Οι Έλληνες περίμεναν τον Ιησού Χριστό και όχι οι Εβραίοι του Γιαχβέ !
Οἱ Ἕλληνες περίμεναν τον Ἰησοῦ Χριστό καὶ ὄχι οἱ Ἑβραῖοι του Γιαχβέ !
Οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες γνώριζαν, ἄλλοι λιγότερο καὶ ἄλλοι περισσότερο,
ὅτι γενικά ὑπάρχει μία παγκόσμια ἀρχή, ἕνας Ὑπέρτατος Δημιουργός Νοῦς, γιὰ τον ὁποῖο οἱ μεγάλοι σοφοί ἔλεγαν μάλιστα ὅτι ἔχει ἀπόσταση τριαδική. Αὐτὸ μαζί με πολλές ἄλλες ἐνδιαφέρουσες πληροφορίες το ἀναδείξαμε εδώ καὶ θὰ ἦταν καλό νὰ το ἔχετε διαβάσει πρὶν συνεχίσετε την ἀναγνώση του παρόντος ἀρθροῦ.
Μέσα στὶς πολλές γνώσεις ποῦ εἶχαν οἱ Ἀρχαῖοι Ἕλληνες περί παντός ἐπιστητοῦ, εἶχαν καὶ ἕνα σύνολο διάσπαρτων προφητειῶν, γνωστές ἀπὸ τους μεγάλους σοφούς, ἀλλὰ ἐν μέρει καὶ τους ἁπλοῦς ἀνθρώπους, ποῦ μιλοῦσαν γιὰ κάποιον ποῦ θὰ ἀποστελλόταν ἀπὸ τον Δημιουργό των πάντων καὶ θὰ ἐρχόταν -λαμβάνοντας ἀνθρώπινη μορφή- μέσα σε αὐτὸ το νοητό-εἰκονικό κόσμο ποῦ ζοῦμε καὶ ἐκπαιδευόμαστε, γιὰ νὰ μας λυτρώσει. Αὐτὸς θὰ μας ἔδειχνε σύμφωνα με τους μεγάλους σοφούς, το δρόμο ποῦ ὁδηγεῖ πίσω στοὺς ἀμόλυντους φωτεινούς τόπους του κόσμου του πνεύματος μέσῳ της ἀγάπης.
Οἱ περισσότερες διδασκαλίες των ἀρχαίων Ἑλλήνων φιλοσόφων ἤδη βασιζόταν στὴν ἡδέα της συνεχόμενης βελτίωσης του εἶναι μας, καὶ της ἐξύψωσης μας ἀπὸ τον κόσμο αὐτὸ της ὕλης στὸν νοητό κόσμο του ἀγαθοῦ, του φωτός, πρᾶγμα ποῦ ἔκανε τους ἀρχαίους Ἕλληνες νὰ δεχθοῦν τις προφητεῖες αὐτὲς με χαρά.
Το μεγαλύτερο μέρος ἀπὸ αὐτὲς τις προφητεῖες, δόθηκε ἀπὸ τις Σίβυλλες.
“Σίβυλλα” ἦταν ἕνα ὄνομα-τίτλος ποῦ ἀναφερόταν σε ἕνα σύνολο Ἑλληνίδων γυναικών ποῦ εἶχαν το χάρισμα της προφητείας. Σύμφωνα με τις ἀναφορές τῶν ἀρχαίων κειμένων, ἦταν 12 τον ἀριθμό. Δὲν εἶχαν κάποια συγγενική σχέση ἀναμεταξύ τους, ὡστόσο ἦταν παρθένες καὶ σχεδόν πάντα περιπλανώμενες. Οἱ Σίβυλλες δὲν προφήτευαν πάντα ἀπαντῶντας σε καθορισμένα ἐρωτήματα, ὅπως ἡ Πυθία του Μαντείου τῶν Δελφῶν, ἀλλὰ ἔδιναν τις προφητεῖες τους με μορφή διαγγέλματος χωρίς νὰ ἔχουν δεχθεῖ προηγουμένως κάποια ἐρώτηση. Πολλές φορές, αὐτὲς οἱ μυστηριῶδες γυναῖκες λατρεύτηκαν ὡς θεῖες μορφές, λόγω της ἐκπληκτικῆς ἀκρίβειας τῶν προφητειῶν τους.
Προσοχή : Ἀπὸ αὐτὰ τα βιβλία μόνο λίγα ἀποσπάσματα ἔχουν διασωθεῖ. Δὲν πρέπει νὰ συγχέονται με 12 βιβλία ποῦ φέρουν τον τίτλο “ν γραφεῖ με πνεῦμα Ἰουδαίου-υλιστικό καὶ ἐξυψώνουν πολλές φορές τους Χαλδαῖους σατανιστές ποῦ ὁ ἴδιος ὁ Χριστός ἔλΣιβυλλικοί Χρησμοί” καὶ ποῦ ἔχουν συγγραφεῖ σε Ἑβραιοχριστιανικό περιβάλλον. Αὐτὸ γίνεται εὔκολα ἀντιληπτό, ἀφοῦ ἔχουεγξε ὅταν ἦρθε καὶ ἔζησε ἀνάμεσα μας.(Διαβάστε εδώ).
Γιὰ νὰ δοῦμε ὅμως κάποια ἀπὸ αὐτὰ ποῦ εἶπαν οἱ Σίβυλλες, ο ἴδιος ὁ Ἀπόλλωνας, καὶ κάποιοι ἐκ των κορυφαίων Ἑλλήνων φιλοσόφων γιὰ τον ἐρχομὸ του Λυτρωτή, του Κεχρισμένου ( Χριστοῦ) στὸν κόσμο μας :
Εἰπέ ὁ θεός τῶν Ἑλλήνων, ὁ ΕΛ Ἀπόλλων :
“Εἰς με βιάζεται οὐράνιος, φῶς καὶ ὁ παθών θεός ἐστίν καὶ οὐ θεότης πᾶθεν αὐτή. Ἀμφῶ γὰρ βροτός ὅμως καὶ ἄμβροτος. Αὐτὸς θεός ἤδη καὶ ἀνὴρ. Πάντα φέρων παρά Πατρός, ἔχων τε της μητρός ἅπαντα. Πατρός μὲν ἔχων ζῶον, ἄλκη μητρός δὲ, χθίνητοι σταυρόν. Τάφον, ὕβριν ἀνιάτου καὶ ἀπὸ βλεφάρων ποτέ χεῦα δάκρυα θερμά. Πέντε δὲ χιλιάδας ἐκ πέντε πυρρῶν κορέσαι. Το γὰρ θέλειν, ἄβροτος ἕλκει. Χριστός ἐμὸς θεός ἐστίν. Ἐν ξύλῳ τανυσθείς, ὡς θάνεν, ἐκ ταφῆς, εἰς πόλον ἕλκων.”
ποῦ θὰ πεῖ :
Ἕνας οὐράνιος με πιέζει, το φῶς, καὶ αὐτὸς εἶναι ὁ παθών Θεός, καὶ δὲν ὑπέφερε ἡ θεότητά του, διότι εἶναι συγχρόνως καὶ τα δύο, θνητός καὶ μὴ θνητός, ὁ ἴδιος Θεός καὶ ἄνθρωπος, φέρει τα πάντα ἀπὸ τον Πατέρα καὶ ἔχει τα πάντα ἀπὸ την μητέρα. Την ζωή ὅμως ἀπὸ τον Πατέρα, ἔχοντας την σωματική δύναμη ἀπὸ μητέρα θνητή, (θὰ ὑποστεῖ) τον σταυρό, την ταφή, την ὕβρη. Ἀπὸ τα βλέφαρά του κάποτε θὰ κυλήσουν δάκρυα θερμά. Πέντε χιλιάδες ἄνδρες θὰ χορτάσει ἀπὸ πέντε ἄρτους, διότι ἤθελε νὰ ἐξουσιάσει ὥς Θεός. Ὁ Χριστός εἶναι ὁ δικός μου Θεός, ὁ ὁποῖος σταυρώθηκε σε ξύλο, αὐτὸς ποῦ ἐξέπνευσε καὶ ἀπὸ τον τάφο ἕλκει πολλούς στὸν οὐρανό.
Μονή Σινᾶ, κῶδιξ 327, 15ος αι., φφ. 235β
Ο ἑπόμενος χρησμός του Ἀπόλλωνος ἀπηγγέλθη στούς ἑπτὰ Ἕλληνες σοφούς ποῦ συγκεντρώθηκαν στὸν ναό του Ἀγνώστου Θεοῦ τῶν Ἀθηνῶν. Σε ἐρώτησή τους πρὸς τον Ἀπόλλωνα σε ποῖον μετά ἀπ’ αὐτόν ἀνήκει ὁ ναός, ὁ Ἀπόλλων προφητεύει την Ἔλευση του Ὑιοῦ καὶ Λόγου του Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ το ὄνομα της μητρός Αὐτοῦ Μαρίας.
Δηλαδή:
Συγκεντρωμένοι δὲ οἱ σοφοί εἶπαν πρὸς τον Ἀπόλλωνα: «προφήτευσε σ’ ἐμᾶς προφήτη Ἀπόλλωνα, τίνος μετά ἀπὸ σένα θὰ εἶναι ὁ οἶκος αὐτὸς;» Ἀποκρινόμενος ὁ Ἀπόλλων πρὸς αὐτούς εἰπέ: «Ὅσα σχετικά με την ἀρετὴ καὶ την κοσμιότητα ἔχει παρακινηθεῖ νὰ κάνει, πράττετε καὶ σεῖς. Ἐγὼ δὲ προφητεύω ἕναν μόνον τρισυπόστατο Θεό ἐκτεινόμενο εἰς τα ὕψη, του ὁποίου ὁ ἀνείπωτος Λόγος ἀφοῦ κυοφορηθεῖ σε κόρη ἀνυποψίαστη, ὅπως ἀκριβῶς το πυρφόρο τόξο, θὰ αἰχμαλωτίσει ὅλον γενικῶς τον κόσμο ὅπως ἀκριβῶς τους ἰχθεῖς ἀπὸ το βάθος της ἀπιστίας. Δῶρο θὰ τον προσφέρει εἰς τον Πατέρα. Μαρία δὲ το ὄνομα αὐτῆς».
Στόν χρησμό ποῦ ἀκολουθεῖ, ὁ Ἀπόλλων διακηρύττει ἐπιπλέον ὅτι ὁ ἴδιος καὶ οἱ ὑπόλοιποι λεγόμενοι ὀλύμπιοι εἶναι ἕνα μικρό μέρος τῶν ἀγγέλων του Θεοῦ! Ο μείζονος σημασίας αὐτὸς χρησμός καταγράφηκε ἀπὸ τον Φιρμιανό Λακτάντιο στὸ ἔργο του Divinae Institutiones. Τα χειρόγραφα ποῦ ἀκολουθοῦν με την καταγραφή αὐτὴ προέρχονται ἀπὸ τον κώδικα Plut. 21.3του 15ου αἰῶνα, της Λαυρεντιανῆς Βιβλιοθήκης της Φλωρεντίας.
Κῶδιξ Thomas Roe 5, φφ. 151β, 152α, Ὀξφόρδη, Bodleian
Στόν χρησμό ποῦ ἀκολουθεῖ, ὁ Ἀπόλλων διακηρύττει ἐπιπλέον ὅτι ὁ ἴδιος καὶ οἱ ὑπόλοιποι λεγόμενοι ὀλύμπιοι εἶναι ἕνα μικρό μέρος τῶν ἀγγέλων του Θεοῦ! Ο μείζονος σημασίας αὐτὸς χρησμός καταγράφηκε ἀπὸ τον Φιρμιανό Λακτάντιο στὸ ἔργο του Divinae Institutiones. Τα χειρόγραφα ποῦ ἀκολουθοῦν με την καταγραφή αὐτὴ προέρχονται ἀπὸ τον κώδικα Plut. 21.3του 15ου αἰῶνα, της Λαυρεντιανῆς Βιβλιοθήκης της Φλωρεντίας.
Κῶδιξ Plut. 21.3, 15ος αἱ., φφ. 9β, 10α, Φλωρεντία, Biblioteca Laurenziana.
Ἡ μαρτυρία του Ἀπόλλωνος, κεφ. 7: (Μετεφρασμένο)
“Ὁ Ἀπόλλων, ὁ ὁποῖος πράγματι θεωροῦν ὅτι εἶναι θεϊκότερος ὅλων τῶν ἄλλων, καὶ ἰδιαίτερα προφητικός με τους χρησμούς του στὴν Κολοφώνα -ὑποθέτω ὅτι ἐπίδῃ παρακινήθηκε ἀπὸ την ὀμορφιά της Ἀσίας μετακινήθηκε ἀπὸ τους Δελφούς- σε κάποιον ποῦ ρώτησε ποῖος ἦταν ὁ ἴδιος, ἡ ποῖος τελικά ἦταν ὁ Θεός, ἀπάντησε με εἰκόσι ἕναν στίχους, ἐκ τῶν ὁποίων αὐτὴ εἶναι ἡ ἀρχή: «Αὐτοδημιούργητος, ἀδίδακτος, χωρίς μητέρα, ἀκλόνητος, χωρίς νὰ χωράει το ὄνομα του σε ἀνθρώπινο λόγο, πύρινος, αἰώνιος, αὐτὸ εἶναι ὁ Θεός· μικρό δὲ μέρος του Θεοῦ ἄγγελοι εἴμεθα ἐμεῖς”. (Λακτάντιος, Divinae Institutiones, βιβλ. 1, κεφ. 7 )
Τὸν ἴδιο χρησμό, ὁλόκληρο αὐτὴ τὴ φορά διαβάζουμε στὴ συλλογή με τίτλο “Ἀνέκδοτοι χρησμοί τῶν ἑλληνικῶν θεῶν” ποῦ ἐκδόθηκε το 1889 ἀπὸ τον Γερμανό καθηγητή του πανεπιστημίου της Λειψίας, Karl Buresh. Ἄς ἐξακριβώσουμε, λοιπόν, μέσα ἀπὸ αὐτὲς τις δύο πηγές την ὁλοκληρωμένη ἐκδόσει του χρησμοῦ:
Ὅταν κάποιος Θεόφιλος ρώτησε τον Ἀπόλλωνα, «Ἐσὺ εἶσαι Θεός ἡ ἄλλος;» χρησμοδότησε ὡς ἐξῆς: «Εὑρίσκεται ἄνω του οὐρανίου θόλου φλόγα ἄπειρη, ἄπλετος αἰῶνας. Εἶναι ἀνερμήνευτος μεταξύ τῶν μακαρίων, ἐάν δὲν ἀποφασίσει με δική του βούληση ὁ μέγας Πατέρας νὰ γίνει ἀντιληπτός· ἐκεῖ μᾶλλον οὔτε ὁ αἰθέρας φέρει περίλαμπρα ἀστέρια, οὔτε ἡ σελήνη με την
διαπεραστική της λάμψη αἰωρεῖται. Δὲν φανερώνεται ὁ Θεός σε κάποια ὁδὸ, οὔτε ἐγὼ ὁ ἴδιος ξαπλώνομαι με ἀκτῖνες παρευρισκόμενος με αὐτὸν, ὡς στροβιλισμός αἰθέρος, ἀλλὰ πλησιάζει ὁ ἀτελείωτος δρόμος του πυρφόρου Θεοῦ, κινούμενος περιστροφικά με ἔντονο ἦχο. Οὔτε, ἄν πλησιάσει κάποιος αὐτόν ποῦ εἶναι αἰθέριο πῦρ, εἶναι δυνατόν νὰ καεῖ ἡ καρδία του· διότι (ἡ θεία φλόγα) δὲν καταστρέφει· με ἀκατάπαυστη μελωδία ὁ αἰῶνας ἀναμειγνύεται με τους αἰῶνες ἀπὸ Αὐτόν τον Θεό. Αὐτοδημιούργητος, ἀδίδακτος, χωρίς μητέρα, ἀκλόνητος, ὄνομα ποῦ δὲν ἐκφέρεται με ἀνθρώπινο λόγο, κατοικεῖ εἰς το πῦρ· αὐτὸ εἶναι ὁ Θεός· μικρό δὲ μέρος του Θεοῦ, ἄγγελοι εἴμεθα ἐμεῖς.»
α. Karl Buresh, Ἀνέκδοτοι χρησμοί τῶν ἑλληνικῶν θεῶν, v, σελ. 55.
β. Μαντική Ἀνθολογία (Μάξιμου Πλανούδη), ἐπίγρ. 140.
Ὁ Νεοπλατωνικός φιλόσοφος Πορφύριος ποῦ εἶχε γνώση της ὕπαρξης των χρησμῶν του Ἀπόλλωνα καὶ τῶν Σιβυλλῶν γιὰ τον Χριστό εἶπε :
"Τον γὰρ Χριστόν, οἱ θεοί εὐσεβέστατον ἀπεφήνατο καὶ ἀθάνατον γεγόνοτα, εὐφήμως τε αὐτοῦ μνημονεύουσι."
Μτφ : Διότι οἱ θεοί φανέρωσαν ὅτι ὁ Χριστός ἔχει ὑπάρξει εὐσεβέστατος καὶ ἀθάνατος, καὶ με ἀραιότατα λόγια αὐτὸν μνημονεύουν. (Πορφύριος, Ἔργο: περὶ της ἐκ λογίων φιλοσοφίας, ἐπίλογος).
