Τό Ὄνομα Ἕλλην καὶ ἡ Ἐννοιολογική του Σημασία

 Ὅλοι εἴμεθα Ἕλληνες! Οἱ νόμοι μας, ἡ φιλολογία μας, ἡ Θρησκεία μας, οἱ τέχνες μας ἔχουν τις ρίζες τῶν στὴν Ἑλλάδα. Ὁ ἀνθρώπινος τύπος καὶ το ἀνθρώπινο πνεῦμα ἔφθασαν στὴν τελειότητα στὴν Ἑλλάδα"

Βλ. Πέρσυ Σέλλεϋ (1792-1822) "Ελλάς"

1. Ποτέ στὴν ἀρχαιότητα, στὴ ρωμαϊκή, ρωμαιοβυζαντινή καὶ μεταβυζαντινή περίοδο (στὰ 400 χρόνια της ὀθωμανικῆς κυριαρχίας), το ὄνομα Ἕλλην δὲν πολιτογραφήθηκε σὰν δηλωτικό φυλετικῆς καὶ ἐθνικῆς καταγωγῆς ἐκείνου ποῦ το ἔφερε.

Αὐτὸ, καὶ στὶς τέσσερις αὐτὲς περιόδους, συμβόλιζε καὶ ἐξέφραζε τον φορέα τῶν ψηλοτέρων, ὡραιοτέρων καὶ τελειοτέρων πνευματικῶν, φιλοσοφικῶν, θρησκευτικῶν, πολιτιστικῶν, ἀνθρωπιστικῶν, πολιτικῶν, κοινωνικῶν κ.λπ. ΙΔΕΩΔΩΝ ποῦ ἀπὸ τους πανάρχαιους προϊστορικούς χρόνους μέχρι την ἐποχῆ μας μπόρεσε ὁ Ἄνθρωπος νὰ συλλάβει, ἐνστερνιστεῖ, λατρεύσει καὶ μεταδώσει καὶ στοὺς ἄλλους Ἀνθρώπους.

Ἀκόμα αὐτὸ, καὶ στὶς τέσσερις αὐτὲς περιόδους, ἀποτελοῦσε το διαχωριστικό ὁρόσημο ἀνάμεσα στοὺς βάρβαρους, δηλαδή στοὺς ἀπολίτιστους λαούς (Ἑβραίους, Βορειοευρωπαῖους, Εὐρωασιάτες καὶ Πέρσες), καὶ κείνους ποῦ εἶχαν ἐκπολιτιστεῖ, δηλαδή ὅσους εἶχαν ἀσπασθεῖ καὶ ἀκολουθοῦσαν ("χρώμενοι της Ἑλλάδος φωνῆς" ὁμιλοῦσαν την ἑλληνική γλῶσσα) τον Πολιτισμό, τις πνευματικές, φιλοσοφικές, θρησκευτικές, ἀνθρωπιστικές, πολιτικές, κοινωνικές ἀξίες, ἀρχὲς καὶ παραδόσεις τῶν Ἑλλήνων.

Ἡ πολιτογράφηση του ὀνόματος Ἕλλην, σὰν δηλωτικοῦ φυλετικῆς καὶ ἐθνικῆς καταγωγῆς, ἔγινε μόνο μετά την ὁριστική (το 1821) καταστροφή της πνευματικοπολιτιστικής Αὐτοκρατορίας τῶν Ελλήνων και την "κατασκευή" του Κρατιδίου ποῦ ὀνόμασαν Νέα Ἑλλάδα.

Τὸ ὄνομα Ἕλλην οὔτε ὑποδήλωνε ΠΟΤΕ, οὔτε ὑποδηλώνει, οὔτε εἶναι ΔΥΝΑΤΟ (ἐκ της γραμματικῆς καὶ ἐννοιολογικῆς του ἐτυμολογίας) νὰ ὑποδηλώσει τον Ἰθαγενῆ, τον αὐτόχθονα (χθών-αυτός = κείνους ποῦ γεννήθηκε στὸν συγκεκριμένο γεωγραφικό χῶρο ποῦ λέγεται Ἑλλάδα-στή γῆ της Ἑλλάδος), ἡ τον Γαιήοχο ή Γαιούχο, τον ἀπὸ ή ἐπὶ της Γαίας-γῆς = περιοχῆς, ἐδάφους, καὶ χώρας γεννηθέντα, οὔτε τον αὐτόνομο (σ' ἀντίθεση με τον ὑπήκοο) = ἐλεύθερο Ἄνθρωπο ὁ ὁποῖος σέβεται καὶ τηρεῖ τις παραδόσεις, ἀξίες καὶ ἀρχὲς (πολιτιστικές, πνευματικές, λατρευτικές, κοινωνικές κ.λπ.) καὶ τους θεσμούς καὶ νόμους της Πολιτείας στὴν ὁποία γεννήθηκε καὶ γαλουχήθηκε (στὴ συγκεκριμένη περίπτωση της Ἑλληνικῆς σήμερα καὶ στὴν ἀρχαιότητα της Ἀθηναϊκῆς, Σπαρτιατικῆς, Κρητικῆς, Μακεδονικῆς, Αἰτωλικής, Κορινθιακής κ.λπ.), οὔτε φυσικά τον Ὑπήκοο = Πολίτη, ὁ ὁποῖος μπορεῖ νὰ ἔχει ὁποιαδήποτε φυλετική ἢ ἐθνική καταγωγή καὶ νὰ ἀκολουθεῖ καὶ νὰ τηρεῖ ὁποιεσδήποτε πολιτιστικές, λατρευτικές κ.λπ. παραδόσεις, ἀρχὲς καὶ ἀξίες, ἀλλὰ ποῦ ἁπλῶς μόνο εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ σέβεται καὶ τηρεῖ τὴ γραπτή, καὶ ὄχι ἐθιμική, Νομοθεσία της χώρας, ἡ της Πόλης της ὁποίας ζήτησε νὰ τον ἀναγνωρίσει σὰν Πολίτη της = Ὑπήκοό της κι' ἐκείνη ἔκανε ἀποδεκτή την αἰτήση του.

2. Το ὄνομα Ἕλλην οὔτε εἶχε, οὔτε ἔχει, οὔτε μπορεῖ νὰ ἀποκτήσει ἐθνικὴ σημασία καὶ ἐθνικὸ περιεχόμενο. Εἶχε, ἔχει καὶ θὰ ἔχει ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ σημασία καὶ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ περιεχόμενο. Γιατί οὔτε γραμματικά, οὔτε ἐννοιολογικά δὲν ἐκφράζει καὶ δὲν ὑποδηλοῖ τους ὄρους Ἰθαγένεια καὶ Ἐθνικότητα.

Ἕλλην μπορεῖ νὰ εἶναι ὁ ὁποιοσδήποτε, ἀπὸ ὁποιαδήποτε Φυλή καὶ σε ὁποιοδήποτε μέρος της γῆς καὶ ἐάν γεννήθηκε, ἀρκεῖ μόνο νὰ ἔχει, ἀπὸ τους γονεῖς του, ἡ το περιβάλλον του (πολιτειακό, κοινωνικό κ.λπ.) γαλουχηθεῖ καὶ ἀνδρωθεῖ με τα ἰδεώδη, τις ἀρχὲς, ἀξίες καὶ παραδόσεις του Ἑλληνισμοῦ.

Δύο πολύ μεγάλοι Ἕλληνες, πολύ ἀνώτεροι ἀπὸ πολλούς ἀπὸ μας ποῦ ἔχουμε γεννηθεῖ στὴν Ἑλλάδα, ἔχουμε καθαρό ἑλληνικό αἷμα (Α' ἡ Αβ' θετικό), ἑλληνική Ἰθαγένεια, παίδευση καὶ Ὑπηκοότητα ἦταν π.χ.:

1) Ο γεννημένος στὴν Γαλατία, με πολύ βαθειά ριζωμένη στὴ γῆ της την γενεαλογική του ρίζα,ΜΕΓΙΣΤΟΣ Ρωμαῖος Αὐτοκράτορας Ἰουλιανός, ὁ δικαίως ἐπονομασθείς ΗΛΙΟΣ, ποῦ ἐπειδή καὶ κατά την τελευταία του πνοή συνέχιζε νὰ παραμένει Ἕλλην ἀρνούμενος νὰ γίνει Βάρβαρος - Ἰουδαιοχριστιανός - Ἑβραῖος, ἀποκλήθηκε, ἀπὸ τους Ἑβραίους καὶ Ἰουδαιοχριστιανούς, Παραβάτης.

Καὶ 2) Ο ΜΕΓΑΛΟΣ Φιλόσοφος Πρφύριος ὁ Τύριος (234-310 μ.Χ.) ὁ ὁποῖος γεννήθηκε στὴ Βαβυλῶνα, ἀπὸ γονεῖς Βαβυλώνιους, ποῦ καὶ αὐτῶν ἡ γενεαλογική ρίζα ἦταν βαθειά ριζωμένη στὴ βαβυλώνια γῆ, καὶ ποῦ στὸν τάφο του ἀκόμα, με τις ὑποθῆκες του το "ΚΑΤΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ", το "ΠΡΟΣ ΑΝΕΒΥ ΕΠΙΣΤΟΛΗ" καὶ το "ΠΡΟΣ ΜΑΡΚΕΛΛΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ", συνεχίζει νὰ παραμένει Ἕλληνας.

3. Το ὄνομα Ἕλλην δὲν παράγεται ἀπὸ το Ἑλλὰς, ἀλλὰ το δεύτερο ἀπὸ το πρῶτο. Ἕλλην, Ἑλλάς, Ἑλληνισμός καὶ Ἔθνος τῶν Ἑλλήνων εἶναι δύο ὀνόματα καὶ δύο ὅροι με ἀλληλοεξαρτώμενες ἔννοιες ἀλλὰ με διαφοροποιημένο το σημασιολογικό τους περιεχόμενο.

4. Σε κανένα ἀπὸ τα περισωθέντα ἔργα τῶν Ἀρχαίων Ἑλλήνων συγγραφέων (ἀπ' ὅσα ἔχω ὑπ' ὄψη μου) δὲν γίνεται, οὔτε ἄμεση, οὔτε ἔμμεση ἐννοιολογική ἑρμηνεία του ὀνόματος Ἕλλην. Η μόνη ἑρμηνεία ποῦ γίνεται, σε πολλά ἀπ' αὐτὰ τα ἔργα, εἶναι ἐτυμολογική.

Ὅλοι οἱ Ἀρχαῖοι, μεταγενέστεροί τους καὶ νεώτεροι Συγγραφεῖς ποῦ ἔχουν ἐτυμολογήσει την καταγωγή του ὀνόματος Ἕλλην ἔχουν στηριχτεῖ στὴν ἑρμηνεία ποῦ ἔχει δώσει ὁ Ὅμηρος (Ὀδύσσεια Δ' 726 καὶ Ἰλιάδα Β' 683 καὶ Στ' 684), ὁ ὁποῖος ἀναφέρει ὅτι αὐτὸ παράγεται ἀπὸ το Ἑλλάς, την πόλη της Θεσσαλίας την ὁποία ἔκτισε ὁ Ἕλλην ὁ Γυιός του Δευκαλίωνα.

Την ἴδια ἑρμηνεία του Ὁμήρου ἔχουν υἱοθετήσει καὶ ὅλα τα ὀρθογραφικά, ἑρμηνευτικά καὶ ἐτυμολογικά λεξικά της Ἀρχαίας καὶ Νέας Ἑλληνικῆς γλώσσας, ὅπως π.χ. του Ἡσυχίου, Εὐσταθίου, Στέφανου Βυζαντίου, Λίντελ Σκώτ, Γαζή, Βερναρδάκη, Σακελλαρίου, Κωνσταντινίδη, Χατζιδάκη, Δημητράκου. Σε κανένα ὅμως ἀπὸ τα λεξικά αὐτὰ δὲν γίνεται ἐννοιολογική ἑρμηνεία του ὀνόματος αὐτοῦ.

Πολλοί νεώτεροι Ἱστορικοί, Φιλόλογοι καὶ Γλωσσολόγοι δίδουν καὶ μία δεύτερη ἐτυμολογική ἑρμηνεία.

Κατά την ἑρμηνεία αὐτή αὐτὸ παράγεται ἀπὸ το ὄνομα Ἑλλάς-Έλλοι.

Το ὄνομα αὐτὸ το ἔφερε ἕνα ἀπὸ τα ἀρχαιότερα ἱερατικά γένη το ὁποῖο ἰεράτευε κληρονομικῶς στὸ Ἱερὸ του Δία στῆ Δωδώνη της Ἠπείρου.

Καὶ ἡ πρώτη καὶ ἡ δεύτερη ἑρμηνεία, ὅπως βλέπουμε εἶναι μόνο ἐτυμολογική καὶ ὄχι ἐννοιολογική. Καὶ σὰν ἐτυμολογικές ὅμως δὲν εἷναι σωστές. Δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι σωστές γιὰ τους ἁπλούστατους λόγους:

1ος) Ἀφοῦ, κατά την πρώτη ἐτυμολόγηση, ὁ Ἕλλην, ὁ Γυιός του Δευκαλίωνα, ἔκτισε την Πόλη: Ἑλλὰς, το πρῶτο ὄνομα προηγεῖται του δευτέρου. Ἑπομένως εἶναι καὶ φυσιολογικό καὶ λογικό νὰ παράγεται το Ἑλλάς ἀπὸ το Ἕλλην καὶ ὄχι το ἀντίθετο.

2ος) Το Ἑλλάς-Έλλοι, ποῦ κατά την δεύτερη ἐτυμολόγηση παράγεται το Ἕλλην-Έλληνες, παράγεται ἀπὸ το Ἑλλοπία. Ἑλλοπία ὀνομαζόταν ὁ κάμπος της Ἠπείρου (σημερινός τῶν Ἰωαννίνων) στὸν ὁποῖο ἦταν κτισμένος ὁ Ναός του Δωδωναῖου Διός. Ἀπὸ το ὄνομα αὐτὸ ἀποκλήθηκαν Ἕλλοποι, διατηρῶντας ταυτόχρονα καὶ το προηγούμενό τους, το Σέλλοι, μόνο οἱ ἱερεῖς ποῦ ὑπηρετοῦσαν στὸν Ναό αὐτὸ.

Το δεύτερο το Σέλλοι, το εἶχαν πρὶν πᾶνε (στὴν πεδιάδα της Ἑλλοπίας, ὅπου καὶ το Ἑλλοποι, καὶ στὴν κοιλάδα αὐτῆς Τομάρου, σημερινή Ὀλύτσικας, ἀπὸ ὅπου καὶ το τρίτο τους ὄνομα Τόμαροι, ἡ Τούμαροι) στὴν Δωδώνη. Αὐτὸ το εἶχαν πάρει ἀπὸ την πελασγική πόλη της Θεσπρωτίας Ἕλλα, ἡ Σέλλα ποῦ καὶ αὐτὴ το εἶχε πάρει ἀπὸ τον ποταμό Σελλήεντα (Κωκκυτόν) της αὐτῆς περιοχῆς.

3ος) Ὅλοι οἱ μετά-ὀμηρικοί Συγγραφεῖς, οἱ Ἀλεξανδρινοί, Ρωμαῖοι καὶ Βυζαντινοί Ἱστορικοί καὶ Λεξικογράφοι, ὅπως καὶ οἱ Νέοι, Νεώτεροι καὶ Σύγχρονοι Ἕλληνες καὶ ξένοι Ἱστορικοί, Φιλόλογοι, Ἐθνολόγοι καὶ Γλωσσολόγοι ἐνῶ στηρίζονται, κυρίως, στὴν ὁμηρική ἐτυμολόγηση ἔχουν ταυτοχρόνως υἱοθετήσει καὶ την ἑρμηνεία του Ἀπολλόδωρου, ὁ ὁποῖος, ὅπως ἔχουμε δεῖ σε προηγούμενες σελίδες καὶ ὅπως θὰ ξαναδοῦμε ἀμέσως παρακάτω, γράφει: "Ο ἴδιος μὲν ὁ Ἕλλην ὀνόμασε Ἕλληνας αὐτούς ποῦ πρωτύτερα ὀνομάζοντο Γραικοί...".

Μόνο οἱ τρεῖς παραπάνω λόγοι ἀποκλείουν, καὶ την πιθανότητα ἀκόμα νὰ εἶναι σωστή ἡ ἐτυμολόγηση του Ὁμήρου καὶ κατ' ἐπεκτάσει καὶ ὅλες οἱ ἄλλες, ποῦ στηρίζονται σ' αὐτὴν ἡ στὰ ὀνόματα Ἕλλος -Ἕλλοι, Σέλλος-Σέλλοι.

Ἑπομένως το Ἕλλην-Έλληνες, ἡ Ἑλλαν της δωρικῆς καὶ αἰολικῆς, δὲν μπορεῖ νὰ παράγεται, οὔτε ἀπὸ το Ἕλλας, οὔτε ἀπὸ το Ἑλλοι ή Σέλλοι, οὔτε ἀπὸ το Ἑλλα ή Σέλλα.

Οὔτε ἡ γραμματική του ἐτυμολογία, οὔτε, κυρίως, ἡ ἐννοιολογική του σημασία του ἀφήνουν περιθώρια νὰ προέρχεται ἀπ' αὐτή. Ἀντιθέτως, ὅπως προαναφέρεται, το Ἑλλάς παράγεται ἀπ' αὐτό.

ΙΩΑΝΝΗΣ Π. ΦΟΥΡΑΚΗΣ, "Ἑβραῖοι: Οἱ Πλαστογράφοι της Ἑλληνικής Ἱστορίας", Βιβλίο Πρῶτο - Ἡμίτομος Α', σελ. 36-40.

Ἑλληνική ἐπανάσταση τοῦ 1821

ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗ ΟΛΩΝ 

https://youtube.com/playlist?list=PLjSnENHTf9kdqdHx6QVqsqogxl_GmghZ1&si=kOhhPiPJHZEClE4K

20 Δεκεμβρίου 1522: Ἡ προδοσία τῆς Ρόδου καὶ ἡ ἡρωίδα Ἀναστασία

Ἡ προδοσία τῆς Ρόδου καὶ ἡ ἡρωίδα Ἀναστασία 

Οἱ μῆνες τῆς πολιορκίας τῶν Τούρκων καὶ ἡ γυναῖκα ποὺ πολέμησε σὰν ἄντρας 

Ἡ μελέτη τῆς ἱστορίας τῆς Ρόδου ἀπὸ τὸν ἀείμνηστο Χριστόδουλο Ι. Παπαχριστοδούλου, φιλόλογο καὶ καθηγητὴ ξεκίνησε ἀπὸ τὰ νεανικά του χρόνια μέχρι τὸ πέρας τῆς ζωῆς του. Ἐργάστηκε ἐντατικὰ γι αὐτὸ καὶ παρουσίασε μελέτες οἱ ὁποῖες χωρίστηκαν σὲ τρία μέρη: στὴν Ἀρχαία, τὴ Μεσαιωνικὴ καὶ τὴ Νεώτερη ἐποχὴ τῆς Ρόδου. 

Ἡ προδοσία τῆς Ρόδου μέσα ἀπὸ τὸ Κάστρο, ἀπὸ τὸν ἱππότη ποὺ μισοῦσε τὸ μεγάλο μάγιστρο, οἱ μῆνες ποὺ ἐξάντλησαν τὸ λαὸ καὶ τέλειωσαν προμήθειες καὶ πολεμοφόδια, ἡ Ἀναστασία, μιὰ γυναῖκα ἐξέχουσας ὀμορφιᾶς ποὺ πολέμησε σὰν ἄντρας τοὺς Τούρκους, οἱ Ἱππότες λίγο πρὶν ἀναχωρήσουν γιὰ τὴ Μάλτα καὶ ἡ Ρόδος βρεθεῖ γιὰ αἰῶνες κάτω ἀπὸ τὸν Τουρκικὸ ζυγό. 

Οἱ τουρκικὲς πηγὲς λένε ὅτι ὅλοι οἱ ἀξιωματοῦχοι τοῦ Σουλτάνου τὸν παρακαλοῦσαν νὰ σώσει τοὺς πιστοὺς τοῦ Ἰσλὰμ ποὺ πήγαιναν στὴ Μέκκα, τοὺς ἐμπόρους καὶ ταξιδιῶτες, ἀπὸ τοὺς πειρατὲς τῆς Ρόδου, ποὺ προσκυνοῦν ἕνα εἴδωλο, τοῦ Σὰν Τζιβάν, ἀντὶ τοῦ Θεοῦ. Ὁ Σουλεϊμὰν ἔκανε Συμβούλιο, στὸ ὁποῖο οἱ πασᾶδες τόνισαν τὶς δυσκολίες τῆς ἐκστρατείας πρὸς τὴ Ρόδο, ὅμως ὁ Μουσταφὰ πασᾶς, γαμπρὸς τοῦ ἀπὸ ἀδελφὴ τὸν παρότρυνε, κι ἀποφασίζεται ἡ ἐπιχείρηση. Δὲ φεύγουν ἀπὸ τὸ νοῦ του οἱ φράσεις τῆς διαθήκης τοῦ πατέρα του, τοῦ Σελήμ: «θὰ βασιλεύεις μεγάλος καὶ ἰσχυρός, φτάνει νὰ διώξεις τοὺς Ἱππότες ἀπὸ τὴ Ρόδο καὶ νὰ κυριεύσεις τὸ Βελιγράδι». Ἔγινε τὸ δεύτερο καὶ ἤθελε τώρα νὰ πραγματοποιήσει καὶ τὸ πρῶτο. 

Φρουρὰ τῶν Ἰωαννιτῶν ἱπποτῶν τῆς Ρόδου

Στὴ Ρόδο, οἱ Ἱππότες ἔκλεισαν τὸ στόμιο τοῦ μεγάλου λιμανιοῦ μὲ χονδρὲς ἁλυσίδες, τοῦ δὲ Μαντρακιοῦ μὲ βύθιση παλαιῶν πλοίων γεμάτων ἀπὸ ὀγκόλιθους. Ὁ Σουλεϊμὰν ἔστειλε ἐπιστολὴ τὴν 1η Ἰουνίου 1522 ὅτι κηρύσσει τὸν πόλεμο, στὴν ὁποία τονίζει «Ὅσοι θέλουν νὰ φύγουν, εἶναι ἐλεύθεροι νὰ πάρουν καὶ τὰ πράγματά τους, ὅσοι θέλουν νὰ μείνουν, θὰ ζήσουν ἐλεύθερα, ἐὰν δὲν παραβοῦν τὶς διαταγές μου. Θὰ ἀνασκάψουμε τὶς τάφρους, θὰ σᾶς πιάσουμε σκλάβους καὶ θὰ σᾶς βασανίσουμε ὅπως τόσους ἄλλους». 

Κι έτσι αρχίζει η εκστρατεία

Πρῶτοι τοὺς εἶδαν νὰ ἔρχονται ἀπὸ τὸ στενὸ τῆς Σύμης οἱ φρουροὶ τοῦ βουνοῦ Προφήτης Ἠλίας της Σαλάκου, κι εἰδοποίησαν τὶς φρουρές. Στὶς 24 Ἰουνίου ἀποβιβάστηκαν στὴν παραλία τοῦ φρουρίου Φάνες, κι ἔκαψαν τὰ σιτηρὰ τῆς πεδιάδας. Τὴν ἄλλη μέρα πέρασαν τὴν παραλία τῆς Βιλλανόβας (Παραδείσι), τὰ Τριάντα, πέρασαν στ΄ ἀνοικτὰ τὸ ἀκρωτήρι τῆς Ἀμμουδιᾶς, τὸ Κούμπουρνου (Κρητικὰ) τῆς πόλης Ρόδου, κι ἔφτασαν στὸ ἀκρωτήρι Βόδι καὶ στὶς θέσεις Ἰαματικὸ καὶ Ρένη, τῆς παραλίας Κοσκινοῦ. Στὶς 26 τὴ νύχτα ἑνώθηκαν μὲ τὸ στόλο ποὺ ἦταν στὴ Σύμη καὶ τὸ πρωὶ ἔπλευσαν στὴ Ρόδο. Φόβος καὶ τρόμος ἐπικράτησε στὸ λαό. Ἦταν ἡ μέρα τῆς ἑορτῆς τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ καὶ γινόταν λιτανεία. Οἱ Ἱππότες τὴν τελείωσαν μὲ τὴ συνηθισμένη μεγαλοπρέπεια καὶ ἡσυχία, χωρὶς νὰ τὴ διακόψουν, κι ἔπειτα ἔτρεξαν ὅλοι στὶς θέσεις τους. Ὁ τουρκικὸς στόλος εἶχε 133 γαλέρες, ἄλλα μικρότερα βοηθητικά, σύνολο 400 πλοῖα, ὁ στρατὸς ἦταν 200.000 ἄνδρες. 

Ὁ Δούκας καὶ οἱ Ἀρχὲς τῆς Βενετίας δήλωσαν ὅτι δὲ μποροῦν νὰ βοηθήσουν τοὺς Ἱππότες γιατί δεσμεύονται ἀπὸ Συνθῆκες ποὺ ἔχουν ὑπογράψει μὲ τοὺς Τούρκους. Ἔπειτα, ἐξ ἀρχῆς δὲ συγχωροῦσαν στὸ Τάγμα τὴν ἐγκατάστασή του στὴ Ρόδο ποὺ ἤθελαν νὰ τὴν ἐκμεταλλεύονται ἐμπορικὰ σὰν καὶ πρῶτα. Ἀπέναντι στὸ μεγάλο ὄγκο τῶν Τουρκικῶν στρατευμάτων ἡ Ρόδος εἶχε νὰ ἀντιπαρατάξει 600 Ἱππότες, 4.500 πολιτοφυλακὴ καὶ 500 ποὺ ἦρθαν ἀπὸ τὴν Κρήτη. Βοηθοῦν ὅμως καὶ οἱ Ροδῖτες, χωρικοὶ καὶ ἀστοί. Κάνουν διάφορες ἐπισκευὲς στὰ τείχη, οἱ χωρικοὶ θερίζουν τὰ σιτηρὰ καὶ μεταφέρουν τὴν παραγωγὴ στὸ φρούριο, κόβουν τὰ δέντρα καὶ κατεδαφίζουν κτήρια γύρω ἀπὸ τὴν πόλη. 

Ἀπόβαση τῶν ἐχθρῶν, πολιορκία, σφοδρὲς ἐπιθέσεις 

Ὁ Τουρκικὸς στρατὸς βγῆκε στὴ ξηρά, κι ἔπιασε κατάλληλες θέσεις. Ἡ τακτοποίηση κράτησε ἀρκετὲς μέρες, γιατί δὲ βιάζονται, περιμένουν νὰ ρθεῖ κι ὁ ἴδιος ὁ Σουλτᾶνος. Ἡ ἀπόβαση γίνεται ἀπὸ τὶς δύο παραλίες Τριάντα, κι Ἀφάντου. Ἀπὸ ἐκεῖ εἶχαν βγεῖ κι οἱ δυνάμεις τοῦ Μεσὶχ πασᾶ, στὴν πολιορκία τοῦ 1480 τὴν πρώτη φορὰ ποὺ οἱ Τοῦρκοι προσπάθησαν νὰ πάρουν τὴ Ρόδο. Ἀπὸ ἐκεῖ βγῆκε κι ὁ Δημήτριος στὴν πολιορκία τοῦ 305 π.Χ. Λιμάνι ἀσφαλέστερο γιὰ τοὺς πολιορκητὲς δὲν ὑπάρχει ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ὅρμο Τριάντα. Ἀπὸ ἐκεῖ βγῆκαν καὶ τὰ Ἰταλικὰ στρατεύματα τὸ 1212. Παρατάχθηκαν γύρω ἀπὸ τὸ φρούριο καὶ ἄρχισε ὁ βομβαρδισμός. 

Στὶς 28 Ἰουλίου ἔφθασε ὁ Σουλεϊμὰν στὴ Ρόδο. Εἶχε ἔρθει ἀπὸ τὴ ξηρά, ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη στὸ Μαρμαρᾶ, κι ἀπὸ ἐκεῖ μπῆκε σὲ πλοῖο ποὺ τὸ συνόδευαν 30 γαλέρες, βγῆκε στὴ Ρόδο κι ἐστρατοπέδευσε 4 χιλιόμετρα μακριὰ ἀπὸ τὴν πόλη στὸ Κιζὶλ Τεπέ, τὸν κόκκινο λόφο, πάνω ἀπὸ τὴ Φανερωμένη, στὸ ὀροπέδιο ἀπέναντι στὸ Μόντε Σμίθ. 

Ὁ Μέγας Μάγιστρος τοῦ τάγματος τῶν Ἰωαννιτῶν ἱπποτῶντῆς Ρόδου, Philippe Villiers de L'Isle-Adam

Ἀπειθαρχία παρουσιάστηκε στὸ στρατόπεδο τῶν Ἱπποτῶν. Μερικοὶ στρατιῶτες Ἰταλοὶ θέλουν νὰ φύγουν, τοὺς συγκράτησαν ὅμως καὶ τοὺς συγχώρεσαν. Τὶς ἑπόμενες μέρες τὸ φρούριο τοῦ Ἀη Νικόλα βομβαρδίζεται σφοδρά, πολλὲς μέρες μὲ μεγάλα κανόνια, ἀλλὰ ἀπὸ μέσα ἀπαντοῦν καὶ σκοτώνουν πολλούς. Ρίχνουν κλαδιὰ στὴν τάφρο τοῦ φρουρίου καὶ προσπαθοῦν ν΄ ἀνέβουν μὲ σκάλες, ἡ ἀντίσταση ὅμως εἶναι μεγάλη. Τοὺς ρίχνουν λάδι ζεστό, κατράμι, πέτρες, σίδερα καὶ τὰ πτώματα τῶν ἐχθρῶν εἶναι τόσα πολλὰ ὥστε τὰ μεταφέρουν μὲ κᾶρα. Ἕνα μῆνα πολιορκία καὶ οἱ Τοῦρκοι δὲν ἔκαναν τίποτα. Προσπαθοῦν ν΄ ἀνοίξουν ρήγματα στὸ φρούριο. Ρίχνουν σάκους χώματα στὴν τάφρο καὶ προσπαθοῦν ν΄ ἀνοίξουν ὑπόνομους, ἀλλὰ ἀπὸ τὸ φρούριο τοὺς χτυποῦν. 

Οἱ Ἱππότες ἀποφάσισαν κι ἔκαναν μιὰ ἔξοδο ὁρμητική, σκότωσαν πολλοὺς κι ἔπιασαν αἰχμαλώτους, ἔπεσαν ὅμως πολλοὶ κι ἀπ΄ αὐτοὺς κι οἱ ἄλλοι γύρισαν πίσω. Ἦταν μπαϊράμι κι οἱ Τοῦρκοι σταμάτησαν δυὸ μέρες γιὰ νὰ γιορτάσουν. Οἱ Τοῦρκοι ἔκαναν ὑπόγειες διόδους, οἱ Ἱππότες ὅμως ἔβαζαν νάρκες στὰ ἀνοίγματα, γίνονταν μεγάλες ὑπόγειες ἐκρήξεις μὲ σοβαρὲς ἀπώλειες τῶν ἐχθρῶν. Οἱ Ἱππότες συνέχιζαν τὶς ἐπισκευὲς στὶς ρωγμὲς τῶν φρουρίων. Οἱ νεκροὶ ἀπὸ πλευρᾶς τῶν Τούρκων ἦταν χιλιάδες. Ὁ Σουλεϊμὰν στὴν προσπάθειά του νὰ ἐμψυχώσει τοὺς στρατιῶτες του τοὺς ὑποσχόταν μεγάλες ἀμοιβές, κι ἂν πάρουν τὴν πόλη θὰ τοὺς ἐπιτρέψει νὰ κάνουν λεηλασίες. 

Στὶς 24 Σεπτεμβρίου οἱ γενίτσαροι ὅρμησαν στὴ θέση τοῦ καταλύματος τῆς Ἱσπανίας, ἐνῶ μέρες χτυποῦσαν τὶς ἄλλες θέσεις καὶ βρῆκαν μεγάλη ἀντίσταση. Ἕλληνες καὶ Λατῖνοι πολεμοῦν, ρίχνουν λάδι ζεστό, πέτρες μεγάλες, ποὺ τὶς βγάζουν ἀπὸ τοὺς δρόμους. Παπᾶδες, γυναῖκες παιδιά, βοηθοῦν στὶς ἐργασίες αὐτές. Τὰ κανόνια ἀνοίγουν ρῆγμα στὸ τεῖχος. Οἱ μάχες γίνονται πιὰ σῶμα μὲ σῶμα. 

Ὁ ἡρωισμὸς τῆς Ἀναστασίας 

Στὴν κρίσιμη αὐτὴ ὥρα ἡ ἱστορία κάνει μνεία γιὰ μιὰ Ἑλληνίδα, ἐξαίσιας ὀμορφιᾶς, σύζυγο τοῦ Ἄγγλου πολεμιστῆ Κένσιγκτον, ἀρχηγοῦ τοῦ τάγματος, ὁ ὁποῖος ὑπερασπιζόταν τὸν προμαχῶνα τῶν Ἄγγλων στὸ κάστρο . Ὅταν εἶδε τὸν ἄντρα της σκοτωμένο νὰ ξεψυχᾶ μπροστά της, ἔτρεξε στὸ σπίτι, ἀγκάλιασε τα δυὸ παιδιά της, τὰ φίλησε, τάσφαξε καὶ τάριξε στὴ φωτιά, γιὰ νὰ μὴν τὰ πάρουν οἱ Τοῦρκοι. Φόρεσε μετὰ τὴ στολὴ τοῦ ἀξιωματικοῦ, ἔτρεξε στὶς ἐπάλξεις, σκότωσε τὸν πρῶτο Τοῦρκο ποὺ τῆς ἐπιτέθηκε, πλήγωσε ἄλλους, κι ἔπεσε στὴν πρώτη γραμμή, πολεμῶντας ἡρωικά. Εἶναι ἡ Ἀναστασία, ἡ ἡρωίδα τῆς Ρόδου, ἀπὸ τὰ σπουδαιότερα παραδείγματα ἡρωισμοῦ γυναικῶν, ποὺ ἔχει νὰ ἐπιδείξει ἡ ἀρχαία καὶ νεώτερη ἱστορία τοῦ Ἑλληνισμοῦ.

Γιὰ τὴν Ἀναστασία, γράφει μὲ ἐγκωμιαστικὰ σχόλια ὁ Ἰάκωβος Φοντάνος, καὶ περιγράφουν ἐπίσης τὸ περιστατικὸ ὁ F. Piacenza, o Vertot καὶ ἄλλοι παλαιότεροι καὶ νεώτεροι συγγραφεῖς. 

Ἡ ἐλεύθερη Ρόδος ἐτίμησε τὴν ἡρωίδα της, ὕστερα ἀπὸ τὴν ἀπελευθέρωση, γιὰ μνημόσυνο αἰώνιο καὶ παράδειγμα γιὰ μίμηση, μὲ μιὰ πινακίδα ἀπὸ πορσελάνη, ἐντοιχισμένη στὴν ἐξωτερικὴ εἴσοδο τοῦ Καστέλλου, ἀριστερά. Ἡ πινακίδα παριστάνει βιβλίο ἀνοιχτό, ἀκριβῶς τὴ σελίδα ποὺ περιγράφει ὁ Φοντάνος τὸ ἐπεισόδιο, στὴ λατινική, κι ἀπέναντι στὰ δεξιὰ εἶναι μία μετάφραση στὴ νεοελληνική. 

Ὁ Piacenza, ἀναφέρει καὶ μία ἄλλη Ἑλληνίδα, τὴν Πάολα Βικτωρία, ἡ ὁποία σκότωσε δύο γενίτσαρους καὶ σκοτώθηκε κι ἡ ἴδια ἀπὸ τοὺς ἐχθρούς. Ἀναφέρει ἐπίσης καὶ μία Τουρκάλα τὴ Φατιμέ, ποὺ τόλμησε μαζὶ μὲ ἄλλους Τούρκους, ποὺ ζοῦσαν στὴ Ρόδο, νὰ κάνουν μιὰ ὀργάνωση γιὰ νὰ φέρουν ἀντιπερισπασμὸ στὸν ἀγῶνα τῶν χριστιανῶν. Συνεννοοῦνταν ν΄ ἀνάψουν φωτιὲς στὴν πόλη ὥστε νὰ γίνει μιὰ ἀναταραχὴ γιὰ νὰ μείνουν ἀφύλακτα τὰ τείχη καὶ νὰ μποῦν οἱ Τοῦρκοι. Ἀνακαλύφθηκε ὅμως ἡ συνομωσία καὶ τὴ θανάτωσαν μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους ἐνόχους. 

Η προδοσία

Ὁ Σουλτᾶνος βλέποντας κάθε ἐλπίδα νὰ χάνεται κυριεύεται πότε ἀπὸ μανία ἐναντίον τῶν δικῶν του, διατάσσοντας τιμωρίες καὶ πότε ἀπὸ κάτι σὰν μελαγχολία, ἔχει ἀϋπνίες καὶ σκέφτεται νὰ λύσει τὴν πολιορκία καὶ νὰ φύγει. Τὸν ἐνθαρρύνει ὅμως ὁ φίλος τοῦ Ἰμβραὴμ καὶ τὰ νέα, ἀπροσδόκητα γεγονότα γιὰ νὰ συνεχίσει τὸν ἀγῶνα, πρᾶγμα ποὺ θὰ τοῦ δώσει τὴ νίκη. Εἶναι ἡ προδοσία τοῦ Ἀμαράλ. 

Οἱ κατασκοπεῖες καὶ οἱ προδοσίες βέβαια ἔπαιρναν κι ἔδιναν, πρὶν ἀκόμη γίνει ἡ ἐκστρατεία. Ἕνας Ἑβραῖος γιατρός, ἀπεσταλμένος τοῦ πατέρα του Σουλεϊμὰν ὡς κατάσκοπος, ἔμενε στὴ Ρόδο, κι ἐβαφτίστηκε. Μὲ τὴν πολιορκία πρόδιδε τὰ μυστικὰ ρίχνοντας γράμματα μὲ βέλη. Τὸν ἔπιασαν ὅμως τὴν ὥρα ποὺ τάριχνε, τὸν βασάνισαν καὶ τὸν ἐθανάτωσαν ἀφοῦ ὁμολόγησε ὅτι εἰδοποίησε τοὺς Τούρκους νὰ μὴ λύσουν τὴν πολιορκία γιατί οἱ Ἱππότες δὲν ἔχουν πυρίτιδα καὶ θὰ παραδοθοῦν. Αὐτός τους εἰδοποίησε νὰ χτυπήσουν τὸ κωδωνοστάσιο τ Ἄη Γιάννη. Καὶ οἱ Τοῦρκοι ποὺ ἔμεναν στὴ Ρόδο προσπαθοῦσαν νὰ βοηθήσουν τοὺς πολιορκητές. Ἕνας Ἀλβανὸς στρατιώτης λιποτάκτησε στὸ τουρκικὸ στρατόπεδο, κι ἔδωσε πληροφορίες γιὰ τὴν κατάσταση στὴν πόλη. 

Ἐκεῖνος ὅμως ποὺ ἔφερε τὸ θανάσιμο χτύπημα στοὺς χριστιανοὺς ἀγωνιστὲς καὶ θεωρεῖται ὁ αἴτιος τῆς νίκης του Σουλεϊμὰν εἶναι ὁ Πορτογάλος Ἀνδρέας d΄ Amaral,ηγούμενος τῆς Καστίλλης, καγκελάριος τοῦ Τάγματος. Εἶχε ἀντιζηλία μὲ τὸ Δελιλαδὰμ καὶ τὸ μῖσος του μεγάλωσε μὲ τὴν ἐκλογή του. Τότε ὅπως ὁμολογοῦν ὅλοι οἱ ἱστορικοὶ τοῦ Τάγματος ἦταν ποὺ εἶπε ὅτι ὁ Δελιλαδὰμ θὰ εἶναι ὁ τελευταῖος μάγιστρος στὴ Ρόδο. Τὸ σπουδαιότερο εἶναι ὅτι εἶχε ἐμπιστευτικὴ θέση, κι αὐτὸς ἦταν ὁ ὑπεύθυνος γιὰ τὰ πολεμοφόδια στὴ Ρόδο. Ἐνῶ εἶχε ἀκόμη πυρίτιδα στὰ ὑπόγεια τῆς Ἐκκλησίας τ΄ Ἄη Γιάννη, ἔλεγε ὅτι δὲν ὑπάρχει πιά, πρᾶγμα ποὺ ἀνάγκασε τοὺς πολιορκούμενους νὰ συνθηκολογήσουν. Ὅτι ὑπῆρχε πυρίτιδα στὰ ὑπόγεια ἀποδεικνύεται καὶ ἀπὸ τὸ ὅτι τὸ 1856 ὅταν ἔπεσε κεραυνός, τὸ κτήριο ἀνατινάχτηκε κι ἔγινε ἐρείπια. 

Ὅταν ὁ Σουλτᾶνος σκεφτόταν νὰ λύσει τὴν πολιορκία τὸν εἰδοποίησε ὅτι ἡ θέση τῆς Ρόδου ἦταν πολὺ δύσκολη καὶ δὲν ἔπρεπε νὰ φύγει. Εἶχε ἕναν ὑπηρέτη, τὸν Βλάσιο Diez, ποὺ ἦταν Ἑβραῖος ὁ ὁποῖος ἔγινε χριστιανός. Ὁ Διέζ ,ἔριχνε τὰ γράμματα μὲ βέλη ἀπὸ τὴ θέση τῆς Ὠβέρνης, σὲ ὧρες ποὺ δὲν τὸν ἔβλεπε κανένας. Τὸν ἔπιασαν ὅμως στὶς 27 τοῦ Ὀκτώβρη καὶ τὰ ὁμολόγησε ὅλα, ὅτι ἐνημέρωνε τὸ σουλτᾶνο ποιά ἦταν τ΄ ἀδύνατα μέρη τοῦ φρουρίου καὶ ὅτι οἱ πολιορκούμενοι δὲν εἶχαν τρόφιμα καὶ πυρίτιδα. Ἔπιασαν καὶ τὸν Ἀμαρὰλ καὶ τὸν ἐφυλάκισαν στὸ φρούριο τοῦ Ἀη Νικόλα, ἀρνήθηκε ὅμως τὴν ἐνοχή του ἕως τὴν τελευταία στιγμή, ἀλλὰ εἶχαν τόσα στοιχεῖα ἀπὸ τὴν ὁμολογία του Διὲζ καὶ ἄλλες μαρτυρίες ὥστε τὸ δικαστήριο πείσθηκε γιὰ τὴν ἐνοχὴ καὶ τοὺς καταδίκασε καὶ τοὺς δύο σὲ θάνατο. 

Τὸ σῶμα τοῦ Ἀμαρὰλ τὸ χώρισαν σὲ 4 μέρη καὶ τὸ κρέμασαν στὸ φρούριο γιὰ νὰ τὸ βλέπουν οἱ ἐχθροί. Τὰ γεγονότα διηγοῦνται ὁ ταξίαρχος de Bourbon καὶ ὁ Φοντάνος, σύγχρονος τῆς πολιορκίας, ὁ δὲ Bosio πῆρε τὶς εἰδήσεις ἀπὸ ἕνα βιβλίο ποὺ ἔγραψε αὐτόπτης μάρτυρας τῆς πολιορκίας ποὺ ἀναφέρει ὅτι ἡ ἐκτέλεση ἔγινε στὶς 5 Νοεμβρίου. Ἔγινε ἡ καθαίρεσή του, ἡ ἀφαίρεση τοῦ μοναχικοῦ ἐνδύματος μὲ τελετὴ καὶ ἡ ἀποκεφάλισή του. Νεώτερα ἀνέκδοτα ἔγγραφα ἐπιβεβαιώνουν τὴν προδοσία τοῦ Ἀμαρὰλ καὶ προσθέτουν ὅτι τὴν ἡμέρα τῶν Ἁγίων Πάντων, 1η τοῦ Νοέμβρη, ἦταν ἕτοιμος νὰ ὁδηγήσει μέσα στὴν πόλη 4.000 Τούρκους ἀπὸ μία πύλη. Ἡ προδοσία ἀνακαλύφθηκε στὶς 30 τοῦ Ὀκτώβρη, κι ἀκολούθησε ἡ ἐκτέλεση. 

Η αντίστροφη μέτρηση

Ὕστερα ἀπὸ τὴν ἀνακάλυψη τῆς προδοσίας ὁ λαὸς ἔχασε τὸ θάρρος του. Οἱ Τοῦρκοι ἐξακολούθησαν τοὺς βομβαρδισμοὺς καὶ ν΄ ἀνοίγουν ὑπονόμους γιὰ ἐξασθένιση τῶν τειχῶν. Ὁ Σουλεϊμὰν ἐνέτεινε τὶς προσπάθειές του νὰ πάρει τὴν πόλη πρὶν ἀρχίσει ὁ βαρὺς χειμῶνας. Στὰ τέλη τοῦ Νοέμβρη ἐξαπέλυσε μεγάλη ἐπίθεση καὶ προσπάθησε νὰ μπεῖ ἀπὸ τὰ τείχη τῆς Ἱσπανίας. Οἱ Τοῦρκοι δίνουν μεγάλη σημασία στὴ δράση τῶν ὑπονόμων, παρὰ στὶς ἐπιθέσεις τῶν φρουρίων καὶ οἱ ραγδαῖες βροχὲς συμπληρώνουν τὴν καταστροφὴ τῶν τειχῶν. 

 Ὁ χειμῶνας προμηνυόταν βαρύς, κι ὁ λαὸς στὴν πόλη ἀντίκριζε τὴν ἔλλειψη τροφίμων καὶ πολεμοφοδίων. 

Ὁ Σουλτᾶνος δείχνει μετριοπάθεια καὶ διατάσει νὰ ὑψωθεῖ ἄσπρη σημαία στὸ κωδωνοστάσιο τῆς παναγίας Ἐλεημονήτριας, στὶς 19 Δεκέμβρη καὶ γιὰ ἀπάντηση ὕψωσαν κι οἱ Ἱππότες, στὴν πύλη Κοσκινοῦ. Ἔστειλε ἀπεσταλμένους μὲ ἐπιστολὴ ὅπου ζητοῦσε νὰ παραδώσουν τὴν πόλη, καὶ νὰ φύγουν ἐλεύθεροι, κι οἱ Ἱππότες καὶ οἱ Ροδῖτες, ὅπου θέλουν, μὲ τὰ πράγματά τους καὶ μὲ προσωπικὴ ἀσφάλεια τοῦ σουλτάνου. Γίνεται Συμβούλιο καὶ δέχονται τὴ συνθηκολόγηση. 

Οἱ ἀπώλειες 

Μιὰ ἀνέκδοτη ἔκθεση τῶν ἀρχείων τοῦ Firenze, δίνει στοιχεῖα γιὰ τὴν πολιορκία. Ἀπὸ τὰ τέλη Ἰουνίου ἕως τὶς 7 Νοεμβρίου ἀναφέρει ὅτι ἔγιναν 14 μάχες, χάθηκαν 50.000 Τοῦρκοι στὶς μάχες ἢ ἀπὸ ἀρρώστιες καὶ 2.000 χριστιανοί. Χάθηκε δηλαδὴ τὸ 1/4 τῶν δυνάμεων ἀπὸ τὰ δύο μέρη. Μιλάει ἐπίσης γιὰ 50 ὑπονόμους, γιὰ ἔλλειψη τροφίμων καὶ καταλήγει στὴν προδοσία τοῦ Ἀμαράλ. 

Παρὰ τὴ Συνθήκη του Σουλεϊμάν, οἱ Τοῦρκοι συνηθισμένοι ἀπὸ τὴν κατάληψη ἄλλων πόλεων, δὲν μπόρεσαν νὰ κρατηθοῦν, μπῆκαν στὴν πόλη κι ἔκαναν βιαιότητες, τὴν παραμονὴ καὶ τὴν ἡμέρα τῶν Χριστουγέννων. Οἱ γενίτσαροι μπῆκαν ἀπὸ τὴν πύλη Κοσκινοῦ (ἀπέναντι ἀπὸ τὸ γήπεδο τοῦ Διαγόρα), ἔμπαιναν στὰ σπίτια, ἅρπαζαν, κακοποιοῦσαν γυναῖκες καὶ κορίτσια, ἔπιασαν τοὺς Τούρκους ποὺ ἔγιναν χριστιανοὶ καὶ τοὺς ἔστειλαν στὴν Τουρκία. Μπῆκαν στὶς ἐκκλησίες ἔσπασαν εἰκόνες, ἄνοιξαν τοὺς τάφους γιὰ νὰ βροῦν θησαυρούς. 

Τὴν ἡμέρα τοῦ Ἁγίου Στεφάνου ἔγινε ἡ παράδοση τῆς πόλης. 

Οἱ Ἱππότες ἔμειναν στὴ Ρόδο 213 χρόνια (1309-1522), κι ἀγωνίστηκαν μαζὶ μὲ τοὺς Ροδῖτες γιὰ τὸ γόητρο τοῦ χριστιανισμοῦ καὶ τὴ σωτηρία τοῦ τόπου. Σ΄ ὅλο αὐτὸ τὸ διάστημα τῆς Ἱπποτοκρατίας, ἡ Ρόδος εἶχε ἀποκρούσει πολλὲς ἐπιδρομές. Πολιορκήθηκε τέσσερις φορὲς καὶ σώθηκε τὶς τρεῖς.

                                                         

 

Τι λέει η Ελληνική Μυθολογία για την αρχή του κόσμου;

Με αφορμή το γεγονὸς ὅτι ὁρισμένοι ξένοι ἐπιστήμονες ἔστειλαν τὴν ρομποτικὴ συσκευὴ «Φιλὲ» νὰ προσεδαφιστεὶ στὴν ἐπιφάνεια ἑνὸς κομήτη, μὲ σκοπὸ νὰ ἐπιτευχθεῖ λήψη δειγμάτων ἀπὸ τὴν ἐπιφάνεια καὶ τὸ ὑπέδαφος τοῦ κομήτη, ἡ ἀνάλυση τῶν ὁποίων προσδοκᾶται πὼς θὰ δώσει, μεταξὺ ἄλλων, πληροφορίες γιὰ τὴν προέλευση τοῦ ἡλιακοῦ συστήματος ἢ καὶ γιὰ τὴν ἐμφάνιση τοῦ νεροῦ καὶ τῆς ζωῆς στὴ Γῆ, ἂς δοῦμε τί λέει ἡ Ἑλληνικὴ Μυθολογία γιὰ τὴν ἀρχὴ τοῦ κόσμου!.. 

ΜΕ ΚΟΜΜΕΝΗ τὴν ἀνάσα ἡ παγκόσμια ἐπιστημονικὴ κοινότητα παρακολουθοῦσε – καὶ μάλιστα ὑπὸ τοὺς ἤχους τῆς μουσικῆς τοῦ διεθνοῦς φήμης Ἕλληνα συνθέτη Βαγγέλη Παπαθανασίου - τὴν προσεδάφιση τῆς ρομποτικῆς συσκυὴς «Φιλὲ» τοῦ διαστημικοῦ σκάφους «Ροζέτα», στὸν κομήτη 67p. 

Μεγάλη τιμὴ γιὰ τὸν ἀπανταχοῦ Ἑλληνισμό!.. Στὴν ἱστορικὴ αὐτὴ γιὰ τὴν Εὐρώπη ἀλλὰ καὶ τὴν ἀνθρωπότητα στιγμὴ καὶ ἀμέσως μετὰ τοὺς πανηγυρισμοὺς στὴν Εὐρωπαϊκὴ Διαστημικὴ Ὑπηρεσία, ἀκούστηκε μιὰ τριλογία συνθέσεων τοῦ Βαγγέλη Παπαθανασίου, γραμμένη εἰδικὰ γιὰ τὴ διαστημικὴ ἀποστολὴ «Ροζέτα» (!! 

Τί ἀναμένει, λοιπόν, ἡ ἐπιστημονικὴ κοινότητα; Τὴ λήψη δειγμάτων ἀπὸ τὴν ἐπιφάνεια καὶ τὸ ὑπέδαφος τοῦ κομήτη, ἡ ἀνάλυση τῶν ὁποίων θεωροῦν πὼς θὰ δώσει, μεταξὺ ἄλλων, πληροφορίες γιὰ τὴν προέλευση τοῦ ἡλιακοῦ συστήματος ἢ καὶ γιὰ τὴν ἐμφάνιση τοῦ νεροῦ καὶ τῆς ζωῆς στὴ Γῆ! Μήπως ἦρθε ἡ ὥρα, λοιπόν, νὰ δοῦμε τί λέει ἡ Ἑλληνικὴ Μυθολογία γιὰ τὴν ἀρχὴ τοῦ κόσμου; Διαβάζουμε: 

Ἀπὸ τοὺς πολυάριθμους κοσμογονικοὺς μυθολογικοὺς κύκλους, τὰ ἔργα Κοσμογονία καὶ Θεογονία τοῦ Ἡσιόδου σώζονται ἀκέραια. Ὁ Ἡσίοδος ταξινομεῖ καὶ ὀργανώνει πλευρὲς τῆς ἀνθρώπινης γνώσης γιὰ φυσικὰ ἢ πολιτισμικὰ φαινόμενα, ὑπό το φῶς τῆς ἰδεολογίας τῆς ἐποχῆς του. 

Χρησιμοποιεῖ –ἂν ὄχι ἐπινοεῖ– τοὺς οἰκογενειακοὺς δεσμούς, τὸ οἰκεῖο σχῆμα τῶν γενῶν καὶ ἀπόψεις τῆς κοινωνικῆς ἱεραρχίας, γιὰ νὰ ἀποδώσει δεσμούς, συμπράξεις καὶ διαδοχὲς μεταξὺ τῶν θεοτήτων, προκειμένου νὰ ἑρμηνεύσει τὴν καταγωγή, τὸ παρελθὸν καὶ τὸ παρὸν τοῦ σύμπαντος. Μὲ μεθοδολογικὰ ἐργαλεῖα τέτοια σχήματα, ποὺ εἶναι κατανοητὰ καὶ ἀποδεκτά, οἱ μυθολογικοὶ κύκλοι ἐκτείνουν τὸ ὅριο τῆς ἀνθρώπινης ἐμπειρίας σὲ γνώση καὶ μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο ἀποτελοῦν ἔδαφος οἰκειοποίησης, νομιμοποίησης ἢ καὶ ἀλλαγῆς τοῦ κόσμου. 

Στὰ ἔργα Κοσμογονία καὶ Θεογονία τοῦ Ἡσιόδου, πρὶν ἀπὸ καθετὶ ἄλλο ὑπῆρξε τὸ Χάος, ἔπειτα ἡ Γαῖα καὶ ὁ Ἔρως. Τὸ Χάος φέρεται ὡς ἡ ἀρχὴ τῶν πραγμάτων, ὡς τὸ πρωταρχικὸ δημιουργικὸ στοιχεῖο. 

Στὴ συνέχεια, ζεύγη δυνάμεων ποὺ προέρχονται ἀπὸ ἕνα ἀρχικὸ στοιχεῖο, συνεργαζόμενα καὶ ἀντιτιθέμενα, ἑρμηνεύουν τὸν κόσμο: ἀπὸ τὴ μιὰ ἡ Γῆ, αἰώνιο καὶ ἀκλόνητο στήριγμα ὅλων τῶν πραγμάτων, τροφός, κέλυφος καὶ κατοικία τῶν ὄντων, καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη ὁ Ἔρωτας, ποὺ νικάει τὶς φρόνιμες συμβουλές, δαμάζει τὶς καρδιὲς τῶν θνητῶν καὶ τῶν ἀθανάτων, δύναμη ἰσχυρὴ ἡ ὁποία εἶναι ταυτόχρονα ἀρχὴ καὶ ἀπεριόριστη ἐξουσία, ἀξίωμα ποὺ ὁδηγεῖ τὰ στοιχεῖα νὰ συνεργάζονται καὶ νὰ ἑνώνονται.Το Χάος εἶναι γιὰ τὸν Ἡσίοδο διάστημα ποὺ περιέχει ἐν σπέρματι ὅλα ὅσα θὰ ἀποτελέσουν τὸ σύμπαν: πρῶτα ἀπὸ ὅλα τὸ Ἔρεβος καὶ τὴ Νύχτα. Τὸ Ἔρεβος εἶναι χῶρος ποὺ ἐκτείνεται ὑπόγεια καὶ μακριὰ γύρω ἀπὸ τὴ Γῆ, μακριὰ ὅσο καὶ ὁ Οὐρανός. Ἡ Νύχτα καὶ τὸ Ἔρεβος γεννοῦν μὲ τὴ σειρά τους τὸν Αἰθέρα, προσωποποίηση τοῦ οὐράνιου αἰθέρα ποὺ περιβάλλει τὴ γῆ, καὶ τὴν Ἡμέρα. Ἡ Νύχτα γεννᾶ ἀκόμη τὸν Ὕπνο καὶ τὸν Θάνατο, τὶς Μοῖρες καὶ τὴ Νέμεση, τὴν προσωποποίηση τῆς δίκαιης κατανομῆς καὶ τὴν ἄμεση ἀντίδραση στὴν ἀδικία, τὴν Ἔριδα καὶ τὴν Ἀπάτη. Παιδιὰ τῆς Ἔριδας εἶναι ὁ Φόνος, ὁ Λιμός, ἡ Λήθη, ὁ Πόνος, οἱ Μάχες, ἡ Δυσνομία καὶ ὁ Ὅρκος, ἀντίστοιχες προσωποποιήσεις τῶν ἀφηρημένων ἐννοιῶν. 

Ἡ ἕνωση τῆς Γῆς καὶ τοῦ Οὐρανοῦ φανερώνεται πολὺ γόνιμη: παιδιά τους εἶναι οἱ Κύκλωπες, πλάσματα μὲ ἕνα μάτι, ἐπιτήδειοι, ἐριστικοὶ καὶ δυνατοὶ (Βρόντης, Στερόπης καὶ Ἄργης) οἱ Τιτᾶνες (Ὠκεανός, Κοῖος, Ἰαπετός, Κρεῖος, Ὑπερίων, Κρόνος, Τηθύς, Θεῖα, Θέμις, Μνημοσύνη, Φοίβη, Ρέα), οἱ Γίγαντες ἢ Ἑκατόγχειρες, μὲ ρωμαλέα σώματα καὶ ἑκατὸ μπράτσα καὶ κεφάλια (Αἰγαίων ἢ Βριάρεως, Κόττος καὶ Γύγης). 

Ἡ Γῆ γεννᾶ ἀκόμη τὰ Ὄρη καὶ τὸ βαθὺ πέλαγος, τὸν Πόντο. Πλαγιάζει μὲ τὸν Πόντο καὶ γεννᾶ τὰ πλάσματα καὶ τὶς δυνάμεις τῆς θάλασσας, τὴν Εὐρυβία, τὸν Φόρκυ, τὴν Κητώ, τὸν Θαῦμα καὶ τὸν Νηρέα. Οἱ μορφὲς ἀπὸ τὴ γενιὰ τοῦ Πόντου, μορφὲς τῶν ἀτελείωτων νερῶν, εἶναι εἴτε οἱ εὐνοϊκὲς δυνάμεις γιὰ τὸ θαλασσινὸ ταξιδιώτη εἴτε τερατόμορφα, καταστροφικὰ πλάσματα. 

Ὁ Θαύμας, μαζὶ μὲ τὴν Ἠλέκτρα, μία ἀπὸ τὶς κόρες τοῦ Τιτᾶνα Ὠκεανοῦ, φέρνουν στὸν κόσμο τὴ φτερωτὴ Ἴριδα, τὴν ἀγγελιαφόρο τῶν θεῶν, καὶ τὶς δυνάμεις τῶν καταστροφικῶν ἀνέμων καὶ τῆς θύελλας: τὴν Ἀελλώ, τὴ Θύελλα καὶ τὴν Ὠκυπέτη, τὶς τρεῖς Ἄρπυιες. Ὁ Φόρκυς καὶ ἡ Κητώ, οἱ ἐπικίνδυνες δυνάμεις τοῦ ὑγροῦ στοιχείου, γεννοῦν τὶς τρεῖς γοργόνες: τὴ Σθενώ, τὴν Εὐρυάλη –ποὺ τὸ ὄνομά της σημαίνει πλατιὰ θάλασσα– καὶ τὴ Μέδουσα, γυναῖκα-δαίμονα μὲ φίδια στὰ μαλλιά. Φέρνουν ἀκόμη στὸν κόσμο τὶς Γραῖες, μορφὲς ποὺ γεννιοῦνται μὲ ἄσπρα μαλλιὰ καὶ συμβολίζουν τὴ διαρκῶς ρυτιδωμένη ἀπὸ τὸν ἀέρα ἐπιφάνεια τῆς θάλασσας. Ἡ Κητὼ γεννᾶ ἐπιπλέον τὴν Ἔχιδνα, μισὴ γυναῖκα καὶ μισὴ φίδι, ποὺ μὲ τὴ σειρά της σμίγει μὲ τὸν Τυφῶνα καὶ γεννᾶ τὸν Ὄθρο, τὸν σκύλο του Γηρυόνη, τὸν Κέρβερο, τὸ σκύλο τοῦ Ἅδη μὲ τὰ πέντε κεφάλια, τὴ Λερναία Ὕδρα, τὴν ὁποία ἔμελλε νὰ σκοτώσει ὁ Ἡρακλῆς, καὶ τὴ Χίμαιρα. Μετὰ τὴν ἕνωσή της μὲ τὸν γιό της, Ὄθρο, ἡ Ἔχιδνα γεννᾶ τὴ Σφίγγα, ποὺ ἔμελλε νὰ βασανίσει τὸ λαὸ τῆς Θήβας στὸ μῦθο τῶν Λαβδακιδῶν, τὸν Λέοντα τῆς Νεμέας, ἀλλὰ καὶ τὸν Δράκοντα, ποὺ φυλάει τὰ μῆλα στοὺς κήπους τῶν Ἑσπερίδων. Ὅταν ὁ Περσέας ἔκοψε τὸ κεφάλι τῆς Μέδουσας, ἀπὸ τὸ αἷμα της γεννήθηκε ὁ Χρυσάωρ, φῶς καὶ ἀστραπή, καὶ ὁ Πήγασος, τὸ ἄλογο τοῦ αἰθέρα καὶ τῆς βροντῆς. Ὁ Χρυσάωρ μὲ τὴν Ὠκεανίδα Καλλιρόη γεννοῦν τὸν τρικέφαλο Γηρυόνη, τὸν ὁποῖο σκοτώνει ὁ Ἡρακλῆς. Ὁ Νηρέας μὲ τὴ Δωρίδα γεννοῦν τὶς γλυκὲς Νηρηίδες. 

Ἀπὸ τὴ γενιὰ τοῦ Ὑπερίωνα καὶ τῆς Θείας ἦρθαν στὸν κόσμο οἱ φωτεινὲς δυνάμεις τοῦ οὐρανοῦ, ὁ Ἥλιος, ἡ Σελήνη καὶ ἡ Αὐγή. Ἀπὸ τὴ γενιὰ τοῦ Κρείου ἦρθαν στὸν κόσμο ὁ Ἀστραῖος, ὁ Πάλλαντας τοῦ θυελλώδους οὐρανοῦ καὶ ὁ σοφὸς Πέρσης. Οἱ ἄνεμοι Ζέφυρος, Βορέας καὶ Νότος γεννήθηκαν ἀπὸ τὴν ἕνωση τοῦ Ἀστραίου καὶ τῆς Ἠοῦς, ὅπως ἐπίσης ὁ Αὐγερινὸς καὶ τὰ Ἄστρα. Ὅταν ὁ Πάλλαντας ἔσμιξε μὲ τὴν Ὠκεανίδα Στύγα, ἦρθαν στὸν κόσμο ὁ Ζῆλος, ἡ Νίκη, τὸ Κράτος καὶ ἡ Βία. Ὁ Κοῖος ἑνώθηκε μὲ τὴ Φοίβη, μορφὴ τοῦ ἡλιακοῦ φωτός, καὶ γέννησε δυνάμεις ἀγαθοποιές, ὅπως τὴ Λητὼ ποὺ σχετίζεται μὲ τὴν καλὴ νύχτα καὶ τὴν Ἀστερία, ἡ ὁποία γέννησε τὴν Ἐκάτη. 

Πολυάριθμη εἶναι ἡ γενιὰ τοῦ Ὠκεανοῦ, μὲ ὅλες σχεδὸν τὶς δυνάμεις τοῦ νεροῦ, ζωοδότειρες καὶ τροφοδότριες, σύμβολα ἀναγέννησης καὶ εὐστροφίας: ὁ πρωτότοκος Τιτᾶνας ἑνώθηκε μὲ τὴν Τηθὺ καὶ γέννησαν τρεῖς χιλιάδες γιούς –ὅλα τὰ ποτάμια τοῦ κόσμου– καὶ ἄλλες τρεῖς χιλιάδες κόρες, τὶς νύμφες τῶν πηγῶν καὶ τῶν λιμνῶν, τὶς νύμφες τῶν βουνῶν, τὶς Ναϊάδες καὶ τὶς Ὠκεανίδες. 

Αὐτά, λοιπόν, ἀπὸ πλευρᾶς Ἑλληνικῆς Μυθολογίας. Ἡ Ἐπιστήμη, ὅμως, θὰ εἶναι αὐτὴ ποὺ θὰ πεῖ τὴν τελευταία λέξη. Ἴδωμεν!.. 

Ἀπὸ τὴ γενιὰ τοῦ Ὑπερίωνα καὶ τῆς Θείας ἦρθαν στὸν κόσμο οἱ φωτεινὲς δυνάμεις τοῦ οὐρανοῦ, ὁ Ἥλιος, ἡ Σελήνη καὶ ἡ Αὐγή. Ἀπὸ τὴ γενιὰ τοῦ Κρείου ἦρθαν στὸν κόσμο ὁ Ἀστραῖος, ὁ Πάλλαντας τοῦ θυελλώδους οὐρανοῦ καὶ ὁ σοφὸς Πέρσης. Οἱ ἄνεμοι Ζέφυρος, Βορέας καὶ Νότος γεννήθηκαν ἀπὸ τὴν ἕνωση τοῦ Ἀστραίου καὶ τῆς Ἠοῦς, ὅπως ἐπίσης ὁ Αὐγερινὸς καὶ τὰ Ἄστρα. Ὅταν ὁ Πάλλαντας ἔσμιξε μὲ τὴν Ὠκεανίδα Στύγα, ἦρθαν στὸν κόσμο ὁ Ζῆλος, ἡ Νίκη, τὸ Κράτος καὶ ἡ Βία. Ὁ Κοῖος ἑνώθηκε μὲ τὴ Φοίβη, μορφὴ τοῦ ἡλιακοῦ φωτός, καὶ γέννησε δυνάμεις ἀγαθοποιές, ὅπως τὴ Λητὼ ποὺ σχετίζεται μὲ τὴν καλὴ νύχτα καὶ τὴν Ἀστερία, ἡ ὁποία γέννησε τὴν Ἐκάτη. 

Πολυάριθμη εἶναι ἡ γενιὰ τοῦ Ὠκεανοῦ, μὲ ὅλες σχεδὸν τὶς δυνάμεις τοῦ νεροῦ, ζωοδότειρες καὶ τροφοδότριες, σύμβολα ἀναγέννησης καὶ εὐστροφίας: ὁ πρωτότοκος Τιτᾶνας ἑνώθηκε μὲ τὴν Τηθὺ καὶ γέννησαν τρεῖς χιλιάδες γιούς –ὅλα τὰ ποτάμια τοῦ κόσμου– καὶ ἄλλες τρεῖς χιλιάδες κόρες, τὶς νύμφες τῶν πηγῶν καὶ τῶν λιμνῶν, τὶς νύμφες τῶν βουνῶν, τὶς Ναϊάδες καὶ τὶς Ὠκεανίδες. 

Αὐτά, λοιπόν, ἀπὸ πλευρᾶς Ἑλληνικῆς Μυθολογίας. Ἡ Ἐπιστήμη, ὅμως, θὰ εἶναι αὐτὴ ποὺ θὰ πεῖ τὴν τελευταία λέξη. Ἴδωμεν!... 

                                                            

Ὁ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΙΑΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ Ένατη

 

( 431 - 404 π.χ - Τό δρᾶμα τῶν Ἑλλήνων )

<< Ἀθάνατων ἔχθραν μὴ φύλαττε θνητός ὤν >>

( Μὴ διατηρεῖς γιὰ πάντα ἔχθρα ἐνῶ εἶσαι Θνητός )

( Μέναδρος ὁ Ἀθηναῖος )

”Ότι κατάφεραν οἱ Ἕλληνες στοὺς ἐνδόξους Μηδικοῦς πολέμους μὲ τὸ ξίφος καὶ τὴν Ἑνότητα, τὸ κατέστρεψαν πάλι μὲ τὸ ξίφος ἀλλὰ μὲ τὴν διχόνοια αὐτὴ τὴ φορά τό ἔτος 431 ἕως καὶ τὸ 404 π.Χ.

Εἶναι ἡ περίοδος τοῦ ἐμφυλίου ἡ γνωστότερη , τοῦ Πελοποννησιακοῦ πολέμου. Οἱ ἀνθέλληνες κατάλαβαν πολὺ καλά, ὅτι οἱ Ἕλληνες δὲν ἀντιμετωπίζονται σὲ μάχες ! Ὁ χειρότερος ἐχθρός ποῦ τοῦς νικᾶ, εἶναι ἡ διχόνοια μὲ τὰ παιδία της , δηλαδή τὴν δωροδοκία, τὴν προδοσία καὶ τῶν ἐνδοτισμό.

Ἡ Πατρίδα θὰ κάνει ἀρκετά χρόνια γιά νὰ ἀνακάμψει . Οἱ πληγές , ὅμως τοῦ ἀφανιστικοῦ ἀδελφοκτόνου πολέμου δὲν θὰ ἐπουλωθοῦν , δυστυχῶς ΠΟΤΕ .

Οἱ μισέλληνες αὐτὴ τὴν φορὰ δὲν διέρχονται <<διὰ πυρός καὶ σιδήρου >> τὴν Ἑλλάδα. Διέρχονται << διὰ ταλάντου καὶ παπύρου >> Μετὰ τὸν θάνατο τοῦ ἐνδόξου Κίμωνος τοῦ Μιλτιάδου, τὸ 449 π.χ. Ἡ ἐξουσία καὶ ἡ δύναμη τῆς Ἀθηναϊκῆς πολιτείας περιέχεται στὰ χέρια τοῦ Περικλέους τοῦ Ξανθίππου . Ὁ Περικλῆς ἦτο τῆς ἀπόψεως ὅτι τὸ συμφέρον τῆς πόλεως

ἐπέβαλε τὴ σύναψη τῆς εἰρήνης μὲ τοῦς Πέρσες καὶ ἀπέστειλε πρέσβεις στὰ Σοῦσα, τὸ 448 π.χ γι΄ αὐτὸν τὸ λόγο! Ὁ Θουκυδίδης εἶναι σαφὴς γιὰ τὰ φιλομηδικά καὶ ἀντιλακωνικά αἰσθήματα τοῦ Περικλέους.

Καὶ ἐνῶ ἡ νέα παρόρμηση τῶν Ἑλλήνων γιὰ τὴν ἄνθιση πάλι τοῦ πολιτισμοῦ τους , εὑρίσκεται σὲ μεγάλο ὀργασμό, καὶ ἀκολουθεῖ μία σειρά πολεμικῶν συγκρούσεων μεταξὺ τῶν << Ἑλληνίδων πόλεων >> ἀπὸ διάφορες αἰτίες , ἡ κυριότερη τῶν ὁποῖων ἦτο ἡ ἡγεμονία σὲ ὅλη τὴν χώρα! Οἱ δύο κυρίως πόλεις ποῦ εἶναι ἡ Σπάρτη καὶ ἡ Ἀθήνα ! Ὁ ἀνταγωνισμός αὐτὸς ἔφεραι τὴν διάλυση τῆς Συμμαχίας ἀνάμεσα στὶς δύο πόλεις καθὼς καὶ τὴν διαίρεση τοῦ <<ἀντίπαλου >> στρατόπεδα αὐτά :

Τὸ ἕνα εἶναι τῆς Σπάρτης τῶν ὑπολοίπων Πελοποννήσιων καθὼς καὶ τῶν Μεγαρέων μὲ τοῦς Αἰγινῆτες . Τὸ ἄλλο Εἶναι τῶν Ἀθηναῖων μὲ συμμάχους τους , τοῦς Θεσσαλοῦς καὶ τοῦς Ἀργεῖους .

Τὸ δρᾶμα αὐτὸ τοῦ Ἑλληνισμοῦ ὅπου θὰ ἀποκαλυφθοῦν καὶ οἱ << κάποιοι >> ποῦ ὑπεδαύλιζαν τὰ πάθη, ἐξιστορεῖ ὁ Θουκυδίδης στὴν << Ἱστορία >> του καὶ μᾶς λέγει ὅτι αὐτὸς ὁ πόλεμος ὑπῆρξε χειρότερος τοῦ Τρωϊκοῦ ! Τὸ ἔργο τοῦ Θουκυδίδη διακόπτεται τὸ 411 λόγο τῆς ἐξορίας του, κατὰ πολλοὺς , καὶ μᾶς δίδεται σὲ ὀκτὼ βιβλία .

Τὴν συνέχεια τοῦ Πελοποννησιακοῦ πολέμου μᾶς δίδει ὁ Ξενοφῶν στὰ <<Ἑλληνικὰ >> του , ἀκριβῶς ἀπὸ τὸ σημεῖο ποῦ σταμάτησε ὁ Θουκυδίδης:

<<Μετὰ δὲ ταῦτα οὗ πολλαῖς ἡμέραις ὕστερων ἦλθε ἐξ Ἀθηναίων Θυμοχάρης ναῦς ἔχων ὀλίγας ...κ.λ.π

Ὁ ἀδελφοκτόνος πόλεμος ἐτελείωσε μὲ συντριβή τῶν Ἀθηναίων, οἱ ὁποῖοι ἀναγκάσθηκαν νή δεχθοῦν τοῦς , πράγματι, βαρεῖς ὅρους τῶν Σπαρτιατῶν.

Κρίνω σκόπιμο νὰ ἀναφερθοῦν οἱ κυριότερες χρονολογίες τοῦ ἀδελφοκτόνου πολέμου γιὰ νὰ ἔχουμε ἐμπρός μας μία εἰκόνα τῶν γεγονότων ποῦ διεδραματίσθησαν καὶ νὰ κρίνουμε σωστά, πρόσωπα καὶ καταστάσεις

Ἂς δοῦμε τί μᾶς λέγουν οἱ χρονολογίες Προσέχοντας ποῖοι ἦσαν αὐτοὶ ποῦ ξεκίνησαν τὸν ἐμφύλιο πόλεμο αὐτόν:

431 Οἱ Θηβαῖοι ^{Μήπως ἀναμένατε ἄλλοι νὰ ἐπιτεθοῦν : Οἱ αἰώνιοι μηδίζοντες καὶ φοινικκίζοντες θὰ ξεκινοῦσαν κάτι τέτοιο ὀλέθριο .} ἐπιτίθενται στοῦ Πλαταιεῖς ! Ἔναρξη τοῦ ἀδελφοκτόνου πολέμου . Οἱ Ἀθηναῖοι εἰσβάλουν στὴν Μεγαρίδα.

430 Λιμός στὴν Ἀθήνα . Παραδίδεται ἡ Ποτίδαια

429 ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΑΠΟ ΛΟΙΜΟ Ο ΠΕΡΕΚΛΗΣ . Οἱ Σπαρτιᾶτες πολιορκοῦν τοῦς Πλαταιεῖς . Νίκη τοῦ Φορμίωνος κατά τῶν Πελοποννησίων .

428 Ἡ ΛΕΣΒΟΣ ΦΕΥΓΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ Α΄ ΑΘΗΝΑΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ. Ἡ Νῆσος Κέρκυρα εἰσέρχεται καὶ αὐτοὶ σέ ἐμφύλιο.

427 : ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΛΕΣΒΟΥ ΚΑΙ ΠΛΑΤΑΙΩΝ . Αἷμα στὴ Κέρκυρα .

425: Ο ΚΛΕΩΝ Ο ΑΘΗΝΑΙΟΣ ΚΑΤΑΛΑΜΒΑΝΕΙ ΤΗΝ ΠΥΛΟ.

424 – 422 : Ὁ Ἀδελφοκτόνος πόλεμος διεξάγεται στὴν Χαλκιδική .

422: Πεθαίνουν ὁ Κλέων καὶ ὁ Σπαρτιάτης Βρασίδας

421: <<Νικίειος εἰρήνη>> . Τὸ 420 οἱ Σπαρτιᾶτες παραβιάζουν τὴν συνθήκη .

416: ΟΙ ΑΘΗΝΑΙΟΙ ....ΑΦΑΝΙΖΟΥΝ, ὄχι μόνο τοῦς φοινικογεφυραῖους ἡ τοῦς Πέρσες, ἀλλά καὶ τὴ νῆσο Μῆλο ! Ἕλληνες πωλοῦν Ἕλληνες .

415: Ἡ Σικελική Ἐκστρατεία . Ἡ Ἔγεστα πείθει τὴν Ἀθήνα γιὰ βοήθεια

414: ΣΥΝΤΡΙΒΗ ΤΩΝ ΑΘΗΝΑΙΩΝ ΣΤΗ Μ. ἙΛΛΑΔΑ . Ἡ Σπάρτη ἐπεμβαίνει

413: Οἱ Σπαρτιᾶτες καταλαμβάνουν τὴν Δεκέλεια καὶ τὴν ὀχυρώνουν . Δεκελεικός καί Ἰωνικός πόλεμος . Πανωλεθρία των Ἀθηναίων στὸ μέγα κόλπο.

412: Οἱ σύμμαχοι τῶν Ἀθηναίων ἀποστασιοποιούνται . Ἡ Σπάρτη συμμαχεί μέ.......... τούς Πέρσες Τισσαφέρνης καί Φαρνάβαζος γίνονται φίλοι .

411: Ἡ δημοκρατία στήν Ἀθήνα περνά στὸ περιθώριο .

410: Ἡ Δημοκρατία στην Ἀθήνα ἐπανέρχεται . Νίκη τῶν Ἀθηναίων στήν Κύζικο.

408: Ὁ Θρυλικός Ἀλκιβιάδης ἐπιστρέφει στήν Ἀθήνα ἀπό τὴν ἐξορία .

406 : Νίκη τῶν Ἀθηναίων στίς Ἀργινούσες . Καταδικάζονται , ὅμως οἱ Στρατηγοί τους.

405 : Πανωλεθρία τῶν Ἀθηναίων στούς Αιγός ποταμούς. Ἀρχίζει ἡ πολιορκία τῶν Ἀθηναίων .

404: Δολοφονία τοῦ Ἀλκιβιάδου καί τῶν ἀθηναίων ὁριστικός .

<< Κάποιοι ἔτριβαν τά ἄτιμα χέρια τους , ἀφοῦ ἡ μισή Ἑλλάδα χάθηκε ἀπό τό ἰδία τά παιδιά της !

Πρέπει νά δοῦμε καί ἀναλυτικά τά γεγονότα καί τὰ πρόσωπα ποῦ ἔπαιξαν δραματικό ρόλο στὴν ἀλληλοσφαγή τῶν Ἑλλήνων

Περίοδος του << Δεκαετοῦς >> πολέμου

( 431 - 421 Π.χ )

Ὅλα ἀρχίζουν τό Ἀπρίλιο τοῦ 431, ^{Θουκυδίδης <<Ἱστορία >> Β΄, Ι -6}

Οἱ αἰωνίως μηδίζοντες΄ ἡγέτες τῶν Θηβαίων διατάζουν τόν στρατό τους καὶ ἐπιτίθενται ἐναντίων τῶν Πλαταιῶν ! Οἱ Σπαρτιᾶτες μἐ τόν Βασιλέα τους Ἀρχίδαμο καταλαμβάνουν καί λεηλατοῦν τὴν Ἀττική. Κατόπιν πολιορκοῦν τὴν Ἀθήνα γιὰ δέκα χρόνια. Οἱ ἀσθένειες καὶ εἰδικὸς ὁ λοιμός ἀποδεκατίζουν τοῦς Ἀθηναίους . Οἱ Ἀθηναῖοι ἔχοντες ναυτικὴ ὑπεροχὴ κάνουν ἐπιθέσης στὰ παράλια της Πελοποννήσου προβαίνοντας σὲ καταστροφές μἐ στόλο 100 πλοίων. ^{ἔνθ ἄν , Β΄, 47 -54}

τὸ 421 ὑπογράφεται ἡ <<Νικίειος >> εἰρήνη καὶ δυνάμεις ἀντιμαχομένων ἐπανέρχονται στὶς ἀρχικές τους βάσεις, Κυριαρχεῖ ἡ μορφή τοῦ δημαγωγοῦ τῶν δημαγωγῶν, τοῦ Ἀθηναῖου Κλέωνος

Ἡ Σικελικὴ Ἐκστρατεία

415 - 431 π.Χ

Οἱ Ἀθηναῖοι ἔχουν στό ἐνεργητικό τους κάποιες ἐπιτυχίες καί παίρνουν τήν ἀνάλογη ἀπόφαση νά στείλουν στήν Μ. Ἑλλάδα στόλο ἀπό 60 πλοῖα καὶ ἀνάλογο ἐκστρατευτικό σῶμα. 

Ἡγοῦνται οἱ στρατηγοί Ἀλκιβιάδη , Λάμαχος καὶ ὁ Νικίας ὁ ὁποῖος ἦτο ἀρνητικός σ΄ αὐτήν τήν ἐκστρατεία.

Τόν Ἰούλιο τοῦ ἔτους ὅλα εἶναι ἕτοιμα καί ὁ ἀριθμὸς τῶν πλοίων ἀνεβαίνει στὰ 136! Περίπου 7.500 ἄνδρες ἐπιβιβάζονται στά πλοῖα μέ τους ἤδη 26.000 ναῦτες ! ἔνθ. Ἄν Ζ΄ 30-32

Φθάνοντας στὶς Συρακοῦσες ἀρχίζουν τἀ προανακρούσματα τῆς ἦτας ἀφοῦ οἷ Συρακούσιοι τοῦς ἀπωθοῦν . Ἔρχεται ὁ Νοέμβριος καὶ οἱ Ἀθηναῖοι δέν καταφέρνουν κάτι . Ὁ Σπαρτιάτης στρατηγὸς Γὐλιππος τοῦς φέρνει δυσκολίες ! Καὶ τήν ἄνοιξη τοῦ 413 ὁ Γύλιππος καταλαμβάνει τὸ Πλημμύριον , ὀχυρὸ ζωτικῆς σημασίας γιὰ τοὺς Ἀθηναίους

Ἡ <<Νικίειος >> εἰρήνη εἶχε καταργηθεῖ ἀπὸ τὸν Αὔγουστο τοῦ 414 καί ὁ τόπος γέμιζε αἷμα Ἑλληνικό παντοῦ . ἐνθ ἄν Δ΄, 15 -23 Τέλη Ἰουλίου τοῦ 413 φθάνει ὁ Ἀθηναῖος Δημοσθένης , γιὸς τοῦ Ἀλκισθένους , ἀπὸ τοῦς καλύτερους στρατηγοὺς μὲ 73 πλοῖα !

Ἡ ὅλη δύναμη τοῦ Δημοσθένους ἔφθανε τοῦς 27.000 ἄνδρες ἔνθ ἄν Η΄, 31-33, Αὐτὸ ὅμως δέν ἦτο ἀρκετό γιά νὰ ἀνυψώσει τὸ ἤδη πεσμένο ἠθικό τῶν Ἀθηναῖων καὶ ἔτσι φθάνουμε στὴν ἡμερομηνία ποῦ οἱ Ἀθηναῖοι δὲν λησμονοῦσαν ποτέ!

Ξημέρωμα τῆς 30^ος Αὐγούστου τοῦ 413 , ὁ Σπαρτιάτης στρατηγός Γύλιππος γιὸς τοῦ Κλεανδρίδη, ἐνθ ἄν Ζ΄, 93 Δίδει τὸ σύνθημα ἐπιθέσεως καὶ ἀπὸ στερία καὶ ἀπὸ θάλασσα.

Σὲ λίγο ὁ <<Μέγας Λιμνήν >> τῶν Συρακουσῶν βάφεται μὲ αἷμα Ἑλληνικό! Τὸ ἴδιο καὶ ἡ στεριά... ἐνθ ἄν Η΄, 51 -54 Οἱ Ἀθηναῖοι παθαίνουν πανωλεθρία

κυριολεκτικῶς . Ἐμπρός σὲ τέτοια σφαγῆ ὁ Νικίας παραδίδεται στὸν Γύλιππο . Αἰχμάλωτοι σὲ τέτοιες περιπτώσεις δὲν ὑπάρχουν. Πάρα πολλοί Ἀθηναῖοι καὶ σύμμαχοί τους πωλοῦνται ἀπὸ τὰ .....ἀδέρφια τους ὤς δοῦλοι καὶ ἄλλοι πέθαναν στὰ λατομεῖα τῶν Ἐπιπολῶν ἐνθ ἄν Η΄, 86 -87

Οἱ στρατηγοί τῶν Ἀθηναῖων Νικίας καὶ Δημοσθένης ἐκτελέσθηκαν ἐνθ ἄν Η΄, 86 -87 Ἡ στρατιά τῶν Ἀθηναῖων , 50.000 ἄνδρες ἐσφάγη καὶ κατεστράφη ἀπὸ τὰ ἀδέλφια τῆς Σπάρτης καὶ συμμάχους !

Πρός το τέλος τής ἀλληλοσφαγῆς

( 413 -404 π.Χ. )

 Οἱ Ἀθηναῖοι ἐγκαταλείπονται ἀπὸ τοῦς συμμάχους καὶ οἱ Πέρσες ρυθμίζουν τὰ πολιτικὰ πράγματα στὴν Ἰωνία! Οἱ Πέρσες ἐπίσης, δίδουν ἀμέριστη βοήθεια στοὺς Σπαρτιᾶτες στὸν διπλωματικὸ καὶ οἰκονομικὸ τομέα .^{ενθ,ἄν Θ΄, 14-18 καὶ 55 -59}

Στὴν Ἀθήνα ὑπάρχουν μεγάλες διαφορές καὶ ἀνησυχίες . Τὸ τέλος πλησιάζει καὶ ἡ καταστροφή ἔρχεται στοὺς Αἰγός ποταμούς μὲ Πανωλεθρία τοῦ ἀθηναϊκοῦ στόλου , τό 405. ^{ΞΕΝΟΦΩΝ : <<Ἑλληνικά >>, β, 1,21-1,30 .}

Ἡ Τραγωδία τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ τὸ ἀδελφικὸ αἷμα σταματοῦν τὸ 404 μὲ τὴν παράδοση τῶν Ἀθηναῖων στὴν Σπάρτη μὲ ταπεινωτικούς ὅρους κὶ ἕρμαιο πλέον στίς ὀρέξεις τῶν νικητῶν. ^{ἔνθ. ἄν. Β', 2,20 -2,24}

Τὸ μόνο παρήγορο σὲ ὅλη αὐτοὶ τὴν τραγωδία τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἦτο ὅτι οἱ Σπαρτιᾶτες δὲν συμφώνησαν νὰ ὑποδουλώσουν Ἑλληνική πόλη , ἡ ὁποία προσέφερε μεγάλες ὑπηρεσίες τὸν καιρό τοῦ μεγαλύτερου κινδύνου ποῦ εἶχε ἀπειλήσει τὴν Ἑλλάδα, δέχθηκαν εἰρήνη μὲ τὸν νὰ γκρεμιστοῦν τὰ << Μακρά Τείχη >>καὶ ἄλλοι ὅροι .

<< Λακεδαιμόνιοι δὲ οὐκ ἔφασαν πόλιν Ἑλληνίδα ἀνδραποδιεῖν μέγα ἀγαθὸν εἰργασμένην ἐν τοῖς μεγίστοις κινδύνοις γενομένοις τὴ Ἑλλάδι ἄλλ ἐποιοῦντο εἰρήνη ..) κ.λ.π κ.λ.π ^{ἔνθ ἄν Β΄, 2,20} .

Ὁ Μάρτης ἔλειπε ἁπό τὴ Σαρακοστή :

Εἶναι δυνατόν ; καὶ ποιός ὑπεκίνησε τοὺς Θηβαίους νὰ ξεκινήσουν τὸν ἀδελφοκτόνο πόλεμο; ἀφοῦ τόσα καὶ τόσα χρόνια χρόνια οἱ Θηβαῖοι τοῦς ἔκαναν τὸ χατήρι ;

Θουκυδίδης μᾶς τοὺς δίδει ἀπὸ τὸ Α' κιόλας βιβλίο ὡς πειρατές ! Θουκυδίδης <<ἱστορία >>Ἂ ', 8,

Στὸ ἴδιο πάλι βιβλίο, μᾶς θυμίζει τὸ θανάσιμο μῖσος τῶν φοινίκων ποῦ εἶχαν γιὰ τοῦς Ἀθηναῖους , λόγο τῆς συντριβῆς τούς ἀπὸ τὸν Κίμωνα καὶ τὸ (καλύτερο τώρα ) τὴν μεταφορὰ κυριότητος τῶν μεταλλείων στοὺς Ἀθηναῖους ! ἔνθ ἄν Α', 100.

Στὴν συνέχεια στὸ ἴδιο βιβλίο μᾶς λέγει γιὰ τὸν ἀθηναϊκό στόλο ποῦ ἔπλευσε ... γιὰ νὰ προσέξει τὰ φοινικικὰ πλοῖα . ^{ἔνθ ἄν Α', 116}

Θουκυδίδης ἀποκαλεῖ τοῦς Θηβαίους <<βᾶσιν ἐξορμήσεως τῶν βαρβάρων >>! ^{ἔνθ ἄν Α', 90.}

Κάτι τὸ παρόμοιο μᾶς ἀναφέρει καὶ ὁ Ἡρόδοτος στὴν << Καλλιόπη >> (Θ ) στὴν παράγραφο 13!

Σὲ ὅλους τοὺς πολέμους μὲ σκοπὸ τῶν ἀφανισμὸ τῶν Ἑλλήνων , ὑπῆρχε μία << ὁμογάλακτη >> συμφωνία μεταξὺ Θηβαίων , Βοιωτῶν , Ταναγραίων Γεφυραῖων κ.α.

Ἐξαίρεση ἀποτελοῦσαν πάντοτε , οἱ Πλαταιεῖς καὶ οἱ Θεσπιεῖς .

Ὁ Ἡρόδοτος μᾶς ἀναφέρει στὴν <<Οὐρανία >> ( Η΄) παράγραφο 1, γιὰ τοῦς << πρόθυμους Πλαταιέες )!

Νὰ, γιατί οἱ Θηβαῖοι ἐπετέθησαν τὴν ἄνοιξη τοῦ 431 π.Χ. κατά τῶν Πλαταιῶν ἀρχίζοντας ἔτσι ὁ ἀδελφοκτόνος πόλεμος .

Συνεπῶς ἐγνώριζε πολὺ καλά τὸ Περσικό κράτος ποιοὺς θὰ δωροδοκοῦσε οὗτος ὥστε νὰ ὑπάρχει διχόνοια στὴν Ἑλλάδα καὶ γιὰ χάρη ὅλον τῶν ὕπουλων ἀνθελλήνων νὰ ἀφανισθεῖ ἐντελῶς .

Εἶναι γεγονός ὅτι οἱ Θηβαῖοι δὲν στεναχωρήθησαν ποῦ κατέλαβαν τίς Πλαταιές νύκτα καὶ σὲ ἱερή μέρα << ἱερομηνία >> δηλαδὴ τὴν νύκτα τῆς τελευταίας ἡμέρας τοῦ σεληνιακοῦ μηνὸς, ἡ ὁποῖα ἐθεωρεῖτο ἱερή σὲ ὅλη τὴν Ἑλλάδα ! 199 ^{ἔνθ ἄν Β΄, 2 -6}

Οἱ <<ἕς ἀεί >> μηδίζοντες Θηβαῖοι, δὲν ἐφείδοντο Ἑλληνικῶν ἑορτῶν .

Ὁ Θουκυδίδης εἶναι ἀποκαλυπτικότατος ! Μᾶς ἀναφέρει τὴ νίκη τοῦ Ἀθηναῖου στρατηγοῦ Νικία ἐναντίων τῶν Ταναγραίων οἱ ὁποῖοι ἦσαν ἀδελφοὶ τῶν Θηβαίων καὶ τῶν Γεφυραῖων . Τὸ μῖσος θεριεύει .........

Καὶ Ἰδοὺ οἱ συνταρακτικές ἀποκαλύψεις συνεχίζονται :

Ὁ Παγώνδας γιὸς τοῦ Αἰολάδου ἦτο Βοιωτάρχης καὶ ὁμιλῶν πρὸς τοῦς Βοιωτούς ἀπεκάλεσε τοῦς ἀθηναῖος ...... Ἀλλοφύλους ( στρατόν ἀλλόφυλον ἐπελθόντα ...)! Διεχώρισε τὸ αἷμα του.... Λίγο πιό κάτω διαβάζουμε << Οἱ Θηβαῖοι γκρέμισαν τὸ τεῖχος τῶν Θεσπιέων ἐπειδὴ ἦσαν <<ἀττικίζοντες>> ! ^{ἔνθ ἄν Δ ΄, 133}

Ἐνῶ οἱ ἴδιοι μηδίζοντες καὶ φοινικίζοντες ...............

Ἔχεται ἐκπλαγεῖ λίγο;

Ὁ μέγας ἱστορικός μας Θουκυδίδης ἀναφέρει συνεχῶς στὸ βιβλίο Ε΄ τὶς <<Ἱστορίας >> του, τοῦς Βοιωτούς καὶ ἀποκαλύπτει τὸν πονηρό καὶ ὕπουλο ρόλο τους σὲ ὅλα τὰ χρόνια τοῦ ἀδελφοκτόνου πολέμου . ^{ἔνθ ἄν Ε΄, 32 κ. ἔξ}

Εἶχαν μυστικές συνομιλίες ποῦ ὑπέθαλπταν τὸ μῖσος μεταξύ ἄλλον πόλεων , μὲ <<ἡγέτιδα πόλη τὴν Θήβα ! ^{ἔνθ ἄν Ε΄, 36}

Ἦσαν οἱ ἄνθρωποι ποῦ διέλυαν τίς σπονδές πολύ εὔκολα. ^{ἔνθ ἄν Ε΄, 3}

Στὸ βιβλίο ΣΤ΄, τῆς << Ἱστορίας >> του ὁ Θουκυδίδης μᾶς ἀποκαλύπτει τὴν << καλή ἡγεσία >> τῶν Θηβῶν . Ὁ λαός τῶν Θηβῶν , ἐπαναλαμβάνω γιὰ πολλοστὴ φορά , δὲν ἤθελε <<ἀλλοφύλους >> !

Μᾶς ὑπενθυμίζει πάλι τὸν ρόλο τους στὸ βιβλίο Ζ΄, καὶ στὶς παραγράφους 29-30

Ποιοὶ λοιπόν φοροῦσαν μανδύα Ἑλληνικό γιὰ νὰ ἀφανίσουν τοῦς Ἕλληνες; Τὸ ἴδιο διερωτᾶται καὶ ὁ Θουκυδίδης ^{ἔνθ ἄν Ζ΄, 44}

Στὸ τελευταῖο βιβλίο τῆς << ἱστορίας >> τοῦ Θουκυδίδη , μᾶς δίδει γιὰ πολλοστὴ φορὰ πληροφορίες γιὰ τοῦς Φοινικογεφυραῖους καὶ γιὰ τὸ ρόλο τους , στὸν Πελοποννησιακό πόλεμο.

Συγκεκριμένα : Στὸ βιβλίο Η΄, καὶ στὸ τέλος τοῦ παραγράφου 87, διαβάζουμε ὅτι : << Ὁ Τισσαφέρνης μὲ ὅποιο σχέδιο καὶ ἅν εἶχε , ἔφθασε στὸ Ἅπενδο καὶ βρῆκε ..... τοῦς φοίνικες ! >> Καὶ ἐρωτᾶ ὁ κάθε νοῦς : << Εἶναι δυνατόν ὁ Πέρσης Ἀρχιστράτηγος νὰ σπεύδει πρό συνάντηση τῶν Φοινίκων καὶ ὄχι τό ἀντίθετο; >> Αὐτὸ δηλώνει ὅτι οἱ Φοίνικες εἶχαν μεγάλη ἐπιρροή, δὲν γνωρίζουμε μὲ ποιῶν τρόπο ὅμως !

Στὸ ἴδιο βιβλίο τῆς ἱστορίας τοῦ Η΄, - ὁ Θουκυδίδης μᾶς τοῦς ἀναφέρει πάλι καὶ μάλιστα στίς παραγράφους 108 -109 !

Φοινικικά πλοῖα ὁμογάλακτοι Βιωτείς νὰ χαρακτηρίζουν << ἀλλόφυλους >> τοῦς Ἀθηναῖους , Ἕλληνες ποῦ << ξυμμαχούν >> μὲ τοῦς ἀνθέλληνες καὶ << κάποιοι >> οἱ ὁποῖοι λόγο φυλετικὴς διαφοράς - οἱ Φοίνικες γιὰ παράδειγμα - θέλουν νὰ ἀφανίσουν τὸν Ἑλληνισμό!

Πἀρ΄ ὅλο τὸ αἶμα τὸ ἀδελφικὸ ποῦ χύθηκε καὶ ὅσο μίσος ἔτρεφε ἡ μία πόλη γιὰ τὴν ἄλλη , ὁ Ἑλληνισμός καὶ ΠΑΛΙ ΕΠΕΖΗΣΕ ! Οἱ πληγές βεβαίως ἐπουλώνονται μὲ τὸν καιρό ....

Νὰ πάρουμε τουλάχιστον ὥς παράδειγμα τὰ μηνύματα τοῦ παρελθόντος διότι ὁ Πελοποννησιακός πόλεμος ἐπαναλήφθη μετὰ ἀπό 2.350 χρόνια, ἀλλὰ μὲ μικρότερη διάρκεια .

Ἡ διάρκεια δὲν παίζει σημαντικὸ ρόλο . Τὸ αἶμα ποῦ χύνεται καὶ αἱ καταστροφές ποῦ γίνονται εἶναι πρωταγωνιστὲς !

Σὲ τελικὴ ἀνάλυση οἱ δύο αὐτοί ἐμφύλιοι ἦσαν ξενοκίνητοι. Τὸτε ἦσαν οἱ φοινικογεφυραῖοι , οἱ Πέρσες κ.α Στὸν ἄλλο ἦσαν οἱ σύγχρονοι ἀντιπρὀσωποί τοῦ τότε , δηλαδὴ οἱ Ρῶσοι, Ἀγλοαμερικάνοι , καὶ πίσω ἀπὸ τὰ νήματα τους, ὁ διεθνής σιωνισμός .

Ὁ νοῶν νοῆτο ...μελετᾶτε Ἕλληνες !

Οἱ ἐχθροὶ παραμονεύουν . ΠΟΤΕ δὲν εἴχαμε φίλους ΠΟΤΕ!

.........Μετὰ ἀπὸ λίγα χρόνια, μετὰ τὴν λήξη τοῦ Πελοποννησιακοῦ πολέμου, ὁ Ἀσύγκριτος θὰ ἐκδικηθεῖ τοῦς << ὅπου γῆς ἀνθέλληνες !

Ἡ ἑνότης τοῦ Πελοποννησιακοῦ πολέμου θὰ κλείσει μὲ λίγες ἐρωτήσεις , μέσα ἀπὸ τίς ὁποῖες μπορεῖ νὰ ἐξαχθοῦν σοβαρά συμπεράσματα καθώς καὶ ἀποκαλύψεις !

Ἐρωτήσεις ποῦ πρέπει νὰ ἀπαντηθοῦν

( Χωρίς συναισθηματικὴ φόρτιση )

α) Πρίν ἀρχίσει ὁ ἀδελφοκτόνος πόλεμος , ἡ Σπάρτη ἀποστέλλει τοῦς πρέσβεις τής, Μελήσιππο , Ράμφια καὶ Ἀγήσανδρου οἱ ὁποῖοι εἶπαν στὸν Περικλῆ: << Οἱ Σπαρτιᾶτες ἐπιθυμοῦν εἰρήνη ἡ ὁποῖα μπορεῖ νὰ διατηρηθεῖ >>

Ὁ Περικλῆς γιατί ἀρνήθηκε ;

β) Γιατὶ οἱ Σπαρτιᾶτες στρατοπέδευσαν στὴν Τανάγρα καὶ πολέμησαν τοῦς Ἀθηναῖους στὸ ἴδιο μέρος ^{Πλούταρχος : <<Περικλῆς 10.}

Ἐφόσον εἶναι πασίγνωστο ὅτι στὴν << Τάναγραία γῆ >> κατοικοῦσαν οἱ Γεφυραῖοι , ἀδέλφια τῶν Φοινίκων ;

γ) Ὅλοι ἐγνώριζαν τίς σχέσεις τῶν σατραπῶν τῆς Περσίας μὲ τοῦς Φοίνικες καὶ εἰδικῶς ὁ Φαρνάβαζος, γιὸς τοῦ Φαρνὰκη καὶ σατράπη τῆς Φρυγίας εἶχε ἄριστες σχέσεις μὲ τοῦς γεφυραίους ἐμπόρους . Ποιὸς ὁ λόγος ποῦ προσεταιρίσθησαν καὶ ἡ Σπάρτη καὶ ἡ Ἀθήνα .

δ) Ποιοὶ ἐδολοφόνησαν τὸν Ἀλκιβιάδη ; Ἄν Ἀνοίγουμε τὸν Πλούταρχο θὰ μάθουμε πολλά .... Κάτι συνέβαινε μεταξύ τοῦ Φαρνάβαζου τῆς πανέμορφης συζύγου του καὶ τοῦ Ἀλκιβιάδη ^{ἔνθ. ἄν . <<Ἂλκιβιάδης >>,39}

ε) Σὲ τελικὴ ἀνάλυση, ποῖος ὁ λόγος νὰ συμμετέχουμε καὶ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι στὰ ἀρρωστημένα σχέδια τῶν μισελλήνων ΠΟΤΕ ΠΙΑ!

Τί Γιόρταζαν οἱ Ἑλληνες στὶς 15 Αὐγούστου

Τι Γιόρταζαν οι Ελληνες στις 15 Αυγούστου


Ἡ Παναγία τῶν ἀρχαῖων Ἑλλήνων




Στρατηγός, προστάτις καὶ παρθένος. Εἶναι ἡ θεᾷ Ἀθηνᾶ ἢ ἡ Παναγία; Προστάτις τῶν γυναικῶν, τῶν παιδιῶν καὶ τοῦ τοκετοῦ. Εἶναι ἡ Ἀρτεμις Παιδοτρόφος καὶ Λοχεία ἢ μήπως ἡ Παναγία; Συνετή, κόσμια, καλόβουλη, μειλίχια καὶ πολυεύσπλαχνη, ποὺ δοκίμασε ἀβάσταχτο πόνο καὶ γνώρισε πολλὰ βάσανα.
Εἶναι ἡ θεᾷ Ἰσις ἢ πρόκειται γιὰ τὴν Παναγία, μητέρα τοῦ Χριστοῦ;









Στὴν Ἀρχαία Ἑλλάδα ἡ μεγάλη γιορτὴ τοῦ Δεκαπενταύγουστου εἶναι τὰ γενέθλια τῆς Θεᾶς Ἀθηνᾶς στὶς 28 τοῦ ἀρχαίου μῆνα Ἑκατομβαιώνα (μέσα Ἰουλίου-μέσα Αὐγούστου), ὅταν τελοῦνταν τὰ Παναθήναια, ἡ μεγαλύτερη γιορτὴ τῆς ἀρχαίας Ἀθήνας. Στρατηγὸς τῶν στρατηγῶν, ἡ Ἀθηνᾶ ἡ ἀειπάρθενος, ἡ συνετή, ἡ κόσμια, ἡ καλόβουλη, ἡ μειλίχια, ἡ πολυεύσπλαχνη, προστατεύει τοὺς Ἀθηναίους. Ναός της ὁ Παρθενῶνας.



Στὴν Ἀρχαία Ἑλλάδα ἡ μεγάλη γιορτὴ τὸῦ Δεκαπενταύγουστου ἔἶναὶ τὰ γενέθλια τῆς Θέᾶς Ἀθὴνᾶς στὶς 28 τόῦ ἀρχαίου μῆνα Ἑκατομβαιώνα (μέσα Ἰὁὐλίου-μέσα Αὐγούστου), ὅτὰν τελοῦνταν τὰ Παναθήναια, ἡ μεγαλύτερη γιορτὴ τῆς ἀρχαίας Ἀθήνας. Στρατηγὸς τῶν στρατηγῶν, ἡ Ἀθήνᾶ ἡ ἀἔἰπάρθενος, ἡ συνετὴ, ἡ κόσμια, ἡ καλόβουλη, ἡ μειλίχια, ἡ πολυεύσπλαχνη, προστατεύει τόὺς Ἀθηναίους. Νὰὸς τῆς ὁ Παρθενῶνας.


Ἐπίσης ὁ Δεκαπενταύγουστος ἦταν ἡ γιορτὴ τῆς ΜΑΡΜΕΡΑΣ ἢ Μαρμαρηγὴς ποὺ σημαίνει τὸ φῶς των ἄστρων ποὺ τρεμοσβύνει.


Τὸ Ἄστρο αὐτὸ εἶναι ἡ κόρη τοῦ Σείριου.


Ἀλλιῶς ἡ Μαρμέρα λέγεται ΗΜΕΡΑ.


Εἶναι ἡ ἡμέρα ποὺ τὸ φῶς ἀπὸ τὸν Σείριο φώτιζε τὸ πρόσωπο τοῦ ἀγάλματος τῆς ΘΕΑΣ ΑΘΗΝΑΣ στὸν ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ.





Ὁ Σείριος εἶναι τὸ ζωοποιὸ ἄστρο τῆς γῆς. Εἶναι τὸ ἄστρο ποὺ ἔχει τὴν ἀπόλυτη εὐθύνῃ γιὰ τὴν πορεία τῆς ζωῆς στὸν πλανήτη μας. Ὁ Ἱεροφάντης τῶν Ἑλληνικῶν μυστηρίων ἦταν γνώστης τῆς δραστηριότητας τῶν Ἀρείων κατοίκων τοῦ ἀστερισμοῦ τοῦ Σειρίου ... Αὐτοὶ ἔφεραν τὴν ζωὴ στὴν Γαῖα. Τὸ Ἄστρο τοῦ Σειρίου, σύμφωνα μὲ τὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ παράδοση, ἦταν τὸ ἄστρο τῆς δημιουργίας τῆς ζωῆς στὴν Γῆ, καὶ τὸ τιμοῦσαν σὲ ὅλη τὴν Ἑλλάδα μὲ ἱερὰ ἀφιερωμένα στόν
Κύνα καὶ τὸν Κυναῖο Δία διότι ὁ Σείριος ἀνήκει στὸν ἀστερισμὸ τοῦ Κυνός. "Μὰ τὸν Κύνα" ἔλεγε ὁ Σωκράτης ὅταν ὁρκιζόταν καὶ κάποιοι ἄσχετοι βέβηλοι λένε ὅτι ὁρκιζόταν σὲ σκύλο ...


"Ὑπάρχει μιὰ φυλὴ ἀνθρώπων καὶ μιὰ φυλὴ Θεῶν, Ἔχουν καὶ οἱ δυὸ πνοὴ ζωῆς ἀπὸ τὴν ἴδια μητέρα. Χωριστές, ὅμως, δυνάμεις μας κρατᾶνε μοιρασμένους, καὶ ἡ μιὰ εἶναι τίποτα, ἐνῶ ἡ ἄλλη ἔχει τὸν ὀρειχάλκινο οὐρανὸ γιὰ σίγουρη Ἀκρόπολη. Κι ὅμως ἔχουμε κάποια ὁμοιότητα σὲ μεγάλη εὐφυΐα καὶ δύναμη μὲ τοὺς Ἀθανάτους κι ἂς μὴ ξέρουμε τί θὰ μᾶς φέρει ἡ μέρα."
Πίνδαρος (ΣΤ΄ Ὠδὴ Νεμεονίκου) @Maria Merabeliotiο


Ἡ Παρθένος Θεᾷ Ἀθηνᾶ τῶν Ἀρχαίων Ἑλλήνων


Θεᾷ Παρθένος, γεννημένη περὶ τὸν Δεκαπενταύγουστο. Ἰσχυρή, ἀφοῦ οἱ πινακίδες τῆς Γραμμικῆς Β' μαρτυροῦν πὼς τὴ λάτρευαν ἀπὸ παλιά, καὶ μάλιστα ὡς Πότνια (σεβαστῇ). Στρατηγὸς καὶ προστάτις τῆς πόλεως τῶν Ἀθηνῶν. Τὸ ὄνομά της, προφανῶς το μαντέψατε: Ἀθηνᾶ. Χάρη σὲ ἐκείνην καὶ τὰ Παναθήναια, τίς μεγάλες ἑορτὲς ποὺ ξεκινοῦσαν μὲ τὸ γενέθλιο τῆς θεᾶς στὴν ἀρχαία Ἀθήνα, εἶναι τόσο μεγάλη γιορτὴ ὁ Δεκαπενταύγουστος. Σήμερα, ἡ ἐκκλησία μας ἑορτάζει τὴν Κοίμηση μιᾶς ἄλλης Παρθένου, τῆς Θεοτόκου. Καταφανῶς, ὄχι ἀπὸ τυχαιότητα.



Ἡ θεᾷ Ἀθηνᾶ εἶχε γεννηθεῖ σύμφωνα μὲ τίς παραδόσεις τοῦ δωδεκάθεου τὴν 28η Ἑκατομβαιώνος, περὶ τὸν δεκαπενταύγουστο δηλαδή. Ἐκείνη τὴν ἡμέρα, ἡ πόλις-κράτος τῆς Ἀθήνας, γιόρταζε μὲ θυσία ἑκατὸ βοῶν-ἐξ οὗ καὶ ὁ ὅρος «ἑκατόμβη». Ἡ θυσία, σήμαινε ὅτι οἱ θεοὶ θὰ χόρταιναν με.... τὴν τσίκνα (καὶ κάποια ἀπὸ τὰ ἐντόσθια) καὶ οἱ προσκυνητὲς-ὁ λαὸς-θὰ ἀπολάμβαναν κρέας. Ποὺ τότε δὲν περιλαμβανόταν καὶ τόσο συχνὰ στὴ διατροφή.


Θεᾷ τῆς σοφίας, τῆς στρατηγικῆς καὶ τοῦ πολέμου, ἡ Ἀθηνᾶ ἦταν ἡ ἀγαπημένη κόρη του Δία, τοῦ πατέρα τῶν θεῶν. Μητέρα της ἦταν ἡ πάνσοφη Μήτις. Ὁ Δίας ἀπὸ προφητεία ἔμαθε ὅτι τὸ παιδὶ ποὺ θὰ γεννοῦσε ἡ Μήτις θὰ ἀνέτρεπε τὸν πατέρα του ἀπὸ τὴν ἐξουσία, ὁπότε τὴν κατάπιε ἐνῶ ἦταν ἔγκυος. Τὴν 28η του Ἑκατομβαιώνος, αἰσθάνθηκε τρομερὸ πονοκέφαλο καὶ κάλεσε τὸν Ἥφαιστο νὰ τὸν βοηθήσει. Ἐκεῖνος τοῦ χτύπησε τὸ κεφάλι μὲ ἕνα βαρὺ σφυρὶ καὶ πετάχτηκε πάνοπλη ἡ Ἀθηνᾶ φορῶντας περικεφαλαία, κρατῶντας ἀσπίδα καὶ πάλλοντας τὸ δόρυ (ἐξ οὗ καὶ τὸ ἐπίθετο Παλλάς). Βλέποντας τὸν Δία, πέταξε ἀσπίδα καὶ δόρυ στὰ πόδια του, δεῖγμα ἀναγνώρισης τῆς ἀνωτερότητάς του.

Σύμφωνα μὲ τὸν καθηγητὴ ἀρχαιολογίας Πάνο Βαλαβάνη, ἡ Ἀθηνᾶ «εἶναι μιὰ ἀπὸ τίς πιὸ σύνθετες καὶ πολυσήμαντες μορφὲς τῆς ἀρχαίας θρησκείας. Στὸ πρόσωπό της συνδυάζονται προϊστορικὲς ἀντιλήψεις, ἰδιότυπα λατρευτικὰ ἔθιμα, καθὼς καὶ ἐκλογικευμένες ἀξίες τῆς ἱστορικῆς περιόδου, ποὺ τὴν ἀναδεικνύουν σὲ κορυφαία μορφὴ τῆς θρησκευτικῆς ἰδεολογίας τῶν ἀρχαίων.» («Ἱερὰ καὶ ἀγῶνες στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα», ἐκδόσεις «Καπόν).


Στὴν ὑποτιθέμενη ὁμοιότητα τῆς παράστασης μιᾶς μαρμάρινης μετόπης του Παρθενῶνα μὲ τὴ σκηνὴ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ ὀφείλεται ἐξάλλου ἡ διάσωσή της κατὰ τὸν Μεσαίωνα ἀπὸ φανατικοὺς τῆς νέας θρησκείας ποὺ κατέστρεψαν τὸν ἀρχαῖο διάκοσμο του ναοῦ. Ἡ μετόπη βρίσκεται σήμερα στὸ Μουσεῖο Ἀκρόπολης.





Εἶναι σύμπτωση ὅτι ἡ γιορτὴ τῆς Παναγίας τὸν Δεκαπενταύγουστο συμπίπτει μὲ τὰ γενέθλια τῆς Ἑλληνίδας Θεᾶς Ἀθηνᾶς στὶς 28 τοῦ ἀρχαίου μῆνα Ἑκατομβαιώνα (μέσα Ἰουλίου – μέσα Αὐγούστου), ὅταν τελοῦνταν τὰ Παναθήναια, ἡ μεγαλύτερη γιορτὴ τῆς ἀρχαίας Ἀθήνας;


Ἢ μήπως εἶναι τυχαῖο ὅτι ὁ ναὸς τῆς Παρθένου Ἀθηνᾶς στὴν Ἀκρόπολη μετατράπηκε σὲ ναὸ τῆς Παναγίας Παρθένου;


Ἀλλωστε δὲν ἦταν μόνον ὁ Παρθενῶνας ποὺ καταστράφηκε ἀπὸ τοὺς χριστιανοὺς γιὰ νὰ γίνει χριστιανικὴ ἐκκλησία, ἀφοῦ σύμφωνα μὲ τὸ διάταγμα τοῦ κτηνώδους Ἰουστινιανοῦ ὅλα τὰ ἀρχαῖα Ἑλληνικὰ Ἱερὰ ἔπρεπε νὰ μετατραποῦν σὲ χριστιανικοὺς ναοὺς προκειμένου νὰ "ἐξαγνιστοῦν". Σὲ πολλὰ δὲ ἀπὸ αὐτά, ὅπου λατρεύονταν γυναικεῖες, παγανιστικὲς θεότητες, χτίστηκαν ναοὶ ἀφιερωμένοι στὴν Παναγία, ἡ ὁποία φυσικὰ προσλάμβανε καὶ τίς ἰδιότητες τῶν ἀρχαίων θεοτήτων.


Εἶναι ἄγνωστο πότε ἀκριβῶς μετατράπηκε ὁ Ἱερὸς Ναὸς τοῦ Φωτός, ὁ Παρθενῶνας, σὲ ἰουδαιοχριστιανικὸ ναό, τὸ βέβαιο ὅμως εἶναι ὅτι ἐπὶ Ἰουστινιανοῦ (482-565) καταστράφηκε καὶ ὁρίστηκε ὡς ἡ «καθολικὴ ἐκκλησία τῶν Ἀθηνῶν».
Ἡ λατρεία τῆς Ὁλόφωτης, Ἑλληνίδας Παρθένου Θεᾶς Ἀθηνάς.


Τὸ κῦρος του ναοῦ ἦταν μεγάλο, ἀφοῦ ἀκόμη καὶ ὁ Βασίλειος Β' Βουλγαροκτόνος γιόρτασε τὴν νίκη του κατὰ τῶν Βουλγάρων στὴν Παναγία Ἀθηνιώτισσα. Κατὰ τὴν Ἀλωση των Ἀθηνῶν ἀπὸ τοὺς Λατίνους ἡ ἐκκλησία συλήθηκε ξανὰ καὶ μετατράπηκε σὲ καθολικὴ μὲ τὴν ὀνομασία «Σάντα Μαρία ντὶ Ἀτένε», ἐνῶ ἀργότερα ἔγινε τζαμί




Οἱ ἰδιότητες


Οἱ ἐπαναλαμβανόμενοι ἐποχικοὶ κύκλοι τοῦ θανάτου και τῆς ἀναγέννησης καὶ τὰ λατρευτικὰ ἔθιμα ποὺ σχετίζονται μὲ τὴ γῆ, τὴ βλάστηση καὶ τὴν καλῇ σοδειὰ συνδέθηκαν καὶ μὲ τὴν Παναγία, ὅπως ἔχει γράψει ὁ μεγάλος λαογράφος Γεώργιος Μέγας.
Τὰ Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου συνδέονται μὲ τὴ σπορὰ καὶ ἡ Παναγία λαμβάνει τὰ χαρακτηριστικὰ τῆς θεᾶς Δήμητρας ἀποκτῶντας ἄλλοτε τὸ προσωνύμιο Ἀποσπορίτισσα καὶ ἄλλοτε Μεσοσπορίτισσα.
Παραμένει μάλιστα καὶ τὸ ἀρχαῖο ἔθιμο τῆς πανσπερμίας, τὰ πολυσπόρια, ὅπως τὸ λέμε σήμερα.
Ἀειπάρθενος, ὅπως οἱ ἀρχαῖες θεὲς Ἀθηνᾶ καὶ Ἀρτεμη, ὀνομάστηκε ἡ Παναγία ἀπὸ τὸν 6ο αἰῶνα.
Ταυτόχρονα ὅμως εἶναι ἡ προστάτις τῶν ἐγκύων γυναικῶν ποὺ γιὰ νὰ ἔχουν καλὸ τοκετὸ κρατοῦν ἕνα φυλαχτὸ-φυτό, «τῆς Παναγίας τὸ χορτάρι», ὅπως λέγεται.




Ἀρχαῖες μητρικὲς θεότητες ἦταν καὶ ἄλλες:


ἡ Ἀστάρτη, ἡ Λητώ, ἡ Γαῖα, ἡ Ἰσις, μὲ ρίζες ποὺ χάνονται στὸ βάθος τῆς Νεολιθικῆς ἐποχῆς.
Ἀρχέτυπο ὅλων ὅμως θεωρεῖται ἡ Μεγάλη Μητέρα ἢ Μητέρα Γῆ ἢ Μεγάλη Μητέρα Θεᾷ, ποὺ κατὰ τὸν Γιουνγκ πρόκειται γιὰ ἕνα μητριαρχικὸ μοντέλο ποὺ ἐνυπάρχει στὸν ἄνθρωπο πρὶν καὶ ἀπὸ τὴν κύηση.
Ἡ Μεγάλη Μητέρα ἦταν ἄλλωστε ἡ κύρια θεότητα στὴ Μινωικὴ Κρήτη, ἀπὸ κάποια ἐποχῇ μάλιστα παράλληλα μὲ τὸν «νεαρὸ θεὸ» (εἴτε ὡς «θεῖο βρέφος» εἴτε ὡς σύζυγό της).
Σύμφωνα μὲ τὸν κύκλο τῆς φύσῃς γιὰ τὸν θάνατο καὶ τὴν ἀναγέννηση ἡ Μεγάλη Μητέρα παντρεύεται διαρκῶς τον νεαρὸ θεὸ ποὺ γεννιέται καὶ πεθαίνει κάθε χρόνο.


Προστάτις


Στρατηγὸς τῶν στρατηγῶν, ἡ Παναγία προστατεύει τοὺς πιστούς της – ὅπως καὶ ἡ θεᾷ Ἀθηνᾶ τοὺς Ἀθηναίους – σὲ κάθε δύσκολη στιγμή.
Τὸ 626, στὴν πολιορκία τῆς Κωνσταντινούπολης ἀπὸ Ἀβαρους καὶ Πέρσες, οἱ πιστοὶ ποὺ ἔχουν συγκεντρωθεῖ στὴ Μεγάλη Ἐκκλησία θὰ δοῦν ξαφνικὰ μπροστά τους τὴν Παναγία νὰ ἔχει ἁπλώσει προστατευτικὰ τὸ πέπλο τῆς πάνω ἀπὸ τὴν πόλη (θυμηθεῖτε τὸν πέπλο τῆς Ἀθηνᾶς στὰ Παναθήναια). Καὶ ἡ μεγαλύτερη ἀπόδειξη: «Τὴ ὑπερμάχῳ στρατηγῷ τὰ νικητήρια» ψάλλουν οἱ πολιορκημένοι χριστιανοὶ στὴν τελευταία λειτουργία τῆς Ἁγίας Σοφίας, τὸ 1453.
Ὁ Ἀκάθιστος Ὑμνος ὡστόσο μοιάζει κάπως μὲ τίς «ἰσιακὲς ἀρεταλογίες», τοὺς ὕμνους δηλαδὴ πρὸς τὴ θεᾷ Ἰσιδα, ὅπως λέει ὁ καθηγητὴς Ἀρχαιολογίας κ. Μιχάλης Τιβέριος.
Πολλὰ ἀπὸ τὰ χαρακτηριστικὰ τῆς αἰγύπτιας θεᾶς, ποὺ εἶχε ἐξελληνιστεῖ, πέρασαν καὶ στὴν Παναγία. «Ὀπως ἡ Παναγία, ἔτσι καὶ ἡ θεᾷ αὐτὴ ἀπέκτησε μύριες προσωνυμίες, ἦταν δηλαδὴ μυριώνυμη, ὅπως «παντοκράτειρα» καὶ «βασίλισσα τοῦ οὐρανοῦ, τῆς γῆς καὶ τοῦ κάτω κόσμου»» σημειώνει ὁ κ. Τιβέριος.


Ἡ βασιλική του Παρθενῶνα


Εἶναι ἄγνωστο πότε ἀκριβῶς μετατράπηκε ὁ Παρθενῶνας σὲ χριστιανικὸ ναό, τὸ βέβαιο ὅμως εἶναι ὅτι ἐπὶ Ἰουστινιανοῦ (482-565) καθαγιάστηκε καὶ ὁρίστηκε ὡς ἡ «καθολικὴ ἐκκλησία τῶν Ἀθηνῶν». Ἡ λατρεία τῆς <<εἰδωλολατρικῆς>> παρθένου ἔδωσε ἔτσι τὴ θέσῃ της στὴ χριστιανὴ Παρθένο καὶ ὁ ναὸς πῆρε τὸ ὄνομα Παναγία Ἀθηνιώτισσα.
Γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτὸν μάλιστα καὶ προκειμένου νὰ ἐξυπηρετήσει τίς ἀνάγκες τῆς νέας λατρείας ὁ Παρθενῶνας ὑπέστη πολλὲς ἐπεμβάσεις καὶ μετατράπηκε σὲ τρίκλιτη βασιλική.
Τὸ κῦρος του ναοῦ ἦταν μεγάλο, ἀφοῦ ἀκόμη καὶ ὁ Βασίλειος Β' Βουλγαροκτόνος γιόρτασε τὴ νίκη του κατὰ τῶν Βουλγάρων στὴν Παναγία Ἀθηνιώτισσα.
Ἐπρόκειτο ἄλλωστε γιὰ περίλαμπρο ναό, μὲ τὴ χρυσῆ εἰκόνα τῆς Παναγίας καὶ θαυμάσια ψηφιδωτά.
Μόνο 188 ψηφῖδες διασώθηκαν ἀπὸ αὐτὰ καὶ μεταφέρθηκαν τὸ 1848 στὸ Βρετανικὸ Μουσεῖο, ἐνῶ σήμερα διακρίνονται ἐλάχιστα ἴχνη τῶν ἀρχικῶν παραστάσεων. Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ διασώζεται εἶναι τὰ ἑκατοντάδες χαράγματα μὲ ὀνόματα στρατηγῶν, ἐπισκόπων κ.λπ., ἀλλὰ καὶ ἁπλὲς ἀναγραφὲς ὀνομάτων, θανάτων, τίτλοι καὶ ἐπαγγέλματα, προσευχὲς καὶ συμβολικὲς παραστάσεις ποὺ ἀναγράφηκαν μέσα στοὺς αἰῶνες στοὺς κίονες του ναοῦ. Κατὰ τὴν Ἀλωση των Ἀθηνῶν ἀπὸ τοὺς Λατίνους ὅμως ἡ ἐκκλησία συλήθηκε καὶ μετατράπηκε σὲ καθολικὴ μὲ τὴν ὀνομασία «Σάντα Μαρία ντὶ Ἀτένε», ἐνῶ ἀργότερα ἔγινε τζαμί.