(Τὸ ἆσμα περὶ της δήωσεως τῆς Ἀντριανουπόλεως δημοσιευθέν τὸ πρῶτον ὑπὸ του Ἄγγλου Pashley τῷ 1837 ὅστις ἤκουσεν αὐτὸ ἐν Κρήτη, δὲν ἀναφέρεται πάντως εις τὴν κατάληψιν της πόλεως κατ΄ Αὐγουστὸν 1829 ὑπὸ τῶν Ρώσων ἡτις ἀλλως ἔγινεν ἀμαχητὶ καὶ ἐθεωρήθη ὡς λύτρωσις ἀπὸ τοῦ τουρκικοῦ ζυγοῦ. Ἴσως διεκτραγωδεῖ τὴν ἅλωσιν ὑπὸ τοῦ Ἀμουράτ κατὰ τὸ 1361, ἧς προηγήθη κατὰ τὸ 1353 ἡ δήωσις ὑπὸ τῶν συμμάχων τοῦ βασιλέως Καντακουζηνοῦ Τούρκων. Τότε θὰ διετηρεῖτο ἀκόμα νωπὴ ἡ μνήμη τῶν ἀλλεπαλλήλων ἀλώσεων καὶ καταστροφων της πρώτης μετὰ τὴν Κωνσταντινούπολιν πόλεως τῆς Θράκης κατὰ τας ἀρχὰς τοῦ ΙΓ αἰῶνος ὑπὸ Φράγκων, Βουλγάρων καὶ Ἑλλήνων, ἀφοῦ μάλιστα τρεῖς τοῦτον ἔγιναν ἐντός δύο ἐτῶν Ἐπιδὴ δὲ σχεδὸν ἄνευ ἐξαιρέσεως τὰ ἱστορικὰ ἄσματα εἶναι σύγχρονα τῶν γεγονότων, τὸ ἆσμα τοῦτο δυνάμεθα νὰ θεωρήσωμεν ὡς παλαιότατον των ἱστορικῶν δημοτικῶν ἀσμάτων μας)
Στὸ τραγούδι αὐτὸ διεκτραγωδείται πιθανόν ἡ άλωση της πόλης ἀπὸ τον Αμουράτ το 1361, ὅταν ἀκόμα ἦταν νωπή ἡ μνήμη ἀπὸ τις ἀλλεπάλληλες ἁλώσεις καὶ καταστροφές της στὶς ἀρχὲς του 13ου αι. ἀπὸ τους Φράγκους, Βούλγαρους κ.α. Αὐτὸ ἐνισχύει την ἄποψη ὅτι το τραγούδι εἶναι ἀπὸ τα πιὸ παλιά ἱστορικά τραγούδια.
Τα' ἀηδόνια της Ἀνατολῆς καὶ τα πουλιά της Δύσης
Κλαίγουν ἀργὰ, κλαίγουν ταχιά, κλαίγουν το μεσημέρι,
Κλαίγουν την Ἀντριανούπολη την πολυκρουσεμένη,
Ὅπου τήνε κρουσέψανε τις τρεῖς γιορτέs του χρόνου.
Του Χριστουγέννου γιὰ κερί καὶ του Βαγιού για βάγια,
Καὶ της Λαμπρῆς την Κυριακή γιὰ το Χριστός ἀνέστη.
ΣΤ. Ἠ ἅλωσις τῆς Ἀνδριανουπόλεως ὑπὸ τῶν Βουλγάρων τω 1205 ἔγιναι τὴν ἐβδομάδα του Πάσχα. Τῶν ἄλλων ἀλωσεων ἡμὲρα δὲ εἶναι ἀκριβῶς γνωστὴ Ἐνδέχεται ὁμως οἱ στίχοι νὰ ἀναφέρωνται εἰς τὴν σύμτωσιν της καταστροφὴς εἰς ἡμέρας ἐορτῶν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου