Ἐγὼ, ἡ Παλλάς Ἀθηνᾶ.

Ἐγὼ, ἡ Παλλάς Ἀθηνᾶ.

"Εἶμαι ἡ Σοφία. Εἶναι δύσκολο γιὰ τους ἀνθρώπους, ἀκόμη καὶ γιὰ τους καλύτερους νὰ με ἀναγνωρίσουν ἀμέσως, με τους πέπλους ποῦ με σκεπάζουν καὶ γιατί, σὰν τον οὐρανό, εἶμαι θύελλα συνάμα καὶ γαλήνη. Ἀλλὰ ἐσὺ, καλέ μου Ἄριε, με ἀναζήτησες πάντα καὶ κάθε φορά ποῦ με συνάντησες..

ἔβαλες τα δυνατά σου, με ὅλο σου το πνεῦμα καὶ ὅλη την καρδιά σου γιὰ νὰ με ἀναγνωρίσεις. Ό,τι ἔγραψες γιὰ μένα, ὦ ποιητή, εἶναι ἀληθινό. Ἡ ἑλληνική μεγαλοφυία μ' ἔκανε νὰ κατέβω στὴ γῆ καὶ την ἐγκατέλειψα ὅταν παρέδωσε το πνεῦμα της. Οἱ βάρβαροι, ποῦ εἰσέβαλαν στὸν κόσμο της τάξεως ποῦ ἔδωσαν οἱ νόμοι μου, ἀγνοοῦσαν το μέτρο καὶ την ἁρμονία. Ἡ ομορφιά τούς προκαλούσε φόβο και τους φαινόταν σαν κάτι κακό. Βλέποντας πως ήμουν όμορφη, δεν πίστεψαν ότι ήμουν η Σοφία.

Μ' έδιωξαν. Όταν, σκορπίζοντας μια νύχτα δέκα αἰώνων, φάνηκε ἥ αὐγή της Ἀναγεννήσεως, ξανακατέβηκα στή γῆ. Ἐπισκέφθηκα τους ἀνθρωπιστές καὶ τους φιλόσοφους μέσα στὰ κελιά τους, ὅπου με πάθος φύλαγαν στὸ βάθος τῶν συρταριῶν τους μερικά βιβλία, τους ζωγράφους καὶ τους γλύπτες στὰ ἐργαστήριά τους, ποῦ δὲν ἦταν παρά φτωχικά μαγαζάκια τεχνιτῶν. Μερικοί προτίμησαν νὰ καοῦν ζωντανοί, παρά νὰ με ἀπαρνηθοῦν. Ἄλλοι, ὅπως ὁ Ἕρασμος, διέφυγαν ἀπὸ τους ἠλίθιους ἀντιπάλους τους με την εἰρωνεία. Ἀπὸ τότε, ἀπὸ τὴ στιγμή ποῦ ἡ σκέψη, στὰ ἀνωτέρα ἐπίπεδα της, εἶναι ἐλεύθερη, εἶμαι ἀκατάπαυστα ἀντικείμενο σεβασμοῦ των ἐπιστημόνων, των καλλιτεχνῶν καὶ των φιλοσόφων.

Ἀλλὰ ἀπὸ σένα δέχθηκα την πιὸ τρυφερή καὶ την πιὸ λιτή ἴσως λατρεία. Ἀπὸ σένα καὶ τις πιὸ ἁγνές καὶ γεμᾶτες πίστη προσευχές. Πάνω στὴν ἱερὴ μου Ἀκρόπολη, μπροστά στὸν ἐρειπωμένο Παρθενῶνα μου, με χαιρέτισες με τα ὡραιότερα λόγια ποῦ εἰπώθηκαν ποτέ σ' αὐτὸν τον κόσμο, ἀπὸ την ἐποχῆ ποῦ οἱ μέλισσές μου ἀπ ἔθεταν το μέλι τους στὰ χείλη του Σοφοκλέους καὶ του Πλάτωνος. Οἱ ἀθάνατοι ὀφείλουν περισσότερα ἀπ' ὅσα νομίζεται σ' αὐτούς πού τους λατρεύουν. Τους ὀφείλουν τὴ ζωή. Εἶναι κι αὐτὸ ἕνα μυστήριο στὸ ὁποῖο μυήθηκες. Οἱ θεοί παίρνουν την τροφή τους ἀπὸ τους ἀνθρώπους. Τρέφονται ἀπὸ τον καπνό πού ἀνεβαίνει ἀπὸ το αἷμα των θυσιῶν τους. Ξέρεις ὅτι αὐτὸ σημαίνει πῶς ἡ οὐσία τους ἀποτελεῖται ἀπὸ ὅλες τις σκέψεις καὶ ἀπ’ ὅλα τα αἰσθήματα των ἀνθρώπων. Οἱ σπονδές των ἀγαθῶν ἀνθρώπων τρέφουν τους ἀγαθούς θεούς. Οἱ μαύρες θυσίες της ἄγνοιας καὶ του μίσους παχαίνουν τους ἀγροίκους θεούς.

Το ἔχεις πεῖ: Οἱ θεοί δὲν εἶναι πιὸ ἀθάνατοι ἀπὸ τους ἴδιους τους ἀνθρώπους. Ὑπάρχουν αὐτοί ποῦ ζοῦν ἀπὸ δύο χιλιάδες χρόνια, βραχύβιοι ἂν συγκριθοῦν με τα χρόνια της γῆς, ἡ ἔστω της ἀνθρωπότητας, ἐλάχιστη καὶ ἀδιόρατη στιγμή της ζωῆς του σύμπαντος. Σε δύο χιλιάδες χρόνια, οἱ φλογεροί ἥλιοι ποῦ ἐκτοξεύονται στὸ διάστημα, δὲν φαίνονται κἄν νὰ ἔχουν μετακινηθεῖ. Ἐγώ, ἡ Παλλάς Ἀθηνᾶ, ἡ θεά με τα Ἀνοιχτόχρωμα μάτια, σε σένα ὀφείλω το ὅτι ζῶ ἀκόμη. Ἀλλὰ ἦταν λίγο πρᾶγμα ἡ παράταση της ζωῆς μου. Λυπᾶμαι τους θεούς ποῦ σέρνονται μέσα στοὺς ἄχρωμους καπνούς ἑνός ὑπολείμματος λιβανιοῦ, την χλωμή καὶ θλιμμένη παρακμή τους. Μ' ἔκανες πιὸ ὄμορφη καὶ πιὸ μεγάλη ἀπ’ ὅσο ἤμουν. Με ἔθρεψες με την δύναμή σου καὶ με την ἰδεολογία σου καὶ διὰ μέσου ἐσού καὶ αὐτῶν πού σου μοιάζουν, το πνεῦμα μου πλάτυνε τόσο, ὥστε νὰ μπορεῖ νὰ συμπεριλαμβάνει το σύμπαν του Κέπλερ καὶ του Νεύτωνος."

ΑΝΑΤΟΛ ΦΡΑΝΣ