Οἱ κυνοκέφαλοι στὴν Ἀρχαία Ἑλλάδα!!!

Οἱ κυνοκέφαλοι στὴν Ἀρχαία Ἑλλάδα!!!

 

«Ὁ ἀέρας κινεῖ τὰ καράβια στς θάλασσες καὶ καθαρίζει τήν ἀτμόσφαιρα ἀπὸ τὰ κακά. Αὐτὸς κτυπᾷ καὶ τὴν καμπάνα, ποὺ ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος ἔβαλε ἐπάνω ἀπὸ τοὺς λόφους, ὅπου εἶναι, κλεισμένοι οἱ σκυλοκέφαλοι, ποὺ θὰ βγοῦν ἔπειτα ἀπὸ καιρούς».

Μία ἀπὸ τίς πλέον παράδοξες ἐπιβιώσεις ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα μέχρι τὴ σύγχρονη ἐποχὴ εἶναι αὐτὴ ποὺ ἀφορᾷ τοὺς κυνοκέφαλους, πλάσματα ἀνθρώπινα ποὺ ἔχουν ὅμως κεφάλι σκύλου, πλάσματα ποὺ ἀναφέρονται συχνὰ καὶ τῶν ὁποίων -παραδόξως- ἔχουμε πολλὲς ἀπεικονίσεις. Φυσικὰ ἔχουν διατυπωθεῖ πολλὲς ἀπόψεις .

 
 

 Ὠς κυνοκέφαλο λάτρευαν οἱ ἀρχαῖοι Αἰγύπτιοι τόν θεὸ Ἄνουβι (θεὸ τοῦ θανάτου), οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες τὸν ταύτιζαν μὲ τὸν ψυχοπομπὸ Ἑρμῆ, ἐνῶ ἕνας χριστιανός ἅγιος, ὁ Ἅγιος Χριστόφορος, ἐμφανίζεται στὶς πηγὲς ὡς κυνοκέφαλος καὶ ὡς τέτοιος ἀπεικονίζεται σὲ πολλές ἀναπαραστάσεις του.

Στήν προχριστιανικὴ ἐποχὴ μποροῦμε νὰ ἀνιχνεύσουμε δύο διαύλους ποὺ ἀφοροῦν τοῦς κυνοκέφαλους

. Ὁ πρῶτος ξεκινᾷ σὲ ἄγνωστη ἐποχή, μὲ μυθολογικές ρίζες στὸ ἀπώτατο ἑλληνικὸ προϊστορικὸ παρελθόν, ἐνσωματωμένος σὲ ἀρχέγονες  θυσιαστικές τελετουργίες καὶ χρονολογικὰ φτάνει μέχρι τον θάνατο τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου. 

Ὁ δεύτερος δίαυλος εἶναι ὁ ἴδιος μὲ τὸν προηγούμενο, ἀλλὰ ἐπεκτείνεται δεχόμενος ἐπιδράσεις ἀπὸ τὴ ζωὴ καὶ τὰ ἔργα τοῦ μεγάλου στρατηλάτη καθώς σὲ αὐτὸν ἐντάσσεται ἡ μυθιστορία τοῦ Ἀλέξανδρου καὶ ἀποκτᾷ μεγάλες φιλολογικές καὶ κατ' ἐπέκταση λαογραφικὲς διαστάσεις.

Ἡ τεράστια ἀποδοχὴ τῆς προσωπικότητας τοῦ Ἀλέξανδρου ἀπὸ πλῆθος λαῶν -φαινόμενο μοναδικὸ στὴν παγκόσμια ἱστορία- καὶ οἱ πραγματικὲς ἢ μυθολογικὲς περιγραφὲς τῶν κατορθωμάτων του, ὅπως ἐξιστοροῦνται στὴ Φυλλάδα τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου ἀπὸ τὸν ψευδο-Καλλισθένη συνέβαλλαν στὴν ὅλη ὑπόθεση.

 Μέσῳ αὐτῆς τῆς φιλολογίας οἱ κυνοκέφαλοι «πέρασαν» στὴ βυζαντινὴ εἰκονογραφία ἐνῶ ἡ ἀρχέγονη, ἰδιότυπη μορφὴ τοῦ κυνὸς ἢ καὶ τοῦ λύκου (λὺκ = φῶς) ἀποδόθηκε στὸν Ἅγιο Χριστόφορο.

 

Ἡ ἀρχαία ἑλληνικὴ μυθολογία ἔχει διασώσει πολλὲς πληροφορίες γιὰ τοὺς σκυλόμορφους τῶν προϊστορικῶν χρόνων,  Π.χ. ὁ τρικέφαλος σκύλοςκέρβερος, φύλακας τοῦ Ἅδη, τὸν ὁποῖο οἱ Δωριεῖς συσχέτιζαν μὲ τὸν κυνοκέφαλο αἰγυπτιακὸ θεὸ Ἄνουβι, τὸν ψυχοπομπό. Πίστευαν ὅτι ὁ Κέρβερος, ἐπειδὴ εἶχε τρία κεφάλια ἦταν ἀρχικὰ ἡ θεὰ τοῦ θανάτου Ἐκάτη ἢ Ἑκάβη.

Ἡ θεά, ποὺ καὶ αὐτὴ ἦταν τριπλῆς φύσης, εἰκονιζόταν σὰν σκύλα, ἐπειδὴ τὰ σκυλιὰ τρῶνε σάρκες πτωμάτων καὶ ἀλυχτοῦν στὸ φεγγάρι.
Ὅταν ὁ Ἡρακλῆς κατεβαίνει στὸν Τάρταρο γιὰ νὰ αἰχμαλωτίσει τὸν Κέρβερο (12ος ἆθλος), ἦταν ἡ τρικέφαλη Ἐκάτη ποὺ τὸν ὑποδέχθηκε ὡς Κέρβερος.
Θεωροῦνταν θανατηφόρα ἡ ἐπαφὴ μὲ τὸν Κέρβερο ἀφοῦ ὅταν γαύγιζε ράντιζε μὲ τὸ σάλιο του τὰ πράσινα λιβάδια καὶ ἔκανε νὰ φυτρώνει τὸ δηλητηριῶδες φυτὸ στριγγλοβότανο, ποὺ τὸ ὀνόμαζαν καὶ φυτὸ τῆς Ἐκάτης.


Ἡ Ἐκάτη ἢ Ἀγριόπης (=αγριοπρόσωπη), μιὰ πανάρχαια θεὰ τοῦ μητριαρχικοῦ κύκλου, ταυτισμένη ἐν πολλοῖς καὶ μὲ τὴ Σελήνη ἢ τὴν Ἄρτεμη, δύο ἄλλες φεγγαροθεές, εἶχε κόρες τίς Ἔμπουσες (= αὐτὲς ποὺ παραβιάζουν), θηλυκοὺς δαίμονες τῆς ἀποπλάνησης, οἱ ὁποῖες μεταμορφώνονταν (ἀνάμεσα σὲ ἄλλα) καὶ σὲ σκύλες.


Ἡ Ἐκάτη, ὅμως, ἐκτὸς ἀπὸ τὴ μορφὴ τῆς Σκύλας (= αὐτὴ ποὺ σκίζει), θεωρεῖται ὅτι θήλαζε τὸν Ἀσκληπιό, τὸν ἡμίθεο τῆς Ἰατρικῆς καὶ γι' αὐτὸ ἀπὸ τότε τὸν συνοδεύει σὲ κάθε ἀναπαράσταση ἢ ἀπεικόνιση τοῦ.
Ἄλλη σημαντικὴ ἐκδοχὴ γιὰ τὴν Ἐκάτη εἶναι ὅτι γέννησε μιὰ κληματόβεργα καὶ ἔφερε τὸ ἀμπέλι στὴν Ἑλλάδα, καὶ αὐτὴ ἡ ἐκδοχὴ εἶναι ὁ ἀρχαιότερος ἑλληνικὸς μῦθος γιὰ τὴν πρώτη παρουσία τοῦ κρασιοῦ στὸν ἑλληνικὸ χῶρο.
Ἡ ταύτιση φαίνεται καὶ ἀπὸ ἄλλο γεγονός- μιὰ μεταμόρφωση τῆς Ἐκάτης ἦταν σὲ Μαίρα (ἡ ἄλλη ἦταν σὲ «Σκύλα»), ποὺ ἀποτελοῦσε τὸ σύμβολο τῆς Σκύλας στὸν οὐρανό, δηλαδὴ ἦταν ὁ ἀστερισμὸς τοῦ Μικροῦ Κυνός.

Ἡ ἐξήγηση γι' αὐτὸ ἦταν ἡ ἑξῆς: ὅταν ὁ Διόνυσος θέλησε νὰ ἐξαπλώσει τὴν καλλιέργεια τῆς ἀμπέλου στὴν Ἀττικὴ ἔπεισε τὸν βασιλιᾶ Ἰκάριο νὰ τὸ κάνει. 

Ὅταν ὁ τελευταῖος ἔφτιαξε κρασὶ πρόσφερε ἀπὸ αὐτὸ σὲ βοσκοὺς τῆς Ἀττικῆς γιὰ νὰ τοὺς κάνει νὰ τὸ συνηθίσουν.

Τὸ κρασί, ὅμως, ἦταν ἄκρατος οἶνος (δὲν ἦταν δηλαδὴ κρασὶ ἤτοι ἀνακατεμένο μὲ νερό), ὁπότε γρήγορα τοὺς ζάλισε καὶ νιώθοντας ἄσχημα, νόμισαν ὅτι ὁ Ἰκάριος προσπάθησε νὰ τοὺς δολοφονήσει.

Τότε, μέσα στὴ ζάλη τους, τὸν σκότωσαν καὶ τὸν ἔθαψαν σ' ἕνα μέρος ποὺ κράτησαν μυστικό.

 Ὅμως τὴν ταφὴ εἶδε ἡ σκύλα του Ἰκάριου ἡ Μαίρα, ἡ ὁποία ὁδήγησε ἐκεῖ τὴν κόρη τοῦ Ἠριγόνη ποὺ τὸν ξέθαψε καὶ τὸν ἔθαψε ἀλλοῦ μὲ τίς ἀνάλογες τιμές.

Ἡ συνέχεια εἶναι γνωστὴ καὶ ταυτίζεται μὲ τὴν κατάρα τῆς Ἠριγόνης στοὺς Ἀθηναίους. Λόγῳ τῆς πράξης τῆς αὐτῆς ἡ Μαίρα κέρδισε μιὰ θέση στὸν οὐρανὸ καὶ ἔγινε τὸ ἄστρο Μικρὸς Κύων, ποὺ ὅταν ἔβγαινε στὸν οὐρανὸ οἱ βοσκοὶ τοῦ Μαραθῶνα Ἀττικῆς του πρόσφεραν   θυσίες

.

Ἄλλη μεταμόρφωση τῆς Ἐκάτης ἦταν στὴ γνωστὴ Σκύλλα τοῦ ὁμηρικοῦ ἔπους Ὀδύσσεια. Ὁ θρῦλος διηγεῖται ὅτι ἡ Σκύλλα ἦταν κάποτε μιὰ πανέμορφη κοπέλλα. κόρη τῆς Ἐκάτης Κραταιΐδας ἀπὸ τον φόρκυνα ἢ τὸν Φόρβαντα -ἢ τῆς Ἔχιδνας ἀπὸ τὸν Τυφῶνα, τὸν Τρίτωνα ἢ τὸν Τυρρηνό- ἀλλὰ ὕστερα μεταμορφώθηκε σ' ἕνα φοβερὸ σκυλάμορφο τέρας, μὲ ἕξι κεφάλια καὶ δώδεκα πόδια. 

Ἡ Σκύλλα γαύγιζε σὰν μικρὸ κουτάβι καὶ ταυτιζόταν μὲ τὰ κόκκινα σκυλιὰ τοῦ ψυχοπομποῦ Ἄνουβι.

Ἄλλη πληροφορία γιὰ κυνοκέφαλα ὄντα προέρχεται ἀπὸ τὸν Ἰωάννη Τζέτζη (Εἰς τὸν Λυκόφρονα, 45 καὶ 50), ὁ ὁποῖος «...ἀναφέρει κάτι ποὺ φαίνεται νὰ ἔχει ἐσφαλμένα συναχθεῖ ἀπὸ ἀρχαία,ἀρχαῖα ἀγγειογραφία, ὅπου ἡ Ἀμφιτρίτη στέκεται δίπλα σὲ μιὰ πηγὴ ποὺ τὴν ἔχει καταλάβει ἕνα κυνόμορφο τέρας- ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ τοῦ ἀγγείου εἶναι ἕνας πνιγμένος ἥρωας ποὺ περιβάλλεται ἀπὸ δύο τριάδες κυνοκέφαλες θεὲς στὴν εἴσοδο τοῦ Κάτω Κόσμου».

 Μὲ κυνοκέφαλες θεὲς ποὺ τὴ συνοδεύουν ἀπεικονίζεται ἡ Ἐκάτη, τὰ γνωστὰ στὴ φιλολογία ὡς «κυνοκέφαλα φάσματα τῆς Ἐκάτης», ἀπεικονίσεις ποὺ διασώζονται ἀκόμα καὶ σὲ χριστιανικὰ χειρόγραφα καὶ κώδικες, ὅπως π.χ. αὐτὸς τοῦ Παναγίου Τάφου" ἢ τῆς Ἐθνικῆς Βιβλιοθήκης τοῦ Παρισιοῦ".

Ἀπό το χῶρο τῆς μυθολογίας καὶ περνῶντας στὸ χῶρο τῆς ἱστορίας καὶ τῆς φιλολογικῆς παράδοσης εἶναι φανερὸ ὅτι ὅσα στοιχεῖα διαθέτουμε προέρχονται ἀπὸ καταγραφὲς ἐκστρατειῶν τῶν διαφόρων ἡρώων καὶ μυθικῶν (;) προσώπων σὲ ἄγνωστους τόπους μακρινούς, ὅπως π.χ. τοῦ Ἡρακλῆ, τοῦ Περσέα, τοῦ Θησέα, τοῦ Ἰάσονα κ.α.

 Εἰδικὰ γιὰ τοὺς σκυλόμορφους («Ἠμίκυνες»), πλάσματα ἀνθρώπινα μὲ κεφάλι σκύλου, γράφει πρῶτος ὁ Ἡσίοδος καὶ κατόπιν ὁ Αἰσχύλος, ποὺ μιλᾷ γιὰ «κυνοκέφαλους», ἐνῶ ἄλλοι περιγράφουν τέτοια τέρατα ποὺ συναντῶνται στὰ ταξίδια τῶν Ἑλλήνων ἀνατολικά, κυρίως στὴν Ἰνδία, σὲ ἐποχὲς ἀκόμα πρὶν τὴν ἄφιξη ἐκεῖ τοῦ Ἀλέξανδρου.

Ἡ ἐπαφὴ τῶν Ἑλλήνων μὲ τὴν Ἰνδία εἶναι πολὺ παλιά.

Σύμφωνα μὲ το θρῦλο, τὴ χώρα αὐτὴ εἶχε ἐπισκεφτεῖ ὁ θεὸς Διόνυσος καὶ ἡ ἀκολουθία του καὶ εἶχε διδάξει στοὺς κατοίκους της τὴν καλλιέργεια τῆς ἀμπέλου καὶ τὴν παραγωγὴ κρασιοῦ.

Πέρα ἀπό το μῦθο, ὅμως, ἡ ἱστορία ἔχει διασώσει πραγματικὲς ἐπαφὲς μὲ αὐτὴ τὴ χώρα καὶ πρῶτος, ἀπὸ ὅλους ὅσους τὴν ἀναφέρουν, εἶναι ὁ Σκύλαξ ὁ Καρυανδεὺς (520 π.Χ.) στὸ ἔργο τοῦ Γῆς περίοδος. 

Ὁ πρῶτος αὐτὸς Σκύλαξ, γιατί ὑπάρχει καὶ ἕνας νεότερος μὲ τὸ ἴδιο ὄνομα γύρῳ στὸ 350 π.Χ., κατ' ἐντολὴ τοῦ Δαρείου τοῦ Κοδομανοῦ εἶχε διαπλεύσει τὸν Ἰνδὸ ποταμὸ καὶ ἐκτέλεσε περίπλου ἀπὸ τίς ἐκβολές του ἕως τὴν Ἀραβία καὶ τὸ Σουέζ". Δυστυχῶς ὁ Σκύλαξ δὲν ἀναφέρεται σὲ Κυνοκέφαλους, κάτι ποὺ κάνει ἐκτεταμένα ὁ Κτησίας.

Ὁ Κτησίας ὁ Κνίδιος (5ος-4ος αἰ. π.Χ.) εἶναι ὁ πρῶτος Ἕλληνας συγγραφέας ποὺ ἔγραψε βιβλίο εἰδικὰ γιὰ τὴν Ἰνδία, τὰ Ἰνδικά, τὸ ὁποῖο ἀπωλέσθηκε, ὅπως καὶ τὸ ἄλλο περίφημο ἔργο του τὰ Περσικά.

 Ὅμως τὰ γνωρίζουμε διότι, ἐκτὸς τῶν λίγων ἀποσπασμάτων ποὺ ἔχουν διασώσει διάφοροι συγγραφεῖς -ὅπως ὁ Αἰλιανός-, τὰ περιλαμβάνει ὁ Φώτιος στὴν περίφημη «Βιβλιοθήκη» του, γνωστὴ καὶ ὡς «Μυριόβιβλος». 

Ὁ Φώτιος, μιὰ ἀπὸ τίς μεγάλες πνευματικὲς προσωπικότητες τοῦ Βυζαντίου, διετέλεσε Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης τίς περιόδους 857-867 καὶ 877-886.

Κάποτε μὲ ἀπόφαση τῆς Βυζαντινῆς Γερουσίας διορίσθηκε «πρέσβης στοὺς Ἀσσυρίους». Προτοῦ ἀναχωρήσει, συνέγραψε τὴ «Βιβλιοθήκη» ποὺ εἶναι οὐσιαστικὰ περίληψη 279 ἀκριβῶς βιβλίων ἀπὸ ὅσα εἶχε διαβάσει ὁ εὐρυμαθὴς Πατριάρχης, στὰ ὁποῖα ἀναφέρθηκε ἀπὸ μνήμης . 

Καὶ ἐπὶ τοῦ προκειμένου, τὸ ἔργο τοῦ Κτησία Ἰνδικὰ σαφέστατα εἶναι διαφοροποιημένο καὶ ὄχι ἀκριβές. Ἀντιπαρέρχομαι τὰ ὅσα «θαυμαστὰ» ἀναφέρει ὁ Κτησίας στὸ ἔργο του Ἰνδικὰ καὶ περιορίζομαι στὰ ὅσα ἔγραφε γιὰ τοὺς κυνοκέφαλους:

«Στὰ βουνὰ τοῦ Ἰνδοῦ ποταμοῦ ζοῦν ἄνθρωποι ποὺ ἔχουν κεφάλι σκύλου. 

Τὰ ροῦχα τους εἶναι ἀπὸ δέρμα ἄγριων ζώων.

 Δὲν μιλοῦν καμμιὰ γλῶσσα ἀλλὰ γαυγίζουν σάν τα σκυλιὰ καὶ συνεννοοῦνται μὲ τὸν τρόπο αὐτό.

 Οἱ Ἰνδοί τους ἀποκαλοῦν "Καλύστριους" ποὺ σημαίνει "κυνοκέφαλοι". 

Τὰ δόντια τους εἶναι ἰσχυρότερα ἀπὸ ἐκεῖνα τῶν σκύλων.

 Τοὺς βρίσκει κανεὶς μέχρι καὶ τοῦ Ἰνδοῦ ποταμοῦ. 

Εἶναι μαῦροι καὶ ἔχουν βαθὺ τὸ αἴσθημα τῆς δικαιοσύνης ὅπως καὶ οἱ ἄλλοι Ἰνδοὶ μὲ τοὺς ὁποίους ἄλλωστε εἶναι σὲ ἐπαφή.

 Καταλαβαίνουν τὴν γλῶσσα τῶν ἄλλων ἀλλὰ δὲν μποροῦν νὰ τοὺς μιλήσουν. Συνεννοοῦνται μὲ νοήματα ὅπως οἱ κωφάλαλοι.

το ἔθνος τους ἀριθμεῖ 120.000.»

Οἱ κυνοκέψαλοι ποὺ κατοικοῦν στὰ βουνὰ δὲν κάνουν καμμιὰ δουλειά. 

Ζοῦν ἀπὸ τὸ κυνήγι, τὸ κρέας τοῦ ὁποίου ξηραίνουν στὸν ἥλιο. 

Ἔχουν πρόβατα, κατσίκες καὶ ὄνους. Πίνουν γάλα καὶ ξυνόγαλα. 

Τρῶνε ἐπίσης τὸν καρπὸ τοῦ "σιπταχόρου" ποὺ εἶναι γλυκὸ καὶ ποὺ οἱ Ἰνδοὶ ξεραίνουν ὅπως οἱ Ἕλληνες τὴ σταφίδα.

»Οἱ κυνοκέφαλοι κατασκευάζουν σχεδία στὴν ὁποία φορτώνουν τοὺς ξεροὺς αὐτοὺς καρπούς, τὸ ἄνθος τῆς πορφύρας καθαρισμένο καὶ τὸ ἤλεκτρο, τὰ ὁποῖα ἀνταλλάσονν μὲ τοὺς Ἰνδοὺς ἔναντι ἄρτων, ἀλευριοῦ καὶ βαμβακερῶν ρούχων.

 Ἀγοράζουν ἀπὸ αὐτοὺς τὰ ξίφη ποὺ χρησιμοποιοῦν γιὰ νὰ κυνηγήσουν ἄγρια θηρία, ἀκόμη δὲ καὶ τόξα καὶ ἀκόντια, στὴ χρήση τῶν ὁποίων εἶναι ἐξαιρετικὰ ἱκανοί. 

Εἶναι ἀήττητοι γιατί ζοῦν στὰ ψηλὰ βουνὰ ποὺ εἶναι ἀπρόσιτα. Κάθε τρία χρόνια ὁ βασιλιᾶς τους χαρίζει 300.000 βέλη, 120.000 ἀσπίδες καὶ 500.000 ξίφη.

»Οἱ κυνοκέφαλοι δὲν ζόuν σὲ σπίτια. Ζοῦν σὲ σπήλαια, κυνηγοῦν θηρία μὲ τόξα καὶ ἀκόντια. Εἶναι τόσο γρήγοροι ὥστε ξεπερνοῦν τὰ θηρία αὐτὰ στὸ τρέξιμο.

»Οἱ γυναῖκες τους λούζονται μιὰ φορά το μῆνα ὅταν ἔλθει ἡ περίοδο τους -ποτὲ ἄλλοτε. 

Οἱ ἄνδρες δὲν λούζονται ἀλλὰ τρίβονται μὲ κάποιο λάδι ποὺ βγάζουν ἀπὸ τὸ γάλα καὶ σκουπίζονται μὲ δέρματα. Ντύνονται μὲ λεπτὰ δέρματα, ἄνδρες καὶ γυναῖκες.

Οἱ πλουσιότεροι φοροῦν λινὰ ἀλλὰ εἶναι λίγοι.

 Δὲν ἔχουν κρεβάτια. 

Κοιμοῦνται σὲ στρώματα ἀπὸ φύλλα δέντρου.

 Ὁ πλοῦτος ὑπολογίζεται μὲ βάση τὸν ἀριθμὸ τῶν προβάτων. Κατὰ τὰ λοιπὰ ὅμως εἶναι ἀρκετὰ ἰσόνομα κατανεμημένος.

»Ὅλοι τους, ἄνδρες καὶ γυναῖκες ἔχουν οὐρὰ ὅπως τα σκυλιά.

Οἱ ἄνδρες ἑνώνονται μὲ τὴν γυναῖκα "τετραποδιστί", ὅπως καὶ πάλι τα σκυλιά. Εἶναι δίκαιοι καὶ ζοῦν μέχρι 200 χρόνια».

ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῶν Ἑλλήνων ὡς τὸν Πάπα Πιὸ τὸν Β'. Μερικοὶ συγγραφεῖς ἢ καλλιτέχνες περιέγραψαν ἢ ἀπεικόνισαν τέρατα, ποὺ ἀναπαριστοῦσαν ἄλλωστε καὶ τὰ γλυπτὰ τῆς ρωμαϊκῆς ἐποχῆς.

 

Πολὺ συχνὰ πράγματι παρίσταναν ἀνθρώπους μὲ κεφάλια σκύλων, μὲ μακριὰ αὐτιά, ἀνθρώπους φυτά, κενταύρους καὶ ἀνθρώπους κατὰ τὸ ἥμισυ ζῶα». 

Ἄρα ἦταν φαινόμενο ποὺ παρουσιάστηκε καὶ ἀλλοῦ ἐκτὸς Ἑλλάδος.

 Ὁ Ἠeers ἀναφέρει ὀνομαστικὰ κάποιον Ὀderic De Paderne «...ποῦ εἶχε ἐπισκεφθεῖ ὡρισμένες περιοχὲς τῆς Ἀσίας καὶ ποὺ διηγεῖται ὅτι συνάντησε πυγμαίους τριῶν σπιθαμῶν καὶ κυνοκέφαλους καὶ ἄλλα τερατόμορφα ὄντα...», ἐνῶ προσθετικὰ σημειώνεται καὶ ὁ Μάρκο Πόλο, ποὺ ἀναφέρει ὅτι κυνοκέφαλοι ζοῦσαν στὸ ἀρχιπέλαγος τοῦ Ἀdaman.

Ὅμως δὲν πρέπει νὰ μᾶς διαφεύγει κάτι. Ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Κτησία (5ος αἰ. π.Χ.) ἕως τὸ 1500 μ.Χ. (Κολόμβος) μεσολαβοῦν 2000 χρόνια καὶ δεδομένου ὅτι τὸ ἔργο τοῦ Κτησία Ἰνδικὰ ἀπωλέσθηκε, πρέπει νὰ βροῦμε ἀπὸ ποιά πηγὴ ἀντλήθηκε αὐτὴ ἡ παράδοση γιὰ τὴν ὕπαρξη κυνοκέφαλων ἀνθρώπων. Ἀλλὰ πρὶν φτάσουμε στὸν ἐνδιάμεσο κρίκο, πρέπει νὰ δοῦμε κάτι ἄλλο: τὴ σχέση τοῦ «κυνοκέφαλου» μὲ ἀντίστοιχα αἰγυπτιακὰ πρότυπα.

Πράγματι δὲν μπορεῖ νὰ περάσει ἀπαρατήρητη ἡ ταύτιση καὶ ἡ ὀνομασία.

 Ἡ ἑλληνικὴ λέξη Κυνοκέφαλος σαφέστατα ἀναφερόταν στὸν ἱερὸ μπαμπουΐνο τῆς αἰγυπτιακῆς θρησκείας, ποὺ εἶχε μορφὴ σκύλου, καὶ ὁ Reau στὸ θαυμαστὸ ἔργο του συνδέει τὸν Κυνόμορφο Ἅγιο Χριστόφορο μὲ τὸν Αἰγύπτιο θεὸ Ἄνουβι ποὺ εἶχε κεφάλι τσακαλιοῦ.

 Ὡστόσο ἡ μεταγενέστερη εὐρωπαϊκὴ παράδοση γιὰ τοὺς κυνοκέφαλους δὲν ὀφείλεται σὲ ἑλληνικῆς προέλευσης πηγή, ἀλλὰ στὸν Πλίνιο καὶ στὸ ἔργο του Φυσικὴ Ἱστορία (βιβλ. 7, 2.), στὸ ὁποῖο φυσικὰ προστέθηκαν καὶ ὅσα ἀναφέρονται στὴ σχετικὰ μὲ τὸν Μ. Ἀλέξανδρο φιλολογία, ἡ ὁποία ἔγινε ἀποδεκτὴ καὶ ἀπὸ Ἄραβες λόγιους μεταγενέστερων ἐποχῶν. Καὶ βέβαια αὐτὴ ἡ ἀλληλουχία εἶναι μιὰ θαυμάσια ἀπεικόνιση τῆς διάδοσης τῶν ἰδεῶν (καὶ ἰδεοληψιῶν) ἀπὸ τὸν ἕναν πολιτισμὸ στὸν ἄλλο.

Ἡ μυθιστορία τοῦ Ἀλέξανδρου

 

Στὴ γνωστὴ παραλλαγὴ τοῦ μυθιστορήματος τοῦ Ψευδο-Καλλισθένη Τὸ Μυθιστόρημα τοῦ Ἀλέξανδρου, ποὺ γνωρίζουμε καὶ ὡς Φυλλάδα τὸν Μέγ' Ἀλέξανδρου, θέμα στὸ ὁποῖο ἔχω ἀναφερθεῖ σὲ σχετικὸ ἄρθρο, ἀναφέρεται ἡ συνάντηση τοῦ στρατηλάτη μὲ τοὺς κυνοκέφαλους:

«...Ἀπ' αὐτοῦ ἡμέρας δέκα ἐδιάβη εἰς ἕνα τόπον, ὅπου ῆτον οἱ Σκυλοκέφαλοι. Τούτων τὸ κορμὶ ῆτον ἀνθρώπινον, τὸ κεφάλι σκύλινον, καὶ ἡ φωνή τους ἀνθρώπινη καὶ ἐπεριπατούσαν ὡσὰν σκυλιά. Ἐσκότωσεν ὁ Ἀλέξανδρος πολλοὺς καὶ ἀπὸ ἐκείνους, καὶ μετὰ δέκα ἡμέρας ἀφήνοντας τὸν τόπον τους, ἐπῆγε εἰς ἕνα χωρίον...»....

Αὐτὴ ἡ σύντομη ἀναφορὰ φαινομενικὰ εἶναι ἀρκετὴ ὥστε νὰ δικαιολογήσει τὴν ἔκταση τῆς παρουσίας κυνοκέφαλων στοὺς μεταγενέστερους χρόνους καί την τόσο ἔντονη ἐπιρροή τους στὴ βυζαντινὴ ἁγιογραφία καὶ στὸ Χριστιανισμὸ ἐν γένει.

 

Ὅπως φαίνεται, ὅμως, ἡ μυθιστορία τοῦ Ἀλέξανδρου εἶχε ἄλλη, πολὺ μεγαλύτερη διεισδυτικὴ ἱκανότητα καὶ δὲν ὑπῆρξε ἕνα ἀκόμη ἑλληνικὸ μυθιστόρημα ἀνάμεσα στὰ πολλὰ ἄλλα τῆς ἑλληνιστικῆς ἐποχῆς.

Αὐτὴ ἡ ὑπὲρ τὰ ὅρια  καὶ ἀποδοχὴ τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου  συνέβῃ φυσικὰ. 

Ἀπὸ ὅλους τοὺς ἱστορικούς, ἐρευνητὲς καὶ μελετητὲς τῆς λογοτεχνίας εἶναι σήμερα ἀποδεκτὴ ἡ ἄποψη ὅτι τὸ λογοτεχνικὸ εἶδος ποὺ γνωρίζουμε ὡς μυθιστόρημα ἀποτελεῖ μιὰ ἑλληνικὴ συνεισφορὰ στὴν παγκόσμια λογοτεχνία.

 

Στὴν παράδοση γιὰ τὴν ἐπαφὴ τοῦ Ἀλέξανδρου μὲ τοὺς κυνοκέφαλους ἀνήκει μιὰ λαογραφικὴ ἀναφορὰ ἀπὸ τὴ Ρουμανία, καὶ εἶναι ἐνδιαφέρουσα ἀπὸ τὴν ἄποψη τῆς διάστασης ἀλλὰ καὶ παραμόρφωσης τοῦ μύθου:

                               

 

«Ὁ Θεὸς ἔστειλε τὸν μέγαν Ἀλέξανδρο νὰ τιμωρήσει τοὺς κακούς. Ὅταν ὁ Ἀλέξανδρος ἐνίκησε τὸν Βασιλέα Πῶρο, τὸν ἔπιασε καὶ τὸν ἐφυλάκισε μέσα στὰ σκοτεινὰ κοιλώματα μιᾶς λοφοσειράς, ποὺ ἔκλεινε τοὺς σκυλοκέφαλους.

      Ἀπὸ ἐκεῖ ὁ Πῶρος δὲν ἠμπορεῖ νὰ βγεὶ παρὰ στὸν κατοπινὸ καιρό. 

Πάνω ἀπὸ τοὺς λόφους αὐτοὺς ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος ἔμπηξε μιὰ φούρκα (δίκρανο) καὶ τοῦ ἔβαλε μιὰ καμπάνα ποὺ κτυπᾷ μονάχη της μὲ τὸ φύσημα τοῦ ἀέρα.

 Οἱ σκυλοκέφαλοι, ὅταν ἀκοῦνε τὴν καμπάνα, ξέρουν πὼς ὁ Ἀλέξανδρος εἶναι ἐκεῖ καὶ τοὺς φυλάει. Αὐτοὶ θὰ βγοῦν στὸν κατοπινὸ καιρὸ καὶ θὰ ἀρχίσουν τὴ δουλειὰ ποὺ γι' αὐτοὺς τοὺς προώρισε ὁ θεός. 

Οἱ σκυλοκέφαλοι ἔχουν ἕνα μάτι στὸ μέτωπο κι ἕνα στὸν τράχηλο. 

Εἶναι βίαιοι καὶ ὑπερβολικὰ κακοί. Ἡ ὁμιλία τους εἶναι ἄσχημη. Πιάνουν τοὺς ἀνθρώπους καί, ἀφοῦ τοὺς λιπαίνουν, τοὺς ψήνουν στὸ φοῦρνο καὶ τοὺς τρῶνε».

Τὰ ἴδια περίπου ἀναφέρει καὶ ἡ ἑπόμενη παράδοση:

 

«Ὁ ἀέρας κινεῖ τὰ καράβια στὶς θάλασσες καὶ καθαρίζει τὴν ἀτμόσφαιρα ἀπὸ τὰ κακά. Αὐτὸς κτυπᾷ καὶ τὴν καμπάνα, ποὺ ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος ἔβαλε ἐπάνω ἀπὸ τοὺς λόφους, ὅπου εἶναι, κλεισμένοι οἱ σκυλοκέφαλοι, ποὺ θὰ βγοῦν ἔπειτα ἀπὸ καιρούς».

Οἱ δύο αὐτὲς παραδόσεις ποὺ σαφέστατα ἀνήκουν στὸν κύκλο περὶ Μ. Ἀλεξάνδρου, παρουσιάζουν μιὰ νέα ἐκδοχή- εἰσβάλλουν στὴν ὅλη μυθιστορία τῶν μονόφθαλμων-ἀνθρωποφάγων (κύκλωπες;), τοὺς ἐπονομαζόμενους καὶ μονομμάτηδες, ἐνῶ ἕνας μονομμάτης δράκος ἀναφέρεται σὲ παραμύθι ἀπὸ τὴν Κερασούντα. Ἀκόμα μιλοῦν ἢ ὑπαινίσσονται ὄντα μὲ τρία μάτια, γνωστοὺς ὡς Τριαμμάτες, ποὺ καὶ αὐτοὶ σχετίζονται μὲ τοὺς κύκλωπες σύμφωνα μὲ δημώδεις παραδόσεις.

 

                               

Ὅπως ὑποστηρίζει ὁ Ἀnsbacher, ὁ μῦθος τῶν κυνοκέφαλων ὑπάρχει καὶ στὴν ἀραβικὴ φιλολογία, κάτι ποὺ εἶναι φανερὸ στὸ ἔργο τοῦ Ἄραβα λόγιου Ἀl-Qazwini, ὁ ὁποῖος ἀναφέρεται σὲ μιὰ φυλὴ κυνοκέφαλων ποὺ εἶχαν πρόσωπο σκύλου, σῶμα ἀνθρώπινο καὶ φτερά(!), μιὰ παραλλαγὴ τοῦ μύθου ποὺ δὲν συναντᾶμε πουθενὰ ἀλλοῦ. Μιὰ δεύτερη παραλλαγὴ θέλει τοὺς κυνοκέφαλους μὲ δύο σώματα(!) καὶ ὑπάρχουν σχετικὰ ἀπεικονίσεις τους στὰ ἔργα τοῦ Wolfhardt ἢ τοῦ Aldrovandi.

Ὡς ὄντα μὲ διπλὴ σωματικὴ ἐμφάνιση -ἀνθρώπου καὶ σκύλου- οἱ κυνοκέφαλοι ἐμφανίζονται κυρίως στοὺς σλαβικοὺς λαούς, ὅπου ἡ λαϊκὴ φιλολογία τοὺς θεωρεῖ καννίβαλους καὶ μερικὲς φορὲς τοὺς ταύτιζαν μὲ τοὺς Τάρταρους (236), καὶ στὴν Ἑλλάδα ἔχουμε σχετικὲς ἀναφορές, ὅπως ἀναφέρει ὁ Οἰκονομίδης: «Ἐν Θράκῃ διηγοῦνται ὅτι "οἱ κυνοκέφαλοι ἀπ' ἐμπρὸς εἶναι ἄνθρωποι καὶ ἀπὸ πίσω σκύλοι ἀπ' ἐμπρὸς μιλοῦν καὶ ἀπὸ πίσω γαυγίζουνε ἀπ' ἐμπρὸς σὲ καλοπιάνουνε καὶ ἀπὸ πίσω σὲ τρῶνε". Ἐν Λακεδαίμονι παραδίδονται ὅτι οὗτοι κατοικοῦσαν παρὰ τὴν Βουρλιὰν καὶ ἔτρωγαν ἀνθρώπους. Εἰς ἑλληνικὰ τινὰ παραμύθια οἱ κυνοκέφαλοι εἶναι παραπλήσιοι πρὸς δράκους, ποὺ καταπολεμεῖ ὁ παραμυθιακὸς ἥρωας καὶ γίνεται κύριος τῶν θησαυρῶν αὐτῶν».

 

Ὁμοιότητα πρὸς τοὺς κυνοκέφαλους ἔχουν ἡ συκιένεζα τῶν Ἀλβανῶν, ὁ psoglavi τῶν Βουλγάρων καὶ οἱ capcani ἢ catsuni (κατσαοῦνοι) τῶν Ρουμάνων, ἔτσι γιὰ νὰ πάρουμε μιὰ γενικότερη βαλκανικὴ ἰδέα περὶ κυνοκέφαλων. Ὑποθέτω ὅτι σὲ ἁδρὲς γραμμὲς αὐτὴ εἶναι μιὰ συνολικὴ σκιαγράφιση τοῦ ἱστορικοῦ προβλήματος ποὺ ἀφορᾷ στοὺς κυνοκέφαλους, τοὐλάχιστον μέχρι τὸ τέλος τοῦ Μεσαίωνα, ὁπόταν ἔχουμε καὶ πάλι μιὰ ἰδιάζουσα «ἔξαρση» πληροφοριῶν γύρω ἀπὸ τὸ θέμα, ὅπως ἔχω ἀναφέρει ἤδη.

Ἐκτὸς τοῦ Ὀderic de Paderne, τοῦ Φραγκισκανοῦ καλόγερου, ποὺ ἄλλοι ὀνομάζουν Oderico of Pordenone, τίς ἴδιες θεωρίες πρέσβευε καὶ ὁ John Mandeville, ἐνῶ ἡ ὅλη ἱστορία (ἀναφορὰ δηλ. σὲ τερατόμορφους ἀνθρώπους) ἐπιτάθηκε μὲ τίς ἀνακαλύψεις καὶ ἐξερευνήσεις τον 15ου αἰῶνα. Ὅμως ὅσο τὰ ὅρια τοῦ γνωστοῦ κόσμου ἐπεκτείνονταν λόγῳ αὐτῶν ἀκριβῶς τῶν ἐξερευνητικῶν ταξιδιῶν, οἱ φῆμες γιὰ τὴν ὕπαρξη κάποιας φυλῆς κυνοκέφαλων ἀνθρώπων ὑπεχώρησαν καὶ οἱ πληροφορίες περιορίστηκαν στὸ μυθολογικὸ παρελθόν.

Προφανῶς αὐτὸ τὸ μυθολογικὸ παρελθὸν ἐπέζησε μέσῳ μιᾶς ἄλλης διαδικασίας: τῆς παρουσίας στὴ χριστιανικὴ ἱστορία καὶ εἰκονογραφία ἑνὸς ἁγίου μὲ κυνοκέφαλη ἐμφάνιση, τοῦ Ἁγίου Χριστόφορου, τοῦ προστάτη τῶν αὐτοκινητιστῶν.

Πῶς συνέβῃ τὸ καθόλα παράδοξο αὐτὸ φαινόμενο;

Ὅταν ὁ Χριστιανισμὸς ἑδραιώθηκε ὡς ἐπίσημη θρησκεία τοῦ Ἀνατολικοῦ Ρωμαϊκοῦ κράτους, ποὺ γνωρίζουμε ὡς Βυζάντιο, εἰδικὰ ἀπὸ τὸν 4 ἕως τὸν 6ο αἰῶνα, οἱ λεγόμενοι παγανιστές, δηλαδὴ οἱ Ἐθνικοί, οἱ Ἕλληνες Δωδεκαθεϊστὲς ὑπέστησαν δεινοὺς διωγμοὺς καὶ ἡ θρησκεία τους ἀπαγορεύθηκε τοὐλάχιστον ἐπισήμως διότι ἐν κρυφῷ αὐτὴ ἐπέζησε γιὰ πολλοὺς αἰῶνες ἀκόμη.

Καὶ ὄχι μόνο ἐπέζησε, ἀλλὰ διέτρησε τίς λαϊκὲς δοξασίες περὶ χριστιανισμοῦ καὶ ἁγίων ἐμβολιάζοντας τες μὲ διάφορα παγανιστικὰ ἔθιμα, ὅπως τὰ χελιδονίσματα, τὰ λιθοβολία κ.λπ. Στὸ ἐπίπεδο τῆς τέχνης, μεταξὺ τῶν ἄλλων, αὐτὸ ὑλοποιήθηκε κυρίως μὲ τὴν παρουσία τοῦ κυνοκέφαλου Ἁγίου Χριστόφορου, μοναδικοῦ (μὲ τὴν ἔννοια τους παράδοξου) χαρακτηριστικοῦ τῆς βυζαντινῆς τέχνης, ὅπως τὸ παρουσίασε διεξοδικὰ σὲ σχετικὴ ἐργασία του ὁ Χ. Χοτζάκογλου.

                  

                                                              

 

Τί Γιόρταζαν οἱ Ἑλληνες στὶς 15 Αὐγούστου

Τι Γιόρταζαν οι Ελληνες στις 15 Αυγούστου


Ἡ Παναγία τῶν ἀρχαῖων Ἑλλήνων




Στρατηγός, προστάτις καὶ παρθένος. Εἶναι ἡ θεᾷ Ἀθηνᾶ ἢ ἡ Παναγία; Προστάτις τῶν γυναικῶν, τῶν παιδιῶν καὶ τοῦ τοκετοῦ. Εἶναι ἡ Ἀρτεμις Παιδοτρόφος καὶ Λοχεία ἢ μήπως ἡ Παναγία; Συνετή, κόσμια, καλόβουλη, μειλίχια καὶ πολυεύσπλαχνη, ποὺ δοκίμασε ἀβάσταχτο πόνο καὶ γνώρισε πολλὰ βάσανα.
Εἶναι ἡ θεᾷ Ἰσις ἢ πρόκειται γιὰ τὴν Παναγία, μητέρα τοῦ Χριστοῦ;









Στὴν Ἀρχαία Ἑλλάδα ἡ μεγάλη γιορτὴ τοῦ Δεκαπενταύγουστου εἶναι τὰ γενέθλια τῆς Θεᾶς Ἀθηνᾶς στὶς 28 τοῦ ἀρχαίου μῆνα Ἑκατομβαιώνα (μέσα Ἰουλίου-μέσα Αὐγούστου), ὅταν τελοῦνταν τὰ Παναθήναια, ἡ μεγαλύτερη γιορτὴ τῆς ἀρχαίας Ἀθήνας. Στρατηγὸς τῶν στρατηγῶν, ἡ Ἀθηνᾶ ἡ ἀειπάρθενος, ἡ συνετή, ἡ κόσμια, ἡ καλόβουλη, ἡ μειλίχια, ἡ πολυεύσπλαχνη, προστατεύει τοὺς Ἀθηναίους. Ναός της ὁ Παρθενῶνας.



Στὴν Ἀρχαία Ἑλλάδα ἡ μεγάλη γιορτὴ τὸῦ Δεκαπενταύγουστου ἔἶναὶ τὰ γενέθλια τῆς Θέᾶς Ἀθὴνᾶς στὶς 28 τόῦ ἀρχαίου μῆνα Ἑκατομβαιώνα (μέσα Ἰὁὐλίου-μέσα Αὐγούστου), ὅτὰν τελοῦνταν τὰ Παναθήναια, ἡ μεγαλύτερη γιορτὴ τῆς ἀρχαίας Ἀθήνας. Στρατηγὸς τῶν στρατηγῶν, ἡ Ἀθήνᾶ ἡ ἀἔἰπάρθενος, ἡ συνετὴ, ἡ κόσμια, ἡ καλόβουλη, ἡ μειλίχια, ἡ πολυεύσπλαχνη, προστατεύει τόὺς Ἀθηναίους. Νὰὸς τῆς ὁ Παρθενῶνας.


Ἐπίσης ὁ Δεκαπενταύγουστος ἦταν ἡ γιορτὴ τῆς ΜΑΡΜΕΡΑΣ ἢ Μαρμαρηγὴς ποὺ σημαίνει τὸ φῶς των ἄστρων ποὺ τρεμοσβύνει.


Τὸ Ἄστρο αὐτὸ εἶναι ἡ κόρη τοῦ Σείριου.


Ἀλλιῶς ἡ Μαρμέρα λέγεται ΗΜΕΡΑ.


Εἶναι ἡ ἡμέρα ποὺ τὸ φῶς ἀπὸ τὸν Σείριο φώτιζε τὸ πρόσωπο τοῦ ἀγάλματος τῆς ΘΕΑΣ ΑΘΗΝΑΣ στὸν ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ.





Ὁ Σείριος εἶναι τὸ ζωοποιὸ ἄστρο τῆς γῆς. Εἶναι τὸ ἄστρο ποὺ ἔχει τὴν ἀπόλυτη εὐθύνῃ γιὰ τὴν πορεία τῆς ζωῆς στὸν πλανήτη μας. Ὁ Ἱεροφάντης τῶν Ἑλληνικῶν μυστηρίων ἦταν γνώστης τῆς δραστηριότητας τῶν Ἀρείων κατοίκων τοῦ ἀστερισμοῦ τοῦ Σειρίου ... Αὐτοὶ ἔφεραν τὴν ζωὴ στὴν Γαῖα. Τὸ Ἄστρο τοῦ Σειρίου, σύμφωνα μὲ τὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ παράδοση, ἦταν τὸ ἄστρο τῆς δημιουργίας τῆς ζωῆς στὴν Γῆ, καὶ τὸ τιμοῦσαν σὲ ὅλη τὴν Ἑλλάδα μὲ ἱερὰ ἀφιερωμένα στόν
Κύνα καὶ τὸν Κυναῖο Δία διότι ὁ Σείριος ἀνήκει στὸν ἀστερισμὸ τοῦ Κυνός. "Μὰ τὸν Κύνα" ἔλεγε ὁ Σωκράτης ὅταν ὁρκιζόταν καὶ κάποιοι ἄσχετοι βέβηλοι λένε ὅτι ὁρκιζόταν σὲ σκύλο ...


"Ὑπάρχει μιὰ φυλὴ ἀνθρώπων καὶ μιὰ φυλὴ Θεῶν, Ἔχουν καὶ οἱ δυὸ πνοὴ ζωῆς ἀπὸ τὴν ἴδια μητέρα. Χωριστές, ὅμως, δυνάμεις μας κρατᾶνε μοιρασμένους, καὶ ἡ μιὰ εἶναι τίποτα, ἐνῶ ἡ ἄλλη ἔχει τὸν ὀρειχάλκινο οὐρανὸ γιὰ σίγουρη Ἀκρόπολη. Κι ὅμως ἔχουμε κάποια ὁμοιότητα σὲ μεγάλη εὐφυΐα καὶ δύναμη μὲ τοὺς Ἀθανάτους κι ἂς μὴ ξέρουμε τί θὰ μᾶς φέρει ἡ μέρα."
Πίνδαρος (ΣΤ΄ Ὠδὴ Νεμεονίκου) @Maria Merabeliotiο


Ἡ Παρθένος Θεᾷ Ἀθηνᾶ τῶν Ἀρχαίων Ἑλλήνων


Θεᾷ Παρθένος, γεννημένη περὶ τὸν Δεκαπενταύγουστο. Ἰσχυρή, ἀφοῦ οἱ πινακίδες τῆς Γραμμικῆς Β' μαρτυροῦν πὼς τὴ λάτρευαν ἀπὸ παλιά, καὶ μάλιστα ὡς Πότνια (σεβαστῇ). Στρατηγὸς καὶ προστάτις τῆς πόλεως τῶν Ἀθηνῶν. Τὸ ὄνομά της, προφανῶς το μαντέψατε: Ἀθηνᾶ. Χάρη σὲ ἐκείνην καὶ τὰ Παναθήναια, τίς μεγάλες ἑορτὲς ποὺ ξεκινοῦσαν μὲ τὸ γενέθλιο τῆς θεᾶς στὴν ἀρχαία Ἀθήνα, εἶναι τόσο μεγάλη γιορτὴ ὁ Δεκαπενταύγουστος. Σήμερα, ἡ ἐκκλησία μας ἑορτάζει τὴν Κοίμηση μιᾶς ἄλλης Παρθένου, τῆς Θεοτόκου. Καταφανῶς, ὄχι ἀπὸ τυχαιότητα.



Ἡ θεᾷ Ἀθηνᾶ εἶχε γεννηθεῖ σύμφωνα μὲ τίς παραδόσεις τοῦ δωδεκάθεου τὴν 28η Ἑκατομβαιώνος, περὶ τὸν δεκαπενταύγουστο δηλαδή. Ἐκείνη τὴν ἡμέρα, ἡ πόλις-κράτος τῆς Ἀθήνας, γιόρταζε μὲ θυσία ἑκατὸ βοῶν-ἐξ οὗ καὶ ὁ ὅρος «ἑκατόμβη». Ἡ θυσία, σήμαινε ὅτι οἱ θεοὶ θὰ χόρταιναν με.... τὴν τσίκνα (καὶ κάποια ἀπὸ τὰ ἐντόσθια) καὶ οἱ προσκυνητὲς-ὁ λαὸς-θὰ ἀπολάμβαναν κρέας. Ποὺ τότε δὲν περιλαμβανόταν καὶ τόσο συχνὰ στὴ διατροφή.


Θεᾷ τῆς σοφίας, τῆς στρατηγικῆς καὶ τοῦ πολέμου, ἡ Ἀθηνᾶ ἦταν ἡ ἀγαπημένη κόρη του Δία, τοῦ πατέρα τῶν θεῶν. Μητέρα της ἦταν ἡ πάνσοφη Μήτις. Ὁ Δίας ἀπὸ προφητεία ἔμαθε ὅτι τὸ παιδὶ ποὺ θὰ γεννοῦσε ἡ Μήτις θὰ ἀνέτρεπε τὸν πατέρα του ἀπὸ τὴν ἐξουσία, ὁπότε τὴν κατάπιε ἐνῶ ἦταν ἔγκυος. Τὴν 28η του Ἑκατομβαιώνος, αἰσθάνθηκε τρομερὸ πονοκέφαλο καὶ κάλεσε τὸν Ἥφαιστο νὰ τὸν βοηθήσει. Ἐκεῖνος τοῦ χτύπησε τὸ κεφάλι μὲ ἕνα βαρὺ σφυρὶ καὶ πετάχτηκε πάνοπλη ἡ Ἀθηνᾶ φορῶντας περικεφαλαία, κρατῶντας ἀσπίδα καὶ πάλλοντας τὸ δόρυ (ἐξ οὗ καὶ τὸ ἐπίθετο Παλλάς). Βλέποντας τὸν Δία, πέταξε ἀσπίδα καὶ δόρυ στὰ πόδια του, δεῖγμα ἀναγνώρισης τῆς ἀνωτερότητάς του.

Σύμφωνα μὲ τὸν καθηγητὴ ἀρχαιολογίας Πάνο Βαλαβάνη, ἡ Ἀθηνᾶ «εἶναι μιὰ ἀπὸ τίς πιὸ σύνθετες καὶ πολυσήμαντες μορφὲς τῆς ἀρχαίας θρησκείας. Στὸ πρόσωπό της συνδυάζονται προϊστορικὲς ἀντιλήψεις, ἰδιότυπα λατρευτικὰ ἔθιμα, καθὼς καὶ ἐκλογικευμένες ἀξίες τῆς ἱστορικῆς περιόδου, ποὺ τὴν ἀναδεικνύουν σὲ κορυφαία μορφὴ τῆς θρησκευτικῆς ἰδεολογίας τῶν ἀρχαίων.» («Ἱερὰ καὶ ἀγῶνες στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα», ἐκδόσεις «Καπόν).


