Οἱ ἀλήθειες ποὺ κρύβουν γιὰ τὸν ἀρχισφαγέα καὶ προδότη τῆς Ἑλλάδας Μπελογιάννη

 

Οἱ ἀλήθειες ποὺ κρύβουν γιὰ τὸν ἀρχισφαγέα καὶ προδότη τῆς Ἑλλάδας Μπελογιάννη

Πέρα ἀπό το βομβαρδισμὸ μὲ ψεύδη ἀπὸ τοὺς ἱστοριογράφους τῆς ἀριστερᾶς, πόσοι ἀκριβῶς γνωρίζουν τί ἔγινε στὴ μεσσηνιακὴ πόλη, ἀλλὰ καὶ σὲ ἄλλες πόλεις τῆς Πελοποννήσου, οἱ ὁποῖες μαρτύρησαν ὑπὸ τὰ χέρια τῶν δολοφόνων του ΕΛΑΣ, ἰδιαίτερα τὴν πρώτη (ἀπὸ τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1943 μέχρι τὸν Αὔγουστο τοῦ 1944) ἀλλὰ καὶ τὴ δεύτερη περίοδο (ἀπὸ τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1944 ὡς το Φεβρουάριο τοῦ 1945) τῆς «κόκκινης τρομοκρατίας»;

Λίγοι, ἰδιαίτερα στοὺς κόλπους τῶν νέων.

Οἱ ὑστερικὲς κραυγὲς τῆς ἀριστεριστικὴς ἱστοριογραφίας, μέσῳ τῶν κατευθυνόμενων γραφίδων τῶν σταλινιστῶν, κάνοντας λόγο γιὰ «γιορτὲς μίσους», κάθε φορὰ ποὺ οἱ πατριῶτες ἔσπευδαν νὰ τιμήσουν τοὺς νεκρούς τους, κάλυψαν τὸ κενὸ ποὺ ὑπῆρχε καὶ δημιούργησαν «πρότυπα», μετατρέποντας μορφὲς διεστραμμένων σφαγέων, ὅπως ὁ Βελουχιώτης (ἀλήθεια, γιατί πολλοὶ σιωποῦν γιὰ τὴν ὑπόθεση Μαραθέα;), ὁ καπετὰν Γιώτης ἢ Χαρίλαος Φλωράκης καὶ ὁ Μπελογιάννης, σὲ φυσιογνωμίες «ἡρώων».

Ὅμως, ὅσο κι ἂν προσπαθοῦν οἱ τῆς κομμουνιστικῆς ἀριστερᾶς, τὰ ἐγκλήματα βγαίνουν στὴ φόρα...

Εἶναι καὶ αὐτοὶ οἱ σπηλαιολόγοι ποὺ καταδύθηκαν στὰ ἄδυτα τοῦ σπηλαίου στὸ Φενεό, ἀεικίνητοι.

Σήμερα, τὰ στερεότυπα ὑποχωροῦν καὶ νέοι ἐπιστήμονες στὴν Ἑλλάδα καὶ στὸ ἐξωτερικό, ἀποζητοῦν νὰ διαμορφώσουν μόνοι τοὺς ἄποψη, ἀρνούμενοι νὰ ἀναμασήσουν τὰ προπαγανδιστικὰ κείμενα τῶν στρατευμένων γραφίδων τοῦ ΚΚΕ καὶ τῆς εὐρύτερης ἀριστερᾶς.

Πὼς φτάσαμε στὴ σφαγή

ὁ ΕΛΑΣ ἔδειξε ἀπὸ νωρὶς τίς προθέσεις τοῦ στὴν Πελοπόννησο.

ἡ διάλυση τῆς ἀντιστασιακῆς ὁμάδας τοῦ Στούπα, μὲ τὴ μάχη τῆς Λεύκης καὶ οἱ πρῶτες σφαγὲς (κατόπιν φρικτῶν βασανιστηρίων, οἱ ἐπώνυμες μαρτυρίες ἀναρίθμητες) ἀθώων ἑλλήνων πολιτῶν ἀπὸ τὸν ΕΛΑΣ, ἔδειξαν ποὺ πήγαινε τὸ πρᾶγμα.

Κι ὅμως, ἂν καὶ στὴν Ἀθήνα ἀλλὰ καὶ ἀλλοῦ ἤδη εἶχαν ἀρχίσει νὰ γίνονται πολλὰ «παράξενα», λίγοι μπόρεσαν νὰ ὑποθέσουν ποὺ πήγαινε τὸ πρᾶγμα.

Αὐτό, ἂν καὶ ἤδη οἱ μισοὶ Ἕλληνες καὶ παραπάνω (ὅσοι ἀρνοῦνταν νὰ συμπλεύσουν μὲ τὸ ὄργιο αἵματος) εἶχαν ἤδη χαρακτηριστεῖ ἀπὸ τὸ ΕΑΜ/ΕΛΑΣ «δωσίλογοι», «προδότες», «ταγματασφαλῖτες», «φασίστες» καὶ βάλτε.

Ἀκολούθησαν οἱ δολοφονίες τοῦ ταγματάρχη Χρήστου Καραχάλιου καὶ τοῦ ἴλαρχου Τηλέμαχου Βρεττάκου, ἀλλὰ καὶ τῶν δεκάδων συναγωνιστῶν τους ἀνταρτῶν.

Φυσικά, οἱ κομμουνιστὲς ἀπέκρυπταν μέσῳ τρομοκρατικῶν μεθόδων τὴ γνωστοποίηση τῆς ὕπαρξης τῶν στρατοπέδων συγκέντρωσης ὅπως ἐκεῖνα στὸ χωριὸ Χαλβάτσου καὶ στὴν Ποταμιὰ (δύο ἀπὸ τὰ περίπου 35 στρατόπεδα ποὺ διατηροῦσε ὁ ΕΛΑΣ), ὅπου δεινοπάθησαν ἑκατοντάδες Ἕλληνες.

Ὅλα δια χειρὸς τοῦ αἱμοσταγοῦς καὶ διεστραμμένου Γενικοῦ Ἀρχηγοῦ τοῦ ΕΛΑΣ Πελοποννήσου Θανάση Κλάρα ἢ Ἄρη Βελουχιώτη (ἀνέλαβε τὸ πόστο τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 1944, σκορπῶντας τὸν ὄλεθρο), ποὺ ἔπνιξε στὸ αἷμα τὸ Βαλτέτσι (σκότωσαν ἐκεῖ οἱ κομμουνιστοσυμμορίτες πολλὰ γυναικόπαιδα), στὸ ὄνομα τῆς «ἐκστρατείας» γιὰ τὸ «κυνήγι τῆς ἀντίδρασης», ἀλλὰ καὶ τὸ Φενεό, ὅπου χάθηκαν ἑκατοντάδες Ἕλληνες, ποὺ ρίχτηκαν στὸ ἐκεῖ σπήλαιο.

Τὴν ἴδια ὥρα, ὁ προδότης Μπελογιάννης, ὁ ἠθικὸς αὐτουργὸς τῶν σφαγῶν στὴν Πελοπόννησο, ὀργάνωνε τοὺς κομμουνιστὲς φανατίζοντάς τους, ἐπιβάλλοντας μάλιστα τὴν ἀρχὴ τῆς «οἰκογενειακῆς εὐθύνης» ποὺ ὁδήγησε στὶς μαζικὲς σφαγές.

Ἀκολούθησε ἡ μάχη τοῦ Μελιγαλὰ (13-15 Σεπτεμβρίου 1944) καὶ ἡ σφαγή , μετὰ τὴν πτώση τῆς πόλης, ἄνω τῶν χιλίων κατοίκων.

Ὁ Μπελογιάννης, μαζὶ μὲ τὸν Κουλαμπὰ καὶ τὸν Πανταζὴ Φράγκο, ζήτησαν ἀπὸ τοὺς ἀντάρτες τοῦ ΕΛΑΣ νὰ μὴ μείνει τίποτα ὄρθιο καὶ ζωντανὸ στὸ Μελιγαλά, ἐνῶ ἀπὸ τὸν ἀσύρματο ὁ σφαγέας Ἄρης Βελουχιώτης διέταζε «προκειμένου περὶ ταγματασφαλιτῶν δὲν πρέπει νὰ γίνεται λόγος περὶ αἰχμαλώτων», ὅπως διαβάζουμε στὸ ἐξαιρετικὸ βιβλίο τοῦ διαπρεποῦς ὁμογενῆ μᾶς Γιάννη Μπουγὰ (μὲ τίτλο «Ματωμένες μνῆμες 1940-45», ἐκδόσεις Πελασγὸς καὶ γεμᾶτο αὐθεντικὲς προσωπικὲς μαρτυρίες, ἠχογραφημένες, ἀπὸ μάρτυρες τῶν γεγονότων, στὸ συγγραφέα)

Μελιγαλάς, ἡ τραγωδία

Τὴ μάχη καὶ τὴν πτώση τῆς πόλης στὰ χέρια τῶν δολοφόνων του ΕΛΑΣ, ἀκολούθησαν πλιάτσικο καὶ ἐγκλήματα φρικτά.

Ὅλα τὰ σπίτια τῶν μὴ ἀριστερῶν λεηλατήθηκαν καὶ πυρπολήθηκαν, ἐνῶ οἱ «ἀντιδραστικοὶ» ὁδηγοῦνταν δεμένοι μὲ καλώδια καὶ σύρματα καὶ κατὰ δεκάδες στὴν Πηγάδα στὸ Μπεζεστένι (δύο χλμ ΒΔ τοῦ Μελιγαλά), ὅπου καὶ δολοφονοῦνταν, ἀλλὰ καὶ στὰ γύρῳ,γύρω χωριὰ (μόνο στὸ Νεοχώρι ἐκτελέστηκαν 150 ἄτομα, ἐνῶ στὸ Σολάκιο καὶ στὴν Ἀνθοῦσα, 200).

Τὰ πτώματά τους τὰ πετοῦσαν στὸ βάραθρο.

Αὐτὲς ἦταν οἱ ἐντολὲς ἀπὸ τοὺς Ἄρη Βελουχιώτη, Νίκο Μπελογιάννη, Νικολόπουλο, Κλάπα, Ρουμπέα, Μπλάνα, Ωριῶν, Κουλαμπά, Ἀκρίτα, Βασίλη Μπράβο, Στάθη Καναβό, Τάκη Δορκοφίκη, Γιάννη Καραμούζη, Ἠλία Δεδούση καὶ Στέλιο Διακουμογιαννόπουλο καὶ τὴν κομμουνιστικὴ σία ποὺ παρεῖχε τίς «καταστάσεις» τοῦ ΕΑΜ (πολλοὶ ἐκ τῶν δραστῶν τῶν δολοφονιῶν στὸ Μπεζεστένι ζοῦν ἀκόμη καὶ παίρνουν σύνταξη ἀντιστασιακοῦ, ἐκ τῶν ὁποίων καὶ κάποιος ἀντάρτης τοῦ ΕΛΑΣ ἀπὸ τὸ χωριὸ Πλατύ, ὁ Μ., ποὺ ἔσφαξε ἐνώπιον πολλῶν μαρτύρων τὸν ἴδιο τὸν ἀδελφό του, θέλοντας προφανῶς νὰ δώσει τὰ διαπιστευτήριά του).

Παραθέτουμε ὀνόματα μερικῶν ἐκ τῶν κομμουνιστῶν δραστῶν τῶν μαζικῶν δολοφονιῶν στὴν Πηγάδα, γιὰ τὴν ἱστορία: Κωνσταντῖνος Μπράβος, Διονύσιος Ἐλ. Σκλήρης, Ἠλίας Σκλήρης, Σπύρος Ξιάρχος, Σπύρος Τζαβελέας, Χρῆστος Νερούλιας, Ἀλέξανδρος Καραβίτης, Θόδωρος Καραβίτης, Παναγιώτης Νέζης, Γεώργιος Νέζης, Κωνσταντῖνος Μάνεσης, Κυριάκος Μακρής, Χρῆστος Γεωργανάς...

Δὲν τοὺς ξεχνοῦμε. Οἰκογένειες ὁλόκληρες Ἑλλήνων ξεκληρίστηκαν διαχειρός τους.

Ὁ ἴδιος ὁ Καραμούζης γράφει ὅτι «ὁ Ἄρης καὶ οἱ ἀντιπρόσωποι τοῦ κόμματος Κουλαμπὰς καὶ Ν. Μπελογιάννης εἶχαν πάρει τὴν ἀπόφασιν.

Ὅλοι ἔπρεπε νὰ ἐκτελεσθοῦν...».......

Τὰ φρικτὰ βασανιστήρια

«Οἱ εἰς τὸ Μπεζεστένι εὑρισκόμενοι ἦσαν εἰς τὴν διάθεσιν του κάθε καπετάνιου, ὅστις πήγαινε μέσα καὶ συνελάμβανε ὅποιον ἤθελε τῆς ἀρεσκείας του, ὅπως ὁ τσοπάνος διαλέγει τὸ σφακτὸ ποὺ θέλει νὰ σφάξῃ, τὸν ὁδηγοῦσε ἔξω καὶ τὸν ἐκτελοῦσε.

Τοὺς ἔκοβαν, ἄλλων τὸ κεφάλι, τὰ χέρια, τὴν μύτην, δηλαδὴ τοὺς κακοποιοῦσαν, τοὺς ἐβασάνιζαν πρῶτα ἐπάνω εἰς ἕνα κορμὸν συκιᾶς μὲ μάχαιραν ἢ πέλεκυν καὶ τοὺς ἔρριπτον εἰς τὴν Πηγάδα ἕως ὅτου ἐκκαθάριζον ἐκείνους ποὺ ἤθελον», μαρτυρεῖ ὁ ἱερέας Παν. Παπαδόπουλος.

Ἔσπαζαν σὲ πολλὲς περιπτώσεις ὅλα τὰ ἄκρα τῶν θυμάτων καὶ τοὺς τύφλωναν, ἐνῶ δολοφονοῦσαν τὰ παιδιὰ μὲ τσεκούρια καὶ μπαλτᾶδες (ἀλλὰ καὶ μὲ κλαδευτήρια!) μπροστὰ στοὺς γονεῖς, ἱκανοποιῶντας ἔτσι τὰ σαδιστικά τους ἔνστικτα.

Οἱ δολοφονημένοι στὴν Πηγάδα ὑπολογίζονται σὲ 1154 (ἄνω τῶν 50 ἦταν γυναῖκες, ἐνῶ ὑπάρχει καὶ ἀριθμὸς ἀνήλικων θυμάτων, μεταξύ τους καὶ κοριτσιῶν), ἐνῶ ὁ Καραμούζης ἀνεβάζει τὸν ἀριθμὸ στοὺς 1200.

Μιλᾶμε γιὰ περίπου 13 κουστωδίες κρατουμένων...

Ἡ σφαγὴ τῶν (κυρίως ἀμάχων) διήρκεσε ἀπὸ τίς 17 ὡς τίς 20 Σεπτεμβρίου.

Oι κομμουνιστὲς δὲν σταμάτησαν ποτὲ νὰ προκαλοῦν

Κι ὅμως ἀκολούθησαν περισσότερες κομμουνιστικὲς μεθοδεύσεις, ὅπως ἡ συστηματικὴ σπίλωση τῆς μνήμης τῶν θυμάτων μὲ σκοπὸ τὴν ἠθικὴ δολοφονία τους, μετὰ τὴ φυσική.

Ἡ ἀγυρτεία καὶ ἡ ἀλητεία στὸ ἀπόγειό τους!

Γιὰ τὴν ἱστορία: ἀπὸ τὴν Πηγάδα ἡ Ἰατροδικαστικὴ Ὑπηρεσία Ἀθηνῶν ἔβγαλε 500 ὡς 600 πτώματα (ἀδύνατον νὰ ἀναγνωριστοῦν οἱ περισσότεροι, λόγῳ προχωρημένης ἀποσύνθεσης, ἡ ἴδια κατάσταση καὶ στὸ Φενεὸ) τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 1945 καὶ σταμάτησε λόγῳ τῶν συνθηκῶν καὶ τῆς ἀπειλῆς κατὰ τῆς δημόσιας ὑγείας, ἂν καὶ ὑπῆρχαν ἀκόμα πολλὰ πτώματα στὸ βάραθρο.

Γιὰ τὴ σφαγὴ στὸ Μελιγαλὰ δικάστηκαν 31 ἄτομα ἀπὸ τὸ στρατοδικεῖο τῆς Καλαμάτας τὸ καλοκαίρι τοῦ 1949.

Ἐξ αὐτῶν, ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ὁ Γιάννης Μπουγὰς (ἐπικαλούμενος δημοσιεύματα τῆς ἐποχῆς τῶν ἐφημερίδων τῆς πόλης «Θάρρος» καὶ «Σημαία»), 13 κομμουνιστὲς φονιᾶδες καταδικάστηκαν σὲ θάνατο, 11 σὲ ἰσόβια καὶ ἑπτὰ ἀθωώθηκαν.

Ἐμεῖς δὲν ξεχνοῦμε καὶ κάθε χρόνο τέτοια ἐποχή .