Παράδοξα γεγονότα της Αρχαίας Ελλάδας που δεν αποδέχτηκε ποτέ η Ιστορία
Πανάρχαιοι θρῦλοι ποὺ διασώθηκαν γιὰ χιλιάδες χρόνια στόμα μὲ στόμα , κρυμμένοι στὰ βάθη τῶν αἰώνων καὶ γεγονότα ποὺ ἡ ἱστορία ἀρνήθηκε νὰ καταγράψει ὡς ἱστορικά. Μπορεῖ ἡ παγκόσμια ἐπιστημονικὴ κοινότητα νὰ κωφεύει, ἀλλὰ δὲν ἀργεῖ ὁ καιρὸς ποὺ οἱ ἱστορικοὶ θὰ ἀναγκαστοῦν νὰ δεχτοῦν τὴν ἀρχαία ὑπερτεχνολογία τοῦ ἀπώτατου παρελθόντος!
Πρῶτο παράδοξο
Ὁ Ἄβαρης πάνω σὲ χρυσὸ μαγικὸ βέλος ταξίδευε ἀπὸ τόπο σὲ τόπο
Θαυματοποιός, μάγος καὶ ἰατρὸς τῆς ἀρχαιότητος, υἱὸς τοῦ Σεύθου. Ἦτο ἱερέας τοῦ Ἀπόλλωνος, ὁ ὁποῖος τὸν εἶχε καταστήσει ἱκανὸ νὰ κάνει θαύματα καὶ νὰ ταξιδεύει ἀπὸ τόπο σὲ τόπο διασχίζοντας τὸν ἀέρα πάνω σὲ χρυσὸ μαγικὸ βέλος, ὅπως μᾶς ἀναφέρει ὁ Ἡρόδοτος.
Ὁ Ἄβαρης σὰν ἱππέας ἔκαμε ταξίδια στοὺς αἰθέρες. Μετὰ ἀπὸ ἐντολὴ τοῦ Ἀπόλλωνος, ἔκανε τὸ γύρω της γῆς χωρὶς νὰ λάβει καμμία τροφὴ σὲ ὅλο τὸ διάστημα τῆς περιφορᾶς, δηλαδὴ τοῦ γύρου τῆς γῆς. Ὅταν ἦλθε στὴν Ἑλλάδα θεράπευσε ἀσθενεῖς, δίδαξε τὴν ἰατρικὴ ἐπιστήμη, καθάρισε συνειδήσεις, ἔσωσε ψυχές, κατέπληξε τὸν κόσμο μὲ τὰ ὑπερφυσικὰ ἔργα του καὶ τὶς προφητεῖες του.
Σὲ αὐτὸν ἀναφέρονται ὁ Πλάτωνας στὸ ἔργο τοῦ «Χαρμίδης», ὁ Μένδης τῆς Αἰγύπτου στὸ ἔργο τοῦ «Φυσικά», ὁ Ἡρακλείδης ὁ Ποντικὸς (ἀπὸ τὴν Ἡράκλεια τοῦ Πόντου) καὶ πολλοὶ ἄλλοι.
Ὁ Ἡρόδοτος στὸ 4ο βιβλίο του γράφει πολλὲς λεπτομέρειες γιὰ τὴν ζωή του Ἄβαρη. Στὴν ἀρχαιότητα κυκλοφοροῦσαν πολλὰ ἀποκρυφιστικὰ βιβλία, τὰ ὁποῖα ἀποδίδοντο στὸν Ἄβαρη, ὅπως τὰ Σκυθικὰ μυθεύματα καὶ μιὰ Θεογονία σὲ πεζὸ λόγο.
Δεύτερο παράδοξο
Οἱ χρυσοῖ καὶ ἀσημένιοι ἀθάνατοι πανίσχυροι μηχανικοὶ σκύλοι τοῦ βασιλέως Ἀλκίνοου.
Οἱ Θεοὶ ἦταν ἰδιαίτερα εὐχαριστημένοι μὲ τὸν βασιλιᾶ Ἀλκίνοο καὶ μέσῳ τῆς τέχνης τοῦ Ἡφαίστου του χάρισαν χρυσοῦς καὶ ἀσημένιους ἀθάνατους καὶ πανίσχυρους μηχανικοὺς σκύλους γιὰ τὴν προστασία τοῦ παλατιοῦ του.
Τρίτο παράδοξο
Οἱ χρυσὲς θεραπαινίδες τοῦ Ἡφαίστου εἰς τὸν Ὄλυμπο γιὰ τοὺς Θεοὺς καὶ τὸν ἴδιο
Ὁ Ἥφαιστος ἂν καὶ τυπικὰ ἦταν παντρεμένος μὲ τὴν Ἀφροδίτη αἰσθάνετο πολὺ μοναξιὰ καὶ ἀναγκάστηκε νὰ φτιάξει μερικὲς χρυσὲς γυναῖκες - θεραπαινίδες νὰ τὸν βοηθᾶνε στὸ ἐργαστήριο, νὰ τὸν στηρίζουν γιὰ νὰ περπατάει καλύτερα, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ ἔχει κάποιον νὰ μιλάει.
Ἐπίσης εἶχε κατασκευάσει γιὰ τοὺς θεούς, κοπέλλες σὰν τὰ «κρύα τὰ νερά», ὅμως ἦτο ἀπὸ χρυσό, καὶ εἶχαν ἕνα πλεονέκτημα, δὲν μιλοῦσαν.
Ἀλλὰ ὅτι ἤθελαν οἱ θεοὶ τὸ ἔκαμαν, δηλαδὴ φέρε μου, νέκταρ, ἔφερνε νέκταρ. Φέρε μου ἀμβροσία, ἔφερνε ἀμβροσία, ὅτι τὶς ζητοῦσαν ἔκαναν.
Δηλαδὴ «ὑπηρέτριες» τοῦ Ὀλύμπου, ὅπου δὲν ἦσαν ἄνθρωποι, χρυσές, δηλαδὴ ἄψυχα ὄντα. Μήπως ρομπότ ; πρᾶγμα ποὺ κατὰ τὸν Isaac Asimov ἀποτελεῖ τὴν πρώτη ἀναφορὰ σὲ ρομπότ. [ἄρθρα & Σκέψεις- Γιῶργος Ἐχέδωρος - http://www.elikoncc.info/?p=5140
Ἐπίσης ὁ Ἥφαιστος εἶχε κατασκευάσει γιὰ τοὺς θεοὺς κάτι σὰν μικρὰ τραπεζάκια, ποὺ κάθε ἕνα εἶχε αὐτὸ ποὺ ἤθελε ὁ κάθε θεός, καὶ τὰ ὁποῖα ἐκινοῦντο μόνα τους, καὶ τὰ ὀνόμαζον αὐτόματον.
Τέταρτο παράδοξο
Οἱ βοηθοὶ τοῦ Ἡφαίστου
Εἶχε κατασκευάσει «αὐτόματα» καὶ γιὰ τὸν ἑαυτόν του, ἄνδρες ἀπὸ χρυσὸ ἢ μπροῦτζο ἄνδρες οἱ ὁποῖοι ἦσαν ἐπιστήμονες, τεχνῖτες καὶ ὁποῖοι βοηθοῦσαν τὸν Ἥφαιστο σὲ ὅτι τεχνούργημα ἤθελε νὰ κατασκευάσει.
Πέμπτο παράδοξο
Ὁ Τάλως κατασκευὴ τοῦ Ἡφαίστου
Ὁ Τάλως ἦτο κατασκεύασμα τοῦ Ἡφαίστου, ὁ ὁποῖος ἦτο ἕνας πανύψηλος πολεμιστὴς χάλκινος δῶρο στὸν βασιλέα τῆς Κρήτης τὸν Μίνωα. Ὁ Τάλως ἔκανε τὸν γύρω της Κρήτης 3 φορὲς τὸ 24ωρο. Ὅποιον ἔβλεπε νὰ πλησιάζει καὶ ἦτο ἐπικίνδυνος, τοῦ ἔριχνε βράχια καὶ τοῦ βούλιαζε τὸ καράβι.
Λέγεται ὁ Ἠφαῖστος θέλοντας νὰ τιμήσει τὸν Τάλω γιὰ τὸν ἄδικο χαμό, εἶχε σπρωχθεῖ ἀπὸ τὸν Δαίδαλο «κατὰ λάθος» ἀπὸ τὴν Ἀκρόπολη.
Ὁ Δαίδαλος Ὁ Τάλως φαίνεται πὼς ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς καλύτερους ἀρχιτέκτονες τῆς ἐποχῆς διότι σὲ αὐτὸν ἀποδίδεται τὸ κτίσιμο τῶν ναῶν τῆς Ἀθηνᾶς καὶ τοῦ Ποσειδῶνος. Ὁ ναὸς τῆς Ἀθηνᾶς κτίστηκε εἰς τὸν βράχο τῆς Ἀκροπόλεως ὅπου σὲ αὐτὸν μᾶλλον εἶχε τοποθετηθεῖ γιὰ πρώτη φορὰ τὸν ξύλινο ἄγαλμα τῆς προστάτιδος θεᾶς τῆς πόλεως.
