Τὸ βάρος τῆς προπαγάνδας τῆς ἀντιπολεμικῆς ἐκστρατείας, σηκώνει τὸ ἐπίσημο ἔντυπο τοῦ ΣΕΚΚΕ, ὁ «Ριζοσπάστης», ὁ ὁποῖος ἀρχικά, πρὶν προχωρήσει στὸ ΣΕΚΕ, ὑποστήριζε τὸ κίνημα τῆς «Ἐθνικῆς Ἄμυνας» τοῦ Ἐλευθερίου Βενιζέλου, στὴν Θεσσαλονίκη, ὅπου καὶ πρωτοεκδόθηκε πρὶν μεταφερθεῖ στὴν Ἀθήνα.
Μὲ προκήρυξή της, ἡ Ἐκλογικὴ Ἐπιτροπὴ τοῦ Κομμουνιστικοῦ Κόμματος καλοῦσε «ὅλους τοὺς ἐργάτας, ἐπαγγελματίας καὶ βιοπαλαιστὰς Ἀθηνών‐πειραιώς νὰ συνενώσουν τὴν φωνή τους, νὰ διακηρύξουν τὴν θέλησί τους, νὰ διατρανώσουν τὴν ἀπόφασί τους γιὰ τὸν μεγάλον Ἀπελευθερωτικὸν ἀγῶνα ἐναντίον τῆς Τυραννίας, ἐναντίον τῆς Ἐκμεταλλεύσεως, ἐναντίον ὅλων τῶν Πολέμων...» («Ριζοσπάστης», 19 Σεπτεμβρίου 1920).
Λίγες μέρες ἀργότερα, ἕνα ἄλλο ἔντυπο τοῦ ΣΕΚΚΕ, γράφει: «Τὰ λαγκάδια καὶ τὰ βουνά της Μικρασίας γεμίσανε ἀπ' τὰ κορμιὰ τῶν συναδέλφων μας.
Τὰ όρνια τοῦ οὐρανοῦ χορτάσανε μὲ τίς σάρκες μας. Μὴ μᾶς μιλᾶτε ἄλλο γιὰ πατρίδες καὶ γιὰ ἐθνικὲς ἐπαναστάσεις» («Ἐργατικὸς Ἄγων», 29 Νοεμβρίου 1920).
Ἡ προπαγάνδα τοῦ ΣΕΚΚΕ, ἄρχισε νὰ πιάνει τόπο καὶ χαρακτηριστικὸ εἶναι, πὼς ἕνα σύνταγμα στρατοῦ ἀρνήθηκε νὰ ἐπιβιβαστεὶ στὰ πλοῖα καὶ νὰ μεταβεῖ στὴν Μικρὰ Ἀσία.
Οἱ κομμουνιστές, μὲ ἐπικεφαλή τον Παντελῆ Πουλιόπουλο, οἱ ὁποῖοι εἶχαν διεισδύσει στὶς μονάδες τοῦ στρατοῦ στὸ πολεμικὸ μέτωπο, ἔκαναν ὅ,τι μποροῦσαν γιὰ νὰ ὑπονομεύσουν τίς πολεμικὲς προσπάθειες.
Κεντρικὸ σύνθημα, γίνεται το «Στὰ σπίτια σας!» (παρεμπιπτόντως, μὲ αὐτὸν τὸν τίτλο [«Οἴκαδε»], εἶχε δημοσιεύσει ἕνα ἄρθρο κι ὁ ἐκδότης τῆς «Καθημερινῆς», Γεώργιος Βλάχος, στὶς 14/27 Αὐγούστου 1922, γιὰ τὸ ὁποῖο καὶ κατηγορήθηκε).
Οἱ λιποταξίες ἀποτελοῦν καθημερινὸ φαινόμενο, τίς ὁποῖες διευκολύνουν μὲ κάθε τρόπο οἱ κομμουνιστικοὶ πυρῆνες τοῦ μετώπου.
Ὁ Σοβιετικὸς ἱστορικὸς Νόβιτσεφ, ἀναφέρει χαρακτηριστικά («Turtsia: Kratkayia Istoria»): «Χάρις στὴν ἐκτεταμένη προπαγάνδα τοῦ Ἑλληνικοῦ Κομμουνιστικοῦ Κόμματος, ποὺ συνεργάστηκε μὲ τὸ Κομμουνιστικὸ Κόμμα τῆς Τουρκίας... 100.000 φυγόστρατοι ἢ λιποτάκτες ἀπέφυγαν τὸν ἑλληνικὸ στρατό...
Ὁμάδες τῶν κομμουνιστῶν παλαιμάχων τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καυχώνταν ὅτι εἶχαν παίξει "ὀργανικὸ" ρόλο, διαδίδοντας τὴ σύγχυση καὶ τὸν πανικὸ ἀνάμεσα στὶς ἑλληνικὲς μονάδες, τίς κρίσιμες μέρες τοῦ Αὐγούστου τοῦ 1922, ὅταν ὁ τουρκικὸς στρατὸς διέσπασε τίς ἑλληνικὲς γραμμές...
Ἄν καὶ ἡ ἀποτελεσματικότητα τῶν κομμουνιστῶν πρακτόρων τὴν κρίσιμη στιγμὴ δὲν πρέπει νὰ ὐπερτιμηθεῖ, συνέβαλαν στὴν περαιτέρω διάσπαση τοῦ μετώπου, ὅταν ἡ τουρκικὴ ἐπίθεση ἔφτασε στὸ ἀποκορύφωμά της».
Ὁ Ἀβραὰμ Μπεναρόγια, περιγράφοντας τὴν ὀργάνωση τῶν κομμουνιστικῶν ἀντιπολεμικῶν πυρήνων στὸ μέτωπο, ἀναφέρει: «Μιὰ εὐρεῖα ἀντιπολεμικὴ προπαγάνδα εἰς τὸ μέτωπον καὶ τὰ μετόπισθεν ἀναπτύσσεται.
Ὀργανώνονται ἐνιαχοῦ στρατιωτικοὶ κύκλοι πρὸς μελέτη καὶ συζήτηση. Ἕνα κόμμα ἀντιπολεμικὸ δημιουργεῖται στὸ μέτωπο».
ὁ ΣΕΚΚΕ, παρ' ὅτι γιὰ τοὺς Σλάβους τῆς Μακεδονίας, διεκδικοῦσε τὴν αὐτονόμηση τῆς περιοχῆς, γιὰ τοὺς ὑπόδουλους Ἕλληνες τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, δὲν ἔλεγε λέξη.
Γιὰ τοὺς κομμουνιστές, ὁ πόλεμος τῶν Ἑλλήνων ἦταν «ἰμπεριαλιστικός», ἐνῶ τοῦ Κεμὰλ «ἀπελευθερωτικός».
Ὅταν ἡ Γερμανοεβραία θεωρητικὸς τοῦ Σοσιαλισμοῦ, Ρόζα Λούξεμπουργκ διακήρυττε πὼς
«...Ἡ σημερινή μας θέση στὸ Ἀνατολικὸ Ζήτημα εἶναι νὰ ἀποδεχτοῦμε τὴ διαδικασία διάλυσης τῆς Τουρκίας ὡς μιὰ ὑπαρκτὴ πραγματικότητα καὶ νὰ μὴν κάνουμε σκέψη ὅτι θὰ μποροῦσε ἢ θὰ ἔπρεπε κανεὶς νὰ τὴ σταματήσει καὶ νὰ ἐκδηλώσουμε στοὺς ἀγῶνες γιὰ αὐτοδιάθεση τῶν χριστιανικῶν ἐθνῶν τὴν ἀπεριόριστη συμπαράστασή μας», οἱ Ἕλληνες κομμουνιστὲς καλοῦσαν σὲ «Συναδέλφωση τῶν Ἑλλήνων καὶ Τούρκων στρατιωτῶν καὶ κοινὴ πάλη μὲ τίς λαϊκὲς μᾶζες ἀνεξάρτητα ἀπὸ ἐθνικές, φυλετικὲς καὶ θρησκευτικὲς διακρίσεις γιὰ τὴ δημοκρατία τῶν ἐργατικῶν καὶ ἀγροτικῶν συμβουλίων σ' ὅλο τὸ ἔδαφος τῆς Μικρᾶς Ἀσίας».
Γιὰ τοὺς Ἕλληνες κομμουνιστές, οἱ συμπαγεῖς ἑλληνικοὶ πληθυσμοὶ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ἦταν «ἑλληνικὲς παροικίες τοῦ ἐξωτερικοῦ».
Τὰ ἀντιπολεμικὰ δημοσιεύματα τῶν ἑλληνικῶν κομμουνιστικῶν ἐντύπων, ἀποτέλεσαν κι ἕνα ἀπρόσμενο δῶρο γιὰ τοὺς Νεότουρκους τοῦ Κεμάλ, οἱ ὁποῖοι τὰ ἀνατύπωναν καὶ τὰ σκόρπιζαν στὶς γραμμὲς τοῦ ἑλληνικοῦ στρατοῦ, ἐνισχύοντας ἔτσι τὴν πτώση τοῦ ἠθικοῦ.
Ἐνῶ, ἦταν γνωστὸ πὼς ἡ Ρωσία τοῦ Λένιν, ὑποστήριζε καὶ τροφοδοτοῦσε τὸν ἡγέτη τῶν Νεότουρκων, Μουσταφὰ Κεμὰλ Ἀτατούρκ, κι ἐνῶ ἡ τύχη τοῦ Ἑλληνισμοῦ βρίσκονταν στὴν κόψη τοῦ ξυραφιοῦ, μ' ἕνα δημοσίευμά του ὁ «Ριζοσπάστης», ποὺ ὑπέγραφε Κεντρικὴ Ἐπιτροπὴ τοῦ ΣΕΚΚΕ, τίς 12 Ἀπριλίου 1922 ἀποδοκιμάζει «τὴν αἰσχροκέρδειαν, τὸν πόλεμον, τὴν ἐπιστράτευση», καὶ καταλήγει μὲ τὸ «καταπληκτικό»: «Ζήτω ἡ σοβιετικὴ Ρωσία! Ζήτω οἱ Ἕλληνες ἐργάτες! Ζήτω τὸ διεθνὲς προλεταριᾶτον!
Κάτω οἱ πόλεμοι! Κάτω οἱ φόροι! Ζήτω ἡ εἰρήνη!». Διαφορετικὴ γνώμη, φαίνεται νὰ ἔχει ὅμως ἡ «Ἑλληνικὴ Κομμουνιστικὴ Ὁμὰς Ὀδησσοῦ», ποὺ θεωροῦσε αὐτονόητα τὰ δικαιώματα τῶν Ἑλλήνων στὴν περιοχὴ καὶ μὲ προκηρύξεις ποὺ μοίραζαν στὸν ἑλληνικὸ στρατό, καταγγέλλει τὸν τσαρισμὸ ποὺ «...ἤθελε νὰ πάρει τὴν Τραπεζοῦντα, τὴν Μικρασία καὶ τὴν Κωνσταντινούπολη ἀκόμα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου