ΤΟ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟ ΣΗΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑς ΕΛΛΑΔΟΣ

                                                     ΤΟ  ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟ  

                                                   ΣΗΣΤΗΜΑ 

                                               ΤΗΣ   ΑΡΧΑΙΑς  ΕΛΛΑΔΟΣ   

Βασικὲς ἀρχές:  Ἄμεση φορολογία  Οἱ πενέστεροι εἶναι ἀφορολόγητοι

ὸ ἀρ χαῖ ο ἑλ λη νι κὸ φο ρο λο γι κὸ σύ στη μα βα σι ζό ταν κυ ρί ως στὴν ἄ με ση φο ρο λό γη ση, πρω τίστως για τὶ εἶ ναι πιὸ δί καιη(1) καὶ συ νε πῶς πιὸ κον τὰ στὴν ἀρ χαι ο ελ λη νι κὴ δη μο κρατι κὴ νο ο τρο πί α. Καὶ θὰ πρέ πει νὰ μὴ λη σμο νοῦ με, πὼς καὶ σή με ρα οἱ ἄ με σοι φό ροι θε ω ροῦν ται πιὸ δί και οι(2). Ἡ χρή ση τοῦ νο μί σμα τος εἶχε θε σμο θε τη θῆ,(3) καὶ τὸ νό μι σμα ἦ ταν βέβαι α με ταλ λι κό. Οἱ ὑ πο δι αι ρέ σεις τῆς δραχ μῆς σὲ με ταλ λι κὰ νο μί σμα τα θὰ ἦταν ἀρ κε τὰ δύ σκο λο νὰ κα τα σκευ ά ζων ται σὲ με γά λες πο σό τη τες. Αὐ τὴ ἡ τε χνι κὴ δυ σκο λί α θὰ ἔ κα νε τὴν ἔμ με ση φο ρο λο γί α ὄ χι καὶ τό σο ἐ φαρ μό σι μη(4) τόσο γιὰ λό γους τε χνι κοὺς ὅσο καὶ ἰ δε ο λο γι κούς. Θε με λι ώ δης πο λι τι κο-οἰ κο νο μι κὴ ἀρ χὴ τῶν ἑλ λη νι κῶν πό λε ων ἦ ταν, ὅ τι πλή ρη πο λι τι κὰ δι και ώ μα τα (ἐ λευ θε ρί α πρώ του βαθ μοῦ) εἶ χαν μό νον ὅ σοι συμ με τεῖ χαν στὰ ἔ ξο δα τῆς πό λης, ὅ σοι φο ρο λο γοῦν ταν. Ὁ θε σμὸς αὐ τὸς δι α παι δα γω γοῦ σε τοὺς πλου σιώ τε ρους νὰ θε ω ροῦν τι μή τους νὰ ξο δεύ ουν γιὰ τὴν πό λη τους.

                           Ὑ πο λο γι σμὸς τῶν ἐ νι αυ σί ων ἐ σό δων τῆς Ἀ θή νας 

ὰ  τή σια τα κτι κὰ ἔ σο δα τῆς πό λης ἀ πὸ τὴν φο ρο λο γί α τῶν τρι ῶν πρώτων τά ξε ων ἦ ταν 360 τά λαν τα σύμ φω να μὲ τὴν φο ρο λο γι κὴ ρύθ μι ση τοῦ Σό λω να. Σ’ αὐ τὰ θὰ πρέ πει νὰ προ στε θῇ καὶ ἡ φο ρο λό γη ση τῶν θη τῶν, ποὺ τὸ ἀ πο τέ λε σμά της δὲ θὰ ἦ ταν κα θό λου εὐ κα τα φρό νη το, μιὰ καὶ οἱ θῆ τες ἦ ταν πο λυ ά ριθ μοι, γύ ρω στὶς 20.000. Ἂν λοι πὸν ὑ πο λο γί σου με σὲ 100 μέ δι μνους, δη λα δὴ 100 ἀτ τι κὲς δραχ μές, τὸ μέ σο ἐ νια ύσιο εἰ σό δη μα τῶν θη τῶν καὶ 10 δραχ μὲς τὸν μέ σο ἐ τή σιο φό ρο κα θε νὸς ἀ πὸ τοὺς θῆ τες, τό τε οἱ θῆ τες θὰ πλή ρω ναν 20.000 × 10 = 200.000 δραχ μὲς ἢ 200.000 × 6.000 = 33 τά λαν τα καὶ 2.000 ἀτ τι κὲς δραχ μές. ∆η λα δὴ τὸ συ νο λι κὸ πο σὸ θὰ γι νό ταν 393 τά λαν τα καὶ 2.000 ἀτ τι κὲς δραχ μές. Τὰ ἐ τή σια τα κτι κὰ ἔ σο δα τῆς πό λης ἀ πὸ τοὺς θῆ τες τὸν και ρὸ τῶν Πει σι στρα τιδῶν πρέ πει νὰ ἦ ταν τὸ μι σὸ τῆς ἐ πο χῆς τοῦ ἴ διου τοῦ Πει σί στρα του, για τὶ κα τὰ τὸν Θου κυ δί δη (ΣΤ΄ 54, 5) ἡ φο ρο λο γί α δὲν ἦ ταν πιὰ ἡ «δε κά τη» ἀλ λὰ ἡ «εἰ κοστή». Ἔ τσι τὰ ὑ πο λο γί ζου με στὰ 16 τά λαν τα καὶ 3.000 ἀτ τι κὲς δρχ. ∆η λα δὴ τὸ συ νο λι κὸ πο σὸ θὰ γι νό ταν 376 τά λαν τα καὶ 5.000 ἀτ τι κὲς δρχ. Ἡ πό λη εἰ σέ πρατ τε δα σμοὺς γιὰ εἴ δη ποὺ εἰ σά γον ταν· αὐτοὶ οἱ δα σμοὶ βέ βαι α με τα φρά ζον ταν σὲ ἔμ με σους φό ρους, μιὰ καὶ βά ραι ναν τε λι κὰ τὸν ἀ γο ρα στή. Τὰ ἐμ πο ρεύ μα τα, ποὺ φο ρο λο γοῦν ταν, ἦ ταν εἴ δη πο λυ τε λεί ας, ἐ νῷ σι τά ρι καὶ ἄλ λα εἴ δη πρώ της ἀ νάγ κης, ἂν καὶ εἰ σαγ μέ να, δὲν φαί νε ται νὰ φο ρο λο γοῦν ταν, ὅ πως δὲν φο ρο λο γοῦν ταν τὰ ἐγ χώ ρια εἴ δη, με ρι κῶν ἐκ τῶν ὁποίων μά λι στα, ὅ πως τῶν σύ κων στὴν Ἀτ τι κή, ἀ πα γο ρευ ό ταν ἡ ἐ ξα γω γή, ἂν δὲν ὑ πῆρ χε ἐ πάρ κεια γιὰ τὴ δι α τρο φὴ τῶν πο λι τῶν καὶ γε νι κώ τε ρα ὅ λων τῶν κα τοί κων τῆς χώ ρας. Οἱ ἀ γο ρα στὲς τῶν φο ρο λογη μέ νων ἐμ πο ρευ μά των, δη λα δὴ τῶν εἰ δῶν πο λυ τε λεί ας, ἦ σαν κα τὰ κα νό να πλού σιοι. Ἔ τσι πά λι οἱ πλού σιοι ἦ ταν ἐκεῖνοι, ποὺ πλή ρω ναν τοὺς φό ρους, ἀ κό μα καὶ ἂν ἡ φο ρολό γη ση ἦ ταν ἔμ με ση.

Στὴ δημοκρατικὴ

Ἀθήνα τὰ ἔξοδα

τῆς πόληςκράτους τὰ εἶχαν

ἀναλάβει, μὲ βάση

τὰ δημοκρατικὰ

θέσμια, οἱ

οἰκονομικὰ

εὐρωστότεροι καὶ

ποτὲ οἱ φτωχοί.

Οἱ λει τουρ γί ες καὶ ἡ εἰ σφο ρὰ

ομως ἐ κτὸς ἀ πὸ τὸν ἐ τή σιο φό ρο τους, οἱ πλού σιοι Ἀ θη ναῖ οι ἦ σαν ὑ πο χρε ω μέ νοι νὰ ἐ κτε λοῦν καὶ τὶς λει τουρ γί ες, ποὺ τοὺς ὥ ρι ζε ὁ Ἐ πώ νυ μος Ἄρ χον τας ἢ κά ποι α ἄλ λη ἁρ μό δια ἀρ χή. Ἡ «λει τουρ γί α» καὶ ἡ «δη μι ουρ γί α» εἶ ναι ἔρ γα, ὑ πη ρε σί ες γιὰ τὸ λα ό, τὸ ∆ῆ μο, ἀν τίστοι χα, πο λι τι κὲς ἢ θρη σκευ τι κές, ποὺ προ σφέ ρον ταν ἀ πὸ κά ποι ο πλού σιο ἢ κά ποι ον ἱ ε ρέ α, ποὺ κα λοῦ σε τὶς θε ϊ κὲς δυ νά μεις γιὰ τὸ κα λὸ τοῦ Λα οῦ. Ὁ Ἀ ρι στο τέ λης μά λι στα ἐ πι ση μαί νει, πὼς σὲ και ροὺς πα λι ό τε ρους χρη σι μο ποιοῦν ταν ἡ λέ ξη «δη μι ουρ γί α» στὴ χρή ση τῆς λέ ξης «λει τουρ γί α» (Πολ. Ε, 1310β 22). Ἡ λέ ξη «δη μι ουρ γός», ποὺ χρη σι μο ποι εῖ ται, ὅ πως ἔ χει ἐ πι ση μαν θῆ πολ λὲς φο ρές, σὰν ὀ νο μα σί α μιᾶς ἀ πὸ τὶς πλού σι ες τά ξεις τῆς Ἀ θή νας, ἐ πι βε βαι ώ νει τὴ ρή ση τοῦ Ἀ ρι στο τέ λη.
Οἱ κύ ρι ες καὶ πο λὺ δα πα νη ρὲς λει τουρ γί ες(5) ἦ σαν:

ἡ τρι η ραρ χί α,

ἡ χο ρη γί α,

Στὴ δημοκρατικὴ

Ἀθήνα τὰ ἔξοδα

τῆς πόληςκράτους τὰ εἶχαν

ἀναλάβει, μὲ βάση

τὰ δημοκρατικὰ

θέσμια, οἱ

οἰκονομικὰ

εὐρωστότεροι καὶ

ποτὲ οἱ φτωχοί.

∆ΑΥΛΟΣ 319, ∆εκέμβριος 2008  22751

ἡ γυ μνα σι αρ χί α,

ἡ ἑ στί α ση,

ἡ ἀρ χι θε ω ρί α καὶ

ἡ ἀρ ρη φο ρί α ἢ ἐρ ρη φο ρί α

Ἕ νας ἄλ λος ἔ κτα κτος φό ρος ἦ ταν ἡ εἰσφο ρά,(6) ποὺ τὸν πλή ρω ναν οἱ πλού σιοι Ἀ θη ναῖ οι σὲ πε ρί πτω ση πο λέ μου γιὰ τὶς ἀ νάγ κες τῆς πό λης.

                                                           Ἡ ἀν τί δο ση

  κυ ρι ώ τε ρος ὅ μως θε σμὸς τοῦ ἀ θη να ϊ κοῦ φο ρο λο γι κοῦ συ στή μα τος, αὐ τὸς δη λα δὴ ποὺ κρα τοῦ σε τὸ σύ στη μα τῶν λει τουρ γι ῶν σὲ ἐ γρήγορ ση, ἀ πέ τρε πε κά θε ἰ δέ α γιὰ ἀ πό κρυ ψη πε ρι ου σια κῶν στοι χεί ων καὶ ἐμ πό δι ζε τὴν φο ρο δι α φυ γή, χω ρὶς ἀ νάγ κη ἠ λε κτρο νι κῆς ὀρ γά νωσης, ἦ ταν ἡ ἀν τί δο ση. Τί ἦ ταν ὅ μως ἡ ἀν τί δο ση; Ἡ λέ ξη βγαί νει ἀ πὸ τὸ ρῆ μα ἀν τι δί νω, «ἀν τι δί δω μι» στὰ ἀρ χαῖ α, τὸ ὁ ποῖ ο ση μαί νει δί νω κά τι γιὰ κά τι, ποὺ μοῦ ἔ δω σαν, ἀν ταλ λάσ σω. Ἡ ἀν τί δο ση ἦ ταν μί α ἀν ταλ λα γή, ἀλ λὰ ὄ χι μιὰ κοι νὴ καὶ συ νη θι σμέ νη ἀν ταλ λα γή· ἦ ταν ἡ ἀν ταλ λα γὴ τῶν πε ρι ου σι ῶν. Πό τε γι νό ταν αὐ τή; Ἡ πε ρι ου σια κὴ κα τά στα ση κά θε Ἀ θη ναί ου ἦ ταν ἀ πὸ γνω στὴ ὣς πο λὺ κα λὰ γνωστὴ ἀ πὸ τὸν τρό πο τῆς ζω ῆς του, ἀ πὸ τὴν φο ρο λο γι κὴ κλί μα κα, στὴν ὁ ποί α εἶ χε δη λώ σει ὁ ἴ διος ὅ τι ἀ νῆ κε, ἀ πὸ τοὺς ὁ μο δη μό τες, ὁ μο φύλους, συμ πο λί τες του, ποὺ ἔ βλε παν τὴ ζω ή του. Οἱ δι ά φο ρες λει τουρ γί ες πά λι ἦ ταν συ νει σφο ρὲς στὰ ἔ ξο δα ὑ πὲρ τοῦ Ἀ θη να ϊ κοῦ ∆ή μου, ποὺ τὶς ἀ νε λάμ βα ναν πο λὺ συ χνὰ αὐ τό βου λα οἱ πλούσιοι Ἀ θη ναῖ οι. Ὅ μως οἱ λει τουρ γί ες δὲν ἦ ταν προ αι ρε τι κὲς ἀλ λὰ ὑ πο χρε ω τι κὲς γιὰ τοὺς πλού σιους Ἀ θη ναί ους, κι ἂν ὑ πῆρ χε ἀ δι α φο ρί α γιὰ τὴν ἀ νά λη ψή τους, οἱ κά θε φο ρὰ ἁρ μό διοι ἄρ χον τες, μὲ βά ση τοὺς κα τα λό γους τῶν πο λι τῶν, ὥ ρι ζαν τὸν πο λί τη, ποὺ εἶ χε σει ρὰ νὰ «λει τουρ γή σῃ». Κα νεὶς δὲ μπο ροῦ σε νὰ ἀρ νη θῇ τὴ λει τουρ γί α, ἐ κτὸς ἂν εἶ χε ξα να λει τουρ γή σει πρό σφα τα καὶ μέ σα στὰ χρο νι κὰ ὅ ρια, ποὺ ἐ πέ φε ρα ν ἀ παλ λα γὴ ἀ πὸ τὶς λει τουρ γί ες, ἀ κρι βῶς ἐ ξ αἰ τί ας πο λὺ πρό σφα της ἀ νά λη ψης. Κα νεὶς δὲ μπο ροῦ σε νὰ ἀρ νη θῇ νὰ λει τουρ γή σῃ· μπο ροῦ σε ὅ μως νὰ ἰ σχυ ρι σθῇ, πὼς δὲν ἦ ταν ἐ παρ κῶς πλού σιος, γιὰ νὰ μπο ρέ σῃ νὰ ἀν τε πε ξέλ θῃ στὰ ἔ ξο δα καὶ νὰ ὑ πο δεί ξῃ κά ποι ον ἄλ λον πλου σι ώ τε ρό του, ποὺ θὰ μπο ροῦ σε νὰ Ἀθηναϊκὸ νόμισμα τοῦ ε΄ αἰ. π.Χ. 22752  ∆ΑΥΛΟΣ 319, ∆εκέμβριος 2008 ἀναλάβῃ τὴ λειτουργία. Ὁ ὑποδειγμένος ἢ ἐκεῖνος ποὺ ἔκανε τὴν ὑπόδειξη μποροῦσε νὰ δεχθῇ νὰ κάνῃ τὴ λειτουργία, μὲ τὸν ὅρο νὰ δεχθῇ ὁ ἀντίδικός του νὰ ἀνταλλάξουν τὶς περιουσίες τους ἔτσι, ὥστε νὰ φανῇ ποιός εἶναι πλουσιώτερος. Εἶναι φανερό, πὼς ἕνας τέτοιος θεσμὸς δὲν εὐνοοῦσε μὲ κανένα τρόπο τὴν ἀπόκρυψη περιουσιακῶν στοιχείων.

Βέβαια παρόμοιοι θεσμοὶ εἶναι ἀδιανόητοι μέσα στὸ πλαίσιο τῶν θεσμῶν

τῶν σύγχρονων πολιτευμάτων, ποὺ εἶναι ὅλα ὀλιγαρχικὲς παραλλαγὲς παρὰ τὶς

ποικιλωνυμίες τους. ∆είχνει ὅμως, πὼς δὲν εἶναι ἡ μὴ ἀνάπτυξη τῆς Τεχνολογίας

τὸ αἴτιο, ποὺ εὐνοεῖ τὴν φοροδιαφυγή, ἀλλὰ τὸ πλαίσιο τῶν μὴ δημοκρατικῶν

θεσμῶν. Ἀντίθετα ἁπλοῖ δημοκρατικοὶ θεσμοὶ εἶναι πολὺ πιὸ ἀποτελεσματικοί.

Καὶ τελικὰ μόνο τέτοιοι θεσμοὶ μποροῦν νὰ παραγάγουν Παρθενῶνες, Θέατρο,

Ἐπιστήμη, Φιλοσοφία, Ἐλεύθερη Σκέψη.

Οἱ διάφορες

λειτουργίες ἦταν

συνεισφορὲς

στὰ ἔξοδα ὑπὲρ

τοῦ Ἀθηναϊκοῦ

∆ήμου, ποὺ τὶς

ἀναλάμβαναν πολὺ

συχνὰ αὐτόβουλα οἱ



πλούσιοι Ἀθηναῖοι

Θὰ πρέπει νὰ γίνῃ μία σύγκριση μὲ τὰ σημερινά. Στὴ ∆ημοκρατία, ὅπως σεμνύνεται ὁ Περικλῆς (Θουκ. Β, 38) τὸ βασικὸ αἴτημα εἶναι ὁ ἐλεύθερος χρόνος καὶ ἡ ἀπόλαυση τῆς ζωῆς γιὰ τοὺς πολλούς. Ἔτσι μὲ βάση τὴν ἄμεση φορολόγηση τὸ βάρος τῶν φόρων ἦταν ὁλοκληρωτικὰ στοὺς πλούσιους. Ἡ πενέστερη τάξη καὶ πολυαριθμότερη, οἱ θῆτες, ἦσαν ἀφορολόγητοι. Στὶς σημερινὲς ὀλιγαρχίες, μιὰ ἀπὸ τὶς ὁποῖες εἶναι καὶ ὁ Κοινοβουλευτισμός, τὸ βασικὸ αἴτημα εἶναι νὰ μὴν ὑπάρχῃ ἐλεύθερος χρόνος καὶ ἀπόλαυση τῆς ζωῆς γιὰ τοὺς πολλούς. Ἔτσι τὸ μεγάλο βάρος τῆς φορολογίας τὸ σηκώνουν, μὲ βάση τὴν ἔμμεση φορολόγηση, οἱ πολλοὶ καὶ πενέστεροι. Μὲ τὴν ἔμμεση φορολογία τὸ 80% τοὐλάχιστον τῶν φόρων προέρχεται ἀπὸ τοὺς φτωχοὺς καὶ τοὺς μικρομεσαίους, γιατὶ εἶναι πολὺ περισσότεροι. Τὸ ρόλο τῆς ἔμμεσης φορολογίας ἔρχονται νὰ ἐνισχύσουν οἱ περιοδικὲς οἰκονομικὲς κρίσεις, τὰ κράχ, ποὺ στὴν οὐσία εἶναι ἀναγκαστικὰ δάνεια, ποὺ γίνονται σὲ βάρος τῶν πολλῶν πρὸς ὄφελος τῶν λίγων καὶ τὸ κράτος, ποὺ τοὺς ἐκπροσωπεῖ.

                                                                  ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ 

 Εἶναι πραγματικὰ περίεργο, πὼς ὁ Φίνλεϊ (Moses I. Finley, Démocratie antique et démocratie moderne, Ed. Payot, σελ. 100) λέει, ὅτι οἱ Ἕλληνες θεωροῦσαν τοὺς ἄμεσους φόρους τυραννικούς. Ὅμως, ἂν ὑποθέσουμε, γιὰ παράδειγμα, πὼς ἕνα κιλὸ ψωμὶ κοστίζει ἑκατὸ δραχμές, ἀπὸ τὶς ὁποῖες οἱ δέκα εἶναι ὁ ἔμμεσος φόρος, ἡ φορολόγηση δὲν εἶναι οὔτε ἀναλογικὴ οὔτε δημοκρατική, ἐπειδὴ καὶ ὁ πλούσιος καὶ ὁ φτωχὸς πληρώνουν τὸν ἴδιο φόρο. Στὴν ἀρχαιότητα οἱ τυραννίες χρησιμοποιοῦσαν τὴν ἄμεση φορολόγηση γιὰ λόγους περισσότερο τεχνικοὺς καὶ λιγώτερο πολιτικούς. Τὴν ἐποχὴ τοῦ Πεισίστρατου ὅλοι οἱ Ἀθηναῖοι πλήρωναν τὴ δεκάτη, ἐνῷ στὴν ἐποχὴ τοῦ Σόλωνα καὶ γενικὰ στὴ δημοκρατία οἱ θῆτες ἦσαν Οἱ διάφορες λειτουργίες ἦταν συνεισφορὲς στὰ ἔξοδα ὑπὲρ τοῦ Ἀθηναϊκοῦ ∆ήμου, ποὺ τὶς ἀναλάμβαναν πολὺ συχνὰ αὐτόβουλα οἱ πλούσιοι Ἀθηναῖοι.

ἀτελεῖς, εἶχαν ἀτέλεια, δὲν πλήρωναν φόρους καὶ εἶχαν σχεδὸν τὰ ἴδια πολιτικὰ δικαιώματα μὲ τοὺς πλούσιους, οἱ ὁποῖοι ἦταν ἐπιφορτισμένοι μὲ ὅλα τὰ κρατικὰ ἔξοδα (Πολυδεύκης, «Ὀνομαστικό», Η, 130).  Τὸ ἄρθρο 4, παρ. 5 τοῦ Συντάγματος τοῦ 75/86 λέει: «5. Οἱ Ἕλληνες πολίται συνεισφέρουν ἀδιακρίτως εἰς τὰ δημόσια βάρη ἀναλόγως τῶν δυνάμεών τους.» Τὸ ἄρθρο αὐτό, μὲ τὴν ἔκφρασή του «ἀναλόγως τῶν δυνάμεών τους», θεσπίζει τυπικὰ τὴν ἄμεση φορολόγηση καὶ εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ ἀπομεινάρια τῆς προγονικῆς δημοκρατικῆς φορολογικῆς σκέψης στὸ νεοελληνικὸ Σύνταγμα. Στὴν πράξη βέβαια ἡ ἔμμεση φορολογία καταργεῖ τὴν ἀναλογικὴ φορολόγηση. Φυσικὰ τὸ ἀθηναϊκὸ ∆ίκαιο ἦταν πιὸ σαφὲς ἀπὸ τὸ νεοελληνικό, γιατὶ καθορίζοντας τὶς τέσσερις φορολογικὲς κλίμακες, ποὺ θὰ δοῦμε πιὸ κάτω, ἀπάλλασσε τοὺς φτωχούς, τοὺς θῆτες, ρητὰ καὶ κατηγορηματικὰ ἀπὸ κάθε φορολόγηση. Καὶ οἱ θῆτες ἀποτελοῦσαν τὰ 2/3 τῶν πολιτῶν.  «Τὰ πρῶτα νομίσματα κόπηκαν πρὸς τὸ τέλος τοῦ ζ΄ αἰ. π.Χ. στὴν περιοχὴ τοῦ Ἀνατολικοῦ Αἰγαίου, καὶ συγκεκριμένα στὴν Ἰωνία καὶ τὴ Λυδία, ὅπως μᾶς τὸ ἐπιβεβαιώνουν καὶ οἱ ἀνασκαφὲς στὸ Ἀρτεμίσιο τῆς Ἐφέσου.» Μαντὼ Οἰκονομίδου, «Ἀρχαῖα Νομίσματα», Ἐκδοτικὴ Ἀθηνῶν, Ἀθήνα 1996.  Ἡ ἔμμεση φορολογία πραγματοποιοῦνταν μέσῳ τῶν λιμενικῶν φόρων εἰσαγωγῆς προϊόντων, ποὺ τὸ κράτος τοὺς πουλοῦσε στοὺς τελῶνες. Οἱ τελῶνες προπλήρωναν στὴν πόλη τοὺς φόρους καὶ κέρδιζαν τὴ ζωή τους αὐξάνοντας τὴν τιμὴ τῶν εἰσαγόμενων προϊόντων. Ὅμως ἡ τιμὴ τῶν βασικῶν προϊόντων, ὅπως τὰ δημητριακά, καθωριζόταν ἀπὸ τοὺς σιτοφύλακες στὴν Ἀθήνα, οἱ ὁποῖοι ἦσαν Ἀθηναῖοι πολίτες, κληρωμένοι γι’ αὐτὴ τὴ δουλειὰ μὲ ἐνιαύσια θητεία, κατὰ τὰ ἀθηναϊκὰ θέσμια, πιθανώτατα φτωχοὶ θῆτες. ∆ὲ θὰ ἦταν εὔκολο γιὰ τοὺς σιτοφύλακες, κι ἂν ἀκόμα τὸ ἤθελαν, νὰ κάνουν τὰ στραβὰ μάτια καὶ νὰ ἀφήσουν ἐλεύθερη τὴν κερδοσκοπία σὲ βάρος τῶν συμπολιτῶν τους: ἡ θέση τους θὰ ἦταν πολὺ δύσκολη, ὅταν στὸ τέλος τῆς θητείας τους θὰ τοὺς ἔβρισκαν μὲ αὐξημένη τὴν περιουσία τους οἱ δέκα κληρωτοὶ λογιστές, στοὺς ὁποίους θὰ λογοδοτοῦσαν. Ἡ κερδοσκοπία καὶ ἡ «ἐλεύθερη» διαμόρφωση τῶν τιμῶν, ἡ «ἐλεύθερη ἀγορά», ἰδιαίτερα τῶν εἰδῶν πρώτης ἀνάγκης, ἦταν ἄγνωστη στὴν Ἀθηναϊκὴ ∆ημοκρατία. Ὁ φτωχὸς καταναλωτής, ὁ μέσος πολίτης, προστατεύονταν ὄχι μόνο ἀπὸ τὴν κερδοσκοπία ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴν κακὴ ποιότητα τῶν προϊόντων. Γιὰ παράδειγμα: δὲν ἦταν ἐπιτρεπτὴ ἡ ἐξαγωγὴ τροφίμων, ὅπως δημητριακῶν καὶ σύκων, γιὰ ἀναζήτηση καλύτερης τιμῆς στὸ ἐξωτερικό. Ὁ Σόλων ἐπέτρεψε τὴν ἐξαγωγὴ μόνο τοῦ ἐλαιόλαδου, ἐπειδὴ ἀφθονοῦσε στὴν Ἀττική. Ὁ ὑπεύθυνος ἄρχοντας, σύμφωνα μὲ τὴ νομοθεσία τοῦ Σόλωνα, θὰ πλήρωνε ἕνα πρόστιμο ἑκατὸ δραχμῶν σὲ περίπτωση ἐξαγωγῆς προϊόντων, ποὺ δὲν ἀφθονοῦσαν στὴν Ἀττικὴ (Πλούταρχος, «Σόλων», 25). Ἡ ∆ημοκρατία ἐπόπτευε ἔτσι, ὥστε οἱ πολίτες νὰ ἔχουν νὰ φᾶνε, νὰ ζήσουν. Κι ἔπειτα ἡ ἀπαγόρευση τῆς ἐξαγωγῆς ὤθησε συχνὰ αὐτούς, ποὺ εἶχαν μεγάλη παραγωγή, νὰ τὴ διανέμουν δωρεάν. Ἕνα τέτοιο παράδειγμα ἦταν ὁ Κίμων. 22754  ∆ΑΥΛΟΣ 319, ∆εκέμβριος 2008 Γενικὰ στὴν Ἀθήνα, λόγῳ τοῦ πολιτεύματος, ὑπῆρχε ἡ πρόβλεψη νὰ μὴν αἰσθάνεται ὁ φτωχότερος ὑποδεέστερος μπροστὰ στὸν πλούσιο, ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ἀγοράσῃ ὁτιδήποτε, ἐνῷ ὁ φτωχὸς θὰ τὸ στεροῦνταν λόγῳ τῆς διαμορφωμένης ὑψηλῆς τιμῆς ἀπὸ μία ἐνδεχόμενη «ἐλεύθερη ἀγορά». Νὰ ἀκόμα ἕνα δεῖγμα κατὰ τῆς «ἐλεύθερης ἀγορᾶς» καὶ ὑπὲρ τῆς διατίμησης καὶ συγκράτησης τῶν τιμῶν. Ἂν πολλοὶ πολίτες διεκδικοῦσαν τὴν ἴδια αὐλητρίδα ἢ ψάλτρια (κοπέλα ποὺ ἔπαιζε λύρα) ἢ κιθαρίστρια, ἡ τιμὴ τῆς κοπέλας δὲ μποροῦσε νὰ ἀνεβῇ περισσότερο ἀπὸ δύο δραχμές, καὶ οἱ ἀστυνόμοι, δέκα κληρωτοὶ ἐνιαύσιοι ἄρχοντες, μὲ κλῆρο ἀποφάσιζαν, ποιός θὰ τὴν πάρῃ: δὲν τὴν ἔπαιρνε δηλαδὴ ὁ πλουσιώτερος πελάτης, γιατὶ θὰ πρόσφερε περισσότερα χρήματα! Εὔκολα καταλαβαίνει κανείς, πόσο ἀποτελεσματικοὶ ἦταν οἱ δημοκρατικοὶ θεσμοὶ στὴ διατήρηση τῆς κοινωνικῆς εἰρήνης. Ἔτσι στὴν ἀρχαία Ἀθήνα ποτὲ ὁ πλούσιος δὲν ἔζησε περιχαρακωμένος στὴν ἰδιοκτησία του, ἀνάμεσα σὲ σωματοφύλακες, ἀπὸ τὸν φόβο μὴν τοῦ ἐπιτεθοῦν. Ἀντίθετα οἱ πλούσιοι εἶχαν τὰ σπίτια τους ἀνοιχτά, προσιτὰ στὸν καθένα, ἔθιμο ποὺ διατηρήθηκε στὴν ἑλληνικὴ ἐπαρχία μέχρι πρόσφατους καιρούς.  Κοντολογὶς ἡ τριηραρχία ἦταν ὁ ἐξοπλισμὸς καὶ ἡ συντήρηση μιᾶς τριήρους· οἱ τριήραρχοι ἐπιλέγονταν ἀπὸ τοὺς 500μέδιμνους, ποὺ ἦσαν 1.200 ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Σόλωνα. Τὸν 5ο αἰῶνα π.Χ., ἕνας τριήραρχος ἐπωμιζόταν τὸν ἐξοπλισμὸ μιᾶς τριήρους, ποὺ τὴ διακυβέρνησή της τὴν ἀναλάμβανε ὁ ἴδιος προσωπικά, ἀλλὰ τὸν 4ο τὴν τριηραρχία τὴν ἐπωμιζόταν μία ὁλόκληρη συμμορία. (∆ημοσθ. «Περὶ τῶν συμμοριῶν», 16 καὶ 19. Πρβλ. Glotz, La cité... index, mot triérarchie κ.λπ. καὶ Λυσίας, «∆ιαφθορᾶς ἀπολογία», ὅπου ὁ ρήτορας μιλάει γιὰ ὅλες τὶς λειτουργίες.) Ὁ Θουκυδίδης (Β΄, 13) λέει, πὼς στὸ Ἱππικὸ ὑπηρετοῦσαν 1.200 ἄτομα στὴν ἀρχὴ τοῦ Πελοποννησιακοῦ Πολέμου. Ὁ ἀριθμὸς αὐτὸς δὲν πρέπει νὰ εἶναι ἄσχετος μὲ τὸν ἀριθμὸ τῶν 500μεδίμνων. Ἡ χορηγία ἦταν τὰ ἔξοδα γιὰ τὸ ἀνέβασμα μιᾶς ἀπὸ τὶς τρεῖς τετραλογίες στὸ θέατρο κατὰ τὰ Μεγάλα ∆ιονύσια καὶ τὰ δράματα γενικὰ κατὰ τὰ Λήναια ἢ γιὰ τὴ διοργάνωση τοῦ χοροῦ σὲ κάποια ἄλλη γιορτή. Ἡ γυμνασιαρχία ἦταν τὰ ἔξοδα γιὰ ἐπίδειξη ἀθλητισμοῦ κατὰ τὴ διάρκεια κάποιας γιορτῆς. Ἡ ἑστίαση ἦταν τὰ ἔξοδα γιὰ κοινὸ λαϊκὸ γεῦμα πάλι μὲ τὴν εὐκαιρία κάποιας γιορτῆς. Ἡ ἀρρηφορία ἢ ἐρρηφορία ἦταν τὰ ἔξοδα γιὰ τὴ συμμετοχὴ δύο κοριτσιῶν (8-11 χρόνων) στὴν ὕφανση τοῦ πέπλου γιὰ τὰ Μεγάλα Παναθήναια ἢ γιὰ τὴ διοργάνωση τῆς γιορτῆς τῶν Ἀρρηφορίων (Βλ. Ἐκδοτικὴ Ἀθηνῶν, «Ἱστορία τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους», τ. Γ2 σελ. 257 καὶ Λυσίας, «Ὀλυμπικός».)  Βλ. Glotz, La cité... index, λέξη eisphora καὶ Λυσίας, «∆ιαφθορᾶς ἀπολογία», ὅπου ὁ ρήτορας μιλάει γιὰ ὅλες τὶς λειτουργίες. Ἀλέξανδρος Κόντος Φιλόλογος-γλωσσολόγος-κοινωνιολόγος

Ὁ Τζορντά νο Μπροῦνο ὁδηγεῖται στὴν πυρὰ

«–ΣΤΗΝ  ΠΥΡΑ!»

«– ΔΕΝ  ΦΟΒΑΜΑΙ!»

Ἡ ἀθεΐα, ἡ δίκη καὶ ἡ καύση

τοῦ φιλοσόφου Τζ. Μπροῦ νο

Ὁ Τζορντά νο Μπροῦνο ὁδηγεῖται στὴν πυρὰ (Giulio Tamburrini, 2000).



Τὸ 1564 μὲ συντροφιὰ τὸ ἡμίφως τῶν ἰταλικῶν μοναστηριακῶν βιβλιοθηκῶν, ψά χνοντας παπύρειους κώδικες τοῦ Ἀριστοτέλη καὶ τοῦ Ἐπίκουρου ἕνας 18χρονος δο μηνικανὸς καλόγερος, ὁ Τζορντάνο Μπροῦνο, ἀγωνιζόταν νὰ φέρῃ στὸ φῶς τὴ «Λο γική» καὶ «Ἠθική» τοῦ Σταγειρίτη φιλοσόφου. Ποιός ἦταν ὁ πρωτοπόρος αὐτὸς σκαπανέας τῆς «ἐπικίνδυνης» γιὰ τοὺς ἀφώτιστους καὶ ἀδαεῖς κληρικοκράτες, φι λοσοφικῆς- ἀνθρωπιστικῆς γνώσεως;

Ὁ βιογράφος του C. Martin («Giordano Brunno, Mystic and Martyr», 1921) ἀρχίζει μ’ ἕνα σημαντικὸ ἐρώτημα: Τί ἔψαχνε νὰ βρῇ ὁ Μπροῦνο στὶς ἐρεβώδεις βιβλιοθῆκες τοῦ Βατικανοῦ γιὰ τὸν Ἀριστοτέλη;


Μὲ τὴν ἀθεμελίωτη διδασκαλία τοῦ Μεσαιωνικοῦ Καθολικισμοῦ, ὅτι «ἡ Φιλοσοφικὴ γνώση ἀπο τελεῖφύσει καὶ θέσει θεραπαινίδα τῆς παποκαισαρικῆς θεολογίας», οἱ παπικοὶ ὕψωσαν ὡς λάβαρο θριάμβου τὰ κακομεταφρασμένα κυρίως ἀπὸ τοὺς Ἀβερό η, Ἀβεκίνα καὶ Μαιμονίδη (οἱ δύο πρῶ τοι Μαυριτανοὶ Ἄραβες καὶ ὁ τρίτος Ἰουδαῖος τῆς Ἱσπανίας) κείμενα τοῦ Ἀριστοτέλη ἀπὸ τὴν Ἀ ραβικὴ στὴ Λατινικὴ Γλῶσσα. Ὁ Μπροῦνο ἀντιστεκόταν πεισματικὰ στὴν Ἀριστοτελικὴ παραχά ραξη, ὥστε νὰ χωρέσῃ στὴν παπικὴ τιάρα ὁ ἀχώρητος Ἀριστοτέλης. Ἀποτέλεσμα, ν’ ἀρχίσῃ μεγά λη διαμάχη ἀνάμεσα στὸν ἀπόφοιτο τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Σορβόννης καὶ τὸ Βατικανό.

Ἐπιπλέον ὁ νεαρὸς Μπροῦνο ἔβρισκε τὴν ἡλιοκεντρικὴ θεωρία ν’ ἀνταποκρίνεται στὰ πειράματα τοῦ Κοπέρνικου (1473-1543) καὶ στὶς ἡλιοκεντρικὲς θεωρίες τοῦ Γα λιλαίου Γαλιλέι, ὁ ὁποῖος ἐκ βιαζόμενος καὶ ἐπαπειλούμενος ἐκραύγαζε «καὶ ὅμως κινεῖται», , ὑποτονθορίζοντας «ἡ Γαία περὶτὸν Ἥλιον».

                           Ἀποσχηματισμὸς καὶ ζωὴ περιπλανώμενου

τὰ εἴκοσιπέντε χρόνια τῆς ἡλικίας του ὁ Μπροῦνο ἀπέβαλε τὸ μοναστικὸ ράσο τῶν δομηνικανῶν «ψευδοαδελφῶν» του, ὅπως ἀποκαλοῦσε τοὺς συμμοναστές του, κι ἄρχισε τὸν πλάνηταβίο φορῶντας σανδάλια. Με τὰ τὸν ἀποσχηματισμό του αἰσθανόταν ὅτι ζοῦσε ὡς «ἐλεύθερος ἄνθρωπος». Εἶχε ἀπαλλαγῆ ἐπὶτέλους ἀπὸ τὰ φιλύποπτα βλέμματα τῶν «ἐν Χριστῷ ἀδελφῶν». Ὁ δρόμος τῆς ἐπιστημονικῆς ἔρευνας ἀνοιγόταν διάπλατος. Ὅμως δὲν ἀντιλήφθηκε ὅτι καὶ ὡς περιπλανώμενος ἀποτελοῦσε στόχο τῆς Ἱερᾶς Ἐξέτασης. Βεβαίως οἱ δομηνικανοὶ τὸν κατηγοροῦ σαν ἀνοιχτὰ ὡς «ἀχάριστο πλάσμα, για τὶ δὲν τὸν ἔστειλαν κα τ’ εὐθείαν στὰ
βασανιστήρια», ἀλλὰ τὸν ἄφησαν νὰ μολύνῃ τὴν ἀτμόσφαιρα τῶν μοναστηριῶν μὲ βλάσφημες θεωρίες. Ὁ γνωστὸς συγγραφέας Henry Van Loon μᾶς πληροφορεῖ, ὅτι ὁ Μπροῦνο κατέφυγε στοὺς φυγᾶδες Ἰταλοὺς συμπατριῶτες του στὴν δυτικὴ Ἑλβετία, οἱ ὁποῖοι τοῦ ἔδωσαν ροῦχα νὰ ντυθῇ καὶ φαγητὸ νὰ φάῃ. Στὸ πτωχοκομεῖο, ποὺ τὸν τοποθέτησαν, κάθε βράδυ μέ χρι τὶς πρῶτες πρωινὲς ὧρες κάτω ἀπὸ τὸ λιγο στὸ φῶς τοῦ λυχναριοῦ μελετοῦσε διαρκῶς κι ἔγραφε. Καρπὸς τῆς περιόδου ἐκείνης τὸ «De Incantationibus» («Περὶ τῶν ἐπῳδῶν») καὶ «Περὶ τῆς ἀθανασίας τῆς ψυχῆς». Ἐνῷ ἔγραφε αὐτὲς τὶς πραγματεῖες, παράλληλα χτυποῦσε τὰ πάθητοῦ ἱερατείου α) τὴν φιλαργυρία, β) τὴν ἐγωϊστικὴ συμπεριφορά, γ) τὴ σαρκολατρία. Ἡ δράσητου αὐτὴ ἄρχισε νὰ προκαλῇ τὴν ἑλβετικὴ κοινωνία στὸ σύνολότης· τὸν χαρακτήριζαν ὡς ἀσεβῆ καὶ ἄθεο. Τὸ τραγικὸ γεγονὸς γι’ αὐτὸν εἶναι, ὅτι οἱ καθολικοὶ ὅσο καὶ οἱ καλβινιστὲς ἑνώθηκαν ἐναντίον του, γιατὶ οἱ προτεστάντες τῆς Ἑλβετίας εἶχαν ἀρχίσει νὰ ἐκ κοσμικεύωνται ἀγκαλιάζοντας τὴν νεοπαγῆ μεταρρυθμιστική, δηλαδὴ ἐπαναστατικὴ κατὰ τοῦ παπισμοῦ, ἐξουσία, ἡ ὁποία ἀπετελεῖτο ἀπὸ εὐγενεῖς, οἱ ὁποῖοι εἶχαν προσχωρήσει στὴν Λουθηροκαλβινιστικὴ μεταρρύθμιση. Οἱ δραστηριότητες λοιπὸν τοῦ Μπροῦνο γιὰ κάθαρση τοῦ καθολικοῦ καὶ προτεσταντικοῦ Κλήρου δὲν ἄρεσαν στοὺς πάστορες τοῦ Λουθηροκαλβινισμοῦ, γι’ αὐτὸ διάφοροι πράκτορές τους ἄρχισαν νὰ συγκεντρώνουν πληροφορίες γιὰ τὸ παρελθόντου. Οἱ φάκελλοι διωγκώθηκαν τόσο, ὥστε ἄρχισαν νὰ σχίζωνται. Παράλληλα ἡ Ἀστυνομία, φανερὴ καὶ μυστική, ἄρχισε τὶς παρακολουθήσεις καὶ στὸ τέλος ἡ Ἱερατικὴ Ἀστυνομία, ἡ ὁποία ἦταν ἐπιφορτισμένη μὲ τὴν παρακολούθηση τοῦ «κοινωνικοῦ ἠθικοῦ ἐξοπλισμοῦ», τὸν ἀπέλασε, γιὰ νὰ καταφύγῃ στὴν φιλελεύθερη Ὁλλανδία.

 

                       Ἡ ἀπαγωγὴ καὶ μετα φορά του στὴν Βενετία 

Τὴν χώρα αὐτή, ἡ ὁποία εἶχε πλημμυρίσει ἀπὸ χιλιάδες Γάλλους Οὐγενότους , δηλαδὴ θρησκευτικοὺς καὶ πολιτικοὺς ἀντιρρησίες, βρῆκε ἀκαδημαϊκὴ ἕδρα, γιὰ νὰ διδάξῃ ὁ Τζορντάνο Μπροῦνο. Ὅμως κι ἐκεῖ οἱ Βατικάνει οι πράκτορες ἄρχισαν νὰ τὸν ἐνοχλοῦν μὲ ἀθεϊστικὲς ἐρωτήσεις, κρυμμένοι μέσα στὸ πανεπιστημιακὸ ἀκροατήριο. Βεβαίως ποτὲ δὲν προσχώρησε στὸ μαχητικὸ ἀθεϊσμό, ἀλλά, ὅταν τὸν προκαλοῦ σαν ἐ π’ ἀκροατηρίῳ νὰ δηλώσῃ σὲ ποιά θρησκεία ἀνήκει, ἡ ἀπάντηση ἦταν κατηγορηματική: «Ἡ κάθε θρησκεία εἶναι συστηματικὸ περιτύλιγμα, ἄρα δὲν ἀνήκω σὲ κανένα θρυσκευτικὸ περιτύλιγμα ἢ σὲ ἰδεολογικὲς φωλίτσες.»

Ὁ Μπροῦνο

ἀντιστεκόταν

πεισματικὰ στὴν

Ἀριστοτελικὴ

παραχάραξη,

ὥστε νὰ χωρέσῃ

στὴν παπικὴ τιάρα

ὁ ἀχώρητος

Ἀριστοτέλης

Ὅμως δὲν σταματοῦσε ἐκεῖ: Μαστίγιο ἡ γλῶσσα του, προφητικὴ ράβδος ταλάνιζε εὐκαίρως- ἀκαίρως τὴν ἠθικὴ διαφθορὰ τοῦ Κλήρου, ἰδιαίτερα τοῦ καθολικοῦ ἀνύπανδρου ρωμαιοκαθολικοῦ Κλήρου τὴν ἀθεράπευτη σοδομία. (Σημ: Τί θἄλεγε ἆραγε, ἂν ζοῦσε σήμερα ὁ Μπροῦνο, γιὰ τοὺς φυλακισμένους ἐπὶσοδομιτισμῷ καρδινάλιους στὶς Η.Π.Α. ;) 

Οἱ ἀντίλαλοι τῆς φωνῆς του «ὥπερ φωνὴ ὑδάτων πολλῶν» ἔφθασε πέρα κι ἔξω ἀπὸ τὴν Ὁλλανδία μέχρι κάτω τὸ Βατικανό. Ἀπὸ ἐκεῖ λοιπὸν προετοιμάσθηκε, μελετήθηκε ἡ ἀπαγωγή του ἀπὸ πληρωμένους Βενετοὺς ναῦτες, οἱ ὁποῖοι ἔφθαναν μέχρι τὸ Ἄμστερνταμ μὲ ἐμπορικὲς ἀποστολές. Ἕνα βράδυ, ἐνῷ εἶχε τελειώσει τὰ μαθήματά του, τὸν συλλαμβάνουν, τοῦ κλείνουν τὰ μάτια καὶ τὸν μεταφέρουν σὲ ἐμπορικὸ πλοῖο. Ὑπέστη ἱεροεξεταστικὰ βασανιστήρια. Ὅπως ἀκριβῶς ὁ θεμελιωτὴς τοῦ εὐρωπαϊκοῦ φιλοσοφικοῦ Ρασιοναλισμοῦ Βαροὺχ Σπινόζα συνελφθη ἀπὸ ὑπηρέτες. Ὁ Μπροῦνο ἀντιστεκόταν πεισματικὰ στὴν Ἀριστοτελικὴ παραχάραξη, ὥστε νὰ χωρέσῃ στὴν παπικὴ τιάρα ὁ ἀχώρητος Ἀριστοτέλης. τῆς ἰουδαϊκῆς Συναγωγῆς τῶν Παρισίων, ἐρραβδίσθη στὴ γυμνή του πλάτη, δεχόμενος παρὰ ἕναν τεσσαράκοντα ραβδισμούς, δηλ. 39, ἐπειδὴ δὲν δεχόταν τὴν κατὰλέξη διδασκαλία τῆς Παλαιοδιαθηκικῆς «Γενέσεως», καὶ τιμωρήθη κε δημοσίως καὶ παραδειγματικῶς, «ἵνα καὶ οἱ λοιποὶ φόβον ἔχουσι».

Κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο σὲ «πανηγυρικὴ σύναξη» μπροστὰ στὴν βασιλικὴ τοῦ Ἁγίου Μάρκου στὴν Βενετία μαστιγώθηκε ὁ Μπροῦνο. Στὴ συνέχεια ἑπτὰ μαυροντυμένοι ἱεροεξεταστὲς μὲ καφὲ κουκοῦλλες τοῦ ἔκαναν ὡρισμένες ἐντελῶς προσωπικὲς ἐρωτήσεις, ποὺ εἶχαν σχέση μὲ τὴν ἐρωτική του ζωή. Σκοπὸς τῶν ἐρωτήσεων αὐτῶν, ὅπως ἑρμηνεύουν δύο ἄλλοι βιογράφοι του, οἱ Boylting Willian («Giordano Bruno.-His life thought and martyrdom», London 1914) καὶ Foxe John («The book of mediaval martyrs», London 1900), νὰ τὸν ἐξευτελίσουν στὰ μάτια τοῦ φιλοθεάμονος κοινοῦ, τὸ ὁποῖο μὲ ἀνάμεικτα αἰσθήματα παρακολουθοῦσε τὴ δίκη τοῦ ἐπικίνδυνου αἱρετικοῦ. (Σημ.: Κάθε αἱρετικὸς ἀπὸ τὴν Καθολικὴ Ἐκκλησία ἐθεωρεῖτο ἀνισόρροπος καὶ ἐγκληματίας.) 

 Ὁ Ἰταλὸς φιλόσοφος Τζιορντάνο  

 Μπροῦνο (1548-1600) ὑποστήριζε,

 ὅτι τὸ Σύμπαν εἶναι ἄπειρο καὶ

ὁ μογενές. Θεωρήθηκε 

ἐπικίνδυνος καὶ αἱρετικός.

Καταδικάστηκε ἀπὸ τὴν

Ἱερὰ Ἐξέταση σὲ διὰ 

πυρᾶς θάνατο.

 

 Ἰδοὺ ἡ ἀνάκριση, ὅπως διασώθηκε: «Πρώην ἱερομόναχε Μπροῦνο, ἀφοῦ αὐτοκαθαιρέθηκες τοῦ ἱεροῦ ἀξιώματος, τὸ ὁποῖο, ὅπως ἔγραφες, σ’ ἐμπόδιζε νὰ νυμφευθῇς, γιατί σήμερα ἐμφανίζεσαι ἐνώπιον τοῦ θείου ∆ικαστηρίου ὡς ἄγαμος;». Μπροῦνο: «Ποιός σὲ ἔβαλε μεσάζοντα ἀνάμεσα στὴν ἠθικὴ τοῦ θεοῦ καὶ τὴν ἀτομικὴ ἠθική μου συνείδηση; Τὸν γάμο ὡς μυστήριο τῶν παπάδων δὲν τὸν δέχομαι, ὡς δεσμευτικὸν τῆς ἐλευθερίας μου καὶ τῆς ἐλευθερίας τῆς μιᾶς γυναίκας ποὺ θὰ ἔσερνα ἰσοβίως μαζί μου. Γι’ αὐτὸ ἀποφάσισα ὅτι μοῦταιριάζει νὰ ἔχω ἀντὶ μιᾶς πολλὲς γυναῖκες, ἀφοῦ ἠμποροῦσα νὰ τὶς θρέψω καὶ γενικὰ καλῶς νὰ τὶς συντηρσω.» Μέγας Ἱεροεξεταστής: «Θεὲ καὶ Κύριε, πῶς ἐπιτρέπεις νὰ ζοῦν ἀκόμα τέτοια βλάσφημα

 Ὁ Ἰταλὸς φιλόσοφος Τζιορντάνο Μπροῦνο (1548-1600) ὑποστήρζε, ὅτι τὸ Σύμπαν εἶναι ἄπειρο καὶ ὁ μογενές. Θεωρήθηκε ἐπικίνδυνος καὶ αἱρετικός. Καταδικάστηκε ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Ἐξέταση σὲ διὰ πυρᾶς θάνατο.  Κτήνη καὶ νὰ μολύνουν μὲ τὴν ἀνηθικότητάτους τὸ σύνολο τῆς εὐσεβέστατης κοινωνίας μας; ∆υστυχισμένε αὐτοκαθῃρημένε ἱερομόναχε, συνειδητοποιεῖς ὅτι παίζεις μὲ τὴν φωτιά, αὐτὸ δὲν τὸ φοβᾶσαι;» Μπροῦνο:

 «Ὄχι. Ἐγὼ φοβᾶμαι τὴν φωτιὰ ποὺ σύντομα ὡς θρησκευτικὴ καταστροφικὴ μεταρρύθμιση θὰ κάψῃ τὰ γένεια καὶ τὰ χρυσοΰφαντα ἄμφιάσας». Μέγας Ἱεροεξεταστής: «Τὸ μήνυμα τῆς θεοστυγοῦς αἱρέσεως τὸ λάβαμε… Τὸ στίγμα, ὅπου στέκεσαι, γιὰ νὰ καταπατᾷς τὸ δόγμα καὶ τὴν ἠθικὴ τῆς Ἁγίας Ρωμαϊκῆς Ἐκκλησίας, εἶναι πλέον γνωστό. Ποιᾶς περισσότερης μαρτυρίας ἔχουμε ἀνάγκη γιὰ τὴν γυμνοκέφαλη αἵρεση τῆς ἀσέβειας καὶ πολυγαμίας; Εἶναι ἀσήκωτα τὰ κρίματά σου, πρώην καλόγερε. Ἐνώπιον θεοῦ καὶ ἀνθρώπων τὸ ἱεροδικεῖο ἀποσύρεται σὲ σύσκεψη.» Ἡ ἀπόφαση ἀργοῦσε, γιὰ νὰ δειχθῇ στὸ φιλοθεάμον κοινὸ τῆς πλατείας τοῦ ναοῦ τοῦ Ἁγίου Μάρκου τῆς Βενετίας, ὅτι ἡ κατάσταση ἦταν τρομερὰ σοβαρή, γι’ αὐτὸ χρειαζόταν βαρύγδουπη ἀ πόφαση… Τὸ εὐσεβέστατο ποίμνιο σεριάνιζε μέσα στὴ μεγάλη πλατεῖα μασουλίζοντας μαντολάτα καὶ πασατέμπο. –

                                                                                                                                                                   Οἱ ἱεροεξεσταστὲς

ἔσυραν ἀπὸ τὶς

φαρδειὲς τσέπες

τῶν κατάμαυρων

ράσων τους τὰ

ἱερώτατα «βιβλία

προσευχῶν»

τους. Ἡ ἀπόφαση

ἐλήφθη. Στὴν πυρά,

στὴν πυρά, ἀφοῦ

προηγουμένως

τὸν ξανακτύπησαν

μὲ παρὰ ἕναν

τεσσαράκοντα

ραβδισμούς. 

                                    «Στὴν πυρά!» – «∆ὲν σᾶς φοβᾶμαι!»

 ἐπὶτέλους με τὰ τὸ μεσημέρι, τὶς πρῶτες ἀπογευματινὲς ὧρες τῆς 14ης Αὐγούστου, ξημερώνοντας τῆς μεγάλης ἑορτῆς τῆς Beata Virgine, ἡ ἀπόφαση ἐλήφθη. Στὴν πυρά, στὴν πυρά, ἀφοῦ προηγουμένως ξανακτυπήθηκε μὲ παρὰ ἕναν τεσσαράκοντα ραβδισμούς, καὶ ἐπὶ πλέον ἀπολογία ἐπίσημη δὲν χρειαζόταν, γιατὶ ἁπλῶς οἱ θεοστυγεῖς πράξεις του καὶ ὁ ἔκνομος ἀπὸ τοῦ θεοῦ τὸ δρόμο βίος του καταμαρτυροῦ σαν 

. Τὴ στιγμὴ ἀκριβῶς, ὅπου διαβαζόταν ἡ «ἱεροκαταδίκη», ἄρχισαν νὰ κρούωνται οἱ κώδωνες τοῦ ναοῦ τῆς Santa Maria Sambra Minerva. Οἱ ἱεροεξεσταστὲς μαρμάρωσαν καὶ ἔσυραν ἀπὸ τὶς φαρδειὲς τσέπες τῶν κατά μαυρων ράσων τους τὰ ἱερώτατα «βιβλία προσευχῶν» τους. «Ὦ τῆς ἀνίερης εὐσέβειας – τῶν ἀνθρωποφάγων ἱεροεξεταστῶν», ἄρχισε νὰ κραυγάζῃ τὸ κατηγορούμενο θῦμα. Ἀφοῦ ἔγινε καὶ ὁ σύντομος ἑσπερινὸς τῆς Beata Virgine, προχώρη σαν στὴν ἐκτέλεση, πρὶν ὅμως προχωρήσουν στὴν πράξη τους τῆς «διὰ πυρὸς ἐκτελέσεως», ὁ καταδικασμένος ἀπαντοῦσε στοὺς ἱεροεξεταστὲς ρασοφόρους: «∆ὲν σᾶς φοβᾶμαι» 

.Οἱ ἱεροεξεταστὲς ἔσυραν ἀπὸ τὶς φαρδειὲς τσέπες τῶν κατάμαυρων ράσων τους τὰ ἱερώτατα «βιβλία προσευχῶν» τους. Ἡ ἀπόφαση ἐλήφθη. Στὴν πυρά, στὴν πυρά, ἀφοῦ προηγουμένως τὸν ξανακτύπησαν μὲ παρὰ ἕναν τεσσαράκοντα ραβδισμούς.  Τὴν πληροφορία γιὰ τὸ κάψιμο τοῦ Μπροῦνο τὴ διέσωσε ἕνα μοναστικὸ χρονικὸ μὲ τ’ ἀκόλουθα ἀπαξιωτικὰ λόγια: «Τὴν Πέμπτη στὶς 15 Αὐγούστου τοῦ 1600 ἡ Ἁγία Καθολικὴ Ρωμαϊκὴ Ἐκκλησία διὰ τοῦ Ἱεροῦ Συνοδικοῦ τῶν ∆ομηνικανῶν Πατέρων Ἱεροδικείου κατεδίκασε στὸ πρόσωπο τοῦ παραβάτη καὶ ἀποστάτη θείων καὶ ἱερῶν κανόνων τὸν Ἰορδάνη Μπροῦνο, ἡ μνήμη του ἂς εἶναι ἀπαίσια καὶ τερατώδης.» Μιὰ ἄλλη σημείωση, ποὺ εἶχε ἡμερομηνία 16 Αὐγούστου 1600, γράφει: «Χθὲς τὸ πρωὶ κάηκε ζωντανὸς στὴν πεδιάδα τῶν λουλουδιῶν ὁ ἁμαρτωλὸς ἐκεῖνος πρώην δομηνικανὸς μοναχὸς ἀδελφὸς ἐν Χριστῷ ἀπὸ τὴν Νόλα τῆς κεντρικῆς Ἰταλίας. Ὑπῆρξε ἕνας ἀρχιεγωϊστὴς τυχοδιώκτης καὶ ἐρωτύλος.» 

Ὁ Cantu, χωρὶς ν’ ἀναφέρῃ τὴν πηγή, γράφει τὰ ἑξῆς: «Λένε, ὅτι, ὅταν τοῦ πρόσφεραν τὸν σταυρωμένο, αὐτὸς ἀρνήθηκε νὰ τὸν φιλήσῃ καὶ ἐπανέλαβε τοὺς λόγους τοῦ Πλωτίνου: “Χρειάστηκε τεράστια δύναμη, γιὰ νὰ ἑνώσῃ πάλι αὐτὸ ποὺ ἦταν θεῖον σ’ ἐμένα μ’ ἐκεῖνο ποὺ εἶναι θεῖον στὸ Σύμπαν”». 

Ὁ Schopp γράφοντας στὸν προτεστάντη φίλο του Conrad Rittershausen τὴν ἴδια μέρα, δηλαδὴ στὶς 17 Φεβρουαρίου τοῦ 1600, τοῦ λέει, ὅτι, ὅταν ὁ Μπροῦνο «ὡδηγήθηκε στὴν πυρὰ σήμερα, ἂν καὶ ἐπρόκειτο σὲ λίγο νὰ πεθάνῃ                                      

                                                                                                                                                          Ἀρνήθηκε νὰ
φιλήσῃ τὸν
σταυρωμένο, ποὺ
τοῦ ἀκούμπησαν
στὰ χείλη του, καὶ
ἔστρεψε ἀλλοῦ τὸ
πρόσωπό του μὲ
ἀγανάκτηση

ὡστόσο ἀρνήθηκε νὰ φιλήσῃ τὸν σταυρωμένο, ποὺ τοῦ ἀκούμπησαν στὰ χείλη του, καὶ ἔστρεψε ἀλλοῦ τὸ πρόσωπό του μὲ ἀγανάκτηση». Καὶ συνεχίζει: «Ἐπὶ τέλους εἶχε φτάσει στὴν πραγματικὴ ἀξία τῶν διαλεκτικῶν καὶ σὲ μία ἐπίσημη θρησκεία τῆς ἀγάπης. Εἶχε τελειώσει μὲ τὶς κοροϊδίες τῶν ἠλίθιων ζηλωτῶν, ποὺ ἀπὸ τὸ γολγοθᾶ μετατρέψανε τὸ σύμβολο τῆς αὐτοθυσίας σὲ μία μηχανὴ γιὰ τὴν ἐξαπόλυση ὅλων τῶν διαβόλων ποὺ ἐλλοχεύουν στὸ ἀνθρώπινο στῆθος, γιὰ νὰ καταστρέφουν καὶ νὰ ρημάζουν. Εἶχε ἐξυμνήσει τὴν περιφρόνησή του πρὸς τὸν θάνατο. Εἶχε πεῖ, ὅτι κατεχόταν τόσο πολὺ ἀπὸ ἄλλες σκέψεις, ὥστε δὲν θὰ αἰσθανόταν τὴν ἀγωνία τῶν τελευταίων του στιγμῶν. Ξέρουμε, ὅτι αὐτὸς ἦταν ὁ νικητὴς πάνω στὸ μνῆμα. Ἐκείνη ἡ ὑπέρτατη ἐμπιστοσύνη πρὸς ἕνα λογικὸ Σύμπαν γέμιζε τόσο πολὺ τὴν ψυχή του, ὥστε οἱ αἰσθήσεις του ἦταν νεκρὲς στὸ βασανιστήριο καὶ στὴν πυρά. Αὐτὸ μποροῦμε εὐλαβικὰ νὰ ἐλπίζουμε. » Ἔτσι τελείωσε μία ζωή, ἡ ὁποία διακρίθηκε γιὰ τὴν ὑπέρτατη ἑνότητα σκοποῦ, δηλαδὴ νὰ γνωρίζῃ κανεὶς τὴν Ἀλήθεια καὶ νὰ τὴν βροντοφωνῇ.»

 (Πηγή: William Boulting, Giordano Bruno, μετάφραση Γεωργίου Β. Παπαστάμου, σελ. 303 κ.ἐπ.) Γεώργιος Μουστάκης ∆ρ Θεολογίας - Κοινωνιολογίας

 

Σπύρος Καγιαλές: Ο ήρωας που έκανε το κορμί του κοντάρι για τη σημαία

Χωρὶς προΰπαρξη ἔθνους, ἐπανάσταση δὲν γίνεται

Ἕνα «ΕΑΜΙΚΟ» τραγούδι, ἀναφερόμενο στὴν «ἔρμη πατρίδα», ἔλεγε τὸ περίφημο: «Βαριὰ θλιμμένη προδομένη, ἀπὸ δειλοὺς προδότες γιούς σου». Ἡ Ἑλλάς, στὰ 190 χρόνια ποὺ ὑφίσταται ὡς κράτος, προδόθηκε καὶ πληγώθηκε πολλὲς φορές. Ὄχι μόνο ἀπὸ φίλους καὶ συμμάχους, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὰ ἴδια τὰ παιδιά της. Δυστυχῶς, ὁ Ἐφιαλτισμὸς καὶ ὁ Νενεκισμὸς (ἀπὸ τὸν προσκυνημένο στὸν Ἰμπραήμ, Νενέκο) εἶναι μέσα στὰ γονίδιά μας. Ὁμοίως κι ὁ ταγματασφαλιτισμός.
ΚΑΠΟΙΟΙ ἱστορικοὶ -προγενέστεροι ἐμοῦ- ὀνόμασαν τὴν Ἐπανάσταση τοῦ 1821 «προδομένη Ἐπανάσταση». Ἀλλὰ ἡ Ἐπανάσταση -παρὰ τὴν ὕπαρξη καὶ τότε πολλῶν προδοτῶν- προδίδεται στὸν παρόντα καιρό. Ἀρχικὰ ἀσημαντοποιήθηκε ἡ διδασκαλία της στὰ σχολεῖα καὶ τὰ πανεπιστήμια. Ἀκολούθως ἦλθε ἡ σκύλευση καὶ σήμερα καταφθάνει ἡ γελοιοποίηση. Δὲν θὰ μιλήσω γιὰ ἀσέβεια. Διότι «οἱ κατ’ οὐρανὸν πτύοντες τὰ ἑαυτῶν πρόσωπα πτύουσι».
ΣΕ ΛΙΓΟ θὰ μᾶς ποῦν ὅτι δὲν ὑπῆρξε καν Ἐπανάσταση· ἦταν ἕνα ἁπλὸ «ἀνεμογκάστρι». Γιατί ἁπλούστατα δὲν ὑπῆρχε ἔθνος ποὺ νὰ τὴν κάνει. Κι ὅτι αὐτοὶ ποὺ ὀνομάστηκαν Ἕλληνες ἦταν ἕνα «φύραμα» ἀνθρώπων ποὺ ἔλαβε τὴν ὀνομασία αὐτὴ ἀπὸ «νονοὺς» τοῦ ἐξωτερικοῦ. Συνεπῶς, αὐτὸ ποὺ μορφοποιήθηκε σὲ κράτος τὴν 1η Ἰανουαρίου 1822 μὲ τὸ Σύνταγμα τῆς Ἐπιδαύρου ἦταν «βαφτιστικός» του εὐρωπαϊκοῦ φιλελληνισμοῦ, δηλαδὴ καρπὸς μίας ὑπέρμετρης λατρείας πρὸς τὴν ἀρχαία Ἑλλάδα. Ἔχει, ἄλλωστε, λεχθεῖ ὅτι….
ἡ Ἐπανάσταση μᾶς ἦταν ἕνα εἶδος «θυγατρικῆς ἐταιρίας» τῆς Γαλλικῆς Ἐπαναστάσεως.
ΔΕΝ θὰ ἀμφισβητήσω τὶς ξενικὲς ἐπιρροές. Ἀλλά, ἂν δὲν ὑπῆρχε ἡ ἐνθαδικὴ μαγιά, δὲν θὰ γινόταν ποτὲ ὁ ἐπαναστατικὸς ἄρτος. Ἀκούγεται συχνὰ ὅτι οἱ τότε ἐπαναστατημένοι ἔμαθαν τὴ λέξη Ἕλλην – Ἕλληνες μετά. Δηλαδή, πρῶτα ἔγιναν κράτος καὶ μετὰ Ἕλληνες. Ὅταν ἡ σοφιστικὴ ὑποκαθιστᾶ τὴν ἐπιστήμη, μπορεῖς νὰ ἀποδείξεις ὁτιδήποτε. Γιὰ παράδειγμα, μπορεῖς νὰ ἀποδείξεις -καὶ μάλιστα βάσει μαρτυριῶν- ὅτι ὁ Γκέμπελς δὲν αὐτοκτόνησε, ἀλλὰ ὅτι ζεῖ καὶ αὐτὸς μας ὁδηγεῖ.
ΑΣ ΕΙΜΑΣΤΕ σοβαροί. Χωρὶς τὴν προΰπαρξη ἔθνους, καμιὰ Ἐπανάσταση δὲν θὰ γινόταν. Γιὰ νὰ ἐπαναστατήσεις πρέπει νὰ ὑπάρχεις ὡς σύνολο μὲ βαθιὲς καταβολὲς αὐτοσυνειδησίας. Ἀπὸ τὸ τίποτε δὲν παράγεται τίποτε. Παράδειγμα, ἡ παροῦσα πολιτικὴ καὶ πνευματική μας ἀνυπαρξία. Ὁ ἀρχαῖος φιλόσοφος Ξενοφάνης ἔχει διὰ τυπώσει μία ἀρχὴ ποὺ εἶναι κανόνας στὴ Φυσικὴ καὶ τὴν ἀνθρώπινη ζωή: «Οὐδ’ ἂν τὸ μὴ ὂν ποιῆσαι τί οὔτε ὑπὸ τοῦ μὴ ὄντος γένοιτ’ ἂν τί». Τὴ φράση αὐτὴ διεθνοποίησε ὁ Ρωμαῖος σατιρικὸς ποιητὴς τοῦ Ἃ’ μ.Χ. αἰῶνος Περσιος, μὲ τὴ δική του ἀπόδοση: «Ex nixilo nihil» (Ἐκ τοῦ μηδενὸς παράγεται μηδέν). Πῶς, λοιπόν, ἂν ἡ ἐθνικὴ ὑπόσταση τοῦ ἐπαναστατημένου λαοῦ ἦταν μηδενική, θὰ μποροῦσε νὰ προκύψει ἐθνικὸ κράτος; Τὸ γεγονὸς ὅτι στὸν παρόντα καιρὸ ἐπιδέξια μηδενικὰ ἐπιπλέουν καὶ κυριαρχοῦν εἶναι ἴσως τὸ μόνο ἰσχυρὸ ἀντεπιχείρημα.
ΩΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ἀπέκτησα τὴν ἱκανότητα νὰ βλέπω ὄχι τὸ παρελθὸν ἀλλ’ ἴσως καλύτερα τὸ παρὸν καὶ τὸ μέλλον. Αὐτὴ τὴν πολιτικὴ τῆς ἐθνοκτονίας τὴν εἶχα καταγγείλει συχνὰ μὲ τὰ ἄρθρα μου στὸν Ἐλεύθερο Τύπο σὲ παλαιότερη ἐποχή. Θὰ μποροῦσα σήμερα τὰ λεγόμενα γιὰ τὸ 1821 νὰ τὰ θεωρήσω ἀποκυήματα νοσηρῆς φαντασίας ἢ τεχνουργήματα μίας ἠροστράτειας (ἀπὸ αὐτὸν ποὺ ἔκαψε τὸ ναὸ τῆς Ἀρτέμιδος στὴν Ἔφεσο γιὰ νὰ δοξασθεῖ τ΄ὄνομά του) δοξομανίας ἢ λοξομανίας. Ὄχι, πρόκειται γιὰ μία εὐρύτερη συνωμοσία, ποὺ σκοπεῖ στὴν ὑπονόμευση τῶν πνευματικῶν καὶ ἠθικῶν θεμελίων του ἑλληνικοῦ λαοῦ. Πρόκειται γιὰ μία πολιτικὴ ποὺ «πλασάρισε» ὁ μισέλληνας Ἄγγλος πολιτικὸς λόρδος Λοντόντερι διαρκοῦντος τοῦ Ἀγῶνος: «Ἡ Ἑλλὰς πρέπει νὰ καταστεῖ ὅσο γίνεται λιγότερο ἐπικίνδυνη, ὁ δὲ λαός της νὰ γίνει μικρόψυχος, ὅπως τὰ ἔθνη τοῦ Ἰνδοστᾶν». Προφανῶς, γιὰ νὰ εἶναι εὐκολοκυβέρνητος.
Ο ΛΑΟΣ ὅμως αὐτὸς δὲν ἔγινε εὐκολοκυβέρνητος παρὰ τὰ 400 καὶ πλέον χρόνια δουλείας. Τὴ μαρτυρία γιὰ τὸν πόθο του πρὸς ἐθνικὴ ἀποκατάσταση ἀπὸ τὰ πρῶτα χρόνια της δουλείας παρέχει ὁ Τοῦρκος ἱστορικὸς Ἀχμὲτ Δζεβδὲτ μπέης μὲ τὰ ἀκόλουθα: «Ἡ πρὸς ἐπανάστασιν ροπὴ τῶν Ἑλλήνων εἶναι ὑπόθεσις παλαιά. Ὅταν ὁ σουλτάνος Μωάμεθ Β’ ὁ Πορθητὴς ἐκυρίευσε τὴν Πάλιν, ἦτο φυσικὸν ὅτι εἰς τὰς καρδίας τῶν ἡττηθέντων καὶ ὑποταγέντων Ἑλλήνων ἔμεινεν ὁ πρὸς ἐπανάκτησιν τῆς ἀνεξαρτησίας καὶ τῆς κρατικῆς ἐξουσίας πόθος».
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΕΣ ἰσχύει τὸ ἀρχαῖο λεχθέν: «Πενθεῖν οὐ χρή· Νέμεσις γάρ».


Σαρᾶντος Καργᾶκος

ΑΓ.ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ: ΦΟΝΙΑΣ, ΕΜΠΡΗΣΤΗΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕ ΤΗΝ ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΕΛΛΗΝ!!

 Ὁ "ἅγιος" Ἀθανάσιος ὑπῆρξε μέγας ἐχθρὸς τοῦ Ἑλληνισμοῦ συμμετεῖχε σε μαζικές καταστροφές ἔργων τέχνης των προγόνων μας καὶ ἦταν αὐτὸς ποὺ ἀπαγόρευσε την ὀνομασία Ἕλλην καὶ την ἀντικατέστησε με το Ρωμιός!! Προέτρεπε τούς βυζαντινούς κατακτητές τῆς πατρίδος μας σε σφαγές Ἑλλήνων καὶ ἀπειλοῦσε με ἀφορισμό ὅποιον τολμοῦσε νὰ ἀναφερθεῖ σε ὁτιδήποτε ἑλληνικό!! Ἔγραψε βιβλίο με τίτλο κατά τῶν Ἑλλήνων ὁποῦ καταφέρεται με λύσσα κατά του ἑλληνισμοῦ καὶ τῆς ἑλληνικῆς φιλοσοφίας!!Αὐτόν τον ἀνθέλληνα τιμοῦν οἱ ἰουδαιοχριστιανοί΄ ἀποδεικνύοντας γιὰ μία φορά ἀκόμα ὅτι ἄν εἶσαι χριστιανός δὲν μπορεῖ νὰ εἶσαι Ἕλληνας.. 

ΔΕΙΤΕ ΠΑΡΑΚΑΤΩ!!... 


ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ: ΦΟΝΙΑΣ-ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΟΣ- ΕΜΠΡΗΣΤΗΣ-ΣΥΝΩΜΟΤΗΣ 


Ὁ Μέγας καὶ Ἅγιος της 18ης Ἰανουαρίου 

«Οὐκοῦν εἰ μήτε ἄνθρωπος ἁπλῶς μήτε μάγος μήτε δαίμων τις ἐστίν ὁ Σωτήρ, ἀλλὰ καὶ την παρά ποιηταῖς ὑπόνοιαν καὶ δαιμόνων φαντασίαν καὶ Ἑλλήνων σοφίαν τὴ ἑαυτούς θεότητι κατήργησε καὶ ἐπεσκίασε.» 

(Ἅγιος Ἀθανάσιος, «Κατά Ἑλλήνων», κεφ.48, παρ. 9). 




Ὁ Ἀθανάσιος, Ἅγιος καὶ Μέγας της Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, γεννήθηκε το 295 μ.Χ. στὴν Ἀλεξάνδρεια της Αἰγύπτου πιθανότατα ἀπὸ ἑλληνικῆς καταγωγῆς γονεῖς. Ἀπὸ πολύ μικρή ἡλικία κατηχήθηκε στὸν Χριστιανισμό ξεχνῶντας ὁλοκληρωτικά την καταγωγή του. Κατά την ἐφηβεία του μαθήτευσε δίπλα στὸν φανατικό ἀσκητὴ ἅγιο Ἀντώνιο τον Μέγα, στὴν ἔρημο της Ἐρυθραίας. Ὁ δάσκαλός του πέθανε στὴν ἔρημο μέσα σε ἕνα ξεροπήγαδο προσευχόμενος στὸν Γιαχβέ. 




Ὁ Ἀντώνιος, κατά την περίοδο ποὺ ἀσκήτευε, δὲν ἄλλαξε ποτέ κανένα ἔνδυμα, δὲν ἔπλυνε ποτέ το σῶμα του καὶ τρεφόταν μέρα παρά μέρα με ἕνα ξερό παξιμάδι. Γυναῖκα δὲν γνώρισε ποτέ. (Εγκυκλοπαίδεια «Ήλιος», λῆμμα «Ἅγιος Ἀντώνιος»). Τα ὁράματα του με μεταφυσικά ὄντα καὶ ἡ κατά φαντασίαν μάχη του με τον ἴδιο τον Διάβολο ἦταν οἱ πνευματικές καθημερινές του ἐνασχολήσεις. Με τις παράλογες καὶ σχιζοφρενικές αὐτὲς διδαχές γαλουχήθηκε ὁ χαρακτῆρας του ἁγίου Ἀθανασίου, ἑνὸς ἀπ΄ τους πλέον φανατικούς ἀνθρώπους της Ἱστορίας. 


Κατά την περίοδο του 4ου μ.Χ. αἰῶνος στὴν ἐπικράτεια της Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας ἦταν σε ἐξελίξη ἕνας ἀνελέητος διωγμός ἐναντίον τῶν Ἑλλήνων, ποῦ καθοδηγεῖτο ἀπὸ χριστιανούς. Την ἴδια ἐποχῆ κορυφώνονταν καὶ οἱ ἀλληλοσφαγές μεταξύ τῶν διαφόρων χριστιανικῶν αἱρέσεων. Τα σχίσματα πλήθαιναν, καθώς καὶ ὁ ἀδυσώπητος ἐμφύλιος πόλεμος ἀναμεταξύ τους γιὰ το ποιό δόγμα θὰ ἐπικρατούσατε ὡς ἐπίσημη θρησκεία της Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας. 




Το 328 μ.Χ. καὶ σε ἡλικία τριάντα τριῶν περίπου ἐτῶν ὁ Ἀθανάσιος ἀνέλαβε τον πατριαρχικό θρόνο της Ἀλεξάνδρειας. Ἦταν μικρόσωμος καὶ φιλάσθενος, ἀλλὰ τρομερά δραστήριος καὶ πανοῦργος. Σύμφωνα με ὅλους τους ὑποστηρικτές του, ἀλλὰ καὶ τους μὴ, μέθοδοί του ἦταν οἱ κολακεῖες, οἱ δωροδοκίες, οἱ πλαστογραφίες, οἱ συκοφαντίες, ἡ βία ἐναντία στοὺς ἐχθρούς του, οἱ πυρπολήσεις ναῶν καὶ οἱ δολοφονίες. Ἀπ΄ την Ἀλεξάνδρεια ὁ Ἀθανάσιος ἐκδιώχθηκε πέντε φορές μέσα σε μία χρονική περίοδο 18 ἐτῶν. Ὁ Γερμανός ἱστορικός καὶ πρώην ἱερέας Καρλ Χάιν Ντέσνερ στὸ ἔργο του «Ἢ ἐγκληματική Ἱστορία του Χριστιανισμοῦ» λέει γιὰ τον Ἀθανάσιο: «Ὑπῆρξε ἕνας ἀπ΄ τους σκληρότερους καὶ πιὸ ἀδίστακτους ἐκκλησιαστικούς δημαγωγούς» (σελ. 475). 




Ἐπίορκοι «ἔκλεψαν» την πατριαρχεῖα ὑπέρ του Ἀθανασίου 




Ἡ ἐκλογὴ του στὸ ἀξίωμα του πατριάρχη ἔγινε με τον πλέον σκοτεινό καὶ ἀμφιλεγόμενο τρόπο, ἀφοῦ ἀπ΄ τους πενήντα τέσσερις ἐκλέκτορες ἀρχιμανδρίτης τον χειροτόνησαν μόνον οἱ ἑπτὰ, ποὺ παρεμπιπτόντως ἦταν καὶ ἐπίορκοι: «Ταυτά μὲν Απολλινάριος γράφει περί Ἀθανασίου, οἱ δὲ ἀπὸ της Ἀρείου αἱρέσεως λέγουσιν ὡς Ἀλεξάνδρου (προηγούμενος πατριάρχης) τελευτήσαντος ἐκοινώνουν ἀλλήλοις οἱ τα Ἀλεξάνδρου καὶ Μελιτίου φρονοῦντες, συνελθόντες τε ἐκ Θηβαΐδος καὶ της ἄλλης Αἰγύπτου πεντήκοντα καὶ τέσσαρες ἐπίσκοποι ένωμότως συνέθεντο κοινή ψήφῳ αἱρεῖσθαι τον ὀφείλοντα την Ἀλεξανδρέων ἐκκλησίαν ἐπιτροπεύειν· επιορκίσαντας δὲ ἑπτὰ τινας τῶν ἐπισκόπων παρά την πάντων γνώμην κλέψαι του Ἀθανασίου χειροτονίαν καὶ διὰ τοῦτο πολλούς του λαοῦ καὶ τῶν ἀνὰ την Αἴγυπτον κληρικῶν ἀποφυγεῖν την πρὸς αὐτὸν κοινωνίαν» (Σωζόμενος, «Ἐκκλησιαστική Ἱστορία», βιβλίο 2, κεφ. 17, 4). Ἡ παράνομη καὶ σκανδαλώδης αὐτὴ ἐκλογὴ του δημιούργησε μεγάλες ἀναταραχές. Πιστοί του Ἀθανασίου προέβησαν σε ξυλοδαρμούς, φυλακίσεις καὶ δολοφονίες ἐναντίον ὅσων ἀμφισβητούσανε τον ποιμένα τους. Ἡ δράση του ἁγίου ἐπικεντρώθηκε κυρίως ἐναντίον τῶν Αρειανιστῶν καὶ των Μελιτιανῶν χριστιανῶν. Ἐκ παραλλήλου κι ἄλλες αἱρέσεις μπῆκαν δυναμικά στὸν αἱματηρό χριστιανικό ἐμφύλιο γιὰ την μοιρασιά της πίτας, ὅπως οἱ Ἀπολλιναριστές, οἱ Μασσαλιανοί, οἱ Νοβατιανοί, οἱ Ιακωβίτες κ.α. 




Δολοφόνησε ἐπίσκοπο καὶ βίασε γυναῖκα 




Το 335 μ.Χ. εἶχαν συσσωρευτεῖ πολλές κατηγορίες ἐναντίον του πατριάρχη Ἀθανασίου. Οἱ κύριες ἦταν: Γιὰ ὑπερβολική φορολογία, ποὺ εἶχε ἐπιβάλλει στὴν ἐπαρχία της Ἀλεξάνδρειας, γιὰ βίαιες ἐνέργειες αἰτοῦ καὶ τῶν πιστῶν του ἐναντίον πολλῶν ἐκ τῶν ἐχθρῶν του ἀκόμα καὶ μέσα σε ἐκκλησίες, γιὰ την κρυφή βοήθεια σε πολιτικούς ἀντιπάλους τοῦ αὐτοκράτορα καὶ γιὰ την παρεμπόδιση της ἀποστολῆς σιταριοῦ ἀπ΄ το λιμάνι της πόλης, ποὺ κατευθυνόταν πρὸς τους φτωχούς. 




Οἱ κατηγορίες αὐτὲς τον ὁδήγησαν στὴν καθαίρεσή του ἀπ΄ τον ἴδιο τον ὀρθόδοξο αὐτοκράτορα Κωνσταντῖνο τον Μέγα, με ἔγγραφο ποῦ ἔστειλε στὴν σύνοδο της Τύρου. Ὅμως, ὁ Ἀθανάσιος παραποίησε το ἔγγραφο αὐτὸ δύο φορές, ἀναδημοσιεύοντας την ἐπιστολή με ψεύτικα λόγια του Κωνσταντίνου, πού ἔλεγαν δῆθεν, ὅτι ὁ Ἀθανάσιος συκοφαντήθηκε. Οἱ κατηγορίες γιὰ βία καὶ ἐπιθέσεις πλήθαιναν, ὅπως ὅτι διέταξε τον ἱερέα Μακάριο νὰ ἐπιτεθεῖ ἐναντίον του Ἀρειανιστή ἱερέα Ἰσχυρά, ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Ἀθανάσιος εἶχε δολοφονήσει τον ἐπίσκοπο Ἀρσένιο κι ὅτι ὁ ἅγιος εἶχε διαφθείρει κάποια γυναῖκα. Με ὅλα αὐτὰ ὁ Ἀθανάσιος ἐξορίστηκε στὰ Τρέβηρα της Γαλατίας γιὰ δύο χρόνια. Οἱ ἀπολογητές του λένε, ὅτι ὅλα αὐτὰ ἦταν συκοφαντίες καὶ πίσω τους βρίσκονταν οἱ Ἀρειανιστές καὶ οἱ Μελιτιανοί. 




Οἱ αἱρέσεις τῶν Ἀρειανιστών καὶ τῶν Μελιτιανῶν πρέσβευαν, ὅτι ὁ Χριστός ἦταν θνητός ἄνθρωπος, κάτι το ὁποῖο οἱ ὀρθόδοξοι καὶ οἱ καθολικοί πολέμησαν μετά μανίας. Ὁ Ἀθανάσιος τους βρίζει σε κάθε ἔργο του ἀποκαλῶντας τους «δυσεβεστάτους», «ὑποκριτές», «μανιακούς», «μοχθηρούς», «ἀπατεῶνες», τον δὲ ἀρχηγὸ του Ἀρειανισμοῦ Ἄρειο, «βλάσφημο», «παρανοϊκό», «πρόδρομο του Ἀντιχρίστου» κ.ά.. 




Ποιός «ἔχυσε τα ἔντερα» του πατριάρχη στὴν τουαλέτα; 




Ἔτσι καλλιεργήθηκε το ἀνάλογο κλίμα καὶ το 336 μ.Χ., την ἐποχῆ της πρώτης ἐξορίας του ἁγίου Ἀθανασίου, ὁ Ἄρειος δολοφονεῖται με ἄγριο τρόπο. Ἡ δολοφονία ἔγινε στὴν Κωνσταντινούπολη κατά την διάρκεια διαλείμματος κοινῆς συλλειτουργίας του Ἀρείου με ὀρθοδόξους με μαφιόζικο τρόπο: «Ἦσαν δὲ τότε πατριάρχαι εἰς μὲν την Κωνσταντινούπολιν Ἀλέξανδρος, εἰς δὲ την Ἀντιόχειαν Εὐστάθιος καὶ εἰς τα Ἱεροσόλυμα Μάξιμος. Εἰς την Ἀλεξάνδρειαν οὐδεὶς ἐχειροτονήθη ἐξωρισμένου του Ἁγίου Ἀθανασίου. Τούτων οὕτως ἐχόντων, πεισθείς ὁ βασιλεύς ὑπὸ του Εὐσεβίου καὶ τῶν λοιπῶν, διέταξε τον πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως Ἀλέξανδρον, ὅπως συλλειτουργήση ἀπροφασίστως μετά του Ἀρείου ἡ ἄλλως νὰ παραιτηθῆ του θρόνου. Ἰδών ὁ Ἀλέξανδρος ὅτι καὶ τα δύο δεινά εἶναι, ἔστρεψε την ἐλπίδα αὐτοῦ πᾶσαν πρὸς τον Θεόν καὶ παρεκάλει αὐτὸν νὰ κάμη την διεκδίκησιν. 




» Ὅτε δὲ ἔφθασεν ἡ ὡρισμένη ἡμέρα, την ὁποίαν καθώρισεν ὃ βασιλεύς, μεταβάς ὁ Ἄρειος πρὸς ἐκπλήρωσιν της σωματικῆς του ἀνάγκης, παρευθύς -ὦ της δικαίας κρίσεως του Θεοῦ!- ἐχύθησαν τα ἐντόσθια του ἀποκάτω αὐτοῦ καὶ ἔλαβεν την ἀξίαν τιμωρίαν ὁ θεομᾶχος, ἀπολαύσας το αἰώνιον πῦρ, το ἡτοιμασμένον τῷ διαβόλῳ καὶ τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ» 

(«Μέγας Συναξαριστής», Ἰανουαρίου ΙΗ , σελ. 419). 




Καὶ ὁ Ἀθανάσιος ἐπιβεβαιώνει την δολοφονία: « ...;καὶ ὥς ἀντιπεμπούσης της δίκης το ξύλον ἐν αὐτῷ την ἰδίαν κοιλίαν ἔπληξε καὶ ἀντί του θρόνου τὴ πληγή τα ἴδια ἐξήνεγκεν ἔντερα καὶ μᾶλλον ὁ θρόνος ἐκείνου το ζῆν ἀπέσπασεν ἡ αὐτὸς ἀπεσπάσθη παρ΄ ἐκείνου· ἐξεχύθη γοῦν, ὡς γέγραπται κατά τον Ἰούδαν, τοῖς σπλάγχνοις καὶ καταπεσών ἐβαστάχθη καὶ μετά μία ἡμέραν ἀπώλετο» (Ἅγιος Ἀθανάσιος, «Πρὸς τους ἀπανταχοῦ μοναχούς περί των γεγενημένων παρά των Ἀρειανών», κεφ. 57, παρ. 3-4). 




Βεβαίως, οὔτε ὁ ἴδιος ὁ Γιαχβέ, ἀλλὰ οὔτε καὶ ἡ «δικαία κρίση» του ξεκοίλιασαν τον Ἄρειο, ἀλλὰ οἱ φανατικοί ὀρθόδοξοι ἀντίπαλοί του. Ὡς δολοφόνος κατηγορήθηκε ἀπ΄ τους Ἀρειανιστές ὁ ὀρθόδοξος ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, Παῦλος. Ἄλλωστε ὅ,τιδήποτε διαφοροποιεῖται ἀπ΄ το δόγμα τους ἀποτελεῖ γι΄ αὐτούς ἔργο του Σατανᾶ. Ἐδῶ ἐπιβεβαιώνεται γιὰ ἀκόμα μία φορά καὶ στὴν πράξη ἡ γνωστή ρήση του τυφλοῦ θρησκευτικοῦ φανατισμοῦ: «Ὀρθοδοξία ἡ θάνατος». Ἡ δολοφονία αὐτὴ ἔρριξε κι ἄλλο λάδι στὴν φωτιά, ποὺ εἶχε ἤδη ἀνάψει μεταξύ ὅλων τῶν παρατάξεων καὶ θρησκειῶν: «Ὑπὸ γὰρ τοῦδε του ἐμφυλίου τῶν χριστιανῶν πολέμου συνεχεῖς ἐγίγνοντο κατά την πόλιν στάσεις, πολλοί τε ἐκ των γιγνομένων συντριβέντες ἀπώλοντο» (Σωκράτης, «Ἐκκλησιαστική Ἱστορία», βιβλίο 2, κεφ.12, παρ.17-20). 




Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος πέρασε χρόνια στὴν ἔρημο ὑπηρετῶντας τον ἅγιο Ἀντώνιο, ὁ ὁποῖος τον ὑποστήριξε ἀργότερα στὴν πολεμική του κατά του Ἀρείου. Στὴν εἰκόνα φαίνονται νὰ πατοῦν καὶ οἱ δύο μαζί τον Ἄρειο. (Το ὕφασμα, ποὺ κρατοῦν, εἶναι -σύμφωνα με την παράδοση- αὐτὸ ποὺ φοροῦσε ὁ ἅγιος Παῦλος, προτοῦ «ἀναχωρήσει γιὰ τον Παράδεισο).» 




Ἡ δυναμική ἐπιστροφή του Ἀθανάσιον στὴν Ἀλεξάνδρεια σημαδεύτηκε ἀπὸ αἱματηρά ἐπεισόδια με την προσπάθεια τῶν ὀρθοδόξων νὰ ἐπανέλθουν στὴν ἐξουσία: «Παντοῦ μετά την προπαγανδιστική του περιοδεία (του Ἀθανασίου) ἀνέβηκαν στοὺς θρόνους ἀντιεπίσκοποι, προκλήθηκε διχόνοια καὶ προέκυψαν νέες διασπάσεις. Γιατί με τους νέους ἀντιεπισκόπους δημιουργοῦνταν διαρκῶς ἀναταραχές καὶ ὁδομαχίες, με ἀποτέλεσμα τα λιθόστρωτα να καλύπτονται ἀπὸ ἑκατοντάδες πτώματα» (Καρλ Χάιν Ντέσνερ, «Ἡ ἐγκληματική Ἱστορία του Χριστιανισμοῦ», σελ. 487). 




Πιστός ἰδεολογικός ὑποστηρικτής του στὴν μάχη ἐναντίον ὅλων ἦταν ὁ δάσκαλός του, ἅγιος Ἀντώνιος, θαυματοποιός καὶ ἀντιαρειανιστής, ποὺ τότε ζοῦσε ἀσκητεύοντας σε πηγάδια της ἐρήμου. Καὶ ἐπειδὴ ἡ διαμονή σε ξεροπῆγαδα ὑπῆρξε μόδα της ἐποχῆς, ὁ Ἀθανάσιος κατέφυγε ἐκεῖ γιὰ ἔξει χρόνια, γιὰ νὰ γλυτώσει ἀπὸ τους διῶκτες του Ἀρειανιστές: «Καὶ ὁ μὲν Ἀθανάσιος ἔβλεπεν ἑαυτόν εἰς μεγάλην στενοχωρίαν καὶ φυγών ἐκρύβη εἰς ἐν ξηροπῆγαδον, ἐκεῖνοι δὲ ζητήσαντες καὶ μὴ εὑρόντες αὐτὸν ἔγραψαν δευτέραν καθαίρεσιν κατ΄ αὐτοῦ ...; Ἔμεινε λοιπόν κεκρυμμένος εἰς τον λάκκον ἐκεῖνον ὁ Μέγας Ἀθανάσιος ἔτη ἐξ» («Συναξαριστής», Τόμος Ἰανουαρίου, σελ. 422). 




Ἱερέας Παῦλος: Ἡ «μαύρη χεὶρ» του Ἀθανασίου 




Ἀκολούθησε ἡ δεύτερη ἐξορία του ἁγίου ἀπ΄ το 339 ἑως το 346 μ.Χ., ποὺ ἔγινε ἐπὶ του Ἀρειανιστή αὐτοκράτορα Κωνστάντιου ἀπ΄ την Σύνοδο της Ἀντιοχείας καὶ διήρκεσε ἐπτάμισυ ἔτη. Ἡ ἐξορία του ἀποτέλεσε ἀκόμη μία φορά πυροδότηση της βίας καὶ τῶν ὀδομαχιῶν στὴν πολύπαθη Ἀλεξάνδρεια: «Οἱ ἀστυνομικές καὶ στρατιωτικές ἐπεμβάσεις, οἱ ἐξορίες, οἱ θάνατοι στὴν πυρά καὶ οἱ ἐκτελέσεις δὲν ἔπαιρναν τέλος, ἐνῶ ὁ Ἀθανάσιος ὑποστήριζε μονίμως, πῶς εἶχε την ὁμόφωνη ὑποστήριξη του λαοῦ της Ἀλεξανδρείας, ἄν καὶ ἴσχυε μᾶλλον το ἀντιθέτῳ» 

(«Ἡ ἐγκληματική Ἱστορία του Χριστιανισμοῦ», σελ.48Cool. 




Ἄς δοῦμε ὅμως, πῶς περιγράφει καὶ ἕνας ὀρθόδοξος ὑποστηρικτής του Ἀθανασίου τον μαινόμενο ἐμφύλιο τῶν χριστιανῶν: «Ἄλλοι δὲ ξιφῶν πληγάς ἐπεδείκνυντο, ἄλλοι λιμόν ὑπομεμενηκέναι παρ΄ αὐτῶν ἀπωδύροντο καὶ ταῦτα οὐχ οἱ τυχόντες ἐμαρτύρουν ἄνθρωποι, ἀλλ΄ ἐκκλησίαι ὅλαι ἦσαν ὑπέρ ὤν οἱ ἀπαντήσαντες καὶ πρεσβεύοντες ἐδίδασκον, στρατιώτας ξιφήρεις, ὄχλους μετά ροπάλων, δικαστῶν ἀπειλάς, πλαστῶν γραμμάτων ἀποβολάς, πρὸς τούτοις παρθένων γυμνώσεις, ἐμπρησμούς ἐκκλησιών, φυλακάς κατά των συλλειτουργῶν καὶ ταυτά πάντα δι΄ οὐδὲν ἕτερον ἡ διὰ την δυσώνυμον αἵρεσιν τῶν Ἀρειομανιτ[Ων» (Θεοδώρητος «Ἐκκλησιαστική Ἱστορία», κεφ. 105 παρ. 6-17). 




Το 342 μ.Χ. ὁ στρατηγός του Ἱππικοῦ Ἐρμογένης ἀνέλαβε νὰ ἀποκαταστήσει την τάξη καὶ νὰ θέσει τέλος στὸν ἐμφύλιο ἐκκλησιαστικό πόλεμο ὑστέρα ἀπὸ διαταγή του Κωνστάντιου. Ὁ Ἐρμογένης, ὑστέρα ἀπὸ παγίδα, ποὺ του εἶχε στήσει το πλῆθος τῶν φανατικῶν ὀρθοδόξων, ἐγκλωβίζεται μέσα στὸ σπίτι του καὶ καίγεται ζωντανός: «Ὡς δὲ ἐπέκειτο ὁ Ερμογένης διὰ στρατιωτικῆς χειρός ἀπελάσαι τον Παῦλον, παροξυνθέν τότε το πλῆθος οἵα ἐν τοῖς τοιούτοις φιλεῖ γίγνεσθαι, ἀλογωτέρας ἐποιεῖτο κατ΄ αὐτοῦ τας ὁρμᾶς καὶ ἐμπίπρησι μὲν αὐτοῦ την οἰκίαν, αὐτὸν δὲ σύραντες ἐπέκτειναν» (Σωκράτης, «Ἐκκλησιαστική Ἱστορία», βιβλίο 2, κεφ. 13, παρ. 9-13). 




Ὡς ἐγκέφαλος της πράξης καταδείχθηκε ὁ ὀρθόδοξος ἱερέας Παῦλος, ὁ δολοφόνος του Ἀρείου. Ὁ Παῦλος ἐξορίζεται στὴν περιοχή της Μικρῆς Ἀρμενίας, ὁποῦ ἀρκετὰ χρόνια ἀργότερα θὰ στραγγαλιστεῖ με την σειρά του ἀπὸ Ἀρειανιστές. Πίσω ἀπ΄ αὐτὸν βρισκόταν γιὰ ἄλλη μία φορά ὁ ἐγκέφαλος του ὅλου ἐγχειρήματος Ἀθανάσιος. 




Την ἴδια ἐποχῆ δρομολογεῖται γιὰ πρώτη φορά το μετέπειτα σχίσμα τῶν ἐκκλησιῶν ἀπ΄ τον ἐξόριστο στὰ Τρέβηρα Ἀθανάσιο, ποὺ ἔχει πείσει τους καθολικούς καὶ τον αὐτοκράτορα της Δύσης Κώνσταντα νὰ ἀντιταχθοῦν στὸν Κωνστάντιο καὶ στοὺς Ἀρειανιστές. Ἐκεῖ συνομόσητε με τον ἐξόριστο Παῦλο, πείθοντας τον αὐτοκράτορα καὶ ἀδελφὸ του Κωστάντιου, Κώνστα, νὰ τους στείλει πίσω στὴν Ἀλεξάνδρεια ὑπὸ την προστασία του. Οὐσιαστικά ὁ Ἀθανάσιος προσπαθοῦσε νὰ πείσει τον Κώνσταντα νὰ ξεκινήσει την ἀναπροσάρτηση της Ἀνατολίτικής Αὐτοκρατορίας στὴν Ρώμη μέσο πολέμου. 


Ὁ Κωνστάντιος φοβούμενος τον ἐμφύλιο πόλεμο ζήτησε την ἐπιστροφή του Ἀθανασίου στὴν Ἀντιόχεια, ὅπου τον ὑποδέχθηκε ὁ ἴδιος με δάφνες καταστρέφοντας ὅλα τα ἔγγραφα, ποὺ τον ενοχοποιούσαν. Με την ἐπιστροφή του ἁγίου στὴν Ἀλεξάνδρεια καὶ χωρίς χρονοτριβές στήθηκαν οἱ διορισμοί δικῶν του ἐπισκόπων καὶ οἱ βίαιοι διωγμοί τῶν ἀντιπάλων του. Ὁ Ἀθανάσιος ἔστησε καὶ μία μικρή Ἐκκλησιαστική Σύνοδο στὴν Ἱερουσαλήμ, ποὺ ἀποκατέστησε την φήμη καὶ την δόξα του. 




Ὁδομαχίες, πυρές, βεβηλώσεις καὶ δολοφονίες 




Ἡ τρίτη ἐξορία του ἔγινε ἀπὸ το 356 ἕως το 362 μ.Χ. πάλι ἀπὸ τον Κωνστάντιο. Το 357 μ.Χ. ἔγραψε ἕνα ἔργο πρὸς τον αὐτοκράτορα Κωνστάντιο, την «Ἀπολογίαν πρὸς τον βασιλέα Κωνστάντιον», ὁποῦ κολακεύει ὑπερβολικά τον Ἀρειανιστή αὐτοκράτορα, ἀποκαλῶντας τον «θεοφιλέστατον», «δίκαιον» ζητῶντας την συγγνώμη του: «Συγχώρησον εἰπόντι μοι ταῦτα, φιλανθρωπότατε Αὔγουστε, καὶ πολλήν μοι συγγνώμην δὸς» (παρ. 3), ἐνῶ το 358 μ.Χ. στὸ «Πρὸς τους πανταχοῦ μοναχούς περί των γεγενημένων παρά τῶν Ἀρειανών ἐπὶ Κωνσταντίου» ἐξαπολύει λεκτική ἐπίθεση ἐναντίον του. 




Οἱ ἀπόψεις του γιὰ τον Κωνστάντιο ἀλλὰ καὶ γιὰ πολλούς ἄλλους μεταβάλλονταν ἀρκετές φορές ἀνάλογα με την περίσταση. Την ἴδια περίοδο οἱ πράξεις βίας, οἱ ὀδομαχίες, οἱ βεβηλώσεις, οἱ πυρές καὶ οἱ καταστροφές ἐπεκτάθηκαν γρήγορα σε ὅλη την ἀνατολική ἐπικράτεια της αὐτοκρατορίας. Ἀντιόχεια, Ἄγκυρα, Κωνσταντινούπολη, Ἀνδριανούπολη, Γάζα καὶ πολλές ἄλλες πόλεις ἀλληλοσπαράσσονταν. 




Ὁ Κωνστάντιος, γιὰ νὰ σταματήσει τον ἀνεξέλεγκτο ἐμφύλιο, ἔλαβε σκληρά μέτρα. Την νύχτα της 9ης Φεβρουαρίου του 356 μ.Χ. ὁ Ἀθανάσιος ἰερουργοῦσε σε ἀγρυπνία στὸ ναό του ἁγίου Θεωνά. Τότε 5.000 στρατιῶτες κύκλωσαν την ἐκκλησία, γιὰ νὰ συλλάβουν τον Ἀθανάσιο: «Μερισθέν δὲ το πλῆθος εἰς δύο μέρη καὶ τῶν μὲν θελόντων τον Γρηγόριον, τῶν δὲ τον Μέγαν Ἀθανάσιον, σύγχυσις μεγάλη ἐγένετο. Βλέπων δὲ ὁ στρατηγός Συριανός, ὅτι κινδυνεύει νὰ γίνη ἐμφύλιος πόλεμος, καὶ ὅτι ἔκαυσαν ἕνα ναό, του Διονυσίου καλούμενον, ἐσκέφθη νὰ φονεύση τον Ἀθανάσιον, διὰ νὰ παύση ἡ σύγχυσις» («Συναξαριστής», Τόμος Ἰανουαρίου, σελ. 423). 

Παρά την αἱματηρή μάχη ποὺ ἀκολούθησε, ὁ ἅγιος κατάφερε νὰ φυγαδευτεῖ ἀπὸ τους κληρικούς του. Ὁ πρόωρος θάνατος του Κωνστάντιου τον ἔφερε καὶ πάλι πίσω στὴν Ἀλεξάνδρεια. Το 358 μ.Χ. δολοφονεῖται ἀπὸ καθολικούς καὶ ὀρθοδόξους ὁ Ἀρειανιστής πατριάρχης Ἀλεξανδρείας Γεώργιος. 




Ἡ τέταρτη ἐξορία του Ἀθανασίου κράτησε ἐνάμισυ χρόνο καὶ ἔγινε το 362 μ.Χ. ἐπὶ Ἰουλιανοῦ του «Παραβάτη», ἐπειδὴ συνέχιζε νὰ εἶναι ὁ ἀρχηγὸς τῶν ταραχῶν καὶ ἐπειδὴ κατηχοῦσε καὶ βάπτιζε μετά βίας Ἑλληνίδες γυναῖκες στὸ Χριστιανισμό. Ὁ Ἰουλιανός ἔστειλε στὴν Ἀλεξάνδρεια ἕνα στρατηγό του με 200 ἄνδρες, νὰ συλλάβουν τον ταραχοποιό Ἀθανάσιο. Ὅμως ἐκείνος κατάφερε νὰ ξεφύγει καὶ ἔμεινε κρυμμένος στὸ σπίτι ἑνὸς χριστιανοῦ της Ἀλεξάνδρειας μέχρι καὶ τον θάνατο του Ἰουλιανοῦ. Μετά την δολοφονία του αὐτοκράτορα ἀπὸ τον στρατιώτη του ἅγιο Μερκούριο καὶ την στέψη του ὀρθόδοξου αὐτοκράτορα Ἰοβιανοῦ, ὁ Ἀθανάσιος ἐπέστρεψε το 363 μ.Χ. πίσω στὰ καθήκοντά του καὶ στὸν θρόνο του. 




Ἡ ἐπιστροφή του ἔφερε ξανά πόλεμο καὶ συμπλοκές με κινητοποιήσεις του Στρατοῦ. Πολλοί αἱρετικοί ἐπίσκοποι διαπομπεύτηκαν ἡ ἐξορίστηκαν. Ἡ πέμπτη ἐξορία του ἔγινε το 365 μ.Χ. γιὰ ἕξι μῆνες ἐπὶ του Ἀρειανιστή αὐτοκράτορα Οὐάλεντος. Ὁ Οὐάλης κινήθηκε ἐναντίον του θεωρῶντας τον ὑπαίτιο τῶν ταραχῶν. Το φανατικό πλῆθος, ποὺ καθοδηγοῦσε ὁ Ἀθανάσιος, στασίασε καὶ πάλι. Ὁ ἅγιος ἀπειλοῦσε τον αὐτοκράτορα με αἱματηρό ἐμφύλιο. Ὁ Οὐάλης φοβούμενος τον Ἀθανάσιο καὶ θέλοντας νὰ ὁμαλοποιήσει τις ταραχές σταμάτησε καὶ την δίωξη του πανίσχυρου πατριάρχη. Ὁ Ἀθανάσιος πέθανε στὶς 2 Μαΐου 373 μ.Χ.. Τα γεγονότα ποὺ χαρακτηρίζουν τον συνολικό τυχοδιωκτικό του βίο εἶναι πραγματικά ἀτελείωτα καὶ θὰ χρειαζόμασταν πολλές σελίδες, γιὰ νὰ τα στοιχειοθετήσουμε. 




Το μῖσος του Ἁγίου Ἀθανασίου κατά του Ἑλληνικοῦ Ἔθνους 



Ὁ Ἀθανάσιος στὰ γραπτά του ἀντεπιτίθεται κατά πάντων μὴ ὀρθοδόξων καὶ εἰδικὰ κατά τῶν Ἑλλήνων:«Ταύτας δὲ καὶ τας τοιαύτας της εἰδωλομανίας εὑρέσεις ἄνωθεν καὶ πρὸ πολλοῦ προεδίδασκεν ἡ γραφή λέγουσα. Ἀρχὴ πορνείας ἐπίνοια εἰδώλων, εὕρεσις δὲ αὐτῶν φθορά ζωῆς· οὔτε γὰρ ἤν ἀπ΄ ἀρχῆς, οὔτε εἰς τον αἰῶνα ἔσται, κενοδοξία γὰρ ἀνθρώπων ἦλθεν εἰς τον κόσμον, καὶ διὰ τοῦτο σύντομον αὐτῶν (τῶν Ἑλλήνων) τέλος ἐπενοήθη» (Ἀθανάσιος, «Κατά Ἑλλήνων», κεφ. 11, 1-6). 




Επίσης 




«Εἴθε δὲ καὶ οἱ τῶν τοιούτων ψευδοθεῶν κήρυκες καὶ μάντεις (οἱ Ἕλληνές), ποιηταί λέγω καὶ συγγραφεῖς, ἁπλῶς θεούς αὐτούς εἶναι γεγραφήκεσαν. Ἀλλὰ μὴ καὶ τας πράξεις αὐτῶν πρὸς ἔλεγχον ἀθεότητος καὶ αἰσχροποιοῦ πολιτείας ἀναγεγραφήκεσαν; ἠδύναντο γὰρ καὶ μόνω τῷ της θεότητος ὀνόματι την ἀλήθειαν ὑφάρπασαι, μᾶλλον δὲ τους πολλούς ἀπὸ της ἀληθείας πλανῆσαι, νῦν δὲ ἔρωτας καὶ ἀσελγείας διηγούμενοι του Διὸς καὶ παιδοφθορίας τῶν ἄλλων καὶ ζηλοτυπίας πρὸς ἡδονὴν τῶν θηλειῶν καὶ φόβους καὶ δειλίας καὶ τας ἄλλας κακίας, οὐδὲν ἄλλο ἡ ἑαυτούς ἐλέγχουσιν, ὅτι οὐ μόνον οὗ περί θεῶν διηγοῦνται, ἀλλὰ οὐδὲ περί ἀνθρώπων, περί δὲ αἰσχρῶν καὶ του καλοῦ μακράν ὄντων μυθολογοῦσιν» (κεφ. 15, 12-22). 




Ἐπίθετα καὶ φράσεις ἐναντίον τῶν Ἑλλήνων ἐξακοντίζονται σε ὅλα τα ἔργα του ὅπως «βλάσφημοι», «τρελλοί», «ψεῦτες», «δουλοπρεπεῖς», «ἄθεοι», «πρέπει νὰ ἐξοντωθοῦν», «θὰ καοῦν στὴν Κόλαση», «ἀποτρόπαιοι δαίμονες» κ.ά.: « ...;ἐξιλεούσθαι οὖς Ἕλληνες καλοῦσιν ἀποτροπαίους δαίμονας» (Σωζόμενος, «Ἐκκλησιαστική Ἱστορία», βιβλίο 5, κεφ. 5, παρ. 1). 




ΔΕΙΓΜΑΤΟΛΗΨΙΑ ΚΕΙΜΕΝΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΕ ΤΙΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ 



«Τοιοῦτοι θεοί εἰς αὐτούς ὁ Ἔρως καὶ ἡ Ἀφροδίτη της Πάφου, εἰς την Κρήτην ὁ περιβόητος ἐκεῖ Ζεύς, καὶ ὁ ἐν Ἀρκαδία Ἑρμῆς... ἡμεῖς ἔχομεν ἕνα παράδειγμα ἐναντίον πάσης εἰδωλολατρίας, ὅτι δηλαδή οἱ ἄνθρωποι την ἐφεύρον ὄχι δι΄ ἄλλο τίποτε ἀλλὰ διὰ τα πάθη ἐκείνων ποὺ την ἔπλασαν, ὅπως καὶ ἡ σοφία του Θεοῦ πρό πολλοῦ μαρτύρησε λέγουσα "Ἀρχὴ της πορνείας ἡ ἐπινόησις τῶν εἰδώλων".» 


(Σοφ. Σολ. 14,12: 9,15-10.) (Ἀπὸ το ἔργο του «Κατά Ἑλλήνων», ἔκδοση «Ἔργα Ἀπολογητικά», ἐποπτεία του καθηγητή της Θεολογικῆς Σχολῆς Παν. Χρήστου, μτφρ. του καθηγητή της Θεολογικῆς Σχολῆς Στέργιου Σάκκου.) 




- «...οἱ λεγόμενοι φιλόσοφοι καὶ ἐπιστήμονες τῶν εἰδωλολατριῶν, ὅταν μὲν κατηγοροῦνται, δὲν ἀρνοῦνται ὅτι οἱ παρουσιαζόμενοι ὡς θεοί εἶναι μορφαί καὶ τύποι ἀνθρώπων καὶ κτηνῶν, ὅταν δὲ ἀπολογοῦνται, λέγουν ὅτι ἔχουν τα ὁμοιώματα, διὰ νὰ τους ἀπαντᾶ το θεῖον διὰ μέσου αὐτῶν καὶ νὰ τους ἐμφανίζεται -διότι, λέγουν, δὲν εἶναι δυνατόν ἀλλιῶς νὰ γνωρίσουν τον ἴδιον τον ἀόρατον, παρά μόνον με τα τοιαῦτα ἀγάλματα καὶ τας τελετάς. Ἐκεῖνοι δὲ ποῦ εἶναι ἀκόμη φιλοσοφώτεροι ἀπ΄ αὐτούς καὶ νομίζουν ὅτι λέγουν περισσότερον βαθυστόχαστα πράγματα, ἰσχυρίζονται ὅτι τα ὁμοιώματα κατεσκευάσθησαν καὶ ἐζωγραφήθησαν, διὰ νὰ ἐπικαλοῦνται δι΄ αὐτῶν καὶ νὰ ἐμφανίζωνται θεῖοι ἄγγελοι καὶ θεῖαι δυνάμεις, ὥστε ἐμφανιζόμενοι διὰ μέσου αὐτῶν νὰ τους διδάσκουν την γνῶσιν του Θεοῦ. Καὶ λέγουν, ὅτι αὐτὰ εἶναι διὰ τους ἀνθρώπους ἕνα εἶδος γραμμάτων, τα ὁποία διαβάζοντες οἱ ἄνθρωποι δύνανται νὰ γνωρίσουν καὶ νὰ κατανοήσουν τον Θεόν, διὰ της ἐμφανίσεως τῶν θείων ἀγγέλων ποὺ γίνεται διὰ μέσου αὐτῶν. Αὐτὰ βέβαια ἐκεῖνοι ἔτσι τα μυθολογοῦν, διότι ἀσφαλῶς δὲν θεολογοῦν, μὴ γένοιτο.» («Κατά Ἑλλήνων», 19, 5-20.) 




- «Καὶ το ἀξιοθαύμαστον, καθώς λέγουν αὐτοί ποὺ ἰστοροῦν, εἶναι το ἐξῆς· ὅτι, ἐνῶ οἱ Πελασγοί ἔμαθαν τα ὀνόματα τῶν θεῶν ἀπὸ τους Αἰγυπτίους, δὲν γνωρίζουν αὐτοὶ τους θεούς ποὺ λατρεύονται εἰς την Αἴγυπτον καὶ λατρεύουν ἄλλους θεούς διαφορετικούς ἀπὸ τους θεούς ἐκείνων. Καὶ εἶναι τελείως διαφορετική η θεωρία καὶ ἡ θρησκεία τῶν ἐθνικῶν, οἱ ὁποῖοι κατελήφθησαν ἀπὸ την μανίαν τῶν εἰδώλων, καὶ δὲν συναντῶνται τα αὐτὰ εἷς τους αὐτούς.» («Κατά Ελλήνων», 23.) 


Την ἐπιθέση κατά της Ἑλληνικῆς Φιλοσοφίας συνεχίζει ὁ Ἀθανάσιος καὶ στὸ ἀπολογητικό ἔργο του «Περί Ἐνανθρωπήσεως»: 




- «Οἱ φιλόσοφοι τῶν Ἑλλήνων ἔγραψαν πολλά με ᾶληθοφάνειαν καὶ τέχνην· ἐπαρουσίασαν λοιπόν κάτι τόσον μέγα ὅσον ὁ σταυρός του Χριστοῦ; Διότι μέχρι του θανάτου των τα σοφίσματά τῶν εἶχον την ἀληθοφάνειαν, ἀλλὰ καὶ ὅσα θεωροῦσαν, ὅταν ἦσαν ζῶντες, ὅτι ἔχουν ἰσχύν, ἦσαν ἀντικείμενα ἀνταγωνισμοῦ μεταξύ των, καὶ ἐφιλονείκουν μεταξύ των διὰ την θεωρίαν των. Καὶ το παραδοξότατον εἶναι, ὅτι, ἐνῶ ὁ Λόγος του Θεοῦ ἐδίδαξε με πτωχοτέρας λέξεις, ἐπεσκίασε τους περιφήμους σοφιστάς καὶ κατήργησε τας διδασκαλίας ἐκείνων καὶ προσήλωσεν ὅλους πλησίον του καὶ ἐγέμισε τας ἐκκλησίας αὐτοῦ. Καὶ το ἀξιοθαύμαστον εἶναι, ὅτι με την κάθοδόν του ὥς ἀνθρώπου εἷς τον θάνατον κατήργησε τα μεγάλα λόγια των σοφῶν περί τῶν εἰδώλων. Ποίου ἀλήθεια ὁ θάνατός πότε ἐξεδίωξε δαίμονας;» (50, 5-15.) 




- «Τῶν Ἑλλήνων ἡ σοφία μεμώραται». («Περί ἐνσαρκώσεως του λόγου», κεφ. 46, τμ. 4, γρ. 3). 




- «Πάντα ψευσάμενοι Ἕλληνες». («Περί ἐνσαρκώσεως του λόγου», κεφ. 50, τμ. 6, γρ. 2). 




- «Την Ἑλληνικήν ἀφροσύνην». («Τρεῖς λόγοι κατ΄ Ἀρειανών», τομ. 26, σελ. 177, γρ. 16). 




- «Τῶν Ἑλλήνων ἀγνωσίαν». («Τρεῖς λόγοι κατ΄ Ἀρειανών», τομ. 26, σελ. 673, γρ. 24). 


Ὁ βίος του ἁγίου Ἀθανασίου Ἀκολουθεῖ την πεπατημένη γραμμή της Ὀρθοδοξίας, ποὺ πρεσβεύει, ὅτι ὅσο πιὸ φανατικός, μισαλλόδοξος, αἱμοβόρος καὶ βίαιος εἶναι κάποιος ἱερέας ἡ πιστός της, τότε ἀγιοποιεῖται. Ἀρκεῖ βέβαια νὰ ὑποστηρίζει με ὁποιοδήποτε τρόπο τα ἐξουσιαστικά συμφέροντα της Ἐκκλησίας. Ὁ Ἅγιος καὶ Μέγας Ἀθανάσιος ἑορτάζεται στὶς 18 Ἰανουαρίου κάθε ἔτους μαζί με τον Κύριλλο Ἀλεξανδρείας, τον ἐγκέφαλο της κατακρεούργησης της φιλοσόφου Ὑπατίας. 

Σε κόντρα του Ἅγιου Ἀθανασίου καί του Θεοδοσίου καὶ ἄλλων ψευτο ἁγίων 

                   ΗΜΑΣΤΕ  ΕΛΛΗΝΕΣ, ΚΑΙ ΠΙΣΤΟΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ 

Ν.Σ

Πίναξ Γραμμάτων

 

Πίναξ Γραμμάτων

Πίναξ Γραμμάτων

Α Ἀρχική δύναμις (ΑΛΦΑ = ἀρχικόν ἡλιοφώς)

Β Ἐνέργεια πάσης φύσεως (Β-ΗΤΑ = ἡ ἐνέργεια ποὺ φανερώθηκε καί στερεώθηκε)

Γ Τό γαιῶδες σωματίδιον (ΓΑΜΑ = ἡ γῆ - τό γεμά-το)

Δ Ἡ Δύναμις πού δομεῖ καί δημιουργεῖ

Ε Ἡ ἐκπορευομένη δύναμις (τοῦ φωτός)

Ζ Ἡ Ζωή καί ἡ Ζέσις

Η Ἡ διπλή κάθοδος Τῆς ἀκτινοβολίας - ἡ φανέρωσις

Θ Ἡ θέασις - πᾶν θεώμενον

Ι Συνεχής κάθοδος τῆς δυνάμεως (τοῦ φωτός), μακρὰ ποσότης - ἀμφίδρομος κίνησις - ἀφανὴς

Κ Τά κάτω

Λ Γιὰ τά οὐράνία ὁ φωτισμός ὁ ἡλιακὸς, γιά τά γήινα τά ὑγρὰ

Μ Ἡ ὁρατή μας φύσις

Ν Νοῦς - Νόμος καί τά Νερά στήν φύσιν

Ξ Τό Κάτω σέ ἔσω χώρον ἡ ΚΑΣΑ

Κ+Σ    Ὁ Χώρος περιωρισμένος ἀσχέτως μεγέθους

Π Τό Πῦρ, τό πρῶτον στοιχεῖον - τό ἄνωθέν - τό πατρικόν

Ρ ροή πρωτίστως φωτοενεργειών, ὑστέρως δέ πᾶσα ἄλλη Ροή

Σ Τό εσωτερικώς θεώμενον

Τ Ἡ στερέωσις τῆς Δυνάμεως ἡ τῆς θεάσεως

Υ Μεγάλη συσσώρευσις δυνάμεως (φωτός)

Φ Τό Φῶς

Χ Τά χοϊκά στοιχεῖα - ἡ χθῶν

Ψ = Τό πῦρ σέ ἔσω χώρον

Π+Σ

Ω Ὁ πλανήτης - γήινος χώρος

Εἶμαστε στ' αλήθεια Χριστιανοί;

Τό 97 % περίπου Τῶν Ἑλλαδιτῶν ἰσχυρίζονται ὅτι εἶναι Χριστιανοὶ ὀρθόδοξοι.

Ἔτσι ἀβίαστα θὰ βροντοφωνάξουμε ὅτι εἴμαστε Χριστιανοὶ καί μάλιστά Ὀρθόδοξο – διαφέρουμε, θὰ ποῦμε, ἀπὸ Τούς πλανεμένους καθολικούς ἡ ἀπὸ ἄλλους χριστιανούς ἄλλων αἱρέσεων.

Ἐμεῖς, θὰ ποῦμε, εἴμαστε οἱ σωστοί, ἐμεῖς ἀκολουθοῦμε τὸ Ὀρθὸ Δόγμα, οἱ ἄλλοι Χριστιανοὶ τῶν ἄλλων δογμάτων ἔχουν πάρει λάθος δρόμο. Ἔχουν φύγει ἀπὸ τὸ ἀληθινό μονοπάτι ποῦ ὁδηγεῖ στὴν Σωτηρία τῆς ψυχῆς, ἔχουν ἀπαρνηθεῖ τήν Ὀρθοδοξία Γιὰ νὰ δούμε ὅμως πόσο σωστοί εἴμαστε ἐμεῖς, οἱ λεγόμενοι ὀρθόδοξοι;

Ὁ Χριστιανισμός, δέν εἶναί ἁπλὰ μία ἀκόμα θρησκεία ἀνάμεσα στὶς ὑπόλοιπες, εἶναί τρόπος καί στάση ζωῆς. Γιὰ νὰ λέγεται κάποιος Χριστιανός, ἡ τήν πλήρη ἔννοια τῆς λέξεως, θὰ πρέπει νὰ ζεῖ ἡ τον τρόπο ποῦ δίδαξε καί ἔζησε ὁ Χριστός Οὐα κι αλίμονο ἄν θεωροῦμε ὅτι ἡ τον Ἐκκλησιασμό, ἡ τὸ νὰ πάρουμε μέρος στὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας καί ἡ τὸ νὰ μιλήσουμε ἡ Πνευματικούς θὰ ἀλλάξουμε καί θὰ αὐξηθοῦμε Πνευματικά καί θὰ γίνουμε σωστοί Χριστιανοί. Ἀρκετοὶ ἀπὸ ἐμᾶς, τοῦς λεγόμενους Ορθοδόξους, ἄν καί εἴμαστε κατά τὸ ὄνομά Χριστιανοὶ, ζοῦμε μακριά ἀπὸ τὸ πνεῦμα τῆς χριστιανικῆς πίστης, μακριά ἀπὸ τον τρόπο ποῦ δίδαξε ὁ Χριστός Γιατὶ πολὺ ἁπλὰ, ὁ Χριστιανισμός δέν εἶναί μία θεωρία καί λόγια, δέν εἶναί τυπολατρεία, δέν εἶναί μεγάλοι σταυροί καί “κύριε ἐλέησον”. Ὁ Χριστιανισμός στηρίζεται, ὄχι στὴν θεωρία ἀλλά στὶς πράξεις Ἐκεῖ, πάνω σὲ αὐτὲς τὶς πράξεις, γιὰ τὶς ὀποίας μίλησε ὁ Κύριος μὴν Ἰησοῦς Χριστός, ἐκεῖ, πάνω σε αὐτὲς θὰ πρέπει νὰ παλεύουμε γιὰ τήν σωτηρία μας. Καθημερινά θὰ πρέπει νὰ δίνουμε μάχες ἀπέναντι στὰ πάθη μας. Καθημερινά νὰ αντιστεκόμαστε στοὺς πειρασμούς τοῦ ψεύτικου αὐτοῦ κόσμου καί νὰ δείχνουμε ἐπιθετικὴ ἀγάπη στοὺς συνανθρώπους μας, ὄχι γιὰ νὰ ἀποδείξουμε σε κάποιον ὅτι εἴμαστε πραγματικοί Χριστιανοὶ, κάνοντάς τὸ ἀπὸ ἔπαρση, ἀλλά, κάνοντάς τὸ ἡ καθημερινῆς σιωπηλό ἀγώνα καί τότε μόνο θὰ ἔχουνε τήν εὐκαιρία νὰ σωθοῦμε.

