Δήμητρα - Ἡ Θεά τῆς γονιμότητας

Ἡ Δήμητρα εἶναι μία ἀπό τις μεγαλύτερες καί παλαιότερες θεές του ἀρχαίου   ἑλληνικοῦ πανθέου. Κόρη του Κρόνου καί της Ρέας, ἀδερφὴ του Δία, του Ποσειδῶνα, του Πλούτωνα, της Ἤρας καί της Ἑστίας Θεά της γονιμότητας καί της βλάστησης του ἐδάφους, προστάτιδα της γῆς καί τῶν προϊόντων της, μάνα των δημητριακῶν (ἀπ' ὅπου καί το ὄνομα της) καί κυρίως των σιτηρῶν Η γέννηση της Δήμητρας -ὅπως καί των ἀδελφῶν της- ἀνάγεται στά πρῶτα χρόνια της θεογονίας καί ἀκριβέστερα στήν ἐποχῆ ποῦ ὁ Κρόνος, γιός του Οὐρανοῦ, διεκδίκησε καί κατέλαβε με τή βία την ἐξουσία του κόσμου.

Ἡ τύχη της ξανθάς καί ὄμορφης κόρης της Ρέας, με το ποῦ ἦρθε στό φῶς, ἦταν σκληρή. Η μικρή Δήμητρα -ὅπως καί τα ἀδέλφια της- κατέληξε στό στομάχι του ἄκαρδου πατέρα της κι ἀπελευθερώθηκε μόνο ὅταν ὁ μικρότερος ἀδερφός της Δίας μ' ἕνα του τέχνασμα κατόρθωσε νά τον ξεγελάσει. Η Δήμητρα ὡς θεά διέφερε σημαντικά ἀπό τις ἄλλες γυναικεῖες θεότητες. Ἔξυπνη κι ἑλκυστική, εἶχε ἀπό την ἀρχή ἀπαρνηθεῖ τή θεϊκή κατοικία. Δὲν κατοικοῦσε ποτέ στόν Ὄλυμπο, ἀλλὰ στούς εἰδικὰ γι' αὐτήν ἀφιερωμένους ναούς, κοντά σ' αὐτούς ποῦ την πίστευαν καί τή λάτρευαν.

Η θεά της γεωργίας, διακριτική ἑως ἀπόμακρη, σεμνή καί ἀρκετά συνεσταλμένη, εἶχε ἀπὸ πολύ νωρίς κερδίσει τή συμπάθεια καί την εὔνοια των ὑπόλοιπων Ὀλυμπίων θεῶν Οἱ δυνατότητες, τα προσόντα καί ἡ ἀξία της εἶχαν ἀπ' ὅλους ἀναγνωριστεῖ, ἐνῶ ἡ προσωπικότητα καί ὁ χαρακτῆρας τῆς ἀπαιτοῦσαν ἰδιαίτερη προσέγγιση-ἀντιμετώπιση, ξεχωριστή διάθεση κατανόησης καί σεβασμό.              Ἡ Δήμητρα, στόν αἰσθηματικό τομέα, ἦταν μία ἀπὸ τις κατεξοχήν σκληρές καί ἀκατάδεκτες θεές. Ἄν καί δέν ἦταν ἰδιαίτερα κλεισμένη καί αὐστηρή στά "πιστεύω" της, ὡστόσο στίς ἐρωτικές κρούσεις δέν ὑπέκυπτε με εὐκολία, ἀκόμη κι ὅταν οἱ ὑποψήφιοι ἐραστές ἦταν πολύ ἀξιόλογοι Ποσειδῶνας καί Δίας ἦταν δύο ἀπὸ τους ὀλιγάριθμους γνωστούς κι ἐπίδοξους πολιορκητές της. Καὶ οἱ δύο την καταδίωξαν ἐπίμονα καί κατόρθωσαν τελικά νὰ την ἀποπλανήσουν ἐφαρμόζοντας διάφορα παραπλανητικά τεχνάσματα

Ὁ Δίας ἦταν ὁ πρῶτος ἀπό τους δύο ἀδερφούς ποῦ ἐπιχείρησε νά την κερδίσει.        Ἄν καί ἐρωτεύτηκε τή Δήμητρα ξαφνικά, δέν την πόθησε καί δέν την πολιόρκησε τόσο ὅσο την Ἤρα.                     Ἡ συνειδητή καί σταθερή ἀντίσταση της ἀδερφῆς του τον ἔκανε νά σκεφτεῖ τεχνάσματα γιά νά την ἐξαπατήσει.             Μεταμορφωμένος σε ταῦρο κατόρθωσε νά την ξεγελάσει κι ἀπό την ἕνωσή τους προέκυψε ἡ Περσεφόνη, ἡ μονάκριβη καί πολυαγαπημένη κόρη της Δήμητρας.

Ἄλλος μῦθος λέει ὅτι ἡ ἀπόκρουση ἀπό πλευράς Δήμητρας τον ἀνάγκασε νά την ἁρπάξει καί νά τή βιάσει κι ἔπειτα σάν δεῖγμα μεταμέλειας νά της πετάξει στόν κόρφο της τα γεννητικά ὄργανα ἑνός κριαριοῦ ποῦ στό μεταξύ εἶχε εὐνουχίσει.               ¨Η Δήμητρα δέχτηκε, ὑστέρα ἀπό την πράξη αὐτή, τή μεταμέλεια του ἀδερφοῦ της καί μετά ἀπό δέκα μῆνες ἔφερε στό φῶς την Περσεφόνη, "προϊόν" της ἕνωσής της με τον πατέρα τῶν θεῶν

Ὁ Ποσειδῶνας ἦταν ὁ δεύτερος ἀπό τους δύο ἀδερφούς ποῦ ἐπιτέθηκε στή Δήμητρα με ἐρωτικούς σκοπούς. Η θεά προκειμένου νὰ τον ἀποφύγει μεταμορφώθηκε σε φοράδα καί κρύφτηκε στά κοπάδια του γιοῦ του Ἀπόλλωνα Ὄνκιου.      Ὁ Ποσειδῶνας, πανέξυπνος καθώς ἦταν, δὲν ἄργησε νὰ ἀντιληφθεῖ το τέχνασμά της.              Χωρίς νὰ χάσει καθόλου χρόνο μεταμορφώθηκε σε ἵππο, την κυνήγησε κι ἔσμιξε μαζί της. Μία κόρη (ποῦ δὲν ἐπιτρεπόταν νὰ προφερθεῖ το ὄνομα της) κι ἕνα ἄλογο με μαύρη χαίτη (ὁ Ἀρίωνας) ἦταν οἱ καρποί τοῦ ἐρωτικοῦ τους σμιξίματος.

Ἡ Δήμητρα ὑστέρα ἀπό τὴ συμπεριφορά του ἀδερφοῦ της ἔνιωσε προδομένη κι ἐξαπατημένη.                 Μὴ μπορῶντας νὰ πνίξει την ὀργή της, ἔγινε θεά ἐκδικητική μέχρι ποῦ ξεπλύθηκε ἀπό το μῖσος καί τὴ μανία στά νερά του ποταμοῦ Λάδωνα καί μετονομάστηκε σε Λουσία.                      Ἡ Ὀλύμπια θεά, πέρα ἀπό το ἐρωτικό σμίξιμό της μέ τούς δύο ἀδερφούς της, δέχτηκε καί τον ἔρωτα ἑνὸς νεαροῦ θνητοῦ, τον ὁποῖο καί ἀγάπησε παράφορα.

Στὸ γάμο του Κάδμου καί της Ἁρμονίας ἤ Δήμητρα γνώρισε τον ὄμορφο Ἰάσονα καί    ἀμέσως τον ἐρωτεύτηκε Χωρίς ἀναστολές καί ντροπές ἐγκατέλειψε μαζί του το γάμο καί στίς αὐλακιές ἑνός τρεῖς φορές καλά ὀργωμένου χωραφιοῦ παραδόθηκε στήν ἀγκαλιά του.         Μετά την ἐρωτική τους ἕνωση, Δήμητρα καί Ἰάσονας ἐπέστρεψαν στήν κοσμική συγκέντρωση με ἐμφανῆ τα σημάδια της πράξης τους.         Λάσπες στὰ μπράτσα καί στὰ πόδια ἔκαναν ὅλους νὰ ἀντιληφθοῦν το περιστατικό καί νὰ θυμώσουν πολύ.            Ἰδιαίτερα ὁ Δίας, ποῦ δέν του ἄρεσε οἱ θεές νὰ σμίγουν με θνητούς, ἀντέδρασε βίαια στήν ἕνωση αὐτὴ· κευραυνοβόλησε τον Ἰάσονα, ἐνῶ μετά ἀπὸ λίγο χρονικό διάστημα ἐρχόταν στὸ φῶς ὁ σπόρος του Ἰάσονα ἀπὸ την ἕνωσή του με τή Δήμητρα, ὁ μικρός Πλοῦτος.           Ὁ θάνατος του Βιάσον δέν ἦταν το μοναδικό κακό ποῦ γνώρισε ἤ Δήμητρα ἀπὸ τον Δία.         Μεγαλύτερη ἀκόμα συμφορά της ἦρθε ὅταν ἔχασε τή μονάκριβή της κόρη, τήν Περσεφόνη, ὑστέρα ἀπὸ μυστική συνεννόηση μεταξύ Δία καί Πλούτωνα.

Ἡ Περσεφόνη ἦταν μία κοπέλα γλυκιά, λαμπερή καί προπάντων πολύ ὄμορφη Τα νιάτα της, ἡ λάμψη καί ἡ δροσιά της μάγευαν ὅλοις ὅσους τήν ἀντίκρυζαν καί πολλοί ἦταν ἐκεῖνοι ποῦ ἐπιθυμοῦσαν νά την κατακτήσουν. Ἀσυγκίνητος ἀπὸ τα ξεχωριστά ἐμφανισιακά της προσόντα δὲν μποροῦσε νά μείνει οὔτε ὁ θεός του Κάτω Κόσμου, ὁ  ὁποῖος ἀπὸ την πρώτη στιγμή θέλησε νά την κάνει γυναῖκα του. Σεβόμενος μάλιστα τους στενούς συγγενικούς δεσμούς ποῦ τον ἔδεναν μὲ τή Δήμητρα, ἦρθε πρῶτα σε ἐπαφή μὲ ὸ Δία προκειμένου νά τον συμβουλευτεῖ κι ἔπειτα ἀποφάσισε νά την ἀπαγάγει Κάποτε ἡ Περσεφόνη εἶχε βγεῖ νά παίξει μαζί με τις κόρες του Οὐρανοῦ σε ἕνα λιβάδι γεμᾶτο λουλούδια.

Καθώς ἔτρεχε γεμάτη χαρά ἀπό ἐδῶ καί ἀπό ἐκεῖ, μαζεύοντας μενεξέδες, κρίνους καί ὑάκινθους, ξαφνικά ἀντίκρισε ἕνα πανέμορφο λουλούδι ποῦ πραγματικά της τράβηξε την προσοχή· ἦταν ἕνας νάρκισσος, ποῦ ἔφερε ἑκατό ἄνθη καί ποῦ το ἄρωμα του ἁπλωνόταν σε ὅλο το λιβάδι.  Ἡ ὕπαρξη του ἐκθαμβωτικοῦ αὐτοῦ λουλουδιοῦ δέν ἦταν καθόλου τυχαία γιά ἐκείνη τή μέρα.       Ἡ παρουσία του στό συγκεκριμένο λιβάδι ἦταν προϊόν της πονηριᾶς της θεάς Γαίας ποῦ θέλησε νά βοηθήσει τον Πλούτωνα νά πλανέψει την ὄμορφη ἀνιψιά του.

Ἡ μικρή κόρη της Δήμητρας ἐξυπηρετῶντας τους σκοπούς της Γαίας δέν ἔμεινε καθόλου διάφορη ἀπέναντι στό ξεχωριστό αὐτό θέαμα· γοητευμένη ἀπό την ἰδιαίτερη λάμψη του λουλουδιοῦ, θέλησε νά το ἀποκτήσει καί γιά το λόγο αὐτόν κίνησε με τα δηῶ της χέρια νά το ἀγγίξει προκειμένου νά το ξεριζώσει. Ἀμέσως μετά την ἐνέργειά της αὐτή, ἡ γῆ ἄνοιξε κι ἀπό μέσα της ξεπετάχτηκε ὁ Πλούτωνας με το χρυσό του ἅρμα καί τα ἀθάνατα του ἄλογα.         Μάταια ἡ κόρη προσπάθησε νά ἀντισταθείς στήν ἀπαγωγή Ο θεός του Κάτω Κόσμου, σκληρός καθώς ἦταν, δέ συγκινήθηκε μπροστά στά κλάματα καί τις παρακλήσεις της.                Την ἅρπαξε με τὴ βία, την ἐπιβίβασε στό ἅρμα του καί την ὁδήγησε στό ἀπέραντο σκοτεινό του βασίλειο.       Σὲ ὅλη τὴ διαδρομή ἡ Περσεφόνη ἔκλαιγε καί με σπαρακτική φωνή προσπαθοῦσε νά κάνει ἀντιληπτή την ἀπαγωγή της, ἦταν ὅμως πολύ δύσκολο. Η ταχύτητα τῶν ἀλόγων ὅπως καί ἡ τεράστια ἀπόσταση καί το χάος ποῦ χώριζαν τους δηῶ κόσμους δέ διευκόλυναν στήν ἀποκάλυψη του περιστατικοῦ Μόνο στή Δήμητρα κατόρθωσε νά φτάσει ὁ ἀπόηχος της φωνῆς της κόρης της κι αὐτός ὄχι ἔγκαιρα

Ἡ Δήμητρα ἦταν μία πιστή καί ἀφοσιωμένη στήν κόρη της μητέρα. Τρυφερή καί γλυκιά, ἔτρεφε γιά την Περσεφόνη μία ἰδιαίτερη ἀδυναμία ποῦ ἀντικατοπτριζόταν στή μεταξύ τους σχέση.           Ὅταν ὁ Πλούτωνας ἀπήγαγε την Περσεφόνη, ἡ Δήμητρα πραγματικά ἀναστατώθηκε.       Ἡ σπαρακτική φωνή της κόρης της ποῦ ἔφτασε στά αὐτιά της την ἔκανε νά ἀνησυχήσει, νά δραστηριοποιηθεῖ     Ξέσκισε το κάλυμμα του κεφαλιοῦ της, ἀφαίρεσε τα στολίδια της, ἔβαλε ἕνα μαύρῳ πέπλο σε ἐνδείξη πένθους καί ξεχύθηκε νά την ψάξει. Μέρες ὁλόκληρες ἔτρεχε σε στεριές καί θάλασσες ἀναζητῶντας την.           Γιά μία περίπου ἑβδομάδα κανείς δέν τῆς ἀποκάλυψε την ἀλήθεια καί κανένας οἰωνός δέν τῆς εἶχε φανερωθεῖ Εἶχε ἀρχίσει νά ἀπογοητεύεται..

Βαστῶντας ἀναμμένα δαδιά, ἡ Δήμητρα συνέχιζε τις περιπλανήσεις της ἀγρυπνῆ, ἄλουστη καί θεονήστικη.     Ἄν καί φανερά ἀποκαμωμένη, δὲν ἐγκατέλειπε τις προσπάθειές της, ἀλλά ἀντίθετα συνέχιζε τις ἀναζητήσεις της ἀποφασισμένη

Την ἐνάτη μέρα συναντᾶ στὸ δρόμο της την Ἐκάτη.             Αὐτὴ την πληροφορεῖ ὅτι καὶ ἡ ἴδια πρόλαβε νὰ ἀκούσει τις σπαρακτικές φωνές της Περσεφόνης, ἀλλὰ ὅτι δὲ γνωρίζει το λόγο ἡ το δράστη. Ἐρχόμενη σε ἐπαφή με την ἀπελπισμένη μητέρα ἡ Ἐκάτη εὐαισθητοποιεῖται καί προθυμοποιεῖται νά τή βοηθήσει· της προτείνει, μάλιστα, νά ἀπευθυνθοῦν στόν Ἥλιο μία καί  ἦταν ὁ μόνος, ποῦ σάν κατάσκοπος των θεῶν καί των ἀνθρώπων, θά μποροῦσε νά τους ἀποκαλύψει την ἀλήθεια

Ὁ Ἥλιος μπροστά στήν ἐπίσκεψη της καταβεβλημένης μάνας δέ μένει ἀσυγκίνητος Ἐρχόμενος ἀντιμέτωπος με την ἀγωνία της, τή συμπονᾶ κι ἀποφασίζει νά της φανερώσει το δράστη της ἁρπαγῆς Κατονομάζει ὡς δράστη τον Πλούτωνα καί κατηγορεῖ συνάμα ὡς ὑπεύθυνο τον Δία γιατί του ἔδωσε την ἄδεια καί τή συγκατάθεσή του, νά πάρει γιά γυναῖκα του την ὄμορφη Περσεφόνη.         Ἐπιπλέον της ἀποκαλύπτει ὅτι ἡ διευκόλυνση ποῦ παρεῖχε ὁ Δίας στό θεό του Κάτω Κόσμου πήγαζε κυρίως ἀπὸ τή θέση του Πλούτωνα καί την ἀπόστασή του καθώς δέν τον θεωροῦσε καθόλου ἀξιοκαταφρόνητο γαμπρό. Η Δήμητρα ἀκούγοντας τα λεγόμενα του Ἥλιου ἀγανακτᾶ κι ἀποφασίζει νά μήν ἐπιστρέψει στόν Ὄλυμπο γιά νά ζητήσει ἐξηγήσεις Τα παρηγορητικά λόγια του λαμπεροῦ θεοῦ την πεισμώνουν περισσότερο κι ἀνένδοτη ἑτοιμάζεται νά συνεχίσει τις ἀναζητήσεις

Κατά τις περιπλανήσεις της κανείς δέν μπορεῖ νά την ἀναγνωρίσει Η κούραση καί ἡ ἐξάντληση εἶχαν ἀλλοιώσει τή θεϊκή της ὑπόσταση ἔτσι ὥστε κανείς καί τίποτα νά μήν μπορεῖ νά την ἀντιληφθεῖ Κάποτε καί μετά ἀπὸ πολύ δρόμο ἡ πληγωμένη μητέρα φτάνει στήν Ἐλευσῖνα, κοντά στό παλάτι του ἔξυπνου βασιλιά της Κελεοῦ. Ἡ θεά κατάκοπη κάθεται δίπλα στό πηγάδι της Παρθένου, κάτω ἀπὸ μία ἐλιά, λίγο νά ξεκουραστεῖ.         Ἐκεῖ ἔρχεται ἀντιμέτωπη με τις τέσσερις κόρες του Κελεοῦ (την Καλλιδίκη, την Κλεισιδίκη, τή Δημῶ καί την Καλλιθόη) ποῦ εἶχαν πάει στό πηγάδι με τις στάμνες τους γιά νά πάρουν νερό. Γιά νά μή γίνει ἀντιληπτή ἡ Δήμητρα μεταμορφώνεται σε σεβάσμια γερόντισσα καί ζητᾶ τή βοήθεια τῶν τεσσάρων κοριτσιῶν.      Οἱ κοπέλες βλέποντας την ἄθλια κατάσταση της γριούλας τή λυποῦνται καί προθυμοποιοῦνται νά τή βοηθήσουν· την καλοῦν στό παλάτι ἀλλά της ζητοῦν προηγουμένως κάποιες πληροφορίες γιά την καταγωγή της. Η Δήμητρα δέν  ἀρνιέται την πρόταση - παράκληση των κοριτσιῶν, ἀλλά ἀποφασισμένη νά μήν ἀποκαλύψει τον πραγματικό της ἑαυτό, σκαρφίζεται ἕνα παραμύθι: τούς λέει ὅτι το ὄνομα της εἶναι Διδῶ κι ὅτι κατάγεται ἀπὸ την Κρήτη.           Τοὺς φανερώνει ἐπίσης ὅτι κάποτε την ἅρπαξαν πειρατές γιά νά την πουλήσουν ἀλλά δέν το κατόρθωσαν· κοντά στό Θορικό τους ξέφυγε καί παίρνοντας ἕναν ἄγνωστο γι' αὐτή δρόμο ἐξαφανίστηκε· ἔτσι κάπως περιπλανώμενη ἔφτασε στά μέρη αὐτά χωρίς στόν ἥλιο μοῖρα κι ἔχοντας ἀπόλυτη ἀνάγκη ἀπὸ συμπαράσταση καί βοήθεια...

Οἱ τέσσερις κόρες του Κελεοῦ συγκινήθηκαν με την ἱστορία της γερόντισσας κι ἔχοντας ἤδη πάρει ἀπὸ την ἴδια καί ἐπιπλέον πληροφορίες γιά τα προσόντα της γύρω ἀπὸ τις δουλειές του σπιτιοῦ καί την ἀνατροφή των παιδιῶν, ἀποφασίζουν νά την πάρουν μαζί τους καί νά της συμπαρασταθοῦν Κατά τή διαδρομή, ἡ ὀμορφότερη κόρη του Κελεοῦ, ἡ Καλλιδίκη, ἀναλαμβάνει νά μετατοπίσει την ξένη γύρω ἀπὸ την περιοχή.             Τὴς παρουσιάζει την πόλη, τα μεγάλα σπίτια της χώρας καί τή διαβεβαιώνει γιά την χωρίς ἄλλο εὔκολη ἀνεύρεση καταλύματος καί δουλειᾶς σ' ἕνα ἀπὸ αὐτά Ἐπίσης της δηλώνει ὅτι ἡ γονεῖς της, τώρα στά γεράματά τους, ἔχουν ἀποκτήσει ἕνα ἀγόρι ποῦ σίγουρα χρειάζεται ἐπιπλέον φροντίδα ἀπὸ κάποια γυναῖκα εἰδική

Μία παρέα θεῶν ποῦ ἔχουν κατέβει ἀπὸ τον Ὄλυμπο προκειμένου νά παρευρεθοῦν στά Ἐλευσίνια Μυστήρια ἀπεικονίζεται σε αὐτή την πελίκη. Κεντρικές μορφές εἶναι ἐδῶ ἡ θεά Δήμητρα, με σκῆπτρο καί ἡ κόρη της Περσεφόνη, με δᾶδες στά χέρια, σύμβολα ποῦ κρατοῦσαν ὅσοι ἔπαιρναν μέρος στά Ἐλευσίνια.          Φτάνοντας στό παλάτι τα τέσσερα κορίτσια ἀφήνουν γιά λίγο τή θεά καί τρέχουν νά ἐνημερώσουν τή μητέρα τους γιά το συμβάν.                      Ἐκείνη ἀκούγοντας με μεγάλη προσοχή τις ἱστορίες γύρω ἀπὸ τον ποιόν τῆς γερόντισσας δέχεται πρόθυμα νά τή βοηθήσει καί στέλνει τις κόρες της νά τή φωνάξουν. Οἱ κόρες τρέχουν χαρούμενες ἕξω στῆ Δήμητρα, την παίρνουν καί τή συνοδεύουν στό παλάτι.                        Ἡ Δήμητρα σκυμμένη, με καλυμμένο το πρόσωπο καί μαυροφορεμένη, περνᾶ το κατώφλι κι ἔρχεται ἀντιμέτωπη με τή βασίλισσα καί το μικρό της γιό ποῦ καθόταν ἀπέναντι της σε θρόνοι Με την εἴσοδο της ὁ χῶρος γεμίζει φῶς ἐνῶ το κεφάλι της ἀκουμπᾶ στό ταβάνι.                 Ἡ βασίλισσα ἀρχικά ταράζεται, τρομάζει, ὅμως στῆ συνέχεια το δέος την ἀναγκάζει νά σηκωθεῖ καί νά προσφέρει το θρόνοι της στήν ἄγνωστη ἐκθαμβωτική ξένη.                               Ἡ Δήμητρα μή θέλοντας ἀκόμη νά ἀποκαλυφθεῖ ἀλλά οὔτε καί νά παραβεῖ το ἐθιμοτυπικό ποῦ ἀπαιτεῖ εὐλάβεια καί σεβασμό του ὁποιουδήποτε ἀπέναντι σε μία βασίλισσα, ἀρνεῖται την τιμητική θέση ποῦ της προσφέρει ἡ βασίλισσα καί κάθεται σ' ἕνα χαμηλό σκαμνί σκεπασμένο ἀπὸ προβιά ποῦ της δίνεται ἀπὸ την ὑπηρέτρια Ἰάμβη. Η δύσκολη ἀποστολή ποῦ ἔχει ἀναλάβει καί ἡ ἀπόγνωση στήν ὁποία βρίσκεται δέν την ἀφήνουν νά ἐκφραστεῖ ἐλεύθερα Σιωπηλή καί ἥσυχη, φανερά δυστυχισμένη καί ἀπελπισμένη, στέκεται ἀκίνητη με τα μάτια ριγμένα στό ἔδαφος

Ἡ ἀτμόσφαιρα γίνεται ἰδιαίτερα βαριά καί ἡ ὑπηρέτρια Ἰάμβη προκειμένου νά την ἐλαφρύνει καί νά της δώσει ἕναν πιὸ χαρούμενο τόνο ἀρχίζει νά κάνει ἀστεία Τα χαριτωμένα της πειράγματα κανένα δέν ἄφησαν ἀδιάφορο Ἀκόμη καί ἡ Δήμητρα παρασύρεται ἀπὸ το γενικότερο διασκεδαστικό κλίμα κι ἀρχίζει νά γελᾶ Η βασίλισσα Μετάνειρα χαίρεται με την ἔστω πρόσκαιρη ἀλλαγή της διάθεσης της γερόντισσας. Γεμάτη καλοσύνη καί συμπάθεια της προσφέρει μία κούπα κρασί ἀλλά ἡ Δήμητρα, ἐξαιτίας του πένθους της, δέν το δέχεται. Ἀντίθετα λόγῳ της ἐξάντλησης καί της πολυήμερης ἀφαγίας της προτιμᾶ νά ζητήσει ἀπὸ τή βασίλισσα ἕναν κυκεῶνα, δηλαδή χυλό ἀπὸ κριθάρι, νερό καί δυόσμο. Η μητέρα των τεσσάρων πανέμορφων κοριτσιῶν δέν της το ἀρνεῖται κι ἀμέσως προστάζει κάποιον νά της τον παρασκευάσει καί νά της τον φέρει.

Ἡ Δήμητρα με βουλιμία τρώει το παρασκεύασμα καί τελειώνοντάς το ἀνακοινώνει την πρόθεσή της νά ἀναλάβει την ἀνατροφή καί διαπαιδαγώγηση του μικροῦ γιοῦ της βασιλικῆς οἰκογένειας, τοῦ Δημοφῶντα.

Μὲ μεγάλη χαρά καὶ ἀντιλαμβανόμενη την ἰδιαιτερότητα της ξένης, ἡ βασίλισσα Μετάνειρα δέχεται νά ἐμπιστευτεῖ το μονάκριβο γιό της στὰ χέρια της.              Η Δήμητρα, με τή μορφή της δυστυχισμένης γερόντισσας, παίρνει ἀπό την πλευρά της μεγάλες δεσμεύσεις γύρω ἀπό το μεγάλωμα καί την περιποίηση του παιδιοῦ.             Ὑπόσχεται ἐνώπιον ὅλων ὅτι τίποτε δὲν πρόκειται νά λείψει ἀπό το παιδί, ὅτι ποτέ καί σε τίποτα δέ θά ὑστερήσει, οὔτε καί ποτέ θά ἀρρωστήσει Οἱ δηλώσεις της ξένης ἀφήνουν τους πάντες ἔκπληκτους Κανείς ὡς αὐτὴ τή στιγμή δὲν μπορεῖ νά φανταστεῖ ὅτι πίσω ἀπ' αὐτὰ τα σοβαροφανῆ καί πολύ δεσμευτικά λόγια κρύβεται μία θεά. Ὅλοι τους εἶναι μαγεμένοι ἀπ' αὐτὸ το ἰδιαίτερο ποῦ ἐκπέμπει ἡ ξένη, κανείς ὅμως δὲν μπορεῖ νά καταλάβει το γιατί.                             Τὸ μεγάλωσα του Δημοφῶντα καί ἡ εἰδική μεταχείριση ἀπό μέρους της γερόντισσας θά τους ἑρμηνεύσει αὐτὸ ποῦ ὡς τώρα θεωροῦν καταπληκτικό καί ἀνεξήγητο

Ἡ Δήμητρα ἀναλαμβάνει εὐθύς ἀμέσως το μεγάλωμα του παιδιοῦ με τρόπο πραγματικά ἰδιαίτερο καί ξεχωριστό. Χωρίς νὰ το θηλάζει καί χωρίς νὰ το ταΐζει, το ἀλείφει καθημερινά με ἀμβροσία, το φυσᾶ με την ἀνάσα της καί τή νύχτα το βάζει πάνω σε μία δυνατή φωτιά γιά νὰ γίνει ἀνθεκτικό κι ἀθάνατο Η προσφορά ἀπὸ μέρους της ἑνός τέτοιου δώρου εἶναι γι' αὐτὴν ἡ καλύτερη ἔνδειξη εὐγνωμοσύνης καί ἡ καλύτερη ἀνταμοιβή πρὸς το βασιλικό ζεῦγος γιά τα καλά ποῦ της δόθηκαν.                           Ἡ ἀνατροφή του Δημοφῶντα συνεχιζόταν με την ἴδια τακτική ὥσπου κάποια μέρα, ἐντελῶς ξαφνικά, ἐμφανίζεται ἡ Μετάνειρα καί ἀντιλαμβάνεται την περίεργη μέθοδο της ξένης.                           Ἡ βασίλισσα ταράζεται ἀπὸ το θέαμα καί διαμαρτύρεται ἔντονα.      Μὴ γνωρίζοντας τή θεϊκή καταγωγή της ἄγνωστης γερόντισσας, θυμώνει με τή συμπεριφορά της κι ἀρχίζει νὰ ἐκτοξεύει ἀπειλές με πολύ ἄσχημο τρόπο.            Ἡ Δήμητρα μπροστά στὶς ἀντιδράσεις της βασίλισσας ἐξοργίζεται καί ἀποφασίζει νὰ ἀποκαλύψει την ταυτότητά της. Δὲ δέχεται κανέναν συμβιβασμό καί φανερώνει την ἀπὸ ἐδῶ καί στό ἐξῆς πορεία της μοίρας του Δημοφῶντα. Ἐπιπλέον, ἀπαιτεῖ την κατασκευή ἑνός μεγάλου ναοῦ με βωμό πρὸς τιμή της, ποῦ θὰ χτιστεῖ, σύμφωνα με τις ἐπιθυμίες της, κάτω ἀπὸ τα τείχη της πόλης καί πάνω στό λόφο ποῦ βρίσκεται κοντά στό Καλλίχορο πηγάδι.                   Τέλος, ἀνακοινώνει την παρουσία συγκεκριμένων γιορτῶν πρὸς τιμή της προκειμένου μελλοντικά νὰ καθιερωθεῖ καί στό χῶρο τους ἡ λατρεία της. Αὐτὲς τις δηλώσεις κάνει ἡ Δήμητρα καί παίρνοντας την πραγματική της μορφή σηκώνεται καί φεύγει. Η βασίλισσα, ὅπως καί το γύρω πλῆθος, μένει ἔκθαμβη καί σαστισμένη.

Το μικρό ἀγόρι καταλαβαίνοντας ἴσως την οὐσιαστική ἀπώλεια της παραμάνας του ἀπαρηγόρητα κλαίει. Η πραγματοποίηση των ἐπιθυμιῶν της θεάς γίνεται τώρα πρωταρχική μέριμνα της βασιλικῆς οἰκογένειας Το πρωί της ἑπόμενης μέρας ἐνημερώνεται ὁ Κελεός καί συγκεντρώνει ὅλο το λαό γιά νά του ἀνακοινώσει τις προθέσεις του. Χωρίς καθυστερήσεις προστάζει το κτίσιμο του ἀφιερωμένου πρός τή θεά Δήμητρα ναοῦ καί ζητᾶ την ὅσο το δυνατόν γρηγορότερη ὁλοκλήρωσή του.                   Η Δήμητρα ἀπογοητευμένη καί ἀπελπισμένη κλείνεται στόν πανέτοιμο πιά ναό της κι ἀρνεῖται νά ἐπιστρέψει στόν Ὄλυμπο Ἀγανακτισμένη ἀπό τις συμφορές ποῦ τή βρῆκαν κι ἀπό τις ἀντίξοες καταστάσεις ποῦ μέχρι τώρα βίωσε καί βιώνει στέλνει σε ὁλόκληρο τον κόσμο τή μεγαλύτερη δυστυχία ποῦ θὰ μποροῦσε ποτέ νά του ἔρθει Ἀναγκάζει τους σπόρους νά μείνουν κρυμμένοι μέσα στὸ χῶμα καί καθιστά τή γῆ ἄγονη κι ἀνίκανη νά βλαστήσει.

Ὁ Δίας βλέποντας την ἀνθρωπότητα νά κινδυνεύει με ἀφανισμό, ἀναγκάζεται νά εὐαισθητοποιηθεῖ Στέλνει πρωταρχικά τὴ χαριτωμένη Ἴριδα στὴν Ἐλευσῖνα γιά νά πείσει τὴ Δήμητρα νά ἐπιστρέψει στόν Ὄλυμπο, ἀλλά μάταια. Η θεά ἀποφασισμένη νά μὴν ἀλλάξει στάση καί συμπεριφορά, τὴ στέλνει πίσω ἄπραγη κι αὐτὴν ὅπως κι ὅλους τους ὑπόλοιπους μακάριους θεούς ποῦ πῆγαν με τα δῶρα τους γιά νά την ἐπισκεφτοῦν καί νά τὴ μεταπείσουν.                  Ὁ πατέρας των θεῶν βλέποντας τις προσπάθειές του νά ἀποβαίνουν ἄκαρπες βρίσκεται σε πραγματικό ἀδιέξοδο Μὴν μπορῶντας νά σκεφτεῖ τίποτε ἄλλο ἀποτελεσματικότερο ἀποφασίζει ὁ ἴδιος νά μεσολαβήσει· στέλνει τον Ἑρμῆ στόν Πλούτωνα καί καταφέρνει νά τον πείσει νά ἀφήσει την Περσεφόνη ἐλεύθερη νά ἐπιστρέψει στὴ μητέρα της. Ο Πλούτωνας ὑπακούει στά λόγια του μικρότερου ἀδερφοῦ του καί δέχεται νά ἀπελευθερώσει την ὄμορφη γυναῖκα του, δέν ἀποκαλύπτει ὅμως τις εἰλικρινεῖς του προθέσεις.       Ἀποχαιρετῶντας την Περσεφόνη ὁ ἀδίστακτος θεός του Κάτω Κόσμου της προσφέρει νά φάει το γλυκό σπόρο κάποιου ῥοδιοῦ ἔτσι ὥστε νά μή θελήσει ποτέ νά ἐπιστρέψει μόνιμα στὴ μητέρα της. Μετά τα ἀποχαιρετιστήρια, ὁ Ἑρμῆς παίρνει την ὄμορφη κόρη, ζεύει το ἅρμα του καί την πηγαίνει στὴ μητέρα της στὴν Ἐλευσῖνα.                Ἡ Δήμητρα ἀντικρύζοντας τὴ χαμένη της κόρη πέφτει στὴν ἀγκαλιά της πλημμυρισμένη ἀπό χαρά. Δὲν μπορεῖ νά πιστέψει τον ἐρχομὸ της κόρης της, ὅπως καί δέν μπορεῖ νά φανταστεῖ κάποια τίμια συναλλαγή μεταξύ των δύο ἀδερφῶν της. Γνωρίζοντας την ἐμμονὴ του Πλούτωνα κι ἔχοντας συναίσθηση του ἐγωισμοῦ καί του πείσματος ποῦ τον διακρίνει, ρωτᾶ την κόρη της ἄν ὁ ἀδερφός της φεύγοντας της ἔδωσε τίποτα νά φάει.          Ἡ Περσεφόνη, ἀθώα καθώς ἦταν, περιγράφει στὴ μητέρα της με λεπτομέρειες το περιστατικό με το ῥόδι.

Ἡ Δήμητρα στενοχωρημένη καταλαβαίνει τὴ σημασία του γεγονότος καί δηλώνει στήν κόρη της ὅτι τώρα πιά θὰ εἶναι ὑποχρεωμένη νά μένει το ἕνα τρίτο του χρόνου κοντά στὸν ἄντρα της καί τα ὑπόλοιπα δύο τρίτα κοντά της. Το ἀποτέλεσμα χωρίς νά εἶναι το ἀναμενόμενο γιά μάνα καί κόρη δέν τις ἀφήνει δυσαρεστημένες. Χαρούμενες ποῦ βρίσκουν μετά ἀπό τόση περιπέτεια καί δυστυχία ἡ μία την ἄλλη, δέχονται στό μεταξύ την ἐπίσκεψη της Ρέας ὕστερα ἀπό αἴτημα του Δία. Η μητέρα των θεῶν εὐχαριστημένη καί ἱκανοποιημένη ἀπό το τελικό ἀντάμωμα, προτείνει ὡς μεσολαβητής του γιοῦ της την ἐπιστροφή καί των δύο (Δήμητρας καί Περσεφόνης) στὸν Ὄλυμπο Κανείς τελικά δέν ἀρνεῖται το συμβιβασμό.               Ἠ Δήμητρα δέχεται την πρόσκληση καί εἰσακούει την παράκληση του Δία νά θέσει τέρμα στὶς συμφορές ποῦ βρῆκαν τὴ γῆ.     Μὲ την ἐπιστροφή τους τα πάντα γίνονται ὅπως πρίν καί ἡ φύση στό σύνολό της ἀνθίζει καί καρποφορεῖ.     Ἠ Δήμητρα εὐτυχισμένη πιά δέ στέκεται μόνο στό ἐπίπεδο της φύσης καί της εὐφορίας της, ἀλλὰ ἐπιπλέον ἀναλαμβάνει νά διδάξει στοὺς βασιλιᾶδες τις ἱερές τελετές καί νά τους μυήσει στὶς μυστηριακές λατρεῖες

Σύμφωνα με το μῦθο, τον καιρό ποῦ ἡ Δήμητρα ἔψαχνε την κόρη της Περσεφόνη ἦρθε σε ἐπαφή με ὁρισμένα ἄτομα

Πρῶτος ἦταν ὁ Φύταλος, ὁ ὁποῖος στήν περιοχή του Κηφισοῦ εἶχε δεχτεῖ νά τὴ φιλοξενήσει ὅταν αὐτὴ καταπονημένη ἀπό τις περιπέτειες ἔψαχνε κατάλυμα γιά νά ξαποστάσει. Δεύτερος ἦταν ὁ Ἀσκάλαβος, ὁ γιὸς μιᾶς χωριάτισσας, της Μίσμης, ποῦ βλέποντας τὴ Δήμητρα νά τρώει με λαιμαργία αὐτό (ἀλεύρι με νερό) ποῦ ἡ μητέρα του της πρόσφερε, σε ἕνα διάλειμμα της κοπιαστικῆς της πεζοπορίας, ἄρχισε νά γελᾶ με εἰρωνεία.    Ἡ θεά παρεξηγήθηκε με την ἀντίδραση του μικροῦ ἀγοριοῦ καί το μεταμόρφωσε σε σαύρα.

Τελευταῖος ἦταν ὁ Τάνταλος, ὁ ὁποῖος χωρίς νά ἔχει σχέση με τις ταλαιπωρίες ποῦ ὑπέστη ἡ Δήμητρα, συνδέεται με αὐτὴν με ἕνα περιστατικό της συγκεκριμένης περιόδου. Ὅταν, λοιπόν, ὁ Τάνταλος πρόσφερε στούς θεούς το κρέας του γιοῦ του γιά νά τους δοκιμάσει, ὅλοι το κατάλαβαν καί το ἀρνήθηκαν, ἐκτός της Δήμητρας, ποῦ ἀφηρημένη καθώς ἦταν γιά το χαμό της κόρης της ἔφαγε ἕνα κομμάτι.      Πολλοί ἦταν ἐκεῖνοι ποῦ ἀπευθύνονταν στή θεά Δήμητρα γιά νά τους βοηθήσει.                Ἡ καλοσύνη της καί ἡ εὐσπλαχνία της ἦταν στοιχεῖα ποῦ βεβαίωναν την καλοπροαίρετη ἐπιτυχία ἑνός ὁποιουδήποτε αἰτήματος - ἐγχειρήματος

Ὁ Ἡρακλεῖς προτοῦ κατέβει στόν Ἄδη, γιά νά φέρει τον Κέρβερο, ζήτησε τή βοήθεια της Δήμητρας γιά νά τον ἐξαγνίσει ἀπό το φόνο τῶν Κενταύρων.                   Ἡ   θεά ἔκανε τον καθαρμό του Ἡρακλῆ, ἀφοῦ ἵδρυσε τα μικρά Ἐλευσίνια μυστήρια προκειμένου ἀργότερα νά μπορέσει νά μυηθεῖ σε αὐτά.       Ἡ Μήδεια, ἐξάλλου, φτάνοντας στήν Κόρινθο εἶχε σώσει τους πολῖτες ἀπό το λοιμό καθιερώνοντας θυσίες στή Δήμητρα κι ἐξευμενίζοντας κατά ἐξακολούθηση τή θεά.                     Ἡ Δήμητρα ὡς θεά ἀπαιτούσατε κι αὐτή το σεβασμό των πιστῶν της.

Ἡ ἐκδικητική της μανία ἔφτανε ἀνελέητη σε αὐτόν ποῦ δέν την τιμοῦσε καί δέν τή λάτρευε ὅπως της ἄξιζε Ἄν καί δέν ὑπάρχουν πολλά παραδείγματα παρόμοιας συμπεριφοράς της, ἕνα εἶναι κυρίως γνωστό καί ἀρκετά χαρακτηριστικό.

Κάποτε ζοῦσε στή Θεσσαλία ὁ Ἐρυσίχθονας, ὁ γιὸς του Τριόπου, ἄνδρας ἰδιαίτερα ἄξεστος καί ἀσεβής Στόν κάμπο του Δωτίου, ὅπου βασίλευε, οἱ Πελασγοί, ἀπό τα παλιά χρόνια, εἶχαν ἀφιερώσει στή Δήμητρα ἕνα πυκνό δάσος ἀπό  πεῦκα, ἀχλαδιές, μηλιές κ.λ.π. Κάποια στιγμή ὁ νεαρός βασιλιάς θέλησε νὰ μεγαλώσει το παλάτι του χτίζοντας μία αἴθουσα γιά τα συμπόσιά του. Την ἀπαραίτητη γιά το σκοπό αὐτόν ξυλεία σκέφτηκε νὰ την προμηθευτεῖ ἀπό το ἄλσος ποῦ ἦταν ἀφιερωμένο στή θεά. Συγκέντρωσε λοιπόν 20 δαυλούς καί ξεκίνησε γιά το ἄλσος Φτάνοντας ἐκεῖ διάλεξε μία λεύκα καί διέταξε κάποιον δοῦλο νὰ την κάψει.                  Ἡ Δήμητρα παίρνοντας τὴ μορφή μιᾶς ἡλικιωμένης γυναίκας προσπάθησε νὰ τον ἀποτρέψει θυμίζοντάς του την ἁγιότητα των δέντρων.                 Ὀ Ἐρυσίχθονας δὲν την ἄκουσε· ἔκοψε το δέντρο καί ἀποκεφάλισε, μάλιστα, κι ἕναν ἀπό τους δούλους του ποῦ ἀρνήθηκε νὰ ὑπακούσει στή διαταγή του.                                  Ἡ Δήμητρα ὕστερα ἀπό την πράξη του αὐτὴ δὲν τον ἄφησε ἀτιμώρητο· τον καταδίκασε σε μία πείνα ποῦ με τίποτα δὲν μποροῦσε νὰ χορτάσει.

Γιά μία ἀπρεπῆ πράξη του ἡ Δήμητρα τιμώρησε καί τον Ασκάλαφο, το γιὸ του Αχέροντα ποταμοῦ του Κάτω Κόσμου καί της Γοργοτέρας Ὅταν αὐτός εἶδε καί διέδωσε ὅτι ἡ Περσεφόνη ἔφαγε το ρόδι ἀπό τον Πλούτωνα, ἡ Δήμητρα ὀργίστηκε· του ἔριξε μία τεράστια πέτρα ἀπό πάνω του, ἡ ὁποία τον πλάκωνε μέχρι ποῦ τον ἀπελευθέρωσε ὁ Ηρακλής. Η θεά ἀκόμα κι ὑστέρα ἀπό την ἐνέργεια αὐτή του Ἡρακλῆ, μήν μπορῶντας νά συγχωρήσει ποτέ την πράξη του, τον μεταμόρφωσε σε κουκουβάγια.

Ἡ Δήμητρα τέλος βρισκόταν σε ἀπόλυτη σύμπνοια με τις ὑπόλοιπες γυναικεῖες θεότητες. Πάντα τις ὑπολόγιζε καί τις σεβόταν καί ποτέ δέν ἔκανε πράγματα ἀντίθετα πρός τή θέλησή τους. Στὴν περίπτωση της Ψυχῆς, προκειμένου νά μήν ἔρθει σε σύγκρουση με την Ἀφροδίτη, ἀρνήθηκε (ὅπως καί ἡ Ἤρα) νά της προσφέρει τή βοήθειά της στήν προσπάθεια ἀνεύρεσης του γιοῦ της Ἀφροδίτης, Ἔρωτα. Τέλος ἡ Δήμητρα ἦταν μία θεότητα ἀγροτική ποῦ λατρευόταν κυρίως ἀπό τους Ἕλληνες χωρικούς. Σύμφωνα με αὐτὰ ποῦ πίστευαν, με τή βοήθεια καί συμπαράστασή της γινόταν το  ὄργωμα, ἡ σπορά, ὁ θερισμός, το ἁλώνισμα καί γενικά ὅλες οἱ ἀγροτικές γεωργικές ἐργασίες

Γιατί αποκρύπτονται οι Κέλτικοι μύθοι από το Υπουργείο Παιδείας όπου ομιλούν για Ελληνική καταγωγή Ιρλανδοί και Βρεττανοί ;

Γιατί αποκρύπτονται οι Κέλτικοι μύθοι από το Υπουργείο Παιδείας όπου ομιλούν για Ελληνική καταγωγή Ιρλανδοί και Βρεττανοί ;

Οι γραπτές ιστορικές πηγές του Ελληνικού και του Ρωμαϊκού κόσμου είναι ελάχιστες. Ως λαός αναφέρονται αρχικά από τον Εκαταίο τον Μιλήσιο στο έργο του «Γεωγραφικά», δηλαδή τον 5ο αιώνα π.Χ.
Ο Ιούλιος Καίσαρ στο βιβλίο του «Περί του Γαλατικού Πολέμου», ένα βιβλίο με την μορφή των απομνημονευμάτων μας δίδει τις ακόλουθες πληροφορίες : ότι οι θρησκευτικές τελετές
των Κελτών και των Γαλατών ήσαν ίδιες με τις Ελληνικές, ενώ στην γλώσσα όπου έψελναν οι Δρυΐδες ήτο επίσης η Ελληνική. Αλλά και οι αξιωματικοί του συνενοούντο με τους ιερείς των Κελτών, τους Δρυΐδες, ομιλούντες την Ελληνική.

Όπως και οι θεοί τους είχαν ίδιες ή παραφθαρμένες ονομασίες ελληνικές, όπως Diis Pater – Δευς [Ζευς] Πατέρας.
Η ελληνική μυθολογία μας αναφέρει ότι όταν ο Ηρακλής εξεστράτευσε στην Δύση, ερωτεύθηκε την Γαλάτεια, μια νύμφη όπου μαζί της απέκτησε δυο υιούς τον Κέλτη και τον Γαλάτη. Όπου από αυτά τα δυο παιδιά του προήλθαν οι Κέλτες και οι Γαλάτες.
Πρώτα στην Ιρλανδία και μετά την Βρεττανία.
Στην Ιρλανδία οι κέλτικες παραδόσεις και οι ελληνικότητες δεν εχάθησαν ποτέ. Όπου αυτό φαίνεται και από την Κέλτικη μυθολογία, και πρώτοι ήσαν οι Δαναοί και μετά οι Μιλήσιοι.
Αναφέρει : «Μετά την δεύτερη μάχη του Μάγκ Τουρέδ [ετυμολογία αγγλικών λέξεων], οι Δαναοί [οι Δαναοί αναφέρονται στα Ομηρικά Έπη, όπου είναι η άλλη ονομασία των Αχαιών Ελλήνων] εκυβέρνησαν την Ιρλανδία μέχρι τον ερχομό των Μιλησίων, υιών του Μιλήτου [Η Μίλητος ήτο αποικία των Αθηναίων]».
Ο Ιρλανδικός μύθος αναφέρει ότι η φυλή αυτή κατήγετο από θείους προγόνους.
Συνεχίζει : Ήτο Πέμπτη, Πρωτομαγιά και 17η ημέρα της Σελήνης [σεληνιακό ημερολόγιο], όταν οι Μιλήσιοι έφθασαν στην Ιρλανδία. Πρωτομαγιά αποβιβάσθηκαν και ο Παρθάλων στα νησιά.
Ο Ιρλανδικός μύθος αναφέρει ότι ο Βασιλέας Παρθάλων, ήρθε στην Ιρλανδία τρεις αιώνες περίπου μετά τον μεγάλο κατακλυσμό. Λέγεται ότι ξεκίνησε από την Μακεδονία ή Μέση Ελλάδα συνοδευόμενος από μια μικρή ομάδα ανθρώπων. Ανάμεσά τους ήσαν 3 Δρυΐδες από την Δωδώνη, που ονομάζοντο Φίος, Αίολος και Φομόρης.
Ένα αρχαίο Ιρλανδέζικο ποίημα του Αμέργινου λέγει :
«Επικαλούμαι την γη της Ιρλανδίας.
Γαλήνια είναι η γόνιμη θάλασσα
γόνιμα είναι τα βουνά με καρποφόρα δένδρα,
γεμάτα με καρποφόρα δένδρα είναι τα δροσερά δάση,
δροσερά είναι τα νερά των καταρρακτών,
από καταρράκτες σχηματίζονται οι βαθιές λομνούλες,
βαθιές λιμνούλες είναι οι πηγές των πλαγιών.
Μια πηγή φυλών είναι η μεγάλη συνέλευσις,
η συνέλευσις των βασιλιάδων της Τάρας.
Η Τάρα είναι η ακρόπολις των φυλών,
των φυλών των απογόνων του Μίλητου,
του Μίλητου με τα πολλά καράβια και τις λέμβους.
Μια μεγαλειώδης λέμβος είναι η Ιρλανδία,
η μεγαλειώδης Ιρλανδία, η πολυτραγουδισμένη.
Να μια επίκλησις μεγάλης τέχνης
Επικαλούμαι την γη της Ιρλανδίας».
Υπάρχει ακόμη πλήθος Ιρλανδικών μύθων που αναφέρονται στα ελληνικά φύλα που την αποίκισαν.
Ακόμη και σήμερα οι Ιρλανδοί υπερηφανεύονται για την Ελληνική τους καταγωγή, όπου το κυρίαρχο πολεμικό τραγούδι του Ιρλανδικού Επαναστατικού Στρατού [Ι.Ρ.Α], έχει τον τίτλο «Ένα έθνος ενωμένο, ακόμη μια φορά», ανάμεσα στους στίχους του, υμνεί τους 300 του Λεωνίδα που εθυσιάσθηκαν για την Ελευθερία και καλεί τους Ιρλανδούς να θυμηθούν τους προγόνους τους και να τους μιμηθούν.
Σήμερα επίσης υπάρχει στην Ιρλανδία πόλη με το όνομα Salonica, δηλαδή Θεσσαλονίκη, στην πλατεία της οποίας υπάρχει και άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Δεύτερον στην Βρεττανία, οι μύθοι και οι παραδόσεις είναι και εδώ πάρα πολλές.
Ο Αινείας μετά την άλωση της Τροίας, διέφυγε στην Ιταλία. Ο εγγονός του ο Βρούτος, σε ηλικία 15 ετών, αναγκάσθηκε να εγκαταλείψει την χώρα στην οποία είχε γεννηθεί, και ηγούμενος με 3.000 νεαρούς Τρώες, ξεκίνησε να βρεί την τύχη του. Στην εκστρατεία του αυτή τον ακολούθησαν και οι Έλληνες της κρητικής αποικίας της Καλαβρίας [περιοχή της νοτίου Ιταλίας], με ηγέτη τον Τεύκρο.
Μετά από πολλές περιπέτειες αποφάσισε να αποικήσει την μεγάλη Λευκή νήσο της Βορείου θαλάσσης, όπως ονομάζετο τότε η Βρεττανία.
Έφθασαν εκεί αφού εξερχόμενοι από τις Ηράκλειες στήλες ταξίδεψαν δυτικά, συναντώντες 4 τρωϊκές αποικίες τις οποίες κυβερνούσε ο Τράνιος.
Έφθασαν στην Λευκή Νήσο, όπου και την ονόμασαν Βρουτανία, από το όνομα του Βρούτου, όπου ίδρυσαν μια πόλη και την ονόμασαν Νέα Τροία, η οποία είναι το σημερινό Λονδίνο.
Συμφώνως με όσα αναφέρει ο Όμηρος στην «Ιλιάδα», οι Τρώες μαζί με τους Κρήτες θεωρούνται οι αποικιστές της Βρεττανίας [παραφθορά του Βρουτανία ;], αλλά και οι ιδρυτές του πρώτου πολιτισμού στην Λευκή Νήσο.

[Μυθιστορία, κεφάλαιο 5ο – Οι Κέλτες έχουν ελληνική καταγωγή, σελίδες 51-58, Στέφανος Μυτιλιανίος, εκδόσεις Νέα Θέσις 2000]

ΠΗΓΗ = Απόσπασμα από το βιβλίο του συγγραφέως Ομήρου Ερμείδη με τον τίτλο «Έλληνες ή Ελληνίζοντες χριστιανοί»

Ὁ Σωκράτης ἐτυμολογεῖ το ὄνομα του Ἀπόλλωνα

Ὁ Σωκράτης ἐτυμολογεῖ το ὄνομα του Ἀπόλλωνα

Ὁ Σωκράτης στὸν διάλογο ποῦ ἔχει με τον Ἐρμογένη ἐτυμολογεῖ την προέλευση των ὀνομάτων των θεῶν Το παρακάτω ἀπόσπασμα ἐπιχείρει νά ἐτυμολογήσει το ὄνομα του Ἀπόλλωνα καί δίνει μία ἐξαιρετική ἐκδοχὴ

Ἄς την ἀπολαύσουμε

<..ΣΩ. Ἐγὼ θὰ προσπαθήσω νά σου ἐξηγήσω ἐκεῖνο ποῦ σκέπτομαι, γιατί δὲν ὑπάρχει κανένα ἄλλο ὄνομα ποῦ ἄν καί εἶναι ἕνα, θὰ ταίριαζε καλύτερα στίς τέσσερις δυνάμεις του θεοῦ, ὥστε νά ἐγγίζη ὅλες καί νά τις κάνει νά σημαίνουν με κάποιο τρόπο καί τή μουσική καί τή μαντική καί την ἰατρική (1) καί την τέχνη του τόξου (τοξική).
ΕΡΜ. Λέγε λοιπόν γιατί μου παρουσιάζεις αὐτὸ το ὄνομα σάν ἀλλόκοτο

ΣΩ. Ἀπεναντίας μάλιστα ἁρμονικό, ἀφοῦ ὁ θεός εἶναι μουσικός. Γιατί πρῶτα ἡ κάθαρση καὶ οἱ ἐξαγνισμοί καὶ ἀπὸ ἰατρική ἄποψη καὶ ἀπὸ μαντική καὶ τα θειαφίσματα με τα γιατρικά φάρμακα καὶ τα μαντικά μέσα, καὶ τα λου­τρά, τα χρησιμοποιούμενα σε τέτοιες περιστάσεις, καὶ τα ραντίσματα, ὅλα αὐτὰ μποροῦν νά ἔχουν μία δύναμη, δηλαδή νά καθαρίζουν τον ἀνθρώπῳ καὶ στό σῶμα καὶ στήν ψυχή. Ή δὲν εἶν ἀλήθεια ;
ΕΡΜ. Πολύ σωστά.
ΣΩ. Ἔτσι λοιπόν αὐτὸς  ὁ θεός εἶναι ποῦ καθαρίζει καὶ ξεπλένει (ἀπολούει) καὶ ἐλευθερώνει (ἀπολύει) ἀπ' αὐτοῦ του εἴδους τα κακά;
ΕΡΜ. Βεβαιότατα.
ΣΩ. Γιὰ τις ἀπελευθερώσεις λοιπόν καί τους καθαρισμούς θεωρούμενος σάν γιατρός των κακῶν αὐτοῦ του εἴδους, θά ἦταν ὀρθό νά ὀνομάζεται  Ἀπολούων (ὁ ὁποῖος λούζει). Γιὰ τὴ μαντική τέχνη, την ἀλήθεια του καί την εἰλικρίνειά του (το ἀληθές καί το ἁπλοῦν)—γιατί αὐτὰ σημαίνουν το ἴδιο πρᾶγμα—θά ἦταν πολύ σωστό νά τον ὀνομάζουμε, ὅπως τον ὀνομάζουν οἱ Θεσσαλοί (2). Ἁπλοῦν τον ὀνομάζουν ὅλοι οἱ Θεσσαλοῖ αὐτὸν το θεό. Καί ἐπειδὴ εἶναι ἀείποτε (πάντοτε) διδάσκαλος των βολῶν στὴν ἐπιστήμη του τόξου, εἶναι ἐκεῖνος ποῦ πάντα ρίχνει (ἀειβάλλων).

Σε ὅτι ἀφορᾶ τή μουσική τέχνη, πρέπει νά ὑποθέσουμε ὅτι, ὅπως στίς λέξεις ἀκόλουθος καί ἄκοιτις (σύ­ζυγος), το ἄλφα σημαίνει συχνά το μαζί (ὁμοῦ), καί ὅτι ἐδῶ σημαίνει την ταυτόχρονα περιστροφή (ὀμούπολησιν) καί στόν οὐρανό, ὅτι καλοῦμε περιόδους (πόλους), καί στήν ἁρμονία του ἄσματος ὅτι ὀνομάζεται συμφωνία, γιατί ὅλες αὐτές οἱ κινήσεις, ὅπως λένε τα ὡραία πνεύματα τα ἔμπειρα στή μουσική καί στήν ἀστρονομία, ρυθμίζονται ταυτόχρονα (ὀμουπολείται) με κάποιαν ἁρμονία Αὐτὸς ὁ θεός ἐπιστατεῖ στὴν ἁρμονία κινῶντας ὅλα μαζί συγχρόνως (ὀμοπολών) καί σε θεούς καί σε ἀνθρώπους

Καθώς λοιπόν το συνοδοιπόρο καί τον σύντροφο (ὀμοκέλευθον καί ὀμόκοιτιν) ὀνομάσαμε ἀκόλουθον καί ἀκοίτιν, με τή μεταβολή του ὅμο εἰς ἅ, ἔτσι ὀνομάσαμε καὶ τον Ἀπόλλωνα ποῦ ἦταν ὁ δημιουργός της ταυτόχρονης κινή­σεως (ὀμοπολῶν) με την παρεμβολή ἑνός ἀκόμη λ, γιατί το ὄνομα γινόταν ὁμόηχο με το δυσάρεστο ὄνομα Τοῦτο ἀκριβῶς ὑποπτευόμενοι μερικοί, γιατί δέν ἐννόησαν καλά τή δύναμη αὐτοῦ του ὀνόματος, το φοβοῦνται με την ἰδέα ὅτι ση­μαίνει κάποια καταστροφή.

Πραγματικά, καθώς λέγαμε πρίν ἀπὸ λίγο, αὐτὸ το ὄνομα περιλαμβάνει ὅλες τις δυνάμεις ἐκείνου του θεοῦ, δηλαδή λέει ὅτι εἶναι ἁπλός , πάντοτε τοξεύων (αείβάλλων), ἐξαγνίζων (ἀπολούων), δημιουργός της ταυτόχρονης κινήσεως (
ομοπολών)...>


1. Ο Ἀπόλλων, ποῦ εἶναι ὁ τρομερός θεός ποῦ ἐξοντώνει με τα βέλη του, εἶναι ἐπίσης ὁ θεός Ἀλεξίκακος (πού διώχνει το κακό). Ἔχει γιό τον Ἀσκληπιό ποῦ εἶναι γιατρός.
2. Πραγματικά σε θεσσαλικές ἐπιγραφές Ἐρέτρειας, Λάρισας καί Φαρσάλων διαβάζουμε τους τύπους : "Ἁπλοῦν, " Ἀπλούνος, "Ἀπλούνε"  γιά τον Ἀπόλλωνα

Το γὰρ πολύ του ἔρωτος.. γεννᾶ παραφροσύνη καί κατάρες καί κακατάδεσμους. Οἱ κατάρες του ερωτικού πάθους στήν Ἀρχαία Ἑλλάδα

Το γὰρ πολύ του ἔρωτος.. γεννᾶ παραφροσύνη καί κατάρες καί κατάδεσμους καί μαγικά εἰδώλια καί ἀγαλματίδια πισθάγκωνα δεμένα ἀπό ἀρχαιοτάτων χρόνων. Σε μαγικές κατάρες με διαχρονική ἐπιβίωση, ἀπό τα κλασικά μέχρι τα νεότερα χρόνια, ἦταν ἀφιερωμένη ἡ ἔρευνα ποῦ ἀνακοίνωσε χθές, στό τιμητικό γιά τον δάσκαλο Γιῶργο Βελένη συμπόσιο, ἡ μαθήτριά του δρ ἀρχαιολογίας Όλγα Δημητρίου.

Πλούσιο θέμα, με ἑκατοντάδες εὑρήματα σε ὁλόκληρη τή λεκάνη της Μεσογείου, δείγματα μόνον αἰτῶν ἀπό τον ἑλλαδικό χῶρο ἀποκάλυψε ἡ ἐρευνήτρια, φωτίζοντας τή σκοτεινή πλευρά του ἔρωτα

Ἐπικεντρώνονται κυρίως στά μαγικά κείμενα με κατάρες ποῦ γράφονταν σε μολύβδινα πινακίδια. «Ὀνομάζονται κατάδεσμοι, γιατί κατέδεαν, δηλαδή ἔδεναν σταθερά τα θύματά τους», ἐξήγησε ἡ κ. Δημητρίου. Περίπου το 1/4 αὐτῶν εἶναι ἐρωτικοῦ περιεχομένου. 

Ἦταν πρακτική γιά την ἀναζωπύρωση πάθους ἡ τὴ διακοπή της σχέσης. Τοποθετοῦνταν κυρίως σε τάφους, πηγάδια, ἱερά χθόνιων θεοτήτων καί ἀπευθύνονταν στούς δαίμονες του Κάτω Κόσμου. 

Στὴν κατηγορία της «ἀνατομικῆς κατάρας» ἀνήκει ὁ ἐρωτικός κατάδεσμος της Νεμέας. Αντίστοιχος της Ἀττικῆς ἀπὸ την Κλασική περίοδο καταριέται το θῦμα του με «...καθημερινῷ πυρετῷ (...) καί (...) στόμα, ὤμους, βραχίονας, στῆθος, στόμαχον, νῶτον, ὑπογάστριον, μηρούς, αἰδεῖον».

Μέλη του σώματος εἶναι κυρίως ὁ στόχος, «αὐτά ποῦ ἐγγυῶνται την ἐπαφή με το ἀντικείμενο του πόθου», ἐξήγησε ἡ κ. Δημητρίου. «Μάτια, αὐτιά στόμα ἐγκέφαλος ποῦ βοηθοῦν στὴν αἰσθησιακή καί πνευματική ἐποχῆ, στόμα, σπλάγχνα καί γεννητικά ὄργανα ποῦ ἀποτελοῦν προϋπόθεση γιά την ἄμεση ἐρωτική ἐπαφή». Ὁμοιότητες φέρουν καί ἀνατομικές κατάρες του 1ου-2ου μ.Χ. αἰῶνα ποῦ βρέθηκαν στά Μέγαρα.

Ποτισμένη με μπόλικο μῖσος εἶναι μία μεταγενέστερη προτροπή γιά ἐμπύρετη ἀσθένεια ποῦ ἐπιζητεῖται σε ἕναν κατάδεσμο ἀπό την Κῶ του 4ου μ.Χ. αἰῶνα: «…φλογισθῆ πυρετοῖς ἀγρίοις ἐν κρεβάττω ταλαιπωρίας διά πάσης ὥρας καὶ ἡμέρας καὶ νυχτός, τηκόμενος, διαρρέων, ἐκμυαλιζόμενος, ἑως θανατωθῆ», γράφει. Εἶναι ἴσως ἕνα ἀπό τα μοναδικά παραδείγματα ποῦ ζητεῖ τον θάνατο.

Στὰ μέρη του σώματος στοχεύουν καί τα τρυπημένα εἰδώλια Ὑπάρχει ταύτιση του θύματος καί του εἰδωλίου; Η συζήτηση εἶναι μεγάλη, ἀπαντᾶ ἡ κ. Δημητρίου. Προφανῶς ἀναπαριστοῦν κατά κάποιον τρόπο το θῦμα, ὅμως δέν ἀποτελοῦν εἰκονιστικά ἀγαλματίδια. Εἰδώλιο ποῦ βρέθηκε μαζί με κατάδεσμο ἀναφερόμενο σε γυναικεῖο πρόσωπο στήν Κάρυστο εἶναι ἀπροσδιορίστου φύλου.

Χειρόγραφα μαρτυροῦν την πρακτική της κατάρας καί στούς ἑπομένους αἰῶνες ὡς τις μέρες μας. «Δήνω τες νευρές των γονάτων καί την βασιλικήν φλέγαν την κινοῦσαν εἰς ἁμαρτίαν καί νά μὴν ἠμπορῆ νά κινήση...», ἀναφέρει χειρόγραφο των χρόνων μετά την Ἁλώση «Διαχρονικά, εἶναι χαρακτηριστικές ἡ λεκτική ὠμότητα καί ἡ βιαιότητα των συναισθημάτων», ἀνέφερε ἡ κ. Δημητρίου.

«Ὡστόσο ἑρμηνεύονται Δέν ὑπάρχει ὀργή πιό φοβερή καί ἀθεράπευτη ἀπό αὐτή ποῦ γεννιέται ἀνάμεσα σε ἀνθρώπους ποῦ ἔχουν ἐρωτευθεῖ, ἔλεγε ὁ Εὐριπίδης Εἶναι ἡ ἀπολυτότητα του ἐρωτικοῦ συναισθήματος καί της ἀτελοῦς ἀνθρώπινης φύσης ποῦ ἐλπίζει καί ἀπαιτεῖ “ὁ νοῦς καί ὁ λογισμός της (ἡ του) νὰ εἶναι μόνον διά τα μένα” (Ἰατροσόφιον 1799)».

«Πατέρες» Του Ηλιακού Ημερολογίου Οι Μινωίτεs

Ἀποτύπωση

ἡλιακοῦ ἡμερολογίου σε μινωικό στραγγιστικό εὕρημα, κατασκευασμένο ἀπό δόντι ἱπποποτάμου «Οἱ 12 κοιλότητες ποῦ φέρει το σφράγισμα εἶναι συμβολισμοί σελήνης, εἶναι ὁ χρόνος, οἱ 12 μῆνες»

Δεκαεννέα αἰῶνες πρίν ἀπό τους Βαβυλῶνιους εἶχαν ἀνακαλύψει το ἡλιακό ἡμερολόγιο οἱ Μινωίτες, ὅπως ἀποκαλύπτει στό «Ἔθνος» ὁ καθηγητής Μηνάς Τσικριτζής.

Ὁ Κρητικός ἐρευνητής, ὑστέρα ἀπό πολύχρονη μελέτη καί διασταύρωση στοιχείων, ἐκφράζη τὴ βεβαιότητα ὅτι «διάβασε» ἕνα μέρος των ἱερογλυφικῶν των Μινωιτῶν καί φέρνει στό φῶς νέα δεδομένα γιά το πρῶτο μινωικό ἡλιακό ἡμερολόγιο της 3ης χιλιετίας π.Χ.

Παράλληλα καταρρίπτει την πρώτη μέχρι σήμερα προσέγγιση ποῦ εἶχε γίνει το 538 π.Χ. ἀπό τον Βαβυλών ἀστρονόμο Ναμπού Ριμανού, ὅτι οἱ Βαβυλῶνιοι ἦταν ἐκεῖνοι ποῦ εἶχαν ἀνακαλύψει το ἡλιακό ἡμερολόγιο

Η «πυξίδα» ποῦ ὁδήγησε στήν ἀποκαλυπτική ἔρευνα του κ. Τσικριτζή ἦταν ἕνα σπάνιο μινωικό στραγγιστικό εὕρημα του 2200 π.Χ., το ὁποῖο καί ἀποτέλεσε, ὅπως λέει ὁ ἴδιος, το κλειδί της ἀνακάλυψης γιά το πρῶτο μινωικό ἡλιακό ἡμερολόγιο

Η ἀνακάλυψη του Κρητικοῦ ἐρευνητή καταγράφεται σε ὑπό ἔκδοση ἐρευνητικό βιβλίο, ποῦ ἀναφέρεται στήν ἀστρονομία του κρητομυκηναϊκού πολιτισμοῦ καί νά κυκλοφόρησε στίς ἀρχές του 2011. Το ἰδίῳ βιβλίο πέρα ἀπό το ἡλιακό ἡμερολόγιο γίνεται ἀναφορά στό σεληνιακό καί το σεληνιακός ἡμερολόγιο καί στίς ἰδιαιτερότητές τους, ὅπως ἐπίσης καί στό μηνολόγιο-εορτολόγιο.

Το μινωικό στραγγιστικό εὕρημα εἶναι, ὅπως ἀναφέρεται, κυλινδρικό καί κατασκευασμένο ἀπό δόντι ιπποπόταμου. Ο ἀρχαιολόγος Σακελαράκης κατά την εὕρεσή του πρίν ἀπό 40 χρόνια στίς Ἀράχνες, στήν εὐρύτερη περιοχή της Κνωσοῦ, το εἶχε περιγράψει «ὥς ἕνα ἀσυνήθιστο στραγγιστικό θέμα κοιλοτήτων».

Ὅμως ἀπό τὴ σύγχρονη ἔρευνα-μελέτη του εὑρήματος ὁ Μηνᾶς Τσικριτζής ὑποστηρίζει ὅτι «οἱ 12 κοιλότητες ποῦ φέρει το σφράγισμα εἶναι συμβολισμοί σελήνης, εἶναι ὁ χρόνος, οἱ 12 μῆνες».

Ὅπως ὁ ἴδιος ἐξηγεῖ, στό σφράγισμα καταγράφονται οἱ ἡμέρες με χαραγμένες κάθετες γραμμές, ἐνῶ στό κέντρο ὑπάρχει μία ἀπεικόνιση ποῦ το σχῆμα της θυμίζει με μία ἁπλή ματιά αὐτό της Κρήτης.

Ἀριθμητικές πράξεις«Το σφράγισμα ἀποτυπώνει το νησί των Μινωιτῶν στό κέντρο καί το πλῆθος των ἡμερῶν ποῦ περνᾶ γύρω γύρω τους. Πιστεύουμε ὅτι οἱ ἀριθμητικές πράξεις ἐπαληθεύουν το ἀποτέλεσμα των 365,3 ἡμερῶν καί ἀποδεικνύει ὅτι οἱ Μινωίτες εἶχαν ἀπό την παλαιοανακτορική περίοδο ἕνα σύγχρονο ἡλιακό ἡμερολόγιο το ὁποίο προηγήθηκε των Βαβυλωνίων 19 αἰῶνες» ἀναφέρει στό «Ἔθνος» ὁ κ. Τσικριτζής.

Μάλιστα παραθέτει μαθηματική πράξη με βάση τα σύμβολα της Σελήνης, του μῆνες καί τις παρεμβαλλόμενες ἡμέρες, ἐπισημαίνοντας ὅτι «οἱ Μινωίτες παρατηρῶντας το χειμερινό ἡλιοστάσιο τὴ φάση της σελήνης καί καταγράφοντας κάθε ἡμέρα ποῦ περνοῦσε, θά διαπίστωναν μετά ἀπό 365,3 ἡμέρες ὅτι ὁ ἥλιος εἶχε την ἴδια ἀκριβή θέση στήν ἀνατολή του σταματῶντας την πορεία μετατόπισής του στόν οὐρανό». Ο κ. Μ. Τσικριτζής, ἔνθερμος ὀπαδός του Πυθαγόρα καί του Εὐκλείδη, ἔρευνά συστηματικά τα τελευταία 20 χρόνια τον μινωικό πολιτισμό, ἐνῶ ἔχει ἐκδώσει το βιβλίο «Ο Δίσκος της Φαιστοῦ: ὁδηγός στήν ἀποκρυπτογράφησή του».

Πρίν ἀπό δύο χρόνια ἀποκάλυψε μία ἄγνωστη ἐπιγραφή, ἡ ὁποία, ὅπως εἶπε, φέρει κλασματικά σύμβολα της γραμμικῆς Α’ καί θά ἀποτελέσει πιθανότατα τον «μπούσουλα» γιά τὴ λύση του μυστικοῦ

Η ἐπιγραφή ἀνακαλύφθηκε σε ἔπαυλη πλησίον του ἀρχαίου ἀνακτόρου της Φαιστοῦ καί ἀποτελεῖ φαινόμενο στήν παγκόσμια ἱστορία των μαθηματικῶν

ΟΜΗΡΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ Εἰς Ἀφροδίτην Αρχή

ΟΜΗΡΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ Εἰς Ἀφροδίτην   Αρχή

Μοῦσά μοι ἔννεπε ἔργα πολυχρύσου Ἀφροδίτης
Κύπριδος, ἥ τε θεοῖσιν ἐπὶ γλυκὺν ἵμερον ὦρσε
καί τ' ἐδαμάσσατο φῦλα καταθνητῶν ἀνθρώπων,
οἰωνούς τε διιπετέας καὶ θηρία πάντα,
5
ἠμὲν ὅσ' ἤπειρος πολλὰ τρέφει ἠδ' ὅσα πόντος·
πᾶσιν δ' ἔργα μέμηλεν ἐϋστεφάνου Κυθερείης.
τρισσὰς δ' οὐ δύναται πεπιθεῖν φρένας οὐδ' ἀπατῆσαι·
κούρην τ' αἰγιόχοιο Διὸς γλαυκῶπιν Ἀθήνην·

              ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΠΟΔΟΣΗ

Ἔμπνευση στεῖλε μου, Μοῦσα νά πῶ, της χρυσοστόλιστης Ἀφροδίτης
της Κύπριας τα ἔργα, ποῦ καὶ γιά τους θεούς γλυκιά ἐπιθυμία ἐπέβαλε
ἀλλά καὶ δάμασε τις φυλές των πρόσκαιρων ἀνθρώπων,
ὅπως καὶ των πουλιῶν ποῦ πετοῦν, καὶ ὅλων των θηρίων,
καὶ ὅλα ὅσα τρέφει ἡ στεριά, μαζί κι θάλασσα ἀκόμα
Μὰ ὅλα αὐτά τα ἔκανε ἡ καλοστεφανωμένη (Ἀφροδίτη) των Κυθήρων
ποῦ κανείς δὲν δύναται νά της ἐπιβληθεῖ, ἡ νά την ἐξαπατήσει
οὔτε καὶ με τα ὅπλα της Ἀθηνᾶς της κόρης του Δία της γλαυκομάτας.

ΕΡΝΗΝΕΥΤΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Κατεβαίνοντας στήν γῆ ἡ Ἀφροδίτη πέρασε ἀπό τα Κύθηρα ποῦ νοοῦνται σάν οὐράνια περιοχή δυσπρόσιτη ἀπό τους ἀνθρώπους Κατά τον ποιητή «τα Κύθηρα ποτέ δέν θά τα βροῦμε.. ἄν χάσουμε το πλοῖο γραμμῆς».
Σάν Κυθέρεια Ἀφροδίτη λατρευόταν ἡ Οὐράνια Ἀφροδίτη ποῦ ἐνέπνεε τον ἀνώτερο ἔρωτα Χαρακτηριστικό της Οὐράνιας (Κυθέρειας) Ἀφροδίτης το στεφάνι (στεφανωμένη).
Ἀπὸ κεῖ ὅμως ἡ θεά κατέληξε στήν Κύπρο ὅπου ἐμφανίστηκε στοὺς ἀνθρώπους σάν δαίμων της σαρκικῆς ἐπιθυμίας, ὅπως μποροῦσαν νά την ἀντιληφθοῦν, ἀναλογικά με το ἐπίπεδο της νόησής τους. Καί ὅλα αὐτὰ, ὅπως μας ἐξηγεῖ ὁ ὕμνος, εἶναι τεχνάσματα της Οὐράνιας Ἀφροδίτης, ποῦ ἡ δύναμή της εἶναι απερἀπεριόριστη ἀκόμη καί μεταξύ των θεῶν
Ἀντίστοιχα με τον «κλέφτη» Ἑρμῆ ἡ τον «διασκεδαστή» Διόνυσο, κλπ. Σάν Κύπρια, ἡ Παγία ἀντιστοιχείτω στήν Πάνδημο Ἀφροδίτη, γι αὐτὸ καί ὁ Πραξιτέλης την ἀπεικόνισε με το ὁλόγυμνο μοντέλο της Φρύνης, σύμφωνα με σχετική διευκρινιστικό ἐπίγραμμα του Πλάτωνα. Γιατί ἡ ἀρχὴ της Ἑλληνικῆς μυσταγωγίας, ξεκινᾶ ἀπό κάποια ποταπή συνήθεια του μύστη, ἀπό την ὁποία ὁ μυσταγωγός των ὁδηγεῖ βαθμιαία σε ἀνώτερες πράξεις.

Η Ναυμαχία της Σαλαμίνος

Η Ναυμαχία της Σαλαμίνος 
2ο η Βοηδρομιῶνος 480 Π.Χ.



<<Μέγα τὸ τῆς Θαλάττης Κράτος >> .
( Τὸ ἠθικὸ ἔμβλημα τῶν Ἑλλήνων
Ναυμάχων)

Οἱ ὑπάνθρωποι βάρβαροι ἀφοῦ καταλήστεψαν λεηλάτησαν καὶ ἔκαψαν τὴν Ἑλλάδα ¹⁴⁷ εὑρίσκονται ἀπέναντι τοῦ Ἱεροῦ Ἑλληνικοῦ Ναυτικοῦ !
Κάποιοι, ὅμως ἀπὸ αὐτούς εἶχαν πάθει πολλὰ στοὺς Δελφούς καὶ ἦσαν συγκρατημένοι ! Πῆγαν νὰ συλήσουν τούς Ἱερούς χώρους καὶ ἐτιμωρήθησαν ἀπὸ τὸν θεό! Ὁ Ἱερεύς τῶν Δελφῶν Ἀκήρατος , τούς εἶχε προειδοποιήσει γιὰ τὰ Ἱερὰ Ὅπλα τῶν Ἑλλήνων , τὰ ὁποῖα ἐνεφανίσθησαν : << Ὅπλα ἀρήϊα αὐτόματα φανῆναι ἔξω τοῦ νηοῦ ! 148 Ὁ θεὸς δὲν τοὺς ἤθελε στὸν Ἱερὸ ναὸ του .
αὐτὰ τὰ Ὅπλα θὰ τοὺς κατέστρεφαν σήμερα στὴν Σαλαμῖνα , 20 η βοηδρομιῶνος ⁴⁸⁰ Π.Χ!
..........καὶ τελοῦνται τὰ Ἐλευσίνια Μυστήρια ἀπέναντι τῆς Σαλαμῖνος ! Ὁρίστε τὶ ἐγνώριζαν ὁ μέγας Θεμιστοκλῆς ὁ γιὸς τοῦ Νεοκλέους καὶ ὁ Μέγας Εὐρυβιάδης, γιὸς τοῦ Εὐρυκλείδη ἀπὸ τὴ Σπάρτη , ὁ ἀρχιναύαρχος μας ! Ἦσαν μυημένοι -- ὄντες καὶ ἀκολούθησαν , εὐτυχῶς , τὶς ὁδηγίες τῶν Ἑλλήνων Ἱερέων !
Ἄς ἔρθουμε στὰ τῆς Ναυμαχίας.
Ξημερώνοντας ἡ ἔνδοξη ἡμέρα τῆς Ναυμαχίας ἕνας τρομερὸς σεισμὸς ἐκδηλώνεται, συνοδευόμενος ἀπὸ βόη ποῦ, ὅπως εἶπαν οἱ Πέρσες Ἱερεῖς τοὺς φάνηκε ὡς πολεμική Ἰαχὴ ποῦ ἔρχονταν ἀπὸ τὴν Ἐλευσίνα! * 4 Δὲν εἶχαν ἄδικο οἱ Πέρσες Ἱερεῖς .....
Ἀμέσως συμβουλεύουν τὸν Ξέρξη νὰ ἐπιστρέψουν στὴν Πατρίδα τους , λέγοντας του ὅτι <<θὰ μᾶς εὕρουν πολλά κακὰ σήμερα μὲ τοὺς Θεοὺς τῶν Ἑλλήνων.
Ὁ βλακωδέστατος Ξέρξης ἀπαντᾶ εἰρωνικότατα:
<< τοὺς θεοὺς τους, τοὺς κατέστρεψα στὴν Ἀθήνα >>!
Τότε λαμβάνει τὴν ἀπάντηση τοῦ Πέρσου ἀρχιερέως Περβάνη:
<< Στοὺς Δελφοὺς θυμᾶσαι βασιλεύς τὶ ἔγινε; >>.
Ὁ ὑπάνθρωπος ὑβριστὴς τῶν θείων ἀπαντᾶ ... οὐδέν. Τὶ νὰ πεῖ ὁ ἄθλιος:
Διατάζει τοὺς ὑπηρέτες του νὰ στήσουν τὸν θρόνο του στὸ ὄρος τοῦ Αἰγάλεω γιὰ νὰ βλέπει καλύτερα τὴν ἐξέλιξη τῆς Ναυμαχίας!
Τὴ νύχτα διεδραματίσθη ἕνα περίεργο περιστατικό στὴν ναυαρχίδα τοῦ Θεμιστοκλέους:

Ὁ Ναύαρχος τῶν Κορινθίων, Άδείμαντος, γιὸς τοῦ Ὠκύτου εἶχε διαφορετική ἄποψη περὶ τοῦ μέρους ὅπου θὰ ἐδίδετο ἡ ναυμαχία.

Ἀρκετοὶ Ἕλληνες παρεσύρθησαν ἀπὸ τὴν γνώμη του καὶ εἶπαν πῶς τὸ πρωί θὰ ἀναχωρήσουν γιὰ τὸν Ἰσθμὸ. 140
Ὁ Ἀντιναύρχος τῶν Ἑλλήνων Εὐρυβιάδης, τὰ εἶχε χαμένα ! Εἶναι δυνατῶν νὰ φεύγουν τὴν τελευταῖα στιγμή:¨
Ὁ Θεμιστοκλῆς εἶναι στενοχωρημένος! Τελείωσαν ὅλα, λοιπόν; Ξαφνικὰ ὁ Μνησίφιλος << ἀνὴρ Ἀθηναῖος >> ἀνεβαίνει στὸ πλοῖο τοῦ Θεμιστοκλέους καὶ τῶν ἐρώτησε τὶ ἔχει ἀποφασισθεῖ . ( γία νὰ δεχθεῖ ὁ Θεμιστοκλῆς σίγουρα ἦτο ἕνα ἱερώτατο - σπουδαιότατο πρόσωπο ) ! Ὁ Θεμιστοκλῆς τοῦ λέγει τὶ συμφωνήθηκε καὶ ὁ Μνησίφιλος τοῦ λέγει <<Σίγουρα, ὅταν ὁ Στόλος ἐκπλεύσει ἀπὸ τὴν Σαλαμῖνα , δὲν θὰ ναυμαχήσετε γιὰ καμία πατρίδα! Τὸ σχέδιο εἶναι παράλογο καὶ θὰ ὁδηγήσει σὲ καταστροφή τὴν Ἑλλάδα Συνεργάσου μὲ τὸν Εύρυβιαδη καὶ νὰ μεταπείσετε τοὺς ὑπόλοιπους...>> ¹⁵⁰
Ὁ Ἡρόδοτος μᾶς ἀναφέρει ὅτι ὁ Μνησίφιλος << καὶ ἄλλα πολλὰ προστιθεὶς >> , τὰ ὁποῖα δὲν τὰ γνωρίζουμε . ¹⁵¹
Φρονῶ ὅτι ἦσαν λόγια μεταξὺ μυημένων ἀνδρῶν Ἑλλήνων καὶ λόγο εὐσέβειας τοῦ Ἡροδότου πρὸς τὸ θεῖο δὲν ἀναφέρθησαν.
Ἀμέσως ὁ Θεμιστοκλῆς πηγαίνει στὸν Εὐρυβιάδη, τοῦ ἀναφέρει τὰ τῆς συναντήσεως μὲ τὸν Μνησιφιλο καὶ σὲ λίγο συγκαλεῖτε τὸ Συμβούλιο τῶν Ἀρχηγῶν τοῦ Ἑλληνικοῦ Στόλου!
Ὁ Ἀδείμαντος ἀρχίζει καὶ προκαλεῖ τὸν Θεμιστοκλῆ καὶ μάλιστα τὸν προσβάλλει, λέγοντας πῶς ὁ Θεμιστοκλῆς εἶναι χωρίς πατρίδα!
Ὁ Θεμιστοκλῆς εἶναι ἀτάραχος, ἀλλὰ δὲν ἀμύνεται! Τότε λέγει στὸν Εὐρυβιάδη—προφανῶς ὑπῆρξε μεταξύ τους προσυνεννόηση,
ὅτι΄: << Ἄν θὰ μείνης ἐδῶ θὰ ἀποδεχθεῖς << ἀνὴρ ἀγαθός >> καὶ ἄλλα πατριωτικὰ λόγια . Ὁ Εὐρυβιάδης συμφωνεῖ μὲ τὸν Θεμιστοκλῆ ἀμέσως ! ¹⁵²
Στὸ σημεῖο αὐτὸ θὰ γίνει μία συγλονιστικὴ ἀποκάλυψη :
ΠΟΥΘΕΝΑ Δέν ἀναφέρεται ὅτι ὁ Εύρυβιάδης σήκωσε τὸ μπαστουνάκι του νὰ χτυπήσει τον Θεμιστοκλῆ! Οὔτε βεβαίως ὁ λαμπρός Ἡρόδοτος ἀναφέρει κάτι ! Μᾶς δίδει τόσες λεπτομέρειες δὲν θὰ ὑποχωροῦσε σ΄ αὐτήν ! << ποῖοι >> τὰ διέδωσαν αὐτό ;
Αὐτὸς ποῦ θὰ τὸ ἔκανε εὐχαρίστως , σίγουρα πρέπει νὰ ἦτο ὁ Ἀδείμαντος ὁ Κορίνθιος στρατηγός.
Συνεχίζουμε
Ὁ λαμπρός Ἀλικαρνασσεύς μᾶς λέγει γιὰ τὸν Δίκαιο, γιὸ τοῦ θεοκύδη, ἕναν Ἀθηναῖο ἐξόριστο ὁ ὁποῖος προειδοποίει γιὰ τὴν ἐπερχόμενη καταστροφή τῶν βαρβάρων , διότι ( δείχνοντας ὁ Δίκαιος ἕνα τεράστιο σύννεφο σκόνη ποὺ ἐρχόταν ἀπὸ τὴν Ἐλευσῖνα ) , << δὲν θὰ ἀφήσουν ἡ Μητέρα καὶ ἡ Κόρη ! Ἀκοῦστε καὶ τον ὕμνο τοῦ Ἱάκχου ποῦ ἔρχεται ἀπὸ τὴν Ἀθήνα ... ἀφοῦ δὲν ὑπάρχει κανείς ζωντανός στὴν Πόλη .. ἡ φωνὴ ἀνήκει σὲ θεὸ . Ὁ Θεὸς αὐτὸς φέρει βοήθεια ἀπὸ τὴν Ἐλευσῖνα στὴν Ἀθήνα καὶ τοὺς ὑπόλοιπους Ἕλληνες ...>> ¹⁵³ Τὸ δὲ σύννεφο σκόνης, ἐκ τοῦ ὁποῖου ἀκουγόταν ἡ μυστήρια αὐτή φωνὴ ὑψώθηκε (!!!) ψηλά στὸν οὐρανό καὶ ἀπομακρύνθηκε πετῶντας ( μεταριωθὲν φέρεσθαι ) στὴν Σαλαμῖνα ! ¹⁵³
Ὁ Ξέρξης ἀντὶ νὰ ἐπιστρέψει στὴν πατρίδα του συνεχίζει νὰ ὑβρίζει τοὺς Ἕλληνες Θεοὺς καὶ τὰ << καμώματα >> τους. Μά τόσα συνέβησαν αὐτὲς τὶς ἡμέρες, τίποτε δὲν κατάλαβε ; Ἀργότερα ἔλεγε << ἀληθινοί θεοί εἰσίν τῶν Ἑλλήνων >>, ὅπως << κάποιοι >> μὲ Ἄλλον μετὰ ἀπὸ χρόνια θὰ ἔλεγαν τὸ ἴδιο!
Τίποτε δὲν ἔμαθαν οἱ << Ἱουδαιοφοινικοανθέλληνες >> ἀπὸ τὴν Ἱστορία μας ; Δὲν ἔμαθαν ὅτι ΠΑΝΤΟΤΕ μᾶς προστατεύει ὁ θεός ;
Ἄς εἶναι συνεχίζουμε Ὁ Θεμιστοκλῆς στέλλει τὸν ὑπηρέτη του Σίκιννο στοὺς Πέρσες καὶ τοὺς παραπλανᾶ ! Τούς λέγει πῶς << οἱ Ἕλληνες διαφωνοῦν μεταξύ τους καὶ αὐτοὶ ποῦ εἶναι μὲ τὸ μέρος σας μυστικὰ θὰ ἐπιτεθοῦν στοὺς λοιπούς Ἕλληνες>>. 154
Οἱ Ἕλληνες θυσιάζουν καὶ προσεύχονται. Οἱ μυημένη λέγουν ὅτι ἡ θεὰ Νίκη σήμερα θὰ καλύψει τὰ πλοῖα μας. Γνωρίζουν χρησμὸ ποὺ λέγει τὰ ἐξῆς προφητικὰ καί ἀληθινὰ:

<< Ἀλλ΄ ὅταν Ἀρτέμιδος χυσάρου ἱερὸ αὐτήν
νηυσὶ γεφυρῶσι καὶ εἰναλίη Κυνόσουραν,
ἐλπίδι μαινομένη λιπαρᾶς Πέρσαντες Ἀθήνας ,
διὰ Δίκη σβέσσει κρατερόν Κόρον, Ὕβριος ὑιόν,
χαλκὸς γάρ χαλκῶ συμμίξεται αἵματα δ΄ Ἄρης
Πόντον φοινίξει . Τότ΄ ἐλεύθερων Ἑλλάδος ἦμαρ
Εὐρύοπα Κρονίδης ἐπάγει καὶ Πόντινα Νίκη >>.

Ἀπόδοσις
<< Ἀλλὰ ὅταν τῆς Ἀρτέμιδος τὴν ἱερὴ αὐτοὶ μὲ τὸ χρυσὸ ξίφος καλύψουν μὲ πλοῖα καὶ παραλιακὴ Κυνόσουρα, ἀφοῦ ἔχουν συνεπαρθεῖ ἀπὸ ἐλπίδες μετὰ τὴν καταστροφή της γλυκιᾶς Ἀθήνας , τότε ἡ φωτεινῇ Δικαιοσύνη θὰ σβήσει τὴν Ὑπερβολὴ , ποῦ εἶναι παιδί τῆς Ἀλαζονείας φοβερή καὶ ἔξαλλη, ἕτοιμη νὰ καταπιεῖ τὰ πάντα . Ὁ Χαλκὸς θὰ κτυπηθεῖ μὲ τὸ χαλκὸ καὶ μὲ αἷμα ὁ Ἄρης τὴν θάλασσα θὰ κοκκινίσει . Τότε ἡμέρα ἐλεύθερη θὰ φέρουν στὴν Ἑλλάδα ὁ πανεπόπτης Ζεὺς ( γιὸς τοῦ Κρόνου : Κρονίδης) καὶ ἡ Σεμνή Νίκη>>!

Ξαφνικὰ συμβαίνει ἕνα ἐκπληκτικὸ γεγονὸς , ποῦ κάνει τούς βάρβαρους ἀνθέλληνες οἱ ὁποῖοι ἤθελαν νὰ ἀφανίσουν διὰ πυρὸς καὶ σιδήρου τὴν Ἑλλάδα, νὰ ἀρχίσουν νὰ χάνουν τὴν θάλασσα κάτω ἀπὸ τὰ μιασμένα πλοῖα τους καὶ τοὺς Ἕλληνες νὰ ἀναπτερώνει τὸ ἠθικὸ τους !
Ὁ Ἀριστείδης ὁ ὁποῖος ἦτο ἐξόριστος μὲ μία γενναῖα ἐφόρμηση σπάζει τὸν κλοιὸ τῶν ἐχθρῶν καὶ ἐν μέσῳ ζητωκραυγῶν τῶν ἀδελφῶν του Ἑλλήνων , φθάνει στὸν Ἑλληνικὸ στόλο καὶ ἀγκαλιάζεται μὲ τὸν Θεμιστοκλῆ!
Τὸ τὶ γίνεται περιγράφεται... Ὁ Εὐρυβιάδης καὶ οἱ ἄλλοι στρατηγοί συγκινημένη δακρύζουν ! Οἱ ναῦτες χοροπηδοῦν ἐπάνω στὰ πλοῖα.... Οἱ πανηγυρισμοί , ὅμως , δὲν ἔχουν τέλος ! Μὰ τὶ συμβαίνει , ἐπιτέλους , σήμερα :
Μία τριήρης τῆς νήσου Τήνου μὲ πλοίαρχο τοῦ Παναῖτιο, γιὸ τοῦ Σωσιμένους ποῦ εἶχε βιαίως ναυτολογηθεῖ ἀπὸ τοὺς βάρβαρους , φεύγει ἀπὸ τὴν Περσικὴ παράταξη καὶ πλέει πρὸς τὸ μέρος τῶν ἀδελφῶν τριηρῶν !
Οἱ Ἕλληνες πλὲον, εὑρίσκονται σὲ ἄλλη διάσταση !
Ὁ Παναίτιος ἀγκαλιάζεται - καὶ αὐτὸς μὲ τὴ σειρά του - μὲ τοὺς ἀδελφούς του τοὺς Ἕλληνες ! Τὸ ὄνομα τῶν Τηνίων θὰ χαραχθεῖ ἀργότερα στὸν Τρίποδα τῶν Δελφῶν, μεταξὺ τῶν ὑπολοίπων πόλεων ποὺ βοήθησαν τὴν Πατρίδα τους ἐναντίων τῶν ἐχθρῶν τοῦ Φωτὸς καὶ τοῦ πολιτισμοῦ !
Μία μυριόστομη φωνὴ ἀκούγεται ἀπὸ τῶν μέρος τῶν Ἑλλήνων :
                      << ΖΕΥΣ ΣΩΤΗΡ ΝΙΚΗ >>
Ὁ Ευρυβιάδης καὶ ὁ Θεμιστοκλῆς κατανοοῦν τὴν Ἱερότητα τῶν στιγμῶν καὶ πρὶν πᾶνε ὁ καθένας στὸ πλοῖο του, μέσα στὶς ζητωκραυγές τῶν ναυτῶν τῆς Ἑλλάδας εὔχονται << ἀλλήλοις >> καλὴ Νίκη !
Τὰ Ἑλληνικὰ πλοῖα εἶναι 382 καὶ οἱ ἄνδρες 75,οοο περίπου.
Ἀπὸ τὴ μία πλευρὰ ὁ πολιτισμός , ἡ ἐλευθερία!
Τὰ Περσικὰ 1.101,00 μὲ 270,οοο ἄνδρες περίπου.
Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ ὁ μισελληνισμὸς , ἡ σκλαβιά, τὸ σκοτάδι !
Ἀρχιναύρχος τῶν Ἑλλήνων παραμένει ὁ Εὐρυβιάδης γιὸς τοῦ Εὐρυκλείδου ἀπὸ τὴν Σπάρτη . Εἶναι ντροπή νὰ λέγουν ὁρισμένους ἀστοιχείωτοι αὐθέρετες γνῶμες γιὰ τὸν Εὐρυβιάδη.
Ὁ Σπαρτιάτης αὐτὸς ὑπῆρξε πανέξυπνος , μὲ μεγάλη πνευματικῇ εὐστροφία καὶ στρατηγικότατος νοῦς ! Ἄν δὲν ἦτο ἔτσι , πῶς τὸν ἐμπιστευόταν ὁ Θεμιστοκλῆς καὶ οἱ ὑπόλοιποι Ἕλληνες:

Ἐξάλλου εἶναι αὐτὸς ποὺ ὁμίλησε ΠΡΩΤΟΣ γιὰ τὴν Εὐρώπη ἡ δὲ ὑπῆρχαν ἡ ἔτρωγαν τούς νεκροὺς τους ἡ ἀκόμη ἦσαν στὰ κλαδάκια ! ¹⁵⁶

Οἱ σημερινοὶ εὐρωπαῖοι πρέπει νὰ τοῦ στήσουν ἀνδριάντα ἐξῶ ἀπὸ τὸ κτίριο τῆς Εὐρωβουλής !
Ἄς δοῦμε τὴν Ἑλληνικὴ παράταξη καὶ ποῖους εἶχαν ἀπέναντι τους καὶ.... μὴν στεναχωριέστε ! Ὁ Μάρτιος ποτὲ δὲ λείπει ἀπὸ τὴν Σαρακοστή !
Ὁ Ἀρχιναύαρχος Εὐρυβιάδης , μετὰ ἀπὸ διαταγῇ τοῦ Θεμιστοκλέους , τοποθετεῖται στὸ ΤΙΜΗΤΙΚΟ δεξιό κέρας τῆς παρατάξεως ! Δίπλα του ἔρχονται οἱ Κορίνθιοι τοῦ Ἀδειμάντου καὶ κατόπιν: Μεγαρεῖς καὶ Αἰγινῆτες . Στὴν μέση τῆς παρατάξεως τοποθετοῦνται τὰ πλοῖα τῶν ἄλλων Ἑλληνικῶν πόλεων τέλος, στὸ ἀριστερό κέρας εὑρίσκεται ὁ Ἀθηναϊκός στόλος !

Ἀπέναντι τῶν Ἀθηναίων τὸ ἐχθρικὸ ναυαρχεῖο τοποθετεῖ .... τοὺς Φοίνικες . Τόση σιγουριά καὶ αὐτοπεποίθηση εἶχαν οἱ ἐβραιοφοίνηκες γιὰ τὴ ναύμαχια ; Σὲ τελικὴ ἀνάλυση ποτὲ δὲν νίκησαν τους Ἕλληνες ! Τά σημεῖα τῆς ἡμέρας δὲ τὰ ἐξήγησαν σωστά ;
Τότε ἀκούγεται ὁ << παιάν >> , τὸ πολεμικὸ ἆσμα τῶν Ἑλλήνων ποῦ διέδωσε ὁ Αἰσχύλος , ὁ ὁποῖος ἦτο στῆ Ναυμαχία τῆς Σαλαμίνος παρὼν στὸ κάλεσμα τῆς πατρίδος :



<< Ὦ Παῖδες Ἑλλήνων Ἴτε
ἐλευθεροῦτε πατρίδ΄ ἐλευθεροῦτε δὲ
παῖδας γυναῖκας θεῶν τὲ πατρῶων ἔδη

θήκας τὲ προγόνων . Νῦν ὑπέρ πάντων ἀγῶν >>


Ἀπόδοσις :
<< Ὧ παιδιὰ τῶν Ἑλλήνων !
Προχωρεῖτε , ἐλευθερῶστε τήν πατρίδα
ἐλευθερῶστε τὰ παιδιά, τὶς γυναῖκες ,
τὰ ἱερά τῶν πατρῶων θεῶν καὶ τοὺς τάφους τῶν προγόνων !
Τώρα ὁ ἀγῶνας μας εἶναι γιὰ ὅλους ! >>



Τότε ὁ Ἀμεινίας τοῦ Εὐφορίωνος , ἀδελφὸς του Αἰσχύλου ποῦ εἶχε διακριθεῖ στὸν Μαραθῶνα καὶ στὸ Ἀρτεμίσιο , συνεπαρμένος καὶ χωρὶς νὰ δοθεῖ τὸ σύνθημα.... ἐφορμᾶ ἐναντίων ἑνὸς φοινικικοῦ πλοίου . Τὸ ἐμβολίζει μὲ τέτοια
δύναμη ποῦ τὰ δύο πλοῖα μένουν κολλημένα ! Τότε ὁ Ἀμεινίας σύρει τὸ ξίφος καὶ ὁρμᾶ μὲ τοὺς πεζοναῦτες του στοὺς φοίνικες , οἱ ὁποῖοι σὲ λίγο ταξιδεύουν νὰ βροῦν τοὺς προγόνους τους Μαλαχία, τὸν συνετὸ Αὐνᾶν κ.λ.π
Ἡ ναυαρχίς τοῦ Θεμιστοκλέους ἔχει ἔμβλημα της τὸν ἀετὸ! Ἐφορμᾶ ἐν μέσῳ ἀλαλαγμῶν. Πιό κάτω διακρίνουμε τον Νάξιο πλοίαρχο , Δημόκριτο, γιὸ τοῦ Σπιτάλου , ὁ ὁποῖος ἐμβολίζει σὲ μικρὸ χρονικὸ διάστημα ... ἕξη πλοῖα !

... Οἱ Φοίνικες δὲν μποροῦν νὰ ἀντιμετωπίσουν τούς Ἀθηναῖους τὰ πλοῖα τους γίνονται καταφύγια ..... ἰχθύων του Σαρωνικοῦ κόλπου ἡ στὴν καλύτερη περίπτωση καταλαμβάνονται !

Ὁ Ἀθηναῖος Τριήραρχος Λυκομήδης , γιὸς τοῦ Αἰσχρέου πρῶτος κυριεύει μία Τριήρη καὶ θὰ λάβει τὴν ἑπόμενη τὸ << Ἀριστεῖον Ἀνδρείας >> !
Ὁ ἀνεπανάληπτος Ἀμεινίας ἐμβολίζει τὴν περσικὴ ναυαρχίδα ὅπου εὑρίσκετο ὁ ναύαρχος τῶν Περσῶν , Ἀριαβίγνης !
Οἱ μισέλληνες πέφτουν στὴν θάλασσα καὶ ἐπειδὴ δὲν γνωρίζουν κολύμβηση πνίγονται ! Τί στὸ καλὸ ναυτικὸ ἦταν αὐτὸ; Τέτοιοι ἦρθαν νὰ ἀφανίσουν τὴν Ἑλλάδα καὶ νὰ καταλάβουν ἀκολούθως τὴν Εὐρώπη ;
Ἡ νίκη τῶν Ἑλλήνων εἶναι περήφανής ! Οἱ Ἕλληνες ἀπώλεσαν περὶ τῶν 60 πλοίων μὲ τὴ διαφορά ὅτι ὅσοι εὑρίσκοντο στὴν θάλασσα κολυμποῦσαν καὶ ἀνέβαιναν στὰ φίλα πλοῖα . ¹⁵⁸ Οἱ βάρβαροι κατὰ μὲν τὸν Διόδωρο τὸν Σικελιώτη ἀπώλεσαν 200 πλοῖα κατὰ δὲ τὸν Κτησία 500 !
Κατὰ τὴν περιγραφή τοῦ Αἰσχύλου , ὁ ὁποῖος ἔλαβε μέρος καὶ στὴν ναυμαχία τῆς Σαλαμῖνος , ἀδελφὸς τοῦ θρυλικοῦ πλέον Ἀμεινία , οἱ ἀκτὲς τῆς Σαλαμῖνος γέμισαν ἀπὸ πτώματα τῶν ἐχθρῶν τὰ ὁποῖα ἐξεβράσθησαν στὴν παραλία καὶ γύρω περιοχές :
<<Πλήθουσι νεκρῶν δυσπὸτμως ἐφθαρμένων Σαλαμίνας ἀκταῖπας τὲ πρόσχωρος τόπος >> ¹⁶⁰
καὶ ποῖο κάτω ἀναφέρει τὸ ἐξῆς:
<< Μηδαμ 3 ἡμέρα μία πλῆθος τοσουράριθμον ἀνθρώπους θανεῖντων >> Δηλαδὴ << ποτὲ δὲ συνέβη σὲ μία μόνο ἡμέρα νὰ πεθάνουν τόσο πολλοὶ ἄνθρωποι >> ! ¹⁶¹
Ὁ Ξέρξης σκίζει τὸν χιτῶνα του !
Κατησχυμένος πλέον, ὁ βάρβαρος , Ξέρξης μαζεύει τὰ οἰκτρά ἀπομεινάρια του καὶ ξεκινᾶ γιὰ νὰ ἐπιστρέψει στὴν χώρα του ! Ἦτο βεβαίως , μία ἔξυπνη κίνηση του διότι σὲ περίπτωση ποῦ οἱ Ἕλληνες τὸν πρόφθαναν στὸν Ἑλλήσποντο, ὁ στόλος του θὰ παρέμενε στὴν Εὐρώπη καὶ θὰ χανόταν ὁριστικῶς .
Ἀφήνη ὅμως τὸν Μαρδόνιο - Μρδοχάϊ μὲ ἀρκετὴ δύναμη γιὰ νὰ ἐξακολουθήσει τὸν πόλεμο. Ὁ ἴδιος ὡς ἄναδρος ὑποχωρεῖ . Γεγονὸς εἶναι ὅτι ὁ μεγαλύτερος στόλος τοῦ κόσμου εἶχε κατὰ κράτος καταναυμαχηθεῖ καὶ καταστραφῆ ! Ἡ Ἑλλάς καὶ ἡ Εὐρώπη ἐσώθησαν , ὅπως ὁ πολιτισμός , ἡ Ἐλευθερία καὶ ἡ δημοκρατία !
Μόλις μαθεύτηκε στὴ Περσία, ὅλοι οἱ Πέρσες ἐπίσημοι καὶ ἀνώτεροι ἀξιωματικοὶ ἔριξαν τὶς εὐθύνες στὸν Μαρδόνιο:
<< Μαρδόνιον ἕν αἱτίη τιθέντες >> 162. Βεβαίως, ὁ ὕπουλος Μαρδόνιος - Μαρδοχάϊ , σκέφτεται πῶς ἄν ἐπιστρέψη στὴν Περσία τὸν ἀναμένει ἡ τιμωρία τοῦ βασιλέως του , ἀλλὰ καὶ ἡ συνέπεια του ... στοιχήματος ποὺ ἔλαβε μὲ τὸν λογικὸ καὶ δίκαιο Πέρση στρατηγὸ. Ἀρτάβανο , θεῖο τοῦ Ξέρξη !
Καὶ σκέφθηκε νὰ παραμείνη στὴν Ἑλλάδα γιὰ νὰ ἐξακολουθήσει τὸν πόλεμο ! Τὸ μῖσος του δὲν ἔσβησε ἀκόμη ! ¹⁶³
Ὁ Ἰουδαῖος στρατηγὸς τοῦ Ξέρξη ὑποχωρεῖ πρὸς τὴν Θήβα καὶ ἐπιδὴ ὁ χειμῶνας ἦρθε νωρίς , θὰ στρατοπεδεύσει στὴν Θεσσαλία . Ὁ ὑπερήφανος στρατὸς του Ξέρξη ἐπιστρέψη στὴν Περσία . Οἱ Ἕλληνες , ὅμως ἀφοῦ μαθεύτηκε ἡ μεγάλη νίκη στὴν Σαλαμῖνα, τοὺς ἐπιτίθεται ὅπου τοὺς συναντήσουν ! Μὲ μεγάλες ἀπώλειες καὶ σὲ 50 ἡμέρες ὅτι ἔχει ἀπομείνη , φθάνη στὸν Ἑλλήσποντο ! Ἡ Ἑλλὰς διήλθε << διὰ πυρὸς καὶ σιδήρου >> , ἀλλὰ ἐπέζησε 
.
Ἅς ἐπιστρέψουμε ὅμως στὰ <<Ἑόρτια >> τῆς Ναυμαχίας . Μὲ λαμπρὲς τελετὲς θὰ ταφοῦν οἱ νεκροί μας καὶ θὰ στηθεῖ στὴν Ψυτάλλεια τὸ τρόπαιο τῆς νίκης !
Οἱ στιγμὲς εἶναι συγκινητικὲς !

Ἀναμένονται τὰ << Ἀριστεία Ἀνδρεία >> : Πρῶτος καὶ καλύτερος ὁ ἀκαταπόνητος Ἀμεινίας τοῦ Εὐφορίωνος ἀπὸ τὴν Παλλήνη Ἀττικής , ὁ ἀδελφὸς τοῦ Αἰσχύλου ! 164
Ἀκολουθοῦν : ὁ Δημόκριτος , στρατηγὸς τῶν Ναξίων, ὁ Λυκομήδης του Αἰσχρέως , Ἀθηναῖος Τριήραρχος , ὁ Αἰγινίτης Τριήραρχος Πολύκριτος , γιὸς τοῦ Κριοῦ , ὁ Εὐμένης ὁ Ἀναγυράσιος κ. α.



Σε κάποια στιγμὴ ἐμφανίζονται οἱ ἀρχηγοί τῶν Ἑλλήνων , Θεμιστοκλῆς τοῦ Νεοκλέους ὁ Ἀθηναῖος καὶ εὐβρυβιάδης , ἐλαφρὸς τραυματισμένος , ὑποβαστάζεται ἀπὸ τὸν ἀδερφὸ του Θεμιστοκλῆ . Λαὸς καὶ Στράτευμα παραληροῦν ......
Ἡ Σπάρτη καλεῖ τὸν Θεμιστοκλῆ νὰ ἔρθει μαζί μὲ τὸ ἡρωικό Τέκνο της, Εὐρυβιάδη γιὰ νὰ τὸν τιμήσει ὥς ἀρχηγὸς τῶν Ἑλλήνων ! Στὴν ὑποδοχὴ ποῦ γίνεται στὴν Σπάρτη , ἔχουμε νέο παραλήρημα καὶ πανηγυρισμούς !
Ὁ Εὐρυβιάδης λαμβάνη ἐξαιρετικές τιμές ! Λαμβάνει καὶ στεφάνι ἐλιᾶς ὥς ἀριστεῖο ἀνδρείας , σοφίας καὶ δεξιότητας . Τὸ ἴδιο στεφάνι ἀπονέμεται καὶ στὸν Θεμιστοκλῆ ! Οἱ Σπαρτιᾶτες τοῦ χαρίζουν τὴν ὀμορφότερη ἅμαξα τῆς πόλεως καὶ ὅταν ἐξεκίνησε νὰ ἐπιστρέψει στὴν Ἀθήνα τὸν συνόδευαν ....... 300 ἐπίλεκτοι ἱππεῖς Σπαρτιᾶτες ἑως τὴν Τεγέα !!! ¹⁶⁵
Σὲ στήλη , στὰ Ἀμπελάκια τῆς Σαλαμίνος , ὁ μὲγας ἐπιγραμματοποιός Σιμωνίδης ὁ κεῖος χάραξε τὰ ἐξῆς



<< Ἐνθάδε Φοινίσσας νῆας καὶ Πέρσας ἑλόντες
καὶ Μήδους Ἱερὰν Ἑλλάδα ρυόμεθα >> .



Ἀπόδοσις : << ἐδῶ ἀπελευθερώσατε τὴν Ἱερὴ Ἑλλάδα μας ἀπὸ τὰ φοινικικά
πλοῖα καὶ ἀπὸ τούς εἰσβάλλοντες Πέρσες καὶ Μήδους >>!



Ἐγνώριζε πολὺ καλὰ ὁ Σιμωνίδης τοῦ θανάσιμους ἐχθρούς τοῦ Ἑλληνισμοῦ , γι΄ αὐτὸ καὶ τοὺς ἐτοποθέτησε σὲ σειρὰ << προτεραιότητος >>!
Ἀποκαλύψεις -Ἐπισημάνσεις



ἡ ἱστορία εἶναι ὁ φοβερὸς κριτής τῶν προσώπων καὶ τῶν γεγονότων ποῦ διεδραμάτισαν σοβαρὸ ρόλο τὶς ἐξελίξεις της, δὲν θὰ ἦτο δυνατὸ νὰ μὴν ἀναφερθοῦν ὁρισμένα γεγονότα ποῦ ἀποκαλύπτουν τὸν ὕπουλο καὶ ἀνθελληνικὸ ρόλο τῶν φοινικογεφυραῖων κατὰ τὴν Ναυμαχία τῆς Σαλαμῖνος :
α Στὸν χαμὸ ποῦ γινόταν στὴ Ναυμαχία , ἀρκετοί φοίνικες ποῦ βυθίσθηκαν τὰ πλοῖα τους , ἄφησαν ( ! ) Τὸν ἀγῶνα καὶ ἀνέβηκαν ἕως στὸν θρόνο τοῦ Ξέρξη λέγοντας του ὅτι ἡ συντριβή τους ἀφείλετο στοὺς Ἴωνες διότι δὲν πολεμοῦσαν. Ἐκείνη τὴν στιγμὴ , ἐνῶ ὁ Ξέρξης παρακολουθοῦσε τὴν ἐξέλιξη τῆς Ναυμαχίας , ἕνα πλοῖο τῶν Ἰώνων ἐμβολίζει ἕνα Ἀθηναϊκὸ καὶ τὸ βουλιάζει Ἀμέσως ἐπιτίθεται σ΄ ἕνα Αἰγινήτικο καὶ οἱ Ἴωνες ἐφορμοῦν ἐναντίων τῶν Αἰγινητῶν ἐπάνω στὸ κατάστρωμα καὶ τὸ καταλαμβάνουν ! Αὐτὸ ἔσωσε τούς Ἴωνες καὶ ὁ Ξέρξης ἀφοῦ εἶδε << ἰδίοις ἄμασι >> τὴν ἀγωνιστικότητα τῶν Ἰώνων διατάζει νὰ ἐκτελεσθοῦν ἐμπρὸς του οἱ φοίνικες διότι συκοφαντοῦν τούς καλύτερούς τους ! Ὁ Πέρσης ἀξιωματικὸς Ἀριαράμνης μετὰ χαρὰς ἐξετέλεσε τοὺς ὕπουλους καὶ συκοφάντες σημιτοφοίνικες ! ¹⁶⁶
Β ἕνα περιστατικὸ τῆς Ναυμαχίας εἶναι ὁ ρόλος τῆς Ἀρτεμισίας , βασιλίσσης , τῆς Καρίας Ἰωνίας ! Ἦτο κόρη τοῦ Αὐγδάμιδος καὶ συμμετεῖχε στὴν ἐκστρατεία τοῦ Ξέρξη ἐναντίων τῶν ἀδελφῶν της !
Ὅμως !
Ὁ Ξέρξης ἦτο γοητευμένος μαζὶ της δὲν εἶπε τίποτε ὅταν αὐτὴ ἐμβόλισε μὲ δύναμη ἕνα φοινικικὸ πλοῖο καὶ αὐτὸ τὴν ἔσωσε ἦτο ὅτι δὲν ἔζησε κανεὶς γιὰ νὰ τὴν ἀναφέρη ! Εἶπαν ὅτι τὸ ἔκανε γιὰ νὰ παραπλανήσει διερχόμενο Ἑλληνικὸ κ.λ.π κ.λ.π . Ἀλλά! Ὁ Ἡρόδοτος δὲν ἀναφέρει τίποτε γιὰ τὸν θάνατο --- δολοφονία τῆς Ἀρτεμισίας ! Οὔτε ὁ Αἰσχύλος !
Ἡ Ἀρτεμισία μεταννόησε τὴν ἡμέρα ποῦ ξημέρωνε ἡ Ἱστορία καὶ ἦτο φυσικὸ νὰ μὴ μπορέσει νὰ αὐτομολήσει , διότι ἐτάχθη μαζί μὲ τοὺς φοίνικες ἀπέναντι τῶν Ἀθηναῖων , στὴν βαρβαρικὴ παράταξη ἀπ΄ ἐκεῖ ἔκανε τὸ ἔργο της . Τὸ πτῶμα της εὑρέθη μέσα στὰ ναυάγια ἀπὸ τὸν Ἀμεινία καὶ τὸν Σωκλῆ τὸν Πελιέα, τὸ ὁποῖο πτῶμα της Ἀρτεμισίας ἦτο γεμᾶτο πληγὲς ....στὴν πλάτη ! Παρεδόθη στὸν Ξέρξη ὅπου καὶ ἀνεγνωρίσθη ἀπ΄ , αὐτόν ,¹⁶⁷
Ποιοί δολοφόνησαν τὴν πανέμορφη Ἀρτεμισία ἡ ὁποῖα μεταννόησε καὶ δὲν ἤθελε νὰ πολεμήσει τὰ ἀδέλφια της: Ἄς ποῦμε ὅτι δὲν ἦσαν οἱ σημιτοφοινικες , ἄς ὑποθέσουμε ὅτι δὲν ἦταν αὐτοί ! Τότε ποιοί ἦσαν;
Τὶ εἶπε ὁ Σίκκινος , ὁ ὑπηρέτης τοῦ Θεμιστοκλέους , ὅταν πῆγε δῆθεν νὰ δώσει πληροφορίες στὸν Ξέρξη;
Ἡ συνάντηση τους ἦτο γρήγορη . Μήπως προηγήθη καὶ ἄλλη ἥ ἄλλες συναντήσεις μὲ τὴν πανέμορφη Ἑλληνίδα τῆς Ἰωνίας : μόνον ἡ Ἀρτεμισία ὁ Σίκκινος ὁ Θεμιστοκλῆς καὶ ὁ Εὐρυβιάδης τὸ γνωρίζουν ......