Ὁ τελευταῖος χρησμός της Πυθίας Νικάνδρας ἦταν: Ὁ Ἀπόλλωνας ἡ Φοῖβος, ὁ αἰώνιος ἔφηβος ...Θὰ ἔρθη πάλι Καὶ θὰ μείνει γιὰ πάντα

Ὁ τελευταῖος χρησμός της Πυθίας Νικάνδρας ἦταν:




ἦμαρ ὅτε Φοῖβος, πάλιν ἐλεύσεται καὶ ἕς ἀεί ἔσεται!Μετάφραση Θὰ ἔρθει μέρα ποὺ ὁ Ἀπόλλων Θὰ ἔρθει πάλι Καὶ θὰ μείνει γιὰ πάντα Ἀναμφίβολα ὁ Ἀπόλλων εἶναι ὁ ἑλληνικότερος τῶν θεῶν. Ὅπως πολύ σωστά ἐπισημαίνουν σύγχρονοι μελετητές της ἑλληνικῆς θρησκείας,...τοῦτος

ὁ θεός ἀντιπροσωπεύει τὴ νέα ἐκφράση θρησκευτικῆς γνώσης γιὰ τον κόσμο καὶ

τὴν ἀνθρώπινη ὕπαρξη, πράγματα πέρα γιὰ πέρα ἑλληνικά καὶ ἀνεπανάληπτα.

Ὁ Ἀπόλλων εἶναι ὁ ὄμορφος, ὁ εὐγενικός θεός του φωτός καὶ τοῦ ἥλιου. Ἡ προσωνυμία Φοῖβος (ὁ «φωτεινός») ἐκφράζει αὐτή τὴν πτυχή του χαρακτῆρα του. Ἐπιπλέον, ἡ γνώση, ἡ ἀλήθεια, ἡ

δικαιοσύνη καὶ ἡ ἁγνότητα βρίσκονται κάτω ἀπὸ την προστασία του. Δὲν θὰ ἀποτελοῦσε περιβολή, ἄν λέγαμε πῶς ἡ πνευματική δύναμη, ποὺ ὁ Ἀπόλλων ἐνσαρκώνει, εἶναι το θεμέλιο του

δυτικοῦ πολιτισμοῦ. Ἤ λατρεία του Ἀπόλλωνα, ἀπαντᾶ σε ὁλόκληρο τον ἑλληνόφωνο κόσμο: ἀπὸ τὴ Σικελία στὴ Δύση μέχρι τον Φάση ποταμό στὸν Εὔξεινο Πόντο. Τον θεό αὐτὸ ἀνήκουν οἱ πρῶτοι ναοί καὶ τα λατρευτικά ἀγάλματα, καὶ ἀπὸ τον θεό αὐτὸν προέρχονται τα θεοφορικά ὀνόματα Ἀπολλώνιος, Ἀπολλόδωρος, Ἀπολλοφάνης κ.ά. Ἀπὸ τα τεμένη του Ἀπόλλωνα το σπουδαιότερο εἶναι οἱ Δελφοί – το «κέντρο του κόσμου», ὁ «ὀμφαλός της γῆς». Τους

Δελφούς χαράχτηκε ἤ περιβόητη ρήση «Γνῶθι σεαυτόν», το ἀνωτάτῳ ἀπολλώνιο

δίδαγμα. Για πολλούς αἰῶνες τοῦτο τὸ Δελφικό μαντεῖο εἶναι η ζωτική δύναμη

ὁλόκληρου τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ὁ Ἀπόλλωνας εἶναι ὁ Θεός του φωτός, ὁ Θεός της

μαντικῆς τέχνης καί των ὁραμάτων, της μουσικῆς, των τραγουδιῶν καὶ της

ποίησης (προστάτης των καλῶν τεχνῶν), ὁ αἰώνιος ἔφηβος. Ἀκόμη εἶναι ὁ Θεός

της θεραπείας ἀλλά ἐπίδη πολύ συχνά στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα ὅποιος εἶναι

ἱκανὸς γιὰ το καλύτερο, εἶναι ἱκανὸς καὶ γιὰ το χειρότερο, ὁ Ἀπόλλωνας

εἶναι ὁ θεός τὴς πανούκλας καὶ τῶν ἄρρωστών. Ὁ Ἀπόλλωνας ή πολύ

συχνά ὀνομαζόμενος με το γνωστότερο παρωνύμιο του, Φοῖβος, εἶναι ὁ δίδυμος

ἀδελφός τὴς Θεάς Ἄρτεμις. Πατέρας του εἶναι ὁ Δίας καὶ μητέρα του η Λητώ μία

ἐκ των τιτάνων ποὺ ἡ σεμνότητα καὶ ἡ μετριοφροσύνη την ἀντιπροσώπευαν

πλήρως. Γιὰ πολλούς ἡ Λητώ ἀντιπροσωπεύει το σκοτάδι κατ’ ἄλλους πάλι τὸ φῶς

τὴς ἡμέρας. Ο Δίας σε μία ἀπὸ τις πολλές ἀπιστίες του στὴν Ἤρα, ἐρωτεύτηκε

την Λητώ καὶ ἔσμιξε μαζί της. Μὴ μπορῶντας ἡ ᾞρα νὰ τιμωρήσει τὸν

ἄπιστο σύζυγό της, στράφηκε στὴ Λητώ μὴν ἀφήνοντάς τὴν νὰ γεννήσει. Η Λητώ,

ἐτοιμόγεννη γυρνοῦσε ἀπὸ μέρος σε μέρος ψάχνοντας τον κατάλληλο τόπο γιὰ

νὰ φέρει στὸ φῶς τα παιδιά της, ὅμως καμία γῇ δὲν τὴν φιλοξενοῦσε ἀπὸ

τον φόβο γιὰ την ὀργὴ της Ἤρας ποὺ θὰ ἔπεφτε πάνω της. Ὕστερά ἀπὸ καιρό,

βρέθηκε το κατάλληλο μέρος γιὰ την Λητώ, ἦταν ἕνα πλεούμενο ξερονήσι το

ὁποῖο φανέρωσε ὁ Ποσειδῶνας, καὶ το ὁποῖο ἦ δὲν φοβόταν την ὀργὴ της

Ἤρας. Το νησί ἦταν ἄγονο καὶ δέν προσφερόταν οὔτε γιὰ καλλιέργεια,

οὔτε γιὰ καταστροφική δραστηριότητα, ἔτσι δὲν εἶχε νὰ χάσει τίποτα ὅταν

ἡ ὀργὴ της βασίλισσας των Θεῶν θὰ ἔπεφτε πάνω του. Το ὄνομα του ἀρχικὰ

ἦταν Ὁρτυγία καὶ σήμαινε γῇ των ὀρτυκιῶν στῆ συνέχεια ὅμως μετά την

γέννηση του Ἀπόλλωνα καὶ ἀφοῦ ὁ Θεός το στερέωσε με τέσσερις πασσάλους στὸ

βυθό, το ὀνόμασέ Δῆλο (Φωτεινό). Το μέρος εἶχε βρεθεῖ γιὰ την γέννηση των

θεῶν, παρ' ὅλα αὐτὰ ὅμως ἡ Λητώ δὲν μποροῦσε νὰ γεννήσει τους θεούς, ἀφοῦ

ἡ Ἥρα, κράταγε στὸν Ὄλυμπο την Εἰλειθυία, την θεά των αἴσιων τοκετῶν.

Η Δήμητρα, ἡ Ἀθηνᾶ καὶ ἡ Ἀφροδίτη

ἔσπευσαν σε βοήθεια της σπαράζουσας τιτάνιδας ὅμως ἦταν ἀδύνατό νὰ

γεννήσει ἦ Λητώ παρά την παρουσία τους, χωρίς την συγκατάθεση της Ἥρας. Τότε

οἵ θεές ἔστειλαν την Ἴριδα στὴν Ἥρᾳ γιὰ νὰ την πείσει, προσφέροντάς της

καὶ ἕνα περίτεχνο περιδέραιο κατασκευασμένο ἀπὸ τὸν Ἥφαιστο. Ἡ

Ἥρα το δέχτηκε καὶ ἠρέμισε, ἀφήνοντας την Ειλειθυία νὰ πάει στὴ Δῆλο. Μετά

ἀπὸ την τεράστια ταλαιπωρία της ἡ Λητώ κατάφερε νὰ γέννηση, πρῶτα την

Ἄρτεμι καὶ μετά τον Ἀπόλλωνα. Χαρακτηριστικό της γέννησης του Ἀπόλλωνα, ἐκτὸς της

μεγάλης ταλαιπωρίας της μητέρας του, ἦταν ὅτι δέν βύζαξε καθώς ἀμέσως ἡ

Θέμιδα ἔσταξε στὸ στόμα του μερικές σταγόνες ἀπὸ νέκταρ καὶ ἀμβροσία καὶ

το βρέφος ἄρχισε νὰ μεγαλώνει με ἐκπληκτικό ρυθμό. Μέσα σε λίγη ὥρα

πῆρε την ὁριστική του μορφή, μία πανέμορφη ὄψη καὶ ἔγινε ὁ Θεός ποὺ

ἀντάξιός του σε ὀμορφιά δὲν ὑπῆρχε. Δικαίως οἱ θεές τον χάζευαν νὰ κάνει

τα πρῶτα του βήματα πάνω στὸ νησί, το ὁποῖο ἄφησε σε λίγο ταξιδεύοντας γιὰ

τον Ὄλυμπο ὁπού στήθηκε μεγάλη γιορτή γιὰ χάρη του, στὴν ὁποία ἔπαιζε την

λύρα ποῦ μόλις του εἶχε χαρίσει ὁ πατέρας του καὶ δὲν την ἀποχωρίστηκε

ποτέ. Ἕνα ἀπὸ τα κατορθώματα του Ἀπόλλωνα ἦταν ὅτι κατάφερε νὰ σκοτώσει

στοὺς Δελφούς, τον Δράκοντα Πύθωνα. Το τέρας αὐτό εἶχε δέκα χέρια καὶ τέσσερα

μάτια καὶ κυνηγοῦσε την Λητώ μὴν ἀφήνοντας την νὰ γεννήσει. Ἀφοῦ

γέννησε πῆγε στοὺς Δελφούς καὶ ἐκεῖ κατάστρεφε τα πάντα καὶ σκότωνε τους

ἀνθρώπους. Ἀφοῦ το σκότωσε ὁ Ἀπόλλωνας, γιὰ νὰ τον τιμήσουν οἱ κάτοικοι,

ἔχτισαν μαντεῖο πρὸς τιμή του καὶ θέσπισαν τα Πύθια (ἀγῶνες πρὸς τιμή

του Ἀπόλλωνα). Το μαντεῖο αὐτὸ ἦταν το σημαντικότερο της ἀρχαιότητας καὶ

σε αὐτὸ κατέφευγαν ἀπὸ ὅλη την Ἑλλάδα ὅσοι ἀναζητοῦσαν κάποιο χρησμό. Ἐκεῖ,

ἡ Πυθία καθήμενη πάνω στὸν ἱερὸ τρίποδα καὶ μασῶντας φύλλα δάφνης

ἔδινε τους διφορούμενους χρησμού της. Χωρίς ἀμφιβολία ὁ Ἀπόλλωνας εἶναι

ὁ πιὸ ὄμορφος σε θεούς καὶ ἀνθρώπους. Το ὑπέροχο σῶμα του, τὸ καλογυμνασμένο,

ἁρμονικό, ἄτριχο κορμί του καὶ τα πάρα πολύ ὄμορφα χαρακτηριστικά του προσώπου

του, με τα γαλανά του μάτια καὶ τις μικρές ξανθές του μποῦκλες θὰ τα ζήλευε

ὁ καθένας. Παρ' ὅλα αὐτὰ ὅμως, παρά την ὀμορφιά του, δὲν ἔχει τις ἐρωτικές

ἐπιτυχίες ποὺ ἀναμένουμε. Οἱ γυναῖκες ὄχι μόνο δὲν γοητεύονται ἀπό τον Θεό

ἀλλά τρέχουν μακριά του μὴ θέλοντας νὰ ἔρθουν σε ἐπαφή μαζί του. Ἔτσι ὅταν

ἐρωτεύτηκε την Δάφνη, την κόρη του θεοῦ ποταμοῦ Πηνειού της Θεσσαλίας αὐτή

ἔτρεχε μακριά στὸ δάσος μὴ θέλοντας νὰ τον παντρευτεῖ. Πέρασαν μερόνυχτα

με τον Θεό νὰ την κυνηγάει καί νά καταφέρνει τελικά νά την πλησιάσει

ἀρκετὰ, ὅμως τότε ἡ Νύμφη παρακάλεσε τον πατέρα της νὰ την σώσει καὶ ἐκεῖνος

την λυπήθηκε καὶ την μεταμόρφωσε στὸ ὁμώνυμο φυτό. Βλέποντάς την ὁ Ἀπόλλωνας

τότε ἀπογοητευμένος καί ἀπαρηγόρητος ποῦ δὲν κατάφερε νὰ ἑνωθεῖ μαζί της,

ἀγκάλιασε το δέντρο ποῦ κάποτε ἦταν το σῶμα της κοπέλας, ἔκοψε ἕνα κλαδί

με φύλλα της ποῦ κάποτε ἦταν τα μαλλιά της καί το φόρεσε στό κεφάλι του

ὁρκιζόμενος πῶς ἔκτοτε θὰ την εἶχε πάντα μαζί του καὶ ἡ Δάφνη ἔγινε το

ἱερὸ του δέντρο. Ἀκόμη ἕνα παράδειγμα ἀνεπιτυχοῦς ἔρωτα τοῦ θεοῦ, εἶναι

ὁ ἔρωτας του με την Κασσάνδρα, την κόρης του βασιλιά της Τροίας Πριάμου.

Ὁ Θεός ἐρωτεύτηκε την νεαρή βασιλοπούλα, ὅμως καί αὐτή ἀρνήθηκε τον ἔρωτα του.

Τότε γιὰ νὰ την πείσει, της ὑποσχέθηκε πῶς θὰ της χάριζε την ἱκανότητα της

μαντείας. Ἤ Κασσάνδρα ἐνέδωσε τελικά στὸν Θεό ὅμως ἀπογοητεύτηκε πολύ ἀπὸ

την συνεύρεση μαζί του καὶ τον ἐδίωξε. Τότε ὁ Ἀπόλλωνας θυμωμένος ποῦ μία

κοινή θνητή τόλμησε νὰ τον ἀποτιμήσει, σεβόμενος ὅμως καὶ την ὑπόσχεση πού

της εἶχε δώσει, της παραχώρησε μέν την ἱκανότητα νὰ προβλέπει το μέλλον, ὅμως

την ἔκανε ἔτσι ὥστε κανείς νά μήν την πιστεύει. Τέλος ἕνας ἀκόμη

χαρακτηριστικός μῦθος ποῦ ὅπως καί οἱ ὑπόλοιποι ἔτσι καὶ αὐτός φανερώνει

μεταξύ ἄλλων ὅτι δέν ἀρκεῖ νά εἶσαι ὁ ὀμορφότερος ἀλλά πρέπει νά εἶσαι

ὁ κατάλληλος, εἶναι ὁ ἔρωτας του Φοίβου γιὰ την Μάρπησσα, την βασιλοπούλα

της Αἰτωλίας. Την κοπέλα διεκδίκησε ὁ Θεός με ἕναν θνητό, τον Ἲδα, τον ὁποῖο

καί πολέμησε. Ὁ Δίας ὅμως με ἕναν κεραυνό του τους χώρισε καί ὁ Μάρπησσα

ἔπρεπε νὰ διαλέξει. Ὁ Ἀπόλλωνας της ὑποσχέθηκε πὼς θά της ἦταν γιά πάντα

πιστός καί ἡ ζωή δίπλα σε ἕναν θεό θά ἦταν ὀνειρική, ἡ Μάρπησσα ὅμως,

φοβούμενη πὼς ὅταν τα χρόνια θά περνοῦσαν καί ἡ ὀμορφιά καί τα νιάτα

της θά χανόντουσαν ὁ Ἀπόλλωνας θά την ἐγκατέλειπε, διάλεξε τον θνητό Ἴδα.

Ἐκτὸς ὅμως ἀπό γυναῖκες, ὁ Θεός ἀγάπησε καί ἄντρες, με χαρακτηριστικότερο

παράδειγμα τον ἔρωτα του γιά τον Ὑάκινθο, ἕναν πολύ ὄμορφο θνητό.

Παίζοντας ὅμως μαζί του με τον δίσκο μία μέρα, ὁ Ζέφυρος, ὁ ἄνεμος ποὺ

ζήλευε τον Ἀπόλλωνα, παρέσυρε τον δίσκο του καί σκότωσε τον θνητό. Ἀπαρηγόρητος

ὁ Ἀπόλλωνας τον μεταμόρφωσε στὸ γνωστό λουλούδι γιά νά μείνει ἀθάνατο γιά

πάντα ἔτσι το ὄνομα του Ὁ Ἀπόλλωνας δύο φορές, ἀφοῦ του ἀφαιρέθηκαν

ἀπό τον Δία οἱ θεϊκές του δυνάμεις, διατάχθηκε ἀπό τον πατέρα του νά

ὑπηρετήσει ὥς δοῦλος σε κάποιον θνητό. Καὶ τις δύο φορές ὁ Φοῖβος ὑπηρέτησε

ὁ βοσκός σε κάποιο κοπάδι γι’ αὐτό θεωρεῖται καί ποιμένας θεός. Ἤ πρώτη

φορά ἦταν ὅταν ὑπηρέτησε τον βασιλιά της Τροίας Λαομέδοντα ἐπειδή συνωμότησε

με την Ἤρα, την Ἀθηνᾶ καί τον Ποσειδῶνα γιά νά πάρουν την ἐξουσία ἀπό τον Δία.

Ὁ Λαομέδωντας, στό τέλος ἀρνήθηκε νά πληρώσει τον Ἀπόλλωνα γιά τις ὑπηρεσίες

του λέγοντας του μάλιστα, ὅταν ὁ θεός διαμαρτυρήθηκε, πὼς θά του ἔκοβε τα

αὐτιά καί θά τον πουλοῦσε ὥς δοῦλο. Ὅταν ὁ χρόνος πέρασε καί ὁ θεός

ξαναπέκτησε τις θεϊκές του δυνάμεις τον τιμώρησε στέλνοντας φονικό λοιμό

στήν Τροία θερίζοντας την χώρα γιά ἕξι μῆνες. Ἤ δεύτερη φορά ποῦ ὑπηρέτησε

θνητό ὁ Θεός ἦταν ὅταν, ἐπειδὴ ὁ Δίας κευραυνοβόλησε τον γιό του Ἀπόλλωνα

τον Ἀσκληπιό ὅταν ὁ τελευταῖος ἔχοντας προοδεύσει πάρα πολύ στὴν ἰατρική του

τέχνη πού καί μποροῦσε νά ἀνάσταινε μέχρι καί νεκρούς, ὁ Φοῖβος τόξευε

πάνω ἀπὸ τον οὐρανό τους Κύκλωπες πού χάρισαν στὸν πατέρα του τον φονικό

κεραυνό. Τότε ο Δίας αφαιρώντας ξανά τις δυνάμεις του γιου του τον έστειλε

στις Φέρρες της Θεσσαλίας, στον βασιλιά Ἄδμητο. Ὁ Ἄδμητος ἀντικρίζοντας την

ἐξαίσια μορφή του Ἀπόλλωνα ἀντιλήφθηκε ἀμέσως την θεϊκή του ὑπόσταση καί του

πρόσφερε τον θρόνο του ὅμως ὁ Φοῖβος του φανέρωσε πώς ἦτα θέλημα του πατέρα

του νά μπεῖ στήν ὑπηρεσία του. Εὐχαριστημένος ἀπὸ την συμπεριφορά

του Άδμητου ὁ Ἀπόλλωνας, τον ἀντάμειψε γιά την εὐγένεια καί τους καλούς του

τρόπους χαρίζοντας την εὐημερία στό παλάτι καί στήν χώρα του, ἡ ὁποῖα ἔγινε

ἰδιαίτερα καρποφόρα με συγκομιδή δύο φορές το χρόνο ἐνῶ οἱ ἀγελάδες τους

γεννοῦσαν δύο μοσχάρια τὴ φορά. Σημείωση:Υπάρχει μια παράδοση,

που λέει πως στη χώρα των Ὑπερβορεῖων ένας ιερός κήπος ἦταν ἀφιερωμένος

στόν Ἀπόλλωνα, καθώς καί κάποια λατρεία του θεοῦ, με το ἱερατεῖο στήν ἀπόλυτη

δικαιοδοσία της οἰκογένειας των Βορείων. Οι πληροφορίες, ποῦ ἔχουμε,

γιά τον κῆπο ἔρχονται ἀπό ἕνα ἀπόσπασμα τραγωδίας του Σοφοκλῆ, ὅπου ὁ ποιητής

μιλᾶ γιά την ἁρπαγῆ της παρθένας Ὀρείθυιας ἀπὸ τον θεό του Βορείου

Ἀνέμου καί τή μεταφορά της μακριά, στήν απώτρεη ἄκρη της γῆς καί του οὑρανού,

στόν κῆπο του Ἀπόλλωνα. Οι σχετικοί στίχοι της εν λόγω τραγωδίας του Σοφοκλή,

όπως εμφανίζονται στον Στράβωνα (7.3), δείχνουν τον Ἀπόλλωνα νὰ εἷναι

Ὑπερβόρειος θεός με το ἱερὸ του μέσα σ’ ἕναν κῆπο.