ΟΥ ΚΙΑΜΙΛ ΜΠΕΗ

[Ό Κιαμίλ μπέης της Κορίνθου ἦτο κατά το 1821 ὁ ἰσχυρότατος καί πλουσιότατος των ἐν Πελοποννήσῳ Τούρκων. Φοβηθείς ἐκ της προόδου της ἐπαναστάσεως των Ἑλλήνων, κατέφυγεν εἰς την Τρίπολιν, καταλιπών την οἰκογένειάν του εἰς τον Ακροκόρινθον, ὅπου ενέκρυψε καί τους θησαυρούς αὐτοῦ, τους ὁποίους ὁ λαός ἐφαντάζετο ὡς ἀνερχόμενους εἰς πολλά ἑκατομμύρια Κατά την ἅλωσιν της Τριπόλεως συνελήφθη αἰχμάλωτος καί καθείρχθη εἰς τον Ακροκόρινθον. Ότε δ' ἐπιδραμόντος του Δράμαλη κατά το 1822 ὁ φρούραρχος Ἀχιλλεύς Θεοδωρίδης ἐγκατέλιπε τον Ακροκόρινθον, ἔκρινεν ἀναγκαῖον νά θανατώση τον Κιαμίλ, ὅστις ηρνείτο ν' ἀποκαλύψη εἰς τους Ἕλληνας τας κρύπτας των χρημάτων του. Μέρος τούτων λέγεται ὅτι εὗρεν ὁ Δράμαλης, ὅστις καί ἐνυμφεύθη την χήραν του Κιαμίλ μπέη].

Πῆραν τα κάστρα, πῆραν τα, πῆραν καί τα ντερβένια,

πῆραν καί την Τριπολιτσά, την ξακουσμένη χώρα.

Κλαίουν ταχούρια γι’ ἄλογα καί τα τζαμιά γι’ αγάδες,

κλαίουν ‘ς τους δρόμους Τούρκισσαις, κλαίουν εμιροπούλαις,

κλαίει καί μία χανούμισσα το δόλιο τον Κιαμίλη.

Ἄχ! ποῦ σαὶ καί δὲν φαίνεσαι, καμαρωμένε ἀφέντη;

Ἤσουν κολόνα ‘ς το Μοριά καί φλάμπουρο ‘ς την Κόρθο,

ἤσουν καί 'ς την Τριπολιτσά πύργος θεμελιωμένος.

'Στὴν Κόρθο πλια δὲ φαίνεσαι, οὐδέ μεσ 'ς τα σαράγια.

Ἕνας παπᾶς σου τα κάψε τα γέρμα τα παλάτια.

Σκλάβος ραγιάδων ἔπεσες καί ζῆς ραγιᾶς ραγιάδων"