Εὐγένιος Β' - Ἕνας ἀκόμη «πατριώτης» πατριάρχης, ποὺ καλοῦσε τοὺς Ἕλληνες νὰ δηλώσουν ὑποταγὴ στὸν Σουλτᾶνο

Ἡ «παράδοση» ποῦ ἤθελε τους ἡγέτες του Πατριαρχείου, νά ἀφορίζουν ἤ νά «εγκαλούν στὴν τάξη» τους ἐπαναστατημένους Ἕλληνες, δέν σταμάτησε με τον ἀπαγχονισμό του «ἐθνομάρτυρα» πατριάρχη Γρηγορίου Ε’ ποῦ  εἶχε ἐπίσημα αφορίσει την Ἑλληνική Ἐπανάσταση του 1821, ἀλλά συνεχίστηκε κι ἀπ’ τον διάδοχό του, τον Εὐγένιο Β’.

Ὁ Εὐγένιος ἦταν βουλγαρικῆς καταγωγῆς κι ὅπως σημειώνουν οἱ ἱστορικοί «σχεδὸν ἀγράμματος, ἀλλὰ τολμηρὸς καὶ θρασὺς εἰς τὸ λέγειν».

Ὁ Εὐγένιος ἀνακηρύχθηκε ὡς νέος Πατριάρχης καθ’ ὑπόδειξιν του Σουλτάνου. 

Εἶχε βέβαια,
προηγουμένως δώσει τα «διαπιστευτήριά» του, καθώς κατέδιδε τους ἐπαναστάτες στούς Τούρκους.

Ὅταν ὁ Πατριάρχης Γρηγόριος Ε΄ καθαιρέθηκε, ὁ Σουλτᾶνος ζήτησε ἐπιτακτικά την ἄμεση ἐκλογή διαδόχου του, προκειμένου ὁ καθαιρεθείς νά ἐκτελεστεῖ ὡς ἁπλὸς κληρικός, καί ὄχι ὡς πατριάρχης, πρᾶγμα ποῦ θά εἶχε διπλωματικές παρενέργειες. 

Κανένας ἀπὸ τους Μητροπολῖτες της Συνόδου δέν τολμοῦσε νά δεχθεῖ νά θέσει ὑποψηφιότητα ὑπ’ αὐτές τις συνθῆκες, ἐκτὸς ἀπὸ τον Εὐγένιο Η ἐκλογή του ἔγινε δεκτή με δέος.

Ὅπως μας πληροφορεῖ ὁ ἱστορικός Ἰωάννης Κορδάτος, ἡ ἐνέργεια του ἀπαγχονισμοῦ του Γρηγορίου Ε’ καί ἡ ταυτόχρονη ἀνάδειξη του Εὐγένιου Β’, ἦταν ἐντεταγμένη στό πλαίσιο των ὑπόγειων μαχῶν ποῦ δίνονταν μεταξύ Δεσποτάδων καί Μητροπολιτῶν, ποῦ ἐπωφθαλμιοῦσαν τον πατριαρχικό θρόνο. Γράφει ὁ Κορδάτος:

 «Ἄν καί ὁ πατριάρχης Γρηγόριος ἀφόρισε τον Ὑψηλάντη καί τους ἐπαναστάτες καί ἔστειλε ἐξάρχους στίς ἐπαρχίες με τους ἀφορισμούς καί πανταχοῦσες σ’ ὅλους τους Μητροπολῖτες, προστάζοντας νά διαβαστοῦν οἱ ἀφορισμοί, ἔπαψε νά ἔχει την ἐμπιστοσύνη της τουρκικῆς κυβέρνησης γιατί βρέθηκαν Δεσποτᾶδες νά τον συκοφαντήσουν ὅτι ἦταν ἀρχηγός της Φιλικῆς Ἑταιρείας, ἄρα αρχισυνωμότης. Ἐκεῖνος ποῦ κατηγόρησε καί συκοφάντησε τον Γρηγόριο ἦταν ὁ Μητροπολίτης Πισίδας Εὐγένιος».

Ὁ Εὐγένιος, ὡς πατριάρχης πλέον, με πολλές ἐγκυκλίους του στήν ἐποχῇ ἀπό Αὔγουστο 1821 ἑως καί Ἰανουάριο 1822, καλοῦσε τους ἐπαναστατημένους Ἕλληνες νά μετανοήσουν καί νά δηλώσουν ὑποταγή καί εὐπείθεια στόν Σουλτᾶνο: «Μεγάλαι ἦσαν αἱ εὔνοιαι (…) καί το ἔθνος ὑμῶν ἀντικείμενον της πατρικῆς μερίμνης του Σουλτάνου, ὄφειλε νά εὐλογῆ τον μονάρχην, ὅστις κυβερνᾶ τον λαόν αὐτοῦ καθ’ ὑπόδειγμα της θείας εὐσπλαχνίας (…) Ἀλλά φεῦ ἀγαπητοί ἐν Χρηστῷ ἀδελφοί μέγα μέρος των Ἑλλήνων, παριδόντες το καθῆκον της εὐγνωμοσύνης, ἐτόλμησαν νά φέρωσιν ὅπλα ἐναντίον του γαληνοτάτου καί κραταιοτάτου ἡμῶν ἡγεμόνος».

Γιὰ ὅσους δὲ δὲν «μετανοήσουν» ἐκτοξεύει ὁ συγκεκριμένος πατριάρχης ἀπειλές κατά της ζωῆς, της περιουσίας, της οἰκογένειας καί της πατρίδας τους καί, πέρα ἀπὸ αὐτὰ, κυρώσεις χωρίς ἔλεος, ποῦ θά τους ἐπιβάλει ὁ   Ὀθωμανός κυρίαρχος, ἐνῶ «θά τους τιμωρήσει ἀμείλικτα καί    ὁ Θεός» (Δημ. Σοφιανού «Ἐγκύκλιοι τοῦ Οἰκουμενικοῦ   Πατριάρχη…»).

Ἡ πρώτη ἐγκύκλιος του Εὐγένιου του Β’ ἐξεδόθη την 15η Αὐγούστου του 1821 καί εἶχε ὡς παραλήπτη τον μητροπολίτη Παροναξίας καί ἔξαρχο παντός Αἰγαίου Πελάγους Ἱερόθεο, ὁ ὁποῖος καί ἐπιφορτίσθηκε με το καθῆκον νά πείσει τους ἐπαναστατημένους νησιῶτες «νά βαδίζωσι την ὁδὸν της εὐπειθείας καί ὑποταγή ἀπαρατρέπτως πρὸς τον σουλτᾶνον»:



Ἱερώτατε μητροπολῖτα Παροναξίας, υπέρτιμε καὶ ἔξαρχε παντός Αἰγαίου Πελάγους…

εντελλόμεθά σοι διά της παρούσης ὅπως χωρίς ἀναβολή ἐνεργήσης ἐπί κοινή απαξαπάντων

των ἐπαρχιωτῶν σου ἀκροάσει καὶ εμἐμπνεύσης εἰς τας καρδίας

των τας ἐν αὐτῷ περιεχομένας ἐννοίας με ὅλη την ἀπαιτουμένην καθαρότητα

καὶ ακἀκρίβειαν, διά νά ἀναπέμψωσι προηγουμένως τας ὑπέρ του βασιλείου κράτους

ἱκετηρίους αὐτῶν φωνάς πρὸς Θεόν, καὶ επἑπομένως κατανοήσαντες το γινόμενον

καὶ πρὸς αὐτούς μέγα βασιλικόν ἔλεος νά βαδίζωσι την ὁδὸν της εὐπειθείας

καὶ ὑποταγή ἀμετατρέπτως, ἐν βεβαιότητι ὅτι, καθώς ἡ κραταιά βασιλεία

ἐξευμενίζεται πρὸς τους μετανοοῦντας καὶ χαρίζεται αυτοίς φιλανθρώπως

την ἀμνηστίαν, οὕτω κατά των σκληροτραχήλων καὶ ἀμεταμελήτων

μένει ἀδυσώπητος Ἐνῆ λόγῳ, κατά το ἄφευκτον χρέος της προθυμίας σου,

νά στηρίξης πάντας αὐτούς ἐπί του κέντρου του ραγιαλικίου, ὑπαγορεύων

συμφώνως τα σωτήρια καὶ γινόμενος καλόν παράδειγμα πρὸς αὐτούς…
Περιμένομεν ἐν τάχει των γραφομένων ἀπαντῶν την αἰσίαν ἀποπεράτωσιν Η δὲ του Θεοῦ χάρις είη μετά της ἱερότητός σου.

Ο Κωνσταντινουπόλεως καὶ ἐν Χρηστῷ ἀδελφός


Η δεύτερη ἐγκύκλιος του Εὐγένιου του Β’ (Αὔγουστος 1821) ἀπευθυνόταν σε ὅλους τους Ἕλληνες της Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας καὶ με αὐτήν καλοῦνταν οἱ ἐξεγερθέντες νά καταθέσουν τα ὅπλα:

Φεῦ! Πολλοί ἐκ του ἔθνους των Ρωμαίων παραμελήσαντες της χρεωστουμένης 
εὐγνωμοσύνης, ἀγνωμονήσαντες τῶν τοιούτων εὐεργεσιῶν καὶ ἐν ταυτῷ 
ἀθετήσαντες καὶ καταπατήσαντες τα θρησκευτικά διδάγματα, 
τα ὑπαγορεύοντα την ἐντελῇ εὐπείθειαν καὶ ὑποταγήν εἰς το θεοσυντήρητον 
αὐτὸ βασίλειον κράτος, εἰς τοιαύτην ἐξετραχηλίσθησαν ματαιότητα καὶ ἀπόνοιαν,
ὥστε ἐτόλμησαν νά ἀναλάβωσιν το σχῆμα της ἀνταρσίας ἐναντίον της κοινῆς 
εὐεργέτιδος Ἡμῶν τροφοῦ ἀηττήτου βασιλείας…

Διασαλπίζομεν εἰς ὅλοις σας τας ἐννοίας του ὑψηλοῦ βασιλικοῦ προσκυνητοῦ ὁρισμοῦ 
καὶ παραινοῦμεν ἓν ἁγίῳ πνεύματι καὶ παραγγέλλομεν ἀπαξάπαντας, μικρούς 
καὶ μεγάλους, ἑκάστης τάξεως καὶ βαβαθμοῦ, ὅσοι αὐθαδῶς ἐτολμήσατε νὰ ἐξοπλισθῆτε 
κατά της κοινῆς ἡμῶν τροφοῦ καὶ εὐεργέτιδος κραταιάς βασιλείας, 
νὰ καταθέσητε ἀμέσως τα ὅπλα καὶ νὰ ἀναλάβητε το ἀρχαῖον σχῆμα της
 ἐντελούς καὶ εἰλικρινοῦς ὑποταγή καὶ εὐπειθείας σας πρὸς αὐτὴν, 
καὶ νὰ ἀποπτύσητε το σατανικόν καὶ μάταιον της ἀνταρσίας φρόνημα, 
οἱ δέ λοιποί πάντες νὰ μένητε ἐδραῖοι καὶ ἀμετακίνητοι εἰς το πιστόν του ραγιαλικίου… 
ὑπὸ την ἀμφιλαφή σκιάν τον βασιλείου κράτους…

Ὅλοι χωρίς τινός ἐξαιρέσεως νά ἐπιστρέψητε εἰς την σωτηριώδη ὁδόν της 
ὑποταγῆς, ὄντες βέβαιοι καί πεπληροφορημένοι, ὅτι ἡ κραταιά βασιλεία, 
κατιδούσα την πνευματικήν ἐπιστροφήν καί μεταμέλειαν, το ἄδολον καί αλἀληθές
 της εὐπειθείας σας φρόνημα καί την ἀκριβῆ διατήρησιν των 
του πιστοῦ ραγιακιλίου καθηκόντων, αὖθις ὥς μήτηρ φιλόστοργος θέλει σας
 ἐναγκαλισθῆ καί θέλει σας περιθάλπη ἐπιδαψιλεύουσα τα της ἀκενώτου πηγῆς της
 εὐσπλαγχνίας της πλούσια τα ἐλέη ἐφ’ ὑμᾶς, καί παραπέμπουσα εἰς βυθόν λήθης τα 
ἐξ ἐπηρείας του μισοκάλλου δαίμονος ἀπονενεμημένα ἐκεῖνα κινήματα των τολμησάντων.

Κατά τον αὐτόν δέ τρόπον καί ἡ κοινή των εὐσεβῶν μήτηρ ἁγία του Χριστοῦ Ἐκκλησία 
θέλει ἐξευμενισθή καί θέλει ἀξιώσει συγχωρήσεως καί ἀφέσεως τους ἡμαρτηκότας 
καί τα βάρη των φρικωδεστάτων αὐτῆς ἀρῶν ἐπισπασαμένους, βλέπουσα ἐνεργουμένην την μεταμέλειαν ὑμῶν…

Η τρίτη ἐγκύκλιος του Εὐγένιου του Β’ (Ἰανουάριος 1822) καλοῦσε τους «προδότες» καί «ἀποστάτες» κατοίκους της Κρήτης, της Πελοποννήσου καί των νησιῶν του Αἰγαίου «νά κλίνουν τον αὐχένα» στόν «θεόθεν τεταγμένο Βασιλεῦ»:

Οἱ ἀνά πᾶσαν την νῆσον Κρήτην καί τας ἀποκειμένας αὐτὴ Ἐπισκοπάς οἰκοῦντες Ρωμαῖοι… 
ἡ πάντα πρὸς το συμφέρον του ἀνθρώπινου γένους οἰκονομοῦσα πρόνοια του ὑψίστου θεοῦ, 
ἄνωθεν καί ἐξ αὐτῆς τῆς του κόσμου κτίσεως ἐτάξατο τας ἐπιγείους βασιλείας ὡς τινάς βάσεις 
καί θεμέλια ἀρραγῆ, ἐπί των ὁποίων εἶναι ἐποικοδομημένη ἡ καλή διοίκησις των λαῶν καί η εὐδαιμονία των ὑπηκόων εἰς αὐτὰς ἐχάρισε σοφίαν καί γνῶσιν του εἰδέναι 
καί ἐνεργεῖν συμφέροντα εἰς ὅλην την ἀνθρωπότητα καί ὁ,τι ἄν πράττη 
ὁ θεόθεν τεταγμένος Βασιλεύς, τοῦτο εἶναι ὑπὸ της θείας προνοίας ἐξηρτημένον…

Ἀλλὰ καθώς ὕστερον ἀπὸ μίαν λυσσώδη τρικυμίαν ἐπέρχεται μία γαλήνη, πνέουσιν 
οἱ ζέφυροι καὶ οἱ πρότερον ἀπηλπισμένοι διά τον ἐπαπειλούμενον καταποντισμόν 
διασώζονται εἰς ἀσφαλεϊς λιμένας, τοιοντοτρόπως ἡ θεία πρόνοια με την ἀποκατάστασιν 
της κραταιάς Ὀθωμανικῆς Βασιλείας ἐπὶ του ἔθνους ἡμῶν διασκέδασεν ὅλας ἐκείνας 
της ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως τας ταραχάς καὶ των πολιτικῶν ναυαγίων τας τρικυμίας, 
καὶ τώρα τόσους αἰῶνας εὑρισκόμενοι εἰς ἕναν λιμένα ἀπολαμβάνομεν την μακαριστήν 
εὐδαιμονίαν, πεπλουτισμένοι με ἐκκλησίας ἱερᾶς καὶ με ὅλην την ἄνεσιν 
των θρησκευτικῶν μας ἐθίμων

Ὅσοι ἀδιαφοροῦντες εἰς τας ἀντιεκκλησιαστικάς ἡμῶν παραινέσεις καὶ πατρικάς συμβουλάς
 καὶ ἐπεπιμένοντες εἰς τα θεοστυγή αὐτοῦ του χριστιανικοῦ χαρακτῆρος ἀλλότρια 
ἐκεῖνα κινήματα, ἡ ἀνομία αὐτῶν ἐπὶ τον τράχηλον αὐτῶν και κρίμα λήψονται ἐαυτοίς 
καὶ κακατάκριμα, καθότι ἄφευκτος ἡ κατ’ αὐτῶν δικαίως ἐπαπειλουμένη πανωλεθρία 
καὶ οὐκ ἔσται αὐτοῖς ἱλασμός ἡ σωτηρία μήτε σωματική μήτε ψυχική, 
ἀλλὰ κακοί κακῶς οἰμώξουσι καὶ καταστραφήσονται ἐκ μιᾶς…

Σεῖς, φεῦ, καταπατήσαντες καὶ θεία καὶ ἀνθρώπινα δικαιώματα, ἀθετήσαντες 
καὶ εὐαγγελικούς νόμους καὶ κανόνας ἀποστολικούς, νοσήσαντες μίαν ἀπαραδειγμάτιστον ἀχαριστίαν, ὁμοίαν με ἐκείνην του προδότου Ἰούδα, ἐτολμήσατε νά λάβητε ὅπλα εἰς χεῖρας 
καὶ νά ὑψώσητε ἀποστασίας σημαίαν, τ'αὐτόν εἰπεῖν ἀντιστρατευσάμενοι ἐναντίον του 
ἐπουρανίου βασιλέως καὶ Θεοῦ ἡμῶν ὑπὸ στρατηγῷ τῷ ἀρχεκάκω σατάν 
καὶ παμπονήρῳ διαβόλῳ, του ὁποίου ἐφεύρημα καὶ γέννημα εἶναι το εἶδος αὐτὸ της ἀποστασίας,
 καὶ αὐτὸ ἐκ πρώτης ἀρχῆς ἐνέπνευσεν εἰς το πνεῦμα των πρωτοπλάστων μέσα εἰς τον παράδεισον. Ἑνί λόγῳ με το βδελυρόν αὐτὸ κίνημα καὶ με τους σατανικούς αὐτούς τρόπους, 
εἰς μὲν την ἐκκλησίαν του Θεοῦ καὶ εἰς ὅλον το ἥσυχον γένος προξενήσατε μελαγχολίαν 
καὶ λύπην ἀνείκαστον…

Ὅθεν, χριστιανοί ἀδελφοί, τέκνα της ἀνατολικῆς ἡμῶν Ἐκκλησίας, ὅσοι κάτοικοι της Πελοποννήσου καί ὅσοι του Αἰγαίου πελάγους, ὅσοι πλέετε την θάλασσαν καί ὅσοι εὑρίσκεσθε εἰς την ξηράν,
 ὅσοι ἐνί λόγῳ εἴτε παραλογιζόμενοι οἵκοθεν εἴτε ἀπατώμενοι ἅλλοθεν ἐφθάσατε 
νά νοσήσετε την κατηραμένην αὐτὴν νόσον καί νά λάβητε ὅπλα εἰς χεῖρας με ἀποστατικά φρονήματα ἀκούσατε της πατρικῆς μας φωνῆς, ἥτις πηγάζει ἀπὸ πόνον ἐγκάρδιον, ἔλθετε εἰς ἑαυτούς, ἀποπτύσατε το σατανικόν αὐτὸ φρόνημα της ἀνοήτου ἀποστασίας, ρίψατε τα ὅπλα,
 τα αἴτια της κοινῆς σας καταστροφῆς, ἀναλάβετε τον προγονικόν ρεαγιαλικόν χαρακτῆρα,
 φιλιωθῆτε με τον Θεόν, διά νά ἔχητε καί την εὔνοιαν της ὑπὸ Θεοῦ τεταγμένης κραταιάς
 καί ἀηττήτου βασιλείας…

Ἡμεῖς, ἐπιστηριζόμενοι εἰς την εὐσπλαχνίαν του κραταιοτάτου ἡμῶν βασιλέως
 καὶ εἰς την εὐμένειαν των πολυχρονίων καὶ εὐμενεστάτων ἡμῶν ὐθεντῶν, 
την ὁποίαν ἀναλόγους φωνάς δὲν ἔχομεν νὰ εὐχαριστήσωμεν, καὶ διά την ὁποίαν εἴμεθα ὑπόχρεοι 
νὰ παρακαλοῦμε νυχθημερόν τον κύριον ἡμῶν καὶ θεόν ὑπὲρ του βασιλείου κράτους, 
ὅπως είη ἀήττητον καὶ θριαμβεύουν εἰς αἰῶνα αἰώνων καὶ ὑποτάττον πάντα ἐχθρόν καὶ πολέμιον,
 καὶ ὑπόχρεοι προσέτι νὰ θυσιάσωμεν ἑαυτούς κατά λόγον χριστιανικῆς εὐγνωμοσύνης…

Ποιά ἦταν ἡ Θάμαρ καὶ τί «εὔχονται» οἱ παπᾶδες στὶς νύφες,

Πόσοι ἄνθρωποι ἄραγες, ποῦ ἔχουν ἐπικυρώσει τον δεσμό τους με θρησκευτικό γάμο, ἔχουν ἴσως ἀκούσει, ἀνάμεσα στὰ λόγια ποῦ ψάλλει ὁ παπᾶς κατά την διάρκεια τοῦ «μυστηρίου», το ὄνομα «Θάμαρ»; Μᾶλλον ἐλάχιστοι, καθώς οὐσιαστικά, κανείς δὲν καταλαβαίνει τί ψάλλεται ἐκείνη την ὥρα μέσα στὴν ἐκκλησία, οὔτε κἄν κι ὁ ἴδιος ὁ παπᾶς. Ἀλλὰ κι ἀπ’ αὐτούς ποῦ ἔχουν συγκρατήσει στὴν μνήμη τους αὐτὸ το ὄνομα, πόσοι γνωρίζουν ποῖα ἦταν ἡ Θάμαρ;

Ἄς ξανοίξουμε λοιπόν σ’ αὐτὸ το σημεῖο μία παρένθεση κι ἄς την γνωρίσουμε…

Παρ’ ότι λοιπόν, στὸν πολύ κόσμο, το ὄνομα «Θάμαρ», δὲν λέει ἀπολύτως τίποτε, ἐν τούτοις το ὄνομα «Αὐνάν» κάτι, ἴσως, νὰ λέει (βλέπε «αὐνανισμός»).

Στὴν «θεόπνευστη» Βίβλο μαθαίνουμε, πώς ὁ Αὐνάν κλήθηκε, ἀπὸ τον πατέρα του, Ἰούδα, νὰ ἀντικαταστήσει τον νεκρό ἀδελφὸ του, Ἦρ (τον σκότωσε ὁ Θεός, χωρίς νὰ ἀναφέρεται ὁ λόγος), καὶ νὰ γονιμοποιήσει την -χήρα πλέον- νύφη του, ἔτσι ὥστε νὰ «ἀναστήσει» το σπέρμα τοῦ ἀδελφοῦ του. Η χήρα αὐτὴ, εἶναι ἡ Θάμαρ, ἡ ὁποία μᾶς ἀπασχολεῖ ἐδῶ. Ἐπειδὴ ὅμως, σύμφωνα με αὐτὸ το ἑβραϊκό ἔθιμο, τα παιδιά ποῦ θὰ γεννιόταν, δὲν θὰ θεωροῦνταν παιδιά τοῦ Αὐνάν, ἀλλὰ παιδιά του νεκροῦ ἀδελφοῦ του, Ἦρ, ὁ Αὐνάν ἀρνεῖται νὰ ἐκσπερματώσει στὸν κόλπο της καὶ προτιμᾶ νὰ «ξοδεύει» το σπέρμα του, χύνοντάς το στὸ ἔδαφος. Αὐτὴ ἡ ἄρνηση τοῦ Αὐνάν, ἐξοργίζει τον «πανάγαθο» Θεό καὶ τον στέλνει στὰ «θυμαράκια» νὰ κάνει «συντροφιά» στὸν νεκρό ἀδελφὸ του. Ἴσως ἀξίζει νὰ γίνει ἀναφορά ἐδῶ, στὴν ἐπιλεκτική ὀργὴ τοῦ Κυρίου, καθώς στὴν περίπτωση τοῦ «θεοσεβή» Λῶτ, ὁ ὁποῖος γκάστρωσε τις δύο του κόρες, δὲν εἶδε καὶ δὲν ἄκουσε τίποτε…

Στὸν Ἰούδα, ἀπομένει ἕνας ἀκόμη γιὸς γιὰ νὰ ἐπιτελέσει το «ἱερὸ καθῆκον» τῆς «ἀνάστασης» τοῦ σπέρματος τοῦ Ἦρ: Ο Σηλώμ. Εἶναι ὅμως ἀνήλικος καὶ θὰ πρέπει πρῶτα νὰ ἐνηλικιωθεῖ γιὰ νὰ ἀναλάβει αὐτὴ την «ἀποστολή». Ἔτσι, μέχρις ὅτου γίνει αὐτὸ, ὁ Ἰούδας στέλνει την Θάμαρ νὰ μείνει στὸ πατρικό της. Μετά ἀπὸ μερικές ἡμέρες, ὁ Ἰούδας χάνει καὶ την γυναῖκα του, Σουά, καὶ γιὰ νὰ γεμίσει λίγο τὴ ζωή του, μεταβαίνει στὴν Θαμνά, γιὰ νὰ ἐπιβλέψει την κουρά τῶν προβάτων του. Η Θάμαρ πληροφορεῖται αὐτὴ την μετάβαση τοῦ πεθεροῦ της καὶ τότε…

Η συνέχεια στὸ ἀκόλουθο «θεϊκό» κείμενο:
«καὶ περιελομένη τὰ ἱμάτια τῆς χηρεύσεως ἀφ᾿ ἑαυτῆς, περιεβάλετο θέριστρον καὶ ἐκαλλωπίσατο καὶ ἐκάθισε πρὸς ταῖς πύλαις Αἰνάν, ἥ ἐστιν ἐν παρόδῳ Θαμνά· εἶδε γὰρ ὅτι μέγας γέγονε Σηλώμ, αὐτὸς δὲ οὐκ ἔδωκεν αὐτὴν αὐτῷ γυναῖκα. καὶ ἰδὼν αὐτὴν Ἰούδας ἔδοξεν αὐτὴν πόρνην εἶναι· κατεκαλύψατο γὰρ τὸ πρόσωπον αὐτῆς, καὶ οὐκ ἐπέγνω αὐτήν. ἐξέκλινε δὲ πρὸς αὐτὴν τὴν ὁδὸν καὶ εἶπεν αὐτῇ· ἔασόν με εἰσελθεῖν πρὸς σέ· οὐ γὰρ ἔγνω ὅτι νύμφη αὐτοῦ ἐστίν. ἡ δὲ εἶπε· τί μοι δώσεις, ἐὰν εἰσέλθῃς πρός με; ὁ δὲ εἶπεν· ἐγώ σοι ἀποστελῶ ἔριφον αἰγῶν ἐκ τῶν προβάτων μου, ἡ δὲ εἶπεν· ἐὰν δῷς μοι ἀρραβῶνα, ἕως τοῦ ἀποστεῖλαί σε. ὁ δὲ εἶπε· τίνα τὸν ἀρραβῶνά σοι δώσω; ἡ δὲ εἶπε· τὸν δακτύλιόν σου καὶ τὸν ὁρμίσκον, καὶ τὴν ράβδον τὴν ἐν τῇ χειρί σου. καὶ ἔδωκεν αὐτῇ καὶ εἰσῆλθε πρὸς αὐτήν, καὶ ἐν γαστρὶ ἔλαβεν ἐξ αὐτοῦ. καὶ ἀναστᾶσα ἀπῆλθε καὶ περιείλετο τὸ θέριστρον αὐτῆς ἀφ᾿ ἑαυτῆς καὶ ἐνεδύσατο τὰ ἱμάτια τῆς χηρεύσεως αὐτῆς»
(Γένεσις, 38: 14-19).
Μετάφραση:
«Κι ἐκείνη ἔβγαλε τα ἐνδύματα της χηρείας της, σκεπάστηκε με κάλυμμα, καὶ περιτυλίχθηκε, καὶ κάθησε κοντά στὴ δίοδο, ποῦ εἶναι στὸν δρόμο τῆς Θαμνά· ἐπειδή, εἶδε ὅτι ὁ Σηλώμ εἶχε γίνει μεγάλος, κι αὐτὴ δὲν δόθηκε σ’ αὐτὸν γιὰ γυναῖκα. Καὶ ὅταν ὁ Ἰούδας την εἶδε, τὴ νόμισε γιὰ πόρνη· ἐπειδή, εἶχε σκεπασμένο το πρόσωπό της. Καὶ στὸν δρόμο στράφηκε σ’ αὐτὴ καὶ εἶπε: Ἄφησέ με, σε παρακαλῶ, νὰ μπῶ μέσα σε σένα· ἐπειδή, δὲν γνώρισε ὅτι ἦταν ἡ νύφη του. Κι ἐκείνη εἶπε: Τι θὰ μου δώσεις γιὰ νὰ μπεῖς μέσα σε μένα; Κι ἐκεῖνος εἶπε: Ἐγὼ θὰ σου στείλω ἕνα κατσικάκι ἀπὸ τις κατσίκες του κοπαδιοῦ. Κι ἐκείνη εἶπε: Μου δίνεις ἕνα ἐνέχυρο, μέχρις ὅτου νὰ το στείλεις; Κι ἐκεῖνος εἶπε: Τι ἐνέχυρο νὰ σου δώσω; Κι ἐκείνη εἶπε: Το δακτυλίδι σου καὶ το περιδέραιο καὶ την ράβδο, ποῦ ἔχεις στὸ χέρι σου. Καὶ της τα ἔδωσε, καὶ μπῆκε μέσα σ’ αὐτὴν, καὶ συνέλαβε ἀπ’ αὐτὸν. Ὕστερα ἀπ’ αὐτὰ, ἀναχώρησε, καὶ ἀφοῦ ἔβγαλε το κάλυμμά της, ντύθηκε τα ἐνδύματα της χηρείας της».

Ἐν ὀλίγοις, ἡ χηρεύσασα Θάμαρ, ἀφοῦ ντύνεται σὰν πόρνη, καλύπτοντας το πρόσωπό της με το χαρακτηριστικό πέπλο πού διακρίνει τις, «ἐλαφρῶν ἠθῶν», γυναῖκες της ἰουδαϊκῆς κοινωνίας, ἐξαπατᾶ τον -ἐπίσης, πρόσφατα, χῆρο- πεθερό της καὶ πάει μαζί του «ἐπὶ πιστώσει» (καὶ γκαστρώνεται μάλιστα), λαμβάνοντας ὡς ἐνέχυρο το δακτυλίδι του, ἑως ὅτου τῆς στείλει το κατσικάκι ποῦ τῆς ὑποσχέθηκε

Ἄς παρακάμψουμε τα πάμπολλα «ηθικά» μηνύματα ποῦ ἐκπέμπει τον ἐν λόγῳ «θεόπνευστο» κείμενο κι ἄς κλείσουμε την παρένθεση.
Ἐπιστρέφουμε στό «μυστήριο» τοῦ γάμου καὶ «τα λόγια τοῦ παπᾶ»… Ἐρώτηση: Τί εὔχεται ὁ παπᾶς στήν νύφη, μόλις περνάει στό δάκτυλό της το δακτυλίδι τοῦ γάμου; Ἀπάντηση (καὶ κρατηθεῖτε): «Νὰ λάμπει ὁ δακτύλιός σου, ὡς ὁ δακτύλιος τῆς Θάμαρ»!

Τρέλα! Η πόρνη Θάμαρ ποῦ συνουσιάστηκε γιὰ ἕνα δακτυλίδι, ἐμφανίζεται μέσα στήν ἐκκλησία, ὥς πρότυπο ἠθικῆς! Ταυτοχρόνως δὲ, ἡ νύφη ἐξομοιώνεται με μία πόρνη! Το διανοείστε; Μήπως, ἐπίσης, κάνετε αὐτομάτως τώρα κι ἕναν συνειρμό με το πορνικό πέπλο τῆς Θάμαρ καὶ το πέπλο τῆς νύφης; Σε ἄλλο σημεῖο, ὁ παπᾶς εὔχεται στή νύφη: «…καὶ σῦ νύμφη, μεγαλύνθητι ως Σάρα…».

Καὶ στὸν γαμπρὸ λένε, νὰ τιμᾶ τήν γυναῖκα του ὅπως ὁ Ἀβρᾶαμ την Σάρα.

Καὶ ποιά ἦταν ἡ Σάρα; Η σύζυγος του Ἀβραάμ, καὶ ὁ γιὸς τοῦ Ἱσαᾶκ με τὴν γυναῖκα του Ρεββέκα γὶα νὰ ἀποκτίσουν ἔτσι τὰ ἀγαθὰ τοῦ Αββρᾶμ καὶ τοῦ Ἱσαᾶκ ποῦ προῆλθαν γιὰ τὴν παραχώρηση τῶν γυναικῶν τοῦς.
(Γένεσις 20.12 )
<<καὶ γὰρ ἀληθῶς ἀδελφή μου ἐστίν 'κ πατρὸς ἄλλ΄ οὐκ μητρὸς ἐγεννήθη δὲ μοι εἰς γυναῖκα >>

Δηλαδὴ διότι ἀληθῶς εἶναι ἀδελφὴ μου ἀπὸ τὸν πατέρα μου ἄλλα μόνο καὶ τὴ πῆρα γυναῖκα μου ..

καὶ αἰμομίκτης ὁ Ἀβραάμ σύμφωνα μὲ τὴν παλαιὰ διαθήκη.

Γένεσις 12.15

καὶ εἶδον αὐτὴν οἱ ἄρχοντες Φαραὼ καὶ ἐπήνεσαν αὐτὴν πρὸς Φαραώ καὶ εἰσήγαγαν αὐτὴν εἰς τὸν οἶκον Φαραώ



την εἶδαν τὴν ( Σάρα ) οἱ ἄρχοντες του Φαραώ καὶ τὴν παίνεσαν στον Φαραώ καὶ τὴν ἔβαλαν στὸ παλάτι



καὶ τὸ Ἀβρᾶμ εὖ ἐχρήσαντο δι΄ αὐτὴν ἐγένετο αὐτῷ πρόβατα καὶ μόσχοι καὶ ὄνοι καὶ παῖδες καὶ παιδίσκαι καὶ ἡμίονοι καὶ καμῆλες



καὶ τοῦ Ἀβραὰμ τοῦ φέρθηκαν καλὰ καὶ τοῦ ἔδωσαν πρόβατα μοσχάρια γαϊδουράκια, ἀγόρια, κορίτσια, μουλάρια καὶ καμῆλες .



Σχόλιο: σὰν ἀντάλλαγμα ποῦ του ἔδωσε τή Σαρα την γυναῖκα του ποῦ ἦταν ἀδελφή του, ἀφοῦ εἶχαν τὸν ἴδιο πατέρα ,
Στοὺς ἀνθρώπους τοῦ Φαραώ εἶπε τὴν μισὴ ἀλήθεια καὶ δὲν εἶπε ὅτι ἤτανε γυναῖκα του. Γιὰ νὰ μὴν τόν σκοτώσουν λέει , ἡ μήπως τὴν πούλησε ἀφοῦ πῆρε τόσα ἀνταλλάγματα ;



καὶ ἥτασεν ὁ θεὸς τὸν Φαραὼ ἐτοσμοῖς μεγάλοις καὶ πονηροῖς καὶ τὸν οἶκον περὶ Σάρας τῆς γυναικὸς ''Αβραμ.

Καὶ ἔφερε ὁ θεὸς πολλὲς κακοτυχίες στὸ παλάτι λόγο τὴς Σάρας της γυναῖκας τοῦ Ἀβράμ

καλέσας δὲ τὸ Φαραώ τὸν Ἄβραμ εἶπε΄ τῖ τοῦτο ἐποίησὰς μοι, ὅτι οὐκ ἀπήγγειλὰς μοι, ὅτι γυνὴ σου ἐστίν.

Κάλεσε δὲ ὁ Φαραώ τὸν Ἀβραὰμ καὶ τοῦ εἶπε γιατὶ μοῦ τὸ ἔκανες αὐτὸ καὶ δὲν εἶπες ὅτι εἶναι γυναῖκα σου;

Σχόλιο: Στὸ χρονικὸ διάστημα ποῦ παραδόθηκαν ὅλα τὰ ἀνταλλάγματα στὸν Ἀβραάμ , τὰ κοπάδια ,τὰ ἀγοράκια καὶ τὰ κοριτσάκια κ.λ.π ὁ Φαραὼ προφανῶς διαπίστωσε, ὅτι δὲν τοῦ παρεδόθη κάποια παρθένος καὶ εἷτε ἀπὸ τὸν Ἀβραάμ, εἷτε ἀπὸ τὴν ἴδια τὴ Σάρα, ἔμαθε ὅτι ἐκτὸς ἀπὸ ἀδελφὴ του ἦταν καὶ γυναῖκα του.

19) Ἱνατί εἶπας ὅτι καὶ ἔλαβον αὐτὴν ἐμαυτῷ γυναῖκα καὶ νῦν ἰδοῦ ἡ γυνή σου ἔναντι σου ΄ λαβῶν ἀπότρεχε.


19 γιατὶ μοῦ εἶπες ὅτι εἶναι ἀδελφή σου ; πάρτην καὶ φύγε .

