Ἆσμα Πολεμιστήριον - Ἀδαμάντιος Κοραῆς

    Ἆσμα Πολεμιστήριον - Ἀδαμάντιος Κοραῆς

Α

Φίλοι μου συμπατριῶται,

Δοῦλοι νά 'μεθᾷ ὥς πότε

Τῶν ἀχρείων Μουσουλμάνων,

Της Ἑλλάδος τῶν τυράννων;

Ἐκδικήσεως ἡ ὥρα

Ἔφθασεν, ὦ φίλοι, τώρα·

H κοινή ΠΑΤΡΙΣ φωνάζει,

Με τα δάκρυα μας κράζει:

«Τέκνα μου, Γραικοί γενναῖοι,

Δράμετ' ἄνδρες τε καὶ νέοι·

K' εἴπατε μεγαλοφώνως,

Εἴπατε τ' ὅλοι συμφώνως,

Ἀσπαζόμεν' εἰς τον ἄλλον

M' ἐνθουσιασμόν μεγάλον:

Ἕῳς πότ' ἡ τυραννία;

ΖΗΤΩ Η ΕΛΕΥΘEPIA»

Β

Με μεγάλην ἀφροσύνην

Τῶν Γραικῶν καὶ καταισχύνην,

Τοῦρκος, φεῦ! μας ἐτυράννει,

Καὶ ἀλλοῦ ποὺ δὲν ἐφάνη

Τόση βία κ' ἀδικία,

Τόση καταδυναστεῖα

Τῶν ἀχρειεστάτων Τούρκων,

Τῶν ἀγρίων Μαμαλούκων,

Ἦσαν ὅλα εἰς τας χρείας·

K' ἄν ἀπέθνησκε της πείνας,

O Γραικός ἐσιωποῦσε,

Νὰ λαλήση δὲν τολμοῦσε.

Ἕως πότε Μουσουλμάνους

Ὑποφέρομεν τυράννους;

Ἕῳς πότε ἡ δουλεία;

ΖΗΤΩ Η ΕΛΕΥΘEPIA!

Γ

Πού νῦν τέχνη; Πού 'πιστήμη;

Πού Γραικῶν ἡ τόση φήμη;

Κατηργήθησαν, φεῦ! ὅλα·

K' ἀντ' αὐτῶν πάσχομεν τώρα

Μουσουλμάνων τυραννίαν,

Ἀμαθίαν καὶ πτωχείαν,

Βάσανα, μόχθους καὶ πόνους,

Μάστιγας, σφαγάς καὶ φόνους,

Καὶ ξενιτευμόν ΠΑΤΡΙΔΟΣ,

Στερευμόν πάσης ἐλπίδος.

Ὄλ' αὐτὰ συλλογισθῆτε,

Τους προγόνους μιμηθῆτε,

Ω Γραικοί ἀνδρειωμένοι,

K' εἶπατ' ὅλοι ἑνωμένοι:

«Ἕως πότ' ἡ τυραννία;

ΖΗΤΩ Η ΕΛΕΥΘEPIA!»

Δ

Τῶν Γραικῶν το μέγα γένος,

Το ἐξακουσμένον ἔθνος,

Εἷς Ἀνατολήν καὶ Δύσιν,

Ὡς νὰ μὴν ἦν' εἰς την φύσιν,

Μή' ἀκούεται καθόλου

Ἐξ ἑνὸς ὥς ἄλλου πόλου.

Ταῦτα κάμν' ἡ τυραννία,

Μουσουλμάνων ἡ ἀγρία.

Ἀλλὰ ἦλθε τέλος πάντων,

Μεταξύ τόσων συμβάντων,

Ἐκδικήσεως ἡ ὥρα·

K' οἱ Γραικοί φωνάζουν τώρα,

Ἀλαλάζοντες με κρότον:

«Ἔλαμψε μετά τον σκότον,

Ἔλαμψεν ἡ σωτηρία·

ΖΗΤΩ Η ΕΛΕΥΘEPIA!»

Ε

Εἷς τυράννων την θυσίαν,

Ἅπαντες με προθυμίαν,

Ἐρχοντ' ἄλλος ἀλλαχόθεν

Τῆς Ἑλλάδος πανταχόθεν·

Ὥς εἰς ἑορτήν συντρέχουν,

Ὡς πανήγυριν την ἔχουν.

Καὶ δὲν στέργεται κανένας

Ἀπ' αὐτούς, μικρός ἡ μέγας,

Ἐξοπίσω νὰ 'πομείνη,

Εἶναι, λέγει, καταισχύνη.

Τοῦς υἱούς τῶν οἱ πατέρες

Ἐγκαρδιώνουν, κ' αἵ μητέρες·

«Εὖγε! τέκνα μου» τους λέγουν,

K' εἰς τον πόλεμον τους στέλλουν·

Ἕῳς πότε ἡ δουλεία;

ΖΗΤΩ Η ΕΛΕΥΘEPIA!

Στ

Τα σπαθία τῶν γυμνωμένα,

Πρὸς τον οὐρανόν στρεμμένα,

Σταυρωμένα τα κλονοῦσι,

Ὅσον νὰ σπινθοβολοῦσι·

K' ἀσπαζόμεν' εἷς τον ἄλλον,

Ὅρκον κάμνουσι μεγάλον,

Τότε μόνον νὰ τ' ἀφήσουν

Ἀφ' οὗ τους ἐχθρούς νικήσουν.

Ναὶ μὰ Πίστιν! μὰ ΠΑΤΡΙΔA!

Μὰ την εἷς θεόν ἐλπίδα!

Της Ἑλλάδος ἡ πρὶν δόξα,

Με τῶν τέκνων της τα τόξα,

Θέλει πάλιν ἐπιστρέψη,

Νέους Ἥρωας νὰ στέψη.

Ἕως πότ' η τυραννία;

ΖΗΤΩ Η ΕΛΕΥΘEPIA!

Ζ

Τρόπαια του Μαραθῶνος

Δὲν ἠφάνισεν ὁ χρόνος,

Μήτε Σαλαμίνος ἔργα

Τῶν Ἑλλήνων (Θαῦμα μέγα!).

Οἱ Γραικοί τ' ἀνιστοροῦνται,

Καὶ καλά τα ἐνθυμοῦνται.

Πρόγονοί τῶν είν' ὁ Μίνως,

Λυκοῦργος, Σόλων ἐκεῖνος,

Μιλτιάδης, Λεωνίδης,

Μετ' αὐτῶν ὁ Ἀριστείδης,

Καὶ Θεμιστοκλῆς ὁ μέγας·

Ὡς αὐτοὶ ἄλλος κανένας.

Σιωπῶ τοσούτους ἄλλους,

Ἄνδρας θαυμαστούς, μεγάλους.

Ἑως πότε ἡ δουλεία;

ΖΗΤΩ Η ΕΛΕΥΘEPIA!

Η

Τούτους οἱ Γραικοί μιμοῦνται,

Τούρκους πλέον δὲν φοβοῦνται.

Την ζωήν καταφρονοῦσι,

Τους τυράννους δὲν ψηφοῦσι,

Παρά νὰ ὑποταχθῶσι,

Προτιμοῦν νὰ φονευθῶσι.

Εἷς Γραικούς κόποι καὶ πόνοι

Είν' οὐδὲν· Μόνοι καὶ μόνοι

Τους ἐχθρούς νὰ πολεμήσουν

Δύνανται, καὶ νὰ νικήσουν.

Ἀλλὰ τί δὲν θέλουν κάμει,

Ὅταν μετ' αὐτῶν οἱ Γάλλοι,

Ἐνωθώσιν εἰς ἐν σῶμα;

Δὲν φοβοῦνται πλέον πτῶμα.

Ἕως πότ' ἡ τυραννία;

ΖΗΤΩ Η ΕΛΕΥΘEPIA!

Θ

Θαυμαστοί Γενναῖοι Γάλλοι,

Κατ' ἐσᾶς δὲν εἶναι ἄλλοι,

Πλήν Γραικῶν, ἀνδρειωμένοι,

K' εἰς τους κόπους γυμνασμένοι.

Φίλους της ἐλευθερίας,

Τῶν Γραικῶν της σωτηρίας,

Ὅταν ἔχωμεν τους Γάλλους,

Τίς ἡ χρεία ἀπὸ ἄλλους;

Γάλλοι καὶ Γραικοί δεμένοι,

Με φιλίαν ἑνωμένοι,

Δὲν εἶναι Γραικοί ἡ Γάλλοι,

Ἀλλ' ἕν ἔθνος Γραικογάλλοι,

Κράζοντες, «Ἀφανισθήτω,

K' ἐκ της γῆς ἐξαλειφθήτω

H κατάρατος δουλεία!

ΖΗΤΩ Η ΕΛΕΥΘEPIA!»