«Προδότης δὲν εἶναι μόνον αὐτὸς ποὺ φανερώνει τα μυστικά της πατρίδος του στοὺς ἐχθροὺς. Ἀλλὰ εἶναι καὶ ἐκείνοις ποὺ ἐνῶ κατέχει δημόσιο Ἀξίωμα, ἕν γνώσει του δὲν προβαίνει στὶς ἀπαραίτητες ἐνέργειες γιὰ νὰ βελτιώσει το βιοτικό ἐπίπεδο τῶν Ἀνθρώπων πάνω στοὺς ὁποίους ἄρχει…» (ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ, 460-398 π.Χ.)
Λέει ἕνας μεγάλος Γερμανός ἐπιστήμων: Μισῶ τους Ἕλληνες ἐπειδή νοιώθω πάντα πολύ μειωμένος, διότι ὅτι καὶ νὰ ποῦμε, γιὰ ὄπιο θέμα καὶ ἂν μιλήσουμε, ὅτι ἀνακάλυψη καὶ νὰ πετύχουμε σήμερα, σε ὄπιο ἐπιστημονικό κλάδο καὶ ἐάν ἀπασχοληθοῦμε, ἀκόμη καὶ ὄπια φιλοσοφία καὶ ἄν ἀναπτύξουμε, διαπιστώνω την θλιβερή γιὰ ἐμᾶς ἀλήθεια, σ’ ὅλους τους τομεῖς ποῦ προανέφερα εἴμαστε πάντα οἱ Δεύτεροι, διότι μπροστά ἀπὸ ἐμᾶς το εἶπαν, το σκέφτηκαν, το ἀνακάλυψαν, το δημιούργησαν καὶ φιλοσόφησαν οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες. Αὐτὸ θὰ μας φάει, αὐτὸ ἐσαεί θὰ μας μειώνει, ἀλλὰ αὐτὸ πάντα θὰ εἶναι ὁ φάρος γιὰ κάθε προσπάθεια, γιὰ κάθε ἐπιτυχία, γιὰ κάθε φιλοσοφική σκέψη καὶ γιὰ κάθε πρόοδο.
Φάρος λοιπόν! ἀκόμη καὶ γι’ αὐτούς ποῦ μας μισοῦν εἶναι ἡ Ἑλληνική φιλοσοφία, ἡ Παιδεία, οἱ Ἀρχὲς καὶ ἀξίες της ἀρχαίας Ἑλληνικῆς Γραμματείας. Ὅμως! ἐμεῖς οἱ σημερινοί Ἕλληνες καταβάλουμε κάθε προσπάθεια, νὰ την ἀγνοοῦμε, ν’ ἀδιαφοροῦμε σχεδόν σκόπιμα, ν’ ἀποξενώνουμε καὶ νὰ ἀποκόπτουμε την σημερινή παιδεία του νεοέλληνα ἀπὸ αὐτὴν.
Ἡ Ἀρχαία Ἑλληνική Γραμματεία, εἶχε λόγο, εἶχε σκέψη, εἶχε πρόταση γιὰ τον ἄνθρωπο σὰν ἄτομο καὶ σὰν μέλος του συνόλου μιᾶς κοινωνίας. Ὅλα τα ἀρχαία κείμενα, ἔχουν την ἀξία τους, διότι διδάσκουν, προτρέπουν καὶ καθοδηγοῦν, ποὺ ἡ ἐφαρμογή τῶν καὶ σήμερα ἀκόμη πλησιάζει το τέλειο.
Γιὰ την ἐπιβεβαίωση τῶν ἀναφερόμενων σας μεταφέρω μία περικοπή του Ὁμήρου, ἐπίκαιρη γιὰ την ἐποχῆ μας, ἀπὸ την Ὀδύσσεια, ὁποῦ ὁ Ὅμηρος διδάσκει ἐσαεί την ἀνθρωπότητα, τι πρέπει νὰ κάνουμε γιὰ νὰ ἀνακτήσουμε την τιμή μας, την ὑπόληψή μας, την περιουσία μας, δηλ. την κληρονομιά μας.
Εἶναι πολύ σημαντικό γιὰ κάθε Ἕλληνα, καὶ προπαντός γιὰ τις πολιτικές ἡγεσίας της πατρίδος μας, νὰ διδαχθοῦν ἀπὸ την περικοπή αὐτὴ, καὶ νὰ πράξουν αὐτὸ ποῦ πρέπει:
Ὅταν ὁ Ὀδυσσέας φθάνει στὴν Ἰθάκη, κατά την περιγραφή του Ὁμήρου, ἡ μεγάλη του ἐπιθυμία εἶναι νὰ πάρει πίσω τον κόσμο του, ποὺ οἱ διάφοροι μνηστῆρες του ἔκλεψαν. Παρά την λαχτάρα του νὰ ἀνακτήσει τον βίο του διαπιστώνει ὅτι δὲν εἶναι καὶ τόσο εὔκολο. Τότε! διατηρεῖ την ἀνωνυμία του μεταμορφωμένος σε ζητιάνο (ἀπὸ την θεά Ἀθηνᾶ κατά τον Ὅμηρο), ἐλέγχει την κατάσταση, συγκεντρώνει τις πληροφορίες του, δεχόμενος καρτερικά τις προσβολές καὶ την χλεύη των μνηστήρων.
Αὐτό ποῦ τον ἐνδιέφερε ἦταν νὰ ἐπιτύχει τον στόχο του πάσῃ θυσία, δηλ. την ἀπαλλαγή ἀπὸ τους μνηστῆρες, καὶ ὄχι νὰ ἐμπλακεῖ με αὐτούς σε μία στείρα ἀντιπαράθεση.
Περιμένει λοιπόν νὰ ’ρθει ἡ κατάλληλη ὥρα. Ἡ Ὥρα ἦλθε, ὅταν κατόρθωσε, σύμφωνα πάντα με το σχέδιό του καὶ με την βοήθεια του υἱοῦ του, στρίμωξε ὅλους τους μνηστῆρες ἄοπλούς μέσα σε μία αἴθουσα. Τότε φανερώνεται πάνοπλος καὶ δὲν δείχνει οἶκτο σε κανέναν, διότι ὁ κόσμος ποῦ πῆγαν νὰ του πάρουν εἶναι ὁ βιός του, ποῦ δημιούργησε με τον δικό του ἱδρῶτα, εἶναι ἡ πατρίδα του ποῦ οἱ μνηστῆρες καταχράστηκαν καὶ καπηλεύτηκαν μαζί με την φιλοξενία του οἰκοῦ του, ποὺ τίμησε τον Ξένιο ΔΙΑ.
Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἀξίζει τον κόπο νὰ διαπιστώσουμε το μεγάλο δίδαγμα ποὺ βγαίνει ἀπὸ την περικοπή αὐτὴ, ὁποῦ ὁ Ὅμηρος περιγράφει την σειρά ἐξολόθρευσης τῶν μνηστήρων ἀπὸ τον Ὀδυσσέα, σύμφωνα με το μέγεθος της ἐπικινδυνότητας τῶν μνηστήρων:
Ὁ πρῶτος ποὺ ἐξολοθρεύει εἶναι ὁ ΑΝΤΙΝΟΟΣ. Ἡ λέξει μιλᾶ μόνη της, εἶναι ἡ ἀντί-νόηση, δηλ. αὐτὸς ποὺ διαστρέφει την πραγματικότητα, ὥστε νὰ μὴν σκεφτόμαστε καθαρά, γιὰ νὰ ἐλέγχει την κατάσταση. Κατά τον Ὅμηρο εἶναι ὁ μεγαλύτερος κίνδυνος γιὰ καθυπόταξη καὶ δουλειά του Ἀνθρώπου, γι’ αὐτὸ πρέπει νὰ πεθάνει πρῶτος.
Ὁ δεύτερος ποὺ ἐξολοθρεύει εἶναι ὁ ΕΥΡΥΜΑΧΟΣ. Εἶναι ὁ Ἄνθρωπος ποὺ χρησιμοποιεῖ θεμιτά καὶ ἀθέμιτα μέσα, εἶναι δεινός καὶ ἀδίστακτος ἄνθρωπος ὡς μαχητής.
Ὁ τρίτος στὴν σειρά ποὺ σκοτώνει εἶναι ὁ ΑΜΦΙΝΟΜΟΣ, ἀητὸς εἶναι ἐκεῖνος ποὺ διαστρεβλώνει τον νόμο, ἀλλάζει την τάξη των πραγμάτων. Εἶναι ἐπικίνδυνος, διότι εἶναι με ὅλες τις καταστάσεις.
Ὁ τέταρτος στὴν σειρά ποὺ ἀναφέρει ὁ Ὅμηρος στὴν Ὀδύσσεια, ὅτι σκότωσε ὁ Ὀδυσσέας εἶναι ὁ ἈΓΕΛΑΟΣ, εἶναι λαοπλάνος, εἶναι αὐτὸς ποῦ με τα πλάνα λόγια του μπορεῖ καὶ παρασέρνει το λαό σε ἐπικίνδυνα σκαλοπάτια. Μπορεῖ μάλιστα με την βοήθεια του ΑΝΤΙΝΟΟΥ, νὰ μετατρέψει τον λαό σε κατευθυνόμενη Ἀγέλη.
Καθορίζει ὁ Ὅμηρος μία τέτοια σειρά προτεραιότητας στὴν ἀπαλλαγῆ ἀπὸ τους ἐνοχλητικούς καὶ ἐπικίνδυνους μνηστῆρες του Ὀδυσσέα, ὥστε ν’ ἀνακτήσει τον χαμένο βίο του. Τίποτε δὲν εἶναι στὴν περικοπή αὐτὴ τυχαῖο.
Κρύβει ἕνα βαθύτατο νόημα, το ὁποῖο καὶ σήμερα ἰσχύει. Στὸ χέρι μας εἶναι, ἰδιαίτερα στὸ χέρι της πολιτικῆς Ἡγεσίας του τόπου, ὥστε ἀποκρυπτογραφῶντας την περικοπή αὐτὴ του Ὁμήρου, νὰ προγραμματίσει τον τρόπο ἀπαλλαγῇς καὶ ἐπίλυσης τῶν τεράστιων προβλημάτων της χώρας μας, ποὺ χρόνια μας ταλανίζουν, μας ἐξουδετερώνουν, μας διαλύουν, μας καταστρέφουν.
Εἶναι θλιβερό σήμερα, νὰ νοιώθει ὁ Ἕλληνας, στὴν ἀπὸ αἰώνων πατρώα Πατρίδα του, ξένος καὶ τρομοκρατημένος.
Ἄραγε ἐνστερνίσθηκαν οἱ τριακόσιοι το μέγεθος της Εὐθύνης των καὶ το μέγεθος των ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα ὑποχρεώσεών των
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου