Ὅταν μπῆκαν οἱ Γερμανοὶ στὴν Ἀθήνα, 27
Ἀπριλίου 1941, ἡ πρώτη τους δουλειὰ ἦταν νὰ στείλουν ἕνα
ἀπόσπασμα ὑπὸ τὸν λοχαγὸ Γιάκομπι καί τον
ὑπολοχαγὸ Ἔλσνιτς γιὰ νὰ κατεβάσει τὴ Γαλανόλευκη ἀπὸ τὸν Ἱερὸ Βράχο
τῆς Ἀκρόπολης καὶ νὰ ὑψώσει τὴ σβάστικα.
Δεξιὰ ὁ Παρθενῶνας, ἀριστερὰ οἱ Καρυάτιδες.
Ἀπὸ τὴν ἐλιὰ τῆς Ἀθηνᾶς οἱ Γερμανοὶ ἀντικρίζουν στὸ ἀκραῖο σημεῖο τοῦ
βράχου τῆς Ἀκρόπολης ποῦ δεσπόζει τῆς πόλης, τὴν γαλανόλευκη σημαία
ποῦ θ' ἀντικατασταθεῖ ἀπὸ τὸν ἀγκυλωτὸ σταυρό.
Ἡ ἐθνικὴ Σημαία μὲ τὸ μεγάλο σταυρὸ στὴν μέση
λάμπει καὶ τὰ χρώματά της τονίζουν καὶ τονίζονται ἀπὸ τὸν Παρθενῶνα.......
ποὺ στέκει ἀγέρωχος καὶ ὄμορφος ὅπως πάντα.
Ἐκεῖ στὴν θέση Καλλιθέα, στὸ ἀνατολικὸ σημεῖο
τοῦ Ἱεροῦ Βράχου ὁ ἐπικεφαλῆς του ἀποσπάσματος ζήτησε ἀπὸ τὸν εὔζωνο
ποὺ φρουροῦσε τὴ σημαία μας νὰ τὴν κατεβάσει καὶ νὰ τὴν παραδώσει.
Ὁ ἁπλὸς αὐτὸς φαντάρος, ὅταν στὶς 8:45 τὸ πρωί
ἔφθασαν μπροστά του οἱ κατακτητὲς τῆς χώρας μας
καὶ μὲ τὸ δάκτυλο στὴν σκανδάλη τῶν πολυβόλων
τους, τὸν διέταξαν νὰ κατεβάσει τὸ Ἐθνικό μας
σύμβολο, δὲν ἔδειξε κανένα συναίσθημα. Δὲν πρόδωσε τὴν τρικυμία της
ψυχῆς του. Ψυχρός, ἄτεγκτος καὶ ἀποφασισμένος.. ἁπλᾶ ἀρνήθηκε! Οἱ ὧρες
τῆς περισυλλογῆς, ποὺ μόνος του εἶχε περάσει δίπλα στὴν σημαία, τον
εἶχαν ὁδηγήσει στὴ μεγάλη ἀπόφαση.
"ΟΧΙ"!
Αὐτὸ μονάχα πρόφερε καὶ τίποτε ἄλλο. Μιὰ ἁπλῆ
λέξη, μὲ πόση ὅμως τεράστια σημασία καὶ ἀξία. Ἡ Ἑλληνικὴ μεγαλοσύνη σε
ὅλη την ἁπλῆ μεγαλοπρέπειά της κλεισμένη μέσα σὲ δύο συλλαβές! Ξέρουν
ἀπ' αὐτὰ οἱ Ἕλληνες..
Ὁ λοχαγὸς Γιάκομπι διέταξε ἕναν Γερμανό
στρατιώτη νὰ τὸ πράξει. Ὁ στρατιώτης τὴν κατέβασε κι ἀφοῦ μὲ τή
βοήθεια ἑνὸς συναδέλφου τοῦ τὴν δίπλωσε πολὺ προσεκτικά, τὴν παρέδωσε
στὰ χέρια τοῦ Ἕλληνα φρουροῦ. Ὁ εὔζωνας κοίταξε γιὰ λίγα δευτερόλεπτα
μὲ κατεβασμένο κεφάλι τὸ διπλωμένο γαλανόλευκο πανὶ πάνω στὰ χέρια
του. Κι ὕστερα τυλίχτηκε μὲ τὴ σημαία, ἔτρεξε ὡς τὴν ἄκρη τοῦ Ἱεροῦ
Βράχου καὶ μπρὸς στὰ μάτια των
ἐμβρόντητων Γερμανῶν ρίχτηκε μ' ἕνα σάλτο στόν
γκρεμό, βάφοντας τὸ ἐθνικό μας σύμβολο μὲ τό
τίμιο αἷμα του.
Οἱ Γερμανοὶ σκύβουν πάνω ἀπὸ τὸ κενό: 60 μέτρα
πιὸ κάτω, κείτεται ὁ Εὔζωνας, νεκρὸς πάνω στὸν βράχο, σκεπασμένος με
τὸ σάβανο ποῦ διάλεξε.
Οἱ δύο Γερμανοὶ ἀξιωματικοί, ποῦ εἶναι ἐπί
κεφαλῆς τῶν ἐμπροσθοφυλακῶν, ὁ ἀρχηγὸς ἱππικοῦ Γιάκομπι καὶ ὁ λοχαγός
Ἔλσνιτς τῆς 6ης ὀρεινῆς μεραρχίας, χρησιμοποιοῦν
τὸν ραδιοφωνικὸ σταθμὸ Ἀθηνῶν γιὰ νὰ στείλουν
μήνυμα στὸν Χίτλερ:
«Μάϊν Φύρερ, στὶς 27 Ἀπριλίου, στὶς 8 καὶ 10,
εἰσήλθαμε εἰς τὰς Ἀθήνας, ἐπὶ κεφαλῆς τῶν πρώτων γερμανικῶν τμημάτων
στρατοῦ, καὶ στὶς 8 καὶ 45, ὑψώσαμε τὴν σημαία τοῦ Ράϊχ πάνω στήν
Ἀκρόπολη καὶ στὸ Δημαρχεῖο. Χάϊλ, μάϊν Φύρερ».
Ἡ γερμανικὴ στρατιωτικὴ διοίκηση Ἀθηνῶν
ὑποχρέωσε τὴν προδοτικὴ κυβέρνηση Τσολάκογλου νὰ δημοσιεύσει στὸν Τύπο
ἀνακοίνωση, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία ὁ φρουρὸς τῆς σημαίας μας, ὑπέστῃ
ἔμφραγμα ἀπὸ τὴν συγκίνηση ὅταν τοῦ ζητήθηκε νὰ τὴν παραδώσει. Ὅμως οἱ
στρατιῶτες κι οἱ ἐπικεφαλῆς τοῦ γερμανικοῦ ἀποσπάσματος εἶχαν
συγκλονιστεῖ
ἀπ' αὐτὸ ποὺ εἶδαν καὶ δὲν κράτησαν τὸ στόμα
τοὺς κλειστό. Στὶς 9 Ἰουνίου ἡ εἴδηση δημοσιεύθηκε στὴν DAILY MAIL με
τίτλο: "A Greek carries his flag to the death" (Ἕνας Ἕλληνας φέρει την
σημαία του ἕως τὸν θάνατο).
Ἡ θυσία τοῦ Ἕλληνα στρατιώτη ἔγινε αἰτία νὰ ἐκδοθεῖ
διαταγὴ ἀπὸ τὸν Γερμανὸ φρούραρχο νὰ ὑψώνεται
καὶ ἡ ἑλληνικὴ σημαία δίπλα στὴ γερμανική.
Μέχρι πρὶν ἀπὸ λίγα χρόνια, ἐκεῖ στά
Ἀναφιώτικα κάτω ἀπὸ τὸν Ἱερὸ Βράχο, ζοῦσαν ἀκόμα αὐτόπτες μάρτυρες,
ποὺ εἶδαν τὸ παλικάρι νὰ γκρεμοτσακίζεται μπροστὰ στὰ μάτια τους
τυλιγμένο μὲ τὴν Γαλανόλευκη. Καὶ κάθε χρόνο, στὸ μνημόσυνό του στίς
27 Ἀπριλίου, ἄφηναν τὰ δάκρυά τους νὰ κυλήσουν στὴ μνήμη του. Οὐδείς
ἐνδιαφέρθηκε ποτὲ νὰ καταγράψει τὴν μαρτυρία τους.
Κωνσταντῖνος Κουκίδης
εἶναι τ' ὄνομα τοῦ εὐζώνου.
Κωνσταντῖνος Κουκίδης εἶναι τ' ὄνομα αὐτοῦ του
ΕΛΛΗΝΑ καὶ στολή του ἡ Σημαία μας.
Μᾶς τὸν ἔχουν κρύψει, μας τὸν ἔχουν κλέψει.
Κλεῖστε κι αὐτὸν τὸν ἐθνομάρτυρα στὴν ψυχή σας κοντὰ στοὺς ἄλλους.
Ἀπαιτεῖστε νὰ γραφτεῖ τ' ὄνομά του στὰ σχολικὰ βιβλία τῆς Ἱστορίας.
Ψιθυρίστε το, ἔστω καὶ βουβά, μέσα σας,
κάθε φορὰ ποὺ ἀντικρίζετε τὴ σημαία μας.
Πεῖτε στὰ παιδιά σας ὅτι αὐτὴ ἡ σημαία, ἔχει βυζάξει
ποταμοὺς ἑλληνικοῦ αἵματος, γιὰ νὰ μπορεῖ
ἀγέρωχη νὰ κυματίζει τὴν τιμὴ καὶ τὴν ἀξιοπρέπειά μας.
Τὸ ἀφιερώνουμε στοὺς Εὐρωπαίους.
Καὶ κάτι ἄλλο:
Τὸ νὰ προσπαθεῖ κάποιος νὰ ἐξαλείψει μιὰν Ἰδέα
εἶναι σὰν νὰ προσπαθεῖ νά... συνθλίψει τὸν ἀέρα μὲ μιά
μυγοσκοτώστρα...
Κι ΕΜΕΙΣ οἱ ΕΛΛΗΝΕΣ εἴμαστε... πλήρεις ΙΔΕΩΝ...
Εἰδικὰ σήμερα, ποὺ οἱ σύγχρονοι ἐφιάλτες προσπάθησαν ἀκόμα καὶ νὰ ἀμφισβητήσουν τὴν θυσία του, ὅπως οἱ ναζὶ πρόγονοι τους, γιὰ νὰ στερήσουν ἀπὸ τὸν ἀμυνόμενο Ἕλληνα τὴν ἱστορική του εὐθύνῃ. Γιὰ νὰ τὸν κάνουν ἄβουλο ἀμνό, πειθήνιο ὄργανο.
Ὅλα ἄλλωστε ἔχουν τὸν σκοπό τους καὶ ἡ λήθη εἶναι τὸ μεγαλύτερο ὅπλο τῶν ἐξουσιαστῶν.
Πολύτιμες πληροφορίες ἔχει το
Κάποια ἄλλα στοιχεῖα ποὺ φαίνεται νὰ συνηγοροῦν ὑπὲρ τοῦ ἀνωτέρῳ ἡρωικοῦ γεγονότος καὶ τῶν ὁποίων γίνεται ἐπίκληση, εἶναι τὰ ἑξῆς:
1. Ἡ δήλωση τοῦ ἐπὶ κεφαλῆς τῆς Διευθύνσεως Ἱστορίας Στρατοῦ (Δ.Ι.Σ.), ὅτι πράγματι ἐκ τῶν ἱστορικῶν ἀρχείων, ἐμφαίνεται ὅτι «ὁ φρουρὸς στρατιώτης τῆς σημαίας ηὐτοκτόνησεν περιβληθεὶς ταύτην».
