Γιατί λέμε τὴν ἑβδομάδα πρὶν τὴ Μεγάλη, «βουβὴ» ἢ «κουφή»;

H ἕκτη καὶ τελευταία ἑβδομάδα τῆς Μεγ. Σαρακοστῆς ὀνομάζεται "Ἑβδομάδα τῶν Βαϊων". Γιὰ ἕξι μέρες πρὶν τὸ Σάββατο τοῦ Λαζάρου καὶ τὴν Κυριακὴ τῶν Βαϊων ἡ λατρεία τῆς Ἐκκλησίας μας ὠθεῖ ν' ἀκολουθήσουμε τὸ Χριστὸ καθὼς πρῶτος ἀναγγέλει τὸ θάνατο τοῦ φίλου Του καὶ κατόπιν ἀρχίζει τὸ ταξίδι Του στὴ Βηθανία καὶ στὴν Ἱερουσαλήμ.

Στὸ κέντρο τῆς προσοχῆς εἶναι ὁ Λάζαρος - ἡ ἀρρώστεια τοῦ, ὁ θάνατός του, ὁ θρῆνος τῶν συγγενῶν του καὶ ἡ ἀντίδραση τοῦ Χριστοῦ σ' ὅλα αὐτά.

Ἡ τελευταία ἑβδομάδα δηλαδὴ περνάει μὲ πνευματικὴ περισυλλογὴ πάνω στὴν ἐρχόμενη συνάντηση τοῦ Χριστοῦ μὲ τὸ θάνατο - πρῶτα στὸ πρόσωπο τοῦ φίλου Του Λαζάρου, ἔπειτα στὸ θάνατο τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ.

Πλησιάζει ἡ "ὥρα τοῦ Χριστοῦ" γιὰ τὴν ὁποία τόσο συχνὰ μιλοῦσε καὶ πρὸς αὐτὴν προσανατολιζόταν ὅλη ἡ ἐπίγεια διακονία Του.

Ἡ ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου ἔγινε γιὰ νὰ βεβαιωθοῦμε γιὰ "Τὴν κοινὴν ἀνάστασιν". Εἶναι κάτι τὸ συναρπαστικὸ νὰ γιορτάζουμε κάθε μέρα γιὰ μιὰ ὀλοκληρη ἑβδομάδα αὐτὴ τὴ συνάντηση ἀνάμεσα στὴ ζωὴ καί το θάνατο, ποὺ ἀργὰ ἀργὰ πλησιάζει, νὰ γινόμαστε μέρος της, νὰ νιώθουμε μὲ ὅλο τὸ εἶναι μας αὐτὸ ποὺ ὑπονοεῖ ὁ Ἰωάννης μὲ τὰ λόγια του:"Ἰησοῦς ὡς εἶδεν αὐτὴν κλαίουσαν καὶ τοὺς συνελθόντας... ἐνεβριμήσατο τῷ πνεύματι καὶ ἐτάραξεν ἑαυτόν... καὶ ἐδάκρυσεν" (Ἰωάν. 11, 33-35).

Μέσα στὴ λειτουργικὴ ὁρολογία, τὸ Σάββατο τοῦ Λαζάρου καὶ ἡ Κυριακὴ τῶν Βαϊων εἶναι ἡ"ἔναρξη τοῦ Σταυροῦ". (Ι.Μ.Π).

Παρὰ ταῦτα ὁ εὐσεβὴς λαός μας ἀποκαλεῖ τὴν ἑβδομάδα αὐτὴ «κουφὴ» ἡ «βουβὴ» μὲ μοναδικὴ δικαιολογία ὅτι τὴν Ἑβδομάδα αὐτὴ δὲν τελοῦνται Ἀκολουθίες καὶ ὡς ἐκ τούτου δὲν σημαίνει οὔτε ἡ καμπάνα ὁπότε οὔτε λέμε (Ἀκολουθία) οὔτε ἀκοῦμε (Καμπάνα) αὐτὴν τὴν Ἑβδομάδα.

Ὅμως ἡ πραγματικότητα εἶναι ἄλλη.

Ἀρκεῖ μιὰ ματιὰ στὰ Λειτουργικὰ βιβλία τῆς Ἐκκλησίας μας γιὰ νὰ μᾶς πείσει ὅτι,ὄχι «βουβὴ» καὶ «κουφὴ» δὲν εἶναι αὐτὴ ἡ Ἑβδομάδα ἀλλὰ ἀντίθετα ὅπως εἴδαμε καὶ πιὸ πάνω εἶναι πλήρης μηνυμάτων καὶ Θεολογικῶν ἐννοιῶν γύρω ἀπὸ τὸ Μυστήριο τοῦ θανάτου.

Παλαιότερα αὐτὸ ἐκαλλιεργεῖτο καὶ ἀπὸ τοὺς ἴδιους τοὺς ἱερεῖς σὰν μιὰ δικαιολογημένη ἴσως!! προσπάθεια γιὰ λίγη ξεκούραση λίγο πρὶν τὸν μεγάλο κόπο τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Ἑβδομάδος.

Τὸ Τυπικὸ τῆς Ἐκκλησίας μας, ὑπαγορεύει καὶ αὐτὴν τὴν Ἑβδομάδα τίς Ἀκολουθίες ποὺ τελοῦνται καθ' ὅλη τὴν Μεγάλη Τεσσαρακοστή.

Δηλ. Μεσονυκτικὸ Ὄρθρο, Ὧρες καὶ Ἑσπερινὸ τὸ πρωί,τὸ Μεγάλο Ἀπόδειπνο τὸ ἀπόγευμα, τὴν Προηγιασμένη Θ.Λειτουργία τὴν Τετάρτη καὶ τὴν Παρασκευὴ καθὼς καὶ τὸ Μικρὸ Ἀπόδειπνο μὲ τὸν κανόνα τοῦ Ἁγίου Λαζάρου τὴν Παρασκευὴ τὸ ἀπόγευμα.

Ἡ μοναδικὴ Ἀκολουθία ποὺ ἀπουσιάζει εἶναι ἡ Ἀκολουθία τῶν Χαιρετισμῶν τῆς Παναγίας ἡ ὁποία ἀποτελεῖ καὶ τὴν μοναδικὴ χαρμόσυνη νότα στὴν πένθιμη περίοδο ποὺ διανύουμε.

Τὸ ὅτι δὲν τελεῖται ἡ χαρμόσυνη Ἀκολουθία τῶν Χαιρετισμῶν τὴν Ἑβδομάδα αὐτὴ ὁδήγησε στὴν παρεξήγηση ; Ἴσως!

Ἡ τελευταία ἑβδομάδα τῆς Σαρακοστῆς(ἀφοῦ ἀπὸ τὴν Κυριακὴ ξεκινᾷ ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα μὲ τὴν δική της νηστεία), εἶναι ἡ τελικὴ ἀποκάλυψη τοῦ νοήματος τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς ποὺ εἶναι ἡ μετάνοια, ἡ νηστεία ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, ἡ χαρμολύπη καὶ ἡ ἐπαναβίωση τοῦ λατρευτικοῦ στοιχείου τῆς Ἐκκλησίας!

Ἄς φροντίσουμε νὰ μὴν χάσουμε τὰ ὅσα ἔχει νὰ μᾶς προσφέρει καὶ αὐτὴν τὴν Ἑβδομάδα ἡ Ἐκκλησία μας ξεφεύγοντας ἀπὸ ἐπιπόλαιες καὶ ἀνυπόστατες συμβουλὲς γύρω ἀπὸ τὴν Λατρευτική μας ζωή.

Ἐπίκαιρος καὶ εὔστοχος ὅπως πάντα ὁ λόγος τοῦ π.Μωυσέως τοῦ Ἁγιορείτου γιὰ τίς Ἅγιες Αὐτὲς καὶ Μεγάλες Ἡμέρες. «Πάντα τὴ Μεγάλη Παρασκευή, νά 'σαὶ μόνος σὰν τὸ Χριστὸ προσμένοντας τὸ τελευταῖο καρφί, τὸ ξύδι, τὴ λόγχη. Τίς ζαριὲς ν' ἀκοῦς ἀτάραχα στὸ μοίρασμα τῶν ὑπαρχόντων σου, τίς βλαστῆμιες, τίς προκλήσεις, τὴν ἀδιαφορία. Πρὶν τὴν Παρασκευὴ δὲν ἔρχεται ἡ Κυριακή, τότε λησμονὰς τὰ μαρτύρια τῶν δρόμων τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς τῆς ζωῆς μας. Μὴν ξαφνιαστεῖς, μὴ φοβηθεῖς στ' ἀπρόσμενο σουρούπωμα. Οἱ μπόρες τοῦ οὐρανοῦ δὲ στερεύουν. Ἡ ξαστεριὰ θά 'ρθεὶ τὸ Σαββατόβραδο. Τότε λησμονὰς τὰ μαρτύρια τῶν δρόμων τῆς μεγάλης Παρασκευῆς τῆς ζωῆς μας».