Δελφικές Ἐντολές: Ἡ κληρονομιά τῶν Ἑλλήνων

Οἱ Δελφικαὶ Ἐντολαί, ὡς ἀέναα διδάγματα σοφίας, ἀποτελοῦν θεμέλιον τοῦ ἠθικοῦ καὶ πνευματικοῦ βίου τῶν Ἀρχαίων Ἑλλήνων. Ἀναγράφονται ὡς σύντομες, περιεκτικὲς φράσεις ποὺ ἀπεδίδοντο ἀπὸ τοὺς σοφοὺς τοῦ ἀρχαίου κόσμου καὶ ἀποτυπώθηκαν εἰς τὸν ναὸ τοῦ Ἀπόλλωνος ἐν Δελφοῖς, τὸ πάλαι ποτέ κέντρον τῆς θρησκευτικῆς καὶ πολιτιστικῆς ζωῆς τῆς .

Μέσα ἀπὸ τὴν λιτότητά τους, οἱ Ἐντολαὶ ἐξέφραζαν ἀρχὲς ὅπως τὸ «Γνῶθι σαυτόν» καὶ τὸ «Μηδὲν ἄγαν», ποὺ καθοδηγοῦσαν τὸν ἄνθρωπον πρὸς τὴν αὐτογνωσίαν, τὴν ἀρετὴν καὶ τὴν εὐδαιμονία.

Ἡ ἔρευνα περὶ τῶν Δελφικῶν Ἐντολῶν ἀνοίγει ἕναν διάλογον μὲ τὴν ἀρχαία σκέψιν καὶ δίνει τὴν δυνατότητα νὰ κατανοήσωμεν καλλίτερον τὴν ἐννοιολογικὴν τοῦ ἠθικοῦ λόγου ἐν τῷ πλαισίῳ τοῦ πλαισίῳ.

Δελφικές ἀντολὰς: Ἡ κληρονομιά τῶν Ἑλλήνων Τὰ Δελφικά Παραγγέλματα εἶναι οἱ ἐντολές ποῦ ἄφησαν στοὺς Ἕλληνες οἱ σοφοί τῆς Ἀρχαίας Ἑλλάδος.

Μία πολύτιμη κληρονομιά γνώσης καί βοείας γιὰ τίς ἐπερχόμενες γενεές.
Οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες Ἱερεῖς δὲν ἔδιναν συμβουλὲς ούτε ἄκουγαν τίς ἐξομολογήσεις τῶν πιστῶν, ἀλλὰ ἀσχολοῦνταν μόνο μὲ τὴν τέλεση τῶν θυσιῶν καί τῶν ἄλων ἰεροτελεστιῶν.
Ή ἠθική ἐκπαίδευση καί καθοδήγηση τῶν πολιτῶν ξεκινοῦσε μὲν ἀπὸ τοῦς παιδαγωγοὺς καί παιδοτρίβες τῆς νεαρής ἡλικίας, ἁλλὰ συνεχιζόταν ἀργότερα στὰ μαντεῖα, ἃ ὁποῖα, ἐκτός ἀπὸ τὶς χρησμοδοτήσεις τους γιὰ τὰ μελλούμενα καὶ τὶς θελήσεις τῶν θεῶν, ἔδιναν καί ἔνα πλῆθος ἠθικῶν παραγγελμάτων καὶ προτροπῶν συμβουλευτικοῦ χαρακτῆρα γιὰ τὰ προβλήματα τῆς καθημερινῆς ζωῆς.
Περίοπτη θέση βέβαια, κατεῖχε σὲ ὅλα αὐτὰ ,τὸ διάσημο σὲ ὅλο τὸν κόσμο Μαντεῖο τῶν Δελφῶν, τοῦ ὁποίου τὰ ὀμώνυμα ἠθικὰ παραγγέλματα εἶχαν καταγραφεῖ στοὺς τοίχους τοῦ Προνάου τοῦ Ναοῦ τοῦ Ἀπόλλωνος ,στὸ ὑπέρθυρο ή ἀκόμα καὶ σὲ διάφορες στῆλες ποῦ εἶχαν τοποθετηθεῖ περιμετρικά στὶς πλευρές τοῦ νοῦ
Τὰ 147 Δελφικά Παραγγέλματα ή Πυθίας Γράμματα, ἦταν λιτά ἀποφθέγματα ἐλαχίστων λέξεων καί ἀνῆκαν στοὺς 7 σοφούς τῆς ἀρχαιότητας: Τὸν Θαλῆ τὸν Μιλήσιο, τὀν Πιττακό τὀν Μυτιληναίο, τὀν Βία τὀν Πρηνεύ, τὀν Σόλωνα τὀν Ἀθηναῖο, τὀν Κλεόβουλο τὀν Ρόδιο, τὀν Περίανδρο τὀν Κορίνθιο καί τὀν Χίλωνα τὀν Λακεδαιμόνιο.
Στὸ ἀέτωμα τοῦ νοῦ δέσποζαν τὰ τρία σπουδαιότερα Δελφικά Παραγγέλματα, τὰ ὁποία εὔκολα μποροῦσε νὰ διακρίνει ὁ πλησιάζων ἐπισκέπτης: Κάτω ἀριστερά τὸ ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ (νὰ γνωρίσεις τὀν ἑαυτό σου).
Κάτω δεξιά τὸ ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ (νὰ κάνεις τὰ πάντα με μέτρο, αποφεύγοντας τὴν ὑπερβολή).
Ἀνάμεσα τους, στῆ κορυφή, τὸ περίφημο «ΕΝ ΔΕΛΦΟΙΣ Ε» (ή ΕΙ), γιά τὸ ὁποῖο ὁ ἱερέας τῶν Δελφῶν Πλούταρχος ἔγραψε ὁλόκληρη πραγματείᾳ («Περί τοῦ ὲν Δελφοῖς Ε»), προσπαθῶντας νὰ ἐρμηνεύσει τὴν ἀπωλεσθείσα σημασία του.
Ὁ θαυμασμός τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων γιά τά ἀνηρτημένα αὐτά ἀποφθέγματα στὸ Μαντεῖο τῶν Δελφῶν ήταν τόσο μεγάλος, ώστε ο λυρικός ποιητής Πίνδαρος (522 π.Χ.) θεωρούσε τους ἑπτὰ σοφούς, γιοὺς του Ἥλιου, ποὺ με τὴν ἀκτινοβολία τους φώτιζαν καὶ καθοδηγοῦσαν τόν ἄνθρωπο στὴν ὁδό τὴς ἀρετῆς...
Σᾶς παραθέτουμε τά παραγγέλματα αὐτά, ὅπως οἱ ἐπισκέπτες τὴς Ἀρχαιότητας ἀντίκριζαν στοὺς Δελφούς: "Ἐν δέ τῶ προνάω τά ἓν Δελφοῖς γεγραμμένα, ἐστιν ὠφελήματα ἀνθρώποις" Παυσανίας

 Ἔπου θεῶ    -                            Ἀκολούθα τόν θεό.
Νόμω πείθου.-                           Νὰ πειθαρχεῖς στὸ Νόμο.
Θεούς σέβου.  -                          Νὰ σέβεσαι τους θεούς.
Γονεῖς αίδοῦ  -                            Νὰ σέβεσαι τους γονεῖς σου.
Ἡττῶ ὑπὲρ δικαίου.-                  Νὰ καταβάλεσαι γιά τὸ δίκαιο.
Γνῶθι μαθών. -                           Γνώρισε ἀφοῦ μάθεις.
Ἀκούσας νόει. -                          Κατανόησε ἀφοῦ ἀκούσεις
Σαυτόν ἴσθι  -                              Γνώρισε τόν ἑαυτό σου.
Ἑστίαν τίμα. -                             Νὰ τιμάς τὴν ἑστία σου.
Ἆρχε δάε αὐτοῦ  -                       Νὰ κυριαρχεὶς τόν ἑαυτό σου.
Φίλους βοήθει.  -                         Νὰ βοηθᾶς τους φίλους.
θυμοῦ κράτε. -                             Νὰ συγκρατεῖς τὸ θυμό σου.
Ὄρκω μὴ χρῷ.  -                          Νὰ μὴν ὁρκίζεσαι
Φιλίαν ἀγάπα  -                            Νὰ ἀγαπᾶς τή φιλία.
Παιδείας ἀντέχου  -                      Νὰ προσηλώνεσαι στήν ἐκπαίδευση σου.
Σοφίαν ζήτει.  -                            Νὰ ἀναζητᾶς τή σοφία.
Ψέγε μηδένα.  -                            Νὰ μὴν κατηγορεῖς κανένα.
Επαίνει ἀρετήν -                          Νὰ ἐπαινεῖς τήν ἀρετή
Πράττε δίκαια.  -                          Νὰ πράττεις δίκαια.
Φίλοις εὐνόει  -                            Νὰ εὐνοεῖς τους φίλους.
Ἐχθρούς αμύνου.  -                      Νὰ προφυλάσσεσαι ἀπό τους ἐχθρούς
Εὐγένειαν ἄσκει  -                        Νὰ εἶσαι εὐγενής
Κακίας ἀπέχου  -                           Νὰ ἀπέχεις ἀπό τήν κακία.
Εὔφημος ἴσθι    -                           Νὰ ἔχεις καλή φήμη.
Ἄκουε πάντα.  -                             Νὰ ἀκοῦς τά πάντα.
Μηδέν ἄγαν  -                               Νὰ μὴν ὑπερβάλλεις
Χρόνου φείδου. -                          Νὰ μὴ σπαταλᾶς τὸ χρόνο.
Ὕβριν μίσει.  -                      Νὰ μισεῖς τὴν ὕβρη ἱκέτας αίδοῦ Νὰ σέβεσαι  τους                                                                                                              ἱκέτες.                                                                   

Υιούς ἐπαίδευε  -                          Νὰ ἐκπαιδεύεις τους γιοὺς σου.
ἔχων χαρίζου.  -                            Ὅταν ἔχεις, νὰ χαρίζεις.
Δόλον φοβοῦ  -                              Νὰ φοβάσαι τὸ δόλο.
Εὐλόγει πάντας  -                           Νὰ λὲς καλὰ λόγια γιὰ ὅλους
Φιλόσοφος γίνου. -                        Νὰ γίνεις φιλόσοφος.
Ὄσια κρίνε.  -                                 Νὰ κρίνεις τά ὅσια
Γνούς πράττε. -                              Νὰ πράττεις με ἐπίγνωση
Φόνου ἀπέχου  -                             Νὰ μή φονεύεις.
Σοφοῖς χρῷ  -                                 Νὰ συναναστρέφεσαι με σοφούς.
Ἦθος δοκίμασε  -                          Νὰ ἐπιδοκιμάζεις το ἦθος.
Ὑφορῶ μηδένα.  -                          Νὰ μὴν εἶσαι καχύποπτος.
Τέχνη χρῷ  -                                    Νὰ ἀσκεῖς τὴν Τέχνη.
Εὐεργεσίας τίμα. -                          Νὰ τιμάς τίς εὐεργεσίες.
Φθόνει μηδενί.  -                            Νὰ μή φθονεῖς κανένα.
Ἐλπίδα αἴνει.  -                              Νὰ δοξάζεις τὴν ἐλπίδα
Διαβολήν μίσει. -                           Νὰ μισεῖς τή διαβολή.
Δικαίως κτω.  -                               Νὰ ἀποκτᾶς δίκαια.
Ἀγαθούς τίμα. -                              Νὰ τιμάς τους ἀγαθούς.
Αἰσχύνην σέβου.   -                        Νὰ σέβεσαι τὴν ἐντροπή
Εὐτυχίαν εὔχου    -                         Νὰ εὔχεσαι εὐτυχία.
Ἐργάσου κτητά.  -                          Νὰ κοπιάζεις γιὰ πράγματα ἀξία κτήσης.
Ἔριν μίσει.  -                                  Νὰ μισεῖς τὴν ἔριδα Ὄνειδος ἔχθαιρε. Νὰ εχθρεύεσαι τόν χλευασμό.
Γλῶσσαν ἴσχε  -                              Νὰ συγκρατεῖς τή γλώσσα σου.
Ὕβριν αμύνου.  -                            Νὰ προφυλάσσεσαι ἀπό τὴν ὕβρη
Κρίνε δίκαια.    -                             Νὰ κρίνεις δίκαια.
Λέγε εἰδώς. -                                   Νὰ λες γνωρίζοντας.
βίας μή ἔχου. -                                Νὰ μὴν ἔχεις βία.
Ὁμίλει πρᾶως.  -                             Νὰ ὁμιλεῖς με πραότητα.
Φιλοφρόνει πᾶσιν   -                      Νὰ εἶσαι φιλικός με ὅλους
Γλώττης ἄρχε.  -                             Νὰ κυριαρχεὶς τὴ γλώσσα σου.
Σὲ αὐτόν ἐὺ ποίει.  -                       Νὰ εὐεργετεῖς τὸν ἑαυτό σου.
Εὐπροσήγορος γίνου.  -                  Νὰ εἶσαι εὐπροσήγορος.
Αποκρίνου εν καιρῷ  -                    Νὰ ἀποκρίνεσαι στὸν κατάλληλο καιρό.
Πόνει μετά δικαίου.  -                     Νὰ κοπιάζεις δίκαια.
Πράττε αμετανοήτως.  -                  Νὰ πράττεις με σιγουριά.
Αμαρτάνων μετανόει.  -                 Ὅταν σφάλλεις, νὰ μετανοείς.
Ὀφθαλμοῦ κἐκράτει.  -                   Νὰ κυριαρχεὶς τῶν ὀφθαλμῶν σου.
δουλεύουν χρήσιμα.  -                    Νὰ σκέπτεσαι τά χρήσιμα.
Φιλίαν φύλασσε.    -                        Νὰ φυλάττεις τὴ φιλία.
Εὐγνώμων γίνου.  -                         Νὰ εἶσαι εὐγνώμων.
Ὁμόνοιαν δίωκε.  -                         Νὰ ἐπιδιώκεις τὴν ὁμόνοια Ἄρρητα μὴ λέγε. Νὰ μὴν λες τά ἄρρητα.
Ἔχθρας διάλυε.  -                           Νὰ διαλύεις τὶς ἔχθρες
Γῆρας προσδέχου.  -                      Νὰ ἀποδέχεσαι το γῆρας Ἐπί ῥώμῃ μὴ καυχῶ. Νὰ μὴν καυχιέσαι γιά τὴ δύναμή σου.
Εὐφημίαν ἄσκει  -                           Νὰ ἐπιδιώκεις καλή φήμη.
Ἀπέχθειαν φεῦγε -                           Νὰ ἀποφεύγεις τὴν ἀπέχθεια
Πλούτει δικαίως. -                           Νὰ πλουτίζεις δίκαια.
Κακίαν μίσει.  -                               Νὰ μισεῖς τὴν κακία.
Μανθάνων μὴ κάμνε.  -                  Νὰ μὴν κουράζεσαι νὰ μαθαίνεις.
Οὖς τρέφεις ἀγάπα.  -                     Νὰ ἀγαπᾶς αὐτούς ποῦ τρέφεις.
Απόντι μὴ μάχου.  -                        Νὰ μὴν μάχεσαι αὐτόν ποῦ είναι ἀπών.
Πρεσβύτερον αἰδού.  -                    Νὰ σέβεσαι τους μεγαλύτερους.
Νεώτερον δίδασκε.  -                      Νὰ διδάσκεις τους νεότερους.
Πλούτει ἀπόστει.  -                         Νὰ ἀποστασιοποιεῖσαι ἀπό τὸν πλούτου
Σὲ αὐτόν αιδού.  -                           Νὰ σέβεσαι τὸν ἑαυτό σου.
Μὴ άρχε ὑβρίζων    -                       Νὰ μὴν κυριαρχεὶς με ἀλαζονεία.
Προγόνους στεφάνου. -                 Νὰ στεφανώνεις τους προγόνους σου.
Θνῆσκε ὑπὲρ πατρίδος. -               Νὰ πεθάνεις γιά τὴν πατρίδα σου.
Ἐπί νεκρῶ μὴ γέλα.  -                    Νὰ μὴν περιγελάς τους νεκροὺς Ἀτυχούντι συνάχθου. Νὰ συμπάσχεις με το δυστυχή.
Τύχη μὴ πίστευε. -                         Νὰ μὴν πιστεύεις τὴν τύχη.
Τελεύτα ἄλυπος.  -                         Νὰ πεθάνεις χωρίς λύπη

Οἱ Δελφικαὶ Ἐντολαί ἀποτελοῦν ἕναν ἀναλλοίωτον θησαυρὸν σοφίας, ἐνὸς πολιτισμοῦ ποὺ ἐδίδαξε τὴν ἀρετὴν, τὴν μεσότητα καὶ τὴν ἐναρμόνισιν ἀνθρώπου καὶ σύμπαντος. Μέσα ἀπὸ τὴν ἀπλότητά τους, ἀγγίζουν τὴν ἀνθρώπινη φύσιν καὶ προσφέρουν ἀρχές ποὺ παραμένουν ἐπίκαιρες καὶ ὠφέλιμες ἀκόμη καὶ σήμερον.

Τὰ «Γνῶθι σαυτόν», «Μηδὲν ἄγαν» καὶ τὰ λοιπὰ παραγγέλματα δὲν ἀποτελοῦν μόνον ἠθικὲς ὑποδείξεις, ἀλλὰ καὶ μίαν πρόσκλησιν πρὸς ἐσωτερικὴν ἔρευναν καὶ ἐνδοσκόπησιν. Ἡ ἐφαρμογὴ τους δύναται νὰ ὁδηγήσῃ ὄχι μόνον σὲ μίαν ἀτομικὴν βελτίωσιν, ἀλλὰ καὶ σὲ μίαν κοινωνίαν θεμελιωμένην ἐπὶ τῆς δικαιοσύνης, τῆς μετριοπάθειας καὶ τοῦ σεβασμοῦ.

Ἐν κατακλείδι, αἱ Δελφικαὶ Ἐντολαὶ παραμένουν μία πανανθρώπινη παρακαταθήκη, ὑπενθυμίζοντες τὴν ἀναγκαιότητα τοῦ μέτρου, τῆς σοφίας καὶ τῆς ἀρετῆς ὡς ὁδὸν πρὸς.  την   αληθηνην  ευδεμονίαν

Τα μυστικά ονόματα των Θεών: μαγικές δυνάμεις και ανθρώπινες αδυναμίες

 

Τα μυστικά ονόματα των Θεών: μαγικές δυνάμεις και ανθρώπινες αδυναμίες

Εισαγωγή
Είναι γεγονός πως τις τελευταίες δεκαετίες η παραδοσιακή Ελληνική θρησκεία, ολοένα και περισσότερο βγαίνει από την αφάνεια και γίνεται προσιτή σε αρκετό κόσμο. Δυστυχώς, όμως, καθώς το ενδιαφέρον μεγαλώνει πληθαίνουν και οι περιπτώσεις διαστρεβλώσεων, περίεργων συγκρητισμών ή και απροκάλυπτης χρήσης πτυχών της θρησκείας μας για άλλους σκοπούς από επιτήδειους.




Η δυσκολία κατανόησης πολλών πραγμάτων λόγω των διαφορετικών προσλήψεων με τις οποίες οι περισσότεροι μεγαλώσαμε, η επέλαση των new-age θεωριών με ότι αυτό συνεπάγεται καθώς και η ψυχολογική αδυναμία, η οποία οδηγεί τους ανθρώπους να αναζητούν το τερατώδες και το παραμυθώδες έχουν κάνει σε πολλές περιπτώσεις ζημιά, κρύβοντας την ουσία κάτω από πολλά στρώματα εικασιών, ψευδών πληροφοριών και εντέχνως προβαλλόμενων "εξαιρέσεων", με αποτέλεσμα όσο μεγαλώνει ο αριθμός τέτοιων περιπτώσεων, τόσο περισσότερο να κρύβεται η πραγματικότητα από τους ενδιαφερόμενους. Και ενώ οι κραυγαλέες περιπτώσεις τύπου δρακονιανών, Ελ και Νεφελίμ είναι ευκόλως παραβλέψιμες και ίσως τελικά ασήμαντες καθώς παρά τον σαματά που προκαλούν αντιμετωπίζονται με την ελάχιστη λογική η οποία είναι κοινό κτήμα των ανθρώπων, άλλες περιπτώσεις απαιτούν αρκετή γνώση, ακόμα περισσότερη εμβάθυνση και μια δύσκολα κατορθωτή στις ημέρες μας ψυχική ισορροπία και ενδυνάμωση, ώστε να μην παρασύρουν.

Είναι γνωστοί οι ψυχολογικοί μηχανισμοί, ειδικά σε περιπτώσεις συνόλων, οι οποίοι, οδηγούν τους ανθρώπους στο να δένονται με "μυστικά" και να αναβαθμίζουν το εγώ και την αυτοεκτίμηση τους ως δήθεν κάτοχοι κάποιας "κρυφής" γνώσης ενώ ταυτόχρονα εκχωρούν συναισθηματικά και ψυχικά τον εαυτό τους στον αρχικό κάτοχο του "μυστικού" που τους "μύησε". Έτσι το κυριότερο πεδίο δράσης των επιτηδείων είναι τόσα χρόνια τα μυστήρια, οι "χαμένες γνώσεις" και οι "αποκαλύψεις", στην περίπτωση μας τα Ελληνικά μυστήρια και ότι σχετίζεται με αυτά. Δεν είναι λοιπόν να απορούμε πως τελικά κυκλοφορούν περισσότερα πράγματα για τα δήθεν "μυστήρια" παρά για τα φανερά και γνωστά, πράγμα που απλά σημαίνει πως οι άνθρωποι χωρίς να έχουν την πρώτη βασική γνώση, αγκαλιάζουν κατευθείαν τις συνήθως ψευδείς "αποκαλύψεις" και όντας αφύλακτοι αναζητούν συνεχώς το εξωφρενικό το οποίο θα συγκινήσει την καλλιεργημένη περιέργεια τους.

Μια τέτοια πρόσφατη περίπτωση για την οποία τελευταία λαμβάνω πολλές ερωτήσεις (αφού έχουν λυθεί τα προβλήματα για τα μυστικά των Ελευσινίων των μυστηρίων της Σαμοθράκης κτλ), φαίνεται πως κινείται γύρω από τα δήθεν μυστικά ονόματα των θεών. Δεν γνωρίζω πως χρησιμοποιείται αυτή η "γνώση" από τους επιτήδειους καθώς τίποτα συγκεκριμένο δεν μου έχει μεταφερθεί, εξάλλου η μεγαλύτερη επιτυχία τέτοιων εγχειρημάτων έγκειται στην ασάφεια των διατυπώσεων ώστε να φαντάζεται ο καθένας ότι θέλει. Προφανώς, όμως, κάποιοι θα θεωρούν πως τους δίνει κάποια μαγική δύναμη ή έστω κάποια πλεονεκτήματα έναντι αυτών που δεν τα γνωρίζουν, οπότε αυτό που θα επιχειρήσουμε στο παρόν θα είναι μια γενική εξέταση του θέματος και μια προσπάθεια ελέγχου για το εάν τέτοιες αντιλήψεις παρατηρούνται στον Ελληνικό πολυθεϊσμό ή αλλού, τι περιλαμβάνουν και τελικά από που προέρχονται.

Τα Ελληνικά Μυστήρια

Πρωτίστως θα πρέπει να ξεπεράσουμε την πρώτη ασάφεια, η οποία σχετίζεται με την ίδια την χρήση της λέξης "μυστικό" σε σχέση με τα ονόματα των θεών. Με την σημερινή της χρήση, ως κάτι γνωστό σε λίγους, προφανώς και δεν πρέπει να συγχέεται με την αρχαία έννοια του αρρήτου. Δηλαδή αυτού που δεν λέγεται. Το άρρητο δεν συνεπάγεται και μυστικό, αλλά απλά το μη εκφερόμενο κάτω από διάφορες συνθήκες (η αντίστοιχα εκφερόμενο μόνο κάτω από ειδικές συνθήκες). Μια τέτοια περίπτωση είναι αυτή που αφορά τα αρχαιοελληνικά μυστήρια ή/και τα λατρευτικά ονόματα/επίθετα θεών και θεαινών μυστηριακών λατρειών. Η πιο χαρακτηριστική τέτοια περίπτωση αφορά τις δύο θεές της Ελευσίνας. Ενώ δηλαδή είναι πασίγνωστες και αναφέρονται με τα ονόματα τους συχνά, Δήμητρα και Περσεφόνη, στο πλαίσιο της μυστηριακής, ή και άλλης, λατρείας από σεβασμό στον άρρητο χαρακτήρα αυτής, ο οποίος καλύπτει το σύνολο της λατρείας, αναφέρονται με ευφημισμούς όπως Δέσποινα ή Κόρη.

Θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει πως αυτές είχαν κάποια άλλα ονόματα, τα μυστικά με την σημερινή έννοια, τα οποία λίγοι κατείχαν; Φυσικά αν και λόγω έλλειψης αποδείξεων κάτι τέτοιο μάλλον θα συνεπαγόταν ύποπτους σκοπούς. Αντιθέτως, το ψευδές μιας τέτοιας θέσης συνάγεται από τον Ηρόδοτο, όταν γράφει για την Αιγυπτιακή θρησκεία και τον Όσιρι. Ενώ σε όλο του το κείμενο και μεταφέροντας μύθους ο Ηρόδοτος κατονομάζει τον θεό κανονικά με το όνομα του, όταν προσεγγίζει λατρευτικά θέματα, δείχνει ένα άγχος στο να μην το κάνει. Πιστεύοντας, ο Ηρόδοτος, στην ομοιότητα μεταξύ των Ελευσινίων μυστηρίων και αυτών της Αιγύπτου (της Ίσιδας και του Όσιρη) εφαρμόζει την Ελληνική αντίληψη του αρρήτου και δεν κατονομάζει τους θεούς, ενώ φυσικά τους γνωρίζει και τους αναφέρει ρητά σε άλλο μη λατρευτικό πλαίσιο. Σε όλα αυτά δεν υπάρχει καμία υπόνοια πως ο Ηρόδοτος πιστεύει πως ο Όσιρις έχει κάποιο άλλο μυστικό όνομα το οποίο δεν λέει.

Η πιο εξεζητημένη περίπτωση, με την οποία θα κλείσουμε το ζήτημα σε σχέση με τα Ελληνικά μυστήρια, είναι αυτή των Μεγάλων Θεών της Σαμοθράκης(παρόμοια αναφέρονται και ως Μεγάλες θεές για την Ελευσίνα η Δήμητρα και η Περσεφόνη). Ακριβώς επειδή πρόκειται για τοπική μυστηριακή λατρεία (και ίσως αρχικά μη Ελληνική σύμφωνα με το τι υποστηρίζουν αρκετοί μελετητές 1 ) για την οποία σχεδόν τίποτα δεν έχει σωθεί, θεριεύουν και οι εικασίες. Όπως και να έχει είναι πιθανό οι θεοί της Σαμοθράκης, όπως και αλλού να είχαν άρρητα ονόματα τα οποία χρησιμοποιούνταν μόνο εντός της λατρείας. Και έτσι φαίνεται να ισχύει αν δεχτούμε την αναφορά των Ελληνιστικών χρόνων του Μνασέα που μας σώζεται από τα σχόλια στον Απολλώνιο Ρόδιο.

μυούνται δε Σαμοθράίκηι τοις Καβείροις, ώς Μνασέας φησί. και τα ονόματα αυτών ο' τον αριθμόν. Αξίερος Αξιόκερσα Αξιόκερσος <Κασμίλος>. Αξίερος μέν οϋν έστιν ή Δημήτηρ, Αξιόκερσα δε η Περσεφόνη, Αξιόκερσος δέ ο Αιδης- ο δε προστιθέμενος τέταρτος Κάσμιλος ό Έρμης εστίν, ώς ιστορεί Διονυσόδωρος. 2
Ήταν αυτά τα άρρητα ονόματα μυστικά με την σημερινή έννοια, προφανώς και όχι αφού τα ξέρει ο Μνασέας και ο σχολιαστής του Απολλώνιου χωρίς οι ίδιοι να έχουν μυηθεί. Προφανώς, όμως, δεν ήταν και σεβαστικοί ώστε να διατηρήσουν το άρρητον και να μην τα αναφέρουν.

Όπως εν συντομία δείξαμε, τουλάχιστον σε σχέση με τα γνωστότερα Ελληνικά μυστήρια, το άρρητον δεν ταυτίζεται με το μη γνωστό ή μυστικό, όπως επίσης από πουθενά δεν υποστηρίζεται κάποιο ιδιαίτερο κέρδος, κατοχή κάποιας δύναμης, για αυτούς που τα γνωρίζουν και αυτή είναι η χαρακτηριστική Ελληνική θέση στο θέμα. Σε περιπτώσεις σεβασμού λατρευτικής παράδοσης τα ονόματα δεν λέγονται, αλλά δεν είναι "μυστικά", ούτε υπάρχει κάποια δύναμη σε αυτά. 3

Ρώμη

Ας δούμε, όμως, μια περίπτωση που προσεγγίζει περισσότερο την πίστη στην μαγική δύναμη μυστικών ονομάτων των Θεών. Αυτή την βρίσκουμε σε μια ειδική περίπτωση στους Ρωμαίους και αφορά το ίδιο το όνομα της πόλεως της Ρώμης και της πολιούχου θεότητας. Μια διαδεδομένη αντίληψη των Ρωμαίων ήταν πως η πολιούχος θεότητας μιας πόλης μπορούσε να "δωροδοκηθεί" από έναν αντίπαλο, συνήθως με την υπόσχεση ακόμα μεγαλύτερων τιμών από αυτές που είχε στην πόλη της, ώστε να σταματήσει να παρέχει προστασία σε αυτήν. Μια τέτοια κίνηση θα άφηνε εκτεθειμένη και χωρίς θεϊκή προστασία την πόλη, δίνοντας στους επίδοξους κατακτητές το πλεονέκτημα. Οι ίδιοι οι Ρωμαίοι μάλιστα, συχνά σε πολιορκίες εχθρικών πόλεων, είχαν καταφύγει σε αυτό το τέχνασμα καλώντας την πολιούχο θεότητα να εγκαταλείψει την πόλη που προστάτευε και να λάβει ακόμα μεγαλύτερες τιμές στην Ρώμη. Είχαν και ειδική τελετή γι' αυτό την οποία ονόμαζαν Evocatio.

Έχοντας αυτή την αντίληψη οι Ρωμαίοι, είναι φυσικό να ήθελαν οι ίδιοι να προστατευτούν και να μην μπορούν οι εχθροί τους να πράξουν κάτι αντίστοιχο. Ο καλύτερος βέβαια τρόπος για να εξασφαλίσουν αυτό το αποτέλεσμα ήταν να κρατήσουν κρυφό το όνομα της δικής τους πολιούχου θεότητας, ή αλλιώς το μυστικό όνομα της Ρώμης (4) το οποίο ήξεραν μόνο κάποιοι ιερείς και αξιωματούχοι της πόλης. Υπάρχει μάλιστα και η περίπτωση του Quintus Valerius Soranus, ο οποίος λέγεται πως καταδικάστηκε σε θάνατο γιατί αποκάλυψε το μυστικό όνομα της Ρώμης ή όπως περιγράφει ο Maurus Servius Honoratus:

Ο αντιπρόσωπος του λαού (Tribune), Valerius Soranus τόλμησε να αποκαλύψει αυτό το όνομα, όπως μας πληροφορεί ο Varro και πολλές άλλες πηγές. Μερικοί λένε πως σύρθηκε από την Σύγκλητο και πως τον σταύρωσαν. Άλλοι λένε πως τράπηκε σε φυγή φοβούμενος τα αντίποινα, αλλά τελικά συνελήφθη στην Σικελία από ένα Πραίτορα ο οποίος και τον εκτέλεσε κατά παραγγελία της Συγκλήτου.

Έκτοτε πολλές υποθέσεις έχουν γίνει για το μυστικό όνομα της Πόλης και της προστάτιδας θεότητας. Αρκετοί την ταυτίζουν με την δυσκολονόητη θεά Angerona, η οποία απεικονίζονταν όπως μαθαίνουμε με το δάχτυλο στα κλειστά χείλη, σχηματίζοντας το γνωστό σημείο της σιωπής. Λαμβάνοντας, όμως υπόψη την αγάπη των Ρωμαίων για τους αναγραμματισμούς αλλά και την ιδιαιτερότητα του διπλού ναού της Ρώμης/Venus(Αφροδίτης), άλλοι υπέθεσαν πως το μυστικό όνομα της πόλης είναι το Amor,ο Έρως (5) . Όποιο, όμως, και να ήταν το μυστικό, φαίνεται πως η Ρωμαϊκή αυτή αντίληψη - εν πολλοίς διαμορφωμένη από παλαιότερο Ετρουσκικό υπόστρωμα - δεν είχε κάτι αντίστοιχο στην Ελλάδα, όπου ναι μεν έχουμε θεούς και θεές πολιούχους αλλά αυτοί δεν καλύπτονται με ένα τέτοιο πέπλο μυστηρίου (6). Επιπροσθέτως, συγκρινόμενες οι Ελληνικές αντιλήψεις περί πολιούχου θεότητος με τις αντίστοιχες περί Ρωμαϊκής προστάτιδας θεότητος, παρουσιάζονται αρκετά διαφορετικές καθώς στους Λατίνους αυτή η πίστη σε προστάτιδες "δυνάμεις" είναι γενικευμένη και μπορούμε να υποθέσουμε αντίστοιχο "άγχος" κατονομασμού των ονομάτων σε μερικές ακόμα περιπτώσεις κοιτώντας και τους γενικούς όρους με τους οποίους αναφέρονται παρόμοιες "δυνάμεις". Ο προσωπικός δαίμον για παράδειγμα με την γενική ονομασία Genius και Juno (για τις γυναίκες) (7), ή οι οικογενειακοί θεοί Lares και Penates κτλ.(8)

Παρόλα αυτά η όλη πρακτική του Evocatio από την οποία προκύπτει η ανάγκη να κρατηθεί "κρυφό" το όνομα φαίνεται να μην υπήρχε εξ' αρχής αλλά πως προέκυψε σταδιακά ως αντιστάθμισμα σε μια "πραγματική" υλική βεβήλωση των ιερών μιας πόλης ώστε οι πολιούχοι θεοί της να την εγκαταλείψουν αφήνοντας την έκθετη στους εχθρούς. Αυτή φαίνεται να είναι η αρχική πρακτική, αρκεί να θυμηθούμε την περίφημη περίπτωση με το ιερό ξόανο της θεάς Αθηνάς στην Τροία, το γνωστό Παλλάδιον, το οποίο κλέψανε από την Ακρόπολη οι Οδυσσέας και Διομήδης, πράξη η οποία έπρεπε να προηγηθεί του εγχειρήματος του Δουρείου Ίππου για την επιτυχή κατάληψη της πόλης από τους Αχαιούς. Φαίνεται, λοιπόν, πως αυτή η "μαγική" πρακτική, αρχικά είχε έναν υλικό χαρακτήρα (η προστασία δεμένη με το ξόανο η άλλο φυσικό αντικείμενο αντιπροσωπευτικό της θεότητος) και δεν περιλάμβανε καμιά μυστική γνώση ονομάτων ή κάτι ανάλογο, αντίληψη η οποία ακόμα και στους Ρωμαίους μόνο ως μετέπειτα διαμορφωμένη μπορεί να ειδωθεί.

Αίγυπτος

Μιλώντας, όμως για "μαγικές" πρακτικές αξίζει να εξετάσουμε και την περίπτωση του κατεξοχήν λαού κατόχου τέτοιων γνώσεων (τουλάχιστον όπως πίστευαν για αυτούς οι ίδιοι οι Έλληνες και Ρωμαίοι) τους Αιγυπτίους, στους οποίους διακρίνεται αρκετά καθαρότερα η πίστη περί της δύναμης των ονομάτων και η μυστικότητα αυτών σε τέτοιες περιπτώσεις. Στους Αιγύπτιους, ως γνωστόν, πολλές μαγικές αντιλήψεις ήταν αρκετά συνυφασμένες με την θρησκεία αντίθετα από τους Έλληνες στους οποίους η "μαγεία" παρέμεινε ένα περιφερειακό φαινόμενο (9). Ένας γνωστός μύθος για την Ίσιδα και τον Ρά αποτελεί ένα πολύ καλό παράδειγμα για το θέμα που μας απασχολεί (10).

Ο μύθος μας λέει πως αρχικά η Ίσις δεν ήταν θεά αλλά μια ισχυρή μάγισσα η οποία θέλησε όμως να ομοιάσει στους θεούς. Για να το επιτύχει - μέσω ενός ειδικού ξορκιού- έπρεπε να μάθει το μυστικό/μαγικό όνομα του Ρά, του πρεσβυτέρου των θεών. Αυτός λέγεται πως ήταν γερασμένος, πως παρέπαιε και πως του έσταζαν τα σάλια (sic), τα οποία μάζεψε η Ίσις για να κατασκευάσει το μαγικό φίλτρο. Η θεά τοποθέτησε ένα φίδι στον δρόμο που χρησιμοποιούσε κάθε μέρα ο θεός και όταν αυτός πέρασε μαζί με την συντροφιά των άλλων θεών αυτό τον δάγκωσε και το δηλητήριο χύθηκε στο σώμα του. Και ο Θεός είπε:
"Ελάτε σε μένα ω παιδιά μου, απόγονοι του σώματος μου. Είμαι ένας πρίγκιπας, ο υιός ενός πρίγκιπα, το θεϊκό σπέρμα ενός θεού. ο πατέρας μου επινόησε το όνομα μου. ο πατέρας και η μητέρα μου, μου έδωσαν το όνομα μου. και αυτό παρέμεινε κρυφό μέσα στο σώμα μου απ' όταν γεννήθηκα, έτσι ώστε κανείς μάγος να μην αποκτήσει δύναμη πάνω μου. Βγήκα έξω για να θαυμάσω αυτό που έχω φτιάξει, περπάτησα τις δύο περιοχές που δημιούργησα και ιδού! κάτι με τσίμπησε. Τι ήταν δεν γνωρίζω. Ήταν φωτιά ή μήπως νερό; Η καρδιά μου φλέγεται και η σάρκα μου τρέμει, όλα μου τα μέλη τρέμουν. Φέρτε μου τα παιδιά των θεών που κατέχουν τα ιαματικά λόγια και χείλια που κατανοούν, αυτών που η δύναμη φτάνει τους ουρανούς."

Έτσι οι θεοί κάλεσαν εκεί την Ίσιδα, η οποία ρώτησε τον θεό τι έχει και αυτός περιέγραψε ξανά την κατάσταση του. Και τότε η Ίσιδα του είπε:

"Δώσε μου το όνομα σου θεϊκέ πατέρα γιατί θα ζήσει αυτός που θα κληθεί με το όνομα του" και έλαβε την απάντηση:

"Δημιούργησα τους Ουρανούς και την Γή, έθεσα σε τάξη τα βουνά, έφτιαξα την μεγάλη και πλατιά θάλασσα, τέντωσα τους δύο ορίζοντες σαν κουρτίνα. Είμαι αυτός που ανοίγοντας τα μάτια του γίνεται φώς, κλείνοντας τα σκοτάδι. Με μια μου εντολή ο Νείλος φουσκώνει, αλλά οι θεοί δεν γνωρίζουν το όνομα μου. Είμαι ο Khepera το πρωί, ο Ρα το μεσημέρι, ο Atum το δείλι."

Αλλά ο θεός συνέχισε να νοιώθει το δηλητήριο να τον κατατρώει καθώς αυτά δεν ήταν τα πραγματικά του ονόματα. Και η Ίσις που το κατάλαβε του είπε ξανά πως μόνο γνωρίζοντας το πραγματικό του όνομα θα μπορούσε να τον σώσει. Και ο θεός σφαδάζοντας από τους πόνους πείστηκε και είπε:

"Συναινώ στο να ψάξει η Ίσις μέσα μου, και στο να περάσει το όνομα μου από τα στήθη μου στα δικά της"

Και έτσι και έγινε και η Ίσις γιάτρεψε τον θεό ενώ απέκτησε και το πραγματικό μαγικό του όνομα που την κατέστησε μια ισχυρή θεά την ίδια.

Η υλικότητα του ονόματος είναι πολύ χαρακτηριστική στην περίπτωση μας σε βαθμό μάλιστα που θα μπορούσε να υποστηριχτεί πως η λέξη "όνομα" ενδέχεται να αναφέρεται σε δύο διαφορετικές έννοιες, η πρώτη κοντά στην ουσία ενός όντος (παρόμοια με την ψυχή αλλά υλική) και η δεύτερη την λεκτική της συμβολική αποτύπωση η οποία μπορεί να είναι το Όνομα. Σε κάθε περίπτωση στην αντίληψη αυτή των Αιγυπτίων βρίσκουμε και την αρχική πηγή της πίστης στην μαγική δύναμη μυστικών ονομάτων, η οποία επηρέασε αργότερα διάφορες παραδόσεις στον μεσογειακό κόσμο.

"Ελληνικοί" μαγικοί πάπυροι

Μια από αυτές είναι οι λεγόμενοι Ελληνικοί μαγικοί πάπυροι της Αιγύπτου (2ος αιώνας πκχ- 5ος αιώνας κχ) , αυτό το πολύ ενδιαφέρον προϊόν Ελληνο-Αιγυπτιακού συγκρητισμού, στους οποίους συνήθως βρίσκονται επιπρόσθετα ξένα στοιχεία, από τον Γνωστικισμό, τον πρώιμο Χριστιανισμό αλλά και την Ιουδαική θρησκεία. Εκεί παρατηρούμε σε πλήρη ανάπτυξη την πίστη στις μαγικές δυνάμεις των ονομάτων και των λέξεων, οι οποίες με την σωστή τους χρήση στις μαγικές επωδούς και επικλήσεις μπορούν να πραγματοποιούν όλα τα όνειρα των επίδοξων μάγων. Βέβαια οι μαγικές λέξεις είναι συνήθως ακατάληπτοι φθόγγοι (11), ακριβώς για να είναι περίπου αδύνατη η σωστή εκφορά τους (απαραίτητη για την επιτυχία) από τους "αμύητους", αλλά τι να κάνουμε η μαγεία απαιτεί θυσίες και πολύ μελέτη. Δεν υπάρχει λόγος στο παρόν να επεκταθούμε περισσότερο στο πραγματικά ενδιαφέρον ζήτημα των μαγικών παπύρων αρκεί να αναφέρουμε πως στο πλαίσιο αυτών, τα μαγικά/μυστικά ονόματα είναι είτε Voces mysticae είτε ξένα ονόματα θεοτήτων, όπως διαπιστώνουμε από τα παρακάτω ενδεικτικά παραδείγματα (12).

Voces mysticae:

ὄψη δὲ ἀτενίζοντας σοι τοὺς θεούς... σύρισον μακρὸν συριγμὸν ἔπειτα πόππυσον λέγων· προ-προφεγγῆ μόριος πρόφυρ προφεγγῆ νεμέθιρε ἄρψενεν πίτητμι μεώυ ἔναρθ φυρκέχω φυριδαρίω τύρη φιλβά...

Voces mysticae και θρησκευτικός συγκριτισμός:

επικαλούμε σε, τον εν τω κενώ πνεύματι δεινόν και αόρατον θεόν. αρογογοροβραω σοχου μοδοριω φαλαρχαω οοο, άγιε Ακέφαλε, απάλλαξον τον δείνα απο του συνέχοντος αυτόν δαίμονος, ρουβριαω μαρι ωραμ. βααβναβαωθ. ασς Αδωναί. αφνιαω ιθωληθ Αβρασαξ αηοωϋ ισχυρέ Ακέφαλε....απάλλαξον τον δείνα, Αώθ Ανραώθ βασυμ Ισάκ, Σαβαώθ Ιαω. ούτος έστιν ο κύριος των θεών....

χριστιανικοί μαγικοί πάπυροι και το όνομα του θεού:
φύγε απ' εμού, παν κακόν, παν πονηρόν, το αίμα του Χριστού, φείσαι τω φορούντι.
Ωρ Ωρ φωρ Ελωει,
Αδωναί, Ιαώ, Σαβαώθ, Μιχαήλ, Ιεσού Χριστέ

....Δέσποτά μου, θεέ παντοκράτωρ, και άγιε Φιλόξενε, προστάτα μου, παρακαλώ υμάς δια το μέγα όνομ[α] του δεσπότου θεού. εάν ούκ έστιν θελημα υμών μη λαλήσαι με μηδέ περί τραπέζης μηδέ περί ζυγοστασίας, παρακελεύσαι με μαθεί, ίνα μη λαλήσω. +
+ ΧΜΓ + ΧΜΓ + ΧΜΓ +
+Ο θεός του προστάτου ημών, του αγίου Φιλοξένου. εαν κελεύεις εισενέγκειν εις το νοσοκομίον σου Ανουπ, δείξον την δύναμιν σου, και εξέλθη το πιττάκιον.

Μαγικός πάπυρος με Ιουδαϊκό ξόρκι με το μυστικό όνομα του Θεού:

Προσευχή Ιακώβ
πάτερ πατριαρχών, πατήρ όλων, πατήρ δυνάμεων του κόσμου, κτίστα παντός, κτίστα των αγγέλων και αρχαγγέλων, ο κτίστης ονομάτων σωτηρικών....
...θεός Αβαώθ, Αβραθιαώθ, Σαβαώθ, Αδωνάι, άστρα.....ε και βριλεωναι Αδοναι, χα...αώθ, ο κύριος των όλων....ο κύριος θεός των Εβραίων, Επαγαήλ αλαμν, ου η αέναος δύναμις Ελωήλ, Σουηλ. διόρθωσον τον έχοντα την ευχήν εκ του γένους Ιστραήλ και των χαριζομένων υπό σου, θεέ θεών, ο έχων το κρυπτόν όνομα Σαβαώθ, [.]ι..χ θεός θεών, αμήν, αμήν, ο χιόνα γεννών, επό αστέρων υπέρ αιώνων και αεί διοδεύων....

Θεωρούμε πως τα παραπάνω ενδεικτικά παραδείγματα δείχνουν με τον καλύτερο τρόπο πόσο ξένη προς την καθαρή ελληνική αντίληψη (13) είναι οποιαδήποτε πίστη περί δήθεν δύναμης που δίνουν τα μυστικά ονομάτα θεών, αλλά επιπροσθέτως μας φανερώνουν και την πιο χαρακτηριστική έκφραση μιας τέτοιας αντίληψης που δεν είναι άλλη από την Ιουδαϊκή μαγικοθρησκευτική αντίληψη περί του μυστικού ονόματος του θεού (14) πιθανότατα προϊόν συγκρητισμού της εβραϊκής θρησκείας με την Αιγυπτιακή μαγεία. Ενδιαφέρον έχει όμως να δούμε και πως προέκυψε αυτή η περίπτωση καθώς και τι επιρροές άφησε.

Το Τετραγράμματον

Είτε δεχτούμε την ύπαρξη κάποιου πολυθειστικού υπόβαθρου (ίσως προϊόν της Αιγυπτιακής επιρροής), είτε απλά αποδώσουμε στην μετέπειτα μονοθεϊστική κατασκευή, γεγονός είναι πως το Εβραικό Τετραγράμματο όνομα του θεού το YHVH , το Shem HaMeforash είναι η περίπτωση που συμπυκνώνει όλη την φαντασίωση πίσω από τα μυστικά ονόματα δύναμης (των θεών). Από κάποιους εικάζεται πως αποτελούσε από παλιά, τότε που ακόμα βρίσκονταν στοιχεία πολυθεϊσμού στην Ιουδαϊκή θρησκεία και ο Αδονάι (15) λατρεύονταν μαζί με την σύζυγο του Ανσερά, ένα μυστικό όνομα δύναμης του θεού. Όμως σύμφωνα με τις ίδιες τις Εβραϊκές πηγές συμπεραίνεται πως το όνομα αρχικά δεν ήταν "μυστικό" αλλά άρρητο όπως στα Ελληνικά μυστήρια. Το όνομα εκφερόταν μόνο κατά την διάρκεια του Yom Kippur και μόνο από τον αρχιερέα του ναού της Ιερουσαλήμ, όμως όλοι οι πιστοί το άκουγαν. Με άλλα λόγια ήταν και αυτό ένα όνομα ενδεδυμένο με ταμπού. Καθώς, όμως, η εκφορά του ήταν επιτρεπτή μόνο από τον αρχιερέα, με την καταστροφή του δευτέρου ναού από τους Ρωμαίους το 70 κχ και την βίαιη παύση της ιερατικής γραμμής αυτό ξεχάστηκε. Σώθηκε βέβαια ο τρόπος με τον οποίο γράφονταν αλλά καθώς η εβραϊκή γραφή δεν περιλάμβανε φωνήεντα η ακριβής προφορά του παρέμεινε άγνωστη. Από το σημείο εκείνο και μετά ξεκινά όλη η παραφιλολογία περί του μυστικού ονόματος του Εβραϊκού θεού.

Οι μετέπειτα μάλιστα μυστικιστές του Ιουδαϊσμού, έχτισαν πλήθος μύθων και θεωριών πάνω στο τετραγράμματον, όπως το ότι η σωστή του εκφορά φανερώνει όλο τον λόγο του θεού και την γνώση του κόσμου, ή πως αυτός που το γνωρίζει γίνεται κάτοχος φοβερών δυνάμεων (περιπτώσεις των γκόλεμ των καμπαλιστών κτλ), ή τέλος πως ο μόνος που θα το γνωρίζει και θα το χρησιμοποιήσει χωρίς κίνδυνο θα είναι ο μεσσίας (16). Όλα αυτά στον μεσαιωνικό καμπαλισμό, συμπλέκουν μαζί με αριθμοσοφία, με αλχημεία και όλες τις άλλες "απαγορευμένες" τέχνες δημιουργώντας το υπόστρωμα και των σημερινών σχετικών θεωρήσεων. Αυτό βέβαια συνέβη - δηλαδή η καθιέρωση της πίστης σε ένα μυστικό όνομα του θεού - γιατί στην θεολογική αντίληψη του Ιουδαϊσμού, και στην μετέπειτα διαμορφωθείσα ψυχοσύνθεση των εβραίων αυτή και παρόμοιες αντιλήψεις βρήκαν πρόσφορο έδαφος για ανάπτυξη. Ο Μεσσιανισμός, η εσχατολογία, η αποκάλυψη ήταν το πεδίο στο οποίο ρίζωσε και αναπτύχθηκε αυτή η πίστη διαφθείροντας την φυσιολογική έκφραση λατρευτικού σεβασμού (τα άρρητα ονόματα) και μετατρέποντας την σε αυτή την μαγικό-θρησκευτική αντίληψη, την ικανή να καλύπτει τα συναισθηματικά κενά των καταδιωκόμενων Εβραίων, των οποίων ο Μεσσίας ουδέποτε ήρθε. Αντιθέτως, κανένα από τα παραπάνω χαρακτηριστικά δεν θα μπορούσε να βρεθεί στις λατρείες των Ελλήνων προγόνων μας, οι οποίοι έχοντας μια φιλική, καθαρή και πάνω από όλα φυσική σχέση με τους πανταχού παρόντες θεούς τους, ουδέποτε χρειάστηκε να καταφύγουν σε τέτοια τεχνάσματα, τα οποία απλά δείχνουν ασέβεια και αποτελούν θρησκευτικό μίασμα το οποίο καταστρέφει την όποια προσπάθεια αναθέρμανσης της προγονικής σχέσης (17).

Σημειώσεις
1) Walter Burkert, Ελληνική Περιφέρεια: Τα μυστήρια της Σαμοθράκης
2) Παρομοίως ο Λατίνος Marcus Terentius Varro τους αντιστοιχεί αργότερα στην Ρωμαϊκή τετράδα: Juppiter, Juno, Minerva, Mercurius
3) Simon Pulleyn, The Power of Names in Classical Greek Religion (1994)
4) Οι περισσότεροι βέβαια μελετητές "βλέπουν" πολιτικά αίτια πίσω από την θανάτωση του
5) Είναι ενδιαφέρον μάλιστα, πως οι δύο βωμοί και η διάταξη τους στον ναό φαίνεται να σχηματίζουν το γνωστό μας από την Μινωική Κρήτη σύμβολο του "διπλού Ε"
6) Εφ' όσον οι αναγνώσεις της Ρωμαϊκής θρησκείας είναι σωστές από τους μελετητές.
7) Το μοναδικό αντίστοιχο του Σωκρατικού δαιμονίου
8) Βέβαια η γενικότητα της διαπίστωσης αντικρούει στις περιπτώσεις που πράγματι γνωρίζουμε τον patron θεό πχ κάποιου αυτοκράτορα ή ανάλογα σαφώς κατονομασμένες "προστάτιδες" θεότητες τόπων ή genius loci όπως ο Ηρακλής, για πόλεις η Τύχη κτλ.
9) Οι Αιγύπτιοι πίστευαν πως κατέχοντας το "πραγματικό" όνομα ενός θεού μπορούσαν να τον/την εξαναγκάσουν με τις κατάλληλες επικλήσεις να τους ευνοήσει ή να πράξει σύμφωνα με την θέληση τους. Αυτή η αντίληψη υπάρχει περιθωριακά και στην "ελληνική" μαγεία της ύστερης αρχαιότητας αλλά ενώ στους Αιγυπτίους φαίνεται να αποτελεί τον θρησκευτικό κανόνα (εξ'ού και η μεγάλη χρήση της Ίσιδος στις επικλήσεις ως θεάς της μαγείας) για τους Έλληνες η αντίληψη αυτή σε θρησκευτικό επίπεδο θεωρείται μάλλον υβριστική, ανόσια, ή και δεισιδαιμονική.
Geraldine Pinch, Magic in Ancient Egypt: Revised Edition, Bob Brier, Ancient Egyptian Magic, Bernard Andre, Ελληνες Μάγοι.
10) Έτσι όπως μας τον μεταφέρει ο Frazer. Sir James George Frazer, The Golden Bough (1922)
11) Λέξεις που δεν αντιστοιχούν σε καμιά γλώσσα, γνωστές ως Voces mysticae.
12) Μια αντίστοιχη αντίληψη βρίσκουμε στην ύστερη νεοπλατωνική θεουργία (Πρόκλος - Ιάμβλιχος) όπου θεωρείται πως τα ξένα ονόματα θεοτήτων είναι πιο "δυνατά" από τα γνωστά, αλλά σπανίως αν όχι καθόλου δεν θεωρούνται αυτά μυστικά.
13) Στην οποία οι θεοί δεν εξαναγκάζονται από μάγους
14) Με μια απλά αναζήτηση εξάλλου στο ιντερνετ με όρους όπως μυστικό όνομα θεού, κρυφό όνομα θεού τα αποτελέσματα κατακλύζονται από εβραϊκές πηγές, καμπαλιστική μαγεία και αναζητήσεις κτλ.
15) Το οποίο είναι επίθετο που μεταφράζεται ως "ο Κύριος"
16) Αυτό ακριβώς μάλιστα ευαγγελίζονταν ο "δικός μας" Σαμπατάι Ζεβί (1626-1676), ο οποίος κήρυττε πως ήταν ο μεσσίας στην Οθωμανική αυτοκρατορία. Από εκεί τελικά προέρχονται και οι εξισλαμισμένοι εβραίοι ή Ντονμέ ή Σαββατιανοί
17) Είναι δυστυχώς απογοητευτικό όταν βλέπουμε να επαναεισπράτονται αυτές οι αντιλήψεις, σε ένα είδος ελληνο-καμπάλας των σαλών στις ημέρες μας.

ΑΠΟ ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΟΥ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΙΑΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ. ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ

ΑΠΟ ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΟΥ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΙΑΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ.

ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ

«. καὶ ὁ πόλεμος οὗτος, καίπερ τῶν ἀνθρώπων ἐν ᾧ μὲν ἂν πολεμῶσι τὸν παρόντα αἰεὶ μέγιστον κρινόντων, παυσαμένων δὲ τὰ ἀρχαῖα μᾶλλον θαυμαζόντων, ἀπ' αὐτῶν τῶν ἔργων σκοποῦσι δηλώσει ὅμως μείζων γεγενημένος αὐτῶν.»

ΕΡΜΗΝΕΙΑ:

Καὶ ὁ πόλεμος, γι αὐτούς ποῦ τον διεξάγουν νομίζοντας ὅτι εἶναι πάντοτε ὁ σπουδαιότερος καὶ ἀδιαφοροῦν γιὰ τις ἀρχαῖες ἐμπειρίες, καταντᾶ νὰ γίνει ἐξ αἰτίας τους ἀκόμη πιὸ καταστροφικός.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ο Θουκυδίδης ἐννοεῖ τον Πελοποννησιακό, ἀλλὰ ἐννοεῖται καὶ ὁ κάθε ἐμφύλιος πόλεμος.

                                                         

Ο γενετιστής Κ. Τριανταφυλλίδης : «Ελάχιστες οι προσμίξεις στο DNA των Ελλήνων εδώ και δεκάδες χιλιάδες χρόνια»

Ο γενετιστής Κ. Τριανταφυλλίδης : «Ελάχιστες οι προσμίξεις στο DNA των Ελλήνων εδώ και δεκάδες χιλιάδες χρόνια»


Αυτόν τον επιστήμονα δεν θα τον δείτε στα μεγάλα κανάλια.....

Αποκάλυψη: To DNA των Ελλήνων δεν έχει επηρεασθεί

Το pontos-news.gr συνομιλεί με τον ομότιμο καθηγητή του Τομέα Γενετικής Ανάπτυξης και Μοριακής Βιολογίας του Τμήματος Βιολογίας του ΑΠΘ, Κωνσταντίνο Τριανταφυλλίδη.


Εξαιρετικά ενδιαφέροντα στοιχεία για τη γενετική σύσταση των Ελλήνων, είτε ζούσαν εντός των ορίων της μητροπολιτικής Ελλάδας είτε στον Πόντο, στην Ιωνία και την Καππαδοκία, απέδωσαν οι πολύχρονες έρευνες του ομότιμου καθηγητή γενετικής Κωνσταντίνου Τριανταφυλλίδη. Ο καθηγητής εντόπισε τη γενετική υπογραφή Ελλήνων σε περιοχές της Ευρώπης όπου είχε σημειωθεί ελληνικός αποικισμός, ενώ στηριζόμενος σε μελέτες για το προσφυγικό χωριό Πλατύ Ημαθίας κατέρριψε μύθους όπως ότι οι Έλληνες έχουν γενετική ομοιότητα με Τούρκους και Βούλγαρους, ή ότι οι Πομάκοι είναι Τούρκοι.

Παρά τα σχεδόν 400 χρόνια σκλαβιάς των Ελλήνων από τους Τούρκους σε αρκετές περιοχές του ελλαδικού χώρου, το ποσοστό ετερομιξίας (προσμίξεων) του γενετικού στοιχείου (DNA) των Ελλήνων με μη καυκάσιες φυλές από τη Νεολιθική Εποχή μέχρι σήμερα φθάνει μόλις το 2%. Είναι μάλιστα πολύ μικρότερο σε σύγκριση με άλλους πληθυσμούς της Μεσογείου, όπως για παράδειγμα οι Ισπανοί, των οποίων η πρόσμιξη με τους Άραβες φτάνει στο 8% του DNA τους.



Η γενετική σύσταση των προσφυγικής καταγωγής Ελλήνων της Ανατολής (Πόντιοι, Μικρασιάτες, Καππαδόκες) δεν παρουσιάζει στατιστικά καμία σημαντική διαφορά με το DNA των μη προσφυγικής καταγωγής Ελλήνων. Έχει όμως τεράστια διαφορά με αυτό των Τούρκων, παρά τη γειτνίαση Ελλήνων και Τούρκων σε πολλές περιοχές πριν από τη Μικρασιατική Καταστροφή.
Αντιστοίχως, οι νεοπρόσφυγες Πόντιοι από τη Γεωργία έχουν παρόμοια γενετική σύσταση με τους κατοίκους της μητροπολιτικής Ελλάδας και πολύ διαφορετική από εκείνους της Γεωργίας.
Η μελέτη στο Πλατύ Ημαθίας
Τον οποιονδήποτε ισχυρισμό ότι οι προσφυγικής καταγωγής Έλληνες της Ανατολής έχουν προσμίξεις στη γενετική τους σύσταση με τους Τούρκους, ή οι γηγενείς Έλληνες Μακεδόνες με τους Βούλγαρους, καταρρίπτει η έρευνα στην οποία στηρίχτηκε ο Κ. Τριανταφυλλίδης στο Πλατύ Ημαθίας. Το χωριό κατοικείται σήμερα σε ποσοστό 90% από Πόντιους και Καππαδόκες και κατά 10% από γηγενείς Έλληνες.



Σύμφωνα με τα συμπεράσματα του καθηγητή, το DNA των κατοίκων του συγκεκριμένου χωριού παρουσιάζει μεγάλη γενετική ομοιότητα με αυτό των υπόλοιπων κατοίκων της Ελλάδας και ελάχιστη με τη γενετική σύσταση Τούρκων και Βούλγαρων.
Ένας άλλος μύθος που κατέρριψε η έρευνα του κ. Τριανταφυλλίδη, είναι οι όποιοι ισχυρισμοί ότι οι Πομάκοι είναι Τούρκοι. «Από την έρευνα τεκμηριώνεται ότι οι Πομάκοι είναι γηγενής πληθυσμός, ο οποίος ζούσε τα τελευταία 2.500-3.000 χρόνια στην οροσειρά της Ροδόπης», μας λέει.

Αποδείχθηκε γενετικά ότι οι Πομάκοι έχουν μεγάλη σχέση με τους Έλληνες και τους Βούλγαρους και ελάχιστη με τους Τούρκους.Ελληνική γενετική «υπογραφή» στις αποικίες
Ακόμα και σήμερα, μετά από περισσότερα από 2.500 χρόνια, ανιχνεύεται η γενετική υπογραφή των Ελλήνων στις αποικίες της Αρχαιότητας. Είναι αξιοσημείωτο ότι το 37% του DNA των σημερινών κατοίκων της Σικελίας (μέρος της Μεγάλης Ελλάδας) προέρχεται από τους Έλληνες, ενώ αντίστοιχη προέλευση έχει και το 17% του DNA των σημερινών κατοίκων της Προβηγκίας στη Νότια Γαλλία, όπου υπήρξαν αποικίες όπως αυτή της Μασσαλίας.



«Είναι εντυπωσιακό, επίσης, ότι το DNA των λειψάνων Νεολιθικής Εποχής που βρέθηκαν στην Ιρλανδία και στη Νοτιοανατολική Σουηδία έχει προέλευση από την ανατολική Μεσόγειο και κυρίως από τις Μυκήνες. Επίσης, η μελέτη του DNA λειψάνων της Νεολιθικής Εποχής από σπήλαιο του οροπεδίου του Λασιθίου έδειξε ότι είναι παρόμοιο με το DNA των σημερινών κατοίκων της συγκεκριμένης περιοχής. Η σύγκριση έγινε με 135 διαφορετικούς πληθυσμούς από την Ευρασία και την Αφρική.

»Δεν βρέθηκε καμία ένδειξη προέλευσης του DNA των νεολιθικών Κρητών από την Αφρική, άρα δεν ευσταθεί και η άποψη που έχει διατυπωθεί ότι ο νεολιθικός πολιτισμός της Κνωσού είναι αφρικανικής προέλευσης».

Ο Homo Sapiens στην Ελλάδα

Σύμφωνα με γενετικά στοιχεία, πριν από 53.000 χρόνια έφτασε στον ελλαδικό χώρο ο «Σοφός Άνθρωπος» (Hopo Sapiens) και όχι πριν από 45.000 χρόνια, όπως δείχνουν τα ιστορικά στοιχεία. Για 5.000 χρόνια δε, συνυπήρξε με τον Άνθρωπο του Νεάντερταλ.

Επίσης, με βάση τα γενετικά στοιχεία, το DNA των σημερινών κατοίκων της Ευρώπης –κατά συνέπεια και των Ελλήνων– προέρχονται σε ποσοστό
2-4% από τον Άνθρωπο του Νεάντερταλ και το υπόλοιπο από τον Homo Sapiens.Στη Νεολιθική Εποχή (πριν από περίπου 10.000 χρόνια) οι άνθρωποι μετακινήθηκαν από τη βορειοδυτική Ανατολία και τη Λεβαντίνη (σημερινές Συρία και Ισραήλ) προς τα νησιά του Αιγαίου και τη Θεσσαλία (ο γνωστός Πολιτισμός του Σέσκλου) και στη συνέχεια από τον ελλαδικό χώρο μέσω των κοιλάδων Αξιού και Δούναβη μετακινήθηκαν προς την Κεντρική Ευρώπη και διά θαλάσσης προς τη δυτική Μεσόγειο.
«Αυτό τεκμηριώνεται από τη σύγκριση DNA μεταξύ νεολιθικών λειψάνων στον ελλαδικό χώρο και στην Ευρώπη, αλλά και από πολιτιστικά αγαθά, για παράδειγμα περιδέραια, τα οποία κατασκευάστηκαν στο Αιγαίο και βρέθηκαν σε νεολιθικούς τάφους της Δυτικής Ευρώπης», κατέληξε ο Κ. Τριανταφυλλίδης.
Ο Κωνσταντίνος Τριανταφυλλίδης έχει τα τελευταία 35 χρόνια αφιερώσει τη ζωή του στην έρευνα της γενετικής σύστασης των Ελλήνων και συνόψισε τα συμπεράσματά του στο βιβλίο του Η γενετική ιστορία της Ελλάδος – Το DNA των Ελλήνων, το οποίο κυκλοφόρησε το 2014 από τις εκδόσεις Δ. Κυριακίδη, αλλά και στο δίγλωσσο (ελληνικά και αγγλικά) υπό έκδοση έργο του Η γενετική καταγωγή των Ελλήνων. Θα είναι 240 σελίδων σε γλώσσα εκλαϊκευμένη, με ιδιαίτερο χαρακτηριστικό τα πολλά στοιχεία αρχαιογενετικής, δηλαδή μελέτες DNA σε λείψανα Παλαιολιθικής και Νεολιθικής Εποχής και Εποχής του Χαλκού.

Νά γιατί οἱ Σπαρτιᾶτες ἦταν ἄτρωτοι στή μάχη!

Το 1961 ὁ Ἀμερικανός πυρηνικός φυσικός καί καθηγητής μεταλλουργίας δρ Λάιλ Μπόρστ ἐπισκέφθηκε την Σπάρτη ἐπηρεασμένος ἀπό την ἀνδρεία των ἀρχαίων Σπαρτιατῶν ἀλλά καί γιγιά νά μελετήσει τα ὅπλα ποῦ χρησιμοποιοῦσε αὐτός ὁ πολεμικός λαός της ἀρχαίας Ἑλλάδας

Ζήτησε λοιπόν ἀπό τους ἐκεῖ ἀρχαιολόγους νά δεῖ δείγματα ὀβολῶν ἀπό το Ηραίον ( ναό – θησαυροφυλάκιο της ἀρχαίας Σπάρτης) του 670 π.χ. καί ἀφοῦ τα ἀνέλυσε ἀπεφάνθη πώς οἱ Σπαρτιᾶτες δέν εἶχαν ἁπλῶς σίδερο ἀλλά ἀτσάλι!

Δηλαδή ἕνα κρᾶμα σιδήρου καί ἄνθρακα με περιεκτικότητα σε ἄνθρακα μεταξύ 0,2 καί 0,8%.Κατά την δήλωση του στούς New York Times, αὐτὸ ἰσοδυναμούσαμε με την κατοχή ἀτομικῆς βόμβας γιὰ τα...μέτρα της ἐποχῆς Αἰτῶ ἐξηγεῖ ἐπιστημονικά, πέρα ἀπό την ἀποδεδειγμένη ἀνδρεία ποῦ ἀπέδειξαν ὁ Λεωνίδας καί οἱ 300 Σπαρτιᾶτες του στή μάχη των Θερμοπυλῶν καί πέρα ἀπό την ἐπιλογή του τέλειου στρατηγικοῦ σημείου της μάχης, το πώς 300 ἄνδρες ἀποδεκάτισαν ἕναν στρατό Περσῶν, Μήδων καί Σακῶν ποῦ ἀριθμοῦσαν τις 50.000 πάνοπλων ἁδρῶν, συμπεριλαμβανομένων καί των πλέων ἐπίλεκτων ταγμάτων των Περσῶν των ἀθανάτων, πρίν πέσουν ὅλοι ἀπό τα βέλη των τοξοτῶν μετά ἀπ΄ την προδοσία του Ἐφιάλτη

Γιὰ ἄλλη μία φορά ἀποδεικνύεται (καί μέσα ἀπό την ἐπιστήμη) το πόσο προηγμένη τεχνολογία διέθεταν οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες Φανταστεῖτε τώρα με πόση εὐκολία μποροῦσαν τα ἀτσάλινα ξίφη των Σπαρτιατῶν νά διαπεράσουν τις χάλκινες καί σιδερένιες πανοπλίες των Περσῶν καί ἀκόμα πόσο φόβο θὰ προκάλεσε στούς Πέρσες το γεγονός πώς στὰ δικά ξίφη τους οἱ Σπαρτιατικές πανοπλίες ἔμεναν ἀνεπηρέαστες

ἐκστρατεία του Διονύσου καὶ ἡ "Ἑλληνικότητα" του Ἀνατολίτικού πολιτισμοῦ

ἐκστρατεία του Διονύσου καὶ ἡ "Ἑλληνικότητα" του Ἀνατολίτικού πολιτισμοῦ


Πέρα ἀπὸ το μυθολογικό ἔπος των "Διονυσιακῶν" του Νόννου το ὁποῖο ἀναφέρεται σε ἕνα καθαρά γαστρονομικό ἡ οὐράνιο ἐπίπεδο με ἀπολήξεις στὴν χθόνα σχετικά με τις ἐκστρατεῖες του Διονύσου στὴν ἀνατολή, λαμβάνουμε ὥς κύρια πηγή το "Περί Ἴσιδος καὶ Ὀσίριδος" του Πλουτάρχου κεφ. 13.

<<Καὶ ὅταν βασίλευε ὁ Ὄσιρις τους μέν Αἰγύπτιους ἀμέσως ἀπήλλαξε ἀπὸ την γεμάτη στερήσεις θηριώδη ζωή ἀφοῦ τους δίδαξε την γεωργία,τους ἐθέσπισε νόμους καὶ τους δίδαξε νά τιμοῦν τους θεούς (σημ: ἀστρονομία, φιλοσοφία, τέχνη, μυθολογία). Μετά ταξίδεψε σε ὅλη τὴ γῆ καὶ ξημέρωσε τους τρόπους των ἀνθρώπων καὶ ἐλάχιστες φορές μάλιστα χρειάστηκε τα ὅπλα γιατί τις περισσότερες φορές τους ἔθελγε μέσῳ της μουσικῆς, του τραγουδιοῦ καὶ της πειθοῦς του λόγου. Γι' αυτό καὶ οἱ Ἕλληνες πίστευαν ὅτι εἶναι ὁ ἴδιος με τον Διόνυσο>>

.

Φυσικά δὲν θὰ πρέπει νά θεωρήσουμε τον Διόνυσο ὡς φυσικό ἱστορικό πρόσωπο ἀλλὰ ὡς ἕνα εὐρύτερο σύνολο στοιχείων καὶ καταστάσεων με βαθύ μυθολογικό ὑπόβαθρο το ὁποῖο ὡς ἔκφραση ἀποκτᾶ ὑπόσταση μέσα ἀπὸ τον συμβολισμό του Διονύσου δὲ Νόννος ἀναφέρει ὅτι ἐπικεφαλῆς της ἐκστρατείας του Διονύσου στὴν ἀνατολὴ ἦταν ὁ Ὀφέλτης ὁ ὁποῖος δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τον Ἀστερίωνα. Ὁ Διόνυσος σε γενικές γραμμές συμβολίζει την κάθοδο καὶ ἀνόδῳ των ψυχῶν σε σχέση με τον ἐνδοκοσμικό νοῦ καὶ τον Σείριο (Ὄσιριος),σε ἄμεση σχέση τις φάσεις της Σελήνης ὡς υἱός της Περσεφόνης (βλ. Ὀρφικούς Ὕμνους πρὸς Διόνυσον, Περσεφόνη, Εὔβουλο),με εὐρύτερες συμβολικές ἀπολήξεις στὸ πολιτισμικό ὑπόβαθρο του Μεσογειακοῦ χώρου καὶ δή του ελλαδικού.

Ὅπως ἀναφέρει καὶ ὁ Εὐριπίδης στὶς "Βάκχαι" στίχο 270: <<<<Δύο δυνάμεις πρῶτο ἦρθαν στοὺς ἀνθρώπους, ἡ θεά ΔΗΜΗΤΡΑ ἡ Γῆ ἡ ὅπως θέλεις πές την ποῦ θρέφει τους ἀνθρώπους Μετά ἦρθε της ΣΕΜΕΛΗΣ γόνος ὁ ΔΙΟΝΥΣΟΣ ποῦ με τον οἶνο (σημείωση γραφόντα: ἀναφέρεται ὄχι μόνον στὸν οἶνο καθ'αυτό ὥς ποτό,ἀλλὰ στὸ νηπενθές νάμμα των μυστηρίων,της μουσικῆς,του χοροῦ,του πολιτισμοῦ καὶ των τεχνῶν) παύει τὴ λύπη τῶν θνητῶν. Καὶ σὰν χορταίνουν το ποτό ἀπ' του ἀμπελιοῦ τὴ ροή,ὕπνο δίνει καὶ λήθη στὰ κακά της ἡμέρας. Θεός χύνεται σπονδή στοὺς ἀθανάτους ὥστε γιὰ χάρη του οἱ θνητοί νά μὴν στεροῦνται πλούτη. Τον περιγελᾶς ποῦ στὸν ΜΗΡΟ εἶναι ραμμένος; Θὰ σου ἐξιστορήσω μία ὄμορφη ἱστορία: Ὅταν ὁ ΖΕΥΣ ἀπ' τὴ φωτιά του κεραυνοῦ τον πῆρε στὸν Ὄλυμπο τον ἔφερε ὥς θεῖον βρέφος. Ἡ ἬΡΑ βάλθηκε νά τον διώξει ἀπὸ τον ΟΥΡΑΝΟ. Ὁ ΖΕΥΣ σὰν μέγας θεός κάτι ἄλλο μηχανευθεῖ Απ'τον ΑΙΘΕΡΑ ποῦ κυκλώνει τὴ χθόνα μέρος κόβει καὶ φτιάχνει ἄλλον ΔΙΟΝΥΣΟ καὶ ΟΜΗΡΟ τον δίνει νά πάψει το νεῖκος της γιὰ το Διόνυσο. Καὶ με τα χρόνια εἴπανε πώς τράφηκε ραμμένος μέσα στοῦ Δία το Μηρό καὶ το μετέλλαξαν σε ΟΜΗΡΟΣ κι ἔτσι το μῦθο πλάσανε πώς τάχα ὁ Διόνυσος ἦταν ὅμηρος της Ἤρας>>. Ὁ ΑΣΤΕΡΙΩΝ ὡς Υἱός του Κομήτου (βλ. "Ἀργοναυτικά" Ὀρφέως στίχο 164) σχετίζεται ἄμεσα με την Κρήτη καὶ τον (πρό)Μινωικό πολιτισμό της. Ἄς μὴν ξεχνᾶμε ὅτι ἡ Κρήτη ἔλαβε το ὄνομα της ἀπὸ τον βασιλιά Κρίς ἐνῶ πρὶν ὀνομαζόταν Αίθρα.

Ὁ Ἀστερίων ἔλαβε ὡς σύζυγο την Εὐρώπη καὶ "υἱοθέτησε" τους υἱούς της ἀπὸ τον Δία, τον Μίνωα, τον Ραδάμανθυ καὶ τον Σαρπηδώνα. Οἱ παραπάνω πληροφορίες συνδέονται κυρίως με τα Αστερούσια Ὄρη καὶ τον Τσούτσουρα, το πιθανό μέρος συνάντησης του Μίνωα με τον Δία, ὅπου κάθε 9 ἔτη ἐλάμβανε τους νόμους του βασιλείου του καὶ ὅπως ἀναφέρει ὁ Ὅμηρος ἐννεαώρως ἐβασίλευε. Ὁ δὲ Ἀστερίων κατά την παράδοση συνδέεται καὶ με τον Μινώταυρο. Στήν Ἱστορία του Ἑλληνικοῦ Ἔθνους διαβάζουμε σχετικά: <<Στήν Κρήτη,ὁ Ταῦρος ταυτίζεται με τον Οὐρανό καὶ τον Ἥλιο ποῦ γονιμοποιοῦν τὴ Γῆ, ἐνῶ το θηλυκό στοιχεῖο συσχετίζεται με τὴ Σελήνη, ποῦ το σχῆμα της θυμίζει τα κέρατα. Ἔτσι, ὁ Γάμος του Ταύρου με την Ἀγελάδα, εἶναι μαζί Γάμος Ἥλιου καὶ Φεγγαριοῦ Ἀργότερα, τα πρόσωπα του Ἱεροῦ αὐτοῦ Γάμου τα ὑποδύεται ὁ Βασιλιάς καὶ ἡ Βασίλισσα της Κνωσοῦ ποῦ το ὄνομα της Πασιφάη δηλαδή Ὁλόφωτη, δείχνει ἀκριβῶς τὴ σχέση Βασίλισσας-Θεάς με την Σελήνη. Ὁ Υἱός της ὁ Μινώταυρος, ἄνθρωπος με κεφαλή Ταύρου, λέγεται καὶ <<Ἀστερίων>>,γιατί καὶ αὐτὸς, ὅπως καὶ ὁ πατέρας του σχετίζεται με τον ἔναστρο οὐρανό..>> Στὸν Ὀρφικὸ Ὕμνο στὸ Διόνυσο ἀναφέρεται: <<Τον βαρυβρόντη Διόνυσο ποῦ Εὔαν Εὐοί κραυγάζει, τον πρωτογενῆ ποῦ ἔχει δυό φύσεις καὶ γεννηθεῖ τρεῖς φορές τον Βασιλέα Βάκχειο ποῦ ζεῖ μέσα στοὺς ἀγροὺς, τον Δίμορφο,το Διπλοκερασφόρο,τον Κισσοστεφανομένον, τον Ἀπόκρυφον ποῦ εἶναι Βακχικός,Ἁγνός,με Ταύρου Πρόσωπο>> Τα παραπάνω σχετίζονται καὶ με την Ἀμάλθεια Αἴξ ποῦ ἔθρεψε τον νεογέννητο Δία στὸ Ἰδαῖον Ἄντρον ὅπως καὶ με τους Ἰδαίους δάκτυλος καὶ τους Κορυβαντικούς Χορούς, τους Κουρήτες καὶ την θεμελίωση του Μινωικοῦ Πολιτισμοῦ ποῦ σὰν κυρίαρχο σύμβολο εἶχε τον Διπλοῦν Πέλεκυν καὶ τον Ταῦρο πάνω στὴν μητριαρχική πελασγική Κρήτη.

Ἕνα πρόχειρο συμπέρασμα εἶναι ὅτι ὁ Ἀστερίων συνδέεται ἄμεσα με τον Διόνυσο. Κατά κάποιο τρόπο θὰ μπορούσαμε νά ποῦμε ὅτι ὁ πρῶτος εἶναι προσωποποιήση του δευτέρου. Ἄν ὁ Διόνυσος εἶναι κάτι το πολύ γενικό στὰ δισερεύνητα πλαίσια της μυθολογίας, τότε ὁ Ἀστερίων εἶναι κάτι πιὸ εἰδικό Δύο στοιχεῖα ποῦ ρίχνουν ἀρκετὸ φῶς στὰ μυστήρια ποῦ περικλείουν το πρόσωπο του Διονύσου μέσα στὴν μυθολογία. Αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι ὁ Ἀστερίων καὶ οἱ ὑπόλοιποι Ἀργοναῦτες ἦταν φυσικά ἱστορικά πρόσωπα ἀλλὰ προσωποποιήσεις ποῦ ἀπεικονίζουν συμβολικές μυθολογικές/κοσμογονικές/ψυχοκαθοδικές καταστάσεις με ἀπολήξεις στὴν χθόνα. Ὁ,τι ἰσχύει δλδ καὶ με τους θεούς ἀλλὰ σε ἀκόμη εὐρύτερα ἐπίπεδα, με την διαφορά ὅτι ὁ Διόνυσος ἐνσαρκώνει τους θεούς ἀπὸ το μικροκοσμικό- ὑποατομικό ὡς το μακροκοσμικό- ὑπερκόσμιο ἐπίπεδο ὡς δομή ἡ ἐκφράση ἑνός νοῦ παρά ὡς ὀντότητα Ἀφοῦ δὲν ἀφήσαμε ἀσαφές καὶ αὐτὸ το ζήτημα, ἀλλὰ σηματοδοτήσαμε κάποιες πτυχές του, πᾶμε παρακάτω.

Οἱ ἀπόγονοι ἡ το ἀποτέλεσμα της ἐκστρατείας του Αστερίωνος στὴν ἀνατολὴ εἶναι οἱ Δραβίδες καὶ ὁ Ἰνδικός πολιτισμός. Ἡ σχέση της ελληνικής φιλοσοφίας με τις ἀνατολικές θρησκεῖες εἶναι ἄμεση καὶ πολύ στενή με τὴ χαώδη διαφορά ὅτι οἱ θρησκεῖες -ἀνατολικές καὶ μιμῆ- εἶναι δόγματα δηλαδή κλειστές σε νέες ἰδέες, ἐνῶ ἡ φιλοσοφία εἶναι ἀνοικτή σε διαρκῶς νέες ἰδέες Ἔχουν ὅμως πάρα πολλά κοινά με την Κοσμοθεώρηση των Ἑλλήνων καὶ κυρίως των Πυθαγορίων, των Πλατωνικῶν καὶ του Ηράκλειτου δίχως νά γνωρίζω καὶ νά μπορῶ νά ἀπαντήσω το γιατί. Ἴσως οἱ Ἕλληνες φιλόσοφοι νά σχετίζονται με τους Ντέβα Αβατάρ του Ἰνδουϊσμοῦ.. Ἡ ἰνδουϊστική φιλοσοφία μιλάει γιὰ ἕναν ὑλικὸ κόσμο ψευδαισθήσεων ὅμοιο με το "Μή ὄν" των Ἑλλήνων καὶ κυρίως των επικούριων, των σοφιστῶν (με ἄλλες διαφορές) καὶ των σκεπτικῶν Ἡ ὕλη διαρκῶς ὑπόκειται στὸν νόμο της φθοράς γιʼιʼ αὐτὸ καὶ δὲν μπορεῖ νὰ συλληφθεῖ ἀπὸ τον νοῦ μας μέσῳ των αἰσθήσεών μας, καθώς αὐτὸ πουποῦ παρατηροῦμε τώρα μετά ἀπὸ λίγο θὰ ἀλλάξει, ἀκόμη κι ἐμεῖς οἱ ἴδιοι θὰ ἀλλάξουμε Πάνω σε αὐτή τή λογική ἔρχεται ἡ πλατωνική φιλοσοφία σαφῶς ἐπηρεασμένη ἀπὸ την ἐλεατική νὰ ὑποστηρίξει ὅτι το Ὅλον εἶναι Πολλά καὶ Ἐν με τή διαφορά ὅτι κάποιοι ἐκ τῶν Ἐλεατών ὅπως ὁ Ζήνων καὶ ὁ Παρμενίδης ὑποστήριξαν ὅτι το Ἐν προϋπάρχει των Πολλῶν καὶ κάποιοι ἐξ αἰτῶν ὅπως ὁ Ἐμπεδοκλῆς ὑποστήριξαν ὅτι το Ἐν καὶ τα Πολλά συνυπάρχουν. Ὁ δὲ Πλάτων θεώρησε ὅτι στὸν Ὑλικὸ κόσμο ἐπικρατεῖ ἡ Λήθη ἐνῶ στὸν κόσμο των Ἰδεῶν ἡ Α-λήθεια καὶ σκοπός ὅλων των ὄντων εἶναι ἡ ἀνελίξη πρὸς αὐτὴν, κάτι ἀνάλογο με τον πραγματικό σκοπό της ζωῆς στὸν Ἰνδουϊσμό καὶ κυρίως τον Μπεκτιβεντάντα Σουάμι Πραμπουπάντα ἡ φιλοσοφική θεώρηση του ὁποίου ἄρχισε νὰ προσδιορίζει τα λεπτά ὅρια μεταξύ ἰνδουϊστικῆς φιλοσοφίας ,θρησκείας καὶ μυστικισμοῦ

Ὁ Κρίσνα ὁ "ἄπειρα ἑλκυστικός" του ινδουισμού ἐπὶ της οὐσίας εἶναι ὁ "ἄπειρα ἑλκυστικός" κόσμος των Ἰδεῶν του Πλάτωνα καὶ σκοπός των ψυχῶν εἶναι κατά τον Πλάτωνα ἡ συναναστροφή με τις ἀληθινές Ἰδέες πρὸς αὐτόβουλη καὶ συνειδητή μείωση των υλικών παθών, με ἀποτέλεσμα την λύτρωση των ψυχῶν καὶ την ἀπελευθέρωσή τους ἀπὸ τα δεσμά της ὕλης καὶ της διαρκοῦς παλιγγενεσίας (μετεμψύχωσης) θεωρία σαφῶς προερχόμενη ἀπὸ τους Ὀρφικούς καὶ του Πυθαγόρειους. Ὁ Κόσμος των Ἰδεῶν λοιπόν εἶναι το ἀληθινό ΕΙΝΑΙ το ὁποῖο εἶναι κάτι σὰν καθαρό φῶς καὶ αείζωη ἐνέργεια ἀλλὰ περισσότερο ἰδεατό Ὡστόσο ὁ Πλάτων διατηρῶντας ταυτόχρονα καὶ τις παραδόσεις των προσωκρατικῶν Ἐλεατῶν ὡς πρὸς το ΈΝ διατύπωσε ὅτι το ΕΝ εἶναι διφυές ὡς ΕΕΝ τέλειο (ἐνέργεια) καὶ ὡς Μονάδα ἐξελίσιμη (ὕλη) ἐντός του ὁποίου ὡστόσο το ἀρχικό ΈΝ το πλατωνικό Ἀγαθὸν διατηρεῖ την ὑπερβατικότητά του σε σχέση με το ὄντως Ὄν ἡ Μονάδα ἡ ὁποῖα μετέχει στὸ γίγνεσθαι καὶ συνεπῶς εἶναι ταυτόχρονα καλή καὶ κακή ἡ ὀρθότερα φθαρτή καὶ ἄφθαρτη Ὁ δὲ Ἀριστοτέλης ἀναφέρει ὅτι το Ὅλον εἶναι Οὐσία Πάνω στὴν ἔννοια του καλοῦ καὶ του κακοῦ ὁ Ἡράκλειτος ἀναφέρει "Το καλό καὶ το κακό εἶναι ἕνα καὶ το αὐτὸ" ἀπόσπασμα 58 ὅσον ἀφορᾶ το Ὅλον, ἐνῶ ὅσον ἀφορᾶ το ΈΝ λέει Ἕνα εἶναι το σοφό, νὰ γνωρίσεις τον λόγο ποῦ κυβέρνησε τα πάντα μέσῳ των πάντων" στὸ ἀπόσπασμα 41. Διαβάζοντας στὸ βιβλίο "Τέλειες ἐρωτήσεις τέλειες ἀπαντήσεις" του Σουάμι Πραμπουπάντα σελ. 35 <<Βασάμσι τζιρνάνι γιατά βιχάγια , ποῦ σημαίνει "Τώρα φοράς ἕνα πουκάμισο καὶ ὅταν παλιώσει θὰ το πετάξεις καὶ θὰ πάρεις ἄλλο">> βρίσκουμε την ρήση του Ηράκλειτου ποῦ ἀναφέρει <<ἀθάνατοι θνητοί , θνητοί ἀθάνατοι>> 62 καὶ "εἶναι τέρψη ἡ θάνατος γιὰ τις ψυχές νὰ γίνονται ὑγρές Τέρψη εἶναι ἡ πτώση στὴ γέννηση.

Ἡ ζωή μας γεννιέται ἀπὸ τον θάνατό τους καὶ ἡ ζωή μας γεννιέται ἀπὸ τον θάνατό τους" ἀπόσπασμα 77. Συνεχίζοντας τον Διάλογό του ὁ Πραμπουπάντα στὸν διάλογό του (σχεδόν πλατωνικό) συνεχίζει λέγοντας "Τί εἶναι αὐτὸ ποῦ ἀλλάζει το ἄλλο ; Τι εἶναι αὐτὸ ποῦ μένει σταθερό; (θυμίζοντας τον διάλογο "Τίμαιο" ποῦ ρωτάει ὁ Σωκράτης "Τι εἶναι αὐτὸ ποῦ ὑπάρχει ἀεί καὶ δὲν γεννήθηκε καὶ τί ἐκεῖνο ποῦ διαρκῶς γίνεται;) Συνεχίζοντας ὁ Σουάμι: Το ΆΤΜΑ (ψυχή).Ἀπὸ τή μία ζωή στὴν ἄλλη Ὁ πραγματικός σου ἑαυτός Ποιός εἶναι αὐτὸς ποῦ μιλάει μέσα σου;Ποιός εἶναι αὐτὸς ποῦ μιλάει μέσῳ ἐμοῦ;" Πάνω σε αὐτὸ ὑπενθυμίζω το σοφό γνωμικό των προγόνων μας ΓΝΩΘΙ Σ' ΑΥΤΟΝ σε ἰσορροπία πάντα με το ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ. Ὁ Κρίσνα καὶ το Ἄτμα. Ὁ Ἀπόλλων καὶ ὁ Διόνυσος. Το ΕΝ καὶ τα Πολλά. Ἡ Ὕλη καὶ ἡ Ἐνέργεια Το Εἶναι καὶ το Μὴ Εἶναι Ἡ Ψυχή καὶ ὁ Θεός. Ἐντὸς του Γίγνεσθαι τῶν προσωκρατικῶν "ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΡΕΙ" ποῦ θὰ ἔλεγε καὶ ὁ Ἡράκλειτος Τα πάντα μεταστοιχειώνονται σε διάφορες μορφές ὕλης καὶ ἐνέργειας καὶ ἡ ἀνθρώπινη ὕπαρξη καὶ ὑπόσταση εἶναι μέρος τους ἐμπεριέχοντας τον ἀνθρώπινο λόγο ὡς μέρος του συμπαντικοῦ ὁ ὁποῖος μετέχει μεταξύ φθοράς καὶ ἀφθαρσίας, χρόνου καὶ αἰωνιότητας, ὕλης καὶ ἐνέργειας "Ὅσο μακριά κι ἄν σε βγάλει ὁ δρόμος τα πέρατα της ψυχῆς δὲν θὰ τα βρεῖς, τόσο βαθύ λόγο ἐμπεριέχει λέει ὁ Ἡράκλειτος δέσποσα 45 καὶ "Σʼ ὅλους τους ἀνθρώπους ἔχει δοθεῖ ἡ αὐτογνωσία καὶ ἡ φρόνηση 116,"στὰ ἰδία ποτάμια μπαίνουμε καὶ δὲν μπαίνουμε εἴμαστε καὶ δὲν εἴμαστε" ἀπόσπα. 49 ἀλλὰ ταυτόχρονα "ἀδύνατον νὰ μποῦμε δύο φορές στὸν ἴδιο ποταμό" ἀπόσπασμα 91 καθώς τα πάντα μεταβάλλονται ὅπως "το πῦρ ζεῖ το θάνατο της γῆς, κι ὁ ἀέρας το θάνατο του πυρός, το ὕδωρ το θάνατο του ἀέρα καὶ ἡ γῆ του ὕδατος Ἡράκλεις. ἀπόσπ. 76.

Βάση τοῦ Ἰνδουϊσμοῦ καὶ τῶν ἀνατολικῶν φιλοσοφιῶν τα πάντα μεταστοιχειώνονται καὶ ἀποτελοῦν μία πλάνη γιὰ τον ἄνθρωπο (Μάγια) διότι τίποτε δὲν κρατάει γιὰ πάντα καὶ δὲν ὑπάρχει ἀμετάβλητο, ἐνῶ το μόνον ἀληθινό εἶναι ἡ οὐσία των πάντων το ἄπειρα ἑλκυστικό (Κρίσνα) εἶναι αὐτὸ ποῦ ὑπάρχει ἀμετάβλητο σὰν κοσμική ἐνέργεια (Ατμα) καὶ σκοπός της εἶναι ἡ ἐπιστροφή πρὸς την εὐδαιμονία (Νιρβάνα) μέσῳ της διαλεκτικῆς μας σχέσης με τή ζωή καὶ το θάνατο (Διαλογισμός) καὶ της ἄσκησης/αναπνοής του αθλητισμού-άθλων (Γιόγκα/Ζέν). "Διόνυσος καὶ Αϊδης ἐν καὶ το αὐτὸ" Ἡράκλειτος απόσπ. 15. ΓΙΝ καὶ ΓΙΑΝΓΚ... Ὁ Ἡράκλειτος καὶ ὁ Πλάτων ἦταν δύο ἀπὸ ὅλους τους Ἕλληνες Την "ἑλληνικότητα" του πολιτισμοῦ της ἀνατολῆς ἦρθε νὰ ἐνδυναμώσει καὶ νὰ ἀναζωπυρώσει ἡ ἐκστρατεία ἐλλογοποίησης του Ἀλεξάνδρου στὴν Ἀνατολὴ, ὁποῦ ἐκεῖ συνάντησε πολιτισμούς ποῦ του εἶπαν "κι ἐμεῖς Ἕλληνες εἴμαστε" καὶ ὁ ἴδιος συχνά τους ἔλεγε "Καὶ τώρα μπορεῖτε νὰ καλεῖστε Ἕλληνες". Κατά κάποιο παράδοξο (;;;) τρόπο συναντοῦμε στοιχεῖα καὶ σύμβολα του ελληνικού πολιτισμοῦ ὄχι μόνον στὶς Ἰνδίες, ἀλλὰ καὶ στὴν Νότια Κίνα καὶ στὸ Θιβέτ. ἄν παρατηρήσουμε φυσιογνωμικά καὶ πολιτισμικά την φυλή των Καλάς στὸ Ἀφγανιστάν ἡ την φυλή Σίκχ (Σινδούς) στὰ σύνορα του Πακιστάν θὰ βγάλουμε ἀρκετὰ σημαντικά συμπεράσματα. Μετά ἀπὸ αὐτὰ ἄς σκεφτοῦμε τον ρόλο των Ταλιμπάν ἀπέναντι στὴν παγκοσμιοποίηση ὡς πυρῆνας ἀντίδρασης καθώς καὶ τον πνευματικό ρόλο των Σούφι της βόρειας Ἰνδίας καὶ του Θιβέτ στὴν Ἀσιατική Ἤπειρο

Ἄς μὴν ξεχνᾶμε ὅτι κατά την μυθολογία ὁ Διόνυσος μεγάλωσε στό ὀρός της Νύσσας (βλ. "Ἀλεξάνδρου Ἀνάβασις" του Ἀρριανού Δ/27 Ι ) ἀλλὰ καὶ λαμβάνοντας ὑπʼ ὄψιν το ἀκόλουθο ἀπόσπασμα του Ἀρριανοῦ ἀπὸ τα "Ἰνδικά" (Ε 12) σχετικά με την καταγωγή των Σίβας ἡ Σίνδων καὶ λαμβάνοντας υπʼ ὄψιν την ἐτυμολογική συγγένεια των Σίβας με την Ἰνδική Θεότητα Σίβα....: <<Ὅσον ἀφορᾶ τους Σίβας οἱ οποίοι ἦταν γένος Ἰνδικόν ἐπειδὴ ὁρισμένοι τους εἶδαν νά ντύνονται με δέρματα, ἰσχυρίζονται ὅτι εἶναι ὑπολείμματα του στρατοῦ ἐκ της ἐκστρατείας του Ἡρακλέους ἐπειδὴ μάλιστα οἱ ΣΣίβαι φέρουν καὶ ράβδο ὡς ἀνάμνησιν του ροπάλου του Ἡρακλέους>>. ἐνῶ στά "Ἀργοναυτικά" του Ὀρφέως στίχος 1046 διαβάζουμε: <<Ἔπειτα τρέχοντες (ἡ Μήδεια καὶ ὁ Ἰάσων) το ρεῦμα του ποταμοῦ Φάσι λόγο ἀνοησιῶν εἰς το μέσο της πεδιάδος ἔφτασαν ποῦ κατοικοῦν οἱ Γυμνοί,οἱ Βουονόμαι,καὶ οἱ ἀγρότες Ἄρκυες,ἐπίσης καὶ ἡ φυλή των Κερκετικών περήφανων Σινδών>>. Ἢ σημερινή φυλή των Σίντ δλδ. Στήν παραπάνω εἰκόνα βλέπουμε Ἱερεῖς στὸ Θιβέτ σε τελετουργικό χορό. Παρατηρῆστε τις περικεφαλαῖες ποῦ φορᾶνε Σας θυμίζουν τίποτα;

Συνοπτική καταγραφή των πολέμων στήν ἀρχαία Ἑλλάδα

Συνοπτική καταγραφή των πολέμων στήν ἀρχαία Ἑλλάδα

Στὸν κατάλογο ποῦ ἀκολουθεί ἀναφέρονται οἱ σημαντικότεροι πόλεμοι της ἀρχαίας ἑλληνικῆς ἱστορίας κατά χρονολογική σειρά. Πόλεμοι στήν ἀρχαιότητα χαρακτηρίζονταν συνήθως συγκρούσεις ποῦ αφορούσαν συνασπισμούς κρατῶν καὶ πόλεων καὶ ὄχι ἁπλά τοπικές συγκρούσεις μεταξύ γειτονικῶν περιοχῶν

Ἀρχαϊκή περίοδος

Πρῶτος Μεσσηνιακός πόλεμος (743-724 π.Χ.): Πόλεμος ἀνάμεσα στοὺς Σπαρτιᾶτες καὶ τους Μεσσήνιους ποῦ εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα την προσάρτηση της Μεσσηνίας στήν Σπάρτη

Ληλάντιος πόλεμος (ἀνάμεσα στὰ ἔτη 710-650 π.Χ.): Πόλεμος ἀνάμεσα στὶς δύο ἰσχυρότερες πόλεις κράτη της Εὔβοιας γιά τή διεκδίκηση του Ληλάντιου πεδίου. Στὸν πόλεμο ἀναμίχθηκαν της Ἰωνίας καὶ οἱ Θεσσαλοί. Ἀποτέλεσμα του πολέμου ἦταν νὰ ἀποδυναμωθοῦν οἱ δύο Εὐβοϊκές πόλεις ποῦ μέχρι τότε ἦταν μεγάλες ἀποικιακές καὶ ἐμπορικές δυνάμεις.

Δεύτερος Μεσσηνιακός πόλεμος (685-668 π.Χ. περίπου): Πόλεμος ποῦ ξέσπασε μετά την ἐξέγερση των Μεσσήνιων κατά της Σπάρτης. Στὸν πόλεμο αὐτὸ ἀναμίχθηκαν οἱ περισσότερες πόλεις της Πελοποννήσου. Ἔληξε με νίκη των Σπαρτιατῶν καὶ νέα ὑποταγή των Μεσσήνιων.

Μελιακός πόλεμος (περίπου 650 π.Χ.): Πόλεμος Ἰωνικῶν πόλεων ἐναντίον της πόλης Μελίας στήν χερσόνησο της Μυκάλης. Οἱ νικητές του πολέμου ἵδρυσαν το κοινό των Ἰώνων καὶ το θρησκευτικό τους κέντρο τοποθετήθηκε στή Μυκάλη στήν περιοχή της κατεστραμένης πόλης Μελίας

Μιλ πόλεις ησιακός πόλεμος (624-612/611 π.Χ.): Ὁ πόλεμος αὐτὸς ἦταν ἀποτέλεσμα της προσπάθειας των Λυδών νὰ καταλάβουν τή Μίλητο καὶ ἔληξε με συμφωνία εἰρήνης ἀνάμεσα στὶς δύο πλευρές.

Πρῶτος ἱερὸς πόλεμος (595-585 π.Χ.): Πόλεμος ἀνάμεσα σε μέλη της Δελφικῆς ἀμφικτυονίας κι της πόλης Κρίσας, με το ἐπίνειό της Κίρρα ποῦ κατηγορήθηκαν πώς παρενοχλοῦσαν τους προσκυνητές των ΔελφῶνἸωνική ἐπανάσταση (499-494 π.Χ.): Ἐπανάσταση τῶν Ἰωνικῶν πόλεων ἀλλὰ καὶ ἄλλων πόλεων της Μικράς Ἀσίας καὶ της Κύπρου κατά των Περσῶν

Περσικοί πόλεμοι (492-479 π.Χ.): Δύο διαδοχικές ἐκστρατεῖες των Περσῶν κατά τῶν Ἑλληνικῶν πόλεων. Ἡ ἐκστρατεία του Δαρείου τερματίστηκε με την ἧττα των Περσῶν στή μάχη του Μαραθῶνα καὶ του Ξέρξη με την ἧττα των Περσῶν στήν μάχη των Πλαταιῶν

Πρῶτος Πελοποννησιακός πόλεμος (460-445 π.Χ.) Πρώτη φάση των συγκρούσεων ἀνάμεσα στήν Πελοποννησιακή καὶ την Ἀθηναϊκή συμμαχία ποῦ τερματίστηκαν με τις Τριακονταετεῖς Σπονδές.

Δεύτερος ἱερὸς πόλεμος (449-448 π.Χ.) Διαμάχη Ἀθήνας καὶ Σπάρτης σχετικά με την ἀνάθεση του ἐλέγχου του μαντείου των Δελφῶν στοὺς Φωκεῖς

Σαμιακός πόλεμος (440-439 π.Χ.) Πόλεμος ποῦ ξέσπασε ὅταν ἡ Ἀθήνα παρενέβη στή διαμάχη των πόλεων της Σάμου καὶ της Μιλήτου γιά τον ἔλεγχο περιοχῶν ποῦ ἀνῆκαν παλαιότερα στήν Πριήνη.

Πελοποννησιακός πόλεμος (431-427 π.Χ.) Ὁ μεγαλύτερος πόλεμος της ἀρχαιότητας ἀνάμεσα στὶς ἑλληνικές πόλεις. Πῆρε πανελλήνιες διαστάσεις καὶ μετά ἀπὸ συγκρούσεις ποῦ διήρκεσαν 27 χρόνια ἐπικράτησε ἡ Πελοποννησιακή συμμαχία. Ὁ πόλεμος αὐτὸς περιλάμβανε τρεῖς φάσεις.

Ἀρχιδάμειος πόλεμος (431-421 π.Χ): Ὁ Ἀρχιδάμειος πόλεμος, πῆρε το ὄνομα του ἀπὸ τον βασιλιά της Σπάρτης Ἀρχίδαμος, ὁ ὁποῖος ἦταν ἐπὶ κεφαλῆς τῶν πελοποννησιακῶν δυνάμεων ποῦ κατέλαβαν την Ἀττική -ὄχι ὅμως καὶ την Ἀθήνα- στὰ πρῶτα ἔτη του Πελοποννησιακοῦ πολέμου. Οἱ δύο πόλεις ὑπέγραψαν την ἄνοιξη του 421 π.Χ. τή Νικίειο εἰρήνη ἡ ὁποία συμφωνήθηκε νὰ ἔχει διάρκεια μισοῦ αἰῶνα

Σικελική ἐκστρατεία (415-413 π.Χ): Ὁ Ἀλκιβιάδης, πολιτικός με πολλές ἱκανότητες καὶ ὑπέρμετρες φιλοδοξίες, χρησιμοποιῶντας ὡς πρόφαση τον πόλεμο δύο σικελικῶν πόλεων, της Ἔγεστας καὶ του Σελινούντα, πείθει την Ἐκκλησία του Δήμου, νὰ ὀργανώσει μεγάλη ἐκστρατεία στή Σικελία με το πρόσχημα της ἀποστολῆς βοήθειας πρός τους Ἐγεσταίους, φίλους της Ἀθήνας

Δεκελικός πόλεμος (413-404 π.Χ.):Ὁ Ἀλκιβιάδης κατηγορεῖται ἀπὸ τους ἐχθροὺς του καὶ αὐτὸς φοβούμενος την καταδίκη σε θάνατο, ἀρνεῖται νὰ ἐπιστρέψει στήν Ἀθήνα καὶ καταφεύγει στή Σπάρτη. Ἐκεῖ προτρέπει νὰ καταλάβουν καὶ νὰ ὀχυρώσουν τή Δεκέλεια στήν Ἀττική γιά νὰ ἀποκόψουν την Ἀθήνα ἀπὸ την ἀγροτική ἐνδοχῶρα της.

Κορινθιακός πόλεμος (395-386 π.Χ.): Πόλεμος ἀνάμεσα στὴ Σπάρτη καὶ στὸν συνασπισμό ποῦ συγκροτήθηκε ἀπό τους πρώην σύμμαχούς της Σπάρτης, Κορίνθιους καὶ Βοιωτούς καθώς καὶ ἀπό τους Ἀθηναίους καὶ Ἀργείους Ὁ πόλεμος ἔληξε το 386 π.Χ. με την Ἀνταλκίδειο εἰρήνη

Θηβαϊκοί πόλεμοι (371-362 π.Χ.): Σειρά πολέμων ποῦ διεξήγαγαν οἱ Θηβαῖοι γιὰ νὰ ἐπεκτείνουν την ζώνη ἐπιρροῆς τους. Ἡ Θηβαϊκή ἐπεκτατικότητα τερματίστηκε με την μάχη της Μαντίνειας το 362 π.Χ.

Πρῶτος συμμαχικός πόλεμος (357-355 π.Χ.) Πόλεμος ποῦ προκλήθηκε ὅταν ἀποστάτησαν ἀπό τὴ δεύτερη Ἀθηναϊκή συμμαχία τα νησιά Ρόδος, Κῶς καὶ Χίος καὶ ὁδήγησε στὴν διάλυση της συμμαχίας.

Τρίτος ἱερὸς πόλεμος (356-346 π.Χ.): Πόλεμος ποῦ ξέσπασε μετά την ἄρνηση των Φωκέων νὰ πληρώσουν το πρόστιμο ποῦ τους ἐπέβαλλε το Ἀμφικτυονικό συνέδρειο. Ὁ πόλεμος πῆρε μεγάλες διαστάσεις καὶ ἀναμίχθηκαν τα περισσότερα κράτη της κεντρικῆς Ἑλλάδας καὶ ἐπιπλέον οἱ Ἀθηναῖοι καὶ οἱ Μακεδόνες. Τελικά οἱ Μακεδόνες ἔκλεισαν εἰρήνη με τους Ἀθηναίους (Φιλοκράτειος εἰρήνη) καὶ ὑπέταξαν τους Φωκεῖς

Τέταρτος ἱερὸς πόλεμος (339-338 π.Χ.): Πόλεμος ποῦ ξέσπασε ὅταν ἡ πόλη των Λοκρῶν, Ἀμφισσα καταπάτησε ἱερά κτήματα των Δελφῶν Ἡ Δελφική Ἀμφικτυονία ἀνέθεσε την ἀρχηγία της ἐκστρατείας στὸν Φίλιππο ποῦ κατέλαβε την Ἀμφισσα καὶ ἀργότερα ἦρθε ἀντιμέτωπος με τον συνασπισμό πόλεων της νότιας Ἑλλάδας ποῦ σχηματίστηκε γιὰ νὰ τον ἀντιμετωπίσει Ὁ Φίλιππος ἐπικράτησε στὴν μάχη της Χαιρώνειας καὶ ξεκίνησε ἡ ἐποχῆ της Μακεδονικῆς ἡγεμονίας

Ἑλληνιστική περίοδος

Λαμιακός πόλεμος (323-322 π.Χ.):Πόλεμος μεταξύ Μακεδόνων καὶ πόλεων της Νότιας Ἑλλάδας ποῦ ἐπαναστάτησαν μετά τον θάνατο του Μεγάλου Ἀλεξάνδρου

Πόλεμοι τοῦ Ἀντίγονου (319-301 π.Χ.): Πόλεμοι του Ἀντίγονου γιὰ νὰ ἐπανενώσει την αὐτοκρατορία του Μεγάλου Ἀλεξάνδρου

Ἐκστρατεία του Πύρρου (280-275 π.Χ.): Ἡ Ἐκστρατεία του Πύρρου στὴν Ἰταλική χερσόνησο καὶ Σικελία

Χρεμωνίδειος πόλεμος (267-261 π.Χ.): Πόλεμος ἀνάμεσα στὸ Μακεδονικό βασίλειο του Ξανοίγονταν Γόνατά καὶ στὴ συμμαχία μεταξύ Ἀθήνας καὶ Σπάρτης ποῦ ἐνισχύονταν ἀπό το βασίλειο των Πτολεμαίων της Αἰγύπτου

Δημήτριος πόλεμος (239-238 π.Χ.): Πόλεμος ἀνάμεσα στὸν νέο Βασιλιά της Μακεδονίας Δημήτριο καὶ τον συνασπισμό Αιτωλικής καὶ Αχαΐκής Συμπολιτείας

Κλεομενικός πόλεμος (229/228-222 π.Χ.): Πόλεμος ἀνάμεσα στὴν Ἀχαϊκή Συμπολιτεία με σύμμαχο τὴ Μακεδονία καὶ την Σπάρτη του Κλεομένη Γ'. Κατάληξη του πολέμου ἦταν ἡ Μάχη της Σελλασίας στὴν ὁποῖα ἡ Σπάρτη ἡττήθηκε

Δεύτερος συμμαχικός πόλεμος (220-217 π.Χ.): Πόλεμος ποῦ κήρυξε ἡ Μακεδονία καὶ ἡ Αχαϊκή Συμπολιτεία ἐναντίον της Αιτωλικής Συμπολιτείας. Ὁ πόλεμος ἔληξε με την συνθήκη εἰρήνης ποῦ ἀποφασίστηκε στὸ συνέδριο της Ναυπάκτου το 217 π.Χ.

Πρῶτος Μακεδονικός πόλεμος (215-205 π.Χ.): Ὁ πρῶτος ἀπό μία σειρά πολέμων ἀνάμεσα στοὺς Ρωμαίους καὶ τους Μακεδόνες. Με τον πόλεμο αὐτὸ ἡ Ρώμη κατέλαβε κάποια ἐδάφη ἀνατολικά της Ἀδριατικής.

Πρῶτος Κρητικός πόλεμος (205-200 π.Χ.): Πόλεμος ποῦ διεξήγαγε ἡ Μακεδονία με συμμάχους την Αἰτωλική Συμπολιτεία καὶ πόλεις της Κρήτης, κατά της Ρόδου καὶ των συμμάχων της. Οἱ Μακεδόνες ἀναγκάστηκαν νὰ ἐγκαταλείψουν τον πόλεμο μετά την ἐμπλοκὴ των Ρωμαίων καὶ οἱ Ρόδιοι ἐπέκτειναν την κυριαρχία τους σε πόλεις της Κρήτης

Δεύτερος Μακεδονικός πόλεμος (200-197 π.Χ.): Ὁ δεύτερος πόλεμος ἀνάμεσα στοὺς Ρωμαίους καὶ τους Μακεδόνες κατέληξε σε νίκη των Ρωμαίων στὴ Μάχη στὶς Κυνός Κεφαλαί το 197 π.Χ. καὶ με την συνθήκη ποῦ ἀκολούθησε ἀπαγορεύτηκε στὴ Μακεδονία νὰ ἀναμειγνύεται με πολιτικά θέματα ἐκτὸς των συνόρων του κράτους του

Αἰτωλικός πόλεμος (191-189 π.Χ.): Πόλεμος ἀνάμεσα στὴν Αἰτωλική Συμπολιτεία καὶ τους συμμάχους της καὶ τὴ Ρώμη καὶ τους συμμάχους της. Ὁ πόλεμος ἔληξε με ἐπικράτηση των Ρωμαίων.

Τρίτος Μακεδονικός πόλεμος (171-168 π.Χ.): Ὁ τρίτος πόλεμος ἀνάμεσα στὴ Ρώμη καὶ την Μακεδονία ποῦ ὁδήγησε στὴν κατάλυση του Μακεδονικοῦ βασιλείου

Δεύτερος Κρητικός πόλεμος (155-153 π.Χ.): Πόλεμος ἀνάμεσα σε πόλεις της Κρήτης καὶ τους Ῥόδιους

ΑΘΑΝΑΤΟΙ κομάντος...

ΑΘΑΝΑΤΟΙ κομάντος...
Δεν ξεχνώ... Κύπρος 1974 Ά Μοίρα Καταδρομών, επιχείρηση ΝΙΚΗ

Η εξάπλωση των Ελλήνων

Η εξάπλωση των Ελλήνων

Κοίταζε τὸν ὀρίζοντα ὁ Ἓλληνας· καὶ δὲν ἒβλεπε τὴν ἀπόσταση, οὒτε τὶς θάλασσες ποὺ ἒπρεπε νὰ διασχίσῃ. Ἒβλεπε τὰ εὒφορα τὰ χώματα καὶ τὶς πόλεις ποὺ θὰ ἒστηνε μὲ τὰ χέρια του. Καὶ ἦταν καὶ ὁ χρησμὸς τῆς Πυθίας ποὺ τοῦ ἒδινε ἀέρα στὰ πανιά του, γιατὶ καὶ οἱ Θεοὶ στὸ πλευρό του ἦταν, καὶ τὸν συντρόφευαν…

Καὶ ἡ φλόγα ἀπὸ τὸ Πρυτανεῖο τῆς Μητέρας-Πόλης, φώτιζε τὸν δρόμο τους καὶ στέριωνε τὶς πόλεις τους, ποὺ οἱ περισσότερες μέχρι σήμερα διατηροῦν τὰ ἑλληνικὰ τους ὀνόματα καὶ τιμοῦν τοὺς ἰδρυτές τους, τοὺς Ἓλληνες…

Στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα, ἒμποροι καὶ ναυτικοὶ ταξίδεψαν καὶ στὴν συνέχεια μετακόμισαν πέρα ἀπὸ τὴν ἠπειρωτικὴ Ἑλλάδα. Ἐγκαταστάθηκαν σὲ γόνιμες περιοχές, μὲ καλὰ λιμάνια, καὶ μὲ ἐμπορικὲς εὐκαιρίες. Οἱ περιοχὲς αὐτὲς καθιερώθηκαν ὡς αὐτοδιοικούμενες ἀποικίες. Ἀργότερα, μερικὲς ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἀποικίες ἒστειλαν τοὺς δικούς τους ἂποικους σὲ ἂλλες περιοχές.

Οἱ ἀποικίες μιλοῦσαν τὴν ἲδια γλῶσσα καὶ λάτρευαν τοὺς ἲδιους θεοὺς μὲ τὴν Μητρόπολη. Οἱ ἰδρυτὲς μετέφεραν μαζί τους τὴν ἱερὴ φλόγα ποὺ εἶχε ληφθῇ ἀπὸ τὸ Πρυτανεῖο τῆς μητρικῆς πόλης. Πρὶν ξεκινήσουν τὴ δημιουργία μιᾶς νέας ἀποικίας συχνᾶ ἒπαιρναν χρησμὸ ἀπὸ τὸ μαντεῖο τῶν Δελφῶν.

Τὸ Πρῶτο κύμα τοῦ ἑλληνικοῦ ἀποικισμοῦ ἒλαβε χώρα στὴν Μικρὰ Ἀσία. Ὁ ἀρχαῖος γεωγράφος Στράβων ὑποστήριξε ὃτι οἱ Αἰολεῖς ἐγκαταστάθηκαν στὴν Μικρὰ Ἀσία τέσσερις γενιὲς πρὶν τοὺς Ἲωνες.

Οἱ Αἰολεῖς ἂποικοι ἐγκαταστάθηκαν στὴ βόρεια περιοχὴ τῆς ἀκτῆς τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, καθῶς καὶ στὰ νησιὰ τῆς Λέσβου καὶ τῆς Τενέδου.

Οἱ Ἲωνες ἐγκαταστάθηκαν στὸ κεντρικὸ τμῆμα τῶν ἀκτῶν τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, δημιουργῶντας τὶς ἀποικίες τῆς Μιλήτου καὶ τῆς Ἐφέσου, καθῶς καὶ στὰ νησιὰ τῆς Χίου καὶ τῆς Σάμου.

Οἱ Δωριεῖς ἐγκαταστάθηκαν στὸ νότιο τμῆμα τῆς ἀκτῆς, δημιουργῶντας τὴν ἰδιαίτερα ἀξιοσημείωτη ἀποικία τῆς Ἀλικαρνασσοῦ.

Ἡ Δεύτερη ὀμάδα τῶν ἀποικιῶν δημιουργήθηκε στὴ Δυτικὴ Μεσόγειο.

Ὁ Στράβων ἀναφέρεται στὴ Σικελία μὲ τὸ χαρακτηρισμὸ Μεγάλη Ἑλλάδα· ἀλλὰ ἒτσι χαρακτηρίζεται οὐσιαστικὰ καὶ ὃλη ἡ Νότιος Ἰταλία στὴν ὁποία εἶχαν ἐγκατασταθεῖ Ἓλληνες. Ὁ Πολύβιος ἦταν ὁ πρῶτος ποὺ χρησιμοποίησε τὸν συγκεκριμένο ὃρο.

Μεγάλη Ἑλλάδα ἢ Μεγάλη Ἑλλάς, Magna Graecia, Magna Grecia ἢ, σπανιότερα, Grande Ellade.

Στὴ Σικελία ἒχουμε τὶς ἀποικίες

1. Συρακοῦσες, ἰδρύθηκαν ἀπὸ τοὺς Κορίνθιους τὸ 734 π.Χ.

2. Μεσσήνη ἢ Ζάγκλη (σημερινὴ Messina), ἀποικία τῶν Χαλκιδαίων

3. Μύλοι (σημερινὸ Milazzo).

4. Αἰολίδες Νῆσοι μὲ ἐπίκεντρο τὴν Λιπάρα, ἀποκία τῆς Κνίδου, 580 π.Χ.

5. Πάνορμον, (σημερινὸ Palermo).

6. Ἂκις ἢ Ἂχις (σημερινὸ Acireale).

7. Ξιφωνία. Δὲν ἒχει βρεθεῖ κανένα ἀρχαιολογικό της ἲχνος καὶ δὲν ὑπάρχουν σαφεῖς πληροφορίες γιὰ τὴν ἀκριβή της θέση.

8. Μινωικὴ Ἡράκλεια

9. Αἲγεστα ἢ Ἒγεστα

10. Τίνδαρις

11. Εὒβοια, ἀποικία τῶν Λεοντίνων.

12. Ἀκράγας ἢ Ἀκράγαντας (σημερινὸ Agrigento).

13. Νάξος, ἀποικία τῶν Χαλκιδαίων. Ἰδρύθηκε τὸ 757 π.Χ. (σημερινὴ Giardini Naxos).

14. Ταυρομένιον, ἀποικία τῶν κατοίκων τῆς Νάξου Σικελίας (σημερινὴ Taormina).

15. Μέγαρα Ὑβλαῖα, ἀποικία τῶν Μεγαρέων. Ἰδρύθηκε τὸ 734 π.Χ.

16. Λεοντίνοι, ἀποικία τῶν Χαλκιδαίων ἢ τῶν κατοίκων τῆς Νάξου Σικελίας. Ἰδρύθηκε τὸν 8ο αἰ. π.Χ. (σημερινὸ Lentini).

17. Κατάνη, Ἰδρύθηκε ἀπὸ τοὺς Ναξιῶτες Σικελίας τὸν 8ο αἰ. π.Χ. (σημερινὴ Catania).

18. Γέλα, ἰδρύθηκε ἀπὸ κατοίκους τῆς Ρόδου καὶ τῆς Κρήτης τὸ 675 π.Χ. (σημερινὴ Gela).

19. Καμάρινα, ἀποικία τῶν Συρακουςῶν.

20. Ραγούσα (σημερινὴ Ragusa).

21. Ἀκρίλλαι (σημερινὸ Chiaramonte Gulfi).

22. Ἀγύριον (σημερινὴ Agira).

Στὴν Καλαβρία ἒχουμε τὶς ἀποικίες

1. Ρήγιον, (σημερινὴ Reggio Calabria), ἀποικία τῶν Χαλκιδαίων.

2. Ἐπιζεφύριοι Λοκροί, ἀποικία τῶν Ὀπουντίων Λοκρῶν (σημερινὸ Locri).

3. Κρότων, (σημερινὸ Crotone), ἰδρύθηκε τὸ 710 π.Χ. ἀπὸ ἂποικους τῆς Ἀχαϊας.

4. Σύβαρις, (σημερινὸ Sibari), ἰδρύθηκε τὸ 720 π.Χ. ἀπὸ ἂποικους τῆς Ἀχαϊας.

5. Σκῦδρος, ἀποικία τῶν κατοίκων τῆς Συβάρεως, μετὰ τὴν καταστροφή της ἀπὸ τὸν Κρότωνα τὸ 510 π.Χ.

6. Θοῦριοι, ἀποικία τῶν Ἀθηναίων. Ἰδρύθηκε τὸ 443 π.Χ. στὰ ἐρείπια τῆς κατεστραμμένης Συβάρεως.

7. Μέδμα, ἀποικία τῶν Ἐπιζεφύριων Λοκρῶν (σημερινὸ Rosarno).

8. Σκυλλάκιον (σημερινὸ Squillace).

9. Ἰππώνιον (σημερινὴ Vibo Valentia).

10. Βοῦς (σημερινὴ Bova).

11. Καυλωνία (σημερινὴ Monasterace Μarina).

12. Μέταυρος, ἀποικία τῆς Μεσσήνης καὶ τοῦ Ρηγίου (σημερινὸ Gioia Tauro).

13. Κρίμισα (σημερινὸ Cirò).

14. Λάος (σημερινὴ Mercelina).

15. Τερίνα, ἀποικία τοῦ Κρότωνα.

16. Ἰέραξ (σημερινὸ Gerace).

17. Κωσταντία (σημερινὴ Cosenza).

18. Λακίνιον (σημερινὸ Capo Colonna).

Στὴν Ἀπουλία ἒχουμε τὶς ἀποικίες

1. Βάρις ἢ Βάριον (σημερινό Bari).

2. Βρινδίσιον (σημερινὸ Brindisi).

3. Τάρας ἢ Τάραντας (σημερινὸ Taranto) ἀποικία τῶν Σπαρτιατῶν.

4. Μεταπόντιον (σημερινὸ Metaponto).

5. Καλλίπολις (σημερινὴ Gallipoli).

6. Κανύσιον

7. Ὑδροῦς (σημερινὸ Ὀτράντο).

8. Ἀλήσιον (σημερινὸ Lecce).

9. Φοβαία (σημερινὴ Foggia).

10. Ἀπένηστη ἢ Ἀπάμεστη (σημερινὴ Mattinata). Ἡ ἀποικία ἰδρύθηκε ἀπὸ κατοίκους τῆς Αἰτωλοακαρνανίας.

Στὴν Καμπανία ἒχουμε τὶς ἀποικίες

1. Κύμη (σημερινὴ Cuma), Ἀποικία τῶν Χαλκιδαίων καὶ τῆς Κύμης.

2. Νεάπολις (σημερινὴ Νάπολη). Ἰδρύθηκε ἀπὸ κατοίκους τῆς Κύμης Καμπανίας.

3. Ἐλέα (σημερινὴ Velia).

4. Ποσειδωνία, ἀποικία τῶν Συβαριέων (σημερινὸ Capaccio-Paestum).

5. Πύχουντας, ἀποικία τῆς Μεσσήνης (σημερινὸ Policastro Bussentino).

6. Πιθηκοῦσσαι, ἀποικία τῶν Χαλκιδαίων καὶ τῆς Ἐρέτριας (σημερινὴ Ischia, στὸ ὁμώνυμο νησάκι).

7. Δικαιάρχεια (σημερινὸ Pozzuoli).

8. Παλίνωρος ἢ Παλίνωρον (σημερινὸ Palinuro, δημοτικὸ διαμέρισμα τοῦ δήμου Centola).

Στὴ Λουκανία ἒχουμε τὶς ἀποικίες

1. Μεταπόντιον (σημερινὸ Metaponto).

2. Σύρις (σημερινὴ Nova Siri).

3. Ἡράκλεια (σημερινὸ Policoro).

4. Πιστοικός (σημερινὸ Pisticci).

5. Τροίλια ἢ Ὀβελάνον (σημερινὴ Ferrandina).

Ὑπόλοιπη Ἰταλία

1. Ἀνκῶν (ἡ Δωρικὴ Ἀνκῶν, τὸ ἀρχικό της ὂνομα) ἀποικία τῶν Συρακουςῶν (σημερινὴ Ἀνκόνα).

2. Ἂδρια (σημερινὴ Adria).

Ἀνέφερα μόνο τὶς ἀποικίες στὴν Ἰταλία. Ἐνδεικτικὰ νὰ ἀναφέρῳ τὴ Μασσαλία στὶς ἀκτὲς τῆς Γαλλίας ποὺ ἰδρύθηκε ἀπὸ τοὺς Ἲωνες Φωκαεῖς τὸ 600 π.Χ. Ἡ Μασσαλία μὲ τὴν σειρά της ἒγινε βάση γιὰ τὴν ἲδρυση ἀκόμα πιὸ ἀπομακρυσμένων ἀποικιῶν στὴν περιοχὴ τῆς Ἰσπανίας

Ἐπίσης στὴν Ἀφρική, ἡ Κυρήνη ἰδρύθηκε τὸ 630 π.Χ. ὡς ἀποικία τῆς Θῆρας, ποὺ ἦταν ἀποικία τῆς Σπάρτης..

Ἀκόμη, στὴ θέση τῆς σημερινῆς Βεγγάζης ὑπῆρχε ἡ ἑλληνικὴ ἀποικία Εὐεσπερίδες…

Ὑπήρχαν πολλὲς ἀποικίες ἀκόμη, κατὰ μῆκος τῆς ἀκτῆς τοῦ Αἰγαίου, τοῦ Ἐλλησπόντου, τῆς Προποντίδος καὶ τοῦ Εὒξεινου Πόντου.

Ἡ πολιτιστικὴ συμβολὴ τῶν Ἑλλήνων τῆς Μεγάλης Ἑλλάδος ἦταν σημαντική. Ἡ γραφὴ ποὺ οἱ Ρωμαῖοι υἱοθετήσανε, ἡ Λατινικὴ γραφὴ, προέρχεται ἀπὸ τὸ λεγόμενο Χαλκιδικὸ ἀλφάβητο, ποὺ οἱ Ἓλληνες ἀπὸ τὴν Κύμη τῆς Εὐβοίας μετέφεραν στὴν Καμπανία τῆς Ἰταλίας, χτίζοντας ἐκεῖ τὴν ἀποικία τους. Τὸ τέλος τῆς ἀκμῆς τῆς Μεγάλης Ἑλλάδος ἦρθε λόγω τῆς ἐπεκτατικῆς πολιτικῆς τῆς Ρώμης. Τὸ ἒτος 272 π.Χ. καταστράφηκε ὁ Τάρας καὶ χάθηκε τὸ μεγαλύτερο μέρος τῶν κατοίκων του, γιατὶ ἐπαναστάτησαν καὶ βοήθησαν τὸν Πῦρρο στὸν πόλεμό του κατὰ τῶν Ρωμαίων. Ἀλλὰ ἡ Μεγάλη Ἑλλάδα συνέχισε νὰ ὑπάρχῃ σὰν πνευματικό-πολιτιστικὸ δημιούργημα, ἀφοὺ ἀκόμα σήμερα ἓνα μέρος τοῦ πολιτισμοῦ, τῶν ἠθῶν, τῶν ἐθίμων καὶ τῆς ἑλληνικῆς γλῶσσας, ὑπάρχουν στὴν Κάτω Ἰταλία…

Ὁ μυστηριώδης ἥρωας της Μάχης του Μαραθῶνα πού ἐξόντωνε μαζικά τους Πέρσες με ἕνα ἄγνωστο ὑπερόπλο

Ὁ μυστηριώδης ἥρωας της Μάχης του Μαραθῶνα πού ἐξόντωνε μαζικά τους Πέρσες με ἕνα ἄγνωστο ὑπερόπλο

exelaos Ἐχετλαίος ἡ Ἔχετλος ἦταν το ὄνομα ἑνὸς ἀγνώστου ἥρωα πού ἐμφανίστηκε στὴ μάχη του Μαραθῶνα καὶ βοήθησε νὰ ἀναχαιτιστεῖ την περσική εἰσβολή στὴν Ἑλλάδα.

Ἱστορικά, ὁ Ἐχετλαίος δὲν ἀναφέρεται πουθενά στὸ παρελθόν καὶ ἡ ὕπαρξη του στὸ πάνθεον τῶν ἀρχαίων ἡρώων γίνεται μετά τὴ μάχη του Μαραθῶνα. Στὴ μάχη ἐκείνη, ὁ Ἐχετλαίος εἶχε ἐμφανιστεῖ ξαφνικά στὸ ἑλληνικό στρατόπεδο ντυμένος με στολή ἄγνωστη γιὰ τους Ἀθηναίους κρατῶντας στὰ χέρια του μία ἐχέτλη emoticon smile λαβή ἀρότρου) ἡ κάτι πού ἔμοιαζε με ἐχέτλη, ἀντὶ γιὰ ὅπλο.
Με αὐτὸ το παράξενο ὅπλο, ὁ Ἐχετλαίος χτυποῦσε τους Πέρσες κι ἐξόντωσε πολλούς ἀπὸ αὐτούς. Μετά τὴ μάχη, ὁ ἄγνωστός ἄνδρας ἐξαφανίστηκε με τον ἴδιο τρόπο ποῦ εἶχε ἐμφανιστεῖ καὶ κανείς δὲν γνώριζε το παραμικρό γι' αὐτὸν, οὔτε κἂν το ὄνομα του.
Οἱ Ἀθηναίοι, μετά τὴ μάχη, ρώτησαν το Μαντεῖο τῶν Δελφῶν νὰ μάθουν ποῖος ἦταν αὐτὸς ὁ ἄγνωστος ἥρωας ποῦ πολέμησε μαζί τους καὶ το Μαντεῖο τους ἔδωσε ὡς ἀπάντηση πῶς θὰ ἔπρεπε νὰ τιμοῦν τον ἥρωα Ἐχετλαίο.
Οἱ Ἀθηναῖοι ἀπὸ εὐγνωμοσύνη πρὸς αὐτὸν, ὅρισαν την ἐπίσημη λατρεία του ὥς ἥρωα. Γενικά, ἡ νίκη στὴν μάχη του Μαραθῶνα φαίνεται ὅτι ξάφνιασε ἀκόμα καὶ τους Ἀθηναίους. Γιὰ νὰ ἐξηγήσουν την πανωλεθρία των Περσῶν, ἀρκετοί ἀπὸ τους Ἀθηναίους πολεμιστές ἰσχυρίστηκαν ὅτι εἶδαν πολλούς ἥρωες καὶ θεούς νὰ πολεμοῦν στὸ πλάϊ τους.
Ὁ κυριότερος ἀπὸ αὐτούς ἦταν ὁ Πάνας ὁ ὁποῖος ἀνέπνευσε στοὺς Πέρσες τον «Πανικό» τον ἱερὸ, τρομερό φόβο. Σε αὐτὴν την μυθοπλασία μᾶλλον συγκαταλέγεται καὶ ἡ ἐμφάνιση του ἥρωα Ἐχετλαῖου.