Ὁ μεγάλος αὐτός Μακεδόνας ἀναγνωρίζεται καθολικῶς καὶ θεωρεῖται ἀπό ὅλους τοὺς ἱστορικούς ὡς ἐκπολιτιστής τῶν ἀρχαίων λαῶν τῆς Ἀνατολῆς, ποὺ ἔφερε τὰ φῶτα τῆς ἐπιστήμης καὶ τῆς προόδου ὥς τὰ πέρατα τῆς Ἀσίας, ἱδρύοντας στὸ πέρασμά του πόλεις καὶ οἰκισμούς ποὺ ἀναδείχτηκαν στὴν διαδρομὴ τῶν αἰώνων πολιτιστικὰ κέντρα ἀπεριορίστου ἀκτινοβολίας. Ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος δὲν ἦταν μονάχα ὁ πιὸ μεγάλος Στρατηγός, ἀλλά καὶ ὁ πιὸ ἔξυπνος καὶ σοφὸς πολιτικός.
Εἶχε δάσκαλο τὸν μεγάλο Ἕλληνα φιλόσοφο Ἀριστοτέλη, ὁ ὁποῖος ἔδωσε πολλὰ στὸν Μέγα Ἀλέξανδρο. Στὴν πραγματικότητα ὁ Ἀλέξανδρος εἶναι ἕνας ἄνθρωπος ποὺ οἱ συχνὲς του ἐμφανίσεις μπροστά στὰ «δικαστήρια» τῆς ἱστορίας, δὲν κατόρθωσαν νὰ προκαλέσουν ὁμόφωνη ἀπόφαση γιὰ λογαριασμὸ του. Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ εἶναι πασίδηλο γεγονὸς γιὰ αὐτόν ποὺ «δίκαζε» τὸν Ἀλέξανδρο, εἶναι ὅτι ἄλλαξε τὴν ὅψη τοῦ Ἑλληνικοῦ καὶ τοῦ Περσικοῦ κόσμου, ὅταν τὴν ἐποχή τοῦ θανάτου του, εἶχε ἐξουσία μεγαλύτερη ἀπὸ κάθε ἄλλον ἄνθρωπο τῆς ἀρχαιότητος καὶ ὅτι κανεὶς ἄλλος ἄνθρωπος σὲ ὅλη τὴν ἱστορία ἐκτός ἀπὸ μερικοὺς ἱδρυτές θρησκειῶν, δὲν ἔγινε ἀπὸ τόσους δεκτὸς ὡς ὑπερφυσικό πλᾶσμα.
Ἀπὸ τὴν στιγμὴ τῆς γεννήσεώς του, θεωρήθηκε ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους τοῦ περιβάλλοντός του ὡς υἱός τοῦ Διός. Πρέπει νὰ ὑπῆρχε στὴν φύση του ἕνα πολὺ ἰσχυρό στοιχεῖο μυστικισμοῦ καὶ θρησκευτικῆς εὐλάβειας. Ἄλλωστε αὐτό εἶναι φανερό διότι σὲ κάθε βῆμα του, βλέπουμε νὰ θυσιάζῃ στοὺς θεοὺς μὲ ἀληθινὴ ἀφοσίωση.
Ὅταν τὸ 336 π.Χ. ὁ Ἀλέξανδρος ἀνέβηκε στὸν θρόνο τῆς Μακεδονίας, βρισκόταν στὸ εἰκοστό πρῶτο ἔτος του καὶ δώδεκα χρόνια ἀργότερα, ὅταν πέθανε σὲ μία ἡλικία ὅπου οἱ περισσότεροι μεγάλοι ἄνδρες βρίσκονται ἀκόμη στὸ κατώφλι τῆς ἔνδοξης ἱστορικῆς πορείας τους, ὄχι μόνο εἶχε κατακτήσει τὸν ἀρχαῖο κόσμο τῆς ἐποχῆς του, ἀλλά τὸν εἶχε θέσει σὲ περιστροφὴ γύρω ἀπὸ ἕναν καινούργιο ἄξονα.
Ἡ ὅλη μετέπειτα πορεία τῆς ἱστορίας, ἡ πολιτικὴ καὶ ἡ πολιτισμικὴ ζωὴ τῶν κατοπινῶν ἐποχῶν δὲν μποροῦν νὰ κατανοηθοῦν ξεχωριστὰ ἀπὸ τὴν πορεία καὶ ἐπίδραση τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου. Αἰῶνες μετὰ τὸν θάνατό του, ὁ Ἀππιανός ὁ Ἀλεξάνδρειος παρομοίωσε τὴν σύντομη βασιλεία του μὲ τὴν «φωτεινὴ λάμψη τῆς ἀστραπῆς». Μία λάμψη πραγματικὰ ἐκθαμβωτική.
Ἦταν ἕνας ἄνθρωπος ἐντελῶς «δέσμιος» τῆς μοίρας του καὶ ἀπολύτως ἀφοσιωμένος στὸ ἔργο του. Οἱ φυσικὲς ἀπολαύσεις λίγο τὸν ἐνδιέφεραν. Μὲ τὴν ἐξαίρεση τῆς ἀγάπης πρὸς τὴν μητέρα του καὶ τὴν τροφό του, ποτὲ δὲν γοητεύτηκε ἀπὸ καμμία γυναῖκα καὶ παρ’ ὅτι νυμφεύθηκε δύο φορὲς καὶ οἱ δύο του γάμοι ἦταν πολιτικῆς καὶ ὄχι ρομαντικῆς φύσεως.
Ποτὲ δὲν εἶχε ἐρωμένη, οὔτε ἦταν ἀνίκανος, οὔτε ὁμοφυλόφιλος ὅπως οἱ ἐπικριτὲς του διέδωσαν γιὰ νὰ τὸν δυσφημίσουν»(Fuller σελ. 103).
Ὁ Ἀρριανός ἔχει πεῖ γι’αὐτὸν ὡς ἄνδρα καὶ ὡς στρατιώτη
Ἦταν πολὺ ὅμορφος στὸ παρουσιαστικὸ καὶ ἀφιερωμένος στὴν ἄσκηση, πολὺ ἐνεργητικός στὸ πνεῦμα, πολὺ ἡρωϊκός στὸ θάρρος, πολὺ σταθερὸς στὴν τιμἠ, ἀγαποῦσε πολὺ τὸν κίνδυνο καὶ τηροῦσε αὐστηρῶς τὰ καθήκοντά του πρὸς τοὺς Θεούς. Ὡς πρὸς τὶς ἀπολαύσεις τοῦ σώματος, εἶχε πλήρη αὐτοέλεγχο, καὶ γι’αὐτές τοῦ πνεύματος ὁ ἔπαινος ἦταν ἡ μόνη γιὰ τὴν ὁποία ἦταν ἀκόρεστος. Εἶχε ἐκπληκτική ὁξυδέρκεια στὸ νὰ ἀναγνωρίζῃ τί ἔπρεπε νὰ γίνῃ, ὅταν ἄλλοι ἐξακολουθοῦσαν νὰ βρίσκονται σὲ ἀβεβαιότητα καὶ διέβλεπε μὲ μεγάλη ἐπιτυχία ἀπὸ τὴν παρατήρηση τῶν γεγονότων τὸ τί πιθανὸν νὰ συμβῇ. Ἦταν πιστὸς στὶς συμφωνίες καὶ στοὺς διακανονισμοὺς ποὺ εἶχε συνάψει καθὼς καὶ φειδωλὸς στὴν δαπάνη χρημάτων γιὰ τὴν ἰκανοποίηση τῶν δικῶν του ἀπολαύσεων, ξόδευε ὅμως ἀφείδωλα χάρῃ τῶν συντρόφων του
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου