Κλεοπάτρα - Ἡ τελευταία Ἑλληνίδα βασίλισσα τῆς Αἰγύπτου

Ἡ Κλεοπάτρα Ζ' Φιλοπάτωρ ἔμελλε νὰ εἶναι ἡ τελευταία Φαραὼ τῆς ἑλληνιστικῆς Αἰγύπτου, πρὶν αὐτὴ μετατραπεῖ σὲ ἐπικράτεια τῆς ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας.

Ἡ βασιλεία της συνέπεσε μὲ τὸ τέλος τῆς μακεδονικῆς δυναστείας στὴν ἀνατολικὴ Μεσόγειο, δίνοντας τέλος στὴν ἑκατοντάχρονη καὶ πλέον ἡγεμονία τῶν Πτολεμαίων στὴν περιοχή.

Οἱ ἱστορίες καὶ οἱ μῦθοι γιὰ τὴ ζωὴ τῆς καλλονῆς βασίλισσας δίνουν καὶ παίρνουν, ἕνα ὡστόσο εἶναι ἀναντίρρητο: ἡ ἐπιρροὴ ποὺ ἄσκησε ἡ γοητεία καὶ ἡ προσωπικότητά της σὲ δυὸ ἀπὸ τοὺς πλέον ἰσχυροὺς ἄντρες τῆς ἐποχῆς, τοὺς πανίσχυρους Ρωμαίους Ἰούλιο Καίσαρα καὶ Μάρκο Ἀντώνιο!

Δαιμόνια τιμονιέρισσα καὶ πνεῦμα κοφτερό, ἡ Κλεοπάτρα θὰ ἐπηρέαζε καθοριστικὰ τὴν ἐξωτερικὴ πολιτικὴ τῆς Ρώμης καὶ θὰ ἔφερνε τὰ πάνω-κάτω στὴν αὐτοκρατορία.

Καὶ βέβαια θὰ ἐνσάρκωνε ὅσο ἴσως καμιὰ τὸ πρότυπο τῆς famme fatale, μὲ τὸ τραγικό της τέλος νὰ προσυπογράφει τὸ μοιραῖο τῆς ζωῆς της...

Πρῶτα χρόνια

Ἡ Κλεοπάτρα Ζ' Φιλοπάτωρ γεννιέται τὸ 69 π.Χ. ὡς κόρη τοῦ ἡγεμόνα τῆς Αἰγύπτου Πτολεμαίου ΙΒ' Αὐλητῆ καὶ τῆς Κλεοπάτρας Ε' Τρύφαινας (ἀδελφῆς ἢ ξαδέλφης τοῦ ἡγεμόνα), μὲ τὸν βασιλικὸ οἶκο νὰ ἕλκει τὴν καταγωγὴ τοῦ ἀπὸ τὸ 323 π.Χ. καὶ τὸν θάνατο τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου, ὅταν ὁ Μακεδόνας στρατηγὸς Πτολεμαῖος Α' ἀνέλαβε τὴν περιοχὴ μετὰ τὴ μοιρασιὰ τῆς ἀλεξανδρινῆς αὐτοκρατορίας. Τὸ τέλος τῶν Πτολεμαίων στὴν Αἴγυπτο θὰ λάμβανε χώρα λίγο ἀργότερα, τὸ 30 π.Χ., μὲ τὴν προσάρτηση τῆς Aegyptus στὴν παντοδύναμη ρωμαϊκὴ αὐτοκρατορία.

Γιὰ τὰ παιδικὰ χρόνια τῆς Κλεοπάτρας δὲν εἶναι καὶ πολλὰ γνωστά, μεγάλωσε ὅμως σὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ τὸ βασίλειο τῆς Αἰγύπτου εἶχε παρακμάσει, μὲ τὴν κυβερνητικὴ διαφθορὰ καὶ τὸν ἐκφυλισμὸ νὰ ἐπικρατοῦν, συγκεντρώνοντας τὴ δυσαρέσκεια τῶν ὑπηκόων. Ταυτοχρόνως, ἡ Αἴγυπτος εἶχε ἀπολέσει τὴν παλιά της αἴγλη, χάνοντας ἐδάφη (Συρία, Κύπρος, Κυρήνη) καὶ γινόμενη ἕρμαιο ἐπιδρομῶν καὶ ρωμαϊκῶν ἐπεμβάσεων στὸ ἐσωτερικό της, κάνοντάς τὴ νὰ μοιάζει ἤδη μὲ ἀνεπίσημη ρωμαϊκὴ ἐπαρχία.

To 51 π.Χ., μὲ τὸν θάνατο τοῦ Πτολεμαίου ΙΒ', ἡ μεγαλύτερη θυγατέρα του, ἡ 18χρονη Κλεοπάτρα, ἀνέρχεται στὸν θρόνο τῆς Αἰγύπτου, ὅπως φυσικὰ καὶ ὁ μεγαλύτερος ἀπὸ τὰ ἀδέλφια τῆς, ὁ μόλις 10 ἐτῶν Πτολεμαῖος ΙΓ'. Σύμφωνα μὲ τὸ ἔθιμο τῆς ἐποχῆς, τὰ δύο παιδιὰ ὄφειλαν νὰ συγκυβερνήσουν, ἐνῶ καὶ ὁ γάμος τους προσταζόταν ρητὰ ἀπὸ τὴν αἰγυπτιακὴ παράδοση.

Ἡ πρώτη αὐτὴ περίοδος βασιλείας τῆς Κλεοπάτρας μαστίστηκε ἀπὸ οἰκονομικὴ δυσπραγία, λιμούς, ἀκόμα καὶ φυσικὲς καταστροφὲς (πλημμύρες).

Τὸ ταραγμένο κλίμα καὶ ὁ ὑποσκελισμός του Πτολεμαίου ΙΓ' ἀπὸ τὸν θρόνο σύντομα ὡστόσο θὰ ὁδηγοῦσε τοὺς δύο ἡγεμόνες (καὶ τοὺς ἀκολούθους τους) σὲ εὐθεῖα σύγκρουση: ἡ Κλεοπάτρα ἐκδιώκεται ἀπὸ τὴν Ἀλεξάνδρεια, ἔπειτα ἀπὸ πλεκτάνη ποὺ στήθηκε σὲ βάρος της, καταφεύγει στὴ Συρία καὶ συγκεντρώνει στρατεύματα γιὰ νὰ ἐπιστρέψει θριαμβευτικὰ στὴν Αἴγυπτο.

Τὸ 48 π.Χ. ἦταν ἕτοιμη νὰ βαδίσει μὲ τὸν μισθοφορικό της στρατὸ κατὰ τῆς Αἰγύπτου, γιὰ νὰ ἐπιστρέψει καὶ πάλι στὴν ἐξουσία: ὁ αἰγυπτιακὸς ἐμφύλιος ἦταν πρὸ τῶν πυλῶν...

Ἡ ζωὴ στὸ πλευρὸ τοῦ Καίσαρα

Ὁ αἰγυπτιακὸς ἐμφύλιος δὲν ἦταν ὡστόσο ἡ μόνη ἐμφύλια σύγκρουση ποὺ δονοῦσε τὸν γνωστὸ κόσμο. Γιατί καὶ στὴ ρωμαϊκὴ αὐτοκρατορία τὰ πράγματα δὲν ἦταν καλύτερα: ἤδη ἀπὸ τὴν προηγούμενη χρονιά, τὸ 49 π.Χ., ὁ Πομπήιος, ἀφοῦ ἔλαβε οἰκονομικὴ καὶ στρατιωτικὴ βοήθεια ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο καὶ τὴν Κλεοπάτρα προσωπικὰ (μὲ τὴν ὁποία οἱ φῆμες τους ἤθελαν ζευγάρι), κινήθηκε κατὰ τοῦ Ἰουλίου Καίσαρα, σὲ αὐτὸ ποὺ ἔμελλε νὰ εἶναι ἡ τελευταία περίοδος τῆς ρωμαϊκῆς δημοκρατίας, ἡ ὁποία κατέρρεε μὲ πάταγο.

Τὰ στρατεύματα τοῦ Πομπήιου ἡττήθηκαν τελικὰ στὸν ρωμαϊκὸ ἐμφύλιο (Μάχη τῶν Φαρσάλων - 48 π.Χ.) καὶ ὁ στρατηγὸς κατέφυγε στὴν Αἴγυπτο, στὴν ὁποία εἶχε ἰσχυροὺς δεσμοὺς ἀπὸ παλιά.

Στὸν θρόνο βρῆκε ὡστόσο τὸν Πτολεμαῖο ΙΓ' καὶ ὄχι τὴν Κλεοπάτρα ὅπως ὑπολόγιζε, καὶ ὁ νέος Φαραώ, θέλοντας νὰ καλοπιάσει τὸν Καίσαρα γιὰ νὰ μὴν εἰσβάλει στὴ χώρα του, σκότωσε τὸν ρωμαῖο δελφίνο.

Αὐτὸ βέβαια δὲν ἐμπόδισε τὸν Καίσαρα, ποὺ ἦταν ἤδη στὸ κατόπι του Πομπήιου, νὰ καταφτάσει στὰ αἰγυπτιακὰ ἐδάφη λίγες μέρες ἀργότερα καὶ βλέποντας τὴ βασιλικὴ οἰκογένεια νὰ εἶναι ἕτοιμη γιὰ ἐμφύλια μάχη, μὲ τοὺς δύο στρατοὺς ἤδη παραταγμένους ὁ ἕνας ἀπέναντι στὸν ἄλλο, κατέλαβε την Ἀλεξάνδρεια χωρὶς ἀντίσταση καὶ ἔπαιξε τελικὰ ρυθμιστικὸ ρόλο στὴν ἀδερφικὴ σύγκρουση: προσπαθῶντας βέβαια νὰ συμφιλιώσει τὰ δύο ἀδέρφια, δὲν μπόρεσε παρὰ νὰ ἐρωτευτεῖ τὴν Κλεοπάτρα!

Κλεοπάτρα καὶ Πτολεμαῖος ΙΓ' συγκυβερνοῦσαν πλέον στὸ τιμόνι τῆς Αἰγύπτου, μὲ τὴ δυσαρέσκεια ὡστόσο τοῦ αἰγυπτιακοῦ λαοῦ γιὰ τὴν κατάφωρη παρέμβαση τῆς Ρώμης στὰ ἐσωτερικὰ τοῦ κράτους τοὺς νὰ μὴν ἔχει ὅμοιό της:     σύντομα οἱ ἀναταραχὲς θὰ κλιμακώνονταν σὲ πόλεμο, καθὼς ὁ ἀλεξανδρινὸς στρατὸς τοῦ Πτολεμαίου ΙΓ', ποὺ μετροῦσε 20.000 ἄντρες, εἶχε στρατοπεδεύσει ἐκεῖ κοντά.

Ὑπέρτερος ἀπὸ τίς δυνάμεις τοῦ Καίσαρα, ὁ στρατὸς τοῦ Πτολεμαίου πολιόρκησε την Ἀλεξάνδρεια καὶ τὸν Καίσαρα -ποὺ κρατοῦσε ὡστόσο τὴ βασιλικὴ οἰκογένεια στὴν κατοχή του-, ὁ ὁποῖος βρέθηκε μάλιστα σὲ πολὺ δύσκολη θέση μέχρι νὰ καταφτάσουν οἱ ρωμαϊκὲς ἐνισχύσεις.

Ὁ ρωμαῖος στρατηγὸς ἀπελευθέρωσε τὸν Πτολεμαῖο γιὰ νὰ πετύχει τὴν ὑποσχεθεῖσα κατάπαυση τοῦ πυρός, ὁ νεαρὸς βασιλιᾶς ὅμως τέθηκε αὐτομάτως ἐπικεφαλῆς τοῦ ἀγῶνα κατὰ τῶν Ρωμαίων.

Φθάνοντας οἱ ρωμαϊκὲς λεγεῶνες στὴν Αἴγυπτο, νίκησαν εὔκολα τὸν τακτικὸ αἰγυπτιακὸ στρατὸ στὴ Μάχη τοῦ Νείλου, μὲ τὸν Πτολεμαῖο ΙΓ' νὰ χάνεται μιὰ καὶ καλή, πιθανότατα ἀπὸ βύθισμα τοῦ πλοίου μὲ τὸ ὁποῖο προσπάθησε νὰ διαφύγει.

Ἡ Κλεοπάτρα ἔμεινε ἔτσι ἀδιαφιλονίκητη ἡγέτιδα τῆς Αἰγύπτου, συγκυβερνῶντας πλέον μὲ τὸν μικρότερο ἀδερφό της, τον 12χρονο (πιὰ) Πτολεμαῖο ΙΔ'.

Ὅσο γιὰ τὸν Καίσαρα, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ ἀνάγκη νὰ ἐπιστρέψει στὴ Ρώμη ἦταν ἐπιτακτική, αὐτὸς δὲν θὰ βιαζόταν καθόλου νὰ ἐγκαταλείψει τὴν ἀγκαλιὰ τῆς βασίλισσας: ὁ ἴδιος ἄφησε ρωμαϊκὲς λεγεῶνες στὴν Αἴγυπτο γιὰ νὰ περιφρουροῦν τὴν παραμονὴ τῆς Κλεοπάτρας στὸν θρόνο (καθὼς δὲν ἦταν πλέον καθόλου δημοφιλὴς στὸν λαό, ἀφοῦ εἶχε συμμαχήσει μὲ τὸν ἐχθρό), τὴν ἴδια στιγμὴ ποὺ τῆς ἔδωσε ὡς δῶρο τὴν Κύπρο, ποὺ ἐπέστρεψε ἔτσι ὑπὸ αἰγυπτιακὴ κατοχή.

Τὸ 47 π.Χ. ἡ ἕνωση Καίσαρα καὶ Κλεοπάτρας θὰ κατέληγε σὲ ἕναν γιο, τὸν Καισαρίωνα (Πτολεμαῖος ΙΕ' Καισαρίωνας), τὸν ὁποῖο βέβαια ποτὲ δὲν θὰ ἀναγνώριζε ὁ Ρωμαῖος ὡς νόμιμο γιο του, μὲ τὴν κατακραυγὴ νὰ εἶναι γενικευμένη σὲ Ρώμη καὶ Ἀλεξάνδρεια καὶ τὴν ἱστορικὴ ἔριδα νὰ συνεχίζεται ἀκόμα γιὰ τὸ ἂν ἦταν πράγματι αὐτὸς ὁ πατέρας.

Ἐπιστρέφοντας ὁ Ἰούλιος Καίσαρας θριαμβευτὴς στὴ Ρώμη καὶ αὐτοκράτορας πλέον, ἡ Κλεοπάτρα τὸν ἀκολούθησε λίγο ἀργότερα στὴν πρωτεύουσα τῆς ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας, ἔχοντας ἕναν καὶ μόνο ἕναν στόχο στὸ μυαλό της: τὴν ὥρα ποὺ ἡ ρωμαϊκὴ δημοκρατία εἶχε καταρρεύσει καὶ ὁ Καίσαρας ἦταν πιὰ ὁ ἀπόλυτος ἡγεμόνας τῆς τεράστιας αὐτοκρατορίας, ἡ Κλεοπάτρα θεώρησε πὼς στὸ πλευρό του θὰ γινόταν ἡ αὐτοκράτειρα τοῦ ἀχανοῦς βασιλείου καὶ ὁ γιος της ὁ νόμιμος διάδοχος τοῦ ρωμαϊκοῦ θρόνου!

Τὸ 44 π.Χ. ὡστόσο τὸ μαχαίρι τοῦ Βρούτου θὰ ἔδινε ἄδοξο τέλος στὰ σχέδια τῆς βασίλισσας καὶ ἡ ἴδια θὰ ἐπέστρεφε ἆρον-ἆρον στὴν Ἀλεξάνδρεια, καθὼς φοβόταν πλέον γιὰ τὴ ζωή της...

Κλεοπάτρα καὶ Μάρκος Ἀντώνιος

Ἡ Κλεοπάτρα, μετὰ τὸν θάνατο τοῦ ἀδελφοῦ τῆς Πτολεμαίου ΙΔ' (τὸν ὁποῖο οἱ ἱστορικοὶ τῆς ἐποχῆς θεώρησαν πὼς δολοφόνησε ἡ Κλεοπάτρα), ἀνακήρυξε συνβασιλέα τὸν γιο της καὶ παρακολούθησε ἀμέτοχη τὰ φονικὰ γεγονότα ποὺ συγκλόνιζαν τὴ Ρώμη, μὲ τὴν οὐδετερότητά της νὰ παίρνει τέλος τὸ 41 π.Χ., ὅταν ὁ Μάρκος Ἀντώνιος καὶ ὁ Ὀκταβιανός, νικητὲς τῆς Μάχης τῶν Φιλίππων (42 π.Χ.), τὴν κάλεσαν νὰ δώσει ἐξηγήσεις γιὰ τὴ στάση καὶ τὴ συμμαχία της μὲ τὸν δολοφονημένο ἡγέτη τῆς Ρώμης.

Ἡ μοιραία συνάντηση Κλεοπάτρας καὶ Μάρκου Ἀντώνιου ἔγινε στὴν Ταρσὸ καὶ ὁ πανίσχυρος ἡγέτης τῶν Ρωμαίων, μαγεμένος ἀπὸ τὴν ὀμορφιὰ καὶ τὴν προσωπικότητά της, τὴν ἐρωτεύτηκε παράφορα. Σύμφωνα μὲ τὸν Πλούταρχο, ὁ Ἀντώνιος ἐξόντωσε τοὺς πολιτικοὺς ἀντιπάλους τῆς βασίλισσας καὶ ἐγκαθίδρυσε τὴν ἡγεμονία της, τὴν ἴδια ὥρα ποὺ ἡ σχέση τους θὰ ἀπέδιδε καρπούς: ἡ Κλεοπάτρα του χάρισε τὰ δίδυμα Ἀλέξανδρος Ἥλιος καὶ Κλεοπάτρα Σελήνη, ἐνῶ λίγο ἀργότερα, τὸ 36 π.Χ., ἡ ἐπιστροφὴ τοῦ Ἀντώνιου στὴν Αἴγυπτο θὰ κατέληγε σὲ ἀκόμα ἕναν γιο, τὸν Πτολεμαῖο Φιλάδελφο.

Ἡ Κλεοπάτρα συνόδευσε τὸν Ἀντώνιο στὶς ἐπεκτατικές του ἐκστρατεῖες στὰ ἀνατολικά, προσαρτῶντας γιὰ λογαριασμὸ τῆς Αἰγύπτου νέα ἐδάφη, καθὼς παρεῖχε οἰκονομικὴ καὶ πολεμικὴ βοήθεια στὸν Ρωμαῖο.

 Οἱ δυὸ τοὺς ζοῦσαν πλέον σὰν ζευγάρι στὴν Αἴγυπτο, ἀπολαμβάνοντας τιμὲς καὶ πλούτη ζηλευτά.

Οἱ ἀναταραχὲς στὴ ρωμαϊκὴ αὐτοκρατορία ὡστόσο γιὰ τὸν αὐτοκρατορικὸ θρόνο θὰ ἔδιναν περίεργη τροπὴ στὴ ζωή τους, καθὼς ἡ τελευταία πράξη δὲν εἶχε παιχτεῖ ἀκόμα.

Ὁ παλιὸς σύμμαχος τοῦ Μάρκου Ἀντώνιου, ὁ Ὀκταβιανός, ἦταν ἕτοιμος γιὰ τὴν τελικὴ μάχη ποὺ θὰ ἄφηνε μόνο τὸν ἕναν τους στὸν θρόνο τῆς Ρώμης: ἡ ἀποφασιστικὴ σύγκρουση ἔλαβε χώρα τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 31 π.Χ. καὶ πρόκειται γιὰ τὴν περίφημη Ναυμαχία τοῦ Ἀκτίου, στὴν ὁποία οἱ δυνάμεις τοῦ Ἀντώνιου καὶ τῆς Κλεοπάτρας συνετρίβησαν.

Οἱ δυὸ τοὺς κατάφεραν ὡστόσο νὰ γλιτώσουν καὶ ἐπέστρεψαν στὴν Αἴγυπτο, ἀπολαμβάνοντας γιὰ μιὰ ἀκόμα φορὰ τὸν ἔρωτά τους, ἂν καὶ ἔνιωθαν ὅτι τὸ τέλος πλησίαζε γοργά: ὁ Ὀκταβιανὸς ὁδήγησε τὸν στρατό του στὴ Αἴγυπτο, στὴν ὁποία εἰσέβαλε χωρὶς σθεναρὴ ἀντίσταση.

Ὁ Ἀντώνιος πληροφορήθηκε στὴ μάχη τὴν αὐτοκτονία τῆς Κλεοπάτρας καὶ δὲν εἶχε ἄλλῃ ἐπιλογῇ παρὰ νὰ δώσει τέλος στὴ ζωή του.

Ἡ Κλεοπάτρα, ἀκολουθῶντας τὴ μοῖρα τοῦ ἐραστῆ της, αὐτοκτόνησε λίγες μέρες ἀργότερα καὶ σίγουρα ἀφοῦ συναντήθηκε μὲ τὸν Ὀκταβιανό, ἂν καὶ γιὰ τὸ ξακουστὸ τέλος της δὲν ὑπάρχει ἱστορικὴ συναίνεση.

Τὸ μόνο σίγουρο εἶναι πὼς βρέθηκε νεκρὴ λίγο ἀργότερα, ντυμένη μάλιστα μὲ τὰ βασιλικά της ἐνδύματα.

Τὸ μυστήριο παραμένει μέχρι καὶ σήμερα.

Ἦταν 12 Αὐγούστου τοῦ 30 π.Χ. Οἱ δυὸ ἱστορικοὶ ἐραστὲς θάφτηκαν πλάϊ-πλάϊ, σύμφωνα μὲ τίς ἐπιθυμίες τους, καὶ τὸ ἄλλοτε πανίσχυρο αἰγυπτιακὸ βασίλειο μετατράπηκε σὲ ρωμαϊκὴ ἐπικράτεια.

Ἡ μοναδικὴ Κλεοπάτρα καὶ ἡ ἀκόμα μοναδικότερη ζωή της ἀπαθανατίστηκε στοὺς αἰῶνες ποὺ θὰ ἔρχονταν στὸ συλλογικὸ φαντασιακό, τὴν ἴδια ὥρα ποὺ ὁ μοιραῖος δεσμός της μὲ τὸν Μάρκο Ἀντώνιο θὰ λειτουργοῦσε ὡς ἔμπνευση γιὰ λογοτεχνία καὶ κινηματογράφο: ὁ Σέξπιρ θὰ ἔγραφε τὸ θεατρικὸ «Ἀντώνιος καὶ Κλεοπάτρα» (1607) πρὸς τιμήν τους, ἐνῶ οἱ μεταφορὲς τῆς ζωῆς της στὸ σινεμὰ παραεῖναι πολλὲς καὶ μνημειώδεις, μὲ τὴν ἑρμηνεία βεβαίως τῆς Ἐλίζαμπεθ Τέϊλορ ὦ Κλεοπάτρα νὰ παραμένει ἐμβληματική.

Ὅσο γιὰ τὴν ἴδια τὴν Κλεοπάτρα, ἡ ἱστορία της ἀντηχεῖ ἀκόμα στὰ πέρατα τοῦ κόσμου, κυρίως γιὰ τὰ ὅσα ἀντιπροσώπευε ἡ βασίλισσα σὲ ἕναν κόσμο στυγνὰ ἀνδροκρατούμενο: σὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ ἡ Αἴγυπτος μαστιζόταν ἀπὸ ἐσωτερικὲς συγκρούσεις καὶ δυνατότερους ἐξωτερικοὺς ἐχθρούς, ἡ ἴδια κατάφερε νὰ κρατήσει τὴ χώρα ἑνωμένη, μὲ τὴ διακυβέρνησή της καὶ τοὺς στρατηγικούς της χειρισμοὺς νὰ μὴν ἔχουν νὰ ζηλέψουν σὲ τίποτα τοὺς ἀντίστοιχους ἀνδρικούς...

Ποῦ Γεννήθηκε ἡ Ὀλυμπιάδα ;

Ἡ Ἀρχαία Πασσαρώνα, γενέτειρα τῆς πριγκίπισσας τῶν Μολοσσῶν καὶ μητέρας τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου Ὀλυμπιάδας, τοποθετεῖται, σύμφωνα μὲ τὸν ἀρχαιολόγο τῆς «Ἠπείρου», Σωτήρη Δάκαρη, βορειοδυτικὰ τοῦ λεκανοπεδίου τῶν Ἰωαννίνων σὲ ἀπόσταση 8 χιλιομέτρων ἀπὸ τὴν πόλη.

Ἡ συστηματικὴ ἀνασκαφὴ ἀποκάλυψε στὴν κορυφὴ ἑνὸς λόφου στὸ Μεγάλο Γαρδίκι, ὀχυρωμένη θέση, ἐνῶ στοὺς πρόποδές του, βρίσκεται ὁ ἀρχαῖος ναὸς ποὺ ταυτίστηκε μὲ τὸν Ἄρειο Δία.

Ἡ Ὀλυμπιάδα ἦταν κόρη τοῦ Νεοπτόλεμου Β' καὶ γεννήθηκε τὸ 373 π.Χ., πιθανότητα στὴν πρωτεύουσα τῶν Μολοσσῶν, Πασσαρώνα. Ἡ γυναῖκα μὲ τὴ δυναμικὴ προσωπικότητα εἶχε τὰ ὀνόματα, Πολυξένη στὴν παιδική της ἡλικία, Μυρτάλη ὅταν παντρεύτηκε, ἐνῶ πῆρε τὸ ὄνομα Ὀλυμπιάδα μετὰ τὴ νίκη τοῦ συζύγου της Φιλίππου Β' στοὺς Ὀλυμπιακοὺς Ἀγῶνες τὸ 356 π.Χ. στὶς ἀρματοδρομίες.

Ἡ ἔντονη προσωπικότητα τῆς Ὀλυμπιάδας καὶ ἡ ἐπιρροή της, ἀκολούθησαν τὸν γιο της Μέγα Ἀλέξανδρο ὡς τὸ τέλος.

Ὁ προϊστάμενος τῆς Ἐφορείας Ἀρχαιοτήτων Ἰωαννίνων Κώστας Σουέρεφ μίλησε στὸ ΑΠΕ-ΜΠΕ γιὰ τὸν ἱστορικὸ χαρακτῆρα τῆς Ὀλυμπιάδας καὶ τὴν ἀρχαία Μολοσσία.

««Οἱ γυναῖκες καὶ οἱ κόρες τῶν βασιλέων στὴ Μολοσσία ἦταν συνδεδεμένες μὲ τὰ Ἱερὰ τῆς περιοχῆς» ἀναφέρει «γι' αὐτὸ οἱ ἀρχαιολόγοι θεωροῦν ὅτι, πιθανότατα, ἡ Ὀλυμπιάδα εἶχε συνδεθεῖ ἄμεσα μὲ τὸ Ἱερό του Δία καὶ τῆς Διόνης στὴν Δωδώνη..


Συνάντησε τὸν Φίλιππο Β' στὸ Ἱερὸ τῶν Μεγάλων Θεῶν τῆς Σαμοθράκης καὶ οἱ ἱστορικὲς πηγὲς ὑποστηρίζουν τὴν ἄποψη πὼς ἡ Ὀλυμπιάδα μετεῖχε τῆς προβολῆς καὶ τοῦ Μακεδονικοῦ Βασιλείου, στὴ σχέση μὲ τὸν Ἡρακλῆ καὶ τὸν Δία. Ὁ Φίλιππος Β' ὅταν ἦρθε στὴν Ἤπειρο, πρόσθεσε τίς παλιὲς περιοχὲς τῶν ἀποικιῶν στὰ παράλια τοῦ Ἰονίου, ὅπως ἡ Ἀμβρακία, στὸ Βασίλειο τῶν Μολοσσῶν.


Λέγεται ὅτι ἡ Ὀλυμπιάδα, μὲ τὸν μικρό της γιο Ἀλέξανδρο, ἔμειναν στὴν Μολοσσία καὶ τὴ Δωδώνη, ὅταν ὁ Φίλιππος Β', σύμφωνα μὲ τίς συνήθειες τῆς ἐποχῆς, παντρευόταν καὶ ἄλλες γυναῖκες. Ὅταν ὁ Ἀλέξανδρος ἀνέλαβε τὸν θρόνο, οἱ σχέσεις τῶν Μολοσσῶν καὶ τῶν Μακεδόνων ἦταν ἄριστες. Ὁ Μ. Ἀλέξανδρος, στὴν ἀρχὴ τῆς ἐκστρατείας του ἐπισκέφτηκε πρῶτα τὸ Ἱερό του Ἄμμωνα στὴν Αἴγυπτο, τὸ ὁποῖο συνδέεται ἄμεσα μὲ τὸν ἱδρυτικὸ μῦθο τοῦ Μαντείου τῆς Δωδώνης.

Ἐξάλλου, ἡ Ὀλυμπιάδα, σύμφωνα μὲ τίς πηγές, πρόβαλε τὰ χθόνια γυναικεῖα χαρακτηριστικά της Διόνης, ἐκδοχὴ τῆς μητέρας Γῆς, δηλαδὴ τὴν ἐξοικείωσή της μὲ τὰ φίδια. Τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Δίας ἑνώθηκε μαζί της μὲ τὴν μορφὴ φιδιοῦ, ὁδήγησε τὸν Ἀλέξανδρο νὰ θεωρεῖ πὼς ἦταν γιός του Δία. Μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου, ἡ Ὀλυμπιάδα ἀγωνίστηκε νὰ κρατήσει τὴ διαδοχὴ στὸ θρόνο γιὰ τὸν ἀνήλικο Ἀλέξανδρο τὸν Δ', γιο τοῦ Μ. Ἀλέξανδρου καὶ τῆς Ρωξάνης.

Ἐξ ὅσων γνωρίζουμε, ἐπισημαίνει ὁ κ. Σουέρεφ, ὁ Κάσσανδρος, συνόδευσε ἀπὸ τὴν Βαβυλῶνα τὸν μικρὸ Ἀλέανδρο Δ' καὶ τὴν Ρωξάνη στὴν Μακεδονία καὶ ἡ Ὀλυμπιάδα ἀνέλαβε νὰ τοὺς προστατέψει μέχρι τὴν ἐνηλικίωση, ἄλλοτε στὴν Ἤπειρο καὶ ἄλλοτε στὴν ὀχυρωμένη Πύδνα. Ἀκολούθησαν αἱματηρὲς ἴντριγκες, γιὰ τὴ διαδοχὴ στὸν θρόνο καὶ ἡ Ὀλυμπιάδα ἐξολόθρευσε πιθανοὺς διεκδικητές.


Ὁ Κάσσανδρος κατόρθωσε νὰ ἐπιβληθεῖ τελικὰ καὶ ἀπὸ ἐπιτηρητὴς τοῦ θρόνου ἔγινε βασιλιᾶς καὶ παντρεύτηκε τὴν ἑτεροθαλῆ ἀδελφὴ τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου, Θεσσαλονίκη. Ἡ Ὀλυμπιάδα, ἡ ὁποία ὅριζε τὴ Μακεδονικὴ Φρουρά, ὑποχρεώθηκε νὰ παραδώσει τὴν Ἀμφίπολη στὸν Κάσσανδρο, ὁ ὁποῖος στὴ συνέχεια ὁδήγησε στὸν θάνατο τὴν Ὀλυμπιάδα στὴν Πύδνα, μὲ διαταγὴ νὰ παραμείνει ἄταφη. Λέγεται μάλιστα, ὅτι κάλεσε τοὺς συγγενεῖς τῶν νεκρῶν διεκδικητῶν τοῦ θρόνου νὰ τὴν θανατώσουν μὲ λιθοβολισμό, στὸ τέλος τοῦ 4ου π.Χ. αἰῶνα.


Ἡ Μολοσσία, ἀρχικὰ τοποθετεῖται στὸν εὐρύτερο χῶρο τοῦ λεκανοπέδιου μέχρι τὴ Κόνιτσα, ἐνῶ στὴν συνέχεια περιέλαβε καὶ τὴν Δωδώνη. Ἦταν τὸ βασίλειο τῶν Αἰακιδῶν ἢ Μολοσσῶν. Οἱ πιὸ σημαντικοὶ βασιλεῖς ἦταν ὁ Θαρύπας, ὁ Ἀλκέτας, ὁ Ἀλέξανδρος Α', ὁ Μολοσσός - ἀδελφὸς τῆς Ὀλυμπιάδας, καὶ ὁ Πύρρος, ἀνιψιὸς τῆς Ὀλυμπιάδας ποὺ γεννήθηκε λίγα χρόνια μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου» καταλήγει ὁ κ. Σουέρεφ.

Ἡ Ἱερή πορεία τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ ἡ ἐπιβίωση τῶν Ἑλλήνων ΕΝΟΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑ

                                        ΕΝΟΤΗΣ    ΔΕΥΤΕΡΑ

Ἡ Ἱερή πορεία τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ

ἡ ἐπιβίωση τῶν Ἑλλήνων

<< Εἶστε τὸ γένος τῶν

ἀνθρώπων

καὶ ἀπὸ ἐσᾶς ξεκίνησαν τὰ πάντα >>

( Ὁ Αἰγύπτιος ἀρχιερεύς

ἀπευθυνόμενος

στὸν Σόλωνα . Ἔργον << ΤΙΜΑΙΟΣ >>

τοῦ Πλάτωνος ).

Οἱ μνήμης τοῦ προκατακλυσμιαίου πολιτισμοῦ διεσώθησαν ἀπὸ ἱερεῖς οἱ ὁποῖοι διέφυγαν ἡ ὑπῆρχαν καὶ ζοῦσαν στὰ ὄρη, δίπλα στὰ Μουσεῖα τὰ ὁποῖα ἦσαν τὰ ἀχρεία Γνώσεως . Μ΄ αὐτὸν τὸν τρόπο ἄρχισε ἡ πορεία τῶν Ἑλλήνων μετὰ τὴν μεγάλη καταστροφή ἀπὸ τὸν κατακλυσμὸ, τὸν ὁποῖο εἶχαν προβλέψει οἱ περίφημοι ἱερεῖς Τελχίνες. Οἱ Ἕλληνες ἀρχίζουν νὰ μεγαλουργοῦν , πάλι, μέσα ἀπὸ τὶς νέες δυσκολίες καὶ ἐμπόδια . Δὲν λείπουν, ὅμως , οἱ διάφορες πολεμικές ἐπιχειρήσεις, ἔστω καὶ ἐμφύλιος, ποῦ θὰ τοῦς κάνουν δυνατούς. Τὶς ἱστορικὲς πτυχές ὅλων αὐτῶν τῶν ἀγώνων θὰ ἐξετάσουμε ἀπ΄ ἐδῶ καὶ πέρα, ἀναλύοντας τὰ αἴτια, τὰ ἀποτελέσματα, ποιοὶ πράγματι εὐθύνοντο γι΄ αὐτὲς τὶς καταστάσεις καὶ μὲ τὶς ψυχικὲς δυνάμεις ὁ Ἑλληνισμὸς ἐπιβίωσε διὰ << πυρὸς καὶ σιδήρου >> Εἴμαστε ἔνα Ἔθνος, τὸ ὁποῖο μὲ τὴν πανάρχαια ἱστορία του, ἔχει θέσει ἀνεξίτηλη τὴν σφραγῖδα του στὴν ἀνθρωπότητα. Ἡ διαπίστωση αὐτή ἐξάγεται ἀπὸ τὰ ἀποτελέσματα τὴς δημιουργικῆς εὐθυΐας τῆς Ἑλληνικὴς Φυλής σὲ καιρούς εἰρηνικούς, ἀλλὰ καὶ στὴν πολεμικὴ ἀρετή μας ! Γιὰ τοῦς λόγους αὐτούς πρέπει νὰ αἰσθανόμαστε ὑπερηφάνεια καὶ νὰ ἀτενίζουμε τὸ μέλλον μὲ αἰσιοδοξία. Μὲ τὴν δημιουργία του, ὁ Ἕλληνας ἐπλούτισε τὴν ἀνθρωπότητα μὲ θεμελιῶδες πολιτιστικές ἀξίες οἱ ὁποῖες ἐξακολουθοῦν νὰ κατευθύνουν τὰ βήματα της. Μὲ τὴν πολεμικὴ μας ἀρετὴ, ὄχι μόνο ἐπιβιώσαμε καὶ διασωθήκαμε ἀπὸ τὸν ἀφανισμὸ, ἀλλὰ καταστήσαμε τὴν Ἑλλάδα Κοσμοκράτειρα καθὼς καὶ πρόμαχο τῆς ἐλευθερίας καὶ τοῦ Πολιτισμοῦ . Ἀποδείξαμε , σὲ ὅλο τὸ διάβα τῶν ἰσῶνον , ὅτι ἀγαπᾶμε τὴν Εἰρήνη ἀλλὰ δὲν φοβόμαστε τὸν πόλεμο. Ὄντα μᾶς ζητοῦσαν τῆς Ἐλευθερίας μας τὴν Ἀνεξαρτησία μας καὶ τὴν ἀξιοπρέπεια μας , ἡ ἀπάντηση μας ἦτο ἀποφασιστική, χωρὶς ὑπολογισμούς καὶ ἐμποτισμένη μὲ ὑψηλὸ ἰδεαλισμό. Ἡ πατρίδα μας ἀποτελοῦσε πάντοτε σημεῖο διασταυρώσεως πολλῶν βλέψεων . Αὐτὸ τὸ προνόμιο , ὅπως θὰ δοῦμε παρακάτω, τὸ ἐπληρώσαμε πολὺ ἀκριβά . Ἔχουμε τὴν ἱκανοποίηση ὅτι ἐπληρώσαμε πολύ ἀκριβὰ. Ἔχουμε τὴν ἱκανοποίηση ὅτι ἐκπληρώσαμε τὸ χρέος μας καὶ ἡ στάση μας ἀπετέλεσε σταθμό στὴν ἱστορία τὴν ἀνθρωπότητος καὶ ἔκρινε , ἐκτὸς τῆς δικῆς μας τύχης καὶ τὴν δικῆς της , τόσο στὴν ἀρχαιότητα ὅσο καὶ κατὰ τους μέσους χρόνους καὶ νεωτέρους . Ὁποιοσδήποτε ἄλλος λαὸς θὰ εἶχε ἀφανισθεῖ ἀπὸ τους μέσους χρόνους καὶ νεωτέρους . Ὁποιοσδήποτε ἄλλος θὰ ἀφανισθεῖ ἀπὸ τοῦς κατακλυσμούς τῶν δοκιμασιῶν , τους ὁποῖους ἔχει ὑποστεῖ ὁ Ἑλληνικὸς λαὸς . Αὐτὴ ἡ διαπίστωση πρέπει νὰ μᾶς γεμίζει μὲ αὐτοπεποίθηση καὶ φυσικὰ, αἰσιοδοξία . Ἄν μελετήσουμε προσεκτικὰ τὴν ἱστορία μας , θὰ διαπιστώσουμε ὅτι στὶς κρίσιμες στιγμὲς μας ἀνακτοῦμε σὲ ἐκθαμβωτικὸ βαθμὸ τὴν αἴσθηση τοῦ χρέους ἡ ὁποῖα ἐξαλείφει ὅλες τὶς ἀδυναμίες μας καὶ μᾶς ὑψώνει ως ἱστορικό παράγοντα . Πρόσφατο , σχετικό παράδειγμα εἶναι ἡ στάση του Ἕλληνα στὸν Β΄ παγκόσμιο πόλεμο. Τοῦ ἐτέθη τὸ δίλημμα μεταξύ ταπεινωτικῆς ὑποταγῆς στὴν φασιστοναζιστική ἐπιδρομὴ καὶ τῆς ὑπέρτατης θυσίας μὲ συνθῆκες χωρίς ἐλπίδα . Μὲ ὁμοψυχία ἐτάχθη ὑπέρ τῆς θυσίας καὶ μέσως αὐτῆς. Μετέβαλε, κατὰ παγκόσμια ἀναγνώριση, τὸν ροῦ τοῦ πολέμου . Ἡ πολεμική ἀρετὴ τοῦ Ἕλληνα ἄγγιξε τῆς κορυφές κατὰ τὴν μεγάλη αὐτὴ δοκιμασία . Ἄς ξεκινήσουμε , ὅμως , τὴν ἱστορική διαδρομή μας ἀπὸ τοῦς χρόνους τοῦ Τρωϊκοῦ πολέμου ἕως σήμερα καὶ στὸ τέλος θὰ δεῖτε πόσο περήφανοι θὰ νιώσετε, ἀφοῦ ἐπιζήσαμε κυριολεκτικῶς ἀπὸ τὴν φωτιὰ καὶ τὸ σίδερο .

Ο ΤΡΩΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

Ἡ Ἱστορκοὶ τοποθετοῦν τὸν Τρωικὸ πόλεμο στὰ 1170 π.Χ. Τώρα πῶς σὲ ἑκατὸ χρόνια ἔγιναν ἐξαπλώσεις, ἀνεπτύχθησαν πολιτισμοί κ.λ.π. εἶναι κάτι τὸ ὁποῖον δὲν τοῦς ἐνδιαφέρει. Χρονολογήσεις οἱ ὁποῖες δίδονται ἀπὸ λαμπρούς ἐπιστήμονες καὶ ἐρευνητές Ἕλληνες, καὶ ἀφήνουν ἄφωνούς τοῦς ἐρευνητὲς τῆς πολυθρόνας . Ὁ Ταξίαρχος ε.α. Τῆς Γεωγραφικὴς Ὑπηρεσίας στρατοῦ καὶ μέλος τῆς Ἑλληνικῆς Γεωγραφικὴς Ἑταιρίας , κος Κωνσταντίνος Κουτρουβέλης στὸ ἐκπληκτικό ἐπιστημονικό ἔργο του, τοποθετεῖ τὰ γεγονότα τοῦ Τρωικοῦ πολέμου στὰ ἔτη 3.087 – 3.078 βάσει ἀστρονομικῶν καὶ ἄλλων ἐπιστημονικῶν στοιχείων τὰ ὁποῖα εἶναι συγκλονιστικά . ^{Κ. Κουτρουβελης << Ἡ ἀναχρονολόγηση τῆς Προϊστορίας κυρίως μὲ βάση τίς ἀστρονομικές πληροφορίες ἀρχαίων συγγραφέων >> ἐκδόσεις << Δάυλὸς >> Ἀθήνα 1999, σε, 265 – 292 πιναξ σελίδος 30}

Οἱ προσχώσεις, πάντως τῶν παραλιακῶν τοποθεσιῶν ποῦ ἀναφέρονται στὴν Ἰλιάδα ὁδηγοῦν καὶ δείχνουν 3.300 π.Χ.

α) Ὁ Ἡρόδοτος μᾶς ἀναφέρει ὅτι ὁ πόλεμος στὸ ἵλιον ἔγινε τρεῖς γενεές μετὰ τὸν Μίνωα. Ὁ Μίνωας συμφώνως μὲ τὸν Μανέθωνα στὰ << Αἰγυπτιακὰ >> , ἦτο ὁ πρῶτος κυβερνήτης τῆς Αἰγύπτου Α΄ δυναστεία τῆς δευτέρας περιόδου στὰ 3.500 π.Χ ^{ἩΡΟΔΟΤΟΣ Ἱστορία Ζ΄ 171} β) Μελετῶντας τὴν Ἰλιάδα τοῦ Ὁμήρου , ἀντλοῦμε τὴν πληροφορία ὅτι στὸν τελευταῖο ἔτος τοῦ Τρωικοῦ πολέμου , ἦλθε πρὸς βοήθεια τῶν πολιορκούμενων Τρώων ὁ βασιλεύς Μέμνων τῆς Αἰθιοπίας . Στὰ <<αἰθιοπικά >> πληροφορούμεθα πῶς ὁ Μέμνων ἐβασίλευε περίπου στὰ 3.500 π.Χ.

Μετὰ δύο παραδείγματα θέσαμε κάποια λογικὰ ἐρωτήματα , ἀφοῦ κάνουμε κάποιές διαπιστώσεις : Ὁ ἐμφύλιος πόλεμος αὐτὸς ἔγινε μεταξύ 1170 π.Χ. ( ἐπιμονή μ΄ αὐτή τὴν χρονολογία ), διότι Ὁ Μινωικός πολιτισμὸς κατεστράφη ἀπὸ τὸν μεγάλο σεισμό τῆς Θήρας Σαντορίνης μετὰ τὸ 1700 π.Χ. Καὶ ὁ Μυκηναϊκός πολιτισμὸς χωρὶς αἴγλη καὶ δύναμη στὰ 1400 π.Χ. δὲν ὑφίστατε . Οἱ ἄλλοτε κραταιές πόλεις Μυκῆνες, τίρυνθα κ.α εἶναι ἐγκαταλελειμμένες . Οἱ Ἱστορικοί συμφωνοῦν μὲ τὴν ἄποψη ὅτι ἐπῆλθε καταστροφή ἀπὸ ἰσχυρὸ σεισμό καὶ οἱ κάτοικοι ἔφυγαν γειά ἄλλες περιοχές .

Ἐρωτήσεις

α) Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ἔγινε ὁ Τρωικός Πόλεμος στὰ 1170 π.Χ. ἐφόσον τὰ κέντρα ἦσαν κατεστραμμένα ;

β) Ποιοὶ ἦσαν οἱ ἀρχηγοί τῆς ἐκστρατείας στρατηγοί κ.λ.π. Οἱ ὁποῖοι κατάφεραν καὶ συγκέντρωσαν κοντὰ στὰ 1300 πλοία καὶ

γ) Εἶναι δυνατόν νὰ ἔχει γίνει ἡ μεγάλη ἐκστρατεία ; του Ἀγαμέμνονος πρὶν ἀπὸ τὴν πτώση της Τροίας.

δ) Ὁ Τρωικός πόλεμος ἦτο ἀδελφοκτόνος , ναὶ ἡ ὄχι , Ἐμεῖς ἄς ἀποδείξουμε γιὰ πολλοστή φορᾶ τὴν Ἑλληνική καταγωγή τῶν Τρώων , ἀφοῦ ὑπενθυμισθεῖ ὅτι ὁ Τρωικός πόλεμος δὲν ἔγινε γιὰ τὰ μάτια τῆς Ἑλένης , ἀλλὰ καθαρά γιὰ πολιτικούς καὶ ἐμπορικούς λόγους διότι, τὸ Ἵλιον ἐκείνη τὴν ἐποχῆ ἐπηρέαζε τὶς ἀποικίες καὶ φορολογοῦσε τὰ πλοῖα ποῦ περνοῦσαν ἀπὸ ἐκεῖ . Οἱ Μυκήνες καὶ Σπάρτη κυριαρχοῦσαν τότε στὴν Μητροπολιτική Ἑλλάδα καὶ ἔστειλαν ἀντιπροσώπους νὰ διευθετηθεῖ τὸ θέμα , ἀλλὰ ἡ Τροία ἀρνήθηκε τὴν εἴσοδο τους καὶ τοῦς ἀπέπεμψε . Ἡ συνέχεια ἐδόθη στὰ ξίφη καὶ στίς ἀσπίδες . Ὁ Τρώς, λοιπόν , ὁ ἐπώνυμος τῆς Τροίας , ἦτο γιός τοῦ Ἐριχθονίου καὶ τῆς Ἀστυόχης . Ἡ Ἀστυόχη ἦτο κόρη τοῦ Σιμόεντος καὶ τῆς Καλλιρόης .

Ἡ Τροία πρὶν ἀπὸ τὸν Τρῶα ὀνομαζόταν Δαρδανία ἐκ τοῦ παπποῦ του Τρώος Δάρδανο . ^{ἈΠΟΛΛΟΔΩΡΟΣ βιβλιοθήκη Γ΄ 140}

Οἱ Τρῶες εἶχαν Ἑλληνικὰ ὀνόματα καὶ ἐλάτρευαν τοῦς θεοὺς τοῦ Ὀλύμπου . Ἡ Ἀθηνᾶ ἦτο προστάτις τῆς Τροίας καὶ σύμμαχοι τῶν Τρώων ἦσαν οἱ Μακεδόνες, Θεσσαλοί, Βοιωτοί , Θράκες κ.α Ἐξάλλου, ἡ ἵδρυση τῆς Τροίας ὡς ἱστορικὸ γεγονός εἶναι μέρος τῆς Ἱερὰς Ἑλληνικῆς Παραδόσεως . Ὁ Ὅμηρος στὴν << Ἰλιάδα >> κάνεις συχνές ἀναφορές στὴν ἔννοια ἀδελφοκτόνος πόλεμος . Ἄς δοῦμε τώρα , χωρίς μικρὲς παρενθέσεις ποιοὶ ἔλαβαν στὸν αὐτὸν πόλεμο καὶ ἀπὸ τίς δύο πλευρές .. ^{ὅλα τὰ στοιχεῖα εἶναι μέσα ἀπὸ τὴν Ἰλιάδα τοῦ Ὁμήρου καὶ συγκεκριμένα στὴν Β΄ ραψωδία στίχος 494}

ἙΛΛΑΣ ΚΑΙ ΣΥΜΜΑΧΟΙ

Γεωγραγική Ἀρχηγός Στρατηγός πλοία

περιοχὴ

Ἀττική (Ἀθήνα ) Μενεσθεός του Πετέου 50

Αἰτωλία θόας Ἀδραιόμονος Περίφης του Ὀχησίου 40

Ἀρκαδία Ἀγαπήνωρ τοῦ Ἀγκαὶου 60

Ἄργος Διομήδης του Τυδέως σθένελος τοῦ

/// // Καπανέως, Εὐρύλαος τοῦ Ταλαοῦ. 80

Βοιωτία Ἀρκεσίλαος , Πηνέλεως ,Λήιτος

////////// Προθήνωρ καὶ Κλώνιος 50

Ἡλεῖα Δώρης τοῦ Ἀμαραγκέως , Πολύξενος

/////// τοῦ Ἀγασθένους , Ἀμφίμαχος τοῦ 40

/////// Κτεάτου Θάλπικὸς τοῦ Εὐρύτατου

Λακεδαίμων (Σπάρτη) Μενέλαος τοῦ Ἀρτέως 60

Λοκρίς Αἱας τοῦ Οϊλέως 40

Μυκῆνες Ἀγαμέμνων τοῦ Ἀρτέως 100

/////////// Ἀρχιστράτηγος //

Μεσσηνία Νέστωρ τοῦ Νηλέως , Ἀντίλογος 90

///////// καὶ Θρασυμήδης

Ὀρχομενός, Βοιωτίας Ἀσκάλαφος -Ἱάλμενος γιοὶ του Ἄρεως 30

Φωκίς Σχέδιος καὶ Ἐπίστροφος γιοὶ τοῦ Ἰφίτου 40

Ἰστιαία ( Τρίκκη)

Μαχάων καὶ Ποδαλείριος γιοὶ τοῦ Ασκληπιοῦ 30

Μαγνησία -Πηνειοῦ

Πηλίου Πρόθοος τοῦ Τενθρηδόνας 40

Πελασγιώτις

(Φέραι, Ἱωλκός) Εὔμηγος του Ἀδμήτου 11

Β. Μαγνησία

( Ὀρμένιο Ἀστεριο ) Εὐρόπυλος τοῦ Εὐδαίμονος 40

Περραιβια α Γουνέος ἐκ τῆς Κύπρου 40

Περραιβια β Πολυποίτης τοῦ Πειρίθου απὸ Ἀργισσα

Λεονετεύς τοῦ Κορωνοὺ 40

Φθία // Ἑλλὰς Ἀχιλλεύς τοῦ Πηλέως Εὐδωρος τοῦ

////////////////// Ἐρμοῦ Μενέσθίος τοῦ Σπαρχειού

///////////////////// Πείσανδρος τοῦ Μαιμάλου Ἀλκιμέων

////////////////////// τοῦ Λαέρτου 50

Φθιώτης Ἀχαιά Προτεσίλαος ὁ Ἱφίκλους 40

Μαγνησία Μηθώνη Μελίβοια εἶναι ὁ πρώτος ποῦ ἀπεβιβάσθη στὸν

//////////////////////////////////////////// Ἱλιον καθώς καὶ ὁ πρώτος νεκρός του Τρωικοῦ

///////////////////////////////////////////// πολέμου Φιλοκτήτης τοῦ Ποίαντος

///////////////////////////////////////////// Μέδων τοῦ Οἱλέως 7

Ἰόνιον α Ἱθακήσιοι Κεφαλληνές Ὁδυσσεύς τοῦ Λαέρτου 12

Ἰόνιον β Δουλλίχινον Ἐλινάδες Μέγης τοῦ Φυλέως 40

Σαλαμῖνα Αἴας ὁ Μέγας τοῦ Τελαμώνος 12

Εὐβοίᾳ Ἑληφήνωρ τοῦ Χάλκόδοντος 40

Κῶς Φειδίππος τοῦ Θεσσαλού Νισυρος

////// Ἀντίφος τοῦ Θεσσαλοῦ Νίσυρος 30

Σύμη Νυρεύς τοῦ Χαρακόπου 3

Ῥόδος Τληπόλλεμος τοῦ Ἡρακλέους 9

Κρήτη Μήριόνης 80

Σύνολο πλοίων 1169

Ἄν ὑπολογισθεῖ ὅτι κάθε πλοῖο μετέφερε 120 μὲ 125 ἀνθρώπους ἔχουμε ἕνα

σύνολο 150,000 ἀνδρών

ΤΡΟΙΑ ΚΑΙ ΣΥΜΜΑΧΟΙ

Βασιλεῖς - Ἀρχιγοί - Στρατηγοί

Τρωάς Ἵλιον Ἕκτωρ τοῦ Πριάμου Ἀρχιστράτηγος

Δαρδανία α Αινείας τοῦ Άγχίση

Δαρδανία β Ἀκαμάς καὶ Ἀρχίλογος γιοὶ τοῦ Άντήνορος

Ἴδη Βουνό τῆς Τροίας Πάνδαρος τοῦ Λκάονος

Προποντίς Ἄδραστος καὶ Ἄμφιος γιοί τοῦ Μάντη Μέροπος καὶ Περκουσίου

Ἑλλήσποντος Ἄσιος τοῦ Ἀρτάκου

Τρώας Λαρίσης Ἱππόθοος καὶ Πυλαίος , γιοί τοῦ Πελασγοῦ Λήθου, γιοῦ τοῦ Τευτάμου

Μυσία Χρόμις καὶ Ἔννομος

Παφλαγονία α' Ὁδίος καὶ Ἐπίστροφος

//////////////// β' Πυλαιμένης

Φρυγία ( ἀπὸ Ἀσκανία ) φόρκος καὶ Ἀσκάνιος

Θράκη τοῦ Ἑλλησπόντου Ἀκμας καὶ Πείροος γιοὶ τοῦ Ἰμβράσου

Θράκη β΄ ( Κίκονες ) Εὔφημος τοῦ Καιάδου

Θράκη γ ΄ ( Παίονες ) πυραίχμης

Μαιονία ( ἡ μετέπειτα Λυδία ) Μεσθλής καὶ Ἄντιφος , γιοὶ τοῦ Ταλαιμένους

Καρία Ἀμφίμαχος καὶ Νάστης , γιοὶ τοῦ Νομίωνος

Θράκη δ΄ ( ἐνδότερη περιοχή ) Ρήσος

Αἱθιοπία Μέμνων τοῦ Τιθώνου

Ἀμαζόνες Πενθεσίλεια , κόρη τοῦ Ἄρη καὶ τῆς Ὁτρήρης

φοινίκη Πολυδάμας ⁴⁷

Ἐννοεῖται πῶς τὰ ἀδέρφια σκοτώνονταν μεταξύ τους καὶ γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ δὲν ἔγιναν σχόλια στὴν << Φοινίκη >> διότι τότε ( 3.500 π.Χ ) δὲν ὑπῆρχαν σημῖτες ἡ τίποτα ἄλλο στὴ Φοινίκη.

Ὁ Πολυδάμος, λοιπόν, ἦταν γιὸς τοῦ Πανθόου καὶ τῆς Φροντίδος, ἀδερφὸς τοῦ Εὐφόρβου καὶ τοῦ Ὑπερήνορος . Ὁ πατέρας τοῦ Πανθόου ἦτο ἱερεύς τοῦ θεοῦ Ἀπόλλωνος . Ὁπότε μὴν ψάχνουμε τίποτε τὸ πονηρό, ἔχουμε δρόμο καὶ ἀποκαλύψεις ἀκόμη...

Ἡ Πενθεσίλεια , ἡ βασίλισσα τῶν Ἀμαζόνων, κόρη τοῦ Ἄρεως καὶ τῆς Ὁτρήρης, σκοτώθηκε σὲ μάχη ἀπὸ τὸν Ἀχιλλέα.

Ἡ <<Ἰλιάς >> δὲν ἀναφέρει γιὰ πτώση τῆς Τροίας. Ἡ τελευταία ραψωδία ( Ω ΄ ) μᾶς διηγεῖται τὴν ταφή τοῦ Ἕκτορος καὶ θρὴν ὁ τῶν δικών του. Περί πτώσεως τῆς Τροίας ὑπάρχουν δύο ἀπόψεις:

α) Ἡ ἄποψις τοῦ Δούρειου Ἵππου ποῦ ἀναφέρετε ἀπὸ τὸν Ἰωάννη τζέτζη καὶ τοῦς ἄλλους ποιητές ἱστοριογράφους , ὅπου καὶ ἔχουμε τὴν περίπτωση τῆς δωροδοκίας τῶν Ἀχαιῶν ἀπὸ τοῦς Τρῶες.

β) Ἡ ἄποψις τῶν << Σκαιῶν Πυλῶν >> , ὅπου ὁ Ἀινείας καὶ ὁ Ἀντήνωρ πατέρας τοῦ Ἀκάμαντος καὶ τοῦ Άρχιλόχου, ἦλθαν σὲ μυστική συμφωνία μὲ τοῦς Ἀχαιούς καὶ παρέδωσαν τὴν πόλη. Γεγονός εἶναι ὅτι ὁ Τρωικός πόλεμος ἦτο ἐμφύλιος. Τὴν Ἑλληνική Τροία τὴν πολιορκοῦσαν Ἕλληνες . Ὅλη οἱ ἀνθρωπολόγοι συμφωνοῦν περὶ τῆς καταγωγῆς τῶν Τρώων ἀφοῦ εἶχαν κοινή Θρησκεία, γλῶσσα, παραδόσεις κ.α. μἐ τοῦς Ἀχαιούς. Ἐὰν ἐμβαφύνουμε τὴν μελέτη μας στὴν Ἰλιάδα τότε θὰ διαπιστώσουμε τίς πραγματικές αἰτίες τοῦ συγκεκριμένου πολέμου καὶ δὲν ἔχουμε τὴν ἐντύπωση ὅτι ὁ πόλεμος ἔγινε γὶα τὰ μάτια τῆς Ἑλένης.

Ὁ ἐξαίρετος Ἄγγελος Σακκέτος ἀποκαλεῖ τὸν Τρωικὸ πόλεμο : <<Τὸ Ὁλοκαύτωμα τῶν Ἑλλήνων >> ⁴⁸ Καὶ πῶς νὰ μὴν ἦτο ἀφοῦ δέκα χρόνια ἔρεε αἷμα Ἑλληνικό..

Ἡ ΒΟΉΘΕΙΑ ΤΩΝ ΦΟΙΝΙΚΩΝ ΣΤΟΥΣ ΤΡΩΕΣ

Προηγουμένως εἴδαμε ὅτι Πολυδάμας ἔφθασε στὸ Ἴλιον μὲ τὰ πλοῖα του καὶ τὸ στρατό του, πρὸς βοήθεια τῶν Τρῶων . Γεγονός ἀναμφισβήτητον εἶναι πῶς ὁ Ὅμηρος τοῦς ἀποκαλεῖ << ἔθνος ἐμπορικόν κερδοσκοπικόν πανοῦργον ἀπατεῶνες >> κ.α Συνεπῶς δὲν θὰ μποροῦσαν νὰ ἦσαν μὲ τὴν μεριά τῶν Ἀχαιῶν, τῆς Μητροπολιτικὴς Ἑλλάδας.

Ὁ Καθηγητής τῆς Ἑλληνικὴς Γλώσσας , Ἀθανάσιος Σταγειρίτης , στὸ Πανεπιστήμιο τῆς Βιέννης , ὅπως εἶναι γνωστόν , ἔγραψε τὸ καταπληκτικό ἔργο : << Ὡγυγία ἡ Ἀρχαιολογία , σὲ πέντε τόμους τὸ 1815 ( κυκλοφορεῖ σήμερα).

Περί τοῦ Τρωικοῦ Πολέμου μᾶς ἀναφέρει τὸ ἐξῆς καταπληκτικό , ἀφοῦ βασίζεται στὸν Ἡρόδοτο καὶ σὲ δικὲς του πηγές : << περί ἁρπαγῆς τῆς Ἑλένης καὶ τὰ αἰτίας πολέμου , τοῦτο εἴρηται ἱκανός ἐν τοῖς οἰκείους τόποις , Ἀλλὰ ὁ Ἡρόδοτος λέγει ὅτι οἱ Φοίνικες ἦσαν οἱ πρωταίτιοι τῆς δυστυχίας ταύτης , διότι ἥρπασαν αὐτοὶ πρῶτον γυναῖκα ἐκ τῆς Ἑλλάδος τὴν Ἴω τοῦ Ἰνάχου καὶ αὐτὴ ἡ ἀρπαγή ἐγένετο ἀρχή τῆς μεταξύ Ἀσίας καὶ Εὐρώπης ἔχθρας >>. Οἱ κρίσεις καὶ τὰ σχόλια δικά μας . Δυότι εἶναι ἀδύνατον νὰ μὴ γίνει πόλεμος , καὶ εἰδικά ἐμφύλιος , δίχως ὑποκινητές .

Ἐπίμετρον ὑποενότητος

Γιὰ τὴν πτώση τῆς Τροίας ἔχουμε ἐπίσης πληροφορίες τὰ λεγόμενα <<ΚΥΚΛΙΑ ΕΠΗ >> ποῦ συμπληρώνουν τὴν ἱστορικὴ ἀφήγηση , δηλαδὴ τὰ << ΚΥΠΡΙΑ ΕΠΗ >> καθώς καὶ ἡ << Αἰθιοπίς >> τοῦ Ἀρκτίνου τοῦ Μιλήσιου, ἡ ὁποῖα ξεκινᾶ καὶ ἱστορεῖ τὰ γεγονότα ἀπὸ τὴν ταφή του Ἕκτορος καὶ μετά. Ἡ δὲ περισωθεῖσα ἀρχὴ τῆς << Αἰθιοπίδος >> ἡ κατ΄ ἄλλους << Αἰθιοπικά >> ἀρχίζει ὡς ἐξῆς :

<< Ὡς οἱ ἀμφίεπον τάφον Ἕκτορος ἦλθε δ΄ Ἀμαζών , Ἄρηος , θυγάτηρ μεγαλήτορος Ἀνδροφόνοιο >>.

Ἡ << Αἰθιοπίς >> τελειώνει στὴν ἔριδα Ὀδυσσέως καὶ Αἴαντος γιὰ τὸ ποιός θὰ πάρει τὴν πανοπλία τοῦ Ἀχιλλέως .

Ἕνα ἀπὸ τὰ <<Κύλια >> ἔπη εἶναι ἡ << Μικρά Ἰλιάς >> τοῦ Λέσχου ἀπὸ τὴν Λέσβο μὲ τέσσερα βιβλία ἡ ὁποία ἀφηγεῖται τὰ γεγονότα ἀπὸ τὰ πανοπλίας τοῦ Ἀχιλλέως ἕως τοῦ τέλους τοῦ πολέμου, καὶ ἀρχίζει ὡς ἐξῆς.

<< ἵλιων ἀείδω καὶ Δαρανίνην εὕπωλονης περὶ πολλὰ πάθον Δαναοί Θεράποντες Ἄρηος >>.

Ἀπὸ τοῦς ἀρχαῖους , ἡ << Μικρά Ἰλιάς >> ἐτιμᾶτο ἰδιαίτερα γιὰ τὴν παράθεση πολλῶν γεγονότων ,

Στὸ ἔργο τοῦ Ἀρκτίνου << Ἱλίου Πέρσις >> ἔχουμε τὰ γεγονότα μετὰ τὴν καταστροφή τῆς Τροίας μέ τήν εἴσοδο τοῦ << Δούρειου Ἵππου >>.

Στὸ ὡς ἄνω ἔργο τοῦ Ἀρκτίνου τοποθετοῦμε καὶ ἄλλο ἔπος , τοῦς << Νόστους >> τοῦ Ἁγίου τοῦ Τροιζηνίου ποῦ ξεκινᾶ μὲ τὴν ἐπιστροφή τῶν Άρχαῖων καὶ λήγει μὲ τὸν φόνο τοῦ Ἀγαμέμνονος καὶ τὴν τιμωρία τῶν Ὀρέστη καὶ Πυλάδη .

Οἱ << Νόστοι >> τοῦ Ἁγίου ἀπὸ τὴν Τροιζήνα ὁμοίαζαν μὲ τὴν << Ὀδύσσεια >> καὶ μετὰ μὲ τοῦς << Νόστος >> ἔχουμε τὸ ἔργον << Τηλεγόνεια >> τοῦ Εὑγάμμωνος τοῦ Κηρηναίου ὁ ὁποῖος ἀναλύει τὴν περιπέτεια τοῦ Ὀδυσσέως ἕως τὸν θάνατο του.

Ὅλα αὐτὰ , τὰ << Κύκλια Ἕπη , εἶναι πηγή πληροφοριῶν γιὰ ὅτι διεδραματίσθη στὸν Τρωικό καὶ μετὰ τῆς πτώσης τῆς Τροίας Πραγματικοὶ θησαυροί .