)Τὸ ὅραμα τοῦ Εἰκοσιένα ἔχει π
αρομοιασθῇ μὲ πανέμορφο λουλούδι ποὺ ὅμως δὲν πρόλαβε νὰ ἀνθήσῃ . Οἱ προσδοκίες τῶν Ἀγωνιστῶν ἔπεσαν γρήγορα στό κενό. Τό νεοσύστατο ἑλλαδικὸ κρατίδιο ἄφηνε ἔξω άπ΄ ὅρια του μεγαλύτερο μέρος τοῦ Ἑλληνισμοῦ, καὶ ταυτόχρονα ἡ ὀντότητα του γινόταν ἕρμαιο τῶν ἐξουσιῶν τῆς δύσης. Ὅμως παρὰ τὴν οἰκτρή του κατάσταση ἕνα πρᾶγμα κατώρθωσε νὰ πετύχη: Tὴ δολοφονία τοῦ Νεοελληνικοῦ Διαφωτισμοῦ. Ἔχοντας ὡς κύρια ἱδεολογική του βάση τὴ χριστιανική παράδοση τοῦ Βυζαντίου, ἀνεδείχθη ὁ καταστροφέας κάθε προσπάθειας πνευματικῆς ἀνάπλασης τοῦ Ἑλληνισμοῦ . Ἡ ἀναγέννηση τοῦ Ἑλληνικοῦ Πολιτισμοῦ στὴν Εὐρώπη διήνυε ἤδη ὥριμη, γι' αὐτὸ ἔπρεπε νὰ σηκωθοῦν μεσαιωνικὰ τείχη, ὥστε νὰ ἀποφευχθῇ ἡ ἀπανασύνδεση τῆς νέας Ἑλλάδος μὲ τὸ παρελθὸν της. Οἱ Δάσκαλοι τοῦ Γένους, ὡς ἄλλοι πολεμιστές τοῦ 21 ἐπιδίωξαν μὲ ὅλη τὴ δύναμη τῆς ψυχῆς τους νὰ φέρουν τὰ φῶτα τῆς Εὐρώπης -φῶτα Ἑλληνικὰ - στὴν ἀγωνιζόμενη πατρίδα, χτυπήθηκαν ὅμως ἀλύπητα. Ὁ Κλῆρος βυσσοδομώντας τοὺς συκοφαντοῦσε ,οἱ δὲ κρατικὲς ἀρχὲς τούς ἐξουδετέρωναν χάριν τῆς προστασίας τοῦ χριστεπωνύμου πληρώματος ἀπ΄ τά κοινὰ δαιμόνια. Τὸ τέλος τῆς ἀπόπειρας τῶν λίγων αὐτῶν Ἑλλήνων νὰ ἐπανελληνίσουν τὴ Ρωμιοσύνη πρέπει νὰ τοποθετηθῆ στὸ ἔτος 1853 Τότε στὸ Λοιμοκαθαρτήριο τῆς Σύρου παίχθηκε ἡ τελευταία πράξη τοῦ δράματος: Οἱ κρατικές ἀρχές καθ΄ ὑπόδειξιν τοῦ Κλήρου, ἄνοιξαν τὴν κοιλία τοῦ ἀποθανόντος ἀπ΄ τὶς κακουχίες καὶ τὶς διώξεις Καῒρη καὶ τὴ γέμισαν μὲ ἀσβέστη << πρὸς ἐξόντωσιν τῶν δαιμόνων ποὺ ἐνοικοῦσαν ἐν αὐτῆ...>>² Ἔκτοτε ἡ ἑλλαδικὴ << Διανόηση>> φρόντισε νὰ ἐπιβάλῃ καὶ στερεώση ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερο τὸν ἑλληννοχριστιανικό >> μῦθο καὶ νὰ τὸν καταστήσης ἐπίσημη κρατικὴ ἰδεολογία καὶ δομικὸ στοιχεῖο τῆς νεοελληνηκῆς ἐθνικῆς συνείδησης -Πρᾶγμα ποὺ πανηγυρικὰ ἐπέτυχε . Παρέργως ἀσχολήθηκε μὲ ζητήματα ἀνόητα ἤ καταστρεπτικὰ ὅπως ἡ Μεγάλη Ἰδέα , ὁ Μαρξισμός καὶ τὰ τρέχοντα πολιτικὰ στὴν ἑκάστοτε μορφή τους. Ἔως σήμερα ἐλάχιστοι τῶν ἑλλήνων μπόρεσαν νὰ συλλάβουν ἱστορικὰ τὴ διαχρονικἠ πορεία τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ τὶς αἰτίες τῆς σύγχρονης πνευματικῆς του κακοδαιμονίας καὶ ἰδεολογικῆς συγχύσεως ψήγματα ἱστορικῆς αὐτοσυνειδησίας καὶ ἀποπειρες κατανοήσεως τῆς παρακμῆς τοῦ παρόντος συναντῶνται σέ ἀρκετοὺς λογίους (ποιητές, λογοτέχνες) ὁπως καὶ σὲ ἐλάχιστους πολιτικούς πού τελικῶς ὅμως ἀδυνατοῦν νὰ ἀποτινάξουν τὰ κατεστημένα.
