Πῶς εἶναι δυνατόν νὰ καθορίζεται ἡ ἀξία μας ἀπὸ το τι σκέφτονται, λένε ἡ κάνουν οἱ ἄλλοι;

Πῶς εἶναι δυνατόν νὰ καθορίζεται ἡ ἀξία μας ἀπὸ το τι σκέφτονται, λένε ἡ κάνουν οἱ ἄλλοι;


Γιατί φοβόμαστε τόσο πολύ γιὰ το τι σκέφτονται καὶ λένε γιὰ ἐμᾶς οἱ ἄλλοι;



Γιατί εἶναι τόσο σημαντικό ὥστε νὰ ἀλλάξουμε την ἐμφάνιση, τις πράξεις καὶ τα λόγια μας γιὰ νὰ εἴμαστε ἀποδεκτοί ἀπὸ αὐτούς;


Τι θὰ συμβεῖ ἄν δὲν ἔχουν θετική ἀντίληψη γιὰ ἐμᾶς; Θὰ πεθάνουμε, θὰ ὑποστοῦμε κάποιο εἶδος τιμωρίας, θὰ πᾶμε στὴν κόλαση; Τι εἶναι ὅλη αὐτή ἡ φασαρία;

Πώς μπορεῖ ἡ ἀξία μας νὰ ἐξαρτᾶται ἀπὸ το τι σκέφτονται ἡ λένε οἱ ἄλλοι, ὅταν ὑπάρχουν τόσοι πολλοί ἄνθρωποι με τόσες πολλές διαφορετικές ἀντιλήψεις;

Ἄν ὑπάρχουν δέκα ἄνθρωποι καὶ οἱ ἕξη ἔχουν θετική ἀντίληψη γιὰ ἐμᾶς καὶ πιστεύουν ὅτι εἴμαστε σπουδαῖοι, ἐνῶ οἱ δύο δὲν το πιστεύουν, σύμφωνα με ποῖους ὑπολογίζεται ἡ ἀξία μας; Ὑπάρχει κάποιος μαθηματικός τύπος ποὺ καθορίζει την ἀξία μας, ὅταν κάποιοι μας κατακρίνουν καὶ ἄλλοι μας λένε πῶς εἴμαστε ἐντάξει ἡ ἀκόμη καὶ σπουδαῖοι;

Γιατί οἱ γονεῖς μας φοβόντουσαν τόσο πολύ τὴ γνώμη τῶν ἄλλων, ὥστε νὰ κουκουλώνουν γεγονότα καὶ πληροφορίες;

Γιατί ἦταν τόσο σημαντικό γι’ αὐτούς νὰ δημιουργήσουν μία πολύ θετική εἰκόνα στούς ἄλλους, ἀκόμη κι ἄν δὲν ἦταν ἀληθινή;


Κι ἄν οἱ ἄλλοι πιστεύουν πῶς εἴμαστε σπουδαῖοι, εἴμαστε; Κι ἄν νομίζουν πῶς δὲν ἀξίζουμε, δὲν ἀξίζουμε;

Ἄν ἐμεῖς πιστεύουμε γιὰ κάποιον ἄλλον πῶς εἶναι σπουδαῖος, εἶναι πραγματικά; Ἄν ἐμεῖς νομίζουμε πῶς κάποιος ἄλλος δὲν ἀξίζει, ἀληθινά δὲν ἀξίζει;

Ή μήπως προβάλλουμε στοὺς ἄλλους τις ὑποκειμενικές ἀντιλήψεις μας, ἐπηρεασμένες ἀπὸ τὴ δική μας αὐτοαμφισβήτηση καὶ ἀνασφάλεια;

Δὲν ἐπηρεάζονται καὶ οἱ ἄλλοι ἐπίσης ἀπὸ το δικό τους ὑποκειμενικό παιδικό προγραμματισμό καὶ την αὐτοαμφισβήτηση καὶ τους φόβους τους;

Ἑπομένως, ποῖος εἶναι σε θέση νὰ μας ἀξιολογήσει; Θὰ ζητούσαμε ἀπὸ ἕνα ἄτομο χωρίς γνώσεις ἡ ἐμπειρία νὰ ἀξιολογήσει γιὰ ἐμᾶς ἕνα ἀκριβὸ ρολόϊ; Θὰ ἤξερε πόσο κοστίζει;


Τότε, γιατί ἐπιτρέπουμε σ’ ἐκείνους, ποὺ δὲν εἶναι ἀκόμη φωτισμένοι καὶ ἐπηρεάζονται τόσο πολύ ἀπὸ τους ὑποκειμενικούς προγραμματισμούς τους, νὰ καθορίζουν το πώς αἰσθανόμαστε γιὰ τον ἑαυτό μας; Εἶναι αὐτοὶ, ἀπὸ τους ὁποίους προσδοκοῦμε νὰ ἔχουν θετική γνώμη γιὰ ἐμᾶς, εὐτυχισμένοι, ἐπιτυχημένοι, φωτισμένοι; Ἔχουν αὐτογνωσία, σοφία, κατανόηση καὶ ἀγάπη; Εἶναι πνευματικά ἐξελιγμένοι; Ὑπάρχει σοβαρός λόγος νὰ πιστεύουμε ὅτι ἡ γνώμη τους εἶναι ἀντικειμενική καὶ ἀληθινή;


Ἐπίσης, πώς γνωρίζουμε τι σκέφτονται γιὰ ἐμᾶς; Συχνά καταλήγουμε σε λανθασμένα συμπεράσματα γιὰ το τι σκέφτονται οἱ ἄλλοι καὶ γιατί κάνουν αὐτό ποῦ κάνουν. Πιστεύουμε λανθασμένα ὅτι εἴμαστε το κέντρο του σύμπαντος, ἐνῶ στὴν πραγματικότητα δὲν ἑστιάζονται καθόλου σ’ ἐμᾶς, ἀλλὰ ἁπλά δίνονται σε μία προσπάθεια νὰ ἱκανοποιήσουν τις ἀνάγκες τους. Χάνονται μέσα στὸν δικό τους κόσμο ἀναγκῶν, προσκολλήσεων, φόβων καὶ ἐπιθυμιῶν κι ἐμεῖς πιστεύουμε πῶς δὲν ἔχουν τίποτα καλύτερο νὰ κάνουν ἀπὸ το νὰ σκέφτονται καὶ νὰ μιλοῦν γιὰ ἐμᾶς.


Πολύ συχνά ἐνεργοῦν γιὰ νὰ ἱκανοποιήσουν τις ἀνάγκες τους καὶ δὲν εἴμαστε ἐμεῖς ὁ στόχος.


Οἱ ἄνθρωποι ἔχουν καλύτερα πράγματα νὰ κάνουν στὴ ζωή τους ἀπὸ το νὰ σκέφτονται πώς νὰ μας ἀπορρίψουν ἡ νὰ μας κάνουν νὰ νιώσουμε ἄσχημα.

Δὲν εἴμαστε τόσο σημαντικοί.

Ἄς ἀφήσουμε ὅλη αὐτή τὴ σημασία πού δίνουμε στὸ τι σκέφτονται καὶ λένε οἱ ἄλλοι. Ἄς ζήσουμε τὴ ζωή μας εὐθυγραμμισμένοι με τις δικές μας ἐσωτερικές ἀλήθειες, σεβόμενοι τους ἄλλους, ἀλλὰ χωρίς νὰ ἀλλάζουμε αὐτὸ ποὺ εἴμαστε γιὰ νὰ τους εὐχαριστήσουμε. Το νὰ τους ἀγαπᾶμε δὲν εἶναι το ἴδιο με την ἀνάγκη μας νὰ μας ἀγαποῦν. Στὴν πραγματικότητα, το νὰ τους ἀγαπᾶμε εἶναι ὁ πιὸ ἀποτελεσματικός τρόπος νὰ μας ἀγαπήσουν κι ἐκείνοις.