Ἡ ἱστορική ἔρευνα καί ὴ τεκμηρίωση τοῦ ζητήματος τῆς Γενοκτονίας,

Ἡ ἱστορική ἔρευνα καί ὴ τεκμηρίωση τοῦ ζητήματος τῆς Γενοκτονίας, ἀνέδειξε τίς ὁμοιότητες τοῦ Κεμαλισμού μέ τον Ναζισμό. Ἡ πραγματικότητα εἶναι ὅτι οι Νεότουρκοι καί οι
Κεμαλικοί ἀπετέλεσαν τοῦς “δασκάλους” τῶν Ναζί. Ὁ Χίτλερ ἦταν θαυμαστῆς τῶν Νεότουρκων- Κεμαλικών καί εἰδικότερα τοῦ Ταλάτ καί τοῦ Κεμὰλ, ἀκολουθώντας τίς πράξεις Γενοκτονίας τους, λέγοντας τό χαρακτηριστικό “ποιός θυμᾶμαι τοῦς Ἀρμένιος”, ὅταν ξεκινοῦσε τίς δικές τοῦ ἐγκληματικές πράξεις.
Ἡ ναζιστικὴ ἐφημερίδα «Völkischer Beobachter», ἔγραφε σχετικά τό 1921: «Σήμερα οι Τοῦρκοι εἶναι τό ποιό ζωντανὸ ἔθνος Τό γερμανικό ἔθνος δέν ἔχει ἄλλη ἐπιλογὴ ἀπὸ τό νά αναγράψει τίς τουρκικές μεθόδους, μιά μέρα».


Ὁ ἱστορικός Νίκος Ψυρρούκης, στὸ ἔργο τοῦ “Μικρασιατικὴ Καταστροφή” ἔγραφε ὅτι «ἡ προσεκτικότερη μελέτη τοῦ κεμαλισμού μᾶς πείθει ὅτι πρόκειται γιὰ βαθιά ἀντιλαϊκή καί ἀντιδημοκρατική θεωρία. Ὁ φιλοναζισμός καί ἄλλες ἀντιδραστικές δοξασίες εἶναι νομοτελειακή ἐξέλιξη τοῦ κεμαλισμού….” .
Επίσης ὁ Στέφαν Ίχριγκ, στὸ βιβλίο τοῦ «Ὁ Ατατούρκ, στη φαντασία τῶν Ναζί», ὑποστηρίζει πῶς “ο Κεμὰλ ὑπήρξε πηγή ἔμπνευσις γιά τόν Χίτλερ, τονίζοντας ὅτι ο Χίτλερ εἶχε μελετήσει τή δράση τοῦ Κεμὰλ καί εἶχε ἐπηρεαστεῖ ἀπὸ τον τρόπο μέ τόν ὁποῖο εἶχε ἐξολοθρεύσει τοῦς Ἕλληνες, Ἀρμένιος καί Ἀσσύριους”.
Ἡ ἐπιτροπὴ τοῦ Τουρκικοῦ Κοινοβουλίου ποῦ φέρει τό ὄνομα τοῦ ἐγκληματία καί φασίστα Νεότουρκου Ταλάτ, ὁ ὁποῖος ἀφοῦ δολοφόνησε ἑκατομμύρια Ἕλληνες καί Ἀρμένιος, ζήτησε νά εἰσπράξει (!) τίς ἀποζημιώσεις τῶν ἀσφαλιστηρίων ζωῆς τοῦς, προκαλεῖ νεκρούς καί ζωντανούς, όλους τοῦς λαοῦς καί τοῦς ἀνθρώπους, ζητώντας τήν κατάργηση τοῦ νόμου γιά τή Γενοκτονία. Παράλληλα οἱ συνεχιστὲς τοῦ Κεμαλικού φασισμοῦ, δίνουν συγχαρητήρια στοὺς ἀρνητές της Γενοκτονίας!
Δυστυχῶς ὅλα τά παραπάνω γίνονται μέ τήν ἀνοχή τῆς Ἑλληνικὴς Δημοκρατίας, καί μέ τη “συνηγορία” ψευτοπολιτικών, ψευτοιστορικών, ψευτοδιανοούμενων καί ψευτοκαθηγητῶν, ποῦ ταυτίζονται συχνὰ – πυκνὰ μέ τον ἐθνικισμό καί φασισμό, ὑπερασπίζοντας τῆν ἄρνηση καί ὑπονομεύοντας τῆν ἀναγνώριση τῆς Γενοκτονίας.
Από τήν ἄλλη πλευρά, κανείς δέν μπορεῖ νά ἀμφισβητήσει τό γεγονός
Παρόλα αὐτά ὅμως, παρά τον Κεμαλικό Ναζισμό στὴν Τουρκία καί τοῦς λάτρεις τοῦ φασισμού παρά τήν ὑπονόμευση καί τήν ἄρνηση, ὁ ἀγώνας γιά τήν ἀναγνώριση τῆς Γενοκτονίας δέν σταματά. Παρά τά ἐμπόδια, καί τίς δυσκολίες θά νικήσουμε!

Προς την νομαρχία Χαλεπίου

Σύμφωνα μέ προγενέστερη κοινοποίηση η κυβέρνηση ἔχει ἀποφασίσει τήν ὁλοσχερῆ ἐξόντωσή τῶν διαβιούντων στὴ χώρα, Ἀρμενίων. Πᾶς ὅστις ἤθελε ἀντιταχθεῖ στὴ διαταγή αὐτὴ δἐν μπορεῖ πλέον ν΄ ἀποτελεῖ μέρος τῆς διοίκησης. Ἄνευ οὐδεμίας διάκρισης γιά τίς γυναῖκες, τά παιδιά καί τοὺς ἀναπήρους, ὁσονδήποτε τραγικὰ κί ἄν εἶναι τα μέσα ἐξόντωση καί ἀφοῦ καταπνιγεῖ ἡ φωνή τῆς συνειδήσεως πρέπει νά τεθεῖ τέρμα στήν ὕπαρξη τους.
13 Σεπτεμβρίου 1915
Ὁ Ὑπουργός Ἐσωτερικῶν
Μ. Ταλαάτ

Το μυστήριο με τον θανάσιμο τραυματισμό του κορυφαίου Έλληνα αγωνιστή Γ. Καραϊσκάκη (vid)

Η Ιστορία δεν έχει ρίξει ακόμα φως στο μυστήριο με τις φήμες για το χέρι που σκότωσε τον κορυφαίο στρατάρχη και αγωνιστή Γεώργιο Καραϊσκάκη.


Σαν σήμερα στις 23 Απριλίου του 1827, μία από τις σημαντικότερες μορφές της ελληνικής επανάστασης, ο Γεώργιος Καραϊσκάκης, υπέκυψε στο θανατηφόρο τραύμα, που δέχτηκε την προηγούμενη μέρα, ανήμερα της γιορτής του. Δευτερόλεπτα πριν εκπνεύσει, είπε ότι πυροβολήθηκε από «φίλιο» χέρι.

Ο Καραϊσκάκης αφού ελευθέρωσε όλη την Στερεά Ελλάδα, εκτός του Μεσολογγίου, της Βόνιτσας και της Ναυπάκτου, επέστρεψε στην Ελευσίνα στις 23 Φεβρουαρίου 1827.


Όταν γύρισε μετά την τετράμηνη νικηφόρα περιοδεία του, έχοντας χίλιους περίπου άνδρες, μετέφερε το στρατόπεδό του στο Κερατσίνι στα υψώματα του οποίου έχτισε «ταμπούρια» (μικρές οχυρώσεις) όπου δέχθηκε επιθέσεις των Τούρκων, ιδιαίτερα στις 4 Μαρτίου 1827.

Στις αρχές του Απριλίου του 1827 προσήλθαν και οι διορισμένοι από την Συνέλευση της Τροιζήνας (Κυβέρνηση), «στόλαρχος πασών των ναυτικών δυνάμεων», Κόχραν μαζί με τον Τσωρτς, «διευθυντή χερσαίων δυνάμεων» για να «συνδράμουν τον Αγώνα». Με τους δύο ξένους ο Καραϊσκάκης δεν είχε και τις καλύτερες σχέσεις τόσο για την τακτική του πολέμου, όσο και για την οργάνωση του στρατού. Οι διαταγές των δύο αξιωματικών «παρέλυαν» εκείνες του Καραϊσκάκη.

Αυτό οδήγησε τον Αρχιστράτηγο να επεμβαίνει προσωπικά σε όλες τις συμπλοκές, ακόμη και τις μικρότερες κάνοντας ένα μοιραίο -όπως αποδείχθηκε- σφάλμα. Μάλιστα ο Κολοκοτρώνης διεμήνυσε στον Καραϊσκάκη να αποφεύγει τις άσκοπες αψιμαχίες και ακροβολισμούς για να μη φονεύονται και οπλαρχηγοί τους οποίους «κυνηγά το βόλι». Ο Καραϊσκάκης όμως έχοντας ατίθασο χαρακτήρα, παρά τις συστάσεις και παρά την κατάσταση της υγείας του, αποφάσισε να ανακόψει τους ακροβολισμούς των Τούρκων.

Το απόγευμα της 22ας Απριλίου του 1827 έπεσαν πυροβολισμοί από ένα οχύρωμα. Κρητικοί αγωνιστές προκαλούσαν τους Τούρκους και εκείνοι απαντούσαν. Ο Καραϊσκάκης – άρρωστος βαριά από φυματίωση, έφτασε έφιππος στον τόπο της συμπλοκής. Μια σφαίρα τον τραυμάτισε θανάσιμα στο υπογάστριο. Ήταν η αρχή του τέλους.

Πώς όμως φτάσαμε στο να εικάζεται πως χέρι ελληνικό οδήγησε στο θάνατο τον αρχιστράτηγο των επαναστατημένων Ελλήνων;



Ο Δημήτριος Αινιάν, γραμματέας του Καραϊσκάκη που έγραψε την βιογραφία του το 1833, ότι ο Καραϊσκάκης πριν πεθάνει εμπιστεύτηκε στους πολέμαρχους Χατζηπέτρο και Γρίβα πως «…λέγουν ότι εν παρόδω τρόπον τινά ανέφερε εις αυτούς ότι επληγώθη από το μέρος των Ελλήνων, ότι εγνώριζεν τον αίτιον και ότι, αν ήθελε ζήση, ήθελε τον κάμει γνωστόν και εις το στρατόπεδον».

Στο ποίημα «Γεώργιος Καραϊσκάκης» του Ιωάννη Ζαμπέλιου, ο αρχιστράτηγος φέρεται να λέει προς τους Χατζηπέτρο και Γρίβα : «Αύριον αν είμαι ζωντανός ακόμη, ελάτε να σας πω έναν μυστικόν». Υποσημειώνεται όμως, ότι το «μυστικό» αυτό παρεξηγήθηκε και ερμηνεύθηκε λανθασμένα ως «δολοφονία από κάποιον Έλληνα». Η συντριπτική πλειονότητα των πρωτογενών πηγών, μεταξύ των οποίων επίσης αυτόπτες, δέχεται ότι ο Καραϊσκάκης πυροβολήθηκε από Τούρκους. Από τους νεότερους συγγραφείς ο Γιάννης Βλαχογιάννης υποστήριξε ότι ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος οργάνωσε την δολοφονία του Καραϊσκάκη. Ο Καραϊσκάκης, είτε από χέρι Τούρκου, είτε από χέρι «φίλου», την επομένη του τραυματισμού του, ανήμερα της ονομαστικής του εορτής κατέληξε.

Λέγεται δε ότι ο Κολοκοτρώνης όταν έμαθε για τον θάνατο του Καραϊσκάκη, έπιασε τα μάγουλά του, δίπλωσε τα πόδια σταυροπόδι και θρήνησε γοερά!

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΡΟΙΔΗΣ (1835 - 1904 )

)

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΡΟΙΔΗΣ (1835 - 1904 
 Τὸ ὅραμα τοῦ Εἰκοσιένα ἔχει π
αρομοιασθῇ μὲ πανέμορφο λουλούδι ποὺ ὅμως δὲν πρόλαβε νὰ ἀνθήσῃ . Οἱ προσδοκίες τῶν Ἀγωνιστῶν ἔπεσαν γρήγορα στό κενό. Τό νεοσύστατο ἑλλαδικὸ κρατίδιο ἄφηνε ἔξω άπ΄ ὅρια του μεγαλύτερο μέρος τοῦ Ἑλληνισμοῦ, καὶ ταυτόχρονα ἡ ὀντότητα του γινόταν ἕρμαιο τῶν ἐξουσιῶν τῆς δύσης. Ὅμως παρὰ τὴν οἰκτρή του κατάσταση ἕνα πρᾶγμα κατώρθωσε νὰ πετύχη: Tὴ δολοφονία τοῦ Νεοελληνικοῦ Διαφωτισμοῦ. Ἔχοντας ὡς κύρια ἱδεολογική του βάση τὴ χριστιανική παράδοση τοῦ Βυζαντίου, ἀνεδείχθη ὁ καταστροφέας κάθε προσπάθειας πνευματικῆς ἀνάπλασης τοῦ Ἑλληνισμοῦ . Ἡ ἀναγέννηση τοῦ Ἑλληνικοῦ Πολιτισμοῦ στὴν Εὐρώπη διήνυε ἤδη ὥριμη, γι' αὐτὸ ἔπρεπε νὰ σηκωθοῦν μεσαιωνικὰ τείχη, ὥστε νὰ ἀποφευχθῇ ἡ ἀπανασύνδεση τῆς νέας Ἑλλάδος μὲ τὸ παρελθὸν της. Οἱ Δάσκαλοι τοῦ Γένους, ὡς ἄλλοι πολεμιστές τοῦ 21 ἐπιδίωξαν μὲ ὅλη τὴ δύναμη τῆς ψυχῆς τους νὰ φέρουν τὰ φῶτα τῆς Εὐρώπης -φῶτα Ἑλληνικὰ - στὴν ἀγωνιζόμενη πατρίδα, χτυπήθηκαν ὅμως ἀλύπητα. Ὁ Κλῆρος βυσσοδομώντας τοὺς συκοφαντοῦσε ,οἱ δὲ κρατικὲς ἀρχὲς τούς ἐξουδετέρωναν χάριν τῆς προστασίας τοῦ χριστεπωνύμου πληρώματος ἀπ΄ τά κοινὰ δαιμόνια. Τὸ τέλος τῆς ἀπόπειρας τῶν λίγων αὐτῶν Ἑλλήνων νὰ ἐπανελληνίσουν τὴ Ρωμιοσύνη πρέπει νὰ τοποθετηθῆ στὸ ἔτος 1853 Τότε στὸ Λοιμοκαθαρτήριο τῆς Σύρου παίχθηκε ἡ τελευταία πράξη τοῦ δράματος: Οἱ κρατικές ἀρχές καθ΄ ὑπόδειξιν τοῦ Κλήρου, ἄνοιξαν τὴν κοιλία τοῦ ἀποθανόντος ἀπ΄ τὶς κακουχίες καὶ τὶς διώξεις Καῒρη καὶ τὴ γέμισαν μὲ ἀσβέστη << πρὸς ἐξόντωσιν τῶν δαιμόνων ποὺ ἐνοικοῦσαν ἐν αὐτῆ...>>² Ἔκτοτε ἡ ἑλλαδικὴ << Διανόηση>> φρόντισε νὰ ἐπιβάλῃ καὶ στερεώση ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερο τὸν ἑλληννοχριστιανικό >> μῦθο καὶ νὰ τὸν καταστήσης ἐπίσημη κρατικὴ ἰδεολογία καὶ δομικὸ στοιχεῖο τῆς νεοελληνηκῆς ἐθνικῆς συνείδησης -Πρᾶγμα ποὺ πανηγυρικὰ ἐπέτυχε . Παρέργως ἀσχολήθηκε μὲ ζητήματα ἀνόητα ἤ καταστρεπτικὰ ὅπως ἡ Μεγάλη Ἰδέα , ὁ Μαρξισμός καὶ τὰ τρέχοντα πολιτικὰ στὴν ἑκάστοτε μορφή τους. Ἔως σήμερα ἐλάχιστοι τῶν ἑλλήνων μπόρεσαν νὰ συλλάβουν ἱστορικὰ τὴ διαχρονικἠ πορεία τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ τὶς αἰτίες τῆς σύγχρονης πνευματικῆς του κακοδαιμονίας καὶ ἰδεολογικῆς συγχύσεως ψήγματα ἱστορικῆς αὐτοσυνειδησίας καὶ ἀποπειρες κατανοήσεως τῆς παρακμῆς τοῦ παρόντος συναντῶνται σέ ἀρκετοὺς λογίους (ποιητές, λογοτέχνες) ὁπως καὶ σὲ ἐλάχιστους πολιτικούς πού τελικῶς ὅμως ἀδυνατοῦν νὰ ἀποτινάξουν τὰ κατεστημένα.

Μοναδική φωτογραφία-ντοκουμέντο : Παράδοση του οχυρού Ρούπελ

 

Μοναδική φωτογραφία-ντοκουμέντο : Παράδοση του οχυρού Ρούπελ στις 10 Απριλίου του 1941 (fb : Φράγκος Φρ.)

Μπαϊρον

                     

                                                      Λευτεριά  γιὰ  λίγο πάψε  

                                                        νά χτυπᾶς  μὲ  τό  σπαθι.

                                                        Τώρα  σίμοσε  καὶ   κλάψε 

                                                           εἰς  τοῦ  Μπαϊρον  τό  κορμί

ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΞΑΝΑ! Ἡ ᾗττα ποὺ οι Τοῦρκοι δέν θά ξεχάσουν ΠΟΤΕ

«Ἔφθασεν ὁ Ὀδυσσεὺς», γεμάτη ΠΙΚΡΕΣ ἡ ἱστορία τους...

Ἡ Μάχη τῶν βασιλικῶν

Ἢ μάχη στὰ Βασιλικὰ θεωρεῖται ἡ σημαντικότερη ποὺ δόθηκε στήν  Ἀνατολικὴ Στερεά.

Ἀποτέλεσε τήν μεγαλύτερη νίκη τῶν Ἑλλήνων στήν  περιοχή, ἡ ὁποία ἔσωσε τήν ἐπανάσταση στὰ πρώτα της βήματα.

ΡΟΥΜΕΛΗ

Μαζί μέ τήν Πελοπόννησο ἐκδηλώθηκε ἡ ἐπανάσταση στήν  Ρούμελη, τον Μάρτιο του 1821! Δύο μῆνες χρειάστηκαν οἱ Ἕλληνες γιά νά πάρουν πίσω τό μεγαλύτερο μέρος τῆς ὑπαίθρου καί τίς σημαντικότερες πόλεις ἀπὸ τά χέρια τῆς Τουρκιάς.

Ὁ Χουρσίτ πασσᾶς πολιορκοῦσε τον Ἀλῆ πασᾶ στὰ Γιάννενα. Ὡστόσο, ὅταν ἔμαθε  γιά τήν ἐξέγερση τῆς Ἀνατολικῆς Στερεάς, ἔστειλε 8.000 πεζούς καί 800 ἱππεῖς μέ ἐπικεφαλῆς τον Κιοσέ Μεχμέτ πασᾶ καί τον Ἀλβανό  Ὀμέρ Βρυώνη!

Ἤθελαν νά καταπνίξουν τον ξεσηκωμό στήν  Ρούμελη καί μετά νά διαλύσου στήν  Πελοπόννησο, τήν πολιορκία τῆς Τριπολιτσάς.

Οἱ μάχες γιά νά ἀνακοπεῖ ἡ κάθοδος τῶν Τούρκων πρός τήν Πελοπόννησο ἦταν δύσκολες:

Ἀλαμάνα (23 Ἀπριλίου 1821), Ἀθανάσιος Διάκος,

Χάνι τῆς Γραβιᾶς (8 Μαΐου), Ὀδυσσέας Ἀνδροῦτσος

Βρυσάκια τῆς Εὐβοίας (15 Ἰουλίου), Ἀγγελής Γοβγίνας.

Τελικά οι Ἕλληνες τοῦς καθήλωσαν στήν Βοιωτία. ἐκεῖ οι Τοῦρκοι ἀνήμεναν ενισχύσεις.

ΝΕΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ

Τόν Αὔγουστο τοῦ 1821 οι Τοῦρκοι ὀργάνωσαν νέα, ἐνισχυμένη ἐκστρατεία κατά τῆς Πελοποννήσου.

Μία δύναμη ἀπὸ 8.000 ἐνόπλους – οι περισσότεροι ἔφιπποι – καί πλῆθος ἅμαξες φορτωμένες μὲ ἐφόδια, με ἐπικεφαλῆς τον γνωστό ἀπὸ τήν εκστρατεία τῆς Χαλκιδικής, Μπεϊράν πασᾶ, ὧς ἐπικεφαλῆς, κατέβηκε ἀπὸ τήν Λάρισα καί στρατοπέδευσε στὸ Ζητούνι (Λαμία).

Τὴν ἴδια στιγμή, 4.000 ἄνδρες με ἐπικεφαλῆς τον Μαχμούτ πασᾶ τῆς Δράμας στρατοπέδευσαν στόν Δομοκό.

Τό σχέδιο τῶν Τούρκων ἦταν νά ἐνωθοῦν ὅλοι αὐτοί μέ τίς δυνάμεις τοῦ Κιοσέτ Μεχμέτ πασᾶ καί τοῦ Ὀμέρ Βρυώνη, προελαύνοντας στήν Πελοπόννησο γιά νά λύσουν τήν πολιορκία τῆς Τριπολιτσάς.

Μόλις τὸ ἔμαθαν οι Ἕλληνες ἀποφάσισαν νά στήσουν ἐνέδρα στά στενά τοῦ δημοσίου δρόμου τῶν βασιλικῶν, ἐκεῖ ποῦ βρίσκεται τὸ ὁμώνυμο χωριό τῆς Φθιώτιδας.

 1.600 Ἕλληνες τοποθετήθηκαν, σύμφωνα μέ τὸ σχέδιο τοῦ Δυοβινιώτη ὧς ἐξῆς:

Στὸ πυκνό δάσος στὴν εἴσοδο τῆς διάβασης ὁ Δυοβουνιώτης

Στὸ  ἐσωτερικό δεξιὰ ὁ Ἀντώνης Κοντοσόπουλος

1. Ἀριστερά ὁ Κομνάς Τράκας, ὁ Κώστας Καλύβας καί ὁ Κώστας Μπίτης

Στὴν ἔξοδο τῆς διάβασης ὁ Γκούρας, ὁ Πανουργιάς καί ὁ γιὸς τοῦ ἀρχηγοῦ, ὁ Γιώργος Δυοβουνιώτης, ὁ ὁποῖος καί περιέγραψε τήν μάχη γιά νά φτάσει σήμερα στὰ χέρια μας.

Τελικά στίς 23 Αὐγούστου οἱ Τοῦρκοι, ἀφοῦ εἶχαν στρατοπεδεύσει ἐκεῖ κοντά, ἔστειλαν ἕνα σῶμα ἀπὸ 300 πεζούς στὴ Φοντάνα καί 200 ἱππεῖς στὰ βασιλικά γιὰ ἀνίχνευση.

Καθώς οἱ ἱππεῖς προχωροῦσαν… ἀνενόχλητοι στὸ ἐσωτερικό τῆς διάβασης, οἱ κρυμμένοι μέσα στὸ δάσος Ἕλληνες τοῦς ἐπιτέθηκαν αἰφνιδιαστικά καί τοῦς ἀποδεκάτισαν. Ἀνάλογη τύχη εἶχαν καί οἱ Τοῦρκοι πεζοὶ στήν Φοντάνα.

Στίς 26 Αὐγούστου τὸ πρωῒ ὁ Μπεϊράν πασᾶς πῆγε μέ ὅλον τον στρατό του γιὰ νά ἀνοίξει τὰ στενά τῶν βασιλικῶν. Μόλις οἱ Τοῦρκοι ἔφασαν στήν εἴσοδο, ἄρχισαν τοῦς κανονιοβολισμούς. Ἔπειτά ἐπιτέθηκαν στοὺς ἅνδρες τοῦ Κοντοσόπουλου καί τοῦ Καλύβα, τοῦς ὁποίους ἀνάγκασαν νά ὀπισθοχωρήσουν, ὅπως καί τίς δυνάμεις τοῦ Γκούρα, ποῦ εἶχε προστρέξει σὲ βοήθεια. 

                    Τό σημεῖο που κατατροπώθηκαν οἱ Τοῦρκοι στά Βασιλικά:

ΑΜΥΝΑ ΕΛΛΗΝΩΝ

Ὁ Γκούρας καί οι ἄλλοι ὁπλαρχηγοί ὀχυρώθηκαν σὲ ἕνα ἐρημοκλήσι καί ἐκεῖ ἀντέταξαν ἄμυνα. Ἐκεῖ ἔσπευσαν καί 250 Λιβαδίτες. Ὁ ἐρχομός τους ἔδωσε νέα τροπὴ στήν μάχη.
Με την κραυγή «Έφθασεν ο Οδυσσεύς», ο Γκούρας διέταξε γενική επίθεση, ενώ ο ίδιος μαζί με τον Γιάννη Ρούκη, τον οπλαρχηγό του Οδυσσέα Ανδρούτσου, έκαναν κυκλωτικό ελιγμό και βρέθηκαν στα νώτα του εχθρού, που χτυπηθεί και από τους άνδρες του Δυοβουνιώτη, οι οποίοι είχαν στήσει ενέδρα στο δάσος, αλλά και από τις δυνάμεις του Παπαντρέα, που είχαν σπεύσει από την Φοντάνα.

Ἀκολούθησε σφοδρή μάχη! Ἡ τοποθεσία ἦταν στενή καὶ ἔτσι δὲν μποροῦσαν νά ἀναπτυχθοῦν οἱ πεζοὶ οὔτε καί νά δράσει τό ἱππικὸ του Μπεϊράν πασᾶ.

Οἱ ἀγαρηνοί, πανικοβλημένοι, βαλλόμενοι ἀπὸ ὅλες τίς πλευρές, ὑπέστησαν τεράστιες ἀπώλειες.

Ἀπό τοῦς 8.000 Τούρκους σκοτώθηκαν περισσότεροι ἀπό τό ἕνα τρίτο. Οἱ ἀπώλειες τῶν Ἑλλήνων ἦταν μικρές, περίπου 50 νεκροὶ καί τραυματίες, ἐνῶ τά λάφυρα ποῦ ἀποκόμισαν ἦταν ἄφθονα.

Ὁ Μπεϊράν πασᾶς ἀποσύρθηκε πανικόβλητος στήν Λαμία!

Ἡ μάχη στά Βασιλικά ἦταν ἡ σημαντικότερη ποῦ δόθηκε στήν Ἀνατολική Στερεά ἀπὸ τήν ἔναρξη τοῦ Ἀγώνα, καθώς ἀποδεκατίστηκε μία πολύ ἰσχυρὴ τουρκική δύναμη.

Μία ἀπὸ τίς ΗΤΤΕΣ ποῦ οἱ Τοῦρκοι δέν θά ξεχάσουν ΠΟΤΕ!

                                                                                                                                                                                                                                                   

Τα μυστικά ονόματα των Θεών: μαγικές δυνάμεις και ανθρώπινες αδυναμίες

 

Τα μυστικά ονόματα των Θεών: μαγικές δυνάμεις και ανθρώπινες αδυναμίες

Εισαγωγή
Είναι γεγονός πως τις τελευταίες δεκαετίες η παραδοσιακή Ελληνική θρησκεία, ολοένα και περισσότερο βγαίνει από την αφάνεια και γίνεται προσιτή σε αρκετό κόσμο. Δυστυχώς, όμως, καθώς το ενδιαφέρον μεγαλώνει πληθαίνουν και οι περιπτώσεις διαστρεβλώσεων, περίεργων συγκρητισμών ή και απροκάλυπτης χρήσης πτυχών της θρησκείας μας για άλλους σκοπούς από επιτήδειους.




Η δυσκολία κατανόησης πολλών πραγμάτων λόγω των διαφορετικών προσλήψεων με τις οποίες οι περισσότεροι μεγαλώσαμε, η επέλαση των new-age θεωριών με ότι αυτό συνεπάγεται καθώς και η ψυχολογική αδυναμία, η οποία οδηγεί τους ανθρώπους να αναζητούν το τερατώδες και το παραμυθώδες έχουν κάνει σε πολλές περιπτώσεις ζημιά, κρύβοντας την ουσία κάτω από πολλά στρώματα εικασιών, ψευδών πληροφοριών και εντέχνως προβαλλόμενων "εξαιρέσεων", με αποτέλεσμα όσο μεγαλώνει ο αριθμός τέτοιων περιπτώσεων, τόσο περισσότερο να κρύβεται η πραγματικότητα από τους ενδιαφερόμενους. Και ενώ οι κραυγαλέες περιπτώσεις τύπου δρακονιανών, Ελ και Νεφελίμ είναι ευκόλως παραβλέψιμες και ίσως τελικά ασήμαντες καθώς παρά τον σαματά που προκαλούν αντιμετωπίζονται με την ελάχιστη λογική η οποία είναι κοινό κτήμα των ανθρώπων, άλλες περιπτώσεις απαιτούν αρκετή γνώση, ακόμα περισσότερη εμβάθυνση και μια δύσκολα κατορθωτή στις ημέρες μας ψυχική ισορροπία και ενδυνάμωση, ώστε να μην παρασύρουν.

Είναι γνωστοί οι ψυχολογικοί μηχανισμοί, ειδικά σε περιπτώσεις συνόλων, οι οποίοι, οδηγούν τους ανθρώπους στο να δένονται με "μυστικά" και να αναβαθμίζουν το εγώ και την αυτοεκτίμηση τους ως δήθεν κάτοχοι κάποιας "κρυφής" γνώσης ενώ ταυτόχρονα εκχωρούν συναισθηματικά και ψυχικά τον εαυτό τους στον αρχικό κάτοχο του "μυστικού" που τους "μύησε". Έτσι το κυριότερο πεδίο δράσης των επιτηδείων είναι τόσα χρόνια τα μυστήρια, οι "χαμένες γνώσεις" και οι "αποκαλύψεις", στην περίπτωση μας τα Ελληνικά μυστήρια και ότι σχετίζεται με αυτά. Δεν είναι λοιπόν να απορούμε πως τελικά κυκλοφορούν περισσότερα πράγματα για τα δήθεν "μυστήρια" παρά για τα φανερά και γνωστά, πράγμα που απλά σημαίνει πως οι άνθρωποι χωρίς να έχουν την πρώτη βασική γνώση, αγκαλιάζουν κατευθείαν τις συνήθως ψευδείς "αποκαλύψεις" και όντας αφύλακτοι αναζητούν συνεχώς το εξωφρενικό το οποίο θα συγκινήσει την καλλιεργημένη περιέργεια τους.

Μια τέτοια πρόσφατη περίπτωση για την οποία τελευταία λαμβάνω πολλές ερωτήσεις (αφού έχουν λυθεί τα προβλήματα για τα μυστικά των Ελευσινίων των μυστηρίων της Σαμοθράκης κτλ), φαίνεται πως κινείται γύρω από τα δήθεν μυστικά ονόματα των θεών. Δεν γνωρίζω πως χρησιμοποιείται αυτή η "γνώση" από τους επιτήδειους καθώς τίποτα συγκεκριμένο δεν μου έχει μεταφερθεί, εξάλλου η μεγαλύτερη επιτυχία τέτοιων εγχειρημάτων έγκειται στην ασάφεια των διατυπώσεων ώστε να φαντάζεται ο καθένας ότι θέλει. Προφανώς, όμως, κάποιοι θα θεωρούν πως τους δίνει κάποια μαγική δύναμη ή έστω κάποια πλεονεκτήματα έναντι αυτών που δεν τα γνωρίζουν, οπότε αυτό που θα επιχειρήσουμε στο παρόν θα είναι μια γενική εξέταση του θέματος και μια προσπάθεια ελέγχου για το εάν τέτοιες αντιλήψεις παρατηρούνται στον Ελληνικό πολυθεϊσμό ή αλλού, τι περιλαμβάνουν και τελικά από που προέρχονται.

Τα Ελληνικά Μυστήρια

Πρωτίστως θα πρέπει να ξεπεράσουμε την πρώτη ασάφεια, η οποία σχετίζεται με την ίδια την χρήση της λέξης "μυστικό" σε σχέση με τα ονόματα των θεών. Με την σημερινή της χρήση, ως κάτι γνωστό σε λίγους, προφανώς και δεν πρέπει να συγχέεται με την αρχαία έννοια του αρρήτου. Δηλαδή αυτού που δεν λέγεται. Το άρρητο δεν συνεπάγεται και μυστικό, αλλά απλά το μη εκφερόμενο κάτω από διάφορες συνθήκες (η αντίστοιχα εκφερόμενο μόνο κάτω από ειδικές συνθήκες). Μια τέτοια περίπτωση είναι αυτή που αφορά τα αρχαιοελληνικά μυστήρια ή/και τα λατρευτικά ονόματα/επίθετα θεών και θεαινών μυστηριακών λατρειών. Η πιο χαρακτηριστική τέτοια περίπτωση αφορά τις δύο θεές της Ελευσίνας. Ενώ δηλαδή είναι πασίγνωστες και αναφέρονται με τα ονόματα τους συχνά, Δήμητρα και Περσεφόνη, στο πλαίσιο της μυστηριακής, ή και άλλης, λατρείας από σεβασμό στον άρρητο χαρακτήρα αυτής, ο οποίος καλύπτει το σύνολο της λατρείας, αναφέρονται με ευφημισμούς όπως Δέσποινα ή Κόρη.

Θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει πως αυτές είχαν κάποια άλλα ονόματα, τα μυστικά με την σημερινή έννοια, τα οποία λίγοι κατείχαν; Φυσικά αν και λόγω έλλειψης αποδείξεων κάτι τέτοιο μάλλον θα συνεπαγόταν ύποπτους σκοπούς. Αντιθέτως, το ψευδές μιας τέτοιας θέσης συνάγεται από τον Ηρόδοτο, όταν γράφει για την Αιγυπτιακή θρησκεία και τον Όσιρι. Ενώ σε όλο του το κείμενο και μεταφέροντας μύθους ο Ηρόδοτος κατονομάζει τον θεό κανονικά με το όνομα του, όταν προσεγγίζει λατρευτικά θέματα, δείχνει ένα άγχος στο να μην το κάνει. Πιστεύοντας, ο Ηρόδοτος, στην ομοιότητα μεταξύ των Ελευσινίων μυστηρίων και αυτών της Αιγύπτου (της Ίσιδας και του Όσιρη) εφαρμόζει την Ελληνική αντίληψη του αρρήτου και δεν κατονομάζει τους θεούς, ενώ φυσικά τους γνωρίζει και τους αναφέρει ρητά σε άλλο μη λατρευτικό πλαίσιο. Σε όλα αυτά δεν υπάρχει καμία υπόνοια πως ο Ηρόδοτος πιστεύει πως ο Όσιρις έχει κάποιο άλλο μυστικό όνομα το οποίο δεν λέει.

Η πιο εξεζητημένη περίπτωση, με την οποία θα κλείσουμε το ζήτημα σε σχέση με τα Ελληνικά μυστήρια, είναι αυτή των Μεγάλων Θεών της Σαμοθράκης(παρόμοια αναφέρονται και ως Μεγάλες θεές για την Ελευσίνα η Δήμητρα και η Περσεφόνη). Ακριβώς επειδή πρόκειται για τοπική μυστηριακή λατρεία (και ίσως αρχικά μη Ελληνική σύμφωνα με το τι υποστηρίζουν αρκετοί μελετητές 1 ) για την οποία σχεδόν τίποτα δεν έχει σωθεί, θεριεύουν και οι εικασίες. Όπως και να έχει είναι πιθανό οι θεοί της Σαμοθράκης, όπως και αλλού να είχαν άρρητα ονόματα τα οποία χρησιμοποιούνταν μόνο εντός της λατρείας. Και έτσι φαίνεται να ισχύει αν δεχτούμε την αναφορά των Ελληνιστικών χρόνων του Μνασέα που μας σώζεται από τα σχόλια στον Απολλώνιο Ρόδιο.

μυούνται δε Σαμοθράίκηι τοις Καβείροις, ώς Μνασέας φησί. και τα ονόματα αυτών ο' τον αριθμόν. Αξίερος Αξιόκερσα Αξιόκερσος <Κασμίλος>. Αξίερος μέν οϋν έστιν ή Δημήτηρ, Αξιόκερσα δε η Περσεφόνη, Αξιόκερσος δέ ο Αιδης- ο δε προστιθέμενος τέταρτος Κάσμιλος ό Έρμης εστίν, ώς ιστορεί Διονυσόδωρος. 2
Ήταν αυτά τα άρρητα ονόματα μυστικά με την σημερινή έννοια, προφανώς και όχι αφού τα ξέρει ο Μνασέας και ο σχολιαστής του Απολλώνιου χωρίς οι ίδιοι να έχουν μυηθεί. Προφανώς, όμως, δεν ήταν και σεβαστικοί ώστε να διατηρήσουν το άρρητον και να μην τα αναφέρουν.

Όπως εν συντομία δείξαμε, τουλάχιστον σε σχέση με τα γνωστότερα Ελληνικά μυστήρια, το άρρητον δεν ταυτίζεται με το μη γνωστό ή μυστικό, όπως επίσης από πουθενά δεν υποστηρίζεται κάποιο ιδιαίτερο κέρδος, κατοχή κάποιας δύναμης, για αυτούς που τα γνωρίζουν και αυτή είναι η χαρακτηριστική Ελληνική θέση στο θέμα. Σε περιπτώσεις σεβασμού λατρευτικής παράδοσης τα ονόματα δεν λέγονται, αλλά δεν είναι "μυστικά", ούτε υπάρχει κάποια δύναμη σε αυτά. 3

Ρώμη

Ας δούμε, όμως, μια περίπτωση που προσεγγίζει περισσότερο την πίστη στην μαγική δύναμη μυστικών ονομάτων των Θεών. Αυτή την βρίσκουμε σε μια ειδική περίπτωση στους Ρωμαίους και αφορά το ίδιο το όνομα της πόλεως της Ρώμης και της πολιούχου θεότητας. Μια διαδεδομένη αντίληψη των Ρωμαίων ήταν πως η πολιούχος θεότητας μιας πόλης μπορούσε να "δωροδοκηθεί" από έναν αντίπαλο, συνήθως με την υπόσχεση ακόμα μεγαλύτερων τιμών από αυτές που είχε στην πόλη της, ώστε να σταματήσει να παρέχει προστασία σε αυτήν. Μια τέτοια κίνηση θα άφηνε εκτεθειμένη και χωρίς θεϊκή προστασία την πόλη, δίνοντας στους επίδοξους κατακτητές το πλεονέκτημα. Οι ίδιοι οι Ρωμαίοι μάλιστα, συχνά σε πολιορκίες εχθρικών πόλεων, είχαν καταφύγει σε αυτό το τέχνασμα καλώντας την πολιούχο θεότητα να εγκαταλείψει την πόλη που προστάτευε και να λάβει ακόμα μεγαλύτερες τιμές στην Ρώμη. Είχαν και ειδική τελετή γι' αυτό την οποία ονόμαζαν Evocatio.

Έχοντας αυτή την αντίληψη οι Ρωμαίοι, είναι φυσικό να ήθελαν οι ίδιοι να προστατευτούν και να μην μπορούν οι εχθροί τους να πράξουν κάτι αντίστοιχο. Ο καλύτερος βέβαια τρόπος για να εξασφαλίσουν αυτό το αποτέλεσμα ήταν να κρατήσουν κρυφό το όνομα της δικής τους πολιούχου θεότητας, ή αλλιώς το μυστικό όνομα της Ρώμης (4) το οποίο ήξεραν μόνο κάποιοι ιερείς και αξιωματούχοι της πόλης. Υπάρχει μάλιστα και η περίπτωση του Quintus Valerius Soranus, ο οποίος λέγεται πως καταδικάστηκε σε θάνατο γιατί αποκάλυψε το μυστικό όνομα της Ρώμης ή όπως περιγράφει ο Maurus Servius Honoratus:

Ο αντιπρόσωπος του λαού (Tribune), Valerius Soranus τόλμησε να αποκαλύψει αυτό το όνομα, όπως μας πληροφορεί ο Varro και πολλές άλλες πηγές. Μερικοί λένε πως σύρθηκε από την Σύγκλητο και πως τον σταύρωσαν. Άλλοι λένε πως τράπηκε σε φυγή φοβούμενος τα αντίποινα, αλλά τελικά συνελήφθη στην Σικελία από ένα Πραίτορα ο οποίος και τον εκτέλεσε κατά παραγγελία της Συγκλήτου.

Έκτοτε πολλές υποθέσεις έχουν γίνει για το μυστικό όνομα της Πόλης και της προστάτιδας θεότητας. Αρκετοί την ταυτίζουν με την δυσκολονόητη θεά Angerona, η οποία απεικονίζονταν όπως μαθαίνουμε με το δάχτυλο στα κλειστά χείλη, σχηματίζοντας το γνωστό σημείο της σιωπής. Λαμβάνοντας, όμως υπόψη την αγάπη των Ρωμαίων για τους αναγραμματισμούς αλλά και την ιδιαιτερότητα του διπλού ναού της Ρώμης/Venus(Αφροδίτης), άλλοι υπέθεσαν πως το μυστικό όνομα της πόλης είναι το Amor,ο Έρως (5) . Όποιο, όμως, και να ήταν το μυστικό, φαίνεται πως η Ρωμαϊκή αυτή αντίληψη - εν πολλοίς διαμορφωμένη από παλαιότερο Ετρουσκικό υπόστρωμα - δεν είχε κάτι αντίστοιχο στην Ελλάδα, όπου ναι μεν έχουμε θεούς και θεές πολιούχους αλλά αυτοί δεν καλύπτονται με ένα τέτοιο πέπλο μυστηρίου (6). Επιπροσθέτως, συγκρινόμενες οι Ελληνικές αντιλήψεις περί πολιούχου θεότητος με τις αντίστοιχες περί Ρωμαϊκής προστάτιδας θεότητος, παρουσιάζονται αρκετά διαφορετικές καθώς στους Λατίνους αυτή η πίστη σε προστάτιδες "δυνάμεις" είναι γενικευμένη και μπορούμε να υποθέσουμε αντίστοιχο "άγχος" κατονομασμού των ονομάτων σε μερικές ακόμα περιπτώσεις κοιτώντας και τους γενικούς όρους με τους οποίους αναφέρονται παρόμοιες "δυνάμεις". Ο προσωπικός δαίμον για παράδειγμα με την γενική ονομασία Genius και Juno (για τις γυναίκες) (7), ή οι οικογενειακοί θεοί Lares και Penates κτλ.(8)

Παρόλα αυτά η όλη πρακτική του Evocatio από την οποία προκύπτει η ανάγκη να κρατηθεί "κρυφό" το όνομα φαίνεται να μην υπήρχε εξ' αρχής αλλά πως προέκυψε σταδιακά ως αντιστάθμισμα σε μια "πραγματική" υλική βεβήλωση των ιερών μιας πόλης ώστε οι πολιούχοι θεοί της να την εγκαταλείψουν αφήνοντας την έκθετη στους εχθρούς. Αυτή φαίνεται να είναι η αρχική πρακτική, αρκεί να θυμηθούμε την περίφημη περίπτωση με το ιερό ξόανο της θεάς Αθηνάς στην Τροία, το γνωστό Παλλάδιον, το οποίο κλέψανε από την Ακρόπολη οι Οδυσσέας και Διομήδης, πράξη η οποία έπρεπε να προηγηθεί του εγχειρήματος του Δουρείου Ίππου για την επιτυχή κατάληψη της πόλης από τους Αχαιούς. Φαίνεται, λοιπόν, πως αυτή η "μαγική" πρακτική, αρχικά είχε έναν υλικό χαρακτήρα (η προστασία δεμένη με το ξόανο η άλλο φυσικό αντικείμενο αντιπροσωπευτικό της θεότητος) και δεν περιλάμβανε καμιά μυστική γνώση ονομάτων ή κάτι ανάλογο, αντίληψη η οποία ακόμα και στους Ρωμαίους μόνο ως μετέπειτα διαμορφωμένη μπορεί να ειδωθεί.

Αίγυπτος

Μιλώντας, όμως για "μαγικές" πρακτικές αξίζει να εξετάσουμε και την περίπτωση του κατεξοχήν λαού κατόχου τέτοιων γνώσεων (τουλάχιστον όπως πίστευαν για αυτούς οι ίδιοι οι Έλληνες και Ρωμαίοι) τους Αιγυπτίους, στους οποίους διακρίνεται αρκετά καθαρότερα η πίστη περί της δύναμης των ονομάτων και η μυστικότητα αυτών σε τέτοιες περιπτώσεις. Στους Αιγύπτιους, ως γνωστόν, πολλές μαγικές αντιλήψεις ήταν αρκετά συνυφασμένες με την θρησκεία αντίθετα από τους Έλληνες στους οποίους η "μαγεία" παρέμεινε ένα περιφερειακό φαινόμενο (9). Ένας γνωστός μύθος για την Ίσιδα και τον Ρά αποτελεί ένα πολύ καλό παράδειγμα για το θέμα που μας απασχολεί (10).

Ο μύθος μας λέει πως αρχικά η Ίσις δεν ήταν θεά αλλά μια ισχυρή μάγισσα η οποία θέλησε όμως να ομοιάσει στους θεούς. Για να το επιτύχει - μέσω ενός ειδικού ξορκιού- έπρεπε να μάθει το μυστικό/μαγικό όνομα του Ρά, του πρεσβυτέρου των θεών. Αυτός λέγεται πως ήταν γερασμένος, πως παρέπαιε και πως του έσταζαν τα σάλια (sic), τα οποία μάζεψε η Ίσις για να κατασκευάσει το μαγικό φίλτρο. Η θεά τοποθέτησε ένα φίδι στον δρόμο που χρησιμοποιούσε κάθε μέρα ο θεός και όταν αυτός πέρασε μαζί με την συντροφιά των άλλων θεών αυτό τον δάγκωσε και το δηλητήριο χύθηκε στο σώμα του. Και ο Θεός είπε:
"Ελάτε σε μένα ω παιδιά μου, απόγονοι του σώματος μου. Είμαι ένας πρίγκιπας, ο υιός ενός πρίγκιπα, το θεϊκό σπέρμα ενός θεού. ο πατέρας μου επινόησε το όνομα μου. ο πατέρας και η μητέρα μου, μου έδωσαν το όνομα μου. και αυτό παρέμεινε κρυφό μέσα στο σώμα μου απ' όταν γεννήθηκα, έτσι ώστε κανείς μάγος να μην αποκτήσει δύναμη πάνω μου. Βγήκα έξω για να θαυμάσω αυτό που έχω φτιάξει, περπάτησα τις δύο περιοχές που δημιούργησα και ιδού! κάτι με τσίμπησε. Τι ήταν δεν γνωρίζω. Ήταν φωτιά ή μήπως νερό; Η καρδιά μου φλέγεται και η σάρκα μου τρέμει, όλα μου τα μέλη τρέμουν. Φέρτε μου τα παιδιά των θεών που κατέχουν τα ιαματικά λόγια και χείλια που κατανοούν, αυτών που η δύναμη φτάνει τους ουρανούς."

Έτσι οι θεοί κάλεσαν εκεί την Ίσιδα, η οποία ρώτησε τον θεό τι έχει και αυτός περιέγραψε ξανά την κατάσταση του. Και τότε η Ίσιδα του είπε:

"Δώσε μου το όνομα σου θεϊκέ πατέρα γιατί θα ζήσει αυτός που θα κληθεί με το όνομα του" και έλαβε την απάντηση:

"Δημιούργησα τους Ουρανούς και την Γή, έθεσα σε τάξη τα βουνά, έφτιαξα την μεγάλη και πλατιά θάλασσα, τέντωσα τους δύο ορίζοντες σαν κουρτίνα. Είμαι αυτός που ανοίγοντας τα μάτια του γίνεται φώς, κλείνοντας τα σκοτάδι. Με μια μου εντολή ο Νείλος φουσκώνει, αλλά οι θεοί δεν γνωρίζουν το όνομα μου. Είμαι ο Khepera το πρωί, ο Ρα το μεσημέρι, ο Atum το δείλι."

Αλλά ο θεός συνέχισε να νοιώθει το δηλητήριο να τον κατατρώει καθώς αυτά δεν ήταν τα πραγματικά του ονόματα. Και η Ίσις που το κατάλαβε του είπε ξανά πως μόνο γνωρίζοντας το πραγματικό του όνομα θα μπορούσε να τον σώσει. Και ο θεός σφαδάζοντας από τους πόνους πείστηκε και είπε:

"Συναινώ στο να ψάξει η Ίσις μέσα μου, και στο να περάσει το όνομα μου από τα στήθη μου στα δικά της"

Και έτσι και έγινε και η Ίσις γιάτρεψε τον θεό ενώ απέκτησε και το πραγματικό μαγικό του όνομα που την κατέστησε μια ισχυρή θεά την ίδια.

Η υλικότητα του ονόματος είναι πολύ χαρακτηριστική στην περίπτωση μας σε βαθμό μάλιστα που θα μπορούσε να υποστηριχτεί πως η λέξη "όνομα" ενδέχεται να αναφέρεται σε δύο διαφορετικές έννοιες, η πρώτη κοντά στην ουσία ενός όντος (παρόμοια με την ψυχή αλλά υλική) και η δεύτερη την λεκτική της συμβολική αποτύπωση η οποία μπορεί να είναι το Όνομα. Σε κάθε περίπτωση στην αντίληψη αυτή των Αιγυπτίων βρίσκουμε και την αρχική πηγή της πίστης στην μαγική δύναμη μυστικών ονομάτων, η οποία επηρέασε αργότερα διάφορες παραδόσεις στον μεσογειακό κόσμο.

"Ελληνικοί" μαγικοί πάπυροι

Μια από αυτές είναι οι λεγόμενοι Ελληνικοί μαγικοί πάπυροι της Αιγύπτου (2ος αιώνας πκχ- 5ος αιώνας κχ) , αυτό το πολύ ενδιαφέρον προϊόν Ελληνο-Αιγυπτιακού συγκρητισμού, στους οποίους συνήθως βρίσκονται επιπρόσθετα ξένα στοιχεία, από τον Γνωστικισμό, τον πρώιμο Χριστιανισμό αλλά και την Ιουδαική θρησκεία. Εκεί παρατηρούμε σε πλήρη ανάπτυξη την πίστη στις μαγικές δυνάμεις των ονομάτων και των λέξεων, οι οποίες με την σωστή τους χρήση στις μαγικές επωδούς και επικλήσεις μπορούν να πραγματοποιούν όλα τα όνειρα των επίδοξων μάγων. Βέβαια οι μαγικές λέξεις είναι συνήθως ακατάληπτοι φθόγγοι (11), ακριβώς για να είναι περίπου αδύνατη η σωστή εκφορά τους (απαραίτητη για την επιτυχία) από τους "αμύητους", αλλά τι να κάνουμε η μαγεία απαιτεί θυσίες και πολύ μελέτη. Δεν υπάρχει λόγος στο παρόν να επεκταθούμε περισσότερο στο πραγματικά ενδιαφέρον ζήτημα των μαγικών παπύρων αρκεί να αναφέρουμε πως στο πλαίσιο αυτών, τα μαγικά/μυστικά ονόματα είναι είτε Voces mysticae είτε ξένα ονόματα θεοτήτων, όπως διαπιστώνουμε από τα παρακάτω ενδεικτικά παραδείγματα (12).

Voces mysticae:

ὄψη δὲ ἀτενίζοντας σοι τοὺς θεούς... σύρισον μακρὸν συριγμὸν ἔπειτα πόππυσον λέγων· προ-προφεγγῆ μόριος πρόφυρ προφεγγῆ νεμέθιρε ἄρψενεν πίτητμι μεώυ ἔναρθ φυρκέχω φυριδαρίω τύρη φιλβά...

Voces mysticae και θρησκευτικός συγκριτισμός:

επικαλούμε σε, τον εν τω κενώ πνεύματι δεινόν και αόρατον θεόν. αρογογοροβραω σοχου μοδοριω φαλαρχαω οοο, άγιε Ακέφαλε, απάλλαξον τον δείνα απο του συνέχοντος αυτόν δαίμονος, ρουβριαω μαρι ωραμ. βααβναβαωθ. ασς Αδωναί. αφνιαω ιθωληθ Αβρασαξ αηοωϋ ισχυρέ Ακέφαλε....απάλλαξον τον δείνα, Αώθ Ανραώθ βασυμ Ισάκ, Σαβαώθ Ιαω. ούτος έστιν ο κύριος των θεών....

χριστιανικοί μαγικοί πάπυροι και το όνομα του θεού:
φύγε απ' εμού, παν κακόν, παν πονηρόν, το αίμα του Χριστού, φείσαι τω φορούντι.
Ωρ Ωρ φωρ Ελωει,
Αδωναί, Ιαώ, Σαβαώθ, Μιχαήλ, Ιεσού Χριστέ

....Δέσποτά μου, θεέ παντοκράτωρ, και άγιε Φιλόξενε, προστάτα μου, παρακαλώ υμάς δια το μέγα όνομ[α] του δεσπότου θεού. εάν ούκ έστιν θελημα υμών μη λαλήσαι με μηδέ περί τραπέζης μηδέ περί ζυγοστασίας, παρακελεύσαι με μαθεί, ίνα μη λαλήσω. +
+ ΧΜΓ + ΧΜΓ + ΧΜΓ +
+Ο θεός του προστάτου ημών, του αγίου Φιλοξένου. εαν κελεύεις εισενέγκειν εις το νοσοκομίον σου Ανουπ, δείξον την δύναμιν σου, και εξέλθη το πιττάκιον.

Μαγικός πάπυρος με Ιουδαϊκό ξόρκι με το μυστικό όνομα του Θεού:

Προσευχή Ιακώβ
πάτερ πατριαρχών, πατήρ όλων, πατήρ δυνάμεων του κόσμου, κτίστα παντός, κτίστα των αγγέλων και αρχαγγέλων, ο κτίστης ονομάτων σωτηρικών....
...θεός Αβαώθ, Αβραθιαώθ, Σαβαώθ, Αδωνάι, άστρα.....ε και βριλεωναι Αδοναι, χα...αώθ, ο κύριος των όλων....ο κύριος θεός των Εβραίων, Επαγαήλ αλαμν, ου η αέναος δύναμις Ελωήλ, Σουηλ. διόρθωσον τον έχοντα την ευχήν εκ του γένους Ιστραήλ και των χαριζομένων υπό σου, θεέ θεών, ο έχων το κρυπτόν όνομα Σαβαώθ, [.]ι..χ θεός θεών, αμήν, αμήν, ο χιόνα γεννών, επό αστέρων υπέρ αιώνων και αεί διοδεύων....

Θεωρούμε πως τα παραπάνω ενδεικτικά παραδείγματα δείχνουν με τον καλύτερο τρόπο πόσο ξένη προς την καθαρή ελληνική αντίληψη (13) είναι οποιαδήποτε πίστη περί δήθεν δύναμης που δίνουν τα μυστικά ονομάτα θεών, αλλά επιπροσθέτως μας φανερώνουν και την πιο χαρακτηριστική έκφραση μιας τέτοιας αντίληψης που δεν είναι άλλη από την Ιουδαϊκή μαγικοθρησκευτική αντίληψη περί του μυστικού ονόματος του θεού (14) πιθανότατα προϊόν συγκρητισμού της εβραϊκής θρησκείας με την Αιγυπτιακή μαγεία. Ενδιαφέρον έχει όμως να δούμε και πως προέκυψε αυτή η περίπτωση καθώς και τι επιρροές άφησε.

Το Τετραγράμματον

Είτε δεχτούμε την ύπαρξη κάποιου πολυθειστικού υπόβαθρου (ίσως προϊόν της Αιγυπτιακής επιρροής), είτε απλά αποδώσουμε στην μετέπειτα μονοθεϊστική κατασκευή, γεγονός είναι πως το Εβραικό Τετραγράμματο όνομα του θεού το YHVH , το Shem HaMeforash είναι η περίπτωση που συμπυκνώνει όλη την φαντασίωση πίσω από τα μυστικά ονόματα δύναμης (των θεών). Από κάποιους εικάζεται πως αποτελούσε από παλιά, τότε που ακόμα βρίσκονταν στοιχεία πολυθεϊσμού στην Ιουδαϊκή θρησκεία και ο Αδονάι (15) λατρεύονταν μαζί με την σύζυγο του Ανσερά, ένα μυστικό όνομα δύναμης του θεού. Όμως σύμφωνα με τις ίδιες τις Εβραϊκές πηγές συμπεραίνεται πως το όνομα αρχικά δεν ήταν "μυστικό" αλλά άρρητο όπως στα Ελληνικά μυστήρια. Το όνομα εκφερόταν μόνο κατά την διάρκεια του Yom Kippur και μόνο από τον αρχιερέα του ναού της Ιερουσαλήμ, όμως όλοι οι πιστοί το άκουγαν. Με άλλα λόγια ήταν και αυτό ένα όνομα ενδεδυμένο με ταμπού. Καθώς, όμως, η εκφορά του ήταν επιτρεπτή μόνο από τον αρχιερέα, με την καταστροφή του δευτέρου ναού από τους Ρωμαίους το 70 κχ και την βίαιη παύση της ιερατικής γραμμής αυτό ξεχάστηκε. Σώθηκε βέβαια ο τρόπος με τον οποίο γράφονταν αλλά καθώς η εβραϊκή γραφή δεν περιλάμβανε φωνήεντα η ακριβής προφορά του παρέμεινε άγνωστη. Από το σημείο εκείνο και μετά ξεκινά όλη η παραφιλολογία περί του μυστικού ονόματος του Εβραϊκού θεού.

Οι μετέπειτα μάλιστα μυστικιστές του Ιουδαϊσμού, έχτισαν πλήθος μύθων και θεωριών πάνω στο τετραγράμματον, όπως το ότι η σωστή του εκφορά φανερώνει όλο τον λόγο του θεού και την γνώση του κόσμου, ή πως αυτός που το γνωρίζει γίνεται κάτοχος φοβερών δυνάμεων (περιπτώσεις των γκόλεμ των καμπαλιστών κτλ), ή τέλος πως ο μόνος που θα το γνωρίζει και θα το χρησιμοποιήσει χωρίς κίνδυνο θα είναι ο μεσσίας (16). Όλα αυτά στον μεσαιωνικό καμπαλισμό, συμπλέκουν μαζί με αριθμοσοφία, με αλχημεία και όλες τις άλλες "απαγορευμένες" τέχνες δημιουργώντας το υπόστρωμα και των σημερινών σχετικών θεωρήσεων. Αυτό βέβαια συνέβη - δηλαδή η καθιέρωση της πίστης σε ένα μυστικό όνομα του θεού - γιατί στην θεολογική αντίληψη του Ιουδαϊσμού, και στην μετέπειτα διαμορφωθείσα ψυχοσύνθεση των εβραίων αυτή και παρόμοιες αντιλήψεις βρήκαν πρόσφορο έδαφος για ανάπτυξη. Ο Μεσσιανισμός, η εσχατολογία, η αποκάλυψη ήταν το πεδίο στο οποίο ρίζωσε και αναπτύχθηκε αυτή η πίστη διαφθείροντας την φυσιολογική έκφραση λατρευτικού σεβασμού (τα άρρητα ονόματα) και μετατρέποντας την σε αυτή την μαγικό-θρησκευτική αντίληψη, την ικανή να καλύπτει τα συναισθηματικά κενά των καταδιωκόμενων Εβραίων, των οποίων ο Μεσσίας ουδέποτε ήρθε. Αντιθέτως, κανένα από τα παραπάνω χαρακτηριστικά δεν θα μπορούσε να βρεθεί στις λατρείες των Ελλήνων προγόνων μας, οι οποίοι έχοντας μια φιλική, καθαρή και πάνω από όλα φυσική σχέση με τους πανταχού παρόντες θεούς τους, ουδέποτε χρειάστηκε να καταφύγουν σε τέτοια τεχνάσματα, τα οποία απλά δείχνουν ασέβεια και αποτελούν θρησκευτικό μίασμα το οποίο καταστρέφει την όποια προσπάθεια αναθέρμανσης της προγονικής σχέσης (17).

Σημειώσεις
1) Walter Burkert, Ελληνική Περιφέρεια: Τα μυστήρια της Σαμοθράκης
2) Παρομοίως ο Λατίνος Marcus Terentius Varro τους αντιστοιχεί αργότερα στην Ρωμαϊκή τετράδα: Juppiter, Juno, Minerva, Mercurius
3) Simon Pulleyn, The Power of Names in Classical Greek Religion (1994)
4) Οι περισσότεροι βέβαια μελετητές "βλέπουν" πολιτικά αίτια πίσω από την θανάτωση του
5) Είναι ενδιαφέρον μάλιστα, πως οι δύο βωμοί και η διάταξη τους στον ναό φαίνεται να σχηματίζουν το γνωστό μας από την Μινωική Κρήτη σύμβολο του "διπλού Ε"
6) Εφ' όσον οι αναγνώσεις της Ρωμαϊκής θρησκείας είναι σωστές από τους μελετητές.
7) Το μοναδικό αντίστοιχο του Σωκρατικού δαιμονίου
8) Βέβαια η γενικότητα της διαπίστωσης αντικρούει στις περιπτώσεις που πράγματι γνωρίζουμε τον patron θεό πχ κάποιου αυτοκράτορα ή ανάλογα σαφώς κατονομασμένες "προστάτιδες" θεότητες τόπων ή genius loci όπως ο Ηρακλής, για πόλεις η Τύχη κτλ.
9) Οι Αιγύπτιοι πίστευαν πως κατέχοντας το "πραγματικό" όνομα ενός θεού μπορούσαν να τον/την εξαναγκάσουν με τις κατάλληλες επικλήσεις να τους ευνοήσει ή να πράξει σύμφωνα με την θέληση τους. Αυτή η αντίληψη υπάρχει περιθωριακά και στην "ελληνική" μαγεία της ύστερης αρχαιότητας αλλά ενώ στους Αιγυπτίους φαίνεται να αποτελεί τον θρησκευτικό κανόνα (εξ'ού και η μεγάλη χρήση της Ίσιδος στις επικλήσεις ως θεάς της μαγείας) για τους Έλληνες η αντίληψη αυτή σε θρησκευτικό επίπεδο θεωρείται μάλλον υβριστική, ανόσια, ή και δεισιδαιμονική.
Geraldine Pinch, Magic in Ancient Egypt: Revised Edition, Bob Brier, Ancient Egyptian Magic, Bernard Andre, Ελληνες Μάγοι.
10) Έτσι όπως μας τον μεταφέρει ο Frazer. Sir James George Frazer, The Golden Bough (1922)
11) Λέξεις που δεν αντιστοιχούν σε καμιά γλώσσα, γνωστές ως Voces mysticae.
12) Μια αντίστοιχη αντίληψη βρίσκουμε στην ύστερη νεοπλατωνική θεουργία (Πρόκλος - Ιάμβλιχος) όπου θεωρείται πως τα ξένα ονόματα θεοτήτων είναι πιο "δυνατά" από τα γνωστά, αλλά σπανίως αν όχι καθόλου δεν θεωρούνται αυτά μυστικά.
13) Στην οποία οι θεοί δεν εξαναγκάζονται από μάγους
14) Με μια απλά αναζήτηση εξάλλου στο ιντερνετ με όρους όπως μυστικό όνομα θεού, κρυφό όνομα θεού τα αποτελέσματα κατακλύζονται από εβραϊκές πηγές, καμπαλιστική μαγεία και αναζητήσεις κτλ.
15) Το οποίο είναι επίθετο που μεταφράζεται ως "ο Κύριος"
16) Αυτό ακριβώς μάλιστα ευαγγελίζονταν ο "δικός μας" Σαμπατάι Ζεβί (1626-1676), ο οποίος κήρυττε πως ήταν ο μεσσίας στην Οθωμανική αυτοκρατορία. Από εκεί τελικά προέρχονται και οι εξισλαμισμένοι εβραίοι ή Ντονμέ ή Σαββατιανοί
17) Είναι δυστυχώς απογοητευτικό όταν βλέπουμε να επαναεισπράτονται αυτές οι αντιλήψεις, σε ένα είδος ελληνο-καμπάλας των σαλών στις ημέρες μας.

Αὐτή εἶναι ἡ Λίντα

 

Όταν Η Αθήνα Ήταν Οθωμανική Επαρχία

Όταν Η Αθήνα Ήταν Οθωμανική Επαρχία

Δείτε 14 μεγάλες εικόνες που ρίχνουν φως σε μια σχετικά άγνωστη περίοδο της ιστορίας της πόλης μας.

Όταν Η Αθήνα Ήταν Οθωμανική Επαρχία

Δείτε 14 μεγάλες εικόνες που ρίχνουν φως σε μια σχετικά άγνωστη περίοδο της ιστορίας της πόλης μας.

Η Αθήνα πριν από το '21: Ένας απέραντος σωρός ερειπίων ή μια μικρή ολοζώντανη πόλη; Φανταστείτε την Αθήνα μια πόλη σε μέγεθος χωριού, χτισμένη ολάκερη γύρω από τον Βράχο της Ακρόπολης. Ο Παρθενώνας στεγάζει ένα τζαμί, ενώ τα τείχη το καθιστούν κάστρο, όπου κατοικοεδρεύουν σε χαμηλά σπιτάκια ανάμεσα στα αρχαία χαλάσματα φρούραρχοι και φύλακες. Τείχη υπάρχουν και γύρω από την πόλη, εκτός των οποίων ζουν οι αγροτικοί πληθυσμοί, κυρίως Αρβανίτες. Η οδός Πανός, η οποία βρίσκεται –μέχρι σήμερα– κάτω από τη Ρωμαϊκή Αγορά, είναι ο κεντρικός δρόμος της πόλης και γύρω από αυτήν κατοικούν οι πλουσιότεροι και ισχυρότεροι Τούρκοι, ενώ στις πίσω σειρές από αυτούς οι πλούσιοι Έλληνες. Τα αρχοντικά διακοσμούνται συχνά με αντικείμενα και στοιχεία κάθε ιστορικής περιόδου που βρίσκουν στον απέραντο ερειπιώνα, που ήταν η Αθήνα της εποχής. Πιο πίσω ακολουθούν τα φτωχόσπιτα των χαμηλότερων στρωμάτων. Τρία τζαμιά και τρία χαμάμ αλληλοσυμπληρώνονται ώστε να μπορούν οι πιστοί να καθαρίζονται και να εξαγνίζονται προτού προσευχηθούν. Τα δύο παραμένουν ακόμα όρθια, το Φετιχέ Τζαμί και το Τζισταράκη στο Μοναστηράκι. Η πόλη δεν υστερεί σε ορθόδοξες εκκλησίες, καθώς χτίζονται ελεύθερα (αν και δεν επιτρέπεται να χτυπάνε καμπάνες) χάρη στο ότι, όπως λέγεται, ο Μωάμεθ επισκέφτηκε την Αθήνα όχι ως κατακτητής αλλά ως προσκυνητής στο ωραιότερο τζαμί της εποχής του, αυτό της Ακρόπολης, όπως το αποκάλεσε το 1688 ο Τούρκος περιηγητής Εβλιγιά Τσελεμπή.


Από τον Χρήστο Παρίδη


Εικόνες: Γεννάδειος Βιβλιοθήκη



Το παζάρι της Αθήνας. Edward Dodwell (1767-1832), Views in Greece from drawings by Edward Dodwell. London: Rodwell and Martin, 1821... Μια Αθήνα πολυπολιτισμική που κατοικείται κατά το 1/3 από Τούρκους και κατά τα 2/3 από Έλληνες (σύμφωνα με τον διπλωμάτη Felix Beaujour το 1798) αλλά και Ευρωπαίους που οι Μεγάλες Δυνάμεις στέλνουν ως διπλωματικούς αντιπροσώπους ήδη από τον 17ο αι. Στο παζάρι ακούγονται ελληνικά, τουρκικά, αλβανικά και όχι μόνο, οι άνθρωποι περνάνε ώρες στα καφενεία καπνίζοντας πίπες και πίνοντας καφέ, ζούνε σχετικά αρμονικά μεταξύ τους παρά τις διαφορετικές θρησκείες και γλώσσες, ενώ συχνά τις γιορτές τους τις γιορτάζουν μαζί στα αρχαία ερείπια.



Πύργος των Αέρηδων. Διακρίνεται ο Μεντρεσές, ιεροδιδασκαλείο των Τούρκων. William Cole (1800-1892), Select views of the remains of ancient monuments in Greece, as at present existing, from drawings taken and coloured on the spot in the year 1833. London, 1835.... Η βλάστηση στη γύρω περιοχή, όπου βόσκουν πρόβατα, είναι πλούσια και τα ποτάμια Ιλισός και Κηφισός χαρίζουν στιγμές δροσιάς στους ντόπιους και βοηθάνε στην καλλιέργεια των πενήντα χιλιάδων ελαιόδεντρων, ενώ τόσο οι χριστιανοί όσο και οι μωαμεθανοί, πιστεύοντας στις αρχέγονες δυνάμεις του νερού, κάνουν εναλλάξ λιτανείες. Ευρωπαίοι περιηγητές και ρομαντικοί ζωγράφοι, Άγγλοι αριστοκράτες που με το τέλος των σπουδών τους κάνουν το grand tour στην Ανατολή αλλά και Γάλλοι ήδη από την εποχή του Λουδοβίκου ΙΔ', του βασιλιά Ήλιου, κάνουν την εμφάνισή τους αναζητώντας το χαμένο μεγαλείο της αρχαίας πόλης των Αθηνών. Όσο περνούν τα χρόνια και με κορύφωση τις αρχές του 19ου αι., λίγο πριν ξεσπάσει η Επανάσταση, το φιλελληνικό κίνημα και ο αριθμός των περιηγητών αυξάνονται σημαντικά. Όπως, φυσικά, και ο αριθμός όσων κατέφθαναν για να λεηλατήσουν τις αρχαιότητες.



Το μνημείο του Θρασύλλου. Οικογένεια ορθόδοξων πιστών κατευθύνεται προς την Παναγιά Σπηλιώτισσα. James Stuart (1713-1788) and Nicholas Revett (1720-1804), The antiquities of Athens measured and delineated by James Stuart ... and Nicholas Revett. London: Printed by J. Haberkorn, 1762-1816, II, Chapt. IV.



Ελληνικός γάμος. Armand Charles Caraffe ( 812), Collection of original pen and ink drawings, some signed by the artist, illustrating Greek and Turkish costume and oriental scenes.



Ποικίλη Στοά. Το τζαμί Τζισδαράκη (ή Κάτω Συντριβανιού). Tο οδοιπορικό του Du Moncelπραγματοποιήθηκε το 1834, στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος. Thιodose Achille Louis vicomte Du Moncel (1821-1888), Vues pittoresques des monuments d'Athθnes. Collection composιe de quatorze grandes planches lithographiιes, d'un panorama de la ville, et d'un texte explicatif avec gravures. Paris: chez Victor Delarue, imprimι par H. Fournier, 1845.



Παναγιώτης Ζωγράφος, «Πολιορκία των Αθηνών κατά το 1827» από τα Απομνημονεύματα του στρατηγού Μακρυγιάννη. Υδατογραφία, 1836-1839. Γεννάδειος Βιβλιοθήκη, Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα



Χορός των Δερβίσηδων στον Πύργο των Αέρηδων. Edward Dodwell (1767-1832), Views in Greece from drawings by Edward Dodwell. London: Rodwell and Martin, 1821.

Ο ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΚΑΙ Η ΗΘΙΚΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

Ἕνα ἀπὸ τὰ μεγάλα θέματα ποὺ ἀπασχόλησαν τὴν ἱστορικὴ ἐπιστήμη, ἦταν ὁ χαρακτῆρας καὶ ἡ ἠθικὴ τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου. Ἀπὸ τοὺς ἱστορικούς θεωρεῖται ὁ τέλειος ἐκπρόσωπος τοῦ ἑλληνικοῦ μεγαλείου

Ὁ μεγάλος αὐτός Μακεδόνας ἀναγνωρίζεται καθολικῶς καὶ θεωρεῖται ἀπό ὅλους τοὺς ἱστορικούς ὡς ἐκπολιτιστής τῶν ἀρχαίων λαῶν τῆς Ἀνατολῆς, ποὺ ἔφερε τὰ φῶτα τῆς ἐπιστήμης καὶ τῆς προόδου ὥς τὰ πέρατα τῆς Ἀσίας, ἱδρύοντας στὸ πέρασμά του πόλεις καὶ οἰκισμούς ποὺ ἀναδείχτηκαν στὴν διαδρομὴ τῶν αἰώνων πολιτιστικὰ κέντρα ἀπεριορίστου ἀκτινοβολίας. Ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος δὲν ἦταν μονάχα ὁ πιὸ μεγάλος Στρατηγός, ἀλλά καὶ ὁ πιὸ ἔξυπνος καὶ σοφὸς πολιτικός.

Εἶχε δάσκαλο τὸν μεγάλο Ἕλληνα φιλόσοφο Ἀριστοτέλη, ὁ ὁποῖος ἔδωσε πολλὰ στὸν Μέγα Ἀλέξανδρο. Στὴν πραγματικότητα ὁ Ἀλέξανδρος εἶναι ἕνας ἄνθρωπος ποὺ οἱ συχνὲς του ἐμφανίσεις μπροστά στὰ «δικαστήρια» τῆς ἱστορίας, δὲν κατόρθωσαν νὰ προκαλέσουν ὁμόφωνη ἀπόφαση γιὰ λογαριασμὸ του. Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ εἶναι πασίδηλο γεγονὸς γιὰ αὐτόν ποὺ «δίκαζε» τὸν Ἀλέξανδρο, εἶναι ὅτι ἄλλαξε τὴν ὅψη τοῦ Ἑλληνικοῦ καὶ τοῦ Περσικοῦ κόσμου, ὅταν τὴν ἐποχή τοῦ θανάτου του, εἶχε ἐξουσία μεγαλύτερη ἀπὸ κάθε ἄλλον ἄνθρωπο τῆς ἀρχαιότητος καὶ ὅτι κανεὶς ἄλλος ἄνθρωπος σὲ ὅλη τὴν ἱστορία ἐκτός ἀπὸ μερικοὺς ἱδρυτές θρησκειῶν, δὲν ἔγινε ἀπὸ τόσους δεκτὸς ὡς ὑπερφυσικό πλᾶσμα.

Ἀπὸ τὴν στιγμὴ τῆς γεννήσεώς του, θεωρήθηκε ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους τοῦ περιβάλλοντός του ὡς υἱός τοῦ Διός. Πρέπει νὰ ὑπῆρχε στὴν φύση του ἕνα πολὺ ἰσχυρό στοιχεῖο μυστικισμοῦ καὶ θρησκευτικῆς εὐλάβειας. Ἄλλωστε αὐτό εἶναι φανερό διότι σὲ κάθε βῆμα του, βλέπουμε νὰ θυσιάζῃ στοὺς θεοὺς μὲ ἀληθινὴ ἀφοσίωση.

 Ὅταν τὸ 336 π.Χ. ὁ Ἀλέξανδρος ἀνέβηκε στὸν θρόνο τῆς Μακεδονίας, βρισκόταν στὸ εἰκοστό πρῶτο ἔτος του καὶ δώδεκα χρόνια ἀργότερα, ὅταν πέθανε σὲ μία ἡλικία ὅπου οἱ περισσότεροι μεγάλοι ἄνδρες βρίσκονται ἀκόμη στὸ κατώφλι τῆς ἔνδοξης ἱστορικῆς πορείας τους, ὄχι μόνο εἶχε κατακτήσει τὸν ἀρχαῖο κόσμο τῆς ἐποχῆς του, ἀλλά τὸν εἶχε θέσει σὲ περιστροφὴ γύρω ἀπὸ ἕναν καινούργιο ἄξονα.

Ἡ ὅλη μετέπειτα πορεία τῆς ἱστορίας, ἡ πολιτικὴ καὶ ἡ πολιτισμικὴ ζωὴ τῶν κατοπινῶν ἐποχῶν δὲν μποροῦν νὰ κατανοηθοῦν ξεχωριστὰ ἀπὸ τὴν πορεία καὶ ἐπίδραση τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου. Αἰῶνες μετὰ τὸν θάνατό του, ὁ Ἀππιανός ὁ Ἀλεξάνδρειος παρομοίωσε τὴν σύντομη βασιλεία του μὲ τὴν «φωτεινὴ λάμψη τῆς ἀστραπῆς». Μία λάμψη πραγματικὰ ἐκθαμβωτική.

Ἦταν ἕνας ἄνθρωπος ἐντελῶς «δέσμιος» τῆς μοίρας του καὶ ἀπολύτως ἀφοσιωμένος &nbsp;στὸ ἔργο του. Οἱ φυσικὲς ἀπολαύσεις λίγο τὸν ἐνδιέφεραν. Μὲ τὴν ἐξαίρεση τῆς ἀγάπης πρὸς τὴν μητέρα του καὶ τὴν τροφό του, ποτὲ δὲν γοητεύτηκε ἀπὸ καμμία γυναῖκα καὶ παρ’ ὅτι νυμφεύθηκε δύο φορὲς καὶ οἱ δύο του γάμοι ἦταν πολιτικῆς καὶ ὄχι ρομαντικῆς φύσεως.

Ποτὲ δὲν εἶχε ἐρωμένη, οὔτε ἦταν ἀνίκανος, οὔτε ὁμοφυλόφιλος ὅπως οἱ ἐπικριτὲς του διέδωσαν γιὰ νὰ τὸν δυσφημίσουν»(Fuller σελ. 103).

Ὁ Ἀρριανός ἔχει πεῖ γι’αὐτὸν ὡς ἄνδρα καὶ ὡς στρατιώτη 

Ἦταν πολὺ ὅμορφος στὸ παρουσιαστικὸ καὶ ἀφιερωμένος στὴν ἄσκηση, πολὺ ἐνεργητικός στὸ πνεῦμα, πολὺ ἡρωϊκός στὸ θάρρος, πολὺ σταθερὸς στὴν τιμἠ, ἀγαποῦσε πολὺ τὸν κίνδυνο καὶ τηροῦσε αὐστηρῶς τὰ καθήκοντά του πρὸς τοὺς Θεούς. Ὡς πρὸς τὶς ἀπολαύσεις τοῦ σώματος, εἶχε πλήρη αὐτοέλεγχο, καὶ γι’αὐτές τοῦ πνεύματος&nbsp; ὁ ἔπαινος ἦταν ἡ μόνη γιὰ τὴν ὁποία ἦταν ἀκόρεστος. Εἶχε ἐκπληκτική ὁξυδέρκεια στὸ νὰ ἀναγνωρίζῃ τί ἔπρεπε νὰ γίνῃ, ὅταν ἄλλοι ἐξακολουθοῦσαν νὰ βρίσκονται σὲ ἀβεβαιότητα καὶ διέβλεπε μὲ μεγάλη ἐπιτυχία ἀπὸ τὴν παρατήρηση τῶν γεγονότων τὸ τί πιθανὸν νὰ συμβῇ. Ἦταν πιστὸς στὶς συμφωνίες καὶ στοὺς διακανονισμοὺς ποὺ εἶχε συνάψει καθὼς καὶ φειδωλὸς στὴν δαπάνη χρημάτων γιὰ τὴν ἰκανοποίηση τῶν δικῶν του ἀπολαύσεων, ξόδευε ὅμως ἀφείδωλα χάρῃ τῶν συντρόφων του

31/5/1821) Η ΕΝΘΟΥΣΙΩΔΗΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΖΑΚΥΝΘΙΩΝ Η ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΙΕΡΩΜΕΝΩΝ ΚΑΙ Η ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΑΓΓΛΩΝ">

 , 31 Μαΐου 1821 Ἡ ἐνθουσιώδης ἀντίδραση τῶν Ζακυνθίων, ἡ στάση τῶν ἱερωμένων καὶ ἡ ἀντίδραση τῶν Ἄγγλων. . ……….Ἡ ἀγγλικὴ διοίκηση τῆς Ἑπτανήσου, ἐφαρμόζοντας τὴν πολιτικὴ τοῦ Λονδ…"<

ΑΓΓΛΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ ΕΠΤΑΝΗΣΩΝ     ΙΕΡΩΜΕΝΟΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣΝΗΣΙΑ ΤΟΥ ΙΟΝΙΟΥ

2020/06/31-5-1821-Πίνακας-Joseph-Cartwright-χαρακτικό-Robert-Havell-Snr-περ.-1821-Ζάκυνθος-Πλατεία-Αγίου-Μάρκου-δημοσίευση-Μάρτιος-1821..2020/06/31-5-1821-

31 Μαΐου 1821

                                           Ἡ ἐνθουσιώδης ἀντίδραση τῶν Ζακυνθίων, ἡ στάση 

                                                 τῶν ἱερωμένων καὶ ἡ ἀντίδραση τῶν Ἄγγλων.

Ἡ ἀγγλικὴ διοίκηση τῆς Ἑπτανήσου, ἐφαρμόζοντας τὴν πολιτικὴ τοῦ Λονδίνου ἐκείνης τῆς περιόδου ἀπέναντι στὴν ἑλληνικὴ ἐπανάσταση, ἔλαβε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ὅλα τὰ δεσμευτικὰ μέτρα ποὺ εἶχε στὴν διάθεσή της γιὰ νὰ ἐμποδίσῃ τὴν συμμετοχὴ στὸν ἑλληνικὸ ἀγῶνα τῶν ὑπηκόων τοῦ Ἠνωμένου Κράτους τῶν Ἑπτά Νήσων.  ἐχθρικὴ στάση τῆς Ἀγγλίας εἶχε ὡς βάση τὴν ἀντιρωσικὴ πολιτική της καὶ τοὺς ‘’φόβους’’ της γιὰ ἐπέκταση τῆς ῥωσικῆς ἐπιρροῆς καὶ στὴν ἑλληνικὴ χερσόνησο.1827-

Walter Bourchier Devereux,  1847, Κέρκυρα, άποψη τής πόλης από την εξοχή με φόντο το Νέο Φρούριο.

Διακήρυξε λοιπὸν τὴν οὐδετερότητα τῆς Ἑπτανήσου ἔναντι τῶν ἐμπολέμων, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα ἀποφασίστηκε νὰ προβληθῇ κάθε δυσχέρεια στοὺς ἐπαναστατημένους Ἕλληνες καὶ νὰ παρασχεθῇ κάθε εὔνοια καὶ ἀνεπίσημη βοήθεια πρὸς τοὺς τούρκους.

1821, Βαθύ Ιθάκης.

Στὶς  31 Μαΐου 1821 , ἔδεσε στὸ λιμάνι τῆς Ζακύνθου ἕνα πλοῖο προερχόμενο ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη. Ἦταν ἤδη γνωστὰ τὰ σοβαρὰ γεγονότα ποὺ διαδραματίζονταν ἐκεῖ, ὁπότε ὑπῆρχε δικαιολογημένη περιέργεια. Πολλοὶ Ζακύνθιοι ποὺ βρίσκονταν ἐκείνη τὴν ὥρα στὰ καφενεῖα τῆς παραθαλάσσιας ὁδοῦ, ἔσπευσαν στὴν ἀκτὴ μόλις ἔμαθαν τὴν ἄφιξη τοῦ πλοίου γιὰ νὰ μάθουν νεώτερα. Ἀστειευόμενος κάποιος ἀπὸ τοὺς ἀποβιβασθέντες, εἶπε ὅτι: Ἐπάρθη ἡ Πόλη

Οἱ αἰσιόδοξοι καὶ διψασμένοι γιὰ εὐχάριστα νέα Ζακύνθιοι, ἔλαβαν στὰ σοβαρὰ τὴν φράση του, τὴν ὁποία στὴν συνέχεια «ἐπιβεβαίωσε» ( εἰρωνευόμενος ὅμως ) κι’ ἕνας ἀστυνομικός ποὺ περνοῦσε ἀπὸ ἐκεῖ. Ἡ εἰρωνεία τοῦ ἀστυνομικοῦ ἐκλήφθηκε ὡς ἐπίσημη ἐπιβεβαίωση τῆς πρώτης φήμης, ὁπότε, ἀμέσως πολλοὶ ἔσπευσαν πρὸς τὴν ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπους ἡ ὁποία βρισκόταν στὴν ἄκρη τῆς πόλεως, ὅπου ἀφοῦ πῆραν τὴν ἐκεῖ στημένη σημαία τῆς ἐκκλησίας, κατασκεύασαν προχείρως χάρτινα ἐμβλήματα μὲ σταυρούς, μὲ τὰ ὁποῖα στόλισαν τὰ στήθη τους μαζὶ μὲ δάφνες. Ὁρισμένοι ἀπὸ τὸ πλῆθος πῆγαν στὰ σπίτια τους καὶ ἐπέστρεψαν ὁπλισμένοι.  Ἡ διαδήλωση ποὺ σχηματ

ίστηκε κατευθύνθηκε πρὸς τὸ λιμάνι μὲ πυροβολισμούς καὶ ἐνθουσιώδεις κραυγὲς ὅπως : ‘ ’Ἐπήραμε τὴν Πόλη! Ἀνέστη τὸ γένος ! Χριστὸς Ἀνέστη! 

Ὁ ἐπικεφαλῆς τῆς πορείας, ὁ ὁποῖος κρατοῦσε καὶ τὴν σημαία, ἦταν ἕνας κτίστης ὀνόματι Παναγιώτης Μπελέτης. Τὰ καταστήματα ὅλα ἔκλεισαν καὶ οἱ ἔμποροι ἑνώθηκαν μὲ τὸ πλῆθος. Ὅταν ἔφτασαν στὸ λιμάνι, ἕνα ἀγγλικὸ τάγμα ποὺ ἐκτελοῦσε γυμνάσια στὴν πλατεία τοῦ Μώλου βρισκόταν σὲ παράταξη, φράσσοντας τὴν δίοδο. Ὅμως ὁ Ἄγγλος ταγματάρχης συγκινήθηκε (ὑπῆρχαν καὶ ἐξαιρέσεις) ἀπὸ τὸν ἐνθουσιασμὸ τῶν Ζακυνθίων καὶ διέταξε τὸ τάγμα του νὰ διαχωριστῇ σὲ δύο στοίχους γιὰ νὰ περάσουν. Τότε, ο Παναγιώτης Μπελέτης σταμάτησε μπροστὰ στὸν ταγματάρχη καὶ κλίνων τὴν σημαία τοῦ εἶπε:

                 «Προσκύνα καὶ σὺ τὸ γένος μας καὶ τὸν Χριστὸν μας».

  Ὁ Ἄγγλος ταγματάρχης ἔβγαλε τὸ καπέλο του καὶ οἱ διαδηλωτὲς προχώρησαν μέχρι τὴν ἄκρη τῆς προκυμαίας ὅπου ἔστησαν τὴν σημαία ζητωκραυγάζοντας. Ἕνα σπετσιώτικο πλοῖο ἀραγμένο ἐκεῖ, χαιρέτησε τὴν εἴδηση μὲ κανονιοβολισμούς. Μετὰ ἀπὸ αὐτό, τὸ πλῆθος ἐπέστρεψε στὴν ἀγορὰ ὅπου ὁ ἱερέας Ἀναστάσιος Πολίτης, γνωστὸς Φιλικός, ἄνοιξε τὴν ἐκκλησία τοῦ Παντοκράτορος καὶ τέλεσε δοξολογία. Στὸ διοικητήριο, ὁ ἀστυνόμος    ζήτησε ἀπὸ τὸν τοποτηρητή  Ῥῶς  τὴν ἐπέμβαση τοῦ ἀγγλικοῦ στρατοῦ γιὰ νὰ διαλυθῇ τὸ πλῆθος. Εὐτυχῶς, μὲ τὴν παρέμβαση τοῦ ἰατροῦ Π. Στεφάνου ὁ ὁποῖος ἔτυχε νὰ βρίσκεται ἐκείνη τὴν στιγμὴ στὸ σπίτι τοῦ τοποτηρητή, ἀπετράπη ἡ αἱματοχυσία, διότι τὸν ἔπεισε ὅτι ἡ διαδήλωση δὲν εἶχε προσβάλει τὶς ἀγγλικὲς ἀρχὲς καὶ ὅτι θὰ διαλυόταν σύντομα μόνη 

  Οἱ σκηνὲς αὐτὲς μεταφέρθηκαν διαστρεβλωμένα στὴν Κέρκυρα ὡς γεγονότα στρεφόμενα κατὰ τοῦ καθεστῶτος. Ὁ στρατηγὸς  Ἄνταμ   διέταξε τότε τὸν πρωτοπαπά Γαρζώνη νὰ ἐκδώσῃ ἐγκύκλιο, μὲ τὴν ὁποία ἀπαγορευόταν στοὺς ἐφημέριους νὰ τελοῦν δεήσεις ὑπὲρ τῶν ἀγωνιζομένων στὴν ὑπόλοιπη Ἑλλάδα. Οἱ ἱερεῖς Καντούνης καὶ Πολίτης ἀρνήθηκαν νὰ τὴν ὑπογράψουν καὶ γι’ αὐτὸ φυλακίστηκαν, ἐνῷ δύο ἄλλοι ἱερεῖς, ὁ Ἄννινος καὶ ὁ Βεντούρης, κατόρθωσαν νὰ φύγουν κρυφὰ στὴν Πελοπόννησο.

Ὅταν ἡ ἀγγλικὴ διοίκηση τῶν Ἑπτανήσων ἔμαθε καὶ τὴν ἧττα τῶν Λαλαίων στὴν ὁποία συμμετεῖχαν καὶ Ἑπτανήσιοι,  προέβη σὲ ἀκόμη αὐστηρότερα μέτρα. Μὲ ψήφισμα ἀποφασίστηκε ἡ καταδίωξη τῶν μετεχόντων στὴν ἐπανάσταση μὲ καταδίκη σὲ ἀειφυγία καὶ δήμευση τῶν περιουσιῶν τους ἐὰν δὲν παρουσιάζονταν οἰκειοθελῶς μέσα σὲ συγκεκριμένο χρονικὸ διάστημα, καί, σὲ ποινικὴ δίωξη ἐὰν συλλαμβάνονταν. Οἱ συλλήψεις, οἱ φυλακίσεις καὶ οἱ δημεύσεις ἦταν ἀδιάκοπες ἐκ μέρους τῆς ἀγγλικῆς διοικήσεως, ἀλλὰ ἀδιάκοπη ἦταν καὶ ἡ ἐπικοινωνία τῶν Ἑπτανησίων μὲ τὴν ἐπανάσταση

<

Πηγές:Πληροφορίες :  Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΙΣ, Διονυσίου Α. Κόκκινου τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν, τόμος 1, σελ. 415-417.

Εἰκόνες: Ἀπὸ τὴν ἐξαιρετικὴ συλλογὴ τοῦ κυρίου Θ. Μεταλληνοῦ 

Η Σάλπιγγα του Ρούπελ σάλπισε μετά απο 76 χρόνια

Άγνωστοι Έλληνες ήρωες: Λοχίας Χριστόφορος και η θρυλική μάχη του 1922

 Άγνωστοι Έλληνες ήρωες: Λοχίας Χριστόφορος και η θρυλική μάχη του 1922

Συνεχίζοντας την έρευνά μας πάνω στους αγνώστους, στο ευρύ κοινό, Έλληνες ήρωες, οι οποίοι ξεπροβάλλουν από κάθε σελίδα της μακραίωνης ιστορίας μας θυμίζοντάς μας πως ακόμα κι αν οι πιθανότητες σε κάθε περίσταση της ζωής μας δείχνουν να είναι εναντίον μας, πάντα θα υπάρχει κάποια μικρή δίοδος που θα φέρει την ανατροπή...

Ή ακόμα κι αν δεν την φέρει, αξίζει σίγουρα η προσπάθεια…

«Νοιώθω σαν να χτυπάμε τα κεφάλια μας στα σίδερα. Πολλά κεφάλια θα σπάσουν. Μα κάποια στιγμή, θα σπάσουν και τα σίδερα…» Νίκος Καζαντζάκης

Στο παρόν άρθρο θα επικεντρωθούμε σε μία ακόμη μεγάλη προσωπικότητα, έναν «ατσαλένιο» μαχητή που έδρασε κατά την περίοδο της Μικρασιατικής Καταστροφής το 1922. Το όνομά του Χριστόφορος Σταυρόπουλος.

Η ειδικότητά του Αεροπόρος Λοχίας, Β’ Μοίρα Στρατιωτικής Αεροπορίας. Κόντρα στα προγνωστικά και στον -εκτός των άλλων- ψυχολογικό πόλεμο που τους έκαναν οι Τούρκοι έκανε το καθήκον του…

Ο Ελληνικός στρατός κατακρεουργήθηκε στο μικρασιατικό μέτωπο από τις ορδές του Κεμάλ Ατατούρκ, ο οποίος στην συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία είχε και τις Μεγάλες Δυνάμεις στο πλευρό του, καθώς συνέκλιναν τότε τα συμφέροντά τους.

Οι Έλληνες, όμως, πρώτα τους έδωσαν ένα καλό μάθημα, αποδεικνύοντας για ακόμη μία φορά ότι κανείς δεν μπορεί να κάμψει το φρόνημα, το πείσμα, την τρέλλα και την αγάπη τους για την Ελλάδα.

Συγκεκριμένα, την στιγμή που οι πυροβολισμοί και τα τελεσίγραφα έπεφταν βροχή από τα τουρκικά αεροσκάφη με στόχο να λυγίσουν τους Έλληνες στρατιώτες και να τους τρέψουν σε φυγή, εκείνοι πείσμωναν ακόμα περισσότερο κι έμεναν αμετακίνητοι στις θέσεις τους.

Τα τελεσίγραφα περιείχαν μηνύματα τύπου: «Έλληνες μην πολεμάτε σ’ έναν πόλεμο που δεν είναι δικό σας. Είστε μακριά από τα σπίτια σας. Μόνο ο θάνατος σας περιμένει. Φύγετε!»

Ξαφνικά εμφανίζεται πάνω από τα Ελληνικά στρατεύματα ένα τουρκικό μαχητικό αεροσκάφος (breguet), το οποίο εκτός από την ρίψη προκηρύξεων εντόπιζε μία προς μία τις θέσεις τους και ετοιμαζόταν για επίθεση.

Βλέποντας αυτό ο Λοχίας Χριστόφορος Σταυρόπουλος σε συνεργασία με τον Ανθυπασπιστή Ευάγγελο Παπαδάκο πετούν εσπευσμένα προς αναζήτηση του.

Όταν το εντοπίζουν ξεκινά μία από τις σημαντικότερες αερομαχίες στην ιστορία του Μικρασιατικού Πολέμου.

Ενώ ανταλλάσσονταν πυρά για περίπου 20 λεπτά και σε ύψος 2.800μ. από το έδαφος, το τουρκικό αεροσκάφος αναγκάζεται να υποχωρήσει. Οι Έλληνες αεροπόροι, όμως, δεν εγκαταλείπουν… Συνεχίζουν να το καταδιώκουν, ώσπου το κατέρριψαν φλεγόμενο μέσα στις ελληνικές γραμμές.

Πέραν αυτού, όμως, άξιο θαυμασμού είναι και αυτό που έκανε ο Λοχίας Σταυρόπουλος μετά την εξολόθρευση του εχθρού…

Όπως προαναφέραμε, το αεροσκάφος των Τούρκων έπεσε στην περιοχή, στην οποία έδραζαν τα ελληνικά στρατεύματα. Έτσι, ο Χριστόφορος αποφάσισε χωρίς δεύτερη σκέψη να κηδεύσει τους δύο πεσόντες αντιπάλους σύμφωνα με τα μουσουλμανικά έθιμα και όλες τις στρατιωτικές τιμές!

Εκτοξεύοντας φωτοβολίδες γνωστοποίησαν στους Τούρκους μια μικρή προσωρινή ανακωχή, ώστε να κηδεύσουν τους πεσόντες του αντίπαλου στρατοπέδου και έπειτα έριξαν έναν φάκελο, μέσα στον οποίον είχαν τοποθετήσει τα ατομικά είδη των φονευθέντων στην αερομαχία της 12ης Ιουλίου 1922 και μια επιστολή, με την οποία πληροφορούσαν τις τουρκικές αρχές για το θάνατό τους και την ταφή τους στον ελληνικό τομέα.

«Σας γνωστοποιούμε ότι οι δύο πιλότοι σας ο Κεμάλ Μπεη και ο Αχμετη Μπαχατιν έπεσαν τιμημένα πάνω στην μάχη με Έλληνες πιλότους. Επιστρέψτε τα είδη τους στις οικογένειες τους και πείτε ότι ετάφησαν με όλες τις στρατιωτικές τιμές και με σύμφωνα με την θρησκεία σας».

Γι αυτήν του την ενέργεια ο Χριστόφορος έλαβε το αξίωμα του Ανθυπολοχαγού! Έπραξε όπως κάθε Έλληνας πρόγονός του, ο οποίος σε αντίθεση με τις βαρβαρότητες κάποιων λαών, αντιμετώπιζε στο πεδίο της μάχης τον αντίπαλό του, στεκόμενος πάντοτε με σεβασμό απέναντι σε αυτόν.

Ο Ανθυπολοχαγός, πλέον, Σταυρόπουλος βρήκε τραγικό θάνατο πάνω στο καθήκον και συγκεκριμένα το 1923…

«Ἀεὶ ὑψικρατεῖν»! Πάντα έχοντας το βλέμμα στραμμένο προς τον ουρανό οι Έλληνες στρατιώτες δεν υπολογίζουν τίποτα μπρος στον κίνδυνο και βάζουν πάνω και πέρα απ’ όλα την πατρίδα μας σεβόμενοι πάντα τον άνθρωπο…