Ὅσοι ἔχουν ἀσχοληθεῖ με την ἀνάλυση των Πολιτευμάτων (Πολιτεία Πλάτωνος, Πολιτικά καὶ Ἀθηναίων Πολιτεία του Ἀριστοτέλους) θὰ γνωρίζουν την ὑπόθεση του Ἁρμοδίου καὶ Ἀριστογείτονος ποῦ ἔλαβε χώρα το 514 π.Χ. στὴν Ἀθήνα.
Γιὰ νὰ δοῦμε μερικά πράγματα ἐπὶ του θέματος:
Ἄς δοῦμε τα πράγματα ἀπὸ την ἀρχὴ:
Πεισίστρατος (4η Πολιτειακή Μεταβολή Ἀθηνῶν - 557-527 π.Χ.)
Ὁ Τρόπος ποῦ ἔλαβε την ἐξουσία της Ἀθηνᾶς ὁ Πεισίστρατος θεωρητικά ὀνομάζεται Τυραννικός, ὅμως ἡ διοίκηση του Πεισιστράτου δὲν ὁμοίαζε καὶ τόσο με Τυράννου ἀλλὰ ἐφάρμοζε τους νόμους καὶ ἦταν πολύ ἐλαστικός με τους Πολῖτες χωρίς νὰ παρέχει στὸν ἑαυτὸ του κανένα πλεονέκτημα. Ἔδινε στούς φτωχούς δάνεια γιὰ νὰ καλλιεργοῦν την γῆ καὶ νὰ ζοῦν καλά. Ἔτσι κατάφερνε ἀφενός την αὔξηση της καλλιέργεια της γῆς ἄρα καὶ της παραγωγῆς ἡ ὁποία ἀπέφερε την «Δεκάτην» (το 1/10 ἀπὸ την σοδειά) στὰ ταμεῖα αὐξάνοντας τα ἔσοδα του Κράτους, καὶ ἀφετέρου τους ἀπέτρεπε νὰ ἀσχολοῦνται με τα κοινά γιατί ὅπως λέει καὶ ὁ Σωκράτης στὴν Πλατωνική Πολιτεία, ὁ κάθε ἕνας πρέπει νὰ ἀσχολεῖται με το γνωστικό του ἀντικείμενο γιατί μόνο ἔτσι προκόβει ἡ πόλη. Ἐπειδή δὲν καταπίεζε τον λαό καὶ ἐπικρατοῦσε εἰρήνη, ἔλεγαν ὅτι ἡ Τυραννία του Πεισιστρᾶτου ἦταν σὰν την περίοδο της βασιλείας του Κρόνου (περίοδος ποὺ ἔζησε το Χρυσοῦν γένος κατά τον Ἡσίοδο).
Γιὰ την εἴσπραξη της δεκάτης τοποθέτησε Δικαστές, ἀλλὰ καὶ ὁ ἴδιος ἔκανε περιοδεῖες στὴν ὕπαιθρο της Ἀττικῆς γιὰ νὰ ἐπιθεωρεῖ καὶ νὰ ἐπιλύει τις διαφορές μεταξύ πολιτῶν ὥστε νὰ μὴν χρειάζεται νὰ κατέβουν στὴν πόλη καὶ νὰ μένει πίσω ἡ παραγωγή. Σε μία τέτοια ἐξόρμηση στὸν Ὑμηττό εἶδε ἕναν Γεωργό νὰ κοπιάζει πέρα του δεόντως για ένα χωράφι το ὁποῖο ἦταν γεμᾶτο πέτρες. Ὁ Πεισίστρατος ρώτησε τον Γεωργό τι παράγει το χωράφι καὶ ὁ Γεωργός ποῦ δὲν τον γνώριζε ἐξ ὄψεως του ἀπάντησε “βάσανα καὶ πίκρες” καὶ συνέχισε “καὶ ἀπὸ αὐτὰ τα βάσανα καὶ αὐτὲς τις πίκρες θέλει ὁ Πεισίστρατος νὰ πάρει καὶ την δεκάτη” Ο Πεισίστρατος ἐκτίμησε την εὐθύτητα καὶ την ἐργατικότητα του Γεωργοῦ καὶ τον ἀπάλλαξε ἀπὸ κάθε φόρο.
Στὸν Πεισίστρατο ἀποδίδεται ἡ συλλογή καὶ ἡ καταγραφή τῶν Ὁμηρικῶν Ἐπῶν.
Πεισιστρατίδαι (527-510 π.Χ.)
Τον Πεισίστρατο τον διαδέχθηκε, μετά τον θάνατο του ἀπὸ γηρατειά, ὁ πρωτότοκος του γιὸς Ἱππίας, ὁ ὁποῖος διέθετε Πολιτικό μυαλό καὶ σύνεση, ἔχοντας την συμπαράσταση του δευτερότοκου ἀδελφοῦ του, Ἱππάρχου, ὁ ὁποῖος ποῦ εἶχε ἀγάπη πρὸς τις τέχνες. Η διακυβέρνηση των γιῶν του Πεισιστράτου κράτησε ἀπὸ το 527 π.Χ. μέχρι το καλοκαίρι του 510 π.Χ.
Το 514 π.Χ. ὅμως συνέβησαν διαδοχικά γεγονότα ποῦ ἄλλαξαν τον ἁρμονικό Ροῦ τῶν Ἀθηνῶν, ὁ μικρότερος ἀδελφὸς τους Θέτταλος ἔβγαλε ἀπὸ την πομπή των Παναθηναίων την ἀδερφὴ του Ἁρμοδίου ποῦ ἤθελε νὰ πάρει μέρος ὥς Κανηφόρος, καὶ λοιδώρησε τον Ἁρμόδιο ὡς γυναικωτό (Στὰ Μεγάλα Παναθήναια δὲν ἐπιτρεπόταν νὰ λάβουν μέρος μὴ Ἀθηναῖοι). Με την δικαιολογία αὐτή ὁ Ἁρμόδιος καὶ ὁ Ἀριστογείτων μαζί με ἄλλους ἔστησαν καρτέρι νὰ σκοτώσουν τόν Ἱππία.
Στὴν ἑορτὴ τῶν Παναθηναίων ὁ Ἱππίας βρίσκονταν στὴν Ἀκρόπολη περιμένοντας την ὑποδοχή της πομπῆς, ἀλλὰ ἐπειδὴ οἱ συνωμότες εἶδαν κάποιον ἀπὸ τα μέλη της συνωμοσίας νὰ συνομιλεῖ με τον Ἱππία σε φιλικό κλίμα, σκέφτηκαν ὅτι θὰ συλληφθοῦν, ὁπότε οἱ Ἁρμόδιος καὶ Ἀριστογείτων ἔτρεξαν πρὶν ἀπὸ τους ἄλλους καὶ σκότωσαν πισώπλατα τον ἵππαρχο (ὁ ὁποῖος προέπεμπε των Παναθηναίων στὴν πορεία πρὸς την Ἀκρόπολη) κοντά στὸ Λεωκόρειο Ἡρῶο (στὸν Κεραμεικό).
Τον Ἁρμόδιο τον ἐκτελέσαν ἐπὶ τόπου οἱ φρουροί, τον Ἀριστογείτονα τον συνέλαβαν καὶ τον βασάνισαν γιὰ πολύ χρόνο γιὰ νὰ ἀποκαλύψει τους ὑπολοίπους συνωμότες. Κατά την διάρκεια των βασανιστηρίων ὁ Ἀριστογείτων ἔδωσε ὀνόματα Πολιτῶν ποῦ ἄνηκαν στὴν φιλική παρέα τῶν Πεισιστρατίδων πρᾶγμα ποῦ δὲν ἐπιβεβαιώθηκε καὶ μάλιστα κατά πᾶσα πιθανότητα ἦταν κόλπο του Ἀριστογείτωνα γιὰ νὰ ἐκτελεστοῦν ἀφενός ἀθῶοι, ἀφετέρου νὰ ρίξει το καθεστώς. Στὸ τέλος ὁ Ἀριστογείτων καὶ ἐνῶ εἶχε προσπαθήσει νὰ προκαλέσει τον θάνατο του γιὰ νὰ τελειώνουν τα βάσανα, υποσχέθηκε να μαρτυρήσει τους πραγματικούς συνενόχους καὶ με αὐτὴν την ὑπόσχεση ἔπεισε τον Ἱππία νὰ δώσουν τα χέρια ὡς ἔνδειξη ἐμπιστοσύνης. Ὅταν ἔδωσαν τα χέρια, ὁ Ἀριστογείτων εἰπέ χλευαστικά στὸν Ἱππία ὅτι ἔδωσε τα χέρια με τον δολοφόνο του ἀδελφοῦ το Ἵππαρχου, τότε ὁ Ἱππίας ἐξοργίστηκε τόσο πολύ ποῦ ἔβγαλε το σπαθί του καὶ τον σκότωσε ἐπὶ τόπου. Μετά ἀπὸ αὐτὰ τα γεγονότα ὁ Ἵππίας ἄλλαξε στάση καὶ ἔγινε σκληρός καὶ ἀπεδίωκε ἐκδίκηση γιὰ τον θάνατο του Ἱππάρχου, ἔτσι πολλούς σκότωσε καὶ ἄλλους ἐξόρισε. Μετά 4 χρόνια (510 π.Χ.) καὶ μετά ἀπὸ ἰσχυρή πολιτειακή ἀνωμαλία στὴν Ἀθήνα, ὁ Κλεομένης (βασιλιάς Λακεδαιμόνιων) τον ἀπομάκρυνε ἀπὸ την ἐξουσία κατόπιν ἐντολῆς των Δελφῶν, παρόλο ποῦ οἱ Λακεδαίμονες εἶχαν φιλικέ σχέσεις με τους Πεισιστρατίδες.
πηγή: Ἀριστοτέλης (Ἀθηναίων Πολιτεία)
Ἁρμόδιος καὶ ὁ Ἀριστογείτων
Ἦταν Γεφυραῖοι προερχόμενοι ἀπὸ την Φοινίκη, οἱ ὁποῖοι ἔμεναν στὴν Ἀθήνα. Η φυλή των Γεφυραῖων ἦταν Ἑβραῖοι, ἐκτὸς το ὅτι το παραδέχονται καὶ οἱ ἴδιοι οἱ Ἑβραῖοι στὸ ἐπίσημο περιοδικό τους, φαίνεται καὶ ἀπὸ το ὄνομα, ἀφοῦ το ΓεΦυραῖος γραφόταν με Δίγαμμα δηλαδή ΓεFυραίος, καὶ ὡς γνωστόν το δίγαμμα ἀκούγεται ὡς Β (Γεβραίος - Ἑβραίος)
Δὲν πρέπει ὅμως νὰ συγχέουμε την Ἑλληνικότητα ἀποικία της Φοινίκης με τους Γεφυραῖους, ἡ Φοινίκη ἐνῶ ἦταν Ἑλληνικότατη ἀποικία Ἀργείων καὶ πῆρε το ὄνομα της ἀπὸ τον γιὸ του Αγήνωρος Φοίνικα, κάποια στιγμή ἔχασε την δύναμή της καὶ περιῆλθε στὰ χέρια των Γεφυραῖων "κληρονομῶντας" ταυτόχρονα τις δάφνες τῶν Ἑλλήνων ποῦ προϋπῆρχαν ἐκεῖ ὅπως αὐτὴ του Ἀλφαβήτου, καὶ πάνω σε αὐτὸ πατᾶνε οἱ σημερινοί προοδευτικοί ἀριστεροί καὶ δεξιοί ΣιωνιστοΓλείφτοΔουλοι ὑποστηρίζοντας ὅτι το ἀλφάβητο το πήραμε ἀπὸ τους Φοίνικες ἐννοῶντας ἀπὸ τους Γεφυραῖους.
Ὁ Ἁρμόδιος καὶ ὁ Ἀριστογείτων ἔμειναν στὴν ἱστορία ὡς Τυραννοκτόνοι καὶ ὑποτίθεται ἔριξαν την Τυραννίδα καὶ ἔτσι ἄλλαξε το Πολίτευμα σε Δημοκρατικό. Το ὅλον σκηνικό μοιάζει με τον παραμύθι ὅτι το Πολυτεχνεῖο ἔριξε την Χούντα, ἀλλὰ οἱ ἔχοντες σώας τας φρένας βάζουν κάτω τις ἡμερομηνίες καὶ βλέπουν ὅτι ἀφενός ἀπὸ το 514 π.Χ. ποῦ οἱ ΓεFυραίοι σκότωσαν τον Ἱππαρχο μέχρι το 510 π.Χ. ποῦ ὁ Κλεομένης ἀπομάκρυνε τον Ἱππία ἔχουμε 4 χρόνια διαφορά, ἀφετέρου τα ἴδια καὶ με το Πολυτεχνεῖο, ἐνῶ τα γεγονότα ἔγιναν στὶς 17 Νοεμβρίου του 1973, εἴχαμε Ἱωαννίδη μέχρι τον Ἰούλιο του 1974 δηλαδή 8 μῆνες ακόμα...
Το Δημοκρατικό Πολίτευμα κατά την δύση του, ἀπέδωσε στοὺς ΓεFυραίους ἀπογόνους του Ἁρμοδίου καὶ του Ἀριστογείτωνος δωρεάν σίτιση ἀπὸ το Πρυτανεῖο, δηλαδή τους ἀπέδωσε μέγιστες τιμές ποῦ ἐλάχιστοι εἶχαν στὴν Ἀθήνα, με την δικαιολογία ὅτι ἔριξαν τους Τυράννους καὶ ἀποκαταστάθηκε ἡ Δημοκρατία κάτι ποῦ οὐδέποτε συνέβη ὅπως εἴπαμε. Γιὰ νὰ λάβουμε εἰκόνα τῶν μεγεθῶν, θὰ δοῦμε την περίπτωση της δίκης του Σωκράτους, ποῦ ἐνῶ στὴν πρώτη ψηφοφορία οἱ ψῆφοι ἦταν μισοί μισοί, ὅταν τον ρώτησαν τι του ἄξιζε ὥς ποινή καὶ ἀητός ἀπάντησε δωρεάν σίτιση ἀπὸ το Πρυτανεῖο, οἱ δικαστές της Ἡλιαίας ἐξοργίστηκαν με το "θράσος" του Σωκράτους καὶ 80 ψῆφοι προστέθηκαν στὴν θέση ὑπέρ της καταδίκης του. Με την ἀπόδοση δωρεάν σίτισης των ἀπογόνων διακρίνουμε καὶ το πότε εἰσχώρησαν οἱ Ἑβραῖοι στὰ ἐνδοτέρα της Ἑλλάδος χρησιμοποιόντας την δημοκρατία ὡς μέσον, δεδομένου ὅτι ἡ δημοκρατία στὴν οὐσία εἶναι ὀχλοκρατία, δηλαδή ἀποφασίζουν οἱ ἀδαής - μὴ Φύλακες γιὰ πράγματα ποῦ δὲν καταλαβαίνουν... Ὁ Ὄχλος χάφτει "μαγικές λέξεις" ὅπως "ἰσότητα" "ἀνθρωπισμός" κτλ ποῦ οὐδέποτε κατάλαβε τι σημαίνουν καὶ το πῶς αὐτὲς μετατρέπονται σε Δούρειοι Ἵπποι. Το γελοῖο εἶναι ὅτι αὐτὲς τις ἔννοιες δὲν ἐφάρμοσαν ποτέ οὔτε οἱ ἴδιοι οἱ δημοκράτες.
Με τα λόγια του Σωκράτους στὸ Πλατωνικό ἔργο Κρατύλος, ὅτι δηλαδή σημασία ἔχει ἡ οὐσία τῶν ὀνομάτων καὶ ὄχι τα κατά συνθήκην, παρατηροῦμε ὅτι ὁ Πεισίστρατος ἐνῶ ὀνομάζεται Τύραννος δὲν ὑπῆρξε ποτέ Τύραννος, ἀφοῦ τα ἔργα του στὴν οὐσία τους δὲν συνάδουν με τα τυραννικά. Δὲν πρέπει νὰ ξεχνᾶμε ὅτι ὁ Πεισίστρατος στὴν πραγματικότητα ἔφερε τον χρυσό αἰῶνα καὶ ὄχι ὁ Περικλῆς, ὁ ὁποῖος ἔχοντας την ἤδη καλή ροή των πραγμάτων την ἀλλοίωσε παρακούοντας το ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ με ἀποτέλεσμα νὰ φέρει ἐν τέλει την καταστροφή καὶ γιὰ την Ἀθήνα καὶ γιὰ την Ἑλλάδα με τον Πελοποννησιακό Πόλεμο.
Ἐπίσης το "ἀποκατάσταση" της δημοκρατίας χρησιμοποιεῖται ὡς "μαγική λέξη" ἀφοῦ προσπαθεῖ ὑποσυνείδητα νὰ δώσει την ψευδαίσθηση του by default ποῦ λέμε στοὺς Η/Υ (ἐξ ορισμού) κάτι ποῦ οὐδέποτε ἴσχυσε στὴν πραγματικότητα. Η "μαγική λέξη" αὐτὴ προσπαθεῖ νὰ ταυτίσει την δημοκρατία με την Ἀθήνα καὶ τους Ἀθηναίους, ἐνῶ στὴν πραγματικότητα ἡ Δημοκρατία ἦταν ἕνα Πολίτευμα ἀπὸ ὅλα ποῦ εἶχε κατά καιρούς ἡ Ἀθήνα κατά τις 11 Πολιτειακές μεταβολές ὅπως τις κατέγραψε ὁ Ἀριστοτέλης...
Πρέπει νὰ καταλάβουμε κάποτε ὅτι ἡ Ἀρχὴ πρέπει νὰ ἀσκεῖται ἀπὸ ΑΡΙΣΤΟΥΣ καὶ ὄχι ἀπὸ την πλειοψηφία, διότι ἡ πλειοψηφία ἐκ φύσεως δὲν εἶναι ἱκανὴ γιὰ κάτι τέτοιο. Του λόγου τῷ ἀληθὲς γίνεται κατανοητό με ἕνα μικρό παράδειγμα, ὅπως ὁ χρυσός δοκιμάζεται στὴν φωτιά, ἔτσι καὶ οἱ πεποιθήσεις πρέπει νὰ δοκιμαστοῦν στὴν φωτιά... ποῖος ὑποστηρικτής της δημοκρατίας θὰ πήγαινε νὰ κάνει ἐγχείριση καὶ δὲν θὰ διάλεγε τον καλύτερο δηλαδή τον ΆΡΙΣΤΟΤΕΡΟ Ἰατρὸ; ὑπῆρχε περίπτωση ποτέ ὁ δημοκράτης ἐγχειριζόμενος νὰ ἀπαιτήσει νὰ συζητήσει με τον χειρούργο καὶ νὰ συναποφασίσουν ἰσότιμα το πῶς θὰ κάνει ἡ ἐγχείριση; ἡ θὰ δεχόταν την στιγμή της ἐγχείρισης νὰ ἔμπαιναν καμιά 10ριά περαστικοί μέσα στὸ χειρουργεῖο οἱ ὁποῖοι θὰ ἔπρεπε νὰ συζητήσουν δημοκρατικά με τον χειρούργο το πῶς θὰ κάνει την ἐγχείρησι; ΝΟΥΣ ΟΡΑ ΚΑΙ ΝΟΥΣ ΑΚΟΥΕΙ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου