Οἱ ἈΡΧΑῖΟΙ ἛΛΛΗΝΕΣ ΓΝΩΡΙΖΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ἘΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ – ἸΔΟΥ Οἱ ἈΠΟΔΕΙΞΕΙΣ!

... ... ... ... ... ... >Οἱ ἈΡΧΑῖΟΙ ἛΛΛΗΝΕΣ ΓΝΩΡΙΖΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ἘΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ – ἸΔΟΥ Οἱ ἈΠΟΔΕΙΞΕΙΣ!

Ἔχουν διασωθεῖ ἀρχαία κείμενα ποὺ τὸ ἀποδεικνύουν
Στὴν Πολιτεία του Πλάτωνα (B, V , 362) – βιβλίο ποὺ ὅλοι τὸ ἀποδέχονται – περιέχεται μία προφητεία ἰσάξια μ’ αὐτὲς τῶν προφητῶν της Παλαιάς Διαθήκης:




«Θὰ ἀπογυμνωθεῖ ἀπ’ ὅλα ἐκτὸς της δικαιοσύνης, διότι φτιάχτηκε ἀντίθετος στὴν ὡς τότε συμπεριφορά. Χωρίς νὰ ἀδικήσει κανέναν θὰ δυσφημισθεῖ πολύ ὥς ἄδικος ὥστε νὰ βασανισθεῖ γιὰ την δικαιοσύνη καὶ θὰ γεμίσει με δάκρυα ἐξαιτίας της κακοδοξίας ἀλλὰ θὰ μείνει ἀμετακίνητος μέχρι θανάτου καὶ ἐνῶ θὰ εἶναι δίκαιος θὰ θεωρεῖτε ἀδίκως γιὰ ὅλη του τὴ ζωή. Ἔχοντας τέτοιες διαθέσεις ο δίκαιος θὰ μαστιγωθεῖ, θὰ στρεβλωθεῖ, θὰ δεθεῖ, θὰ ἀνάψουν τα μάτια του καὶ στὰ τελευταία του αφού πάθει κάθε κακό θα καρφωθεῖ πάνω σε πάσσαλο, καὶ νὰ ξέρεις ὅτι δὲν εἶναι δίκαιο ἀλλά ἀφοῦ ἔτσι το θέλει ἄς γίνει».
Στο ἔργο Προμηθεύς Δεσμώτης του Αἰσχύλου, ὁ Προμηθέας ὄντας φυλακισμένος στὸν Καύκασο προλέγει ότι ο λυτρωτής του θα γεννηθεί από την παρθένο Ἰῷ καὶ τον Θεό (στ.772, 834, 848) θὰ εἶναι δηλαδή υἱός Θεοῦ καὶ υἱός Παρθένου. Αὐτὸς ὁ Θεάνθρωπος θα καταλύσει την ἐξουσία των παλαιῶν θεῶν καὶ θὰ ἀφανίσει αὐτούς καὶ την δύναμή τους (908,920). Ο Ερμής τότε σταλμένος από τον Δία προαναγγέλλει στὸν Προμηθέα τα ἐξῆς:
«Τοιούδαι μόχθου τέρμα μὴ τί προσδόκα πριν αν θεός τις διάδοχος των σῶν πόνων φανῆ, θελήση τ’ εἰς ἀναύγητον μολείν ‘Άιδην, κνέφαια τ’ ἀμφὶ Ταρτάρου βάθη» μετάφραση «μὴν περιμένεις νὰ λυτρωθείς από τους πόνους προτοῦ θεός πάρει τα πάθια τα δικά σου πάνω του καὶ με τὴ θέλησή του κατέβει στὸν ‘Ἄδη τον ἀνήλιαγο, στους άφεγγους του Ταρτάρου βυθούς» (στ. 1041-1043).
Ο Σωκράτης στὴν ἀπολογία του ἀναφέρει τα ἀκόλουθα:
«Θά μείνετε κοιμισμένοι σε ὅλη σας τὴ ζωή ἐάν δὲν σας λυπηθεῖ ὁ Θεός νὰ σας στείλει κάποιον ἄλλον» (Πλάτωνος, Ἀπολογία Σωκράτους 18{31α}).
Στὸ Ἁγίων Ὄρος ὑπάρχουν χειρόγραφα πού διασώζουν προφητεῖες της Σίβυλλας –της ἱέρειας του Ἀπόλλωνα– γιὰ την ἐλεύση του Χριστοῦ π.χ σε χειρόγραφο με την ὀνομασία «Ὑπόμνημα εἷς τον Ἅγιον Ἀπόστολον Φίλιππον» πού φυλάσσεται στὴν Ἱερὰ Μονή Δοχειαρεῖου ἀναφέρονται τα ἐξῆς:
«Ὕστερα ἀπὸ πολύ καιρό θὰ φθάσει κάποιος εἰς αὐτὴν την πολυδιηρημένην γῇ καὶ θὰ γεννηθεῖ με σάρκαν ἀμόλυντον. Με ἀνεξάντλητα ὅρια ὡς Θεότητα θὰ λυτρώσει τον ἄνθρωπον ἀπὸ την φθοράν τῶν ἀνίατων παθών. Καὶ θὰ τον φθονήσει ἄπιστος λαός καὶ θὰ κρεμασθεῖ ψηλά ὡς κατάδικος εἷς θάνατον. Ὅλα αὐτὰ θὰ τα ἀποφέρει με πραότητα».
Στό ἴδιο χειρόγραφο ἀναφέρεται μία ἀνατριχιαστική προφητεία γιὰ την θεανθρώπινη φύση του Χριστοῦ, γιὰ το ἑκούσιον πάθος Του, ἀλλὰ καὶ γιὰ την Ἀνάστασή Του:
«Ἕνας οὐράνιος με πιέζει ἰσχυρὰ, ὁ ὁποῖος εἶναι φῶς τριλαμπές. Αὐτὸς εἶναι ὁ παθών Θεός, χωρίς νὰ πάθει τίποτε ἡ Θεότης Του, διότι εἶναι συγχρόνως θνητός καὶ ἀθάνατος. Αὐτὸς εἶναι συγχρόνως Θεός καὶ ἄνθρωπος, πού ὑποφέρει ἀπὸ τους θνητούς τά πάντα, δηλαδή τον σταυρό, την ὕβριν, την ταφή. Αὐτὸς κάποτε ἀπὸ τα μάτια του ἔχυσε δάκρυα θερμά. Αὐτὸς πέντε χιλιάδες χόρτασε με πέντε ἄρτους, κάτι ποῦ ἤθελε δύναμη θεϊκή. Ὁ Χριστός εἶναι ὁ δικός μου Θεός, ὁ ὁποῖος ἐσταυρώθη εἰς το ξύλον, ὁ ὁποῖος ἐξέπνευσεν, ὁ ὁποῖος ἐκ του τάφου ἀνῆλθεν εἰς τον οὐρανόν».
Οἱ παραπάνω προφητεῖες ἀναφέρονται καὶ σε ἀλλά χειρόγραφα πού βρίσκονται σε ἄλλες Μονές του Ἁγίου Ὄρους ἡ ἀλλοῦ(π.χ Μονή Σινά). Παρατίθενται ἀκόμη σε σύγχρονο βιβλίο,στον Μέγα Συναξαριστή της Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας του Ἀρχιμανδρίτη Βίκτωρος Ματθαίου.
Καὶ γι’ αὐτούς ποῦ ἴσως ἀμφισβητήσουν ὅτι τα παραπάνω εἰπώθηκαν πράγματι ἀπὸ την Σίβυλλα καὶ ἰσχυριστοῦν ὅτι εἶναι ἐπινοήσεις κάποιον Χριστιανῶν Μοναχῶν, ἀρκεῖ το ἐξῆς ἀδιαμφισβήτητο γεγονός. Ἀπὸ διάφορες πηγές ἔχει διασταυρωθεῖ πώς τις προφητεῖες αὐτὲς ἀλλὰ καὶ ἄλλες –εἴτε της Σίβυλλας εἴτε ἄλλων σοφῶν Ἑλλήνων- χρησιμοποίησε ἡ Ἁγίᾳ Αἰκατερίνη. Συγκεκριμένα, το 305 ἡ Ἁγίᾳ Αἰκατερίνη ἡ Ἀλεξανδρινή ἔλεγχε τον αὐτοκράτορα Μαξιμίνο γιὰ την εἰδωλολατρική του πολιτική.
Ὁ τελευταῖος συγκέντρωσε τότε τους σοφότερους εἰδωλολάτρες της αὐτοκρατορίας γιὰ νὰ την μεταπείσουν καὶ νὰ την κάνουν παγανίστρια. Στό διάλογο ποῦ ἀκολούθησε, αὐτή ἡ πᾶνσοφη καὶ σπουδαγμένη στὴν Ἑλληνική παιδεία γυναῖκα στὴν προσπάθειά της νὰ ἀποδείξει ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ μοναδικός Θεός ἀνέφερε – μεταξύ ἄλλων – καὶ τις προφητεῖες της Σίβυλλας. Καὶ γιὰ νὰ προληφθεῖ ἡ κάθε ἀπερίσκεπτος “σκέψη”, δὲν ὑπάρχει καμία περίπτωση νὰ ἔπλασε αὐτὲς τις προφητεῖες ἡ ἴδια ἡ Ἁγίᾳ γιὰ τους ἐξῇς βασικότατους λόγους: Δὲν θὰ μποροῦσε νὰ πεῖ ἕνα τόσο μεγάλο ψέμα σχετικά με την ἱέρεια του Ἀπόλλωνα μπροστά στοὺς σοφότερους ἐκπροσώπους της ἀρχαίας θρησκείας, διότι ἀμέσως ὅλοι θὰ διαπίστωναν το ψέμα της. Ὅμως, ὄχι μόνο δὲν την κατηγόρησε κανείς γιὰ ἀναλήθειες, ἀλλὰ ἀντιθέτως οἱ σοφοί εἰδωλολάτρες παραδέχτηκαν την λεκτική τους ἧττά καὶ ὅλοι ἀμέσως ἀσπάστηκαν με τὴ θέληση τους τον Χριστιανισμό με ἀποτέλεσμα ὁ αὐτοκράτορας νὰ τους θανατώσει.
Κανείς δὲν μπορεῖ λοιπόν νὰ ἀμφισβητήσει την ἀδιάσειστη ἀλήθεια ὅτι τα προφητικά αὐτὰ λόγια βγῆκαν ἀπὸ το στόμα της Σίβυλλας. Σε ἄλλο χειρόγραφο που βρίσκεται στην Αγιορείτικη Μονή Διονυσίου, αναφέρεται μια άλλη προφητεία της Σίβυλλας:
«Σας προφητεύω έναν τρισυπόστατο Θεό στα ύψη εκτεινόμενο του οποίου ο αιώνιος Λόγος σε ανυποψίαστο κόρη θα κυοφορηθεί, όπως ἀκριβῶς το φέρον φωτιά τόξο, το μέσον του κόσμου διαπερνώντας. Όλο τον κόσμο ἀφοῦ επαναφέρει στην ζωή, και στον Πατέρα θα τον προσφέρει σαν δώρο. Μαρία θα είναι το όνομα αυτής».
Βλέπουμε λοιπόν ότι η Θεία Πρόνοια μέσω του “σπερματικού λόγου” (όπως τον ονόμασαν οι Πατέρες της Εκκλησίας) φώτισε κάποιους Έλληνες της Αρχαιότητας και έτσι άφησαν εκατοντάδες χρόνια πρίν τον Χριστό προφητείες για την έλευσή Του.
Και άλλοι αρχαίοι λαοί έδωσαν τέτοιες προφητείες χωρίς να πλησιάζουν σε καμία περίπτωση την ακριβολογία των προφητειών της Παλαιάς Διαθήκης περιοριζόμενες αποκλειστικά και μόνο στην αναφορά για τον ερχομό κάποιου Σωτήρα πού θα λυτρώσει τον κόσμο.
Οι προφητείες όμως των αρχαίων Ελλήνων δίνουν λεπτομερέστατα στοιχεία για τον Χριστό (γέννηση Του από την Παρθένο Μαρία, θεανθρώπινη φύση Του, θαύματα Του, Σταύρωση, Κάθοδος στον Άδη και Ανάσταση Του, τρείς υποστάσεις του Θεού). Έτσι, πολλές απ’ αυτές καθίστανται ἰσάξιες με τις προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης, ενώ κάποιες άλλες τις ξεπερνούν κιόλας.
Αυτό ακριβώς αναγνωρίζει και ο μεγάλος μας εκκλησιαστικός συγγραφέας Κλήμης ο Αλεξανδρεύς (2ος αἰῶνας μ.Χ), ο οποίος στο έργο του Στρωματείς (5,13) δηλώνει απερίφραστα: «Οὐκ οἵμαι ὑπὸ Ἑλλήνων σαφέστερον προσμαρτυρῆσεσθαι τόν Σωτῆρα ἡμῶν» δηλαδή «δὲν εἶναι δυνατόν, νομίζω, νὰ προαναγγελθεῖ σαφέστερα ἀπὸ τους Ἕλληνες ό Σωτῆρας μας».
Βλέπουμε λοιπόν ότι οι σοφοί Έλληνες της αρχαιότητας όχι μόνο πίστευαν σε ένα Θεό αλλά μίλησαν κιόλας για την τριαδικότητα Του, για την διττή φύση του Χριστού, για την Σταύρωση και την Ανάστασή Του. Προσπαθούσαν να αποδεσμευτούν από τη δυναστεία των θεών και να πλησιάσουν τον ένα και αληθινό Θεό.
Ἀποδεικνύεται πῶς περίμεναν καρτερικά την ἐλεύση του Χριστοῦ γιὰ αἰῶνες. Γι’ αὐτό καὶ ὅταν ἔγινε ἡ συνάντηση Χριστοῦ καὶ Ἑλλήνων, ὁ Χριστός εἶπε: «Ἐλήλυθεν ἡ ὥρα ἶνα δοξασθῆ ὁ Υἱός του Ἀνθρώπου» (Κατά Ἰωάννην -12,23) δηλαδή «ἔφτασε ἡ ὥρᾳ ναό δοξαστεῖ ὁ Υἱός του Ἀνθρώπου (=ὁ Χριστός)». Καὶ ἔτσι ἔγινε…