Σχόλιο: τὴν πήρε λοιπὸν ὁ Φαραώ γιὰ γυναῖκα του, ἄγνωστο γιὰ πόσο χρόνο. Ὅσο γιὰ τα πλούτη ποῦ ἔδωσε στὸν Ἀβραάμ, γιὰ νὰ μὴν τοῦ τὰ πάρει πίσω, ποιὸς ξέρει τὸ τὶ ἔγινε



τὶς βλακεῖες ποῦ ἔχουν γραφτεῖ ἀπὸ τοῦς ἐργολάβους του Γιαχβέ, ὅτι τάχα ὁ Φαραώ δὲν ἄγγιξε τὴν πανέμορφη Σάρα μόνο σε παραμύθια λέγονται.



ὍΤΑΝ ΤΑ ΙΔΙΑ ΕΓΙΝΑΝ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΒΑΣΙΛΙΑ ΑΒΙΜΕΛΕΧ ΚΑΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΠΑΛΙ ΠΗΡΕ ΧΡΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΓΗ ΓΙΑ ΤΗ ΣΑΡΑ.



Γένεσις, 20.15 καὶ εἶπεν Ἀβιμέλεχ τῶ Ἀβραάμ΄ ἰδοῦ ἡ γῆ μοῦ ἐναντίον σου΄ οὖ ἐάν σοι ἀρέσκη, κατοίκει.


15 νὰ ἡ γῆ μου μπροστά σου ἄν σοῦ ἀρέσει πᾶρτην μεῖναι.

16 τῇ δὲ Σάρα εἶπεν΄ ἰδοῦ δέδωκα χίλια δίδραχμα τῷ ἀδελφῷ σου΄ ταῦτα ἔσται σοι εἰς τιμὴ τοῦ προσώπου σου.

16 στη Σάρα εἶπε νὰ ἔδωσα χίλια δίδραχμα στὸν ἀδελφῷ σου , αὐτὰ εἶναι ἡ τιμὴ τοῦ προσώπου σου.

Σχόλιο: Χίλια δίδραχμα ἦταν τὸ ἀντίτιμο;;;; ὁ Ἀβραὰμ συνολικα πῆρε γῆ χίλια δίδραχμα, γαϊδουράκια, μουλάρια , ἀγοράκια κ.λ.π
ἔτσι ἀποκτήθηκαν ὅλα τὰ ἀγαθὰ τοῦ Ἀβραάμ καὶ του Ἰσαάκ.

Το Ἴδιο ἀκριβὸς ἔκανε καὶ ὁ γιὸς του στην Ρεβέκα



Δὲν μὲ ἐνδιαφέρει ἄν οι βασιλιᾶδες αὐτοὶ, ἀγγῖξαν ἡ ὅχι τὴ Σάρα, ἅλλα τὸ ὅτι ὁ ἔντιμος Ἀβραάμ πῆρε ὁλόκληρες περιουσίες. Ὁ Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ἔγραψε δεκάδες σελίδες γιὰ νὰ μᾶς πείσει ὅτι οἱ γυναῖκες πρέπει νὰ τιμοῦν τοῦς ἄντρες τους ὅπως ἡ Σάρα τὸν Ἀβραάμ, καὶ στὸ μυστήριο τοῦ γάμου ὑπάρχει ἡ φράση νὰ τιμας τὴ γυναῖκα σου ὁπως ὁ Ἀβραάμ τὴ Σάρα

             ΣΧΟΛΕΙΟ  ΤΟΥ  ΠΑΤΕΡΑ  ΣΑΒΒΑ  ΑΧΙΛΕΟΣ 
Ὅταν  προσέρχεσε  στὴν  ἐκκλησία νὰ  σκέφτεστε  τῶν  γεωργό ποῦ  ἀπὸ  τοῦς  διαθέσιμους  καρποῦς  νὰ  διαλέγεις  πάντα  τοῦς  
ὡφελειμότερους..

ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ - Εἰρήνη (459-485)
ΧΟ. ὢ εἶα [στρ.]
460 ΕΡ. εἶα μάλα.
ΧΟ. ὢ εἶα.
ΕΡ. εἶα ἔτι μάλα.
ΧΟ. ὢ εἶα, ὢ εἶα.
ΤΡ. ἀλλ᾽ οὐχ ἕλκουσ᾽ ἅνδρες ὁμοίως.
465 οὐ ξυλλήψεσθ᾽; οἷ᾽ ὀγκύλλεσθ᾽·
οἰμώξεσθ᾽, οἱ Βοιωτοί.
ΕΡ. εἶά νυν.
ΤΡ. εἶα ὤ.
ΧΟ. ‹ἀλλ᾽› ἄγετε ξυνανέλκετε καὶ σφώ.
470 ΤΡ. οὔκουν ἕλκω κἀξαρτῶμαι
κἀπεμπίπτω καὶ σπουδάζω;
ΧΟ. πῶς οὖν οὐ χωρεῖ τοὔργον;


ΤΡ. ὦ Λάμαχ᾽, ἀδικεῖς ἐμποδὼν καθήμενος.
οὐδὲν δεόμεθ᾽, ὦνθρωπε, τῆς σῆς μορμόνος.
475 οὐδ᾽ οἵδε γ᾽ εἷλκον οὐδὲν Ἁργεῖοι πάλαι
ἀλλ᾽ ἢ κατεγέλων τῶν ταλαιπωρουμένων,
καὶ ταῦτα διχόθεν μισθοφοροῦντες ἄλφιτα.
ΕΡ. ἀλλ᾽ οἱ Λάκωνες, ὦγάθ᾽, ἕλκουσ᾽ ἀνδρικῶς.
ΤΡ. ἆρ᾽ οἶσθ᾽ ὅσοι γ᾽ αὐτῶν ἔχονται τοῦ ξύλου,
480 μόνοι προθυμοῦντ᾽· ἀλλ᾽ ὁ χαλκεὺς οὐκ ἐᾷ.
ΕΡ. οὐδ᾽ οἱ Μεγαρῆς δρῶσ᾽ οὐδέν· ἕλκουσιν δ᾽ ὅμως
γλισχρότατα σαρκάζοντες ὥσπερ κυνίδια—
ΤΡ. ὑπὸ τοῦ γε λιμοῦ νὴ Δί᾽ ἐξολωλότες.
ΕΡ. οὐδὲν ποιοῦμεν, ὦνδρες. ἀλλ᾽ ὁμοθυμαδὸν
485 ἅπασιν ἡμῖν αὖθις ἀντιληπτέον.


Στὸ ἀναμεταξύ τα μέλη του Χοροῦ ἔχουν βγάλει τις πέτρες της σπηλιᾶς καὶ ρίξει στὸ βάθος της τα σκοινιά.
ΧΟΡ. Ίσα!
460 ΕΡΜ. Ίσα, μπρος!
ΧΟΡ. Ίσα!
ΕΡΜ. Ίσα γερά!
ΧΟΡ. Ἴσα, ἴσα!
ΤΡΥ. Δὲν τραβοῦν ὅμως ὅλοι το ἴδιο.
Τον καμπόσο μᾶς κάνετε, βρέ; Δὲ θὰ δώσετε χέρι;
Ε Βοιωτοί, θὰ σας τσούξει.
ΕΡΜ. Ίσα λοιπόν!
ΤΡΥ. Ίσα, μπρός!
ΚΟΡ. Μὰ βοηθᾶτε μας κι ἐσεῖς οἱ δύο, τραβᾶτε.
470 ΤΡΥ. Δὲ με βλέπεις ποῦ ἀγαντάρω καὶ τραβάω
καὶ παλεύω καὶ πασκίζω;
ΚΟΡ. Καὶ πώς τότες ἡ δουλειά δὲν προχωρεῖ;


ΤΡΥ., σε ἕναν με φανταχτερό φτερό στὸ κεφάλι, ποῦ τραβάει ἀπρόθυμα.
Κακό είν᾽ αὐτὸ, βρὲ Λάμαχε, ποῦ κάνεις·
μπαίνεις μὲς στὰ ποδάρια μας· αὐτὸ σου
το σκιάχτρο δὲ μας χρειάζεται, ἄνθρωπε μου.
Ἀλλὰ κι οἱ Ἀργεῖοι, τόση ὥρα, δὲν τραβοῦσαν,
κορόϊδευαν ἐκείνους ποῦ μοχθοῦσαν
κι ἄς παῖρναν κι ἀπ᾽ τα δύο τα μέρη ἀλεύρι.
ΕΡΜ. Μά οἱ Λάκωνες τραβοῦνε, φίλε, ἀντρίκεια.
ΤΡΥ. Ζῆλο ἔχουν μόνο κεῖνοι ποῦ ἀπ᾽ το ξύλο
480 κρατιοῦνται· μὰ ὁ χαλκιάς δὲν τους ἀφήνει.
ΕΡΜ. Κι οἱ Μεγαρίτες; Τίποτα· κι ἄς σέρνουν
σκληρά, σκυλάκια, λές, ποῦ κρέας ξεσκίζουν…
ΤΡΥ. Ναὶ, μὰ το Δία, λυσσάξανε ἀπ᾽ την πείνα.
ΕΡΜ. Τίποτα, παλικάρια, ὡς τώρα· πάλι
ὅλοι μαζί με μία καρδιά ἄς βαλθοῦμε. 

Πρὶν 200 000 χρόνια ξεκίνησαν ὅλα ἀπὸ το Αἰγαῖο

Πριν 200 000 χρόνια ξεκίνησαν όλα από το Αιγαίο


Πρὶν 200.000 χρόνια ξεκίνησαν ὅλα ἀπὸ το Αἰγαῖο! Ὅποιος δὲν ἔχει στὴν διατροφή του το ἐλαιόλαδο, δὲν μπορεῖ νὰ δημιουργήσει πολιτισμό!

Συνέντευξη του βιοφυσικού κ. Μιχ. Γρηγορίου, στοὺς Γ. Λεκάκη καὶ Α. Μαζαράκη, στὴν ραδιοφωνική τους ἐκπομπὴ στὸν 901 Παραπολιτικά στὰ FM, τα μεσάνυχτα της Δευτέρας, 8.12.14.

                                                                       

Στή ζωή παίρνεις ἀκριβὸς αὐτὸ ποὺ δίνεις.

Στή ζωή παίρνεις ἀκριβὸς αὐτὸ ποὺ δίνεις.
Στή ζωή παίρνεις ἀκριβὸς αὐτὸ ποὺ ἀξίζεις.
Στή διάρκεια της ζωῆς πάντα ὑπάρχει ἰσορροπία.
Πάλεψες με τους δαίμονες σου ἴσως κερδίσεις.
Ὑποχώρησες χωρίς μάχη σίγουρα θὰ χάσεις.
Με ἐπαναστάσεις στὸ πόνο χτίζεται το αὔριο.
Ἐσὺ κατευθύνεις το μέλλον σου κανένας ἄλλος, μὴν ἀφήνεις τις ἡμέρες σου νὰ περνᾶνε χωρίς ἐπαναστάσεις.
Ὄχι ὅμως ἐπαναστάσεις του καναπέ ἡ ἐκ του ἀσφαλοῦς, ἐπαναστάσεις ζωῆς ἡ θανάτου.
Μπορεῖς;
Σε ρωτάω ἀντέχεις;
Ἄν ναὶ.. ἐσὺ ἐλέγχεις το μέλλον σου κανένας ἄλλος, ἄν ὄχι προετοιμάσου γιὰ τις καρπαζιές του αὔριο.. δῆθεν ἀδικημένε της ζωῆς.
"Διεκδίκηση" λέγεται ἡ λέξη.
"Με νύχια καὶ με δόντια" λέγεται ἡ φράση.
Χα ! χα ! χα ! Δὲ σου ἀρέσει η λογική μου;
Μὴ με διαβάζεις τότε κάτσε στὸ σκοτάδι σου καὶ πέρνα καλά με τὴ λογική σου.
Τὴ λογική του " δὲ πειράζει."
Τὴ λογική του " θὰ δοῦμε."
Πῶς με λένε γιὰ νὰ γλυτώσεις ἀπὸ μένα ρωτᾶς;
"Συνείδηση με λένε.. εἶμαι ἡ συνείδηση σου.

Αὐτή που βλέπετε εἶναι…ἡ εἴσοδος τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Ἐδιμβούργου καὶ ὅχι μόνο

Αὐτή που βλέπετε εἶναι…ἡ εἴσοδος τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Ἐδιμβούργου καὶ ὅχι μόνο σε πάρα πολλά Πανεπιστήμια σε ὅλο τον Κόσμο: Ἐσύ τώρα…συνέχιζε να γράφεις Greeklish!….

Ὁ ΣΤΑΥΡΟΣ