Ὁ Ἀλῆς οὐδέποτε, παραιτήθηκε ἀπὸ τὰ σχέδια του νὰ προσαρτήσει τήν Λευκάδα, μετά τήν πρώτη του ἀποτυχία τό 1798. Ἔτσι τό 1807 δοκίμασε πάλι. Τότε ὴ Λευκάδα ἀνῆκε στήν Ἰόνιο Πολιτεία, ποῦ εἶχε συσταθεῖ με Ρωσοτουρκική συμφωνία καί βρισκόταν ὑπό Ρωσική προστασία. Μετά ὅμως τήν ἔκρηξη του πολέμου μεταξύ Γαλλίας - Τουρκίας ἀφενός καί τῶν Συμμάχων (Ρωσία, Ἀγγλία, Αὐστρία) ἀφετέρου, ὁ Τεπελενλής ἅρπαξε τήν εὐκαιρία καί πολιόρκησε πάλι τη Λευκάδα με 8.000 ἄντρες Σὲ μηδενικό χρόνο ἔκτισε στήν εἴσοδο του πορθμοῦ τό ὀχυρό ''Τεκές'' (σώζεται καί σήμερα), ἐνῶ συγχρόνως ὁ ἀδερφὸς του Ναπολέοντα, Ἰωσὴφ, τοῦ ἔστειλε ἀπὸ τη Νάπολη μία ὁλόκληρη ἀξιόμαχη πυροβολαρχία γιά ἐνίσχυση
Τότε συνέβη ἕνα σημαντικό γεγονός. Ἡ Ἰόνιος Γερουσία καί ὁ Ρῶσος ἁρμοστής τῆς Κέρκυρας ἔστειλαν τον Ἰωάννη Καποδίστρια -γραμματέα τῆς ἱόνιας βουλῆς- νὰ ὀργανώσει τήν ἄμυνα τῆς Λευκάδας. Ὁ μετέπειτα ἐθνικὸς κυβερνήτης, βοηθούμενος ἀπὸ τον ἄλλοτε συνεργάτη τοῦ Ἀλῆ μητροπολίτη Ἄρτας Ιγνάτιος καί τον Περραιβό κινήθηκε ταχύτατα καί δραστήρια. Κατασκεύασε ἀμέσως σημαντικὰ ὀχυρωματίκα ἔργα, ἀναπτέρωσε τό ἠθικὸ τῶν κατοίκων καί -κυρίως- κάλεσε ἀπὸ τη Στερεά Ἑλλάδα καί τὰ νησιά τους Ἕλληνες ὁπλαρχηγούς νὰ συμμετάσχουν στήν ἄμυνα τῆς Καὶ συνέρευσε ὴ ἀφρόκρεμα τῆς ''κλεφτουριάς'', οι Κίτσος Μπότσαρης, Κατσαντῶνης, Τσόγκας, Τζαβέλας, Νικηταράς, Σκυλοδήμος, Κουμπάρης, Δημήτριος Καραΐσκος (πατέρας τοῦ Γεωργίου Καραϊσκάκη), Βαρνακιώτης καί ὁ Κολοκοτρώνης, ἐπικεφαλῆς
Ρωσικῆς ναυτικῆς μοίρας. Μετά ἀπὸ τη σύναξη αὐτή ὁ Ἀλῆς μπῆκε σε σκέψεις. Ἐπί τέσσερις μῆνες ὁ στρατός του δέν ἔπαιρε διαταγή ἐπίθεσης, ἐνῶ ὁ ἴδιος καθόταν στήν Πρέβεζα διστακτικός καί ἀναποφάσιστος. Ἀλλὰ ἕνα ἄλλο γεγονός ἀκύρωσε εντελώς το σχεδιασμό του. Στὶς 10 Ἰουνίου 1807 μέ τή συνθήκη του Τιλσίτ, ἡ Γαλλία καί ἡ Ρωσία έπαψαν πια να είναι σε εμπόλεμη κατάσταση.
Ὁ Ρῶσος διοικητὴς τὴς Λευκάδας ἀνήγγειλε ἀμέσως περιχαρὴς στὸ Βεζύρη τὴν ἀνακωχή, ὸ ὁποίους ὅμως τοῦ ἀπάντησε ὅτι αὐτὰς δὲν ἔχει καμία ἐπίσημη πληροφόρηση καί δὲν προτίθεται νὰ λύσει τὴν πολιορκία. Ὅταν ὅμως ἔμαθε ὅτι οι Γάλλοι ξαναπῆραν τὴν Κέρκυρα σέ ἐφαρμογὴ τὴς συμφωνίας, τότε κατάλαβε ὅτι ὄχι μόνο δὲν ἔχει πλέον τή στήριξη τοῦ Ναπολέοντα -ἀπὸ τον ὁποῖο περίμενε βοήθεια- ἀλλά φοβήθηκε καί γιά αἰφνιδιαστική ἐπίθεση τῶν Γάλλων ἐναντίον τοῦ, ἀφοῦ πλέον καί ἡ Λευκάδα περνοῦσε στήν κατοχή τους. Ἔτσι -γιά δεύτερη φορά- ἔλυσε ἀπογοητευμένος τὴν πολιορκία τὴς Λευκάδας, ποῦ τόσο λαχταροῦσε νὰ προσαρτήσει.
Ὁ μεγάλος στόχος τοῦ Ἀλῆ, ἀπὸ τὴν ἀρχή κιόλας τὴς ἐγκατάστασής τοῦ στήν ἐξουσία, ἦταν νὰ ἀπαλλάξει τὴν ἐπικράτεια τοῦ ἀπὸ τὴν μάστιγα τῶν «κλεφτῶν». Αὐτοί δὲν ταυτίζονται μέ τόν ὄρο «κλέφτες καί ἀρματολοί», ποῦ παραπέμπει στοὺς ἀγωνιστές τοῦ '21. Ἦταν ὅπως τό λέει ἡ λέξη, δηλαδή λήσταρχοι, οἱ ὁποῖοι λεηλατοῦσαν τὴν ὕπαιθρο, μή κάνοντας διάκριση Χριστιανικῶν καί Μουσουλμανικῶν πληθυσμῶν Ὅταν ἡ θέση τους δυσκόλευε ἀπὸ τή συνεχῆ καταδίωξη τους, ἀπὸ τίς δυνάμεις τοῦ Τεπελενλή, κατέφευγαν στήν ξενοκρατούμενη Λευκάδα, ὅπου εὕρισκαν ἀσφαλές καταφύγιο. Αὐτὸς ἦταν ὸ λόγος -μεταξύ τῶν ἄλλων- ποῦ ὸ Βεζύρης τῶν Ἰωαννίνων ἤθελε νὰ καταλάβει τό νησὶ αὐτό τοῦ Ἰονίου.
Στὴν ἀρχή προσπάθησε νὰ τό ἐπιτύχει μέ άξιο καί διπλωματικά τρόπο, στέλνοντας στίς 27 Ἀπριλίου 1800, ἀπὸ τό Μιχαλίτσι (χωριό τὴς Πρέβεζας), μία εὐγενική ἐπιστολή, πρός τοῦς προκρίτους τῆς Λευκάδας, τοῦς ὁποῖους προσφωνεῖ «Εὐγενέστατοι ἄρχοντές Ἀγιομαύρας μετά τον μετά πόθου χαιρετισμόν σας φανερώνω». Ἡ ἐπιστολή εἶναι γραμμένη σέ ωραιότατα Ἑλληνικά (οξεῖες, δασεῖες, περισπωμένες κλπ), ἀπὸ κάποιον ἀπὸ τοῦς πολυάριθμους λόγιους γραμματικούς τοῦ Ὁ ἴδιος ἔβαλε τὴν ὑπογραφὴ τοῦ στήν κορυφή τῆς πρώτης σελίδας τῆς δισέλιδης ἐπιστολῆς.