Στὴν ὑποτιθέμενη ὁμοιότητα τῆς παράστασης μιᾶς μαρμάρινης μετόπης του Παρθενῶνα μὲ τὴ σκηνὴ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ ὀφείλεται ἐξάλλου ἡ διάσωσή της κατὰ τὸν Μεσαίωνα ἀπὸ φανατικοὺς τῆς νέας θρησκείας ποὺ κατέστρεψαν τὸν ἀρχαῖο διάκοσμο του ναοῦ. Ἡ μετόπη βρίσκεται σήμερα στὸ Μουσεῖο Ἀκρόπολης.





Εἶναι σύμπτωση ὅτι ἡ γιορτὴ τῆς Παναγίας τὸν Δεκαπενταύγουστο συμπίπτει μὲ τὰ γενέθλια τῆς Ἑλληνίδας Θεᾶς Ἀθηνᾶς στὶς 28 τοῦ ἀρχαίου μῆνα Ἑκατομβαιώνα (μέσα Ἰουλίου – μέσα Αὐγούστου), ὅταν τελοῦνταν τὰ Παναθήναια, ἡ μεγαλύτερη γιορτὴ τῆς ἀρχαίας Ἀθήνας;


Ἢ μήπως εἶναι τυχαῖο ὅτι ὁ ναὸς τῆς Παρθένου Ἀθηνᾶς στὴν Ἀκρόπολη μετατράπηκε σὲ ναὸ τῆς Παναγίας Παρθένου;


Ἀλλωστε δὲν ἦταν μόνον ὁ Παρθενῶνας ποὺ καταστράφηκε ἀπὸ τοὺς χριστιανοὺς γιὰ νὰ γίνει χριστιανικὴ ἐκκλησία, ἀφοῦ σύμφωνα μὲ τὸ διάταγμα τοῦ κτηνώδους Ἰουστινιανοῦ ὅλα τὰ ἀρχαῖα Ἑλληνικὰ Ἱερὰ ἔπρεπε νὰ μετατραποῦν σὲ χριστιανικοὺς ναοὺς προκειμένου νὰ "ἐξαγνιστοῦν". Σὲ πολλὰ δὲ ἀπὸ αὐτά, ὅπου λατρεύονταν γυναικεῖες, παγανιστικὲς θεότητες, χτίστηκαν ναοὶ ἀφιερωμένοι στὴν Παναγία, ἡ ὁποία φυσικὰ προσλάμβανε καὶ τίς ἰδιότητες τῶν ἀρχαίων θεοτήτων.


Εἶναι ἄγνωστο πότε ἀκριβῶς μετατράπηκε ὁ Ἱερὸς Ναὸς τοῦ Φωτός, ὁ Παρθενῶνας, σὲ ἰουδαιοχριστιανικὸ ναό, τὸ βέβαιο ὅμως εἶναι ὅτι ἐπὶ Ἰουστινιανοῦ (482-565) καταστράφηκε καὶ ὁρίστηκε ὡς ἡ «καθολικὴ ἐκκλησία τῶν Ἀθηνῶν».
Ἡ λατρεία τῆς Ὁλόφωτης, Ἑλληνίδας Παρθένου Θεᾶς Ἀθηνάς.


Τὸ κῦρος του ναοῦ ἦταν μεγάλο, ἀφοῦ ἀκόμη καὶ ὁ Βασίλειος Β' Βουλγαροκτόνος γιόρτασε τὴν νίκη του κατὰ τῶν Βουλγάρων στὴν Παναγία Ἀθηνιώτισσα. Κατὰ τὴν Ἀλωση των Ἀθηνῶν ἀπὸ τοὺς Λατίνους ἡ ἐκκλησία συλήθηκε ξανὰ καὶ μετατράπηκε σὲ καθολικὴ μὲ τὴν ὀνομασία «Σάντα Μαρία ντὶ Ἀτένε», ἐνῶ ἀργότερα ἔγινε τζαμί




Οἱ ἰδιότητες


Οἱ ἐπαναλαμβανόμενοι ἐποχικοὶ κύκλοι τοῦ θανάτου και τῆς ἀναγέννησης καὶ τὰ λατρευτικὰ ἔθιμα ποὺ σχετίζονται μὲ τὴ γῆ, τὴ βλάστηση καὶ τὴν καλῇ σοδειὰ συνδέθηκαν καὶ μὲ τὴν Παναγία, ὅπως ἔχει γράψει ὁ μεγάλος λαογράφος Γεώργιος Μέγας.
Τὰ Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου συνδέονται μὲ τὴ σπορὰ καὶ ἡ Παναγία λαμβάνει τὰ χαρακτηριστικὰ τῆς θεᾶς Δήμητρας ἀποκτῶντας ἄλλοτε τὸ προσωνύμιο Ἀποσπορίτισσα καὶ ἄλλοτε Μεσοσπορίτισσα.
Παραμένει μάλιστα καὶ τὸ ἀρχαῖο ἔθιμο τῆς πανσπερμίας, τὰ πολυσπόρια, ὅπως τὸ λέμε σήμερα.
Ἀειπάρθενος, ὅπως οἱ ἀρχαῖες θεὲς Ἀθηνᾶ καὶ Ἀρτεμη, ὀνομάστηκε ἡ Παναγία ἀπὸ τὸν 6ο αἰῶνα.
Ταυτόχρονα ὅμως εἶναι ἡ προστάτις τῶν ἐγκύων γυναικῶν ποὺ γιὰ νὰ ἔχουν καλὸ τοκετὸ κρατοῦν ἕνα φυλαχτὸ-φυτό, «τῆς Παναγίας τὸ χορτάρι», ὅπως λέγεται.




Ἀρχαῖες μητρικὲς θεότητες ἦταν καὶ ἄλλες:


ἡ Ἀστάρτη, ἡ Λητώ, ἡ Γαῖα, ἡ Ἰσις, μὲ ρίζες ποὺ χάνονται στὸ βάθος τῆς Νεολιθικῆς ἐποχῆς.
Ἀρχέτυπο ὅλων ὅμως θεωρεῖται ἡ Μεγάλη Μητέρα ἢ Μητέρα Γῆ ἢ Μεγάλη Μητέρα Θεᾷ, ποὺ κατὰ τὸν Γιουνγκ πρόκειται γιὰ ἕνα μητριαρχικὸ μοντέλο ποὺ ἐνυπάρχει στὸν ἄνθρωπο πρὶν καὶ ἀπὸ τὴν κύηση.
Ἡ Μεγάλη Μητέρα ἦταν ἄλλωστε ἡ κύρια θεότητα στὴ Μινωικὴ Κρήτη, ἀπὸ κάποια ἐποχῇ μάλιστα παράλληλα μὲ τὸν «νεαρὸ θεὸ» (εἴτε ὡς «θεῖο βρέφος» εἴτε ὡς σύζυγό της).
Σύμφωνα μὲ τὸν κύκλο τῆς φύσῃς γιὰ τὸν θάνατο καὶ τὴν ἀναγέννηση ἡ Μεγάλη Μητέρα παντρεύεται διαρκῶς τον νεαρὸ θεὸ ποὺ γεννιέται καὶ πεθαίνει κάθε χρόνο.


Προστάτις


Στρατηγὸς τῶν στρατηγῶν, ἡ Παναγία προστατεύει τοὺς πιστούς της – ὅπως καὶ ἡ θεᾷ Ἀθηνᾶ τοὺς Ἀθηναίους – σὲ κάθε δύσκολη στιγμή.
Τὸ 626, στὴν πολιορκία τῆς Κωνσταντινούπολης ἀπὸ Ἀβαρους καὶ Πέρσες, οἱ πιστοὶ ποὺ ἔχουν συγκεντρωθεῖ στὴ Μεγάλη Ἐκκλησία θὰ δοῦν ξαφνικὰ μπροστά τους τὴν Παναγία νὰ ἔχει ἁπλώσει προστατευτικὰ τὸ πέπλο τῆς πάνω ἀπὸ τὴν πόλη (θυμηθεῖτε τὸν πέπλο τῆς Ἀθηνᾶς στὰ Παναθήναια). Καὶ ἡ μεγαλύτερη ἀπόδειξη: «Τὴ ὑπερμάχῳ στρατηγῷ τὰ νικητήρια» ψάλλουν οἱ πολιορκημένοι χριστιανοὶ στὴν τελευταία λειτουργία τῆς Ἁγίας Σοφίας, τὸ 1453.
Ὁ Ἀκάθιστος Ὑμνος ὡστόσο μοιάζει κάπως μὲ τίς «ἰσιακὲς ἀρεταλογίες», τοὺς ὕμνους δηλαδὴ πρὸς τὴ θεᾷ Ἰσιδα, ὅπως λέει ὁ καθηγητὴς Ἀρχαιολογίας κ. Μιχάλης Τιβέριος.
Πολλὰ ἀπὸ τὰ χαρακτηριστικὰ τῆς αἰγύπτιας θεᾶς, ποὺ εἶχε ἐξελληνιστεῖ, πέρασαν καὶ στὴν Παναγία. «Ὀπως ἡ Παναγία, ἔτσι καὶ ἡ θεᾷ αὐτὴ ἀπέκτησε μύριες προσωνυμίες, ἦταν δηλαδὴ μυριώνυμη, ὅπως «παντοκράτειρα» καὶ «βασίλισσα τοῦ οὐρανοῦ, τῆς γῆς καὶ τοῦ κάτω κόσμου»» σημειώνει ὁ κ. Τιβέριος.


Ἡ βασιλική του Παρθενῶνα


Εἶναι ἄγνωστο πότε ἀκριβῶς μετατράπηκε ὁ Παρθενῶνας σὲ χριστιανικὸ ναό, τὸ βέβαιο ὅμως εἶναι ὅτι ἐπὶ Ἰουστινιανοῦ (482-565) καθαγιάστηκε καὶ ὁρίστηκε ὡς ἡ «καθολικὴ ἐκκλησία τῶν Ἀθηνῶν». Ἡ λατρεία τῆς <<εἰδωλολατρικῆς>> παρθένου ἔδωσε ἔτσι τὴ θέσῃ της στὴ χριστιανὴ Παρθένο καὶ ὁ ναὸς πῆρε τὸ ὄνομα Παναγία Ἀθηνιώτισσα.
Γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτὸν μάλιστα καὶ προκειμένου νὰ ἐξυπηρετήσει τίς ἀνάγκες τῆς νέας λατρείας ὁ Παρθενῶνας ὑπέστη πολλὲς ἐπεμβάσεις καὶ μετατράπηκε σὲ τρίκλιτη βασιλική.
Τὸ κῦρος του ναοῦ ἦταν μεγάλο, ἀφοῦ ἀκόμη καὶ ὁ Βασίλειος Β' Βουλγαροκτόνος γιόρτασε τὴ νίκη του κατὰ τῶν Βουλγάρων στὴν Παναγία Ἀθηνιώτισσα.
Ἐπρόκειτο ἄλλωστε γιὰ περίλαμπρο ναό, μὲ τὴ χρυσῆ εἰκόνα τῆς Παναγίας καὶ θαυμάσια ψηφιδωτά.
Μόνο 188 ψηφῖδες διασώθηκαν ἀπὸ αὐτὰ καὶ μεταφέρθηκαν τὸ 1848 στὸ Βρετανικὸ Μουσεῖο, ἐνῶ σήμερα διακρίνονται ἐλάχιστα ἴχνη τῶν ἀρχικῶν παραστάσεων. Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ διασώζεται εἶναι τὰ ἑκατοντάδες χαράγματα μὲ ὀνόματα στρατηγῶν, ἐπισκόπων κ.λπ., ἀλλὰ καὶ ἁπλὲς ἀναγραφὲς ὀνομάτων, θανάτων, τίτλοι καὶ ἐπαγγέλματα, προσευχὲς καὶ συμβολικὲς παραστάσεις ποὺ ἀναγράφηκαν μέσα στοὺς αἰῶνες στοὺς κίονες του ναοῦ. Κατὰ τὴν Ἀλωση των Ἀθηνῶν ἀπὸ τοὺς Λατίνους ὅμως ἡ ἐκκλησία συλήθηκε καὶ μετατράπηκε σὲ καθολικὴ μὲ τὴν ὀνομασία «Σάντα Μαρία ντὶ Ἀτένε», ἐνῶ ἀργότερα ἔγινε τζαμί.

                                                          

ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΤΟ ΑΚΑΝΘΙΝΟ ΣΤΕΦΑΝΙ, Η ΧΛΑΜΥΔΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ...

ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΤΟ ΑΚΑΝΘΙΝΟ ΣΤΕΦΑΝΙ, Η ΧΛΑΜΥΔΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ..
.

Πολλοὶ δὲν τὸ γνωρίζουν, ὅμως τὸ Ἀκάνθινο Στεφάνι, τὸ Τίμιο Ξύλο καὶ ἡ Χλαμύδα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ διασώζονται μέχρι καὶ σήμερα, καὶ μάλιστα ἐντὸς τοῦ Ἑλλαδικοῦ χώρου.

2.000 χρόνια μετά, αὐτὰ ὑπάρχουν ἀκόμη γιὰ νὰ μᾶς θυμίζουν τὰ ὅσα πέρασε ὁ Χριστός, γιὰ νὰ θυσιαστεῖ ἀπὸ ἀγάπη στὸν ἄνθρωπο.
Στὴν Κωνσταντινούπολη εἶχαν μαζευτεῖ πάρα πολλὰ λείψανα καὶ ἀντικείμενα Ἁγίων, ἀακόμη καὶ τοῦ Χριστοῦ. Ὅταν οἱ Παλαιολόγοι βασίλευαν τὴν Ἀνατολικὴ Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία, εἶχαν σὲ μεγάλη ἐκτίμηση τὸν Ὅσιο Λεόντιο, ὁ ὁποῖος ἦταν ἀπὸ τὴ Μονεμβασιὰ τῆς Πελοπονήσσου.


Ὁ Λεόντιος ἔχτισε τὴν Ἱερὰ Μονὴ Παμμεγίστων Ταξιαρχῶν Αἰγιαλείας, καὶ οἱ Παλαιολόγοι γιὰ νὰ τοῦ δείξουν τὴ μεγάλη τους ἐκτίμηση, μετὰ τὸν θάνατό του, δώρισαν στὴ μονὴ ποὺ εἶχε χτίσει τὰ Ἄχραντα Πάθη τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, τὰ ὁποῖα σώζονται ἄθικτα μέχρι σήμερα.


Οἱ πιστοὶ μποροῦν ἀκόμη καὶ σήμερα νὰ προσκυνήσουν μέρος τοῦ Ἀκάνθινου Στεφάνου.
Τὰ Ἄχραντα Πάθη τοῦ Χριστοῦ κατὰ καιροὺς μεταφέρονται καὶ σὲ διάφορους ἄλλους ναούς, σὲ ὅλη τὴν Ἑλλάδα, ὥστε νὰ μποροῦν οἱ πιστοὶ ὅλης τῆς χώρας, νὰ προσκυνοῦν καὶ νὰ παίρνουν δύναμη, γιὰ νὰ ἀντιμετωπίζουν τίς δυσκολίες τῆς ἐποχῆς.


Τέλος, στὴν Ἱερὰ Μονὴ Παμμεγίστων Ταξιαρχῶν Αἰγιαλείας ἀνήκουν καὶ ἄλλα λείψανα τὰ ὁποῖα ἀξίζει νὰ προσκυνήσετε, ὅπως τὴ σιαγόνα τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, τὸν ὀφθαλμὸ τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος, τμῆμα τῆς Κᾶρας τῆς Ἁγίας Κυριακῆς, τμῆμα της Κᾶρας τοῦ Ὁσίου Στεφάνου τοῦ Νέου. Ἐπίσης ἀπὸ κειμήλια ὑπάρχουν καὶ τὰ θαυμάσια χρυσοκέντητα πετραχήλια τῆς κεντήστριας Κοκώνας.

Μεγάλη Τετάρτη: Ἡ μετάνοια τῆς ἁμαρτωλῆς "κοινῆς"

Μεγάλη Τετάρτη: Ἡ μετάνοια τῆς ἁμαρτωλῆς "κοινῆς"

H Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τιμάει τὴ Μεγάλη Τετάρτη τὴ μεταμέλεια καὶ τὴ μετάνοια τῆς ἁμαρτωλῆς "κοινῆς" γυναίκας, ἡ ὁποία ἄλειψε τὰ πόδια τοῦ Ἰησοῦ μὲ μύρο καὶ τὰ σκούπισε μὲ τὰ μαλλιά της, ζητῶντας συγχώρεση ἁμαρτιῶν.
Ἡ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας χρησιμοποιεῖ τὸ συγκεκριμένο περιστατικό, συγκρίνοντας τὴ μετάνοια της πόρνης μὲ τὸ φοβερὸ ὀλίσθημα τοῦ Ἰούδα καὶ παραλληλίζει τίς δύο ψυχικὲς καταστάσεις.
Ἡ πόρνη ἐλευθερώνεται ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ μετανοεῖ, ἐνῶ ὁ Ἰούδας αἰχμαλωτίζεται ἀπὸ τὴ φιλαργυρία καὶ ἀποχωρίζεται ἀπ' τὸ Θεό.
Τὴν Τετάρτη, μετὰ τὴν θριαμβευτικὴ εἴσοδό Του στὰ Ἱεροσόλυμα, ὁ Ἰησοῦς βρισκόταν στὸ σπίτι τοῦ λεπροῦ Σίμωνα γιὰ νὰ τὸν θεραπέυσει. Ἡ πόρνη πληροφορήθηκε αὐτὸ καὶ πῆγε στὸ σπίτι τοῦ λεπροῦ, γιὰ νὰ συναντήσει τὸν Κύριο.
Ἐκεῖ, ἔριξε ἐνα μπουκάλι ἀπὸ πανάκριβο μύρο στὰ μαλλιὰ καὶ τὰ πόδια Του καὶ παράλληλα τὰ σκούπιζε μὲ τὰ μαλλιά της.



Οἱ μαθητὲς τοῦ Ἰησοῦ, θεώρησαν τὴν πράξη αὐτὴ μεγάλη σπατάλη, ἀφοῦ θὰ μποροῦσαν νὰ πουλήσουν τὸ μύρο καὶ μὲ τὰ χρήματα ποὺ θὰ ἔπαιρναν νὰ βοηθοῦσαν τοὺς φτωχούς.
Ὁ Ἰησοῦς παίρνοντας τὸ μέρος τῆς γυναίκας, ἐπίπληξε τοὺς μαθητές του, λέγοντάς τους ὅτι ἡ γυναῖκα αὐτὴ τοῦ ἔκανε καλό, ἀφοῦ με αὐτὸ τὸ μύρο τὸν ἑτοίμασε γιὰ τὴν ταφή. Τοὺς θύμισε ὅτι τοὺς φτωχοὺς θὰ μποροῦν νὰ τοὺς βοηθοῦν καθ' ὅλη τὴν διάρκεια τῆς ζωῆς τους, ἐνῶ Ἐκεῖνον θὰ τὸν ἔχουν γιὰ λίγο ἀκόμα.
Τὴν συγχώρησε γιὰ τίς ἁμαρτίες της καί, προφητικὰ μιλῶντας, εἶπε ὅτι ἡ πράξη της αὐτὴ θὰ ἀναφέρεται στὸ Εὐαγγέλιο ποὺ θὰ κηρυχθεῖ σὲ ὅλο τὸν κόσμο, ἀποτελῶντας, αὐτὴ ἡ ἀναφορά, ἕνα μνημόσυνο γι' αὐτήν.
Μετὰ τὸ τέλος αὐτοῦ τοῦ περιστατικοῦ στὸ σπίτι του Σίμωνα, ὁ Ἰούδας ἔφυγε καὶ πῆγε νὰ συναντήσει τοὺς Ἀρχιερεῖς τῶν Ἰουδαίων.
Τοὺς ρώτησε τί θὰ τοῦ δώσουν γιὰ νὰ τοὺς παραδώσει τὸν Χριστό, καὶ αὐτοὶ τοῦ ὑποσχέθηκαν τριάντα ἀργύρια.

Τὸ ἀπόγευμα τῆς Μεγάλης Τετάρτης   

τελεῖτέ  στῆς  ἐκκλησίες  μας    τὸ Μυστήριο τοῦ Μεγάλου Εὐχέλαιου

κατὰ τὶ  διάρκεια  τοῦ  ὁποίου  διαβάζονται  ἐπτὰ    εὐαγγέλια  καὶ     ἐπτὰ  εὐχὲς   εὐλογίται    μὲ  αὐτὸ  τόν  τρόπο   τὸ  λάδι   μὲ  τὸ  ὁποῖο  ὁ   ἱερέας    Σταυρόνη   τοῦς  πιστοὺς  στὸ  μέτωπο  στὸ   πηγούνι  στὰ  μάγουλα   καὶ  στῆς  παλάμες  προσφέροντας    Χάρη  καὶ  τὴν  εὐλογία  τοῦ   Ἰησοῦ  καὶ  τοῦ  ἁγίου  πνεύματος  τὸ.   Εὐχέλαιο    θεωρεῖται ὅτι     ἔχει  θεραπευτικὲς    ἰδιότητες  σὲ   κάποιες  περιοχές  τὴς    Ἑλλάδος   οἱ γυναῖκες   πηγαίνουν  στὸ  μεγάλο     Εὐχέλαιο  ἔχοντας   μαζί  τους  μία  σουπιέρα  μὲ  ἀλεύρι,  σὲ  αὐτὸ  στερεῶνουν  τρία  κεριά    τὰ  ὁποῖα  καῖνε  κατὰ  τὴν  διάρκειά  τοῦ  Εὐχελαίου ,  τὸ  ἀλεύρι  αὐτὸ  τὸ  χρισιμοποιοῦνε   γιὰ  νὰ  φιάξουν    τὰ  Κουλούρια  τὴ  ἐπόμενη  ἡμέρα  

Γιατί λέμε τὴν ἑβδομάδα πρὶν τὴ Μεγάλη, «βουβὴ» ἢ «κουφή»;

H ἕκτη καὶ τελευταία ἑβδομάδα τῆς Μεγ. Σαρακοστῆς ὀνομάζεται "Ἑβδομάδα τῶν Βαϊων". Γιὰ ἕξι μέρες πρὶν τὸ Σάββατο τοῦ Λαζάρου καὶ τὴν Κυριακὴ τῶν Βαϊων ἡ λατρεία τῆς Ἐκκλησίας μας ὠθεῖ ν' ἀκολουθήσουμε τὸ Χριστὸ καθὼς πρῶτος ἀναγγέλει τὸ θάνατο τοῦ φίλου Του καὶ κατόπιν ἀρχίζει τὸ ταξίδι Του στὴ Βηθανία καὶ στὴν Ἱερουσαλήμ.

Στὸ κέντρο τῆς προσοχῆς εἶναι ὁ Λάζαρος - ἡ ἀρρώστεια τοῦ, ὁ θάνατός του, ὁ θρῆνος τῶν συγγενῶν του καὶ ἡ ἀντίδραση τοῦ Χριστοῦ σ' ὅλα αὐτά.

Ἡ τελευταία ἑβδομάδα δηλαδὴ περνάει μὲ πνευματικὴ περισυλλογὴ πάνω στὴν ἐρχόμενη συνάντηση τοῦ Χριστοῦ μὲ τὸ θάνατο - πρῶτα στὸ πρόσωπο τοῦ φίλου Του Λαζάρου, ἔπειτα στὸ θάνατο τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ.

Πλησιάζει ἡ "ὥρα τοῦ Χριστοῦ" γιὰ τὴν ὁποία τόσο συχνὰ μιλοῦσε καὶ πρὸς αὐτὴν προσανατολιζόταν ὅλη ἡ ἐπίγεια διακονία Του.

Ἡ ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου ἔγινε γιὰ νὰ βεβαιωθοῦμε γιὰ "Τὴν κοινὴν ἀνάστασιν". Εἶναι κάτι τὸ συναρπαστικὸ νὰ γιορτάζουμε κάθε μέρα γιὰ μιὰ ὀλοκληρη ἑβδομάδα αὐτὴ τὴ συνάντηση ἀνάμεσα στὴ ζωὴ καί το θάνατο, ποὺ ἀργὰ ἀργὰ πλησιάζει, νὰ γινόμαστε μέρος της, νὰ νιώθουμε μὲ ὅλο τὸ εἶναι μας αὐτὸ ποὺ ὑπονοεῖ ὁ Ἰωάννης μὲ τὰ λόγια του:"Ἰησοῦς ὡς εἶδεν αὐτὴν κλαίουσαν καὶ τοὺς συνελθόντας... ἐνεβριμήσατο τῷ πνεύματι καὶ ἐτάραξεν ἑαυτόν... καὶ ἐδάκρυσεν" (Ἰωάν. 11, 33-35).

Μέσα στὴ λειτουργικὴ ὁρολογία, τὸ Σάββατο τοῦ Λαζάρου καὶ ἡ Κυριακὴ τῶν Βαϊων εἶναι ἡ"ἔναρξη τοῦ Σταυροῦ". (Ι.Μ.Π).

Παρὰ ταῦτα ὁ εὐσεβὴς λαός μας ἀποκαλεῖ τὴν ἑβδομάδα αὐτὴ «κουφὴ» ἡ «βουβὴ» μὲ μοναδικὴ δικαιολογία ὅτι τὴν Ἑβδομάδα αὐτὴ δὲν τελοῦνται Ἀκολουθίες καὶ ὡς ἐκ τούτου δὲν σημαίνει οὔτε ἡ καμπάνα ὁπότε οὔτε λέμε (Ἀκολουθία) οὔτε ἀκοῦμε (Καμπάνα) αὐτὴν τὴν Ἑβδομάδα.

Ὅμως ἡ πραγματικότητα εἶναι ἄλλη.

Ἀρκεῖ μιὰ ματιὰ στὰ Λειτουργικὰ βιβλία τῆς Ἐκκλησίας μας γιὰ νὰ μᾶς πείσει ὅτι,ὄχι «βουβὴ» καὶ «κουφὴ» δὲν εἶναι αὐτὴ ἡ Ἑβδομάδα ἀλλὰ ἀντίθετα ὅπως εἴδαμε καὶ πιὸ πάνω εἶναι πλήρης μηνυμάτων καὶ Θεολογικῶν ἐννοιῶν γύρω ἀπὸ τὸ Μυστήριο τοῦ θανάτου.

Παλαιότερα αὐτὸ ἐκαλλιεργεῖτο καὶ ἀπὸ τοὺς ἴδιους τοὺς ἱερεῖς σὰν μιὰ δικαιολογημένη ἴσως!! προσπάθεια γιὰ λίγη ξεκούραση λίγο πρὶν τὸν μεγάλο κόπο τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Ἑβδομάδος.

Τὸ Τυπικὸ τῆς Ἐκκλησίας μας, ὑπαγορεύει καὶ αὐτὴν τὴν Ἑβδομάδα τίς Ἀκολουθίες ποὺ τελοῦνται καθ' ὅλη τὴν Μεγάλη Τεσσαρακοστή.

Δηλ. Μεσονυκτικὸ Ὄρθρο, Ὧρες καὶ Ἑσπερινὸ τὸ πρωί,τὸ Μεγάλο Ἀπόδειπνο τὸ ἀπόγευμα, τὴν Προηγιασμένη Θ.Λειτουργία τὴν Τετάρτη καὶ τὴν Παρασκευὴ καθὼς καὶ τὸ Μικρὸ Ἀπόδειπνο μὲ τὸν κανόνα τοῦ Ἁγίου Λαζάρου τὴν Παρασκευὴ τὸ ἀπόγευμα.

Ἡ μοναδικὴ Ἀκολουθία ποὺ ἀπουσιάζει εἶναι ἡ Ἀκολουθία τῶν Χαιρετισμῶν τῆς Παναγίας ἡ ὁποία ἀποτελεῖ καὶ τὴν μοναδικὴ χαρμόσυνη νότα στὴν πένθιμη περίοδο ποὺ διανύουμε.

Τὸ ὅτι δὲν τελεῖται ἡ χαρμόσυνη Ἀκολουθία τῶν Χαιρετισμῶν τὴν Ἑβδομάδα αὐτὴ ὁδήγησε στὴν παρεξήγηση ; Ἴσως!

Ἡ τελευταία ἑβδομάδα τῆς Σαρακοστῆς(ἀφοῦ ἀπὸ τὴν Κυριακὴ ξεκινᾷ ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα μὲ τὴν δική της νηστεία), εἶναι ἡ τελικὴ ἀποκάλυψη τοῦ νοήματος τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς ποὺ εἶναι ἡ μετάνοια, ἡ νηστεία ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, ἡ χαρμολύπη καὶ ἡ ἐπαναβίωση τοῦ λατρευτικοῦ στοιχείου τῆς Ἐκκλησίας!

Ἄς φροντίσουμε νὰ μὴν χάσουμε τὰ ὅσα ἔχει νὰ μᾶς προσφέρει καὶ αὐτὴν τὴν Ἑβδομάδα ἡ Ἐκκλησία μας ξεφεύγοντας ἀπὸ ἐπιπόλαιες καὶ ἀνυπόστατες συμβουλὲς γύρω ἀπὸ τὴν Λατρευτική μας ζωή.

Ἐπίκαιρος καὶ εὔστοχος ὅπως πάντα ὁ λόγος τοῦ π.Μωυσέως τοῦ Ἁγιορείτου γιὰ τίς Ἅγιες Αὐτὲς καὶ Μεγάλες Ἡμέρες. «Πάντα τὴ Μεγάλη Παρασκευή, νά 'σαὶ μόνος σὰν τὸ Χριστὸ προσμένοντας τὸ τελευταῖο καρφί, τὸ ξύδι, τὴ λόγχη. Τίς ζαριὲς ν' ἀκοῦς ἀτάραχα στὸ μοίρασμα τῶν ὑπαρχόντων σου, τίς βλαστῆμιες, τίς προκλήσεις, τὴν ἀδιαφορία. Πρὶν τὴν Παρασκευὴ δὲν ἔρχεται ἡ Κυριακή, τότε λησμονὰς τὰ μαρτύρια τῶν δρόμων τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς τῆς ζωῆς μας. Μὴν ξαφνιαστεῖς, μὴ φοβηθεῖς στ' ἀπρόσμενο σουρούπωμα. Οἱ μπόρες τοῦ οὐρανοῦ δὲ στερεύουν. Ἡ ξαστεριὰ θά 'ρθεὶ τὸ Σαββατόβραδο. Τότε λησμονὰς τὰ μαρτύρια τῶν δρόμων τῆς μεγάλης Παρασκευῆς τῆς ζωῆς μας».

Ἡ Σίβυλλα καὶ τὸ Προφητικὸ Χάρισμα

Στὴν ἀρχαιότητα μὲ τὴ λέξη Σίβυλλα χαρακτηριζόταν ἡ γυναῖκα μὲ μαντικὴ ἱκανότητα ποὺ προφήτευε αὐθόρμητα χωρὶς νὰ ἐρωτηθεῖ, ὅταν περιερχόταν σὲ ἔκσταση, μελλοντικὰ συμβάντα συνήθως δυσάρεστα ἢ φοβερά.


Αὐτὸ συνέβαινε, ὅπως πίστευαν οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες καὶ Ρωμαῖοι, γιατί δεχόταν τὴν ἐπίσκεψη ἑνὸς θεϊκοῦ πνεύματος. Ἡ κύρια διαφορὰ ἀνάμεσα στὶς Σίβυλλες καὶ στὶς προφήτιδες τῶν διάφορων μαντείων εἶναι ὅτι οἱ δεύτερες, ὅπως π.χ. ἡ Πυθία στὸ Μαντεῖο τῶν Δελφῶν, προφήτευαν μόνο ἀπαντῶντας σὲ καλῶς καθορισμένα ἐρωτήματα, ἐνῶ οἱ Σίβυλλες προφήτευαν χωρὶς νὰ δεχθοῦν προηγουμένως ἐρωτήσεις.


Οἱ παραδόσεις γιὰ τίς Σίβυλλες εἶναι ἀρχαιότατες.

Φαίνεται ὅτι σχετικὲς παραδόσεις ἀπὸ τίς χῶρες τῆς Μέσης Ἀνατολῆς πέρασαν στὸν Ἑλληνικὸ χῶρο μέσα ἀπὸ τὴ Μικρὰ Ἀσία σὲ ἐποχὴ ποὺ ἐπικρατοῦσαν μυστικιστικὲς τάσεις καὶ δὲν εἶχε ἀκόμα γεννηθεῖ ὁ φιλοσοφικὸς στοχασμὸς στὰ παράλια τῆς Ἰωνίας.


Ἡ πίστη τῶν ἀρχαίων λαῶν στὴν εὐαίσθητη καὶ διαισθητικὴ φύση τῆς γυναίκας συνετέλεσε ὥστε πολλὰ ἀποφθέγματα σὲ τύπο χρησμοῦ ἢ προφητείας νὰ τὰ ἀποδίνουν σὲ μιὰ Σίβυλλα καὶ ἔτσι σιγὰ σιγὰ ἐμπλουτίσθηκε ἡ παράδοση. Πολλὲς φορές τους ἀποδίδονταν προφητεῖες ἐπινοημένες μετὰ ἀπὸ μεγάλα γεγονότα, κι ἐπειδὴ αὐτὸ ἦταν πολὺ ἐντυπωσιακό, ἔκανε τὸν πολὺ κόσμο νὰ δίνει προσοχὴ στὶς προφητεῖες τῆς Σίβυλλας.


Τὴν εὐπιστία αὐτὴ τοῦ λαοῦ, ὅπως ἦταν φυσικό, τὴν ἐκμεταλλεύθηκαν κατὰ καιροὺς καὶ διάφορες πολιτικοθρησκευτικὲς προπαγάνδες. Δημιουργήθηκε ἔτσι μιὰ πλούσια συλλογὴ ἀπὸ σιβυλλικοὺς χρησμούς, τῶν ὁποίων ἡ ἐπίδραση στὸν λαὸ ἦταν αἰσθητῆ,αἰσθητή μέχρι τὸν Μεσαίωνα.


Ἡ κάθε Σίβυλλα πιστευόταν ὅτι εἶχε τὸ προφητικὸ χάρισμα ἀπὸ τὴ γέννησή της. Τὴ θεωροῦσαν μιὰ ὕπαρξη ἀνάμεσα στὸν θεὸ καὶ στὸ ἄνθρωπο. Δὲν ἦταν βέβαια ἀθάνατη, ἀλλὰ ἡ διάρκεια τῆς ζωῆς της ξεπερνοῦσε κατὰ πολὺ τὸν μέσο ὅρο ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου.


Καὶ ὅπως ὁ χρησμοδότης θεὸς Ἀπόλλων κρατοῦσε τὴ λύρα, ἔτσι καὶ ἡ Σίβυλλα κρατοῦσε ἕνα ἄλλο ἔγχορδο μουσικὸ ὄργανο, τὴ σαμβύκη (εἶδος τριγωνικῆς λύρας). Ἡ ἐπαφὴ τῆς Σίβυλλας μὲ τὸ θεῖο προϋπέθετε τὴν παρθενία της.


Τὰ ἀρχαιότερα ἑλληνικὰ κείμενα κάνουν λόγο γιὰ μία καὶ μοναδικὴ Σίβυλλα. Γράφουν ἔτσι γιὰ τὴ Σίβυλλα, ὡς μία συγκεκριμένη μορφή, πρῶτος ὁ Ἡράκλειτος, ὕστερα ὁ Εὐριπίδης καὶ ὁ Πλάτων.


Ὁ πρῶτος ποὺ κάνει λόγο γιὰ «Σίβυλλες» στὸν πληθυντικὸ εἶναι ὁ Ἀριστοτέλης. Ὁ Παυσανίας γράφει ὅτι ἡ ἀρχαιότερη ἀπὸ ὅλες τίς Σίβυλλες ἦταν ἡ Ἠροφίλη, ποὺ ἔζησε πρὶν ἀπὸ τὸν Τρωικὸ Πόλεμο, κόρη του Δία καὶ ἐγγονὴ τοῦ Ποσειδῶνα.


Νεότερή της ἦταν μιὰ ἄλλη Ἠροφίλη, ποὺ κατοικοῦσε κοντὰ σὲ μιὰ πηγὴ νεροῦ στὶς Ἐρυθρές της Μικρᾶς Ἀσίας (Ἡράκλειτος, fr. 92). Οἱ μετὰ τὸν Ἀριστοτέλη πηγὲς ἀναφέρουν τρεῖς, 4 ἢ καὶ 10 Σίβυλλες. Σύμφωνα μὲ ἀρχαίους θρύλους, ὑπῆρξαν συνολικὰ 12 Σίβυλλες σὲ ὅλη τὴν ἀρχαιότητα.


Ἀπὸ αὐτές, οἱ πιὸ διάσημες ἦταν:


Ἡ Ἰδαία Σίβυλλα ἢ Σίβυλλα τῆς Μαρπησσοῦ ἢ Ἐλλησποντία


Ἡ Σαμία Σίβυλλα


Ἡ Ἐρυθραία Σίβυλλα, ἡ Ἠροφίλη


Ἡ Δελφικὴ Σίβυλλα


Ἡ Κυμαία Σίβυλλα, ἡ Δημὼ ἢ Δημοφίλη


Λιγότερο γνωστὲς Σίβυλλες ἦταν:


Ἡ Αἰγυπτία Σίβυλλα


Ἡ Θεσπρωτὶς Σίβυλλα


Ἡ Θετταλὴ Σίβυλλα, ποὺ ταυτίζεται μὲ τὴ Μαντώ


Ἡ Κιμμερία Σίβυλλα


Ἡ Σίβυλλα τῆς Κολοφώνας ἢ Λάμπουσα


Ἡ Λιβυκὴ Σίβυλλα


Ἡ Περσικὴ Σίβυλλα


Ἡ Ροδία Σίβυλλα


Ἡ Σαρδιανὴ Σίβυλλα


Ἡ Σικελὴ Σίβυλλα


Ἡ Φρυγικὴ Σίβυλλα

Η διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ

Η διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ
Ὅταν ὁ Ἰησοῦς Χριστός σταυρώθηκε, ἀναστήθηκε καὶ ἀναλήφθηκε, ἄφησε παρακαταθήκη στοὺς ἀνθρώπους την διδασκαλία Του, την ὁποία οἱ μαθητές καὶ ἀπόστολοί Του ἀνέλαβαν κατ' ἐντολὴ Του νὰ μεταδώσουν παντοῦ.
Πώς ὅμως ἦταν δυνατόν αὐτοὶ οἱ ἄνδρες, ἀπὸ την Γαλιλαῖα τῶν Ἑλλήνων, νὰ διαδώσουν τον λόγο του Χριστοῦ, ξεκινῶντας ἀπὸ το μηδέν, χωρίς διασυνδέσεις, χωρὶς χρήματα, χωρίς ἐμπειρία καί ὄντας ἀγράμματοι στὴν πλειοψηφία τους ;
Κι ὅμως το θαῦμα ἔγινε καὶ το ὄνομα του Χριστοῦ ἔχει ἀκουστεῖ σήμερα σε ὅλα τα μήκη καὶ τα πλάτη της Γῆς. Ὡστόσο ποιά ἦταν καὶ εἶναι ἡ διδασκαλία Του; Τι ἦταν αὐτὸ το τόσο σπουδαῖο ποῦ ἦρθε νὰ μας ἀποκαλύψει ; Εἶναι αὐτὸ ποῦ δίνει ἡ ἐκκλησία μέσῳ της θρησκείας σήμερα με την λεγόμενη ἐκκλησιαστική ζωή ; Η ἀπάντηση εἶναι πῶς ὄχι.
θὰ ἔλεγε κανείς, ἀφοῦ τα ἴδια εἶχαν πεῖ ἀνὰ τους καιρούς οἱ κορυφαῖοι Ἕλληνες φιλόσοφοι. Ἁπλᾶ ὁ Χριστός τα εἰπέ μαζεμένα, καὶ με τρόπο ἁπλὸ καὶ προσιτό στὸν καθένα. Ἦταν καὶ εἶναι τα λόγια Του κατανοητά ἀκόμη καὶ ἀπ τον πιὸ ἀγράμματο καὶ τον πιὸ χαζούλη θὰ λέγαμε χαριτολογῶντας.
Ὡστόσο οἱ ὑπηρέτες του σκότους, ἢ Μαύρη ἀδελφότητα, δὲν ἔμηνε ἔτσι. Ἀντέδρασε. Ἔτσι ὁ πύρινος λόγος του Χριστοῦ καὶ ἡ πεμπτουσία της Ἀλήθειας ποῦ ἦρθε νὰ μας πεῖ, ἔγινε μεθοδικά μία νεκρή τυπική θρησκεία ποῦ δὲν "μιλάει" σε κανέναν. Γιὰ νὰ γίνουν αὐτά χρειάστηκαν νὰ περάσουν ἀρκετὰ χρόνια βέβαια καὶ ὅλα ἄρχισαν νὰ ἀποδεχότανε.
Σε αὐτὲς τις γνώσεις δὲν ὑπῆρχε ΤΙΠΟΤΑ το ἑβραϊκό σε ἀντίθεση με σήμερα. Ὁ Χριστός εἰπέ στοὺς νομοδιδάσκαλους του Ἰουδαίου θεοῦ του Γιαχβέ, ὅτι ἐσεῖς τον Πατέρα μου, ποῦ με ἔστειλε Ἐμένα, δὲν τον γνωρίζετε.(Κ ἐντείνονται ἀπὸ τον 4ο μ.Χ αἰῶνα. Γιὰ να καταλάβετε τι ἔγινε, μέχρι τότε, τον 4ο μ.Χ αἰῶνα, εἶχε δημιουργηθεῖ μία παράδοση, ἕνα προζύμι γνώσεων καὶ δοξασιῶν, ποῦ οἱ πρῶτοι Χριστιανοί δεχότανε ἡ μελετοῦσαν καὶ σε γενικές γραμμές ατὰ Ιώαννην 8,19). Ἄρα ὁ θεός της Παλιάς Διαθήκης ποῦ γνώριζαν οἱ Ἑβραῖοι δὲν ἦταν ὁ Δημιουργός μας, ὁ Πατέρας ποῦ ἔστειλε τον Χριστό. Ἀντίθετα, ἦταν καὶ εἶναι ὁ μισάνθρωπος Διάβολος, ὁ Σατανᾶς καὶ αὐτὸ φαίνεται ἀπὸ τα ἴδια του τα γεμᾶτο φόβο καὶ μῖσος λόγια, καὶ τις ἀνώμαλες ἀπαιτήσεις του στὴν Παλιά Διαθήκη.
Οἱ γνώσεις αὐτὲς, περιεῖχαν μόνο ἑλληνικά κείμενα των κορυφαίων Ἑλλήνων φιλοσόφων ποῦ ἔλεγαν σχεδόν τα ἴδια με τον Χριστό καὶ πέρα ἀπὸ αὐτὰ διάβαζαν ἐπίσης στὶς συγκεντρώσεις τους τα προφητικά κείμενα τῶν Ἑλληνίδων Σιβυλλῶν, ποῦ προφήτευαν με κάθε λεπτομέρια τον ἐρχομὸ του Χριστοῦ χιλιάδες χρόνια πρὶν αὐτὸς συμβεῖ. Βλέποντας το αὐτὸ οἱ ἄρχοντες του ψεύτικου κόσμου κατάλαβαν ὅτι ὅλα ἑτοιμαζόταν νὰ τιναχτοῦν στὸν ἀέρα, ἀφοῦ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἦταν μία ἀνάσα μακριά ἀπὸ το νὰ μάθαιναν την ἀλήθεια καὶ νὰ ἀπέρριπταν τον ψεύτικο κόσμο στὸν ὁποῖο ζοῦμε, το Μatrix.
Το σύνολο σχεδόν των γνώσεων ποῦ ὁ Χριστός εἶχε δώσει, εἶχε καταγραφεῖ σε παπύρους καὶ ὑπῆρχε στὶς μεγάλες ὀργανωμένες βιβλιοθῆκες της Μεσογείου, με πρώτη αὐτή της Ἀλεξανδρείας, σε κάποιους ναούς, ἀπὸ τότε ποῦ ἄρχισε μία σχετική ἀνοχή ἀπέναντι στοὺς Χριστιανούς καὶ βέβαια σε κάποιες ἰδιωτικές βιβλιοθῆκες.

Τα τέσσερα κανονικά λεγόμενα σήμερα εὐαγγέλια, δὲν ὑπῆρχαν κἄν την ἐποχῆ ἐκείνη, στὶς ἀρχές δηλαδή του 4ου μ.Χ. αἰῶνα, ἀλλὰ δημιουργήθηκαν ἀπὸ δεκάδες χειρόγραφα, ποῦ με ἀντιγραφές ἔφθασαν στὸν 4ο αἰῶνα.
Κυκλοφοροῦσαν δηλαδή τότε καὶ ἀλλά πολλά εὐαγγέλια ποῦ ἀποδίδονταν στοὺς ὑπόλοιπους Ἀποστόλους, ἀλλὰ δὲν ἔγιναν ἀποδεκτὰ ἀπὸ την τοπική σύνοδο της Λαοδίκειας, ποῦ ἐπὶ σαράντα περίπου χρόνια «μαγείρευε» την τελική μορφή των «ἱερῶν» κειμένων, ὥστε νὰ τα δώσει στοὺς ἀνθρώπους ὡς τα μόνα θεόπνευστα κείμενα. Ἐκεῖ στὴν Λαοδίκεια ἔκαναν το ἐξῆς: Ἀφοῦ πέταξαν ἕξω το μεγαλύτερο μέρος της διδασκαλίας του Χριστοῦ, πρόσθεσαν ἑβραϊκές ἀναφορές μέσα, ἑβραϊκά στοιχεῖα, ἔβγαλαν κάθε τι ἑλληνικό, κι ἔφτιαξαν 4 Εὐαγγέλια, τις Πράξεις καὶ τις Ἐπιστολές των Ἀποστόλων. Τα 4 αὐτὰ Εὐαγγέλια δὲν περιέχουν ὅσα ἔγραψαν οἱ 4 ἀντίστοιχοι εὐαγγελιστές, στοὺς ὁποίους ἀποδίδονται ὅμως. Οἱ δὲ ἐπιστολές κάποιες γράφτηκαν ἀπ το μηδέν, ἄλλες ἐξεβραϊστηκαν πλήρως. Το ἴδιο καὶ οἱ πράξεις τῶν ἀποστόλων.
Πέρασαν ὅλα ἀπὸ πολύ κόψιμο καὶ ράψιμο μέχρι νὰ ἐξεβραϊστούν πλήρως καὶ μετά νὰ δοθοῦν στὸν κόσμο μέσω της ἐβραιοχριστιανικής θρησκείας, ὡς τα μόνα θεόπνευστα κείμενα, ὥστε νὰ χαθεῖ ἡ πεμπτουσία της ἀλήθειας του Χριστοῦ.
Ὡστόσο ἀκόμη καὶ σε αὐτὰ ὑπάρχουν ἐννοεῖται, ἀμόλυντα τμήματα της διδασκαλίας του Χριστοῦ, ἁπλᾶ βρίσκονται ἀνάμεσα σε ἑβραϊκές προσθῆκες ἐπίτηδες γιὰ νὰ μπερδεύεται κάποιος ποῦ τα διαβάζει. Ἤξεραν πολύ καλά τι ἔκαναν αὐτοὶ ποῦ το ὀργάνωσαν. Την θρησκεία δηλαδή του Ἑβραιοχριστιανισμοῦ δὲν την ἔκανε ὁ Χριστός, ἀλλὰ σκοταδιστικές ἀρχὲς του ψεύτικου κόσμου. Τα δόγματα ὅλα σφραγίστηκαν με συνόδους, τις ὁποῖες ὑποτίθεται φώτιζε το Ἅγιό Πνεῦμα καὶ ὅποιος εἶχε ἀντίρρηση, πήγαινε στὴν κυριολεξία στὸ πῦρ, ἀφοῦ ἡ τον ἔκαιγαν ἡ τον σκότωναν ἡ τον ἔβαζαν φυλακή, δημεύοντας την περιουσία του ὑπέρ της ἐκκλησίας κτλ. Ὅλα αὐτὰ γινόντουσαν βάση του νόμου του Γιαχβέ.
Ὁ Χριστός δίδασκε 3 χρόνια, ὡστόσο ἡ διδασκαλία του Χρηστοῦ ποῦ ἔχουμε σήμερα στὰ 4 κουτσουραμμένα καὶ ἐξεβραϊσμένα εὐαγγέλια δὲν περνᾶ τις 3 ὧρες σε διάρκεια. Ποῦ πῆγαν τα ὑπόλοιπα; Δὲν καταγράφηκαν; Δὲν θεωρήθηκαν σημαντικά ὥστε νὰ γραφτοῦν ἡ κάποιοι τα θεώρησαν ἐπικίνδυνη γνώση καὶ τα πέταξαν ἐξῶ ἀρῶν-άρῶν, κατά την συρραφή των τεσσάρων εὐαγγελίων στὴν σημερινή μορφή τους; Τα συμπεράσματα δικά σας.
Σὰν νὰ μὴν ἔφτανε αὐτὸ, πῆραν ὁλόκληρο τον νόμο τῶν Ἑβραίων, ὁπού ἐξυμνεῖται ὁ ψεύτικος ἀητός κόσμος του Γιαχβέ, ἀπὸ τον ὁποῖο μας καλεῖ ὁ Χριστός νὰ φύγουμε ἀκολουθῶντας Τον, ποῦ ἐξυμνοῦνται ὅλα τα ἀγαθὰ καὶ καλούδια του ψεύτικου κόσμου αὐτοῦ, ὅπου ἐξυμνοῦνται οἱ ἀνωμαλίες, οἱ πόρνες, οἱ βιασμοί, οἱ σκοτωμοί, οἱ αἰμομιξίες καὶ τόλμησαν νὰ ποῦν ὅτι αὐτὸς ὁ ψευτοθεός της παλιάς διαθήκης, ὁ θεός τῶν Ἑβραίων, ὁ βιτσιόζος, ὁ αἱμοδιψής, ὁ ἀνώμαλος, ὁ ψεύτης εἶναι ὁ Δημιουργός μας καὶ Ἐκεῖνος ποῦ ἔστειλε τον Χριστό. Ἔβαλαν τα ἑβραϊκά κείμενα δίπλα στὰ Χριστιανικά, την στιγμή ποῦ οἱ Ἑβραῖοι ἦταν ποῦ σταύρωσαν τον Χριστό, ὁ λαός του Γιαχβέ Σατανᾶ,του Διαβόλου.
Αὐτὲς οἱ ἐγκληματικές καὶ παράλογες κινήσεις προκάλεσαν την ἄμεση ἀντίδραση ὅσων γνώριζαν την ἀλήθεια. Ὅσοι εἶχαν κείμενα αὐθεντικά τῶν λόγων του Χρηστοῦ καὶ της ἀμόλυντης διδασκαλίας Του, τα ὁποία δὲν εἶχαν καεῖ, ἀντιστάθηκαν. Ὡστόσο ἐπειδή το παλάτι του Μαύρου Βυζαντίου ἦταν προσκυνημένο στὶς σκοταδιστικές ἀρχὲς, ὅλοι σκοτώθηκαν. Τους δολοφόνησαν ὡς μεγάλους αἱρετικούς καὶ ἀφοῦ τους σκότωσαν, ἔκαψαν τα πάντα ποῦ εἶχαν γράψει κείμενοι.
Κατόπιν ἔγραψαν οἱ ἀντίπαλοί τους μεγάλα ψέματα καὶ τα παρουσίασαν ὡς γραπτά ἐκείνων ποῦ εἶχαν οἱ ἴδιοι σκοτώσει στοὺς ἀνθρώπους της ἐποχῆς, ποῦ ὅπως καὶ σήμερα δέχονται ὅτι του λένε οἱ ἔγκριτοι κάθε εἴδους. Αὐτό ἔμεινε καὶ στὴν ἱστορία μέχρι σήμερα καὶ αὐτὸ γνωρίζουν ὅλοι. Ὅπως ἡ ἱστορία σήμερα γιὰ παράδειγμα λέει ὅτι ὁ Σόρος, οἱ Ρότσιλντ καὶ οἱ Ροκφέλερ εἶναι μεγάλοι φιλάνθρωποι. Κατά πόσο ἰσχύει ὅμως αὐτὸ;
Οἱ δὲ αὐτοὶ ἑβραιολάγνοι σκοταδιστές, ἐχθροὶ του Χριστοῦ, ὀνομάστηκαν φωτισμένοι καὶ μεγάλοι μύστες. Ὅσοι ἔκαψαν τις ἀρχαῖες βιβλιοθῆκες με την γνώση καὶ ἔσφαξαν καὶ δολοφόνησαν καὶ κατέστρεψαν, ὥστε νὰ κυριαρχίσει ὁ σκοταδισμός, ὀνομάστηκαν "ἅγιοι" καὶ μπῆκαν με καθαρά σατανικό τρόπο δίπλα στοὺς πραγματικούς Ἁγίους του Χρηστοῦ.
Ὁ Ἄρειος ποῦ ἦταν αὐτὸς ποῦ πρωτοστάτησε στὴν ἀντίσταση αὐτὴ, ὁ Νεστόριος, ὁ Μαρκίνιος καὶ ὅσοι προσπάθησαν με νύχια καὶ με δόντια νὰ σταματήσουν το ἔγκλημα αὐτὸ, βγῆκαν οἱ "κακοί" της ὑπόθεσης. Ὀνομάστηκαν "τέκνα του Διαβόλου", βλάσφημοι καὶ αἱρετικοί, ὅπως κάποτε εἶχε ὀνομαστεῖ ὁ ἴδιος ὁ Χριστός ἀπὸ το ἰερατείο καὶ τους νομοδιδάσκαλους του Γιαχβέ τῶν Ἑβραίων.
Νὰ θυμήσουμε :
Τους εἶπε ὁ Χριστός :
Κατὰ Ἰωάννην. 8,47 ὁ ὢν ἐκ τοῦ Θεοῦ τὰ ῥήματα τοῦ Θεοῦ ἀκούει· διὰ τοῦτο ὑμεῖς οὐκ ἀκούετε, ὅτι ἐκ τοῦ Θεοῦ οὐκ ἐστέ.
Ἄρα ἂν οἱ ἑβραῖοι δὲν ἦταν με τον Θεό, ἄν δὲν ἤξεραν τον Θεό, ποῖος εἶναι ὁ Γιαχβέ τους, ποῦ ἡ ἐγκληματική θρησκεία τῶν σκοταδιστῶν ἔβαλε δίπλα στὸν Χριστό; Εἶναι ὁ ἴδιος με τον θεό των μουσουλμάνων. Ἀλλάχ καὶ Γιαχβέ : προσωπεῖα πίσω ἀπὸ τα ὁποῖα εἶναι κρυμμένος ὁ Σαμαέλ Σατανᾶς, ὁ ἀρχιαποστάτης καὶ ἐχθρὸς τῶν ἀνθρώπων.
Κατὰ Ἰωάννην. 8,48 ἀπεκρίθησαν οὖν οἱ Ἰουδαῖοι καὶ εἶπον αὐτῷ· οὐ καλῶς λέγομεν ἡμεῖς ὅτι Σαμαρείτης εἶ σὺ καὶ δαιμόνιον ἔχεις;
Κατὰ Ἰωάννην. 8,49 ἀπεκρίθη Ἰησοῦς· ἐγὼ δαιμόνιον οὐκ ἔχω, ἀλλὰ τιμῶ τὸν πατέρα μου, καὶ ὑμεῖς ἀτιμάζετέ με.
__
Ματθ. 12,24 οἱ δὲ Φαρισαῖοι ἀκούσαντες εἶπον· οὗτος οὐκ ἐκβάλλει τὰ δαιμόνια εἰμὴ ἐν τῷ Βεελζεβούλ, ἄρχοντι τῶν δαιμονίων.
Γιαυτό καὶ ὁ Χριστός εἶπε :
Ματθ. 10,25ἀρκετὸν τῷ μαθητῇ ἵνα γένηται ὡς ὁ διδάσκαλος αὐτοῦ, καὶ τῷ δούλῳ ὡς ὁ κύριος αὐτοῦ. εἰ τὸν οἰκοδεσπότην Βεελζεβοὺλ ἐκάλεσαν, πόσῳ μᾶλλον τοὺς οἰκιακοὺς αὐτοῦ;
Ματθ. 10,26 μὴ οὖν φοβηθῆτε αὐτούς· οὐδὲν γάρ ἐστι κεκαλυμμένον ὃ οὐκ ἀποκαλυφθήσεται, καὶ κρυπτὸν ὃ οὐ γνωσθήσεται.
Ὅπως το εἶπε λοιπόν ὁ Χριστός,ἔτσι καὶ ἔγινε,καὶ γίνεται. Οἱ δικοί Του ὀνομάζονται παιδιά του Διαβόλου καὶ αἱρετικοί, ἀπὸ ἐκείνους ποῦ πράγματι ὑπηρετοῦν τον Διάβολο ἐν ἀγνοίᾳ ἡ ἐν γνώση τους. Ὡστόσο στὴν πλειοψηφία, στοὺς περισσοτέρους, ποῦ πάντα τρώγανε καὶ τρῶνε το παραμύθι, φαίνονται ὡς πολύ μεγάλοι φωτισμένοι ἄνθρωποι. Σήμερα μάλιστα κυκλοφοροῦν γελοῖες ἱστορίες, γιὰ παράδειγμα γιὰ τον Ἄρειο, τον ὁποῖο δηλητηρίασαν γιατί τους "μεγαλοφωτισμένους" τους εἶχε κάνει ρόμπα καὶ ξεσκέπαζε τα ψέματα τους, ὅτι τον τιμώρησε δῆθεν ὁ θεός καὶ εἶχε τον θάνατο ποῦ εἶχε. Δὲν μας λένε ὅμως, ποιός θεός; Γιατί ὁ Χριστός δὲν τιμωρεῖ. Ἁπλᾶ αὐτοὶ δὲν γνωρίζουν τον Χριστό, γνωρίζουν τον μοχθηρό Γιαχβέ της Παλιάς Διαθήκης. Τον Ἄρειο τον σκότωσαν γιατί κινδύνευαν νὰ τους γκρεμίσει το ψέμα ποῦ χτίζανε. Το ψέμα ποῦ σήμερα θεωρεῖται ἀπὸ τους περισσότερους ὅτι εἶναι "ὁ Χριστός".
Ἀφοῦ ξεμπέρδεψαν λοιπόν καὶ ἀπὸ τους ἀληθινούς Χριστιανούς, ἔφεραν τον ἀπόλυτο σκοταδισμό του μεσαίωνα στὸν κόσμο καὶ ἔκαψαν ὅλα ὅσα δὲν εἶχαν κάψει τα προηγούμενα χρόνια. Κάηκαν τα πάντα ὡς "αἱρετικά" ἀπὸ τους σκοταδιστές. Νόμιζαν ὅτι νίκησαν.
Ὡστόσο ξέχασαν ὅτι εἴτε το θέλει κάποιος εἴτε ὄχι, ὁ Ἰησοῦς Χριστός Νικᾶ.
Μέσα λοιπόν σε ὅλο το χάος του 4ου αἰῶνα, ἕνας συλλέκτης χειρογράφων εἰδοποιήθηκε ὅτι ἐρχόταν καὶ στὴν πόλη του οἱ σκοταδιστές ἐβραιοχριστιανοί γιὰ νὰ κάψουν τα πάντα. Χωρίς νὰ χάσει χρόνο πῆρε ὅσα χειρόγραφα μπόρεσε ἀπ την συλλογή του, τα ἔβαλε μέσα σε
ἕνα πιθάρι καὶ τα ἔθαψε κάπου ἔξω ἀπ την πόλη με το ὄνομα Ναγκ Χαμμάντι. Τα ἔθαψε γιὰ νὰ σωθοῦν με την ἐλπίδα κάποτε, κάποιος, νὰ τα βρεῖ καὶ νὰ μάθει τι πραγματικά ἔγινε την ἐποχῆ ἐκείνη. Καὶ αὐτὸ πράγματι ἔγινε 1600 χρόνια μετά, στὰ τέλη του 2ου παγκοσμίου πολέμου ἀπὸ δύο φτωχούς ἀγρότες ποῦ σκάβοντας "τυχαία" ἔπεσαν πάνω στὸ πιθάρι. Τα κείμενα βγῆκαν στὸ φῶς καὶ εἶναι γνωστά ὡς "Κείμενα του Νάγκ Χαμμάντι" ἡ "Βιβλιοθήκη Ναγκ Χαμμάντι".
Σήμερα ἡ θρησκεία του Ἐβραιοχριστιανισμού, σε κάθε της δόγμα, ὁδηγεῖ τους ἀνθρώπους σε ἀνούσιες τυπολατρίες, σε ἀνούσιους κανόνες καὶ φυσικά τους φοβίζει ὅτι ἄν ψάξουν ὁτιδήποτε πέρα ἀπ την θρησκεία εἶναι σφάλμα μεγάλο καὶ θὰ καοῦν στὶς φωτιές της ...κολάσεως. Αὐτό ἔχει κάνει στὰ μυαλά των περισσοτέρων, τον Χριστό ταυτόσημο με την ἐβραιοχριστιανική σκοταδιστική θρησκεία. Ἔτσι οἱ περισσότεροι λένε: «αὐτὰ λέει ἡ θρησκεία, ἄρα αὐτὰ εἰπέ καὶ ὁ Χριστός, αὐτὸ εἶναι ὁ Χριστός.»
Δὲν εἶναι ἔτσι ὅμως. Δέν εἶναι καθόλου ἔτσι.
Τα κείμενα του Ναγκ Χαμμάντι ἀνατρέπουν τα πάντα. Αὐτὰ τα κείμενα δείχνουν ἕναν ἄλλο Χριστό. Καμία σχέση με τον αὐστηρό, μουρτζούφλη Χριστό ποῦ παρουσιάζει ἡ θρησκεία του Ἐβραιοχριστιανισμού. Ἕναν Χριστό ποῦ εἶναι τόσο ἁπλὸς καὶ προσιτός στὸν καθένα προσωπικά, ἀφοῦ ἦρθε γιὰ τον καθένα ἀπὸ ἐμάς. Εἶναι ὁ Χριστός ποῦ μας καλεῖ νὰ γνωρίσουμε την Ἀλήθεια. Την ἀλήθεια ποῦ ἡ θρησκεία κρύβει ἀπὸ τους ἀνθρώπους. Ο Χριστός ἦρθε νὰ μας πεῖ ἕνα πρᾶγμα. Το ὅτι ὁ κόσμος αὐτὸς εἶναι ψεύτικος καὶ δὲν εἶναι ὁ κόσμος ποῦ Ἐκείνοις δημιούργησε γιὰ ἐμᾶς. Ἦρθε νὰ μας δείξει τον δρόμο,τον τρόπο, νὰ ἐπιστρέψουμε στὸν δικό Του κόσμο. Στόν ἀληθινό κόσμο!
Τα κείμενα του Νάγκ Χαμμάντι μας μιλοῦν -μέσα σε ὅλα- καὶ γιὰ ἐκείνη την σκοτεινή ἐποχῆ. Περιέχουν μεταξύ των ἄλλων καὶ κείμενα τα ὁποῖα ἀποτυπώνουν την ἀγωνιᾶ ἐκείνων, ποῦ ἔβλεπαν το ἔγκλημα αὐτὸ, νὰ λαμβάνει χώρα μπροστά στὰ μάτια τους. Μας πληροφοροῦν γιὰ την γιὰ ἐκείνους τους σκοταδιστές ποῦ ἔκαψαν τα πάντα καὶ γκρέμισαν καὶ σκότωσαν καὶ κατέστρεψαν δῆθεν, στὸ ὄνομα του Χριστοῦ, Ἐκεῖνοι ποὺ ἀπάρτισαν την αἱρέσει του μωσαικού νόμου. Ἀφοῦ νίκησαν ὅλους ἐκείνους ποῦ ἤθελαν νὰ προστατέψουν την διδασκαλία του Χριστοῦ, ἐκείνους ποὺ δὲν ἤθελαν τον Ἐβραιοχριστιανισμό, ἐξαφάνισαν το ὄνομα τους ἀπὸ παντοῦ καὶ μας ἔδωσαν τον Χριστό ὥς θρησκεία, ὅπως ἐκεῖνοι ἤθελαν. Ἔκαψαν κάθε τι ἑλληνικό καὶ ἀφόρισαν ὅποιον δὲν συμφωνοῦσε μαζί τους.
Τα ὅσα λέει αὐτή ἡ θρησκεία, γνωρίζουν οἱ περισσότεροι. Την ἔχουν στὸ μυαλό τους ὡς "Χριστό" καὶ την ἀπορρίπτουν, ἀφοῦ ἀντιλαμβάνονται ὅτι εἶναι ψεύτικο πρᾶγμα. Δυστυχῶς ὅμως ἀπορρίπτουν καὶ τον Χριστό μαζί, γιατί Χριστός καὶ θρησκεία του Χριστιανισμοῦ, γιὰ την πλειοψηφία των ἀνθρώπων εἶναι το ἴδιο πρᾶγμα.
Ο Χριστός δὲν μίλησε ποτέ γιὰ τυπολατρίες, ὅπως ἔχουμε σήμερα τα λεγόμενα μυστήρια. Ποτέ δὲν ὅρισε ὅτι ἡ σωτηρία, το νὰ φύγει κανείς ἀπὸ τον ψεύτικο αὐτὸ κόσμο δηλαδή, καὶ νὰ μεταβεῖ στὸν πραγματικό, ἔρχεται μέσα ἀπὸ κεῖ, ὅπως ψευδῶς "περνάει" ἡ θρησκεία γιὰ νὰ ἔχει το μονοπώλιο. Ἀντίθετα ὁ Χριστός ποτέ δὲν ἤθελε τύπους, μόνο οὐσία. Καὶ ἥ οὐσία μας εἰπέ ποῖα εἶναι. Ἡ ἀγάπη πρὸς ὅλους. Το νὰ ἁπαλύνουμε τον πόνο καὶ την στενοχώρια ποῦ δίνει ὁ κόσμος αὐτὸς με τα ἄγχη καὶ τους φόβους του, στοὺς συνανθρώπους, τις συγκρατούμενες ψυχές γύρω μας, μέχρι νὰ φύγουμε ἀπὸ δῶ.
Ὁ Χριστός σύμφωνα καὶ με ὅσα λένε τα Ναγκ Χαμμάντι μας καλεῖ νὰ γνωρίσουμε τον ἑαυτὸ μας καὶ την ἀλήθεια, ὥστε νὰ ἐπιστρέψουμε ἐκεῖ ἀπ ὅπου κάποτε φύγαμε. Ἐκεῖ ἀπ ὅπου ὁ ἴδιος ἦρθε γιὰ νὰ μας μιλήσει καὶ νὰ μας θυμίσει το ποῖοι εἴμαστε καὶ ποῦ ἀνήκουμε. Τα λόγια αὐτὰ τα ἐξαφάνισαν. Δὲν τους ἔπαιρνε νὰ τα ἀφήσουν μέσα. Δὲν τους ἔπαιρνε νὰ μάθουν οἱ ἄνθρωποι την ἀλήθεια. Κι ὅμως γιὰ κακή τύχη τῶν σκοταδιστῶν κάποια ἐλάχιστα σώθηκαν μέσα στὸ πιθάρι ἐκεῖνο, ἀπὸ θαῦμα Θεοῦ.
Ὁ Χριστός δὲν ἔχει κανόνες, δὲν ἔχει τυπικά, δὲν ἔχει διαδικασίες, δὲν ἔχει τιμωρίες, ἔχει μόνο οὐσία καὶ εἶναι μόνο ἀγάπη. Ὁ Χριστός δὲν ἔχει τυπολατρίες. Δὲν ὅρισε ὁ Χριστός κανόνες καὶ τυπικά καὶ ἐξαναγκαστικά πρέπει. Δὲν ὅρισε ὁ Χριστός νὰ του κάνουμε τεμενάδες, οὔτε τους ἔχει ἀνάγκη. Δὲν ὅρισε ὁ Χριστός την λεγόμενη ζωή της ἐκκλησίας, την γεμάτη τυπολατρίες καὶ δεισιδαιμονίες μέχρι σημείου εἰδωλολατρείας.
Ὅλη ἡ λεγόμενη ἐκκλησιαστική ζωή ἔχει μέσα τόσες πολλές τελετές καὶ τόσες πολλές διαδικασίες καὶ τόσες πολλές γιορτές ἁγίων καὶ τόσα πολλά λάθος παραδείγματα ἀπὸ την ἑβραϊκή καὶ βυζαντινή ἱστορία, ἀλλὰ καὶ μετέπειτα ποῦ το ἀποτέλεσμα ὅλων αὐτῶν, εἶναι οἱ λεγόμενοι πιστοί νὰ ξεχνοῦν τον Χριστό. Μας ἔδωσαν ἕναν Χριστιανισμό ποῦ δὲν ἔχει κέντρο του τον Χριστό, ἁπλᾶ ἔχει ΚΑΙ τον Χριστό μέσα σὰν ὄνομα, κάπου σε μία γωνία, πίσω ἀπὸ τα χρυσάφια, τις παντόφλες του Νεκτάριου καὶ τα γυαλιά του Παίσιου.
Το πολύ ἁπλὸ λοιπόν μήνυμα του Χριστοῦ, ποῦ ἦταν ὅτι: « Ο Κόσμος αὐτὸς εἶναι ψεύτικος, μὴν σκᾶτε, μὴν στεναχωριέστε γιὰ ἐδῶ μέσα. Ὑπάρχει ἀλλοῦ πραγματική χαρά, πίσω στὸν πραγματικό κόσμο, καὶ σας δείχνω (Ἐγώ εἶμι ἡ ὁδὸς) τον δρόμο γιὰ νὰ γυρίσετε ἐκεῖ ποῦ ἀνήκετε πραγματικά, ἐκεῖ ἀπ ὅπου φύγατε.» ἔγινε κατεβατά. Ἔγινε μεγαλοαναλύσεις, ἔγινε τυπολατρία, ἔγινε θρησκεία. Ξύλινος ψεύτικος λόγος, διδασκαλίες ποῦ ἐνῶ πρεσβεύουν δῆθεν Χριστό, εἶναι ἀντίθετα ἀπ αὐτὰ ποὺ ὅ Χριστός εἶπε καὶ ἔδειξε.
Ὁ Ἀναστημένος Χριστός ὅμως, ποῦ ζεῖ ἀνάμεσα μας καὶ δὲν εἶναι κάπου ἀόριστα καὶ μακριά περιμένει συνεχῶς τον καθένα καὶ την καθεμία ἀπὸ ἐμᾶς νὰ θελήσει νὰ Τον γνωρίσει καὶ νὰ τον ἀκολουθήσει, ἀπορρίπτοντας τον κόσμο αὐτὸ καὶ ὅλα ὅσα αὐτὸς δίνει, καὶ νὰ Του ζητήσει , νὰ τον πάρει πίσω στὸν πραγματικό κόσμο καὶ Ἐκεῖνος θὰ Τον ὁδηγήσει στὶς πύλες της Γνώσης, στὴν Ἀλήθεια καὶ στὸ Φῶς. Ἐκεῖνος μας εἰπέ :
Κατὰ Ἰωάννην.14,6 ἐγώ εἶμι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή· οὐδεὶς ἔρχεται πρὸς τὸν πατέρα εἰ μὴ δι᾿ ἐμοῦ.
Ματθ. 7,7 Αἰτεῖτε, καὶ δοθήσεται ὑμῖν, ζητεῖτε καὶ εὑρήσετε, κρούετε, καὶ ἀνοιγήσεται ὑμῖν·
Ματθ. 7,8 πᾶς γὰρ ὁ αἰτῶν λαμβάνει καὶ ὁ ζητῶν εὑρίσκει καὶ τῷ κρούοντι ἀνοιγήσεται.
Μιλῆστε Του ἁπλᾶ, ὅπως σε ἕναν φίλο σας καὶ ζητῆστε Του νὰ σας ὁδηγήσει.
Ἐλευθερῶστε το μυαλό σας καὶ γνωρίστε τον Χριστό.

Ἢ Ἄγνωστη προειδοποίηση τοῦ Χριστοῦ ποῦ θέλησαν νά κρύψουν οἱ δοῦλοι τοῦ σκότους

Ἢ Ἄγνωστη προειδοποίηση τοῦ Χριστοῦ ποῦ θέλησαν νά κρύψουν οἱ δοῦλοι τοῦ σκότους

Ἱστορικά, εἶναι πλέον ἀποδεδειγμένο, εἴτε κάποιοι τὸ θέλουν, εἴτε ὄχι, πὼς ὃ Χριστός δέν εἰπέ μόνο ὅσα βρίσκονται γραμμένα στὰ 4 κουτσουρεμένα Εὐαγγέλια
ποῦ ἠ ἐπίσημη ἐκκλησία τὴς ἑεβραιοκεντρικής Χριστιανικῆς Θρησκεία ὅρισε, ὥς "τά μόνα θεόπνευστα" κείμενα περί τὴς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ
Εἶπε κι ἄλλα, πολλά περισσότερα, τά ὁποία αὐτοί οἱ μεγάλοι "ἅγιοι" καὶ "εὐσεβεῖς" ἄνθρωπο τοῦ Βυζαντίου, οἱ ἄνθρωπο ποῦ κατόπιν, κατασκεύασαν τήν ἑβραιοκεντρική θρησκεία, τοῦ μολυσμένου, ὑλιστικοῦ Χριστιανισμοῦ, καταδίκασαν σε ἀφανισμό
Εὐτυχῶς ὅμως, γιά κακή τους τύχη, δέν κάηκαν ὅλα Δεῖτε μερικά λόγια ποῦ σώθηκαν μέσα στά χειρόγραφα ποῦ βρέθηκαν στό Ναγκ Χαμμάντι τὸ 1945. Διαβάζοντάς τά παρακάτω ἀποσπάσματα, θά καταλάβετε, γιατί οἱ ἀντίχριστοι ἑβραιολάγνοι σκοταδιστές, ποῦ εἶχαν αὑτοανακηρυχθεῖ μεγάλοι ἱεράρχες καὶ ἄνθρωπο τοῦ πνεύματος, ἤθελαν νἀ κάψουν αὐτά τά κείμενα ἀφοῦ μέσα σε αὐτά -μεταξύ τῶν ἄλλων- ὸ Χριστός φαίνεται νἀ εἶχε δώσει κάτι σαν μια προειδοποίηση, γιά κάποιους, ποῦ στό μέλλον θά θέσπιζαν τὸ νόμο καὶ τήν πλάνη τους ἐνάντια στὴν Ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ
Ἀκολουθοῦν τά ἀποσπάσματα Διαβάστε τά καὶ κάντε τίς δικές σας σκέψεις.
«Στὴν ἀρχή, πολλοί εἶναί ἐκεῖνοι, ποῦ θά δεχθοῦν τοῦς λόγους μας, ἀλλά θα ἀπομακρυνθοῦν καὶ πάλι σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ πατέρα τῆς πλάνης τους».
«κάποιοι θά παραπλανιοῦνται ἀπό κακά λόγια καὶ μυστήρια, τά ὁποῖα κάνουν τοῦς ἀνθρώπου νἀ ξεστρατίσουν. κάποιοι, ποῦ δὲν κατανοοῦν τά μυστήρια καὶ μιλοῦν γιά πράγματα ποῦ δὲν κατανοοῦν, θά ὑπερηφανεύονται ὅτι τὸ μυστήριο τής ἀλήθειας εἶναι μόνο δικό τους. Ἔν ἄγνοια τους θά ἐνστερνιστοῦν τὴν ὑπερηφάνεια καὶ θά φθονοῦν τὴν ἀθάνατη ψυχή».
«Ἄλλοι, πολλοί, ποῦ ἀντιτίθενται στήν ἀλήθεια καὶ εἶναι ἀγγελιοφόροι πλάνης, θά θεσπίσουν τὴν πλάνη τους καὶ τὸν νόμο τους ἐναντίον τῶν καθαρῶν μου σκέψεων. Δεδομένου ὅτι κοιτάζουν ἀπό μία μόνο προοπτική, νομίζουν ὅτι τὸ καλό καὶ τὸ κακό προέρχονται απ' τὴν ἴδια πηγή» .
Σχόλιο: Αὐτό τὸ τελευταῖο, ἀφιερώνεται, σε ἐκείνους ποῦ με δαιμονικό μένος ὑποστηρίζουν ἐντελῶς ἀνυπόστατα, ὑπακούοντας τυφλά τά ἱερατεῖα τοῦ σκότους, ὅτι ὁ ὑλιστής καὶ βιτσιόζος Θεὸς τής "παλαιᾶς διαθήκης", ποῦ δολοφονεῖ, καταστραφεῖ, Ψεύδεται, ὀργίζεται, ἔχει ἀνώμαλες ἀπαιτήσεις, ἐπικροτεῖ τους βιασμούς καὶ τὴν ὕπαρξη σκλάβων, καὶ πολλά ἄλλα "ὠραία" εἶναι ὁ Πατήρ Δημιουργός, ὁ ὁποῖος ἔστειλε τὸν Ἰησοῦ Χριστό νἀ μᾶς μιλήσει καὶ νά μᾶς διδάξει τὴν Ἀλήθεια
Συνεχίζουμε.
«...Καὶ ὑπάρχουν καὶ ἄλλοι μεταξύ αὐτῶν, ποῦ δὲν τους μετροῦμε, οἱ ὁποίοι αὐτοαποκαλοῦνται ἐπίσκοποι καὶ διάκονοι, λὲς καὶ ἔχουν πάρει ἐξουσία ἀπό τὸν Θεό, ἀλλά λυγίζουν μπροστά στήν κρίση τῶν ἡγετῶν. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ εἶναι στεγνά κανάλια».


«Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ, καταπιέζουν τους ἀδελφούς τους καὶ λένε σε αὐτούς «Μέσω αὐτῆς τής ἀδελφότητος, ὁ Θεὸς δείχνει τὸ ἔλεος Τοῦ, δεδομένου ὅτι ή σωτηρία ἔρχεταί σε μας μόνο μέσα απ' αὐτήν».
«Δέν ἔχουν τὴν γνώση τοῦ Θεοῦ, ποῦ προέρχεται απ τὴν πηγή τής ἀλήθειας καὶ ὄχι ἀπό σκλαβιὰ, ζήλια, φόβο, καὶ ἀγάπη πρὸς τὴν κοσμική ὕλη Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ, παραπλανοῦν τους λαοὺς, οἱ ὁποίοι μέσω αὐτῶν, ἔχουν γίνει σαν κι αὐτούς καὶ ἀγνοοῦν τὴν ἀλήθεια τής ἐλευθερίας τους, ἔτσι ὤστε νὰ μας βάλουν κάτω απ' τὸν ζυγό καὶ νὰ μας πειθαναγκάζουν με ἀγωνίες καὶ με φόβους» .
Σχόλιο: Δια τοῦ φόβου τής... κολάσεως, με τὶς φωτιὲς τά καζάνια καὶ τά σκουλήκια, τά ἱερατεῖα ἔκαναν καὶ κάνουν πάρτυ, στὸν ἔλεγχο τῶν συνειδήσεων τῶν ἀνθρώπων Ὁ Χριστός ὅμως καὶ ή ἁπλὴ Ἀλήθεια Του, δὲν ἔχει καμία σχέση με τέτοιους φόβους ποῦ ἐξυπηρετοῦν μόνο τὶς δυνάμεις τοῦ σκότους. Ὁ ἴδιος ἄλλωστε μας εἰπέ, πῶς δὲν ἦρθε νὰ κρίνει τὸν κόσμο, ἀλλά νὰ σώσει τὸν κόσμο.
Συνεχίζουμε.


« Μισοῦν καὶ καταδιώκουν ἐκείνους, τους ὁποίους ἐγώ ἐλευθέρωσα. Ἐὰν οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ ἔκλειναν γιά μιά φορά τὸ στόμα τους, θά ἄρχισαν νὰ κλαῖνε καὶ νὰ θρηνοῦν μάταια, διότι δὲν με ἔχουν γνωρίσει πραγματικά. Ἀντίθετα, ὑπηρετοῦν δύο ἀφεντικά καὶ ἀκόμα περισσότερα.»
«Στὸ δόγμα τους, δεσμεύονται μέσα στό φόβο καὶ στή δουλεία καὶ σε κοσμικές μέριμνες καὶ σε μὴ πρέπουσες λατρείες, διότι εἶναι ἀδαεῖς καὶ ἀσήμαντοι. Δέν ἀποδέχονται τὴν ἀρχοντιά τής ἀλήθειας Μισοῦν ἐκείνων, στόν ὁποίοι ἀνήκουν καὶ ἀγαποῦν ἐκείνων, στὸν ὁποίοι δὲν ἀνήκουν »
Τέλος ἀποσπασμάτων ἀρχαῖου κειμένου.
Σχόλιο: "Ἄν δὲν εἶσαι βαπτισμένος χριστιανός ὀρθόδοξος, αν δὲν κοινωνάς ὅπως ὁρίζει ή Ἐκκλησία, αν δὲν ἔχεις πνευματικό καὶ δὲν ἐξομολογεῖσαι σε αὐτόν, αν δὲν πηγαίνεις ἐκκλησία τακτικὰ, αν δὲν κάνεις ὑπακοή στόν πνευματικό σου, αν δὲν μιλᾶς με λόγους ἁγίων, αν δὲν προσεύχεται ὅπως σοῦ λέει ὁ πνευματικός κτλ, τότε δέ σώζεσαι, ὁ,τι κι αν κάνεις."
Αὐτἀ ὁρίστηκαν τότε, στό Βυζάντιο τοῦ σκότους καὶ φυσικά δὲν τά ὅρισε ὁ Χριστός, ποῦ τὸ μόνο ποῦ θέλει, εἶναι νὰ ἔλθουμε σε ἐπίγνωση ἀληθείας καὶ νὰ απορρίψουμε τὸν ὑλικὸ ψεύτικο αύτό κόσμο, ποῦ εἶναι δημιουργία τοῦ Σατανᾶ, γιά νἀ γυρίσουμε ἐκεῖ ποῦ ἀνήκουμε, πίσω στό βασίλειο τοῦ Φωτός, τὸν πραγματικό κόσμο τοῦ Θεοῦ
Εἶναι γνωστό, ὅτι πολεμήθηκαν ἀπό τὴν ἐπίσημη Ἐκκλησία, ἅλα ἐκεῖνα τά κείμενα ποῦ διέφεραν ἀπό τὴν ἁπλὴ, παιδική, ἀντιεπιστημονική καὶ μὴ λογική, κοσμοθεωρία τής Ἐκκλησίας, σύμφωνα με τὴν ὁποῖα, ή γῆ εἶναι ἐπίπεδη, ὁ ἥλιος κινεῖται γύρω τής, ὁ οὐρανὸς δὲν εἶναι παρά ἕνας θόλος, ὁ κόσμος εἶναι 5000 ἐτῶν κτλ. Μέσα σε ὅλα, οἱ πνευματικοί ταγοὶ, ὅρισαν ἐντελῶς αὐθαίρετα, πράγματα καθαρά ἀντίχριστα (ἀντίθετα τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν ὅσων Ἐκεῖνος εἰπέ) ὅπως γιά παράδειγμα, ὅτι ή ἐκκλησία πρέπει ἀπαραίτητα νἀ εἶναι μεσολαβητής μας στὸν Χριστό, γιατί ἐμεῖς δέν εἴμαστε ἄξιοι νἀ Του μιλᾶμε ἀπευθείας οἱ ἴδιοι, πῶς ὁ Χριστός ὄρισε τὰ λεγόμενα Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, δίχως τά ὁποία σωτηρία -μας λένε- πῶς κανείς δέν μπορεῖ νἀ ἔχει, αν δέν τά ἀκολουθεῖ, καὶ πολλά ἀκόμη
Ὁποῖος διαφωνοῦσε με τά ὅσα ἔλεγε ή ἐπίσημη Ἐκκλησία, ὀνομαζόταν αἱρετικός καὶ σε βάθος χρόνου -ἄλως τυχαίως- Βρισκόταν νεκρός, ὅπως γιά παράδειγμα ὁ Ἄρειος ποῦ δολοφονήθηκε ἀπό τά προσκυνημένα στό μαμμωνᾶ "ἱερὰ ρεμάλια" , γιατί πολεμοῦσε τὸ ἀνίερο οἰκοδόμημα τῆς θρησκείας τοῦ Ἑβραιοχριστιανισμοῦ (Ὀρθοδοξία), ποῦ χτίστηκε -στήν κυριολεξία- με αἶμα Τό αἶμα ἐκείνων, ποῦ σφαγιάστηκαν ἀπό τους ἀνθέλληνες σκοταδιστές, γιατί τὸ μόνο μεγάλο τους ἔγκλημα, ἤτον ὅτι δέν θέλησαν νἀ γίνουν Ἑβραιοχριστιανοί καὶ νἀ προσκυνήσουν τὸν Θεό τῶν δολοφόνων τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τῶν Ἑβραῖων, ποῦ ἤτον καὶ εἶναι ὁ Σατανᾶς, ὁ ὁποῖος μέσα στὶς ἑβραϊκές γραφὲς φέρει τὸ ὄνομα Γιαχβὲ
Βλέπουμε λοιπόν, ἀπό μερικά μόνο ἀποσπάσματα, τῶν κειμένων ποῦ βρέθηκαν στό Νάγκ Χαμμάντι, πῶς ὁ Χριστός φαίνεται νἀ μας προειδοποίησε μέσα σε ὅλα καὶ γιά ἐκείνους ποῦ θά θέσπιζαν τὸ νόμο τους καὶ τήν πλάνη τους. Τόν θέσπισαν, δημιουργῶντας τήν ἑβραιοκεντρική ὑλιστική Χριστιανική θρησκεία, ποῦ ἀπέκρυψε τήν Ἀλήθεια ποῦ ἦρθε νἀ μας πεῖ ὁ Χριστός καὶ ταυτόχρονα θεωρούσε καὶ θεωρεῖ, ἱερὰ τά λόγια τοῦ Σατανᾶ, Γιαχβὲ
Δεῖτε πῶς ὁ Χριστός μιλάει γιά ἐκείνους ποῦ στό μέλλον θά ἔλεγαν ὅτι μόνο ἐκεῖνοι γνωρίζουν τήν ἀλήθεια καὶ θά φθονοῦσαν τήν ἀθάνατη ψυχή. Αὐτό ἀκριβῶς ἔγινε στό Βυζάντιο, ὅπου οἱ μεγάλη ἀνθέλληνες ἱεράρχες, ἔλεγαν πῶς ἐκείνους καὶ μόνο ἐκείνους φώτισε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ὅλοι ὅσοι εἶχαν διαφορετική ἄποψη, ἤτον αἱρετικοί καὶ ὀπαδοί τοῦ Σατανᾶ καὶ ἤτον θέλημα Θεοῦ νἀ τιμωρηθοῦν γιά. ἐκπαιδευτικοὺς λόγους, με τὸ νἀ καοῦν στήν πυρὰ μαζί με τά βιβλία τους, νἀ βασανιστοῦν γιά νἀ ἀπαρνηθοῦν τὶς "αἱρετικές ἀπόψεις τους", νἀ δολοφονηθοῦν κτλ.
Τέλος θά μπορούσαμε νἀ ποῦμε πῶς ὑπάρχει ἐπίσης ἔμμεση ἀναφορὰ, στή διαχρονική δράση τῶν ἱερατείων, τά ὁποία, μαζί με ἐκείνους τους φανατικούς τυπολάτρες ποῦ σε κάθε ἐποχὴ τά ἀκολουθοῦσαν τυφλά, ἀποτελοῦσαν καὶ ἀποτελοῦν, ἕνα ἀκόμη γρανάζι, τῆς τεράστιας, πολυεπίπεδης, βιομηχανίας, ή ὁποία ἐμπόδιζε καὶ συνεχίζει νἀ ἐμποδίζει τους ἀνθρώπους ἀπό τὸ νἀ ἔρθουν σε ἐπίγνωση τῆς ἁπλῆς, παρήγορης καὶ Φωτεινῆς Ἀληθείας.
Μήν ξεχνᾶμε, ὅτι ὁ Χριστός συνεχῶς ἔλεγε:

"ΓΝΩΣΕΣΘΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕΙ ΥΜΑΣ."

Πηγή αποσπασμάτων των αρχαίων κειμένων: Το ένοχο μυστικό, τα κείμενα του Νάγκ Χαμμάντι