Ἦτο ἕνας πάρα πολὺ ὄμορφος νέος καὶ λέγεται πὼς αὐτὴ ἡ μεγάλη τοῦ ἐπιτυχία εἶναι ποὺ παρακίνησε τὴν ζηλοφθονία τοῦ Δαίδαλου πρὸς τὸν Τάλω καὶ τὸν γκρέμισε «κατὰ λάθος» ἀπὸ τὴν Ἀκρόπολη μὲ ἀποτέλεσμα τὸν θάνατο τοῦ μεγάλου ἀρχιτέκτονα.
Ἡ ἱστορία ἀναφέρει πὼς ὁ Ἄρειος Πάγος ποὺ ἀνέλαβε τὴν ὑπόθεση τῆς ἐκδικάσεως τοῦ θανάτου τοῦ Τάλω καταδίκασε τὸν Δαίδαλο ἀφοῦ καὶ σαφῶς δὲν δέχτηκε τὴν δικαιολογία τῆς «κατὰ λάθους» ρίψεώς του ἀρχιτέκτονος ἀπὸ τὸν βράχο τῆς Ἀκροπόλεως.
Διὰ τὴν ἀποφυγὴ τιμωρίας ὁ Δαίδαλος ἔφυγε ἀπὸ τὴν Ἀθήνα καὶ ὡς φυγὰς πηγαίνει εἰς τὴν Κρήτη. Ἐδῶ ἀρχίζει καὶ ἡ σχέση του μὲ τὸν Μίνωα.
Ἄλλοι λέγουν ὅτι δὲν εἶχε οὐδεμία σχέση ὁ Τάλως τοῦ Δαιδάλου μὲ τὸν Τάλω τοῦ Ἡφαίστου.
Ἕκτο παράδοξο
Μεταλλικὰ ἱπτάμενα ἅρματα
Ὁ Ὅμηρος, ἐξάλλου, στὰ ἔπη του, περιγράφει τὶς ἀστραπιαῖες μετακινήσεις τῶν ὀλύμπιων θεῶν στὸν αἰθέρα μὲ μεταλλικὰ ἅρματα. Μᾶς δίνει, μὲ τὸν τρόπο αὐτόν, τὴν ὑπόνοια μιᾶς θεϊκῆς τεχνολογίας πολὺ ἀνώτερης τοῦ ἀνθρώπου τῆς ἐποχῆς ἐκείνης.
Ἀναφέρει ὁ Ὅμηρος στὴν Ἰλιάδα του, πὼς ἡ Ἥρα πέταξε ἀπὸ τὸν Ὄλυμπο πάνω ἀπὸ τὰ Πιέρια ὄρη, τὴν Ἠμαθία, τὰ βουνὰ τῆς Θράκης χωρὶς νὰ πατᾶνε οἱ φτέρνες της στὶς κορυφὲς τῶν βουνῶν καὶ ἀπὸ τὸν Ἄθω κατηφόρησε καὶ «κατέβηκε» στὴ Λῆμνο:
«Ἥρη δ᾽ ἀΐξασα λίπεν ῥίον Οὐλύμποιο, 225
Πιερίην δ᾽ ἐπιβᾶσα καὶ Ἠμαθίην ἐρατεινὴν 226
σεύατ᾽ ἐφ᾽ ἱπποπόλων Θρῃκῶν ὄρεα νιφόεντα 227
ἀκροτάτας κορυφάς· οὐδὲ χθόνα μάρπτε ποδοῖιν· 228
ἐξ Ἀθόω δ᾽ ἐπὶ πόντον ἐβήσετο κυμαίνοντα, 229
Λῆμνον δ᾽ εἰσαφίκανε πόλιν θείοιο Θόαντος.» 230
Ὁμήρου «Ἰλιὰς» Ραψωδία Ξ καὶ στίοχοι 225-230
Ὅταν ἔκτισε τὴν Κωνσταντινούπολη ὁ «Μέγας Κωνσταντῖνος» μετέφερε σὲ αὐτὴν τὸ ἅρμα τοῦ Διὸς ποὺ τὸ ὁδηγοῦσαν πύρινα ἄλογα:
«Διὸς ἅρμα ἐν τετράσιν ἵπποις πυρίνοις, ἱπτάμενον παρὰ δύο στηλῶν, ἐκ παλαιῶν χρόνων ὑπάρχον» [Scriptores originum Constantinopolitarum 1 - Leipzig 1901, ἀνατ. 1975), σέλ. 41-42.- Ἄρθρα & Σκέψεις- Γιῶργος Ἐχέδωρος -
Ἕβδομο παράδοξο
Οἱ στυμφαλίδες ὄρνιθες
Αὐτὲς ἦσαν στὴν λίμνη τῆς Στυμφαλίας, πῆγε ὁ Ἡρακλῆς γιὰ νὰ τὶς ἐξοντώσει. Οἱ στυμφαλίδες ὄρνιθες ἦτο πουλιὰ ὅμως ἦτο μεταλλικὰ καὶ ἀπὸ τὰ νύχια τους ἐκτόξευαν νύχια καὶ κτυποῦσαν τὸν ἀντίπαλό τους (σιδερένιο πουλί ;).
Ὄγδοο παράδοξο
Ἡ μεταφορὰ τοῦ Ὀδυσσέως εἰς τὴν πατρίδα του, μὲ πλοῖο τῶν Φαιάκων
Ὁ Ἀλκίνοος, ζητῶντας ἀπὸ τὸν Ὀδυσσέα πληροφορίες γιὰ τὴν χώρα του καὶ τὸν λαό του, τοῦ λέγει: « Πές μου καὶ τὴν χώρα σου καὶ τὸν λαό σου καὶ τὴν πόλη, γιὰ νὰ ἑτοιμασθοῦν πρὸς τὴν κατεύθυνση αὐτὴ τὰ πλοῖα καὶ νὰ σὲ πᾶνε, γιατί δὲν ὑπάρχουν κυβερνῆτες σὲ αὐτά, οὔτε πηδάλια ποὺ ἔχουν τ' ἄλλα καράβια, διότι αὐτὰ ἀναγνωρίζουν τὶς διαθέσεις καὶ τὶς σκέψεις τῶν ἀνθρώπων καὶ γνωρίζουν τὶς πατρίδες ὅλων καὶ τοὺς εὔφορους ἀγροὺς καὶ σὰν πουλιὰ διαβαίνουν τὶς θαλασσινὲς ἀποστάσεις, σκεπασμένα μὲ σκοτάδι καὶ συννεφιὰ καὶ ποτὲ δὲν ὑπάρχει φόβος νὰ πάθουν καμμία βλάβη ἢ ν' ἀφανισθοῦν»
Καὶ φυσικὰ ὁ διάλογος [σὲ ἑρμηνεία ὄχι μετάφραση διὰ τὴν καλύτερη κατανόηση] μεταξὺ τοῦ Ὀδυσσέως καὶ τοῦ Ἀλκίνοου εἶναι ἐνδιαφέρων διότι ἀναφέρονται τὰ ἀκόλουθα :
Ὅταν ἔφθασε ἡ ὥρα τῆς ἀναχωρήσεώς του ἀπὸ τὸ νησί τους, οἱ Φαίακες τοῦ λέγουν : ἔλα ἐδῶ ξένε πές μας ποὺ μένεις, τὴν χώρα σου, καὶ τὴν πόλη σου. Νὰ τὸ ποῦμε στὸ πλοῖο νὰ σὲ πάει.
Ἀπαντᾶ ὁ Ὀδυσσέας, θὰ τὸ πῶ ἐγὼ στὸν καπετάνιο, ἄ ! τὰ δικά μας τὰ πλοῖα του ἀπαντοῦν οἱ Φαίακες δὲν ἔχουν οὔτε καπετάνιους οὔτε ναῦτες, οὔτε κατάρτια, οὔτε πανιά, οὔτε τιμόνια.
Ἀπαντᾶ ὁ Ὀδυσσέας, μὰ τί εἴδους πλοῖα εἶναι αὐτά ;
Πὲς ἐσὺ μὴν σὲ νοιάζει ποὺ πᾶς, νὰ τὸ βάλλει τὸ πλοῖο στὸ «μυαλό του» (ὑπολογιστής ;) καὶ θὰ σὲ πάει, τὸ βάζει στὸ μυαλό του καὶ ἀφοῦ προγραμματισθεῖ ἐκεῖνο σὲ πάει.
Καὶ πὼς σὲ πάει, ἀφοῦ δὲν ἔχει καπετάνιο, ναῦτες, κατάρτια, πανιὰ καὶ τιμόνια ;
Σὲ πάει μὲ ἀσφάλεια, χωρὶς νὰ σὲ βλέπει κανείς, πετῶντας στὸ οὐρανὸ ἢ ταξιδεύοντας κάτω ἀπὸ τὸ κῦμα μέσα σὲ Νεφέλη (;). Τὸ πλοῖο καταλαβαίνει τὴν διάθεσή σου καὶ θὰ περάσεις καλὰ στὸν δρόμο.
καλὰ στὸν δρόμο.
Ὁμήρου –«Ὀδύσσεια, κεφάλαιο θ, στίχοι 555-565
εἰπὲ δέ μοι γαῖάν τε· τεὴν δῆμόν τε πόλιν τε, 555
ὄφρα σε τῇ πέμπωσι τιτυσκόμεναι φρεσὶ νῆες· 556
οὐ γὰρ Φαιήκεσσι κυβερνητῆρες ἔασιν, 557
οὐδέ τι πηδάλι᾽ ἔστι, τά τ᾽ ἄλλαι νῆες ἔχουσιν· 558
ἀλλ᾽ αὐταὶ ἴσασι νοήματα καὶ φρένας ἀνδρῶν, 559
καὶ πάντων ἴσασι πόλιας καὶ πίονας ἀγροὺς 560
ἀνθρώπων, καὶ λαῖτμα τάχισθ᾽ ἁλὸς ἐκπερόωσιν 561
ἠέρι καὶ νεφέλῃ κεκαλυμμέναι· οὐδέ ποτέ σφιν 562
οὔτε τι πημανθῆναι ἔπι δέος οὔτ᾽ ἀπολέσθαι. 563
ἀλλὰ τόδ᾽ ὥς ποτε πατρὸς ἐγὼν εἰπόντος ἄκουσα 564
Διακρίνεται σαφέστατα στὰ λόγια τοῦ 'Ἀλκινόου ὅτι τὰ πλοῖα τῶν Φαιάκων δὲν εἶχαν καμμία σχέση, οὔτε ἀπὸ ἄποψη μορφῆς, οὔτε ἀπὸ ἄποψη λειτουργίας μὲ τὰ συνηθισμένα ἀρχαῖα πλοῖα.
Ἔνατο παράδοξο
Ναυμαχία τῆς Σαλαμῖνος
Ἀρχηγὸς τοῦ ἑλληνικοῦ στόλου Εὐρυβιάδης, Σπαρτιάτης, ἐκεῖνος ὅμως ποὺ ἤξερε τὴν πολεμικὴ τέχνη στὴν θάλασσα καλά, ἦτο ὁ Θεμιστοκλῆς ὁ ὁποῖος εἶχε πάρει καὶ χρησμό, ὅτι ἡ Ἀθήνα θὰ σωθεῖ ἀπὸ τὰ ξύλινα τείχη. Μερικοί, τότε ποὺ εἶχαν ἔρθει οἱ Πέρσες, εἶχε γίνει ἡ μάχη τῶν Θερμοπυλῶν καὶ μετὰ τὴν προδοσία τοῦ Ἐφιάλτου, προχώρησαν πρὸς τὴν Ἀθήνα.
Ἐν συντομίᾳ, ὅταν οἱ Πέρσες βάδιζαν πρὸς τὴν Ἀθήνα, μαζεύτηκαν οἱ πολιτικοὶ καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη οἱ στρατιωτικοὶ καὶ λένε οἱ πολιτικοί : νὰ τὰ βροῦμε μὲ τοὺς Πέρσες, γιατί οἱ Πέρσες ἔρχονται καὶ μᾶς κάνουν χρυσοῦς ἀπὸ πάνω μέχρι κάτω. Καὶ ἀπαντοῦν οἱ πατριῶτες οἱ Ἀθηναῖοι : δὲν ὑπάρχει χρυσὸς πάνω ἀπὸ τὴν γῆ, οὔτε χρυσὸς κάτω ἀπὸ τὴν γῆ ποὺ νὰ μᾶς κάνει νὰ προδώσουμε τὴν πατρίδα μας.
Τότε παίρνουν τὰ κεφάλια τῶν πολιτικῶν καὶ λένε, θὰ πολεμήσουμε.
Ὡστόσο ἐπειδὴ ὑπῆρχε χρησμὸς ὥστε νὰ σωθεῖ ἡ Ἀθήνα ἀπὸ τὰ ξύλινα τείχη, μερικοὶ ἔβαλαν ἕνα ξύλινο τεῖχος γύρω – γύρω ἀπὸ τὴν Ἀκρόπολη γιὰ νὰ σωθοῦν ἀπὸ τὴν Περσικὴ λαίλαπα, ἐνῷ ὁ Θεμιστοκλῆς εἶπε ὅτι τὰ ξύλινα τείχη εἶναι τὰ πλοῖα.
Καῖνε οἱ Πέρσες τὰ ξύλινα τείχη, καῖνε καὶ τὴν Ἀθήνα, καὶ αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι δὲν θεώρησαν τὰ ξύλινα τείχη πέριξ τῆς Ἀκροπόλεως ὅτι αὐτὰ ἦτο ὁ χρησμὸ εἶχαν καταφύγει στὴν Σαλαμῖνα.
Τότε ὁ ἑλληνικὸς στόλος ἔρχεται στὸ στενὸ μεταξὺ Ἀθήνας καὶ Σαλαμῖνος καὶ ἔρχονται οἱ Πέρσες ἀπὸ τὴν μιὰ μεριὰ ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ Πειραιῶς καὶ πᾶνε νὰ κάνουν κυκλωτικὴ κίνηση ὥστε νὰ τοὺς κλείσουν καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ τῆς Ἐλευσῖνος.
Τότε λέγει ὁ Εὐρυβιάδης νὰ φύγουμε πρὶν μᾶς κλείσουν καὶ μᾶς συνθλίψουν, ὁ Θεμιστοκλῆς ἀπαντᾶ ὄχι θὰ πολεμήσουμε ἐδῶ μέσα στὰ στενά. Φθάνει δὲ στὸ σημεῖο νὰ στείλει τὸ δάσκαλο τῶν παιδιῶν του, ὁ ὁποῖος ἦτο μισὸς Πέρσης καὶ μισὸς Ἕλληνας, νὰ τοὺς εἰδοποιήσει ὅτι οἱ Ἕλληνες θὰ προσπαθήσουν νὰ φύγουν ἀπὸ τὴν πάνω μεριὰ τῆς Σαλαμῖνος, τῆς Ἐλευσῖνος, ὁ ὁποῖος τὸ ὁμολόγησε ὅταν ἦτο σίγουρος ὅτι ὁ δάσκαλος τῶν παιδιῶν του εἶχε κάμει αὐτὸ ποὺ ἤθελε, δηλαδὴ νὰ κλείσουν οἱ Πέρσες τοὺς Ἕλληνες στὸ στενὸ τῆς Σαλαμῖνος.
Οἱ Πέρσες πᾶνε τότε ἀπὸ τὴν πάνω μεριὰ τῆς Σαλαμῖνος καὶ κλείνουν τοὺς Ἕλληνες στὰ στενά, θεωρῶντας οἱ Πέρσες ὅτι τώρα θὰ τοὺς νικήσουν διότι δὲν ἔχουν ἀπὸ ποῦ νὰ διαφύγουν, ἄρα ἡ νίκη εἶναι δική τους.
Ἀναφέρουν δυὸ ἀρχαῖοι ἱστορικοί : « καθὼς ἐγένετο ἡ ναυμαχία εἶδαν πολλοὶ μάρτυρες, στὴν Ἐλευσῖνα στὸ Θριάσιο πεδίο ποὺ ὑπῆρχον τὰ ἱερὰ τῶν Ἑλλήνων νὰ ὑψώνονται καπνοὶ καὶ φλόγες καὶ μὲ πολὺ μεγάλη φασαρία νὰ φεύγουν πύρινες γλῶσσες, νὰ ἀνεβαίνουν στὸν οὐρανὸ καὶ νὰ πᾶνε νὰ πέφτουν ἐπάνω εἰς τὰ Περσικὰ πλοῖα καὶ νὰ τὰ κατακαίουν (εἶδος πυραύλου ;).
Ἐπίσης ἀνάμεσα στὰ πλοῖα καθὼς ἐγένετο ἡ ναυμαχία, ἐμφανίσθηκαν μεταλλικοὶ δράκοντες ἐντὸς τῆς θαλάσσης οἱ ὁποῖοι ἑλίσσονται ἀνάμεσα ἑλληνικῶν καὶ περσικῶν πλοίων, ἐμβολίζοντας τὰ περσικὰ (εἶδος ὑποβρυχίου ;)
Ὁπότε γίνεται κατανοητὸ γιατί ὁ Θεμιστοκλῆς «πρόδωσε» τὸν ἑλληνικὸ στόλο διότι θὰ ἤξερε κάποιο μυστικὸ τῶν ἱερῶν τῆς Ἐλευσῖνος, καὶ γι' αὐτὸ ἤθελε ἡ μάχη νὰ γίνει στὸ στενό ;
Ἡ ἀνωτέρω ἀναφορὰ γίνεται ἀπὸ τὸν Ἡρόδοτο εἰς τὴν Οὐρανία στίχος 65 :
65. ἔφη δὲ Δίκαιος ὁ Θεοκύδεος, ἀνὴρ Ἀθηναῖος φυγάς τε καὶ παρὰ Μήδοισι λόγιμος γενόμενος τοῦτον τὸν χρόνον, ἐπείτε ἐκείρετο ἡ Ἀττὶκὴ χώρη ὑπὸ τοῦ πεζοῦ στρατοῦ τοῦ Ξέρξεω ἐοῦσα ἔρημος Ἀθηναίωντυ, χεῖν τότε ἐὼν ἅμα Δημαρὴτῳ τῷ Λακεδαιμονὶῳ ἐν τῷ Θριασὶῳ πεδίῳ, ἰδεῖν δὲ κονιορτὸν χωρέοντα ἀπ᾽ Ἐλευσῖνος ὡς ἀνδρῶν μάλιστά κῃ τρισμυρίων, ἀποθωμάζειν τε σφέας τὸν κονιορτὸν ὅτεων κὸτὲ εἴη ἀνθρώπων, καὶ πρόκατε φωνῆς ἀκούειν, καὶ οἱ φαίνεσθαι τὴν φὼνὴν εἶναι τὸν μυστικὸν ἴακχον.
[2] εἶναι δ᾽ ἀδαήμονα τῶν ἱρῶν τῶν ἐν Ἐλευσῖνι γινομένων τὸν Δημάρητον, εἰρέσθαί τε αὐτὸν ὃ τί τὸ φθεγγόμενον εἴη τοῦτο. αὐτὸς δὲ εἰπεῖν «Δημάρητε, οὐκ ἔστι ὅκως οὐ μέγα τί σίνος ἔσται τῇ βασιλέος στρατιῇ· τάδε γὰρ ἀρίδηλα, ἐρήμου ἐούσης τῆς Ἀττικῆς, ὅτι θεῖον τὸ φθεγγόμενον, ἀπ᾽ Ἐλευσῖνος ἰὸν ἐς τιμωρίην Ἀθηναίοισί τε καὶ τοῖσι συμμάχοισι.
[3] καὶ ἢν μὲν γὲ κατασκὴψῃ ἐς τὴν Πελοπόννησον, κίνδυνος αὐτῷ τε βασιλέϊ καὶ τῇ στρατιῇ τῇ ἐν τῇ ἠπεὶρῳ ἔσται, ἢν δὲ ἐπὶ τὰς νέας τράπηται τὰς ἐν Σαλαμῖνι, τὸν ναυτικὸν στρὰτὸν κινδυνεύσει βασιλεὺς ἀποβαλεῖν.
[4] τὴν δὲ ὁρτὴν ταύτην ἄγουσι Ἀθηναῖοι ἀνὰ πάντα ἔτεα τῇ Μητρὶ καὶ τῇ Κούρῃ, καὶ αὐτῶν τε ὁ βουλόμενος καὶ τῶν ἄλλων Ἑλλήνων μυεῖται· καὶ τὴν φωνὴν τῆς ἀκούεις ἐν ταύτῃ τῇ ὁρτῇ ἰακχάζουσι». πρὸς ταῦτα εἰπεῖν Δημάρητον «σίγα τε καὶ μηδενὶ ἄλλῳ τὸν λόγον τοῦτον εἴπῃς·
[5] ἢν γάρ τοι ἐς βασιλέα ἀνενειχθῇ τὰ ἔπεα ταῦτα, ἀποβαλέεις τὴν κεφαλήν, καὶ σε οὔτε ἐγὼ δυνήσομαι ῥύσασθαι οὔτ᾽ ἄλλος ἀνθρώπων οὐδὲ εἶς. ἀλλ᾽ ἔχ᾽ ἥσυχος, περὶ δὲ στρατιῆς τῆσδε θεοῖσι μελήσει».
[6] τὸν μὲν δὴ ταῦτα παραινέειν, ἐκ δὲ τοῦ κονιορτοῦ καὶ τῆς φωνῆς γενέσθαι νέφος καὶ μεταρσιωθὲν φέρεσθαι ἐπὶ Σαλαμῖνος ἐπὶ τὸ στρατόπεδον τὸ τῶν Ἑλλήνων. οὕτω δὴ αὐτοὺς μαθεῖν ὅτι τὸ ναυτικὸν τὸ Ξέρξεω ἀπολέεσθαι μέλλοι. ταῦτα μὲν Δίκαιος ὁ Θεοκύδεος ἔλεγε, Δημαρήτου τε καὶ ἄλλων μαρτύρων καταπτόμενος.
Εις το ανωτέρω αναφέρεται και ο Πλούταρχος εις το έργο του «Βίοι παράλληλοι - Θεμιστοκλής», στίχος 15,1 :
15. ἐν δὲ τούτῳ τοῦ ἀγῶνος ὄντος φῶς μὲν ἐκλάμψαι μέγα λέγουσιν Ἐλευσινόθεν, ἦχον δὲ καὶ φωνὴν τὸ Θριάσιον κατέχειν πεδίον ἄχρι θαλάττης, ὡς ἀνθρώπων ὁμοῦ πολλῶν τὸν μυστικὸν ἐξαγόντων Ἴακχον. ἐκ δὲ τοῦ πλήθους τῶν φθεγγομένων κατὰ μικρὸν ἀπὸ γῆς ἀναφερόμενον νέφος ἔδοξεν αὖθις ὑπονοστεῖν καὶ κατασκήπτειν εἰς τὰς τριήρεις. ἕτεροι δὲ φάσματα καὶ εἴδωλα καθορᾶν ἔδοξαν ἐνόπλων ἀνδρῶν ἀπ' Αἰγίνης τὰς χεῖρας ἀνεχόντων πρὸ τῶν Ἑλληνικῶν τριηρῶν· οὓς εἴκαζον Αἰακίδας εἶναι παρακεκλημένους εὐχαῖς πρὸ τῆς μάχης ἐπὶ τὴν βοήθειαν.
Δέκατο παράδοξο
Ἡ διὰ μέσου τῆς δρυὸς δυνατότητα νὰ γίνονται ὁρατὰ τὰ κεκρυμμένα τῆς γῆς
Ὁ Λυγκεὺς ὁ υἱὸς τοῦ Ἀφαρέως καὶ τῆς Ἀρήνης, περιώνυμος κατὰ τοὺς ἀρχαίους διὰ τὴν ὀξυδέρκειά του.
Ὁ Πίνδαρος μᾶς πληροφορεῖ ὅτι ἠδύνατο νὰ βλέπει καὶ διὰ μέσου στελέχους δρυὸς ἢ κατ' ἄλλους καὶ τὰ ὑπὸ τὴν γῆν κεκρυμμένα ἐκ τούτου καὶ ἡ παροιμία «ὀξύτερον τοῦ Λυγκέως βλέπειν».
Κατὰ τὸν πόλεμο τῶν Διοσκούρων πρὸς τοὺς Ἀφαρεῖδες, ὁ Λυγκεὺς ἐφονεύθηκε ὑπὸ τοῦ Πολυδεύκου.
Ἑνδέκατο παράδοξο
Ἡ ναυμαχία εἰς τὶς Ἀργινοῦσες νήσους.
Κατὰ τὴν ὥρα τῆς ναυμαχίας, ὑπῆρχε ἕνα «φωτεινὸ ἀντικείμενο» συνέχεια ἐπάνω ἀπὸ τὸν Περσικὸ στόλο, τὸ ὁποῖο περιστρέφετο εἰς τὸν οὐρανὸ ἐπάνω ἀπὸ τὰ περσικὰ πλοῖα (ἱπτάμενο σκάφος ;)
Δωδέκατο παράδοξο
Ἡ μάχη τοῦ Μαραθῶνος
Ἐκεῖ ξέρουμε τὸν πολεμιστὴ ποὺ ἐμφανίσθηκε ἀπὸ τὸ πουθενὰ ἀνάμεσα τῆς παρατάξεως τῶν Ἀθηναίων καὶ ὅταν τελείωσε ἡ μάχη ἔφυγε ἀπὸ πουθενά, ὅπου μετὰ κάθε χρόνο οἱ Ἀθηναῖοι τοῦ ἀπέδιδαν τιμές, καὶ ὁ ὁποῖος κρατοῦσε ἕνα ὑνὶ τὸ ὁποῖο ἔβγαζε φλόγες καὶ μὲ αὐτὸ κατάκαιγε τοὺς Πέρσες.
Δεκατοτρίτο παράδοξο
Ἡ μάχη της Τύρου ἀπὸ τὸν Ἀλέξανδρο
Ὅταν τὴν πολιόρκησε ὁ Ἀλέξανδρος ἦτο ὁ τρίτος βασιλέας ποὺ τὴν πολιορκοῦσε, ὁ πρῶτος ἦτο ὁ Ναβουχοδονόσωρ ὁ ὁποῖος τὴν πολιορκοῦσε μέχρι νὰ τὴν καταλάβει 12 χρόνια, ὁ δεύτερος μετὰ ἀπὸ 7 χρόνια πολιορκίας, ὁ Ἀλέξανδρος 7 μῆνες.
Μάλιστα ὅταν εἶδε ὅτι δὲν τοῦ πήγαιναν καλὰ τὰ σχέδια τῆς πολιορκίας, ἔφυγε στὴν ἐνδοχώρα, δηλαδὴ μέσα στὴν Συρία στὴν ἔρημο καὶ ὅταν γύρισε ἐμφανίσθηκαν κάτι ἱπτάμενες ἀσπίδες οἱ ὁποῖες μὲ λάμψεις δυνατὲς κτύπησαν τὰ τείχη, ὅπου μέσα ἀπὸ καπνοὺς καὶ φασαρίες καὶ τὰ τείχη κατέπεσαν. Ἀπὸ τὸ νότιο μέρος της Τύρου, ὅπου ἦτο ἕνα νησάκι, ὀνόματι τοῦ Ἡρακλέους, ὅπου τὸ νησάκι αὐτὸ ἦτο συνδεδεμένο μὲ τὴν Τύρο καὶ ἐκεῖ ὑπῆρχαν τείχη, ὅπου αὐτὰ κτύπησαν οἱ ἱπτάμενες ἀσπίδες, καὶ ἀφοῦ κατέπεσαν ἀπὸ ἐκεῖ μπῆκε ὁ ἑλληνικὸς στρατὸς καὶ τὴν κατέβαλε.
Δεκατοτέταρτο παράδοξο
Τὰ ταξίδια τοῦ Λουκιανοῦ εἰς τὴν Σελήνη καὶ τὶς Πλειάδες
Ὁ Λουκιανὸς εἰς τὸ ἔργο του «Ἀληθὴς Ἱστορία» ἀναφέρεται γιὰ ἕνα ταξίδι εἰς τὴν Σελήνη, ὅπου λέγει :
«...τὺφὼν ἐπιγενόμενος καὶ περιδινήσας τὴν ναῦν καὶ μετεωρίσας ὅσον ἐπὶ σταδίους τριακοσίους οὐκέτι καθῆκεν εἰς τὸ πέλαγος, ἀλλ᾿ ἄνω μετέωρον»
Μετάφραση : Δημιουργήθηκε τυφῶνας ποὺ περιέστρεψε τὸ πλοῖο καὶ τὸ σήκωσε στὸν ἀέρα τριακόσια στάδια χωρὶς νὰ ξαναπέσει στὸ πέλαγος, ἀλλὰ ἔμεινε ἐκεῖ μετέωρο.
Ὁ ὁποῖος μάλιστα μᾶς πληροφορεῖ ὅτι μὲ τὸ ἀερόπλοιό του, ἔφθασε καὶ σὲ ἕνα οἰκισμὸ ποὺ εἶχε τὸ ὄνομα Λυχνόπολις.
Ὁ συγγραφέας ὁ ὁποῖος ἔζησε τὸ 160 μ.Χ. λέγει ὅτι τὸ ταξίδι αὐτὸ τὸ ἔκαμε ἀπὸ περιέργεια «ἡ τῆς διανοίας περιεργία», ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ μάθει τί ὑπάρχει εἰς τὴν ἄκρη τοῦ Ὠκεανοῦ καὶ τί ἄνθρωποι κατοικοῦν : «Τὸ βούλεσθαι μαθεῖν τί τὸ τέλος ἐστὶν τοῦ ὠκεανοῦ καὶ τίνες οἱ πέραν κατοικοῦντες ἄνθρωποι». Ἐκεῖ βρῆκαν μιὰ τεράστια χάλκινη στήλη ποὺ ἦταν γραμμένη στὰ ἑλληνικὰ καὶ ἔλεγε πὼς μέχρι ἐκεῖ εἴχανε φθάσει ὁ Ἡρακλῆς καὶ ὁ Διόνυσος.
Ὅταν ἐξῆλθαν γιὰ ἀναγνώριση στὸ νησὶ συνάντησαν κι ἕναν ποταμὸ τεράστιο ποὺ δὲν ἔτρεχε νερὸ ἀλλὰ κρασὶ ποὺ ἔβγαινε ἀπ' εὐθείας ἀπὸ τὶς ρίζες τῶν ἀμπελιῶν. Ὑπῆρχαν καὶ ψάρια ποὺ ὅταν τὰ ἔτρωγε κανεὶς μεθοῦσε. Ἔφυγαν ἀπὸ τὸ νησὶ καὶ ὅταν βρεθήκανε στὸ πέλαγος δημιουργήθηκε ξαφνικὰ τυφῶνας ποὺ ἅρπαξε τὸ πλοῖο καὶ τὸ σήκωσε τριακόσια στάδια ἀλλὰ δὲν τὸ ἄφησε νὰ πέσει πάλι στὴ θάλασσα. Ἑπτὰ μέρες καὶ ἑπτὰ νύκτες βρισκόταν στὸν ἀέρα. Τὴν ὄγδοη μέρα εἶδαν μιὰ μεγάλη γῆ στὸν ἀέρα σὰν ἕνα νησὶ λαμπερὸ ποὺ εἶχε σχῆμα σφαίρας μὲ φωτισμὸ μεγάλο. Προσγειώθηκαν σὲ αὐτὴ ὅπου καὶ ἀποβιβάστηκαν. Διερευνῶντας τὴν παράξενη γῆ διαπίστωσαν πὼς ἦταν κατοικήσιμη καὶ καλλιεργημένη.
Ὁ Λουκιανός μας λέγει πὼς ἡ γῆ ποὺ βρῆκαν τὴν κατοικοῦσαν τερατόμορφα ὄντα. Ἕνα εἶδος ἀπὸ αὐτά τους συνέλαβε καὶ τοὺς ὁδήγησε στὸ βασιλέα τους ποὺ εἶχε τὸ ὄνομα Ἐνδυμίων. Αὐτὸς κατάλαβε πὼς ἦτο Ἕλληνες ἀπὸ τὴ στολή τους. Ἀπόρρησε πὼς κατάφεραν νὰ ταξιδεύσουν στὸν οὐρανό. Λέγει ἀκριβῶς: «ὁ δὲ θεασάμενος καὶ ἀπὸ τῆς στολῆς εἰκάσας, ῞Ἑλληνες ἆρα, ἔφη, ὑμεῖς, ὦ ξένοι; Πῶς οὖν ἀφίκεσθε, ἔφη, τοσοῦτον ἀέρα διελθόντες;»
Τοὺς ἐξήγησε μάλιστα πὼς ὁ τόπος ποὺ βρίσκονται εἶναι ἡ σελήνη ποὺ βλέπουν ἀπὸ τὴ γῆ.
Τότε πληροφορήθηκε πὼς ἐκεῖ, στὸ διάστημα, κατοικοῦσαν ἄλλα ὄντα ἀλλὰ μὲ κοινὰ γνωρίσματα αὐτῶν τῆς γῆς. Μὲ κράτη, μὲ διενέξεις καὶ πολέμους. Ὑπῆρχαν οἱ «Σεληνίτες», καὶ οἱ Ἠλιῶτες ποὺ εἶχαν κοινὴ ἀποικία τὸν Ἑωσφόρο. Εἶχαν ὑπογράψει μάλιστα καὶ συνθήκη εἰρήνης μεταξύ τους. Τὴ συνθήκη αὐτὴν τὴν γράψανε μὲ ἠλεκτρισμὸ καὶ τὴ στήσανε στὸ μέσο του ἀέρα στὰ σύνορά τους : «ἐγγράψαι δὲ τὰς συνθήκας στὴλῃ ἠλεκτρὶνῃ καὶ ἀναστῆσαι ἐν μὲσῳ τῷ ἀέρι ἐπὶ τοῖς μεθορίοις». Ἐπίσης μιλάει γιὰ παράδοξα μᾶς λέγει ὁ Λουκιανὸς πὼς πολλὰ παράδοξα γίνονταν στὴ Σελήνη. Τὰ ἀρσενικὰ ὄντα ἐκεῖ γεννοῦσαν. Δὲν ὑπῆρχε κἂν ὄνομα γυναικεῖο καὶ οἱ γάμοι γίνονταν μεταξὺ ἀνδρῶν. Ὁ κάθε ἕνας μέχρι τὰ εἴκοσὶ πέντε του χρόνια ... πηδιέται , μετά ...πηδάει αὐτός...[!!] «μέχρι μὲν οὖν πέντε καὶ εἴκοσι ἐτῶν γαμεῖται ἕκαστος, ἀπὸ δὲ τούτων γαμεῖ αὐτός». Ἐκτὸς ἀπὸ αὐτὸ τὸ σεξουαλικὸ παράδοξο ἐκεῖ τα ὄντα ὅταν γερνᾶνε δὲν πεθαίνουν, ὅπως στὴ γῆ, ἀλλὰ σὰν καπνὸς διαλύονται καὶ γίνονται ἀέρας.
Μᾶς λέγει μὲ τί τρόπο οἱ σεληνίτες ἔρχονται σὲ ἐπαφὴ μὲ τοὺς γήινους. «Ὑπάρχει ἕνα μεγάλο κάτοπτρο πάνω ἀπὸ ἕνα ἀβαθῆ φρεάτιο. Ἂν κατέβει κάποιος στὸ φρεάτιο ἀκούει ὅλα ὅσα ἐμεῖς λέμε στὴ γῆ. Κι ἐὰν στραφεῖ κάποιος πρὸς τὸ κάτοπτρο βλέπει ὅλες τὶς πόλεις ὅλα τὰ ἔθνη ὅπως βλέπουμε τὸν καθένα. Τότε καὶ ἐγὼ τοὺς συγγενεῖς μοῦ εἶδα καὶ ὅλη τὴν πατρίδα, ἄν, βέβαια, καὶ αὐτοὶ μὲ ἔβλεπαν δὲν μπορῶ μὲ ἀσφάλεια νὰ τὸ πῶ. Καὶ ἂν κάποιος δὲ μὲ πιστεύει ὅταν κάποτε καὶ αὐτὸς πάει ἐκεῖ θὰ διαπιστώσει ὅτι λέω ἀλήθεια...».
Ἔπειτα μιλάει γιὰ ἕνα ταξίδι εἰς τὶς Πλειάδες.
Συνεχίζει καὶ λέγει : ἀφοῦ ταξιδεύσαμε, τὴν ἑπομένη ὅλη τὴ νύκτα καὶ τὴν ἡμέρα, γύρω στὸ ἀπόγευμα φθάσαμε στὴ Λυχνόπολη. Αὐτὴ βρίσκεται μεταξὺ τῶν Πλειάδων καὶ τῶν Ὑάδων. Ἐκεῖ δὲν βρήκαμε κανέναν ἄνθρωπο μόνον «λύχνους» – λάμπες μικρὲς καὶ μεγάλες.
Ὁ Λουκιανὸς μετὰ τὸ ταξίδι του αὐτὸ ἐπιστρέφει στὴν γῆ προσθαλασσώνεται ἀλλὰ γιὰ κακή του τύχη ὁλόκληρο τὸ πλοῖο του καταπίνεται ἀπὸ ἕνα τεράστιο θαλάσσιο κύτος. Καὶ οἱ περιπέτειες συνεχίζονται μέχρι τὸ θάνατο τοῦ κύτους, μετὰ ἀπὸ πολὺ καιρὸ καὶ τὴν ἀπελευθέρωση τοὺς ἀπὸ τὴν κοιλιὰ τοῦ κύτους. Ὁ Λουκιανὸς ὁ Σαμοσατεὺς ἔζησε ἀπὸ τὸ 120 μ.Χ. ἕως τὸ 190 μ.Χ.
[http://echedorosa.blogspot.com/2009/05/to.html Γράφει ὁ Γιῶργος Ἐχέδωρος].
Βάσει ἀστρονομικῶν δεδομένων ποὺ ἀναφέρει ὁ Νόνος στὸ Ἂ στοὺς στίχους 176-197, καὶ στὸ Β στοὺς στίχους 654-659, ἡ Σελήνη ἔγινε δορυφόρος τῆς γῆς τὸ 26.147 π.Χ..
Μὲ τὰ σημερινὰ δεδομένα κάτι μᾶς λείπει, διότι παραμένει τὸ αἴνιγμα τῆς καταγωγῆς τῆς Σελήνης. Ἐπειδὴ οἱ τρεῖς θεωρίες ποὺ ἴσχυαν μέχρι πρόσφατα καταρρίφθηκαν ἀφοῦ : α) Ἡ Σελήνη δὲν ἀποτελοῦσε ποτὲ μέρος τῆς Γῆς ἀπὸ τὸ ὁποῖο νὰ ἀποσπάστηκε, β) Ἡ Σελήνη δὲν σχηματίστηκε ἀπὸ τὸ ἴδιο σύννεφο σκόνης καὶ ἀέριων ποὺ σχηματίστηκε ἡ Γῆ, ἀφοῦ δὲν διαθέτει τὴν ἴδια χημικὴ σύσταση ἐδάφους μὲ τὴ γῆ, ὅπως καὶ ὅτι τὰ πετρώματα τῆς Σελήνης εἶναι μεγαλύτερα σὲ ἡλικία κατὰ 1.000.000 ἔτη καί... γ) Ἡ Σελήνη δὲν μπῆκε σὲ τροχιὰ γύρω ἀπὸ τὴ Γῆ, ὅπως γνωρίζουμε ἀπὸ τὴν θεωρία τῆς προσελκύσεως», ἀφοῦ ἕνα τόσο μεγάλο σῶμα εἶναι ἀδύνατον νὰ μπεῖ κάτω ἀπὸ φυσιολογικὲς συνθῆκες σὲ τροχιὰ γύρω ἀπὸ ἕναν τόσο μικρὸ πλανήτη.
Ὑπάρχουν ἐνδείξεις γιὰ τὴν κενότητα τοῦ ἐσωτερικοῦ τῆς Σελήνης, διότι ὑπάρχει μεγάλη διάφορα πυκνότητος ἀνάμεσα στὴ Γῆ καὶ τὴ Σελήνη. Δηλαδὴ γιὰ τὴν Σελήνη εἶναι 3,33 gr.: cmm³, ἐνῷ γιὰ τὴν Γῆ εἶναι 5,5 gr.: cmm³.
Ἐνδείξεις γιὰ τὴν ὕπαρξη ἐσωτερικοῦ μεταλλικοῦ περιβλήματος. Κάτω ἀπὸ τὸν ἐξωτερικὸ φλοιὸ ὑπάρχει ἐσωτερικὸς μεταλλικὸς φλοιὸς πάχους 32 χιλιόμετρων.
Ἐνδείξεις γιὰ ἐνισχύσεις στὴν ἐξωτερικὴ ἐπιφάνεια καὶ τὶς σκοτεινὲς περιοχές. Σύσταση τοὺς εἶναι τὸ τιτάνιο, ὁ σίδηρος καὶ σπάνια μέταλλα.
[οἱ πληροφορίες γιὰ τοὺς γίγαντες ἀλλὰ καὶ οἱ φωτογραφίες αὐτῶν εἶναι ἀπὸ τὶς
Δεκατοπέμπτο παράδοξο
Ὁ σωλῆνας ποὺ πέταγε φλόγες
Σὲ ἀνάγλυφες παραστάσεις βωμοῦ στὴν Πέργαμο ἀπεικονίζεται ἡ Ἐκάτη καὶ ἡ Φοίβη νὰ κρατοῦν ὅπλο σὰν σωλῆνα μὲ φλόγα στὸ μπροστινό του μέρος καὶ νὰ βάλουν ἐναντίον Γίγαντα. Κάτι σὰν τὸ σύγχρονο μπαζούκας ἢ φλογοβόλο ;
Τὰ ἀνάγλυφα αὐτὰ βρίσκονται στὸ ἀρχαιολογικὸ μουσεῖο τοῦ Βερολίνου.
Δεκατοέκτο παράδοξο
Τὸ οὐράνιο φλεγόμενο πυθάρι
Ὁ Πλούταρχος εἰς τὸ ἔργο τοῦ «Λεύκολλος» εἰς τὸ 8ο κεφάλαιο καὶ εἰς τοὺς στίχους 5-6 ἀναφέρει γιὰ τὸν Λούκουλλο, ὅτι ὅταν παράταξε τὰ στρατεύματα τοῦ σὲ θέσεις μάχης καὶ ἦσαν ἕτοιμοι ξαφνικὰ ὁ ἀέρας σχίστηκε καὶ ἀνάμεσα στὰ δυὸ στρατόπεδα φάνηκε νὰ πέφτει ἕνα μεγάλο φλεγόμενο σῶμα, ποὺ σὲ σχῆμα ἔμοιαζε πιθάρι καὶ σὲ χρῶμα μὲ πυρωμένο ἀσήμι. Οἱ δυὸ παρατάξεις χωριστήκαν φοβισμένες ἀπὸ τὸ φαινόμενο αὐτό. Τὸ συμβὰν ἔλαβε μέρος κατὰ τὸν Μιθριδατικὸ πόλεμο, τὸ διάστημα 74-66π.Χ.
Κεφάλαιο 8ο – στίχοι 5-6 :
[5] τρισμυρίους, ἱππεῖς δὲ δισχιλίους πεντακοσίους. καταστὰς δ' εἰς ἔποψιν τῶν πολεμίων καὶ θαυμάσας τὸ πλῆθος, ἐβούλετο μὲν ἀπέχεσθαι μάχης καὶ τρίβειν τὸν χρόνον, Μαρίου δ', ὃν Σερτώριος ἐξ Ἰβηρίας ἀπεστάλκει Μιθριδὰτῃ μετὰ δυνάμεως στρατηγόν, ἀπαντήσαντος αὐτῷ καὶ προκαλουμένου, κατέστη μὲν εἰς τάξιν ὡς διαμαχούμενος, ἤδη δ' ὅσον οὔπω συμφερομένων, ἀπ' οὐδεμιᾶς ἐπιφανοῦς μεταβολῆς, ἀλλ' ἐξαίφνης τοῦ ἀέρος ὑπορραγέντος, ὤφθη μέγα σῶμα φλογοειδὲς εἰς μέσον τῶν στρατοπέδων καταφερόμενον, τὸ μὲν σχῆμα πὶθῳ μάλιστα, τὴν δὲ χρόαν ἀργὺρῳ διαπὺρῳ προσεοικός, ὥστε δείσαντας ἀμφοτέρους τὸ φάσμα διακριθῆναι.
[6] τοῦτο μὲν οὖν φασιν ἐν Φρυγὶᾳ πὲρὶ τὰς λεγομένας Ὀτρύας συμβῆναι τὸ πάθος.
Δεκατοέβδομο παράδοξο
Ἡ οὐράνια φλεγόμενη λαμπάδα
Ὁ Διόδωρος Σικελιώτης, ἀναφέρει ὅτι πρὶν τὴ μάχη τῶν Λεύκτρων τὸ ἑξῆς φαινόμενο. Μέχρι τότε οἱ Λακεδαιμόνιοι ἡγεμόνευαν τὴν Ἑλλάδα περίπου 500 χρόνια, τότε ἕνα Θεῖο σημάδι προμήνησε σὲ αὐτοὺς τὴν ἀπώλεια τῆς ἡγεμονίας των. Φάνηκε στὸν οὐρανὸ ἐπὶ πολλὲς νύχτες μιὰ φλεγόμενη λαμπάδα ποὺ ἀπὸ τὸ σχῆμα της ὀνομάστηκε πύρινη δοκός.
Δέκατοόγδοο παράδοξο
Τα θεϊκά όντα της Σελήνης κατά την αναφορά του Πυθαγόρου
Ὁ Πυθαγόρας μας πληροφορεῖ σχετικὰ μὲ τὴν σελήνη ὅτι κατοικεῖται ἀπὸ θεϊκὰ ὄντα ὅμοια μὲ τοὺς κατοίκους τῆς γῆς. Ὑπάρχουν ὅλα ὅσα βλέπουμε στὴ γῆ μὲ τὴν μοναδικὴ διαφορὰ ὅτι οἱ σεληνιακὲς ἡμέρες εἶναι 15 φορὲς μεγαλύτερες ἀπὸ τὶς γήινες.
Ὁ Ὀρφέας ἀναφέρει ὅτι ἡ σελήνη ἔχει βουνά, πολιτεῖες καὶ σπίτια. Ἔχει στερεὸ ἔδαφος ὅπως ἡ γῆ καὶ θεϊκοὺς κατοίκους.Τις πληροφορίες αὐτές μας τὶς μεταφέρουν, ὁ Πλούταρχος καὶ ὁ Διογένης ὁ Λαέρτιος. Ὁ Ὀρφέας γνώριζε τὸ σεληνιακὸ ἡμερολόγιο τῶν 12 μηνῶν καὶ τὶς φάσεις τῆς σελήνης. Μιλᾶ γιὰ τὴν περιστροφὴ τῆς γῆς γύρω ἀπὸ τὸν ἥλιο, τὶς εὔκρατες, τροπικὲς καὶ πολικὲς ζῶνες τῆς γῆς, τὶς ἐκλείψεις τῆς σελήνης, τὰ ἡλιοστάσια, τὶς ἰσημερίες, τὶς κινήσεις τῶν πλανητῶν καὶ τὴν παγκόσμια ἕλξη καὶ ἐπιμένει στὸ θέμα τῶν κατοίκων τῆς σελήνης, ὅτι εἶναι αὐτοὶ ποὺ περιπλανήθηκαν ἀπὸ πλανήτη σὲ πλανήτη.
ὁ Σωκράτης τὴν χαρακτηρίζει: «Μεγάλη κούφια σφαῖρα πὸὺ στὸ ἐσωτερικὸ τῆς ὑπάρχουν θάλασσες καὶ στεριὲς καὶ κατοικοῦν ἄνθρωποι σὰν ἐμᾶς», ὅπως μᾶς ἀναφέρει ὁ Ξενοφάνης γιὰ τὸν δάσκαλο του.
Ὁ Νόνος ἀναφέρει ὅτι ὁ Φαέθων ἔκανε 30 περιστροφὲς γύρω ἀπὸ τὸ φεγγάρι, ταξίδεψε στὴν Ἀφροδίτη καὶ ἐπισκέπτετο τὸν Βόρειο καὶ Νότιο Πόλο τῆς γῆς.
Ὅλα αὐτὰ ποὺ ἀναφέρονται ἀπὸ τοὺς ἀρχαίους συγγραφεῖς εἶναι παράξενα ἢ παράξενα, δὲν ξέρουμε ἀκριβῶς τί ἦσαν ἀλλὰ καὶ δὲν μποροῦμε νὰ τὰ ἀγνοήσουμε.
Ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ οἱ μεγάλοι ἀρχαῖοι Ἕλληνες ἐπιστήμονες, εἶναι μεγάλοι ἀκόμα καὶ σήμερα, διότι θὰ δοῦμε ὅτι ἀκόμη καὶ σήμερα δὲν μποροῦμε νὰ ζήσουμε χωρὶς αὐτούς. Διότι οἱ πόλεμοι χωρὶς τὶς τακτικὲς πολέμου βασισμένες σὲ μάχες ἱστορικὲς τοῦ παρελθόντος, δὲν γίνονται ἀφοῦ διδάσκονται σὲ ὅλες τὶς πολεμικὲς σχολὲς τῶν κρατῶν (βλέπε πόλεμο τοῦ Ἰράκ, εἰσβολὴ μὲ δήλωση τοῦ Ἀμερικανοῦ ὑπουργοῦ Ἀμύνης ὅτι ἡ τελευταία μάχη ποὺ ἔκρινε τὴν ἔκβαση τοῦ πολέμου ἦτο βασισμένη στὴν στρατηγικὴ τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου). Ἡ Ἀστροναυτικὴ ἡ ὁποία μετὰ ἀπὸ πολλὲς χιλιάδες χρόνια ἐπαναφέρει τὸ θέμα ὅτι τελικὰ στὴν φύση ὑπάρχει ἕνα στοιχεῖο ποὺ ἀπέρριπταν μέχρι σήμερα τὸν αἰθέρα. Τὸ θέατρο καὶ ὁ κινηματογράφος μεγαλουργεῖ πάνω σὲ ἔργα τῶν ἀρχαίων θεατρικῶν συγγραφέων. Ἡ ἰατρικὴ ποὺ θέλει νὰ βαδίζει ἐμπρὸς πολλὲς «σημερινὲς ἀνακαλύψεις της» εἶναι πράγματα ποὺ εἶχαν εἴπει ἢ βρεῖ ὁ Ἱπποκράτης, ὁ Γαληνός, ὁ Θεόφραστος καὶ πολλοὶ ἄλλοι. Ἀλλὰ στὰ ἱστορικὰ κείμενα συναντᾶμε παράξενα ἢ παράδοξα, δηλαδὴ ἀναφορὲς ὅπου ἡ ἔνδειξη τῆς τεχνολογίας μὲ τὴν τεχνολογία τῆς ἐποχῆς δὲν συμβαδίζει. Δὲν ψάχνουμε, ἀλλὰ κατηγοροῦνται οἱ ἱστορικοὶ ἢ ὅτι εἶχαν φαντασιώσεις ἢ τὰ ὀνομάζουν ἔτσι διότι ἦσαν δεισιδαίμονες.
Ὅμως ξέρει καλὰ ἡ σημερινὴ ἐπιστήμη ὅτι ἕνας ὁ ὁποῖος φοβᾶται δὲν ἀναπτύσσει ἕνα πολιτισμὸ τέτοιο καὶ γνώσεις ποὺ ἀκόμα καὶ σήμερα, οἱ γνώσεις τους εἶναι ἐμπρὸς ἀπὸ τὴν ἐποχή μας. Ὁπότε δεισιδαίμονες καὶ ἀνάπτυξη τῶν ἐπιστημῶν δὲν γίνεται.
Ἀλλὰ θὰ πρέπει νὰ ἐξετάσουμε τὰ κείμενα αὐτὰ πιὸ προσεκτικὰ καὶ ὄχι νὰ τὰ ἀπορρίπτουμε, ἁπλὰ νὰ δοῦμε τί ἦσαν ὅλα αὐτὰ ποὺ ἀναφέρουν. Καὶ ἂν δείχνουν προηγμένο πολιτισμὸ ποὺ δὲν συμβιβάζεται μὲ τὴν τότε γνωστὴ τεχνολογία ἂς τὸ δοῦμε πιὸ βαθειὰ καὶ μὲ ἀνοικτὸ μυαλό, διότι τὶς περισσότερες φορὲς τὰ συνοδεύουν καὶ ἀρχαιολογικὰ εὑρήματα.
Διότι εἶναι προτιμότερο νὰ ποῦμε ὅτι δὲν γνωρίζουμε, δὲν ξέρουμε διότι ἡ ἀρχὴ κάθε γνώσεως εἶναι τό : ἐν οἴδᾳ ὅτι οὐδὲν εἶδα.
Μέσα από την λαογραφία
Ὁ μαγικὸς καθρέπτης [Τροία - Κωνσταντινούπολη]
Εἰς τοὺς Τρωικοὺς μύθους καὶ τὸ Παλλάδιο ὑπῆρχε μαγικὸ κάτοπτρο ὅπου ἐφαίνοντο τὰ συμβαίνοντα εἰς ὁλόκληρο τὸν κόσμο. Ἐπίσης ὁ Ἄμαδις εἰς τὶς διηγήσεις τοῦ εἰς τὴν ἀρχαία Ἑλλάδα ἀναφέρει πύργο εἰς τὸν ὁποῖο διὰ μαγικοῦ καθρέπτου ἔβλεπες τὰ συμβαίνοντα εἰς ὁλόκληρη τὴν οἰκουμένη.
Εἰς τὰ ἐν τῇ λατινικῇ διασωθέντα «Κατροπτικά του Ἤρωνος τοῦ Ἀλεξανδρέως», τὰ ὁποῖα εἰς τὸ κεφάλαιο 11 ἕως 18 δεικνύουν πόσο καταπληκτικὰ ὀπτικὰ φαινόμενα παράγουν οἱ παντὸς εἴδους τεχνικοὶ συνδυασμοὶ τῶν ἐπιπέδων καὶ κοίλων κατόπτρων.
Ὁ μάγος Βιργίλιος δεικνύει εἰς ἕνα πολεμιστὴ τὴν ἀπιστοῦσα σύζυγό του εἰς τὴν οἰκία του καὶ ἡ ὁποία σκευωρεῖ μαζὶ μὲ τὸν ἐραστή της τὸν θάνατο του. Ὁ Μάγος Μέρλιν κατασκευάζει καθρέπτη εἰς τὸν ὁποῖο μιὰ θυγατέρα ἔβλεπε τὴν εἰκόνα τοῦ ἐρωμένου της, ἀναφέρει εἰς τὸν βιβλίο «FaeryQueen» τοῦ Spencer. Ἡ ὕπαρξη μαγικοῦ καθρέπτου εἰς τὰ ἀνάκτορα τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἔρχεται μὲ τὸν καταστροφή του ἀπὸ τὸν Μιχαὴλ τὸν Γ', τὸ ἀπὸ πότε ὑπῆρξε δὲν ὑπάρχουν στοιχεῖα. Τὴν διήγηση τὴν παραλαμβάνουμε ἀπὸ τὸ ἱστορικὸ βιβλίο τοῦ Ψευδοδωροθέου [σελίδα 343344 τῆς ἐν Βενετίᾳ ἐκδόσεως τοῦ 1750] ὁ βασιλεύς, ἀφοῦ παρευρέθηκε εἰς ἀγῶνες εἰς τὸν ἱππόδρομο, ἐπανῆλθε εἰς τὸ παλάτι μὲ πολὺ καλὴ παρέα διὰ συζήτηση καὶ κρασί. Εἰς τὴν σελίδα 343 ἀναφέρει : καὶ ἐκεῖ εἰς τὴν μεγάλη χαρὰ καὶ εὐθυμία ὅπου εἶχαν, ἦλθε ὁ γραμματικός του καὶ εἶπε νὰ ξέρεις βασιλέα, ὅτι οἱ Τοῦρκοι ἑτοιμάζονται μὲ φουσᾶτα καὶ ἔρχονται καταπάνω τῆς βασιλείας σου νὰ σὲ πολεμήσουν. Καὶ νὰ ἀκοῦτε ἀπὸ ποὺ τὸ ἔμαθε ὁ γραμματικός. Ἡ βασιλεία εἶχε ἕνα καθρέπτη μέγα καὶ θαυμαστό, τὸν ὁποῖο τὸν ἔκαμε μὲ θαυμαστὴ τέχνη ὁ Λέων ὁ σοφός [λέγεται ὅτι τὸν εἶχαν καμωμέννο μὲ λεκανομαντεία]. Ἐκεῖ μέσα ἔβλεπες ὅλο τὸν κόσμο, τοὺς βασιλιᾶδες, τοὺς ἀφέντες, τοὺς στρατηγούς, τὰ φουσᾶτα [στρατούς], τὰ ἄλογα, τὰ ἅρματα, τὰ κάστρα, τὶς χῶρες καὶ ὅτι ἄλλο ἤθελες νὰ ἰδῇς εἰς τὸν κόσμο, πήγαινες καὶ τὸ ἔβλεπες εἰς τὸν καθρέπτη τοῦτο, ἂν ἔπαιρνες μιὰ ἀπόφαση ποὺ θὰ ὁδηγοῦσε καὶ εἰδικὰ ὅλες τὶς ἀποφάσεις ποὺ ἔπρεπε νὰ παίρνουν οἱ βασιλεῖς γιὰ ὁτιδήποτε. Καὶ ἔτσι ὁ γραμματικὸς πῆγε καὶ εἶδε τὰ φουσᾶτα τῶν Τούρκων ὅπου μαζεύονταν γιὰ νὰ ἔλθουν νὰ πολεμήσουν τὴν Κωνσταντινούπολη, καὶ πῆγε καὶ τὸ εἶπε εἰς τὸν βασιλέα. Καὶ καθὼς τὸν ἄκουσε ὁ βασιλέας του φάνηκε πολὺ κακὸ γιὰ τὴν χαρὰ ποὺ εἶχε ἐκείνη τὴν ὥρα, καὶ διὰ νὰ μὴν παύσουν οἱ χοροί, τὰ παιχνίδια καὶ τὸ τραπέζι, ἔστειλλε τοὺς ὑπηρέτες του νὰ τσακίσουν καὶ νὰ συντρίψουν ὁλοκληρωτικὰ αὐτὸν τὸν πολυτιμότατο καὶ ἀξιέπαινο καθρέπτη. Τὸν δὲ γραμματικὸ τὸν ἔβρισε καὶ τὸν ἔδιωξε ἀπὸ τὸ παλάτι.
Ἡ φωτεινὴ νεφέλη ποὺ αἰωρεῖτο κατὰ τὴν πολιορκία τῆς Κωνσταντινουπόλεως τὸ 1453
[Γεώργιος Φραντσής]
Εἰς τὸ βιβλίο του «Περὶ τῆς ἁλώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως» ὁ Φραντσὴς στὴν σελίδα 21 ἀναφέρει :
Ἀπὸ τῆς ἀρχῆς τῆς πολιορκίας ἐφαίνετο ἐκ τοῦ Τουρκικοῦ στρατοπέδου νεφέλη φωτεινή, ἥτις καταβαίνουσα ἐξ πυρανοῦ ἐν καιρῷ νυκτὸς ἐφηπλοῦτο ἄνωθεν τῆς πόλεως. Οἱ Τοῦρκοι ἰδόντες τὸ φῶς τοῦτο τὸ πρῶτον, ἔλεγον, ὅτι ὁ Θεὸς ὠργίσθη κατὰ τῶν χριστιανῶν, καὶ ἔρριψε πῦρ ὅπως κατακαύση αὐτούς. βλέποντες ὅμως ὅτι τὸ μὲν φῶς κατήρχετο πάντοτε χωρὶς νὰ βλάπτη τοὺς χριστιανούς, οὗτοι δὲ πάντοτε ἀπεκρούοντο καὶ ἐκρημνίζοντο ἐκ τῶν τειχῶν, μετέβαλλον ἰδέαν καὶ ἔλγον, ὅτι ὁ Θεὸς μάχεται ὑπὲρ τῶν Χριστιανῶν, καὶ ὅτι οὗτοι δὲν δύνανται νὰ πράξωσιν οὐδὲν ἄνευ θελήματος αὐτοῦ.
Ἐνῷ δὲ ὁ Σουλτᾶνος καὶ ὅλη ἡ στρατιὰ τῶν βαρβάρων εὑρίσκετο εἰς ἀθυμίαν, αἴφνης ἐφάνη τὸ φῶς ἐκεῖνο καταβαῖνον ἐξ ουρανοῦ, ἀλλὰ δὲν ἐξηπλώθη ὡς συνήθως, ἐφ' ὅλης τῆς πόλεως, ἀλλὰ ρῖψαν στυγερᾶς τινὰς ἀκτῖνας ἐπὶ τοῦ θόλου τῆς Ἁγίας Σοφίας ἐγένετο ἄφαντον. Ὁ Σουλτᾶνος καὶ ὅλος ὁ στρατὸς ἰδόντες τοῦτο ἐχάρησαν καὶ ἔλεγον, ὅτι ἤδη ἐγκατέλειπεν αὐτοὺς ὁ Θεός. Οἱ δὲ Ἕλληνες ἐξηγοῦντες τὸ σημεῖον τοῦτο, ἔλεγον ὅτι προμηνύει εἰς αὐτοὺς δάκρυα, ἄφευκτον καὶ αἱματοχυσίαν, δεσμὰ καὶ φθοράν. Ταῦτα δὲ ἐγένετο τὴν ἑσπέραν τῆς 27ης Μαΐου.
Ἡ πρώτη δοξασία μας ἀναφέρει ὅτι ἡ Βαβὲλ μέσα ἀπὸ τὰ λόγια τῶν παππούδων τῆς ἐποχῆς τοῦ 1900 εἰς τὴν Αἰδηψὸ τῆς Εὐβοίας ἔλεγαν ὅτι ἐκεῖ ἦτο ἡ Βαβέλ. Μήπως ἄραγες ἦτο ἐκεῖ ἢ ἦτο ἐκεῖ αὐτὸ ποὺ ἀντικατέστησαν ἀπὸ τὴν ἀρχαία δοξασία, δηλαδὴ ἡ Φορωνίδα ;
Ὅσο ἀφορᾶ τὴν δεύτερη δοξασία, ἐδῶ θὰ δοῦμε ὅτι ὁ Σαμψῶν ἔζησε στὴν σημερινὴ Παλαιστίνη ἢ σὲ ἑλληνικὸ μέρος ὅπου σημαίνει μιὰ παραχάραξη τῆς ἱστορίας.
Ἐπίσης ὅσο ἀφορᾶ τὴν Τρίτη δοξασία ὁ Καγιάφας [Καιάφας] τελικὰ πέθανε στὴν Κρήτη γιατί ἐκεῖ ζοῦσε, καὶ ἂν ζοῦσε ἐκεῖ γιὰ πιὰ ἱστορία μιλᾶμε σήμερα. Ἀφοῦ καὶ ἐδῶ ἔχουμε ἄλλη μιὰ περίπτωση ποὺ μπορεῖ νὰ ὑπάρχει παραχάραξη ; ὅσο δὲ ἀφορᾶ τὸν τάφο του Ζηνός, οἱ ἀναφορὲς εἶναι καὶ ἀρχαίων ἱστορικῶν. Ἡ δὲ Τετάρτη δοξασία [περιέχει μέρος τῆς πραγματικότητος] ἢ μῦθος [ἡ ἀληθινὴ προφορικὴ ἱστορία, βλέπε λέξη ἀπὸ λεξικὸ Δορμπαράκη] ἐφόσον ἔγινε τότε ἐμεῖς σήμερα εἴμαστε ὄχι μόνο πίσω, ἀλλὰ πολὺ πίσω ἀπὸ τοὺς ἀρχαίους.
Πηγὴ ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ὁμήρου Ἐρμείδη "Ἕλληνες ἢ Ἑλληνίζοντες χριστιανοὶ" τὸ καλοκαίρι τοῦ 2014 ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις "Ἐλεύθερη Σκέψη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου