Να σε πάντα δοξασμένη

 

24 Ὀκτωβρίου 1904: H ἀγορά του θωρηκτοῦ Ἀβέρωφ

 

Ἡ Ἑλλάδα, ἐπί κυβερνήσεως Κυριακούλη Μαυρομιχάλη, ἀγοράζει τὸ θωρηκτό Ἀβέρωφ, ἀντί 24 ἑκατομμυρίων δραχμῶν, ἀπὸ τὰ ὁποῖα τὰ 8 ἑκατομμύρια προέρχονται ἀπὸ κληροδότημα τοῦ Γεώργιου Ἀβέρωφ.

Τὸ θωρηκτό «Γεώργιος Ἀβέρωφ» εἶναί ἔνα πλοῖο - θρῦλος τοῦ Πολεμικοῦ μας Ναυτικοῦ.

Εἶναι ζήτημα ἄν στὴν παγκόσμια ναυτική ἱστορία θὰ συναντήσουμε ἄλλο πολεμικό πλοῖο ποῦ νὰ συνδέθηκε για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα με τὲν ἱστορία ἑνός ἔθνους.

Η φήμη καὶ ὁ σεβασμός ποῦ ἀπολαμβάνει απ’ όλους τοῦς Ἕλληνες φθάνει ὥς τις μέρες μας.




Τὸ πλοῖο ναυπηγήθηκε στὸ Λιβόρνο της Ἰταλίας, ἀρχικά γιὰ τίς ἀνάγκες τοῦ πολεμικοῦ ναυτικοῦ τῆς Ἰταλίας.

Ὅμως, η ἀκύρωση τῆς παραγγελίας ὤθησε την κυβέρνηση του Κυριακούλη Μαυρομιχάλη να ἐνδιαφερθεί γιὰ τὴν ἀγορὰ του στα τέλη του 1909 (12 Νοεμβρίου) καὶ νὰ παραλάβει τοῦς Τοῦρκους ποῦ πρὸς στιγμήν το διεκδίκησιν.

Ἦταν η ἐποχῇ ποῦ η χώρας μας είχε ἐπιδοθεί σ’ ένα ἐκτεταμένο ἐκσυγχρονισμό τῶν ἐνόπλων της δυνάμεων, μετά τὴν ἄτυχή ἔκβαση τοῦ ἑλληνοτουρκικοῦ πολέμου τοῦ 1897.

Εἰδικά στὸ Πολεμικό Ναυτικό, ὁ στόλος ἦταν ἀπαρχαιωμένος καὶ η κυριαρχία στὸ Αἰγαῖο ἀπαιτοῦσε τὴν ἔνταξη νέων συγχρόνων μονάδων στὴ δύναμή του.




Ἡ ἀγορά τοῦ θωρακισμένου καταδρομικού ή βαρέως εὐδρόμου, σύμφωνα μὲ τὴ στρατιωτική ὁρολογία, κόστισε 24.000.000 δραχμὲς καί ἦταν συμφέρουσα χάρις στῇ διαπραγματευτική ἱκανότητα τοῦ ὑπουργοῦ Ναυτικῶν, Ἰωάννη Δαμιανοῦ

Τό 1/3 τοῦ ποσοῦ καταβλήθηκε ἀπὸ τό κληροδότημα τοῦ ἠπειρώτη ἐπιχειρηματία καί ἐθνικοῦ εὐεργέτη Γεωργίου Ἂβέρωφ (1815-1899) καί ἐξ αὐτοῦ τοῦ λόγου τό πλοίο ἔλαβε τό ὄνομα τοῦ




Τό θωρηκτό «Αβέρωφ» καθελκύστηκε στίς 27 Φεβρεαρίου 1910 καί παραδόθηκε στῇ χώρα μας στις 15 Μαΐου 1911.

Ὕστερα ἀπὸ ἔνα σύντομο ταξίδι στήν Ἀγγλία μὲ τήν εὐκαιρία τῆς στέψης τοῦ βασιλιά Γεωργίου Ε’, τήν 1η Σεπτεμβρίου τοῦ ἴδιου χρόνου κατέπλευσε στό Φάληρο κι ἔγινε δέκτο μὲ ἐνθουσιασμό ἀπὸ τον ἑλληνικὸ λαό.

Τὸ πλοῖο, ἀπὸ τὰ πιὸ σύγχρονα πολεμικά τῆς ἐποχῆς του, ἦτον ἀτμοκίνητο, ἔπλεε με ταχύτητα 24 κόμβων καὶ εἶχε πλήρωμα 20 ἀξιωματικῶν καὶ 670 ναυτῶν

Ἀμέσως ἔγινε ἢ ναυαρχίδα του ἀπαρχαιωμένου ἑλληνικοῦ στόλου.




ΤοΘωρηκτό «Αβέρωφ» εν ὤρα ναυμαχίας




στὸ θωρηκτό «Αβέρωφ» δόθηκε ἢ εὐκαιρία ἤδη ἀπὸ τὴν ἔναρξη τοῦ Α’ Βαλκανικού Πολέμου να επιβάλει τὴν παρουσία τους καὶ σε ἐπιχειρησιακό ἐπίπεδο να ἀλλάξει τίς ἰσορροπίες στὸ Αἰγαίο

Μέ κυβερνήτη τον ναύαρχο καί μετέπειτα Πρόεδρό τὴς Δημοκρατίας Παῦλο Κουντουριώτη (1855-1935), ἠγήθηκε τῶν ἑλληνικῶν δυνάμεων στις νικηφόρες ναυμαχίες τὴς Ἕλλης (3 Δεκεμβρίου 1912) καί τὴς Λήμνου (5 Ἰανουαρίου 1913) κατά τοῦ τουρκικοῦ στόλου, ἀναλύοντας τις προσδοκίες τὴς Ὑψηλῆς Πύλης γιά τον ἔλεγχο του Αἰγαίου




Τόν Ὀκτώβριο βίου 1918 Ἀβέρωφ ἀγκυροβόλησε στήν Κωνσταντινούπολη καί ὕψωσεν τήν ἑλληνικὴ σημαία ἀπέναντί ἀπὸ το παλάτι του Σουλτάνου, καθώς η χώρα μας ἦταν μία ἀπὸ τις νικήτριες δυνάμεις του Α' Παγκοσμίου Πολέμου.

Μέ την κατάρρευση του Μικρασιατικοῦ μετώπου τὸ καλοκαίρι του 1922 βρέθηκε ξανά στα παράλια τὴς Ἰωνίας, γιά να βοηθήσει στὴ μεταφορά τῶν στρατευμάτων καί του ξεριζωμένου ἑλληνικοῦ στοιχείου.




Ἀμέσως μετά ὑπέστη γενική ἐπισκευή στὴ Γαλλία καί το 1928 ἀνέλαβε καί πάλι δράση.

Τὴν περίοδο του Μεσοπολέμου συνδέθηκε με θλιβερά ἐπεισόδια, ποῦ εἶχαν μοιραίες συνέπειες γιά τις μετέπειτα ἐξελίξεις τῶν ἐσωτερικῶν μας πραγμάτων.

Τοθλιβερότερο απ’ ὅλα ἦταν η χρησιμοποίηση του ἀπὸ τοῦς στασιαστές στὸ φιλοβενιζελικό κίνημα τὴς 1ης Μαρτίου 1935.




Στὸν Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, αν καί γερασμένο, παρέμεινε η ναυαρχίδα του ἑλληνικοῦ στόλου.

Μετά τη γερμανική εἰσβολή, τον Ἀπρίλιο του 1941, ἐπεκράτησε πρὸς στιγμῆν η ἰδέα να βυθισθεί γιά να μήν παραδοθεῖ στον ἐχθρό, ἀλλά γρήγορα ἐγκαταλείφθηκε

Τὸ «τυχερό καράβι», ὅπως είχε ἀαποκληθεί, ἔφθασε τελικά σώο στήν Ἀλεξάνδρειαν καί γιά τὸ ὑπόλοιπο του πολέμου συμμετεῖχε σε νηοπομπές στὸν ἸΙνδικό Ὠκεανό.




οἱ δύο τελευταῖες του ἀποστολές - εἰρηνικές αὐτῆ τὴ φορά - ἦταν η μεταφορά τὴς κυβέρνησής τὴς Ἀπελευθέρωσης του Γεωργίου Παπανδρέου στον Πειραιά (17 Ὀκτωβρίου 1944) καί το ταξίδι του στη Ρόδο (15 Μαΐου 1945), ὅπου ἔφερε το μήνυμα τὴς προσάρτησης τῶν Δωδεκανήσων στήν Ἑλλάδα




Το 1952 το «αήττητο πλοίο», που συνδέθηκε άρρηκτα με τον ναύαρχο Κουντουριώτη καὶ τὴν πολιτική πίστη του Ἐλευθερίου Βενιζέλου στὴ ναυτική ἰσχὺ τῆς Ἑλλάδος, παροπλίστηκε καὶ σήμερα ναυλοχεῖ στὸ Φάληρο, ὅπου λειτουργεῖ ὥς Πολεμικό Μουσεῖο.

Ἐξαιρετικό!!! Ὁ Ἱσοκράτης γιὰ τὴν αὐτοχθονία τῶν Ἑλλήνων

Ἐξαιρετικό!!! Ὁ Ἱσοκράτης γιὰ τὴν αὐτοχθονία τῶν Ἑλλήνων Ὀ Ἱσοκράτης (436-338 π.Χ.), σχετικὰ μὲ τὴν καταγωγή τῶν Ἑλλήνων, ἀναφέρει: 

"Διότι κατοικοῦμε αὐτήν τὴν χώρα, χωρίς ούτε νὰ ἐκδιώξουμε ἄλλους ἐξ αὐτῆς ούτε νὰ τὴν καταλάβουμε ἔρημο οὔτε νὰ ἐγκατασταθοῦμε σὲ αὐτήν ὡς ἀνάμεικτος ὁμάδας ἀπὸ διάφορα ἀνόμοια φῦλα, ἀπεναντίας εἶναι τόσον εὐγενές καί γνήσιο τὸ γένος μας, ὤστε τὴ χώρα, στὴν ὁποίαν εἴδαμε τὸ πρώτο φῶς,
ἐξακολουθοῦμε συνεχῶς νὰ κατοικοῦμε, διότι εἴμεθα αὐτόχθονες καί μόνον ἐμεῖς ἀπὸ όλους τούς ἄλλους ἔχουμε τὸ δικαίωμα νὰ προσφωνοῦμε τὴν πόλη μας μὲ τίς ἴδιες λέξεις, διὰ τῶν ὁποίων προσαγορεύομε τούς πλέον γνωστούς συγγενείς".
(Ισοκράτης, «Πανηγυρικός», 24 -25) 

Ὁ ἰὸς Ἔμπολα ἦταν ὁ λοιμός πού ἐξόντωσε την ἀρχαία Ἀθήνα καὶ τον Περικλῆ;

Ὁ ἰὸς Ἔμπολα ἦταν ὁ λοιμός πού ἐξόντωσε την ἀρχαία Ἀθήνα καὶ τον Περικλῆ; Ἡ νόσος τῶν ἐννέα ἡμερῶν καὶ ὁ λόξυγγας εἶναι παρόμοια συμπτώματα ποὺ τα ἀναφέρει καὶ ὁ Θουκυδίδης...
Το ἄρθρο εἶχε γραφτεῖ το 1996, στοὺς New York Times ἀπὸ τον Anthony Ramirez.
Ἡ θεωρία ὁρισμένων ἐρευνητῶν ἀναφέρει πῶς ὁ ἰὸς Ἔμπολα ὑπάρχει περισσότερα χρόνια ἀπὸ ὅσα νομίζουμε, ἐνῶ ὑπάρχει καὶ ἡ ἀντίθετη ἄποψη ἄλλων ἐπιστημόνων. Συγχρόνως ὑπάρχει καὶ ἡ θεωρία ὅτι ὁ λοιμός ποὺ ἀποδεκάτισε την Ἀθηναϊκή κοινωνία της κλασικῆς ἐποχῆς του Περικλῆ, εἶναι ἴδιος με τον σύγχρονο ἔμπολα. Ὡστόσο, κανείς δὲν ἔχει ἀπαντήσει με πειστικά ἐπιχειρήματα οὔτε ὑπὲρ, οὔτε κατά αὐτῆς τῆς θεωρίας.
Πρίν ἀπὸ περίπου 2.400 χρόνια ἕνας θανατηφόρος λοιμός εἶχε σαρώσει την ἀρχαία Ἀθήνα. Σε πέντε χρόνια, ἔχασαν τῇ ζωή τους ἴσως το ἕνα τέταρτο του πληθυσμοῦ της πόλης-κράτους, ποὺ ἦταν τότε ὑπὸ πολιορκία ἀπὸ την Σπάρτη. Χιλιάδες Ἀθηναῖοι βρῆκαν φρικτό θάνατο. Το πρῶτο σύμπτωμα τῶν ἀσθενῶν, ἦταν ἕνας ἐξοντωτικός πυρετός, ἀκατάσχετη αἱμορραγία ἀπὸ τα μάτια, ἐμετὸς καὶ συνέχεια της αἱμορραγίας, ἀκολουθούμενη ἀπὸ ἐξανθήματα καὶ διάρροια. Ἔτσι, με αὐτή την τρομοκρατική μάστιγα, ποὺ προκάλεσε τεράστια θνησιμότητα, ἦρθε ἀπροσδόκητα καὶ πρώιμα, το τέλος του χρυσοῦ αἰῶνα. Ὁ πολιτισμός καὶ ἡ οἰκονομική ἄνθηση ὑποχώρησαν σημαντικά καὶ ἡ μοῖρα της Ἀθήνας ἐπηρεάστηκε καθοριστικά. Ἄρα καὶ ἡ πορεία τῶν ἑλληνικῶν πόλεων.
Ὁ Περικλῆς, ὁ ἡγέτης ποῦ σηματοδότησε ἐκείνη την ἐποχῆ, ἦταν ἕνας ἀπὸ τους χιλιάδες πολῖτες ποὺ ὑπέκυψαν στὴν ἐπιδημία
Η ιστορία δεν έχει δει ποτέ ξανά τέτοια πανδημία. Ή έχει; Κατά την πάροδο των ετών, ένας μικρός αριθμός από μελετητές έχουν αναπτύξει αρκετές θεωρίες για να ταυτίσουν το τότε λοιμό, με δεκάδες σύγχρονες ασθένειες όπως, χολέρα, ελονοσία, ευλογιά, βουβωνική πανώλη και ίσως κάποιο είδος συνδρόμου που οδήγησε σε τοξικό σοκ.
Έμπολα, σημαίνει «Μαύρο Ποτάμι»
και βρίσκεται στο Ζαϊρ.
Προφανώς κάτι τέτοιο το αγνοούσαν οι Αρχαίοι Αθηναίοι που πέθαιναν κατά εκατοντάδες από τον λοιμό....
Τρεις ερευνητές ιατρικής και ένας καθηγητής κλασσικών σπουδών θεωρούν ότι ο λοιμός των Αθηνών (περίπου 430-425 π. Χ. ) ήταν στην πραγματικότητα μια επίθεση του ιού Έμπολα
O Dr. Patrick Olson, επιδημιολόγος στο Navy Medical Center στο San Diego και οι συνάδελφοί του δημοσίευσαν μια σχετική θεωρία στην εφημερίδα «Emerging Infectious Diseases». Υποστήριξαν ότι ο ιός Έμπολα και τα σύγχρονα συμπτώματα του, είναι όμοια με εκείνα του αρχαίου ελληνικού λοιμού, όπως έχει καταγραφεί από τον Θουκυδίδη στο έργο του «Ιστορία του Πελοποννησιακού πολέμου», που ήταν και το πιο πλήρες σύγγραμα όσον αφορά στην περιγραφή τους. Οι ερευνητές επεσήμαναν ότι τα περισσότερα θύματα από την αρχαία Ελλάδα, όπως και της σύγχρονης Αφρικής, έχασαν τη ζωή τους μέσα σε επτά με εννέα ημέρες. Οι Αθηναίοι θεραπευτές, αρρώστησαν όπως και οι σημερινοί, ενώ οι Σπαρτιάτες που είχαν στήσει πολιορκία λίγο μακρύτερα επιβίωσαν. Αυτό δείχνει ότι η αρχαία ασθένεια, όπως και ο ιός Έμπολα, μεταδιδόταν από αίμα, σάλιο ή επαφή και όχι μέσω του αέρα.
Ο Θουκυδίδης υποστήριξε επίσης ότι η ασθένεια είχε έρθει από τις ακτές της Αφρικής, κάπου νότια της Αιθιοπίας

Οι Κυανοπίθηκοι στην τοιχογραφία
από τον προϊστορικό οικισμό
του Ακρωτηρίου στην Σαντορίνη.
Ανήκει στην ώριμη υστεροκυκλαδική περίοδο.
Σύμφωνα με τη θεωρία έφεραν τον λοιμό
από την Αφρική στην Αρχαία Ελλάδα.
Ο ιός Έμπολα επίσης από όσο γνωρίζουμε έχει αφρικανικές ρίζες. Υπάρχουν μάλιστα και αποδεικτικά στοιχεία ότι γίνονταν ταξίδια από την Αφρική στην Ελλάδα κατά την αρχαιότητα. Στη Σαντορίνη, ένα νησί στρατηγικής σημασίας για την Αθήνα, εντοπίστηκαν στα σπίτια τοιχογραφίες που απεικονίζουν αφρικάνικες πράσινες μαϊμούδες, που είναι γνωστό ότι μεταδίδουν τον ιό Έμπολα. Ακόμη πιο ενδιαφέρουσα είναι η έκθεση που αναφέρει την ύπαρξη έντονου λόξυγγα μεταξύ 15% των θυμάτων στο Kikwit, Ζαΐρ, σημείωσε ο Dr. Olson. Ο Θουκυδίδης αναφέρει και αυτός παρόμοια συμπτώματα λόξυγγα.
Οι αμφισβητήσεις
Όμως δεν είναι όλοι σύμφωνοι με αυτή τη θεωρία. Ο David Morens, ένας κορυφαίος επιδημιολόγος και κύριος ερευνητής στο θέμα της αθηναϊκής πανδημίας, στο Πανεπιστημίου της Χαβάη, στην Manoa, δήλωσε ότι η ανάγνωση και αναγνώριση των σύγχρονων ασθενειών βάσει των περιγραφών του Θουκυδίδη είναι ένα λάθος. Ο Θουκυδίδης ως Αθηναίος στρατηγός, ο οποίος επέζησε από την πανούκλα, στερούνταν στοιχειωδών ιατρικών γνώσεων, σε σχέση με τον σύγχρονο του Ιπποκράτη, ανέφερε ο Dr. Morens. Έτσι και οι περιγραφές των συμπτωμάτων είναι στην καλύτερη περίπτωση ασαφείς. Η λέξη «φλύκταινες» του Θουκυδίδη για παράδειγμα, μπορεί να έχει πολλαπλές μεταφράσεις, ως φουσκάλες που έχουν υγρό ή ως κάλοι που δεν έχουν. Οι φουσκάλες ενδέχεται να υποδηλώνουν ίσως ευλογιά, που είναι ένας από τους υποψηφίους ιούς στις έρευνες των επιστημόνων. Αυτό όμως, αποκλείει την θεωρία της πανούκλας, που θεωρείται ένα άλλο αίτιο.
Ο Dr. Morens και ο συνάδελφός του Πανεπιστημίου της Χαβάης, Robert J. Mark Littman, καθηγητής κλασσικών σπουδών, δεν επικεντρώνονται στα συμπτώματα, που δεν τα θεωρούν αξιόπιστα αποδεικτικά στοιχεία, αλλά στον τόπο και χρόνο του λοιμού. Για παράδειγμα, αναφέρουν ότι το χρονικό διάστημα του αθηναϊκού λοιμού που έφτασε τα πέντε χρόνια, αποκλείει ένα ιό σαν τη γρίπη, που διαρκεί μόνο μερικούς μήνες. Η προέλευση του αθηναϊκού λοιμού από την Αφρική, αποκλείει να είναι μια μολυσματική νόσος, όπως ο ιός Έμπολα. Στον αρχαίο κόσμο, επισημαίνουν, δεν υπήρχαν τα μέσα μεταφοράς που θα μπορούσαν να μεταφέρουν έναν ιό, με ξενιστή μια μαϊμού από την Αφρική προς την Αθήνα σε λιγότερο από μια εβδομάδα. Τη στιγμή που η βάρκα θα έφτανε στην Ελλάδα, τόσο οι μαϊμούδες όσο και οι μεταφορείς πιθανότατα θα είχαν πεθάνει. Υπάρχει και ένα άλλο μεγάλο ερώτημα που τέθηκε σε σχέση με τον ιό Έμπολα και τη μάστιγα των Αθηνών. Ο ιός Έμπολα εντοπίστηκε το 1976 και εμφανίστηκε στο Ζαΐρ τη δεκαετία του 1990. Αν ο Αθηναϊκός λοιμός, ήταν ο ιός Έμπολα, γιατί δεν καταγράφηκαν άλλα κρούσματα όλα αυτά τα χρόνια;

Γιατί η θεωρία του λοιμού της αρχαίας Αθήνας είναι πιθανή
Ο Frank Ryan, Βρετανός ιατρός ο οποίος γράφει σχετικά με πανδημίες, θεωρεί πως άνθρωπος και μικρόβια είναι κάτι σαν μια μεταφορά απεικόνισης με το χώμα και τους σπόρους. Τις περισσότερες φορές μπορούν να ζήσουν μαζί χωρίς κάποια δράση μεταξύ τους. Αλλά η αλλαγή των όρων επιβίωσης, σήμερα, του ανθρώπινου πληθυσμού ως «χώμα» στη συνέχεια προκαλεί ενεργοποίηση στους ιούς, ως «σπόρους» και μπορεί να οδηγήσει, μερικές φορές, σε θανατηφόρα σύγκρουση.
«Οι πανδημίες εξακολουθούν να είναι μαζί μας«, δήλωσε ο Dr. Ryan, «διότι οι πρόσφυγες, η έλλειψη υγιεινής λόγω υπερπληθυσμού, το πολιτικό χάος, όλα τα πράγματα που υπήρχαν στην Αθήνα τότε, εξακολουθούν να είναι μαζί μας.» Έτσι, αγνοούμε ιστορικά τις πανδημίες και τους κινδύνους με δική μας ευθύνη. Το μεγαλύτερο εμπόδιο για να μάθουμε αν ο ιός Έμπολα προκάλεσε τον αθηναϊκό λοιμό είναι ότι οι σύγχρονοι γιατροί γνωρίζουν πολύ λίγα πράγματα για τον ιό Έμπολα.
«Σε μια κλίμακα από το 1 έως το 10, γνωρίζουμε 3 σχετικά με τον ιό Έμπολα, ίσως και λιγότερο«, δήλωσε ο Karl Johnson, απόστρατος επικεφαλής των ειδικών μονάδων καταπολέμησης πανδημιών των Κέντρων Ελέγχου και Πρόληψης Νόσων, ο οποίος αντιμετώπισε τον ιό Έμπολα σε μια πρώτη εξάπλωση στο Ζαΐρ, κοντά στον Ποταμό Έμπολα «, από όπου πήρε ο ιός το όνομα του, το 1976.
Γραφικό από την εφημερίδα «Καθημερινή»...
Τέτοιοι ιοί όπως ο Έμπολα είναι μυστηριώδεις και τρομακτικοί για τον ίδιο λόγο: μπορεί να έχουν ταχεία εξάπλωση σε ελάχιστο χρόνο λόγω της μεγάλης ικανότητας μετάδοσης τους. Χρειάστηκαν οκτώ εκατομμύρια έτη ή και περισσότερα για να εμφανιστεί ο πίθηκος ως πρωτεύων θηλαστικό και να γίνει η αλλαγή του 2 τοις εκατό σε γενετική δομή για να υπάρχουν τα σημερινά ανθρώπινα όντα. Αντίθετα, σε σύγκριση, ο ιός πολιομυελίτιδας μπορεί να αλλάξει το 2% της γενετικής δομής του σε πέντε ημέρες, καθώς αυτός είναι ο ακριβής χρόνος που χρειάζεται για να περάσει από το ανθρώπινο στόμα στο έντερο. Βάσει αυτού ίσως θα είναι δυνατόν να καταλάβει κάποιος, πόσο δύσκολο είναι να είμαστε σίγουροι για το πώς διατηρήθηκε και εξελίχθηκε ένας ιός σε ένα διάστημα 2400 ετών που ίσως εμφανίστηκε στην Αρχαία Αθήνα.

Ἡ ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΜΑΡΑΘΩΝΑ ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Ἡ μάχη τοῦ Μαραθῶνα, ποῦ κατά πᾶσα πιθανότητα διεξήχθη τὴν 11η Σεπτεμβρίου τοῦ ἔτους 490 π.Χ., ὑπήρξε ἡ πρώτη ἀπό συνολικὰ τρεῖς μάχες, ὅπου οἱ Ἀθηναῖοι νίκησαν τον κατά πολύ μεγαλύτερο στρατό καὶ τὸ ναυτικό τῶν Περσῶν, μὲ μικρή μόνον ὑποστήριξη ἀπὸ ἄλλες ἑλληνικές πόλεις. Μὲ τίς νίκες αὐτές ἀναχαιτίστηκε ἡ πρώτη ἀπόπειρα μιᾶς φιλόδοξης ἀσιατικῆς εἰσβολῆς στὴν Ευρώπη καὶ συγχρόνως τέθηκαν τὰ θεμέλια γιὰ τὴν ἀνάπτυξη τῆς Ἀθήνας ὥς κυρίαρχης δύναμης. Ἡ μάχη τοῦ Μαραθῶνα ὑπήρξε, σχετικά μὲ τὸ ἀποτέλεσμα της, ἡ πιὸ ασήμαντη, ἐπειδή δὲν ὁδήγησε σὲ καμιά πολιτική ἀπόφαση.
Χρονογράφος της εἶναι ὁ Ἠρόδοτος, ποῦ περιγράφει τα γεγονότα με πατριωτικό ὕφος. Ὅταν ἔγραφε τὴν ἱστορία του, εἶχαν περάσει ἤδη πάνω ὑπό 40 χρόνια ἀπό τὴ μάχη καὶ στὸν ἑλληνικό κόσμο εἶχαν ἐπέλθει τεράστιες ἀλλαγὲς. Ὁ Μιλτιάδης, ἕνας ἀπὸ τοῦς «πατέρες τῆς νίκης», εἶχε πεθάνει καὶ δὲ γνωρίζουμε ἀν ὁ Ἠρόδοτος κατόρθωσε να μιλήσει με αὐτόπτες μάρτυρες ποῦ εἶχαν λάβει μέρος στὴ μάχη.
Μετά ἀπό 560 χρόνια, ὁ Παυσανίας μπόρεσε νὰ θαυμάσει καὶ νὰ περιγράψει τὸ μνημεῖο τῆς μάχης στὴν ποικίλη Στοά καὶ νὰ ἀναφέρει ὅτι «στὸ πεδίο τῆς μάχης ἀκούγονταν κάθε νύχτα χρεμετίσματα ἵππων καὶ ἄνδρες νὰ μάχονται» στὸν Μαραθῶνα.

Φωτίστηκαν πράγματι ἀπὸ τό Ἅγιο Πνεύμα οἱ οἰκουμενικές σύνοδοι ;

Τό Ἅγιο Πνεύμα, πράγματι φωτίζει ὁποῖον κρίνει πῶς τό ἀξίζει καὶ τό ζητᾷ.

Οἱ Χριστιανοί ἱεράρχες ἀπὸ τότε ποὺ ὁ χριστιανισμός ἔγινε θρησκεία τον 4ο μ.Χ. αἰώνα, χρησιμοποιῆσαν πολλάκις τό "Ἅγιο Πνεύμα", ὥς θεϊκή σφραγίδα ἐγκρίσεως τῶν ἀποφάσεων ποὺ ἐκεῖνοι, ὣς ἄνθρωποι, ἔπαιρναν κατευθυνόμενοι, μάλιστα πολλὲς φορές, ἀπὸ τά σκοτεινὰ κέντρα ἐξουσίας τοῦ κόσμου μας. Αὐτό ποῦ διδάσκεται στὰ κατηχητικά καὶ τίς Ἱερατικές σχολές εἶναι πῶς ἔγιναν 7 οἰκουμενικές σύνοδοι, οἱ ὁποῖες εἶναι ἄγιες καὶ οι ἀποφάσει ποῦ πάρθηκαν ἦταν πάντοτε φωτισμένες ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεύμα . Αὐτό ἔμαθαν σέ ὅσους ἔγιναν ἱερεῖς καὶ θεολόγοι, οι Ἱερατικῆς καὶ θεολογικές σχολές ποῦ πῆγαν, αύτό μᾶς ἔμαθαν μέ τὴ σειρά τους καί αὐτοί. Κατά πόσο ὅμως ἰσχύει αύτό ;

Μέ μία γρήγορη ἔρευνα στὸ διαδίκτυο, μπορεῖ κανείς νὰ διαπιστώσει, πῶς πολλές ἐκ τῶν Οἰκουμενικῶν συνόδων ἔγιναν τρεῖς καὶ τέσσερις φορές ἡ καθεμία.

Γιὰ νὰ μήν γίνω κουραστικός, θὰ παραθέσω ἔνα παράδειγμα. Ἡ Ζ (ἑβδόμη) Οἰκουμενική σύνοδος, ἔγινε 4 φορές.

Τὸ 754 μ.Χ. ἔγινε ἀπό εἰκονομάχους - Ἀπόφαση : Κατάργηση καὶ καταστροφή τῶν εἰκόνων. Ὀρίζεται ποινή ἔναντι ἐκείνων ποῦ θὰ ἔπεφταν στὸ σφάλμα τῆς εἰκονολατρείας.

Τὸ 787 μ.Χ. ἔγινε ἀπό εἰκονολάτρες - Ἀπόφαση : Καταδίκασε τὴν εἰκονομαχία καὶ ἀποκατάστησε τίς εἰκόνες. Ἀναθεμάτισε τοῦς εἰκονομάχους πατριάρχες καὶ χαρακτήρισε ὡς ψευτοσύνοδο τήν σύνοδο τῆς Ἱέρειας του 754 μ.Χ.

Τὸ 815 μ.Χ. ἔγινε ἀπό εἰκονομάχους - ἀπόφαση : Καταδικάζει τὴν εἰκονολατρεία, καταργεῖ τίς ἀποφάσεις τῆς δεύτερης Ζ Οἰκ.συνόδου τοῦ 787 μ.Χ. καὶ ἐπαναφέρει αὐτὲς τῆς συνόδου τῆς Ἱέρειας τοὺ 754 μ.Χ.

Τὸ 842 μ.Χ ἔγινε ἀπὸ εἰκονολάτρες - Ἀπόφαση : Καταδικάζει τὴν εἰκονομαχία καὶ ἀποκαθιστᾶ τίς εἰκόνες. Καταργεῖ τὴν σύνοδο τῆς Ἱέρειας καί ἐπαναφέρει τίς ἀποφάσεις τῆς δεύτερης Ζ Οἰκουμενικῆς συνόδου τοῦ 787 μ.Χ. Ἀναθεματίζει τοῦς εἰκονομάχους.

Ὅλες τίς φορές, μᾶς λένε ὅτι πῆγε τό Ἅγιο Πνεύμα καί τοῦς φώτισε. Οἱ μὲν εἰκονολάτρες ἔλεγαν πῶς σέ ἐκείνους πῆγε τό Ἅγιο Πνεύμα, ἐνῶ οἱ δέ εἰκονομάχοι, φυσικά τὸ ἀπέρριπταν καὶ ἰσχυρίζονταν τὸ ἀντίθετο. Ποία λοιπόν θεωρεῖται φωτισμένη σύνοδος ἀπό τίς τέσσερις καὶ γιατί ; Ποία ἀπόφαση εἶναι ἡ φωτισμένη καὶ ποιὰ η "αἱρετική" ; Ποῦ πῆγε τὸ..Ἅγιο Πνεύμα, ποὺ ὄχι, καὶ πῶς τὸ ξέρουμε ; Αὐτὸ ποὺ εἴδατε παραπάνω εἷναι μία μικρογραφία τῶν συνόδων τοῦ Βυζαντίου. Γιὰ παράδειγμα μέσα σὲ ὅλο τον κυκεώνα τῶν συνόδων, αὐτὰ ποῦ σήμερα δέχονται οἱ Ὁρθόδοξοι εἶχαν ἀναθεματιστεῖ καὶ εἶχαν ἐπικρατήσει οἱ ἀπόψεις τοῦ Ἄρειου. Μετά ἀκολούθησε ἄλλη σύνοδος καὶ ἀναθεματίστηκαν αὐτὲς καὶ ἐπικράτησε τὸ δόγμα ποὺ ξέρουμε ὅλοι σήμερα. Αὐτό μάλιστα σὲ πολλές περιπτώσεις ἐπαναλήφθηκε ξανά καὶ ξανά.


Ψάξτε πόσες φορές ἔγινε ἡ κάθε σύνοδος καὶ διαλέξτε καὶ πᾶρτε ποιά απ' ὅλες εἶναι ἡ σωστή καὶ ἡ θεόπνευστη ἡ καλύτερα, ἄς τὸ διαλέξουν ἐκεῖνοι ποῦ σήμερα ἰσχυρίζονται πῶς οἱ ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν συνόδων περιβάλλονται ἀπό τον φωτισμό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ὅλα αὐτὰ, Ὅταν τὰ μαθαίνει κανείς, δὲν μπορεῖ πλέον νὰ διαβάζει δακρύβρεχτα κείμενα "θεοφόρων" σύγχρονων θεολόγων, ποὺ ἔχουν αγιοποιήσει, ἂν ὄχι θεοποιήσει, τίς λεγόμενες Οἰκουμενικές συνόδους, στὶς ὁποῖες δῆθεν, παρενέβαινε τὸ Ἅγιο Πνεύμα γιὰ νὰ παρθοῦν μόνο θεόπνευστες ἀποφάσεις.

Ἡ πίστη Πολλῶν δὲν βασίζεται στὸ Χριστό, ἄλλα βασίζεται στὸ θεόπνευστο τῶν γραφῶν, στὸ θεόπνευστο τῶν οἰκουμενικῶν συνόδων, στὸ θεόπνευστο τῶν ἁγίων, στὴν ἀγιότητα τῶν εἰκόνων, τῶν ἱερῶν ναῶν, τῶν λειψάνων, τῶν μανουαλιῶν, τῶν κεριῶν, τῶν ταμάτων, κ.ο.κ, μὲ ἀποτέλεσμα ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ νὰ ἔχει πέσει κάτω ἀπὸ τὸ λόγο τοῦ Χρυσόστομου καὶ νὰ γνωρίζουν οἱ πιστοί περισσότερο τί εἶπε ὁ Χρυσόστομος, παρά τὸ τί εἶπε ὁ Χριστός. Ὅταν λοιπόν κάποιος καταλάβει, πῶς ὅλα αὐτά δὲν ἔχουν πραγματικό νόημα, τότε νομίζει ότι βρίσκεται στὸ ἀπόλυτο κενό, διότι ἡ ἐκκλησία του ἔχει διδάξει τὰ πάντα γιὰ τον δῆθεν τέλειο καὶ δῆθεν ἀψεγάδιαστο ἑαυτό της καὶ τοῦς δῆθεν πιστούς στὸ ἕνα Θεό, ἁλλὰ θεοκτόνους Ἑβραῖους καὶ τὰ κείμενα τους, τὰ ὁποῖα δὲν ἔχουν καμία σχέση μὲ τὸ Χριστό καὶ τὴν διδασκαλία Του. Τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι, τὸ νὰ διώχνει ἀπὸ κοντά της όλους τοῦς ἐρευνητὲς τῆς Ἱστορίας, γιατί τοῦς ἀπογοητεύει το πραγματικό της πρόσωπο.

Μᾶς ἔδωσαν ἕνα Χριστιανισμὸ ποὺ δὲν ἔχει κέντρο του τον Χριστό, ἁπλᾶ ἔχει ΚΑΙ τον Χριστό μέσα, παραμερισμένο καὶ κρυμμένο πίσω ἀπὸ τὶς ἑβραϊκές δεισιδαιμονίες. Αὐτὰ ὅμως τα ὅρισε ὁ Ἑβραιοχριστιανισμός. Ὁ Χριστιανισμός στὴν πραγματικότητα εἶναι μόνο ὁ Χριστός. Ἐκεῖνος καὶ τὰ λόγια Του, ἡ ἀλήθεια Του. Τίποτε ἄλλο. Ὅλα τὰ ἄλλα τὰ ὅρισαν καὶ τὰ ἔβαλαν οἱ ἄνθρωποι δίπλα καὶ τα ὀνόμασαν ἱερά. Ὅλα τὰ ἄλλα, στὴν πραγματικότητα, εἶναι ἄχρηστα μπροστά στὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ.

Καταλαβαίνω ότι κάποιος μπορεῖ νὰ μὴν θέλει νὰ το πιστέψει αύτό. Νὰ μὴν θέλει νὰ τὸ δεχτεῖ, γιατί νιώθει ότι γκρεμίζεται ὁ κόσμος του. Εἶναι σαν νὰ πηγαίνει κάποιος σὲ ἕναν Σκοπιανό 20 χρονῶν καὶ νὰ του πεῖ ότι ὅσα του ἔμαθαν ἀπὸ μικρό γιὰ τὸ ότι δῆθεν εἶναι ἀπόγονος τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου εἶναι ψέματα. Θὰ τον πιστέψει; Ὄχι βέβαια. Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ ἐδώ. Ὡστόσο ἄν κάποιος δὲν γκρεμίσει τὰ ψέματα ποὺ τοῦ ἔμαθαν, δὲν θὰ δεῖ τὴν φωτεινή Ἀλήθεια ποῦ βρίσκεται ἀπὸ πίσω.


Τις ιστορικές αναφορές περί των οικουμενικών συνόδων μπορεί κανείς να τις επιβεβαιώσει με μια

απλή αναζήτηση στο διαδίκτυο.

Ἡ στάση τοῦ Κομμουνιστικοῦ Κόμματος γιὰ τὴν ἐκστρατεία στὴ Μικρὰ Ἀσία

Τὸ βάρος τῆς προπαγάνδας τῆς ἀντιπολεμικῆς ἐκστρατείας, σηκώνει τὸ ἐπίσημο ἔντυπο τοῦ ΣΕΚΚΕ, ὁ «Ριζοσπάστης», ὁ ὁποῖος ἀρχικά, πρὶν προχωρήσει στὸ ΣΕΚΕ, ὑποστήριζε τὸ κίνημα τῆς «Ἐθνικῆς Ἄμυνας» τοῦ Ἐλευθερίου Βενιζέλου, στὴν Θεσσαλονίκη, ὅπου καὶ πρωτοεκδόθηκε πρὶν μεταφερθεῖ στὴν Ἀθήνα. 

Μὲ προκήρυξή της, ἡ Ἐκλογικὴ Ἐπιτροπὴ τοῦ Κομμουνιστικοῦ Κόμματος καλοῦσε «ὅλους τοὺς ἐργάτας, ἐπαγγελματίας καὶ βιοπαλαιστὰς Ἀθηνών‐πειραιώς νὰ συνενώσουν τὴν φωνή τους, νὰ διακηρύξουν τὴν θέλησί τους, νὰ διατρανώσουν τὴν ἀπόφασί τους γιὰ τὸν μεγάλον Ἀπελευθερωτικὸν ἀγῶνα ἐναντίον τῆς Τυραννίας, ἐναντίον τῆς Ἐκμεταλλεύσεως, ἐναντίον ὅλων τῶν Πολέμων...» («Ριζοσπάστης», 19 Σεπτεμβρίου 1920). 

Λίγες μέρες ἀργότερα, ἕνα ἄλλο ἔντυπο τοῦ ΣΕΚΚΕ, γράφει: «Τὰ λαγκάδια καὶ τὰ βουνά της Μικρασίας γεμίσανε ἀπ' τὰ κορμιὰ τῶν συναδέλφων μας.

 Τὰ όρνια τοῦ οὐρανοῦ χορτάσανε μὲ τίς σάρκες μας. Μὴ μᾶς μιλᾶτε ἄλλο γιὰ πατρίδες καὶ γιὰ ἐθνικὲς ἐπαναστάσεις» («Ἐργατικὸς Ἄγων», 29 Νοεμβρίου 1920).

Ἡ προπαγάνδα τοῦ ΣΕΚΚΕ, ἄρχισε νὰ πιάνει τόπο καὶ χαρακτηριστικὸ εἶναι, πὼς ἕνα σύνταγμα στρατοῦ ἀρνήθηκε νὰ ἐπιβιβαστεὶ στὰ πλοῖα καὶ νὰ μεταβεῖ στὴν Μικρὰ Ἀσία.

 Οἱ κομμουνιστές, μὲ ἐπικεφαλή τον Παντελῆ Πουλιόπουλο, οἱ ὁποῖοι εἶχαν διεισδύσει στὶς μονάδες τοῦ στρατοῦ στὸ πολεμικὸ μέτωπο, ἔκαναν ὅ,τι μποροῦσαν γιὰ νὰ ὑπονομεύσουν τίς πολεμικὲς προσπάθειες.

 Κεντρικὸ σύνθημα, γίνεται το «Στὰ σπίτια σας!» (παρεμπιπτόντως, μὲ αὐτὸν τὸν τίτλο [«Οἴκαδε»], εἶχε δημοσιεύσει ἕνα ἄρθρο κι ὁ ἐκδότης τῆς «Καθημερινῆς», Γεώργιος Βλάχος, στὶς 14/27 Αὐγούστου 1922, γιὰ τὸ ὁποῖο καὶ κατηγορήθηκε). 

Οἱ λιποταξίες ἀποτελοῦν καθημερινὸ φαινόμενο, τίς ὁποῖες διευκολύνουν μὲ κάθε τρόπο οἱ κομμουνιστικοὶ πυρῆνες τοῦ μετώπου.

 Ὁ Σοβιετικὸς ἱστορικὸς Νόβιτσεφ, ἀναφέρει χαρακτηριστικά («Turtsia: Kratkayia Istoria»): «Χάρις στὴν ἐκτεταμένη προπαγάνδα τοῦ Ἑλληνικοῦ Κομμουνιστικοῦ Κόμματος, ποὺ συνεργάστηκε μὲ τὸ Κομμουνιστικὸ Κόμμα τῆς Τουρκίας... 100.000 φυγόστρατοι ἢ λιποτάκτες ἀπέφυγαν τὸν ἑλληνικὸ στρατό...

 Ὁμάδες τῶν κομμουνιστῶν παλαιμάχων τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καυχώνταν ὅτι εἶχαν παίξει "ὀργανικὸ" ρόλο, διαδίδοντας τὴ σύγχυση καὶ τὸν πανικὸ ἀνάμεσα στὶς ἑλληνικὲς μονάδες, τίς κρίσιμες μέρες τοῦ Αὐγούστου τοῦ 1922, ὅταν ὁ τουρκικὸς στρατὸς διέσπασε τίς ἑλληνικὲς γραμμές... 

Ἄν καὶ ἡ ἀποτελεσματικότητα τῶν κομμουνιστῶν πρακτόρων τὴν κρίσιμη στιγμὴ δὲν πρέπει νὰ ὐπερτιμηθεῖ, συνέβαλαν στὴν περαιτέρω διάσπαση τοῦ μετώπου, ὅταν ἡ τουρκικὴ ἐπίθεση ἔφτασε στὸ ἀποκορύφωμά της». 

Ὁ Ἀβραὰμ Μπεναρόγια, περιγράφοντας τὴν ὀργάνωση τῶν κομμουνιστικῶν ἀντιπολεμικῶν πυρήνων στὸ μέτωπο, ἀναφέρει: «Μιὰ εὐρεῖα ἀντιπολεμικὴ προπαγάνδα εἰς τὸ μέτωπον καὶ τὰ μετόπισθεν ἀναπτύσσεται. 

Ὀργανώνονται ἐνιαχοῦ στρατιωτικοὶ κύκλοι πρὸς μελέτη καὶ συζήτηση. Ἕνα κόμμα ἀντιπολεμικὸ δημιουργεῖται στὸ μέτωπο».

ὁ ΣΕΚΚΕ, παρ' ὅτι γιὰ τοὺς Σλάβους τῆς Μακεδονίας, διεκδικοῦσε τὴν αὐτονόμηση τῆς περιοχῆς, γιὰ τοὺς ὑπόδουλους Ἕλληνες τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, δὲν ἔλεγε λέξη.

 Γιὰ τοὺς κομμουνιστές, ὁ πόλεμος τῶν Ἑλλήνων ἦταν «ἰμπεριαλιστικός», ἐνῶ τοῦ Κεμὰλ «ἀπελευθερωτικός». 

Ὅταν ἡ Γερμανοεβραία θεωρητικὸς τοῦ Σοσιαλισμοῦ, Ρόζα Λούξεμπουργκ διακήρυττε πὼς

 «...Ἡ σημερινή μας θέση στὸ Ἀνατολικὸ Ζήτημα εἶναι νὰ ἀποδεχτοῦμε τὴ διαδικασία διάλυσης τῆς Τουρκίας ὡς μιὰ ὑπαρκτὴ πραγματικότητα καὶ νὰ μὴν κάνουμε σκέψη ὅτι θὰ μποροῦσε ἢ θὰ ἔπρεπε κανεὶς νὰ τὴ σταματήσει καὶ νὰ ἐκδηλώσουμε στοὺς ἀγῶνες γιὰ αὐτοδιάθεση τῶν χριστιανικῶν ἐθνῶν τὴν ἀπεριόριστη συμπαράστασή μας», οἱ Ἕλληνες κομμουνιστὲς καλοῦσαν σὲ «Συναδέλφωση τῶν Ἑλλήνων καὶ Τούρκων στρατιωτῶν καὶ κοινὴ πάλη μὲ τίς λαϊκὲς μᾶζες ἀνεξάρτητα ἀπὸ ἐθνικές, φυλετικὲς καὶ θρησκευτικὲς διακρίσεις γιὰ τὴ δημοκρατία τῶν ἐργατικῶν καὶ ἀγροτικῶν συμβουλίων σ' ὅλο τὸ ἔδαφος τῆς Μικρᾶς Ἀσίας». 

Γιὰ τοὺς Ἕλληνες κομμουνιστές, οἱ συμπαγεῖς ἑλληνικοὶ πληθυσμοὶ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ἦταν «ἑλληνικὲς παροικίες τοῦ ἐξωτερικοῦ». 

Τὰ ἀντιπολεμικὰ δημοσιεύματα τῶν ἑλληνικῶν κομμουνιστικῶν ἐντύπων, ἀποτέλεσαν κι ἕνα ἀπρόσμενο δῶρο γιὰ τοὺς Νεότουρκους τοῦ Κεμάλ, οἱ ὁποῖοι τὰ ἀνατύπωναν καὶ τὰ σκόρπιζαν στὶς γραμμὲς τοῦ ἑλληνικοῦ στρατοῦ, ἐνισχύοντας ἔτσι τὴν πτώση τοῦ ἠθικοῦ.

Ἐνῶ, ἦταν γνωστὸ πὼς ἡ Ρωσία τοῦ Λένιν, ὑποστήριζε καὶ τροφοδοτοῦσε τὸν ἡγέτη τῶν Νεότουρκων, Μουσταφὰ Κεμὰλ Ἀτατούρκ, κι ἐνῶ ἡ τύχη τοῦ Ἑλληνισμοῦ βρίσκονταν στὴν κόψη τοῦ ξυραφιοῦ, μ' ἕνα δημοσίευμά του ὁ «Ριζοσπάστης», ποὺ ὑπέγραφε Κεντρικὴ Ἐπιτροπὴ τοῦ ΣΕΚΚΕ, τίς 12 Ἀπριλίου 1922 ἀποδοκιμάζει «τὴν αἰσχροκέρδειαν, τὸν πόλεμον, τὴν ἐπιστράτευση», καὶ καταλήγει μὲ τὸ «καταπληκτικό»: «Ζήτω ἡ σοβιετικὴ Ρωσία! Ζήτω οἱ Ἕλληνες ἐργάτες! Ζήτω τὸ διεθνὲς προλεταριᾶτον! 

Κάτω οἱ πόλεμοι! Κάτω οἱ φόροι! Ζήτω ἡ εἰρήνη!». Διαφορετικὴ γνώμη, φαίνεται νὰ ἔχει ὅμως ἡ «Ἑλληνικὴ Κομμουνιστικὴ Ὁμὰς Ὀδησσοῦ», ποὺ θεωροῦσε αὐτονόητα τὰ δικαιώματα τῶν Ἑλλήνων στὴν περιοχὴ καὶ μὲ προκηρύξεις ποὺ μοίραζαν στὸν ἑλληνικὸ στρατό, καταγγέλλει τὸν τσαρισμὸ ποὺ «...ἤθελε νὰ πάρει τὴν Τραπεζοῦντα, τὴν Μικρασία καὶ τὴν Κωνσταντινούπολη ἀκόμα».

                                    

ιατί ο Δίας μεταμόρφωσε σε ζωύφιο την πρώτη του γυναίκα Μήτιδα και την κατάπιε

Γιατί ο Δίας μεταμόρφωσε σε ζωύφιο την πρώτη του γυναίκα Μήτιδα και την κατάπιε 

 "Με την Μήτιδα ο Δίας απέκτησε την Αθηνά πολιούχο της πόλης των Αθηνών θεά της σοφίας και του πνεύματος κατά τους αρχαίους Έλληνες.

Εικόνα © Αρχαία Ελληνικά

---

Η Μήτις ήταν κατά τον Ησίοδο, κόρη του Ωκεανού και της Τηθύος και πρώτη σύζυγος του Δία.

Σύμφωνα με τη μυθολογία

Κατά τον Ακουσίλαο η Μήτις γεννήθηκε μαζί με τον Έρωτα και τον Αιθέρα, από την ένωση του Ερέβους και της Νύχτας, που προήλθαν από το Χάος.

Θεωρούνταν θεά της σοφίας και της φρόνησης, ιδιότητες που κληροδότησε στην κόρη της, τη θεά Αθηνά. Η Μήτιδα ήταν η προσωποποίηση για τους αρχαίους όχι απλά της σοφίας και της φρόνησης αλλά του είδους της πονηριάς και της επαγρύπνησης που εκπροσωπεί από τους ανθρώπους ο Οδυσσέας και από τα ζώα η αλεπού.

Η Μήτις είναι αυτή που για να βοηθήσει το Δία προσέφερε στον Κρόνο το εμετικό φάρμακο που θα τον εξαναγκάσει να ξεράσει τα παιδιά του που είχε καταπιεί. Μετά τη νίκη του στην Τιτανομαχία ο Δίας αρχίζει τη βασιλεία του με τον γάμο του με τη Μήτιδα, που του προσφέρει μια πολύτιμη συμμαχία.

Σύμφωνα με έναν χρησμό η Μήτις θα γεννούσε πρώτα μια κόρη και έπειτα έναν γιο που θα καταλάμβανε την εξουσία και θα κυβερνούσε θεούς και ανθρώπους. Μόλις ο Ζευς πληροφορήθηκε τον χρησμό, φοβούμενος μην πάθει ότι και ο πατέρας του Κρόνος, κατάπιε τη Μήτιδα, ενώ κυοφορούσε ακόμη την Αθηνά. Έπειτα με τη βοήθεια του Ηφαίστου, ο Δίας γέννησε την Αθηνά, ενώ η Μήτις παρέμεινε μέσα του.

Το παιδί της Μήτιδος, η Αθηνά επίσης θεά της σοφίας γεννήθηκε πάνοπλο και τρομερό από το κεφάλι του Δία με τη βοήθεια μιας τσεκουριάς του Ηφαίστου.

Χαρακτηριστικά της Μήτιδας

Εν αντιθέσει με τη Θέμιδα τη δεύτερη σύζυγο του Δία, η Μήτις αντιπροσωπεύει μια πιο πρωτόγονη εποχή, όπου ο αδύνατος για να γλιτώσει από τον δυνατότερο πρέπει να χρησιμοποιήσει την πονηριά του. Η επαγρύπνηση αλλά και η αλλαγή των μορφών άλλωστε είναι χαρακτηριστικό πολλών θαλάσσιων θεοτήτων, όπως ο Πρωτέας και η Θέτιδα. Η Μήτις δεν ήταν καθαυτό θαλάσσια θεότητα αλλά όμως ήταν κόρη δύο μυθολογικών θαλασσών. Και δεν είναι τυχαίο αφού το θαλάσσιο περιβάλλον είναι γεμάτο οργανισμούς που συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο.

---

Ο μύθος

Η Μήτις παντρεύτηκε τον Δία σε μια μεγάλη γιορτή. Η ομορφιά και η σοφία της, μεγαλύτερες από εκείνες κάθε θνητής ή αθάνατης, και ήταν ένα καλό συμπλήρωμα στην προσωπικότητα του συζύγου της. Στην αρχή, φάνηκε ότι θα ήταν μεταξύ των καλύτερων και πιο αξιόπιστων συμβούλων του Δία, αλλά στη συνέχεια έγινε μια απροσδόκητη απειλή γι 'αυτόν μέσω μιας προφητείας που εκφωνήθηκε από το μαντείο της Γαίας. Η προφητεία αποκάλυψε ότι η Μήτις θα γεννούσε δύο πολύ ισχυρά παιδιά. Η πρώτη θα ήταν η Αθηνά και η δεύτερη ένας ανώνυμος μυστηριώδης γιος που θα επαναλάμβανε τον κύκλο της προδοσίας, ανατρέποντας τον πατέρα του και καταλαμβάνοντας το θρόνο των θεών. Ο Δίας δεν διέφερε πολύ από τους προγόνους του και όταν ήρθε ο φόβος του ότι θα τον σφετεριστεί ο γιος του, έπρεπε να βρει έναν τρόπο για να το σταματήσει.

Και τότε υπήρχε επίσης αυτή η εκνευριστική νέα συνήθεια που ανέπτυξε η Μήτις για να αποφύγει το κρεβάτι του Δία. Είχε γίνει όλο και πιο ντροπαλή και συγκρατημένη. Η Μήτις υποψειάζονταν, αφού παρατήρησε τις μεταμορφώσεις του Δία σε ζώα, ότι θα πήγαινε και με άλλες γυναίκες. Σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να κάνει το ίδιο, καθώς και η ίδια μπορούσε να κάνει μια πετυχημένη αλλαγή σχήματος. Για την Μήτις, η καλύτερη εκδίκηση για τις απιστίες του ήταν να μεταμορφωθεί σε διαφορετικό πλάσμα και στη συνέχεια να πετάξει, να γλιστρήσει, να καλπάζει ή να κολυμπήσει όποτε να κατευθύνει τις προόδους του προς αυτήν. Ο Δίας σύντομα θύμωσε με αυτό το κόλπο. Υπήρχε μια προφητεία ότι θα είχε έναν γιο που θα τον σφετεριζόταν, αλλά πώς θα μπορούσε να συμβεί αυτό ακόμη όταν η γυναίκα του τον απέφευγε. Κάτι έπρεπε να γίνει για την Μήτις.

Μια μέρα ο Δίας χλεύασε την Μήτις με σκοπό να την ξεγελάσει. Την προκάλεσε σε μια μονομαχία που θα άλλαζαν σχήμα. Οι δυο τους μεταμορφώθηκαν σε υπέροχα πλάσματα, χωρίς κανείς να μπορέσει να κερδίσει το παιχνίδι.

Τελικά, ο Δίας και η Μήτις κατέρρευσαν εξαντλημένοι. Συγχαίροντας την για εξυπνάδα της να μεταμορφώνεται με μεγάλα ζώα, την προκάλεσε να βρει τον τρόπο να τον νικήσει ως ένα μικροσκοπικό έντομο. Η Μήτις, όπως και πολλοί άλλοι θεοί, ήταν περήφανη και ήξερε ότι ήταν πιο έξυπνη από τον Δία. Δέχτηκε αυτή την πρόκληση και του επέτρεψε να τη μετατρέψει σε μύγα, αλλά δεν συνειδητοποίησε την έκταση αυτού του λάθους μέχρι που την έπιασε στο χέρι, καταλήγοντας στο στομάχι του Δία. Τελικά είχε νικήσει τη Μήτις στο δικό της παιχνίδι, δύο φορές: μία με αλλαγή σχήματος και την άλλη με εξυπνάδα. Ίσως τώρα να ήρθε η ώρα να αναζητήσει μια άλλη γυναίκα...

“Μεγάλος είσαι”: Ένα ποίημα του Παλαμά για τον Ίωνα Δραγούμη

Σχολιασμός ποιήματος: Αλέξανδρος Καρράς

Ένα ποίημα του Κωστή Παλαμά αφιερωμένο στην Πηνελόπη Δέλτα. Είναι ολοφάνερο ότι το ποίημα μιλάει για τον Ίωνα Δραγούμη.

Εδώ ο Παλαμάς με το στίχο «παιδί που θα ‘σαι», που έρχεται σε αντίθεση με το «μεγάλος είσαι», μας θυμίζει τα λόγια του Ιησού: «Σας διαβεβαιώνω ότι εάν δεν αλλάξετε φρονήματα και πορείαν εις την ζωήν σας και δεν γίνετε απλοί και άδολοι σαν τα παιδιά, δεν θα εισέλθετε εις την βασιλείαν των ουρανών». (Κατά Ματθαίον 18,3)

Πράγματι μεγάλος είναι όποιος ανάμεσα στους μικρούς, μέσα στον όχλο που δεν ακούει αυτόν που λέει αλήθεια, παραμένει με υψωμένη τη συνείδησή του και αγωνίζεται για το συμφέρον του συνόλου. Μεγάλος στο πνεύμα, στη συνείδηση, στο ήθος, στο χαρακτήρα. Παιδί ταυτόχρονα στην ψυχή καθώς είναι άδολος μπροστά στο μίσος, τον φθόνο και την κακία του κόσμου. Άνθρωπος με άλλα φρονήματα και πορεία ζωής έναντι του όχλου. Αυτός μόνο θα βρίσκεται σε ανώτερους κόσμους, ανάμεσα στους καλύτερους, στη Βασιλεία των Ουρανών σύμφωνα με τη χριστιανική θρησκεία, ή στα Ηλύσια πεδία που ο Σωκράτης ήλπιζε να βρεθεί, όπως μας λέει στον Φαίδωνα ο Πλάτων. Αιωνίως θα ισχύει η φράση του Ιησού Χριστού: «Μακάριοι όσοι διώκονται για χάρη της Δικαιοσύνης…».

Πριν το ποίημα θα παραθέσω κάποια λόγια του Ρένου Αποστολίδη από μια συνέντευξη όπου διηγείτο την εισβολή του στο Κοινοβούλιο. Συνελήφθη, δικάστηκε και φυλακίστηκε. Μια μέρα λοιπόν καθώς βρισκόταν στην κλούβα για να μεταφερθεί στις φυλακές, τον πλησίασε κάποιος από τον όχλο, παριστάνοντας τον φανατικό δημοκράτη, και του φώναζε «κερατά φασίστα, να σε φτύσω». Καθώς πλησίασε ο ηλίθιος, ο Ρένος έβγαλε το χέρι και τον γράπωσε από το πουκάμισο καθώς η κλούβα ξεκινούσε, κι ο «δημοκράτης» άρχισε να φωνάζει «σας εκτιμώ, σας εκτιμώ, θα με σκοτώσετε». Κι ο Ρένος τον αφήνει λέγοντας «χάσου ρε κάθαρμα». Κι αφού τον άφησε άρχισε πάλι να τον βρίζει. Και λέει στη συνέντευξη ο Ρένος Αποστολίδης λόγια απλά με τεράστιο νόημα:

«Να! Αυτός είναι ο λαός αυτός! Είναι ο λαός του έμπαινε, του έμπαινε Γιούτσο. Είναι ο λαός των χούλιγκανς! Αυτός είναι! Πάει να φτύσει, κατόπιν έχει χεστεί από το φόβο του, κατόπιν με εκτιμά πολύ και μόλις τον αφήνω πάλι ελεύθερο, με ξαναβρίζει. Χωρίς να ξέρει τίποτα. Αυτός είναι! Δεν ελευθερώνονται αυτοί!».

Σαν να αποτυπώνονται τα λόγια αυτά στους στίχους που έγραψε πολύ παλιότερα, πολύ πριν βιώσει ο Ρένος τέτοια εμπειρία, ο Κωστής Παλαμάς.

Μεγάλος είσαι.
Κι αν περιμένεις,
γύρω ο λαός σου γνωρίζοντάς σε,
βάγια να στρώνει για να διαβαίνεις,
παιδί που θα ‘σαι!

Μεγάλος είσαι
Κι αν το πιστεύεις,
το μίσος που έρπει γυρεύοντάς σε,
πως δε θεριεύει κι όσο θεριεύεις,
παιδί που θα ‘σαι.

Μεγάλος είσαι.
Και θα πεθάνεις,
και θα σου φτύνει
κι ο τιποτένιος κι ο πεχλιβάνης
την τρανοσύνη.

Και θα πεθάνεις.
Κι άλλο, το αστέρι της τρανοσύνης σου, δε θα γίνει
παρά κεράκι σε παιδιού χέρι,
να τρεμοσβήνει.

Μόνο το ανάθεμα που θα στήσει
μια οργή στον ίσκιο, στα κόκαλά σου,
θα πάει σε ψήλος που θα θυμίσει
το ανάστημά σου.

Και ποιος να αρνηθεί πως τα παρακάτω λόγια είναι σωστά:

«Ο ήρωας που πεθαίνει μπροστά στο απόσπασμα, γενναίος και ψύχραιμος, κ’ επίμονος στον εαυτό του, δεν είναι ούτ’ αυτός νικητής! Το ζήτημα είναι να ζήσεις αυτό που είσαι, όποιος είσαι! Όχι να πεθάνεις γι’ αυτό που είσαι!..» Ρένος Αποστολίδης, Πυραμίδα 67

Γιατί η μόνη απάντηση απέναντι στον όχλο του μίσους, της βλακείας και του φθόνου είναι η στάση ζωής του Έζρα Πάουντ που αποτύπωσε σε στίχους:

Όμως εγώ δεν θα τρελλαθώ για να σας ευχαριστήσω
δεν θα σας κολακέψω με έναν πρόωρο θάνατο
Ώ όχι, εγώ θα αντέξω ως το τέλος
θα νιώσω τα μίση σας να γλιστρούν στα πόδια μου
σαν ευχάριστο γαργάλημα
να τα κοιτάζουν κοροϊδευτικά
ενώ πολλοί κινούνται ύποπτα
και φοβούνται να πουν πως σας μισούν
η γεύση της αρβύλας μου;
Ορίστε η γεύση της αρβύλας μου
χαϊδέψτε την
βγάλτε και το βερνίκι με την γλώσσα σας…

Οι προφητικοί στίχοι των «King Crimson» στο τραγούδι «Epitaph» δείχνουν την πραγματικότητα της ανθρώπινης ιστορίας, του χθες, του σήμερα και του αύριο:

Όταν κάθε άτομο βασανίζεται
Με εφιάλτες και με όνειρα,
δεν θ’ αφήσει κανείς πια δάφνινο στεφάνι
Καθώς η σιωπή πνίγει τις κραυγές.

