Η καταδίκη των εγκλημάτων του Κομμουνισμού από το Συμβούλιο της Ευρώπης

Στις 14 Δεκεμβρίου 2005 η Πολιτική Επιτροπή της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης υιοθέτησε ένα σχέδιο απόφασης με τίτλο "Ανάγκη διεθνούς καταδίκης των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων", το οποίο θα τεθεί προς ψηφοφορία στην Ολομέλεια της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης στις 24-27 Ιανουαρίου 2006.

Στην Ελλάδα, παρά τις συμφορές που υπέστη στο παρελθόν από τον διεθνή Κομμουνισμό με αποκορύφωμα τον Εμφύλιο Πόλεμο που εξαπέλυσε το ΚΚΕ το 1944 και το 1946-49, ο Κομμουνισμός απολαμβάνει μίας ιδιότυπης ασυλίας ή και εκτίμησης από το πολιτικό κατεστημένο.



Είναι χαρακτηριστικό πως ο σημερινός πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής έχει κατ' επανάληψη δηλώσει πως "τιμά τους αγώνες της Αριστεράς", ενώ η "αριστεροσύνη" αποτελεί βασικό ζητούμενο κατά την αναζήτηση υποψηφίων δημάρχων, νομαρχών ή Προέδρων της Δημοκρατίας.



Συνεπώς δεν αποτελεί έκπληξη πως τα κόμματα του πολιτικού κατεστημένου δεν υποστήριξαν το μνημόνιο του Συμβουλίου της Ευρώπης, ενώ το ΚΚΕ έσπευσε να ξεκινήσει εκστρατεία "ενημέρωσης" κατά του μνημονίου.



Χωρίς αιδώ η γ.γ. του ΚΚΕ κ. Παπαρήγα δήλωσε πως το μνημόνιο σημαίνει πως "όποιος είναι ... δημοκράτης θα διώκεται", πως "την αυτοκριτική την κάνουμε μόνο απέναντι στην εργατική τάξη" (σ.σ. δηλαδή δεν την κάνουμε), πως "είμαστε πολύ περήφανοι για το παρελθόν μας" (σ.σ. συμπεριλαμβανομένου προφανώς και του Εμφυλίου Πολέμου), πως "έχουμε ... νοσταλγία για το σοσιαλιστικό παρελθόν" (σ.σ. εννοεί τις κομμουνιστικές δικτατορίες στην Ανατολική Ευρώπη), πως "ο Χίτλερ είχε την ανοχή της Μεγάλης Βρετανίας, των ΗΠΑ και της Γαλλίας για να εξαφανίσει την Σοβιετική Ένωση" (σ.σ. ενώ συνέβη το ακριβώς αντίστροφο, βλ. σύμφωνο Μολότωφ-Ρίμπεντροπ το 1939) και κατέληξε να πει πως "είχαν δίκιο οι σοσιαλιστικές χώρες, κομμουνιστές και προοδευτικοί άνθρωποι που αποκάλεσαν το Συμβούλιο της Ευρώπης το 1949 Συμβούλιο του Ψέματος" (σ.σ. αναφέρεται στα φερέφωνα του Στάλιν, τα οποία ενοχλούσε και ενοχλεί η υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από το Συμβούλιο της Ευρώπης).

Την σκυτάλη του παραλογισμού στην "ενημέρωση" του ελληνικού λαού για το μνημόνιο πήρε ο Μίκης Θεοδωράκης, ο οποίος είπε πως "το μνημόνιο ανοίγει την πόρτα στους βρυκόλακες του Χίτλερ και του Χίμλερ" (σ.σ. ενώ το Συμβούλιο της Ευρώπης παράλληλα με το μνημόνιο κατά των κομμουνιστικών εγκλημάτων είχε υιοθετήσει και μνημόνιο κατά των ναζιστικών εγκλημάτων), πως "οι κομμουνιστές κινδυνεύουν με ... βασανιστήρια και ... στρατόπεδα θανάτου" και άλλα ευτράπελα επιχειρήματα.



Στα πλαίσια της ενημέρωσης των αναγνωστών μας, οι "Ελληνικές Γραμμές" δημοσιεύουν σήμερα όλο το σχέδιο απόφασης του Συμβουλίου της Ευρώπης.



Είναι καιρός ο ελληνικός πολιτικός και πνευματικός κόσμος να ξεκαθαρίσει την θέση του απέναντι στα κομμουνιστικά εγκλήματα του παρελθόντος.

H πολιτική επιτροπή υιοθετεί κείμενο για την καταδίκη των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων


14/12/2005


Η Πολιτική Επιτροπή της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης, στη σημερινή της συνάντηση στο Παρίσι, υιοθέτησε ένα σχέδιο απόφασης και ένα σχέδιο σύστασης για την «Ανάγκη Διεθνούς καταδίκης των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων».



Το κείμενο που προετοιμάστηκε από τον Γ. Λίντμπλαντ (Σουηδία, EPP/CD) καταδικάζει ισχυρά τις μαζικές παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων που διαπράχθηκαν από αυτά τα καθεστώτα και εκφράζει «συμπάθεια, κατανόηση και αναγνώριση στα θύματα των εγκλημάτων».



Σύμφωνα με την επιτροπή, «αυτή η καθαρή θέση της διεθνούς κοινότητας θα ανοίξει το δρόμο για παραπέρα συμφιλίωση».

Έκθεση: «Ανάγκη Διεθνούς καταδίκης των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων»


Εισηγητής Γ. Λίντμπλαντ (Σουηδία, EPP/CD)
1. Σχέδιο Απόφασης (σελ 1-2)
2. Σχέδιο σύστασης (σελ 3)
3. Επεξηγηματικό Μνημόνιο (σελ 4-11)

Ι. Σχέδιο Απόφασης

1. Η Συνέλευση αναφέρεται στην απόφασή της 1096 (1996) πάνω σε μέτρα για τη διάλυση κομμουνιστικών ολοκληρωτικών συστημάτων.

2. Τα ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα που άσκησαν εξουσία στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη τον περασμένο αιώνα, και τα οποία εξακολουθούν να είναι στην εξουσία σε αρκετές χώρες του κόσμου, έχουν χαρακτηριστεί, χωρίς εξαιρέσεις, από τη μαζική παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.



Οι παραβιάσεις ποικίλουν ανάλογα με την κουλτούρα, τη χώρα και την ιστορική περίοδο και περιλαμβάνουν ατομικές και συλλογικές δολοφονίες και εκτελέσεις, θανάτους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, πείνα, εκτοπίσεις, βασανιστήρια, δουλική εργασία, και άλλες μορφές μαζικού φυσικού τρόμου.


3. Τα εγκλήματα δικαιολογήθηκαν στο όνομα της θεωρίας της πάλης των τάξεων και της αρχής της δικτατορίας του προλεταριάτου.



Η ερμηνεία και των δύο αρχών νομιμοποίησε την «εξάλειψη» ανθρώπων που θεωρούνταν επιζήμιοι στην οικοδόμηση μια νέας κοινωνίας και, κατά συνέπεια, εχθροί των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων.



Ένας τεράστιος αριθμός των θυμάτων σε κάθε χώρα αφορούσε πολίτες τους.



Αυτή ήταν ιδιαίτερα η περίπτωση της πρώην ΕΣΣΔ που κατά πολύ ξεπέρασαν τους άλλους λαούς σε αριθμό θυμάτων.


4. Η Συνέλευση αναγνωρίζει πως παρά τα εγκλήματα των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων, κάποια Ευρωπαϊκά κομμουνιστικά κόμματα έχουν συμβάλλει στην επίτευξη της δημοκρατίας.


5. Την πτώση των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη δεν έχει ακολουθήσει σε όλες τις περιπτώσεις μια διεθνής έρευνα πάνω στα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από αυτά.

Επιπλέον, οι πρωτεργάτες αυτών των εγκλημάτων δεν έχουν υποχρεωθεί σε δίκη από τη διεθνή κοινότητα όπως ήταν η περίπτωση με τα φρικτά εγκλήματα που διαπράχθηκαν στο όνομα του Εθνικού Σοσιαλισμού (Ναζισμού).


6. Κατά συνέπεια, η δημόσια συνείδηση για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα είναι πολύ πενιχρή.



Κομμουνιστικά κόμματα είναι νόμιμα και δραστήρια σε ορισμένες χώρες, ακόμα και αν σε ορισμένες περιπτώσεις δεν έχουν πάρει αποστάσεις από τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από τα ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα στο παρελθόν.


7. Η Συνέλευση είναι πεισμένη πως η συνείδηση της ιστορίας είναι μιας από της προϋποθέσεις για την αποφυγή παρομοίων εγκλημάτων στο μέλλον.



Ακόμα, η ηθική εκτίμηση και καταδίκη εγκλημάτων που διαπράχθηκαν παίζει ένα σημαντικό ρόλο στην εκπαίδευση των νέων γενεών.



Η καθαρή θέση της διεθνούς κοινότητας πάνω στο παρελθόν μπορεί να αποτελέσει μια αναφορά για τις μελλοντικές τους πράξεις.


8. Επιπρόσθετα, η Συνέλευση πιστεύει πως αυτά τα θύματα των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν από ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα τα οποία είναι ακόμα ζωντανά ή οι οικογένειές τους, δικαιούνται συμπάθεια, κατανόηση και αναγνώριση για τα βάσανά τους.


9. Ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα εξακολουθούν να υπάρχουν σε ορισμένες χώρες του κόσμου και εγκλήματα συνεχίζουν να διαπράττονται.



Η αίσθηση των εθνικών συμφερόντων δεν θα πρέπει να αποτρέψει χώρες από επαρκή κριτική των σημερινών ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων.



Η Συνέλευση καταδικάζει ισχυρά όλες τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων


10. Οι συζητήσεις και οι καταδίκες που έχουν λάβει χώρα μέχρι σήμερα σε εθνικό επίπεδο σε κάποιες χώρες μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης δεν μπορούν να δώσουν άφεση στην διεθνή κοινότητα από το να πάρει μια καθαρή θέση για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από τα ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα.



Έχει μια ηθική υποχρέωση να το πράξει δίχως καθυστέρηση


11. Το Συμβούλιο της Ευρώπης είναι καλά προετοιμασμένο για μια τέτοια συζήτηση σε διεθνές επίπεδο.



Όλες οι πρώην Ευρωπαϊκές κομμουνιστικές χώρες, με την εξαίρεση της Λευκορωσίας, είναι τώρα μέλη του, και η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και το κράτος δικαίου είναι βασικές αρχές που υποστηρίζει.


12. Κατά συνέπεια, η Κοινοβουλευτική Συνέλευση καταδικάζει ισχυρά τις μαζικές παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων που διαπράχθηκαν από τα ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα και εκφράζει συμπάθεια, κατανόηση και αναγνώριση στα θύματα των εγκλημάτων


13. Ακόμα, καλεί όλα τα κομμουνιστικά ή μετά-κομμουνιστικά κόμματα στις χώρες μέλη του που δεν το έχουν κάνει ακόμα, να επανεκτιμήσουν την ιστορία του κομμουνισμού και το ίδιο τους το παρελθόν, να πάρουν καθαρές αποστάσεις από τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα και να τα καταδικάσουν δίχως ταλάντευση.


14. Η Συνέλευση πιστεύει πως αυτή η καθαρή θέση της διεθνούς κοινότητας θα ανοίξει το δρόμο για την παραπέρα συμφιλίωση.



Ακόμα, ευελπιστούμε πως θα ενθαρύννει τους ιστορικούς σε όλο τον κόσμο να συνεχίσουν την έρευνά τους που αποσκοπεί στον καθορισμό και την αντικειμενική επαλήθευση για το τι έλαβε χώρα.

II. Σχέδιο σύστασης

Η Κοινοβουλευτική Συνέλευση αναφέρεται στην Απόφασή της 1096 (1996) πάνω σε μέτρα για τη διάλυση κομμουνιστικών ολοκληρωτικών συστημάτων, και στην Απόφαση για την ανάγκη για διεθνή καταδίκη των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων


Η Συνέλευση έχει τη γνώμη πως υπάρχει μια επείγουσα ανάγκη για μια σε βάθος και εξαντλητική διεθνή συζήτηση για τα εγκλήματα που διεπράχθησαν από ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα αποβλέποντας στο να δώσει συμπάθεια, κατανόηση και αναγνώριση σε όλους εκείνους που επηρεάστηκαν από αυτά τα εγκλήματα


Είναι πεπεισμένη πως το Συμβούλιο της Ευρώπης, όντας μια οργάνωση που υπερασπίζεται το κράτος δικαίου και την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, θα πρέπει να πάρει μια καθαρή θέση για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από τα κομμουνιστικά καθεστώτα


Έτσι, η Συνέλευση παροτρύνει την Επιτροπή των υπουργών:


1. Να συστήσει μια επιτροπή που θα συνίσταται από ανεξάρτητους ειδικούς με καθήκον τη συγκέντρωση και αξιολόγηση πληροφοριών και νομοθετημάτων σχετικά με παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων υπό διαφορετικά ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα


2. να υιοθετήσει μια επίσημη διακήρυξη για τη διεθνή καταδίκη των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν από ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα, και να αποδώσει φόρο τιμής στα θύματά τους ανεξάρτητα από τη εθνικότητά τους


3. Να εξαπολύσει μια καμπάνια δημόσιας ενημέρωσης για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα σε Ευρωπαϊκό επίπεδο


4. Να οργανώσει μια διεθνή διάσκεψη για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα με συμμετοχή εκπροσώπων κυβερνήσεων, βουλευτών, ακαδημαϊκών, ειδικών και ΜΚΟ


5. Να παροτρύνει τα κράτη μέλη του Συμβουλίου που είχαν κυβερνηθεί από ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα:


1. Να δημιουργήσουν επιτροπές που θα συνίσταται από ανεξάρτητους ειδικούς με καθήκον τη συγκέντρωση και αξιολόγηση πληροφοριών και νομοθετημάτων σχετικά με παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων υπό το ολοκληρωτικό κομμουνιστικό καθεστώς σε εθνικό επίπεδο αποβλέποντας στη στενή συνεργασία με την επιτροπή ειδικών του Συμβουλίου της Ευρώπης


2. Να αναθεωρήσουν την εθνική νομοθεσία αποβλέποντας να την κάνουν πλήρως συμβατή με την Σύσταση του Συμβουλίου των Υπουργών (2003) 13 για μια Ευρωπαϊκή πολιτική σχετικά με την πρόσβαση σε αρχεία.


3. Να εξαπολύσουν μια καμπάνια εθνικής ενημέρωσης για εγκλήματα που διαπράχθηκαν στο όνομα της κομμουνιστικής ιδεολογίας, συμπεριλαμβανομένης της αναθεώρησης των σχολικών βιβλίων και την εισαγωγή μιας μέρας μνήμης για θύματα του κομμουνισμού και την δημιουργία μουσείων


4. Να ενθαρρύνουν τις τοπικές αρχές να αναγείρουν μνημεία ως φόρο τιμής στα θύματα των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων



ΙΙΙ. Επεξηγηματικό Μνημόνιο

Ι. ΕΙΣΑΓΩΓΗ

1. Η πτώση της κομμουνιστικής εξουσίας στα κράτη της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης στις αρχές της δεκαετίας του 90 του 20ου αιώνα προκάλεσε πολλές συζητήσεις σχετικά με την πολιτική και νομική αντιμετώπιση σειράς πράξεων και των εγκλημάτων που είχαν διαπραχτεί στο όνομα της κομμουνιστικής ιδεολογίας.



Αναδείχτηκε ως σοβαρό ζήτημα η στάση απέναντι στους υπεύθυνους αυτών των πράξεων όπως και η πιθανή άσκηση διώξεων σε βάρος τους.



Σε όλες τις πρώην κομμουνιστικές χώρες διεξάχθηκαν συζητήσεις σε εθνικό επίπεδο σχετικά με το ζήτημα αυτό και σε ορισμένες από τις χώρες αυτές υιοθετήθηκαν νόμοι για την «αποκομουνιστικοποίηση» η και για την «εξισορρόπηση» [lustration].


2. Σε όλες αυτές τις χώρες το ζήτημα αυτό θεωρήθηκε συστατικό στοιχείο μιας ευρύτερης διαδικασίας που είχε ως στόχο την αποδόμηση του προηγούμενου καθεστώτος και το πέρασμα στη δημοκρατία.



Η διαδικασία αυτή είχε κατανοηθεί ως ένα εσωτερικό ζήτημα των χορών αυτών ενώ η καθοδήγηση του εκ μέρους της διεθνούς κοινότητας και ιδιαίτερα από πλευράς του Συμβουλίου της Ευρώπης είχε επικεντρωθεί στην πρόληψη πιθανών παραβιάσεων των ανθρώπινων δικαιωμάτων.


3. Στο πνεύμα αυτό συντάχθηκαν δυο εκθέσεις της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης που αφορούσαν το μέτρα για την αποδομηση των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών συστημάτων, η μια από τον κ. Εσπερσεν [Espersen] και η άλλη από τον κ. Σεβερίν [Severin] .



Οι εκθέσεις αυτές είχαν γίνει εξ ονόματος της Επιτροπής Νομικών Ζητημάτων και Ανθρώπινων Δικαιωμάτων αντίστοιχα το 1995 και το 1996.



Η πρώτη έκθεση επέστρεψε στην επιτροπή μετά από τη συζήτηση της στην [Κοινοβουλευτική] Συνέλευση η δεύτερη οδήγησε στην υιοθέτηση της Απόφασης 1096 [1996].


4. Παρ' όλα αυτά μέχρι στιγμής ούτε το Συμβούλιο της Ευρώπης ούτε και καμία άλλη διεθνής διακυβερνητική οργάνωση ανταποκρίθηκε στο καθήκον για μια γενικευμένη αποτίμηση της κομμουνιστικής εξουσίας όπως και όσον αφορά την ανάγκη για μια σοβαρή συζήτηση για τα εγκλήματα που διαπράχτηκαν στο όνομα της εξουσίας αυτής και ούτε όσον αφορά τη δημόσια καταδίκη τους.



Ακόμα περισσότερο, και αυτό είναι κάτι που είναι δύσκολο να γίνει κατανοητό, δεν έγινε μια σοβαρή και σε βάθος συζήτηση για την ιδεολογία που ήταν στη ρίζα της τόσο μεγάλης τρομοκρατίας, της μαζικής παραβίασης των ανθρώπινων δικαιωμάτων, που προκάλεσε το θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων και τα πολλά δεινά για ολόκληρα έθνη .



Ενώ ένα άλλο ολοκληρωτικό καθεστώς του 20ου αιώνα και συγκεκριμένα ο ναζισμός αποτέλεσε αντικείμενο διερεύνησης, καταδικάστηκε διεθνώς και οι υπεύθυνοι παραπέμφθηκαν στη δικαιοσύνη, παρόμοια εγκλήματα που διαπράχθηκαν στο όνομα το κομμουνισμού ούτε διερευνήθηκαν και ούτε αντιμετώπισαν την οποιαδήποτε διεθνή καταδίκη.


5. Η απουσία διεθνούς καταδίκης μπορεί εν μέρη να εξηγείται από το γεγονός ότι σήμερα υπάρχουν ακόμα χώρες στις οποίες η εξουσία βασίζεται στην κομμουνιστική ιδεολογία.



Η επιθυμία για τη διατήρηση καλών σχέσεων με ορισμένες από αυτές ίσως να εμποδίζει ορισμένους πολιτικούς να ασχοληθούν με αυτό το δύσκολο θέμα.



Επί πλέον υπάρχει και το γεγονός ότι ορισμένα ενεργά και σήμερα πολιτικά πρόσωπα είχαν υποστηρίξει με τον ένα η τον άλλο τρόπο πρώην κομμουνιστικά καθεστώτα.



Για προφανείς λόγους τα πρόσωπα αυτά θα προτιμούσαν να αποφύγουν την ενασχόληση με το ζήτημα των ευθυνών.



Σε μερικές Ευρωπαϊκές χώρες υπάρχουν κομμουνιστικά κόμματα που δεν έχουν καταδικάσει ρητά τα εγκλήματα του κομμουνισμού.



Τέλος μερικά στοιχεία της κομμουνιστικής ιδεολογίας όπως ισότητα η κοινωνική δικαιοσύνη ακόμα ασκούν έλξη σε ορισμένους πολιτικούς οι οποίοι φοβούνται ότι η καταδίκη των εγκλημάτων του κομμουνισμού θα ταυτιστεί με την καταδίκη της κομμουνιστικής ιδεολογίας.


6. Όπως και να έχουν όμως τα πράγματα ο εισηγητής είναι της άποψης ότι υπάρχει μια επείγουσα ανάγκη για μια δημόσια συζήτηση για τα εγκλήματα του κομμουνισμού και για την καταδίκη τους σε διεθνές επίπεδο.



Αυτή η διαδικασία πρέπει να προωθηθεί να προωθηθεί για πόλους λόγους αμέσως, χωρίς καμία άλλη καθυστέρηση.


7. Πρώτο. Θα πρέπει να είναι ξεκάθαρο για τον καθένα ότι καταδικαστέο είναι το κάθε έγκλημα συμπεριλαμβανόμενου και εκείνου που διαπράχθηκε στο όνομα στο όνομα μιας ιδεολογίας που προβάλει ακόμα και τις πιο αξιοσέβαστες άξιες όπως την ισότητα και τη δικαιοσύνη.



Από τον κανόνα αυτό δεν υπάρχει καμία εξαίρεση.



Το στοιχείο αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία για τις νέες γενεές που δεν έχουν προσωπική εμπειρία από τα κομμουνιστικά καθεστώτα.



Μια ξεκάθαρη τοποθέτηση της διεθνούς κοινότητας για το παρελθόν μπορεί να αποτελέσει σημείο αναφοράς για τις μελλοντικές της δράσεις.



Φαίνεται ότι σε ορισμένες χώρες είναι ζωντανό ακόμα ένα είδους νοσταλγίας για τον κομμουνισμό.



Αυτο το γεγονός δημιουργεί τ ον κίνδυνο ο κομμουνισμός να κερδίσει την εξουσία στην μια η στην άλλη χώρα. Σκοπός της παρούσας έκθεσης είναι να συμβάλει στην γενική ενημέρωση για την ιστορική διαδρομή αυτής της ιδεολογίας.


8. Δεύτερο. Όσο ακόμα θύματα των κομμουνιστικών καθεστώτων η οι οικογένειες τους είναι στη ζωή θα πρέπει να μπορούν να απολαύσουν ηθική ικανοποίηση για όσα υπόφεραν.


9. Τέλος, αλλά όχι λιγότερο σημαντικό είναι το γεγονός ότι κομμουνιστικά καθεστώτα εξακολουθούν να υπάρχουν ακόμα σε ορισμένες χώρες του κόσμου ενώ συνεχίζονται τα εγκλήματα στο όνομα της κομμουνιστικής ιδεολογίας.



Κατά την άποψη μου το Συμβούλιο της Ευρώπης , η οργάνωση που υπερασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν έχει το δικαίωμα να μένει αδιάφορη και να σιωπά ακόμα και εάν τα κράτη αυτά δεν είναι μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης.



Η διεθνής καταδίκη θα ενισχύσει την αξιοπιστία και νέα επιχειρήματα στην εσωτερική αντιπολίτευση που δρα στο εσωτερικό των χορών αυτών και μπορεί να συμβάλει σε θετικές εξελίξεις.



Αυτό είναι και το λιγότερο που μπορεί να προσφέρει στις χώρες αυτές η Ευρώπη που αποτελεί το λίκνο της κομμουνιστικής ιδεολογίας.


10. Πρέπει να τονιστεί ότι στην παρούσα έκθεση δεν υπάρχει κανένα θέμα για οποιαδήποτε οικονομική αποζημίωση των θυμάτων των εγκλημάτων του κομμουνισμού.



Η μόνη μορφή αποκατάστασης που προτείνεται είναι ηθικής φύσης.


11. Η 15η επέτειος της πτώσης των κομμουνιστικών καθεστώτων σε Ευρωπαϊκές χώρες αποτελεί μια καλή εύκαιρα για μια τέτοια πρωτοβουλία .



Το Συμβούλιο της Ευρώπης βρίσκεται σε ιδανική θέση να προώθηση αυτό το καθήκον μιας και τα περισσότερα από τα μισά κράτη μέλη του είχαν δοκιμάσει την κομμουνιστική εξουσία.


12. Στο πλαίσιο της προετοιμασίας αυτής της έκθεσης, η Επιτροπή οργάνωσε μια ακρόαση με συμμετοχή προεξεχόντων προσωπικοτήτων, των οποίων η εντρύφηση στο θέμα συνέβαλλε σημαντικά στην προετοιμασία της παρούσας έκθεσης. (Δες πρόγραμμα για την Ακρόαση στο Παράρτημα 1).



Επίσης διενέργησα αποστολές συλλογής στοιχείων (fact-finding) στη Βουλγαρία (16 Μάη 2005), Λετονία (3 Ιούνη 2005) και Ρωσία (16-17 Ιούνη 2005) (Δες συνημμένα προγράμματα των επισκέψεων στα παραρτήματα 2-4). Θα ήθελα να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου στις εθνικές κοινοβουλευτικές αντιπροσωπείες αυτών των χωρών για τη βοήθειά τους στην προετοιμασία των επισκέψεων.


13. Επιθυμώ να τονίσω ότι αυτή η έκθεση με κανένα τρόπο δεν προτίθεται να αποτελέσει μια εξαντλητική απογραφή των κομμουνιστικών εγκλημάτων.



Η ιστορική έρευνα θα πρέπει να αφεθεί στους ιστορικούς, και ήδη υπάρχει ένας αρκετά ουσιαστικός όγκος φιλολογίας για το θέμα, που χρησιμοποίησα όταν προετοίμαζα την παρούσα έκθεση.



Αυτή η έκθεση είναι σχεδιασμένη ως πολιτική εκτίμηση των εγκλημάτων του κομμουνισμού.

ΙΙ. ΓΕΝΙΚΗ ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΩΝ ΚΑΘΕΣΤΩΤΩΝ

14. Τα κομμουνιστικά καθεστώτα, όπως αυτά που διερευνούνται σε αυτή την έκθεση μπορούν να οριστούν με βάση ένα αριθμό χαρακτηριστικών, συμπεριλαμβανομένων συγκεκριμένα την εξουσία ενός μοναδικού μαζικού κόμματος δεσμευμένο, τουλάχιστον στο φραστικό επίπεδο, στην κομμουνιστική ιδεολογία.



Η εξουσία είναι συγκεντρωμένη μέσα σε μια μικρή ομάδα κομματικών ηγετών που δεν λογοδοτούν ή περιορίζονται από το κράτος δικαίου.


15. Το κόμμα ελέγχει το κράτος σε τέτοιο βαθμό που τα όρια μεταξύ των δύο είναι θολά. Ακόμα, επεκτείνει τον έλεγχό του στον πληθυσμό και σε κάθε πλευρά της καθημερινής ζωής σε ένα άνευ προηγουμένου επίπεδο.


16. Το δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι είναι ανύπαρκτο, ο πολιτικός πλουραλισμός είναι καταργημένος και κάθε γνώμη όπως και κάθε απόπειρα ανεξάρτητης αυτοοργάνωσης τιμωρούνται αυστηρά.


17. Για να επιβάλλει τον έλεγχό του πάνω στην δημόσια ζωή και για να προλάβει κάθε ενέργεια πέρα από τον έλεγχό του, τέτοια κομμουνιστικά καθεστώτα επεκτείνουν τις αστυνομικές δυνάμεις σε ένα πρωτοφανές βαθμό, εγκαθιδρύουν δίκτυα πληροφοριοδοτών και ενθαρρύνουν την καταγγελία.



Το μέγεθος των αστυνομικών σχηματισμών, ο αριθμός των μυστικών πληροφοριοδοτών παραλλάσσουν σε διαφορετικές εποχές και χώρες, αλλά πάντα υπερβαίνουν κατά πολύ τους αριθμούς σε κάθε δημοκρατική χώρα.


18. Τα ΜΜΕ είναι μονοπώλιο ή ελέγχονται από το κράτος.

Αυστηρή προληπτική λογοκρισία εφαρμόζεται ως κανόνας.



Κατά συνέπεια, το δικαίωμα στην πληροφόρηση παραβιάζεται και η ελευθεροτυπία είναι ανύπαρκτη.


19. Η εθνικοποίηση της οικονομίας που είναι ένα μόνιμο χαρακτηριστικό της κομμουνιστικής εξουσίας απορρέει ευθέως από την ιδεολογία και βάζει περιορισμούς στην ατομική ιδιοκτησία και την ατομική οικονομική δραστηριότητα.



Ως συνέπεια οι πολίτες είναι πιο ευάλωτοι απέναντι στο κράτος το οποίο είναι ο μονοπωλιακός εργοδότης και η μόνη πηγή εισοδήματος.


20. Η κομμουνιστική εξουσία διήρκησε 80 χρόνια στην χώρα στην οποία για πρώτη φορά δημιουργήθηκε, συγκεκριμένα στη Ρωσία τότε μετονομασμένη ως Σοβιετική Ένωση.



Σε άλλα Ευρωπαϊκά κράτη ήταν περίπου 45 χρόνια.


Έξω από την Ευρώπη κομμουνιστικά κόμματα κυβερνούν για πάνω από 50 χρόνια στην Κίνα, τη Βόρεια Κορέα και το Βιετνάμ και πάνω από 40 στην Κούβα και 30 στο Λάος.



Κομμουνιστικές κυβερνήσεις βασίλεψαν για κάποιο διάστημα σε διαφορετικές Αφρικάνικες, Ασιατικές και Νοτιοαμερικάνικες χώρες κάτω από την τότε Σοβιετική επιρροή.


21. Πάνω από 20 χώρες σε 4 ηπείρους μπορούν να καταταχθούν ως κομμουνιστικές ή υπό κομμουνιστική διακυβέρνηση για κάποια χρονική περίοδο.








Εκτός από τη Σοβιετική Ένωση και τους 6 Ευρωπαϊκούς δορυφόρους της, η λίστα περιλαμβάνει το Αφγανιστάν, την Αλβανία, την Αγκόλα, την Μπενίν, την Καμπότζη, την Κίνα, το Κογκό, την Κούβα, την Αιθιοπία, τη Βόρεια Κορέα, το Λάος, την Μογγολία, την Μοζαμβίκη, το Βιετνάμ, τη Νότια Υεμένη και τη Γιουγκοσλαβία.


22. Ο αριθμός του πληθυσμού που ζούσε υπό κομμουνιστική εξουσία μέτραγε πάνω από 1 δισεκατομμύριο πριν το 1989


23. Η μακροβιότητα και η γεωγραφική επέκταση υποδηλώνουν διαφορές και τροποποιήσεις στην πράξη των κομμουνιστικών εξουσιών σε διαφορετικές χώρες, κουλτούρες και εποχές.



Το κομμουνιστικό καθεστώς εξελίχθηκε, ως αποτέλεσμα της εσωτερικής του δυναμικής ή απαντώντας στις διεθνείς περιστάσεις.



Είναι δύσκολο να συγκρίνουμε τις κομμουνιστικές εξουσίες στη Ρωσία το 1930, στην Ουγγαρία το 1960 ή στην Πολωνία το 1980.


24. Ωστόσο, παρά τη διαφορετικότητα, μπορεί κανείς να καθορίσει κοινά χαρακτηριστικά του ιστορικού κομμουνιστικού καθεστώτος ανεξάρτητα από χώρα, κουλτούρα ή χρόνο.



Ένα από τα πιο προφανή χαρακτηριστικά είναι η κατάφωρη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων

ΙΙΙ. ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ

25. Η κομμουνιστική εξουσία έχει νωρίς εξαρχής χαρακτηριστεί από τη μαζική παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.



Για να επιτύχουν και να διατηρήσουν την εξουσία, τα κομμουνιστικά καθεστώτα πήραν πιο πέρα από τις ατομικές δολοφονίες και τις τοπικές σφαγές και ενσωμάτωσαν το έγκλημα στο σύστημα εξουσίας.



Είναι αλήθεια πως αρκετά χρόνια μετά την εγκαθίδρυση του καθεστώτος στις περισσότερες Ευρωπαϊκές χώρες, και μετά από δεκάδες χρόνια στην Σοβιετική Ένωση και την Κίνα, ο τρόμος έχασε λίγο από την αρχική του ισχύ.



Ωστόσο η «ανάμνηση του τρόμου» έπαιξε ένα σημαντικό ρόλο στις κοινωνίες, η ενδεχόμενη απειλή υποκατέστησε τις πραγματικές ωμότητες.



Ακόμα, αν εμφανιζόταν ανάγκη, τα καθεστώτα κατέφυγαν στον τρόμο όπως φαίνεται από την Τσεχοσλαβακία το 1968, την Πολωνία το 1971, 1976 και 1981 ή την Κίνα το 1989.



Αυτός ο κανόνας ισχύει για όλα τα ιστορικά και τρέχοντα κομμουνιστικά καθεστώτα ανεξάρτητα χώρας.


26. Σύμφωνα με προσεκτικούς υπολογισμούς ( ακριβή στοιχεία δεν είναι διαθέσιμα) ο αριθμός των ατόμων που σκοτώθηκαν από τα κομμουνιστικά καθεστώτα, κατανεμημένα κατά χώρες ή περιοχές μπορεί να δοθεί ως εξής

1. Σοβιετική Ένωση: 20 εκατομμύρια θύματα


2. Κίνα: 65 εκατομμύρια


3. Βιετνάμ: 1 εκατομμύριο


4. Βόρειος Κορέα: 2 εκατομμύρια


5. Καμπότζη: 2 εκατομμύρια


6. Ανατολική Ευρώπη: 1 εκατομμύριο


7. Λατινική Αμερική: 150.000


8. Αφρική: 1,7 εκατομμύρια


9. Αφγανιστάν 1,5 εκατομμύρια

Αυτοί οι αριθμοί περιλαμβάνουν μια ποικιλία καταστάσεων: ατομικές και ομαδικές εκτελέσεις, θανάτους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, θύματα πείνας και εκτοπίσεων.


27. Τα παραπάνω νούμερα είναι ντοκουμεντιαρισμένα, και αν είναι μόνο εκτιμήσεις αυτό γίνεται γιατί υπάρχει έδαφος να υποψιασθούμε πως θα πρέπει να είναι πολύ υψηλότερα.


28. Το σημαντικό χαρακτηριστικό των κομμουνιστικών εγκλημάτων ήταν η καταστολή ενάντια σε ολόκληρες κατηγορίες αθώων ανθρώπων των οποίων το μοναδικό «έγκλημα» ήταν το ότι ανήκαν σε αυτές τις κατηγορίες. Με αυτό τον τρόπο, στο όνομα της ιδεολογίας, τα καθεστώτα δολοφόνησαν δεκάδες εκατομμυρίων πλουσίων αγροτών (κουλάκοι), ευγενείς, αστούς, Κοζάκους, Ουκρανούς και άλλες ομάδες


29. Αυτά τα εγκλήματα είναι ευθεία αποτελέσματα της θεωρίας της πάλης των τάξεων που επέβαλε την «εκκαθάριση» ανθρώπων που δεν θεωρούνταν χρήσιμοι στην οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας. Ένας τεράστιος αριθμός των θυμάτων ήταν υπήκοοι των χωρών.


30. Στα τέλη της δεκαετίας του 20, στη Σοβιετική Ένωση, η GPU (πρώην Czecka) εισήγαγε ποσοστώσεις: κάθε περιοχή ήταν υποχρεωμένη να παραδώσει ένα ορισμένο αριθμό «ταξικών εχθρών».



Τα νούμερα καθοριζόταν κεντρικά από την ηγεσία του κομμουνιστικού κόμματος.



Έτσι οι τοπικές αρχές όφειλαν να συλλάβουν, να εκτοπίσουν και να εκτελέσουν συγκεκριμένους αριθμούς ατόμων.



Αν αποτύγχαναν να το πράξουν υπόκειταν οι ίδιοι σε δίωξη.


31. Από την άποψη του αριθμού θυμάτων, η λίστα των πιο σημαντικών κομμουνιστικών εγκλημάτων περιλαμβάνει τα παρακάτω:


0. Ατομικές και ομαδικές εκτελέσεις ανθρώπων που θεωρούνταν πολιτικού αντίπαλοι, χωρίς ή με αυθαίρετες δίκες, αιματηρές καταστολές διαδηλώσεων και απεργιών, θανάτωση ομήρων και αιχμαλώτων πολέμου στη Ρωσία το 1918-22. Έλλειψη πρόσβασης σε αρχεία (καθώς και έλλειψη οποιοδήποτε ντοκουμέντων για αναρίθμητες εκτελέσεις) κάνει αδύνατο το να δοθούν ακριβή αριθμοί, αλλά ο αριθμός των θυμάτων αποτιμάται σε δεκάδες χιλιάδες.


1. Θάνατος από πείνα περίπου 5 εκατομμυρίων ατόμων ως αποτέλεσμα επιτάξεων, ιδιαίτερα στην Ουκρανία το 1921-1923.



Ο λιμός χρησιμοποιήθηκε ως πολιτικό όπλο από αρκετά κομμουνιστικά καθεστώτα και όχι μόνο στη Σοβιετική Ένωση.


2. Εξόντωση 300.000-500.000 Κοζάκων μεταξύ 1919 και 1920


3. Δεκάδες χιλιάδες χάθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.



Εδώ ξανά, έλλειψη πρόσβασης σε αρχεία κάνει την έρευνα αδύνατη


4. 690.000 άτομα καταδικάστηκαν αυθαίρετα σε θάνατο και εκτελέστηκαν ως αποτέλεσμα του «διωγμού» στο κομμουνιστικό κόμμα το 1937-1938.



Χιλιάδες άλλων εκτοπίστηκαν ή τοποθετήθηκαν σε στρατόπεδα. Συνολικά μεταξύ 1ης Οκτώβρη 1936 και 1ης Νοέμβρη 1938 περίπου 1.565.000 συνελήφθηκαν και από αυτούς 668.305 εκτελέστηκαν.



Σύμφωνα με πολλούς μελετητές αυτά τα νούμερα είναι υποτιμημένα και θα πρέπει να επαληθευτούν όταν όλα τα αρχεία γίνουν προσβάσιμα


5. εκατομμύρια εκτοπίστηκαν το 1930-1932


6. Χιλιάδες απλοί άνθρωποι στην Σοβιετική Ένωση κατηγορήθηκαν για σχέσεις με τους «εχθρούς» και εκτελέστηκαν την περίοδο πριν τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.



Για παράδειγμα το 1937 περίπου 144.000 άνθρωποι συνελήφθησαν και από αυτούς 110.000 εκτελέσθηκαν αφού κατηγορήθηκαν για επαφές με Πολωνούς πολίτες που ζούσαν στην Σοβιετική Ένωση.



Επίσης το 1937, 42.000 εκτελέσθηκαν στη βάση ότι είχαν σχέσεις με Γερμανούς εργάτες στην ΕΣΣΔ


7. 6 εκατομμύρια Ουκρανοί πέθαναν της πείνας ως αποτέλεσμα μιας εσκεμμένης κρατικής πολιτικής το 1932-1933


8. Δολοφονίες και εκτοπίσεις εκατοντάδων χιλιάδων Πολωνών, Ουκρανών, Λιθουανών, Εσθονών, Μολδαβών και κατοίκων της Βεσσαραβίας το 1941 και 1944-45


9. Εκτόπιση των Γερμανών του Βόλγα το 1941, των Τατάρων της Κριμαίας το 1943, Τσετσένων και Ινγκούς το 1944


10. Εκτόπιση και εξόντωση του ενός τετάρτου του πληθυσμού στην Καμπότζη το 1975-1978


11. Εκατομμύρια θυμμάτων των εγκληματικών πολιτικών του Μάο Τσε Τουγκ στην Κίνα του του Κιμ Ιρ Σέν στη Βόρειο Κορέα.



Εδώ ξανά έλλειψη ντοκουμέντων δεν επιτρέπει ακριβή στοιχεία να δοθούν


12. Πολυάριθμα θύματα σε άλλα μέρη του κόσμου, Αφρική, Ασία και Λατινική Αμερική σε χώρες που αυτοαποκαλούνται κομμουνιστικές και έχουν ευθεία αναφορά στην κομμουνιστική ιδεολογία.


Αυτή ή λίστα σε καμία περίπτωση δεν εξαντλείται εδώ.



Δεν υπάρχει πρακτικά χώρα ή περιοχή υπό κομμουνιστική διοίκηση που είναι σε θέση να δημιουργήσει τη δική της λίστα πόνου.




Η καταδίκη των εγκλημάτων του Κομμουνισμού από το Συμβούλιο της Ευρώπης (πρωτο μερος)








Τελευταία ενημέρωση: Τρίτη, 13 Μαρτίου 2012, 00:51

Ἡ ΡΩΣΙΑ ΔΕΝ ΒΟΗΘΗΣΕ ΠΟΤΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Πολλοὶ περιμένουν νὰ μᾶς βοηθήσει, ἀκόμη & νὰ μᾶς σώσει, ἡ Ὀρθόδοξη Ρωσία. 

Ἡ Ρωσία ὅμως ποτὲ δὲν βοήθησε τὴν Ἑλλάδα, σύμφωνα μὲ τὴν Ἱστορία

. Οὔτε & τώρα θὰ τὸ πράξει, ἀπ' ὅτι ἀρχίζει νὰ φαίνεται, διότι ἡ Ρωσία πρέπει νὰ παίξει τὸν ρόλο τοῦ «κακοῦ» στὴν ἐγκαθίδρυση τῆς παμπάλαιας Τάξης Πραγμάτων πού μας τὴν παρουσιάζουν ὡς Νέα.

 Ὁ ρόλος τῆς Ρωσίας εἶναι ὕποπτος, ἐπειδὴ ὑπάρχουν πολλὰ περίεργα σημεῖα στὴν πολιτική της, παράλληλα ἑτοιμάζεται γιὰ πόλεμο καὶ ὡς γνωστὸν πόλεμος μὲ ἕναν δὲν γίνεται. Πρέπει νὰ ὑπάρχει καὶ ἐχθρός, ἀλλὰ ὅταν δὲν ὑπάρχει τέτοιος, τὸν δημιουργοῦν. 

Πρὶν ἀρχίσει ἡ καταγραφὴ τῶν συμπεριφορῶν τῆς Ρωσίας πρὸς τὴν Ἑλλάδα κατὰ τὴν διάρκεια τῆς Ἱστορίας, ἂς δοῦμε τὴν προσφορὰ τῆς Ἑλλάδος πρὸς τὴν Ρωσία ὅπως τὴν περιέγραψε ὁ Ἀκαδημαϊκὸς καὶ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Χρυσόστομος Α. Παπαδόπουλος.

«Τί ἔπραξαν οἱ Ἕλληνες ὑπὲρ τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Ρωσικοῦ λαοῦ, καταφαίνεται ἀπὸ τὴν ἴδια τους τὴν Ἱστορία, τὴν ὁποία Ἕλληνες διηύθυναν καὶ χειραγώγησαν, γιὰ νὰ ἀναπτυχθεῖ ὁ νέος Χριστιανικὸς λαός.

Ὅλες οἱ λεπτομέρειες, ὄχι μόνον τῆς θρησκευτικῆς, ἀλλὰ καὶ τῆς κοινωνικῆς καὶ πολιτικῆς ζωῆς, κάθε τάξη στὴ χώρα, κάθε θεσμὸς καὶ νόμος, κάθε τί ποὺ συνετέλεσε στὴν θεμελίωση τῆς ἀληθινῆς ἱστορικῆς ζωῆς, ἐπιτελέσθῃ ὑπὸ τὴν ἄμεση χειραγωγία τῶν Ἑλλήνων.

Τὸ 862 μ.Χ. οἱ Ἕλληνες ἀδερφοὶ Κύριλλος καὶ Μεθόδιος ἀποφασίζουν νὰ διαδώσουν τὸ Εὐαγγέλιο στοὺς Σλάβους καὶ νὰ τοὺς διδάξουν τὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ.

Ἕλληνες ὑπῆρξαν οἱ πρῶτοι Ἅγιοι τῆς Ρωσίας, οἱ πρῶτοι Ἐπίσκοποι, οἱ πρῶτοι διδάσκαλοι αὐτῆς καὶ χειραγωγοί. 

Οἱ Ἕλληνες εἰσήγαγαν πρῶτοι τίς τέχνες καὶ τίς δίδαξαν στοὺς Ρώσους.

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ποτὲ δὲν εὐεργετήθηκε ἔτσι ἄλλος λαὸς ὅπως ὁ Ρωσικὸς ἀπὸ τὸν Ἑλληνικό».

Ἀκόμη καὶ ὁ δικέφαλος βυζαντινὸς ἀετὸς τὸν ὁποῖο χρησιμοποιοῦν ὡς ἔμβλημα οἱ Ρῶσοι ὀφείλεται στὸ δικαίωμα ποὺ ἀπέκτησαν ἀπὸ τὸν γάμο τοῦ Τσάρου Ἰβὰν Γ' μὲ τὴν Βυζαντινὴ Πριγκίπισσα Σοφία Παλαιολογίνα, ἡ ὁποία ἦταν ἀνεψιὰ τοῦ τελευταίου μας Αὐτοκράτορα, Κωνσταντίνου ΙΑ' Παλαιολόγου. Δηλαδή, προῖκα τους ἦταν ὁ δικέφαλος ἀετός.

Ἄς δοῦμε τώρα τί ἔπραξαν οἱ Ρῶσοι γιὰ τὴν Ἑλλάδα. Ἡ πρώτη ἐπίθεση τῶν Ρώσων ἐναντίον τῆς Ἑλλάδος, ποὺ ὡς ἔτσι δὲν θέλουν νὰ τὴν γνωρίζουμε, ἔγινε κατὰ τὴν Ρωμαϊκὴ περίοδο, ἐπὶ διοικήσεως τοῦ Αὐτοκράτορος Ἀντωνίνου τοῦ Εὐσεβοῦς (138 - 161 μ.Χ.), περίοδο κατὰ τὴν ὁποία κινήθηκαν οἱ Σαυρομάτες ἐναντίον τῆς Ἑλλάδος, ἀλλὰ δὲν ξέρουμε τί ἔγινε μετά.

Φυσικὰ ποτὲ δὲν διδάχθηκε ἡ ἐπίθεση τῶν Σαυροματῶν στὴν χώρα μας γιατί δὲν πρέπει νὰ γνωρίζουμε τί εἶναι οἱ Σαυρομάτες, ποιά ἡ σχέση τους μὲ τὸν Ἡρακλῆ, οὔτε γιατί ἐπιτέθηκαν στὴν Ἑλλάδα.

Ἔτσι, στὰ καλὰ καθούμενα, ἀποφάσισαν μιὰ μέρα νὰ ἐπιτεθοῦν στὴν Ἑλλάδα;

Οἱ Σαυρομάτες, μὲ ὅτι ὑπονοεῖ ἡ ὀνομασία τοῦ λαοῦ αὐτοῦ, ἦταν ἕνας λαὸς στὰ ἐδάφη τῆς σημερινῆς Ρωσίας.

Στὰ ἑλληνικὰ ὀνομαζόντουσαν Σαυρομάτες, ἀλλὰ στὰ λατινικὰ Σαρμάτες, καὶ ἡ χώρα στὴν ὁποία ζοῦσαν ὀνομαζόταν Σαρματία.

Σύμφωνα μὲ τὴν γεωγραφία, ἡ Ἀσιατικὴ Σαρματία εἶναι ὁ σημερινὸς Καύκασος καὶ ἡ Εὐρωπαϊκὴ Σαρματία εἶναι ἡ Ρωσία.

Οἱ σημερινοὶ Ρῶσοι φυσικὰ καὶ γνωρίζουν ὅτι οἱ πρόγονοί τους ἦταν οἱ Σαυρομάτες - Σαρμάτες.

Ὡς ἀπόδειξη ἀποτελεῖ τὸ γεγονὸς ὅτι ἔχουν δώσει τὸ ὄνομα «Σαρμὰτ» στὸν τελευταῖο τους διηπειρωτικὸ πυρηνικὸ πύραυλο.

Τὸν ρωσικὸ πύραυλο «Σαρμὰτ» τὸ ΝΑΤΟ τὸν ἔχει κωδικοποιήσει ὡς «Σατανᾶ» (Satan). Συμπτώσεις!

Ἀργότερα... πολλὲς φορὲς ἐπιτέθηκαν οἱ Ρῶσοι ἐναντίον τοῦ Βυζαντίου, τὸ 865, 906, 941, 943, 971 καὶ 1043.

Τὰ ἀποτελέσματα τῶν ἐπιθέσεων αὐτῶν ἦταν φόνοι, ἐμπρησμοί, ἀτιμώσεις, λεηλασίες, βεβηλώσεις ἱερῶν καὶ ὁσίων, αἰχμαλωσίες, ἁρπαγὲς καὶ κάθε ἄλλο κακό.

Ὅλα αὐτὰ ἀνάγκασαν τὸν Πατριάρχη Φώτιο νὰ πεῖ: Τί τοῦτο; 

Τίς ἡ χαλεπὴ αὕτη καὶ βαρεῖα πληγὴ καὶ ὀργή;       Πόθεν ἐν ἡμῖν ὁ ὑπερβόρειος οὗτος καὶ φοβερὸς ἐνέσκηψε κεραυνός; Πόθεν ἡ βαρβαρικὴ αὕτη καὶ πυκνὴ καὶ ἀθρόα κατερράγη θάλασσα;»

Ὅταν ἡ Βασιλεύουσα Πόλη τοῦ πλανήτη κινδύνευε νὰ πέσει στὰ χέρια τῶν Ὀθωμανῶν ἡ ὁμόδοξη Ρωσία ἦταν ἀποῦσα καὶ οἱ Ἕλληνες εἶχαν στηρίξει τίς ἐλπίδες τους στὴν Δύση.

Ὅπως ἀκριβῶς γίνεται καὶ τώρα.

Καθ' ὅλη τὴν διάρκεια τῆς τουρκοκρατίας ἡ Ρωσία ποτὲ δὲν βοήθησε. Ἐπιφανειακὰ ἔκανε κάποιες ἐνέργειες ἀλλὰ ὁ σκοπός της ἦταν ὁ ἀντιπερισπασμὸς μὲ σκοπὸ νὰ ὠφεληθεῖ ἡ ἴδια.

Οἱ σκλαβωμένοι Ἕλληνες περίμεναν τὴν βοήθεια τῆς Ρωσίας, ποὺ δὲν ἦρθε ποτέ, καὶ ἡ ἐλευθερία ἦρθε ὅταν κάποιοι ἀρχηγοὶ συνεπῆραν τὸν Ἑλληνικὸ λαὸ στὴν ἐπανάσταση χωρὶς τὴν βοήθεια κανενός.

Ὅταν οἱ Ἕλληνες κάναμε τὴν ἐπανάσταση τοῦ 1821, πάλι ἡ Ρωσία ἔλειπε.

Ἡ Ρωσία ὡς μέλος τῆς Ἱερᾶς Συμμαχίας τῶν Μοναρχῶν τῆς Εὐρώπης (Ἱσπανία, Γαλλία, Πρωσία, Αὐστροουγγαρία καὶ Ρωσία) παρουσία τῆς Ἀγγλίας στὸ Λάϋμπαχ ἀντιτίθετο στὴν Ἑλληνικὴ ἐπανάσταση.

Κατὰ τὴν περίοδο τῆς ἐπαναστάσεως τοῦ 1821, ὁ τότε Τσάρος τῆς Ρωσίας Ἀλέξανδρος Α', δια τοῦ Πρεσβευτοῦ του, στὴν Κωνσταντινούπολη, Στρογκονώφ, προσφέρθηκε νὰ βοηθήσει τοὺς τούρκους γιὰ νὰ καταπνίξουν τὴν ἑλληνικὴ ἀνταρσία.

Ὁ δὲ ἀντικαταστάτης του Τσάρος Νικόλαος Α' δήλωνε: Καταριέμαι, ἀποτροπιάζομαι τοὺς Ἕλληνες ἂν καὶ εἶναι ομόπἱστοί μου

Ἡ διαγωγή τους ὑπῆρξε φρικώδης, ἐγκληματικὴ καὶ ἀπόβλητος. Θεωρῶ δὲ αὐτοὺς πάντοτε ὡς ὑπηκόους, στασιάζοντας ὁλοφάνερα κατὰ τοῦ νόμιμου ἡγεμόνα τοὺς (Σημ. ἐννοεῖ τὸν σουλτᾶνο). Δὲν ἐπιθυμῶ τὴν ἀπελευθέρωσή τους.

Δὲν τὴν ἀξίζουν καὶ θὰ εἶναι ὀλέθριο παράδειγμα γιὰ τοὺς ἄλλους λαοὺς ἂν κατόρθωναν νὰ ἱδρύσουν ἐλεύθερο κράτος.

Μετὰ ἀπὸ λίγα χρόνια, καὶ μετὰ τὴν ἀνακωχὴ τοῦ πολέμου τοῦ 1878, κατὰ τὴν διάρκεια τῶν συζητήσεων γιὰ τὴν Συνθήκη Εἰρήνης στὸν Ἅγιο Στέφανο Κωνσταντινουπόλεως, ἡ Ρωσία ἤθελε νὰ ἱδρύσει τὴν Μεγάλη Βουλγαρία. Ἤθελε δηλαδὴ τὴν ἔξοδό της στὸ Αἰγαῖο ἀγνοῶντας τὴν Ἑλλάδα.

Ἐν συνεχείᾳ, τὸ 1921, ὁ Στάλιν, βοήθησε τὸν Κεμὰλ Ἀτατοὺρκ (κατόπιν γραπτῆς συμφωνίας) δίνοντάς του χρυσὸ καὶ ὁπλισμό.

Δὲν μπορῶ νὰ μὴν ἀναφέρω μιὰ πληροφορία πολλαπλῆς χρησιμότητος, παρακάμπτοντας γιὰ λίγο τὸ θέμα, γιὰ τὸν Στάλιν ποὺ ἐνδεχομένως νὰ δικαιολογήσει τὴν ἀνθελληνική του στάση

Μήπως βοήθησαν τοὺς ὁμόδοξους Ἕλληνες τὸ 1922 στὴ Σμύρνη; Προφανῶς..., γι αὐτὸ μάλιστα ὑπεγράφῃ στὶς 16 Μαρτίου 1921 σύμφωνο φιλίας ἀνάμεσα στοὺς Μπολσεβίκους καὶ τὴν Ἄγκυρα, σύμφωνα μὲ τὸ ὁποῖο ἡ Ἄγκυρα παραχωρεῖ τὸ Ναχισεβὰν καὶ τὸ Βατοὺμ καὶ ἡ Μόσχα δεσμεύεται γιὰ στρατιωτικὴ καὶ οἰκονομικὴ βοήθεια.

Τοῦτο ἄξιζε γιὰ τὸν Κεμὰλ ὅσο τίποτα ἄλλο τὴ δεδομένη χρονικὴ στιγμὴ ποὺ εἶχε ὡς ἀντίπαλο ἕναν ἰσχυρότατο Ἑλληνικὸ στρατό.

Οἱ συνέπειες ἀπὸ τὴ σύναψη τοῦ συμφώνου εἶναι τεράστιες καταρχὰς γιὰ τὴν ἐξέλιξη τοῦ ἑλληνοτουρκικοῦ πολέμου καθότι ἐπέτρεψε στὴν Ἄγκυρα νὰ μεταφέρει τίς μοναδικὲς ἰσχυρὲς στρατιωτικὲς δυνάμεις (Κιαζὶμ πασᾶς) ποὺ διέθετε ἀπὸ τὸ ἀνατολικὸ στὸ δυτικὸ μέτωπο, ἐναντίον τοῦ ἑλληνικοῦ στρατοῦ, καθὼς καὶ νὰ ἐκσυγχρονίσει τὸν στρατὸ μὲ σταθερὴ προμήθεια ρωσικῶν ὅπλων ἀλλὰ καὶ μὲ τροφοδοσία. Ἡ βοήθεια ποὺ πρόσφερε στὴν Τουρκία ὁ Στάλιν ἦταν τότε ποὺ ἡ Ρωσία ἐμαστίζετο ἀπὸ πρωτοφανῆ πεῖνα καὶ ὁ χρυσὸς ἦταν ἀναγκαῖος γιὰ νὰ χρησιμοποιηθεῖ στὸ νὰ τραφοῦν οἱ Ρῶσοι καὶ ὄχι νὰ βοηθηθοῦν οἱ τοῦρκοι γιὰ νὰ μᾶς σφάξουν στὴν Μικρὰ Ἀσία. Ἐν τούτοις προτιμήθηκε ἡ καταστροφὴ τῆς Ἑλλάδος παρὰ νὰ χορτάσουν οἱ Ρῶσοι.

Ὁ Νορβηγὸς καθηγητὴς καὶ διπλωμάτης Φρ. Νάνσεν, ὁ ὁποῖος εἶχε ὁρισθεῖ ἀπὸ τὴν Κοινωνία Τῶν Ἐθνῶν (τώρα ΟΗΕ) ὡς Ὕπατος Ἁρμοστὴς γιὰ τὸν ἐπαναπατρισμὸ τῶν ἁπανταχοῦ αἰχμαλώτων ἔγραψε τo 1928 ὅτι ἡ πείνα τοῦ Ρωσικοῦ λαοῦ τὸ 1921 ἦταν φρικιαστική, πολλοὶ πέθαιναν ἀπὸ τὴν πεῖνα, ὑπῆρχε ἀνθρωποφαγία, ἔκαναν ἐκταφῇ πτωμάτων γιὰ νὰ φᾶνε καὶ τὸ τραγικότατο, γονεῖς σκότωναν καὶ ἔτρωγαν τὰ νήπια παιδιά τους.

Ὁ Στάλιν προτίμησε νὰ βοηθήσει τὸν Ἀτατοὺρκ νὰ μᾶς καταστρέψει παρὰ νὰ βοηθήσει τοὺς Ρώσους.

Μετὰ τὴν ὕπουλη συμπεριφορὰ τῆς Ρωσίας στὴν Μικρασιατικὴ καταστροφή, ἡ Ρωσία πάλι ἐνεπλάκῃ στὰ ἑλληνικὰ ζητήματα μετὰ τὸ τέλος τοῦ Β' Παγκοσμίου Πολέμου μὲ σκοπὸ τὴν φθορὰ τῆς Ἑλλάδος.

Στὸν συμμοριτοπόλεμο (σύμφωνα μὲ πόρισμα ἐπιτροπῆς τοῦ ΟΗΕ) ἢ ἐμφύλιο (σύμφωνα μὲ ἀπόφαση τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων) ἡ Ρωσία συνέδραμε στὴν διεξαγωγὴ τοῦ πολέμου αὐτοῦ καίτοι ἡ τύχη τῆς Ἑλλάδος εἶχε ἀποφασιστεῖ στὴν Γιάλτα, ἡ Ἑλλὰς νὰ ἀνήκει 90-10 στὴν Δύσῃ.

Αὐτὰ ποὺ γινόντουσαν παλιὰ γίνονται καὶ τώρα

Οἱ Ἕλληνες περιμένουν τοὺς Ρώσους νὰ μᾶς σώσουν, ἀλλὰ ἡ Ρωσία, δια τοῦ Α. Ντούγκιν, ἀνακοίνωσε ὅτι ἡ Ρωσία εἶναι κληρονόμος τοῦ Βυζαντίου, ὅτι ἡ Βυζαντινὴ αὐτοκρατορία τοὺς ἀνήκει καὶ ὅτι ἡ Μόσχα θὰ εἶναι ἡ Τρίτη Ρώμη (Σημ. Ἡ λέξη «Τσὰρ» προέρχεται ἀπό το «Καῖσαρ»).

Ἀκόμη καὶ τὰ βυζαντινὰ χρώματα ἔχουν βάλει στὶς ἀθλητικὲς στολὲς τῶν ρώσικων ὁμάδων.

Μπορεῖ ὁ Πούτιν νὰ μὴν ἀνέχεται «πουτινιὲς» ἀλλὰ στὴν Ἑλλάδα, ἀπ' ὅτι φαίνεται, θὰ φερθεῖ «πουτινίστικα». Γιὰ τοὺς Ρώσους προέχει ὁ μισελληνικὸς Πανσλαβισμός, παρὰ ἡ Ὀρθοδοξία.

Ἀλλὰ εἴπαμε, ἡ Ἑλλὰς εἶναι τὸ μεγαλύτερο ἐμπόδιο τῶν διεθνιστῶν, ὁπότε ὅλες οἱ δυνατὲς χῶρες θέλουν τὴν καταστροφή της.

Ἡ Ἑλλάδα ἀπὸ τὴν σύσταση τῆς ὡς ἐλεύθερο κράτος τὸ 1831 , μέχρι καὶ σήμερα, ἔχει χρεοκοπήσει τρεῖς φορὲς ἐπισήμως καὶ ἔχει φλερτάρει μὲ τὴν χρεοκοπία ἀκόμα περισσότερες.

Ποτὲ ὅμως δὲν ὑπῆρξε ρωσικὴ βοήθεια, ποὺ νὰ ἀποτελέσει «μαξιλάρι» ἀσφαλείας γιὰ τὴν χώρα μας.

1917, οἱ Μπολσεβίκοι, ποὺ τερματίζουν τὸ Τσαρικὸ καθεστώς, θὰ ἀκολουθήσουν ἐπακριβῶς τὴν καιροσκοπικὴ πολιτικὴ τῶν Τσάρων ἔναντι τῆς Ἑλλάδας.

Ὁ μπολσεβίκος Ρῶσος ἔστειλε ὅπλα, πυρομαχικὰ καὶ προμήθειες στὸν Mustafa Kemal Atatürk ἐναντίον τῶν Ἑλλήνων, σιώπησε προκλητικὰ ὅταν οἱ ἄτακτοι τοῦ Κεμὰλ ἔσφαζαν Ἑλληνες τῆς Ἰωνίας, Ἑλληνες τοῦ Πόντου καὶ Ἀρμενίους,

ἐνῶ δὲν ἔχασε τὴν εὐκαιρία τοῦ συστηματικοῦ πληροφοριακοῦ καὶ ἰδεολογικοῦ πολέμου ἐντὸς τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας καὶ ἐντὸς τοῦ στρατεύματος μὲ ὄργανο τοὺς Ἕλληνες κομμουνιστές.

Ἐνῶ, ὅπως ἔχει ἀναγνωριστεῖ, ἡ ἀντίσταση τῆς Ἑλλάδος ἐναντίον τῶν δυνάμεων τοῦ Ἄξονα κατὰ τὸ Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ἦταν καθοριστικὴ γιὰ τὴν ἄμυνα τῶν Ρώσων ἐναντίον τῶν Γερμανῶν, μετὰ τὸ τέλος τοῦ πολέμου καὶ ἐνῶ εἶχε συμφωνήσει μὲ τὸν Τσώρτσιλ τὸ μεταπολεμικὸ σκηνικὸ στὴν Ἑλλάδα, ἐν τούτοις ὁ Joseph Stalin ἔπαιξε τὸν πιὸ βρώμικο ρόλο στὴ μεταπολεμική μας ἱστορία, καλλιεργῶντας στὴν ἑλληνικὴ ἀριστερὰ καταστροφικὰ μυθεύματα.

Στὴ Συνθήκη προσάρτησης τῶν Δωδεκανήσων στὴν Ἑλληνικὴ ἐπικράτεια (1948), εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἔθεσε ἐπιτακτικὰ ζήτημα ἀποστρατιωτικοποίησης τούς, δημιουργῶντας προηγούμενο τὸ ὁποῖο σήμερα ἐκμεταλλεύεται ἡ Τουρκία.

Ἡ ἔξοδος τοῦ ρωσικοῦ ναυτικοῦ στὸ Αἰγαῖο καὶ στὴ Μεσόγειο ἦταν στρατηγικὸς στόχος τῆς Μόσχας ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Τσάρου Peter Alexeyevich (Πέτρος Ἀ΄ τῆς Ρωσίας -ὁ Μέγας), ὁπότε κάθε σκέψη στρατιωτικῆς παρουσίας στὰ νησιὰ τοῦ Β. Αἰγαίου καὶ τῶν Δωδεκανήσων πρωτίστως ἐνοχλοῦσε τὴ Ρωσία καὶ φυσικὰ βόλευε καὶ ἐξυπηρετοῦσε τους Τούρκου

Ἡ Ρωσία κρύβεται καὶ πίσω ἀπο τὸ Τουρκικὸ casus belli γιὰ τὴν ἐπέκταση τῶν θαλασσίων συνόρων τῆς Ἑλλάδας ἀπὸ τὰ 6 στὰ 12 ναυτικὰ μίλια.

Ἀντιτίθεται κάθετα σὲ μιὰ τέτοια ἐξέλιξη, γεγονὸς ποὺ ἐξυπηρετεῖ θαυμάσια τὴν τουρκικὴ στρατηγικὴ στὸ Αἰγαῖο.

 Κατὰ τὰ ἄλλα, ἐμεῖς τοὺς παρέχουμε ἀγκυροβόλιο ἀνοιχτὰ τῆς Λήμνου καὶ ἐμεῖς σώζουμε πολεμικά τους καράβια ποὺ χάνουν τὸ πηδάλιο ἕν πλώ...

Φυσικά, οὔτε λέξῃ οἱ Ρῶσοι γιὰ τίς προκλήσεις τῆς Τουρκίας ἐναντίον τῆς Ἑλλάδος! Μάλιστα, μετὰ τὸ ἀποτυχημένο πραξικόπημα ἔσπευσαν νὰ ἀγκαλιάσουν τὸν Τοῦρκο Πρόεδρο, Recep Tayyip Erdoğan, -φοβούμενοι ὅτι μπορεῖ κάποια στιγμὴ νὰ τοὺς πάρουν χαμπάρι οἱ Ἑλληνες, ἔτσι σοῦ λένε ἂς ἐκμεταλλευτοῦμε καὶ τὸ ἀντιαμερικανικὸ αἴσθημα τῶν Τούρκων. 

Ὑπόσχεται στὸ φίλο του, Erdoğan, ὅτι θὰ τὸν ἐξυπηρετήσει στὸν τυχοδιωκτισμό του καὶ μάλιστα τοῦ φτιάχνει καὶ πυρηνικὸ ἐργοστάσιο γιὰ νὰ παράξει ἐκτὸς ἀπὸ ρεῦμα, ἴσως καὶ πυρηνικὲς πολεμικὲς προοπτικές. 

Μήπως οἱ Ρῶσοι στάθηκαν στὸ πλευρὸ τῶν ὁμόδοξων Ὀρθόδοξων Ἑλλήνων ὅταν ἀναγνώρισαν τὸ ψευδοκράτος τῶν Σκοπίων ὡς "Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας"; Καὶ πάλι ὄχι.

Κι ἂν θέλει κάποιος νὰ ἀνατρέξει ἀκόμη πιὸ πίσω στὴν ἱστορία εὔκολα θὰ ἀντιληφθεῖ τὴν συνεισφορὰ τῶν Ἑλλήνων πρὸς τοὺς Ρώσους καὶ τοὺς Σλάβους γενικότερα.

Συνεπώς το ερώτημα παραμένει καίριο και είναι το εξής:         Οι Ρώσοι στο διάβα των αιώνων ευεργέτησαν τους Ομόδοξους Έλληνες έναντι των αλλόθρησκων ή οι Έλληνες πάντοτε υπήρξαν οι ανιδιοτελείς ευεργέτες τους;
Η απάντηση μετά την ανωτέρω ιστορική παράθεση ας δοθεί από τον κάθε αναγνώστη ξεχωριστά, έχοντας όμως όλοι μας στη θύμηση μας τη ρήση του τέως Προέδρου της Δημοκρατίας Χρήστου Σαρτζετάκη το Πάσχα του 1985 ότι "οἱ ῞Ελληνες εἴμεθα «Έθνος ἀνάδελφον» ἀφοῦ συγγενικά μας ἔθνη δὲν ὑπάρχουν· κατ᾽ ἀντίθεσι πρὸς ἄλλους λαούς, ποὺ δὲν εἶναι μόνοι, ἀλλὰ διαθέτουν συγγενεῖς, ὅπως οἱ σλαβικοὶ λαοί, οἱ ἀραβικοί, οἱ ἀγγλοσάξωνες, οἱ λατινογενεῖς λαοί, κλπ
Εν κατακλείδι ο Εθνοφυλετισμός στην Ορθόδοξη Εκκλησία είναι εξαιρετικά επικίνδυνος καθότι δύναται ακόμη να φτάσει σε σημείο διαστροφής τέτοιο και ικανό να διαστρεβλώσει τον Αγιορείτικο χαιρετισμό "Ευλογείτε-ο Κύριος" σε "Ευλογείτε – ο Κύρι(λλ)ος"… με τις όποιες συνέπειες οι οποίες δε θα απέχουν και πολύ από τις Παπικές δοξασίες…!

 

Ἡ ἀπελευθέρωση τῆς Χειμάρρας, 22 Δεκεμβρίου 1940

 Ἡ ἀπελευθέρωση τῆς Χειμάρρας, 22 Δεκεμβρίου 1940

Πλησίαζαν τὰ Χριστούγεννα τοῦ 1940 καὶ ὁ Ἑλληνικὸς Στρατὸς στὴν παράλια ζώνη τοῦ μετώπου, στὸν ἑλληνοιταλικὸ πόλεμο, φαινόταν πὼς εἶχε καθηλωθεῖ στὸ μουσουλμανικὸ χωριὸ Μπόρσι, λίγα χιλιόμετρα πρὶν ἀπὸ τὴν Χειμάρρα. Οἱ Ἰταλοὶ εἶχαν ὀχυρώσει καὶ εἶχαν καταστήσει σχεδὸν ἀπόρθητο τὸ βουνὸ ποὺ εἶναι πάνω ἀπὸ τὸ χωριὸ Κηπαρό. Ὁ ὀρεινὸς αὐτὸς ὄγκος ἔστεκε σὰν τεῖχος μπροστὰ στὶς ἑλληνικὲς δυνάμεις καὶ ἐμπόδιζε τὴν προέλασή τους. Οἱ ἑλληνικὲς ἐπιθέσεις εἶχαν ἀποβεῖ ἄκαρπες. Τὰ Ἰταλικὰ πολυβόλα χάρη στὴν εὐνοϊκὴ θέση ποὺ κατεῖχαν, θέριζαν τὰ πάντα μπροστά τους. Τότε παρουσίασαν στὸν διοικητὴ μιὰ λεβέντισσα Κηπαριώτισσα ποὺ εἶχε ἔλθει κρυφὰ ἀπὸ τὸ Κηπαρὸ καὶ ζητοῦσε νὰ τὸν δεῖ. «Μπορῶ νὰ σᾶς περάσω ἀπὸ ἕνα μονοπάτι πίσω ἀπὸ τίς γραμμὲς τῶν Ἰταλῶν» του λέει. Ὁ διοικητὴς τὴν κοίταξε στὴν ἀρχὴ μὲ καχυποψία, μπορεῖ νὰ εἶναι παγίδα, σκέφτηκε. Ὅμως κάτι μέσα του, τοῦ ἔλεγε πὼς μποροῦσε νὰ ἐμπιστευθεῖ τὴν γυναῖκα αὐτή.

Διέταξε τότε μιὰ διμοιρία νὰ ἑτοιμαστεῖ καὶ ὅταν πέσει τὸ σκοτάδι νὰ ἀκολουθήσει τὴν γυναῖκα. Στὴν ἀρχὴ οἱ στρατιῶτες μὲ τὴν γυναῖκα μπροστά, κατευθύνθηκαν μέσα ἀπὸ τὸν πυκνὸ ἐλαιῶνα πρὸς τὴν παραλία ὅπου ἡ ἀπόκρημνη ἀκτογραμμὴ ἐμπόδιζε τὴν ὁρατότητα τῶν Ἰταλῶν. Ἔτσι βαδίζοντας ἀκροβολιζόμενοι συνέχεια παραλιακὰ ἀπὸ τὸ Πρωτοπάπι τοῦ Κηπαροῦ, φθάσανε σὲ ἕνα σημεῖο ἀπὸ ὅπου ἀρχίσανε νὰ ἀνεβαίνουν μέσα ἀπὸ ἕνα δύσβατο μονοπάτι. Κάποια στιγμὴ φτάσανε ἀκριβῶς πίσω ἀπὸ τίς γραμμὲς τῶν Ἰταλῶν. Μέσα στὴν σιωπὴ τῆς νύχτας, ξαφνικὰ οἱ Ἰταλοὶ ἀκοῦνε μεταλλικοὺς κρότους πίσω ἀπὸ τὴν πλάτη τους. Ἦσαν οἱ ἑλληνικὲς ξιφολόγχες ποὺ ἔμπαιναν στὰ ὅπλα. Ἀμέσως, πρὶν προλάβουν νὰ ἀντιδράσουν ἀκοῦνε τὴν ἰαχὴ «ἀέρα» καὶ τοὺς πρώτους πυροβολισμούς. Ἔντρομοι σήκωσαν τὰ χέρια, κάποιοι ἔπεσαν στὰ γόνατα καὶ ἱκέτευαν γιὰ τὴν ζωή τους. Ἔτσι ἔπεσε ἡ γραμμὴ ἄμυνας τῶν Ἰταλῶν καὶ ἄνοιξε ὁ δρόμος γιὰ τὴν Χειμάρρα. Ἡ ἀτρόμητη Κηπαριώτισσα ὀνομαζόταν Ἀναστασία Σάββα. Τὰ ἐγγόνια της ζοῦν καὶ τώρα στὸ Κηπαρό, κάποιες φορὲς διηγοῦνται τὴν ἡρωικὴ πράξη τῆς γιαγιᾶς τους.

Ὁ Ἑλληνικὸς Στρατὸς μπῆκε στὶς 22 Δεκεμβρίου στὴν Χειμάρρα καὶ γνώρισε ἀποθεωτικὴ ὑποδοχή. Οἱ γαλανόλευκες βγῆκαν στὰ παράθυρα καὶ στὰ μπαλκόνια, ὁ κόσμος ξεχύθηκε γιὰ νὰ ἀγκαλιάσει τοὺς στρατιῶτες καὶ γιὰ τὰ τοὺς προσφέρει ὅτι μποροῦσε. Τὰ Χριστούγεννα τοῦ 1940 ἔμειναν ἀξέχαστα στοὺς Χειμαρριῶτες,

Τότε ἡ γραμμὴ τοῦ μετώπου ἀναπτύχθηκε ἀπὸ τὸν Σκουταρά, στὰ βόρεια τῆς Χειμάρρας μέχρι τὴν κορυφὴ Αὐγὸ τῶν Ἀκροκεραυνείων. Ταυτόχρονα ἄλλες δυνάμεις ἀπὸ τὸ Μπόρσι προωθήθηκαν πρὸς τὴν κοιλάδα τοῦ ποταμοῦ Σουσίτσα καὶ ἐγκατέστησαν τὸ στρατηγεῖο στὸ χωριὸ Κούτσι. Ἐκεῖ ψηλὰ στὰ Ἀκροκεραύνεια, στὰ χιόνια, ὁ στρατός μας πέρασε ὅλον τὸν χειμῶνα τοῦ 1940-41 καὶ ἐπιβίωσε μέσα σὲ σκαμμένα λαγούμια στὴν πλαγιὰ τοῦ βουνοῦ. Ἐκεῖ μέσα στὰ λαγούμια δημιουργήθηκαν τὰ πάντα. Κοιτῶνες, μαγειρεῖο, ἰατρεῖο, διοικητήριο, ἀποθῆκες καὶ ὅτι ἄλλο χρειαζόταν. Σὲ ἐλάχιστη ἀπόσταση στὴν ἀπέναντι πλαγιά, στὸ «Μεσημέρι» ἦσαν οἱ Ἰταλοί. Μέσα στὴν νύχτα ἀκούγονταν καὶ κάποιοι νὰ φωνάζουν πρὸς τοὺς Ἰταλοὺς διάφορα, ὅπως «Ρὲ φρατέλι, πάλι μακαρόνια τρῶτε». Τὸ μέτωπο αὐτὸ ἄντεξε τὴν ἐαρινὴ ἐπίθεση τῶν Ἰταλῶν καὶ ἄρχισε νὰ ὀπισθοχωρεῖ μόνο μετὰ τὴν γερμανικὴ ἐπίθεση.

Ἡ στάση τοῦ Κομμουνιστικοῦ Κόμματος γιὰ τὴν ἐκστρατεία στὴ Μικρὰ Ἀσία

Τὸ βάρος τῆς προπαγάνδας τῆς ἀντιπολεμικῆς ἐκστρατείας, σηκώνει τὸ ἐπίσημο ἔντυπο τοῦ ΣΕΚΚΕ, ὁ «Ριζοσπάστης», ὁ ὁποῖος ἀρχικά, πρὶν προχωρήσει στὸ ΣΕΚΕ, ὑποστήριζε τὸ κίνημα τῆς «Ἐθνικῆς Ἄμυνας» τοῦ Ἐλευθερίου Βενιζέλου, στὴν Θεσσαλονίκη, ὅπου καὶ πρωτοεκδόθηκε πρὶν μεταφερθεῖ στὴν Ἀθήνα. 

Μὲ προκήρυξή της, ἡ Ἐκλογικὴ Ἐπιτροπὴ τοῦ Κομμουνιστικοῦ Κόμματος καλοῦσε «ὅλους τοὺς ἐργάτας, ἐπαγγελματίας καὶ βιοπαλαιστὰς Ἀθηνών‐πειραιώς νὰ συνενώσουν τὴν φωνή τους, νὰ διακηρύξουν τὴν θέλησί τους, νὰ διατρανώσουν τὴν ἀπόφασί τους γιὰ τὸν μεγάλον Ἀπελευθερωτικὸν ἀγῶνα ἐναντίον τῆς Τυραννίας, ἐναντίον τῆς Ἐκμεταλλεύσεως, ἐναντίον ὅλων τῶν Πολέμων...» («Ριζοσπάστης», 19 Σεπτεμβρίου 1920). 

Λίγες μέρες ἀργότερα, ἕνα ἄλλο ἔντυπο τοῦ ΣΕΚΚΕ, γράφει: «Τὰ λαγκάδια καὶ τὰ βουνά της Μικρασίας γεμίσανε ἀπ' τὰ κορμιὰ τῶν συναδέλφων μας.

 Τὰ όρνια τοῦ οὐρανοῦ χορτάσανε μὲ τίς σάρκες μας. Μὴ μᾶς μιλᾶτε ἄλλο γιὰ πατρίδες καὶ γιὰ ἐθνικὲς ἐπαναστάσεις» («Ἐργατικὸς Ἄγων», 29 Νοεμβρίου 1920).

Ἡ προπαγάνδα τοῦ ΣΕΚΚΕ, ἄρχισε νὰ πιάνει τόπο καὶ χαρακτηριστικὸ εἶναι, πὼς ἕνα σύνταγμα στρατοῦ ἀρνήθηκε νὰ ἐπιβιβαστεὶ στὰ πλοῖα καὶ νὰ μεταβεῖ στὴν Μικρὰ Ἀσία.

 Οἱ κομμουνιστές, μὲ ἐπικεφαλή τον Παντελῆ Πουλιόπουλο, οἱ ὁποῖοι εἶχαν διεισδύσει στὶς μονάδες τοῦ στρατοῦ στὸ πολεμικὸ μέτωπο, ἔκαναν ὅ,τι μποροῦσαν γιὰ νὰ ὑπονομεύσουν τίς πολεμικὲς προσπάθειες.

 Κεντρικὸ σύνθημα, γίνεται το «Στὰ σπίτια σας!» (παρεμπιπτόντως, μὲ αὐτὸν τὸν τίτλο [«Οἴκαδε»], εἶχε δημοσιεύσει ἕνα ἄρθρο κι ὁ ἐκδότης τῆς «Καθημερινῆς», Γεώργιος Βλάχος, στὶς 14/27 Αὐγούστου 1922, γιὰ τὸ ὁποῖο καὶ κατηγορήθηκε). 

Οἱ λιποταξίες ἀποτελοῦν καθημερινὸ φαινόμενο, τίς ὁποῖες διευκολύνουν μὲ κάθε τρόπο οἱ κομμουνιστικοὶ πυρῆνες τοῦ μετώπου.

 Ὁ Σοβιετικὸς ἱστορικὸς Νόβιτσεφ, ἀναφέρει χαρακτηριστικά («Turtsia: Kratkayia Istoria»): «Χάρις στὴν ἐκτεταμένη προπαγάνδα τοῦ Ἑλληνικοῦ Κομμουνιστικοῦ Κόμματος, ποὺ συνεργάστηκε μὲ τὸ Κομμουνιστικὸ Κόμμα τῆς Τουρκίας... 100.000 φυγόστρατοι ἢ λιποτάκτες ἀπέφυγαν τὸν ἑλληνικὸ στρατό...

 Ὁμάδες τῶν κομμουνιστῶν παλαιμάχων τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καυχώνταν ὅτι εἶχαν παίξει "ὀργανικὸ" ρόλο, διαδίδοντας τὴ σύγχυση καὶ τὸν πανικὸ ἀνάμεσα στὶς ἑλληνικὲς μονάδες, τίς κρίσιμες μέρες τοῦ Αὐγούστου τοῦ 1922, ὅταν ὁ τουρκικὸς στρατὸς διέσπασε τίς ἑλληνικὲς γραμμές... 

Ἄν καὶ ἡ ἀποτελεσματικότητα τῶν κομμουνιστῶν πρακτόρων τὴν κρίσιμη στιγμὴ δὲν πρέπει νὰ ὐπερτιμηθεῖ, συνέβαλαν στὴν περαιτέρω διάσπαση τοῦ μετώπου, ὅταν ἡ τουρκικὴ ἐπίθεση ἔφτασε στὸ ἀποκορύφωμά της». 

Ὁ Ἀβραὰμ Μπεναρόγια, περιγράφοντας τὴν ὀργάνωση τῶν κομμουνιστικῶν ἀντιπολεμικῶν πυρήνων στὸ μέτωπο, ἀναφέρει: «Μιὰ εὐρεῖα ἀντιπολεμικὴ προπαγάνδα εἰς τὸ μέτωπον καὶ τὰ μετόπισθεν ἀναπτύσσεται. 

Ὀργανώνονται ἐνιαχοῦ στρατιωτικοὶ κύκλοι πρὸς μελέτη καὶ συζήτηση. Ἕνα κόμμα ἀντιπολεμικὸ δημιουργεῖται στὸ μέτωπο».

ὁ ΣΕΚΚΕ, παρ' ὅτι γιὰ τοὺς Σλάβους τῆς Μακεδονίας, διεκδικοῦσε τὴν αὐτονόμηση τῆς περιοχῆς, γιὰ τοὺς ὑπόδουλους Ἕλληνες τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, δὲν ἔλεγε λέξη.

 Γιὰ τοὺς κομμουνιστές, ὁ πόλεμος τῶν Ἑλλήνων ἦταν «ἰμπεριαλιστικός», ἐνῶ τοῦ Κεμὰλ «ἀπελευθερωτικός». 

Ὅταν ἡ Γερμανοεβραία θεωρητικὸς τοῦ Σοσιαλισμοῦ, Ρόζα Λούξεμπουργκ διακήρυττε πὼς

 «...Ἡ σημερινή μας θέση στὸ Ἀνατολικὸ Ζήτημα εἶναι νὰ ἀποδεχτοῦμε τὴ διαδικασία διάλυσης τῆς Τουρκίας ὡς μιὰ ὑπαρκτὴ πραγματικότητα καὶ νὰ μὴν κάνουμε σκέψη ὅτι θὰ μποροῦσε ἢ θὰ ἔπρεπε κανεὶς νὰ τὴ σταματήσει καὶ νὰ ἐκδηλώσουμε στοὺς ἀγῶνες γιὰ αὐτοδιάθεση τῶν χριστιανικῶν ἐθνῶν τὴν ἀπεριόριστη συμπαράστασή μας», οἱ Ἕλληνες κομμουνιστὲς καλοῦσαν σὲ «Συναδέλφωση τῶν Ἑλλήνων καὶ Τούρκων στρατιωτῶν καὶ κοινὴ πάλη μὲ τίς λαϊκὲς μᾶζες ἀνεξάρτητα ἀπὸ ἐθνικές, φυλετικὲς καὶ θρησκευτικὲς διακρίσεις γιὰ τὴ δημοκρατία τῶν ἐργατικῶν καὶ ἀγροτικῶν συμβουλίων σ' ὅλο τὸ ἔδαφος τῆς Μικρᾶς Ἀσίας». 

Γιὰ τοὺς Ἕλληνες κομμουνιστές, οἱ συμπαγεῖς ἑλληνικοὶ πληθυσμοὶ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ἦταν «ἑλληνικὲς παροικίες τοῦ ἐξωτερικοῦ». 

Τὰ ἀντιπολεμικὰ δημοσιεύματα τῶν ἑλληνικῶν κομμουνιστικῶν ἐντύπων, ἀποτέλεσαν κι ἕνα ἀπρόσμενο δῶρο γιὰ τοὺς Νεότουρκους τοῦ Κεμάλ, οἱ ὁποῖοι τὰ ἀνατύπωναν καὶ τὰ σκόρπιζαν στὶς γραμμὲς τοῦ ἑλληνικοῦ στρατοῦ, ἐνισχύοντας ἔτσι τὴν πτώση τοῦ ἠθικοῦ.

Ἐνῶ, ἦταν γνωστὸ πὼς ἡ Ρωσία τοῦ Λένιν, ὑποστήριζε καὶ τροφοδοτοῦσε τὸν ἡγέτη τῶν Νεότουρκων, Μουσταφὰ Κεμὰλ Ἀτατούρκ, κι ἐνῶ ἡ τύχη τοῦ Ἑλληνισμοῦ βρίσκονταν στὴν κόψη τοῦ ξυραφιοῦ, μ' ἕνα δημοσίευμά του ὁ «Ριζοσπάστης», ποὺ ὑπέγραφε Κεντρικὴ Ἐπιτροπὴ τοῦ ΣΕΚΚΕ, τίς 12 Ἀπριλίου 1922 ἀποδοκιμάζει «τὴν αἰσχροκέρδειαν, τὸν πόλεμον, τὴν ἐπιστράτευση», καὶ καταλήγει μὲ τὸ «καταπληκτικό»: «Ζήτω ἡ σοβιετικὴ Ρωσία! Ζήτω οἱ Ἕλληνες ἐργάτες! Ζήτω τὸ διεθνὲς προλεταριᾶτον! 

Κάτω οἱ πόλεμοι! Κάτω οἱ φόροι! Ζήτω ἡ εἰρήνη!». Διαφορετικὴ γνώμη, φαίνεται νὰ ἔχει ὅμως ἡ «Ἑλληνικὴ Κομμουνιστικὴ Ὁμὰς Ὀδησσοῦ», ποὺ θεωροῦσε αὐτονόητα τὰ δικαιώματα τῶν Ἑλλήνων στὴν περιοχὴ καὶ μὲ προκηρύξεις ποὺ μοίραζαν στὸν ἑλληνικὸ στρατό, καταγγέλλει τὸν τσαρισμὸ ποὺ «...ἤθελε νὰ πάρει τὴν Τραπεζοῦντα, τὴν Μικρασία καὶ τὴν Κωνσταντινούπολη ἀκόμα».

                                    

Οι 5.000 ήρωες του ΕΔΕΣ σκορπούν θάνατο στους ΝΑΖΙ – 4 Ιουλίου 1943

 

Οι 5.000 ήρωες του ΕΔΕΣ σκορπούν θάνατο στους ΝΑΖΙ – 4 Ιουλίου 1943 Operation «ANIMALS» κι ο Ναπολέων Ζέρβας

Δύναμη 5,000 ανταρτών του ΕΘΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ (ΕΔΕΣ) αναλαμβάνει εκτεταμένες επιχειρήσεις στην Δυτική Ελλάδα, στο πλαίσιο της συμμαχικής επιχείρησης ANIMALS, με αποτέλεσμα την καθήλωση δυνάμεων των Γερμανών την Ελλάδα.

Η επιχείρηση Animals αποτέλεσε το σχέδιο αποπροσανατολισμού των δυνάμεων του Άξονα ώστε να πεισθούν πως επίκειται απόβαση συμμαχικών δυνάμεων στην Ελλάδα.


Στόχος των συμμάχων ήταν η Σικελία και εκεί πραγματοποιήθηκε η απόβαση στις 10 Ιουλίου 1943.


Στην Ελλάδα οι αντιστασιακές οργανώσεις έπρεπε να φέρουν εις πέρας διάφορα σαμποτάζ και καταστροφή τηλεγραφικών και τηλεφωνικών γραμμών.

Στις 29 Μαΐου έφτασε σήμα από το Κάιρο προς τον αρχηγό της Συμμαχικής Αποστολής στην Ελλάδα, Έντυ Μάγιερς, που του ανέφερε πως την δεύτερη βδομάδα του Ιουλίου θα πραγματοποιούνταν η απόβαση στη Σικελία.
Μόνο ο Μάγιερς και ο Γουντχάουζ γνώριζαν που θα γινόταν η απόβαση.

Ο οπλαρχηγός του ΕΔΕΣ Γεώργιος Αγόρος (αριστερά) με τον υπεύθυνο Βρετανό σύνδεσμο στην Ήπειρο, Τομ Μπαρνς.


Η Αποστολή μαζί με τους αντάρτες έπρεπε να ξεκινήσει εκτεταμένα σαμποτάζ από την τελευταία εβδομάδα του Ιουνίου ώστε να αποπροσανατολίσει τον εχθρό.
Ο ΕΔΕΣ συνείσφερε άμεσα και αποφασιστικά στις επιχειρήσεις.

O ΕΔΕΣ είχε προσφέρει καίριες υπηρεσίες στον κοινό αγώνα.
Στην επιχείρηση έλαβαν μέρος 5.000 αντάρτες των ΕΟΕΑ και σε συνεργασία με τους Βρετανούς σαμποτέρ εξετέλεσαν αποτελεσματικά όλες σχεδόν τις επιχειρήσεις.
Αποκόπηκαν οι συγκοινωνίες από το Αγρίνιο μέχρι τα Ιωάννινα και από τα Ιωάννινα μέχρι το Μέτσοβο και την Ηγουμενίτσα, δυσκολεύοντας την επικοινωνία των κατακτητών ενώ ανατινάχθηκαν οι γέφυρες Στρεβίνας, Καλογήρου, Παντάνασσας, Αννίνου και στην οδό Ιωαννίνων – Μετσόβου η γέφυρα της Μπαλτούμας.


ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΟΡΕΙΝΗ ΕΛΛΑΣ


ΕΟΕΑ


ΓΕΝΙΚΟΝ ΑΡΧΗΓΕΙΟΝ


ΕΚΤΑΚΤΟΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ


4ης ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1943


Με συγκίνησιν – διά τας θυσίας μας – και με υπερηφάνειαν διά τα επιτευχθέντα αποτελέσματα – ανακοινωθέντα τον απολογισμόν των από της 24ης Ιουνίου μέχρι 29ης Ιουλίου συνεχών σκληρών συγκρούσεων μετά του εχθρού.
Αι Ιταλικαί απώλειαι εξακριβωμένως ανήλθον εις οκτακοσίους περίπου νεκρούς και τραυματίας.
Οι ανορυχθέντες τάφοι, και οι θάλαμοι των νοσοκομείων μαρτυρούν την φονικότητα των όπλων μας.
Συνελάβομεν 34 αιχμαλώτους και 11 στρατιώται Ιταλικών αποσπασμάτων ηυτομόλησαν προς ημάς.
Περιήλθον εις χείρας μας 3 πυροβόλα με 650 βλήματα, 4 βαρέα όπλα, 7 οπλοπολυβόλα, 12 αυτόματα, 163 τυφέκια, 10 όλμοι, άφθονα πυρομαχικά, είδη ιματισμού, υγειονομικόν υλικόν, και 41 κτήνη.
Κατεστρέψαμεν μεγάλην ποσότητα πολεμικού υλικού του εχθρού.

Μας εδόθη προσέτι η επιζητούμενη από μακρού χρόνου ευκαιρία να πολεμήσωμεν σημαντικάς δυνάμεις Γερμανικού στρατού τας οποίας παντού νικηφόρως αντιμετωπίσαμεν.
Αι απώλειαί των ανέρχονται εις 310 νεκρούς και τραυματίας.
Συνελάβομεν 7 αιχμαλώτους.
Περιήλθον εις χείρας μας 3 μοτοσυκλέτται, 10 πολυβόλα, πολλά όπλα και μεγάλη ποσότης φυσιγγίων.
Εκ των ημετέρων απουσίαζον από το προσκλητήριον της 30ης Ιουλίου, παρόντες αιωνίως εις μνήμην μας 13 οπλίται και είς αξιωματικός πεσόντες υπέρ πατρίδος και ελευθερίας.
Εξ άλλου ετραυματίσθησαν 77 οπλίται και 4 αξιωματικοί.
Παρ’ όλην την αριθμητικήν και τεχνικήν του υπεροχήν ο εχθρός επλήρωσε βαρύν τον φόρον του αίματος και της στρατιωτικής του υπερηφανείας αποπειραθείς να διέλθη πλησίον των θέσεών μας ή να μας εκτοπίση εξ αυτών.


Εκφράζωμεν προς όλους τους αντάρτας μας εν τη βαθεία συναισθήσει της αυτοθυσίας και της καρτερικής των γενναιότητος, τα θερμά μας συγχαρητήρια και ερμηνεύομεν προς αυτούς την ευγνωμοσύνην της πατρίδος διότι πιστοί συνεχισταί των Ελληνικών παραδόσεων λαμπρύνουν την ιστορίαν μας με νέας σελίδας δόξης και μεγαλείου.


Εν Σ.Δ. 4 Αυγούστου 1943


Ο Γενικός Αρχηγός των Εθνικών Ομάδων


Ελλήνων Ανταρτών



Στρατηγός ΝΑΠ. ΖΕΡΒΑΣ

Μοναδική φωτογραφία-ντοκουμέντο : Παράδοση του οχυρού Ρούπελ

 

Μοναδική φωτογραφία-ντοκουμέντο : Παράδοση του οχυρού Ρούπελ στις 10 Απριλίου του 1941 (fb : Φράγκος Φρ.)

Οἱ ἀλήθειες ποὺ κρύβουν γιὰ τὸν ἀρχισφαγέα καὶ προδότη τῆς Ἑλλάδας Μπελογιάννη

 

Οἱ ἀλήθειες ποὺ κρύβουν γιὰ τὸν ἀρχισφαγέα καὶ προδότη τῆς Ἑλλάδας Μπελογιάννη

Πέρα ἀπό το βομβαρδισμὸ μὲ ψεύδη ἀπὸ τοὺς ἱστοριογράφους τῆς ἀριστερᾶς, πόσοι ἀκριβῶς γνωρίζουν τί ἔγινε στὴ μεσσηνιακὴ πόλη, ἀλλὰ καὶ σὲ ἄλλες πόλεις τῆς Πελοποννήσου, οἱ ὁποῖες μαρτύρησαν ὑπὸ τὰ χέρια τῶν δολοφόνων του ΕΛΑΣ, ἰδιαίτερα τὴν πρώτη (ἀπὸ τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1943 μέχρι τὸν Αὔγουστο τοῦ 1944) ἀλλὰ καὶ τὴ δεύτερη περίοδο (ἀπὸ τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1944 ὡς το Φεβρουάριο τοῦ 1945) τῆς «κόκκινης τρομοκρατίας»;

Λίγοι, ἰδιαίτερα στοὺς κόλπους τῶν νέων.

Οἱ ὑστερικὲς κραυγὲς τῆς ἀριστεριστικὴς ἱστοριογραφίας, μέσῳ τῶν κατευθυνόμενων γραφίδων τῶν σταλινιστῶν, κάνοντας λόγο γιὰ «γιορτὲς μίσους», κάθε φορὰ ποὺ οἱ πατριῶτες ἔσπευδαν νὰ τιμήσουν τοὺς νεκρούς τους, κάλυψαν τὸ κενὸ ποὺ ὑπῆρχε καὶ δημιούργησαν «πρότυπα», μετατρέποντας μορφὲς διεστραμμένων σφαγέων, ὅπως ὁ Βελουχιώτης (ἀλήθεια, γιατί πολλοὶ σιωποῦν γιὰ τὴν ὑπόθεση Μαραθέα;), ὁ καπετὰν Γιώτης ἢ Χαρίλαος Φλωράκης καὶ ὁ Μπελογιάννης, σὲ φυσιογνωμίες «ἡρώων».

Ὅμως, ὅσο κι ἂν προσπαθοῦν οἱ τῆς κομμουνιστικῆς ἀριστερᾶς, τὰ ἐγκλήματα βγαίνουν στὴ φόρα...

Εἶναι καὶ αὐτοὶ οἱ σπηλαιολόγοι ποὺ καταδύθηκαν στὰ ἄδυτα τοῦ σπηλαίου στὸ Φενεό, ἀεικίνητοι.

Σήμερα, τὰ στερεότυπα ὑποχωροῦν καὶ νέοι ἐπιστήμονες στὴν Ἑλλάδα καὶ στὸ ἐξωτερικό, ἀποζητοῦν νὰ διαμορφώσουν μόνοι τοὺς ἄποψη, ἀρνούμενοι νὰ ἀναμασήσουν τὰ προπαγανδιστικὰ κείμενα τῶν στρατευμένων γραφίδων τοῦ ΚΚΕ καὶ τῆς εὐρύτερης ἀριστερᾶς.

Πὼς φτάσαμε στὴ σφαγή

ὁ ΕΛΑΣ ἔδειξε ἀπὸ νωρὶς τίς προθέσεις τοῦ στὴν Πελοπόννησο.

ἡ διάλυση τῆς ἀντιστασιακῆς ὁμάδας τοῦ Στούπα, μὲ τὴ μάχη τῆς Λεύκης καὶ οἱ πρῶτες σφαγὲς (κατόπιν φρικτῶν βασανιστηρίων, οἱ ἐπώνυμες μαρτυρίες ἀναρίθμητες) ἀθώων ἑλλήνων πολιτῶν ἀπὸ τὸν ΕΛΑΣ, ἔδειξαν ποὺ πήγαινε τὸ πρᾶγμα.

Κι ὅμως, ἂν καὶ στὴν Ἀθήνα ἀλλὰ καὶ ἀλλοῦ ἤδη εἶχαν ἀρχίσει νὰ γίνονται πολλὰ «παράξενα», λίγοι μπόρεσαν νὰ ὑποθέσουν ποὺ πήγαινε τὸ πρᾶγμα.

Αὐτό, ἂν καὶ ἤδη οἱ μισοὶ Ἕλληνες καὶ παραπάνω (ὅσοι ἀρνοῦνταν νὰ συμπλεύσουν μὲ τὸ ὄργιο αἵματος) εἶχαν ἤδη χαρακτηριστεῖ ἀπὸ τὸ ΕΑΜ/ΕΛΑΣ «δωσίλογοι», «προδότες», «ταγματασφαλῖτες», «φασίστες» καὶ βάλτε.

Ἀκολούθησαν οἱ δολοφονίες τοῦ ταγματάρχη Χρήστου Καραχάλιου καὶ τοῦ ἴλαρχου Τηλέμαχου Βρεττάκου, ἀλλὰ καὶ τῶν δεκάδων συναγωνιστῶν τους ἀνταρτῶν.

Φυσικά, οἱ κομμουνιστὲς ἀπέκρυπταν μέσῳ τρομοκρατικῶν μεθόδων τὴ γνωστοποίηση τῆς ὕπαρξης τῶν στρατοπέδων συγκέντρωσης ὅπως ἐκεῖνα στὸ χωριὸ Χαλβάτσου καὶ στὴν Ποταμιὰ (δύο ἀπὸ τὰ περίπου 35 στρατόπεδα ποὺ διατηροῦσε ὁ ΕΛΑΣ), ὅπου δεινοπάθησαν ἑκατοντάδες Ἕλληνες.

Ὅλα δια χειρὸς τοῦ αἱμοσταγοῦς καὶ διεστραμμένου Γενικοῦ Ἀρχηγοῦ τοῦ ΕΛΑΣ Πελοποννήσου Θανάση Κλάρα ἢ Ἄρη Βελουχιώτη (ἀνέλαβε τὸ πόστο τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 1944, σκορπῶντας τὸν ὄλεθρο), ποὺ ἔπνιξε στὸ αἷμα τὸ Βαλτέτσι (σκότωσαν ἐκεῖ οἱ κομμουνιστοσυμμορίτες πολλὰ γυναικόπαιδα), στὸ ὄνομα τῆς «ἐκστρατείας» γιὰ τὸ «κυνήγι τῆς ἀντίδρασης», ἀλλὰ καὶ τὸ Φενεό, ὅπου χάθηκαν ἑκατοντάδες Ἕλληνες, ποὺ ρίχτηκαν στὸ ἐκεῖ σπήλαιο.

Τὴν ἴδια ὥρα, ὁ προδότης Μπελογιάννης, ὁ ἠθικὸς αὐτουργὸς τῶν σφαγῶν στὴν Πελοπόννησο, ὀργάνωνε τοὺς κομμουνιστὲς φανατίζοντάς τους, ἐπιβάλλοντας μάλιστα τὴν ἀρχὴ τῆς «οἰκογενειακῆς εὐθύνης» ποὺ ὁδήγησε στὶς μαζικὲς σφαγές.

Ἀκολούθησε ἡ μάχη τοῦ Μελιγαλὰ (13-15 Σεπτεμβρίου 1944) καὶ ἡ σφαγή , μετὰ τὴν πτώση τῆς πόλης, ἄνω τῶν χιλίων κατοίκων.

Ὁ Μπελογιάννης, μαζὶ μὲ τὸν Κουλαμπὰ καὶ τὸν Πανταζὴ Φράγκο, ζήτησαν ἀπὸ τοὺς ἀντάρτες τοῦ ΕΛΑΣ νὰ μὴ μείνει τίποτα ὄρθιο καὶ ζωντανὸ στὸ Μελιγαλά, ἐνῶ ἀπὸ τὸν ἀσύρματο ὁ σφαγέας Ἄρης Βελουχιώτης διέταζε «προκειμένου περὶ ταγματασφαλιτῶν δὲν πρέπει νὰ γίνεται λόγος περὶ αἰχμαλώτων», ὅπως διαβάζουμε στὸ ἐξαιρετικὸ βιβλίο τοῦ διαπρεποῦς ὁμογενῆ μᾶς Γιάννη Μπουγὰ (μὲ τίτλο «Ματωμένες μνῆμες 1940-45», ἐκδόσεις Πελασγὸς καὶ γεμᾶτο αὐθεντικὲς προσωπικὲς μαρτυρίες, ἠχογραφημένες, ἀπὸ μάρτυρες τῶν γεγονότων, στὸ συγγραφέα)

Μελιγαλάς, ἡ τραγωδία

Τὴ μάχη καὶ τὴν πτώση τῆς πόλης στὰ χέρια τῶν δολοφόνων του ΕΛΑΣ, ἀκολούθησαν πλιάτσικο καὶ ἐγκλήματα φρικτά.

Ὅλα τὰ σπίτια τῶν μὴ ἀριστερῶν λεηλατήθηκαν καὶ πυρπολήθηκαν, ἐνῶ οἱ «ἀντιδραστικοὶ» ὁδηγοῦνταν δεμένοι μὲ καλώδια καὶ σύρματα καὶ κατὰ δεκάδες στὴν Πηγάδα στὸ Μπεζεστένι (δύο χλμ ΒΔ τοῦ Μελιγαλά), ὅπου καὶ δολοφονοῦνταν, ἀλλὰ καὶ στὰ γύρῳ,γύρω χωριὰ (μόνο στὸ Νεοχώρι ἐκτελέστηκαν 150 ἄτομα, ἐνῶ στὸ Σολάκιο καὶ στὴν Ἀνθοῦσα, 200).

Τὰ πτώματά τους τὰ πετοῦσαν στὸ βάραθρο.

Αὐτὲς ἦταν οἱ ἐντολὲς ἀπὸ τοὺς Ἄρη Βελουχιώτη, Νίκο Μπελογιάννη, Νικολόπουλο, Κλάπα, Ρουμπέα, Μπλάνα, Ωριῶν, Κουλαμπά, Ἀκρίτα, Βασίλη Μπράβο, Στάθη Καναβό, Τάκη Δορκοφίκη, Γιάννη Καραμούζη, Ἠλία Δεδούση καὶ Στέλιο Διακουμογιαννόπουλο καὶ τὴν κομμουνιστικὴ σία ποὺ παρεῖχε τίς «καταστάσεις» τοῦ ΕΑΜ (πολλοὶ ἐκ τῶν δραστῶν τῶν δολοφονιῶν στὸ Μπεζεστένι ζοῦν ἀκόμη καὶ παίρνουν σύνταξη ἀντιστασιακοῦ, ἐκ τῶν ὁποίων καὶ κάποιος ἀντάρτης τοῦ ΕΛΑΣ ἀπὸ τὸ χωριὸ Πλατύ, ὁ Μ., ποὺ ἔσφαξε ἐνώπιον πολλῶν μαρτύρων τὸν ἴδιο τὸν ἀδελφό του, θέλοντας προφανῶς νὰ δώσει τὰ διαπιστευτήριά του).

Παραθέτουμε ὀνόματα μερικῶν ἐκ τῶν κομμουνιστῶν δραστῶν τῶν μαζικῶν δολοφονιῶν στὴν Πηγάδα, γιὰ τὴν ἱστορία: Κωνσταντῖνος Μπράβος, Διονύσιος Ἐλ. Σκλήρης, Ἠλίας Σκλήρης, Σπύρος Ξιάρχος, Σπύρος Τζαβελέας, Χρῆστος Νερούλιας, Ἀλέξανδρος Καραβίτης, Θόδωρος Καραβίτης, Παναγιώτης Νέζης, Γεώργιος Νέζης, Κωνσταντῖνος Μάνεσης, Κυριάκος Μακρής, Χρῆστος Γεωργανάς...

Δὲν τοὺς ξεχνοῦμε. Οἰκογένειες ὁλόκληρες Ἑλλήνων ξεκληρίστηκαν διαχειρός τους.

Ὁ ἴδιος ὁ Καραμούζης γράφει ὅτι «ὁ Ἄρης καὶ οἱ ἀντιπρόσωποι τοῦ κόμματος Κουλαμπὰς καὶ Ν. Μπελογιάννης εἶχαν πάρει τὴν ἀπόφασιν.

Ὅλοι ἔπρεπε νὰ ἐκτελεσθοῦν...».......

Τὰ φρικτὰ βασανιστήρια

«Οἱ εἰς τὸ Μπεζεστένι εὑρισκόμενοι ἦσαν εἰς τὴν διάθεσιν του κάθε καπετάνιου, ὅστις πήγαινε μέσα καὶ συνελάμβανε ὅποιον ἤθελε τῆς ἀρεσκείας του, ὅπως ὁ τσοπάνος διαλέγει τὸ σφακτὸ ποὺ θέλει νὰ σφάξῃ, τὸν ὁδηγοῦσε ἔξω καὶ τὸν ἐκτελοῦσε.

Τοὺς ἔκοβαν, ἄλλων τὸ κεφάλι, τὰ χέρια, τὴν μύτην, δηλαδὴ τοὺς κακοποιοῦσαν, τοὺς ἐβασάνιζαν πρῶτα ἐπάνω εἰς ἕνα κορμὸν συκιᾶς μὲ μάχαιραν ἢ πέλεκυν καὶ τοὺς ἔρριπτον εἰς τὴν Πηγάδα ἕως ὅτου ἐκκαθάριζον ἐκείνους ποὺ ἤθελον», μαρτυρεῖ ὁ ἱερέας Παν. Παπαδόπουλος.

Ἔσπαζαν σὲ πολλὲς περιπτώσεις ὅλα τὰ ἄκρα τῶν θυμάτων καὶ τοὺς τύφλωναν, ἐνῶ δολοφονοῦσαν τὰ παιδιὰ μὲ τσεκούρια καὶ μπαλτᾶδες (ἀλλὰ καὶ μὲ κλαδευτήρια!) μπροστὰ στοὺς γονεῖς, ἱκανοποιῶντας ἔτσι τὰ σαδιστικά τους ἔνστικτα.

Οἱ δολοφονημένοι στὴν Πηγάδα ὑπολογίζονται σὲ 1154 (ἄνω τῶν 50 ἦταν γυναῖκες, ἐνῶ ὑπάρχει καὶ ἀριθμὸς ἀνήλικων θυμάτων, μεταξύ τους καὶ κοριτσιῶν), ἐνῶ ὁ Καραμούζης ἀνεβάζει τὸν ἀριθμὸ στοὺς 1200.

Μιλᾶμε γιὰ περίπου 13 κουστωδίες κρατουμένων...

Ἡ σφαγὴ τῶν (κυρίως ἀμάχων) διήρκεσε ἀπὸ τίς 17 ὡς τίς 20 Σεπτεμβρίου.

Oι κομμουνιστὲς δὲν σταμάτησαν ποτὲ νὰ προκαλοῦν

Κι ὅμως ἀκολούθησαν περισσότερες κομμουνιστικὲς μεθοδεύσεις, ὅπως ἡ συστηματικὴ σπίλωση τῆς μνήμης τῶν θυμάτων μὲ σκοπὸ τὴν ἠθικὴ δολοφονία τους, μετὰ τὴ φυσική.

Ἡ ἀγυρτεία καὶ ἡ ἀλητεία στὸ ἀπόγειό τους!

Γιὰ τὴν ἱστορία: ἀπὸ τὴν Πηγάδα ἡ Ἰατροδικαστικὴ Ὑπηρεσία Ἀθηνῶν ἔβγαλε 500 ὡς 600 πτώματα (ἀδύνατον νὰ ἀναγνωριστοῦν οἱ περισσότεροι, λόγῳ προχωρημένης ἀποσύνθεσης, ἡ ἴδια κατάσταση καὶ στὸ Φενεὸ) τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 1945 καὶ σταμάτησε λόγῳ τῶν συνθηκῶν καὶ τῆς ἀπειλῆς κατὰ τῆς δημόσιας ὑγείας, ἂν καὶ ὑπῆρχαν ἀκόμα πολλὰ πτώματα στὸ βάραθρο.

Γιὰ τὴ σφαγὴ στὸ Μελιγαλὰ δικάστηκαν 31 ἄτομα ἀπὸ τὸ στρατοδικεῖο τῆς Καλαμάτας τὸ καλοκαίρι τοῦ 1949.

Ἐξ αὐτῶν, ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ὁ Γιάννης Μπουγὰς (ἐπικαλούμενος δημοσιεύματα τῆς ἐποχῆς τῶν ἐφημερίδων τῆς πόλης «Θάρρος» καὶ «Σημαία»), 13 κομμουνιστὲς φονιᾶδες καταδικάστηκαν σὲ θάνατο, 11 σὲ ἰσόβια καὶ ἑπτὰ ἀθωώθηκαν.

Ἐμεῖς δὲν ξεχνοῦμε καὶ κάθε χρόνο τέτοια ἐποχή .