Σήμερα χρησιμοποιοῦμε αὐτούσιες, παρεφθαρμένες ἡ ἕν συνθέσει, πάνω ἀπῶ 5000 ὁμηρικές λέξεις.

Σήμερα χρησιμοποιοῦμε αὐτούσιες, παρεφθαρμένες ἡ ἕν συνθέσει, πάνω ἀπῶ 5000 ὁμηρικές λέξεις. Μικρό παράδειγμα:ἀλήθεια, ἀρετή, γελῶ, θρηνῶ, νεότης, πατρίς, πέλαγος, δίκαιος, σκέπτομαι, ὅπλο, ὅρκος, βουλή, πόλεμος, αἰχμή του δόρατος. Ἐπιπλέον, ὑπάρχει ἕνας πολύ μεγάλος ἀριθμὸς λέξεων ποῦ, ἐνῶ δὲν ἔχουν διασωθεῖ αὐτούσιες, κρύβονται μέσα σε σύνθετα ἡ σε διάφορα παράγωγα. Ἄλλες πάλι ἔχουν τόσο παραφθαρεῖ, ὥστε δύσκολα ἀναγνωρίζονται.

Μπορεῖ νὰ μὴν ὀνομάζουμε "αὐδή" τὴ φωνή, λέμε ὅμως ἔμεινα "ἄναυδος" ἡ "ἀπηύδησα". Ἡ γῆ σήμερα δὲν λέγεται "ἄρουρα" οὔτε "χθών", το ἱμάτιον δὲν ὀνομάζεται "λώπη". Ἔχουμε ὅμως καὶ "ἀρουραίους" καὶ "ὑποχθόνιους" καὶ "λωποδύτες". Δὲν λέμε "κυνῶ" το "φιλῶ", οὔτε "κύσα" το "φίλησα". Λέμε ὅμως "προσκυνῶ" το εἰκόνισμα, ἐνῶ το "φιλῶ" ἀγγλικά εἶναι "kiss". Δὲν ὀνομάζουμε το κρεββάτι "λέκτρον" ή "λέχος", λέμε ὅμως η "λεχώ". Οἱ Ἱσπανοί το ὀνομάζουν LECHO, οἱ Ἰταλοί LETTO, LIT οἱ Γάλλοι καὶ LAGER οἱ Γερμανοί. Το συχνά δὲν το λέμε "θαμά", ἐκεῖνος ὅμως που συχνάζει κάπου ἀποκαλεῖται "θαμών". Το γεῦμα ἡ το δεῖπνο δὲν εἶναι πλέον ¨δόρπον", ὅμως αὐτὸ δὲν μας ἐμποδίζει νὰ γευτοῦμε κάποιο ¨ἐπιδόρπιο". Καὶ ἐὰν το σκουπίζω, φροντίζω δὲν το λέμε "κορέω", στοὺς ναούς ὑπάρχει πάντα ὁ "νεωκόρος".