Η γνώση είναι θανάσιμος φίλος
Όταν κανένας δεν θέτει τους κανόνες.
Η μοίρα όλης της ανθρωπότητας βλέπω
Είναι στα χέρια των ηλιθίων.
Η σύγχυση θα είναι ο επιτάφιός μου.

Στίχοι στο ίδιο πνεύμα με τον Κωστή Παλαμά… Γιατί η αλήθεια είναι μία, σε κάθε γλώσσα, σε κάθε εποχή.

ΕΘΝΙΚΟΝ ΚΡΑΤΟΣ

Καβείρια μυστήρια: Τι ήταν και ποιά τα διδάγματά τους;

 

Συντάκτης:  Παναγιώτης Σκαπέτης

Κατηγορία: Λήμνος

Ποιοι ήταν οι Κάβειροι; Για τα Καβείρια μυστήρια σώζονται οι λιγότερες ίσως πληροφορίες σε σχέση με τα άλλα ελληνικά μυστήρια.

Ο Στράβων γράφει σχετικά με τις λίγες πληροφορίες που γνώριζαν από την εποχή του ακόμα: «Για τους Σαμοθράκη τιμώμενους θεούς πολλοί έχουν πει ότι είναι οι Κάβειροι οι ίδιοι, αλλά ούτε και αυτοί που είπαν αυτό μπορούν να μας πουν ποιοι ήταν οι Κάβειροι στην πραγματικότητα».

Είναι πολύ απροσδιόριστα τόσο ο αριθμός όσο και τα ονόματα τους, έτσι που η σύγχυση γύρω απ’ την προσωπικότητα τους αυξάνει συνεχώς. Στις αρχαίες πηγές υπάρχουν αρκετές εκδοχές σχετικά με την προέλευση τους και επικρατέστερη εκδοχή είναι ότι οι Κάβειροι είναι μια ομάδα χθονίων Θεοτήτων Θρακοπελασγικής προέλευσης, οι οποίοι είναι δαίμονες και παιδιά του Ηφαίστου, του θεού της φωτιάς και των τεχνών.

Άλλοι έλεγαν πως οι Κάβειροι είναι η Μεγάλη Μητέρα, η μητέρα γη (στην τοπική γλώσσα λεγόταν Αξίερος, ταυτίζονταν με την Δήμητρα και την αποκαλούσαν Ηλέκτρα, Λαμπρή, Στρατηγίδα και Ηγέτιδα), ο σύζυγός της ο Καδμίλος [θεός της γονιμότητας που πολλές φορές ταυτίζονταν με τον Ερμή γιατί τα σύμβολα του (το ιερό του ζώο, ο κριός, που συμβόλιζε τη γονιμοποιό δύναμη και τον αρχηγό ποιμένα, καθώς και το φιδοκέφαλο κηρύκειο του) βρέθηκαν χαραγμένα σε νομίσματα και σε επιγραφές του Ναού].

Άλλοι λένε πως ήταν δύο αρένες δίδυμοι Θεοί και τους συνέδεαν με τους Διόσκουρους, άλλοι πάλι, πως οι Θεοί ήταν τρεις και τα τοπικά ονόματα τους Αξίερος, Αξιόκερσα και Αξιόκερσος υποδήλωναν ότι ήταν η Δήμητρα, η Κόρη και ο Ερμής. Άλλοι προσθέτουν και τον Άδη, την Εκάτη, τη Ρέα, τους Οκριβάντες, τον Ουρανό και τη Γαία. Ακόμα και η Αφροδίτη που ίσως είναι αυτή που παριστάνεται σε περίεργα τρίμαστα γυμνά ειδώλια που βρέθηκαν στις ανασκαφές, φαίνεται να θεωρείται πως ανήκε στους Κάβειρους.

Αυτή η πολυπροσωπία που υπάρχει στην λατρεία των Καβειριων οδηγεί στη σκέψη πως στα μυστήρια της Σαμοθράκης φανερώνονταν η γενική και απρόσωπη θεωρία για την θεότητα που υπάρχει και στα Ορφικά μυστήρια (που ο Θεός προσφωνείτε «Μέγα πνεύμα», «Μέγας Ελευθερωτής», «Μεγάλη ψυχή του κόσμου», «Λόγος»).

Το βέβαιο είναι ότι οι πρώτοι Αχαιοί το 2000 π.Χ περίπου κατέγραψαν στον κατάλογο των θεοτήτων τα ονόματα του Δια, της Εκάτης, του Απόλλωνα και των Καβείρων. Η λατρεία των Καβείρων σχετιζόταν με τον Ήφαιστο και τα Καβείρια μυστήρια τελούνταν κυρίως στη Σαμοθράκη , την Λήμνο, την Ίμβρο, την Μακεδονία, την Θράκη, την Βοιωτία, την Μικρά Ασία και την Κάρπαθο από τα οποία το πιο κέντρο λατρείας ήταν στη Σαμοθράκη.

Ο Όμηρος αναφέρεται στην Σαμοθράκη με το επίθετο «Ζαθέη» δηλαδή Σεπτή και Αγιότατη και επίσης την ονομάζει Ιερά χώρα: Σαμοθράκη όπου τελετές προκαλούν ρίγος φόβου γίνονται για χάρη των θεών οι οποίες είναι απόρρητες στους κοινούς θνητούς.

"Ζαθέη Σαμοθράκη ένθα και όργια φρικτά Θεών άρρητα βροτοΐσιν". (Σεπτή και αγιωτάτη Σαμοθράκη όπου τελετές που προκαλούν ρίγος φόβου γίνονται για χάρη των θεών, οι όποιες είναι απόρρητες στους κοινούς θνητούς).

Πότε ξεκίνησαν τα Καβείρια Μυστήρια;

Στην λατρεία των Καβειρίων μυστηρίων πρωτεύοντα ρόλο έπαιζε το πυρ, η φωτιά, από όπου φαίνεται πήραν το όνομα τους και η εσωτερική διδασκαλία των Καβειρίων μυστηρίων ήταν η γέννηση και η αναγέννηση του ανθρώπου. Οι κάτοικοι της Λήμνου, της Ίμβρου και της Σαμοθράκης τους ταύτιζαν με τον Πρωτέα, ο οποίος προσωποποιούσε την θάλασσα και το «ηφαιστειώδες πυρ» του οποίου κύρια θεότητα είναι ο Ήφαιστος ενώ ο Παυσανίας γράφει ότι ο Προμηθέας και ο γιος του Αιτναίος λατρευόταν ως Κάβειροι στην Βοιωτία.

Η αρχή της τελέσεως των καβειρίων μυστηρίων χάνεται στα βάθη της ελληνικής προϊστορίας και εδώ πάλι οι απόψεις διίστανται. Ο Ηρόδοτος υποστηρίζει ότι η λατρεία των Κάβειρων ήταν αυτόχθων μυστηριακή λατρεία των Πελασγών. Πιο συγκεκριμένα αναφέρει ότι στη Σαμοθράκη οπού τελούσαν τα Καβειρια κατοικούσαν Πελασγοί και ότι οι Αθηναίοι πρώτοι από όλους τους Έλληνες ηρθαν σε επαφή με τους Πελασγούς της Σαμοθράκης, τα αγάλματα του Ερμή με τον φαλλό του στραμενο προς τα πανω και την λατρεία των Κάβειρων, όταν οι Πελασγοί μετοίκησαν στην Αττική και άρχισαν να θεωρούνται και αυτοί Έλληνες:

"Αυτά και πολλά άλλα τα οποία εγώ θα υπομνήσω παρέλαβαν οι Έλληνες παρά των Αιγυπτίων, ότι Δε τα αγάλματα του Ερμού έχουν τα αιδοία ορθά, τούτο δεν το έμαθον παρά των Αιγυπτίων, αλλά παρά των Πελασγών μεν το έμαθον πρώτοι εξ όλων των Ελλήνων οι Αθηναίοι, παρά τούτων Δε οι άλλοι Έλληνες. Κατά την εποχήν Δε, καθ' ην ήδη οι Αθηναίοι ελογίζοντο μεταξύ των Ελλήνων, μετώκησαν εις την Αττικήν ως σύνοικοι οι Πελασγοί, και έκτοτε ήρχισαν να θεωρούνται ως Έλληνες. Εκείνος Δε, ο οποίος έχει μυηθή εις τα μυστήρια των Καβείρων, τα οποία επιτελούν οι Σαμοθράκες παραλαβόντες παρά των Πελασγών, αυτός θα καταλάβει τι θέλω να είπω με τα λόγια μου.

Διότι την Σαμοθράκην κατώκουν προηγουμένως αυτοί οι Πελασγοί, οι οποίοι έγιναν σύνοικοι με τους Αθηναίους, παρ' αυτών Δε παρέλαβον τα μυστήρια οι Σαμοθράκες. Των οποίων τα αγάλματα του Ερμού, του να έχουν ορθά τα αιδοία έμαθον εκ των Ελλήνων παρά των Πελασγών πρώτοι οι Αθηναίοι. Περί τούτου παραδίδεται κάποιος Ιερός Λόγος, ο οποίος αποκαλύπτεται εις τα εν Σαμοθράκη μυστήρια.

Ο Στησίμβροτος υποστηρίζει ότι η λατρεία των Κάβειρων εισάγεται στον ελλαδικό χώρο από την Μικρά Ασία που την κατοικούσαν Πελασγοί.

Μια ακόμα σημαντική πληροφορία είναι αυτή που μας έχει δώσει ο χριστιανός συγγραφέας Ιππόλυτος (2ο αιώνας μ.X) που αναφέρει τα εξής: «Οι Σαμοθρακες ονομάζουν αυτόν που τιμούν στα μυστήρια που τελούν Αδαμο, τον αρχικό άνθρωπο, ενώ στο ιερό της Σαμοθράκης υπάρχουν δυο αγάλματα γυμνών ανθρώπων με τα χεριά τεντωμένα προς τον ουρανό και τους φαλλούς στραμενους προς τα πανω, όπως έχει και το άγαλμα του Ερμή στην Κυλλήνη. Τα αγάλματα αυτά είναι εικόνες του πρώτου ανθρώπου και του αναγεννημένου πνευματικά ανθρώπου».

Οι Τελετές και ο πανανθρώπινος χαρακτήρας των Καβειριων

Δεν γνωρίζουμε ακριβώς το τι γινόταν στις τελετές γιατί οι μυημένοι τις τελούσαν μυστικά και δεν μιλούσαν γι’αυτές. Αυτό που ξέρουμε και είναι αξιοσημείωτο είναι ότι αντίθετα με αλλά μυστήρια τα Καβειρια είχαν πανανθρώπινο χαρακτήρα. Δηλαδή μπορούσαν να πάρουν μέρος άτομα ανεξαρτήτου φύλου, εθνότητας, αξιώματος η ηλικίας! (Στα Ελευσίνια μυστήρια για παράδειγμα μπορούσαν να λάβουν μέρος μονό Έλληνες ελεύθεροι πολίτες).

Άνδρες και γυναίκες, δούλοι και δουλοπάροικοι, αλλοεθνείς, και αλλόπιστοι ήταν δεκτοί ενώ θεμελιώδης σκοπός των μυστηρίων αυτών ήταν η ηθικοποίηση του ανθρώπου. Με τη μύηση τους αναλάμβαναν ηθικές και κοινωνικές υποχρεώσεις και ο Διόδωρος ο Σικελιώτης λέει ότι «οι μυούμενοι εγίνοντο ευσεβέστεροι, δικαιότεροι και κατά πάντα καλλίτεροι».

Επίσης, κάτι ακόμα που διαφοροποιεί τα μυστήρια σε σχέση με όλα τα αλλά ήταν ένας ρητός και απαράβατος όρος που υπήρχε και τον συναντάμε μονό εδώ. Βασική και απαραίτητη προϋπόθεση και προπαρασκευαστικό στάδιο της μυήσεως, ήταν η ψυχική κάθαρση του ανθρώπου που ζητούσε να μυηθεί, η εξομολόγηση. Γι' αυτόν τον σκοπό υπήρχε ένας ειδικός ιερέας γνωστός ως Κοής ο οποίος άκουγε τον εξομολογούμενο και είχε το αξίωμα να εξαγνίζει ακόμα και τον φονιά που μετάνιωνε για την πράξη του. Έτσι, εκτός απ’ τη λατρευτική και θρησκευτική έννοια, βλέπουμε πως τα μυστήρια της Σαμοθράκης, είχαν φιλοσοφική βάση και χαρακτήρα κοινωνικής αρετής.

Ύστερα από την εξομολόγηση και την έγκριση του Κοή και των Ανακτοτελεστών, ο κατηχημένος μπορούσε να προσέλθει στην τελετή της μυήσεως. Πιστεύεται πως η μύηση γινόταν τη νύχτα, με το φως των δαδιών και των λυχναριών των μυημένων που παραβρίσκονταν στην τελετή. Πολλά λυχνάρια που βρέθηκαν στις ανασκαφές είχαν χαραγμένο το γράμμα Θ δηλωτικό των Μεγάλων Θεών, αλλά και στους τοίχους του Ιερού υπάρχουν πολλές οι θέσεις για τοποθέτηση δαδιών. Ο μειούμενος καθόταν πάνω σε θρόνο γι' αυτό και η τελετή λεγόταν «θρονισμός».

Φαίνεται πως σ' αυτό το στάδιο οι μυούντες χόρευαν γύρω απ’ τον μυούμενο. Πολλές μαρτυρίες και κυρίως του Πλούταρχου υπάρχουν γι' αυτή τη φάση της τελετής. «Καθάπερ ειώθασιν εν τω καλουμένω θρονισμώ καθίσαντες τους μυουμένους οι τελούντες κύκλω περιχορεύειν».

Ύστερα από τον θρονισμό, ο ιερέας οδηγούσε τον μύστη στο άβατο του Ιερού και εκεί το νέο μέλος, είχε δηλαδή την εποπτεία, κάποιας ιερής αναπαράστασης με πιθανό αντικείμενο την έκφραση κοσμογονικών ιδεών στις όποιες πρώτευε η μυστηριώδης τους γενεαλογία. Έτσι, έφθανε στον βαθμό της εποπτείας. Μπροστά στο άβατο του Ιερού υπήρχε επιγραφή, που αποκάλυψε η αρχαιολογική σκαπάνη και που απαγόρευε με λιτό αλλά απόλυτο τρόπο, την είσοδο. «Αμύητον μη εισιέναι». Αργότερα, με την προσέλευση και των Ρωμαίων στα μυστήρια, προστέθηκε απαγορευτική επιγραφή και στα Λατινικά.

Στον καινούργιο μύστη προσέφεραν στεφάνι από ελιά και πορφυρή ζώνη που τον προφύλαγε απ’ τους κινδύνους. H μύηση μπορούσε να γίνει σ' οποιαδήποτε εποχή και κυρίως απ’ τον Απρίλη ως τον Σεπτέμβριο.

Φαίνεται δηλαδή πώς δεν ήταν απαραίτητο να συμπέσει η μύηση με τις ετήσιες πανηγυρικές εκδηλώσεις. Αυτές, διαρκούσαν εννιά μέρες κατά τις όποιες κάθε πόλη απ’ τα νησιά, τη Θράκη και τα Μικρασιατικά παράλια έστελνε τους πρεσβευτές της. Πρεσβευτή έστελνε ακόμα και η πόλη της Σαμοθράκης κι' αυτό αποδεικνύει ότι το Ιερό δεν θεωρούνταν ότι ανήκε στο νησί αλλά πως ήταν όλου του κόσμου.

Πριν από τις τελετές έσβηναν γενικά κάθε φωτιά στο νησί και έφερναν νέα φλόγα απ’ το ιερό των Καβείρων της Δήλου. Δεν μπόρεσε να καθορισθεί πότε γίνονταν οι γιορτές αυτές ενώ ο αρχαιολόγος Λέμαν που ήταν επί χρόνια επικεφαλής της Αμερικανικής Αρχαιολογικής αποστολής στην Σαμοθράκη αποτολμά σε ένα σύγγραμμα του να αναφέρει ότι πιστεύει πως οι τελετές είναι πολύ πιθανόν να γίνονταν τον Ιούλιο.

Παρ' όλο που η μύηση γίνονταν αποκλειστικά στη Σαμοθράκη, όπου η λατρεία των Καβείρων άρχισε πριν από τον 7ο αιώνα, η διδασκαλία ξαπλώθηκε γρήγορα, πρώτα στα γειτονικά νησιά, Λήμνο, Ίμβρο, Τένεδο, πέρασε στις ακτές της Θράκης και της Ιωνίας και τελικά έφτασε σ' ολόκληρη την Ελλάδα. Σύμφωνα με περιγραφές του Στράβωνα και του Παυσανία αλλά και διαπιστώσεις από ανασκαφές, ιερά των Καβείρων υπήρχαν στη Σύρο, στη Θήβα, στη Δήλο, στην Πάρο, στην Χίο, στην Πέργαμο, ακόμα και στο Ιόνιο, στην Κέρκυρα. Μάλιστα ο Παυσανίας, αναφερόμενος στο ιερό των Καβείρων στη Θήβα, λέει ότι ήταν ανέκαθεν «άγιον» και «θαυματουργόν».

Οι Κάβειροι εξακολούθησαν να λατρεύονται και τα μυστήρια τους να τελούνται μέχρι το τέλος του 4ου μ.Χ αιώνα. Διαπιστώθηκε από τις ανασκαφές ότι οι Ρωμαίοι περιτείχισαν τον ιερό χώρο και πως παρ' όλο που μεγάλες καταστροφές σημειώθηκαν στα 200 μ.Χ. πιθανώς από σεισμό, αμέσως έγιναν αναστηλώσεις και αποκαταστάσεις των ζημιών σε μεγάλη έκταση. Ο ιερός χώρος εξακολούθησε να ακμάζει, η φήμη του παρέμεινε αμείωτη και η αρχαία θρησκεία είχε πάντα τους πιστούς της, ως το τέλος του 4ου μ.Χ. αιώνα οπότε εγκαταλείφθηκε αφού εγκαταστάθηκε η νέα θρησκεία. Στα μέσα του 6ου αιώνα μ.Χ. ένας καταστρεπτικός σεισμός ισοπέδωσε ότι είχε απομείνει.

Άλλες σημαντικές πληροφορίες:

• Στα Καβείρια μυστήρια είχαν μυηθεί ο Ορφεας , ο Ηρακλής, οι Διόσκουροι Κάστωρ και Πολυδεύκης, ο Αγαμέμνων, ο Οδυσσεας, ο Ιάσωνας αλλά και άλλοι Έλληνες που έλαβαν μέρος στον τρωικό πόλεμο.

• Στην Λήμνο οι Κάβειροι ήταν και προστάτες της αμπελουργίας.

• Οι Κάβειροι της Σαμοθράκης τιμόνταν από τους Έλληνες και σαν προστάτες των ναυτικών. Οι διασωθέντες από ναυάγια κατέθεταν αφιερώματα στο ιερό της Σαμοθράκης

• Ο Πίνδαρος αναφέρει για τους μυημένους στα Μυστήρια των Καβείρων: «Ευτυχής εκείνος ο οποίος αφού είδε αυτό το θέαμα, κατέρχεται στα βάθη της Γης. Γνωρίζει το τέλος της ζωής, γνωρίζει την Θεία πηγή».

• Ο Περσέας, ο τελευταίος Βασιλιάς της Μακεδονίας, κατά την διάρκεια των μαχών εναντίον των Ρωμαίων πήγε στην Σαμοθράκη για να ζητήσει την βοήθεια των Μεγάλων Θεών.

• Ο Βασιλιάς Φίλιππος ήταν μυημένος στα μυστήρια της Σαμοθράκης, όπου και γνώρισε την Ολυμπιάδα την μητέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, η οποία ήταν και ιέρεια των Καβείρων.

• Ο Γερμανικός, ο διάδοχος του Αυτοκράτορα Τιβέριου πηγαίνοντας στην Συρία για να αναλάβει την διοίκηση των Ρωμαϊκών στρατευμάτων, πήγε μέσω του Αιγαίου στην Σαμοθράκη για να μυηθεί στα Καβείρια μυστήρια, αλλά λόγω των σφοδρών βορείων ανέμων δεν μπόρεσε να φτάσει. Αυτό θεωρήθηκε κακός οιωνός και μετά λίγους μήνες ο Γερμανικός πέθανε, δηλητηριασμένος από την γιαγιά του Λυβια, γυναίκα του Αυγούστου.