱστορικὴ ἔρευνα τοῦ ἀντιστασιακοῦ ἐρευνητῆ Κώστα Γ. Κωστοπούλου: «Ὁ Ἥρωας Στρατιώτης, χτυπῶντας πάνω στὰ βράχια, στὴν διαδρομὴ τῆς πτώσεώς του στὸν γκρεμὸ ἀπὸ τὸν βράχο τῆς Ἀκροπόλεως, ὅταν τελικὰ κατατρακυλώντας, ἔπεσε στὴν ὁδὸ Θρασύλλου στὴν Πλάκα, εἶχε πολτοποιηθεῖ καὶ ἡ στολή του ἦταν καταξεσκισμένη. Ὅταν τὸν περιμάζεψαν δύο-τρεῖς κάτοικοι τῆς Πλάκας, δὲν βρῆκαν τίποτε ἐπάνω του ἐκτὸς ἀπὸ ἕνα τσαλακωμένο ταχυδρομικὸ δελτάριο στὸ ὁποῖο ἔγραφε πολὺ κακογραμμένα τὸ ὄνομα τοῦ παραλήπτη: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΥΚΙΔΗΣ. Αὐτὰ τὰ στοιχεῖα εἶχαν καταθέσει δύο γέροντες (ἐπιζῶντες ἀκόμη) σχετικὰ μὲ τὸ ἀνωτέρῳ περιστατικό».

8. Μιὰ προσωπικὴ ἔρευνα τοῦ ἀντιστασιακοῦ Χαράλαμπου Ρούπα, ἡ ὁποία δημοσιεύθηκε στὴν ἐφημερίδα «Τὸ Βῆμα τῆς Αἰγιαλείας» (12 Μαΐου 2006):

«Ἐγὼ καὶ οἱ φίλοι μου, περίεργοι καὶ ἀργόσχολοι συνταξιοῦχοι, ἀρχίσαμε νὰ ψάχνουμε στὴν Πλάκα μέσα στὰ παραδοσιακὰ ταβερνάκια καὶ καφενεῖα, μήπως βροῦμε κάποιο γεροντάκι ποὺ νὰ μᾶς ἔλεγε κάτι τὸ σχετικό. Ὅλοι γνώριζαν τὸ περιστατικό, ἀλλὰ μᾶς ἔλεγαν, «ἄκουσα... μοῦ εἶπαν...», δηλαδὴ αὐτὰ ποῦ γνωρίζαμε κι ἐμεῖς. Τελικά, ψάχνοντας καὶ κάνοντας μὲ ὑπομονὴ τὴν ἔρευνά μας, βρήκαμε μία γριούλα ποὺ μᾶς εἶπε: «Πηγαίνετε κάτω στοὺ Μακρυγιάννη (μᾶς εἶπε περίπου τὴν διεύθυνση), κι ἐκεῖ ζεῖ ἕνας πρώην τσαγκάρης. Αὐτὸς εἶναι ὁ γιος τοῦ παγοπώλη ὁ ὁποῖος μὲ τὸ καροτσάκι του πῆρε τὸν νεκρὸ στρατιώτη, καὶ τὸν ἐπῆγε στὸ Α' Νεκροταφεῖο καὶ τὸν ἔθαψε».

Τελικά, συναντήσαμε τὸν γερο-τσαγκάρη. Δυσκολευθήκαμε ὅμως νὰ τοῦ δώσουμε νὰ καταλάβει το τί θέλαμε νὰ μᾶς πεῖ, διότι οὔτε ἄκουγε, κι οὔτε ἔβλεπε καλά. Στὸ τέλος, συγκινημένος, μᾶς εἶπε: «Ἐκείνη τὴν ἡμέρα εἴχαμε κλεισθεῖ στὰ σπίτια μας, ὅπως κι ὅλη ἡ Ἀθήνα. Ἐγὼ τότε ἤμουν 16 χρονῶν. Ἀκούσαμε στὸν δρόμο μία γριὰ ποὺ στρίγκλιζε. Πεταχθήκαμε τότε στὸν δρόμο δύο-τρεῖς, γιὰ νὰ δοῦμε το τί συμβαίνει, καὶ τότε εἴδαμε τὸ τραγικὸ αὐτὸ θέαμα: Ἕνα χιλιοστραπατσαρισμένο πτῶμα ντυμένο στὸ χακὶ καὶ μία σημαία γύρῳ,γύρω του ματωμένη. Χαρτιά, πορτοφόλι κλπ. δὲν βρέθηκαν ἐπάνω του, ἐκτὸς ἀπὸ ἕνα δελτάριο ποὺ ἔγραφε τὸ ὄνομά του. Τὸ δελτάριο τὸ κράτησε ἕνας φίλος τοῦ πατέρα μου. Ἐπειδὴ ὁ πατέρας μου κι ἐγὼ μοιράζαμε κολῶνες πάγου στὰ σπίτια, εἴχαμε ἕνα καρότσι. Τὸ ἔβαλαν τὸ παλληκάρι μέσα μαζὶ μὲ τὴν σημαία, τὸ σκέπασαν μὲ μία κουβέρτα καὶ τὸ πῆγαν μαζὶ μὲ τὸν φίλο του στὸ Ἀ΄ Νεκροταφείου καὶ τὸ ἔθαψαν.

Ἐκεῖ βρῆκαν ἕναν παπᾶ καὶ τοῦ εἶπαν τί εἶχε συμβεῖ. Αὐτὸς τοὺς πῆγε σὲ ἕναν ἀνοικτὸ τάφο, τύλιξαν τὸ παλληκάρι μὲ ὅ,τι εἶχε μείνει ἀπὸ τὴν σημαία, εἶπε καὶ δύο-τρία λόγια ὁ παπᾶς καὶ τὸ παράχωσαν. Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ πρέπει νὰ σᾶς τονίσω, αὐτὸ τὸ τραγικὸ περιστατικὸ ἀπὸ στόμα σὲ στόμα τὸ εἶχε μάθει ὅλη ἡ Ἀθήνα. Ὁ πατέρας μου φοβήθηκε καὶ δὲν μὲ πῆρε μαζί του. Ἐὰν πήγαινα κι ἐγώ, τότε θὰ σᾶς ὑπέδειχνα ποὺ ἀκριβῶς εἶναι παραχωμένο τὸ παλληκάρι. Τὸν πατέρα μου, τὸν ἔχασα τὸν Ἰανουάριο τοῦ 1942 στὴν μεγάλη πεῖνα.>»>.

9. Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Μυστικὴ Ἀκρόπολη» τοῦ Ἰωάννη Γιαννόπουλου, παρατίθενται δύο ἀκόμα μαρτυρίες.

Ὁ Κυριάκος Γιαννακόπουλος, παιδὶ ἀκόμη, πουλοῦσε τσιγάρα στὴν Πλάκα, γεννημένος πρὶν ἕνδεκα χρόνια στὸ Θησεῖο. Ἔτυχε τὴν στιγμὴ τῆς θυσίας νὰ στρέψει τὸ βλέμμα του πρὸς τὴν Ἀκρόπολη: «Τὴν ὥρα ἀκριβῶς ποὺ ἔπεφτε τὸ παιδὶ μὲ τὴν σημαία τυλιγμένο καὶ κτυποῦσε στοὺς βράχους. Ἔκανα νὰ τρέξω πρὸς τὰ ἐκεῖ καὶ δὲν μποροῦσα. Ναὶ προσπάθησα, νὰ πάω καὶ ἐγὼ ἐκεῖ... Τὸ παιδί... τρέξανε, χάλασε ὁ κόσμος, ἔγινε σεισμὸς ἐκείνη τὴν ὥρα ποὺ εἶδαν τὸ παιδί, ὅλος ὁ κόσμος ἀναστατώθηκε. Ποῦ νὰ πάω ἐγὼ παιδάκι τότε, νὰ χωθῶ, ἐκεῖ μέσα στὴν στοὰ τῆς Ἀκροπόλεως, νὰ μαζέψω... νὰ προσφέρω τί; Ἁπλῶς πῆρα τὰ πράγματά μου καὶ ἔφυγα. Σκοτώθηκε ἐκείνη τὴν ὥρα. Κτύπησε στοὺς βράχους καὶ ἐκτινάχθηκε. Τὸ θυμᾶμαι, τὸ βλέπω σὰν νὰ τὸ βλέπω τώρα. Αὐτὸ τὸ πρᾶγμα δὲν πρόκειται νὰ φύγει ποτὲ ἀπὸ τὰ μάτια μου, μόνο ὅταν πεθάνω!».

Ὁ Στάθης Ἀρβανίτης, μικρὸ παιδὶ κι αὐτός, θυμᾷται: «Ἤμουνα τότε ἑπτὰ χρονῶν. Μέναμε ἀκριβῶς κάτω ἀπ' τὴν Ἀκρόπολη. Ἐκείνη τὴν ἡμέρα στὶς 27 Ἀπριλίου -μιὰ ἡμέρα ἡλιόλουστη μὲ καθαρότατο οὐρανό- ὁ πατέρας μου εἶχε ἀπαγορέψει καὶ στὸν ἀδελφό μου καὶ στὴν μητέρα μου νὰ βγοῦνε ἀπ' τὸ σπίτι. Ἐγὼ ἤμουνα στὴν ταράτσα καὶ ἔπαιζα μὲ τὸ αὐτοκινητάκι μου. Ξαφνικὰ βλέπω ἕνα σῶμα, μᾶλλον πρέπει νά 'τανε τσολιάς, νὰ πέφτει ἀπὸ τὴν Ἀκρόπολη καὶ νὰ χτυπιέται στοὺς βράχους. Κατέβηκα κάτω καὶ τὸ ἀνέφερα στὸν πατέρα μου, ὁ ὁποῖος μέσα στὴν σύγχυση τὴν στιγμὴ ποὺ ἔμπαιναν οἱ Γερμανοί, κάπως δὲν μὲ πίστεψε. Μετὰ 15 ἡμέρες ἔρχεται καὶ μοῦ λέει: «Μικρὲ εἶχες δίκιο. Τὸ εἶπε τὸ BBC.>»>.

Μετὰ ἦλθαν οἱ νεογενίτσαροι γιὰ νὰ μᾶς πείσουν ὅτι ὁ Κωνσταντῖνος Κουκίδης "δὲν ὑπῆρξε". Οἱ κεμαλοναζὶ τῶν συνωστισμῶν, τῆς παράδοσης Ἐθνικῆς κυριαρχίας.

Ἴσως νὰ ἔχουν δίκιο. Δὲν "Ὑπῆρξε". Ὑπάρχει μέσα σὲ κάθε ἐλεύθερο μυαλό, σὲ κάθε Ἕλληνα ποὺ γνωρίζει ὅτι δὲν ἔχει δικαίωμα γονιδιακῆς ἐκμετάλλευσης τῆς καταγωγῆς του, παρὰ μόνο χρέος.

Ἕνα κολοσσιαῖο χρέος ποὺ πρέπει νὰ τὸ φέρουμε εἰς πέρας ἐπάξια. Τὸ νὰ γεννιέσαι Ἕλληνας, εἶναι ὑποχρέωση. Ἀλίμονο σὲ αὐτοὺς ποὺ βαυκαλίζονται γιὰ τὴν καταγωγὴ τοὺς χωρὶς νὰ γνωρίζουν τὸ χρέος τους. Τὸν ρόλο τους στὴν Γῆ.

Τὸ ἔθεσε ἄλλωστε ἄψογα ἡ Λιάνα Κανέλλη πρὶν λίγες ἡμέρες:

"Ἔχουν τὸ θράσος νὰ μιλοῦν στὴν Ἑλλάδα γιὰ τὸ μαχαίρι στὸ κόκκαλο. Ὅτι θὰ βάλουν λέει τὸ μαχαίρι στὸ κόκκαλο. Πού; Στὴν πατρίδα ποὺ ὑμνεῖ τὰ Ἱερὰ Ὀστᾶ τῶν Ἑλλήνων ποὺ ἔπεσαν γιὰ τὴν Ἐλευθερία! Τέτοια Ὕβρις..."

καὶ συμπληρώνει: "Ἡ Ἑλλάδα ὅμως εἶναι ἡ μόνη χώρα ποὺ ἔκανε τὸ κύριο ὄνομα "Ἐφιάλτης", οὐσιαστικό. Γιὰ νὰ γράφεται μὲ μικρὸ "ἔ" καὶ ὄχι κεφαλαῖο, ἐξασφαλίζοντας τοῦ τὴν ἀπαξίωση μέσα στοὺς αἰῶνες".

Ἐνάντια στὴν Λήθη

...καὶ γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς.

ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ

ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ
================
ΛΕΜΕ ΄΄ΑΥΓΟ΄΄ ΚΑΙ ΟΧΙ ΄΄ΩΟΝ΄΄....ΣΤΗ ΣΥΝΘΕΣΗ ΟΜΩΣ ΛΕΞΕΩΝ ΤΟ ΄΄ΑΥΓΟ΄΄....ΧΑΝΕΤΑΙ...ΚΑΙ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙ ΤΟ ΄΄ΩΟΝ΄΄...ΕΤΣΙ ΛΕΜΕ΄΄ΩΟΘΗΚΕΣ΄΄ ΚΑΙ ΟΧΙ ΄΄ΑΥΓΟΘΗΚΕΣ΄΄.....ΛΕΜΕ ΄΄ΩΑΡΙΟΝ΄΄ΚΑΙ ΟΧΙ ΄΄ΑΥΓΟΑΡΙΟΝ΄΄....ΛΕΜΕ ΄΄ΕΠΩΑΣΙΣ΄΄ΚΑΙ ΟΧΙ ΄΄ΕΠΑΥΓΩΣΙΣ΄΄.... ΑΡΑ ΤΟ ΄΄ΩΟΝ΄΄ ΩΣ ΛΕΞΙΣ ΖΕΙ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΖΩΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ....

ΛΕΜΕ ΄΄ΜΠΟΥΚΑΛΙ΄΄ ΚΑΙ ΟΧΙ ΄΄ΦΙΑΛΗ΄΄...ΟΜΩΣ ΣΤΗ ΣΥΝΘΕΣΗ ΛΕΞΕΩΝ ....ΛΕΜΕ ΄΄ΕΜΦΙΑΛΩΣΙΣ΄΄ ΚΑΙ ΟΧΙ ΄΄ΕΜΠΟΥΚΑΛΩΣΙΣ΄΄...ΖΗΤΟΥΜΕ ΄΄ΕΜΦΙΑΛΩΜΕΝΟ ΝΕΡΟ΄΄ ΚΑΙ ΟΧΙ ΄΄ΜΠΟΥΚΑΛΩΜΕΝΟ΄΄.

ΛΕΜΕ ΄΄ΨΩΜΙ΄΄ ΚΑΙ ΟΧΙ ΄΄ΑΡΤΟΣ΄΄....ΟΜΩΣ ΛΕΜΕ ΄΄ΑΡΤΟΠΟΙΕΙΟΝ΄΄...΄΄ΑΡΤΕΡΓΑΤΑΙ΄΄....ΟΜΩΣ ΤΟ ΄΄ΨΩΜΙ΄΄ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΗΝ π.χ. ΞΕΝΟΦΩΝ ...ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ Γ.14,5....ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΝ ....ΡΗΤΟΡΙΚΗ ...3,4,3 ΚΑΙ ΑΛΛΟΥ, ΟΠΟΥ ΄΄ΨΩΜΟΣ΄΄ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΡΤΟΣ ΚΑΙ Η ΜΠΟΥΚΙΑ-ΒΟΥΚΑ- ΑΡΤΟΥ ΕΛΕΓΕΤΟ΄΄ΟΨΟΝ΄΄ ΕΚ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΤΟ ΄΄ΟΨΩΝΙΟΝ΄΄ ...ΤΑ ΣΗΜΕΡΙΝΑ ΄΄ΨΩΝΙΑ΄΄...ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΡΗΜΑ ΟΨΩΝΩ, ΠΟΥ ΕΝΝΟΕΙ ΤΗΝ ΑΓΟΡΑ ΤΡΟΦΙΜΩΝ....

ΕΑΝ ΑΝΕΛΥΑΜΕΝ ΤΑΣ ΛΕΞΕΙΣ ΘΑ ΔΙΕΠΙΣΤΩΝΑΜΕΝ, ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΥΝΕΧΩΣ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ....ΔΗΛ. Ο ΠΛΟΥΤΟΣ ΛΕΞΕΩΝ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΕΜΦΑΝΗ ΤΗΝ ΛΕΞΙΠΕΝΙΑΝ ΤΗΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ.

ΛΕΜΕ ΄΄ΠΑΠΟΥΤΣΙ΄΄ ΚΑΙ ΟΧΙ ΄΄ΥΠΟΔΗΜΑ΄΄....ΑΛΛΑ ΄΄ΥΠΟΔΗΜΑΤΟΠΟΙΕΙΟΝ΄΄...΄΄ΥΠΟΔΗΜΑΤΟΠΟΙΟΣ΄΄....

΄΄ΡΟΥΧΟ΄΄ ΚΑΙ ΟΧΙ ΄΄ΕΝΔΥΜΑ΄΄...ΑΛΛΑ ΛΕΜΕ ΄΄ΕΝΔΥΩ-ΕΠΕΝΔΥΩ΄΄....΄΄ΕΠΕΝΔΥΣΙΣ΄΄

....ΛΕΜΕ΄΄ΚΥΝΗΓΙ΄΄ ΚΑΙ ΟΧΙ ΄΄ΘΗΡΑ΄΄ ...ΑΛΛΑ

ΛΕΜΕ΄΄ΛΑΘΡΟΘΗΡΑΣ΄΄...΄΄ΘΗΡΕΥΩ΄΄....΄΄ΘΗΡΑΜΑ΄΄ΚΑΙ ΄΄ΧΡΥΣΟΘΗΡΑΣ΄΄....

ΛΕΜΕ ΄΄ΠΑΝΤΟΤΕ΄΄ ΚΑΙ ΟΧΙ ΄΄ΑΕΙ΄΄ ΑΛΛΑ ΕΠΙΣΗΣ ΛΕΜΕ΄΄ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΣ΄΄ΚΑΙ ΄΄ΑΕΙΘΑΛΗΣ΄΄

...ΛΕΜΕ ΄΄ΤΑΦΟΣ΄΄ ΚΑΙ ΟΧΙ ΄΄ΤΥΜΒΟΣ΄΄...ΑΛΛΑ ΛΕΜΕ ΄΄ΤΥΜΒΩΡΥΧΟΣ΄΄....΄΄ΕΠΙΤΥΜΒΙΟΣ΄΄
...ΛΕΜΕ ΄΄ΘΑΛΑΣΣΑ΄΄ ΚΑΙ ΟΧΙ ΄΄ΠΟΝΤΟΣ΄΄

....ΑΛΛΑ ΕΠΙΣΗΣ ΛΕΜΕ΄΄ΠΟΝΤΟΠΟΡΟΣ΄΄....΄΄ΥΠΕΡΠΟΝΤΙΟΣ΄΄....΄΄ΠΟΝΤΙΣΙΣ΄΄....
ΛΕΜΕ ΄΄ΒΛΕΠΩ΄΄ ΚΑΙ ΟΧΙ ΄΄ΔΕΡΚΟΜΑΙ΄΄ , ΑΛΛΑ ΛΕΜΕ ΕΠΙΣΗΣ ΄΄ΟΞΥΔΕΡΚΗΣ΄΄.
ΛΕΜΕ ΄΄ΦΡΟΝΤΙΣ΄΄ ΚΑΙ ΟΧΙ ΄΄ΚΗΔΟΣ΄΄....ΑΛΛΑ ΛΕΜΕ ΄΄ΚΗΔΕΜΩΝ΄΄....΄΄ΚΗΔΕΙΑ΄΄(ΦΡΟΝΤΙΣ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ)...
ΛΕΜΕ ΄΄ΠΟΡΤΑ΄΄ ΚΑΙ ΟΧΙ ΄΄ΘΥΡΑ΄΄...ΑΛΛΑ ΛΕΜΕ ΕΠΙΣΗΣ ΄΄ΠΑΡΑΘΥΡΟ΄΄...΄΄ΘΥΡΩΡΟΣ΄΄....΄΄ΘΥΡΟΚΟΛΛΗΣΙΣ΄΄.

Ἡ Αὐτοκράτειρα Θεοφανώ. Tὴν κατηγόρησαν ὅτι δολοφόνησε τρεῖς αὐτοκράτορες...

Περίληψη

ΘΕΟΦΑΝΩ Η ΕΣΤΕΜΜΕΝΗ ΦΟΝΙΣΣΑ

«Θριάμβευε η Θεοφανώ, κυβερνούσε, πίστευε στη δύναμή της· Κίρκη του 10ου αιώνα, δεν μετέβαλε σε χοίρους εκείνους που την αγαπούσαν, αλλά σε σκλάβους, σε δούλους που έσκυβαν το κεφάλι μπροστά σε κάθε υποταγή της. Εξουσίαζε, ήταν αδάμαστη, ήταν σκληρή, ήταν λύκαινα, όπως την αποκάλεσε ο σύγχρονός της Λέων ο διάκονος. Βασίλευε, κυβερνούσε από τον γυναικωνίτη, μισούσε χωρίς ν' αγαπάει, ώσπου κάποια αυγή, όταν πρωτόνιωσε τον έρωτα, τον πλάστη και τον χαλαστή, γνώρισε μετά από μια ανόσια πράξη της ένα τέλος φρικιαστικότερο από το θάνατο για το χαρακτήρα της: την τέλεια εξαφάνιση για πολλά χρόνια από το προσκήνιο της ζωής της Αυτοκρατορίας. Είδα με αγάπη τους ήρωές μου, τόνισα τις μεγαλοσύνες τους, φανέρωσα, όσο μου επέτρεπαν τα μέσα μου, τον χαρακτήρα τους. Μην βιαστείτε να τους κρίνετε, η εποχή ήταν αλλιώτικη, οι άνθρωποι πιο άγριοι, το έγκλημα συγχωριότανε πολλές φορές...».


Η αγία Θεοφανώ η Βασίλισσα, απεικόνιση σε εκκλησιαστικό βιβλίο

Ἡ Αὐτοκράτειρα Θεοφανώ. Tὴν κατηγόρησαν ὅτι δολοφόνησε τρεῖς αὐτοκράτορες...

Σύζυγος δύο αὐτοκρατόρων, μητέρα του Βασιλείου Βουλγαροκτόνου καὶ ἀδίστακτη πολιτικός. Ἡ αὐτοκράτειρα του Βυζαντίου, Θεοφανώ, ὀργάνωσε τὴ δολοφονία του συζύγου της γιὰ νὰ τον ἀντικαταστήσει με τον ἐραστὴ της καὶ ἀνιψιό του, Ἰωάννη Τσιμισκή.

 ¨Η Θεοφανώ γεννήθηκε στὴν Πελοπόννησο καὶ ἦταν κόρη ἑνὸς ταπεινοῦ ταβερνιάρη. Κανείς δὲν ξέρει πώς κατάφερε μία φτωχή κοπέλα ἀπὸ ἄσημη οἰκογένεια νὰ φτάσει στὸ ὑψηλότερο ἀξίωμα της βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας.

 Μία ἐκδοχὴ εἶναι ὅτι ἔγινε διαγωνισμός όμορφιάς γιὰ νὰ ἐπιλεχθεῖ ἡ νύφη του μελλοντικοῦ αὐτοκράτορα καὶ ἡ Θεοφανώ ξεχώρισε γιὰ τα κάλλη της.

Ἡ ἄλλη ἐκδοχὴ μιλάει γιὰ ἕναν φιλήδονο νεαρό διάδοχο, τον Ρωμανό, ὁ ὁποῖος μαγεύτηκε ἀπ’ την ἀξεπέραστη γοητεία της Πελοποννήσιας. Θεοφανώ 

Η καταγωγή της νύφης σχολιάστηκε ἀρνητικά ἀπὸ τους αὐλικούς καὶ ἰδιαίτερα ἀπὸ τον πατέρα του γαμπροῦ, τον Αὐτοκράτορα Κωνσταντῖνο Ζ’, ποὺ ἤθελε μία ἀριστοκράτισσα στὸν θρόνο. Το 956, ὁ διάδοχος Ρωμανός καὶ ἡ Θεοφανώ παντρεύτηκαν.

 Πολύ σύντομα, ἡ Θεοφανώ ἔμεινε ἔγκυός καὶ ο Ρωμανός, παρά την ἀδυναμία πού της εἶχε, ἐπέστρεψε στὶς ἐρωμένες του. Τα πρῶτα χρόνια του γάμου ἡ Θεοφανώ ἔμενε συνεχῶς ἔγκυος καὶ οἱ δολοπλοκίες της αὐλῆς δὲν την ἀπασχολοῦσαν.

Ὅμως, ὅταν πέθανε ὁ Αὐτοκράτορας το 959, οἱ αὐλικοί «κατασπάραξαν» τὴ νύφη του. Την κατηγόρησαν ὅτι τον δηλητηρίασε, γιατί ὁ Αὐτοκράτορας συνέχιζε νὰ τὴ δυσφημεῖ στὸ γιὸ του.

Ἡ ἐνοχὴ της δὲν ἀποδείχτηκε ποτέ καὶ ἡ Θεοφανώ ἔγινε αὐτοκράτειρα, στὸ πλάϊ του Ρωμανοῦ ποὺ στέφθηκε ἐλέῳ θεοῦ, Αὐτοκράτορας τῶν Ρωμαίων.

Η νέα αὐτοκράτειρα ἀσκοῦσε τεράστια ἐπιρροή στὸν ἄντρα της, ποὺ δὲν τον γοήτευε ἡ πολιτική καὶ προτιμοῦσε νὰ γλεντοκοπάει με ὡραῖες γυναῖκες.

Μετά την στέψη του ἄντρα της ὡς αὐτοκράτορα του Βυζαντίου ἡ Θεοφανώ στρέφεται ἀποφασιστικά ἐναντίον της ὑπόλοιπης οἰκογένειας του πεθαμένου αὐτοκράτορα, ἀρχῆς γενομένης ἀπὸ τις ἀδελφὲς του Ρωμανοῦ.

Χρησιμοποιῶντας την ἐπιρροή της στὸν σύζυγο της, τον πείθει τελικά ὅτι ἡ ζωή του παλατιοῦ δὲν ταιριάζει στὶς ἀδελφὲς του, δὲν τις κάνει εὐτυχισμένες καὶ καλύτερα γιὰ αὐτὲς θὰ ἦταν νὰ βροῦν τὴ γαλήνη πού τους λείπει σε ἕνα μοναστήρι προσευχόμενες.

Φαίνεται ἀπὸ τα ἀποτελέσματα πῶς ἡ γοητεία της ἔχει ἐπίδραση στὸν σύζυγο γιατί μετά τις ἱκεσίες τῶν ἀδελφῶν, οἱ ὁποῖες δίχως τὴ θέλησή τους ὁδηγοῦνταν στὸ μοναστήρι, οὔτε τα παρακάλια της μητέρας του Ρωμανοῦ, Ἑλένης, ἔπιασαν τόπο.

Ἔτσι οἱ πέντε κόρες του πιθανότατα δολοφονημένου Κωνσταντίνου Ζ’ στέλνονται ὑπὸ την ἐποπτεία του Πατριάρχη Πολύευκτου σε μοναστήρι, ὁποῦ κουρεύονται καὶ κλείνονται σε κελί φυλακισμένες κανονικά.

Κατόπιν ἡ Θεοφανώ περιόρισε την πεθερά της Ἑλένῃ στὰ ἰδιαίτερα διαμερίσματά της ἀφήνοντάς τη νὰ θρηνεῖ τον χαμό του ἄντρα της καὶ τὴ δυστυχία τῶν κοριτσιῶν της.

Ὁ Ρωμανός ὄχι μόνο δὲν προβληματιζόταν γιὰ τις πράξεις της συζύγου του, ἀλλὰ τὴ γέμιζε πλούτη ἀδειάζοντας το ταμεῖο του κράτους.

Ἐπίσης αὐτὸ ποὺ ἔδειχνε νὰ τον ἐνδιαφέρει περισσότερο δὲν ἦταν ἡ διοίκηση της αὐτοκρατορίας ὅσο οἱ ἀπολαύσεις καὶ οἱ ἀκολασίες, στὶς ὁποῖες ἐπιδιδόταν με ὅλο του το εἶναι.

Ἔτσι οἱ κρατικές ὑποθέσεις εἶχαν περάσει στὰ χέρια ἑνὸς Ἰωσήφ Βρίγγα, στόν ὁποῖο ὅμως δὲν ἀσκοῦσε καμιά ἐπιρροή ἡ φιλόδοξη καὶ μᾶλλον ἐπικίνδυνη αὐτοκράτειρα.

Στὸ μεταξύ, αὐτὸ ποὺ την εἶχε ἐξαντλήσει ἦταν οἱ συνεχόμενες ἐγκυμοσύνες της: τέσσερα παιδιά σε ἕξι χρόνια γάμου. Πρᾶγμα ποὺ την ἐμπόδιζε ἀντικειμενικά νὰ πραγματοποιήσει τις φιλοδοξίες της καὶ νὰ ἱκανοποιήσει την ἀκόρεστη δίψα γιὰ ἐξουσία ποὺ τὴ διακατεῖχε.

Η ξέφρενη ζωή, ἡ ἀδιάκοπη κραιπάλη καὶ οἱ καταχρήσεις, εἶχαν ἄσχημη κατάληξη γιὰ το Ρωμανό. Το 963, ὁ Αὐτοκράτορας πέθανε σε ἡλικία μόλις 26 ἐτῶν.

Οἱ αἰτίες του θανάτου ἀπὸ κάποιους ἀποδόθηκαν στὸν ἐκλύτῳ βίο, ὡστόσο ὁ Λέων Διάκονος ἔγραψε ὅτι «οἱ περισσότεροι ὑποψιάζονται ὅτι το δηλητήριο του το ἔδωσαν ἀπὸ τον γυναικωνίτη», φωτογραφίζοντας τὴ Θεοφανώ.

Γιὰ ἀκόμα μία φορά ἡ Θεοφανώ βρέθηκε στὸ στόχαστρο των αὐλικῶν, οἱ ὁποῖοι τὴ μισοῦσαν. Φυσικά τὴ θεώρησαν ὕποπτη γιὰ τον θάνατό του, ἄν καὶ δὲ φαινόταν νὰ ἔχει κανένα συμφέρον, ἀφοῦ ἡ ἀπώλεια του Ρωμανού, ἄφηνε την ἴδια καὶ τα παιδιά της ἀπροστάτευτα σε ἕνα ἐχθρικὸ παλάτι.

Η συμμαχία με τον νονό τῶν παιδιῶν της, Νικηφόρο Φωκά ποὺ κατέληξε σε γάμο

Ο πρωτότοκος γιὸς της καὶ διάδοχος του θρόνου, Βασίλειος, ἦταν πολύ μικρός καὶ οἱ ἰσχυρότεροι σύμβουλοι του νεκροῦ αὐτοκράτορα ἐποφθαλμιοῦσαν το θρόνο.

Ο μεγαλύτερος ἀντίπαλος της Θεοφανοῦς ἦταν ὁ εὐνούχους Ἰωσήφ Βρίγγας, ἀλλὰ ἡ πανούργα αὐτοκράτειρα βρῆκε τρόπο νὰ τον ἀντιμετωπίσει.

Ἐπανέφερε στὸ παλάτι τον σκληροτράχηλο στρατηγό Νικηφόρο Φωκά, ὁ ὁποῖος μόλις εἶχε ὁλοκληρώσει με ἐπιτυχία την ἐκστρατεία στὴν Κρήτη καὶ ἦταν φοβερά ἀγαπητός στὸν λαό.

Ὁ Φωκάς στέφθηκε αὐτοκράτορας στὴν Καισάρεια καὶ μπῆκε θριαμβευτής στὴν Κωνσταντινούπολη, ὁποῦ κυβερνοῦσε ἄτυπα ὁ Ἰωσήφ Βρίγγας. Μετά ἀπὸ αἱματηρές ὁδομαχίες, ὁ Φωκᾶς ἑδραίωσε την κυριαρχία του καὶ νυμφεύτηκε την αὐτοκράτειρα Θεοφανώ.

Ὁ γάμος τους προκάλεσε τεράστιο σκάνδαλο, γιατί ὁ Φωκᾶς ἦταν πνευματικός πατέρας του δύο γιῶν της Θεοφανοῦς καὶ ἡ συγγένεια θεωροῦνταν πολύ στενή γιὰ γάμο.

Ὁ Πατριάρχης Πολύευκτος ποὺ μισοῦσε τὴ Θεοφανώ καὶ ἤθελε νὰ την ξεφορτωθεῖ με κάθε τρόπο, ἐκμεταλλεύτηκε την εὐκαιρία γιὰ νὰ ἐμποδίσει τον γάμο.

Ἀφόρισε τον Φωκά καὶ ἀρνοῦνταν νὰ εὐλογήσει τὴ βασιλεία του, ὅσο βρισκόταν στὸ πλευρό του ἡ Θεοφανώ.

 Ὁ Φωκᾶς «ξεμπέρδεψε» με τον Πατριάρχη, ὅταν δύο μάρτυρες ὁρκίστηκαν ὅτι ὁ Φωκᾱς δὲν ἦταν νονός τῶν παιδιῶν της Θεοφανοῦς.

Η δολοφονία του Νικηφόρου Φωκά με συνεργό τον ἐραστὴ της Θεοφανοῦς, Ἰωάννη Τσιμισκή

Ὁ Φωκᾶς ἦταν ἡ λύση ἀνάγκης σε μία κρίσιμη περίοδο στὴ ζωή της Θεοφανοῦς. Ὅταν ἡ κατάσταση ἐξομαλύνθηκε, ἡ Θεοφανώ ἄρχισε νὰ παρατηρεῖ τα ἐλαττώματα του νέου συζύγου της.

Ἦταν πολύ μεγαλύτερός της, ὑπερβολικά σοβαρός καὶ τραχύς χαρακτῆρας. 

Ὁ στρατηγός ἦταν συνηθισμένος στὴν πειθαρχία καὶ τὴ λιτότητα του στρατοῦ, κοιμόταν στὸ πάτωμα καὶ φοροῦσε ἕνα χοντρό μάλλινο πουκάμισο μέσα ἀπὸ τα ροῦχα του, πού του ἔγδερνε το δέρμα ὡς τιμωρία γιὰ τις ἁμαρτίες του.

Η θρησκοληψία του δὲν ταίριαζε εὔκολα με τα «ἤθη» της γυναίκας του. 

Ἡ Θεοφανώ μποροῦσε νὰ παραβλέψει τις παραξενιές του στὴν προσωπική του ζωή, ἀλλὰ δὲν ἀνεχόταν την ἀνικανότητά του στὴ διακυβέρνηση της αὐτοκρατορίας, ποὺ προκαλοῦσε τεράστια λαϊκή δυσφορία.

Ο στρατηγός ἀποδείχτηκε ἀκατάλληλος αὐτοκράτορας καὶ ἡ Θεοφανώ, γιὰ νὰ μὴ φθείρεται ὁ θρόνος τῶν παιδιῶν της, ἀποφάσισε νὰ τον ἀντικαταστήσει με τον ἀνιψιό του, Ἰωάννη Τσιμισκή, πού ἦταν καὶ ἐραστής.

Το βράδυ της 10ης Δεκεμβρίου του 969, ὁ Τσιμισκής ἔφτασε στὴν Κωνσταντινούπολη, ἀφοῦ διέσχισε τον Βόσπορο μέσα σε τρομερή καταιγίδα.

Η Θεοφανώ ἔφυγε νωρίς ἀπὸ την κρεβατοκάμαρα του καὶ ἄφησε την πόρτα ξεκλείδωτη. Λίγες ὧρες μετά, μπῆκε κρυφά στὸ δωμάτιο ὁ Τσιμισκής με τους ἄντρες του καὶ σκότωσαν τον Αὐτοκράτορα.

Ἡ Θεοφανώ συμμετεῖχε στὴ δολοφονία, ὑπὸ την προϋπόθεση ὅτι ὁ νέος αὐτοκράτορας Τσιμισκής θὰ την παντρευόταν γιὰ νὰ συνεχίσει τὴ βασιλεία της.

Ὅμως ὁ μεγάλος ἐχθρὸς της, ὁ Πατριάρχης Πολύευκτος, ἐπανῆλθε δριμύτερος. Ἀρνήθηκε νὰ στέψει τον Τσιμισκή αὐτοκράτορα, ἐκτὸς ἄν την ἔδιωχνε ἀπὸ την Κωνσταντινούπολη.

Ὁ ἐραστὴς της αὐτοκράτειρας ἐπιθυμοῦσε την ἐξουσία πιὸ πολύ ἀπὸ τὴ Θεοφανώ καὶ την ἐξόρισε στὰ Πριγκιπόννησα. Τον ἑπόμενο χρόνο, ὁ Τσιμισκής παντρεύτηκε την κόρη του Αὐτοκράτορα Κωνσταντίνου Ζ’, Θεοδώρα, ποὺ με ἐντολὴ της Θεοφανούς εἶχε φυλακιστεῖ σε μοναστήρι.

Το 975, ὁ γιὸς της Θεοφανοῦς, Βασίλειος, διαδέχτηκε τον Τσιμισκή καὶ ἐπανέφερε τὴ μητέρα του στὴν αὐλὴ, ἡ ὁποία ὑποσχέθηκε νὰ μείνει μακριά ἀπὸ την πολιτική ζωή του παλατιοῦ.

Ἄλλωστε δὲν μποροῦσε νὰ κάνει καὶ διαφορετικά. Ο Βασίλειος σύντομα ἀπέκτησε το προσωνύμιο Βουλγαροκτόνος καὶ δὲν ἔμοιαζε με τους ἀδύναμους ἡγέτες του παρελθόντος.

Στήν πολυετῆ βασιλεία του, δὲν κοίταξε ποτέ τα συμφέροντα μιᾶς γυναίκας, ἀλλὰ ὑπηρέτησε με ἀφοσίωση καὶ ἐπιτυχία την αὐτοκρατορία.



Ἡ Θεοφανώ πέθανε στὸ μοναστήρι της στὶς 10 Νοεμβρίου του 893 ἡ 897.

Ἡ Θεοφανώ τιμήθηκε με ἀγιοκατάταξη ἀπὸ την Ορθόδοξη Εκκλησία μετά τον θάνατό της καὶ ἐτάφη στὸν ναό των Αγίων Αποστόλων.

 Η μνήμη της τιμᾶται στὶς 16 Δεκεμβρίου καὶ το λείψανό της φυλάσσεται ὁλόκληρο ἐντὸς του ναού του Αγίου Γεωργίου στὸ Φανάρι[2]

. Μετά το θάνατό της, ὁ σύζυγός της ἔχτισε μία ἐκκλησία, με σκοπό νὰ την ἀφιερώσει σε αὐτὴν. Ὅταν αὐτὸ του ἀπαγορεύτηκε, ἀποφάσισε νὰ την ἀφιερώσει στοὺς «Ἁγίους Πάντες», ἔτσι ὥστε ἄν η σύζυγός του ἀξιοποιοῦνταν, νὰ τιμᾶται καὶ αὐτὴ την ἡμέρα της μνήμης της[3]. Σύμφωνα με την παράδοση, ὁ Λέων ἦταν αὐτὸς ὁ ὁποῖος ἐπέκτεινε την γιορτή της Κυριακῆς μετά την Πεντηκοστή ἀπὸ ἡμέρα μνήμης ὅλων των Μαρτύρων σε γενικό ἑορτασμό τῶν Ἁγίων Πάντων, μαρτύρων καὶ μὴ[4].



Συγγραφέας: ΚΥΡΙΑΖΗΣ ΚΩΣΤΑΣ
Εκδότης: ΕΣΤΙΑ

ΒΑΚΧΕΣ ΕΥΡΙΠΙΔΗ (Απόσπασμα χορού)

ΒΑΚΧΕΣ ΕΥΡΙΠΙΔΗ (Ἀπόσπασμα χοροῦ)


Euripides Trag., Bacchae Line 73


ΧΟΡΟΣ

….τὰ νομισθέντα γὰρ αἰεὶ Διόνυσον ὑμνήσω.

ὦ μάκαρ, ὅστις εὐδαίμων τελετὰς θεῶν εἰδὼς


βιοτὰν ἁγιστεύει καὶ θιασεύεται ψυχὰν


ἐν ὄρεσσι βακχεύων ὁσίοις καθαρμοῖσιν,


τά τε ματρὸς μεγάλας ὄργια Κυβέλας θεμιτεύων


ἀνὰ θύρσον τε τινάσσων κισσῶι τε στεφανωθεὶς


Διόνυσον θεραπεύει.

ἴτε βάκχαι, ἴτε βάκχαι, Βρόμιον παῖδα θεὸν θεοῦ

85 Διόνυσον κατάγουσαι Φρυγίων ἐξ ὀρέων Ἑλλάδος

εἰς εὐρυχόρους ἀγυιάς, τὸν Βρόμιον·



ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΗ ΑΠΟΔΟΣΗ



ΒΑΚΧΕΣ: ΧΟΡΟΣ

…. καὶ με τα πατροπαράδοτα ἐγὼ θὰ ὑμνήσω τον Διόνυσο.

Ω! μακάριε, ποὺ ἔχεις την χάρη νὰ γνωρίζεις θεῖες τελετές,

στὰ ὄρη ἐξαγνίζεις την ψυχή σου χορεύοντας

τους καθαρμούς τους ὅσιους ἐκτελῶντας

τῶν μεγάλων μυστηρίων της μητέρας Κυβέλης,

τινάζοντας ψηλά τον θύρσο, στεφανωμένος με κισσό,

τιμῶντας ἔτσι τον Διόνυσο.

Ἐμπρὸς Βάκχες, ἐμπρὸς! Το θεϊκό παιδί της Βριμοῦς,

τον Διόνυσο, φέρτε τον ἀπὸ τα ὄρη της Φρυγίας

σε διάπλατους δρόμους Ἑλληνικούς, με Κοσμική ἐνέργεια..


ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΗ ΣΗΜΕΙΩΣΗ .

Βριμῶ: Ἀρχαίγονη θεά της πρωταρχικῆς δημιουργικῆς ἐνέργειας.

Βλέπε στὴν ἀρχὴ τῶν Ἀργοναυτικῶν.

Ο Σαβάζιος εἶναι ὁ Φρύγιος Διόνυσος. Πολλές Διονυσιακές τελετές ἦταν κοινές στοὺς Φρύγες καὶ τους Ἕλληνες.

ΠΙΝΑΚΑΣ

Η ὑπερκόσμια Βριμῶ, δίνει την δημιουργική ἐνέργεια του οἴνου στὸν Διόνυσο.

ΒΡΙΜΩ: Η ΥΠΕΡΚΟΣΜΙΑ ΘΕΟΤΗΤΑ

ΒΡΙΜΩ: Η ΥΠΕΡΚΟΣΜΙΑ ΘΕΟΤΗΤΑ
ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΑ γραμμή 17

Βριμοῦς τ' εὐδυνάτοιο γονὰς, ἠδ' ἔργ' ἀΐδηλα Γηγενέων, οἳ λυγρὸν ἀπ' οὐρανοῦ ἐστάξαντο σπέρμα γονῆς, τὸ πρόσθεν ὅθεν γένος ἐξεγένοντο θνητῶν, οἳ κατὰ γαῖαν ἀπείριτον ἀιὲν ἔασι•



ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ


Της παντοδύναμης Βριμοῦς ἦταν ἀπότοκα τα ἔργα πού φανερώθηκαν στὴν Γῆ, ἀπὸ αὐτούς ποὺ γεννήθηκαν ἀπὸ σπέρμα πού ἔσταξε ἀπὸ τον Οὐρανὸ, ἐνῶ δὲν ἀντιλαμβάνονταν (οἱ θνητοί) το προηγούμενο γένος, ποὺ ἦταν ἄτρωτο ἀπὸ την ἐπίδραση της Γαίας.

ΠΑΡΑΠΟΜΠΗ: Από το βιβλίο του Δ. Γουδή «Μυστήρια Ελευσίνος,» σελ.85.

"ἱερόν ἔτεκε πότνια κοῦρον, Βριμῶ Βριμόν" κήρυσσε ὁ Ἱεροφάντης τῶν Ἐλευσινίων, ἐπιδεικνύοντας τον "ἐν σιωπή τεθερισμένον στάχυ".

ΣΧΟΛΙΑ:: «Γέννησε ἱερόν υἱόν (τον Διόνυσο) ἡ σεβάσμια Βριμῶ, ὅμοιον με τον ἑαυτόν της». Το «βρόμος» συμβολίζει το ἀπόμακρο καὶ ἀπρόσωπο ποὺ προκαλεῖ δέος καὶ φόβο θανάτου στοὺς θνητούς.

Στὰ λεξικά ἀναφέρεται καὶ σὰν ὁ θόρυβος ἐξ αἰτίας ἀστραπῆς ἡ φωτιᾶς ποῦ προξενεῖ ἀνησυχία, ὅπως καὶ μουρμουρητό ἐξαγριωμένου ἀνθρώπου ἡ θηρίου. Ἐξ οὐ καὶ «βροντή», «βρυχηθμός» κ.α. Γι αὐτὸ ὅταν ἔλεγε ὁ Ἱεροφάντης αὐτὴν την (συμβολική) φράση ἐπικρατοῦσε ἀπὸ τους μύστες ἀπόλυτη σιγή.

Η ἀναγωγὴ της γέννησης του Διονύσου ἀπὸ την Σεμέλη στὴν Βριμῶ, συμβολίζει τον ὑπερκόσμιο χαρακτῆρα του.

Οἱ ὑπερκόσμιες ἀναγωγὲς εἶναι γιὰ τους μύστες, γιατί ἀνόητοι σοφιστές τις βεβηλώνουν.

ΕΙΚΟΝΑ ΑΡΧΑΪΚΟΥ ΑΓΓΕΙΟΥ: Ὑπερκόσμια κοσμογονική θεά ποὺ της ἀποδίδονται διάφορες ἐπωνυμίες.

21η ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1967: ΟΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΠΩΘΗΚΑΝ

Αλήθεια... Η αλήθεια είναι τόσο περίεργο πράγμα.

Όσο και αν μας πειράζει, όσο και αν μας ξεβολεύει, όσο και αν μας πονάει ή μας καταδιώκει, τόσο μας απελευθερώνει και κυρίως μας... λυτρώνει. Και όσα χρόνια και αν περάσουν κάποια στιγμή έρχεται στο φως και αναζητά τη θέση της με ένα και μοναδικό σκοπό: την απονομή της δικαιοσύνης. Εξάλλου, όπως είχε πει ο Αριστοτέλης: «Το αληθές και το Δίκαιο είναι από τη φύση, πιο δυνατά από το ψευδές και το άδικο».

Οι ιστορικοί, αλλά και πολλοί άλλοι επιστήμονες - όπως οι κοινωνιολόγοι - έχουν καταλήξει στο ότι η νομοτελειακή σχέση αιτίας και αιτιατού – ως προς την Ιστορία – μπορεί να εμφανιστεί πολλά χρόνια μετά την εκδήλωση του αιτίου. Δηλαδή, μπορεί να περάσουν και δεκαετίες μέχρι να εκδηλωθεί και να πραγματοποιηθεί το αποτέλεσμα που δημιουργήθηκε από το εκάστοτε αίτιο.

Η 21η Απριλίου του 1967 δεν ήταν μια ξαφνική, παρορμητική ενέργεια για εξουσία των στρατιωτικών που την εκτέλεσαν ή που θέλησαν να καταλύσουν την όποια δημοκρατία υπήρχε. Ήταν αντίθετα η συνειδητή επιλογή του συνόλου σχεδόν του ελληνικού στρατού της εποχής να αναχαιτίσει έναν αντίπαλο, που ελάχιστοι τότε διέβλεπαν και που σήμερα είναι από τους περισσότερους Έλληνες ορατός. Αυτός ο αντίπαλος δεν είναι άλλος από τη σημερινή επονομαζόμενη Παγκοσμιοποίηση. Δηλαδή, την κατάργηση κάθε Έθνους.

Πήρε λοιπόν χρόνια, έγιναν διαπλανητικές ραδιουργίες, πραγματοποιήθηκαν σχέδια επί σχεδίων μυστικών υπηρεσιών – μα και κυβερνήσεων – για να βρεθεί σήμερα αυτός ο «αντίπαλος» να κουνά κυνικά, απειλητικά και δικτατορικά – εξάλλου ετοιμάζεται εγκαθίδρυση της Παγκόσμιας Δικτατορίας - το δάχτυλο σε παγκόσμια κλίμακα. Αυτή τη διαφαινόμενη αλλοίωση του εθνικού φρονήματος στην Ελλάδα, την υφαρπαγή του εθνικού πλούτου, την προσπάθεια ισοπέδωσης κάθε δύναμης που αντιστεκόταν σε δυνάμεις εχθρικά διακείμενες προς τον ελληνισμό, όλα τα παραπάνω θέλησαν τότε να σταματήσουν οι Έλληνες στρατιωτικοί. Και το κατάφεραν. Ίσως γι’ αυτό η 21η Απριλίου, η λεγόμενη αρχή της δικτατορίας στη χώρα μας, δε φαίνεται να έχει καμία σχέση με τις δικτατορίες που έγιναν σε άλλες χώρες, είτε στην Ευρώπη (Πορτογαλία, Ισπανία), ή στα κράτη της Λατινικής Αμερικής. Απόδειξη ότι πολύς λόγος έγινε παγκόσμια για την 21η Απριλίου του 1967, αλλά ελάχιστοι αναφέρθηκαν ή αναφέρονται στην τουρκική δικτατορία του 1980. Μάλιστα, ο Κενάν Εβρέν πέρασε στην ηγεσία της Τουρκίας ως επικεφαλής του στρατιωτικού πραξικοπήματος που πραγματοποιήθηκε στις 12 Σεπτεμβρίου του 1980.

Ένα συμβούλιο εθνικής ασφαλείας, αποτελούμενο από μέλη της ανωτάτης στρατιωτικής ηγεσίας, ονόμασε τον στρατηγό Εβρέν αρχηγό του κράτους, διέλυσε τα πολιτικά κόμματα και την εθνοσυνέλευση, ανέστειλε το Σύνταγμα και κήρυξε στρατιωτικό νόμο.

Βέβαια, οι διαθέσεις της Παγκοσμιοποίησης είχαν ξεκινήσει να φαίνονται από πολύ νωρίτερα, με την καταστροφή της Μικράς Ασίας και μετέπειτα με τον λεγόμενο εμφύλιο πόλεμο των ετών 1946 -1949. Τότε, ο κομμουνιστικός διεθνισμός δέχτηκε στην ελληνική γη πλήγμα, χωρίς όμως να εξαλειφθεί. Αντίθετα, με την βοήθεια ξένων παραγόντων έφτασε να προβάλλει λίγο αργότερα ως το εδώ ισχυρό κατεστημένο και μάλιστα αντιμιλιταριστικό.

Μια δεκαετία μετά το τέλος του εμφυλίου, στα 1960, εμφανίζεται στην πολιτική ζωή της χώρας ένας οικονομολόγος από την Αμερική, ο γιος του παλαιού πολιτικού και πρωθυπουργού της μετακατοχικής περιόδου Γ. Παπανδρέου. Ο γιος, ονομαζόταν Ανδρέας Παπανδρέου. Από τις πρώτες του ενέργειες - χωρίς να είναι αρμόδιος - θα αναμιχθεί στην Κύπρο που μόλις λίγα χρόνια πριν είχε αποκτήσει την ανεξαρτησία της από τους Άγγλους. Επισκέπτεται το νησί και πρωτοστατεί στη δημιουργία ενός κινήματος κεντρώων στρατιωτικών!!! Στο λεγόμενο «ΑΣΠΙΔΑ». Κατά νου, είχε τη σκέψη να χρησιμοποιήσει την οργάνωση αυτή ως αιχμή του δόρατος προς άλωση του στρατού και επιβολή των προθέσεων που του είχαν εμπιστευτεί. Η αποκάλυψη του «ΑΣΠΙΔΑ» και του ρόλου του Ανδρέα Παπανδρέου, η δίκη που ακολούθησε, όλα αυτά συσπείρωσαν περισσότερο τους δεξιούς αξιωματικούς (οργάνωση «ΙΔΕΑ») και έκτοτε η μεταξύ τους καχυποψία, δηλαδή στρατιωτικών και ομάδας του Ανδρέα Παπανδρέου, συνεχώς μεγάλωνε.

Το Νοέμβριο του 1963, οι εκλογές δίνουν τη νίκη στο Γεώργιο Παπανδρέου και ο τότε αρχηγός της ΕΡΕ, Κωνσταντίνος Καραμανλής, αρνούμενος την ήττα αναχωρεί για το Παρίσι – ως αυτοεξόριστος – αφήνοντας χωρίς «ικανό» ηγέτη τη δεξιά. Τον Ιούλιο λοιπόν του 1965, ο τότε υπουργός της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, για προσωπικούς του λόγους ..., αποχωρεί από την κυβέρνηση Παπανδρέου πείθοντας και άλλους βουλευτές να τον ακολουθήσουν. Η κυβέρνηση πέφτει και αυτή είναι η περίφημη αποστασία του 1965. Τα Ιουλιανά.

Τα ανάκτορα από την άλλη, με έναν νεαρό βασιλιά – τον Κωνσταντίνο – παρακολουθούν με αμηχανία και αναθέτουν την πρωθυπουργία αρχικώς στον ακαδημαϊκό Γ. Αθανασιάδη – Νόβα. Ένα μήνα μετά, στον Ηλία Τσιριμώκο. Και τον επόμενο μήνα στο Στέφανο Στεφανόπουλο ο οποίος παραμένει για ένα χρόνο και τον ακολουθεί ο Ιωάννης Παρασκευόπουλος και αργότερα, ένα μήνα μετά, αναλαμβάνει ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ο οποίος και οδηγεί τη χώρα σε εκλογές. Οι εκλογές ορίστηκαν για τις 28 Μαίου του 1967 και φάνταζαν στον Ανδρέα Παπανδρέου ως η αρχή της δικής του πια ανόδου. Ανόδου που την προετοίμαζε και του την είχαν υποσχεθεί από τα χρόνια της Αμερικής. Αντιπροσώπευε το αριστερό προφίλ του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στον οποίο ο πατριωτισμός των Ελλήνων δεν άρεσε.

Εξάλλου, με την πατριωτική ελληνική δεξιά δεν μπορούσαν να επιβάλλουν την προετοιμαζόμενη κατάλληλα χαοτική Παγκοσμιοποίηση. Η ανελεύθερη και καταπιεστική πολιτική που επιζητούσε άνευρους λαούς στο πιο νευραλγικό σημείο της επέκτασής τους προς τις χώρες των πετρελαίων, δεν θα μπορούσε να πετύχει χωρίς τον Ανδρέα Παπανδρέου. Και είναι αλήθεια ότι αυτός πολύ έντεχνα υπέσκαψε αργότερα τα θεμέλια του Έθνους. Έτσι, μπαίνοντας το 1967 βρίσκει τη χώρα σε δεινή κατάσταση. Στην πρωτεύουσα πρωτοφανής αναρχία, μιζέρια, μικροί μισθοί, μικρομεσαίοι πολίτες. Οι επαρχίες αναιμικές, πολλές χωρίς δρόμους, χωρίς φως, χωρίς τακτικές συγκοινωνίες, χωρίς όνειρα. Στην Κύπρο, συνεχή γεγονότα με τουρκοκυπρίους. Εκείνοι λοιπόν οι στρατιωτικοί, που λίγα χρόνια πριν είχαν αντισταθεί στα ίδια περίπου συμφέροντα (Ναζισμός, Φασισμός, Κουμμουνισμός), διαβλέπουν τώρα πολύ κοντά τον κίνδυνο και αναλαμβάνουν την όποια «ευθύνη» αποφασίζοντας να αναχαιτίσουν και πάλι!

Το πρωί της 21ης Απριλίου του 1967 βρίσκει τους Αθηναίους πολίτες να διερωτώνται τι συμβαίνει. Ο κρατικός ραδιοφωνικός σταθμός παίζει στρατιωτικά εμβατήρια, τα λεωφορεία στις στάσεις αργούν και περιμετρικά του Συντάγματος σταθμεύουν τεθωρακισμένα (τανκς). Κάποιοι κατάλαβαν και η λέξη δικτατορία άρχισε να κυκλοφορεί από στόμα σε στόμα. Κάποια στιγμή ένα διάγγελμα από το ραδιόφωνο: Ο εθνικός στρατός ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας που βρισκόταν σε κίνδυνο. Έτσι άρχισε η λεγόμενη δικτατορία των Συνταγματαρχών. Η εκδήλωσή της ξεκίνησε στις 02:30 το ξημέρωμα με επίλεκτες δυνάμεις να συλλαμβάνουν στα σπίτια τους, φορώντας ακόμα τις πυτζάμες τους, τους παλαιούς – πλέον – πολιτικούς και τα τεθωρακισμένα να κατεβαίνουν στο κέντρο της Αθήνας.

Κανείς πολιτικός δεν αντέδρασε τότε, παρά μόνο λεκτικά. Μάλιστα, ο Γιώργος Παπανδρέου σε κάποια στιγμή είπε στον ταγματάρχη που τον συνόδευε προς την έξοδο του σπιτιού του: «Μπράβο. Πολύ καλά κάνατε». Τον Ανδρέα Παπανδρέου τον βρήκαν να κρύβεται στην ταράτσα του σπιτιού του και όταν πήγαν να τον συλλάβουν έδειξε ιδιαίτερα τρομοκρατημένος. Βέβαια, ύστερα από λίγες μέρες είχε ήδη στα χέρια του από τον Στυλιανό Παττακό (έναν από την Τριανδρία που αποτελούσε τους αρχηγούς της Επανάστασης) το αμερικανικό διαβατήριο και έφευγε για Αμερική. Από την άλλη, ο πολιτικός του αντίπαλος Κωνσταντίνος Μητσοτάκης παρέμεινε μαζί με τους υπόλοιπους στο ξενοδοχείο που κρατούνταν οι πολιτικοί στο Πικέρμι και αργότερα έφυγε με την οικογένειά του για την... Τουρκία. Και από εκεί για τη Γαλλία.

Το καθεστώς της 21ης Απριλίου σε επαφή με τον Κωνσταντίνο ορίζει ως πρωθυπουργό τον Εισαγγελέα Κωνσταντίνο Κόλλια, ο οποίος κρατά τη θέση αυτή έως την 13η Δεκεμβρίου του 1967, ημέρα κατά την οποία ο Κωνσταντίνος - με μικρό αριθμό ανωτάτων αξιωματικών - κάνει το λεγόμενο βασιλικό πραξικόπημα. Ή το «Κίνημα του Βασιλιά». Αποτυγχάνει, ο στρατός παραμένει σύσσωμος στις αρχές του και ο τέως βασιλιάς φεύγει για τη Ρώμη. Τα ξένα πρακτορεία μεταδίδουν την είδηση ανελλιπώς. Διερωτώνται ποιοι υποκίνησαν την τάξη του 1940 και γιατί;

Το καθεστώς της 21ης Απριλίου – ως γνωστόν – είχε ως αρχηγούς του, τους: Γ. Παπαδόπουλο, Ν. Μακαρέζο και Στ. Παττακό, συνεπικουρούμενους από τους συμμαθητές τους, την εμπειροπόλεμη τάξη του 1940 – που έφεραν τότε το βαθμό του συνταγματάρχη - και όλους τους νεώτερους αξιωματικούς. Από τους τότε στρατηγούς, ένα μέρος ήταν ιδιαίτερα προσκολημμένο στα ανάκτορα και ήταν εκείνοι που δημιούργησαν το προαναφερθέν «Κίνημα του Βασιλιά».

Η 21η τελικά επεβλήθη αναίμακτα, ενώ πολλοί πολίτες έδειξαν να νιώθουν τότε πιο ασφαλείς. Βεβαίως, παρέμεναν οι αριστεροί θύλακες και οι άνθρωποι του Ανδρέα Παπανδρέου, οι οποίοι έβλεπαν να χάνουν το «παιχνίδι» να έρθουν στην εξουσία στην Ελλάδα. Παράλληλα, η Αμερική έδειχνε επίσημα να μην γνωρίζει τίποτα από την όλη οργάνωση των Ελλήνων στρατιωτικών. Πολλοί βέβαια – ξένοι κυρίως δημοσιογράφοι – ανέφεραν ότι κάποια στελέχη, όχι της επίσημης τότε κυβέρνησης της Αμερικής - αλλά της CIA - είχαν πει το ναι στην όλη προσπάθεια. Οι περισσότεροι πάντως εκδότες και δημοσιογράφοι – πλην ελαχίστων εξαιρέσεων - παρά την απαγόρευση της έκδοσης εφημερίδων – καθότι είχε επιβληθεί στρατιωτικός νόμος – «ψιθύριζαν» ότι η δικτατορία αυτή έπρεπε οπωσδήποτε να πέσει πολύ γρήγορα. Το ελληνικό κατεστημένο διαβλέποντας τον ισχυρό χαρακτήρα των ανθρώπων που την δημιούργησαν είχε αρχίσει να ανησυχεί... Έτσι, μάλλον ένας από τους λόγους για τους οποίους άρχισαν να διαδίδουν διάφορα για τα χρόνια της δικτατορίας ήταν το γεγονός ότι αυτοί οι στρατιωτικοί δεν ανήκαν σε «ευγενείς οίκους».

Τελικά, για να είμαστε ειλικρινείς, η δικτατορία των Συνταγματαρχών έφερε στη χώρα οικονομική άνοδο (αυτό δεν το αμφισβήτησε ποτέ κανείς). Δηλαδή, έφερε μεγαλύτερους μισθούς, περισσότερες θέσεις εργασίας, δημόσια έργα (δρόμους, σχολεία, γυμναστήρια), στρατιωτικούς εξοπλισμούς ικανούς να αντιμετωπίσουν κάθε ξένη επιβουλή και διέγραψε τα χρέη της χώρας. Επίσης, βοήθησε - ανεξάρτητα ιδεολογίας - πολίτες να ανέλθουν οικονομικά και κοινωνικά, ενώ δεν πλούτισε ούτε ένας από τους συμμετέχοντες (το αντίθετο). Τέλος, ανύψωσε το εθνικό και θρησκευτικό φρόνημα, αν και στο εξωτερικό οι πολιτικοί (Παπανδρέου, Μητσοτάκης, Μερκούρη, Τσοχατζόπουλος κτλ.) δημιουργούσαν εχθρικό κλίμα για το καθεστώς της Ελλάδας, παρόλο που ο τουρισμός είχε αυξηθεί πάρα πολύ και οι τουρίστες έφευγαν με τις καλύτερες εντυπώσεις. Σε αυτό το σημείο πρέπει να αναφέρουμε ότι σε κάποια στιγμή ο Γ. Παπαδόπουλος έπρεπε να διαλέξει, ενώ είχε ήδη βάλει τη χώρα σε τροχιά για εκλογές - στα τέλη του 1973 – : ή να δώσει βάσεις για να περάσουν τα αμερικανικά αεροπλάνα πηγαίνοντας προς βοήθεια του Ισραήλ ή να αρνηθεί μη θέλοντας να δυσαρεστήσει και τους Άραβες, με τους οποίους είχε δημιουργήσει πολύ καλές επίσης σχέσεις. Από αυτό το σημείο ξεκινά συνεπώς φανερά η αντίστροφη μέτρηση του καθεστώτος της 21ης Απριλίου του 1967.

Του καταλόγισαν βασανιστήρια και κατάλυση της δημοκρατίας, όμως η δημοκρατία, όπως ο ίδιος ο Κ. Καραμανλής είχε πει από το Παρίσι: «Η δημοκρατία είχε ήδη καταλυθεί από τον Ιούλιο του 1965». Εξάλλου, πολλές έννοιες όταν δεν είναι σύμφωνες με τον εαυτό τους ως πράξεις, μετατρέπονται στο αντίθετό τους. Και αυτό θα πει: δημοκρατία εάν δεν κυβερνά ο λαός είναι δικτατορία και δικτατορία εάν συμμετέχει ο λαός είναι δημοκρατία.

Και φτάνουμε στην ουσία: οι αντιτιθέμενοι κύκλοι μετά από δυο επώδυνα γεγονότα για το Έθνος (Πολυτεχνείο και Κυπριακό), στην προσπάθειά τους να ρίξουν το καθεστώς των Απριλιανών επανήλθαν έχοντας «υπογράψει» την υποταγή στα ξένα κελεύσματα.

Σήμερα, η Ελλάδα εξαρτάται οικονομικά από τις διαθέσεις της δήθεν Ε.Ε., το χρέος της προς τις αγορές είναι ιλιγγιώδες, η ανεργία εκτινάσσεται στα ύψη, ενώ ο λαός έχει υποστεί ανήκεστη βλάβη και βιώνει την ηθική και ψυχική κατάπτωση. Ταυτόχρονα η παιδεία έχει τελειώσει, μακρινές φυλές έχουν κατακλύσει τη χώρα ως δήθεν μετανάστες, τολμηροί ηγέτες δεν υπάρχουν και ο στρατός ως «λάμπουσα πενία» παραμένει φρουρός, αλλά με ελάχιστες υλικές δυνάμεις. Δηλαδή, τα πάντα είναι πιθανά από εδώ και πέρα... Γιατί είπαμε, μπορεί να περάσουν χρόνια – ακόμα και δεκαετίες – για να φανεί τελικά η σχέση αιτίας και αιτιατού!!!

Υ.Γ. 1: Στη διάρκεια της επταετίας σχηματίστηκαν τέσσερις δικτατορικές κυβερνήσεις: η Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Κόλλια 1967, η Κυβέρνηση Γεωργίου Παπαδόπουλου 1967, η Κυβέρνηση Σπύρου Μαρκεζίνη 1973, η Κυβέρνηση Αδαμαντίου Ανδρουτσόπουλου 1973.

Στις 24 Ιουλίου 1974, αδυνατώντας η τελευταία κυβέρνηση να χειριστεί τα εξ υπαιτιότητάς της γεγονότα της Κύπρου, (απόπειρα δολοφονίας Μακαρίου Γ΄, το πραξικόπημα της Κύπρου και τον Αττίλα Ι), ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας στρατηγός Φαίδων Γκιζίκης, προσκάλεσε από το εξωτερικό και διόρισε πρωθυπουργό τον Κ. Καραμανλή ο οποίος και ανέλαβε την λεγόμενη Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας. Η ελληνική δικτατορία 1967-1974 θεωρείται διεθνώς ένα ακόμα επεισόδιο του Ψυχρού Πολέμου, στην μάχη μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Η προσπάθεια της Σοβιετικής Ένωσης να προσεταιριστεί έθνη στη πολιτική σφαίρα επιρροής της, ενισχύοντας φιλοσοβιετικές και φιλοκομμουνιστικές ομάδες, συχνά οδηγούσε σε αντίδραση από τη μεριά των Δυτικών και κυρίως των Αμερικανών που ήταν επικεφαλής του δυτικού συνασπισμού σε όμοιες αντίστοιχες ενέργειες.

Στο εσωτερικό των χωρών, στις πιο βίαιες περιπτώσεις, αυτή η μάχη κατέληγε είτε σε πλήρη επικράτηση των κομμουνιστών όπως στο Βιετνάμ/Καμπότζη ή σε στρατιωτική δικτατορία των πιο ακραίων δυτικόφιλων εθνικιστών (Χιλή, Αργεντινή). Στην περίπτωση της Ελλάδας, όπως και στην Ισπανία και στην Πορτογαλία, οι στρατιωτικοί ανέλαβαν να αντιμετωπίσουν αυτό που εκλάμβαναν ως κομμουνιστικό κίνδυνο με περιορισμό των πολιτικών ελευθεριών και εγκαθίδρυση δικτατορίας.

Πάντως, κατά τον Σάμιουελ Χάντιγκτον η ελληνική δικτατορία δεν πρέπει να αναλύεται ως ένα μεμονωμένο γεγονός αλλά ως μέρος ενός παγκόσμιου παιχνιδιού, μέρος ενός κύματος δικτατοριών. Αυτό είναι αλήθεια κ. Χάντιγκτον. Το «παιχνίδι» είναι παγκόσμιο, αλλά η Ιστορία έχει τους δικούς της νόμους και η Ελλάδα την δική της ιστορία, αιώνια και ξεχωριστή.

Υ.Γ. 2: 21η Απριλίου: Έχοντας εξασφαλίσει περίπου 100 τεθωρακισμένα στην περιοχή της πρωτεύουσας, οι πραξικοπηματίες κινήθηκαν τα ξημερώματα της 21ης Απριλίου και κατέλαβαν αρχικά το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας. Στη συνέχεια έβαλαν σε εφαρμογή το σχέδιο έκτακτης ανάγκης του ΝΑΤΟ με την κωδική ονομασία «Προμηθεύς», με αποτέλεσμα να κινητοποιηθούν όλες οι στρατιωτικές μονάδες της Αττικής. Το συγκεκριμένο σχέδιο προοριζόταν για την αναγκαστική ανάληψη εξουσίας από το στρατό με σκοπό την εξουδετέρωση κομμουνιστικής εξέγερσης, σε περίπτωση που εισέβαλλαν στην Ελλάδα δυνάμεις του Σοβιετικού Στρατού. Ο έμπιστος του βασιλιά αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού, στρατηγός Γ. Σπαντιδάκης, αντικαταστάθηκε από τον Οδυσσέα Αγγελή. Ο Αγγελής κάνοντας χρήση του νέου του αξιώματος έδωσε εντολή στο Γ' Σώμα Στρατού στη Θεσσαλονίκη να εφαρμόσει το σχέδιο «Προμηθεύς» σε όλη τη χώρα.

Η μοναδική προσπάθεια για να αντιμετωπιστεί εγκαίρως το πραξικόπημα ήταν από την πλευρά κυρίως του υπουργού Δημόσιας Τάξης Γεωργίου Ράλλη ο οποίος προσπάθησε να επικοινωνήσει με τον ταξίαρχο Ορέστη Βιδάλη για να κινητοποιήσει το Γ' Σώμα Στρατού (Θεσσαλονίκη). Δεν πρόλαβε, αφού το σχέδιο «Προμηθεύς» είχε ήδη τεθεί σε εφαρμογή με αποτέλεσμα ο ταξίαρχος Βιδάλης να αγνοήσει το σήμα του Ράλλη.

Οι Η.Π.Α. εφάρμοσαν την εξής τακτική ως προς τις σχέσεις τους με το νέο καθεστώς: έτειναν να αποδέχονται ως τετελεσμένο γεγονός τη δικτατορία, επικαλούμενες πραγματικά επιχειρήματα, όπως ότι ο κόσμος της ελληνικής υπαίθρου και των αστικών κέντρων δεν ερχόταν σε ευθεία ρήξη με το καθεστώς. Μάλιστα, στις 23 Ιανουαρίου 1968 ο πρόεδρος Λίντον Τζόνσον έστειλε επιστολή στο καθεστώς της Αθήνας σε μια προσπάθεια προσέγγισης των Συνταγματαρχών.

Και μια τελευταία επισήμανση: μετά από τόσα γεγονότα, οι σημερινοί πολιτικοί πρέπει να κατανοήσουν ότι πρέπει επιτέλους να συμμαχήσουν με τους στρατιωτικούς και όχι να τους φοβούνται ή να τους βλέπουν σαν αντίζηλους. Γιατί, αυτό, σημάδεψε και έβλαψε την Ελλάδα ακόμα και κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του 1821. Ο Περικλής, ο Θεμιστοκλής, ο Κίμων, ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν συγχρόνως και πολιτικοί και άφθαστοι στρατιωτικοί. Όσοι το κατανοήσουν και το υιοθετήσουν, θα μεγαλουργήσουν. Ίσως και να δοξαστούν... Θα περιμένουμε.

Πελώριο παραμύθι η δήθεν αντίσταση της Μελίνας Μερκούρη στη "χούντα"...

Πελώριο παραμύθι η δήθεν αντίσταση της Μελίνας Μερκούρη στη "χούντα"... Διαβάστε πως έχουν τα πράγματα για να μη σας κοροϊδεύουν...
Ο ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΣ ΜΥΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΘΕΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΜΕΛΙΝΑΣ ΜΕΡΚΟΥΡΗ
Του Χριστοφόρου Πετρίτη
Η πιο μεγάλη ηρωίδα της Αντίστασης είναι η Μελίνα Μερκούρη! Αυτή την
απάντηση θα πάρουμε, οποιοδήποτε νέο παιδί και αν ρωτήσουμε. Έχει επιβληθεί
μέσα από ένα αδυσώπητο και δαιδαλώδες προπαγανδιστικό σύστημα η αντίληψη
Και ίσως ίσως, δεν έχει σημασία αν είναι αλήθεια, αν έκανε κάτι και
τι η Μελίνα. Υπάρχει μια γενικότερη φιλοσοφική άποψη, να μην πειράζουμε
τους «μύθους» και να τους αφήνουμε να υπάρχουν για να ναρκώνονται οι λαοί. Αν
αυτό θέλουν και οι αναγνώστες του «Λαβύρινθου», μπορούν να προσπεράσουν
αυτές τις σελίδες. Να τις αγνοήσουν, διότι απλούστατα δεν θα ανταποκρίνονται σε
μια τέτοια πρόθεση να μην θιγούν τα «είδωλα».
Δεν χωρεί αμφιβολία όμως ότι ούτε οι αναγνώστες μας, ούτε το ίδιο το
περιοδικό μας, κυριαρχούνται από τέτοιες ανιστόρητες απόψεις και είναι εύκολη λεία
στις επιβαλλόμενες προπαγάνδες. Ας γνωρίζουμε εμείς την αλήθεια και ας αφήσουμε
τους άλλους να ζουν βουλιαγμένοι στην υποκρισία και το ψεύδος.
Σε ό,τι αφορά την ηθοποιό Μελίνα Μερκούρη, το καλλιτεχνικό στοιχείο της
οποίας δεν αφορά εδώ να το κρίνουμε, ούτε και είμαστε οι αρμοδιότεροι, γεγονός
είναι ο χαρακτήρας της ήταν πάντα αντιστασιακός, πλην μιας συγκεκριμένης
χρονικής περιόδου. Η γυναίκα αυτή είχε εκ γενετής μια νοοτροπία αρνητικότητας
και αμφισβήτησης των πάντων, αλλά ταυτόχρονα και πάμπολλα στοιχεία κυνισμού,
σνομπισμού και ανεξέλεγκτου ηδονισμού. Υπό την έννοια αυτή, βεβαίως ήταν
αντιστασιακή. Θα ήταν εξόφθαλμα άδικο να το αμφισβητήσουμε.
Όταν σε μια ψυχραιμότερη εποχή θα κριθεί ως προσωπικότητα η Μελίνα
Μερκούρη για τις πολιτικές αντιλήψεις που είχε σε διάφορες φάσεις της ζωής της,
τότε θα μπορέσουμε να την κρίνουμε αν πολιτικά ήταν πράγματι αντιστασιακή
και αμφισβητίας – ή αν μόνον πήγαινε κατά πού φυσούσε το ρεύμα. Ή και αν
ήταν πλήρως αδιάφορη πολιτικά, αρκούμενη στην «αξιοποίηση» (δηλ. στην
εκμετάλλευση) των πολιτικών θέσεων που εμφανιζόταν να έχει, προκειμένου να
προβάλλει ματαιόδοξα την εικόνα της και να αυξάνει τις γνωριμίες της, όπως και τη
Τα γεγονότα τείνουν βεβαιώσουν ότι από τα πρώτα της βήματα, ωφελιμιστικά
ήταν τα κριτήρια, με τα οποία διάλεγε τις παρέες της, τους εραστές της, ακόμη και
τους εραστές της μιας βραδυάς. Στόχευε ισχυρούς για να τους σαγηνεύει, ώστε να
επωφελείται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.
Αλλά και πάλι, όπως και να το δούμε, η Μελίνα ήταν μια αντιστασιακή και μια
αμφισβητίας. Δεν ήθελε να ακολουθήσει την «πεπατημένη» για να σταδιοδρομήσει.
Πίστευε ότι όλα τα έχει έμφυτα, ότι όλοι της οφείλουν όλα. Το ότι έμεινε για 8+2
χρόνια στον θώκο της υπουργού Πολιτισμού, όσα χρόνια δηλαδή το ΠΑΣΟΚ
βρέθηκε στην εξουσία μέχρι τον θάνατο της ίδιας, ήταν το ελάχιστο που θα
μπορούσε να διεκδικήσει στην πολιτική διαδρομή της. Αν δεν έγινε Πρόεδρος της
Δημοκρατίας, είναι λάθος της ελληνικής κοινωνίας που δεν το έκανε. Π.χ. ποια είναι
τα συγκριτικά στοιχεία μεταξύ της ιδίας και του σημερινού Προέδρου Κ. Παπούλια,
που θα της στερούσαν αυτόν τον θώκο το 2005, αν ζούσε; Με εξαίρεση βεβαίως
το γεγονός ότι αν ζούσε, ασφαλώς θα συνέχιζε να πολιτεύεται, οπότε ως μη
αποτυχούσα βουλευτής δεν θα είχε το πλεονέκτημα που με άγραφο εθιμικό δίκαιο
έχει θεσπισθεί για να φθάνει κανείς στο ύπατο πολιτειακό αξίωμα...
Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΤΗΣ
ΕΠΙ 4ης ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ
Στα εφηβικά της χρόνια η Μελίνα Μερκούρη είναι γνωστό ότι δεν είχε
εκδηλώσει πολιτικά ενδιαφέροντα. Η οικογένειά της άλλωστε ανήκε στον
συντηρητικό χώρο γενικώς. Ο περίφημος παππούς της Σπύρος Μερκούρης είχε
εκλεγεί επανειλημμένα δήμαρχος ως εκλεκτός των αντιβενιζελικών και μόνον όταν
συνειδητοποίησε ότι δεν θα κέρδιζε άλλες εκλογές, προσχώρησε στο βενιζελικό
στρατόπεδο. Ο πατέρας της, Σταμάτης, δεν ακολούθησε την πολιτική μεταστροφή
του δικού του πατέρα, αλλά στα ίδια χρόνια (αρχές της δεκαετίας 1930) στήριξε
αντίρροπη μεταστροφή από το βενιζελικό στο αντιβενιζελικό στρατόπεδο του
στρατηγού Γεωργίου Κονδύλη, με τον οποίο συνδεόταν πολλαπλώς. Έτσι
κατόρθωσε να εκλεγεί βουλευτής και να γίνει υπουργός του Κονδύλη το 1935.
Ωστόσο, στα χρόνια εκείνα ο πρωτεύων πολιτικός νους της οικογένειας
ήταν ο αδελφός του Σταμάτη, Γεώργιος Μερκούρης, ο οποίος είχε διατελέσει
επανειλημμένα βουλευτής και υπουργός σε αντιβενιζελικές κυβερνήσεις, ενώ ήταν
επιφανές στέλεχος του Λαϊκού Κόμματος. Μέχρι που είχε την πρωτοβουλία να
μεταλαμπαδεύσει στην Ελλάδα το φασιστικό ρεύμα που υπήρχε στην Ευρώπη.
Είχε πλέον μόλις επικρατήσει ο Χίτλερ στη Γερμανία, ενώ στην Ιταλία από το 1922
ο Μουσολίνι ήταν στην εξουσία, όταν ο Γ. Μερκούρης ίδρυσε το Εθνικοσοσιαλιστικό
Κόμμα Ελλάδος. Το κόμμα ήταν πλήρως διασυνδεμένο με τα αντίστοιχα της
Γερμανίας και της Ιταλίας και μάλιστα έλαβε μέρος σε διεθνές φασιστικό συνέδριο
στην Ελβετία. Η πολιτική δράση του κόμματος ανακόπηκε στις 4 Αυγούστου 1936,
όταν ο Ιωάννης Μεταξάς κήρυξε τη δικτατορία του, οπότε ανέστειλε τη λειτουργία
όλων ανεξαιρέτως των πολιτικών κομμάτων.
Από την οικογένεια, τελικώς συνελήφθη μόνον ο Σταμάτης, ο οποίος και
εξορίσθηκε. Προηγουμένως ο πατέρας της Μελίνας είχε επικροτήσει το νέο καθεστώς
και μάλιστα ήταν η πρώτη δημόσια φωνή που διατυπώθηκε για την ίδρυση Εθνικής
Νεολαίας, θέτοντας έτσι υποψηφιότητα για την αρχηγία της. Αλλά ο Μεταξάς δεν
δέχθηκε την προσφορά, αν και ευθύς μετά ίδρυσε οργάνωση νεολαίας, την περίφημη
ΕΟΝ. Αργότερα και για άλλους λόγους, ο Σταμάτης Μερκούρης στάλθηκε στην
εξορία, στην οποία βεβαίως δεν πήγαιναν μόνον οι κομμουνιστές.
Την εποχή εκείνη, που ο πατέρας της είναι στην εξορία, η Μελίνα κάνει τη
δική της ιδιότυπη αντίσταση. Ήδη από τα προηγούμενα χρόνια οι γονείς της είχαν
χωρίσει και η ίδια, μαζί με τη μητέρα της και τον μικρότερο αδελφό της, ζούσαν
στο πατρικό σπίτι της οικογένειας Μερκούρη, ενώ ο Σταμάτης Μερκούρης το είχε
εγκαταλείψει. Η Μελίνα, όπως η ίδια έχει εκμυστηρευθεί, έτρεφε απέραντο θαυμασμό
για τον παππού της και για τον θείο της, ο οποίος είχε πάρει θέση πατέρα, αφού όλοι
(παππούς, θείος, οικογένεια Σταμάτη πλην του ιδίου) ζούσαν στο ίδιο σπίτι.
Η Μελίνα έκανε λοιπόν αντίσταση στον εξόριστο πατέρα της, αλλά
ταυτόχρονα έκανε αντίσταση και στη δικτατορία της 4ης Αυγούστου με το να μην
εγγράφεται στην ΕΟΝ, που πρώτος ο πατέρας της την είχε προτείνει. Εκείνη
παρέμενε σταθερά στο πατρικό οικογενειακό περιβάλλον, όπου την πρωτοκάθεδρη
θέση του παππού Σπύρου (σε πολύ μεγάλη ηλικία πλέον) είχε πάρει ο θείος
Γιώργος, ο αρχηγός του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος Ελλάδος. Ο Γεώργ.
Μερκούρης δεν ήταν πλέον ενεργός πολιτικός αρχηγός, αλλά παρέμενε αμετάβλητα
γερμανόφιλος. Αν θα ερευνούσε κανείς υπομονετικά τα γερμανικά διπλωματικά
αρχεία της εποχής, τα οποία διασώθηκαν, θα έβρισκε συχνές αναφορές του
ονόματός του κατά τη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου σε αντίστοιχα μνημόνια
της γερμανικής πρεσβείας Αθηνών προς το Βερολίνο.
ΕΠΙ ΚΑΤΟΧΗΣ
Άλλωστε ο δεύτερος πατέρας της Μελίνας, όπως η ίδια τον θεωρούσε, ο
Γεώργιος Μερκούρης, που ουδέποτε έκρυψε τις πεποιθήσεις του, χρειάσθηκε
να συλληφθεί από τις ελληνικές αρχές τον Απρίλιο 1941, πριν από την Κατοχή,
ως επικίνδυνος γερμανόφιλος. Μόλις μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα, αφέθηκε
ελεύθερος και η πρώτη του ενέργεια ήταν να επανασυστήσει το Εθνικοσοσιαλιστικό
Κόμμα Ελλάδος, ελπίζοντας ότι θα αναλάμβανε την κυβέρνηση δίκην Κουίσλιγκ. Αντ’
αυτού διορίστηκε αργότερα ως διοικητής της Εθνικής Τράπεζας.
Η Μελίνα Μερκούρη, αν και πλέον ήταν έγγαμη, διατηρούσε άριστες σχέσεις
με τον θείο της. Πριν ξεσπάσει ο πόλεμος είχε παντρευτεί τον Πάνο Χαροκόπο σ’
ένα χωριό της Πελοποννήσου. Αξιοσημείωτο είναι ότι με τον γάμο εκείνο σ’ ένα
εκκλησάκι, για τον οποίο δεν είχε προβλεφθεί ούτε ποιος θα ήταν κουμπάρος,
απέκτησε πνευματική συγγένεια μ’ ένα νεαρό τότε και οπωσδήποτε ασήμαντο
επαρχιωτόπουλο, που κανείς δεν ήξερε ότι κάποτε σε μια κρίσιμη φάση θα γινόταν
γνωστός στην Ελλάδα. Το όνομά του ήταν Ιωάννης Λαδάς. Πρόκειται για τον γνωστό
συνταγματάρχη που υπήρξε από τους βασικούς πρωταγωνιστές στη δικτατορία της
21ης Απριλίου.
Ο θείος Μερκούρης πέθανε τον Δεκέμβριο 1943, διοικητής ων της Εθνικής
Τράπεζας. Λίγοι συνόδευσαν τη σορό του, μεταξύ των οποίων κατοχικοί υπουργοί
και βεβαίως Γερμανοί αξιωματικοί. Όπως θα μπορούσε να σκεφτεί λογικά κανείς,
ανάμεσά τους ήταν και η Μελίνα, η οποία κατά και ήταν απαρηγόρητη. Αξιοσημείωτο
είναι ότι στην κηδεία δεν παραβρέθηκε ο μοναδικός αδελφός του, ο Σταμάτης.
Την εποχή εκείνη ο τελευταίος είχε ιδρύσει μια αντιστασιακή οργάνωση
και φερόταν ότι είχε εγκαταλείψει τις προπολεμικές φασιστικές ιδέες του. Αλλά το
ερώτημα, που μας ενδιαφέρει, είναι τι έκανε την ίδια εποχή η Μελίνα.
Εκείνη μισούσε την πείνα, αν και δεν την είχε γνωρίσει ποτέ στα προηγούμενα
χρόνια. Ούτε και τώρα. Άλλωστε ο σύζυγός της ήταν ένας από τους πλουσιότερους
Έλληνες με αμύθητης αξίας ακίνητα όχι μόνο στην ομώνυμη συνοικία της Καλλιθέας,
που την είχε οικοπεδοποιήσει ο πατέρας του, αλλά και μεταξύ άλλων χιλιάδες
στρέμματα στη Θεσσαλία. Από τα κτήματα εκείνα, τακτικά έφερναν οι άνθρωποί του
τρόφιμα που επαρκούσαν για να διατραφούν όχι μία, αλλά πάρα πολλές οικογένειες.
Αλλά και τα περιουσιακά του στοιχεία, όπως και τα εισοδήματά του, επέτρεπαν στο
ζεύγος Χαροκόπου να μην διανοηθεί καν ότι υπάρχει πείνα στην Αθήνα. Ζούσε σ’
ένα τεράστιο ρετιρέ 400 τ.μ. μιας επιβλητικής μεσοπολεμικής πολυκατοικίας, που
ήταν ιδιόκτητη και βρισκόταν χωρίς υπερβολή στο κεντρικότερο σημείο της Αθήνας:
ακριβώς δίπλα από τη γαλλική πρεσβεία, στην αρχή της οδού Ακαδημίας.
Και όταν λοιπόν οι Αθηναίοι έπεφταν νεκροί από την πείνα στους δρόμους,
οι Χαροκόποι δεν μπορούσαν να διανοηθούν ότι υπήρχαν χαροκαμένοι και
πεινασμένοι κάτω στα πεζοδρόμια. Πολύ δε περισσότερο η ανέμελη Μελίνα, που
το ενδιαφέρον της εστιαζόταν σε ο,τιδήποτε άλλο εκτός από την πολιτική. Την
ενδιέφεραν νεαρές παρέες, άντρες και γυναίκες.
Ο Πάνος Χαροκόπος ήταν πολύ μεγαλύτερός της, θα μπορούσε να είναι
πατέρας της. Είχε δική του θαλαμηγό και ένα εντυπωσιακό ανοιχτό αυτοκίνητο.
Και τα δύο επιτάχθηκαν από τους Γερμανούς, αλλά αυτό δεν εμπόδισε να διατηρεί
το ζεύγος άριστες σχέσεις με πολλούς αξιωματικούς του κατοχικού στρατού, που
ενίοτε γίνονταν και ιδιαίτερα στενές. Χάρη σ’ αυτές είχαν αποφύγει πολλές φορές να
επιταχθεί το ρετιρέ τους, κάτι που είχε συμβεί σε όλες τις άλλες πλούσιες οικογένειες
Η Κατοχή είχε βρει τη Μελίνα να έχει εστιάσει το ενδιαφέρον της στο θέατρο,
όπου φιλοδοξούσε να κάνει μια μεγάλη σταδιοδρομία. Και για να το επιτύχει αυτό,
πίστευε πως ήταν χρήσιμο να έχει πολλές επαφές με ηθοποιούς, σκηνοθέτες και
άλλους θεατρικούς παράγοντες. Έτσι λοιπόν, σε μέρες που όλοι ήταν στερημένοι
από φαγητό και απολαύσεις, το σπίτι της οδού Ακαδημίας 4 ήταν ανοιχτό για τις
παρέες της Μελίνας.
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΚΑΤΑ
ΤΩΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΩΝ!
Στα χρόνια της Κατοχής η Μελίνα δεν έκανε αντίσταση. Είναι η μόνη περίοδος
που πίστεψε ότι δεν είχε τίποτε να προσφέρει, γι’ αυτό και αντί για αντίσταση
προτίμησε να έχει ιδιαίτερες σχέσεις με όσους Γερμανούς γνώριζε προσωπικά. Το
ακριβές είναι ότι έκανε αντίσταση κατά των αντιστασιακών!
Όπως είχε γράψει ο «Λαβύρινθος», η Μελίνα μια κατοχική μέρα μεσημέρι είχε
καταδώσει δύο νεαρούς αντιστασιακούς, προκειμένου να τους πιάσουν οι Γερμανοί.
Αντιγράφουμε από το τεύχος του Δεκεμβρίου 2003:
Η σκηνή είναι αυθεντική. Διαδραματίζεται επί Κατοχής σ’ ένα περίφημο μπαρ
της εποχής, το «Παν». Το κτίριο υπάρχει και σήμερα, στην οδό Ακαδημίας 4, μια
μεσοπολεμική καλοφιαγμένη πολυκατοικία, δίπλα από την είσοδο της γαλλικής
πρεσβείας. Στα κατοχικά χρόνια στο μπαρ σύχναζαν, ως επί το πλείστον, Γερμανοί
αξιωματικοί και σκοτεινοί μαυραγορίτες. Ήταν οι μόνοι που είχαν τη διάθεση και το
χρήμα για να πιουν ένα πανάκριβο προπολεμικό κονιάκ ή να γευθούν δυσεύρετα
Για τη Μελίνα ήταν το δεύτερο σπίτι της κυριολεκτικά, για έναν επιπρόσθετο
λόγο: στον τέταρτο όροφο της πολυκατοικίας ήταν η πολυτελής κατοικία του συζύγου
της, του Πάνου Χαροκόπου. Κατέβαιναν σχεδόν καθημερινά, λοιπόν, για τα ποτά
Στα σκαμνιά μπροστά από τη μπάρα κάθονται δύο άνδρες και όρθια ανάμεσά
τους μια νεαρή ψηλή εντυπωσιακή γυναίκα. Και οι τρεις αποτελούν ένα ιψενικό
τρίγωνο, όπως άλλωστε γνωρίζει όλο το Κολωνάκι αρκούντως σκανδαλισμένο. Οι
δύο άνδρες είναι φίλοι και «κολλητοί», χωρίς να έχουν τίποτε το κοινό – πλην της
ίδιας γυναίκας. Για κάποιους πιο ευφάνταστους, το ιψενικό τρίγωνο δεν έχει γωνία
αιχμής τη γυναίκα, αλλά τον κοινό εραστή.
Η γυναίκα είναι βέβαια η εικοσάχρονη τότε Μελίνα Μερκούρη και οι δύο
άνδρες είναι ο σύζυγός της Πάνος Χαροκόπος και ο μεγαλομαυραγορίτης Αλέξης
(Φειδίας) Γιαδικιάρογλου. Ο Χαροκόπος, γόνος παλιάς μεγαλοαστικής οικογένειας
με σπουδές στην προπολεμική Αγγλία, είναι ο κλασικός τύπος του βαριεστημένου
πάμπλουτου που δεν εργάζεται ποτέ, αλλά όλα τα έχει αφειδώς διαθέσιμα, λίρες,
γυναίκες και άντρες. Ο Γιαδικιάρογλου, ελάχιστα χρόνια μεγαλύτερος από τη Μελίνα,
είναι ένας ασύδοτος τύπος του υποκόσμου, ο οποίος αγοράζει σε εξευτελιστικές τιμές
βιομηχανίες, τιμαλφή και ακίνητα αντί πινακίου φακής, εκβιάζει τους πάντες, κλέβει
ακόμη και τους Γερμανούς, είναι ιδιοκτήτης χαρτοπαικτικών λεσχών και δεν υπάρχει
κατοχική βρομιά και κομπίνα στην οποία να μην είναι ανακατεμένος. Κυκλοφορεί
πάντοτε με σωματοφύλακες και πολυτελές αυτοκίνητο, συχνά μεθυσμένος και
οπωσδήποτε με πιστόλι στην τσέπη.
Την εποχή αυτή, αυτοί είναι οι δύο άνδρες στη ζωή της Μελίνας, η οποία
ονειρεύεται να γίνει μεγάλη ηθοποιός και να σπαρταράει το κοινό στα πόδια της. Οι
τρεις τους, δηλαδή η Μελίνα, ο σύζυγος και ο εραστής πίνουν ήσυχα, με το ανάλογο
ύφος σνομπ και παρακμής, όταν δύο νεαροί μπαίνουν στο μπαρ. Μόλις εκείνη τους
βλέπει, εξοργίζεται και φωνάζει δυνατά, παρουσία Γερμανών και συνεργατών τους:
–Είναι κομμουνιστές! Πιάστε τους!
Οι δύο νεαροί αιφνιδιάζονται και πριν προλάβουν Γερμανοί και εντόπιοι
πιστολάδες να τους πιάσουν, βγαίνουν τρέχοντας από το μπαρ και εξαφανίζονται.
Και οι δύο ήταν αθλητές άλλωστε και τελικά δεν τους πρόφτασαν. Γλύτωσαν έτσι
από την κατάδοση της Μελίνας, που την ώρα εκείνη δεν σήμαινε τίποτε λιγότερο από
Ο ένας τουλάχιστον από τους δύο τότε νεαρούς αντιστασιακούς, που είχαν
την απρονοησία να πέσουν στη Μελίνα, καθώς μπήκαν στο μπαρ για να γλυτώσουν
κυνηγημένοι από άλλους Γερμανούς που τους είχαν θεωρήσει ύποπτους, σήμερα
βρίσκεται στη ζωή. Όμως την ακρίβεια των όσων προαναφέρθηκαν μπορούν να
βεβαιώσουν μία δημοσιογράφος και μία ηθοποιός, η Φρίντα Μπιούμπι και η Άννα
Συνοδινού. Η πρώτη έχει ασχοληθεί στο σύνολό της με τη Μελίνα, καθώς μάλιστα
με πολύ μόχθο έχει συνθέσει τη βιογραφία της. Και έχει πολλές αποκαλυπτικές
πληροφορίες για την «αντιστασιακή» της δράση επί Κατοχής.
ΜΕΤΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ
ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ
Η Μελίνα, όπως δεν ήταν αντιστασιακή επί Κατοχής, δεν υπήρξε ποτέ
φεμινίστρια, διότι απλούστατα ήταν της θεωρίας ότι για να επιτύχει πρέπει να
χρησιμοποιεί τη γυναικεία φύση της. Είχε καλλιεργήσει στα δύσκολα κατοχικά χρόνια
σχέσεις και φιλίες με ανθρώπους του θεάτρου, σιτίζοντάς τους με χρήματα του
Χαροκόπου ή του μεγαλομαυραγορίτη Γιαδικιάρογλου. Πίστευε ότι θα μπορούσε να
κάμψει οποιονδήποτε θα παρουσιαζόταν ως εμπόδιο στη σταδιοδρομία της, είτε με
την έμφυτη γοητεία της, είτε με τα χρήματα του συζύγου της. Δεν μπορούσε όμως να
το πετύχει, ώστε να καθιερωθεί ως μεγάλη πρωταγωνίστρια.
Άλλωστε, και αν ακόμη το επετύγχανε, οι φιλοδοξίες της δεν αρκούνταν μόνο
στον στενό ελλαδικό χώρο. Ανασυντάχθηκε μετά τον πόλεμο και κατέληξε στη σκέψη
ότι η καλλιτεχνική της καθιέρωση θα επιβαλλόταν στην Ελλάδα μόνον αν ερχόταν
από το εξωτερικό. Νοιαζόταν για το θέατρο ακόμη, ενώ αργότερα οι στόχοι της θα
επεκταθούν και στον κινηματογράφο.
Έχοντας το στοιχειώδες πλεονέκτημα της οικονομικής άνεσης, κατευθύνθηκε
στο Παρίσι. Όπως αναφέρει το προαναφερθέν τεύχος του «Λαβύρινθου» (Δεκ.
2003), «εκεί σχετίστηκε με γνωστά ονόματα της τέχνης, πολλά των οποίων είχαν
περιέργως έναν κοινό παρονομαστή: είχαν κατηγορηθεί ως δοσίλογοι κατά τη
διάρκεια της γερμανικής κατοχής. Από τον Ζαν Κοκτώ και τον Σερζ Λιφάρ μέχρι τον
Σασά Γκιτρύ και την Κολέτ, αδιάφορο αν υπήρχε ερωτική σχέση της με κάποιους
ή κάποιες από όλα εκείνα τα γνωστά πρόσωπα, επέτυχε τελικά η Μελίνα να
σαγηνεύσει γνωστότατο Γάλλο θεατρικό συγγραφέα παρωχημένης ηλικίας, ο οποίος
με μύριες δυσκολίες και αντιδράσεις την επέβαλε».
Πρόκειται για τον γλοιώδη και δύσμορφο Μαρσέλ Ασσάρ, ο οποίος όμως
ήταν τότε ένας πολύ πετυχημένος θεατρικός συγγραφέας στη μεταπολεμική Γαλλία.
Η παρέμβασή του ήταν καθοριστική για την πορεία της Μελίνας, η οποία τον
χρησιμοποίησε επιτυχώς για την καθιέρωσή της στην Ελλάδα.
Αλλά, καθώς οι φιλοδοξίες ενός άπληστου ανθρώπου δεν ολοκληρώνονται
ποτέ, η Μελίνα στα μέσα της δεκαετίας του 1950 έβαλε έναν άλλο στόχο: τη διεθνή
καθιέρωσή της στον κινηματογράφο! Αν το έλεγε τότε φωναχτά, θα εισέπραττε τις
ειρωνείες όσων την ήξεραν. Η ίδια όμως είχε απόλυτη αυτοπεποίθηση στον εαυτό
της και το σχεδίασε καλά. Γνώριζε ότι η παγκόσμια κινηματογραφική βιομηχανία
έχει αφ’ ενός επίκεντρο την Αμερική, αφ’ ετέρου δε ελέγχεται σχεδόν καθολικά
από Εβραίους. Αναζητούσε λοιπόν ένα κατάλληλο πρόσωπο για να σαγηνεύσει,
μέχρι που το βρήκε: Ζυλ Ντασέν. Δεν ήταν και μεγάλος σκηνοθέτης, αλλά ήταν
Εβραιοαμερικανός.
Αυτό ήταν αρκετό για να του δηλώσει ότι τον ερωτεύτηκε και να τον ...ζητήσει
σε γάμο. Θα ήταν ακόμα πιο ενθουσιασμένη, αν ο Ντασέν ήταν πιο αρρενωπός
τύπος και πιο σωματώδης. Αλλά και πάλι, αυτό δεν ήταν απογοητευτικό, διότι ο
Ντασέν δεν ήταν ζηλιάρης.
Στο πλευρό του μικρόσωμου Εβραιοαμερικανού σκηνοθέτη περνούσε μια
ακόμη κλίμακα στην ανοδική πορεία της, έστω και χωρίς θριαμβευτικές επιτυχίες.
Ο Ντασέν ήταν χρήσιμος, όχι μόνον επειδή ήταν ο ίδιος σκηνοθέτης και μπορούσε
να έχει αποφασιστικό λόγο για την επιλογή της στις ταινίες του, ούτε απλώς
επειδή ως Εβραίος μιλούσε την ίδια γλώσσα με τους παράγοντες του παγκόσμιου
κινηματογράφου. Ήταν κυρίως χρήσιμος διότι, γνωρίζοντας όλα τα μυστικά,
μπορούσε να την καθοδηγεί και να την συμβουλεύει πώς θα γίνει πιο διάσημη.
Δεν χρειαζόταν πλέον επικοινωνιολόγους, που άλλωστε την εποχή εκείνη
δεν είχαν φτάσει σε τέτοια σημεία μεθοδικότητας όπως σήμερα. Ο Ντασέν αρκούσε
για να κατευθύνει τις δημόσιες σχέσεις της. Στόχευαν λοιπόν δημόσια πρόσωπα
πρώτης προβολής για να ανταλλάξουν ένα χαιρετισμό έστω, προκειμένου η
Μελίνα να φωτογραφηθεί και να περάσει στις στήλες του διεθνούς Τύπου. Είχαν
πολλαπλασιάσει τις κοσμικές εμφανίσεις τους, όπως και τις σχέσεις τους με
ανθρώπους των εφημερίδων και των περιοδικών.
Ο Ζυλ Ντασέν, όπως και οι περισσότεροι καλλιτέχνες τότε, ήταν αριστερών
τάσεων. Η Μελίνα δεν υπήρξε λόγος να ακολουθήσει τα φρονήματα του συζύγου
της, αλλά εξακολουθούσε πολιτικά να είναι αδιάφορη, αφιερωμένη στη δική της
προσπάθεια, την παγκόσμια καθιέρωση.
Η μεγάλη ευκαιρία ήρθε με την 21η Απριλίου. Ο Ντασέν άρπαξε την ευκαιρία
και έπεισε τη σύζυγό του να εκδηλωθεί ως αριστερή από το εξωτερικό όπου
βρίσκονταν. Έτσι θα κέρδιζε την πλήρη δημοσιότητα παγκοσμίως. Και πράγματι αυτό
Μέσα σε λίγα 24ωρα η Μελίνα πείσθηκε να εκδηλωθεί «εναντίον της
χούντας». Ήταν ικανοποιημένη γιατί για πρώτη φορά αποκτούσε πολιτική ταυτότητα,
πρωτίστως όμως διότι έτσι το όνομά της θα περνούσε στα διεθνή δελτία ειδήσεων.
Βέβαια τότε δεν φανταζόταν ότι η δικτατορία θα κρατούσε επτά χρόνια, αφού όλες οι
εκτιμήσεις κατέληγαν στο συμπέρασμα ότι το καθεστώς δεν θα έχει μεγάλη διάρκεια
Οπωσδήποτε όμως η αντίστασή της γινόταν εκ του ασφαλούς. Διέθετε σπίτια
στη Γαλλία και στην Αμερική, ακόμη και στην Ελβετία, καταθέσεις και εισοδήματα.
Και εκείνο που είχε σημασία είναι ότι ενώ μέχρι τότε αγωνιζόταν ο Ντασέν να πείσει
έναν δημοσιογράφο να της πάρει μια συνέντευξη για τα επόμενα καλλιτεχνικά σχέδιά
της, τώρα μια απλή γραπτή δήλωσή της περί χούντας ήταν αρκετή για να περάσει
στα καθημερινά δελτία των διεθνών πρακτορείων. Και αν το ίδιο καθεστώς δεν είχε
διαπράξει το λάθος να της αφαιρέσει την ιθαγένεια, ίσως η δημοσιότητα αυτή να μην
είχε επιτευχθεί τόσο εύκολα.
Πολλοί Έλληνες, πραγματικοί αντιστασιακοί, που θυσίασαν οικογένειες,
εργασίες και φυσικά την ατομική ελευθερία τους για να εκφράσουν ό,τι τότε πίστευαν,
έμειναν ανώνυμοι. Μπορεί και να πείνασαν ακόμη με την αγνή προαίρεση να
πάρουν μέρος στον αντιδικτατορικό αγώνα. Είναι γνωστό ότι η «εύκολη» αντίσταση
γινόταν στο εξωτερικό, όπου κίνδυνοι για την ατομική ελευθερία δεν υπήρχαν, όλο
και κάποια δουλειά βρισκόταν ή στη χειρότερη περίπτωση το προϊόν των εράνων,
που συγκέντρωναν τον οβολό των αφελών. Υπάρχουν πολλά γκρίζα σημεία για τους
συχνούς εράνους που γίνονταν στο εξωτερικό και των οποίων ποτέ δεν αποδόθηκε
λογαριασμός μετά τη Μεταπολίτευση. Συγκεκριμένες αναφορές έχουν γίνει για το
ΠΑΚ και τον Ανδρέα Παπανδρέου στον Καναδά ή άλλα στελέχη του στην Αγγλία,
στην Ιταλία και στη Γερμανία.
Ασφαλώς η Μελίνα δεν είχε κανένα λόγο να επωφεληθεί από το προϊόν
τέτοιων εράνων και δεν θα το έπραξε. Εκείνη έκανε άλλο. Επωφελούμενη από τη
δημοσιότητά της, ανέπτυξε την καλλιτεχνική της δραστηριότητα. Είναι αξιοσημείωτο
ότι το 1971, όταν η δικτατορία έκανε το άνοιγμα προς τις αραβικές χώρες, η
Μελίνα και ο Ζυλ Ντασσέν έκαναν το δικό τους προς το Ισραήλ. Ανακοίνωσαν μια
παραγωγή νέας ταινίας, στην οποία θα πρωταγωνιστούσε ο γιος του μονόφθαλμου
στρατηγού του Ισραήλ Μοσέ Νταγιάν.

"ΤΟ ΕΔΑΦΙΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ, ΠΟΥ ΑΦΑΙΡΕΣΑΝ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ"

“Ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο Υιός του Ανθρώπου. Ελλάς γαρ μόνη ανθρωπογονεί, φυτόν ουράνιον και Βλάστημα θείον ηκριβωμένον, λογισμόν αποτίκτουσα οικειούμενον επιστήμην.”







Ὁ Ἰησοῦς καὶ οἱ Ἕλληνες

Εἰς τὸν Εὐαγγελιστήν Ἰωάννην κεφ. 12 § 20-23 διαβάζουμε:Ἦσαν δὲ τινες Ἕλληνες ἐκ τῶν ἀναβαινόντων ἶνα προσκυνήσωσιν ἐν τὴ ἑορτὴ. Οὗτοι οὖν προσῆλθον Φιλίππω τῷ ἀπὸ Βηθσαϊδά της Γαλιλλαίας καὶ ἠρώτων αὐτόν λέγοντες: κύριε θέλομεν τὸν Ἰησοῦν ἰδεῖν.

Ἔρχεται Φίλιππος καὶ λέγει τῷ Ἀνδρέα καὶ πάλιν Ἀνδρέας καὶ Φίλιππος λέγουσι τῷ Ἰησοῦ, ὁ δὲ Ἰησοῦς ἀπεκρίνατο αὐτοῖς λέγων: “ Ἐλήλυθεν ἡ ὥρα ἶνα δοξασθῆ ὁ υἱός του Ἀνθρώπου”.

Η φράση αὐτή τοῦ Ἰησοῦ εἶναι ἡμιτελής, διότι

δὲν δίδεται ἐξήγηση πώς θὰ δοξασθῆ ὁ “Υἱός του Ἀνθρώπου”.

Ὅπως ἀναφέρει ὁ Μενέλαος Παγουλάτος εἰς το βιβλίον του “Ἀνθολόγιον Πατριδογνωσίας”, το ἔτος 1974 ὁ καθηγητής Ἐλευθ. Πρόκος –ἐπίτιμος καθηγητής ξένων πανεπιστημίων- συμμετέχων σε ἐπιστημονική ἐπιτροπή της UNESCO, ἀνεκάλυψε σε μία βιβλιοθήκη του Βατικανοῦ, χειρόγραφο του ΕΥΣΕΒΙΟΥ του ΠΑΜΦΙΛΟΥ, ἐπισκόπου Καισαρεῖας, 265 μ.Χ., το ὁποῖον περιέχει την συνέχεια της ὡς ἄνω φράσεως ὡς ἐξῆς:“Ἐλήλυθεν ἡ ὥρα ἶνα δοξασθῆ ὁ Υἱός του Ἀνθρώπου. Ἑλλάς γάρ μόνη ἀνθρωπογονεί, φυτόν οὐράνιον καὶ Βλάστημα θεῖον ἡκριβωμένον, λογισμόν ἀποτίκτουσα οἱκειοῦμενον ἐπιστήμην.”

Διότι μόνη ἡ Ἑλλὰς γεννᾶ ἀνθρώπους φυτόν ἐκ του οὐρανοῦ καὶ του Θεοῦ Βλάστημα ἐξακριβωμένον ἀπογεννώσα λογικήν σκέψιν, ἰδιοποιουμένη την ἐπιστήμην.

Πιστεύω ὅτι αὐτή ἡ περικοπή θὰ ἔπρεπε νὰ λέγεται καὶ νὰ ἀναλύεται εἰς τους ἱερούς ναούς ἰδιαίτερα, ἀφοῦ μάλιστα ἀπευθύνεται σε Ἕλληνες ὀρθοδόξους. Αὐτό τουλάχιστον ἀπαιτεῖ καὶ το δίπτυχον Ἕλληνος- Ὀρθοδοξία.

Ἀλλὰ γιατί ὁ Ἰησοῦς ὁμιλεῖ ἔτσι καὶ ἐναποθέτει την δόξαν Του εἰς τους Ἕλληνας καὶ πλέκει ἐγκώμιον διὰ την Ἑλλάδα καὶ δὲν πιστεύει ὅτι θὰ δοξασθῆ ἀπὸ τον “περιούσιον λαόν” του Θεοῦ δηλ. τους Ἑβραίους;

Πιστεύω ὅτι ἡ ἐξήγησις εἶναι ἁπλῆ: Ὅλη ἡ διδασκαλία του Ἰησοῦ ταυτίζεται ἀπόλυτα με την ἀρχαίαν Ἑλληνικήν φιλοσοφίαν καὶ σκέψιν καὶ ὡς πρὸς αὐτὸ ὑπάρχει σωρεία παραδειγμάτων.

Ἐνδεικτικά ἀναφέρω τα ἐξῆς:Ἰησοῦς: “ Ὁ ὑψῶν ἑαυτόν ταπεινωθήσεται καὶ ο ταπεινῶν ἑαυτόν ὑψωθήσεται.”Χείλων ὁ Λακεδαιμόνιος (600 π.Χ.): “Τα μὲν ὑψηλά ταπεινοῦν (ὁ Θεός), τα δὲ ταπεινά ὑψοῦν.”

Ἰησοῦς: “ Ἀγαπᾶτε τους ἐχθροὺς ὑμῶν” Ματθ.κεφ.5 §44Κλεόβουλος ὁ Ρόδιος (500 π.Χ.): “ Τον δὲ ἐχθρὸν φίλον ποιεῖν.”Ἰησοῦς: “ Εὐεργετεῖτε κείνους ποῦ σας μισοῦν” Ματθ.κεφ.5 §44.Κλεόβουλος ο Ρόδιος (500 π.Χ.): “ Τον δὲ ἐχθρὸν εὐεργετεῖν”.Ἰησοῦς: “ Οὐκ ἐπιορκήσεις” Ματθ.κεφ.5 §33.Πυθαγόρας: (580 π. Χ.) “Σέβου ὅρκον.”Ἰησοῦς: “ Μακάριοι οἱ πεινῶντες καὶ διψῶντες την δικαιοσύνην.”Πλάτων (427 π.Χ.): “Η δικαιοσύνη εἶναι το μεγαλύτερον ἀγαθὸν γιὰ την ἴδια την ψυχήν.”Καὶ ὁ χρυσός κανών

Ἰησοῦς: “Ὅλα ὅσα θέλετε νὰ σας κάνουν οἱ ἄνθρωποι, κάνετε καὶ σεῖς τα ἴδιά σ΄αὐτούς.”

Ματθ.κεφ.7 §12 Ἱσοκράτης (430 π.Χ.): “Μήν κάνετε στοὺς ἄλλους ἐκεῖνα γιὰ τα ὁποία ἐσεῖς θυμώνετε ὅταν τα κάνουν οἱ ἄλλοι σε σας.”

Βλέπουμε λοιπόν ὅτι ὅλο το ἠθικόν δίδαγμα του Ἰησοῦ εἶναι ταυτισμένο με το ἀρχαῖον Ἑλληνικόν πνεῦμα. Καὶ ἐδῶ νομίζω ὅτι θὰ ἔπρεπε νὰ γίνεται ἀναφορά στοὺς ἱερούς Ἑλληνορθόδοξους Ναούς γιὰ το ποῖοι πρωτοεῖπαν τα μεγάλα αὐτὰ ἠθικά διδάγματα.

Βλέποντας λοιπόν ὁ Ἰησοῦς τους Ἕλληνες νὰ ἔρχονται πρὸς Αὐτὸν, διαβλέπει ὅτι μόνον διά μέσου του Ἑλληνισμοῦ θὰ ἠδύνατο νὰ διαδοθεῖ ἡ διδασκαλία Του –πρᾶγμα το ὁποῖον ἀκριβῶς ἔτσι συνέβη- καὶ εἶναι ὄντως μία τεράστια ἀναγνώριση τοῦ Ἑλληνικοῦ πνεύματος ἀπὸ Αὐτόν τον ἴδιον τον Υἱόν του θεοῦ.

Τι μεγαλεῖο ἀλήθεια καὶ τι ἀρετὴ στὸ πρόσωπο του Θεανθρώπου!

Ὅταν λοιπόν ὁ ἱδρυτής της θρησκείας της ἀγάπης ὁμιλεῖ ἔτσι γιὰ την Ἑλλάδα καὶ τους Ἕλληνες, ἐμεῖς τι ἄλλο μποροῦμε νὰ ποῦμε περισσότερον;

Δύο χιλιάδες χρόνια τώρα μετά Χριστόν τα λόγια του Ἰησοῦ περισσότερον ἀπὸ κάθε ἄλλη φορά πρέπει νὰ γίνουν ὁ Φάρος ποῦ θὰ μας ὁδηγήσει διὰ της ἀρετῆς καὶ της δικαιοσύνης εἰς την ἀναζήτησιν του Θείου, ὥστε νὰ ἐκπληρώσουμε την ὑποστολήν μας διὰ της τελειοποιήσεως ὡς πνευματικῶν ἀνθρώπων ἐπὶ της Γῆς.

Ηλίας Παπαδόπουλος
Καθηγητής μουσικής

Ποῖος ἦταν ὁ ἑωσφόρος στὴν Ἀρχαία Ἑλληνική Μυθολογία;

Το Ἑλληνικό ὄνομα «Προμηθεύς»

σημαίνει τον προ της μάθησης - της γνώσης,

αὐτὸν πού προμηθεύεται, τον προνοητικό κι ἐπιμελῆ.

Ἀδέλφια εἶχε τον Ἐπιμηθέα,

τον Ἄτλαντα καὶ τον Μενοίτιο.

Ὁ Ἐπιμηθεύς ἐτυμολογικά συμβολίζει αὐτὸν

ποὺ δὲν ἔχει προνοήσει (το ἐπὶ εἶναι χρονικό),

συνεπῶς αὐτὸν πού σκέφτεται κατόπιν ἑορτῆς.

Ὁ Ἄτλας, αὐτὸν ποὺ δὲν ἀποτάσσεται ἐπιχειρῶντας

πράγματα ποὺ δὲν τολμοῦν οἱ ἄλλοι, καὶ ὁ Μενοίτιος

αὐτὸν ποὺ πράττει ἀπὸ την ἐπιθυμία,

τον φλογερό παρορμητισμό. ...



Ὁ Προμηθέας εὐεργέτησε τους ἀνθρώπους

κλέβοντας ἀπὸ το Δία τὴ φωτιά γιὰ νὰ βελτιώσουν

τὴ ζωή τους, ἀποκτῶντας κατά τον τρόπο αὐτὸ

τὴ γνώση του καλοῦ.

Η φωτιά παραπέμπει στὴν πρώτη γνώση

καὶ γιά το λόγο αὐτὸ ὁ Προμηθέας

καλεῖτο καὶ Ἑωσφόρος, δηλαδή ὁ φέρων το ἑως,

την ἠῶ-αὐγή, το φῶς της γνώσης στοὺς ἀνθρώπους.

Ὁ Δίας, πού ὁ ἑνικὸς του συμβολίζει

αὐτὸν πού ζεύει (Ζεύς) καὶ κατόπιν διαχωρίζει

γιὰ νὰ κυβερνάει (δυισμός), ἔστειλε το διαχειριστή

της φωτιᾶς καὶ του σιδήρου του, τον τρισάθλιο

στὴν οὐσία κουτσό συγγενῆ του τον ὁποῖο κάποτε

εἶχε πετάξει ἀπὸ το πόδι στὴ Λῆμνο, τον Ἥφαιστο,

γιὰ νὰ τιμωρήσει τον Προμηθέα.

Η τιμωρία του ἦταν νὰ ἁλυσοδεθεῖ στὸ ψηλότερο βουνό

καὶ νὰ ἔρχεται ἕνας ἀετὸς νὰ του τρώει

την ἔδρα του ἐπιθυμητοῦ πού τότε πίστευαν

πῶς ἦταν το συκώτι, το ὁποῖο ὅμως ξαναγινόταν.

Οἱ τιτᾶνες πού του ἔβαλαν τις ἁλυσίδες

εἶχαν τα «περίεργα» ὀνόματα Κράτος καὶ   Βία.


Το ὄνομα του Προμηθέα, παράγεται

ἀπὸ την πρόθεση «πρὸ» καὶ το ρῆμα «μανθάνω»,

ὅπου το «α», σε ὁρισμένες ἀρχαιοελληνικές

διαλέκτους, γίνεται «η».

Κατά τὴ διάρκεια της Τιτανομαχίας ὁ Προμηθέας

τάχθηκε ὑπὲρ του Δία καὶ γι' αὐτὸ δὲν τιμωρήθηκε

ὅπως οἱ ἄλλοι Τιτᾶνες.

Η συμβολή του στὴν ἀνάπτυξη του ἀνθρώπινου γένους

ἦταν πολύ σημαντική.

Κατά τον Λουκιανό, ὁ Προμηθέας, με την ἀρωγή

της θεάς Ἀθηνᾶς, δημιουργεῖ τον πρῶτο ἄνθρωπο

(Χρυσό Γένος) ἀπὸ πηλό καὶ φωτιά

(κατά ἄλλους με το νερό του ἥρωα Πανοπέα της Φωκίδας)

καὶ με μορφή ὁμοία με αὐτὴ τῶν θεῶν.

Αὐτό ἔλαβε χώρα μετά την Τιτανομαχία.

Κατά τους Ὀρφικούς αὐτὸς ὁ πηλός

ἦταν το χῶμα ποὺ ποτίστηκε

ἀπὸ το αἷμα τῶν Τιτάνων.

Ἀναφερόμενος στὴν δημιουργία του ἀνθρώπου,

ὁ Πλάτωνας μας μεταφέρει την εἰκόνα ἑνὸς ὄντος

σφαιρικοῦ, ποὺ διακρίνοταν σε τρία γένη

(ἀρσενικό, θηλυκό καὶ μεικτό) καὶ εἶχε διπλή σειρά

ἀπὸ μέλη καὶ ὄργανα.

Ἀργότερα ὁ Δίας, ἐπειδή ἐξοργίστηκε

ἀπὸ την ἀλαζονεία τους καὶ φοβήθηκε τὴ δύναμή τους,

τα χώρισε στὰ δύο.

Τα ζῶα δημιουργήθηκαν την ἴδια περίοδο

(μετά την Τιτανομαχία), ἀλλὰ ἀπὸ μίξη ὑλικῶν της Γῆς

καὶ της φωτιᾶς.

Η δημιουργία τῶν ὄντων καὶ του ἀνθρώπου

ἔγινε μέσα στὴ γῆ.

Ὅταν κλήθηκαν ὅλα τα ὄντα της Γῆς

νὰ βγοῦν στὸ φῶς, ἀνατέθηκε στὸν Προμηθέα

καὶ στὸν Ἐπιμηθέα νὰ δώσουν στὸ κάθε ὄν

τα χαρακτηριστικά ποὺ ἔπρεπε νὰ ἔχει.

Ὁ Ἐπιμηθέας ἔπεισε τον ἀδελφὸ του νὰ του ἐπιτρέψει

νὰ ἀναλάβει μόνος αὐτὴ τὴ δουλειά.

Ἔτσι ὁ Ἐπιμηθέας ὀνομάτισε καὶ ἀπέδωσε

στὸ κάθε ὄν τα χαρακτηριστικά ποὺ ἤθελε ὁ ἴδιος,

με τρόπο ὥστε νὰ μὴν μποροῦν

νὰ ἀλληλοκαταστραφοῦν

(αὐτοῖς ἀλληλοφθοριῶν διαφυγὰς ἐπήρκεσε,

Πλάτων, Πρωταγόρας 321α).

Ὅταν ἔφτασε στὸ τέλος ἡ ὥρα του Ἀνθρώπου,

δὲν εἶχε νὰ του δώσει παρά λίγες τρίχες

καὶ νύχια εὐπαθῆ καὶ ἀνίσχυρα.

Ἀπὸ αὐτὸ το λάθος ὁ Προμηθέας ἀνέλαβε

την προστασία του Ἀνθρώπου.

Βλέποντας την κατάντια του ἀνθρώπινου γένους

καὶ την ἀδυναμία του ἀπέναντι στὴ φύση,

ὁ Προμηθέας ἀποφασίζει νὰ του χαρίσει τὴ φωτιά.

Ἔτσι, ἐπισκεπτόμενος το ἐργαστήρι του Ἤφαιστου,

τοποθετεῖ τὴ φωτιά σε ἕνα κούφιο βλαστό νάρθηκα

καὶ τὴ δίνει κρυφά στοὺς ἀνθρώπους.

Ὡς τόπος παράδοσης της φωτιᾶς ἀναφέρεται

ἡ πόλη Σικυῶνα της Πελοποννήσου.

Ο Προμηθέας ἔμαθε τους ἀνθρώπους νὰ χειρίζονται

τὴ φωτιά, νὰ δημιουργοῦν ἐργαλεῖα καὶ τους ἔμαθε

τις Ἐπιστῆμες (ποῦ ἔκλεψε ἀπὸ την Ἀθηνᾶ)

καὶ τα Γράμματα.

Γιὰ νὰ γλυτώσει την ἀνθρωπότητα

ἀπὸ το μένος τῶν θεῶν, την ἔμαθε νὰ τους λατρεύει

καὶ νὰ τους κάνει θυσία.

Καλή Ἀνάσταση

Θυμᾶμαι ἀπὸ παλιά, το πώς ἐπικράτησε νὰ λέμε Καλή Ἀνάσταση, ὅπως ἀκριβῶς λέμε καὶ τα Καλά Χριστούγεννα.

Πῶς ἐπικράτησε δηλαδή, το νὰ εὐχόμαστε στοὺς ἄλλους, νὰ περάσουνε καλά καὶ ἤρεμα, με τους ἀνθρώπους τους, την ἡμέρα ἀνάμνησης της Ἀνάστασης του Χριστοῦ.

Ξέρετε κάτι;

Λέμε τα σωστά λόγια, ἀλλὰ ἐννοοῦμε λάθος νόημα.

Ὅταν λέμε καλή Ἀνάσταση, ἄς εἶναι μία προσωπική εὐχὴ γιὰ την Ἀνάσταση του ἴδιου του προσώπου στὸ ὁποῖο ἀπευθυνόμαστε καὶ ὄχι μία εὐχὴ γιὰ μία ὄμορφη γιορτινή μέρα.

Η Ἀνάσταση, δὲν εἶναι ἁπλᾶ ἡ τελετή της ἐκκλησίας στὶς 12 το βράδυ του Σαββάτου, οὔτε το τραπέζι της Κυριακῆς της Λαμπρῆς.

Η εὐχὴ γιὰ καλή Ἀνάσταση, ἄς εἶναι κάτι το πολύ πολύ σημαντικότερο.

Ἀνάσταση ἀπὸ τον κόσμο της φθοράς, τον κόσμο τον ψεύτικο, στὸν ἀληθινό κόσμο του Χριστοῦ.

Ἀνάσταση ἄς εἶναι ἢ μετάβαση, ἀπὸ τον "κόσμο τῶν ὀνείρων", στὸν ἀληθινό.

Σὰν νὰ λέμε δηλαδή, καλό Παράδεισο, καλή Πατρίδα.

Αὐτὴ ὅμως ἄς εἶναι ἢ δεύτερη Ἀνάσταση γιὰ την κάθε μία καὶ τον καθένα. Η πρώτη, ἂς γίνει ἐδῶ, στὸν ψεύτικο κόσμο.

Ἀνάσταση ἄς εἶναι ἡ μετατροπή μας καὶ ἡ ἀποφάσει μας, νὰ σταματήσουμε νὰ ζοῦμε γιὰ τον ἑαυτὸ μας καὶ νὰ ἀρχίσουμε νὰ ζοῦμε γιὰ τους ἄλλους. Ἀποφάσει, νὰ θέσουμε τον ἑαυτὸ μας στὴν διάθεση του Χριστοῦ. Αὐτὸ σημαίνει ἀπόφαση, νὰ θέσουμε τον ἑαυτό μας στὴν ὑπηρεσία τῶν ἄλλων.

Μία καλή κουβέντα, ἕνα χαμόγελο παρηγοριᾶς, μία ἁπλῆ καὶ ἀσήμαντη γιὰ ἐμᾶς πράξη, μπορεῖ νὰ σώσει στὴν κυριολεξία ζωές καὶ νὰ φέρει την Ἀνάσταση κάποιου συνανθρώπου.

Εὔχομαι λοιπόν σε ὅλες καὶ ὅλους

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Ἀνάσταση στην Ἑλλάδα το 1947

Σπάνιο βίντεο

Το βίντεο τραβήχτηκε κατά την διάρκεια του συμμοριτοπολέμου στην Ελλάδα και θα δείτε πλάνα από στρατιώτες, στρατόπεδα, σουβλισμα αρνιών και τσούγκρισμα αυγών.