Η Σοφία Μάνου καὶ ἡ Κατερίνα Λέχου τιμοῦν τα πάθη του Κυρίου,

ὁ ὁποῖος ἦρθε νὰ σώσει καὶ ὄχι νὰ κρίνει ψυχές!

Κύριε, ἡ ἕν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα γυνή,
την σήν αἰσθομένη Θεότητα μυροφόρου ἀναλαβοῦσα τάξιν,
ὀδυρομένη μύρα σοι πρὸ του ἐνταφιασμοῦ κομίζει.
Οἴμοι! λέγουσα, ὅτι νύξ μοι ὑπάρχει, οἶστρος ἀκολασίας,
ζοφώδης τε καὶ ἀσέληνος ἔρως της ἁμαρτίας.

Δέξαι μου τας πηγάς των δακρύων,
ὁ νεφέλαις διεξάγων της θαλάσσης το ύδωρ,
κάμφθητί μοι πρὸς τους στεναγμούς της καρδίας,
ὁ κλίνας τους οὐρανούς τὴ ἀφάτῳ σου κενώσει.

Καταφιλήσω τους ἀχράντους σου πόδας,
ἀποσμἠξω τούτους δὲ πάλιν τοῖς της κεφαλῆς μου βοστρύχοις,
ὤν ἐν τῷ Παραδείσῳ Εὔα το δειλινόν κρότον τοῖς ὠσίν ἡχηθείσα,
τῷ φόβω κρύβη.

Ἁμαρτιῶν μου τα πλήθη
καὶ κριμάτων σου ἀβύσσους τις ἐξιχνιάσει,
ψυχοσώστα Σωτήρ μου;
Μὴ με την σήν δούλην παρίδης,
Ο ἀμέτρητον ἔχων το ἔλεος.