Ἕνα «ΕΑΜΙΚΟ» τραγούδι, ἀναφερόμενο στὴν «ἔρμη πατρίδα», ἔλεγε τὸ περίφημο: «Βαριὰ θλιμμένη προδομένη, ἀπὸ δειλοὺς προδότες γιούς σου». Ἡ Ἑλλάς, στὰ 190 χρόνια ποὺ ὑφίσταται ὡς κράτος, προδόθηκε καὶ πληγώθηκε πολλὲς φορές. Ὄχι μόνο ἀπὸ φίλους καὶ συμμάχους, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὰ ἴδια τὰ παιδιά της. Δυστυχῶς, ὁ Ἐφιαλτισμὸς καὶ ὁ Νενεκισμὸς (ἀπὸ τὸν προσκυνημένο στὸν Ἰμπραήμ, Νενέκο) εἶναι μέσα στὰ γονίδιά μας. Ὁμοίως κι ὁ ταγματασφαλιτισμός.
ΚΑΠΟΙΟΙ ἱστορικοὶ -προγενέστεροι ἐμοῦ- ὀνόμασαν τὴν Ἐπανάσταση τοῦ 1821 «προδομένη Ἐπανάσταση». Ἀλλὰ ἡ Ἐπανάσταση -παρὰ τὴν ὕπαρξη καὶ τότε πολλῶν προδοτῶν- προδίδεται στὸν παρόντα καιρό. Ἀρχικὰ ἀσημαντοποιήθηκε ἡ διδασκαλία της στὰ σχολεῖα καὶ τὰ πανεπιστήμια. Ἀκολούθως ἦλθε ἡ σκύλευση καὶ σήμερα καταφθάνει ἡ γελοιοποίηση. Δὲν θὰ μιλήσω γιὰ ἀσέβεια. Διότι «οἱ κατ’ οὐρανὸν πτύοντες τὰ ἑαυτῶν πρόσωπα πτύουσι».
ΣΕ ΛΙΓΟ θὰ μᾶς ποῦν ὅτι δὲν ὑπῆρξε καν Ἐπανάσταση· ἦταν ἕνα ἁπλὸ «ἀνεμογκάστρι». Γιατί ἁπλούστατα δὲν ὑπῆρχε ἔθνος ποὺ νὰ τὴν κάνει. Κι ὅτι αὐτοὶ ποὺ ὀνομάστηκαν Ἕλληνες ἦταν ἕνα «φύραμα» ἀνθρώπων ποὺ ἔλαβε τὴν ὀνομασία αὐτὴ ἀπὸ «νονοὺς» τοῦ ἐξωτερικοῦ. Συνεπῶς, αὐτὸ ποὺ μορφοποιήθηκε σὲ κράτος τὴν 1η Ἰανουαρίου 1822 μὲ τὸ Σύνταγμα τῆς Ἐπιδαύρου ἦταν «βαφτιστικός» του εὐρωπαϊκοῦ φιλελληνισμοῦ, δηλαδὴ καρπὸς μίας ὑπέρμετρης λατρείας πρὸς τὴν ἀρχαία Ἑλλάδα. Ἔχει, ἄλλωστε, λεχθεῖ ὅτι….
ἡ Ἐπανάσταση μᾶς ἦταν ἕνα εἶδος «θυγατρικῆς ἐταιρίας» τῆς Γαλλικῆς Ἐπαναστάσεως.
ΔΕΝ θὰ ἀμφισβητήσω τὶς ξενικὲς ἐπιρροές. Ἀλλά, ἂν δὲν ὑπῆρχε ἡ ἐνθαδικὴ μαγιά, δὲν θὰ γινόταν ποτὲ ὁ ἐπαναστατικὸς ἄρτος. Ἀκούγεται συχνὰ ὅτι οἱ τότε ἐπαναστατημένοι ἔμαθαν τὴ λέξη Ἕλλην – Ἕλληνες μετά. Δηλαδή, πρῶτα ἔγιναν κράτος καὶ μετὰ Ἕλληνες. Ὅταν ἡ σοφιστικὴ ὑποκαθιστᾶ τὴν ἐπιστήμη, μπορεῖς νὰ ἀποδείξεις ὁτιδήποτε. Γιὰ παράδειγμα, μπορεῖς νὰ ἀποδείξεις -καὶ μάλιστα βάσει μαρτυριῶν- ὅτι ὁ Γκέμπελς δὲν αὐτοκτόνησε, ἀλλὰ ὅτι ζεῖ καὶ αὐτὸς μας ὁδηγεῖ.
ΑΣ ΕΙΜΑΣΤΕ σοβαροί. Χωρὶς τὴν προΰπαρξη ἔθνους, καμιὰ Ἐπανάσταση δὲν θὰ γινόταν. Γιὰ νὰ ἐπαναστατήσεις πρέπει νὰ ὑπάρχεις ὡς σύνολο μὲ βαθιὲς καταβολὲς αὐτοσυνειδησίας. Ἀπὸ τὸ τίποτε δὲν παράγεται τίποτε. Παράδειγμα, ἡ παροῦσα πολιτικὴ καὶ πνευματική μας ἀνυπαρξία. Ὁ ἀρχαῖος φιλόσοφος Ξενοφάνης ἔχει διὰ τυπώσει μία ἀρχὴ ποὺ εἶναι κανόνας στὴ Φυσικὴ καὶ τὴν ἀνθρώπινη ζωή: «Οὐδ’ ἂν τὸ μὴ ὂν ποιῆσαι τί οὔτε ὑπὸ τοῦ μὴ ὄντος γένοιτ’ ἂν τί». Τὴ φράση αὐτὴ διεθνοποίησε ὁ Ρωμαῖος σατιρικὸς ποιητὴς τοῦ Ἃ’ μ.Χ. αἰῶνος Περσιος, μὲ τὴ δική του ἀπόδοση: «Ex nixilo nihil» (Ἐκ τοῦ μηδενὸς παράγεται μηδέν). Πῶς, λοιπόν, ἂν ἡ ἐθνικὴ ὑπόσταση τοῦ ἐπαναστατημένου λαοῦ ἦταν μηδενική, θὰ μποροῦσε νὰ προκύψει ἐθνικὸ κράτος; Τὸ γεγονὸς ὅτι στὸν παρόντα καιρὸ ἐπιδέξια μηδενικὰ ἐπιπλέουν καὶ κυριαρχοῦν εἶναι ἴσως τὸ μόνο ἰσχυρὸ ἀντεπιχείρημα.
ΩΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ἀπέκτησα τὴν ἱκανότητα νὰ βλέπω ὄχι τὸ παρελθὸν ἀλλ’ ἴσως καλύτερα τὸ παρὸν καὶ τὸ μέλλον. Αὐτὴ τὴν πολιτικὴ τῆς ἐθνοκτονίας τὴν εἶχα καταγγείλει συχνὰ μὲ τὰ ἄρθρα μου στὸν Ἐλεύθερο Τύπο σὲ παλαιότερη ἐποχή. Θὰ μποροῦσα σήμερα τὰ λεγόμενα γιὰ τὸ 1821 νὰ τὰ θεωρήσω ἀποκυήματα νοσηρῆς φαντασίας ἢ τεχνουργήματα μίας ἠροστράτειας (ἀπὸ αὐτὸν ποὺ ἔκαψε τὸ ναὸ τῆς Ἀρτέμιδος στὴν Ἔφεσο γιὰ νὰ δοξασθεῖ τ΄ὄνομά του) δοξομανίας ἢ λοξομανίας. Ὄχι, πρόκειται γιὰ μία εὐρύτερη συνωμοσία, ποὺ σκοπεῖ στὴν ὑπονόμευση τῶν πνευματικῶν καὶ ἠθικῶν θεμελίων του ἑλληνικοῦ λαοῦ. Πρόκειται γιὰ μία πολιτικὴ ποὺ «πλασάρισε» ὁ μισέλληνας Ἄγγλος πολιτικὸς λόρδος Λοντόντερι διαρκοῦντος τοῦ Ἀγῶνος: «Ἡ Ἑλλὰς πρέπει νὰ καταστεῖ ὅσο γίνεται λιγότερο ἐπικίνδυνη, ὁ δὲ λαός της νὰ γίνει μικρόψυχος, ὅπως τὰ ἔθνη τοῦ Ἰνδοστᾶν». Προφανῶς, γιὰ νὰ εἶναι εὐκολοκυβέρνητος.
Ο ΛΑΟΣ ὅμως αὐτὸς δὲν ἔγινε εὐκολοκυβέρνητος παρὰ τὰ 400 καὶ πλέον χρόνια δουλείας. Τὴ μαρτυρία γιὰ τὸν πόθο του πρὸς ἐθνικὴ ἀποκατάσταση ἀπὸ τὰ πρῶτα χρόνια της δουλείας παρέχει ὁ Τοῦρκος ἱστορικὸς Ἀχμὲτ Δζεβδὲτ μπέης μὲ τὰ ἀκόλουθα: «Ἡ πρὸς ἐπανάστασιν ροπὴ τῶν Ἑλλήνων εἶναι ὑπόθεσις παλαιά. Ὅταν ὁ σουλτάνος Μωάμεθ Β’ ὁ Πορθητὴς ἐκυρίευσε τὴν Πάλιν, ἦτο φυσικὸν ὅτι εἰς τὰς καρδίας τῶν ἡττηθέντων καὶ ὑποταγέντων Ἑλλήνων ἔμεινεν ὁ πρὸς ἐπανάκτησιν τῆς ἀνεξαρτησίας καὶ τῆς κρατικῆς ἐξουσίας πόθος».
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΕΣ ἰσχύει τὸ ἀρχαῖο λεχθέν: «Πενθεῖν οὐ χρή· Νέμεσις γάρ».
Σαρᾶντος Καργᾶκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου