Ἑλληνική Μυθολογία: Ἡ γέννηση της Θεάς Ἀθηνᾶς

Ἡ Ἀθηνᾶ εἶναι γνωστή ὡς ἡ θεά της σοφίας, της ἄμυνας της πόλης, της ὕφανσης καὶ της κεραμοποιεῖας.

Εἶναι πολεμίστρια, ὅμως ἀρκετὰ εἶναι τα σημεῖα ποῦ την διαφοροποιοῦν ἀπὸ τον ἀδερφὸ της, τον θεό του πολέμου Ἄρη.

Ἡ Ἀθηνᾶ μάχεται ἔξυπνα καὶ ὥς θεά της σοφίας ποῦ εἶναι κερδίζει τις μάχες. Νικήτρια ἀπὸ το πεδίο της μάχης ἐκτὸς του λόγου ποῦ ἀναφέραμε βγαίνει καὶ γιὰ ἕναν ἄλλο λόγο. Ἡ Ἀθηνᾶ μάχεται τον δίκαιο πόλεμο.


Αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος ποῦ ἦταν τόσο ἀγαπητὴ στοὺς ἀρχαίους χρόνους καὶ ἡ λατρεία ἦταν πολύ διαδεδομένη με τρανταχτότερο παράδειγμα την Ἀθηνᾶ ὁποῦ ἔδωσε καὶ το ὄνομα της καὶ στὴν ὁποία χτίστηκε ὁ ναός σύμβολο της πόλης, ὁ Παρθενῶνας.

Ἡ γέννησή της ἀπὸ την ἀρχὴ φανερώνει τόσο τις δυνάμεις της ὅσο καὶ την σπουδαιότητα ποῦ θὰ ἔπαιζε στὴν ζωή των ἀρχαίων Ἑλλήνων.

Κόρη του Δία καὶ της Μήτιδας, σύμφωνα με τον μῦθο. Ἡ Μήτις ἦταν ὁ πρῶτος ἐρωτᾶς καὶ κατά πολλούς ἡ πρώτη γυναῖκα του Δία. ἦταν ἡ συνετότερη ἀπὸ τις νύμφες του βουνοῦ καὶ τις ῶκεανίδες ποῦ ἀνάθρεψαν τον Δία στὸ σπήλαιο ποῦ τον ἔκρυψε ἡ μητέρα του γιὰ νὰ ξεφύγει ἀπὸ τον Κρόνο ποῦ καταβρόχθιζε τα παιδιά του.

Ἡ Μήτιδα εἶναι ἡ θεά της σοφίας, της καλῆς συμβουλῆς, της πονηριᾶς καὶ τῶν χειροτεχνιῶν. Σε γιορτή γιὰ την ἐπισημοποίηση της σχέσεώς τους, στὸν Ὄλυμπο ὁ παπποῦς του Δία ὁ Οὐρανός καὶ ἡ γιαγιά του ἡ Γῆ ἀπεκάλυψαν στὸν ἐγγονὸ τους πῶς ἡ Μήτιδα θὰ του χάριζε πρῶτα μία κόρη, ἡ ὁποία θὰ ἦταν ἰσάξια του σε δύναμη καὶ σοφία καὶ στὴν συνέχεια ἕνα υἱό καλύτερό του ὁ ὁποῖος θὰ του ἔπαιρνε τον θρόνο καὶ θὰ γινόταν ὁ πρῶτος μεταξύ τῶν θεῶν.

Ἀκούγοντας αὐτὰ ὁ Δίας καὶ γνωρίζοντας γιὰ την ἐγκυμονοῦσα ἤδη Μήτιδα κατέφευγε στὴν τακτική του πατέρα του καὶ ἀφοῦ πρῶτα ξεγέλασε την Μήτιδα δίνοντας της νὰ καταπιεῖ ἕνα βοτάνι, (το ὁποῖο εἶχε ζητήσει ἀπὸ την γιαγιά του) λέγοντάς της πῶς ἔτσι θὰ ἔκανε γερά παιδιά, την κατάπιε μαζί με το ἔμβρυο, ἀφοῦ το μαγικό αὐτὸ βοτάνι την ἔκανε πρῶτα μικρή ὅσο ἕνα δάχτυλο.

Ἀπὸ το σημεῖο αὐτὸ κατέκτησε ὁλόκληρη την σοφία του κόσμου καὶ ἤξερε ἀνὰ πᾶσα στιγμή ποῖο εἶναι το καλό καὶ το κακό. Ὕστερα ἀπὸ λίγο καιρό ἄρχισε νὰ νιώθει ἐνοχλήσει στὸν ἐγκέφαλο του. Μικρά σουβλίσματα λὲς καὶ κάποιος προσπαθοῦσε νὰ του τρυπήσει το μυαλό. Οἱ ἐνοχλήσεις αὐτὲς συνεχῶς γινόντουσαν καὶ πιὸ ἔντονες, τόσο ποῦ κάποια στιγμή δὲν ἄντεχε ἄλλο καὶ διέταξε τον Ἥφαιστο νὰ τον χτυπήσει δυνατά στὸ κεφάλι με το σφυρί του.

Ἀκούγοντάς το αὐτὸ ὁ Ἥφαιστος δίστασε ὅμως ὁ Δίας τον ἀπείλησε πῶς ἄν δὲν ἔκανε αὐτὸ ποῦ τον διέταζε θὰ τον ξαναπετοῦσε ἀπὸ τον Ὄλυμπο. Ἔτσι ὁ Ἥφαιστος κατέβασε με ὅλη του τὴ δύναμη το σφυρί του στὸ κεφάλι του Δία, το ὁποῖο ἄνοιξε καὶ ἀπὸ μέσα πετάχτηκε πάνοπλη με τα λαμπερά της μάτια ἡ θεά Ἀθηνᾶ. Κληρονόμος της δύναμης του πατέρα της καὶ της σύνεσης της μητέρας της φορῶντας περικεφαλαία με λοφίο, κρατῶντας ἀσπίδα καὶ κουνῶντας ἀπειλητικά το δόρυ της μέσα σε λίγη ὥρα μεγάλωσε καὶ ἀπέκτησε ὁλόκληρη την θεϊκή ὑπόσταση καὶ το μεγαλεῖο της.

Ἡ Ἀθηνᾶ εἶναι μία ἀπὸ τις ὁρκισμένες παρθένες θεές καὶ δὲν τα πηγαίνει καθόλου καλά με την Ἀφροδίτη, με την ὁποία τσακώνεται συχνά ἀκόμη καὶ ἐνώπιον του Δία ὁ ὁποῖος προσπαθεῖ νὰ τις συμφιλιώσει. Δὲν διστάζει μάλιστα στὸν τρωικό πόλεμο νὰ ὁδηγήσει το δόρυ του Διομήδη καὶ νὰ τραυματίσει την Ἀφροδίτη. Ἡ Ἀθηνᾶ ἄν καὶ ὁρκισμένη Παρθένος δὲν γλίτωνε τῶν προκλήσεων. Ἀξίζη νὰ ἀναφέρουμε τον μῦθο σχετικά με τον ἔρωτα του Ἡφαίστου γιὰ αὐτὴν.

Κάποτε ἡ θεά ἐπισκέφτηκε τον ἀδελφὸ της στὸ σιδηρουργεῖο του θαυμάζοντας καὶ ἀναζητῶντας ἴσως κάποιο ἀπὸ τα ὑπέροχα ὅπλα ποῦ αὐτὸς κατασκεύαζε. Βλέποντάς την ὁ Ἥφαιστος καὶ ἐγκαταλειμμένος ὅπως ἦταν ἀπὸ την γυναῖκα του την Ἀφροδίτη την ἐρωτεύτηκε καὶ ἄρχισε νὰ την πολιορκεῖ ἐρωτικά. Ἡ Ἀθηνᾶ ὅμως ἦταν ἀποφασισμένη καὶ δὲν θὰ ἐνέδιδε σε κανέναν. Το σπέρμα του Ἡφαίστου ἔπεσε στὸ πόδι της θεάς, ἡ ὁποία με ἀηδία το σκούπισε με ἕνα μάλλινο ὕφασμα το ὁποῖο πέταξε στὴ συνέχεια στῆ Γῆ.

Στό το σημεῖο ποῦ ἔπεσε το πανί γεννήθηκε ὁ Ερυχθόνιος, τον ὁποῖο στὴ συνέχεια ἡ Ἀθηνᾶ ἀνέθρεψε σὰν πραγματικά δικό της παιδί. Ἀφοῦ το ἔκλεισε σε ἕνα μπαοῦλο, το παρέδωσε στὴν Πανδρόσα, κόρη του βασιλιά της Ἀθηνᾶς Κέκρωπα, λέγοντάς της νὰ μὴν ξανοίξει το μπαοῦλο. Ὅμως οἱ ἀδελφές της το ἄνοιξαν καὶ ἔκπληκτες εἶδαν ἕνα φίδι νὰ βρίσκετε τυλιγμένο γῦρο ἀπὸ το μωρό καὶ κατά μερικούς το ἑρπετὸ τις κατάστρεψε ἐνῶ κατά μερικούς ἄλλους τις τρέλανε καὶ τις ἔκανε νὰ πηδήξουν ἀπὸ την ἀκρόπολη.

Καθώς ἔτυχε θεϊκῆς ἀνατροφῆς ἀπὸ την Ἀθηνᾶ την ἰδία ὁ Ἐριχθόνιος ἀπέλασε τον Ἀμφικτίωνα καὶ ἔγινε βασιλιάς της Ἀθηνᾶς, καὶ ἦταν αὐτὸς ποῦ ἔστησε μία ξύλινη εἰκόνα της Ἀθηνᾶς στὴν ἀκρόπολη καὶ καθιέρωσε τα Παναθήναια πρὸς τιμή της. Ἀπὸ τους γνωστότερους μύθους γιὰ την Ἀθηνᾶ εἶναι ἡ διαμάχη της με τον Ποσειδῶνα γιὰ την προστασία καὶ το ὄνομα της Ἀθηνᾶς. Ἡ πιὸ κοινή ἐκδοχὴ του μύθου μιλάει γιὰ ὁρισμὸ ὡς προστάτη της Ἀθηνᾶς ἀπὸ τους θεούς, ἐκείνου ποῦ θὰ ἔκανε στὴν πόλη το σημαντικότερο δῶρο.

Ὁ Ποσειδῶνας χτύπησε με την τρίαινά του την γῆ καὶ ἕνα κατάλευκο ἀλόγῳ πετάχτηκε. Ἐντυπωσιάστηκαν οἱ θεοί καθώς το ἄλογο εἶναι ἕνα δῶρο ποῦ πολύ θὰ βοηθοῦσε τον κόσμο καθώς θὰ το χρησιμοποιοῦσαν στὴν καθημερινότητά τους τόσο γιὰ το ὄργωμα ὅσο καὶ γιὰ τις μετακινήσεις τους, ὅμως στὴν συνέχει ἦταν ἡ σειρά της Ἀθηνᾶς ἡ ὁποία χτύπησε με το δόρυ της τὴ γῆ καί μία φουντωτή ἐλιὰ πετάχτηκε.

Βλέποντάς την ἡ θεοί ἔδωσαν την νίκη στὴν Ἀθηνᾶ καθώς θεώρησαν το εὐλογημένο δέντρο χρησιμότερο. Μία σειρά ἄλλων μύθων συνδέονται με την θεά Ἀθηνᾶ, μέσα ἀπὸ τους ὁποῖος καθίσταται ἐφικτὴ ἡ πληρέστερη κατανόηση του ποῖα ἦταν γιὰ τους ἀρχαίους ἡ Ἀθηνᾶ. Ἡ κρίση του Πάρη, ὁ ὁποῖος κλήθηκε νὰ ἀποφασίσει ποῖα ἦταν ἡ ὀμορφότερη θεά μεταξύ της Ἀθηνᾶς της Ἤρας καὶ της Ἀφροδίτης δίνοντάς της το χρυσό μῆλο ποῦ ἡ ἔριδα ἔριξε κάτω ἀπὸ την πόρτα.

Ἡ βοήθεια της στὸν Περσέα γιὰ τον ἀποκεφαλισμό της Γοργόνας ποῦ πέτρωνε ὅποιον την ἀντίκριζε. Ὁ διαγωνισμός ὕφανσης με την θνητή ἀράχνη, την ὁποία ἄν καὶ δὲν μπόρεσε νὰ κερδίσει στὸ διαγωνισμό τιμώρησε γιὰ την ὑπεροψία της ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ζήλεια καὶ την μεταμόρφωσε στὸ ὁμώνυμο ἔντομο.

Ἡ συμμετοχή της στὴν γιγαντομαχία ὁποῦ σκότωσε καὶ ἔγδαρε τον Πάλλαντα καὶ στὴν συνέχεια καταπλάκωσε με την Σικελία τον Ἐγκέλαδο. Τέλος θὰ ἀναφέρουμε την διένεξη της με τον Ἀπόλλωνα γιὰ την μαντική τέχνη.

Ἡ Ἀθηνᾶ εἶχε διδαχτεῖ ἀπὸ τις Θρῖες, τις φτερωτές νύμφες του Παρνασσοῦ την τέχνη του νὰ μαντεύεις το μέλλον ἀπὸ τις πέτρες ποῦ παρασέρνουν οἱ χείμαρροι, ὅμως ὕστερα ἀπὸ τα παράπονα του Ἀπόλλωνα στῶν Δία καὶ την ἀπόφαση του τελευταίου ὑπὲρ του γιοῦ του ἐγκατάλειψε με βαριά καρδιά την τέχνη πετῶντας σε μία πεδιάδα της πέτρες, ἡ ὁποία ἔκτοτε ὀνομάζεται Θριάσιο Πεδίο.