Οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες γνώριζαν την ἀπόλυτη ἀλήθεια

Οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες γνώριζαν την ἀπόλυτη ἀλήθεια



Δεῖτε ποία εἶναι αὐτὴ


Ὁ ἄνθρωπος βρίσκεται συνεχῶς σε μία ἀέναη ἀναζήτηση γιά νὰ κατανοήσει τι πραγματικά εἶναι, ποῖα εἶναι ἡ σχέση του με ὅλα τα ἄλλα πού ἀπαρτίζουν τον ὁρατὸ καὶ ἀόρατο κόσμο, τι ἀπογίνεται μετά το θάνατό του καὶ τόσα ἄλλα θεμελιώδη ἐρωτήματα.
Πρόσφατα μέσα ἀπὸ τις ἐξελίξεις της κβαντικής κυρίως φυσικῆς ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἀρχίσει ναό κατανοεῖ πράγματα ποῦ γιὰ τα περισσότερα χρόνια της μακράς πορείας του φαίνονταν ἀδιανόητα, ὅπως ὅτι αὐτὸς «δημιουργεῖ» αὐτὸ πού κατανοεῖ ὡς πραγματικότητα καί ὅτι ἐντέλει αὐτή εἶναι μία ψευδαίσθηση οὐσιαστικά καὶ συνεπῶς «ὑφίσταται» «κάτι ἄλλο» ποῦ δὲν ὑπακούει στὶς γνωστές χωροχρονικές συντεταγμένες… Καὶ ὅμως αὐτὴν ἀκριβῶς την θεώρηση γιὰ την ὑπάρξη εἶχαν, ἀπ” ὅτι ἔχει ἐκφρασθεῖ ἀπὸ πολλές πλευρές, καί οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες σοφοί.
Οἱ ἀρχαῖοι αὐτοί διανοητές, λοιπόν, ἔβλεπαν το φυσικό σῶμα του ἀνθρώπου ὄχι ὡς κάτι ξεχωριστό, ὅπως λανθασμένα κάνει ἡ ἐπιστήμη ἕως τώρα, ἀλλά πάντοτε σε σχέση με
την ψυχή ποὺ ἑδρεύει σε αὐτὸ. Γι” αὐτούς το σῶμα εἶναι ἁπλᾶ το ὄργανό ποὺ αὐτή χρησιμοποιεῖ καὶ σῶμα χωρίς ψυχή εἶναι κάτι ἀδιανόητο.
Γιὰ τους Πυθαγόρειους καὶ Πλατωνικούς ἡ λέξη ἄνθρωπος σήμαινε κάτι πολύ περισσότερο ἀπὸ τον ὁρατὸ ἄνθρωπο καὶ, στὴν κυριολεξία, με τον ὅρο αὐτόν ἐννοοῦσαν ἀποκλειστικά τον ἄνθρωπο, ὡς το πνεῦμα καὶ την ψυχή την ἐνσαρκωμένη προσωρινά στὸ ἀνθρώπινο σῶμα. «ἄνθρωπος ἐστί ψυχή σώματι χρωμένη» (Πλάτων, Τιμαῖος 42 D, Φαίδων 111 Α).
Ἡ ψυχή ἕλκει την καταγωγή της ἀπὸ το νοητικό πεδίο, γειά νὰ ἐκδηλώσει την διαπλαστική καὶ ὀργανική της ἱκανότητα. Κατέχει διάμεση θέση μεταξύ νοητοῦ καὶ αἰσθητοῦ καὶ ἔρχεται νὰ ἐμψυχώσει τα σώματα, γεννῶντας το χῶρο καὶ το χρόνο. Ἀποτελεῖ τμῆμα της παγκόσμιας ψυχῆς του κόσμου ἡ ὁποία μερίζεται σε ἀτομικές ψυχές, με σκοπό την ἀπόκτηση της ἐμπειρίας του ὑλικοῦ πεδίου.
Συμβατά με την θεώρηση αὐτή τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων καὶ σύμφωνα με τις νεότερες ἀπόψεις της ἐπιστήμης, εἶναι καὶ τα ὅσα ὁ καθηγητής Robert Lanza πρεσβεύει καὶ τα ὁποία ἑδράζονται κυρίως στὴν κβαντική φυσική. Η θεωρία αὐτὴ ποὺ ἔχει ἀναπτύξει λέγεται biocentrism (βιοκεντρισμός) καὶ ἀναπτύσσει τις παρακάτω βασικές δοξασίες.




Η θεωρία του biocentrism διδάσκει ὅτι ὁ θάνατος, ὅπως τον γνωρίζουμε, εἶναι μία ψευδαίσθηση ποῦ δημιουργεῖται ἀπὸ τὴ συνείδησή μας. «Πιστεύουμε ὅτι ἡ ζωή εἶναι μόνο ἡ δραστηριότητα του ἄνθρακα καὶ ἑνὸς μείγματος μορίων – ζοῦμε καὶ στὴ συνέχεια σαπίζουμε στὸ ἔδαφος», λέει ὁ ἐπιστήμονας στὴν ἱστοσελίδα του. Καὶ συνεχίζει ὁ Lanza: Οἱ ἄνθρωποι πιστεύουμε στὸ θάνατο, ἐπειδή «ἔχουμε διδαχθεῖ ὅτι θὰ πεθάνουμε», ἡ πιὸ συγκεκριμένα, ἐπειδὴ στὴ συνείδησή μας το σῶμα μας καὶ ἡ ζωή μας συνδέονται ἄμεσα, καὶ ἐπειδή γνωρίζουμε ὅτι οἱ ὀργανισμοί πεθαίνουν.
Η θεωρία του biocentrism, ὡστόσο, ἐξηγεῖ ὅτι ὁ θάνατος δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι τερματικός σταθμός ὅπως πιστεύουμε ὅτι εἶναι. Biocentrism εἶναι ἡ θεωρία τῶν πάντων καὶ προέρχεται ἀπὸ τις ἑλληνικές λέξεις το «κέντρο της ζωῆς».
Εἶναι ἡ πεποίθηση ὅτι ἡ ζωή καὶ ἡ βιολογία εἶναι ὕψιστης σημασίας γιὰ την πραγματικότητα καὶ ὅτι ἡ ζωή δημιουργεῖ το σύμπαν, καὶ ὄχι το ἀντίστροφο. Αὐτό ὑποδηλώνει ὅτι η συνείδηση ἑνὸς ἀτόμου καθορίζει το σχῆμα καὶ το μέγεθος τῶν ἀντικειμένων στὸ σύμπαν.
Ο Lanza χρησιμοποιεῖ το παράδειγμα του τρόπου με τον ὁποῖο ἀντιλαμβανόμαστε τον κόσμο γύρω μας. Βλέπουμε τον οὐρανό μπλὲ, ἀλλὰ τα κύτταρα στὸν ἐγκέφαλο μας θὰ μποροῦσαν νὰ ἀλλάξουν ὥστε νὰ βλέπουμε τον οὐρανὸ πράσινο ἡ κόκκινο. Πρόσθεσε ἐπίσης ὅτι ὅλα ὅσα μποροῦν ἐνδεχομένως νὰ συμβοῦν, συμβαίνουν κάποια στιγμή στὰ πολυσύμπαντα, καὶ αὐτὸ σημαίνει ὅτι ὁ θάνατος δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει «πραγματικά». Ἀντ ‘αὐτοῦ, εἰπέ ὅτι ὅταν πεθαίνουμε ἡ ζωή μας γίνεται ἕνα «αἰώνιο λουλούδι ποὺ ἐπιστρέφει γιὰ νὰ ἀνθήσει στὸ πολυσύμπαν». Καὶ συνέχισε: «Η ζωή εἶναι μία περιπέτεια ποὺ ξεπερνᾶ το συνήθη γραμμικό τρόπο σκέψης μας».
Ο Lanza ἀναφέρει το περίφημο πείραμα της διπλῆς σχισμῆς γιὰ νὰ ὑποστηρίξει τους ἰσχυρισμούς του. Στὸ πείραμα, ὅταν οἱ ἐπιστήμονες παρακολουθοῦν ἕνα σωματίδιο νὰ περνᾶ μέσω δύο σχισμῶν σε ἕνα φράγμα, το σωματίδιο συμπεριφέρεται σὰν μία σφαῖρα καὶ περνᾶ, ἡ μέσα ἀπὸ τὴ μία σχισμή, ἡ την ἄλλη. Ὡστόσο, ἐάν ἕνα ἄτομο δὲν παρακολουθεῖ το σωματίδιο, αὐτὸ λειτουργεῖ σὰν ἕνα κῦμα, δηλαδή περνᾶ μέσα ἀπὸ τις δύο σχισμές ταυτόχρονα. Αὐτὸ ἀποδεικνύει ὅτι ἡ ὕλη καὶ ἡ ἐνέργεια μπορεῖ νὰ ἐμφανίσουν χαρακτηριστικά καὶ των κυμάτων καὶ των σωματιδίων, καὶ ὅτι ἡ συμπεριφορά τῶν ἀλλαγῶν τῶν σωματιδίων βασίζεται στὴν ἀντίληψη καὶ τὴ συνείδηση ἑνὸς ἀτόμου.