Θυμᾶμαι ἀπὸ παλιά, το πώς ἐπικράτησε νὰ λέμε Καλή Ἀνάσταση, ὅπως ἀκριβῶς λέμε καὶ τα Καλά Χριστούγεννα.
Πῶς ἐπικράτησε δηλαδή, το νὰ εὐχόμαστε στοὺς ἄλλους, νὰ περάσουνε καλά καὶ ἤρεμα, με τους ἀνθρώπους τους, την ἡμέρα ἀνάμνησης της Ἀνάστασης του Χριστοῦ.
Ξέρετε κάτι;
Λέμε τα σωστά λόγια, ἀλλὰ ἐννοοῦμε λάθος νόημα.
Ὅταν λέμε καλή Ἀνάσταση, ἄς εἶναι μία προσωπική εὐχὴ γιὰ την Ἀνάσταση του ἴδιου του προσώπου στὸ ὁποῖο ἀπευθυνόμαστε καὶ ὄχι μία εὐχὴ γιὰ μία ὄμορφη γιορτινή μέρα.
Η Ἀνάσταση, δὲν εἶναι ἁπλᾶ ἡ τελετή της ἐκκλησίας στὶς 12 το βράδυ του Σαββάτου, οὔτε το τραπέζι της Κυριακῆς της Λαμπρῆς.
Η εὐχὴ γιὰ καλή Ἀνάσταση, ἄς εἶναι κάτι το πολύ πολύ σημαντικότερο.
Ἀνάσταση ἀπὸ τον κόσμο της φθοράς, τον κόσμο τον ψεύτικο, στὸν ἀληθινό κόσμο του Χριστοῦ.
Ἀνάσταση ἄς εἶναι ἢ μετάβαση, ἀπὸ τον "κόσμο τῶν ὀνείρων", στὸν ἀληθινό.
Σὰν νὰ λέμε δηλαδή, καλό Παράδεισο, καλή Πατρίδα.
Αὐτὴ ὅμως ἄς εἶναι ἢ δεύτερη Ἀνάσταση γιὰ την κάθε μία καὶ τον καθένα. Η πρώτη, ἂς γίνει ἐδῶ, στὸν ψεύτικο κόσμο.
Ἀνάσταση ἄς εἶναι ἡ μετατροπή μας καὶ ἡ ἀποφάσει μας, νὰ σταματήσουμε νὰ ζοῦμε γιὰ τον ἑαυτὸ μας καὶ νὰ ἀρχίσουμε νὰ ζοῦμε γιὰ τους ἄλλους. Ἀποφάσει, νὰ θέσουμε τον ἑαυτὸ μας στὴν διάθεση του Χριστοῦ. Αὐτὸ σημαίνει ἀπόφαση, νὰ θέσουμε τον ἑαυτό μας στὴν ὑπηρεσία τῶν ἄλλων.
Μία καλή κουβέντα, ἕνα χαμόγελο παρηγοριᾶς, μία ἁπλῆ καὶ ἀσήμαντη γιὰ ἐμᾶς πράξη, μπορεῖ νὰ σώσει στὴν κυριολεξία ζωές καὶ νὰ φέρει την Ἀνάσταση κάποιου συνανθρώπου.
Εὔχομαι λοιπόν σε ὅλες καὶ ὅλους
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ
