Ἡ σημασία της Μάνης γιὰ την Ἐπανάσταση εἶχε ἐπισημανθεῖ πολύ ἔγκαιρα καὶ ὄχι βεβαίως τυχαία.
Το μαχητικό πνεῦμα των κατοίκων, το ὑψηλὸ πολεμικό τους φρόνημα, ἡ αὐτονομία της περιοχῆς καὶ ἡ ἀπουσία τουρκικῆς ἐξουσίας ἦταν εὐνοϊκοί παράγοντες γιὰ την ἐπιτυχία της πολεμικῆς ἐξέγερσης.
Στὶς παραμονές του Ἀγῶνα ὑπῆρχαν ἐκεῖ ἔνοπλα σώματα, ὑπὸ την ἡγεσία ἔμπειρων ἀρχηγῶν καὶ ἀρκετοί Φιλικοί εἶχαν μεταβεῖ γιὰ νὰ προετοιμάσουν το ἔδαφος.
Ἐν τῷ μεταξύ, ἡ ἀποτυχία της Ἐπανάστασης στὴ Μολδοβλαχία ὁδήγησε στὴν Ἐθνικὴ Ἑλληνική Ἐπανάσταση πού ξεκίνησε ἀπὸ την Πελοπόννησο.
Ἐν τῷ μεταξύ, ἡ ἀποτυχία της Ἐπανάστασης στὴ Μολδοβλαχία ὁδήγησε στὴν Ἐθνικὴ Ἑλληνική Ἐπανάσταση πού ξεκίνησε ἀπὸ την Πελοπόννησο.
Ἤδη ἀπὸ τις ἀρχὲς Μαρτίου καὶ πρὶν ἀκόμη ἀριστεῖ ἡ ἡμέρα της ἔναρξης τῶν πολεμικῶν ἐπιχειρήσεων, παρατηρεῖται ἐπαναστατικός ἀναβρασμός ποῦ ὅλο καὶ δυνάμωνε, παρά τα μέτρα ἐκφοβισμοῦ τῶν Τούρκων με τις συλλήψεις ὁμήρων καὶ την κράτηση τῶν ἀρχιερέων καὶ προκρίτων στὴν Τρίπολη, μετά τὴ γνωστή παραπλανητική πρόσκληση.
Στή Μάνη ὑπῆρχε διχογνωμία ὥς πρὸς τον κατάλληλο χρόνο ἔναρξης της Ἐπανάστασης.
Στήν Ἀνατολική Μάνη ἀπὸ τις ἀρχὲς Μαρτίου ἐπικρατοῦσε ἀπροκάλυπτη πολεμική κινητοποίηση με τὴ στρατολόγηση ἀνδρῶν καὶ την προμήθεια πολεμοφοδίων. Στή Δυτική Μάνη, ποὺ τελοῦσε ὑπὸ την ἄμεση ἐπιρροή του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, ἐπικρατοῦσε μία φαινομενική τάξη, λόγω των δισταγμῶν του τελευταίου, ὁ ὁποῖος ἀνησυχοῦσε πῶς ὁποιαδήποτε πρόωρη καὶ ἀσυντόνιστη κίνηση τῶν ντόπιων
θὰ προξενοῦσε στρατιωτική ἐπεμβάσῃ των Τούρκων καὶ ἀκύρωση της ὅλης προσπάθειας. Τους φόβους του αὐτούς ἐξέφρασε καὶ ἐγγράφως στὶς 11 Μαρτίου πρὸς τους Πιέρρο-Μαγγιόρο καὶ Γεωργάκη Γρηγοράκηδες, γιούς του παλιοῦ μπέη της Μάνης.
Ὁ Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης (1773-1848) ἦταν ὁ τοπικός ἡγεμόνας ἀπὸ το 1815. ὅταν ἀνέλαβε ἀπὸ το σουλτᾶνο το ἀξίωμα του μπέη της Μάνης (ἐξ οὐ καί Πετρόμπεης), τίτλο ποῦ μέχρι τότε κατεῖχε ὁ Θεοδωρόμπεης Γρηγοράκης, ὁ ὁποῖος εἶχε καθαιρεθεῖ. Χάρη στὸ ἀξίωμα αὐτὸ καὶ στὶς ἀναμφισβήτητες ἱκανότητές του, ὁ Πετρόμπεης κατάφερε νὰ ἐπιβληθεῖ στὴν περιοχή. τόσο στοὺς Ἕλληνες. ὅσο καὶ στοὺς Τούρκους καὶ νὰ ἀποκτήσει μεγάλη ἐπιρροή.
Ὁ Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης (1773-1848) ἦταν ὁ τοπικός ἡγεμόνας ἀπὸ το 1815. ὅταν ἀνέλαβε ἀπὸ το σουλτᾶνο το ἀξίωμα του μπέη της Μάνης (ἐξ οὐ καί Πετρόμπεης), τίτλο ποῦ μέχρι τότε κατεῖχε ὁ Θεοδωρόμπεης Γρηγοράκης, ὁ ὁποῖος εἶχε καθαιρεθεῖ. Χάρη στὸ ἀξίωμα αὐτὸ καὶ στὶς ἀναμφισβήτητες ἱκανότητές του, ὁ Πετρόμπεης κατάφερε νὰ ἐπιβληθεῖ στὴν περιοχή. τόσο στοὺς Ἕλληνες. ὅσο καὶ στοὺς Τούρκους καὶ νὰ ἀποκτήσει μεγάλη ἐπιρροή.
Ἀπὸ το 1818 εἶχε μυηθεῖ στῆ Φιλική Ἑταιρεία ἀπὸ τον Κυριάκο Καμαρινό καὶ ἀργότερα μύησε καὶ ὁ ἴδιος τους κυριότερους ἀρχηγούς της Μάνης. Ὑπῆρξε συνετός καὶ ἔμπειρος ἀρχηγός, ἔνθερμος πατριώτης, διορατικός καὶ δὲν ἐνθουσιαζόταν εὔκολα.
Οἱ διαβεβαιώσεις του Παπαφλέσσα γιὰ ἐπεμβάσῃ της Ρωσίας στὴν ἐπικείμενη ἑλληνική ἔνοπλη ἐξεγέρσει. με την κήρυξη ρωσοτουρκικού πολέμου καὶ την ὑποστολή ἔνοπλης δύναμης στὴν Ἑλλάδα καὶ γιὰ την ὕπαρξη πληθώρας οἰκονομικῶν μέσων. δὲν ἔπειθαν το διστακτικό Μαυρομιχάλη, ὁ ὁποῖος προσπαθοῦσε νὰ διασταυρώσει τις πληροφορίες του ἀπὸ τον Καποδίστρια καὶ την ἡγεσία της Φιλικῆς Ἑταιρείας. Πίστευε. ὅτι ὁποιαδήποτε βεβιασμένη καὶ ἀσυντόνιστη κίνηση. θὰ ἔβαζε σε μεγάλο κίνδυνο την ὅλη προετοιμασία.
Ὁ Γενναῖος Κολοκοτρώνης, γιός του Θεόδωρου, γράφει:
«Ἀναπτυσσομένης της ἰδέας περί της Ἐπαναστάσεως, ὁ σπινθήρ της Ἐλευθερίας ἥναπτε τον ἐνθουσιασμό τῶν Ἑλλήνων, οἵτινες διενοοῦντο περί της ἐνάρξεως του πολέμου.
«Ὁρκίζομαι,
εἰς το ὄνομα του Παντοδύναμού μας Θεοῦ,
εἰς το ὄνομα του Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ
καὶ της Ἁγίας Τριάδος,
νὰ χύσω καὶ την ὑστέραν ρανίδα του αἵματος μου,
ὑπέρ πίστεως καὶ Πατρίδος.
Ὁρκίζομαι,
νὰ μὴ βλέψω εἰς τα ὄπισθεν,
ἐάν δὲν ἀποδιώξω τον ἐχθρὸν της Πατρίδος
καὶ της Θρησκείας μου.
Ορκίζομαι,
«Ταν ή επί Τας» καὶ «Νίκη ἤ Θάνατος»
ὑπέρ Πίστεως καὶ Πατρίδος.
Ἡ ἐπιλογή της περιοχῆς αὐτῆς γιὰ την κήρυξη της Ἐπανάστασης δὲν κρίθηκε τυχαία, ἀφοῦ ἡ Τσίμοβα – Ἀρεόπολη ἦταν, ἐπὶ ἡγεμονίας Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, ἡ «πολιτική πρωτεύουσα» της Μάνης, ὁ ἐκεῖ μεγάλος πύργος, του ἀποτελοῦσε το διοικητήριό του καὶ ἐκεῖ ἔμεναν τα ἰσχυρότερα μέλη της οἰκογένειάς του.
Ἐπίσης ἡ Τσίμοβα ἀποτέλεσε το κέντρο του ἐπαναστατικοῦ ἀγῶνα της Μάνης. Στή συνέχεια, ἄρχισε ἡ πολεμική προετοιμασία καὶ ὀργανώθηκαν δύο στρατιωτικά τμήματα, της Ἀνατολίτικής καὶ της Δυτικῆς Μάνης, τα ὁποία ἔδρασαν χωρισμένα, ἀλλὰ ταυτόχρονα ὑπὸ τους τοπικούς τους ἀρχηγούς, το μὲν πρῶτο πρὸς Λακεδαίμονα καὶ το δεύτερο πρὸς Καλαμάτα.
Το μεσημέρι της 22ας Μαρτίου μία στρατιά 2.500 ἀνδρῶν, με ἐπὶ κεφαλῆς τον Πετρόμπεη, ἐξόρμησε πρὸς τις πεδιάδες της Μεσσηνίας.
Μαζί του ἦταν πολλά μέλη της οἰκογένειάς του, ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης καὶ καπετάνιοι της Δυτικῆς Μάνης: ὁ Μούρτζινος, οἱ Καπετανάκηδες, οἱ Κουμουντουράκηδες, ὁ Παναγιώτης Βενετσανάκος, ὁ Κυβέλος, ὁ Χριστέας κ.ά. Το πρωί της ἑπόμενης μέρας εἶχαν πλέον εἰσέλθει στὴν Καλαμάτα, μαζί τους ἦταν οἱ Παπαφλέσσας, Ἀναγνωσταράς, Νικηταράς καὶ οἱ ἄλλοι ὁπλαρχηγοί, ποῦ φυλούσαν τους γύρω λόφους, ἀφοῦ πρῶτα ἀπέκοψαν κάθε προσπάθεια διαφυγῆς τῶν Τούρκων πρὸς Τρίπολη.
Ὁ Ἀρναούτογλου παρέδωσε την πόλη χωρίς ἀντίσταση, ἔπειτα ἀπὸ σχετικό πρωτόκολλο καὶ ἀφοῦ διασφαλίστηκε ἡ ζωή των Τούρκων.
Το μεσημέρι της 23ης Μαρτίου, στὶς ὄχθες του χειμάρρου Νέδωνος καὶ μπροστά ἀπὸ τὴ βυζαντινή ἐκκλησία τῶν Ἁγίων Ἀποστόλω,ν ἔγινε πανηγυρική δοξολογία, κατά την ὁποία 24 ἱερεῖς καὶ ἱερομόναχοι εὐλόγησαν τις σημαῖες των ἀγωνιστῶν καὶ τους ὅρκισαν γιὰ τον ἀπελευθερωτικό ἀγῶνα. Ἀκολούθησε σύσκεψη των ὁπλαρχηγῶν καὶ των προκρίτων, κατά την ὁποία ἀποφασίστηκε ἡ σύσταση ἐπαναστατικῆς ἐπιτροπῆς, της «Μεσσηνιακῆς Γερουσίας» ἡ «Συγκλήτου», με σκοπό το συντονισμό του ἐπαναστατικοῦ ἀγῶνα.
Ἡ ἡγεσία δόθηκε στὸν Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, ὁ ὁποῖος ἔλαβε τον τίτλο του «ἀρχιστράτηγου των σπαρτιατικῶν δυνάμεων».
1. Την ἴδια μέρα ὁ Πετρόμπεης, ὡς πρόεδρος της Πελοποννησιακῆς Γερουσίας, ἀπέστειλε «προειδοποίησιν εἰς τας εὐρωπαϊκάς αὐλάς», γνωρίζοντας την Ἐπανάσταση τῶν Πελοποννησίων καὶ ζητῶντας βοήθεια γιὰ την Ἑλλάδα «ἐκ της ὁποίας καὶ ὑμεῖς εφωτίσθητε […] ὅσον τάχος την φιλάνθρωπον συνδρομήν καὶ διά χρημάτων καὶ διά ὅπλων, καὶ διά συμβουλῆς», διαβεβαιώνοντας γιὰ την ἔμπρακτη ἀπόδειξη της εὐγνωμοσύνης της.
Ἡ «προειδοποίησις» αὐτὴ ἀποτελεῖ το πρῶτο διπλωματικό ἔγγραφο της ἐπαναστατημένης Ἑλλάδας πρὸς τις ξένες δυνάμεις.
Οἱ διαβεβαιώσεις του Παπαφλέσσα γιὰ ἐπεμβάσῃ της Ρωσίας στὴν ἐπικείμενη ἑλληνική ἔνοπλη ἐξεγέρσει. με την κήρυξη ρωσοτουρκικού πολέμου καὶ την ὑποστολή ἔνοπλης δύναμης στὴν Ἑλλάδα καὶ γιὰ την ὕπαρξη πληθώρας οἰκονομικῶν μέσων. δὲν ἔπειθαν το διστακτικό Μαυρομιχάλη, ὁ ὁποῖος προσπαθοῦσε νὰ διασταυρώσει τις πληροφορίες του ἀπὸ τον Καποδίστρια καὶ την ἡγεσία της Φιλικῆς Ἑταιρείας. Πίστευε. ὅτι ὁποιαδήποτε βεβιασμένη καὶ ἀσυντόνιστη κίνηση. θὰ ἔβαζε σε μεγάλο κίνδυνο την ὅλη προετοιμασία.
Οἱ τουρκικές ἀρχὲς ἤδη ὑποψιάζονταν τον Πετρόμπεη. ἐξαιτίας της ἀπειθαρχίας του νὰ συλλάβει τον Κολοκοτρώνη καὶ τον Παπαφλέσσα καὶ σχεδίαζαν την ἀντικατάστασή του ἀπὸ τὴ θέση του μπέη. Ὁ τελευταῖος ξεγέλασε τις ἀνησυχίες του ἐχθροῦ. με την ἀποστολή του γιοῦ του Ἀναστάση στὴν Τρίπολη. στὴ σχετική πρόσκληση τῶν Τούρκων.
Οἱ Μανιάτες ὁπλαρχηγοί ἦταν πλέον πεπεισμένοι γιὰ την ἐπίσπευση τῶν πολεμικῶν ἐπιχειρήσεων. Σύμφωνα δὲ με τοπική παράδοση, στὶς 17 Μαρτίου στὴν Ἀρεόπολη – Τσίμοβα οἱ καπεταναῖοι της Μάνης. με ἐπικεφαλής τον Κατσάκο Μαυρομιχάλη. κήρυξαν την Ἐπανάσταση καὶ ἔγινε δοξολογία στὸ ναό τῶν Ταξιαρχῶν.
Οἱ Μανιάτες ὁπλαρχηγοί ἦταν πλέον πεπεισμένοι γιὰ την ἐπίσπευση τῶν πολεμικῶν ἐπιχειρήσεων. Σύμφωνα δὲ με τοπική παράδοση, στὶς 17 Μαρτίου στὴν Ἀρεόπολη – Τσίμοβα οἱ καπεταναῖοι της Μάνης. με ἐπικεφαλής τον Κατσάκο Μαυρομιχάλη. κήρυξαν την Ἐπανάσταση καὶ ἔγινε δοξολογία στὸ ναό τῶν Ταξιαρχῶν.
Παράδοση ποῦ ἐπιβεβαιώνεται. ἀπὸ τις πληροφορίες του Φιλήμονος καὶ του Ἰωάννη- Γενναίου Κολοκοτρώνη, γιοῦ του Θεόδωρου. Κατά τον Κολοκοτρώνη, οἱ Ἕλληνες «διενοοῦντο περί της ἐνάρξεως του πολέμου» καὶ «ὅθεν την 17ην Μαρτίου οἱ πρόκριτοι της Μάνης συνεννοήθησαν νὰ λάβωσι τα ὅπλα κατά των Τούρκων».
Ὁ Γενναῖος Κολοκοτρώνης, γιός του Θεόδωρου, γράφει:
«Ἀναπτυσσομένης της ἰδέας περί της Ἐπαναστάσεως, ὁ σπινθήρ της Ἐλευθερίας ἥναπτε τον ἐνθουσιασμό τῶν Ἑλλήνων, οἵτινες διενοοῦντο περί της ἐνάρξεως του πολέμου.
Ὅθεν την 17ην Μαρτίου οἱ πρόκριτοι της Μάνης συνεννοήθησαν νὰ λάβωσι τα ὅπλα κατά των Τούρκων.»
Στὴ μικρή πλατεῖα μπροστά ἀπὸ το ναό, στὴ θέση «Κοτρώνι», ὑψώθηκε ἡ ἐπαναστατική σημαία, ποῦ εἶχε κατασκευαστεῖ πρόχειρα ἀπὸ λευκό ὕφασμα καὶ μαῦρο σταυρό. Σύμφωνα με την ἴδια παράδοση καὶ ὅπως συμβαίνει σ’ αὐτὲς τις περιπτώσεις, οἱ ἱερεῖς εὐλόγησαν τὴ σημαία καὶ οἱ ὁπλαρχηγοί, μεταξύ τῶν ὁποίων καὶ ὁ Πετρόμπεης, ὁρκίστηκαν ὅτι θὰ ἀγωνιστοῦν γιὰ την ἐλευθερία του ἔθνους.
Στὴ μικρή πλατεῖα μπροστά ἀπὸ το ναό, στὴ θέση «Κοτρώνι», ὑψώθηκε ἡ ἐπαναστατική σημαία, ποῦ εἶχε κατασκευαστεῖ πρόχειρα ἀπὸ λευκό ὕφασμα καὶ μαῦρο σταυρό. Σύμφωνα με την ἴδια παράδοση καὶ ὅπως συμβαίνει σ’ αὐτὲς τις περιπτώσεις, οἱ ἱερεῖς εὐλόγησαν τὴ σημαία καὶ οἱ ὁπλαρχηγοί, μεταξύ τῶν ὁποίων καὶ ὁ Πετρόμπεης, ὁρκίστηκαν ὅτι θὰ ἀγωνιστοῦν γιὰ την ἐλευθερία του ἔθνους.
Ἡ ἡμέρα της 17ης Μαρτίου ἔχει κηρυχθεῖ ἀπὸ το κράτος, ὡς τοπική ἐθνικὴ ἑορτὴ της Ἀρεόπολης.
Ὁ ὅρκος τῶν Μανιατών μπροστά στοὺς Ταξιάρχες:
«Ὁρκίζομαι,
εἰς το ὄνομα του Παντοδύναμού μας Θεοῦ,
εἰς το ὄνομα του Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ
καὶ της Ἁγίας Τριάδος,
νὰ χύσω καὶ την ὑστέραν ρανίδα του αἵματος μου,
ὑπέρ πίστεως καὶ Πατρίδος.
Ὁρκίζομαι,
νὰ μὴ βλέψω εἰς τα ὄπισθεν,
ἐάν δὲν ἀποδιώξω τον ἐχθρὸν της Πατρίδος
καὶ της Θρησκείας μου.
Ορκίζομαι,
«Ταν ή επί Τας» καὶ «Νίκη ἤ Θάνατος»
ὑπέρ Πίστεως καὶ Πατρίδος.
Ἡ ἐπιλογή της περιοχῆς αὐτῆς γιὰ την κήρυξη της Ἐπανάστασης δὲν κρίθηκε τυχαία, ἀφοῦ ἡ Τσίμοβα – Ἀρεόπολη ἦταν, ἐπὶ ἡγεμονίας Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, ἡ «πολιτική πρωτεύουσα» της Μάνης, ὁ ἐκεῖ μεγάλος πύργος, του ἀποτελοῦσε το διοικητήριό του καὶ ἐκεῖ ἔμεναν τα ἰσχυρότερα μέλη της οἰκογένειάς του.
Ἐπίσης ἡ Τσίμοβα ἀποτέλεσε το κέντρο του ἐπαναστατικοῦ ἀγῶνα της Μάνης. Στή συνέχεια, ἄρχισε ἡ πολεμική προετοιμασία καὶ ὀργανώθηκαν δύο στρατιωτικά τμήματα, της Ἀνατολίτικής καὶ της Δυτικῆς Μάνης, τα ὁποία ἔδρασαν χωρισμένα, ἀλλὰ ταυτόχρονα ὑπὸ τους τοπικούς τους ἀρχηγούς, το μὲν πρῶτο πρὸς Λακεδαίμονα καὶ το δεύτερο πρὸς Καλαμάτα.
Το μεσημέρι της 22ας Μαρτίου μία στρατιά 2.500 ἀνδρῶν, με ἐπὶ κεφαλῆς τον Πετρόμπεη, ἐξόρμησε πρὸς τις πεδιάδες της Μεσσηνίας.
Μαζί του ἦταν πολλά μέλη της οἰκογένειάς του, ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης καὶ καπετάνιοι της Δυτικῆς Μάνης: ὁ Μούρτζινος, οἱ Καπετανάκηδες, οἱ Κουμουντουράκηδες, ὁ Παναγιώτης Βενετσανάκος, ὁ Κυβέλος, ὁ Χριστέας κ.ά. Το πρωί της ἑπόμενης μέρας εἶχαν πλέον εἰσέλθει στὴν Καλαμάτα, μαζί τους ἦταν οἱ Παπαφλέσσας, Ἀναγνωσταράς, Νικηταράς καὶ οἱ ἄλλοι ὁπλαρχηγοί, ποῦ φυλούσαν τους γύρω λόφους, ἀφοῦ πρῶτα ἀπέκοψαν κάθε προσπάθεια διαφυγῆς τῶν Τούρκων πρὸς Τρίπολη.
Ὁ Ἀρναούτογλου παρέδωσε την πόλη χωρίς ἀντίσταση, ἔπειτα ἀπὸ σχετικό πρωτόκολλο καὶ ἀφοῦ διασφαλίστηκε ἡ ζωή των Τούρκων.
Το μεσημέρι της 23ης Μαρτίου, στὶς ὄχθες του χειμάρρου Νέδωνος καὶ μπροστά ἀπὸ τὴ βυζαντινή ἐκκλησία τῶν Ἁγίων Ἀποστόλω,ν ἔγινε πανηγυρική δοξολογία, κατά την ὁποία 24 ἱερεῖς καὶ ἱερομόναχοι εὐλόγησαν τις σημαῖες των ἀγωνιστῶν καὶ τους ὅρκισαν γιὰ τον ἀπελευθερωτικό ἀγῶνα. Ἀκολούθησε σύσκεψη των ὁπλαρχηγῶν καὶ των προκρίτων, κατά την ὁποία ἀποφασίστηκε ἡ σύσταση ἐπαναστατικῆς ἐπιτροπῆς, της «Μεσσηνιακῆς Γερουσίας» ἡ «Συγκλήτου», με σκοπό το συντονισμό του ἐπαναστατικοῦ ἀγῶνα.
Ἡ ἡγεσία δόθηκε στὸν Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, ὁ ὁποῖος ἔλαβε τον τίτλο του «ἀρχιστράτηγου των σπαρτιατικῶν δυνάμεων».
1. Την ἴδια μέρα ὁ Πετρόμπεης, ὡς πρόεδρος της Πελοποννησιακῆς Γερουσίας, ἀπέστειλε «προειδοποίησιν εἰς τας εὐρωπαϊκάς αὐλάς», γνωρίζοντας την Ἐπανάσταση τῶν Πελοποννησίων καὶ ζητῶντας βοήθεια γιὰ την Ἑλλάδα «ἐκ της ὁποίας καὶ ὑμεῖς εφωτίσθητε […] ὅσον τάχος την φιλάνθρωπον συνδρομήν καὶ διά χρημάτων καὶ διά ὅπλων, καὶ διά συμβουλῆς», διαβεβαιώνοντας γιὰ την ἔμπρακτη ἀπόδειξη της εὐγνωμοσύνης της.
Ἡ «προειδοποίησις» αὐτὴ ἀποτελεῖ το πρῶτο διπλωματικό ἔγγραφο της ἐπαναστατημένης Ἑλλάδας πρὸς τις ξένες δυνάμεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου