Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ἐλληνική Μυθολογία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ἐλληνική Μυθολογία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τρίτη 15 Ιουλίου 2025

«Ἡ Ἥρα καὶ τὸ Μυστικὸ Λουλούδι τῆς Γέννησης»

 «Ἡ Ἥρα καὶ τὸ Μυστικὸ Λουλούδι τῆς Γέννησης»




Πρὶν ἀπὸ θεοὺς καὶ θνητοὺς, πρὶν γεννηθῇ ὁ χρόνος,
μία θεά ἐβάδιζε μόνη…

Ἦτο ἡ Ἥρα. Ὄχι σύζυγος. Ὄχι βασίλισσα. Ἀλλὰ Δύναμις αὐτογενὴς, θυμοῦ καὶ τιμῆς.                       Καὶ στὴ σιγὴ τῶν ἀρχῶν, εὑρὲθη μπροστὰ της…

ἓν ἄνθος.»

«Ἀνακάλυψε τὸν ἀρχαῖο μῦθο ὡς ποτὲ πρὶν…
🎥 Στὸ κανάλι: [https://youtu.be/P-7L_yCySg4]
📖 Καὶ στὸ blog: [σύνδεσμος]

«Ἤτο καιρός θεῖος... Ὅταν ἡ Βασίλισσα τῶν Οὐρανῶν ἔπιασε στὰ χέρια της ἕνα λουλούδι ἀπαγορευμένο...

Οὔτε Δίας, οὔτε θνητὸς δὲν ἤξερε τὴ δύναμή του.

Ἡ Ἥρα τὸ ἐμύρισε... καὶ ὁ πόλεμος ἐγεννήθη.

Ἔτσι γεννήθη ὁ Ἄρης. 

Ἄνευ πατρὸς. 

Μόνον μὲ τὴν βούληση καὶ τὴν θείαν ὀργήν.»


«Γέννημα θυμοῦ... ὁ πόλεμος εἶναι θεός.»

«Ἡ Ἥρα ἔτεκεν θεόν χωρὶς ἄνδρα.

Ὁ κόσμος ἀκόμη πολεμᾷ.

Καὶ τὸ λουλούδι;

Ἴσως νὰ περιμένῃ τὴν ἐπόμενη θεά…»

   ➤ Ἀκολούθησε τὴν ὁδὸ τῶν θεῶν:

🎥 Ἐγγράψου στὸ κανάλι

Τὸ λουλούδι ἦτο μυστικὸ... ὁ καρπὸς του ἦτο θεὸς.»

🔱 Ἡ θεά ἔσπειρε ἕνα λουλούδι... ὁ κόσμος θερίζεται ἀπὸ μάχες.

Κείμενο:

Πρὶν ὁ Δίας βασιλεύσῃ στὸν Ὄλυμπο, πρὶν ἀκόμη καὶ ὁ χρόνος καταμετρηθῇ,
ἡ Ἥρα εἶχεν ἕνα μυστικὸ ὅπλο.

Ἕνα λουλούδι ποὺ ἐφυτρώνει μιᾶ φορά σὲ κάθε αἰῶνα. Ὅποια θεά τὸ ἀγγίξῃ,
δύναται νὰ γεννήσῃ ἄνευ ἀνδρός.

Καὶ ἡ Ἥρα ὁργισμένη, πικραμένη, ἔτεκεν τὸν θεὸ τοῦ πολέμου.
Ἄρης, γεννημένος ἀπὸ μοῦσα δυνάμεως, ὄχι ἀγάπης.

Τὸ λουλούδι ἦτο ἡ ἀρχὴ. Ὁ πόλεμος ἔγινε καρπός.

🔱 Ἐμβάθυνε στὸν μῦθο ποὺ ἔκρυψαν οἱ παλαιοὶ.
Ἡ Ἥρα, ὄχι ὡς ἥμερη σύζυγος τοῦ Διός,
ἀλλὰ ὡς Μητέρα τοῦ Αἵματος.






«Ἡ Ἥρα, ἡ θεά τῶν ἀστερισμῶν, τῶν γάμων καὶ τῆς ζήλειας...
Ἐκράτησε στὰ χέρια της ἕνα λουλούδι θεῖο.

Ἐμύρισε τὴν δύναμη τῆς φύσεως...

καὶ ἔτεκεν ἄνευ ἀνδρός…

τὸν Ἄρη — θεὸν πολέμου, ὀργῆς καὶ σιδήρου.

Ἦταν ἡ γέννησις τοῦ πολέμου… ὄχι μὲ ἔρωτα, ἀλλὰ μὲ μῖσος.»

 Εικόνα: Ὁλύμπιος κῆπος, λευκὴ ὁμίχλη, ἀνάδυση ἀνθισμένου φυτοῦ ἀπὸ λίμνη ἀκίνητη.

🎥 Τὸ Μυστικὸ Λουλούδι – Ὁ Μῦθος τῆς Γυναικείᾳ Δημιουργίας
:

«Οἱ Τιτάνες το ἔκρυψαν. Οἱ Ὀρφικοὶ ψιθύρισαν ὅτι μόνον μιᾶς θεᾶς ἡ θέλησις μπορεῖ νὰ γεννήσῃ δίχως σπέρμα.

Οὔτε γάμος, οὔτε ἔρως, οὔτε Δίας.
Μόνον θυμὸς, καὶ θεία ἀνάγκη.»

«Ἡ Ἥρα τὸ ἐμύρισε.

Καὶ τότε…

Ἔσαλεν ὁ κόσμος. Ἠχοῦν αἱ πέτρες, ἐκρήγνυνται αἱ νεφέλαι.

Καὶ ἐντός της… ἡ σπίθα ἔγινε πῦρ.

Οὔτε κύησις, οὔτε χρόνος. Μόνον γένεσις θεοῦ.

Ἀπὸ γυνὴ μόνη.

Καὶ ὁ θεὸς ἐκεῖνος, ἔκραξε μὲ σιδηρᾶ κραυγή.

Ἤτο ὁ Ἄρης.»

«Προσεύχομαι – λέει ἡ ἴδια - ὁ Ζεὺς νὰ μὴ τὸ μάθει»... Καὶ ἐξιστορεῖ: 

Ἡ θεὰ ἮΙρα, ὅταν ἡ θεὰ Ἀθηνᾶ ἐγεννήθη χωρὶς μητέρα, πληγώθηκε ποὺ ὁ Ζεὺς δὲν χρειάστηκε τὶς ὑπηρεσίες της. Πῆγε καὶ παραπονέθηκε στὸν Ὠκεανὸ γιὰ τὶς πράξεις τοῦ συζύγου της. Σταμάτησε στὴν πόρτα μας, κουρασμένη ἀπὸ τὸ ταξείδι. Ὅταν τὴν εἶδα ρώτησα: Τί σὲ ἔφερε ἕως ἐδῶ, ἮΙρα; 
Τὴν παρηγόρησα μὲ λόγια φιλικά: «Οἱ λέξεις», λέει, «δὲν ἀνακουφίζουν τὸν πόνο μου. Ἂν ὁ Δίας ἔγινε πατέρας χωρὶς νὰ χρησιμοποιήσει σύζυγο καὶ κατέχει καὶ τοὺς δύο τίτλους μόνος του, γιατί νὰ μὴν πρέπει νὰ προβῶ κι ἐγὼ σὲ μιὰ μητρότητα χωρὶς σύζυγο, μιὰ γέννηση ἀπὸ παρθένα , ποὺ δὲν τὴν ἄγγιξε ἄνδρας; 
Θὰ δοκιμάσω κάθε φάρμακο στὴν πλατειὰ Γῆ καὶ στὸν κενὸ Ὠκεανὸ καὶ στὶς βαθειὲς κοιλότητες στὰ Τάρταρα»... 
Τὰ λόγια της ἦταν κοφτά. 
Τὸ πρόσωπό μου ἦταν διστακτικό. «Φαίνεσαι, Νύμφη, ὅτι μπορεῖς νὰ βοηθήσεις», λέει. 
Τρεῖς φορὲς ἤθελα νὰ βοηθήσω, τρεῖς φορὲς κόλλησε ἡ γλῶσσα μου: 
Ὁ θυμὸς τοῦ Διός μου προκαλοῦσε φόβο. «Σὲ παρακαλῶ, βοήθησέ με», εἶπε, «θὰ ἀποκρύψω τὴν πηγὴ τῆς βοήθειάς μου». Μάρτυς μου ἡ ἱερὰ Στύξ. 
«Ἕνα λουλούδι», εἶπα, «ἀπὸ τὰ λιβάδια της Ὠλένου θὰ πραγματοποιήσει τὴν εὐχή σου. Εἶναι μοναδικὸ στοὺς κήπους μου. 
Καὶ μιὰ στεῖρα ἀγελάδα νὰ τὸ ἀκουμπήσει θὰ γίνει μητέρα... 
Γρήγορα ἔκοψα τὸ στερεωμένο λουλούδι μὲ τὸν ἀντίχειρά μου. 
Ἡ ἮΙρα αἰσθάνεται τὸ ἄγγιγμα. Καὶ μὲ τὸ ἄγγιγμα συλλαμβάνει. 
Φουσκώνει καὶ εἰσέρχεται στὴν Θράκη καὶ στὴν δυτικὴ Προποντίδα, καὶ πραγματοποιεῖ τὴν εὐχή της: Ὁ Ἄρης δημιουργήθηκε. 
Ἐνθυμούμενος τὸν ρόλο μου στὴν γέννησή του, ὁ Ἄρης εἶπε: «Καὶ ἐσὺ θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχεις μιὰ θέση στὴν πόλη του Ρωμύλου, τὴν Ρώμη». 


Ἔτσι ἐμφανίσθηκε τότε ἐπὶ Γῆς ὁ θεὸς Ἄρης! 
Καὶ ἡ Χλωρὶς ἐπῆρε καὶ τὸ ἐπίθετο Ἀρεγονίδα! (βλ. Ἀργοναυτικά-Ὀρφικά, 126). 
Ὁ παραπάνω ἀρχαῖος μῦθος, σχεδὸν κρύφτηκε... δὲν διδάχθηκε ποτὲ (ὅπως εἶναι ὁ προορισμὸς τοῦ μύθου)... 
Μάλιστα παραφράσθηκε ἀπὸ τοὺς χριστιανούς, γιὰ τὴν «μαγικὴ» γέννηση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀπὸ τὴν Παναγία, μυρίζοντας τὸν κρίνο... 






Ἡ θεὰ Χλωρὶς ἦταν ἀρχικῶς χθονία θεότης τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων. 
Θεότητα τῆς βλαστήσεως, τῶν λουλουδιῶν, τῶν ἀνθέων – ἐξ οὗ καὶ Ἀνθοῦσα. 
Ἦταν θυγατέρα τῆς Περσεφόνης (ἢ τοῦ Ἀμφίονος καὶ τῆς Νιόβης) καὶ σύζυγος τοῦ θελκτικοῦ ἐραστῆ Ζεφύρου. 
Ὅταν ἐτελοῦντο τὰ πρῶτα Ἠραία, στὴν Ἠλεία, καὶ διεξαγόταν ἀγῶνας δρόμου τῶν παρθένων στὸ στάδιο τῆς Ὀλυμπίας, πρώτη νικήτρια ἦταν ἡ Χλωρίς. Συλλατρευόταν μὲ τὴν Λητώ. Ἄγαλμὰ τῆς παρθένου Χλωρίδος ἵστατο στὸ Ἄργος, παρὰ τῆς Λητοῦς, ἔργο τοῦ Πραξιτέλους! 

Μεταγενέστερα, οἱ Ρωμαῖοι τὴν εἶπαν Φλώρα (< Χλώρα, ὅπως ἡ Χλώρινα ἔγινε Φλώρινα). Ἡ «Ρωμαία» θεά, ἔγινε πανομοιότυπη μὲ τὴν Χλωρίδα. (Ὀβίδιος «Fast.», V.195). Σύζυγός της ἦταν ὁ Αἴολος (κατὰ παράφρασιν τοῦ Ζεφύρου). 
Οἱ Λατῖνοι ἐκτὸς ἀπὸ θεότητα τῆς ἐαρινῆς βλαστήσεως (κυρίως τῶν δημητριακῶν φυτῶν (σίτου, κριθῆς, κ.ά.) καὶ τῶν ὀπωροφόρων δένδρων, τὴν ἔκαμαν καὶ θεότητα τῶν καρποφόρων δένδρων, τῆς ἀμπέλου καὶ τῶν ἀνθέων. 
Μὲ τὴν Rοbigus (ἢ Robigo) ἐμπόδιζε τὴν σκωρία τῶν σιτηρῶν. 
Μὲ τὴν Pomona / Πομονα ἀγρυπνοῦσε ἐπὶ τῶν ὀπωροφόρων δένδρων. 
Ἡ Flora ἦταν μία τῶν 12 θεοτήτων, ποὺ ἐξευμένιζαν μὲ ἐξιλαστήριες θυσίες, ὅταν ἐμφανιζόταν κάποιο ἔκτακτο γεγονός. 
Εἶχε ἀρχαιότατο ναὸ στὴν Ρωμη, ἐπὶ τοῦ Κυρηναλίου λόφου, καὶ ἴδιον ἱερέα καὶ δεύτερο ναό, ἀνεγερθέντα κατὰ τὸν 2ο π.X. αἰῶνα, ἐξ ἀφορμῆς μιᾶς ἀφορίας, «παρὰ τὸν μέγαν Κίρκον». 
Ἐτελοῦντο πρὸς τιμήν της μεγάλες ἀγροτικὲς ἑορτές, τὰ Φλοράλια / Floralia, τὸν μῆνα Ἀπρίλιο (περίπου 28 Ἀπριλίου-1η Μαΐου), πρὸς ἐξασφάλισιν τῆς προστασίας «ἐσπαρμένων ἀγρῶν». 
Ἐτιμᾶτο ἰδιαιτέρως ἀπὸ τὶς γυναῖκες. 
Ἀπεικονίζετο ὡς νεαρὰ γυνή, ἐστεμμένη μὲ ἄνθη. Τὰ πλεῖστα τῶν ἀγαλμάτων, τὰ ὁποῖα φέρουν τὸ ὄνομα τῆς Flora εἶναι προσαρμογὲς τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν ἀγαλμάτων. 
Ἀπεικονίσεις της διεσώθησαν καὶ ἐπὶ ἀρχαίων νομισμάτων. 

:Τὸ Νόημα τοῦ Μύθου – Θυμὸς, Μήνις, Δημιουργία

«Ὁ Ἄρης, ἄνευ πατρὸς, ἀνετράφη μὲ ξίφος, ὄχι γάλα.

Ἔμαθεν νὰ πληγώνῃ πρὶν ἀγαπῇ.

Καὶ ὅταν οἱ θεοὶ εἶδαν τὸν καρπὸν τοῦ θυμοῦ, ἐφοβήθησαν.

Διότι ὁ Ἄρης δὲν ὑπακούει. Οὔτε στὸν Δία. Οὔτε στὴ μοῖρα.»


«Ὁ μῦθος δὲν εἶναι παραμύθι.

Τὸ ἄνθος ὑπάρχει μέσα σου.

Κάθε στιγμή ποὺ θύμωσε ἡ ψυχή σου χωρὶς λόγο, κάθε κραυγὴ τοῦ ἀδίκου, κάθε μάχη ποὺ γεννιέται δίχως νὰ τὴν θές…

Ὁ Ἄρης εἶναι τέκνον τῆς Ἥρας μέσα σὲ κάθε ἄνθρωπο.

Καὶ ὁ μῦθος αὐτὸς, ἤρθε νὰ σοῦ θυμίσῃ τὴν δύναμη ποὺ φέρει ἡ ὀργὴ ὅταν μένει ἄγονος.»


Σάββατο 14 Ιουνίου 2025

Το Αθάνατο Νερό των Θεών – Το Μυστικό Ελιξίριο της Αρχαίας Ελλάδας"




Τὸ Ἀθάνατο Νερὸ τῶν Θεῶν – Τὸ Μυστικὸ Ἐλιξίριο τῆς Ἀρχαίας Ἑλλάδας" 

 



«Ἄκουε, ὦ θνητέ, τὴν ἀπόρρητον διήγησιν τῆς ὕδατος τῆς ἀθανάτου…»

Το Αθάνατο Νερό των Θεών – Το Μυστικό Ελιξίριο της Αρχαίας Ελλάδας"

ὃ ποτὲ θεοὶ ἔπιον, ἀνθρώποις ἐκρύβη·                                                                                        τοῦτο  ἐστὶ τὸ νέκταρ, ἡ ἀμβροσία,                                                                                              τὸ ἔκκριτον ὕδωρ ὃ ζωὴν ἀτελεύτητον παρέχει.

«Ὁ Πίνδαρος λέγει: Ἀμβροσία καὶ νέκταρ…»

Αφήγηση:

Πάντες οἱ ἀθάνατοι ἐτρύφων τοῦ νέκταρος καὶ τῆς ἀμβροσίας.
Ὁ Πίνδαρος μαρτυρεῖ, ὡς οἱ ἀθάνατοι τὰ ἐδέσματα ταῦτα εἶχον
καὶ διὰ τούτων ἀγήραστοι εἰσίν.

 

Μέρος 1ο – Τὸ Νερὸ τῶν Θεῶν  (0:40 - 3:00)

🏛️ Τὸ Ἀθάνατο Νερὸ τῶν Ἀρχαίων – Νέκταρ, Ἀμβροσία καὶ Μυστήρια 

Στὴν καρδιὰ τῆς Ἑλληνικῆς Μυθολογίας καὶ τῶν Μυστηριακῶν Θρησκειῶν τῆς Ἀρχαιότητας κρύβεται ἕνας θεϊκὸς μῦθος: 

Τὸ Νερὸ τῆς Ἀθανασίας.          Ὁ Ὅμηρος, ὁ Πίνδαρος, καὶ οἱ Ὀρφικοὶ μᾶς παρέδωσαν τὴν εἰκόνα μιᾶς θείας οὐσίας — τοῦ νέκταρος καὶ τῆς ἀμβροσίας — ποὺ χαρίζουν ἀθανασία καὶ σοφία. 


Σὲ αὐτὸ τὸ ἐπεισόδιο ἐρευνοῦμε τοὺς θρύλους, τὶς τελετές, τὶς ἀλχημικὲς ἀναζητήσεις καὶ τοὺς φιλοσοφικοὺς συμβολισμοὺς πίσω ἀπὸ αὐτὸ τὸ μυστηριακὸ ὑγρό. 


Τὸ νερό, πηγὴ καὶ σύμβολο ζωῆς, ἔγινε ἀπὸ τὰ πανάρχαια χρόνια ἀντικείμενο λατρείας ὅλων τῶν πρωτόγονων λαῶν. Ὅποιες καὶ ἂν εἶναι οἱ πολιτισμικές τους δομές, τὸ νερὸ ἀποτελεῖ ἀστείρευτη πηγὴ δύναμης καὶ ζωῆς: καθαρίζει, θεραπεύει, ἀνανεώνει καὶ διασφαλίζει τὴν ἀθανασία. 

Μῆνιν οὐ ζητεῖς ἐν ποτηρίῳ,
ἀλλ’ ἐν καθαρῷ νοῒ, ψυχῇ γεγυμνασμένῃ.
Τὸ ὕδωρ τῆς ἀθανασίας, κατὰ τοὺς σοφοὺς,
ἐστιν ἡ γνῶσις ἑαυτοῦ καὶ ἡ ἕνωσις μετὰ τοῦ θείου.


Ἡ ἀθανασία καὶ ἡ αἰώνια ζωὴ ἦταν τὸ μεγάλο ὄνειρο τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τοὺς ἀρχαίους χρόνους, ἡ λαχτάρα του αὐτὴ τὸν ἔκανε νὰ ψάχνει ἀλλὰ καὶ νὰ συνεχίζει μέχρι σήμερα νὰ ἐρευνᾶ γιὰ τὸ ἐλιξίριο τῆς ἀθανασίας. 
Γιὰ τοὺς ἀρχαίους Ἕλληνες τὸ πιὸ ὀνομαστὸ ἐλιξίριο ἦταν τὰ νερά της Στυγός. Ἀλλὰ καὶ τὸ νερὸ ποὺ δίνανε ὅρκο οἱ θεοί. 


Ἡ Στύγα ἦταν μιὰ φοβερὴ θεότητα, ἡ μεγαλύτερη κόρη τοῦ Οὐρανοῦ καὶ τῆς Τηθύος, ποὺ ἔμενε στὰ τάρταρα, στὴν παγωνιά, ἀπομονωμένη ἀπὸ τοὺς ἄλλους θεοὺς ποὺ δεν τη συμπαθοῦσαν. 

Ἀπὸ τὰ Τάρταρα (παράγωγο τῆς λέξης τουρτουρίζω) ποὺ πίστευαν ὅτι ἐκεῖ ἦταν καὶ οἱ πύλες τοῦ Ἅδη, πηγάζει ὁ ποταμὸς Κράθης, στὸ ὅρος Χελμὸς τῆς Ἀχαΐας. 

«Ἐν σοὶ ἐστὶν ἡ πηγή· ἐν σοὶ καὶ ἡ δίψα…»



Τα ὕδατα τῆς Στυγὸς συνδέθηκαν μὲ θεολογικὲς καὶ φιλοσοφικὲς ἰδέες, ὅπως αὐτὲς ἀπὸ τὰ Ἐλευσίνια Μυστήρια καὶ τὶς Ὀρφικὲς δοξασίες γιὰ τὴ μετενσάρκωση . 

«Ἐλευσίς. Νύξ. Λουτροὶ πρὸ τῆς ἑνώσεως μετὰ τῶν θεῶν…»

Ἡ δύναμη καὶ ἡ θερμοκρασία τοῦ νεροῦ ἦταν τέτοια ποὺ λέγανε ὅτι, τὸ γυαλί, οἱ κρύσταλλοι, τὰ πήλινα ἀγγεῖα ἔσπαζαν μόλις βυθίζονταν σ" αὐτό, ἀλλοιώνονταν τὰ μέταλλα ἀκόμη καὶ ὁ ἄργυρος καὶ ὁ χρυσός, καὶ τὸ κεχριμπάρι, μόνον οἱ ὁπλὲς τῶν ἀλόγων ποὺ δὲν εἶχαν πέταλα ἄντεχαν, γι" αὐτὸ οἱ θεοὶ τὸ ἔπιναν μέσα σὲ κύπελλα φτιαγμένα ἀπὸ ὁπλὴ ἀλόγου. 

«Εἰ ἔτεμεν σε ὁ λόγος, ἔσῃ κοινωνὸς τῆς ἀληθείας…
Ἔγγραφε, μετέχειν, καὶ τὴν ἄλλην ἀποκάλυψιν προσδέχου.»

Ἡ Ψυχὴ ψάχνοντας νὰ βρεῖ τὸ ταίρι της, τὸν Ἔρωτα, ὑποχρεώθηκε ἀπὸ τὴν Ἀφροδίτη νὰ κουβαλήσει νερὸ ἀπὸ τὴ Στύγα. 


Στὰ νερὰ αὐτὰ «βάφτισε» τὸν Ἀχιλλέα ἡ μητέρα του ἡ Θέτις καὶ ἔγινε ἄτρωτος καὶ ἀθάνατος, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν φτέρνα του ποὺ δὲν βράχηκε ἡ «Ἀχίλλειος πτέρνα» καὶ τὸν βρῆκε ἐκεῖ τὸ θανατηφόρο βέλος του Πάρη στὴν Τροία. 

Τὰ νερά της Στυγός, ἀνάβλυζαν ἀπὸ τὴν ἱερὴ πηγή της. Τὸ ἕνα δέκατο ἀπὸ αὐτὰ τὰ νερὰ ἦταν προορισμένο γιὰ τὸν ὅρκο τῶν θεῶν » Τὰ ἄλλα ἐννιὰ φιδώνουν ὁλόγυρα στὴ γῆ καὶ ὕστερα, χύνονται στὴ θάλασσα σχηματίζοντας ρουφῆχτρες, καὶ τὸ νερὸ ποὺ πέφτει ἀπὸ τὸ βράχο εἶναι γιὰ τιμωρία τῶν θεῶν». 



Ὁ Δίας ὅρισε νὰ δίνονται στὰ δικά της νερὰ οἱ πιὸ φοβεροὶ ὅρκοι τῶν θεῶν καὶ τῶν ἀνθρώπων. Κάθε φορὰ ποὺ κάποιοι θεοὶ κατηγοροῦνταν γιὰ ψευτιά, ὁ Δίας ἔστελνε τὴν Ἴριδα νὰ φέρει νερὸ ἀπὸ τὴ μυστηριώδη αὐτὴ πηγή. Πάνω ἀπὸ τὸ νερὸ οἱ κατηγορούμενοι τρέμοντας ὁρκίζονταν. 



Ὕδωρ οὐ μόνον σῶμα νίπτει – ἀλλὰ ψυχὴν καθαίρει.»

Οἱ ἐπίορκοι θεοὶ τιμωροῦνταν μὲ πολὺ βαριὲς ποινές. Γιὰ ἕνα χρόνο ἔμεναν ἄφωνοι καὶ μαραζωμένοι, χωρὶς ἀμβροσία καὶ νέκταρ. Ἐπιπλέον, γιὰ ἄλλα ἐννέα χρόνια ἀπομονώνονταν ἀπὸ τοὺς ἄλλους θεοὺς καὶ ἔχαναν τὰ προνόμιά τους, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἀθανασία τους. Φρικτὲς τιμωρίες ἐπίσης περίμεναν καὶ τοὺς θνητοὺς ποὺ θὰ παρέβαιναν τὸν ὅρκο τους στὰ νερά της Στύγας. 



Ὁ Ὅμηρος παρουσιάζει τὴν ἮΙρα νὰ λέει «μάρτυράς μου ἡ γῆ κι ὁ πλατὺς οὐρανὸς ποὺ ἁπλώνεται πάνω ἀπὸ τὰ κεφάλια σας καὶ ἡ Στύγα ποὺ τὰ νερά της κυλοῦν ἀπὸ ψηλὰ μέσα στὴ γῆ». 
Ὁ Ἡσίοδος τὴν περιγράφει ὡς «πρωτότοκη κόρη τοῦ Ὠκεανοῦ μὲ τὴ γοργὴ φυρονεριά, τὴ μισητὴ ἀπὸ τοὺς ἀθάνατους, τὴν τρομερὴ τὴ Στύγα». Ὅταν κάποιος θεὸς ἔπρεπε νὰ ἀποδειχθεῖ ὅτι ἔλεγε ψέματα ἢ ἀλήθεια, τότε ἔπρεπε νὰ πιεῖ νερὸ τὸ Στύγιον ὕδωρ. 

Ἔστελνε ὁ Δίας τὴν Ἴριδα στὴν Στύγα νὰ φέρει νερὸ σὲ ἕνα σταμνί, ἀπὸ ὁπλὴ τοῦ μεγαλύτερου ἀλόγου. Ἔλεγαν πὼς κανένα ζωντανὸ ὀν δὲν ἐπρόκειτο νὰ ζήσει ἐὰν ἔπινε ἀπὸ τὸ νερὸ αὐτό. Κατὰ τὸν Παυσανία ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος δηλητηριάστηκε ἀπὸ τὸ Στύγιο Ὕδωρ, ἀφοῦ τὸ ἤπιε, ἐνῷ οἱ ἀδερφές του, λούστηκαν μὲ αὐτὸ τὸ νερὸ καὶ ἔγιναν ἀθάνατες. 


Θέμα: Τα Ἐλευσίνια Μυστήρια καὶ τὸ Καθαρτικὸ Νερό 
🎙️ Voiceover:

«Τὸ ὕδωρ ἐν ταῖς τελεταῖς τῶν Μυστηρίων…»

 Σχετικὰ μὲ τὸ Ἀθάνατο νερὸ σχετίζονται δύο ἱστορίες μὲ τὸν Μέγα Ἀλέξανδρο, τὶς ὁποῖες παραθέτω παρακάτω: 

Θέμα: Ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος & τὸ Νερό της Ἀνατολή 

Εἰκόνες: 


«Ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος, κατὰ τοὺς μύθους, ἐζήτει τὸ ὕδωρ…»



Ἀλέξανδρος καὶ ἡ Κύνα 


🏞️ Μέρος 3ο – Οἱ Θρῦλοι τοῦ Ἀνατολικοῦ Ἐλιξιρίου  (6:00 - 8:00)

Ἀφήγηση: 

Καὶ ἔξω τῆς Ἑλλάδος, οἱ Πέρσαι, οἱ Ἰνδοὶ, καὶ οἱ Αἰγύπτιοι
ἐζήτουν τὸ ὕδωρ τῆς ζωῆς.
Ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος, κατὰ τοὺς λόγους,
ἀνέζη τοῦτο τὸ ὕδωρ ἐν ταῖς ἄκραις τῆς γῆς.


Οἱ Ἀλεξανδρινοὶ φιλόσοφοι καὶ οἱ Ἀλχημισταὶ τῆς ὕστερης Ἑλληνιστικῆς περιόδου
ἀνεζήτουν τὸν λίθον τὸν φιλόσοφον·
κατ’ ἀλήθειαν, τοῦτο ἦν ἡ πόσις ἡ ἀθάνατος.

📖 [Ἀναφορὰ στὸν Ζώσιμο, Κλεόπα, Καλλίμαχο καὶ τὶς ἀρχαῖες ἀλχημιστικὲς συνταγές] 
🖼️ Ἀπεικόνιση παπύρων, ἑρμητικῶν κειμένων. 



 

Τὸν καιρὸ ποὺ ὁ Ἀλέξανδρος μὲ τὸν στρατό του καθόταν καὶ ξεκουραζόταν στὴν Ἰνδία, ἡ ἀδελφή του, ἡ Κύνα, σκέφτηκε νὰ βάλει μπροστὰ ἕνα σχέδιο ποὺ εἶχε στὸ μυαλὸ ἀπὸ πολὺ καιρό. Ἦταν ἡ εὐκαιρία μεγάλη καὶ δὲν ἤθελε νὰ τὴν χάσει, γιατί μπορεῖ νὰ μὴν ξαναπαρουσιαζόταν. 


Πῆγε λοιπὸν σὲ ἕναν γέρο σοφὸ Ἀνατολίτη καὶ τοῦ ζήτησε νὰ τῆς πεῖ ποῦ μπορεῖ νὰ βρεῖ τὸ ἀθάνατο νερὸ καὶ πῶς νὰ τὸ χρησιμοποιήσει γιὰ νὰ κάνει τὸν λατρεμένο της ἀδελφὸ ἀθάνατο. 


Εἶχε βάλει τάμα τῆς ζωῆς της κάτι τέτοιο καὶ δὲν μποροῦσε νὰ ἐγκαταλείψει ποτέ της αὐτὴ τὴν ἰδέα! 


Ρώτησε λοιπὸν τὸν σοφὸ μάντη καὶ περίμενε μὲ ἀγωνία τὴν ἀπάντησή του. 


Ἐκεῖνος, ἀφοῦ στοχαζόταν γιὰ ὧρες πολλές, τελικὰ ἄνοιξε τὰ μάτια του καὶ ἀπάντησε στὴν Κύνα: «Τὸ ἀθάνατο νερὸ βρίσκεται στὸ μεγάλο σπήλαιο τῆς φωτιᾶς. Εἶναι ὅμως πολὺ ἐπικίνδυνο καὶ σχεδὸν ἀδύνατο νὰ καταφέρει κάποιος νὰ μπεῖ ἐκεῖ μέσα καὶ νὰ βγάλει τὸ νερό. Ἡ σπηλιὰ καλύπτεται ἀπὸ φοβερὴ φωτιὰ καὶ κανένας ποτὲ δὲν μπόρεσε νὰ τὴν περάσει ζωντανός»!... 


Ἡ Κύνα, χωρὶς κανέναν δισταγμό, εἶπε στὸν γερο-σοφὸ ὅτι γιὰ χάρη τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ προκειμένου ἐκεῖνος νὰ ἀποκτοῦσε τὴν ἀθανασία ἦταν ἕτοιμη νὰ κατέβει ἀκόμα καὶ στὸν ἄσπλαχνο Ἅδη! Δὲν φοβόταν νὰ πεθάνει γιὰ τὸν Ἀλέξανδρο καὶ θὰ διακινδύνευε μὲ μεγάλη της χαρὰ τὴ ζωή της γιὰ ἐκεῖνον! 


Ὕστερα ὁ σοφός της εἶπε ὅτι τὸ ἀθάνατο νερὸ θὰ ἔπρεπε κάποιος νὰ τὸ πιεῖ ἀκριβῶς τὴν στιγμὴ ποὺ θὰ ἦταν ἕτοιμος νὰ πεθάνει καὶ ὅταν πιὰ εἶχε χαθεῖ κάθε ἐλπίδα. 


Ἂν τύχαινε νὰ τὸ πιεῖ πιὸ πρίν, τότε ὄχι μόνο δὲν θὰ χρησίμευε νὰ τὸν βοηθήσει, ἀλλὰ θὰ τοῦ στοίχιζε καὶ τὴ ζωή! Ἡ Κύνα εὐχαρίστησε τὸν Ἀσιάτη μάντη καὶ ἔσπευσε χωρὶς νὰ χάσει λεπτὸ γιὰ τὸ μεγάλο σπήλαιο τῆς φωτιᾶς, νὰ πάει καὶ νὰ πάρει τὸ πολυπόθητο ἀθάνατο νερό. 


Μετὰ ἀπὸ ἀρκετὲς καὶ κουραστικὲς μέρες, ἡ Κύνα ἔφτασε ἐπί τέλους μπροστὰ στὸ τρομακτικὸ σπήλαιο. Πράγματι ἦταν ἐντελῶς ἀδύνατο γιὰ κάποιον θνητὸ νὰ καταφέρει νὰ περάσει τὶς γιγαντιαῖες φλόγες ποὺ σκέπαζαν τὴν εἴσοδο τοῦ σπηλαίου καὶ κατάκαιγαν τὰ πάντα. 


Ἡ Κύνα ὅμως δὲν ἀπογοητεύτηκε καθόλου: γεμάτη ἀγάπη γιὰ τὸν Ἀλέξανδρο καὶ ἔχοντάς τον συνέχεια στὸ νοῦ της, πέρασε τόσο γρήγορα ἀνάμεσα ἀπ’ τὶς φωτιές, ποὺ αὐτὲς οὔτε ποὺ τὴν ἄγγιξαν! 


Μέσα τὸ σπήλαιο ἦταν τεράστιο καὶ βαθύ. Παρόλα αὐτὰ ἡ ἡρωικὴ Κύνα βρῆκε τελικὰ τὸ ἀθάνατο νερὸ ποὺ ἀνάβλυζε ἀπὸ ἕναν τοῖχο καὶ τρισευτυχισμένη γέμισε μιὰ ὁλόκληρη φιάλη. Ὕστερα δὲν ἔχασε οὔτε στιγμή: πέρασε πάλι σὰν τὸν ἄνεμο τὴν φλεγόμενη εἴσοδο τῆς σπηλιᾶς καὶ πῆγε πίσω στὸν ἀδελφό της καὶ τὸ στράτευμα του, ποὺ ἑτοιμαζόταν πιὰ νὰ ἐγκαταλείψει τὴν Ἰνδία. 


Ἡ Κύνα κράτησε μυστικὸ ἀπ’ ὅλους τὸ μεγάλο της κατόρθωμα. Ἦταν ὅμως πολὺ εὐχαριστημένη ποὺ μιὰ μέρα, ὅποτε κι ἂν αὐτὴ ἐρχόταν, θὰ ἔδινε στὸν Ἀλέξανδρο νὰ πιεῖ ἀπ’ τὸ θαυματουργὸ νερό. 


Ὅταν κάποτε ὁ Ἀλέξανδρος ἀρρώστησε βαριὰ ἀπὸ πυρετὸ καὶ ἔπεσε κατάκοπος στὸ κρεβάτι, ἦταν πλέον πρὸ τοῦ θανάτου. Ὅλοι ὅσοι τὸν γνώριζαν ἀπὸ παλιά, δὲν πίστευαν στὰ μάτια τους πῶς αὐτὸς ὁ νέος ἀκόμα ἄντρας, ὁ παντοδύναμος κάποτε καὶ ἀνίκητος Ἀλέξανδρος, ὁ βασιλιᾶς τοῦ κόσμου, εἶχε μείνει ἔτσι ἀδύναμος, σὰν νὰ ἦταν κάποιος γέροντας... Τὸν ἔριξαν κάτω οἱ κακουχίες τοῦ πολέμου καὶ ἡ ὑπερπροσπάθεια τῆς κατάκτησης τοῦ κόσμου... 


Ἡ Κύνα ἦταν συνεχῶς στὸ πλευρὸ τοῦ ἀδελφοῦ της καὶ φρόντιζε γι’ αὐτόν, νὰ ἁπαλύνει τὸν πόνο του καὶ νὰ τὸν γεμίζει ἀδιάκοπα μὲ ἐλπίδα. Ὅμως οἱ γιατροὶ ἔβλεπαν τὸν Ἀλέξανδρο νὰ χειροτερεύει μέρα μὲ τὴν ἡμέρα καὶ νὰ πλησιάζει ὅλο καὶ πιὸ πολὺ πρὸς τὸν θάνατο... Εἶπαν λοιπὸν κάποια μέρα στὴν Κύνα ὅτι δὲν ὑπῆρχαν πιὰ ἐλπίδες γιὰ νὰ σωθεῖ ὁ ἀδελφός της καὶ ὅτι σύντομα θὰ περνοῦσε τὴν Ἀχερουσία λίμνη, γιὰ νὰ μπεῖ στὸν κόσμο τῶν νεκρῶν... 


Ἡ Κύνα ὅμως δὲν ἀπογοητευόταν: εἶχε καλὰ κρυμμένο τὸ μυστικό της, ποὺ δὲν ἦταν ἄλλο ἀπ’ τὸ ἀθάνατο νερό. Τὸ εἶχε πάντοτε καλὰ φυλαγμένο καὶ ὅταν πιὰ εἶδε ὅτι ἡ ὑγεία τοῦ ἀδελφοῦ της δὲν θὰ γινόταν ποτὲ καλά, ἔβαλε μπροστά το σχέδιό της. 

Ὅταν λοιπὸν ὁ Ἀλέξανδρος ἔφτασε πιὰ στὸ κατώφλι τοῦ θανάτου καὶ ζήτησε ἀπ’ τὴν Κύνα νὰ τοῦ βάλει λίγο κρασὶ νὰ πιεῖ, τότε ἐκείνη ἔριξε μέσα στὸ ποτήρι του λίγο ἀπὸ τὸ φίλτρο τῆς ἀθανασίας. 

Ὁ Ἀλέξανδρος ὅμως, ἂν καὶ μισοπεθαμένος, κατάλαβε ὅτι ἡ Κύνα κάτι τοῦ ἔριξε μὲς στὸ κρασί του καὶ ἀμέσως κατάλαβε ὅτι ἦταν τὸ ἀθάνατο νερό. Αὐτὸς ὅμως δὲν ἤθελε νὰ πιεῖ ποτέ του κρασὶ ἀνάμεικτο μὲ νερό, ἔστω κι ἂν αὐτὸ ἦταν τὸ νερὸ τῆς αἰώνιας ζωῆς! 


Ἀποφάσισε λοιπὸν νὰ ξεγελάσει τὴν ἀδελφή του, στέλνοντάς την ἔξω νὰ φωνάξει τοὺς στρατιῶτες γιὰ νὰ πιοῦν δῆθεν ὅλοι μαζί. Ἡ Κύνα τὸν ὑπάκουσε ἀμέσως καὶ τότε αὐτὸς ἅρπαξε τὴν εὐκαιρία: ἄλλαξε τὸ ποτήρι του μ’ ἐκεῖνο τῆς ἀδελφῆς του, λέγοντας μέσα του πὼς ἂν ἦταν αὐτὸ πράγματι τὸ ἀθάνατο νερό, τότε ἂς ἔμενε ἀθάνατη ἡ Κύνα γιὰ νὰ τὸν θυμᾶται παντοτινά! 


Ὅταν ἡ κοπέλα γύρισε στὴ σκηνή, ἀνυποψίαστη πῆρε τὸ ποτήρι μὲ τὸ φίλτρο τῆς ἀθανασίας καὶ τὸ ἤπιε μονορούφι στὴν ὑγειὰ τοῦ Ἀλεξάνδρου. Ὅταν κατάλαβε τί εἶχε στὴν πραγματικότητα συμβεῖ ἦταν πιὰ πολὺ ἀργά... Ὁ Ἀλέξανδρος, ἀφοῦ ἤπιε τὸ τελευταῖο του κρασί, ἔπεσε κάτω ἑτοιμοθάνατος. Ἡ τελευταία ὥρα εἶχε πιὰ ἔρθει... 


Ἔμεινε ἔτσι ἡ Κύνα ἀθάνατη... Καὶ ὁ θρῦλος τὴν θέλει ἔπειτα νὰ ἔχει μεταμορφωθεῖ σὲ γοργόνα καὶ νὰ τριγυρνάει στὶς θάλασσες τοῦ κόσμου, ρωτῶντας τοὺς καπετάνιους τῶν πλοίων: «Ζεῖ ὁ βασιλιᾶς Ἀλέξανδρος»; Καὶ ἂν ἐκεῖνος ἀπαντήσει: «Ναί», τότε τοῦ δίνει τὶς εὐλογίες της γιὰ τὸ καλὸ ταξίδι. Ἂν ὅμως τῆς ἀπαντήσει: «Ὄχι», τότε πνιγμένη ἀπ’ τὴ στενοχώρια ταράζεται καὶ προκαλεῖ ἀπίστευτες τρικυμίες στὰ πελάγη... 




Ζεῖ ὁ Βασιλιᾶς Ἀλέξανδρος; 

Ὅταν ὁ Mέγας Ἀλέξανδρος πολέμησε κι ἔκαμε δικό του τὸν κόσμο, φώναξε τοὺς σοφοὺς καὶ τοὺς ρώτησε: «Πῶς θὰ μπορέσω νὰ ζήσω πολλὰ χρόνια; Ἤθελα νὰ κάμω πολλὰ καλὰ στὸν κόσμο». 


«Bρίσκεται τρόπος» ἀποκρίθηκαν οἱ σοφοί, «μὰ εἶναι κάπως δύσκολος». 


«Δὲ σᾶς ρώτησα» εἶπε ὁ βασιλιᾶς Ἀλέξανδρος, «νὰ μοῦ πεῖτε ἂν εἶναι δύσκολος· ποιός εἶναι θέλω νὰ μάθω». 


«Nα βρεῖς τὸ ἀθάνατο νερό» του εἶπαν οἱ σοφοί. 


«Kαι ποῦ εἶναι αὐτὸ τὸ ἀθάνατο νερό;» 


«Ἀνάμεσα σὲ δυὸ βουνά. Mα τόσο γρήγορα ἀνοιγοκλείνουν, ποὺ καὶ τὸ πιὸ γοργόφτερο πουλὶ δὲν προφταίνει νὰ περάσει. Πολλὰ ξακουσμένα βασιλόπουλα θέλησαν νὰ τὸ ἀποχτήσουν· μὰ ἔχασαν τὴ ζωή τους ἄδικα. Ἅμα καταφέρεις, βασιλιᾶ μου πολυχρονεμένε, νὰ περάσεις ἀνάμεσα στὰ δυὸ βουνά, θὰ βρεῖς ἕνα δράκοντα, ποὺ ποτὲ δὲν κοιμᾶται. Ἂν σκοτώσεις τὸν δράκοντα, θὰ τὸ πάρεις». 


Ὅταν τὸ ἄκουσε ὁ βασιλιᾶς Ἀλέξανδρος, πρόσταξε ἀμέσως νὰ σελώσουν τὸ ἄλογό του, τὸν Bουκεφάλα. Φτερὰ δὲν εἶχε, μὰ πετοῦσε σὰν πουλί. Kαβαλίκεψε καὶ σὲ λίγο ἔφτασε στὸ μέρος ποὺ τοῦ εἶχαν πεῖ οἱ σοφοί. Στέκεται καὶ βλέπει τὰ βουνὰ ν’ ἀνοιγοσφαλοὺν ἀδιάκοπα καὶ τόσο γρήγορα, ποὺ οὔτε πουλὶ δὲν μποροῦσε νὰ περάσει. Mα ὁ βασιλιᾶς δὲν τὰ χάνει. Δίνει μιὰ βιτσιὰ καὶ πέρασε ἀνέγγιχτος ἀνάμεσα στὰ δυὸ βουνά. Σκότωσε ἔπειτα τὸ δράκοντα καὶ πῆρε τὸ γυαλί, ποὺ εἶχε μέσα τὸ ἀθάνατο νερό. 


Ἅμα γύρισε στὸ παλάτι του, ξέχασε νὰ πεῖ στὴν ἀδερφή του τί εἶχε μέσα στὸ γυαλί. Ἔτσι καὶ κείνη μιὰ μέρα πῆρε τὸ γυαλὶ κι ἔχυσε τὸ ἀθάνατο νερὸ ἔξω στὸ περιβόλι. Τὸ νερὸ ἔπεσε σὲ μιὰ ἀγριοκρεμμυδιά, κι ἀπὸ τότε αὐτὸ τὸ φυτὸ δὲν μαραίνεται ποτέ. 


Ὅταν ἔμαθε ἡ βασιλοπούλα τὸ κακὸ ποὺ ἔκαμε, ἦταν ἀπαρηγόρητη. 

«Θεέ μου!» λέει, «δὲ θέλω νὰ πιστέψω, πὼς μιὰ μέρα θὰ πεθάνει ὁ ἀδερφός μου. Ἄφησὲ μὲ νὰ ζῶ πάντα μὲ τὴν ἐλπίδα πὼς κι ἂν πεθάνει, πάλι θὰ τὸν ξαναφέρεις στὸν κόσμο. Ποιός ξέρει ἂν δὲν ἔρθουν δύσκολα χρόνια γιὰ τὴν πατρίδα μου;» 


Ἀμέσως ἡ ἀδερφὴ τοῦ βασιλιᾶ ἔγινε ἀπὸ τὴ μέση καὶ κάτω ψάρι καὶ πήδηξε στὴ θάλασσα. Ἔγινε Γοργόνα! Ἀπὸ τότε γυρίζει πάντα στὴ θάλασσα κι ἅμα δεῖ κανένα καράβι, τρέχει καὶ τὸ ρωτᾶ: 



«Kαράβι, καραβάκι· ζεῖ ὁ βασιλιᾶς Ἀλέξανδρος;» 

Ἀλίμονο στὸν καραβοκύρη ποὺ θὰ τῆς πεῖ πὼς πέθανε. H Γοργόνα ἀναταράζει τὰ νερά, σηκώνει βουνὰ τὰ κύματα καὶ χάνεται τὸ καράβι. 


Mα ὁ ἔξυπνος καραβοκύρης ἂν πεῖ: «Zει, κυρά μου, ὁ βασιλιᾶς Ἀλέξανδρος. Zει καὶ βασιλεύει, καὶ τὸν κόσμο κυριεύει!». 


Tότε ἡ Γοργόνα λάμπει ἀπὸ τὴ χαρά της. Ἁπλώνει τὰ ξανθά της μαλλιὰ καὶ τὰ κύματα ἡσυχάζουν ἀμέσως. Γελοῦν τὰ πέλαγα καὶ τ’ ἀκρογιάλια, κι οἱ ναῦτες ἀπὸ τὰ καράβια τους ἀκοῦνε μαγεμένοι τὴ φωνὴ τῆς Γοργόνας, ποὺ ξαναλέει τραγουδιστά: 


«Zει ὁ βασιλιᾶς Ἀλέξανδρος ζεῖ καὶ βασιλεύει καὶ τὸν κόσμο κυριεύει!...» 


📍 [Μύθος του Μεγάλου Αλεξάνδρου και του "Νερού της Ζωής" στην Ανατολή]


  • Φιλοσοφική σκηνή: άνθρωπος μπροστά σε πηγή φωτός

🖼️ Αναπαράσταση φιλοσόφου μπροστά σε φως / πυρσό, με συμβολική εικόνα του νερού.



Σάββατο 5 Απριλίου 2025

Μηλινόη: Ἡ θεὰ τοῦ φεγγαριοῦ.

 

Μηλινόη: Η θεά του φεγγαριού.







Ἡ Μηλινόη εἶναι ἡ θὲὰ τοῦ φεγγαριοῦ στὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ μυθολογία. Συμβολίζει τὴ νύχτα, τὸ μυστήριο καὶ τὴ γυναικεία δύναμη. Ἡ παρουσία της εἶναι παντοῦ, ἀπὸ τὶς ἱστορίες τῶν ἀρχαίων μέχρι τὶς σύγχρονες τέχνες. Στὴν αὐτὴ τὴν ἀνάρτηση, θὰ ἐξερευνήσουμε τὸν ρόλο καὶ τὴν ἐπιρροή της Μηλινόης. Θὰ μάθουμε γιὰ τὸὺς μύθους πὸὺ τὴν περιβάλλουν καὶ τὴ σημασία της στὸν πολιτισμό μας. 
Ἡ Μηλινόη ἦτο μία ἀινιγματικὴ καὶ σκοτεινὴ θεότης τῆς ἀρχαίας Ἑλληνικῆς θρησκείας, στὲνὰ συνδεδεμένη μὲ τὴν σελήνη καὶ τὸν κόσμο τῶν νεκρῶν. Ἐμφανίζεται κυρίως στὸν Ὀρφίκὸ Ὕμνὸν πὸὺ φέρει τὸ ὄνομά της, ὅπου περιγράφεται ὡς θυγάτηρ τοῦ Πλούτωνος καὶ τῆς Περσεφόνης, φέρουσα δὶττὴν φύσιν, ἀντικατοπτρίζουσα τὸν συνδυασμὸ φὼτὸς καὶ σκότους. 

Ἡ Μηλινόη συνδέεται μὲ τὴν σεληνιακὴ δύναμη πὸὺ ἐπηρεάζει τὴν ψὺχὴ καὶ τὶς ἀνθρώπινες καταστάσεις, καὶ πὸλλὰς φορὲς ἀντιλαμβάνεται ὡς θεότης τῶν φαντασμάτων, τῶν ἐφιαλτῶν καὶ τῆς νεκρικῆς μεταβάσεως. Ἡ λατρεία της ἐνδεχομένως ἐσχετίζετο μὲ μυστικὰ καὶ τελετουργικὰ πὸὺ σκὸπὸν εἶχον τὴν προστασία ἀπὸ τὰ κακοποιὰ πνεύματα καὶ τὴν ἐξιλέωσιν τῶν ψυχῶν. 

Ἡ μορφὴ της, ὅπως περιγράφεται, ἦτο ἐν μέρει λαμπρὰ καὶ ἐν μέρει σκοτεινή, στοιχεῖον ποὺ ἀντικατοπτρίζει τὴν δυϊστικὴ φύση τοῦ κόσμου, ὅπου τὸ φῶς καὶ τὸ σκότος συνυπάρχουν καὶ ἐναλλάσσονται. Ἡ Μηλινόη, ὡς θεὰ τοῦ φεγγαριοῦ, ἀποτελεῖ ἕνα σημαντικὸ κομμάτι τῆς σεληνιακῆς λατρείας καὶ τῆς ὀρφικῆς θεολογίας, ἀναδεικνύοντας τὴν σημασία τῆς μεταμορφώσεως καὶ τῆς μυστηριακῆς γνώσεως.



Πατέρας της Μηλινόης ἢ Μελινόης ἦταν ὁ Δίας, ὁ ὁποῖος πῆρε τὴ μορφὴ τοῦ Πλούτωνα γιὰ νὰ ἑνωθεῖ μὲ τὴν Περσεφόνη σὲ ἀνυποψίαστο χρόνο καὶ ὁ καρπὸς τῆς ἕνωσης στὴν μυθολογία ἦταν τόσο σημαντικὸς ποὺ δημιουργήθηκε ὀρφικὸς ὕμνος πρὸς αὐτήν. 


Γεννήθηκε στὶς ὄχθες του Κωκυτοῦ (ποὺ σημαίνει θρῆνος), ἑνὸς ἀπὸ τοὺς τέσσερις ποταμοὺς τοῦ Κάτω Κόσμου καὶ ἦταν ἀδελφή του Ζαγρέα Διόνυσου. Γιὰ τὴν προέλευση τοῦ ὀνόματος τῆς Μηλινόης δὲν ὑπάρχει κάποια καταγεγραμμένη πηγή, ἀλλὰ κατὰ πᾶσα πιθανότητα προέρχεται ἀπὸ τὸ ἐπίθετο «μήλινος», παραπέμποντας στὸ χρῶμα τοῦ κίτρινου μήλου (ἢ κυδωνιοῦ), χρῶμα τοῦ θανάτου ἢ τῆς ἀσθένειας, κάτι ποὺ συμπίπτει καὶ ἀπὸ τὸν τόπο γέννησής της καὶ ἔχει συσχέτιση μὲ τὴν μητέρα της. 

Ἐπίσης στὸν Ὀρφικὸ ὕμνο ἀναφέρεται ὡς "κροκόπεπλος" ποὺ σημαίνει μὲ κίτρινο πέπλο, ἐπίθετο ὅμως ποὺ ἔδιναν οἱ ἀρχαῖοι ποιητὲς στὶς θεὲς τῆς σελήνης. Ἡ Μηλινόη - καὶ αὐτὸ ἀποδεικνύεται ἀπὸ τὸν ὕμνο πρὸς αὐτήν - ἀποτελεῖ σημαντικὴ θεότητα τῆς Ὀρφικῆς θρησκείας καὶ εἶναι βασικὴ χθόνια νύμφη, ποὺ προκαλεῖ τοὺς νυχτερινοὺς ἐφιάλτες καὶ τὴν τρέλα. 

 
Πιστευόταν ὅτι ἦταν μισὴ λευκὴ καὶ μισὴ μαύρη (καὶ ἐδῶ μπορεῖ νὰ συνδεθεῖ μία ἐπιπλέον ἐτυμολογικὴ ἑρμηνεία τοῦ ὀνόματός της, κατὰ τὴν ὁποία τὸ ὄνομα προέρχεται ἀπὸ τὸ "Μέλας" ποὺ σημαίνει μαῦρος) ἀντιπροσωπεύοντας τὴ δυαδικότητα τοῦ Ἐπουρανίου Δία καὶ τοῦ Καταχθόνιου Ἅδη-Πλούτωνα, καθὼς καὶ τῆς καταχθόνιας καὶ σεληνιακῆς τῆς ἰδιότητας. 

Στοὺς ὕμνους δύο θεὲς ἔφεραν αὐτὸ τὸ ἐπίθετο "κροκόπεπλος": ἡ Μηλινόη καὶ ἡ Ἐκάτη, δείχνοντας ἔτσι καὶ τὴν ἄρρηκτη σύνδεσή τους. 


Μὲ ἀφορμὴ αὐτὸν τὸν χαρακτηρισμό, ἀλλὰ καὶ τὴν ἱστορία της, τὴν συνδέουν εἴτε μὲ τὴν Περσεφόνη λόγῳ τῆς κοινῆς "ζωῆς" στὸν Κάτω Κόσμο τοῦ Ἅδη, ἀλλὰ περισσότερο μὲ τὴν θεὰ Ἐκάτη μὲ τὴν ὑπόθεση πὼς ἡ ἴδια ἦταν ἕνα ἐπίθετο τῆς προστάτιδας θεᾶς τῆς μαγείας (σύμφωνα μὲ κάποιες ἐκδοχές, κόρη τῆς Ἐκάτης εἶναι ἡ Μήδεια), ἡ ὁποία οὕτως ἢ ἄλλως συνδέεται ἄμεσα μὲ τὸ μῦθο τῆς ἁρπαγῆς τῆς Περσεφόνης ἀπὸ τὸν Πλούτωνα καὶ τῆς ἀναζήτησής της ἀπὸ τὴ Δήμητρα, ὡς γενεαλογικὸ δέντρο της. 

Σύμφωνα μὲ τὸν μῦθο, ὅταν ὁ Πλούτωνας ἔκλεψε μὲ τὸ ἅρμα του τὴν Περσεφόνη, ἡ θεὰ Ἐκάτη ἄκουσε τὶς φωνές της καὶ ἦταν ἐκείνη ποὺ συνόδεψε τὴ Δήμητρα στὰ ἀνάκτορα τοῦ Ἥλιου γιὰ νὰ μάθει τί συνέβη. Μετὰ τὴν ἐξέλιξη αὐτὴ γιὰ τὴν ἀποκάλυψη τῆς ἀλήθειας γιὰ τὸ θέμα τῆς Περσεφόνης, ἡ τρίμορφη θεὰ (Ἐκάτη) γίνεται ἄμεση σύντροφος καὶ προστάτιδα τῆς Κόρης, καθὼς καὶ σημαντικὴ χθόνια θεότητα, ἡ ὁποία συνδέεται καὶ μὲ τὴ σελήνη καὶ τὴν προστάτιδα της, Ἀρτέμιδα (καὶ αὐτὴ ἡ σύνδεση σχετικὰ μὲ τὴν σελήνη, προαναφέρθηκε πιὸ πάνω καὶ προκύπτει ἀπὸ τὸν ἴδιο τόν Ὀρφικὸ ὕμνο μὲ βάση τὸν χαρακτηρισμὸ "κροκόπεπλος"). 

Ἔτσι, μὲ αὐτὸν τὸν συσχετισμό, ἡ Μηλινόη θεωρεῖται καὶ θεὰ τοῦ φεγγαριοῦ. 
<Φῶτο:Σχέδιο ἀπὸ χάλκινο δισκίο ποὺ βρέθηκε στὴν Πέργαμο. Ἀπεικονίζει τρεῖς στεφθεῖσες θεὲς μὲ τὰ ὀνόματα ΔΙΩΝΗ, ΦΟΙΒΙΗ καὶ ΝΥΧΙΗ. Ἡ καθεμιὰ περιβάλλεται ἀπὸ πυκνογραμμένες ἐπιγραφές, κυρίως ἀμετάφραστες συλλαβὲς γιὰ ξόρκι (μαγικὲς ἐπικλήσεις). Ἡ ἐπιγραφὴ γύρω ἀπὸ τὴ Φοίβη ἐπικαλεῖται τὴν Περσεφόνη, τὴ Μηλινόη καὶ τὴ Λευκοφρύνη (ἐπίθετο τῆς Ἀρτέμιδας). Ἡ ἐπιγραφὴ χρονολογεῖται στὸ πρῶτο μισὸ τοῦ 3ου μ.Χ. αἰῶνα. 

ΟΡΦΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΜΗΛΙΝΟΗΣ 

"Τὴν Μηλινόην προσκαλῶ, τὴν γηΐνην νύμφην, μὲ τὸν κίτρινον πέπλον, ποὺ τὴν ἐγέννησεν ἡ σεμνὴ Περσεφόνη πλησίον τῶν ἐκβολῶν του Κωκυτοῦ ἐπάνω εἰς τὰ ἱερὰ κρεβάτια τοῦ Διός, υἱοῦ τοῦ Κρόνου· μὲ αὐτὴν ἔσμιξε, ἀφοῦ ἐξηπάτησε τὸν Πλούτωνα, μὲ δόλιους ἀπατηλοὺς τρόπους καὶ διέσπασε μὲ θυμὸν τὸ διπλοῦν σῶμα τῆς Περσεφόνης ἡ ὁποία καθιστᾶ μανιακούς τους ἀνθρώπους μὲ ἀέρινα φαντάσματα, ἀφοῦ ἔδειξε τὸν τύπον τοῦ προσώπου της μὲ παράξενες μορφὲς ἄλλοτε μὲν ἐμφανὴς (φανερά), ἄλλοτε δὲ σκοτεινή, λάμπουσα κατὰ τὴν νύκτα, μὲ ἐχθρικὰς ἐπιθέσεις κατὰ τὴν σκοτεινὴν νύκτα. 
Ἀλλὰ σὲ παρακαλῶ, θεά, βασίλισσα τῶν καταχθόνιων, νὰ ἀποπέμπης τὴν μανίαν τῆς ψυχῆς εἰς τὰ πέρατα τῆς γῆς, ἐμφανίζουσα εἰς τοὺς μύστας εὐνοϊκὸ Ἱερὸν πρόσωπον." 
Μηλινόην καλέω, νύμφην χθονίαν, κροκόπεπλον, ἣν παρὰ Κωκυτοῦ προχοαῖς ἐλοχεύσατο σεμνὴ Φερσεφόνη λέκτροις ἱεροῖς Ζηνὸς Κρονίοιο, ἧι ψευσθεὶς Πλούτων᾽ ἐμίγη δολίαις ἀπάταισι, θυμῶι Φερσεφόνης δὲ δισώματον ἔσπασε χροιήν, ἣ θνητοὺς μαίνει φαντάσμασιν ἠερίοισιν, ἀλλοκότοις ἰδέαις μορφῆς τύπον ἐκπροφαίνουσα, ἄλλοτε μὲν προφανής, ποτὲ δὲ σκοτόεσσα, νυχαυγής, ἀνταίαις ἐφόδοισι κατὰ ζοφοειδέα νύκτα. ἀλλά, θεά, λίτομαί σε, καταχθονίων βασίλεια, ψυχῆς ἐκπέμπειν οἶστρον ἐπὶ τέρματα γαίης, εὐμενὲς εὐίερον μύσταις φαίνουσα
 πρόσωπον.

Ἐν κατακλείδι, ἡ Μηλινόη ἀποτελεῖ μία μυστηριακὴ θεότητα, στενὰ συνδεδεμένη μὲ τὴν σελήνη, τὴ μεταθανάτιον ζωήν, καὶ τὰ μυστήρια τοῦ Ὀρφισμοῦ. Ὡς κόρη τοῦ Πλούτωνος καὶ τῆς Περσεφόνης, ἐνσαρκώνει τὴν διττὴν φύσιν τοῦ φωτὸς καὶ τοῦ σκότους, ὁδηγῶν τὰς ψυχὰς καὶ προστατεύουσα ἀπὸ τὰ κακοποιά πνεύματα.

Ἡ παρουσία της στὴν ἀρχαία Ἑλληνικὴ θρησκεία δεικνύει τὴν σημασία ποὺ ἀπέδιδαν οἱ Ἕλληνες εἰς τὸν κύκλον τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου, τὴν μετουσίωσιν καὶ τὴν ἀέναον ροὴ τῆς ψυχῆς. Ἡ μορφὴ της, μισὴ φωτεινὴ καὶ μισὴ σκοτεινή, ἀναδεικνύει τὴν ἀρχὴν τῆς ἱερᾶς ἱσορροπίας ποὺ διέπει τὸ σύμπαν.

Ἡ θεὰ Μηλινόη παραμένει ἕνα ἀίνιγμα, ὅμως ἡ μελέτη της μᾶς προσφέρει μία βαθυτέραν κατανόησιν τῶν σεληνιακῶν λατρειῶν, τῆς ψυχικῆς μεταβάσεως καὶ τῆς μυστικῆς γνώσεως ποὺ οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες ἐπεδίωκαν νὰ κατακτήσουν.



Παρασκευή 7 Φεβρουαρίου 2025

Ποιόν ἀρχαῖο θεὸ προσκυνᾶ ὅλος κόσμος τῆς Γῆς ἀκόμα καὶ Σήμερα !!


«Των γὰρ ἠλιθίων ἀπείρων γένεθλα».

(Ἄπειρη ἡ γενιά των ἠλιθίων).

Σιμωνίδης ο Κείος.



 

Ἔχουν γραφτεῖ καί ειπωθεί πολλά γειά τήν ἀνθρώπινη βλακεία.

Ἐγχειρίδια, ὁδηγοί, ἀναλύσεις προσπάθησαν νὰ ἐξηγήσουν την ἀνθρώπινη ἠλιθιότητα ἀπὸ την ἀρχαιότητα μέχρι σήμερα.

Οἱ πρόγονοι μας εἶχαν δώσει σε μία θεότητα, ἕναν δαίμονα, ὅλη την εὐθύνη της βλακείας ποῦ ἐπισκέπτεται τον ἄνθρωπο καὶ τον καθιστά ἀνήμπορο νὰ ἰσορροπήσει την νόηση του πρὸς ὄφελος του.

«Δύο πράγματα εἶναι ἄπειρα,         το σύμπαν καὶ ἡ ἀνθρώπινη βλακεία. >>

Δὲν εἶμαι, ὅμως, βέβαιος γιὰ το πρῶτο”. Δυόμιση χιλιάδες χρόνια πρίν, οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες ἀντιμετώπιζαν ἐπίσης με δέος την ἀνθρώπινη βλακεία

Γιὰ τον λόγο αὐτό εἶχαν ὁρίσει καὶ θεό ποῦ ἐπέβλεπε αὐτὸ το ἀνθρώπινο χαρακτηριστικό. Ἦταν ἕνας δαίμονας, κατώτερη μορφή θεότητας, ὁ Κοάλεμος....

Ὁ Κοάλεμος εἶναι το πνεῦμα της ἠλιθιότητας, ὁ θεός της βλακείας.


Στήν ἀρχαία ἑλληνική μυθολογία με το ὄνομα Κοάλεμος ἦταν γνωστός ἕνας δαίμονας, ὁ ὁποῖος χαρακτηριζόταν ὥς «αἰματοπότης», «ἀπαιτητικός» καὶ «ἠλίθιος»

.Ἀναφέρθηκε ἀπὸ τὸν Ἀριστοφάνη καὶ ἐπίσης στοὺς Παράλληλους Βίους του Πλούταρχο


    

Οἱ δύο Κίμωνες 

Στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα κάθε βλάκας χαρακτηριζόταν ὡς «Κοάλεμος». Σήμερα θὰ τὸν λέγαμε «ἕνας βλάκας καὶ μισός». 
Ὁ πιὸ διάσημος «Κοάλεμος» ἦταν ὁ Κίμων ὁ Πρεσβύτερος, πατέρας τοῦ Μιλτιάδη τοῦ νικητῆ τῆς Μάχης τοῦ Μαραθῶνα. 

Ὁ Πλούταρχος στὸ Βίο τοῦ Κίμωνα (4.3), ἐγγονοῦ καὶ συνονόματου τοῦ Κίμωνα τοῦ Πρεσβύτερου, ἀναφέρει ὅτι ὅταν τὸ 489 π.Χ. ὁ Μιλτιάδης πέθανε στὴ φυλακή, ὅπου εἶχε ἐγκλειστεῖ ἀπὸ τὸν Δῆμο μετὰ τὴν καταδίκη νὰ πληρώσει 50 τάλαντα πρόστιμο γιὰ τὴν ἀποτυχημένη ἐκστρατεία ἐναντίον της Πάρου, ὁ γιός του ὁ Κίμωνας ὁ Νεότερος ἦταν μικρός. 

Ὁ Πλούταρχος γράφει γιὰ τὸν Κίμωνα ὅτι ἀρχικὰ ζοῦσε στὴν Ἀθήνα κάνοντας ἄσωτη ζωή, καθὼς ἦταν ζωηρὸς καὶ μέθυσος, ὅμοιος στὸν χαρακτῆρα μὲ τὸν παπποῦ τοῦ Κίμωνα, ποὺ τοῦ εἶχαν δώσει τὸ ὄνομα Κοάλεμος χαρακτηρισμὸς τοῦ ἀνόητου, τοῦ ἠλιθίου.

 Ὁ Πλούταρχος ἐπισημαίνει ὅτι καθὼς ὁ συνονόματος παπποῦς του ἦταν γνωστὸς βλάκας καὶ εἶχε τὸ παρατσούκλι «Κοάλεμος», οἱ Ἀθηναῖοι πίστευαν ὅτι ὁ ἐγγονὸς εἶχε πάρει ἀπὸ ἐκεῖνον.

Ἀριστοφάνης

{Αὐτός [ἕνας ἄνδρας] εἶχε τὸ κακὸ ὄνομα ὅτι ἦταν διαλυμένος καὶ δοσίλογος, καὶ ὅτι κυνηγᾶ τὸν παπποῦ τοῦ Κίμωνα, ὁ ὁποῖος, λένε, λόγῳ τῆς ἁπλότητάς του, ὀνομαζόταν Κοάλεμος, ὁ Ἠλίθιος.}



Ὁ Κίμων του Στησαγόρα ἢ Κίμων ὁ Κοάλεμος 

Ὁ Κίμων του Στησαγόρα ἢ Κίμων ὁ Κοάλεμος (6ος αἰῶνας π.Χ.) ἦταν ἀρχαῖος Ἕλληνας διοργανωτὴς ἱππικῶν ἀγώνων καὶ ὀλυμπιονίκης μὲ καταγωγὴ ἀπὸ τὴν Ἀθήνα, ὁ ὁποῖος στέφθηκε 3 φορὲς νικητὴς στὸ ἀγώνισμα τοῦ τέθριππου κατὰ τοὺς 61ους (536 π.Χ.), 62ους (532 π.Χ.), καὶ 63ους (528 π.Χ.), ὀλυμπιακοὺς ἀγῶνες τῆς ἀρχαιότητας. 


Ἡ οἰκογένεια τοῦ ἀνῆκε στὴν Ἀθηναϊκὴ φυλή των Φιλαϊδῶν, καὶ ὁ ἴδιος παρέλαβε τὴ διοίκηση τῆς Ἀθηναϊκῆς ἀποικίας στὴν Καλλίπολη ἀπὸ τὸν Μιλτιάδη τὸν Πρεσβύτερο, ὁ ὁποῖος ἦταν ὁ θετὸς ἀδερφὸς τοῦ πατέρα τοῦ Κίμωνα, Στησαγόρα. Γιὸς τοῦ Κίμωνα ἦταν ὁ Ἀθηναῖος στρατηγὸς Μιλτιάδης (στρατηγὸς τῆς μάχης τοῦ Μαραθῶνα κατὰ τοὺς Περσικοὺς πολέμους), ἐνῷ ὁ ἐγγονός του ἦταν ὁ διάσημος Ἀθηναῖος πολιτικὸς Κίμων ὁ Μιλτιάδου. 


Λίγα χρόνια ἀργότερα ὁ Κίμων ὁ Νεότερος τοὺς διέψευσε μὲ τὸν πιὸ θεαματικὸ τρόπο. Ὑπῆρξε ἕνας ἀπὸ τοὺς κορυφαίους στρατηγούς – πολιτικοὺς τῆς Ἀθήνας καὶ κέρδισε σημαντικὲς νῖκες κατὰ τῶν Περσῶν. Ὑπὸ τὴ διοίκηση τοῦ Κίμωνα ἡ Ἀθήνα ἔγινε ἡ κυρίαρχη δύναμη, ὄχι μόνο στὴν Ἑλλάδα, ἀλλὰ καὶ στὴν Ἀνατολικὴ Μεσόγειο. 

Εὐτυχῶς, ποὺ τελικὰ τὸ παιδὶ εἶχε πάρει ἀπὸ τὸν πατέρα καὶ ὄχι τὸν παπποῦ του! 









https://amzn.to/3WPRw1I

Πλούταρχος
 
(Ἀριστοφάνης)”.Mέ το ὄνομα Κόβαλοι ἦταν γνωστή μία ὁμάδα ἀπὸ δαίμονες ποῦ ἀνῆκαν στὴν ἀκολουθία του θεοῦ Διονύσου.

Ὁ Ἀριστοφάνης στοὺς «Ἰππὴς» (στ. 221) ἀναφέρει ὅτι ὁ θεὸς τῆς βλακείας ἦταν ἐπίσης «αἰματοπότης» καὶ «ἀπαιτητικός».



{Εἶναι πολύ πιθανό ὁ δαίμονας αὐτὸς ναό ἔχει κάποια σχέση με τους Κοβάλους, δαίμονες τῆς ἀκολουθίας του θεοῦ Διονύσου ἀναφερόμενους ἀπὸ τον Ἀριστοφάνη

Ἐλᾶτε, κάντε παράκληση καὶ προσφέρετε μία σπονδή στὸν Κοάλεμο τον θεό της βλακείας καὶ φροντίστε νὰ πολεμήσετε δυναμικά.

Οἱ Κόβαλοι ἀναφέρονται ἀπὸ τον Ἀριστοφάνη, ὁ ὁποῖος τους χαρακτηρίζει «κακόβουλους», «πανούργους» καὶ «ὑβριστές».




Ἡ λέξη «Κόβαλοι» ἔχει κοινή ρίζα με τη γερμανική Kobold = στοιχειό, δαιμόνιο, κακό πνεῦμα.

Ἡ λέξη Kobold ἔδωσε τό ὄνομα τῆς στὸ χημικό στοιχεῖο της ὕλης κοβάλτιο (ἐξαιτίας τῶν τοξικῶν ὀρυκτῶν του).


Ὑπάρχει καὶ ἡ θεωρία ὅτι ὁ Κοάλεμος ἴσως ἦταν γιὸς τῆς θεᾶς Νύχτας, ποὺ σύμφωνα μὲ τὴν ἑλληνικὴ μυθολογία ἦταν ἡ προσωποποίησης τῆς νύχτας. 

Σύμφωνα μὲ τὴ Θεογονία τοῦ Ἡσιόδου, ἡ θεὰ Νύκτα ("Νὺξ") τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων ἦταν κόρη τοῦ Χάους καὶ ἀδερφὴ τοῦ Ἐρέβους. 

Ἡ μορφή της ἦταν αὐτὴ μιᾶς ὄμορφης γυναίκας μὲ μεγάλες μαῦρες φτεροῦγες, ἐνῷ μεταξὺ τῶν τέκνων της συγκαταλέγονταν ὁ Αἰθέρας, ὁ Ὕπνος, τὰ Ὄνειρα, ὁ Μῶμος (Σαρκασμός), ὁ Μόρος (Κλῆρος), ὁ Θάνατος, οἱ Μοῖρες, ἡ Ἀπάτη καὶ τὸ Γῆρας. 

Πιὸ ἐνδιαφέρον, ὅμως, ὁ ἀναζητητὴς ἔβρισκε τὸ γεγονὸς ὅτι ὡς τέκνο τῆς νύχτας λογιζόταν καὶ ἡ ἡμέρα. 

Καί, μάλιστα, ἡ ἰδέα αὐτὴ ὑπῆρχε ἐνσωματωμένη καὶ σὲ ἄλλες μυθολογίες, ὅπως ἐκείνη τῶν βόρειων λαῶν τῆς Εὐρώπης. 

Ἦταν ἕνας δαίμονας, κατώτερη μορφὴ θεότητας, ὁ Κοάλεμος. 

Μιὰ ἀρχαία πηγὴ δίνει ὡς ἐτυμολογία τῆς λέξης «Κοάλεμος» τὸ «κοέω» («ἀντιλαμβάνομαι», «ἀκούω») μὲ τὸ «ἡλεός» («τρελός», «ἠλίθιος»). Δηλαδή, «Κοάλεμος» ἦταν αὐτὸς ποὺ ἀρχικὰ ἄκουγε συνέχεια βλακεῖες, πρὶν καταλήξει καὶ αὐτὸς νὰ γίνει βλάκας. Ἡ ἐτυμολογία αὐτή, ὡστόσο, δὲν γίνεται σήμερα ἀποδεκτὴ ἀπὸ κάποιους σύγχρονους μελετητές. 

Κόβαλοι καὶ Νύξ 


Δυστυχῶς, δὲν ἔχει διασωθεῖ κάποιο ἱερὸ πρὸς τιμή του Κοαλέμου ἢ ἀπεικόνισή του σὲ ἀρχαῖο ἔργο τέχνης. Πολλοὶ μελετητὲς θεωροῦν ὅτι ὁ δαίμονας αὐτὸς μπορεῖ νὰ συγγένευε μὲ τοὺς «Κοβάλους», δαίμονες τῆς ἀκολουθίας τοῦ Διονύσου. Οἱ συγκεκριμένοι εἶχαν διάφορες ἰδιότητες καὶ χαρακτηριστικὰ ποὺ «μετέδιδαν» στοὺς ἀνθρώπους. 

Ἔτσι ἂν ὁ Κοάλεμος ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς Κοβάλους δὲν θὰ ἐκπροσωποῦσε ἁπλᾶ αὐτοὺς ποὺ ἦταν ἤδη βλᾶκες, ἀλλὰ θὰ πρέπει νὰ εἶχε τὴν ἱκανότητα νὰ μετατρέπει σὲ ὀπαδούς του, ἀκόμη καὶ τοὺς νοήμονες. 

Ὑπάρχει καὶ ἡ θεωρία ὅτι ὁ Κοάλεμος ἴσως ἦταν γιὸς τῆς θεᾶς Νύχτας, ποὺ σύμφωνα μὲ τὴν ἑλληνικὴ μυθολογία ἦταν ἡ προσωποποίησης τῆς νύχτας. 

Ἡ Νὺξ ἦταν κόρη τοῦ Χάους καὶ μητέρα τοῦ Θανάτου (καὶ τοῦ Ὕπνου). Ἦταν μία πολὺ ἰσχυρὴ θεότητα ποὺ προκαλοῦσε φόβο ἀκόμη καὶ στὸν Δία. Τὸ νὰ ἦταν μητέρα καὶ τοῦ θεοῦ τῆς βλακείας δὲν εἶναι παράλογο, ἂν σκεφτοῦμε ὅτι ὁλόκληρες αὐτοκρατορίες κατέρρευσαν γιατί ἔτυχε κάποια στιγμὴ νὰ βρεθοῦν ἐπί κεφαλῆς τους ὀπαδοί του Κοαλέμου. 


Apartment Rentals Near the Sea 
ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑΤΑ ΚΟΝΤΑ ΣΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ 
Κρατήσεις - Booking - Airbnb κ.α 
@ kyriakipetalas@gmail.com
 Patra Hellas
 Πάτρα έξω Αγυιά 

Διακοπές Ειδικές προσφορές



                                    Ὁ Κοάλεμος δὲν ἐγκατέλειψε ποτὲ τὴν ἀνθρωπότητα.




Δὲν χρειαζόταν νὰ κτιστοῦν ναοὶ οὔτε νὰ ἀφιερωθοῦν γιορτὲς πρὸς τιμήν του γιατί ὁ ἄνθρωπος τὸν τιμᾶ συνεχῶς μέσα ἀπὸ πράξεις ἀνοησίας.

Ἔτσι βλέπουμε πὼς οὐδέποτε ξεχάστηκε αὐτὸς ὁ θεός.

Συνεχίζει νὰ κρατᾶ τὰ πρωτεῖα καὶ τὸ ἀνθρώπινο γένος εἶναι πραγματικὰ δεμένο μαζί του.

 



“Ο βλαξ” όπως απεικονίζεται σε γαλλική τράπουλα ταρώ των αρχών του 18ου αιώνα. Πηγή: Wikipedia



Σύγχρονη προτομή του Κίμωνα του Νεότερου στη Λάρνακα της Κύπρου. Ο Κίμωνας πέθανε στη διάρκεια εκστρατείας για την απελευθέρωση της Μεγαλονήσου από τους Πέρσες. 



Παρασκευή 24 Ιανουαρίου 2025

Οἱ Ἐρινύες τῆς Ἑλληνικῆς μυθολογίας Ἐρινύες: Οἱ Ἐπίκουροι τῆς Δίκης


Ἐρινύες: Οἱ Ἐπίκουροι τῆς Δίκης




 Οἱ Ἐρινύες, γνωστές και ως Furies, είναι εμβληματικές θεότητες της Ἑλληνικῆς μυθολογίας. Συμβολίζουν την εκδίκηση και την δικαιοσύνη. Οι Ἐρινύες καταδιώκουν εκείνους που διαπράττουν εγκλήματα, κυρίως κατά των οικογενειακών τους μελών. Η παρουσία τους στην ελληνική παράδοση είναι ισχυρή και αναγνωρίσιμη.
Σε αυτήν την ανάρτηση,
θα εξερευνήσουμε την προέλευση, τους μύθους και τη σημασία τους. Ας ανακαλύψουμε τον κόσμο των Ἐρινυών και τη συμβολική τους βαρύτητα στην αρχαία Ελλάδα.



               



Οἱ Ἐρινύες στὴν Ἑλληνικὴ μυθολογία ἦταν μυθικὲς χθόνιες θεότητες ποὺ κυνηγοῦσαν ὅσους εἶχαν διαπράξει ἐγκλήματα κατὰ τῆς φυσικὴ καὶ ἠθικῆς τάξης τῶν πραγμάτων. Ἐπίσης εἶναι γνωστὲς καὶ ὡς Εὐμενίδες, δίνοντάς ἔτσι τὸ ὄνομά τους στὴν τρίτη τραγωδία τῆς τριλογίας Oρέστειας τοῦ Αἰσχύλου. Στὴ συγκεκριμένη τραγωδία, κατατρέχουν τὸν Ὀρέστη, γιὸ τοῦ Ἀγαμέμνονα καὶ τῆς Κλυταιμνήστρας, γιὰ τὸ φόνο τῆς μητέρας του.




Λέγεται κατὰ μὲν τὸν Ἡσίοδο ὅτι οἱ Ἐρινύες γεννήθηκαν ἀπὸ τὸ αἷμα τοῦ Οὐρανοῦ, προκειμένου νὰ ἐκδικηθεῖ ὁ ἴδιος τὸν εὐνουχισμό του ἀπὸ τὸν ἴδιο του τὸ γιὸ τὸν Κρόνο, κατὰ δὲ τὸν Αἰσχύλο ὅτι αὐτὲς ἦταν κόρες τῆς Νύκτας καὶ κατὰ τὸν Σοφοκλῆ κόρες τῆς Γῆς καὶ τοῦ Σκότους, Γιὰ ἄλλους συγγραφεῖς θεωροῦνταν γονεῖς τους ὁ Ἅδης καὶ ἡ Περσεφόνη,
Ὁ ἀριθμός τους δὲν εἶναι ἀκριβής, ὁ Ὅμηρος δὲν γνωρίζει ἀριθμὸ αὐτῶν, ὁ Αἰσχύλος εἰσάγει ὁλόκληρο χορὸ Ἐρινύων, ἀντίθετα ὁ Εὐριπίδης σ΄ ἕνα δρᾶμα του ἀναφέρει τρεῖς, μὲ ὀνόματα ποὺ ἔδωσαν μεταγενέστεροι ὅπως ὁ Βιργίλιος ποὺ ἐπίσης ἀναγνωρίζει τρεῖς:
τὴν Ἀληκτὼ (ἀνθρωπομορφισμὸς τῆς ὀργῆς καὶ μανίας),Η Ἀληκτὼ (Ἀρχαία Ἑλληνικά: Ἀληκτὼ) Σύμφωνα μὲ τὸν Ἡσίοδο, ἦταν ἡ κόρη τῆς Γαίας ποὺ φύτρωσε ἀπὸ τὸ αἷμα ποὺ χύθηκε ἀπὸ τὸν Οὐρανὸ ὅταν ὁ Κρόνος τὸν εὐνούχισε εἶναι ἡ Ἐρινύα μὲ τὴν ἀποστολὴ τῆς τιμωρίας τῶν ἠθικῶν ἐγκλημάτων (ὅπως ὁ θυμός), εἰδικὰ ἂν στρέφονται ἐναντίον ἄλλων ἀνθρώπων.
Ἡ ἐξουσία της εἶναι παρόμοια μὲ τῆς Νέμεσης, μὲ τὴ διαφορὰ ὅτι ἡ ἐξουσία τῆς τελευταίας εἶναι νὰ τιμωρεῖ ἐγκλήματα ἐναντίον των θεῶ ν.
Ἡ Ἀληκτὼ ἀναφέρεται στὴν Αἰνειάδα του Βιργιλίου, καὶ ἐπίσης στὴ Θεία Κωμωδία του Δάντη (Κόλαση) ὡς μία ἀπὸ τὶς τρεῖς Ἐρινύες.Την Ἀληκτώ: αὐτὴ ποὺ τίποτα δὲν τὴν καταπραΰνει, ἀνθρωπομορφισμὸς τῆς ὀργῆς καὶ μανίας.
Ἡ Ἀληκτὼ εἶναι μία ἀπὸ τὶς Ἐρινύες στὴν ἑλληνικὴ μυθολογία.. Εἶναι ἀδελφή της Τισιφόνης καὶ τῆς Μέγαιρας. εἰδικὰ ἂν στρέφονται ἐναντίον ἄλλων ἀνθρώπων.
Ὁ ἀστεροειδὴς 465 Ἀληκτὼ (Alekto), ποὺ ἀνακαλύφθηκε τὸ 1901, πῆρε τὸ ὄνομά του ἀπὸ τὴν Ἐρινύα 

Τὴν Μέγαιρα: ἀνθρωπομορφισμὸς τοῦ μίσους καὶ τοῦ φθόνου.

Συνδέεται μὲ τὴ ζήλεια-φθόνο καὶ τιμωροῦσε ἰδιαίτερα τὴ συζυγικὴ ἀπιστία. Στὴ νεότερη ἐποχὴ ἡ λέξη «μέγαιρα» κατέληξε νὰ σημαίνει κάθε ἀπαίσια καὶ ἀδυσώπητη γυναῖκα, τόσο στὴ νεοελληνική, ὅσο καὶ σὲ ἄλλες γλῶσσες: 
Στὴ σύγχρονη γαλλικὴ (mégère) καὶ πορτογαλικὴ (megera) γλῶσσα ὑποδηλώνει μιὰ ἀντιπαθητική, φθονερὴ ἢ ἀξιοπεριφρόνητη γυναῖκα, ἐνῷ ἡ ἰταλικὴ λέξη megera σημαίνει μιὰ κακιὰ καί/ἢ ἄσχημη γυναῖκα. 

Apartment Rentals Near the Sea 
ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑΤΑ ΚΟΝΤΑ ΣΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ 
Κρατήσεις - Booking - Airbnb κ.α 
@ kyriakipetalas@gmail.com
 Patra Hellas
 Πάτρα έξω Αγυιά 

Διακοπές Ειδικές προσφορές


Μέγαιρα 
Στὴν ἑλληνικὴ μυθολογία μὲ τὸ ὄνομα Μέγαιρα (δὲν πρέπει νὰ συγχέεται μὲ τὴ Μεγάρα) εἶναι γνωστὴ ἡ μία ἀπὸ τὶς Ἐρινύες, τὶς θεότητες ποὺ προσωποποιοῦσαν τὶς τύψεις, στὴν παράδοση κατὰ τὴν ὁποία αὐτὲς εἶναι τρεῖς, ὅπως γιὰ παράδειγμα στὸν Εὐριπίδη. 
Ἡ Μέγαιρα ἀναφέρεται δηλαδὴ μαζὶ μὲ τὴν Ἀληκτὼ καὶ τὴν Τισιφόνη. Εἰδικότερα ἡ Μέγαιρα συνδέεται μὲ τὴ ζήλεια-φθόνο (ἀπὸ τὴν ἐτυμολογία τῆς λέξεως) καὶ τιμωροῦσε ἰδιαίτερα τὴ συζυγικὴ ἀπιστία. 

Τὴν Τισιφόνη: ἀνθρωπομορφισμὸς τῆς ἐκδίκησης φόνου. 
Τισιφόνη εἶναι γνωστὰ τὰ παρακάτω δύο διαφορετικὰ πρόσωπα: 
Ὅπως ὑπονοεῖ καὶ τὸ ὄνομά της, πιστευόταν ὅτι δροῦσε ὡς τιμωρὸς τῶν δολοφόνων. 
Σύμφωνα μὲ ἕνα μῦθο, ἡ Τισιφόνη ἐρωτεύθηκε τὸν Κιθαιρώνα, ἀλλὰ προκάλεσε τὸν θάνατό του ἀπὸ δάγκωμα ἑνὸς ἀπὸ τὰ φίδια ποὺ εἶχε ἀντὶ μαλλιῶν στὸ κεφάλι της. 
Στὴν Αἰνειάδα του Βιργιλίου ἡ Τισιφόνη εἶναι ἡ θηριώδης καὶ σκληρὴ φρουρὸς τῶν πυλῶν τῶν Ταρτάρων. 
2. Θυγατέρα του Ἀλκμαίωνα καὶ τῆς Μαντούς. Ὁ Ἀλκμαίων ἄφησε κατὰ λάθος τὴ μικρὴ Τισιφόνη καὶ τὸν ἀδελφό της Ἀμφίλοχο στὸν Κρέοντα. Ἡ σύζυγος τοῦ Κρέοντα Εὐρυδίκη πούλησε τότε τὴν Τισιφόνη ὡς δούλη, ζηλεύοντας τὴν ὀμορφιά της. Δὲν ἀντιλήφθηκε ὅτι ὁ ἀγοραστής της Τισιφόνης ἦταν ἄνθρωπος τοῦ Ἀλκμαίωνα. 
Μόλις ὁ Ἀλκμαίων ἐπέστρεψε, ἔσωσε τὴν κόρη του καὶ πῆρε μαζί του τον γιό του.Ο ἀστεροειδὴς 466 Τισιφόνη (466 Tisiphone), ποὺ ἀνακαλύφθηκε τὸ 1901, πῆρε τὸ ὄνομά του ἀπὸ τὴ μυθικὴ Ἐρινύα. 
Ἐπίσης, ἕνα γένος ἀπὸ πεταλοῦδες καὶ τὰ γένη κροταλία 


kistrodon καὶ Calloselasma (ὡς συνώνυμο παλαιότερο ὄνομά τους). 



Οἱ Ἐρινύες ἦταν φτερωτοὶ δαίμονες ποὺ καταδίωκαν τὴν λεία τους πετῶντας. Εἶχαν παρόμοιες ἀναλογίες καὶ μὲ τὶς ὑπόλοιπες ὑποχθόνιες θεότητες τὶς Κῆρες καὶ τὶς Ἄρπυιες. 
Εἶχαν τὴν δυνατότητα νὰ μεταμορφώνονται γρήγορα καὶ συχνά. 
Τὰ κεφάλια τῶν Ἐρινύων ἦταν τυλιγμένα μὲ φίδια, εἰκόνα ποὺ θυμίζει τὴ Μέδουσα Γοργῷ, καὶ γενικότερα ὅλη ἡ ἐμφάνισή τους ἦταν φρικιαστικὴ καὶ ἀπωθητική. Συνήθως ἀπεικονίζονται μὲ ἀστραφτερὸ βλέμμα μαῦρες στὴν ὄψη, ἀποπνέουσες καταστρεπτικὸ πῦρ ἀλλὰ καὶ μὲ φτερὰ φέρουσες μαῦρες ἐσθῆτες. 
Κατοικία τους εἶχαν τὸν κάτω κόσμο τοῦ Ἅδη ἀπ΄ ὅπου καὶ ἀναλάμβαναν τὴν ἐκτέλεση τῶν ποινῶν ποὺ ἔθεταν οἱ κριτὲς τοῦ Ἅδη καὶ τῆς Δίκης στοὺς ἀνθρώπους, ἀκόμα καὶ πέραν τοῦ τάφου τους γι' αὐτὸ ἐπὶ τῶν φονέων ἀποκαλοῦνταν ὡς θεότητες "Ἐπίκουροι τῆς Δίκης". 
Στὰ χέρια τους ἔφεραν συνήθως ἀναμμένες δᾶδες γιὰ νὰ διαλύουν τὰ σκότη ποὺ εὐνοοῦσαν ἢ κάλυπταν τὰ διαπραχθέντα ἐγκλήματα καθὼς καὶ μαστίγιο φιδοφόρο ὡς ὅπλο κατὰ τῶν δραστῶν. 
Στὴ μέση τους ἔφεραν ζώνη δίνοντας τὴν ὄψη Μαινάδων καὶ γι' αὐτὸ ἐπίσης ὀνομάζονταν καὶ "Βάκχες τοῦ Ἅδη". 
Τὸ μελανὸ δέρμα τους καλύπτονταν ἀπὸ μαῦρα φορέματα. Τὰ πρόσωπα τοὺς ἦταν τρομαχτικὰ καὶ φρικιαστικά. Τὰ μαλλιά τους ἦταν ἀνάκατα μὲ φίδια. 
Ἡ ἀνάσα τους ἦταν φαρμακερή, ὅπως φαρμακερὸς ἦταν κι ὁ ἀφρὸς ποὺ ἔβγαινε ἀπὸ τὸ στόμα τους. 
Ἡ πνοή τους ἔβγαζε φλόγες καὶ τὰ μάτια τους πετοῦσαν σπίθες. Ἔτσι, σκορποῦσαν στὸ πέρασμα τοὺς κάθε λογῆς ἀρρώστιες κι ἐμπόδιζαν ἀκόμη καὶ τὰ φυτὰ ν' ἀναπτυχθοῦν. 
Οἱ Ἐρινύες κυνηγοῦσαν ὅσους εἶχαν διαπράξει ἐγκλήματα κατὰ τῆς φυσικῆς καὶ ἠθικῆς τάξης τῶν πραγμάτων. Ἔργο των Ἐρινυῶν ἦταν ἡ καταδίωξη τῶν ἐνόχων, εἰδικὰ ὅλων ὅσοι δὲν εἶχαν τηρήσει τὶς ὑποχρεώσεις ποὺ ὑπαγορεύει ἡ οἰκογενειακὴ στοργή. 
Δηλαδὴ ἡ μέριμνα καὶ ἡ ἀγάπη τῶν γονιῶν ἀπέναντι στὰ παιδιὰ καθὼς ἐπίσης καὶ τὸ ἀντίστροφο. 
Ἐπίσης, οἱ Ἐρινύες τιμωροῦσαν καὶ καταδίωκαν μὲ λύσσα ὅλους ὅσοι εἶχαν διαπράξει φόνο, ἦταν κυριευμένοι ἀπὸ μῖσος καὶ κακία, ἦταν ἐπίορκοι ἢ δόλιοι. Φτάνουν στὸ σημεῖο νὰ τιμωροῦν αὐτοὺς ποὺ ἁρπάζουν τοὺς νεοσσοὺς ἀπ' τὶς φωλιὲς τῶν πουλιῶν. 
Μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες μέσῳ τῶν Ἐρινυῶν συμβόλιζαν τὶς τύψεις καὶ τὶς ἐνοχὲς ποὺ κατακλύζουν τὴν ψυχὴ καὶ τὸ μυαλὸ ἑνὸς ἄδικου, ἑνὸς κακοῦ ἢ ἑνὸς ἐγκληματία καὶ ποὺ τὸν ὁδηγοῦν στὴν καταστροφή του ἀποδεικνύοντας ὅτι, τὸ μάτι τῆς Θείας Δικαιοσύνης τὰ βλέπει ὅλα καὶ μοιράζει στὸν καθένα δικαίως, ἐκείνη τὴν ἀμοιβὴ ποὺ τοῦ ἀξίζει. 
Κανένας ἔνοχος δὲν γλιτώνει ἀπὸ τὴν ἀβυσσαλέα ἐκδίκηση τους, ὅσο κι ἂν αὐτὸς πιστεύει ὅτι εἶναι ἀσφαλής. Σὲ ἀνύποπτο χρόνο, οἱ τρομακτικὲς Ἐρινύες χυμοῦν καταπάνω του, δὲν τὸν ἀφήνουν σὲ ἡσυχία, ρημάζουν τὸ σπίτι του, τὸν διώχνουν ἀπὸ κεῖ καὶ τὸν καταδιώκουν, ὥσπου νὰ πέσει ἀποκαμωμένος, τρελὸς ἀπ' τὰ τραγούδια τους ποὺ πιλατεύουν τ' αὐτιά του. 
Στὴν Ἰλιάδα τοῦ Ὁμήρου, βλέπουμε τὸ θεὸ Ἄρη νὰ τὸν καταδιώκουν οἱ Ἐρινύες ἐπειδὴ βοήθησε τοὺς Τρῶες, ἀντίθετα πρὸς τὴν ἐπιθυμία τῆς μητέρας του Ἥρας. Παρόμοια ἀπειλὴ κρέμεται πάνω ἀπ' τὸν Τηλέμαχο σὲ περίπτωση ποὺ ἔδιωχνε την Πηνελόπη ἀπὸ τὸ πατρικὸ σπίτι. 
Ἡ μητέρα του Μελέαγρου ἐπικαλεῖται τις Ἐρινύες κατὰ τοῦ γιοῦ της, ποὺ εἶχε σκοτώσει τ' ἀδέλφια της. 
Οἱ Ἐρινύες, σὰν ἐκδικήτριες τοῦ φριχτότερου ἀπ' ὅλα τὰ ἐγκλήματα, τῆς πατροκτονίας, χρησίμευαν γιὰ θέμα στοὺς Ἕλληνες τραγικούς, ἰδιαίτερα στοὺς μύθους τοῦ Ὀρέστη καὶ τοῦ Οἰδίποδα. 
Οἱ συμφορὲς τοῦ Οἰδίποδα προέρχονται ἀπὸ τὸ ὅ,τι ἄθελα του, εἶχε καταστεῖ ἔνοχος ἀπέναντι στοὺς γονεῖς του. 
Σὲ ἄλλο μῦθο, ἡ Μέγαιρα, μαστίγωσε τόσο πολὺ τὶς γυναῖκες τῆς ἀρχαίας Νύσας, ὥσπου τρελάθηκαν καὶ σκότωσαν τὰ παιδιά τους. 


Ἐπίσης εἶναι γνωστὲς καὶ ὡς Εὐμενίδες, δίνοντάς ἔτσι τὸ ὄνομά τους στὴν τρίτη τραγωδία τῆς τριλογίας Ὀρέστειας τοῦ Αἰσχύλου. 



                                                          AMAZON

Οἱ Ἐρινύες πλήττουν τὸν Ὀρέστη 
Στὴ συγκεκριμένη τραγωδία, κατατρέχουν τὸν Ὀρέστη, γιὸ τοῦ Ἀγαμέμνονα καὶ τῆς Κλυταιμνήστρας, γιὰ τὸ φόνο τῆς μητέρας του. ἐρχόμενος στὴν Ἀθήνα δικάστηκε ἀπὸ τὸν Ἄρειο Πάγο ὡς φονεὺς ἔχοντας συνήγορό του τὸν θεὸ Ἀπόλλωνα, ἐνῷ ἡ θεὰ Ἀθηνᾶ προεδρεύει τῶν δικαστῶν. 
Στὴν ἰσοψηφία ποὺ ἀκολούθησε ἡ Ἀθηνᾶ ἔδωσε τὴν ψῆφο της ὑπὲρ τῆς ἀθώωσης τοῦ ἥρωα. 
Τότε ἀναφέρεται πὼς οἱ Ἐρινύες ὀργίστηκαν καὶ κατὰ τῆς Ἀθηνᾶς καὶ κατὰ τῆς πόλεως καὶ ποὺ γιὰ νὰ τὶς ἐξευμενίσουν οἱ Ἀθηναῖοι ἵδρυσαν "Ἱερὸ Εὐμενίδων" πλησίον τοῦ Ἀρείου Πάγου, τὶς δὲ δίκες περὶ φόνου νὰ τὶς ἐκδικάζει ὁ Βασιλεύς. 
Ἀλλὰ στὴν ἀρχαία Ἀθήνα ὑπῆρχε καὶ ἄλλο ἱερὸ γιὰ τὶς Ἐρινύες ποὺ βρισκόταν στὸ "Ἴππιο Κολωνό", ἐκεῖ ἐρχόμενος ὁ τυφλὸς Οἰδίπους εὗρε τὸν ποθούμενο θάνατο. Ἐπίσης στὸ δῆμο «Φλύα» ὑπῆρχε μεταξὺ τῶν ἄλλων βωμῶν καὶ ἐκεῖνος πρὸς τιμὴ τῶν "Σεμνῶν θεῶν". 
 
Στὴν Μακεδονία ὑπῆρχαν παρόμοιες θεότητες ποὺ τὶς ὀνόμαζαν Ἀραντίδες. 



Ταυτόχρονα ὅμως οἱ ὑποχθόνιες θεότητες μποροῦν καὶ χάνουν τὸ χαρακτῆρα τῶν ἀμείλικτων καὶ στυγερῶν θεοτήτων. 
Ὅταν οἱ ἄνθρωποι τηροῦν μὲ εὐλάβεια τοὺς Συμπαντικοὺς Νόμους τότε εἶναι ποὺ οἱ Ἐρινύες μεταμορφώνονται σὲ Εὐμενίδες, εὐεργετικὲς θεότητες, ποὺ θεωροῦνταν προστάτιδες τῶν ξένων καὶ τῶν ζητιάνων. 
Ἐπίσης οἱ Εὐμενίδες ἀπομάκρυναν ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο ἢ μιὰ χώρα, τὴν καταστροφή, τὶς ἀρρώστιες, τὸν κίνδυνο, τὴν ξηρασία, τοὺς βλαβεροὺς ἀνέμους καὶ ἔφερναν τὴν εὐφορία, τὴν ὑγεία καὶ τὴν εὐημερία. 

Apartment Rentals Near the Sea 
ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑΤΑ ΚΟΝΤΑ ΣΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ 
Κρατήσεις - Booking - Airbnb κ.α 
@ kyriakipetalas@gmail.com
 Patra Hellas
 Πάτρα έξω Αγυιά 

Διακοπές Ειδικές προσφορές


Ὀρφικὸς ὕμνος Ἐρινύων 

«Ἀκοῦστε, θεὲς πάντιμες, ἐρίβρομοι, εὐάστειρες, Τισιφόνη καὶ Ἀλληκτὼ καὶ δία Μέγαιρα. Νυκτέριες, ποὺ ἔχετε στὰ βάθη τὴν οἰκία σας σὲ ἀερόεν ἄντρο, παρὰ τῆς Στυγὸς τὸ ἱερὸ ὕδωρ. 
Πετᾶτε ἀεὶ λυσσήρεις ἐξ αἰτίας τῶν ἀνόσιων βουλῶν τῶν βροτῶν, ἀγέρωχες, ἐπευάζουσες στὶς ἀνάγκες, θηρόπεπλοι, τιμωροί, ἐρισθνέες, βαρυαλγείς, χθόνιες φοβερὲς κόρες του Αἴδου, αἰολόμορφες, ἀέριες, ἀφανεῖς, γρήγορες ὅπως τὰ νοήματα. 
Γιατί οὔτε τοῦ ἡλίου οἱ ταχίες φλόγες, οὔτε τῆς σελήνης καὶ τῆς σοφίας καὶ τῆς ἀρετῆς καὶ τῆς ἐργασίμου θρασύτητος, οὔτε ἡ ἀγαθὴ χάρη τοῦ βίου, οὔτε ἡ περικαλὴς ὕβη, χωρὶς τὴν δικῆς σας εὐμένεια δὲν ἐγείρουν εὐφροσύνες στὸν βίο. Ἐσεῖς ἐπιβλέπεται ἀεὶ τὰ ἄπειρα φύλλα ὅλων τῶν θνητῶν, ἔφοροι τοῦ ὄμματος τῆς Δίκης, ἐσεῖς ποὺ εἶστε ἀεὶ δικάσπολες. 
Ἀλλὰ θεὲς Μοῖρες, ὀφιοπλόκαμες, πολύμορφες, δῶστε μας πραόνοη καὶ μαλακόφρονη δόξα τοῦ βίου.» 

Κλῦτε, θεαὶ πάντιμοι, ἐρίβρομοι, εὐάστειραι, Τισιφόνη τε καὶ Ἀλλὴκτὼ καὶ δῖα Μέγαιρα· νύκτέριαι, μὺχίοις ὑπὸ κὲύθεσιν οἰκί᾽ ἔχουσαι ἄντρωι ἐν ἠερόεντι παρὰ Στὺγὸς ἱερὸν ὕδωρ, οὐχ ὁσίαις βουλαῖσι βροτῶν κεκοτημέναι αἰεί, λύσσήρεις, ἀγέρωχοι, ἐπευάζουσαι ἀνάγκαις, θήρόπεπλοι, τιμωροί, ἐρισθενέες, βαρυαλγεῖς, Ἀίδεω χθόνιαι, φοβεραὶ κόραι, αἰολόμορφοι, ἠέριαι, ἀφανεῖς, ὠκυδρόμοι ὥστε νόημα· οὔτε γὰρ ἠελίου ταχιναὶ φλόγες οὔτε σὲλήνης καὶ σὸφίης ἀρετῆς τε καὶ ἐργασίμου θρὰσύτητος † εὔχαρι οὔτε βίου λιπαρᾶς περικαλλέος ἥβης ὑμῶν χὼρὶς ἐγείρει ἐυφροσύνας βὶότοιο· ἀλλ᾽ αἰεὶ θνητῶν πάντων ἐπ᾽ ἀπείρονα φῦλα ὄμμα Δίκης ἐφορᾶτε, δικασπόλοι αἰὲν ἐοῦσαι. ἀλλά, θεαὶ Μοῖραι, ὀφιοπλόκαμοι, πόλύμορφοι, πρὰΰνοον μετάθεσθε βίου μαλακόφρονα δόξαν. 








                                                 AMAZON.COM