Ἠχῶ - Η Νύμφη τῶν δασῶν

Ἠχῶ - Η Νύμφη τῶν δασῶν

"Ἠχῶ, Νύμφη Ὀρειᾶδα ἡ ὀρεισίδρομος ἡ πετρήεσσα ἡ πέτρας ὁρείας παῖς"

Ἡ Ἠχῶ ἦταν Νύμφη τῶν πηγῶν καὶ τῶν δασῶν (Ὀρειάδα ἡ ὀρεισίδρομος ἡ πετρήεσσα ἡ πέτρας ἀρείας παῖς) γύρω ἀπὸ την ὁποία δημιουργήθηκαν διάφοροι μῦθοι ποῦ σκοπό εἶχαν νὰ ἐξηγήσουν την προέλευση του ἀντίλαλον.

Σύμφωνα με μία ἐκδοχὴ, ἡ Ἠχῶ εἶχε διδαχθεῖ ἀπὸ τις Μοῦσες τον αὐλὸ καὶ το τραγούδι. Ζοῦσε μακριά ἀπὸ τους Ἠχῶ - Η Νύμφη των δασῶν

"Ἠχῶ, Νύμφη Ὁρειάδα ἡ ὀρεισίδρομος ἡ πετρήεσσα ἡ πέτρας ἀρείας παῖς"

Ἡ Ἠχῶ ἦταν Νύμφη των πηγῶν καὶ τὠν δασῶν (Ὁρειάδα ἡ ὀρεισίδρομος ἡ πετρήεσσα ἡ πέτρας ὀρεῖας παῖς) γύρω ἀνθρώπους κι ἀπέφευγε τον ἔρωτα τους. Ἀρνιόταν ἀκόμη καὶ τον ἔρωτα τῶν θεῶν, γι' αὐτὸ ὁ θεός Πάνας εἶχε θυμώσει μαζί της ἐπειδή δὲν ἀνταποκρινόταν στὸν ἔρωτα του, ἐνῶ ἀντίθετα ἐκείνη ποθοῦσε κάποιο Σάτυρο ποῦ την ἀπέφευγε.

Σύμφωνα με ἄλλη παράδοση ὁ Πάνας εἶχε ἐμπνεύσει μανία στοὺς βοσκούς της χώρας ἐναντίον της Ἠχοῦς, με ἀποτέλεσμα ἐκεῖνοι νὰ τὴ διαμελίσουν καὶ νὰ διασκορπίσουν τα μέλη της. Ἡ Γαῖα περισυνέλεξε τα μέλη καὶ τα ἔθαψε. Κι ἐπειδή ἡ Ἠχῶ δὲν ἔχασε μετά το θάνατό της την ἱκανότητά της νὰ ἀναπαράγει ὅσους ἤχους ἄκουγε, τους ἐπαναλάμβανε ἀπὸ κάθε τόπο ποὺ ἦταν θαμμένο κάποιο μέλος του σώματός της.

Ὁ Ὀβίδιος ἀναφέρει ὅτι ἡ Ἠχῶ με τὴ φλυαρία της κρατοῦσε ἀπασχολημένη την Ἤρα γιὰ νὰ μὴν μπορεῖ νὰ ἀντιληφθεῖ τις διάφορες ἐρωτικές σχέσεις του Δία. Ὅταν ἡ Ἤρα κατάλαβε το σχέδιο του Δία καὶ της Ἠχοῦς καταδίκασε τὴ Νύμφη νὰ μὴν μπορεῖ νὰ λέει ὅτι θέλει, ἀλλὰ νὰ ἐπαναλαμβάνει τις τελευταῖες συλλαβές των λέξεων ποῦ ἄκουγε.

Σύμφωνα με ἄλλη παράδοση ἡ Ἠχῶ εἶχε ἐρωτευθεῖ το Νάρκισσο κι ὅταν ἐκεῖνος ἀρνήθηκε τον ἔρωτα της ἐκείνη ἀποσύρθηκε ἀπὸ ντροπή μέσα σε ἐρημικά σπήλαια. Ἀπὸ τὴ λύπη της ἐξαϋλώθηκε καὶ ἀπόμεινε μόνο ἡ φωνή καὶ τα κόκαλά της, τα ὁποία οἱ θεοί μεταμόρφωσαν σε βράχο. Ἀπὸ τότε η Ἠχῶ ἔπαψε νὰ ἐμφανίζεται στὰ δάση καὶ ἀπαντοῦσε ἀπὸ το βράχο σε ὅσους την καλοῦσαν.

Βιβλιογραφία - Αναφορές

Λόγγος, Δάφνης και Χλόη, 3, 23, 1, 3

Νυμφῶν, ὦ κόρη, πολὺ γένος, Μελίαι καὶ

Δρυάδες καὶ Ἕλειοι· πᾶσαι καλαί, πᾶσαι μουσικαί. Καὶ

μιᾶς τούτων θυγάτηρ Ἠχὼ γίνεται, θνητὴ μὲν ὡς ἐκ πα-

τρὸς θνητοῦ, καλὴ δὲ ὡς ἐκ μητρὸς καλῆς.

Τρέφεται μὲν ὑπὸ Νυμφῶν, παιδεύεται δὲ ὑπὸ Μουσῶν συρίζειν, αὐ-

λεῖν, τὰ πρὸς λύραν, τὰ πρὸς κιθάραν, πᾶσαν ᾠδήν, ὥστε

καὶ παρθενίας εἰς ἄνθος ἀκμάσασα ταῖς Νύμφαις συνεχό-

ρευε, ταῖς Μούσαις συνῇδεν· ἄρρενας δὲ ἔφευγε πάντας,

καὶ ἀνθρώπους καὶ θεούς, φιλοῦσα τὴν παρθενίαν·

Ὁ Πὰν ὀργίζεται τῇ κόρῃ, τῆς μουσικῆς φθονῶν, τοῦ κάλλους

μὴ τυχών, καὶ μανίαν ἐμβάλλει τοῖς ποιμέσι καὶ τοῖς αἰπό-

λοις. Οἱ δὲ ὥσπερ κύνες ἢ λύκοι διασπῶσιν αὐτὴν καὶ ῥίπ-

τουσιν εἰς πᾶσαν τὴν γῆν ἔτι ᾄδοντα τὰ μέλη.

Καὶ τὰ μέλη Γῆ χαριζομένη Νύμφαις ἔκρυψε πάντα. Καὶ ἐτήρη-

σε τὴν μουσικὴν καὶ γνώμῃ Μουσῶν ἀφίησι φωνὴν καὶ μι-

μεῖται πάντα, καθάπερ τότε ἡ κόρη, θεούς, ἀνθρώπους, ὄρ-

γανα, θηρία· μιμεῖται καὶ αὐτὸν συρίττοντα τὸν Πᾶνα.

Ὁ δὲ ἀκούσας ἀναπηδᾷ καὶ διώκει κατὰ τῶν ὀρῶν, οὐκ

ἐρῶν τυχεῖν ἀλλ' ἢ τοῦ μαθεῖν τίς ἐστιν ὁ λανθάνων μαθητής.

Λουκιανός, Επιγράμματα, 16, 154, 1

Ἠχὼ πετρήεσσαν ὁρᾷς, φίλε, Πανὸς ἑταίρην,

ἀντίτυπον φθογγὴν ἔμπαλιν ᾀδομένην,

παντοίων στομάτων λάλον εἰκόνα, ποιμέσιν ἡδὺ

παίγνιον. ὅσσα λέγεις, ταῦτα κλύων ἄπιθι.