Η εξάπλωση των Ελλήνων

Η εξάπλωση των Ελλήνων

Κοίταζε τὸν ὀρίζοντα ὁ Ἓλληνας· καὶ δὲν ἒβλεπε τὴν ἀπόσταση, οὒτε τὶς θάλασσες ποὺ ἒπρεπε νὰ διασχίσῃ. Ἒβλεπε τὰ εὒφορα τὰ χώματα καὶ τὶς πόλεις ποὺ θὰ ἒστηνε μὲ τὰ χέρια του. Καὶ ἦταν καὶ ὁ χρησμὸς τῆς Πυθίας ποὺ τοῦ ἒδινε ἀέρα στὰ πανιά του, γιατὶ καὶ οἱ Θεοὶ στὸ πλευρό του ἦταν, καὶ τὸν συντρόφευαν…

Καὶ ἡ φλόγα ἀπὸ τὸ Πρυτανεῖο τῆς Μητέρας-Πόλης, φώτιζε τὸν δρόμο τους καὶ στέριωνε τὶς πόλεις τους, ποὺ οἱ περισσότερες μέχρι σήμερα διατηροῦν τὰ ἑλληνικὰ τους ὀνόματα καὶ τιμοῦν τοὺς ἰδρυτές τους, τοὺς Ἓλληνες…

Στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα, ἒμποροι καὶ ναυτικοὶ ταξίδεψαν καὶ στὴν συνέχεια μετακόμισαν πέρα ἀπὸ τὴν ἠπειρωτικὴ Ἑλλάδα. Ἐγκαταστάθηκαν σὲ γόνιμες περιοχές, μὲ καλὰ λιμάνια, καὶ μὲ ἐμπορικὲς εὐκαιρίες. Οἱ περιοχὲς αὐτὲς καθιερώθηκαν ὡς αὐτοδιοικούμενες ἀποικίες. Ἀργότερα, μερικὲς ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἀποικίες ἒστειλαν τοὺς δικούς τους ἂποικους σὲ ἂλλες περιοχές.

Οἱ ἀποικίες μιλοῦσαν τὴν ἲδια γλῶσσα καὶ λάτρευαν τοὺς ἲδιους θεοὺς μὲ τὴν Μητρόπολη. Οἱ ἰδρυτὲς μετέφεραν μαζί τους τὴν ἱερὴ φλόγα ποὺ εἶχε ληφθῇ ἀπὸ τὸ Πρυτανεῖο τῆς μητρικῆς πόλης. Πρὶν ξεκινήσουν τὴ δημιουργία μιᾶς νέας ἀποικίας συχνᾶ ἒπαιρναν χρησμὸ ἀπὸ τὸ μαντεῖο τῶν Δελφῶν.

Τὸ Πρῶτο κύμα τοῦ ἑλληνικοῦ ἀποικισμοῦ ἒλαβε χώρα στὴν Μικρὰ Ἀσία. Ὁ ἀρχαῖος γεωγράφος Στράβων ὑποστήριξε ὃτι οἱ Αἰολεῖς ἐγκαταστάθηκαν στὴν Μικρὰ Ἀσία τέσσερις γενιὲς πρὶν τοὺς Ἲωνες.

Οἱ Αἰολεῖς ἂποικοι ἐγκαταστάθηκαν στὴ βόρεια περιοχὴ τῆς ἀκτῆς τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, καθῶς καὶ στὰ νησιὰ τῆς Λέσβου καὶ τῆς Τενέδου.

Οἱ Ἲωνες ἐγκαταστάθηκαν στὸ κεντρικὸ τμῆμα τῶν ἀκτῶν τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, δημιουργῶντας τὶς ἀποικίες τῆς Μιλήτου καὶ τῆς Ἐφέσου, καθῶς καὶ στὰ νησιὰ τῆς Χίου καὶ τῆς Σάμου.

Οἱ Δωριεῖς ἐγκαταστάθηκαν στὸ νότιο τμῆμα τῆς ἀκτῆς, δημιουργῶντας τὴν ἰδιαίτερα ἀξιοσημείωτη ἀποικία τῆς Ἀλικαρνασσοῦ.

Ἡ Δεύτερη ὀμάδα τῶν ἀποικιῶν δημιουργήθηκε στὴ Δυτικὴ Μεσόγειο.

Ὁ Στράβων ἀναφέρεται στὴ Σικελία μὲ τὸ χαρακτηρισμὸ Μεγάλη Ἑλλάδα· ἀλλὰ ἒτσι χαρακτηρίζεται οὐσιαστικὰ καὶ ὃλη ἡ Νότιος Ἰταλία στὴν ὁποία εἶχαν ἐγκατασταθεῖ Ἓλληνες. Ὁ Πολύβιος ἦταν ὁ πρῶτος ποὺ χρησιμοποίησε τὸν συγκεκριμένο ὃρο.

Μεγάλη Ἑλλάδα ἢ Μεγάλη Ἑλλάς, Magna Graecia, Magna Grecia ἢ, σπανιότερα, Grande Ellade.

Στὴ Σικελία ἒχουμε τὶς ἀποικίες

1. Συρακοῦσες, ἰδρύθηκαν ἀπὸ τοὺς Κορίνθιους τὸ 734 π.Χ.

2. Μεσσήνη ἢ Ζάγκλη (σημερινὴ Messina), ἀποικία τῶν Χαλκιδαίων

3. Μύλοι (σημερινὸ Milazzo).

4. Αἰολίδες Νῆσοι μὲ ἐπίκεντρο τὴν Λιπάρα, ἀποκία τῆς Κνίδου, 580 π.Χ.

5. Πάνορμον, (σημερινὸ Palermo).

6. Ἂκις ἢ Ἂχις (σημερινὸ Acireale).

7. Ξιφωνία. Δὲν ἒχει βρεθεῖ κανένα ἀρχαιολογικό της ἲχνος καὶ δὲν ὑπάρχουν σαφεῖς πληροφορίες γιὰ τὴν ἀκριβή της θέση.

8. Μινωικὴ Ἡράκλεια

9. Αἲγεστα ἢ Ἒγεστα

10. Τίνδαρις

11. Εὒβοια, ἀποικία τῶν Λεοντίνων.

12. Ἀκράγας ἢ Ἀκράγαντας (σημερινὸ Agrigento).

13. Νάξος, ἀποικία τῶν Χαλκιδαίων. Ἰδρύθηκε τὸ 757 π.Χ. (σημερινὴ Giardini Naxos).

14. Ταυρομένιον, ἀποικία τῶν κατοίκων τῆς Νάξου Σικελίας (σημερινὴ Taormina).

15. Μέγαρα Ὑβλαῖα, ἀποικία τῶν Μεγαρέων. Ἰδρύθηκε τὸ 734 π.Χ.

16. Λεοντίνοι, ἀποικία τῶν Χαλκιδαίων ἢ τῶν κατοίκων τῆς Νάξου Σικελίας. Ἰδρύθηκε τὸν 8ο αἰ. π.Χ. (σημερινὸ Lentini).

17. Κατάνη, Ἰδρύθηκε ἀπὸ τοὺς Ναξιῶτες Σικελίας τὸν 8ο αἰ. π.Χ. (σημερινὴ Catania).

18. Γέλα, ἰδρύθηκε ἀπὸ κατοίκους τῆς Ρόδου καὶ τῆς Κρήτης τὸ 675 π.Χ. (σημερινὴ Gela).

19. Καμάρινα, ἀποικία τῶν Συρακουςῶν.

20. Ραγούσα (σημερινὴ Ragusa).

21. Ἀκρίλλαι (σημερινὸ Chiaramonte Gulfi).

22. Ἀγύριον (σημερινὴ Agira).

Στὴν Καλαβρία ἒχουμε τὶς ἀποικίες

1. Ρήγιον, (σημερινὴ Reggio Calabria), ἀποικία τῶν Χαλκιδαίων.

2. Ἐπιζεφύριοι Λοκροί, ἀποικία τῶν Ὀπουντίων Λοκρῶν (σημερινὸ Locri).

3. Κρότων, (σημερινὸ Crotone), ἰδρύθηκε τὸ 710 π.Χ. ἀπὸ ἂποικους τῆς Ἀχαϊας.

4. Σύβαρις, (σημερινὸ Sibari), ἰδρύθηκε τὸ 720 π.Χ. ἀπὸ ἂποικους τῆς Ἀχαϊας.

5. Σκῦδρος, ἀποικία τῶν κατοίκων τῆς Συβάρεως, μετὰ τὴν καταστροφή της ἀπὸ τὸν Κρότωνα τὸ 510 π.Χ.

6. Θοῦριοι, ἀποικία τῶν Ἀθηναίων. Ἰδρύθηκε τὸ 443 π.Χ. στὰ ἐρείπια τῆς κατεστραμμένης Συβάρεως.

7. Μέδμα, ἀποικία τῶν Ἐπιζεφύριων Λοκρῶν (σημερινὸ Rosarno).

8. Σκυλλάκιον (σημερινὸ Squillace).

9. Ἰππώνιον (σημερινὴ Vibo Valentia).

10. Βοῦς (σημερινὴ Bova).

11. Καυλωνία (σημερινὴ Monasterace Μarina).

12. Μέταυρος, ἀποικία τῆς Μεσσήνης καὶ τοῦ Ρηγίου (σημερινὸ Gioia Tauro).

13. Κρίμισα (σημερινὸ Cirò).

14. Λάος (σημερινὴ Mercelina).

15. Τερίνα, ἀποικία τοῦ Κρότωνα.

16. Ἰέραξ (σημερινὸ Gerace).

17. Κωσταντία (σημερινὴ Cosenza).

18. Λακίνιον (σημερινὸ Capo Colonna).

Στὴν Ἀπουλία ἒχουμε τὶς ἀποικίες

1. Βάρις ἢ Βάριον (σημερινό Bari).

2. Βρινδίσιον (σημερινὸ Brindisi).

3. Τάρας ἢ Τάραντας (σημερινὸ Taranto) ἀποικία τῶν Σπαρτιατῶν.

4. Μεταπόντιον (σημερινὸ Metaponto).

5. Καλλίπολις (σημερινὴ Gallipoli).

6. Κανύσιον

7. Ὑδροῦς (σημερινὸ Ὀτράντο).

8. Ἀλήσιον (σημερινὸ Lecce).

9. Φοβαία (σημερινὴ Foggia).

10. Ἀπένηστη ἢ Ἀπάμεστη (σημερινὴ Mattinata). Ἡ ἀποικία ἰδρύθηκε ἀπὸ κατοίκους τῆς Αἰτωλοακαρνανίας.

Στὴν Καμπανία ἒχουμε τὶς ἀποικίες

1. Κύμη (σημερινὴ Cuma), Ἀποικία τῶν Χαλκιδαίων καὶ τῆς Κύμης.

2. Νεάπολις (σημερινὴ Νάπολη). Ἰδρύθηκε ἀπὸ κατοίκους τῆς Κύμης Καμπανίας.

3. Ἐλέα (σημερινὴ Velia).

4. Ποσειδωνία, ἀποικία τῶν Συβαριέων (σημερινὸ Capaccio-Paestum).

5. Πύχουντας, ἀποικία τῆς Μεσσήνης (σημερινὸ Policastro Bussentino).

6. Πιθηκοῦσσαι, ἀποικία τῶν Χαλκιδαίων καὶ τῆς Ἐρέτριας (σημερινὴ Ischia, στὸ ὁμώνυμο νησάκι).

7. Δικαιάρχεια (σημερινὸ Pozzuoli).

8. Παλίνωρος ἢ Παλίνωρον (σημερινὸ Palinuro, δημοτικὸ διαμέρισμα τοῦ δήμου Centola).

Στὴ Λουκανία ἒχουμε τὶς ἀποικίες

1. Μεταπόντιον (σημερινὸ Metaponto).

2. Σύρις (σημερινὴ Nova Siri).

3. Ἡράκλεια (σημερινὸ Policoro).

4. Πιστοικός (σημερινὸ Pisticci).

5. Τροίλια ἢ Ὀβελάνον (σημερινὴ Ferrandina).

Ὑπόλοιπη Ἰταλία

1. Ἀνκῶν (ἡ Δωρικὴ Ἀνκῶν, τὸ ἀρχικό της ὂνομα) ἀποικία τῶν Συρακουςῶν (σημερινὴ Ἀνκόνα).

2. Ἂδρια (σημερινὴ Adria).

Ἀνέφερα μόνο τὶς ἀποικίες στὴν Ἰταλία. Ἐνδεικτικὰ νὰ ἀναφέρῳ τὴ Μασσαλία στὶς ἀκτὲς τῆς Γαλλίας ποὺ ἰδρύθηκε ἀπὸ τοὺς Ἲωνες Φωκαεῖς τὸ 600 π.Χ. Ἡ Μασσαλία μὲ τὴν σειρά της ἒγινε βάση γιὰ τὴν ἲδρυση ἀκόμα πιὸ ἀπομακρυσμένων ἀποικιῶν στὴν περιοχὴ τῆς Ἰσπανίας

Ἐπίσης στὴν Ἀφρική, ἡ Κυρήνη ἰδρύθηκε τὸ 630 π.Χ. ὡς ἀποικία τῆς Θῆρας, ποὺ ἦταν ἀποικία τῆς Σπάρτης..

Ἀκόμη, στὴ θέση τῆς σημερινῆς Βεγγάζης ὑπῆρχε ἡ ἑλληνικὴ ἀποικία Εὐεσπερίδες…

Ὑπήρχαν πολλὲς ἀποικίες ἀκόμη, κατὰ μῆκος τῆς ἀκτῆς τοῦ Αἰγαίου, τοῦ Ἐλλησπόντου, τῆς Προποντίδος καὶ τοῦ Εὒξεινου Πόντου.

Ἡ πολιτιστικὴ συμβολὴ τῶν Ἑλλήνων τῆς Μεγάλης Ἑλλάδος ἦταν σημαντική. Ἡ γραφὴ ποὺ οἱ Ρωμαῖοι υἱοθετήσανε, ἡ Λατινικὴ γραφὴ, προέρχεται ἀπὸ τὸ λεγόμενο Χαλκιδικὸ ἀλφάβητο, ποὺ οἱ Ἓλληνες ἀπὸ τὴν Κύμη τῆς Εὐβοίας μετέφεραν στὴν Καμπανία τῆς Ἰταλίας, χτίζοντας ἐκεῖ τὴν ἀποικία τους. Τὸ τέλος τῆς ἀκμῆς τῆς Μεγάλης Ἑλλάδος ἦρθε λόγω τῆς ἐπεκτατικῆς πολιτικῆς τῆς Ρώμης. Τὸ ἒτος 272 π.Χ. καταστράφηκε ὁ Τάρας καὶ χάθηκε τὸ μεγαλύτερο μέρος τῶν κατοίκων του, γιατὶ ἐπαναστάτησαν καὶ βοήθησαν τὸν Πῦρρο στὸν πόλεμό του κατὰ τῶν Ρωμαίων. Ἀλλὰ ἡ Μεγάλη Ἑλλάδα συνέχισε νὰ ὑπάρχῃ σὰν πνευματικό-πολιτιστικὸ δημιούργημα, ἀφοὺ ἀκόμα σήμερα ἓνα μέρος τοῦ πολιτισμοῦ, τῶν ἠθῶν, τῶν ἐθίμων καὶ τῆς ἑλληνικῆς γλῶσσας, ὑπάρχουν στὴν Κάτω Ἰταλία…

ΑΙΣΧΥΛΟΣ

ΑΙΣΧΥΛΟΣ

Ελευσίνα

525 - 456 π. Χ.


ΣΟΦΟΣ ΕΙΝΑΙ ΟΠΟΙΟΣ ΞΕΡΕΙ ΤΑ ΧΡΗΣΙΜΑ ΟΧΙ
ΤΑ ΠΟΛΛΑ

ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΣ Ο ΑΒΔΗΡΙΤΗΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ

ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΣ Ο ΑΒΔΗΡΙΤΗΣ

Άβδηρα

470 ή 460 - περ. 370 π.Χ

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ ΚΑΙ Η ΖΩΗ

ΠΕΡΑΣΜΑ ΑΠ' ΑΥΤΗ. ΗΛΘΕΣ, ΕΙΔΕΣ ΚΑΙ
ΑΠΗΛΘΕΣ

ΑΙΣΩΠΟΣ

ΑΙΣΩΠΟΣ

Φρυγία

περ. 6ος αιώνας π.Χ.


ΠΟΛΛΟΙ ΥΠΟΣΧΟΝΤΑΙ ΜΕΓΑΛΑ, ΕΝΩ ΔΕ
ΜΠΟΡΟΥΝ ΟΥΤΕ ΤΟ ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ

ΠΛΑΤΩΝ

ΠΛΑΤΩΝ

Αθήνα

429 - 345 π.Χ.


ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗ ΦΥΣΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΟΧΟΣ
ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΤΟ ΑΡΣΕΝΙΚΟ

ΠΛΑΤΩΝ

ΠΛΑΤΩΝ

Αθήνα

429 - 345 π.Χ.


ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΟΥΣ ΣΟΦΟΥΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ
ΚΟΙΝΕΣ ΚΑΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΝΑ ΕΧΕΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΕ
ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ

ΠΛΑΤΩΝ

ΠΛΑΤΩΝ

Αθήνα

429 - 345 π.Χ.


ΤΟ ΣΠΕΡΜΑ ΕΚΚΡΙΝΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ
ΚΑΙ ΤΟΝ ΝΩΤΙΑΙΟ ΜΥΕΛΟ

ΠΛΑΤΩΝ

ΠΛΑΤΩΝ

Αθήνα

429 - 345 π.Χ.


ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΤΡΕΠΤΟ ΝΑ ΒΙΑΙΟΠΡΑΓΕΙ
ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΤΟΥ

ΠΛΑΤΩΝ

ΠΛΑΤΩΝ

Αθήνα

429 - 345 π.Χ.

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΑΝ ΜΕΝ ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΘΕΙ

ΟΡΘΩΣ, ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΕΥΓΕΝΙΚΟ ΚΑΙ ΗΜΕΡΟ
ΠΛΑΣΜΑ, ΑΝ ΟΜΩΣ ΔΕ ΛΑΒΕΙ ΑΡΚΕΤΗ ΚΑΙ
ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΜΟΡΦΩΣΗ, ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΑΓΡΙΟ
ΖΩΟ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ

Τα ἀθάνατα Δελφικά παραγγέλματα καὶ ὁ τελευταῖος χρησμός της Ἐπανόδου του Ἀπόλλωνα

Τα ἀθάνατα Δελφικά παραγγέλματα καὶ ὁ τελευταῖος χρησμός της Ἐπανόδου του Ἀπόλλωνα

Τα ἀθάνατα δελφικά παραγγέλματα εἶναι περισσότερο ἐπίκαιρα ἀπὸ ποτέ, ἀφοῦ ἄν τα γνωρίζαμε καὶ τα εἴχαμε ὡς τρόπο ζωῆς τίποτε ἀπὸ ὅλα αὐτὰ ποῦ ΜΑΣ ΕΚΑΝΑΝ δὲν θὰ εἶχε συμβεῖ.

Γιὰ αὐτὸ φρόντισαν πρῶτα νὰ μας κάνουν ἀγράμματους, ἀμαθεῖς, καὶ ἐξοργιστικούς ἀπέναντι σε ὅσους ἤθελαν νὰ μας μάθουν κάτι. Καλόν εἶναι νὰ στραφοῦμε ξανά στὴν φιλοσοφία τῶν προγόνων μας καὶ στοὺς θησαυρούς της Ὀρθοδοξίας, πιστέψτε το θὰ εἴμαστε πιὸ κερδισμένοι ἀπὸ το νὰ παρακολουθοῦμε τούρκικα σήριαλ στὴν νεοταξίτικη ψευτορωμαίικη τηλεόρασή μας.


α) Ἕπου Θεῶ …. νὰ ἀκολουθηθείς τον Θεό

β) Νόμω πείθου…. νὰ εἶσαι νομοταγής

γ) Θεούς σέβου… νὰ σέβεσαι τους Θεούς

δ) Γονεῖς σέβου… νὰ σέβεσαι τους γονεῖς σου

ε) Ἡττῶ ὑπέρ δικαίου... νὰ μάχεσαι γιὰ το δίκαιο , το καλό, το σωστό, το χρήσιμο

στ) Γνῶθι μαθών… νὰ ἀποκτᾶς γνώση , νὰ γνωρίζεις ἀπὸ τις ἐμπειρίες

ζ) Ἀκούσεις νόει… νὰ ἀντιλαμβάνεσαι με τα μάτια του νοῦ

η) Σ' αὐτὸν ἵσχε… νὰ συγκρατεῖς τον ἑαυτὸ σου αὐτοέλεγχος , αὐτοπειθαρχία

θ)Φρονεῖ θνητά… νὰ «σκέφτεσαι»ι πάντα ὡς θνητός

ι) Ἐσίαν τίμα… νὰ τιμάς το σπίτι σου

ια) Ἆρχε σε αὐτοῦ… νὰ ἐξουσιάζεις τον εὐατό σου αὐτοπειθαρχία


ιβ) Φίλοις βοήθει… τον φίλο πάντα νὰ βοηθᾶς

ιγ) Θυμοῦ κράτει… νὰ συγκρατᾶς τον θυμό σου αὐτοπειθαρχία

ιδ) Φρόνησιν ἀσκεῖ... νὰ καλλιεργεῖς το φρόνημά σου

ιε) Πρόνοιαν τίμα... νὰ ἐκτιμᾶς την βοήθεια ἀπὸ ὅπου προέρχεται

ιστ) Ὅρκῳ μὴ χρῷ… νὰ μὴν δίδεις ὅρκο

ιζ) Φιλίαν ἀγάπα… την φιλία νὰ ἐπιδιώκεις

ιη) Παιδείας ἀντέχου… νὰ ὑπομένεις τις δυσκολίες της μόρφωσης

ιθ) Δόξαν δίωκε… νὰ ἐπιδιώκεις (την δόξα ή) νὰ μάθεις διαφορετικές γνῶμες

κ) Σοφίαν ζήτει… νὰ εἶσαι φιλομαθής φίλος της σοφίας

κα) Καλόν το λέγε… νὰ λέγεις το ὀρθό, το δίκαιο, την ἀλήθεια

κβ) Ψέγε μηδένα… μήν κατακρίνεις κανένα

κγ) Ἐπαίνει ἀρετὴ… νὰ ἐπαινεῖς την ἀρετή

κδ) Πρᾶττε δίκαια… νὰ εἶσαι δίκαιος στὰ ἔργα σου

κε) Φίλοις εὐνόει… νὰ εὐνοεῖς τις προσπάθειες τῶν φίλων

κστ) Ἐχθροὺς ἀμύνου... νὰ ἀμύνεσαι πάντα ἀπὸ τους ἐχθρούς σου

κζ) εὐγένειαν ἀσκεῖ… νὰ εἶσαι εὐγενικός

κη) Κακίας ἀπέχου... νὰ ἀπέχεις ἀπὸ κακίες

κθ) Κοινός γίνου… νὰ εἶσαι κοινωνικός

λ) Ἴδια φύλαττε… νὰ προστατεύεις τα δικά σου

λα) Ἀλλοτρίων ἀπέχου... νὰ ἀπέχεις ἀπὸ κακίες, δολοπλοκίες

λβ) Εὔφημος ἴσθι… νὰ εἶσαι ἤπιος χαρακτῆρας

λγ) Ἄκουε πάντα… νὰ ἀκοῦς τα πάντα

λδ) Φιλῶ χαρίζου… νὰ εἶσαι πάντα διαθέσιμος στοὺς φίλους σου

λε) Χρόνου φείδου... νὰ ἐκμεταλλεύεσαι τον χρόνο

λστ) Ὅρα το μέλλον... νὰ σκέφτεσαι το μέλλον σου

λζ) Ὕβριν μίσει… νὰ εἶσαι ἐχθρὸς της ὕβρεως

λη) Ἱκέτας αἰδού… νὰ ἔχεις ἠθικούς φόβους, φραγμούς

λθ) Υἱούς παίδευε… νὰ δώσεις μόρφωση στὰ παιδιά σου στοὺς γιούς σου

μ) Ἔχουν χαρίζου… νὰ χαρίζεις

μα) Δόλου φοβοῦ… νὰ ἀμύνεσαι ἀπὸ δολοπλοκίες καὶ φαύλους ἀνθρώπους

μβ) Εὐλόγει πάντας… νὰ μιλᾶς με ὡραῖο τρόπο

μγ) Φιλόσοφος γίνου… νὰ ἐπιδιώκεις την σοφία καὶ νὰ γίνεις φίλος της

μδ) Ὅσια κρίνε… δίκαια νὰ κρίνεις

με) Γνοῦς πρᾶττε... νὰ γνωρίζεις αὐτὸ ποῦ κάνεις, αὐτογνωσία

μστ) Φόνου ἀπέχου... νὰ μὴν φονεύσεις

μζ) Εὔχου δυνατά… νὰ εὔχεσαι ἀληθινά ὄχι προσποιητά

μη) Σοφοῖς χρῷ… νὰ δίδεις την σοφία σου στοὺς συνανθρώπους σου

μθ) Ἦθος δοκίμαζε... νὰ κάνεις αὐτοκριτική νὰ εἶσαι ἠθικὸς

ν) Λαβών ἀπόδος… ὅταν λαμβάνεις νὰ δίνεις

να) Ὑφορώ μηδένα... κανέναν νὰ μὴν ὑποβλέπεις

νβ) Τέχνη χρῷ... νὰ δίνεις την τέχνη σου γιὰ χρήση

νγ) Ο μέλλεις δός… νὰ δίνεις φροντίδα σε ὅσους ἔχουν την ἀνάγκη, ἐθελοντισμός

νδ) Εὐεργεσίας τίμα... νὰ τιμάς ὅσους σε εὐεργετοῦν

νε) Φθόνει μηδενί... κανέναν μὴν φθονεῖς ζηλεύεις ἡ νὰ θέλεις το κακό του

νστ) Φυλακήν πρόσεχε…νὰ εἶσαι προσεχτικός καὶ νὰ ἀποφεύγεις την παρανομία

νζ) Ὁμοίοις χρῷ... τους ὅμοιους σου νὰ δίνεις

νη) Διαβολήν μίσει… νὰ μὴν εἶσαι κακός νὰ ἀποφεύγεις την μοχθηρία

νθ) Δικαίως κτῶ… ὅτι ἀποκτᾶς νὰ το κάνεις τίμια

ξ) Αγάθους τίμα... νὰ ἐκτιμᾶς τις καλές πράξεις των ἄλλων

ξα) Κριτήν γνῶθι… νὰ γνωρίζεις ἐκεῖνον πού θὰ σε κρίνει

ξβ) Γάμους κράτει... νὰ σέβεσαι τον γάμο σου

ξγ) Τύχην νόμιζε… νὰ ἔχεις ὑπ ὄψιν το τυχαῖο ποῦ θὰ συμβεῖ πρόληψη

ξδ) Ἐγγύην φεῦγε... μὴν ἐγγυᾶσαι εὔκολα γιὰ κάτι ἡ κάποιον

ξε) Πᾶσι διαλέγου... νὰ μιλᾶς σε ὅλοις

ξστ) Ἐλπίδα αἴνει... νὰ δοξάζεις την ἐλπίδα

ξζ) Δαπανῶν ἄρχου... νὰ μὴν ὑπερβάλεις στὶς δαπάνες σου, ὄχι σπάταλος

ξη) Κτώμενος ἤδου… νὰ εὐχαριστιέσαι ὅταν ἀποκτᾶς με δίκαιο τρόπο

ξθ) Αἰσχύνην σέβου... αὐτοσεβασμός

ο) Χάριν ἐκτελεῖ... νὰ κάνεις χάρες με σύνεση

οα) Εὐτυχίαν εὔχου... νὰ εὐτυχεῖς νὰ βλέπεις θετικά την πορεία σου, αἰσιοδοξία

οβ) Τύχην στέργε… νὰ συμφωνεῖς με την τύχη σου

ογ) Ἀκούων ὅρα… ὅταν ἀκοῦς νὰ βλέπεις

οδ) Ἐργάζου κτητά… ὅταν ἐργάζεσαι ἀποκτᾶς ἐργατικότητα

οε) Ἔριν μίσει… νὰ μισεῖς τις φιλονικίες

οστ) Ὄνειδος ἔχθαιρε... νὰ ἐχθρεύεσαι την κατάκριση

οζ) Γλῶσσαν ἴσχε... νὰ συγκρατεῖς την γλῶσσα σου

οη) Ὕβριν ἀμύνου… νὰ μὴν ὑβρίζεις

οθ) Κρίνε δίκαια... νὰ εἶσαι δίκαιος στὴν κριτική σου


π) Χρώ χρήμασι... με σύνεση νὰ χρησιμοποιεῖς τα χρήματά σου ὄχι σπατάλες

πα) Ἀδωροδόκητος δοκίμαζε... νὰ μὴν δωροδοκεῖσαι - δωροδοκεῖς γιὰ προσωπικά ὀφέλη

πβ) Αἰτιῶ παρόντα… νὰ αἰτιολογεῖς ὅσα σου συμβαίνουν

πγ) Λέγε εἰδώς… νὰ διακρίνεις την ὁμιλία σου

πδ) Βίας μὴ ἔχου... νὰ ἀποφεύγεις νὰ εἶσαι βίαιος

πε) Ἀλύπως βίου... νὰ ἐπιδιώκεις νὰ ζεῖς χωρίς λῦπες

πστ) Ὁμιλεῖ πράως... νὰ εἶσαι ἤρεμος στὴν ὁμιλία

πζ) Φιλοφρόνει πᾶσιν... ὅλους νὰ τους ἀγαπᾶς

πη) Υἱοῖς μὴ καταθάρρει... μήν ἀποκαρδιώνεις τα παιδιά σου

πθ) Γλύττης ἆρχε... νὰ κυριαρχεῖς στὴν γλῶσσα σου

S) Σ' αὐτὸν εὖ ποιεῖ... νὰ κάνεις ὅτι καλύτερο διὰ τον εὐατό σου

Sα) Εὐπροσήγορος γίνου… νὰ παρηγορεῖς

Sβ) Ἀποκρίνουν ἐν καιρῷ… νὰ ἀφήνεις περιθώρια χρόνου πρὶν ἀποφασίσεις ὁριστικά

Sδ) Πρᾶττε ἀμετανοήτως... διὰ καλές πράξεις νὰ μὴν μετανιώνεις

Sε) Ἁμαρτάνων μετανόει... νὰ μετανοεῖς γιὰ τις ἀνομίες σου

Sστ) Ὀφθαλμοῦ κράτει... νὰ ἐλέγχεις ὅτι βλέπεις, ὄχι ἡδονοβλεψίες

Sζ) Βολεύου χρήσιμα... με καλό τρόπο νὰ ἐπιβιώνεις

Sη) Ἐπιτέλει συντόμως... νὰ πληρώνεις ἀμέσως

Sθ) Φιλίαν φύλαττε... νὰ κρατᾶς καὶ διαφυλάτεις την φιλία σου

ρ) Εὐγνώμων γίνου... νὰ εὐγνωμονεῖς τους εὐεργέτας σου

ρα) Ὁμόνοιαν δίωκε... νὰ ἐπιδιώκεις την ὁμόνοια

ρβ) Ἄρρητα μὴ λέγε... τα μυστικά μὴν ἀποκαλύπτεις προδίδεις

ργ) Το κρατοῦν φοβοῦ… νὰ σέβεσαι τον ἀνώτερο

ρδ) Καιρόν προσδέχου... νὰ δέχεσαι τον χρόνο

ρε) Ἔχθρας διάλυε… νὰ διαλύεις ἐχθρότητες

ρστ) Γῆρας προσδέχου... νὰ δέχεσαι τα γηρατειά

ρζ) Ἐπὶ ρώμη μή καυχῶ… μὴ καυχιέσαι γιὰ τὴ δύναμη σου

ρη) Εὐφημίαν ἀσκεῖ… νὰ ἔχεις τιμή στὴν κοινωνία

ρθ) Ἀπέχθειαν φεῦγε... την κακία νὰ ἀποφεύγεις

ρι) Πλούτη δικαίως... νὰ πλουτίζεις με δίκαιο τρόπο

ρια) Δόξαν μὴ λεῖπε… νὰ μὴν ὑποτιμᾶς την δόξα

ριβ) Κακίαν μίσει… την κακία νὰ ἀποφεύγεις

ριγ) Κινδύνευε φρονύμως… με σύνεση καὶ λογική νὰ κινδυνεύεις

ριδ) Χρησμούς θαύμασε… νὰ ἐκτιμᾶς τους χρησμούς ποῦ σου δίνουν

ριε) Οὖς τρέφεις ἀγάπα... νὰ ἀγαπᾶς την οἰκογένειά σου

ριστ) Ἀπόντι μὴ μάχου... τον ἀπόντα μὴ μάχεσαι μὴν κακολογεῖς

ριζ) Πρεσβύτερον αἱδοῦ… νὰ σέβεσαι τον ἀνωτέρω σε ἡλικία βαθμό

ριη) Νεώτερον δίδασκε… νὰ μεταδίδεις την γνώση στοὺς νεότερους εἰς την ἡλικία

ριθ) Πλούτῳ ἀπίστει… μὴν ἔχεις «θεό» τον πλοῦτο

ρκ) Σε αὐτὸν αἰδοῦ... νὰ εἶσαι σεμνός ὄχι δοῦλος τῶν παθών σου

ρκα) Μὴ ἆρχε ὑβρίζων... μήν διακατέχεσαι ἀπὸ ὕβρεις

ρκβ) Προγόνου στεφάνου... νὰ τιμάς τους προγόνους σου

ρκγ) Ἐπὶ νεκρω μὴ γέλα... νὰ σέβεσαι τους νεκρούς

ρκδ) Ἀτυχούντι συνάχθου... ἑνωμένος με ἄτυχο νὰ εἶσαι, νὰ παίρνεις το μέρος του ἀδυνάτου

ρκε) Χαρίζου ευλαβώς… λογικά και με σέβας να χαρίζεις

ρκστ) Ἐξ' εὐγενῶν γέννα… νὰ προσπαθεῖς νὰ συγγενεύσεις με καλούς ἀνθρώπους

ρκζ) Ἐπαγγέλου μηδενί… μὴ διατάζεις κανένα

ρκη) Τύχη μὴ πίστευε… μὴν εἶσαι ἕρμαιο της τύχης σου τυχοδιώκτης

ρκθ) Τελεύτα ἄλυπος… νὰ ἐπιβιώνεις χωρίς λῦπες

ρκλ) Μέτρον ἄριστον… ὅτι κάνεις νὰ το κάνεις με μέτρο ἄνευ ἀκροτήτων

ρλα) Ἀδικείαν μίσει... νὰ μισεῖς την ἀδικία

ρλβ) Εὐσέβειαν φύλαττε... νὰ εἶσαι εὐσεβής

ρλγ) Ἡδονῆς κραττεῖν... νὰ μή εἶσαι ἡδονολάτρης, ἠθικοί φραγμοί ὅρια αὐτοέλεγχος

ρλδ) Βίαν μηδέν πράττειν… νὰ μὴ εἶσαι ὑπερβολικά βίαιος σε τίποτα

ρλε) Τέκνα παιδεύειν… μάθε στὰ παιδιά σου την ἀληθινή ζωή ἀπὸ νωρίς

ρλστ) Μὴ θρασύνου… νὰ μὴ ν εἶσαι θρασύς

ρλζ) Νόμοις πείθου… νὰ εἶσαι νομοταγής πολίτης

ρλη) Μελέτει το πᾶν… νὰ μελετᾶς τα πάντα

ρλθ) Γαμεῖν μέλλον καιρόν γνῶθι… νὰ παντρεύεσαι την κατάλληλη στιγμή

ρμ) Μὴ ἐπὶ παντί λύπου… μὴν λυπᾶσαι γιὰ κάθε τι

ρμα) Πίνων αρμόζες… ὅταν πίνεις νὰ εἶσαι συγκρατημένος , ἡ μέθη εἶναι ὕβρη

ρμβ) Πέρας ἐπιτελεῖ μὴ ἀποδειλιῶν... μὴν διστάζεις νὰ τελειώσεις ὅτι ἄρχισες

ρμγ) Το συμφέρον θηρώ... νὰ κυνηγᾶς το καλό σου

ρμδ) Θνῆσκε ὑπὲρ Πατρίδος... νὰ πεθαίνεις διὰ την πατρίδα σου ὅταν χρειασθεῖ

ρμε) Τῷ βίῳ μάχου... ἡ ζωή εἶναι διαρκής ἀγῶνας μάχη

ρμστ) Εὖ πάσχε θνητός... νὰ ὑπομένεις ὅτι συμβεῖ, εἶσαι θνητός

ρμζ) Παῖς ὤν κόσμιος ἴσθι, ἡβῶν εγκρατής ,μέσος δίκαιος, πρεσβύτερος σοφός…

παιδί νὰ εἶσαι κόσμιος, ἔφηβος ἐγκρατής ,ἄνδρας δίκαιος, γέροντας σοφός


Ο τελευταῖος χρησμός ποῦ δόθηκε ἀπὸ το Μαντεῖο των Δελφῶν, διά στόματος Πυθίας,μιλᾶ γιὰ την ἐπανόδῳ καὶ την ἐξαπλώση του Ἑλληνικοῦ Πνεύματος..

«Έστ' ἦμαρ ὅτε Φοῖβος πάλιν ἐλεύσεται καί ἐς ἀεί ἔσεται».

Δηλαδή:
«Θὰ ἔρθει ἡμέρα ποὺ ὁ Φοῖβος (Ἀπόλλων) θὰ ἐπιστρέψει καὶ θὰ μείνει γιὰ πάντα». -

Ὁ ἄγνωστος Ἱαπετός

Ὁ ἄγνωστος Ἱαπετός

Ὁ Ἱαπετός ἦταν ἕνας ἀπὸ τους ἕξι γηραιότερους Τιτᾶνες, γιὸς του Οὐρανοῦ καὶ της Γαίας. Σύμφωνα με την μυθολογία (Ἡσίοδος «Θεογονία») ὁ Οὐρανός κάθε βράδυ κατέβαινε στὴν γῆ καὶ ζευγάρωνε με την Γαῖα, ἀλλὰ ὅλως παραδόξως μισοῦσε τους ἀπογόνους τους ὁποίους ἔτικτε ἡ σύντροφός του.

Ἔτσι κάποια στιγμή ἄρχισε νὰ φυλακίζει τους νεότερους ἐξ’ αἰτῶν στὰ Τάρταρα, γεγονός ποῦ προξένησε πόνο καὶ ὀργὴ στὴν Γαῖα, ἡ ὁποία ἀφοῦ κατασκεύασε δρεπάνι ἀπὸ πυριτόλιθο ζήτησε ἀπὸ τους γιούς της νὰ εὐνουχίσουν τον Οὐρανό καὶ νὰ πετάξουν τα γεννητικά του ὄργανα στὴν θάλασσα.

Ὁ Κρόνος ὡς πλέον φιλόδοξος ἀποδέχθηκε την παράκληση της μητέρας του καὶ μαζί με τα ἀδέρφια του συνωμότησαν ἐναντίον του πατέρα τους, προετοιμάζοντας ἐνέδρα, ἐνῶ ἐπρόκειτο νὰ ξαπλώσει με τὴ Γαῖα. Συγκεκριμένα ὁ Ἱαπετός, ὁ Κρεῖος (ἡ Κριός) ὁ Κοίος καὶ ο Ὑπερίων τοποθετήθηκαν στὶς τέσσερις γωνίες του κόσμου, ὅπου ἀφοῦ συνέλαβαν τον Οὐρανό, τον ἀκινητοποίησαν, ἐνῶ ὁ Κρόνος κρυμμένος στὸ κέντρο, τον εὐνούχισε με το δρεπάνι καὶ πέταξε τα γεννητικά του ὄργανα στὴν θάλασσα. Ἀπὸ το αἷμα ποῦ διασκορπίσθηκε στὴν γῆ, γεννήθηκαν οἱ Γίγαντες, οἱ Ἐρινύες, οἱ Μελιάδες (Νύμφες) καὶ οἱ Τελχίνες (δαίμονες) ἐνῶ ἀπὸ τους ὄρχεις του ποῦ ἔπεσαν στὴν θάλασσα γεννήθηκε ἡ Ἀφροδίτη.

Σε αὐτὸν τον μῦθο, ὁ Ἱαπετός καὶ οἱ τρεῖς ἀδελφοί ἀντιπροσωπεύουν τους τέσσερεις κοσμικούς πυλῶνες ποῦ ἐμφανίζονται στὴν Κοσμογονία καὶ οἱ ὁποῖοι τηροῦν χωριστά τον οὐρανὸ ἀπὸ την γῆ. Ὁ Ἱαπετός χωρίς ἀμφιβολία ἦταν ὁ πυλῶνας της Δύσης, θέση την ὁποία ἀργότερα ἀνέλαβε ὁ γιὸς του Ἄτλαντας.

Ὁ Ἱαπετός μπορεῖ ἐπίσης νὰ θεωρηθεῖ ὡς ὁ Τιτάνας θεός της «θνητῆς ζωῆς». Ὄντως, οἱ γιοὶ του Προμηθέας καὶ Ἐπιμηθέας ἐμφανίζονται ὡς δημιουργοί της ἀνθρωπότητας καὶ ἄλλων θνητῶν πλασμάτων.

Οἱ Τιτᾶνες τελικά καθαιρέθηκαν ἀπὸ το Δία καὶ ρίχθηκαν στὸ λάκκο των Ταρτάρων, τα ὁποία ὁ Ἡσίοδος περιγράφει ὡς κενό το ὁποῖο βρίσκεται κάτω ἀπὸ τα θεμέλια του σύμπαντος, ὅπου γῆ, οὐρανός καὶ θάλασσα ἔχουν τις ρίζες τους. Σε αὐτὸ το σημεῖο ἀπὸ κοσμολογικῆς ἀπόψεως, οἱ Τιτᾶνες μετετράπησαν ἀπὸ κάτοχοι του οὐρανοῦ, σε κάτοχοι ὁλόκληρου του Κόσμου. Σύμφωνα με τον Πίνδαρο καὶ τον Αἰσχύλο (στὸ χαμένο ἔργο Προμηθέας Ἀδέσμευτος) οἱ Τιτᾶνες τελικά ἀπελευθερώθηκαν ἀπὸ τον λάκκο μετά ἀπὸ ἐπιείκεια του Δία.


Σύμφωνα με τον Ἀπολλόδωρο ὁ Ἱαπετός παντρεύτηκε την Ἀσία (κόρη του ἀδελφοῦ του Ὠκεανοῦ) ἡ ὁποία γέννησε τον Ἄτλαντα, τον Προμηθέα, τον Ἐπιμηθέα καὶ τον Μενοίτιο ὁ ὁποῖος σφαγιάσθηκε ἀπὸ τον Δία, κατά τον πόλεμο ἐναντίον τῶν Τιτάνων καὶ πετάχτηκε στὰ Τάρταρα. Ἄλλες ἀναφορές θέλουν ὡς σύζυγο του Ἱαπετού την Κλυμένη ἡ ὁποία ἦταν ἐπίσης κόρη του Ὠκεανοῦ, ἐνῶ ἄλλες ἀναφέρουν ὡς συζύγους την Τηθίδα, την Ἀσοπίδα καὶ την Λιβύη

Ὁ εὐνουχισμός του Οὐρανοῦ ἀπὸ τον Κρόνο_τοιχογραφία των Giorgio Vasari & Cristofano Gherardi_1560 _Sala di Cosimo I_Palazzo Vecchio

Ὁ Ὑγίνος ὁ ὁποῖος συγχέει τους Τιτᾶνες με τους Γίγαντες, ἐντάσσει τον Ἱαπετό στοὺς Γίγαντες καὶ τον θεωρεῖ γιό του Τάρταρου. Σύμφωνα με τον Ὅμηρο ὁ Ἱαπετός φυλακίστηκε μαζί με τον Κρόνο στὰ Τάρταρα καὶ ὅ Σίλιος ὁ Ἰταλικός το συσχετίζει με το γεγονός ὅτι ἐτάφη στὴν Ἱναρίμη (σημερινή νῆσος Ἵσκια στὴν Ἰταλία). Ὄντας πατέρας του Προμηθέα, θεωρεῖτο ἀπὸ τους ἀρχαίους Ἕλληνες ὡς πρόγονος του ἀνθρώπινου γένους. Οἱ ἀπόγονοί του Προμηθέας, Ἄτλαντας κ.ά πολλές φορές ἀναφέρονται με τα πατρωνυμικά τους ὀνόματα ὡς Ἱαπετίδαι, ἡ Ἱαπετονίδαι. (Ἡσιόδου «Θεογονία» 528, Ὀβίδιος «Μεταμορφώσεις» iv 631, Πινδάρου «Ὠδές» ix 59).

Ὁ Ἱαπετός ἴσως ὑπῆρξε ὁ Τιτᾶνας ὁ ὁποῖος ἦταν ὑπεύθυνος νὰ ἀποδίδει στοὺς θνητούς την πεπερασμένη μοῖρα τους. Ὅπως οἱ ἀδελφοί του, ἦταν ὁ θεός του χρόνου, ὁ μεγάλος θόλος του οὐρανοῦ ποῦ μετροῦσε τον χρόνο. Περιγράφεται δὲ ἀπὸ τον Ὅμηρο ὡς ἕνας ἀπὸ τους πλέον καταστροφικούς Τιτᾶνες, καθήμενος δίπλα στὸν Κρόνο στὰ βάθη του λάκκου Τάρταρου.

Στόν Ἱαπετό καὶ την Κλυμένη θὰ μποροῦσαν νὰ ἀποδοθοῦν πολλές θεϊκές ἁρμοδιότητες. Ὡς θεός της θνησιμότητας, ὁ Ἱαπετός εἶναι «μέσο διάτρησης» (ἀπὸ την λέξη ἱαπτώ) ἡ ὁ θεός του βίαιου θανάτου. Ἡ σύζυγός του Κλυμένη, ὑπὸ αὐτὴν την ἐννοίᾳ, θὰ ἦταν μία Χθόνια θεά (Κάτω Κόσμου) καὶ πράγματι ἡ ἀρσενική μορφή του ὀνόματός της «Κλύμενος» συνήθως ἀναφέρεται ὡς εὐφημιστικός τίτλος του θεοῦ Ἄδη.

Ὁ Ἱαπετός καὶ ἡ Κλυμένη θὰ μποροῦσαν νὰ εἶναι θεοί της κατασκευῆς. Ἡ ὀνομασία Ἱαπετός ἡ διατρυπῶν, ἐπὶ παραδείγματι παραπέμπει σε δόρυ, ἕνα ἀντικείμενο ποῦ κατασκευάζεται. Ἡ Κλυμένη ἀπὸ την ἄλλῃ πλευρά, μοιράζεται το ὄνομα της με τον τεχνίτη – θεό Ἥφαιστο, ὁ ὁποῖος εἶχε το προσωνύμιο Κλύμενος στὴν ὁμηρική ποίηση.

Οἵ δυνάμεις της θνησιμότητας καὶ δεξιοτεχνίας, ἐμφανίζονται στοὺς χαρακτῆρες τῶν γιῶν του

Ἱαπετού, τους Προμηθέα καὶ Ἑπιμηθέα, θεότητες οἱ ὁποῖοι δημιούργησαν τα θνητά πλάσματα ἀπὸ πηλό.

Οἱ γιοὶ του Ἱαπετοῦ περιγράφονται ὡς διαθέτοντες ὁρισμένα ἀπὸ τα χειρότερα ἀνθρώπινα γνωρίσματα: σε διανοητικό ἐπίπεδο, ὁ Προμηθέας εἶναι ὑπερβολικά πονηρός καὶ πανοῦργος, ὁ Ἐπιμηθέας εἶναι ἄδολος καὶ ἀνόητος, ὁ Ἄτλας ὑπερβολικά τολμηρός καὶ ἀλαζονικός καὶ ο Μενοίτιος ἐπιρρεπής σε παρορμητικές καὶ βίαιες ἐνέργειες, ἐλαττώματα τα ὁποία τους ὁδήγησαν στὸν ἀφανισμό. Ὁ Ἱαπετός καὶ ἡ οἰκογένειά του θεωρήθηκαν πρόγονοι της ἀνθρωπότητας, ἡ ὁποία κληρονόμησε τις χειρότερες ἰδιότητες τῶν τεσσάρων γιῶν: κομπασμό, ραδιουργία, βλακεία, ὑπερβολική τόλμη καὶ βία.

Τέλος ὁ Ἱαπετός ἴσως ταυτίζεται με τον Κευθώνυμο, ἕναν μυστηριώδη δαίμονα του Κάτω Κόσμου, ποῦ κατονομάζεται ὡς πατέρας του Μενοίτη, βοσκοῦ του Ἄδη. Εἶναι λογικό λοιπόν νὰ ὑποθέσουμε ὅτι ὁ Μενοίτης ταυτίζεται με τον γιὸ του Ἱαπετού, τον Μενοίτιο.

Το ὄνομα του δόθηκε στὸν τρίτο μεγαλύτερο φυσικό δορυφόρο του πλανήτη Κρόνου καὶ ἑνδέκατο κατά σειρά μεγέθους, δορυφόρο του ἡλιακοῦ συστήματος.

Πηγές – βιβλιογραφία

theoi.com

Ὁμήρου «Ἰλιάδα»

Ἡσιόδου «Θεογονία»

Πινδάρου «Ὠδές»

Ἀπολλόδωρου «Βιβλιοθήκη»

Παυσανία «Περιγραφή της Ἑλλάδας»

Διόδωρου Σικελιώτη «Ἱστορική Βιβλιοθήκη»

Ὑγίνου «Θρῦλοι» – Λατινική Μυθολογία

Βιργιλίου «Γεωργικά»

Βαλέριου Φλάκκου «Ἀργοναυτικά»

Στάτιου «Θηβαΐδα»
Νόννου «Διονυσιακά»

Ὁ Ἀπόλλωνας ἡ Φοῖβος, ὁ αἰώνιος ἔφηβος ...Θὰ ἔρθει πάλι Καὶ θὰ μείνει γιὰ πάντα

Ὁ Ἀπόλλωνας ἡ Φοῖβος, ὁ αἰώνιος ἔφηβος ...Θὰ ἔρθει πάλι Καὶ θὰ μείνει γιὰ πάντα

Ὁ τελευταῖος χρησμός της Πυθίας Νικάνδρας ἦταν:

Ἔστ ἦμαρ ὅτε Φοῖβος

πάλιν ἐλεύσεται

καὶ ἐς ἀεί ἔσεται!

Μετάφραση

Θὰ ἔρθη μέρα ποῦ ὁ Ἀπόλλων

Θὰ ἔρθει πάλι

Καὶ θὰ μείνει γιὰ πάντα.

Ἀναμφίβολα ὁ Ἀπόλλων εἶναι ὁ ἑλληνικότερος τῶν θεῶν. Ὅπως πολύ σωστά ἐπισημαίνουν σύγχρονοι μελετητές της ἑλληνικής θρησκείας,...

τοῦτος ὁ θεός ἀντιπροσωπεύει τὴ νέα ἔκφραση θρησκευτικῆς γνώσης γιὰ τον κόσμο καὶ την ἀνθρώπινη ὕπαρξη, πράγματα πέρα γιὰ πέρα ἑλληνικά καὶ ἀνεπανάληπτα. Ὁ Ἀπόλλων εἶναι ὁ ὄμορφος, ὁ εὐγενικός θεός του φωτός καὶ του ἥλιου. Ἡ προσωνυμία Φοῖβος (ὁ «φωτεινός») ἐκφράζει αὐτὴ την πτυχή του χαρακτῆρα του. Ἐπιπλέον, ἡ γνώση, ἡ ἀλήθεια, ἡ δικαιοσύνη καὶ ἡ ἁγνότητα βρίσκονται κάτω ἀπὸ την προστασία του. Δὲν θὰ ἀποτελοῦσε ὑπερβολή, ἄν λέγαμε πῶς η πνευματική δύναμη, ποῦ ὁ Ἀπόλλων ἐνσαρκώνει, εἶναι το θεμέλιο του δυτικοῦ πολιτισμοῦ.

Ἡ λατρεία του Ἀπόλλωνα, ἀπαντᾶ σε ὁλόκληρο τον ἑλληνόφωνο κόσμο: ἀπὸ τὴ Σικελία στὴ Δύση μέχρι τον Φάση ποταμό στὸν Εὔξεινο Πόντο. Στὸν θεό αὐτό ἀνήκουν οἱ πρῶτοι ναοί καὶ τα λατρευτικά ἀγάλματα, καὶ ἀπὸ τον θεό αὐτὸν προέρχονται τα θεοφορικά ὀνόματα Ἀπολλώνιος, Ἀπολλόδωρος, Ἀπολλοφάνης κ.ά.

Ἀπὸ τα τεμένη του Ἀπόλλωνα το σπουδαιότερο εἶναι οἱ Δελφοί – το «κέντρο του κόσμου», ὁ «ὀμφαλός της γῆς». Στοὺς Δελφούς χαράχτηκε ἡ περιβόητη ρήση «Γνῶθι σεαυτόν», το ἀνωτάτῳ ἀπολλώνιο δίδαγμα. Γιὰ πολλούς αἰῶνες τοῦτο το Δελφικό μαντεῖο εἶναι ἡ ζωτική δύναμη ὁλόκληρου του Ἑλληνισμοῦ. Ὁ Ἀπόλλωνας εἶναι ὁ Θεός του φωτός, ὁ Θεός της μαντικῆς τέχνης καὶ τῶν ὁραμάτων, της μουσικῆς, τῶν τραγουδιῶν καὶ της ποίησης (προστάτης τῶν καλῶν τεχνῶν), ὁ αἰώνιος ἔφηβος. Ἀκόμη εἶναι ὁ Θεός της θεραπείας ἀλλὰ ἐπειδή πολύ συχνά στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα ὅποιος εἶναι ἱκανὸς γιὰ το καλύτερο, εἶναι ἱκανὸς καὶ γιὰ το χειρότερο, ὁ Ἀπόλλωνας εἶναι ὁ θεός της πανούκλας καὶ τῶν ἀρρωστιῶν.

Ὁ Ἀπόλλωνας ἡ πολύ συχνά ὀνομαζόμενος με το γνωστότερο προσωνύμιο του, Φοῖβος, εἶναι ὁ δίδυμος ἀδελφὸς της Θεάς Ἄρτεμις. Πατέρας του εἶναι ὁ Δίας καὶ μητέρα του ἡ Λητώ μία ἐκ τῶν τιτάνων ποῦ ἡ σεμνότητα καί ἡ μετριοφροσύνη την ἀντιπροσώπευαν πλήρως. Γιὰ πολλούς ἡ Λητώ ἀντιπροσωπεύει το σκοτάδι κατ’ ἄλλους πάλι το φῶς της ἡμέρας. Ὁ Δίας σε μία ἀπὸ τις πολλές ἀπιστίες του στὴν ᾞρα, ἐρωτεύτηκε την Λητώ καὶ ἔσμιξε μαζί της. Μήν μπορῶντας ἡ ᾞρα νὰ τιμωρήσει τον ἄπιστο σύζυγό της, στράφηκε στὴ Λητώ μὴν ἀφήνοντάς την νὰ γεννήσει. Ἡ Λητώ, ἐτοιμόγεννη γυρνοῦσε ἀπὸ μέρος σε μέρος ψάχνοντας τον κατάλληλο τόπο γιὰ νὰ φέρει στὸ φῶς τα παιδιά της, ὅμως καμία γῆ δὲν την φιλοξενοῦσε ἀπὸ τον φόβο γιὰ την ὀργὴ της Ἥρας ποὺ θὰ ἔπεφτε πάνω της. Ὕστερά ἀπὸ καιρό, βρέθηκε το κατάλληλο μέρος γιὰ την Λητώ, ἦταν ἕνα πλεούμενο ξερονήσι το ὁποῖο φανέρωσε ὁ Ποσειδῶνας, καὶ το ὁποῖο δὲν φοβόταν την ὀργὴ της Ἥρας. Το νησί ἦταν ἄγονο καὶ δὲν προσφερόταν οὔτε γιὰ καλλιέργεια, οὔτε γιὰ κτηνοτροφική δραστηριότητα, ἔτσι δὲν εἶχε νὰ χάσει τίποτα ὅταν ἡ ὀργὴ της βασίλισσας τῶν Θεῶν θὰ ἔπεφτε πάνω του. Το ὄνομα του ἀρχικά ἦταν Ὀρτυγία καὶ σήμαινε γῆ των ὀρτυκιῶν στὴ συνέχεια ὅμως μετά την γέννηση του Ἀπόλλωνα καὶ ἀφοῦ ὁ Θεός το στερέωσε με τέσσερις πασσάλους στὸ βυθό, το ὀνόμασε Δῆλο (Φωτεινό). Το μέρος εἶχε βρεθεῖ γιὰ την γέννηση τὠν θεῶν, παρόλα αὐτά ὅμως ἡ Λητώ δὲν μποροῦσε νὰ γεννήσει τους θεούς, ἀφοῦ ἡ Ἤρα, κράταγε στὸν Ὄλυμπο την Εἰλειθυία, την θεά τῶν αἴσιων τοκετῶν. Ἡ Δήμητρα, ἡ Ἀθηνᾶ καὶ ἡ Ἀφροδίτη ἔσπευσαν σε βοήθεια της σπαράζουσας τιτάνιδας ὅμως ἦταν ἀδύνατο νὰ γεννήσει ἡ Λητώ παρά την παρουσία τους, χωρίς την συγκατάθεση της Ἥρας. Τότε οἱ θεές ἔστειλαν την Ἴριδα στὴν Ἥρα γιὰ νὰ την πείσει, προσφέροντάς της καὶ ἕνα περίτεχνο περιδέραιο κατασκευασμένο ἀπὸ τον Ἥφαιστο. Ἡ ᾞρα το δέχτηκε καὶ ἠρέμησε, ἀφήνοντας την Εἰλειθυία νὰ πάει στὴ Δῆλο. Μετά ἀπὸ την τεράστια ταλαιπωρία της ἡ Λητώ κατάφερε νὰ γέννηση, πρῶτα την Ἄρτεμη καὶ μετά τον Ἀπόλλωνα.

Χαρακτηριστικό της γέννησης του Ἀπόλλωνα, ἐκτὸς της μεγάλης ταλαιπωρίας της μητέρας του, ἦταν ὅτι δὲν βύζαξε καθώς ἀμέσως ἡ Θέμιδα ἔσταξε στὸ στόμα του μερικές σταγόνες ἀπὸ νέκταρ καὶ ἀμβροσία καὶ το βρέφος ἄρχισε νὰ μεγαλώνει με ἐκπληκτικό ρυθμό. Μέσα σε λίγη ὥρα πῆρε την ὁριστική του μορφή, μία πανέμορφη ὄψη καὶ ἔγινε ὁ Θεός ποῦ ἀντάξιός του σε ὀμορφιά δὲν ὑπῆρχε. Δικαίως οἱ θεές τον χάζευαν νὰ κάνει τα πρῶτα του βήματα πάνω στὸ νησί, το ὁποῖο ἄφησε σε λίγο ταξιδεύοντας γιὰ τον Ὄλυμπο ὅπου στήθηκε μεγάλη γιορτή γιὰ χάρη του, στὴν ὁποία ἔπαιζε την λύρα ποῦ μόλις του εἶχε χαρίσει ὁ πατέρας του καὶ δὲν την ἀποχωρίστηκε ποτέ. Ἕνα ἀπὸ τα κατορθώματα του Ἀπόλλωνα ἦταν ὅτι κατάφερε νὰ σκοτώσει στούς Δελφούς, τον Δράκοντα Πύθωνα. Το τέρας αὐτὸ εἶχε δέκα χέρια καὶ τέσσερα μάτια καὶ κυνηγοῦσε την Λητώ μὴν ἀφήνοντας την νὰ γεννήσει. Ἀφοῦ γέννησε πῆγε στοὺς Δελφούς καὶ ἐκεῖ κατάστρεφε τα πάντα καὶ σκότωνε τους ἀνθρώπους. Ἀφοῦ το σκότωσε ὁ Ἀπόλλωνας, γιὰ νὰ τον τιμήσουν οἱ κάτοικοι, ἔχτισαν μαντεῖο πρὸς τιμή του καὶ θέσπισαν τα Πύθια (ἀγῶνες πρὸς τιμή του Ἀπόλλωνα). Το μαντεῖο αὐτὸ ἦταν το σημαντικότερο της ἀρχαιότητας καὶ σε αὐτὸ κατέφευγαν ἀπὸ ὅλη την Ἑλλάδα ὅσοι ἀναζητοῦσαν κάποιο χρησμό. Ἐκεῖ, ἡ Πυθία καθήμενη πάνω στὸν ἱερὸ τρίποδα καὶ μασῶντας φύλλα δάφνης ἔδινε τους διφορούμενους χρησμούς της. Χωρίς ἀμφιβολία ὁ Ἀπόλλωνας εἶναι ὁ πιὸ ὄμορφος σε θεούς καὶ ἀνθρώπους. Το ὑπέροχο σῶμα του, το καλογυμνασμένο, ἁρμονικό, ἄτριχο κορμί του καὶ τα πάρα πολύ ὄμορφα χαρακτηριστικά του προσώπου του, με τα γαλανά του μάτια καὶ τις μικρές ξανθές του μποῦκλες θὰ τα ζήλευε ὁ καθένας. Παρόλα αὐτὰ ὅμως, παρά την ὀμορφιά του, δὲν ἔχει τις ἐρωτικές ἐπιτυχίες ποῦ ἀναμένουμε. Οἱ γυναῖκες ὄχι μόνο δὲν γοητεύονται ἀπὸ τον Θεό ἀλλὰ τρέχουν μακριά του μὴ θέλοντας νὰ ἔρθουν σε ἐπαφῆ μαζί του. Ἔτσι ὅταν ἐρωτεύτηκε την Δάφνη, την κόρη του θεοῦ ποταμοῦ Πηνειού της Θεσσαλίας αὐτή ἔτρεχε μακριά στὸ δάσος μὴ θέλοντας νὰ τον παντρευτεῖ.

Πέρασαν μερόνυχτα με τον Θεό νὰ την κυνηγάει καὶ νὰ καταφέρνει τελικά νὰ την πλησιάσει ἀρκετὰ, ὅμως τότε ἡ Νύμφη παρακάλεσε τον πατέρα της νὰ την σώσει καὶ ἐκεῖνος την λυπήθηκε καὶ την μεταμόρφωσε στὸ ὁμώνυμο φυτό. Βλέποντάς την ὁ Ἀπόλλωνας τότε ἀπογοητευμένος καὶ ἀπαρηγόρητος ποῦ δέν κατάφερε νὰ ἑνωθεῖ μαζί της, ἀγκάλιασε το δέντρο ποῦ κάποτε ἦταν το σῶμα της κοπέλας, ἔκοψε ἕνα κλαδί με φύλλα της ποὺ κάποτε ἦταν τα μαλλιά της καὶ το φόρεσε στὸ κεφάλι του οἰκιζόμενος πῶς ἔκτοτε θὰ την εἶχε πάντα μαζί του καὶ ἡ Δάφνη ἔγινε το ἱερὸ του δέντρο. Ἀκόμη ἕνα παράδειγμα ἀνεπιτυχοῦς ἔρωτα του θεοῦ, εἶναι ὁ ἔρωτας του με την Κασσάνδρα, την κόρης του βασιλιά της Τροίας Πριάμου. Ὁ Θεός ἐρωτεύτηκε την νεαρή βασιλοποῦλα, ὅμως καὶ αὐτή ἀρνήθηκε τον ἐρώτα του. Τότε γιὰ νὰ την πείσει, της ὑποσχέθηκε πῶς θὰ της χάριζε την ἱκανότητα της μαντείας. Ἡ Κασσάνδρα ἐνέδωσε τελικά στὸν Θεό ὅμως ἀπογοητεύτηκε πολύ ἀπὸ την συνεύρεση μαζί του καὶ τον ἔδιωξε. Τότε ὁ Ἀπόλλωνας θυμωμένος ποῦ μία κοινή θνητή τόλμησε νὰ τον ὑποτιμήσει, σεβόμενος ὅμως καὶ την ὑπόσχεση ποῦ της εἶχε δώσει, της παραχώρησε μὲν την ἱκανότητα νὰ προβλέπει το μέλλον, ὅμως την ἔκανε ἔτσι ὥστε κανείς νὰ μὴν την πιστεύει.

Τέλος ἕνας ἀκόμη χαρακτηριστικός μῦθος ποὺ ὅπως καὶ οἱ ὑπόλοιποι ἔτσι καὶ αὐτὸς φανερώνει μεταξύ ἄλλων ὅτι δὲν ἀρκεῖ νὰ εἶσαι ὁ ὀμορφότερος ἀλλὰ πρέπει νὰ εἶσαι ὁ κατάλληλος, εἶναι ὁ ἔρωτας του Φοίβου γιὰ την Μάρπησσα, την βασιλοπούλα της Αἰτωλίας. Την κοπέλα διεκδίκησε ὁ Θεός με ἕναν θνητό, τον Ἵδα, τον ὁποῖο καὶ πολέμησε. Ὁ Δίας ὅμως με ἕναν κεραυνό του τους χώρισε καὶ ὁ Μάρπησσα ἔπρεπε νὰ διαλέξει. Ὁ Ἀπόλλωνας της ὑποσχέθηκε πῶς θὰ της ἦταν γιὰ

πάντα πιστός καὶ ἡ ζωή δίπλα σε ἕναν θεό θὰ ἦταν ὀνειρική, ἡ Μάρπησσα ὅμως, φοβούμενη πῶς ὅταν τα χρόνια θὰ περνοῦσαν καὶ ἡ ὀμορφιά καὶ τα νιάτα της θὰ χανόντουσαν ὁ Ἀπόλλωνας θὰ την ἐγκατέλειπε, διάλεξε τον θνητό Ἵδα. Ἐκτὸς ὅμως ἀπὸ γυναῖκες, ὁ Θεός ἀγάπησε καὶ ἄντρες, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τον ἐρωτᾶ του γιὰ τον Ὑάκινθο, ἕναν πολύ ὄμορφο θνητό. Παίζοντας ὅμως μαζί του με τον δίσκο μία μέρα, ὁ Ζέφυρος, ὁ ἄνεμος ποῦ ζήλευε τον Ἀπόλλωνα, παρέσυρε τον δίσκο του καὶ σκότωσε τον θνητό. Ἀπαρηγόρητος ὁ Ἀπόλλωνας τον μεταμόρφωσε στὸ γνωστό λουλούδι γιὰ νὰ μείνει ἀθάνατο γιὰ πάντα ἔτσι το ὄνομα του.

Ὁ Ἀπόλλωνας δύο φορές, ἀφοῦ του ἀφαιρέθηκαν ἀπὸ τον Δία οἱ θεϊκές του δυνάμεις, διατάχθηκε ἀπὸ τον πατέρα του νὰ ὑπηρετήσει ὡς δοῦλος σε κάποιον θνητό. Καὶ τις δύο φορές ὁ Φοῖβος ὑπηρέτησε ὁ βοσκός σε κάποιο κοπάδι γι’ αὐτὸ θεωρεῖται καὶ ποιμένας θεός. Η πρώτη φορά ἦταν ὅταν ὑπηρέτησε τον βασιλιά της Τροίας Λαομέδοντα ἐπειδὴ συνωμότησε με την Ἤρα, την Ἀθηνᾶ καὶ τον Ποσειδῶνα γιὰ νὰ πάρουν την ἐξουσία ἀπὸ τον Δία. Ὁ Λαομέδωντας, στὸ τέλος ἀρνήθηκε νὰ πληρώσει τον Ἀπόλλωνα γιὰ τις ὑπηρεσίες του λέγοντας του μάλιστα, ὅταν ὁ θεός διαμαρτυρήθηκε, πῶς θὰ του ἔκοβε τα αὐτιά καὶ θὰ τον πουλοῦσε ὡς δοῦλο. Ὅταν ὁ χρόνος πέρασε καὶ ὁ θεός ξαναπέκτησε τις θεϊκές του δυνάμεις τον τιμώρησε στέλνοντας φονικό λοιμό στὴν Τροία θερίζοντας την χώρα γιά ἕξι μῆνες. Ἡ δεύτερη φορά ποῦ ὑπηρέτησε θνητό ὁ Θεός ἦταν ὅταν, ἐπειδή ὁ Δίας κεραυνοβόλησε τον γιὸ του Ἀπόλλωνα τον Ἀσκληπιό ὅταν ὁ τελευταῖος ἔχοντας προοδεύσει πάρα πολύ στὴν ἰατρική του τέχνη ποῦ καὶ μποροῦσε νὰ ἀνάσταινε μέχρι καὶ νεκρούς, ὁ Φοῖβος τόξευε πάνω ἀπὸ τον οὐρανό τους Κύκλωπες ποῦ χάρισαν στὸν πατέρα του τον φονικό κεραυνό. Τότε ο Δίας ἀφαιρῶντας ξανά τις δυνάμεις του γιοῦ του τον ἔστειλε στὶς Φέρρες της Θεσσαλίας, στὸν βασιλιά Ἅδμητο. Ὁ Ἄδμητος ἀντικρύζοντας την ἐξαίσια μορφή του Ἀπόλλωνα ἀντιλήφθηκε ἀμέσως την θεϊκή του ὑπόσταση καὶ του πρόσφερε τον θρόνο του ὅμως ὁ Φοῖβος του φανέρωσε πῶς ἦταν θέλημα του πατέρα του νὰ μπεῖ στὴν ὑπηρεσία του. Εὐχαριστημένος ἀπὸ την συμπεριφορά του Ἄδμητου ὁ Ἀπόλλωνας, τον ἀντάμειψε γιὰ την εὐγένεια καὶ τους καλούς του τρόπους χαρίζοντας την εὐημερία στὸ παλάτι καὶ στὴν χώρα του, ἡ ὁποία ἔγινε ἰδιαίτερα καρποφόρα με συγκομιδή δύο φορές το χρόνο ἐνῶ οἱ ἀγελάδες τους γεννοῦσαν δύο μοσχάρια τὴ φορά.

Σημείωση:Ὑπάρχει μία παράδοση, ποὺ λέει πῶς στὴ χώρα τών Ὑπερβορείων ἕνας ἱερὸς κῆπος ἦταν ἀφιερωμένος στὸν Ἀπόλλωνα, καθώς καὶ κάποια λατρεία του θεοῦ, με το ἱερατεῖο στὴν ἀπόλυτη δικαιοδοσία της οἰκογένειας τῶν Βορείων. Οἱ πληροφορίες, ποὺ ἔχουμε, γιὰ τον κῆπο ἔρχονται ἀπὸ ἕνα ἀπόσπασμα τραγωδίας του Σοφοκλῆ, ὅπου ὁ ποιητής μιλᾶ γιὰ την ἁρπαγῆ της παρθένας Ὀρείθυιας ἀπὸ τον θεό του Βορείου Ἀνέμου καὶ τὴ μεταφορά της μακριά, στὴν ἀπώτρεη ἄκρη της γῆς καὶ του οὐρανοῦ, στὸν κῆπο του Ἀπόλλωνα. Οἱ σχετικοί στίχοι της ἐν λόγω τραγωδίας του Σοφοκλῆ, ὅπως ἐμφανίζονται στὸν Στράβωνα (7.3), δείχνουν τον Ἀπόλλωνα νὰ εἶναι Ὑπερβόρειος θεός με το ἱερὸ του μέσα σ’ ἕναν κῆπο.

                                                               

 

ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ

"..τῶν ἱερῶν τῶν ἐμπρησθέντων καὶ καταβληθέντων ὑπὸ τῶν βαρβάρων οὐδὲν ἀνοικοδομήσω παντάπασιν, ἀλλ’ ὑπόμνημα τοῖς ἐπι- γιγνομένοις ἐάσω καταλείπεσθαι τῆς τῶν βαρβάρων ἀσεβείας."

("..τα ιερά που κάηκαν και γκρεμίστηκαν από τους βαρβάρους κανένα απολύτως δεν θα ανοικοδομήσω, αλλά θα αφήσω τα ερείπια αυτών διά να υπενθυμίζουν εις τους μεταγενεστέρους την ασέβειαν των βαρβάρων.")

ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ

Η Γῆ εἶναι ἐπίπεδη;

Μεσαίωνας ἐν ἔτη 2016 μ. Χ.

Ζοῦμε σε ἕναν πολύπλοκο κόσμο, μέσα στὸν ὁποῖο καθημερινά δεχόμαστε κάθε εἴδους πληροφορία, εἴτε μέσῳ τῶν μίντια, εἴτε μέσω του ἴντερνετ. Ἡ πληροφορία εἶναι το ''Ἅγιο δισκοπότηρο'' της ἐποχῆς μας.

Παράλληλα, ἡ βασική ἐκπαίδευση συρρικνώνεται καὶ ἀπαξιώνεται σε ὅλες τις χῶρες του κόσμου. Δεκαετίες πρὶν, μεταπολεμικά, ἦταν ἀρκετὰ τα ἑκατομμύρια ἀνθρώπων ποῦ δὲν ἤξεραν οὔτε νὰ γράψουν, οὔτε νὰ διαβάσουν στὴ γλῶσσα τους. Τότε ἦταν ποῦ μία μεγάλη οἰκονομική 'ἔκρηξη'' βελτίωσε τις ζωές τῶν ἀνθρώπων σε ὅλα τα ἐπίπεδα, καὶ μέχρι πρότινος, ὅλος ὁ δυτικός κόσμος εἶχε νὰ καυχιέται - μεταξύ ἄλλων – καὶ γιὰ την ἄνθηση του πνεύματος.

Σήμερα ὑπάρχει μία μεγάλη ὀπισθοδρόμηση. Σε αὐτὸ βέβαια, πέραν της παρηκμασμένης ἐκπαίδευσης, βοήθησε καὶ ἡ τεχνολογία, ποὺ κάνει τα πάντα, ὥστε νὰ ἁπλοποιήσει την ἀνθρώπινη ζωή στὸ μέγιστο. Καὶ μαζί με αὐτὸ ἔρχονται καὶ οἱ ''παρενέργειες''.

Πρόσφατα λοιπόν, μία ''θεωρία συνωμοσίας'' ἔχει γίνει μέγα θέμα καὶ φαίνεται πῶς ἀρχίζει νὰ βρίσκει καὶ πολλούς ὑποστηρικτές.

Ἡ θεωρία λέει, πῶς ο πλανήτης γῆ εἶναι ἐπίπεδος καὶ ὄχι σφαιρικός – ἡ καλύτερα ὡοειδής.

Τὴ θεωρία αὐτή προωθοῦν ἀπὸ....ράπερ μέχρι... ἰμάμηδες καὶ με ἐπιχειρήματα ποὺ προκαλοῦν τουλάχιστον γέλιο, προσπαθοῦν νὰ μας πείσουν γιὰ του λόγου το ἀληθὲς, καὶ νὰ ἀκυρώσουν τον ...Ἀριστοτέλη!



Δεῖτε ἐδῶ τα ἐπιχειρήματα του ἰμάμη:

Σύμφωνα με τον ἰμάμη, ἐάν ἡ γῇ ἦταν σφαιρική, τότε κανένα ἀεροπλάνο ποῦ πετάει πρὸς την ἴδια κατεύθυνση με την κίνηση της γῆς δὲ θὰ ἔφτανε ποτέ στὸν προορισμό της, ἀφοῦ ἡ γῆ κινεῖται με μεγαλύτερη ταχύτητα ἀπὸ αὐτὴν του ἀεροπλάνου. Προφανῶς ὁ ἰμάμης δὲν ἔχει ὑπόψιν του τὴ σχετική ταχύτητα του ἑνὸς ἀντικειμένου ὡς πρὸς το ἄλλο. Γιὰ αὐτὸν οἱ νόμοι της φυσικῆς δὲν ἰσχύουν.

Κάποιος ἄλλος πάλι ἰσχυρίζεται, πῶς ὅπως ἐάν ἡ γῆ ἦταν σφαιρική, τότε ἄν παίρναμε μία σβούρα (μία ἁπλὴ σβούρα) καὶ τὴ γυρνούσαμε, τότε ἡ σβούρα θὰ ἔπρεπε νὰ ἔπεφτε ἀμέσως καὶ νὰ μὴν κρατιόταν σε τροχιά καθόλου. Ἄρα το συμπέρασμά του ξεκάθαρο: Ἡ γῆ εἶναι....ἐπίπεδη! Μᾶλλον ἔχει ξεχάσει πώς λειτουργεῖ ἡ βαρυτική ἐνέργεια της γῆς.

Ξεκάθαρα ὑπάρχει ἕνα πρόβλημα: Ἡ τα μαθηματικά καὶ οἱ νόμοι της φυσικῆς ποῦ γνωρίζουμε σήμερα, εἶναι ἐξ' ὁρισμοῦ λάθος, ἡ οἱ παραπάνω τύποι θὰ πρέπει νὰ κάτσουν ξανά στὰ θρανία!

Ἀλλὰ ἔστω, ὅτι ἡ γῆ εἶναι ἐπίπεδη!

1.Πώς ἐξηγεῖται το γεγονός, ὅτι μποροῦμε ἀπὸ το ἕνα ἄκρο (ἂς ποῦμε Ἀλάσκα) νὰ ταξιδέψουμε στὸ ἀπέναντι ἄκρο, δίχως νὰ βρεθοῦμε στὸ κενό;




2.Τι ὑπάρχει στὴν κάτω πλευρά; Μήπως τίποτα ρίζες; Καὶ ἄν ὑποθέσουμε πῶς ἐμεῖς ζοῦμε στὴ μία ἐπιφάνεια ἀπὸ τις δύο, τι βλέπουμε στὸν οὐρανὸ με τα τηλεσκόπια; Βλέπουμε μόνο τὴ μία πλευρά του οὐρανοῦ;; Τότε πώς μποροῦμε καὶ βλέπουμε τους πλανῆτες ποῦ εἶναι πίσω ἀπὸ τὴ γῆ;

Θὰ μπορούσαμε νὰ συνεχίσουμε νὰ κάνουμε διάφορους ἀστείους συλλογισμούς ἀλλὰ δὲν ὑπάρχει κἄν νόημα.

Αὐτόματα ἡ σκέψη ποῦ ἔρχεται στὸ μυαλό του καθενός καὶ καθεμίας ἀπὸ ἐμᾶς εἶναι ἡ ἐξῆς:

Μας θεωροῦν ὅλους καὶ ὅλες ἠλίθιους καὶ εὐκολόπιστους, καὶ ὡς ἐκ τούτου κατασκευάζουν κάθε λογῆς θεωρίες συνωμοσίας καὶ μας τις πασάρουν.

Τέτοιου εἴδους θεωρίες καὶ ἀντιλήψεις ἐπικρατοῦσαν στὴ σκοτεινή ἐποχῆ του μεσαίωνα. Ἔλεγαν μάλιστα ἐκείνη την ἐποχῆ, πῶς ὁ κόσμος τελειώνει στὶς Ἡράκλειες Στῆλες καὶ ὅποιος το ἀμφισβητοῦσε τιμωροῦνταν διὰ θανάτου. Μήπως ξαναζοῦμε τέτοιες ἐποχές;;;

Ὁ συνήγορος του....διαβόλου ὅμως κάλλιστα θὰ μποροῦσε νὰ ἰσχυριστεῖ πῶς ὅσο ψεύτικη εἶναι αὐτὴ ἡ θεωρία, ἄλλο τόσο θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι ψεύτικη ἡ ὁποιαδήποτε περίεργη ἡ ''τρελή'' θεωρία, ὅπως γιὰ παράδειγμα ἡ θεωρία της κοίλης γης.

Γιὰ ὅσους/ες δὲν ἔχουν ὑπόψιν τους, η θεωρία της κοίλης γῆς ὑποστηρίζει πῶς ὁ πλανήτης γῆ, εἶναι ὡοειδούς σχήματος καὶ στὸ ἐσωτερικό του εἶναι κούφιος, καὶ ὑπάρχει ζωή. Μάλιστα, σύμφωνα πάντα με τὴ θεωρία, ὑπάρχουν καὶ δύο τεράστιοι εἴσοδοι μία στὸν βόρειο πόλο καὶ μία στὸν νότιο, πέραν των ἄλλων μικρότερων εἰσόδων.

Σκοπός λοιπόν αὐτῶν των θεωριῶν ὅπως αὐτή της ἐπίπεδης γῆς, εἶναι:

1.Νὰ γελοιοποιήσουν κάθε θεωρία, ποῦ ἀμφισβητεῖ με στοιχεῖα καὶ ἐπιχειρήματα την ἐπίσημη ἐπιστήμη καὶ γνώση, ἔτσι ὥστε νὰ δημιουργηθεῖ μία σύγχυση στὸ κοινό, ἕνα αἴσθημα ἀπαξίωσης γιὰ τα πάντα, το ὁποῖο νομοτελειακά ὁδηγεῖ στὴν παραίτηση ἀπὸ την ἀναζήτηση της ἀλήθειας.

2.Νὰ μετρήσουν ἀντιδράσεις καὶ νὰ δοῦν σε τι ποσοστό το κοινό εἶναι ἕτοιμο νὰ ἀποδεχθεῖ ὁτιδήποτε του πασάρει.

Τελικά στὸ ἐρώτημα ἐάν μας ψεκάζουν ἡ ὄχι ἡ ἀπάντηση εἶναι σίγουρα ναὶ!