2. Ὁ τότε Ἀρχιεπίσκοπος Χρύσανθος, στὰ ἀπομνημονεύματά του, ἀναφέρει ὅτι: «Ὁ Ἕλλην φρουρὸς τῆς Ἑλληνικῆς σημαίας ἐπὶ τῆς Ἀκροπόλεως, μὴ θελήσας νὰ παραστῇ μάρτυς τοῦ θλιβεροῦ θεάματος τῆς ἀναρτήσεως τῆς ἐχθρικῆς σημαίας, ὥρμησεν ἐκ τῆς Ἀκροπόλεως κρημνισθεὶς καὶ ἐφονεύθῃ. Ἐκάθησα στὸ γραφεῖον μου περίλυπος μέχρι θανάτου καὶ δακρύων...»....
3. Ἡ ἐφημερίδα Daily Mail δημοσίευσε στὶς 9 Ἰουνίου 1941, σὲ δημοσίευμα μὲ τίτλο «A Greek carries his flag to the death» (Ἕνας Ἕλληνας φέρει τὴν σημαία του ἕως τὸν θάνατο) γράφει: «Ὁ Κώστας Κουκίδης, Ἕλληνας στρατιώτης ὁ ὁποῖος φρουροῦσε τὸ ἐθνικὸ σύμβολο τῶν Ἑλλήνων πάνω στὴν Ἀκρόπολη, τυλιγμένος μὲ τὴν Γαλανόλευκη, ἐφόρμησε στὸ κενὸ καὶ αὐτοκτόνησε (27/4/1941)».
4. Ὁ Νίκολας Χάμοντ (Nicolas Hammond), καθηγητὴς τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Κέμπριτζ, ἀξιωματικὸς Εἰδικῶν Ἐπιχειρήσεων Καΐρου στὴν Ἑλλάδα κατὰ τὴν Κατοχή, γράφει: «Την 27ην Ἀπριλίου 1941, λίγο προτοῦ χαράξει, ὅλα ἦσαν κλειστά. Τότε ἔμαθα ὅτι οἱ Γερμανοὶ διέταξαν τὸν φρουρὸ τῆς Ἀκροπόλεως νὰ κατεβάσει τὸ ἑλληνικὸ σύμβολο. Πράγματι, ἐκεῖνος τὴν ὑπέστειλε. Τυλίχθηκε μὲ αὐτὴν καὶ αὐτοκτόνησε, πέφτοντας ἀπὸ τὸν βράχο...»....
5. Μιὰ ἀναφορὰ τοῦ λογοτέχνη Μενέλαου Λουντέμη στὸ διήγημά του «Τὰ ἄλογα τοῦ Κουπύλ», ποὺ γράφτηκε τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1944: «...τὴν κατέβασε, τυλίχθηκε μέσα κι ἔπεσε χωρὶς ἡρωισμοὺς ἀπ' το βράχο».
6. Τὸ Λεύκωμα «Ἔπεσαν γιὰ τὴ ζωή», τοῦ ΚΚΕ: «Τὴ στιγμὴ ποὺ ἄλλοι ἔδιναν γῆ καὶ ὕδωρ στοὺς χιτλερικούς, ὁ Ἕλληνας στρατιώτης, πιστὸς στὰ πατριωτικὰ ἰδανικά, προτίμησε νὰ αὐτοκτονήσει τυλιγμένος μὲ τὴ γαλανόλευκη, πέφτοντας ἀπὸ τὸν ἱερὸ βράχο τῆς Ἀκρόπολης, παρὰ ν' ἀνεβάσει στὸν ἱστὸ τὴ σβάστικα».
7. Σύμφωνα μὲ τὴν ἱστορικὴ ἔρευνα τοῦ ἀντιστασιακοῦ ἐρευνητῆ Κώστα Γ. Κωστοπούλου: «Ὁ Ἥρωας Στρατιώτης, χτυπῶντας πάνω στὰ βράχια, στὴν διαδρομὴ τῆς πτώσεώς του στὸν γκρεμὸ ἀπὸ τὸν βράχο τῆς Ἀκροπόλεως, ὅταν τελικὰ κατατρακυλώντας, ἔπεσε στὴν ὁδὸ Θρασύλλου στὴν Πλάκα, εἶχε πολτοποιηθεῖ καὶ ἡ στολή του ἦταν καταξεσκισμένη. Ὅταν τὸν περιμάζεψαν δύο-τρεῖς κάτοικοι τῆς Πλάκας, δὲν βρῆκαν τίποτε ἐπάνω του ἐκτὸς ἀπὸ ἕνα τσαλακωμένο ταχυδρομικὸ δελτάριο στὸ ὁποῖο ἔγραφε πολὺ κακογραμμένα τὸ ὄνομα τοῦ παραλήπτη: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΥΚΙΔΗΣ. Αὐτὰ τὰ στοιχεῖα εἶχαν καταθέσει δύο γέροντες (ἐπιζῶντες ἀκόμη) σχετικὰ μὲ τὸ ἀνωτέρῳ περιστατικό».
8. Μιὰ προσωπικὴ ἔρευνα τοῦ ἀντιστασιακοῦ Χαράλαμπου Ρούπα, ἡ ὁποία δημοσιεύθηκε στὴν ἐφημερίδα «Τὸ Βῆμα τῆς Αἰγιαλείας» (12 Μαΐου 2006):
«Ἐγὼ καὶ οἱ φίλοι μου, περίεργοι καὶ ἀργόσχολοι συνταξιοῦχοι, ἀρχίσαμε νὰ ψάχνουμε στὴν Πλάκα μέσα στὰ παραδοσιακὰ ταβερνάκια καὶ καφενεῖα, μήπως βροῦμε κάποιο γεροντάκι ποὺ νὰ μᾶς ἔλεγε κάτι τὸ σχετικό. Ὅλοι γνώριζαν τὸ περιστατικό, ἀλλὰ μᾶς ἔλεγαν, «ἄκουσα... μοῦ εἶπαν...», δηλαδὴ αὐτὰ ποῦ γνωρίζαμε κι ἐμεῖς. Τελικά, ψάχνοντας καὶ κάνοντας μὲ ὑπομονὴ τὴν ἔρευνά μας, βρήκαμε μία γριούλα ποὺ μᾶς εἶπε: «Πηγαίνετε κάτω στοὺ Μακρυγιάννη (μᾶς εἶπε περίπου τὴν διεύθυνση), κι ἐκεῖ ζεῖ ἕνας πρώην τσαγκάρης. Αὐτὸς εἶναι ὁ γιος τοῦ παγοπώλη ὁ ὁποῖος μὲ τὸ καροτσάκι του πῆρε τὸν νεκρὸ στρατιώτη, καὶ τὸν ἐπῆγε στὸ Α' Νεκροταφεῖο καὶ τὸν ἔθαψε».
Τελικά, συναντήσαμε τὸν γερο-τσαγκάρη. Δυσκολευθήκαμε ὅμως νὰ τοῦ δώσουμε νὰ καταλάβει το τί θέλαμε νὰ μᾶς πεῖ, διότι οὔτε ἄκουγε, κι οὔτε ἔβλεπε καλά. Στὸ τέλος, συγκινημένος, μᾶς εἶπε: «Ἐκείνη τὴν ἡμέρα εἴχαμε κλεισθεῖ στὰ σπίτια μας, ὅπως κι ὅλη ἡ Ἀθήνα. Ἐγὼ τότε ἤμουν 16 χρονῶν. Ἀκούσαμε στὸν δρόμο μία γριὰ ποὺ στρίγκλιζε. Πεταχθήκαμε τότε στὸν δρόμο δύο-τρεῖς, γιὰ νὰ δοῦμε το τί συμβαίνει, καὶ τότε εἴδαμε τὸ τραγικὸ αὐτὸ θέαμα: Ἕνα χιλιοστραπατσαρισμένο πτῶμα ντυμένο στὸ χακὶ καὶ μία σημαία γύρῳ,γύρω του ματωμένη. Χαρτιά, πορτοφόλι κλπ. δὲν βρέθηκαν ἐπάνω του, ἐκτὸς ἀπὸ ἕνα δελτάριο ποὺ ἔγραφε τὸ ὄνομά του. Τὸ δελτάριο τὸ κράτησε ἕνας φίλος τοῦ πατέρα μου. Ἐπειδὴ ὁ πατέρας μου κι ἐγὼ μοιράζαμε κολῶνες πάγου στὰ σπίτια, εἴχαμε ἕνα καρότσι. Τὸ ἔβαλαν τὸ παλληκάρι μέσα μαζὶ μὲ τὴν σημαία, τὸ σκέπασαν μὲ μία κουβέρτα καὶ τὸ πῆγαν μαζὶ μὲ τὸν φίλο του στὸ Ἀ΄ Νεκροταφείου καὶ τὸ ἔθαψαν.
