Ο Μῦθος του Ἑρμαφρόδιτου - ἀποσυμβολισμός

Ὅ Ἐρμαφρόδιτος παρουσιάζεται στὴν Ἑλληνική καὶ Ρωμαϊκή μυθολογία καὶ τέχνη ὥς το ὄν ποὺ ἔχει ταυτόχρονα τα χαρακτηριστικά καὶ τῶν δύο φύλων.

.


Ἦταν γιός του Ἑρμῆ καὶ της Ἀφροδίτης τον ὁποῖο ἀνέθρεψαν οἱ νύμφες στὶς σπηλιές του ὄρους Ἴδη της Φρυγίας. Στὸ πρόσωπό του ἀντιφέγγιζε ἡ χάρη καὶ ἡ ὀμορφιά καὶ τῶν δύο γονέων του, ἀπὸ τους ὁποίους πῆρε καὶ το ὄνομα του. Ὅταν ἔγινε δεκαπέντε χρόνων, ἐγκατέλειψε το βουνό ὁπού μεγάλωσε γιὰ νὰ περιπλανηθεῖ στὴ Μικρά Ἀσία καὶ νὰ γνωρίσει καινούργια μέρη.

Πέρασε ἀπὸ πόλεις της Λυκίας, καθώς καὶ ἀπὸ την Καρία, ὁπού σταμάτησε νὰ ξεκουραστεῖ σε μία πηγή ποῦ ὀνομαζόταν Σαλμακίς, τα νερά της ὁποίας σχημάτιζαν λίμνη.

Ἡ ὁμώνυμη νύμφη της πηγῆς, ἡ φιλάρεσκη Σαλμακίς, μαγεύτηκε ἀπὸ την ὀμορφιά του νέου καὶ τον ἐρωτεύτηκε παράφορα. Ὁ Ἑρμαφρόδιτος ὅμως ἔμεινε ἀσυγκίνητος καὶ ἀδιάφορος μπροστά στὸ ἐρωτικό πάθος της. Ὅταν ἐκείνη ἔνιωσε πῶς οἱ προσπάθειές της νὰ τον κατακτήσει ἀπέβαιναν μάταιες, προσποιήθηκε την ἀδιάφορη καὶ ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ την πηγή. Ὁ Ἑρμαφρόδιτος, νομίζοντας ὅτι ἔμεινε μόνος, βούτηξε στὸ νερό της πηγῆς. Ἡ Σαλμακίς ὅμως, ποῦ εἶχε κρυφτεῖ σε ἕνα γειτονικό θάμνο καὶ παρακολουθοῦσε τις κινήσεις του  νέου, βλέποντάς τον ἀνυπεράσπιστο μέσα στὸ βασίλειό της, βούτηξε καὶ αὐτὴ στήν πηγή.
.

Ὁ Ἑρμαφρόδιτος, ὅσο καὶ ἄν προσπάθησε, δὲν κατάφερε νὰ ξεφύγει ἀπὸ την ἀγκαλιά της νύμφης, ποῦ τυφλωμένη ἀπὸ το πάθος παρακάλεσε τους θεούς νὰ μὴ χωρίσουν ποτέ οἱ δύο τους. Οἱ θεοί πραγματοποίησαν την ἐπιθυμία της καὶ συνένωσαν τα δύο σώματα σε ἕνα, δημιουργῶντας ἕνα καινούργιο ὄν με διττή φύση, οὔτε ξεκάθαρα γυναικεία οὔτε ξεκάθαρα ἀνδρική. ὁ Ἑρμαφρόδιτος, καθώς ἔνιωθε το σῶμα του νὰ ἀφομοιώνεται με το θηλυκό, καταράστηκε την πηγή καὶ παρακάλεσε τους γονεῖς του ὅποιος ἄντρας πέφτει στὰ νερά της νὰ χάνει τον ἀνδρισμό του καὶ νὰ ἐκθηλύνεται. ὁ Ἑρμῆς καὶ ἡ Ἀφροδίτη εἰσάκουσαν την παράκληση του γιοῦ τους καὶ ἔδοσαν στὴν πηγή τὴ μυστηριώδη αὐτή δύναμη. Ἄς ἐξετάσουμε τώρα καὶ την «ἐσωτερική παράδοση» στὴν ὁποία γίνεται συμβολικά ἀναφορά στὸ ἀρχέγονο ἑρμαφρόδιτο στάδιο τόσο της κοσμογονίας ὅσο καὶ της «ἀνθρωπογονίας».


Στήν Ὀρφική Κοσμογονία ὁ Ἡρικαπαῖος ἡ καὶ Ἡρικεπαῖος ἦταν ἑρμαφρόδιτο ὄν το ὁποῖο καὶ χαρακτηριζόταν κυρίαρχη πρωτόγονη καὶ ζωοδότης δύναμη του κόσμου. Κατά την κοσμογονία δημιουργήθηκε στὴν ἀρχὴ ὁ Χρόνος καὶ ἐξ αὐτοῦ ἡ δυάδα Αἰθήρ καὶ Χάος, τα ὁποία μετά του κοσμογονικοῦ Ὠοῦ (αὐγοῦ) παρήγαγαν την πρώτη θεϊκή τριάδα. Στὴ συνέχεια ἀπὸ τὴ γονιμοποίηση του Ὠοῦ προῆλθαν ὁ Ἔρως, ὁ Φᾶνης (δηλαδή ὁ θεός του φωτός) καὶ ὁ Μήτις (ὁ θεός της σκέψης, της φρόνησης) ποῦ ἀποτέλεσαν ἔτσι τὴ δεύτερη θεϊκή τριάδα.

.
Στήν Ἑρμητική παράδοση σύμφωνα με τον Ἑρμῆ τον Τρισμέγιστο, ὁ πατέρας Νοῦς του κόσμου ἦταν ἀρσενικοθήλυκος ζωή καὶ φῶς, ἀπὸ τον ὁποῖο ξεπηδᾶ ὁ «Λόγος». Ο κόσμος του φωτός εἶναι το ἀρχετύπῳ του αἰσθητοῦ κόσμου, ὁ ὁποῖος δημιουργεῖται ἀπὸ το κατώτερο μέρος του, ὑστέρα ἀπὸ ἀπόφαση τοῦ Θεοῦ καὶ διά της συμμετοχῆς του «Λόγου», υἰοῦ τοῦ Θεοῦ..

διά της συμμετοχῆς του «Λόγου», υἰοῦ τοῦ Θεοῦ.

Στήν συνέχεια ὁ πατέρας Νοῦς γέννησε ἕναν ἄλλο δεύτερο δημιουργό Νοῦ, ὁ ὁποῖος μέσω του «Λόγου» δημιουργεῖ τον δικό μας αἰσθητό κόσμο, ποῦ ὑπακούει στούς κανόνες της Εἰμαρμένης. Καθῆκον του κατώτερου αἰσθητοῦ κόσμου εἶναι νὰ μιμεῖται τον ἰδεατό (ἀρχέτυπο). Ο «Λόγος» με τον δημιουργό «Νοῦ», θέτουν σε κίνηση τους ἑπτὰ κύκλους, του πυρός..
«Ο Νοῦς-Θεός ποῦ εἶναι ἀρσενικό-θηλυκός, ζωή καὶ φῶς μαζί, γέννησε με ἕναν λόγο, ἄλλον δημιουργό Νοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι Θεός της φωτιᾶς καὶ του πνεύματος καὶ ὁ ἐνιαῖος δημιουργός ἑπτὰ διοικητῶν ποὺ περιέχουν σε κύκλους τον αἰσθητὸ κόσμο καὶ ἡ διοίκησή τους καλεῖται Εἱμαρμένη καὶ ἀμέσως ἀπὸ τα κατώτερα στοιχεῖα (του Θεοῦ) ξεπήδησε ὁ Θεϊκός Λόγος στὴν περιοχή της καθαρῆς φυσικῆς δημιουργίας κι ἑνώθηκε με τον δημιουργό Νοῦ (πρὸς τον ὁποῖον εἶναι ὁμοούσιος)....... Καὶ ὁ δημιουργός Νοῦς μαζί με τον Λόγο, ποῦ περιβάλλει τους κύκλους καὶ τους κάνει νὰ στριφογυρίζουν με κραδασμούς στριφογύρισε τα δικά του δημιουργήματα καὶ τα ἄφησε νὰ στρέφονται ἀπὸ ἀπροσδιόριστο χρόνο καὶ θὰ συνεχίσουν νὰ στρέφονται διαρκῶς χωρίς τέλος». Λόγοι, Ι 9,10.
.
ὁ ἄνθρωπος δημιουργήθηκε «κατ’ εἰκόνα» τοῦ Θεοῦ. Η δημιουργία του ἀνθρώπου ξεκινάει με την δημιουργία του ἀνθρώπου ἀρχέτυπο, ποὺ τον δημιουργεῖ ὁ πρωταρχικός Νοῦς κατ’ εἰκόνα του πατέρα:

.«Κι ὁ πατέρας ὅλων ὁ Νοῦς, ποῦ εἶναι ζωή καὶ φῶς, γέννησε τον ἀνθρώπῳ, ἴσον με τον ἑαυτὸ του, τον ὁποῖον ἀγάπησε ὡς γέννημα δικό του. Καὶ ἦταν πανέμορφος ὁ ἄνθρωπος γιατί εἶχε την εἰκόνα του πατέρα του. Ἐπειδή ὁ Θεός ἀγάπησε την ἴδια του την μορφή, του παρέδωσε ὅλα τα δημιουργήματα ». Λόγοι, Ι 12-15
.

Ἡ δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου γίνεται με την δημιουργία του ἀνθρώπου –ἀρχέτυπο, ποῦ τον δημιουργοί ὁ πρωταρχικός Νοῦς κατ’ εἰκόνα του πατέρα. Στήν συνέχεια καὶ ὁ ἄνθρωπος συμμετέχει στὴν δημιουργία. Ἀρχικὰ ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶχε φῦλο ἦταν ἁρσενικοθήλυκος κάτι ποῦ συναντᾶμε ἐπίσης στὴν ἀρχαιοελληνική γραμματεία τόσο στὸν Ἡσίοδο ὅσο καὶ τον Πλάτωνα .


«Οἱ ψυχές παιδί μου, Ὅρε ἔχουν ὁμοία φύση, καθότι προέρχονται ἀπὸ τον ἴδιο τόπο, ὅπου τις πλάθει ὁ δημιουργός, καὶ δὲν εἶναι οὔτε ἀρσενικές οὔτε θηλυκές. Διότι ἡ διάκριση αὐτή γίνεται στὰ σώματα καὶ ὄχι στὰ ἀσώματα.» Ἀπὸ τον Λόγο του Ἑρμῆ πρὸς τον Τατ, ἀπόσπασμα 24, 8
.
«Ὅταν ἐπληρώθη ἡ περίοδος, λύθηκε ὁ δεσμός ποῦ συγκρατοῦσε τα πάντα με την θέληση του Θεοῦ. Ἔτσι ὅλα τα ζῶα πού ἦταν ἀρσενικοθήλυκα κι ὁ ἄνθρωπος μαζί, διαλύθηκαν κι ἄλλα ἔγιναν ἀρσενικά κι ἀλλὰ θηλυκά. Καὶ τότε ὁ Θεός εἰπέ ἅγιο λόγο. Αὐξάνεστε καὶ πληθύνεστε ὅλα τα κτίσματα καὶ τα δημιουργήματα». Ποιμάνδρης Ι, 18.
.
Ὁ ἄνθρωπος - ἀρχετύπῳ διαπερνόντας τους πλανητικούς κύκλους παρουσιάστηκε στὴν φύση, καὶ εἰσέρχεται την ὕλη. Κάτι ὅμως ποῦ εἶχε ὡς συνέπεια την πτώση του, διότι ὡς Νάρκισσος ἀγάπησε την μορφή του, την ἀντανάκλασή του στὸν ὑλικό κόσμο, καὶ συνειδητά ἐπέλεξε νὰ κατοικήσει στὴν ἄλογη μορφή.
.«... Καὶ τότε ὁ ἄνθρωπος εἶδε στὴν κατώτερη φύση την ὡραία μορφή του Θεοῦ κι ὅταν εἶδε το ἀπέραντο κάλλος κι ὅλη την ἐνεργητικότητα τῶν διοικητῶν νὰ ἑνώνονται στὴν μορφή του Θεοῦ, ἐκεῖνος μειδίασε ἀπὸ ἀγάπη, γιατί εἶδε την ὑπέροχη μορφή του ἀνθρώπου νὰ ἀντανακλᾶται στὸ νερό καὶ στὴν σκιά του πάνω στὴν γῆ. Κι αὐτός βλέποντας την ὁμοία με αὐτὸν μορφή στὸ νερό την ἀγάπησε καὶ θέλησε νὰ κατοικήσει σε αὐτὴν. Κι ἀμέσως ἡ βουλή ἔγινε ἐνέργεια καὶ κατοίκησε στὴν ἄλογη μορφή. Καὶ γιὰ αὐτὸν τον λόγο ὁ ἄνθρωπος εἶναι διπλός ἀπὸ ὅλα τα ζῶα της γῆς: θνητός κατά το σῶμα κι ἀθάνατος στὴν οὐσία του». Λόγοι, Ι 12-15

Ἐξαιτίας της πτώσης του ὁ ἄνθρωπος ἔχει διπλή φύση, θνητός ὡς πρὸς το σῶμα καὶ ἀθάνατος ὡς πρὸς τὴ οὐσία του. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἔχει ἐπίγνωση της ἀθάνατης φύσης του, προχωράει πρὸς την γνώση του ὑπέρτατου ἀγαθοῦ καὶ την ἕνωση με τον Θεό, ποὺ γίνεται με την ἐνδοσκόπηση, ἐνῶ ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἐρωτεύτηκε το σῶμα του παραμένει στὸ σκοτάδι καὶ τον θάνατο. Με τον θάνατο βέβαια δὲν καταστρέφεται τίποτα ἁπλῶς γίνεται μία διάλυση των ὑλικῶν στοιχείων

.«-Δὲν παθαίνουν πατέρα, τα ζῶα πού βρίσκονται μέσα σε αὐτὸ (Θεῖο) καὶ εἶναι μέρη του;
.
-Κράτα τον λόγο σου τέκνο μου, γιατί πλανᾶσαι στὴν ὀνομασία τῶν φαινομένων. Δὲν πεθαίνει τίποτα τέκνο μου, ἀλλὰ ὡς σύνθετα σώματα, διαλύονται. Ἡ διάλυση δὲν εἶναι θάνατος, ἀλλὰ διάλυση του κράματος. Καὶ διαλύεται ὄχι γιὰ νὰ χαθεῖ ἀλλὰ γιὰ νὰ γίνει κάτι νέο. Γιατί ποία εἶναι ἡ ἐνέργεια της ζωῆς: Δὲν εἶναι ἡ κίνηση; Καὶ ὑπάρχει τίποτα ἀκίνητο στὸν κόσμο; Τίποτε, παιδί μου.

-Οὔτε ἡ Γῆ δὲν εἶναι ἀκίνητη πατέρα κατά την γνώμη σου;
.
-Ὄχι παιδί μου. Η γῆ εἶναι καὶ πολυκίνητος ἀπὸ μόνη της καὶ στάσιμη. Πόσο γελοῖο εἶναι νὰ λέμε την τροφό τῶν πάντων ἀκίνητη, αὐτὴ ποῦ βλασταίνει καὶ γεννάει τα πάντα.

Εἶναι ἀδύνατο νὰ βλασταίνει κάτι δίχως νὰ κινεῖται…(… )
Τέκνο μου, ὁ κόσμος ὡς σύνολο εἶναι ἀμετάβλητος , ἀλλὰ τα μέρη του εἶναι μεταβλητά, ἐνῷ τίποτα δὲν εἶναι φθαρτό καὶ τίποτα δὲν χάνετε. Μόνο οἱ ὁρισμοί μπερδεύουν τους ἀνθρώπους. Δὲν εἶναι ἡ γένεση ζωή, ἀλλὰ ἡ αἴσθηση, οὔτε ὁ θάνατος ἀλλὰ λήθη». Λόγοι ΙΒ, 17,18
.Ἡ ψυχή ἀπελευθερώνεται καὶ ἀναβαίνει περνῶντας ἀπὸ τις ἑφτὰ σφαῖρες ἀφήνοντας ὅλα της τα πάθη ἑως ὅτου φτάσει στὴν ὄγδοη φύση καὶ την ἕνωση της με τον Θεό.
.
«Ἡ ἀσεβής ψυχή μένει στὴν ἴδια οὐσία, κολάζεται ἀπὸ αὐτὴν καὶ ζητάει γήινο σῶμα γιὰ νὰ εἰσέλθει. Σε ζώου σῶμα δὲν χωράει ἀνθρώπινη ψυχή καὶ ἡ Θέμιδα δὲν ἐπιτρέπει ἡ ἀνθρώπινη ψυχή νὰ ἐκπέσει σε ἀλόγου ζώου σῶμα. Νόμος του Θεοῦ εἶναι γιὰ νὰ προφυλάσσει την ἀνθρώπινη ψυχή ἀπὸ μία τέτοια ὕβρη». Λόγοι, X, 19.
.Σύμφωνα με την «ἐσωτερική παράδοση» ἡ ἐξελίξη τοῦ ἀνθρώπου προχωρᾶ μέσα ἀπὸ Ἑπτὰ Κοσμικές Περιόδους ποῦ ἀντιστοιχοῦν σε διαδοχικές «καταστάσεις» ἀπὸ τις ὁποῖες περνᾶ ἡ Γῆ ὅσο καὶ τα ὄντα ποῦ ζοῦν σε αὐτή, συνεπῶς καὶ ἀνθρωπότητα ἀπὸ το πνεῦμα πρός την Ὕλη. (Ὁ Ἡσίοδος στὸ «Ἔργα καὶ Ἡμέραι» ἀναφέρει πώς ὑπῆρχαν πέντε ἑως τώρα γένη της ἀνθρωπότητας, χαρακτηρίζοντάς τα κατά σειρά φθίνουσας ἀξίας μετάλλων: Πρῶτο εἶναι το «Χρυσό» Γένος, ὁποῦ οἱ ἄνθρωποι ζοῦσαν σὰν τους θεούς χωρίς μόχθο, βάσανα καὶ γηρατειά. Δεύτερο το «Ἀργυρό» Ὑπερβόρειοι-Οὐρανός, τρίτο το «Χάλκινο» Λεμούρειοι-Κρόνος, τέταρτο το Γένος τῶν Ἡρώων Ἄτλαντες-Δίας καὶ πέμπτο το «Σιδερένιο» Γένος, το πιὸ «ἄθλιο» ἀπ’ ὅλα, το δικό μας).

Ἐμεῖς βρισκόμαστε τώρα στὴν τετάρτη Κοσμική Περιόδο. Ἔχουν προηγηθεῖ ἡ «Κρόνια», ἡ «Ἡλιακή» καὶ ἡ «Σεληνιακή» καὶ θὰ ἀκολουθήσει ἡ περίοδος του «Δία», της «Ἀφροδίτης» καὶ του «Ἡφαίστου», κατά τις ὁποῖες ἡ ἀνθρωπότητα θὰ γίνεται διαρκῶς πνευματικότερη. Οἱ τρεῖς προηγούμενες ἁλυσίδες ἀντιστοιχοῦν συμβολικά στὴν «ὀρυκτή», «φυτική» καὶ «ζωική» ἐξελίξη του ἀνθρώπου καὶ κατ’ αὐτὲς ἐμφανίστηκαν διαδοχικά τα στοιχεῖα Φωτιά, Ἀέρας καὶ Νερό.
.
Το πρῶτο γένος τῶν ἀνθρώπων, το κατεξοχήν Θεῖο ἡ «Χρυσό» ἦταν καθαρά αἰθερικό ἀποτελούμενο ἀπὸ τα ἀστρικά σώματα τῶν «Σεληνιακῶν Προγόνων» πάνω στὰ ὁποία ἄρχισε νὰ δομεῖ ἡ Φύση του ὑλικό σῶμα του ἀνθρώπου.
.
Το δεύτερο γένος (Ὑπερβόρειοι) ἦταν ἄφιλο ἐνῶ το τρίτο (Λεμούρειοι) ἑρμαφρόδιτο. Στὰ μέσα περίπου αἰτοῦ του τρίτου γένους τῶν Λεμουρείων ἔγινε ὁ διαχωρισμός τῶν φύλων ἡ «ἡ πτώση στὴ γέννηση» καὶ ὁ προηγουμένως ἑρμαφρόδιτος ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος πολλαπλασιαζόταν μέχρι τότε μόνο με τὴ θέλησή του, ἀπέκτησε φῦλο καὶ χρειαζόταν πιὰ γιὰ την ἀναπαραγωγή του τὴ συνεύρεσή του με ἕνα ὄν του ἀντιθέτου φύλου. Στὰ προηγούμενα γένη ὁ πολλαπλασιασμός ἦταν ἀγενὴς (ἀσεξουαλικός) εἴτε με τὴ στερέωση ἑνὸς «ἐκτοπλασματικού» σώματος ποὺ πρόβαλλε ὁ γονέας ἡ με ἐκβλάστηση, ἡ με «ἱδρωτογέννηση» ἡ με ἄγνωστες

σε μας μορφές ὡοτοκίας.
.
Σύμφωνα με αὐτή την παράδοση, ἡ τελευταία ἑρμαφρόδιτη ἀνθρωπότητα εἶχε τέσσερα χέρια καὶ δύο πρόσωπα καὶ την ἱκανότητα της κυκλοτεροῦς ὅρασης (μπρὸς καὶ πίσω). Μποροῦμε ἔτσι νά καταλάβουμε τις παράξενες Ἰνδουϊστικές θεότητες με τα τέσσερα χέρια ἡ την παράδοση γιὰ τους Κύκλωπες (=κύκλος + ώψ-μάτι, δηλαδή ἐτυμολογικά οἱ ἔχοντες κυκλοτερῆ ὅραση) καὶ τον ἐκφυλισμό του τρίτου ματιοῦ της «πλάτης» μας μετά τὴ πτώση τῶν Ἑρμαφρόδιτων, ὁπότε αὐτὸ τελικά ἀποσύρθηκε με τα χρόνια μέσα στὸ κεφάλι μας καὶ ἀποτελεῖ τὴ σημερινή ὑπόφυση.

 

Ἄς δοῦμε πῶς περιγράφει στὸ Συμπόσιο ὁ Πλάτωνας το ἀρχέγονο αὐτό ὄν:
.
«… ὑπῆρχε λοιπόν τότε το ἀνδρόγυνο, ποὺ καὶ στὴν ἐμφάνιση καὶ στὸ ὄνομα ἀποτελοῦσε συνδυασμό του ἀρσενικοῦ καὶ του θηλυκοῦ" τώρα ὅμως δὲν ὑφίσταται πιά ἀλλὰ το ὄνομα χρησιμεύει σὰν βρισιά. Ἔπειτα ὁλόκληρο το σῶμα κάθε ἀνθρώπου ἦταν στρογγυλό, ἔχοντας ὁλόγυρα τὴ ράχη καὶ τα πλευρά. Χέρια εἶχε τέσσερα καὶ πόδια ἴσα με τα χέρια, καὶ πρόσωπα δύο πάνω ἀπὸ κυκλικό αὐχένα, ὀλόιδια μεταξύ τους. Κεφάλι ἕνα πάνω ἀπὸ τα δύο πρόσωπα πού βρίσκονταν το ἕνα ἀπέναντι στὸ ἄλλο καὶ αὐτιά τέσσερα καὶ διπλά γεννητικά ὄργανα, καὶ ὅλα τα ἀλλά ὅπως θὰ μποροῦσε κανείς ἀπὸ αὐτὰ νὰ εἰκάσει.

Προχωροῦσε λοιπόν καὶ ὄρθιο ὅπως καὶ τώρα πρὸς ὁποιαδήποτε κατεύθυνση ἤθελε, ἀλλὰ καὶ ὅταν ἐπιθυμοῦσε νὰ τρέξει γρήγορα, ὅπως οἱ ἀκροβάτες, ποῦ φέρνοντας τα πόδια ἐπάνω κινοῦνται κυκλικά, ἔχοντας τότε ὀχτὼ σκέλη, στηριζόταν σ' αὐτὰ καὶ μετακινοῦνταν γρήγορα κυκλικά. Καὶ ἦταν τρία τα γένη καὶ τέτοια, γιατί το ἀρσενικό γεννήθηκε ἀρχικά ἀπὸ τον ἥλιο, το θηλυκό ἀπὸ τὴ γῆ κι ἐκείνῳ ποῦ μετεῖχε καὶ τῶν δύο ἀπὸ τὴ σελήνη, γιατί καὶ ἡ σελήνη μετέχει καὶ τῶν δύο. Ἦταν δὲ κυκλικά, καὶ αὐτὰ καὶ ἡ πορεία τους, γιατί ἦταν ὁμοία με τους γονεῖς τους καὶ ἦταν φοβερά ὡς πρὸς τὴ δύναμη καὶ τὴ σωματική τους ἀντοχὴ καὶ εἶχαν πολύ μεγάλη ἔπαρση.
.
Τα ἔβαλαν μάλιστα καὶ με τους θεούς, καὶ αὐτό ποῦ λέει ὁ Ὅμηρος γιὰ τον Ἐφιάλτη καὶ γιὰ τον Ὤτο, γιὰ ἐκείνους το λέει, το ὅτι δηλαδή προσπάθησαν νὰ ἀνεβοῦν στὸν οὐρανὸ γιὰ νὰ ἐπιτεθοῦν στοὺς θεούς. Ο Ζεὺς τότε καὶ οἱ ἄλλοι θεοί σκέφτονταν τι πρέπει νὰ τους κάνουν καὶ δὲν ἔβρισκαν λύση, γιατί δὲν μποροῦσαν οὔτε νὰ τους σκοτώσουν καὶ, ὅπως τους Γίγαντες, νὰ τους κατακεραυνώσουν γιὰ νὰ ἀφανίσουν το γένος τους (γιατί ἔτσι οἱ τιμές πρὸς αὐτούς καὶ οἱ θυσίες τῶν ἀνθρώπων θὰ χάνονταν), οὔτε ὅμως καὶ νὰ τους ἀφήσουν νὰ παρεκτρέπονται.

Τέλος ὁ Ζεύς σκέφτηκε κάτι καὶ τους λέει: Μου φαίνεται, εἰπέ, πῶς μηχανεύτηκα ἕναν τρόπο ὥστε καὶ νὰ διατηρηθοῦν οἱ ἄνθρωποι καὶ νὰ πάψει ὁ ἐκτραχηλισμός τους, ἀφοῦ θὰ ἔχουν γίνει ἀσθενέστεροι. Τώρα λοιπόν αὐτούς, εἰπέ, θὰ τους κόψω τον καθένα στὴ μέση, κι ἔτσι καὶ ἀσθενέστεροι θὰ εἶναι καὶ χρησιμότεροι σ' ἐμᾶς, γιατί θὰ εἶναι πολυπληθέστεροι. Καὶ θὰ βαδίζουν ὄρθιοι πάνω στὰ δύο σκέλη.
.
Ἄν ὅμως ἐξακολουθήσουν νὰ παρεκτρέπονται καὶ δὲν θελήσουν νὰ ἡσυχάσουν, καὶ πάλι εἰπέ, θὰ τους κόψω στὰ. δύο, ὥστε νὰ περπατοῦν πάνω στὸ ἕνα πόδι σὰ νὰ παίζουν κουτσό. Ἀφοῦ τα εἰπέ αὐτά, ἔκοψε τους ἀνθρώπους στὴ μέση, ὅπως ἐκεῖνοι ποῦ κόβουν τα μούσμουλα γιὰ νὰ τα ξεράνουν, ἡ ὅπως ἐκεῖνοι ποῦ κόβουν τα αὐγά με μία τρίχα. Καὶ ὅποιον ἔκοβε, ἔβαζε τον Ἀπόλλωνα νὰ του γυρίζει το πρόσωπο καὶ τον μισό λαιμό πρὸς την τομή, ὥστε βλέποντας το κόψιμό του νὰ γίνει ὁ ἄνθρωπος φρονιμότερος καὶ τον ἔβαζε νά γιατρέψει καὶ τα ἄλλα.

Αὐτὸς λοιπόν του γύριζε το πρόσωπο καὶ, τραβῶντας ἀπὸ παντοῦ το δέρμα πρὸς αὐτὸ ποῦ λέμε τώρα κοιλιά, ὅπως τα σουρωτά πουγκιά, το ἔδενε στὴ μέση της κοιλιᾶς ἀφήνοντας ἕνα στόμιο, αὐτὸ ποῦ λέμε ἀφαλό. Καὶ τις ἄλλες ρυτίδες τις πολλές τις λείαινε καὶ διάρθρωνε τα στήθη ἔχοντας ἕνα ὄργανο παρόμοιο μ' ἐκεῖνο ποῦ χρησιμοποιοῦν οἱ τσαγκάρηδες γιὰ νὰ λειαίνουν τις ρυτίδες των δερμάτων γύρω ἀπὸ τα καλαπόδια. Ἄφησε ὅμως λίγες, αὐτὲς ποῦ βρίσκονται γύρω ἀπὸ την κοιλιά καὶ τον ἀφαλό, γιὰ νὰ ἀποτελοῦν ἀνάμνηση του παλιοῦ παθήματος. Ἐπειδή λοιπόν ἡ φύση διχοτομήθηκε, ποθῶντας το καθένα το μισό του, πήγαινε μαζί του.
.
Καὶ τυλίγοντας τα χέρια του ὁ ἕνας γύρω ἀπὸ τον ἄλλον καὶ ἀγκαλιασμένοι μεταξύ τους, θέλοντας νὰ ξαναενωθοῦν, πέθαιναν ἀπὸ την πείνα καὶ την ἀπραξία, γιατί δὲν ἤθελαν νὰ κάνει τίποτα ὁ ἕνας χωρίς τον ἄλλον. Καὶ ὁπότε πέθαινε το ἕνα ἀπὸ τα δύο μισά καὶ παρέμενε το ἄλλο, ἐκεῖνο ποῦ παρέμενε ἐπιζητοῦσε ἄλλο καὶ ἀγκαλιαζόταν μαζί του, εἴτε τύχαινε νὰ εἶναι το ἡμίση μιᾶς ὁλόκληρης γυναίκας (αὐτὸ ποῦ τώρα ὀνομάζουμε γυναῖκα), εἴτε ἑνὸς ἄντρα, καὶ ἔτσι χάνονταν. Τους λυπήθηκε ὅμως ὁ Ζεύς καὶ μηχανεύτηκε κάτι ἄλλο, μεταθέτοντας τα γεννητικά τους ὄργανα μπροστά γιατί προηγουμένως τα εἶχαν κι αὐτὰ πρὸς τα ἕξω καὶ ἡ γονιμοποίηση καὶ ἡ γέννηση γινόταν ὄχι ἐπάνω τους ἀλλὰ στὴ γῆ, ὅπως καὶ στὰ τζιτζίκια.

Τα μετέθεσε λοιπόν ἔτσι αὐτὰ μπροστά καί ἔκανε ὥστε μ' αὐτὰ νὰ γίνεται ἡ γονιμοποίηση μέσα τους, με το ἀρσενικό μέσα στὸ θηλυκό, ὥστε με το ἀγκάλιασμα, ἄν τύχει νὰ εἶναι ἀνάμεσα σε ἄντρα καὶ γυναῖκα, νὰ γίνεται γονιμοποίηση καὶ νὰ ἀναπαράγεται το γένος, ἡ ἄν εἶναι ἄντρας με ἄντρα, νὰ ἐπέρχεται κορεσμός ἀπὸ τὴ συνουσία καὶ νὰ ὑπάρχουν παύσεις, καὶ νὰ στρέφονται στὶς δουλειές τους καὶ νὰ ἀσχολοῦνται με τα διάφορα ζητήματα της ζωής.
.
Εἶναι λοιπόν ἀπὸ τόσο παλιά ὁ ἔρωτας ἔμφυτος στοὺς ἀνθρώπους καὶ τους ἐπαναφέρει στὴν ἀρχαία φύση, καὶ ἐπιχείρει νὰ κάνει ἀπὸ τα δύο ἕνα, καὶ νὰ γιατρέψει την ἀνθρώπινη φύση. Ο καθένας λοιπόν ἀπὸ μας εἶναι κομμάτι ἀνθρώπου, σὰν κομμένος ἀπὸ ἕνα στὰ δύο, ὅπως οἱ γλῶσσες τα ψάρια, κι ἀναζητεῖ πάντοτε ὁ καθένας το κομμάτι ποῦ του λείπει…»
.
Θὰ μποροῦσε νὰ πεῖ κανείς πῶς καὶ σε Ψυχολογικό ἐπίπεδο ἡ ἀναζήτηση του ἄλλου μισοῦ ποῦ ἀναφέρει ὁ Πλάτωνας, βρίσκει την ἐκφράση του μέσα ἀπὸ την θεωρία του Carl Jung Animus και Anima. Σύμφωνα με αὐτή τόσο οἱ ἄντρες ὅσο καὶ οἱ γυναῖκες ἔχουν μέσα τους στοιχεῖα καὶ του ἀντίθετου φύλου. Κάθε ἄντρας ἔχει καὶ μία θηλυκή πλευρά καὶ κάθε γυναῖκα ἔχει ἀσυνείδητα ἀρσενικά χαρακτηριστικά. Το θηλυκό ἀρχέτυπο στὸν ἄντρα ἀποκαλεῖται «Anima», ἐνῶ το ἀρσενικό ἀρχέτυπο στὴ γυναῖκα ἀποκαλεῖται «Animus».