Φράσεις της ἀρχαίας ἑλληνικῆς γλώσσας ποῦ ἀπέζησαν μέχρι σήμερα

Φράσεις της ἀρχαίας ἑλληνικῆς γλώσσας ποῦ ἀπέζησαν μέχρι σήμερα

•Αἰδώς Ἀργεῖοι: ὅταν θέλουμε νὰ καταδείξουμε αἰσθήματα ντροπῆς ἀναφερόμενοι σε κάποιον ἄλλο.

Εἰπώθηκε από τον Στέντορα (σε ἔντονο ὕφος) πρὸς τους Ἀργείους κατά τὴ διάρκεια του Τρωικοῦ πολέμου, με σκοπό νὰ τους ἀνυψώσει το ἠθικὸ ὅταν ὁ Ἀχιλλέας ἀποχώρησε ἀπὸ τὴ μάχη. (Ὁμήρου Ἰλιάδα – Ε 787)

•Ἀντίπαλον δέος: ὅταν ἀναφερόμαστε σε ἰσχυρό ἀντίπαλο. (Θουκυδίδης – Γ 11)

•Ἀπὸ μηχανῆς θεός: μὴ ἀναμενόμενη βοήθεια – λύση – συνδρομή σε κάποιο πρόβλημα ἡ δύσκολη κατάσταση. Προέρχεται ἀπὸ θεατρικό τέχνασμα στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα ποῦ χρησιμοποιοῦσαν οἱ τραγικοί ποιητές ὅταν ἤθελαν νὰ δώσουν διέξοδο στὴ πλοκή του ἔργου καὶ στὸ ὁποῖο κατά τὴ διάρκεια της παράστασης ἐμφανιζόταν ἕνας Θεός ἐπάνω σε ἐναέρια κατασκευή (γερανός).

•- Ἀρχὴ ἄνδρα δείκνυσι: ὅταν οἱ πράξεις – ἔργα χαρακτηρίζουν τον ἄνθρωπο στὸν ὁποῖο ἀναφερόμαστε. (Βίας ὁ Πριηνεύς – Σοφοκλῆς.... Ἀντιγόνη 62)

•Ἀσκός του Αἰόλου: σε περιπτώσεις ἐπικείμενων δεινῶν – καταστροφῶν. Ὁ Αἴολος ἔδωσε ἕναν ἀσκὸ στὸν Ὀδυσσέα ὁ ὁποῖος περιεῖχε ἀνέμους. Ὅταν λοιπόν οἱ σύντροφοι του Ὀδυσσέα ἄνοιξαν τον ἀσκὸ, ἀπελευθερώθηκαν οἱ ἄνεμοι καὶ παρέσυραν το πλοῖο στὸ νησί των Λαιστρυγόνων. (Ὁμήρου Ὀδύσσεια Κ 1-56)