Ἐκεῖ βρῆκαν ἕναν παπᾶ καὶ τοῦ εἶπαν τί εἶχε συμβεῖ. Αὐτὸς τοὺς πῆγε σὲ ἕναν ἀνοικτὸ τάφο, τύλιξαν τὸ παλληκάρι μὲ ὅ,τι εἶχε μείνει ἀπὸ τὴν σημαία, εἶπε καὶ δύο-τρία λόγια ὁ παπᾶς καὶ τὸ παράχωσαν. Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ πρέπει νὰ σᾶς τονίσω, αὐτὸ τὸ τραγικὸ περιστατικὸ ἀπὸ στόμα σὲ στόμα τὸ εἶχε μάθει ὅλη ἡ Ἀθήνα. Ὁ πατέρας μου φοβήθηκε καὶ δὲν μὲ πῆρε μαζί του. Ἐὰν πήγαινα κι ἐγώ, τότε θὰ σᾶς ὑπέδειχνα ποὺ ἀκριβῶς εἶναι παραχωμένο τὸ παλληκάρι. Τὸν πατέρα μου, τὸν ἔχασα τὸν Ἰανουάριο τοῦ 1942 στὴν μεγάλη πεῖνα.>»>.
9. Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Μυστικὴ Ἀκρόπολη» τοῦ Ἰωάννη Γιαννόπουλου, παρατίθενται δύο ἀκόμα μαρτυρίες.
Ὁ Κυριάκος Γιαννακόπουλος, παιδὶ ἀκόμη, πουλοῦσε τσιγάρα στὴν Πλάκα, γεννημένος πρὶν ἕνδεκα χρόνια στὸ Θησεῖο. Ἔτυχε τὴν στιγμὴ τῆς θυσίας νὰ στρέψει τὸ βλέμμα του πρὸς τὴν Ἀκρόπολη: «Τὴν ὥρα ἀκριβῶς ποὺ ἔπεφτε τὸ παιδὶ μὲ τὴν σημαία τυλιγμένο καὶ κτυποῦσε στοὺς βράχους. Ἔκανα νὰ τρέξω πρὸς τὰ ἐκεῖ καὶ δὲν μποροῦσα. Ναὶ προσπάθησα, νὰ πάω καὶ ἐγὼ ἐκεῖ... Τὸ παιδί... τρέξανε, χάλασε ὁ κόσμος, ἔγινε σεισμὸς ἐκείνη τὴν ὥρα ποὺ εἶδαν τὸ παιδί, ὅλος ὁ κόσμος ἀναστατώθηκε. Ποῦ νὰ πάω ἐγὼ παιδάκι τότε, νὰ χωθῶ, ἐκεῖ μέσα στὴν στοὰ τῆς Ἀκροπόλεως, νὰ μαζέψω... νὰ προσφέρω τί; Ἁπλῶς πῆρα τὰ πράγματά μου καὶ ἔφυγα. Σκοτώθηκε ἐκείνη τὴν ὥρα. Κτύπησε στοὺς βράχους καὶ ἐκτινάχθηκε. Τὸ θυμᾶμαι, τὸ βλέπω σὰν νὰ τὸ βλέπω τώρα. Αὐτὸ τὸ πρᾶγμα δὲν πρόκειται νὰ φύγει ποτὲ ἀπὸ τὰ μάτια μου, μόνο ὅταν πεθάνω!».
Ὁ Στάθης Ἀρβανίτης, μικρὸ παιδὶ κι αὐτός, θυμᾷται: «Ἤμουνα τότε ἑπτὰ χρονῶν. Μέναμε ἀκριβῶς κάτω ἀπ' τὴν Ἀκρόπολη. Ἐκείνη τὴν ἡμέρα στὶς 27 Ἀπριλίου -μιὰ ἡμέρα ἡλιόλουστη μὲ καθαρότατο οὐρανό- ὁ πατέρας μου εἶχε ἀπαγορέψει καὶ στὸν ἀδελφό μου καὶ στὴν μητέρα μου νὰ βγοῦνε ἀπ' τὸ σπίτι. Ἐγὼ ἤμουνα στὴν ταράτσα καὶ ἔπαιζα μὲ τὸ αὐτοκινητάκι μου. Ξαφνικὰ βλέπω ἕνα σῶμα, μᾶλλον πρέπει νά 'τανε τσολιάς, νὰ πέφτει ἀπὸ τὴν Ἀκρόπολη καὶ νὰ χτυπιέται στοὺς βράχους. Κατέβηκα κάτω καὶ τὸ ἀνέφερα στὸν πατέρα μου, ὁ ὁποῖος μέσα στὴν σύγχυση τὴν στιγμὴ ποὺ ἔμπαιναν οἱ Γερμανοί, κάπως δὲν μὲ πίστεψε. Μετὰ 15 ἡμέρες ἔρχεται καὶ μοῦ λέει: «Μικρὲ εἶχες δίκιο. Τὸ εἶπε τὸ BBC.>»>.
Μετὰ ἦλθαν οἱ νεογενίτσαροι γιὰ νὰ μᾶς πείσουν ὅτι ὁ Κωνσταντῖνος Κουκίδης "δὲν ὑπῆρξε". Οἱ κεμαλοναζὶ τῶν συνωστισμῶν, τῆς παράδοσης Ἐθνικῆς κυριαρχίας.
Ἴσως νὰ ἔχουν δίκιο. Δὲν "Ὑπῆρξε". Ὑπάρχει μέσα σὲ κάθε ἐλεύθερο μυαλό, σὲ κάθε Ἕλληνα ποὺ γνωρίζει ὅτι δὲν ἔχει δικαίωμα γονιδιακῆς ἐκμετάλλευσης τῆς καταγωγῆς του, παρὰ μόνο χρέος.
Ἕνα κολοσσιαῖο χρέος ποὺ πρέπει νὰ τὸ φέρουμε εἰς πέρας ἐπάξια. Τὸ νὰ γεννιέσαι Ἕλληνας, εἶναι ὑποχρέωση. Ἀλίμονο σὲ αὐτοὺς ποὺ βαυκαλίζονται γιὰ τὴν καταγωγὴ τοὺς χωρὶς νὰ γνωρίζουν τὸ χρέος τους. Τὸν ρόλο τους στὴν Γῆ.
Τὸ ἔθεσε ἄλλωστε ἄψογα ἡ Λιάνα Κανέλλη πρὶν λίγες ἡμέρες:
"Ἔχουν τὸ θράσος νὰ μιλοῦν στὴν Ἑλλάδα γιὰ τὸ μαχαίρι στὸ κόκκαλο. Ὅτι θὰ βάλουν λέει τὸ μαχαίρι στὸ κόκκαλο. Πού; Στὴν πατρίδα ποὺ ὑμνεῖ τὰ Ἱερὰ Ὀστᾶ τῶν Ἑλλήνων ποὺ ἔπεσαν γιὰ τὴν Ἐλευθερία! Τέτοια Ὕβρις..."
καὶ συμπληρώνει: "Ἡ Ἑλλάδα ὅμως εἶναι ἡ μόνη χώρα ποὺ ἔκανε τὸ κύριο ὄνομα "Ἐφιάλτης", οὐσιαστικό. Γιὰ νὰ γράφεται μὲ μικρὸ "ἔ" καὶ ὄχι κεφαλαῖο, ἐξασφαλίζοντας τοῦ τὴν ἀπαξίωση μέσα στοὺς αἰῶνες".
Ἐνάντια στὴν Λήθη
...καὶ γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου