«ΕΥΡΥΜΕΔΩΝ: Ἡ Μάχη ποὺ ἔθαψε τὴν Περσικὴ Ἀπειλή»

«Πρὶν ἀπὸ δυὸ χιλιετίες... σὲ μιὰ στροφή τοῦ ποταμοῦ Εὐρυμέδοντος...

οἱ Ἕλληνες ἐξαπέλυσαν τὸ τελευταῖο χτύπημα…
ἐναντίον μιᾶς ἀπέραντης Ἀνατολικῆς ἀυτοκρατορίας.»

«Ἀθηναῖοι καὶ Σύμμαχοι τῆς Δηλιακῆς Συμμαχίας, ὑπὸ τὸν Κίμωνα, ἐξαλείφουν τὴν Περσικὴ ἀπειλή…
στὴ γῆ καὶ στὴ θάλασσα.
Μὰ πόσο ἀλήθεια γνωρίζεις γιὰ τὴν Μάχη τοῦ Εὐρυμέδοντα;»

«Ἐλάτε νὰ ἀνακαλύψουμε τὴν μάχη ποὺ δὲν ἔγραψαν ὅπως ἔπρεπε οἱ νικηταί.
Ἐν τῷ φωτὶ τοῦ Ἑλληνισμοῦ... ὁ Εὐρυμέδων ἀνασταίνεται.»

🔱 Ποταμὸς Εὐρυμέδων. Τὸ πεδίον ὅπου ἡ Ἑλληνικὴ στρατηγικὴ μεγαλοφυΐα τοῦ Κίμωνος συντρίβει τὴν Περσικὴ παντοκρατορία.
Τριήρεις, ὁπλίται, καὶ τὸ φῶς τῆς Ἐλευθερίας λάμπει σὲ στεριά καὶ θάλασσα.

Στὸ νέο ἐπετειακὸ ἄρθρο., ἀνασκάπτουμε τὰ ἀληθινὰ γεγονότα, τὶς στρατηγικὲς κινήσεις, καὶ τὴ σιωπηλὴ σημασία τῆς Μάχης τοῦ Εὐρυμέδοντα στὴν ἱστορία τοῦ Ἑλληνισμοῦ.

🎥 Δεῖτε τὸ βίντεο. @ https://youtu.be/pIOatX7XVP8
✍️ Διαβᾶστε τὸ ἄρθρο.
📜 Μάθετε τὴν Ἀλήθεια ὄπισθεν τῆς ἐπικρατούσης σιωπῆς.*

 «Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΕΥΡΥΜΕΔΟΝΤΑ – Ἡ Σφραγὶς τῆς Ἑλληνικῆς Νίκης»

• Ποιοι ήσαν οἱ Πέρσαι ἐκείνη τὴν ἐποχὴ
• Τὸ τέλος τῶν Μηδικών Πολέμων καὶ ἡ συνέχιση τῆς ἀπειλῆς
• Γέννησις τῆς Αθηναϊκῆς Συμμαχίας

                     Ο Κίμων – Φιλοσόφος τῆς Στρατηγικῆς 

• Ποιος ήταν ὁ Κίμων (ὁ γυιὸς τοῦ Μιλτιάδου)

• Στρατηγική σκέψη, προσωπικότητα, όραμα

                           Προετοιμασία καὶ Στρατηγική

• Πορεία προς τὸν ποταμὸ Εὐρυμέδοντα

• Περσικὸς στόλος ἔτοιμος νὰ ἐπιτεθεῖ στὴν Πάμφυλον

• Κίνηση-ἔκπληξις ἀπὸ τὸν Κίμωνα: Ἐπίθεσις ναυμαχία + ξηρὰς

                                              Ἡ Μάχη 

• Ναυμαχία:

  Ἀθηναϊκαὶ τριήρεις χτυποῦν ἐν κέρῳ σχηματισμῷ· πυρκαγιά, τρόμος

• Μάχη πεζῶν:

• Ἐμβολισμοὶ, σύγχυση, Κίμων ἐφορμᾷ σὲ ξηρὰν μὲ τοὺς ὁπλίτας

•  

 — Προοίμιον

• Εἶναι νύξ βαθεῖα,
• ὁ οὐρανὸς ἀστράπτει μὲ φλόγες πολέμου...

Κι ἐν τῷ σκότει τούτῳ, ποταμὸς κυλᾷ·
οὐκ ὕδατι, ἀλλ’ ἱστορίᾳ...

Ποταμὸς Εὐρυμέδων.

Ὄνομα πομπῶδες καὶ φοβερόν.
Ἐκεῖ ἐνίκησεν ἡ Ἑλλὰς ὅχι ἁπλῶς τοὺς Πέρσας,
ἀλλὰ τὴν ἀπειλὴν αἰώνων.

Τὴν ἡμέραν ἐκείνην,
τὸ Ἑλληνικὸν Πνεῦμα
ἔγραψεν σὺν πυρὶ καὶ θανάτῳ
τὴν λήξιν τοῦ Μηδικοῦ τρόμου.

Μάχη τοῦ Εὐρυμέδοντα.

Ἐλθέ. Θυμήσου.

                          Τὸ Πρότερον Χάο

Ἐχθρὸς ἀρχαῖος καὶ πολυκέφαλος: ὁ Περσικὸς θώραξ.

Ἀπὸ τὰ πεδία τῶν Θερμοπυλῶν,
ἕως τὰ νερά τῆς Σαλαμῖνος,
καὶ τὰ ὕψη τῆς Πλαταιᾶς,
ἡ Ἑλλὰς ἔστη, ἔπεσεν, καὶ ἀνέστη.

Ἀλλ’ ὁ βασιλεὺς Ἀρταξέρξης,
οὐκ ἐλησμόνησε τὴν ὕβριν.

Κατ’ ἔτος, στόλοι, χρυσοῦ φορτωμένοι,
στρατεῦματα καὶ δολοφρόνως
ἐνίσχυον τὰ μικρασιατικὰ παράλια.

Τὸ Περσικὸν τέρας ἐνέδρευεν,
καὶ ἡ Συμμαχία Ἀθηναίων καὶ συμμάχων,
ἔπρεπε νὰ χτυπήσῃ πρὶν νὰ ἀνασάνῃ.

Μάχη του Ευρυμέδοντα

«Στὰ βάθη τῆς Ἀνατολῆς... ἐκεῖ ποὺ ὁ φόβος ἔγινε θάρρος...»

 —
Τὸ Μυστήριον τοῦ Εὐρυμέδοντα

οὐδὲν τυχαῖον.

Οἱ παλαιοὶ ἔλεγον
ὅτι τὸ ὄνομα αὐτοῦ σημαίνει:

«Ὁ μέγας κρατῶν ἐν εὐρύτητι»

Ὁ ποταμὸς… ἦν δῶρον τῶν Θεῶν·
ἕνα πέρασμα μεταξὺ κόσμων.

Αἷμα ἔρρεε μὲ τὸ ὕδωρ·
καὶ ἡ ὕβρις τῶν Μήδων ἐκαθαρθη.
Οἱ Ἕλληνες εἶδον καὶ ἔθαψαν·
οὐ μόνον νεκροὺς, ἀλλὰ καὶ φόβους.

Καὶ ἐκεῖ, στὴν σιγὴ τῆς νίκης,
οἱ Θεοὶ εἶπαν τὸ «γένοιτο».

Αφήγηση (συνέχεια):

«Ἀθηναῖοι καὶ Σύμμαχοι τῆς Δηλιακῆς Συμμαχίας, ὑπὸ τὸν Κίμωνα, ἐξαλείφουν τὴν Περσικὴ ἀπειλή…

στὴ γῆ καὶ στὴ θάλασσα.
Μὰ πόσο ἀλήθεια γνωρίζεις γιὰ τὴν Μάχη τοῦ Εὐρυμέδοντα;»

 Ιστορικό Υπόβαθρο

 
Αθηναϊκῆς Συμμαχίας

Διεξήχθη εἴτε τὸ 469 π.Χ. εἴτε τὸ 466 π.Χ. στὸν Εὐρυμέδοντα Ποταμό, στὴν Παμφυλία τῆς Μικρᾶς Ἀσίας (σημερινὴ Τουρκία). Ἀποτελεῖ μέρος τῶν Πολέμων τῆς Δηλιακῆς Συμμαχίας, οἱ ὁποῖοι μὲ τὴ σειρά τους ἐντάσσονται στὸ πλαίσιο τῶν Περσικῶν Πολέμων.

Μετὰ τὶς μάχες τῶν Πλαταιῶν καὶ τῆς Μυκάλης, μὲ τὶς ὁποῖες ἔληξε ἡ δεύτερη εἰσβολή,
οἱ ἑλληνικὲς συμμαχικὲς δυνάμεις ἀντεπιτέθηκαν, πολιορκῶντας τὶς πόλεις της Σηστοῦ
καὶ τοῦ Βυζαντίου.
Ἀκολούθως, ἡ Δηλιακὴ Συμμαχία ἀνέλαβε τὴν εὐθύνη γιὰ τόν
πόλεμο καὶ συνέχισε τὶς ἐπιθέσεις στὶς περσικὲς βάσεις στὸ Αἰγαῖο κατὰ τὴ διάρκεια
τῆς ἑπόμενης δεκαετίας (ἀπὸ τὸ 478 π.Χ).
Εἴτε τὸ 469 εἴτε τὸ 466 π.Χ, οἱ Πέρσες ἄρχισαν νὰ συγκροτοῦν ἐκ νέου στρατὸ καί
στόλο, ἔτσι ὥστε νὰ ξεκινήσουν νέα μεγάλη ἐπίθεση κατὰ τῶν Ἑλλήνων.
Τὸ περσικὸ ἐκστρατευτικὸ σῶμα στρατοπέδευσε κοντὰ στὸν Εὐρυμέδοντα, μὲ πιθανολογούμενο
σκοπὸ νὰ κινηθεῖ κατὰ μῆκος τῶν ἀκτῶν τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, κατακτῶντας ὅλες τις
πόλεις στὸ πέρασμά του.
Αὐτὸ θὰ ἔθετε τὶς περιοχὲς τῆς Ἀσιατικῆς Ἑλλάδας καὶ πάλι ὑπὸ περσικὸ ἔλεγχο καὶ θά
προσέφερε στοὺς Πέρσες ναυτικὲς βάσεις, ἀπὸ τὶς ὁποῖες θὰ μποροῦσαν νὰ διεξάγουν
ἐπιχειρήσεις στὸ Αἰγαῖο.

Όταν πληροφορήθηκε τις περσικές προετοιμασίες, Ο Κίμων – Φιλοσόφος) τῆς Στρατηγικῆς.

ὁ Ἀθηναῖος στρατηγὸς Κίμων ἔπλευσε μὲ 200 τριήρεις στὴ Φασηλίδα της Παμφυλίας, 

ἡ ὁποία ἐντέλει δέχθηκε νὰ συμμαχήσει μὲ τὴ Δηλιακὴ Συμμαχία, γεγονὸς τὸ ὁποῖο 

δυσχέρανε τὸν ἀρχικὸ περσικὸ σχεδιασμό. 

           «Ὁ Κίμων… ὁ στρατηγὸς τοῦ Φωτός…»

Ποιός ἦταν ὁ Κίμων (ὁ γυιὸς τοῦ Μιλτιάδου) 

Στρατηγικὴ σκέψη, προσωπικότητα, ὅραμα 

Σχέση μὲ τοὺς μυστικιστικοὺς κύκλους (σημειώσεις ἄξιες διερεύνησης) 

Ακολούθως, ο Κίμων αποφάσισε να πραγματοποιήσει προληπτική επίθεση κατά των
περσικών δυνάμεων στον Ευρυμέδοντα. Συγκεκριμένα, έπλευσε κοντά στο στόμιο
του ποταμού και διέλυσε γρήγορα τον περσικό στόλο που στρατοπέδευε εκεί.

«Ἐπὶ ποταμῷ τε καὶ ἐν πεδίῳ… τὸ Περσικὸ ὄνειρο συνετρίβη.»

Τὸ μεγαλύτερο μέρος τοῦ περσικοῦ στόλου προσέγγισε τὴ ξηρὰ καὶ οἱ Πέρσες ναῦτες 

βρῆκαν καταφύγιο στὸ στρατόπεδό τους. 

Ὁ Κίμων τότε ἀποβιβάστηκε μὲ τοὺς στρατιῶτες του καὶ ἐπιτέθηκε στὸν περσικὸ στρατό, ' 

ὁ ὁποῖος ἐπίσης διαλύθηκε. 

Οἱ Ἕλληνες, μετὰ τὴ νίκη κατὰ τῶν Περσῶν, πῆραν πολλοὺς αἰχμαλώτους καὶ κατάφεραν 

νὰ καταστρέψουν τις ἀγκυροβολημένες 200 περσικὲς τριήρεις. 

Αὐτὴ ἡ διπλῆ νίκη φαίνεται νὰ ἔπληξε τὸ ἠθικὸ τῶν Περσῶν καὶ νὰ ἀπέτρεψε ὁποιαδήποτε 

περσικὴ ἐκστρατεία στὸ Αἰγαῖο μέχρι τὸ 451 π.Χ. 

Ὡστόσο, ἡ Δηλιακὴ Συμμαχία δὲν κατάφερε νὰ ἐκμεταλλευτεῖ τὸ πλεονέκτημα της, ἴσως

 ἐπειδὴ ἄλλα γεγονότα του   Ἑλληνικοῦ κόσμου ἀπαιτοῦσαν τὴν προσοχή της. 

— Κίμων – Ὁ Νικηφόρος Στρατηγός

Κίμων.
Ὁ γυιὸς τοῦ Μιλτιάδου,
ὁ ἀνὴρ ὁπλίτης,
ὁ φίλος τῆς Λακεδαίμονος,
ὁ προσκυνητὴς τῶν ἀρχαίων θεῶν.

Ἐδιδάχθη ὄχι μόνον τὴν τέχνην τοῦ ξίφους,
ἀλλὰ καὶ τὴν σοφίαν τοῦ νοός.

Περὶ τοῦτον ἔλεγον οἱ παλαιοὶ ὅτι
«ἐλάλει ὥσπερ Περικλῆς,
ἀλλὰ ἐχτυπᾶ ὥσπερ Ἀχιλλεύς».

Ποὺ ἦγεν αὐτὸν ἡ μοῖρα;
Πρὸς τὸν ποταμὸν τοῦ τέλους:
πρὸς Εὐρυμέδοντα.

🎙️ Ἡ Μάχη καὶ τὸ Μυστήριον)

Σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν Θουκυδίδη ποὺ ἀρκεῖται σὲ ὁρισμένες βασικὲς πληροφορίες, 

ὁ Πλούταρχος μᾶς παραδίδει μιὰ πιὸ ἀξιόπιστη καὶ λεπτομερῆ περιγραφὴ τῆς ἐξέλιξης 

καὶ τῶν ἐπί μέρους περιστατικῶν τῆς μάχης. 

Σύμφωνα μὲ τὸν Πλούταρχο, ὁ περσικόςστόλός ἀγκυροβόλησε στὰ ἀνοικτὰ τοῦ ποταμοῦ, 

περιμένοντας ἄλλα 80 φοινικικὰ πλοῖα ἀπὸ τὴν Κύπρο. 

⚙️ — Ἡ Πορεία πρὸς τὸν Πόλεμον

Ἀπὸ τὴν νῆσον τῆς Κύπρου,
ὁ στόλος ὁ Ἀθηναϊκὸς ἐξεπλέυσεν·
διακόσιαι τριήρεις,
μετὰ ὁπλιτῶν, τοξοτῶν, καὶ σίδηρον ἁγνὸν.

Καὶ ὁ Κίμων ἔλεγεν:
«Οὐ φεύγομεν τὸν πόλεμον. Ἐμεῖς εἴμεθα αὐτός».

Πλέοντας κατὰ τὴν Πάμφυλον,
ἐφθάσαν πλησίον τοῦ ποταμοῦ Εὐρυμέδοντος.

Ἐκεῖ, ἡ δύναμις ἡ Περσικὴ ἦν ἐκτεταγμένη
ἐν λιμένι καὶ ἐν πεδίνῃ·
πάντες ὡπλισμένοι.

Καὶ οἱ συμμαχίαι ἐδίσταζον·
ἀλλ’ ὁ Κίμων… οὔποτε.

Πρίν, ὅμως, φθάσουν οἱ ἐνισχύσεις, ὁ Κίμων, ἐρχόμενος ἀπὸ τὴ Φασηλίδα, κινήθηκε μὲ

 στόχο νὰ ἐπιτεθεῖ   στοὺς Πέρσες, οἱ ὁποῖοι ὑποχώρησαν, ἐπιδιώκοντας νὰ ἀποφύγουν τὴ μάχη.

Ἐντέλει, οἱ Πέρσες ἀναγκάστηκαν νὰ ἀπαντήσουν στὶς ἐπιθετικὲς κινήσεις τοῦ Κίμωνα, 

ἀλλὰ ἡ ναυμαχία ἐξελίχθηκε ἀρνητικὰ γιὰ αὐτούς: Παρὰ τὴν ἀριθμητική τους ὑπεροχή, 

ὁ Κίμωνας διέσπασε ταχέως τὸ σχηματισμό τους, ἀναγκάζοντας τὰ περσικὰ πολεμικά 

πλοῖα σὲ ὑποχώρηση πρὸς τὴν ὄχθη τοῦ ποταμοῦ. 

Ἐγκαταλείποντας τὰ πλοῖα τους, τὰ πληρώματα ἀναζητοῦσαν καταφύγιο στίς 

παρακείμενες στρατιωτικὲς δυνάμεις. 

Μερικὰ περσικὰ πλοῖα αἰχμαλωτίστηκαν ἢ καταστράφηκαν κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ναυμαχίας, 

ἀλλὰ φαίνεται ὅτι τὰ περισσότερα ἀγκυροβόλησαν ἐπιτυχῶς. 

«Ἐπὶ ποταμῷ τε καὶ ἐν πεδίῳ… τὸ Περσικὸ ὄνειρο συνετρίβη.»

 — Ἡ Ναυμαχία καὶ Ὁρμὴ Ἐπὶ ξηρᾶς

Ὁ Κίμων ἐξαπέστειλε τὰς τριήρεις·
ἔλαμψεν ἡ θάλασσα ὑπὸ χαλκῶν καὶ στόλου.

Οἱ Πέρσαι… ἔστησαν τὸν στόλον ἐν ἡμικυκλίῳ.
Ἀλλ’ οἱ Ἕλληνες,
ὥσπερ λεόντων κεφαλαὶ, ἐμβόλισαν.

Ὕδατα ἐκοκκίνισαν·
σινιάλα, φλόγες, συντριβή·
τὰ Περσικὰ πλοῖα ἐν φρυγμῷ.

Πρὶν νὰ ἀνασάνῃ ὁ ἐχθρός,
ὁ Κίμων ἀπέβη μὲ τοὺς ὁπλίτας.

Ἀκολούθως, ὁ περσικὸς στρατὸς κινήθηκε ἐναντίον τοῦ ἑλληνικοῦ στόλου, ὁ ὁποῖος εἶχε πιθανότατα 

ἐπίσης ἀγκυροβολήσει, γιὰ νὰ καταλάβει τὰ περσικὰ πλοῖα. 

Παρὰ τὴν κούραση τοῦ στρατοῦ του, ὁ Κίμων διεῖδε ὅτι οἱ ἄντρες του εἶχαν ὑψηλό 

ἠθικὸ καί, γι'αυτό, ἀποφάσισε νὰ ἀποβιβάσει τοὺς ὁπλῖτες καὶ νὰ ἐπιτεθεῖ στὸ περσικό 

πεζικό. 

Ἀρχικά, οἱ Πέρσες ἀπώθησαν τὴν ἐπίθεση, ἀλλὰ (ὅπως καὶ στὴ Μυκάλη) οἱ Ἕλληνες 

ὁπλῖτες ἀναδείχθηκαν ἀνώτεροι, χάρη στὸν βαρὺ ἐξοπλισμό τους καὶ κατατρόπωσαν 

τοὺς ἀντιπάλους τους. 

Κατὰ τὴν ἄτακτη ὑποχώρησή τους, τόσο οἱ Πέρσες στρατιῶτες 

ὅσο καὶ τὸ στρατόπεδό τους αἰχμαλωτίστηκαν ἀπὸ τὸ νικηφόρο ἑλληνικὸ στρατό. 

Ἡ νίκη ποὺ κανείς δὲν τραγούδησε… μα ὁ κόσμος ἀλλοιώθηκε.»

Ὁ Θουκυδίδης ὑποστηρίζει ὅτι διακόσια φοινικικὰ πλοῖα κατελήφθησαν καὶ ἀκολούθως καταστράφηκαν, 

Ὡστόσο, σύγχρονοι μελετητὲς κρίνουν ὡς ἐξαιρετικὰ ἀπίθανο νά 

αἰχμαλωτίστηκε ἕνας τόσο μεγάλος ἀριθμὸς ἐχθρικῶν πλοίων κατὰ τὴ διάρκεια μιᾶς 

τόσο σύντομης ναυμαχίας. 

Ἐὰν ὁ ἀριθμὸς ποὺ παραδίδει ὁ Θουκιδύδης εἶναι ἀκριβής, τότε πρόκειται μᾶλλον γιὰ ἐγκαταλειφθέντα ἀπὸ τοὺς ἡττημένους πλοῖα ποὺ κατελήφθησαν καὶ παραδόθηκαν στὴν πυρὰ ἀπὸ τοὺς νικητὲς μετὰ τὸ τέλος της 

ναυμαχίας, ὅπως συνέβη καὶ στὴ Μυκάλη. 

 Διπλὴ μάχη.
Ἐπὶ ξηρᾶς, οἱ Ἕλληνες ὥσπερ βροντὴ θεϊκή·
ἔσφαξαν, ἔκαυσαν, ἔθραυσαν
ὅ,τι ἀπέμεινε ἐκ Περσικῆς δύναμης.
Ἐντός ἡμέρας,

κατεστράφη στόλος καὶ στρατὸς ὁλόκληρος.

Ὁ Πλούταρχος ἀναφέρει ὅτι διακόσια πλοῖα κατελήφθησαν, πέραν τῶν ὅσων 

καταστράφηκαν ἢ διέφυγαν. Ὅπως γράφει ὁ Κόκγουελ, ὁ ὅρος «καταστράφηκαν», 

στὴν προκειμένη περίπτωση, πιθανῶς νὰ σημαίνει ὅτι βυθίστηκαν κατὰ τὴ διάρκεια της 

ναυμαχίας, καθὼς θεωρεῖται σχεδὸν βέβαιο ὅτι οἱ Ἕλληνες κατέστρεψαν καὶ ὅσα πλοῖα 

κατέλαβαν (ὅπως φαίνεται, ἄλλωστε, νὰ ὑπονοεῖ ὁ Θουκυδίδης). 

Ὅπως προκύπτει ἀπὸ τὰ ἀνωτέρω, οἱ ἀριθμοὶ ποὺ δίδουν ὁ Θουκυδίδης καὶ ὁ Πλούταρχος

 παρουσιάζουν ὁμοιότητες ἀλλὰ δὲ συμπίπτουν.

 Πάντως, σὲ καμία πρωτογενῆ πηγὴ δέν ὑπάρχουν ἐκτιμήσεις γιὰ τὸ μέγεθος τῶν ἀνθρώπινων ἀπωλειῶν

 τῶν δύο ' ἀντιμαχόμενων παρατάξεων. 

«Καὶ ὅμως… ἔχει πολλά ἀκόμη ὁ Εὐρυμέδων νὰ μαρτυρήσῃ

Ὁ Πλούταρχος ὑποστηρίζει πώς, μετὰ τὴ διπλῆ του νίκη, ὁ Κίμων συνέχισε νὰ εἶναι 

ἰδιαίτερα δραστήριος καὶ ἔσπευσε μὲ τὸ στόλο του νὰ ἀνακόψει τα ὀγδόντα φοινικικά 

πλοῖα ποὺ περίμεναν οἱ Πέρσες. Σύμφωνα πάλι μὲ τὸν Πλούταρχο, ἀφοῦ αἰφνιδίασε 

τοὺς Φοίνικες, αἰχμαλώτισε ἡ κατέστρεψε ὁλόκληρο τὸ στόλο τους. Ὡστόσο, 

ὁ Θουκυδίδης δὲν ἀναφέρει τὸ περιστατικὸ αὐτό, μὲ ἀποτέλεσμα ἀρκετοὶ μελετητές 

ἂν ἀμφιβάλλουν ἂν ἡ συγκεκριμένη ναυμαχία ἔλαβε ὄντως χώρα. 

Αποτελέσματα

Σύμφωνα με τον Πλούταρχο, ο Πέρσης βασιλιάς (πιθανότατα ο Ξέρξης) συμφώνησε
να υπογράψει μια ταπεινωτική συνθήκη ειρήνης μετά τη μάχη του Ευρυμέδοντα.

 Όπως, όμως, παραδέχεται ο Πλούταρχος, άλλοι συγγραφείς αρνούνται ότι συνήφθη 

συνθήκη ειρήνης μετά την εν λόγω μάχη και θεωρούν ότι είναι είναι πιο λογικό αυτή 

να υπογράφηκε μετά την κυπριακή εκστρατεία (450 π.Χ).

Σύμφωνα με μια εναλλακτική ερμηνεία των γεγονότων από τον Πλούταρχο, ο Πέρσης

 βασιλιάς ενεργούσε σαν να είχε υπογράψει ταπεινωτική συνθήκη ειρήνης, φοβούμενος
να αντιμετωπίσει εκ νέου σε μάχη τους Έλληνες. Βάσει των εκτιμήσεων σύγχρονων
ιστορικών, κρίνεται μάλλον απίθανη η υπογραφή της συνθήκης μετά την παρούσα μάχη.

«Ἡ νίκη ποὺ κανείς δὲν τραγούδησε… μα ὁ κόσμος ἀλλοιώθηκε.»

 — Ἡ Ἀπόηχος τῆς Νίκης

Ἡ γῆ τῆς Παμφυλίας ἐσείσθη.

Καὶ οἱ πόλεις τῆς Μικρᾶς Ἀσίας
ἤρχισαν νὰ λύουσι τὰ δεσμὰ.

Συμμαχίαι Ἑλληνικαί
ἔστειλαν ἀγγέλους εἰς τὰς μητροπόλεις·

«Ἐνίκησεν ὁ Κίμων.
Οὐδεὶς Πέρσης ἀπέμεινεν πρὸς δυσμὰς τοῦ Εὐφράτου».

Καὶ οἱ Ἀθηναῖοι, ἐν ἐκκλησίᾳ,
ἔκλαιον, ἔχαιρον, καὶ ἀνεβόων:
«Μέγας ὁ Κίμων·
Μέγιστος ὁ Ἑλληνισμὸς!»
Ἐλυτρώθησαν πόλεις,
ἐξηφανίσθη φόβος.

Ἡ νίκη τοῦ Κίμωνα στὸν Εὐρυμέδοντα εἶχε ἰδιαίτερη σημασία, καθὼς ἐλαχιστοποίησε τὴν ἀπειλὴ νέας περσικῆς εἰσβολῆς στὴν Ἑλλάδα. Παράλληλα, φαίνεται νὰ ἀνέστειλε, τοὐλάχιστον μέχρι τὸ 451 π.Χ., κάθε προσπάθεια τῶν Περσῶν νὰ ἀνακτήσουν τὶς ἑλληνικὲς πόλεις τῆς Μικρᾶς Ἀσίας. Ἡ ἔνταξη περισσότερων ἀπὸ αὐτὲς τὶς πόλεις (εἰδικότερα δὲ πόλεων τῆς Καρίας) στὴ Δηλιακὴ Συμμαχία πιθανότατα ἀκολούθησε τὴν ἐκστρατεία τοῦ Κίμωνα στὴν περιοχή.

– Ἡ Ἐπιστροφή τοῦ Κίμωνα 

•      Κίμων στην Αθήνα – ἀφιερώσεις, θυσίες, Μαντεῖα
•           Θρίαμβος καὶ σκιά (εξορία μετά...)
•            

«Ὁ νικῶν… οὐκ ἀεί ἐστι δοξασμένος. Ἀλλ’ ὁ Ἀληθῶς εὐσεβῶν, μνημονεύεται ὑπὸ Θεῶν.»

Ἀπὸ τὴν ἄλλη, ὅμως, παρὰ τὴν ἀποφασιστικὴ νίκη τοῦ Κίμωνα, οἱ Ἕλληνες δὲ φαίνεται
νὰ ἀπέκτησαν κάποιο στρατηγικὸ πλεονέκτημα στὴ σύγκρουσή τους μὲ τοὺς Πέρσες.
Ἐὰν ἀποδεχθοῦμε ὡς ἡμερομηνία διεξαγωγῆς τῆς ἐκστρατείας του Εὐρυμέδοντα τὸ 466 π.Χ,
τότε ἡ ἐφεκτικότητα ποὺ ἐπέδειξαν οἱ Ἕλληνες μετὰ τὴ νίκη τους μπορεῖ νὰ ἐξηγηθεῖ
ἀπὸ τό ὅτι οἱ Ἀθηναῖοι καὶ οἱ σύμμαχοί τους ἀναγκάστηκαν νὰ μεταφέρουν σημαντικοὺς πόρους
καί δυναμικὸ ἀπὸ τὴ Μικρὰ Ἀσία στὴ Θάσο, ὥστε νὰ ἀποτρέψουν τὴν ἀπόσχιση τῆς
τελευταίας ἀπὸ τὴ συμμαχία. Σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ τοὺς Πέρσες, ὅπως ἀναφέρει ὁ Πλούταρχος,
οἱ τελευταῖοι υἱοθέτησαν μιὰ ἰδιαίτερα ἀμυντικὴ στρατηγικὴ στὸ Αἰγαῖο κατὰ τὴ διάρκεια
τῆς δεκαπεαντίας ποὺ ἀκολούθησε τὴ μάχη.

Κίμων: Νεφέλη Δόξης καὶ Φθοράς

7. Συνέπειες – Ἡ Λήξη τῆς Περσικῆς Ἀπειλῆς 

•      Ολική συντριβή περσικής παρουσίας στη Μικρά Ἀσία

•      Η Ἀθηναϊκὴ ἡγεμονία εδραιώνεται

• Η αρχή της πνευματικῆς ακμῆς τῆς Ἑλλάδος

Ὁ περσικὸς στόλος ἦταν οὐσιαστικὰ ἀπὼν ἀπὸ τὸ Αἰγαῖο μέχρι τὸ 451 π.Χ, ἐνῷ τὴν ἴδια 

στιγμὴ τὰ ἑλληνικὰ πλοῖα δέσποζαν ἀνενόχλητα στὶς ἀκτὲς τῆς Μικρᾶς Ἀσίας. 

Ἡ ἑπόμενη μεγάλη ἐκστρατεία τῆς Δηλιακῆς Συμμαχίας κατὰ τῶν Περσῶν θὰ διεξαγόταν 

στὴν Αἴγυπτο τὸ 460 π.Χ., ὅταν οἱ Ἀθηναῖοι ἀποφάσισαν νὰ ὑποστηρίξουν μιὰ ἐπαναστατική 

κίνηση κατὰ τῆς περσικῆς αὐτοκρατορίας. Ἡ ἐν λόγῳ ἐκστρατεία θὰ διαρκοῦσε 6 ὁλόκληρα 

χρόνια, πρὶν τερματισθεῖ μὲ καταστροφικὰ ἀποτελέσματα γιὰ τοὺς Ἀθηναίους. 

Κίμων: 

Ἀλλ’ ὁ ἥρως τῆς μάχης
οὐκ ἐγευσάμενος τὴν πλήρην δόξαν…

Ὁ Κίμων ὑπέστη φθόνον,
κατηγορίαι, καὶ ἐξορίαι.

Ἡ πόλις, ἡ Ἀθηνᾶ,
ὥσπερ καὶ πρὶν μὲ τὸν Θεμιστοκλέα,
ἔδειξεν ὅτι τὸν ἥρωα
ἀγαπᾷ μὲν ὡς χρήσιμον,
ἀλλὰ φοβεῖται αὐτὸν ὡς μέγα.

Καὶ ὁ Κίμων, πικραμμένος μὲν,
ἀλλὰ σταθερὸς,
ἀνεχώρησε μὲ τὸ πλοῖον,
πρὸς ἄλλην στρατείαν…
ὅπου καὶ ἐτε1εύτησεν, μαχόμενος.

• 9. Κάλεσμα στον θεατή – Μήνυμα (20:00–21:00)
• Τί σημαίνει Εὐρυμέδων σήμερα; Ποιες μάχες μάς καλούν;
• Αφήγηση με φόντο ερείπια, μουσική ἐλαφρῶς μελαγχολική
• Κλείσιμο με το λογότυπο και κάλεσμα:
• 
  

• Μάχη τοῦ Εὐρυμέδοντα

Ἡ Μάχη τοῦ Εὐρυμέδοντα
δὲν ἦτο μόνον νίκη στρατιωτική·
ἦτο ἱεροπραξία.

Ἐκεῖ, ἐν τῷ ποταμῷ,
ὁ Περσικὸς ζόφος
ἐπνίγη.

Καὶ ἡ Ἑλλὰς,
σὺν λόγῳ, δόρῳ, καὶ πίστει,
ἔδειξεν ὅτι
ἄνθρωπος ἐλεύθερος νικᾷ θεοποιημένον τύραννον.

Ἡ ἱστορία ἐχάραξεν γραμμὴν:

ἀπὸ τοὺς Μηδικοὺς πολέμους
πρὸς τὴν ἐπέκτασιν τοῦ πολιτισμοῦ.

Καὶ ὁ ποταμὸς ἔρρεεν.

Ὅχι μόνον ὕδωρ.
Ἀλλὰ τὸ αἷμα τῆς μνήμης.

• Ἐνθάδε ἐχάραξεν ὁ Ἑλληνικὸς Κόσμος

• τὸ σύνορον μεταξὺ Ἐλευθερίας καὶ Δεσποτείας.

• Ὅτε ἡ λόγχη ἔγραψε ἀντὶ πέννας·
• Ὅτε ὁ ποταμὸς ἐγένετο σύμβολον.

«Ἐὰν εἶ σπέρμα Ἑλλήνων, ἔλα νὰ θυμηθῇς. Κάνε ἐγγραφή.»

• 🌀
  
  Το Μυστικό του Ευρυμέδοντα
  
  
  
  Γιατί η μάχη αυτή σχεδόν λησμονήθηκε;

• 

Ἰφικράτης: ὡς στρατηγὸς τῆς ἀρχαιότητας

                

  

Ἰφικράτης, ένα όνομα που αντηχεί μέσα από τα χρονικά της αρχαίας στρατιωτικής ιστορίας. Υπήρξε εξέχων στρατηγός .    βν

Η τακτική και η ηγεσία του διαμόρφωσαν την πορεία των μαχών και επηρέασαν τις επόμενες γενιές. Σε αυτήν την ανάρτηση,

 θα εξερευνήσουμε την αξιοσημείωτη συμβολή του στον πόλεμο.

 Θα εμβαθύνουμε στις στρατηγικές, τις νίκες και την κληρονομιά που άφησε πίσω του.

 Ελάτε μαζί μας καθώς αποκαλύπτουμε την ιστορία αυτής της θρυλικής φιγούρας και τον αντίκτυπό του στην αρχαία στρατιωτική σκέψη.

Ἀνακαλύψτε τὰ Κορυφαῖα Προϊόντα ποὺ μας Ὑποστηρίζουν

ΑΜΑΖΟΝ.

https://amzn.to/40N3FFR

Ξοδέψτε λιγότερα. Χαμογελάστε περισσότερο.

Ἰφικράτης: Μιὰ στρατιωτικὴ ἰδιοφυΐα τῆς ἀρχαιότητας


Ὁ Ἰφικράτης ἐμφανίστηκε στὸ ἱστορικὸ προσκήνιο κατὰ τὸν Κορινθιακὸ Πόλεμο.

 

Ὁ Ἀθηναῖος στρατηγὸς ποὺ νίκησε τοὺς ἀήττητους ὡς τότε Σπαρτιᾶτες ὁπλῖτες - Ἡ πολύχρονη δράση του Ἰφικράτη, δημιουργοῦ τοῦ σώματος τῶν πελταστών - Ἡ συμβολή του στὴν ἐξέλιξη τῆς πολεμικῆς τέχνη 

Ὁ Ἰφικράτης ἦταν Ἀθηναῖος στρατηγὸς καταγόμενος ἀπὸ πτωχὴ οἰκογένεια, ἐκ τοῦ δήμου Ραμνοῦντος. Ἔζησε στὸ πρῶτο μισὸ τοῦ 4ου π.Χ. αἰῶνα.


Διακρίθηκε ὄχι μόνο γιὰ τὴ γενναιότητά του καὶ τὴν πολεμική του ἱκανότητα, ἀλλὰ πολὺ περισσότερο, γιὰ τὴν ἐπιτυχῆ ἐφαρμογὴ στρατιωτικῶν μεταρρυθμίσεων τακτικῆς καὶ ὁπλισμοῦ, τὶς ὁποῖες ἐπέβαλε ὕστερα ἀπὸ τὴν ἀποκτηθεῖσα ἐμπειρία καὶ ἀνάλυση τῶν διδαγμάτων τοῦ Πελοποννησιακοῦ πολέμου.

 Σὲ πολὺ νεαρὴ ἡλικία, ἔζησε τὴν ὀδυνηρὴ γιὰ τὴν Ἀθήνα κατάληξη τοῦ Πελοποννησιακοῦ Πολέμου καὶ ἴσως ἦταν κι ὁ ἴδιος αὐτόπτης μάρτυρας τοῦ γκρεμίσματος τῶν Μακρῶν Τειχῶν ἀπὸ τὸν νικητή, Σπαρτιάτη Λύσανδρο (404 π.Χ.). Οἱ δημοκρατικοὶ τῆς Ἀθήνας, μὲ ἐπί κεφαλῆς τοὺς Ἐπικράτη καὶ Κέφαλο, ἄρχισαν ἀμέσως μετὰ νὰ ἀναζητοῦν τρόπους γιὰ νὰ ἀποτινάξουν τὴ σπαρτιατικὴ ἡγεμονία. .

Apartment Rentals Near the Sea 

ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑΤΑ ΚΟΝΤΑ ΣΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ

 Κρατήσεις - Booking - Airbnb κ.α 

@ kyriakipetalas@gmail.com

 Patra Hellas

Πάτρα έξω Αγυιά 

Διακοπές Ειδικές προσφορές

Βοιωτικὸς ἢ Κορινθιακὸς πόλεμος (395 – 387 π.Χ.)


Ὁ Ἰφικράτης ἐμφανίστηκε στὸ ἱστορικὸ προσκήνιο κατὰ τὸν Κορινθιακὸ Πόλεμο. Διακρίθηκε ἀρχικὰ στὶς ναυμαχίες στὸ Αἰγαῖο ποὺ εἶχαν ὡς συνέπεια τὴν μερικὴ ἀποκατάσταση τῆς ἀθηναϊκῆς ναυτικῆς ἰσχύος. Ἔπειτα, ὡς διοικητὴς μισθοφορικοῦ σώματος, ποὺ ὁ στρατηγὸς Κόνων ὀργάνωσε μὲ περσικὰ χρήματα (τέλη τοῦ 393 π.Χ.), ἐστάλη στὴν συμμαχικὴ Κόρινθο γιὰ νὰ ἐνισχύσει τὴν ἄμυνα τῆς πόλης ἐναντίον ἐνδεχόμενης ἐπίθεσης τοῦ λακωνικοῦ συνασπισμοῦ.

Τὸ σῶμα αὐτὸ ἀποτελεῖτο κυρίως ἀπὸ ἐλαφρὰ ὁπλισμένους ἄνδρες, σὲ μιὰ παραλλαγὴ τῶν Θρακῶν πελταστών-ἀκοντιστών. Ὀργανώθηκε, ἐκπαιδεύτηκε καὶ ἐνεργοῦσε σύμφωνα μὲ τὶς ἰδέες καὶ ἀπόψεις τοῦ διοικητῆ του. Σύντομα οἱ «ἰφικράτειοι» πελταστές, ὅπως ὀνομάστηκαν, θὰ δικαίωναν τὶς ἐπιλογὲς τοῦ νεαροῦ στρατηγοῦ. 

Τὸ 392 π.Χ. μέρος τῶν μακρῶν τειχῶν τῆς Κορίνθου (ποὺ ἕνωναν τὴν πόλη μὲ τὸ δυτικὸ λιμάνι της, Λέχαιο) κατελήφθη ἀπὸ τοὺς Σπαρτιᾶτες. Λόγῳ τῆς ἀντίστασης τοῦ Ἰφικράτους ἡ Κόρινθος παρέμεινε στὰ χέρια τῶν δημοκρατικῶν. Τὸ 391 π.Χ. οἱ ἐξόριστοι Κορίνθιοι ὀλιγαρχικοί, ποὺ εἶχαν καταφύγει στὸ Λέχαιο, προσπάθησαν νὰ καταλάβουν τὴν Κόρινθο ἀλλὰ ἡττήθηκαν ἀπὸ τὶς δυνάμεις του Ἰφικράτους. Ἀργότερα τὸ ἴδιο ἔτος, κατέλαβε τὸ ἴδιο τὸ Λέχαιο καὶ μὲ ὁρμητήριο τὴν πόλη αὐτὴ ἐπέδραμε κατὰ τῶν περιοχῶν της Φλειούντας, Σικυῶνος καὶ Ἀρκαδίας. 

Οἱ δύο πρῶτες πόλεις ποὺ ἐπιδίωξαν νὰ ἀντιμετωπίσουν τοὺς πελταστές του Ἰφικράτους ὑπέστησαν διαδοχικὰ συντριπτικὲς ἧττες, μὲ ἀποτέλεσμα οἱ φημισμένοι Ἀρκάδες πολεμιστὲς νὰ μὴν τολμήσουν νὰ ἀντιμετωπίσουν τοὺς ἐχθρούς τους ποὺ ἀνενόχλητοι δήωσαν τὴν χώρα τους. Οἱ πελταστὲς εἶχαν ἤδη ἀρχίσει νὰ ἀποκτοῦν φήμη, ὅπως καὶ ὁ ἀρχηγός τους, τόσο λόγῳ τῶν ἐντυπωσιακῶν νικῶν ποὺ πέτυχαν ὅσο καὶ τῶν ἐλάχιστων ἀπωλειῶν τους. 

Οἱ ἐπιτυχίες αὐτὲς αὔξησαν τὴν ἀθηναϊκὴ δύναμη καὶ ἐπιρροὴ καὶ ἀκολούθως ἀνησύχησαν τοὺς Σπαρτιᾶτες οἱ ὁποῖοι ἀντέδρασαν πιὸ δυναμικὰ στέλνοντας τὸν βασιλιᾶ τοὺς Ἀγησίλαο Β΄ μὲ στρατὸ καὶ στόλο. Ὁ τελευταῖος πραγματοποίησε δύο ἐκστρατεῖες στὴν περιοχὴ τῆς Κορίνθου κατὰ τὰ ἔτη 391 καὶ 390 π.Χ. καταλαμβάνοντας ἀρκετὲς θέσεις καὶ οἰκισμοὺς γύρω ἀπὸ τὴν Κόρινθο, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ τὸ Λέχαιο. 

Ἡ ἐπικράτηση τοῦ Ἀγησίλαου φαινόταν ἀδιαμφισβήτητη καὶ οἱ Βοιωτοί, σύμμαχοι τῶν Ἀθηναίων, ἔσπευσαν νὰ ζητήσουν εἰρήνη. Τότε ἀκριβῶς οἱ πελταστὲς τοῦ Ἰφικράτους κατατρόπωσαν μία σπαρτιατικὴ μόρα (στρατὸς) (600 ἄνδρες) προκαλῶντας ἀπώλειες 250 νεκρῶν καὶ ἀγνώστου ἀριθμοῦ τραυματιῶν (μάχη του Λεχαίου). 

Ἡ μόρα αὐτὴ ἐπέστρεφε ἀπὸ τὴν Σικυώνα στὸ Λέχαιο ἀφοῦ πρῶτα εἶχε συνοδεύσει κάποιους συμπατριῶτες τους, κατοίκους των Ἀμυκλῶν, ποὺ πήγαιναν στὴν πατρίδα τους γιὰ νὰ συμμετάσχουν σὲ μιὰ τοπικὴ γιορτή. Ὁ Ἰφικράτης καὶ ὁ Καλλίας παρατήρησαν ὅτι ἡ μόρα δὲν εἶχε «ψιλούς», οὔτε ἐπαρκῆ κάλυψη ἱππικοῦ καὶ ἀποφάσισαν νὰ τὴν προσβάλουν μὲ τοὺς εὐκίνητους πελταστές. 

Ὁ Καλλίας μὲ τοὺς ὁπλῖτες του ἔμεινε κοντὰ στὴν Κόρινθο ὡς ἐφεδρεία ποὺ τελικὰ δὲν χρειάστηκε. Οἱ πελταστὲς μὲ ἀλλεπάλληλες προσβολὲς καὶ ὑποχωρήσεις κατάφεραν νὰ ἀποσυντονίσουν καὶ νὰ καταπονήσουν τοὺς πιὸ δυσκίνητους ἀντιπάλους, ποὺ τελικὰ ὑποχώρησαν ἄτακτα πρὸς τὸ Λέχαιο. 

Ἡ ἀναπάντεχη ἧττα ἀλλὰ καὶ τὸ μέγεθος τῆς συμφορᾶς (ἡ Σπάρτη ἔχασε τὸ ἕνα δέκατο τῶν πολιτῶν της) τῶν μέχρι τότε ἀήττητων Σπαρτιατῶν προκάλεσε μεγάλη ἐντύπωση στὴν Ἑλλάδα καὶ ἰδιαίτερα μεταξὺ τῶν Λακεδαιμονίων βαθὺ πένθος, κλονίζοντας σοβαρὰ τὸ κῦρος τῆς σπαρτιατικῆς στρατιωτικῆς ἰσχύος. 

Μάλιστα, ὁ Ἀγησίλαος ἐπιστρέφοντας στὴν Σπάρτη μετὰ τὸ συμβάν, φρόντισε ὥστε ὁ στρατός του νὰ μπαίνει στὶς πόλεις, ὅπου ἐπρόκειτο νὰ διανυκτερεύσει, ἀφοῦ νυχτώσει καὶ νὰ βγαίνει ἀπὸ αὐτὲς ὅσο τὸ δυνατὸν νωρίτερα τὸ πρωί, ἐνῷ στὴν Μαντίνεια δὲν διανυκτέρευσε κἄν, ἀλλὰ τὴ διέσχισε μέσα στὴ νύχτα γιὰ νὰ μὴν δοῦν οἱ στρατιῶτες του τους Μαντινεὶς νὰ χαίρονται ἀπὸ τὴν ἧττα τῶν Σπαρτιατῶν. 

Οἱ περισσότερες ἀπὸ τὶς θέσεις ποὺ εἶχε καταλάβει ὁ Ἀγησίλαος ἀνακατελήφθησαν ἀπὸ τὸν Ἰφικράτη ἐκτὸς ἀπὸ τὸ Λέχαιο, ἀλλὰ σύντομα ὁ Ἰφικράτης ἀνακλήθηκε στὴν Ἀθήνα καθὼς κάποιες πρωτοβουλίες του δὲν ἄρεσαν στοὺς συμμάχους καὶ κυρίως στοὺς Ἀργείους. Τὴ θέση του πῆρε ὁ στρατηγὸς Χαβρίας ἐπί κεφαλῆς ἄλλου μισθοφορικοῦ τμήματος. 

Τὸ 388 π.Χ. ἐστάλη μὲ ὀχτὼ τριήρεις καὶ 1.200 πελταστὲς στὸν Ἑλλήσποντο ἐναντίον τοῦ σπαρτιατικοῦ στόλου καὶ τῶν συμμάχων του. Οἱ περισσότεροι τῶν πολεμιστῶν του ἦταν παλαίμαχοι τῶν ἐπιχειρήσεων στὴν Πελοπόννησο κατὰ τὰ προηγούμενα χρόνια. 

Τὸ καλοκαίρι τοῦ ἰδίου ἔτους κατατρόπωσε ξανὰ (μὲ τέχνασμα) τοὺς Σπαρτιᾶτες καὶ τοὺς συμμάχους τους, Ἀβυδινοὺς ὑπό τον Ἀναξίβιο ὁ ὁποῖος ἔπεσε στὴ μάχη. Μὲ τὶς ἑπόμενες ἐπιχειρήσεις στὸν Ἑλλήσποντο, φάνηκε ὅτι ἡ ἀθηναϊκὴ ἰσχὺς θὰ μποροῦσε νὰ ἀποκατασταθεῖ πλήρως στὴν περιοχή, ἀλλὰ τὸ ἑπόμενο ἔτος ὁ Ἰφικράτης καὶ ἄλλοι τέσσερις Ἀθηναῖοι στρατηγοὶ παραπλανήθηκαν ἀπὸ τὸν Σπαρτιάτη Ἀνταλκίδα καὶ ἀναγκάστηκαν νὰ συνθηκολογήσουν (Βασίλειος ἢ Ἀνταλκίδειος εἰρήνη, 387 π.Χ.). 

Μὲ τὴν λήξη τοῦ Κορινθιακοῦ Πολέμου, ὁ Ἰφικράτης δὲν ἐπέστρεψε στὴν Ἀθήνα ἀλλὰ μετέβη μὲ τοὺς πελταστές του στὴ Θράκη ὅπου ὑπῆρχαν πολλὲς εὐκαιρίες πλουτισμοῦ καὶ διάκρισης γιὰ ἕναν ἔμπειρο στρατιωτικὸ ἡγέτη, λόγῳ τῆς ἀστάθειας ποὺ ἐπικρατοῦσε στὴν περιοχή. Ἀρχικὰ προσέφερε τὶς ὑπηρεσίες του στὸν Σεύθη Β΄, βασιλιᾶ τοῦ ἰσχυροῦ φύλου τῶν Ὀδρυσῶν Θρακῶν καὶ ἔπειτα στὸν διάδοχό του, Ἐβρύζελμι. Σύντομα ὅμως ἐγκατέλειψε τὸν τελευταῖο καὶ τάχθηκε μὲ τὸν ἀντίπαλό του, Κότυ Α΄ (384 π.Χ.-359 π.Χ.). Μὲ ἀρχιστράτηγο τὸν Ἰφικράτη οἱ δυνάμεις του Κότυος νίκησαν τὸν Ἐβρύζελμι (385 π.Χ.) καὶ στὴ συνέχεια ἕνωσαν τοὺς Ὀδρύσες Θρᾶκες ὑπὸ τὸ σκῆπτρο τοῦ νέου βασιλιᾶ τους, δημιουργῶντας ἕνα ἰσχυρὸ κράτος ἀπὸ τὸν Ἕβρο ποταμὸ μέχρι τὴν Ὀδησσό. Ὡς ἀνταμοιβή, ὁ Ἀθηναῖος στρατηγὸς ἔλαβε μιὰ κόρη τοῦ ἐργοδότη του ὡς σύζυγο καὶ τὶς πόλεις Δρῦ καὶ Ἄντισσα τοῦ θρακικοῦ βασιλείου (382 π.Χ.). 

Ὁ Ἰφικράτης δὲν ἔμεινε πολὺ στὴ Θράκη ἀλλὰ ἀναζήτησε καὶ ἀλλοῦ εὐκαιρίες γιὰ νὰ προσφέρει τὶς πολύτιμες ὑπηρεσίες του. Τὸ χειμῶνα τοῦ 380/379 π.Χ. ταξίδεψε στὴν Αἴγυπτο ὅπου συνέπραξε μὲ τοὺς Πέρσες ἐναντίον τῶν ἐπαναστατημένων Αἰγυπτίων. 

Ἂν καὶ ἡ Ἀθήνα ἀρχικὰ εἶχε ταχθεῖ μὲ τὸ μέρος τῶν ἐξεγερθέντων, στὴν πορεία ἄλλαξε πολιτική, γιὰ νὰ μὴν δυσαρεστήσει περισσότερο τοῦ Πέρσες καὶ ἀνακάλεσε τὸν στρατηγὸ Χαβρία ποὺ βοηθοῦσε τοὺς Αἰγυπτίους. Ἐπίσης ἐνέκρινε τὴν ἀπόφαση τοῦ Ἰφικράτους κι ἔτσι αὐτὸς ἐνεργοῦσε πλέον ὡς ἐντολοδόχος τῆς πατρίδας του. 

Μέχρι τὸ 373 π.Χ. ὑπηρέτησε στὸ μέτωπο αὐτὸ ὡς ἀρχηγὸς τῶν μισθοφόρων (12.000 – 20.000), συμβάλλοντας σὲ σημαντικὸ βαθμὸ στὸν περιορισμὸ τῶν ἐπαναστατῶν. Ὅμως παρὰ τὶς ἐπιτυχίες του, ἦρθε σὲ ρήξη μὲ τὸν Φαρνάβαζο, ἀρχηγὸ τῶν περσικῶν στρατευμάτων, καὶ γιὰ νὰ μὴν χρεωθεῖ τὴν ἀποτυχία τῶν ἐπιχειρήσεων, ἔφυγε κρυφὰ καὶ ἐπέστρεψε στὴν Ἀθήνα. 

Κυρίαρχος στὴν πολιτικὴ σκηνὴ τῆς Ἀθήνας – Ἐκστρατεία στὸ Ἰόνιο 

Ἐν τῷ μεταξὺ στὴν μητροπολιτικὴ Ἑλλάδα μαίνονταν οἱ ἐμφύλιες συγκρούσεις χωρὶς κάποια παράταξη νὰ μπορέσει νὰ πάρει οὐσιαστικὸ προβάδισμα. Ἡ ἰσχὺς τῆς Σπάρτης, ποὺ μετὰ τὴν Ἀνταλκίδειο εἰρήνη φαινόταν ἀδιαμφισβήτητη, δέχτηκε ἀνεπανόρθωτα πλήγματα μὲ τὴν ἀνεξαρτητοποίηση καὶ τὴν ἄνοδο τῆς Θήβας (378 π.Χ.) καὶ τὴν ἵδρυση τῆς Β΄ Ἀθηναϊκῆς Συμμαχίας (377 π.Χ.). Τὸ 375 π.Χ. συνήφθη γιὰ πολλοστὴ φορὰ εἰρήνη, ἡ ὁποία σύντομα παραβιάστηκε καὶ ἀπὸ τὶς δυὸ πλευρές. 

Τὸ 373 ὁ ἀθηναϊκὸς δῆμος ἀνέθεσε στὸν στρατηγὸ Τιμόθεο τὴν προστασία καὶ ἐνίσχυση τῶν συμμάχων τους στὸ Ἰόνιο. Δὲν διέθεσε ὅμως τὰ ἀνάλογα οἰκονομικὰ μέσα στὸν στρατηγὸ μὲ συνέπεια αὐτὸς νὰ κωλυσιεργεῖ προσπαθῶντας νὰ βρεῖ τοὺς ἀπαραίτητους πόρους. Οἱ πολιτικοὶ ἀντίπαλοι τοῦ Τιμοθέου, Ἰφικράτης (ποὺ μόλις εἶχε ἐπιστρέψει μετὰ τὴν πολυετῆ ἀπουσία του) καὶ Καλλίστρατος ἐκμεταλλεύτηκαν τὴν δυσφορία τῶν Ἀθηναίων καὶ πέτυχαν τὴν καθαίρεση τοῦ Τιμοθέου ἀναλαμβάνοντας οἱ ἴδιοι τὴν ἀρχηγία τῆς ἐκστρατείας. 

Ὁ Ἰφικράτης καὶ ὁ Καλλίστρατος ἦταν πλέον οἱ ἰσχυρότεροι ἄνδρες τοῦ «κλεινοῦ ἄστεως» κι ἔτσι ὁ Ἰφικράτης ἐπιδόθηκε μὲ ζῆλο στὴν ὀργάνωση τῆς ἐκστρατείας στὸ Ἰόνιο. Συγκέντρωσε μεγάλο ἀριθμὸ πλοίων (70) καὶ κατευθύνθηκε χωρὶς καθυστέρηση πρὸς τὴν Κέρκυρα, ἡ ὁποία πολιορκοῦνταν ἀπὸ τὸν Σπαρτιάτη Μνάσιππο. 

Κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ περίπλου τῆς Πελοποννήσου ὑπέβαλε τὰ πληρώματά του σὲ ἐντατικὲς ἀσκήσεις, π.χ. ἑλιγμούς, ἀσκήσεις ταχύτητας κ.λπ. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἐπέτυχε τὴν συνεχῆ ἐγρήγορση καὶ ἑτοιμότητα ἀλλὰ καὶ ἐπιπλέον ἐκπαίδευση τῶν ναυτῶν του χωρὶς νὰ καθυστερήσει. Ἐν τῷ μεταξὺ ὁ Μνάσιππος σκοτώθηκε στὶς συγκρούσεις ἔξω ἀπὸ τὴν πολιορκούμενη Κέρκυρα καὶ ὁ στρατός του ἐπιβιβάστηκε ὅπως-ὅπως στὰ πλοῖα καὶ ἔφυγε. 

Ὅταν ὁ Ἰφικράτης ἔφτασε στὴν Κέρκυρα ἔμαθε ὅτι πλησίαζε στόλος των Συρακουσίων πρὸς ἐνίσχυσιν τῶν Σπαρτιατῶν. Ἀφοῦ μελέτησε καλὰ τὴν περιοχὴ ὁ Ἀθηναῖος στρατηγὸς κατάφερε νὰ αἰχμαλωτίσει τὸ σύνολο τῶν ἐχθρικῶν πλοίων. 

Στὰ πλοῖα αὐτὰ ὁ τύραννος τῶν Συρακουσῶν Διονύσιος ὁ Πρεσβύτερος εἶχε φορτώσει καὶ πλούσια ἀναθήματα γιὰ τὰ ἱερὰ τῶν Δελφῶν καὶ τῆς Ὀλυμπίας. Ὁ Ἰφικράτης ἀφαίρεσε τὰ ἀναθήματα καὶ εἰσέπραξε 60 τάλαντα ἀπὸ τὴν ἐκποίησή τους, μὲ τὸ ὁποῖο πλήρωσε μέρος τῶν ἐξόδων τῆς ἐκστρατείας. 

Ἐπίσης φορολόγησε τὶς πόλεις της Κεφαλονιάς, τὴν ὁποία εἶχε κυριεύσει κατὰ τὸν πλοῦ πρὸς τὴν Κέρκυρα, ἐνῷ ἐπέβαλε στοὺς ναῦτες του ὑποχρεωτικὴ ἐπ’ ἀμοιβῇ ἐργασία στοὺς ἀγροὺς τῶν Κερκυραίων καθὼς δὲν εἶχε ἀρκετὰ χρήματα γιὰ τὴν καταβολὴ τῶν μισθῶν. Παράλληλα, ἀποβιβάστηκε μὲ τοὺς πελταστές του στὴν Ἀκαρνανία καὶ βοήθησε τὶς ἐκεῖ συμμαχικὲς πόλεις. Ὁ στόλος του τώρα ἀριθμοῦσε 90 πλοῖα ἀφοῦ εἶχε ἑνωθεῖ μαζί του καὶ ὁ στόλος τῶν Κερκυραίων. 

Ὅμως τὰ ἔξοδα ἦταν μεγάλα καὶ ὁ Ἰφικράτης ἔθεσε στὴν Ἐκκλησία τοῦ Δήμου τὸ δίλημμα εἴτε νὰ βρεῖ πόρους γιὰ τὴ συνέχιση τῶν ἐπιχειρήσεων εἶτα νὰ κλείσει εἰρήνη μὲ τὴν Σπάρτη. Ἡ Ἀθήνα ἐπέλεξε τὴν δεύτερη λύση. Ἤθελε νὰ διατηρήσει τὰ κέρδη ποὺ εἶχε ἀποκομίσει μέχρι στιγμῆς, ἐνῷ ἀνησυχοῦσε γιὰ τὴν αὐξανόμενη δύναμη τῶν Θηβαίων οἱ ὁποῖοι συμμετέχοντας μόνον περιστασιακὰ στὶς συγκρούσεις ἦταν οἱ οὐσιαστικῶς κερδισμένοι. 

Τελευταίες επιχειρήσεις

Μὲ τὴν ὑπογραφὴ τῆς εἰρήνης, ὁ Ἰφικράτης ἀνακλήθηκε ἀπὸ τὸ Ἰόνιο (371 π.Χ.). Ἡ Ἀθήνα καὶ ἡ Σπάρτη θεωρῶντας πλέον ὡς κοινὸ κίνδυνο τὴ Θήβα ἀνέπτυξαν στενὲς σχέσεις. Τὸ ἴδιο ἔγινε ἡ μάχη των Λεύκτρων στὴν ὁποία ὁ θηβαϊκὸς στρατὸς ὑπό τον Ἐπαμεινώνδα συνέτριψε τοῦ Λακεδαιμονίους καὶ τοὺς συμμάχους τους. 

Ἔπειτα ἐξεστράτευσε στὴν Πελοπόννησο ὅπου ἀποδυνάμωσε περαιτέρω τοὺς Σπαρτιᾶτες. Οἱ Ἀθηναῖοι τότε ψήφισαν γενικὴ ἐπιστράτευση καὶ ἔθεσαν τὸν Ἰφικράτη ἐπί κεφαλῆς τοῦ στρατοῦ. Ὁ τελευταῖος κατάλαβε τὰ περάσματα τοῦ Ἰσθμοῦ μὲ σκοπὸ νὰ ἀποκόψει τὴν ὁδὸ ἐπιστροφῆς τῶν Θηβαίων. Ὁ Ἐπαμεινώνδας ὅμως κατάφερε μὲ τέχνασμα νὰ ἀποφύγει τὸν ἀθηναϊκὸ στρατὸ καὶ νὰ ἐπιστρέψει στὴν Θήβα χωρὶς ἀπώλειες. 

Τὸ 368 π.Χ. ὁ Ἰφικράτης ἐστάλη στὴν Χαλκιδική, οἱ πόλεις τῆς ὁποίας εἶχαν ἀποστατήσει ἀπὸ τὴν Β Ἀθηναϊκὴ Συμμαχία καὶ εἶχαν συμμαχήσει μὲ τὴν Ἀμφίπολη. Ὁ Ἰφικράτης ἐπέκτεινε τὴν ἐπιρροὴ τῆς Ἀθήνας στὸ Μακεδονικὸ βασίλειο (ἦταν προσωπικὸς φίλος τῆς βασίλισσας Εὐρυδίκης) ἀλλὰ ἀπέτυχε νὰ καταλάβει τὴν Ἀμφίπολη, παρὰ τὶς ἐπανειλημμένες προσπάθειες. Ἔτσι τὸ 365 π.Χ. καθαιρέθηκε καὶ τὴν θέση του ἔλαβε ὁ πολιτικός του ἀντίπαλος Τιμόθεος. 

Δυσαρεστημένος ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἐξέλιξη ὁ Ἰφικράτης πῆγε ξανὰ στὴν Θράκη ὅπου πρόσφερε τὶς ὑπηρεσίες του στὸν βασιλιᾶ Κότυ ἐναντίον τῆς πατρίδας του. Κυρίευσε τὴν Σηστό του Ἐλλήσποντου, ἀθηναϊκὴ κτήση, ἀλλὰ ὅταν ὁ Κότυς θέλησε νὰ καταλάβει καὶ τὶς ὑπόλοιπες ἀθηναϊκὲς κτήσεις τῆς περιοχῆς, ὁ Ἰφικράτης τὸν ἐγκατάλειψε καὶ γύρισε στὴν Ἀθήνα, μὴ θέλοντας νὰ προκαλέσει κι ἄλλο κακὸ στὴν πατρίδα του. 

Ἐκεῖ κατάφερε νὰ ἀνακτήσει τὴν προηγούμενη πολιτική του ἐπιρροὴ καὶ θέση, παρὰ τὶς ἐνέργειές του στὴν Θράκη. Μάλιστα συμφιλιώθηκε μὲ τὸν παλιὸ ἀντίζηλό του, Τιμόθεο καὶ μαζὶ κυριάρχησαν γιὰ κάποιο διάστημα στὴν ἐσωτερικὴ πολιτικὴ σκηνή. 

Ἑπόμενη ἐνέργεια τοῦ Ἰφικράτους ἦταν ἡ ἐκστρατεία στὸ Βυζάντιο μαζὶ μὲ τὸν γιό του καὶ τὸν Τιμόθεο, πρὸς ἐνίσχυση τοῦ στρατηγοῦ Χάρητα, ὁ ὁποῖος ἀγωνιζόταν ἐναντίον τῶν ἀποστατῶν συμμάχων τῆς Ἀθήνας. Ὅμως ἡ ἐκστρατεία δὲν εἶχε τὰ ἀναμενόμενα ἀποτελέσματα, παρὰ τὶς μεγάλες δυνάμεις ποὺ κινητοποίησε ἡ Ἀθήνα (120 τριήρεις, ὁ μεγαλύτερος στόλος μετὰ τὴ ναυμαχία των Ἀργινουσῶν). 

Ἀφοῦ ἐπανέφεραν στὴ συμμαχία κάποιες πόλεις, ὁ στόλος των Ἰφικράτους καὶ Τιμοθέου ἑνώθηκε μὲ τὶς δυνάμεις του Χάρητα, κοντὰ στὴν Χίο. Ὅμως λόγῳ θαλασσοταραχῆς στὴν περιοχή, οἱ Ἰφικράτης καὶ Τιμόθεος δίστασαν νὰ ἐμπλακοῦν μὲ τὸν ἀντίπαλο στόλο. Ὁ Χάρης τους κατηγόρησε ὡς προδότες καὶ ἔσπευσε μόνος του νὰ ἀντιμετωπίσει τοὺς ἀντιπάλους. Ὅπως ἦταν ἀναμενόμενο, ἡττήθηκε. 

Ὅταν ἐπέστρεψαν στὴν Ἀθήνα, ὁ Χάρης κατηγόρησε τοὺς συστρατήγους του ὡς προδότες. Τελικὰ μετὰ ἀπὸ δίκη, ὁ Ἰφικράτης καὶ ὁ γιός του Μενεσθέας ἀθωώθηκαν, ἐνῷ στὸν Τιμόθεο ἐπιβλήθηκε πρόστιμο (355 π.Χ.). Μὲ τὰ γεγονότα αὐτά, ὁ Ἰφικράτης ἔχασε τὴν πολιτική του ἐπιρροὴ καὶ οἱ πηγὲς δὲν ξανακάνουν λόγο γι’ αὐτόν. Ἄγνωστος παραμένει καὶ ὁ ἀκριβὴς χρόνος τοῦ θανάτου του. Συνήθως τοποθετεῖται περὶ τὸ 350 π.Χ. ἢ λίγο ἀργότερα. 

Οἱ καινοτομίες του Ἰφικράτους στὴν πολεμικὴ τέχνη 

Κατά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, ιδίως δε κατά την τελευταία φάση, η πολεμική τέχνη των Ελλήνων άρχισε να αλλάζει και να απομακρύνεται από την κλασσική εικόνα της σύγκρουσης μεταξύ οπλιτικών φαλαγγών, που είχε επικρατήσει από τον 7ο π.Χ. αι. Ο ατομικός οπλισμός, κυρίως ο αμυντικός, άρχισε να μειώνεται ενώ οι τακτικές έτειναν να γίνουν πιο πολύπλοκες και ρευστές.

Ὡς ἐκ τούτου, ἀπὸ τὴν ἐποχὴ αὐτὴ κι ἔπειτα τὰ ἐλαφρὰ τμήματα, οἱ λεγόμενοι ψιλοὶ (ἀκοντιστές, τοξότες, σφενδονίτες κ.ά.), ἀποκτοῦν ὅλο καὶ μεγαλύτερη σημασία καὶ δὲν περιορίζονται ἁπλῶς σὲ ἐπικουρικοὺς ρόλους. 

Ἀξιοποιῶντας τὰ διδάγματα τοῦ πολέμου αὐτοῦ, ὁ Ἰφικράτης εἰσήγαγε καθοριστικὲς καινοτομίες στὸν ὁπλισμὸ τῶν στρατιωτῶν, τὴν ἐκπαίδευση, τὶς τακτικὲς μάχης καὶ γενικότερα στὴν πολεμικὴ τέχνη. Εἰδικότερα εἰσήγαγε ἕναν νέο τύπο πεζικοῦ, τοὺς πελταστές. Ἀρχικὰ οἱ πελταστὲς ἀποτελοῦσαν ἕναν ἀπὸ τοὺς παραδοσιακοὺς τύπους πολεμιστὴ τῶν θρακικῶν φυλῶν καὶ ἦταν γνωστοὶ στὴν Νότιο Ἑλλάδα, ὅπου ὑπηρετοῦσαν ὡς μισθοφόροι, ἀρκετὰ πρὶν τὴν ἐποχή του Ἰφικράτους. Οἱ «ἰφικράτιοι» πελταστὲς ἀποτελοῦσαν ἕναν ἐνδιάμεσο τύπο μεταξὺ τῶν παλαιῶν πελταστὼν καὶ τῶν κλασσικῶν ὁπλιτῶν. 

Συγκεκριμένα ἐξοπλίστηκαν μὲ ἀκόντιο διπλάσιου μήκους καὶ ξίφος μεγαλύτερου τῶν ἀντίστοιχων κλασσικῶν, ἐλαφρὺ θώρακα ἀπὸ λινὸ ἢ δέρμα, ἐνῷ γιὰ ἀσπίδα υἱοθετήθηκε ἡ «πέλτη» τῶν Θρακῶν ὁμολόγων τους, πολὺ ἐλαφρύτερη τῆς ὀπλιτικῆς. Ἐπίσης οἱ χάλκινες περικνημίδες ἀντικαταστάθηκαν μὲ δερμάτινα ὑποδήματα, τὶς περίφημες «ἰφικρατίδες ὑποδέσεις», ποὺ ἦταν ἐλαφρύτερα, πρακτικὰ καὶ πιὸ εὔχρηστα. 

Οἱ ἀλλαγὲς στὸν ὁπλισμὸ συνοδεύτηκαν ἀπὸ ἀντίστοιχες καινοτομίες σὲ τακτικὸ ἐπίπεδο. Οἱ «ἰφικράτειοι» πελταστές, συγκέντρωναν στὸν καλύτερο δυνατὸ συνδυασμὸ τὰ πλεονεκτήματα τόσο τῶν πελταστὼν ὅσο καὶ τῶν ὁπλιτῶν. 

Λόγῳ τοῦ βαρύτερου ὁπλισμοῦ τους, ὑπερεῖχαν σαφῶς τῶν ὑπολοίπων ψιλῶν στρατευμάτων, ἐνῷ ὑπὸ κάποιες συνθῆκες μποροῦσαν νὰ ἀντιπαραταχθοῦν καὶ σὲ ὀπλιτικὴ φάλαγγα. Συνήθως βέβαια ἀπέφευγαν τὴν ἄμεση ἐπαφὴ μὲ φάλαγγα, ἰδίως σὲ πεδινὲς περιοχές, καὶ ἀκολουθοῦσαν τακτικὲς διαδοχικῶν προσβολῶν καὶ ὑπαναχωρήσεων, ποὺ συνήθως εἶχαν ὡς ἀποτέλεσμα τὸν ἀποσυντονισμὸ καὶ τελικὰ τὴν καταστροφὴ τῆς ἀντίπαλης παράταξης (χαρακτηριστικὸ παράδειγμα ἡ κατανίκηση τῶν Σπαρτιατῶν στὸ Λέχαιο). 

Ἐπίσης ἡ μείωση τοῦ βαρέως ὁπλισμοῦ ἔδινε τὴ δυνατότητα μεταφορᾶς περισσότερων προμηθειῶν, σὲ σχέση μὲ τοὺς ὁπλῖτες. Ἔτσι οἱ πελταστὲς μποροῦσαν νὰ πραγματοποιοῦν μεγαλύτερες πορεῖες καὶ σὲ δύσβατο ἔδαφος, κάτι ποὺ πολλὲς φορὲς τοὺς ἔδινε τὸ πλεονέκτημα τοῦ αἰφνιδιασμοῦ. Μὲ ἄλλα λόγια οἱ μισθοφόροι του Ἰφικράτους ἀκολουθοῦσαν τακτικὲς καταδρομῶν ἐνῷ μὲ τὴν εὐκινησία τους, ἀναλάμβαναν τὸν ρόλο τοῦ ἱππικοῦ σὲ ἐδάφη ποὺ αὐτὸ δὲν μποροῦσε νὰ ἐνεργήσει. 

Ὁ Ἰφικράτης ὡς στρατηγός 

Ὁ Ἰφικράτης διακρίθηκε καὶ ὡς διοικητής, τόσο τοῦ νέου σώματος τῶν πελταστὼν ποὺ ὁ ἴδιος δημιούργησε, ὅσο καὶ κάθε σχηματισμοῦ ἢ στρατεύματος ποὺ τοῦ ἀνατέθηκε. Ἡ ταραχώδης καὶ ἀσταθὴς ἐποχὴ στὴν ὁποία ἔζησε καὶ ἔδρασε, ἀπαιτοῦσε πλέον τὸν ἐπαγγελματισμὸ στὸν στρατιωτικὸ τομέα καὶ ὁ Ἰφικράτης ἀνταποκρίθηκε στὴν ἀνάγκη αὐτὴ μὲ ἀναλόγου ἐπιπέδου ὑπηρεσίες. 

Ἀπὸ τοὺς ἱστορικούς, καὶ κυρίως ἀπὸ τὸν βιογράφο του Κορνήλιο Νέπω, χαρακτηρίζεται ὡς ἕνας ἀπὸ τοὺς εὐφυέστερους στρατηγοὺς τῆς ἐποχῆς του, ἀπὸ τοὺς ὁποίους μάλιστα οὔτε οἱ μεγαλύτεροι σὲ ἡλικία δὲν μποροῦν νὰ τὸν ξεπεράσουν. Εἶχε τὴν ἱκανότητα νὰ ἐπιβάλλεται ἀλλὰ καὶ νὰ ἐμπνέει τοὺς ὑφισταμένους του, ὥστε τὰ στρατεύματά του νὰ διακρίνονται ἀπὸ αὐστηρὴ πειθαρχία καὶ συνοχή. Τὸν σεβασμὸ τῶν στρατιωτῶν του τὸν κέρδιζε καὶ μὲ τὸ προσωπικό του παράδειγμα, καθὼς ἦταν ὁ ἴδιος γενναῖος, ριψοκίνδυνος καὶ μοιραζόταν τὶς κακουχίες ποὺ ταλαιπωροῦσαν τοὺς ἄνδρες του. 

Προσιτὸς καὶ αὐστηρός, ἀναλόγως τῶν περιστάσεων, δίκαιος σὲ οὐσιώδη ζητήματα ὅπως ἡ διανομὴ τῶν λαφύρων, «ἐργασία ἐξίσου σπουδαῖα μὲ τὴ μισθοδοσία γιὰ τοὺς στρατοὺς τῆς ἐποχῆς του». Ἐπίσης ἡ ἱκανότητά του νὰ κερδίζει τὶς μάχες μὲ ἐλάχιστο κόστος τοῦ ἐξασφάλιζε τὴν ἐμπιστοσύνη τῶν ἀνδρῶν του. 

Ἐπέβαλε συνεχῆ καὶ ἐντατικὴ ἐκγύμναση στοὺς στρατιῶτες του ἐκπαιδεύοντάς τους γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση διαφόρων περιπτώσεων (ἐνέδρες, αἰφνιδιασμούς, ἐπιθέσεις, τακτικὲς ὑποχωρήσεις κ.α.). Δὲν ἐπέτρεπε τὴν ἀδράνεια, ἀκόμα καὶ σὲ καιρὸ εἰρήνης, πολλὲς φορὲς δὲ ἔβρισκε πρωτότυπους τρόπους γιὰ νὰ τὸ πετύχει. Χαρακτηριστικὸ παράδειγμα ἀποτελεῖ ὁ πλοῦς τοῦ ἀθηναϊκοῦ στόλου πρὸς τὴν Κέρκυρα τὸ 373 π.Χ.. Γιὰ νὰ κερδίσει χρόνο ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ διατηρεῖ σὲ ἐγρήγορση καὶ ὅσο τὸ δυνατὸν καλύτερη φυσικὴ κατάσταση τὰ πληρώματα, ὀργάνωνε ἀγῶνες ταχύτητας μεταξὺ τῶν πλοίων. 

Ἐπίσης κατὰ τὶς ἀπαραίτητες στάσεις γιὰ ἀνεφοδιασμὸ στὴν ξηρά, τὰ ἐφόδια δὲν συγκεντρώνονταν ὥστε νὰ μοιραστοῦν δίκαια σὲ ὅλους, ἀλλὰ κάθε πλήρωμα εἶχε δικαίωμα νὰ ἁρπάξει ὅσα ἤθελε. Ἔτσι «βραβεύονταν» πάλι οἱ γρηγορότεροι. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ὁ στόλος κάλυψε τὴν ἀπόσταση μέχρι τὴν Κέρκυρα κωπηλατῶντας καὶ σὲ πολὺ σύντομο χρονικὸ διάστημα. 

Συχνὰ ἐφάρμοζε εὐφυῆ τεχνάσματα καὶ στρατηγήματα γιὰ νὰ παραπλανήσει καὶ αἰφνιδιάσει τοὺς ἀντιπάλους καὶ πάντα λάμβανε αὐξημένα μέτρα γιὰ νὰ μὴν βρεθεῖ πρὸ ἀπροόπτου ὁ ἴδιος. Ὡστόσο, ὅταν τὸ ἔκρινε ἀπαραίτητο, τὰ τεχνάσματα στόχευαν στοὺς ὑφισταμένους του, ὥστε νὰ διαλυθεῖ τυχὸν ἡττοπάθεια καὶ νὰ διατηρηθεῖ ἀκμαῖο τὸ ἠθικό. Σὲ μιὰ περίπτωση ποὺ ὁ στρατός του ὑστεροῦσε ἀριθμητικά, φρόντισε νὰ διαδοθοῦν στοὺς ἄνδρες του φῆμες περὶ δωροδοκίας ἐχθρικῶν τμημάτων, ὥστε αὐτὰ νὰ αὐτομολήσουν πρὶν τὴν ἐπικείμενη μάχη. 

Ἡ ὑποτιθέμενη προδοσία ὅπλισε τὸ στράτευμα τοῦ Ἰφικράτη μὲ περισσὸ θάρρος καὶ πίστη στὴν νίκη. Ἔδινε μεγάλη βαρύτητα στὴν ψυχολογία τῶν ἐμπλεκομένων, ματαιώνοντας κάποιες φορὲς τὴ σύγκρουση τὴν τελευταία στιγμή, ἂν ἔβλεπε ὅτι δὲν μποροῦσε νὰ ἀναστρέψει τὴν ἡττοπάθεια τῶν δικῶν του ἢ τὴν αἰσιοδοξία τῶν ἀντιπάλων. Γενικὰ προσπαθοῦσε νὰ ἐκβιάσει πρὸς ὄφελός του τὸ ἀποτέλεσμα τῆς μάχης, χρησιμοποιῶντας κάθε διαθέσιμο μέσο. Αὐτὸ ἄλλωστε ἐπίτασσε καὶ ἡ ἐποχή του. Οἱ συγκρούσεις στὸν ἑλλαδικὸ χῶρο ἦταν πλέον συνεχεῖς, μὲ ἀποτέλεσμα ἡ οἰκονομία δυνάμεων καὶ πόρων νὰ εἶναι κεφαλαιώδους σημασίας. 

Ἐπίλογος 

Ὁ Ἰφικράτης ὑπῆρξε ἀπὸ τοὺς κορυφαίους καὶ εὐφυέστερους στρατιωτικοὺς τῆς Ἀρχαίας Ἑλλάδας, μὲ πολυετῆ δράση σὲ διάφορα μέτωπα τῆς ἀνατολικῆς μεσογειακῆς λεκάνης. Συνέλαβε καὶ ἐφήρμοσε ποικίλους νεωτερισμούς, συμβάλλοντας καταλυτικὰ στὴν ἐξέλιξη τῆς ἑλληνικῆς πολεμικῆς τέχνης. 

Συχνὰ χαρακτηρίζεται ὡς ἕνας ἀπὸ τοὺς τρεῖς μεγάλους στρατιωτικοὺς μεταρρυθμιστὲς τοῦ 4ου π.Χ. αἱ., ἀκολουθούμενος ἀπὸ τὸν Ἐπαμεινώνδα καὶ τὸν Φίλιππο Β΄ τῆς Μακεδονίας. Πέραν ὅμως ἀπὸ τὸ στρατιωτικὸ ἔργο, ἔχει νὰ ἐπιδείξει ἀξιόλογη δράση καὶ στὸν πολιτικὸ τομέα. Γιὰ σημαντικὸ διάστημα κυριάρχησε στὸν πολιτικὸ στίβο τῆς πατρίδας του, κατευθύνοντας τὴν ἀθηναϊκὴ ἐξωτερικὴ πολιτική. 

Μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους συμπατριῶτες τοῦ στρατηγοὺς κατόρθωσαν νὰ διατηρήσουν τὴν ἐπιρροὴ τῆς Ἀθήνας στὰ ἑλληνικὰ πράγματα, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ πάλαι θαλασσοκράτειρα πόλη τῆς Παλλάδας εἶχε πλέον εἰσέλθει ὁριστικὰ σὲ τροχιὰ πολιτικῆς καὶ οἰκονομικῆς παρακμῆς. Ὁ Ἀριστοτέλης του ἀποδίδει δύο ρητορικοὺς λόγους, τὸν «Πρὸς Ἁρμόδιον» καὶ «Ὑπὲρ Ἰφικράτους ἀπολογία». 

Στοὺς λόγους αὐτούς, ὅπως καὶ ἀλλοῦ (Πολυαίνου) διακρίνεται ἡ ρητορικὴ δεινότητα καὶ ἡ εὐστροφία του, ἀφοῦ τὰ ἐπιχειρήματα καὶ οἱ ἀπαντήσεις ποὺ προτάσσει σὲ ἀντιδίκους, πολιτικοὺς ἀντιπάλους ἢ συνομιλητὲς εἶναι συχνὰ εὐφυεῖς καὶ ἀποστομωτικές. 

Apartment Rentals Near the Sea 

ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑΤΑ ΚΟΝΤΑ ΣΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ 

Κρατήσεις - Booking - Airbnb κ.α 

@ kyriakipetalas@gmail.com

 Patra Hellas

 Πάτρα έξω Αγυιά 

Διακοπές Ειδικές προσφορές

Παρόλα αὐτά, ὁ Ἰφικράτης διακρίθηκε κυρίως στὸ στρατιωτικὸ πεδίο, ἀπ’ ὅπου καὶ ἀπέσπασε τὴ μεγάλη φήμη καὶ ὑστεροφημία. Ἀνῆκε στὴ γενιὰ αὐτὴ τῶν Ἑλλήνων στρατιωτικῶν, ποὺ ὁ πόλεμος ἀποτελοῦσε τὴν κύρια ἀσχολία τους. Κατεῖχαν τὴν τέχνη τοῦ πολέμου σὲ σχεδὸν ἐπαγγελματικὸ ἐπίπεδο καὶ ἐκεῖ παρουσίαζαν ἐφευρετικότητα καὶ δυναμισμό. Δὲν ἦταν σπάνιο τὸ φαινόμενο, αὐτοὶ οἱ ἄνδρες νὰ ἐγκαταλείπουν τὴν πόλη τους ὅταν ἡ ἐπιρροή τους μειωνόταν, μὲ σκοπὸ νὰ προσφέρουν ἀλλοῦ τὶς στρατιωτικές τους ὑπηρεσίες καὶ νὰ ἐπανέρχονται ὅταν μποροῦσαν νὰ ἔχουν πρωταρχικὸ λόγο. Στὸν ἀντίποδα βρίσκονταν οἱ πολιτικοὶ ποὺ προσπαθοῦσαν νὰ ἐπηρεάζουν τὶς ἐξελίξεις καὶ τὴν πορεία τοῦ τόπου τους, ἀλλὰ ἀπέφευγαν νὰ ἀναλάβουν στρατιωτικὰ πόστα. 

Ἐν κατακλεῖδι, ἡ προσωπικότητα καὶ τὰ κατορθώματα τοῦ Ἰφικράτους ἀπέσπασαν τὸ σεβασμὸ καὶ τὴν ἀναγνώριση τόσο τῶν συγχρόνων του Ἀθηναίων ὅσο καὶ μεταγενέστερων ἐπιφανῶν ἀνδρῶν, Ἑλλήνων καὶ μή. 

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

 Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Ἡ Μάχη τῆς Πιερίας, ἡ ὁποία ἔλαβε χώρα τὸ 168 π.Χ

«Θνήσκε ὑπὲρ Πατρίδος»
(Δελφικὸ πρόσταγμα)

Η Μάχη τῆς Πύνδας ἐστὶν σταθμὸς σὴν ἀρχαία Ἱστορία τῶν Ἑλλήνων.   διότι μετὰ τὰ γεγονότα ὅσα διεδραματίσθησαν σὴν μάχην, ἡ ἙΛΛΑΣ κατελήφθη.  ἀπὸ τοὺς πράγματι, τυχοδιῶκτες καὶ τυχάρπαστους Ρωμαίους.

Τὸ 178 πεθαίνει ὁ Βασιλεὺς τῆς Μακεδονίας καὶ πάντων τῶν Ἑλλήνων, Φίλιππος ὁ Ε΄, ὁ ὁποῖος ἐβασίλευε ἀπὸ τὸ 221 π.Χ.

Στὸν θρόνον ἀνέβη ὁ πρῶτος υἱὸς αὐτοῦ, «Θρυλικὸς καὶ Πανελλήν», Περσεὺς ὁ Ἀ´.

Ὁ Νέος βασιλεὺς ἦτο ἦρεμος καὶ ἦπιος, μά καὶ γενναῖος, ικανότατος ὡς στρατηγὸς, μέ ἄψογον παράστημα καὶ τέλειος ὡς πολιτικὸς.

Οἱ Ἕλληνες τὸν ἠγάπησαν ἀμέσως καὶ στὸ πρόσωπόν του ἔβλεπαν ἕναν νέο Ἀλέξανδρον!

Δὲν εἶχαν ἄδικο, διότι ὁ πατὴρ του πρὶν πεθάνει τοῦ ἔθεσε τὸ πρόβλημα τῶν Ῥωμαίων καὶ τὸν τρόπον ἀντιμετωπίσεώς τους, οὕτως ὥστε νὰ μὴν ὑποδουλωθῇ ἡ πατρίδα του.    

Ὁ Περσεὺς ἐκινήθη ἐπιδεξία   στόν  πολιτικό ΄ ἀγῶνα  ἐναντίον  τῶν  Ρωμαίων καὶ ἔκανε τὸν φίλον τους.   Παραλλήλως, ὡς ἀπαιτεῖ ἡ πολιτικὴ καὶ συμφώνως μὲ τὰς ὁδηγίας τοῦ πατέρας του,  συνῆψε ἄριστες σχέσεις μὲ τοὺς ἐχθροὺς τῶν Ῥωμαίων, ἕνωσε τοὺς Ἕλληνας τοῦ νότου, καθὼς ἐπίσης τοὺς Ῥοδίους, τὰς πόλεις τοῦ Βυζαντίου καὶ τοὺς δημοκρατικούς πολίτας ὅλης τῆς Ἑλλάδος.

   Ὁ Περσεὺς ἦτο ἀπὸ τοὺς μυημένους στὰ Ἱερὰ Ἑλληνικὰ Μυστήρια καὶ ἐγνώριζε ἀρκετὰ πράγματα.

Μία κίνησις του ἔκαμε τοὺς Ἕλληνας νὰ τὸν ὑπεραγαπήσουν, τοὺς μισέλληνας, ὅμως, νὰ τὸν μισήσουν.

    Ἕστειλλε  πρέσβεις στὸ ἱερὸ τῆς Δήλου τὸ 171 π.Χ., ὅπου καλοῦσε ὈΛΟΥΣ τοὺς ἐξόριστους γιὰ οἰκονομικοὺς λόγους ἀπὸ τὰς πόλεις τους, καθὼς καὶ τοὺς ἄπορους, στὴ Μακεδονία γιὰ νὰ ἐργαστοῦν,  Μία καὶ ἡ Μακεδονία πάντοτε εἶχε (καὶ ἔχει) εὔφορη γῆ στὰ πάντα. Ἀπὸ γεωργικὰ ἔως ... ὀρυκτά.

«Ἡ κίνησις αὕτη ἔσωσε ἑκατοντάδας χιλιάδας Ἑλλήνων καὶ ὁ Περσεύς ἐθεωρεῖτο μεγάλη μορφή.

<< κάποιοι  ὅμως   δὲν   χάρηκαν   γι΄  αὐτὸ  καὶ  ἄρχισαν   νὰ  του   διαβάλλουν   στοὺς   Ρωμαίους.   Τὸ   τυφλὸ   ὄργανο   τῶν   Ρωμαίων,  ὁ   βασιλεύς   τῆς  Περγάμου  Εὐξένης  τὸν  κατήγγειλε  στήν  Ρώμη ,  λὲς  καὶ  ἡ  Ρώμη   ἦταν   ....Ἀμφικτυονία..

Ή    αἰσχρή   προδοσία    του  ἀλιτήριου   καὶ  ἀργυρώνητου  Εύξένη,  μᾶς  φέρνει  στὴν   Ἑλλάδα  τοὺς  Ρωμαίους     

   Συνάπτονται      μάχες    ὅπου   οἱ   Ἕλληνες    θριαμβεύουν ,  καί   ἐπί  παραδείγματι    στὴν     Ἀπολλωνία   τὸ   169   π. Χ. 

     Ὁ   Εὐξένης   ὅμως   δὲν   ἡσυχάζει .   Ἦτο   γνωστὴ  ἡ  φιλία   του  μὲ  τοῦς  φοινικογεφυραίους   ἔμπορος   διότι   ἐδωροδοκεῖτο.        Οἱ    Ἕλληνες   τῆς  τότε   ἐποχῆς   .ἕλεγαν   γι΄ αὐτὲς  του   τίς   δραστηριοτητες :    

         <<   Ἄν  φθάσει   ὁ   Περσεύς    στὸν   Πέργαμο   γιὰ   νὰ   τιμωρήσει   τὸν   Εὐξένη,   τότε  αὐτὸς   (ὁ   Εὐξένης  )     θὰ   δραπετεύσει   μὲ   φοινικικὸ   πλοῖο.   

0ἱ Ρωμαῖοι δέν ἐπαναπαύονται. Γνωρίζουν ὅτι τοῦς Ἕλληνες σὲ μάχη δὲν τους Νικᾶς!

Ὑπάρχουν ἄλλοι τρόποι . Ποιοὶ ἔδωσαν τέτοια Θανάσιμη πληροφορία;΄ Ὁ καιρὸς ὅμως ἔρχεται.....

Οἱ δύο στρατοί ἑτοιμάζονται γιὰ τὴν τελευταία συνάντηση τους στὴν Πύδνα τῆς Πιερίας τὸ 168 π.Χ.

Ἀρχιστράτηγος τῶν Ἑλλήνων εἶναι ὁ βασιλεύς Περσεύς ὁ Ἀ΄ Ἀρχιστράτηγος τῶν Ρωμαίων ( καί ὅχι μόνο ) Ὁ Λεύκιος Αἰμίλιος Παῦλος .

Ὁ Ἕλληνας βασιλεύς ἀναμένει τοῦς ὑπολοίπους ἀδελφοὺς του ποῦ τοῦ ὑποσχέθησαν στρατιωτική βοήθεια. Ἀναμένει ὁ Θρῦλος ...

Οἱ Μακεδόνες ἡττῶνται ἀπὸ τὸν ἄσημο Αἰμίλιο καὶ ὅ θρῦλος των Ἑλλήνων, ὁ Περσεύς ὁδηγεῖται σιδηροδέσμιος μὲ τὰ παιδιά του στὴν Ρώμη καθὼς καὶ το σύνολο τῶν ἐπιφανῶν Μακεδόνων . Τά παιδιά του δολοφονοῦνται ἐμπρός στά μάτια του Ὁ Περσεύς συνελήφθη

στὸ ἱερὸ τῶν Καβείριων τῆς Σαμοθράκης '”ὅπου καὶ κατέφυγε μετὰ τό κακό της Πύνδας.

Τόν ρίχνουν φυλακή καί .....πεθαίνει ἀπὸ τὴ πείνα !

Ἡ Μακεδονία χωρίζεται, δια πυρὸς καί σιδήρου , σὲ τέσσερις ἐπαρχίες (Θεσ/κης - Πελαγονίας - Πέλλης -Αμφιπόλεος ) καὶ βγαίνει ἕνα διάταγμα νὰ μὴν ἐπικοινωνοῦν οἱ Ἕλληνες τῶν περιοχῶν αὐτῶν , οὔτε κοινωνικά μὰ καὶ οὔτε γιὰ ἐμπορικούς λόγους .

Συμφώνως μὲ τὴν Ἱερὰ Ἑλληνική Παράδοση, πρίν ὁδηγηθεῖ μακριὰ ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα ὁ Περσέας ὥρκισε δύο στρατηγοὺς του <<ἵνα διατηρηθῶσιν ἡ Ἑλλὰς , ἡ Ἐλευθερία καὶ ἀποτέμνειν (νὰ κοπεῖ ) τὴν διχόνοιαν >>.

Ὁ Αἰμίλιος Παῦλος κάτι γράφει σχετικὸς στὰ ἀποσπάσματα ποῦ διασώζονται .

Τὸ 146 π.Χ. Ὁ στρατηγὸς τῶν Ρωμαίων καταφθάνει στὴν Ἑλλάδα μὲ πολυάριθμο στράτευμα ὅπου προβαίνει στὶς ἀκόλουθες <<πολιτιστικὲς >> καὶ <<ἀντιρατσιστικές >>πράξεις.

Καίει την Κόρινθο διότι ( εἶχε πολεμήσει μαζί με τὸν Περσέα, λεηλατεῖ ὅλη τὴν περιοχὴ κατασφάζει τὸν Ἑλληνικὸ πληθυσμό καὶ πωλεῖ ὡς δούλους ὅσους ἐσώθησαν ἀπὸ τὴν φωτιά καὶ τὸ σίδερο. Ἡ μεσημβρινὴ Ἑλλάδα κατέστη Ρωμαϊκή ἐπαρχία μὲ τὸ ὄνομα Ἀχαΐα .

Ἡ Μάχη τῆς Πιερίας τοῦ 168 π.Χ., ὡς τελευταῖα μεγάλη ἀναμέτρηση μεταξὺ τῆς ἀνεξάρτητης Μακεδονίας καὶ τῆς Ῥωμαϊκῆς Δημοκρατίας, ἀποτελεῖ ἕνα καθοριστικὸ σημεῖο στὴν ἱστορία τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδος. Ἡ συντριπτικὴ ἥττα τῶν Μακεδόνων ὑπὸ τὸν Περσέα ὄχι μόνο ἐπισφραγίζει τὴν ὑποταγὴ τοῦ μακεδονικοῦ βασιλείου στὴ Ῥώμη, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀρχὴ μιᾶς νέας ἐποχῆς, καθὼς τὰ Ἑλληνικὰ βασίλεια περνοῦν ὑπὸ Ῥωμαϊκὴ κυριαρχία. Ἡ μάχη αὐτὴ σηματοδοτεῖ τὴν ὁριστικὴ μετάβαση ἀπὸ τὴν κλασικὴ ἑλληνικὴ ἀνεξαρτησία στὴν αὐξανόμενη δύναμη τῆς Ῥώμης, ἡ ὁποία κατέστη ἡ κυρίαρχη δύναμη τοῦ μεσογειακοῦ κόσμου.

Ἡ Ἑλλάς ὑπετάγη στοὺς νεοβάρβαρους παγκοσμιοποιητές τῆς τότε ἐποχῆς, ΑΛΛΑ

Δέν ἐξέπνευσε καὶ δέν ἀφανίσθηκε ! Ὑπέταξε τούς κατακτητές της, πολιτιστικὸς !

<<Ἐδειξε σ΄΄ αὐτούς ὅτι ζούσε >>!