Ο Χριστός ἦταν ξεκάθαρος , "῞Ὅταν οὖν ποιῇς ἐλεημοσύνην, μὴ σαλπίσῃς ἔμπροσθέν οὗ, ὥσπερ οἱ ὑποκριταὶ ποιοῦσιν ἐν ταῖς συναγωγαῖς καὶ ἐν ταῖς ρύμας, ὅπως δοξασθῶσιν ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων· ἀμήν λέγω ὑμῖν, ἀπέχουσι τὸν μισθὸν αὐτῶν. σοῦ δὲ ποιοῦντος ἐλεημοσύνην μὴ γνώτω ἡ ἀριστερά σου τί ποιεῖ ἡ δεξιά σου, ὅπως ᾖ σοῦ ἡ ἐλεημοσύνη ἐν τῷ κρυπτῷ, καὶ ὁ πατὴρ σοῦ ὁ βλέπω ἐν τῷ κρυπτῷ ἀποδώσει οὗ ἐν τῷ φανερῷ." (Ματθαίου 6, 2-4)

Κόβουμε καί ράβουμε τήν Ἀληθινή Πίστη στὰ μέτρα μας, στὰ μέτρα ποῦ θέλει ἡ ὑλιστική κοινωνία μας. Λέμε ὅτι εἴμαστε Χριστιανοὶ καί τὸ βροντοφωνάζουμε.

Πρίν ἀπὸ μερικά χρόνια ἔγινε ξεσηκωμός γιὰ τὸ θρήσκευμα, τὸ ὁποίοι ἡ κυβέρνηση είχε ἀποφασίσει νὰ μὴν τὸ ἀναγράφει πάνω στὶς ταυτότητες, ἀλλά οἱ ἴδιοι εἴμαστε ἐμεῖς ποῦ ψηφίζουμε πολιτικούς ποῦ δηλώνουν ΑΘΕΟΙ. Τὰ θεσπίσματα αὐτά εἶναί εὐκαιριακά καί τὰ κάνουμε όταν νοιώθουμε ὅτι ἀπειλεῖται ἡ Εκκλησία Τοῦ Χριστοῦ, ξέροντας ὅμως, ὅτι τά κάνουμε ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς, δέν ἔχουνε νὰ χάσουμε κάτι ἀπὸ τα γήινα ἀγαθά Ἄς σκεφτοῦμε ἆραγε πόσοι ἀπὸ ἐμᾶς θὰ διαμαρτυρόμασταν γιὰ τὸ θρήσκευμα στὶς ταυτότητες, αν ξέραμε ὅτι ὅποιος ἐπιλέξει νὰ αναγράψει ὅτι εἶναί Χ.Ο. θὰ ἔχει υψηλότερη φορολογία ἡ δέν θὰ βρίσκει δουλειὰ, ἡ δέν θὰ μπορεί νὰ ἀγοράσει ἡ νὰ πουλήσει ἀγαθά ἡ ἀκόμα καί νὰ χάσει τήν ζωή τοῦ; Δύσκολες καταστάσεις;

ἀλλὰ ἐμεῖς θὰ ποῦμε δέν “μασᾶμε” ἡ ἀπάντηση ποῦ δίνουμε εἶναί εὔκολη καί αβίαστη. “Θὰ ἔχουνε τήν δύναμη καί θὰ ἀντισταθοῦμε ἄν μᾶς πειράξουν τήν Πίστη, δέν πρόκειται νὰ Τον προδώσουμε ποτέ τον Κύριο. Ὅμως πόσο προετοιμασμένοι εἴμαστε γιὰ κάτι τέτοιο;

Παραδείγματα ἔχουνε ἀρκετὰ ἀπὸ τα τελευταία χρόνια Καί ὅλα δείχνουν ὅτι εἴμαστε γιαλαντζί Χριστιανοὶ ψηφίζουμε δηλωμένους ἄθεους - Ἀντίχριστους πολιτικούς γιὰ νὰ κερδίσουμε θέσεις ἐργασίας, ἕναν λογαριασμό ΕΝΦΙΑ καί στὸ τέλος μένουμε ἡ τον ΕΝΦΙΑ στὸ χέρι ... Ο Ἰούδας πρόδωσε Τον Δάσκαλό τοῦ γιὰ 30 ἀργύρια ποῦ στὸ τέλος τοῦ τὸ ἔδωσαν οἱ Ἑβραῖοι, ἐμεῖς πάλι Τον προδίδουμε τον Χριστό καί κράζουμε τώρα τήν κυβέρνηση,τοῦ  Τσιπρά γιατί δέν ἧς ἔδωσαν τὸ ἀργύρια τῆς ἀποστασίας ἧς ἅραγε πόσο πιὸ γελοῖοι εἴμαστε ἀπὸ τον Ἰούδα ;

Σκεφτεῖτε όταν ἔρθει ἡ ὥρα νὰ πάρουμε την ἀπόφαση, ἄν θὰ δεχτοῦμε τὸ Χάραγμα τοῦ Ἀντίχριστου ἡ ὄχι, τὶ ἔχει νὰ γίνει. Ἡ τωρινή μας ἀντίδραση θὰ εἶναί “ἐγώ ποτέ δέν θὰ πάρω τὸ Χάραγμα, δέν θὰ προδώσω ποτέ τον Χριστό, δέν ὑπάρχει καμία περίπτωση νὰ κάνω κἄτι τέτοιο”.

Ἄς θυμηθοῦμε ὅτι οἱ μαθητές τοῦ Χριστοῦ αὐτά ἔλεγαν καί στὸ τέλος τον ἀρνήθηκαν τὴ δύσκολη ὥρα τῆς σύλληψης. Ἀκόμα καί ο Πέτρος ποῦ εἶπε στὸν Ἰησοῦ, ὅτι δέν θὰ τον παρέδιδε ποτέ, τον ἀρνήθηκε, φοβήθηκε, δείλιασε, παρόλο ποῦ δέν διέτρεχε άμεσο κίνδυνο γιὰ νὰ “ἀναγκαστεῖ” νὰ Τόν ἀρνηθεῖ. Ὅμως μετάνιωσε γιὰ τὴν πράξη τοῦ, μετάνιωσε γιὰ τὰ μεγάλα λόγια ποῦ ἔλεγε νωρίτερα στὸν Χριστό, ὅτι δέν θὰ Τον ἀρνιόταν, παρόλο ποῦ τοῦ είχε φανερώσει πρῶτά ὁ Χριστὸς τὴν προδοσία τοῦ Τελικά ὅμως χρίστηκε Ἀπόστολος ἀπὸ τον ἴδιο τον Χριστό καί μαρτύρησε σταυρικά γιὰ τήν πίστη τοῦ στὸν ΘΕΟ.

Ἄς σκεφτοῦμε λοιπόν ἡμεῖς, οἱ ὁποῖοι οἱ περισσότεροι, κακά τὰ ψέματα, ἀπὸ εἰς, δέν ἔχουμε κἀν τήν ἐλάχιστη πίστη ἀπὸ αὐτήν ποῦ είχε ὁ Πέτρος, τὶ θὰ κάναμε σὲ ἀντίστοιχη περίπτωση ἡ σὲ πιὸ δύσκολη κατάσταση ὅπως αὐτή τοῦ χαράγματος ; Τὰ μεγάλα λόγια εἶναί ὡραία, μόνο νὰ τα λέμε ἡ νὰ τὰ ἀκοῦμε. Δυστυχῶς ὁ Σατανᾶς ἤδη ἔχει σπείρει τον καρπό τῆς ἄρνησης πρὸς τον τριαδικό Θεό καί περιμένει νὰ τὸν θερίσει τὴν κατάλληλη στιγμή, μὲ τήν συγκατάθεση τῶν ἀνθρώπων στὸ Χάραγμα τοῦ Ἀντίχριστου

Βέβαια οἱ ἄνθρωποι, καί μάλιστα οἱ ἝΛ-ληνες μποροῦν ἄνετα νὰ αντιστρέψουν τὴν κατάσταση, νὰ μὴν ἀπαρνηθοῦν τον Πραγματικό τους Δημιουργό καί νὰ κάνουν τον Σαμαέλ νὰ κρυφτεῖ στὴν πιὸ μακρυνὴ γωνιά τοῦ ψεύτικου Σύμπαντος ποῦ ἔχει φτιάξει, ἀπὸ ντροπὴ Αὐτό ὅμως θὰ ἐξαρτηθεῖ αποκλείστηκα ἀπὸ ἐσᾶς Η μπάλα εἶναί δικιά μας καί ἐμεῖς κάνουμε παιχνίδι, ας φροντίσουμε νὰ τὸ κερδίσουμε καί νὰ ἐπιστρέψουμε ὅλοι στὴν Φωτεινή Πατρίδα.

Ἡ Ἱερή πορεία τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ ἡ ἐπιβίωση τῶν Ἑλλήνων ΕΝΟΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑ

                                        ΕΝΟΤΗΣ    ΔΕΥΤΕΡΑ

Ἡ Ἱερή πορεία τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ

ἡ ἐπιβίωση τῶν Ἑλλήνων

<< Εἶστε τὸ γένος τῶν

ἀνθρώπων

καὶ ἀπὸ ἐσᾶς ξεκίνησαν τὰ πάντα >>

( Ὁ Αἰγύπτιος ἀρχιερεύς

ἀπευθυνόμενος

στὸν Σόλωνα . Ἔργον << ΤΙΜΑΙΟΣ >>

τοῦ Πλάτωνος ).

Οἱ μνήμης τοῦ προκατακλυσμιαίου πολιτισμοῦ διεσώθησαν ἀπὸ ἱερεῖς οἱ ὁποῖοι διέφυγαν ἡ ὑπῆρχαν καὶ ζοῦσαν στὰ ὄρη, δίπλα στὰ Μουσεῖα τὰ ὁποῖα ἦσαν τὰ ἀχρεία Γνώσεως . Μ΄ αὐτὸν τὸν τρόπο ἄρχισε ἡ πορεία τῶν Ἑλλήνων μετὰ τὴν μεγάλη καταστροφή ἀπὸ τὸν κατακλυσμὸ, τὸν ὁποῖο εἶχαν προβλέψει οἱ περίφημοι ἱερεῖς Τελχίνες. Οἱ Ἕλληνες ἀρχίζουν νὰ μεγαλουργοῦν , πάλι, μέσα ἀπὸ τὶς νέες δυσκολίες καὶ ἐμπόδια . Δὲν λείπουν, ὅμως , οἱ διάφορες πολεμικές ἐπιχειρήσεις, ἔστω καὶ ἐμφύλιος, ποῦ θὰ τοῦς κάνουν δυνατούς. Τὶς ἱστορικὲς πτυχές ὅλων αὐτῶν τῶν ἀγώνων θὰ ἐξετάσουμε ἀπ΄ ἐδῶ καὶ πέρα, ἀναλύοντας τὰ αἴτια, τὰ ἀποτελέσματα, ποιοὶ πράγματι εὐθύνοντο γι΄ αὐτὲς τὶς καταστάσεις καὶ μὲ τὶς ψυχικὲς δυνάμεις ὁ Ἑλληνισμὸς ἐπιβίωσε διὰ << πυρὸς καὶ σιδήρου >> Εἴμαστε ἔνα Ἔθνος, τὸ ὁποῖο μὲ τὴν πανάρχαια ἱστορία του, ἔχει θέσει ἀνεξίτηλη τὴν σφραγῖδα του στὴν ἀνθρωπότητα. Ἡ διαπίστωση αὐτή ἐξάγεται ἀπὸ τὰ ἀποτελέσματα τὴς δημιουργικῆς εὐθυΐας τῆς Ἑλληνικὴς Φυλής σὲ καιρούς εἰρηνικούς, ἀλλὰ καὶ στὴν πολεμικὴ ἀρετή μας ! Γιὰ τοῦς λόγους αὐτούς πρέπει νὰ αἰσθανόμαστε ὑπερηφάνεια καὶ νὰ ἀτενίζουμε τὸ μέλλον μὲ αἰσιοδοξία. Μὲ τὴν δημιουργία του, ὁ Ἕλληνας ἐπλούτισε τὴν ἀνθρωπότητα μὲ θεμελιῶδες πολιτιστικές ἀξίες οἱ ὁποῖες ἐξακολουθοῦν νὰ κατευθύνουν τὰ βήματα της. Μὲ τὴν πολεμικὴ μας ἀρετὴ, ὄχι μόνο ἐπιβιώσαμε καὶ διασωθήκαμε ἀπὸ τὸν ἀφανισμὸ, ἀλλὰ καταστήσαμε τὴν Ἑλλάδα Κοσμοκράτειρα καθὼς καὶ πρόμαχο τῆς ἐλευθερίας καὶ τοῦ Πολιτισμοῦ . Ἀποδείξαμε , σὲ ὅλο τὸ διάβα τῶν ἰσῶνον , ὅτι ἀγαπᾶμε τὴν Εἰρήνη ἀλλὰ δὲν φοβόμαστε τὸν πόλεμο. Ὄντα μᾶς ζητοῦσαν τῆς Ἐλευθερίας μας τὴν Ἀνεξαρτησία μας καὶ τὴν ἀξιοπρέπεια μας , ἡ ἀπάντηση μας ἦτο ἀποφασιστική, χωρὶς ὑπολογισμούς καὶ ἐμποτισμένη μὲ ὑψηλὸ ἰδεαλισμό. Ἡ πατρίδα μας ἀποτελοῦσε πάντοτε σημεῖο διασταυρώσεως πολλῶν βλέψεων . Αὐτὸ τὸ προνόμιο , ὅπως θὰ δοῦμε παρακάτω, τὸ ἐπληρώσαμε πολὺ ἀκριβά . Ἔχουμε τὴν ἱκανοποίηση ὅτι ἐπληρώσαμε πολύ ἀκριβὰ. Ἔχουμε τὴν ἱκανοποίηση ὅτι ἐκπληρώσαμε τὸ χρέος μας καὶ ἡ στάση μας ἀπετέλεσε σταθμό στὴν ἱστορία τὴν ἀνθρωπότητος καὶ ἔκρινε , ἐκτὸς τῆς δικῆς μας τύχης καὶ τὴν δικῆς της , τόσο στὴν ἀρχαιότητα ὅσο καὶ κατὰ τους μέσους χρόνους καὶ νεωτέρους . Ὁποιοσδήποτε ἄλλος λαὸς θὰ εἶχε ἀφανισθεῖ ἀπὸ τους μέσους χρόνους καὶ νεωτέρους . Ὁποιοσδήποτε ἄλλος θὰ ἀφανισθεῖ ἀπὸ τοῦς κατακλυσμούς τῶν δοκιμασιῶν , τους ὁποῖους ἔχει ὑποστεῖ ὁ Ἑλληνικὸς λαὸς . Αὐτὴ ἡ διαπίστωση πρέπει νὰ μᾶς γεμίζει μὲ αὐτοπεποίθηση καὶ φυσικὰ, αἰσιοδοξία . Ἄν μελετήσουμε προσεκτικὰ τὴν ἱστορία μας , θὰ διαπιστώσουμε ὅτι στὶς κρίσιμες στιγμὲς μας ἀνακτοῦμε σὲ ἐκθαμβωτικὸ βαθμὸ τὴν αἴσθηση τοῦ χρέους ἡ ὁποῖα ἐξαλείφει ὅλες τὶς ἀδυναμίες μας καὶ μᾶς ὑψώνει ως ἱστορικό παράγοντα . Πρόσφατο , σχετικό παράδειγμα εἶναι ἡ στάση του Ἕλληνα στὸν Β΄ παγκόσμιο πόλεμο. Τοῦ ἐτέθη τὸ δίλημμα μεταξύ ταπεινωτικῆς ὑποταγῆς στὴν φασιστοναζιστική ἐπιδρομὴ καὶ τῆς ὑπέρτατης θυσίας μὲ συνθῆκες χωρίς ἐλπίδα . Μὲ ὁμοψυχία ἐτάχθη ὑπέρ τῆς θυσίας καὶ μέσως αὐτῆς. Μετέβαλε, κατὰ παγκόσμια ἀναγνώριση, τὸν ροῦ τοῦ πολέμου . Ἡ πολεμική ἀρετὴ τοῦ Ἕλληνα ἄγγιξε τῆς κορυφές κατὰ τὴν μεγάλη αὐτὴ δοκιμασία . Ἄς ξεκινήσουμε , ὅμως , τὴν ἱστορική διαδρομή μας ἀπὸ τοῦς χρόνους τοῦ Τρωϊκοῦ πολέμου ἕως σήμερα καὶ στὸ τέλος θὰ δεῖτε πόσο περήφανοι θὰ νιώσετε, ἀφοῦ ἐπιζήσαμε κυριολεκτικῶς ἀπὸ τὴν φωτιὰ καὶ τὸ σίδερο .

Ο ΤΡΩΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

Ἡ Ἱστορκοὶ τοποθετοῦν τὸν Τρωικὸ πόλεμο στὰ 1170 π.Χ. Τώρα πῶς σὲ ἑκατὸ χρόνια ἔγιναν ἐξαπλώσεις, ἀνεπτύχθησαν πολιτισμοί κ.λ.π. εἶναι κάτι τὸ ὁποῖον δὲν τοῦς ἐνδιαφέρει. Χρονολογήσεις οἱ ὁποῖες δίδονται ἀπὸ λαμπρούς ἐπιστήμονες καὶ ἐρευνητές Ἕλληνες, καὶ ἀφήνουν ἄφωνούς τοῦς ἐρευνητὲς τῆς πολυθρόνας . Ὁ Ταξίαρχος ε.α. Τῆς Γεωγραφικὴς Ὑπηρεσίας στρατοῦ καὶ μέλος τῆς Ἑλληνικῆς Γεωγραφικὴς Ἑταιρίας , κος Κωνσταντίνος Κουτρουβέλης στὸ ἐκπληκτικό ἐπιστημονικό ἔργο του, τοποθετεῖ τὰ γεγονότα τοῦ Τρωικοῦ πολέμου στὰ ἔτη 3.087 – 3.078 βάσει ἀστρονομικῶν καὶ ἄλλων ἐπιστημονικῶν στοιχείων τὰ ὁποῖα εἶναι συγκλονιστικά . ^{Κ. Κουτρουβελης << Ἡ ἀναχρονολόγηση τῆς Προϊστορίας κυρίως μὲ βάση τίς ἀστρονομικές πληροφορίες ἀρχαίων συγγραφέων >> ἐκδόσεις << Δάυλὸς >> Ἀθήνα 1999, σε, 265 – 292 πιναξ σελίδος 30}

Οἱ προσχώσεις, πάντως τῶν παραλιακῶν τοποθεσιῶν ποῦ ἀναφέρονται στὴν Ἰλιάδα ὁδηγοῦν καὶ δείχνουν 3.300 π.Χ.

α) Ὁ Ἡρόδοτος μᾶς ἀναφέρει ὅτι ὁ πόλεμος στὸ ἵλιον ἔγινε τρεῖς γενεές μετὰ τὸν Μίνωα. Ὁ Μίνωας συμφώνως μὲ τὸν Μανέθωνα στὰ << Αἰγυπτιακὰ >> , ἦτο ὁ πρῶτος κυβερνήτης τῆς Αἰγύπτου Α΄ δυναστεία τῆς δευτέρας περιόδου στὰ 3.500 π.Χ ^{ἩΡΟΔΟΤΟΣ Ἱστορία Ζ΄ 171} β) Μελετῶντας τὴν Ἰλιάδα τοῦ Ὁμήρου , ἀντλοῦμε τὴν πληροφορία ὅτι στὸν τελευταῖο ἔτος τοῦ Τρωικοῦ πολέμου , ἦλθε πρὸς βοήθεια τῶν πολιορκούμενων Τρώων ὁ βασιλεύς Μέμνων τῆς Αἰθιοπίας . Στὰ <<αἰθιοπικά >> πληροφορούμεθα πῶς ὁ Μέμνων ἐβασίλευε περίπου στὰ 3.500 π.Χ.

Μετὰ δύο παραδείγματα θέσαμε κάποια λογικὰ ἐρωτήματα , ἀφοῦ κάνουμε κάποιές διαπιστώσεις : Ὁ ἐμφύλιος πόλεμος αὐτὸς ἔγινε μεταξύ 1170 π.Χ. ( ἐπιμονή μ΄ αὐτή τὴν χρονολογία ), διότι Ὁ Μινωικός πολιτισμὸς κατεστράφη ἀπὸ τὸν μεγάλο σεισμό τῆς Θήρας Σαντορίνης μετὰ τὸ 1700 π.Χ. Καὶ ὁ Μυκηναϊκός πολιτισμὸς χωρὶς αἴγλη καὶ δύναμη στὰ 1400 π.Χ. δὲν ὑφίστατε . Οἱ ἄλλοτε κραταιές πόλεις Μυκῆνες, τίρυνθα κ.α εἶναι ἐγκαταλελειμμένες . Οἱ Ἱστορικοί συμφωνοῦν μὲ τὴν ἄποψη ὅτι ἐπῆλθε καταστροφή ἀπὸ ἰσχυρὸ σεισμό καὶ οἱ κάτοικοι ἔφυγαν γειά ἄλλες περιοχές .

Ἐρωτήσεις

α) Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ἔγινε ὁ Τρωικός Πόλεμος στὰ 1170 π.Χ. ἐφόσον τὰ κέντρα ἦσαν κατεστραμμένα ;

β) Ποιοὶ ἦσαν οἱ ἀρχηγοί τῆς ἐκστρατείας στρατηγοί κ.λ.π. Οἱ ὁποῖοι κατάφεραν καὶ συγκέντρωσαν κοντὰ στὰ 1300 πλοία καὶ

γ) Εἶναι δυνατόν νὰ ἔχει γίνει ἡ μεγάλη ἐκστρατεία ; του Ἀγαμέμνονος πρὶν ἀπὸ τὴν πτώση της Τροίας.

δ) Ὁ Τρωικός πόλεμος ἦτο ἀδελφοκτόνος , ναὶ ἡ ὄχι , Ἐμεῖς ἄς ἀποδείξουμε γιὰ πολλοστή φορᾶ τὴν Ἑλληνική καταγωγή τῶν Τρώων , ἀφοῦ ὑπενθυμισθεῖ ὅτι ὁ Τρωικός πόλεμος δὲν ἔγινε γιὰ τὰ μάτια τῆς Ἑλένης , ἀλλὰ καθαρά γιὰ πολιτικούς καὶ ἐμπορικούς λόγους διότι, τὸ Ἵλιον ἐκείνη τὴν ἐποχῆ ἐπηρέαζε τὶς ἀποικίες καὶ φορολογοῦσε τὰ πλοῖα ποῦ περνοῦσαν ἀπὸ ἐκεῖ . Οἱ Μυκήνες καὶ Σπάρτη κυριαρχοῦσαν τότε στὴν Μητροπολιτική Ἑλλάδα καὶ ἔστειλαν ἀντιπροσώπους νὰ διευθετηθεῖ τὸ θέμα , ἀλλὰ ἡ Τροία ἀρνήθηκε τὴν εἴσοδο τους καὶ τοῦς ἀπέπεμψε . Ἡ συνέχεια ἐδόθη στὰ ξίφη καὶ στίς ἀσπίδες . Ὁ Τρώς, λοιπόν , ὁ ἐπώνυμος τῆς Τροίας , ἦτο γιός τοῦ Ἐριχθονίου καὶ τῆς Ἀστυόχης . Ἡ Ἀστυόχη ἦτο κόρη τοῦ Σιμόεντος καὶ τῆς Καλλιρόης .

Ἡ Τροία πρὶν ἀπὸ τὸν Τρῶα ὀνομαζόταν Δαρδανία ἐκ τοῦ παπποῦ του Τρώος Δάρδανο . ^{ἈΠΟΛΛΟΔΩΡΟΣ βιβλιοθήκη Γ΄ 140}

Οἱ Τρῶες εἶχαν Ἑλληνικὰ ὀνόματα καὶ ἐλάτρευαν τοῦς θεοὺς τοῦ Ὀλύμπου . Ἡ Ἀθηνᾶ ἦτο προστάτις τῆς Τροίας καὶ σύμμαχοι τῶν Τρώων ἦσαν οἱ Μακεδόνες, Θεσσαλοί, Βοιωτοί , Θράκες κ.α Ἐξάλλου, ἡ ἵδρυση τῆς Τροίας ὡς ἱστορικὸ γεγονός εἶναι μέρος τῆς Ἱερὰς Ἑλληνικῆς Παραδόσεως . Ὁ Ὅμηρος στὴν << Ἰλιάδα >> κάνεις συχνές ἀναφορές στὴν ἔννοια ἀδελφοκτόνος πόλεμος . Ἄς δοῦμε τώρα , χωρίς μικρὲς παρενθέσεις ποιοὶ ἔλαβαν στὸν αὐτὸν πόλεμο καὶ ἀπὸ τίς δύο πλευρές .. ^{ὅλα τὰ στοιχεῖα εἶναι μέσα ἀπὸ τὴν Ἰλιάδα τοῦ Ὁμήρου καὶ συγκεκριμένα στὴν Β΄ ραψωδία στίχος 494}

ἙΛΛΑΣ ΚΑΙ ΣΥΜΜΑΧΟΙ

Γεωγραγική Ἀρχηγός Στρατηγός πλοία

περιοχὴ

Ἀττική (Ἀθήνα ) Μενεσθεός του Πετέου 50

Αἰτωλία θόας Ἀδραιόμονος Περίφης του Ὀχησίου 40

Ἀρκαδία Ἀγαπήνωρ τοῦ Ἀγκαὶου 60

Ἄργος Διομήδης του Τυδέως σθένελος τοῦ

/// // Καπανέως, Εὐρύλαος τοῦ Ταλαοῦ. 80

Βοιωτία Ἀρκεσίλαος , Πηνέλεως ,Λήιτος

////////// Προθήνωρ καὶ Κλώνιος 50

Ἡλεῖα Δώρης τοῦ Ἀμαραγκέως , Πολύξενος

/////// τοῦ Ἀγασθένους , Ἀμφίμαχος τοῦ 40

/////// Κτεάτου Θάλπικὸς τοῦ Εὐρύτατου

Λακεδαίμων (Σπάρτη) Μενέλαος τοῦ Ἀρτέως 60

Λοκρίς Αἱας τοῦ Οϊλέως 40

Μυκῆνες Ἀγαμέμνων τοῦ Ἀρτέως 100

/////////// Ἀρχιστράτηγος //

Μεσσηνία Νέστωρ τοῦ Νηλέως , Ἀντίλογος 90

///////// καὶ Θρασυμήδης

Ὀρχομενός, Βοιωτίας Ἀσκάλαφος -Ἱάλμενος γιοὶ του Ἄρεως 30

Φωκίς Σχέδιος καὶ Ἐπίστροφος γιοὶ τοῦ Ἰφίτου 40

Ἰστιαία ( Τρίκκη)

Μαχάων καὶ Ποδαλείριος γιοὶ τοῦ Ασκληπιοῦ 30

Μαγνησία -Πηνειοῦ

Πηλίου Πρόθοος τοῦ Τενθρηδόνας 40

Πελασγιώτις

(Φέραι, Ἱωλκός) Εὔμηγος του Ἀδμήτου 11

Β. Μαγνησία

( Ὀρμένιο Ἀστεριο ) Εὐρόπυλος τοῦ Εὐδαίμονος 40

Περραιβια α Γουνέος ἐκ τῆς Κύπρου 40

Περραιβια β Πολυποίτης τοῦ Πειρίθου απὸ Ἀργισσα

Λεονετεύς τοῦ Κορωνοὺ 40

Φθία // Ἑλλὰς Ἀχιλλεύς τοῦ Πηλέως Εὐδωρος τοῦ

////////////////// Ἐρμοῦ Μενέσθίος τοῦ Σπαρχειού

///////////////////// Πείσανδρος τοῦ Μαιμάλου Ἀλκιμέων

////////////////////// τοῦ Λαέρτου 50

Φθιώτης Ἀχαιά Προτεσίλαος ὁ Ἱφίκλους 40

Μαγνησία Μηθώνη Μελίβοια εἶναι ὁ πρώτος ποῦ ἀπεβιβάσθη στὸν

//////////////////////////////////////////// Ἱλιον καθώς καὶ ὁ πρώτος νεκρός του Τρωικοῦ

///////////////////////////////////////////// πολέμου Φιλοκτήτης τοῦ Ποίαντος

///////////////////////////////////////////// Μέδων τοῦ Οἱλέως 7

Ἰόνιον α Ἱθακήσιοι Κεφαλληνές Ὁδυσσεύς τοῦ Λαέρτου 12

Ἰόνιον β Δουλλίχινον Ἐλινάδες Μέγης τοῦ Φυλέως 40

Σαλαμῖνα Αἴας ὁ Μέγας τοῦ Τελαμώνος 12

Εὐβοίᾳ Ἑληφήνωρ τοῦ Χάλκόδοντος 40

Κῶς Φειδίππος τοῦ Θεσσαλού Νισυρος

////// Ἀντίφος τοῦ Θεσσαλοῦ Νίσυρος 30

Σύμη Νυρεύς τοῦ Χαρακόπου 3

Ῥόδος Τληπόλλεμος τοῦ Ἡρακλέους 9

Κρήτη Μήριόνης 80

Σύνολο πλοίων 1169

Ἄν ὑπολογισθεῖ ὅτι κάθε πλοῖο μετέφερε 120 μὲ 125 ἀνθρώπους ἔχουμε ἕνα

σύνολο 150,000 ἀνδρών

ΤΡΟΙΑ ΚΑΙ ΣΥΜΜΑΧΟΙ

Βασιλεῖς - Ἀρχιγοί - Στρατηγοί

Τρωάς Ἵλιον Ἕκτωρ τοῦ Πριάμου Ἀρχιστράτηγος

Δαρδανία α Αινείας τοῦ Άγχίση

Δαρδανία β Ἀκαμάς καὶ Ἀρχίλογος γιοὶ τοῦ Άντήνορος

Ἴδη Βουνό τῆς Τροίας Πάνδαρος τοῦ Λκάονος

Προποντίς Ἄδραστος καὶ Ἄμφιος γιοί τοῦ Μάντη Μέροπος καὶ Περκουσίου

Ἑλλήσποντος Ἄσιος τοῦ Ἀρτάκου

Τρώας Λαρίσης Ἱππόθοος καὶ Πυλαίος , γιοί τοῦ Πελασγοῦ Λήθου, γιοῦ τοῦ Τευτάμου

Μυσία Χρόμις καὶ Ἔννομος

Παφλαγονία α' Ὁδίος καὶ Ἐπίστροφος

//////////////// β' Πυλαιμένης

Φρυγία ( ἀπὸ Ἀσκανία ) φόρκος καὶ Ἀσκάνιος

Θράκη τοῦ Ἑλλησπόντου Ἀκμας καὶ Πείροος γιοὶ τοῦ Ἰμβράσου

Θράκη β΄ ( Κίκονες ) Εὔφημος τοῦ Καιάδου

Θράκη γ ΄ ( Παίονες ) πυραίχμης

Μαιονία ( ἡ μετέπειτα Λυδία ) Μεσθλής καὶ Ἄντιφος , γιοὶ τοῦ Ταλαιμένους

Καρία Ἀμφίμαχος καὶ Νάστης , γιοὶ τοῦ Νομίωνος

Θράκη δ΄ ( ἐνδότερη περιοχή ) Ρήσος

Αἱθιοπία Μέμνων τοῦ Τιθώνου

Ἀμαζόνες Πενθεσίλεια , κόρη τοῦ Ἄρη καὶ τῆς Ὁτρήρης

φοινίκη Πολυδάμας ⁴⁷

Ἐννοεῖται πῶς τὰ ἀδέρφια σκοτώνονταν μεταξύ τους καὶ γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ δὲν ἔγιναν σχόλια στὴν << Φοινίκη >> διότι τότε ( 3.500 π.Χ ) δὲν ὑπῆρχαν σημῖτες ἡ τίποτα ἄλλο στὴ Φοινίκη.

Ὁ Πολυδάμος, λοιπόν, ἦταν γιὸς τοῦ Πανθόου καὶ τῆς Φροντίδος, ἀδερφὸς τοῦ Εὐφόρβου καὶ τοῦ Ὑπερήνορος . Ὁ πατέρας τοῦ Πανθόου ἦτο ἱερεύς τοῦ θεοῦ Ἀπόλλωνος . Ὁπότε μὴν ψάχνουμε τίποτε τὸ πονηρό, ἔχουμε δρόμο καὶ ἀποκαλύψεις ἀκόμη...

Ἡ Πενθεσίλεια , ἡ βασίλισσα τῶν Ἀμαζόνων, κόρη τοῦ Ἄρεως καὶ τῆς Ὁτρήρης, σκοτώθηκε σὲ μάχη ἀπὸ τὸν Ἀχιλλέα.

Ἡ <<Ἰλιάς >> δὲν ἀναφέρει γιὰ πτώση τῆς Τροίας. Ἡ τελευταία ραψωδία ( Ω ΄ ) μᾶς διηγεῖται τὴν ταφή τοῦ Ἕκτορος καὶ θρὴν ὁ τῶν δικών του. Περί πτώσεως τῆς Τροίας ὑπάρχουν δύο ἀπόψεις:

α) Ἡ ἄποψις τοῦ Δούρειου Ἵππου ποῦ ἀναφέρετε ἀπὸ τὸν Ἰωάννη τζέτζη καὶ τοῦς ἄλλους ποιητές ἱστοριογράφους , ὅπου καὶ ἔχουμε τὴν περίπτωση τῆς δωροδοκίας τῶν Ἀχαιῶν ἀπὸ τοῦς Τρῶες.

β) Ἡ ἄποψις τῶν << Σκαιῶν Πυλῶν >> , ὅπου ὁ Ἀινείας καὶ ὁ Ἀντήνωρ πατέρας τοῦ Ἀκάμαντος καὶ τοῦ Άρχιλόχου, ἦλθαν σὲ μυστική συμφωνία μὲ τοῦς Ἀχαιούς καὶ παρέδωσαν τὴν πόλη. Γεγονός εἶναι ὅτι ὁ Τρωικός πόλεμος ἦτο ἐμφύλιος. Τὴν Ἑλληνική Τροία τὴν πολιορκοῦσαν Ἕλληνες . Ὅλη οἱ ἀνθρωπολόγοι συμφωνοῦν περὶ τῆς καταγωγῆς τῶν Τρώων ἀφοῦ εἶχαν κοινή Θρησκεία, γλῶσσα, παραδόσεις κ.α. μἐ τοῦς Ἀχαιούς. Ἐὰν ἐμβαφύνουμε τὴν μελέτη μας στὴν Ἰλιάδα τότε θὰ διαπιστώσουμε τίς πραγματικές αἰτίες τοῦ συγκεκριμένου πολέμου καὶ δὲν ἔχουμε τὴν ἐντύπωση ὅτι ὁ πόλεμος ἔγινε γὶα τὰ μάτια τῆς Ἑλένης.

Ὁ ἐξαίρετος Ἄγγελος Σακκέτος ἀποκαλεῖ τὸν Τρωικὸ πόλεμο : <<Τὸ Ὁλοκαύτωμα τῶν Ἑλλήνων >> ⁴⁸ Καὶ πῶς νὰ μὴν ἦτο ἀφοῦ δέκα χρόνια ἔρεε αἷμα Ἑλληνικό..

Ἡ ΒΟΉΘΕΙΑ ΤΩΝ ΦΟΙΝΙΚΩΝ ΣΤΟΥΣ ΤΡΩΕΣ

Προηγουμένως εἴδαμε ὅτι Πολυδάμας ἔφθασε στὸ Ἴλιον μὲ τὰ πλοῖα του καὶ τὸ στρατό του, πρὸς βοήθεια τῶν Τρῶων . Γεγονός ἀναμφισβήτητον εἶναι πῶς ὁ Ὅμηρος τοῦς ἀποκαλεῖ << ἔθνος ἐμπορικόν κερδοσκοπικόν πανοῦργον ἀπατεῶνες >> κ.α Συνεπῶς δὲν θὰ μποροῦσαν νὰ ἦσαν μὲ τὴν μεριά τῶν Ἀχαιῶν, τῆς Μητροπολιτικὴς Ἑλλάδας.

Ὁ Καθηγητής τῆς Ἑλληνικὴς Γλώσσας , Ἀθανάσιος Σταγειρίτης , στὸ Πανεπιστήμιο τῆς Βιέννης , ὅπως εἶναι γνωστόν , ἔγραψε τὸ καταπληκτικό ἔργο : << Ὡγυγία ἡ Ἀρχαιολογία , σὲ πέντε τόμους τὸ 1815 ( κυκλοφορεῖ σήμερα).

Περί τοῦ Τρωικοῦ Πολέμου μᾶς ἀναφέρει τὸ ἐξῆς καταπληκτικό , ἀφοῦ βασίζεται στὸν Ἡρόδοτο καὶ σὲ δικὲς του πηγές : << περί ἁρπαγῆς τῆς Ἑλένης καὶ τὰ αἰτίας πολέμου , τοῦτο εἴρηται ἱκανός ἐν τοῖς οἰκείους τόποις , Ἀλλὰ ὁ Ἡρόδοτος λέγει ὅτι οἱ Φοίνικες ἦσαν οἱ πρωταίτιοι τῆς δυστυχίας ταύτης , διότι ἥρπασαν αὐτοὶ πρῶτον γυναῖκα ἐκ τῆς Ἑλλάδος τὴν Ἴω τοῦ Ἰνάχου καὶ αὐτὴ ἡ ἀρπαγή ἐγένετο ἀρχή τῆς μεταξύ Ἀσίας καὶ Εὐρώπης ἔχθρας >>. Οἱ κρίσεις καὶ τὰ σχόλια δικά μας . Δυότι εἶναι ἀδύνατον νὰ μὴ γίνει πόλεμος , καὶ εἰδικά ἐμφύλιος , δίχως ὑποκινητές .

Ἐπίμετρον ὑποενότητος

Γιὰ τὴν πτώση τῆς Τροίας ἔχουμε ἐπίσης πληροφορίες τὰ λεγόμενα <<ΚΥΚΛΙΑ ΕΠΗ >> ποῦ συμπληρώνουν τὴν ἱστορικὴ ἀφήγηση , δηλαδὴ τὰ << ΚΥΠΡΙΑ ΕΠΗ >> καθώς καὶ ἡ << Αἰθιοπίς >> τοῦ Ἀρκτίνου τοῦ Μιλήσιου, ἡ ὁποῖα ξεκινᾶ καὶ ἱστορεῖ τὰ γεγονότα ἀπὸ τὴν ταφή του Ἕκτορος καὶ μετά. Ἡ δὲ περισωθεῖσα ἀρχὴ τῆς << Αἰθιοπίδος >> ἡ κατ΄ ἄλλους << Αἰθιοπικά >> ἀρχίζει ὡς ἐξῆς :

<< Ὡς οἱ ἀμφίεπον τάφον Ἕκτορος ἦλθε δ΄ Ἀμαζών , Ἄρηος , θυγάτηρ μεγαλήτορος Ἀνδροφόνοιο >>.

Ἡ << Αἰθιοπίς >> τελειώνει στὴν ἔριδα Ὀδυσσέως καὶ Αἴαντος γιὰ τὸ ποιός θὰ πάρει τὴν πανοπλία τοῦ Ἀχιλλέως .

Ἕνα ἀπὸ τὰ <<Κύλια >> ἔπη εἶναι ἡ << Μικρά Ἰλιάς >> τοῦ Λέσχου ἀπὸ τὴν Λέσβο μὲ τέσσερα βιβλία ἡ ὁποία ἀφηγεῖται τὰ γεγονότα ἀπὸ τὰ πανοπλίας τοῦ Ἀχιλλέως ἕως τοῦ τέλους τοῦ πολέμου, καὶ ἀρχίζει ὡς ἐξῆς.

<< ἵλιων ἀείδω καὶ Δαρανίνην εὕπωλονης περὶ πολλὰ πάθον Δαναοί Θεράποντες Ἄρηος >>.

Ἀπὸ τοῦς ἀρχαῖους , ἡ << Μικρά Ἰλιάς >> ἐτιμᾶτο ἰδιαίτερα γιὰ τὴν παράθεση πολλῶν γεγονότων ,

Στὸ ἔργο τοῦ Ἀρκτίνου << Ἱλίου Πέρσις >> ἔχουμε τὰ γεγονότα μετὰ τὴν καταστροφή τῆς Τροίας μέ τήν εἴσοδο τοῦ << Δούρειου Ἵππου >>.

Στὸ ὡς ἄνω ἔργο τοῦ Ἀρκτίνου τοποθετοῦμε καὶ ἄλλο ἔπος , τοῦς << Νόστους >> τοῦ Ἁγίου τοῦ Τροιζηνίου ποῦ ξεκινᾶ μὲ τὴν ἐπιστροφή τῶν Άρχαῖων καὶ λήγει μὲ τὸν φόνο τοῦ Ἀγαμέμνονος καὶ τὴν τιμωρία τῶν Ὀρέστη καὶ Πυλάδη .

Οἱ << Νόστοι >> τοῦ Ἁγίου ἀπὸ τὴν Τροιζήνα ὁμοίαζαν μὲ τὴν << Ὀδύσσεια >> καὶ μετὰ μὲ τοῦς << Νόστος >> ἔχουμε τὸ ἔργον << Τηλεγόνεια >> τοῦ Εὑγάμμωνος τοῦ Κηρηναίου ὁ ὁποῖος ἀναλύει τὴν περιπέτεια τοῦ Ὀδυσσέως ἕως τὸν θάνατο του.

Ὅλα αὐτὰ , τὰ << Κύκλια Ἕπη , εἶναι πηγή πληροφοριῶν γιὰ ὅτι διεδραματίσθη στὸν Τρωικό καὶ μετὰ τῆς πτώσης τῆς Τροίας Πραγματικοὶ θησαυροί .