Ἄς περάσουμε τώρα στὶς Σίβυλλες, οἱ ὁποῖες προφήτευσαν με ἀπόλυτη ἀκρίβεια τον ἐρχομό, το ὄνομα ἀλλὰ καὶ την δράση του Ἰησοῦ Χριστοῦ. Οἱ Σιβυλλικές προφητεῖες εἶναι πολλές, στὸ ἄρθρο αὐτὸ θὰ δώσουμε ἕνα μικρό μέρος τους :
Σίβυλλα ἡ Κυμαῖα – Προφητεία (μεταφρασμένο):
“Θά ἔλθει ὁ Ὑιός του Θεοῦ στῆ Γῆ καὶ θὰ φορέσει σάρκα ἀνθρώπινη, ὁμοίως με τους θνητούς της Γῆς. Θά φέρει το ὄνομα του τέσσερα φωνήεντα καὶ δύο σύμφωνα, ὀκτώ μονάδες, ὀκτώ δεκάδες καὶ ὀκτώ ἑκατοντάδες, ἤτοι τον ἀριθμό 888”.
Για του λόγου το ἀληθές :
Ι = 10
Η = 8
Σ = 200
Ο = 70
Υ = 400
Σ = 200
_____________
888
Σίβυλλα ἡ Τιμπουρτίνα – Προφητεία (μεταφρασμένο):
Ὑπάρχει στὰ χειρόγραφα
α. Σινᾶ 327, φ. 235α.
β. Vat. Gr. 1198, φ. 66α
γ. Διονυσίου 281, φ. 103α
δ. Διονυσίου 167, φ. 151α
ε. Richard Bentleii Epistola, σελ. 7
στ. Ἱβήρων 386, φ. 174Α
Ὁ κορυφαῖος Ἕλλην φιλόσοφος, ὁ Σωκράτης, πρὶν καταδικαστεῖ σε θάνατο, στὴν ἀπολογία του, σὰν νὰ γνωρίζει τι θὰ ἀκολουθήσει (ὁ ἐρχομός του Χρηστοῦ) λέει :
« Φαίνεται πῶς ὁ Θεός με ἔβαλε στὴν πόλη γιά νὰ μὴ σταματάω ὅλη μέρα νὰ ξυπνάω καὶ νὰ διαφωτίζω καὶ νὰ ἐπιπλήττω τον καθένα σας, πηγαίνοντας νὰ καθίσω δίπλα του, ὅπου καὶ ἂν πάει. Καὶ δὲ θὰ βρεῖτε εὔκολα ἄλλον τέτοιο, Ἀθηναῖοι· ἄν με πιστέψετε, δὲ θὰ με ἐκτελέσετε. Ἴσως ὅμως ἀπὸ δυσαρέσκεια, ὅπως ὅσοι μόλις ἔχουν σηκωθεῖ καὶ νυστάζουν ἀκόμη, θὰ μπορούσατε νὰ μου καταφέρετε ἕνα χτύπημα καὶ, ἀκολουθώντας τὴ γνώμη του Ἄνυτου, νὰ με ἐκτέλεσε. Κατόπιν θὰ περνούσατε την ὑπόλοιπη ζωή σας κοιμισμένοι, ἐκτὸς καὶ ἄν ὁ θεός ἐνδιαφερόταν γιά σας καὶ σας ἔστελνε κάποιον ἄλλο. .»
(Πλάτωνος, Ἀπολογία Σωκράτους 18{31α}).
Κάποιος μπορεῖ νὰ ἀναρωτηθεῖ καλόπιστα, πόσο αὐθεντικοί εἶναι οἱ ἄνωθεν Σιβυλλικοί χρησμοί ποῦ διαβάσατε. Η κύρια πιστοποίηση της αὐθεντικότητάς τους ἔρχεται ἀπὸ τον 4ο αἰῶνα, ἐπὶ αὐτοκράτορα Μαξέντιου, ὅταν μία νεαρή κοπέλα ἀπὸ την Ἀλεξάνδρεια ὀνόματι Αἰκατερίνη ὁμολόγησε την πίστη της στὸν Ἰησοῦ Χριστό καὶ κατηγόρησε δημόσια τον Ρωμαῖο αὐτοκράτορα γιά τις θυσίες ποῦ ἔκανε στὰ εἴδωλα. Ὁ Μαξέντιος διέταξε νὰ την συλλάβουν καὶ ἐπειδή λόγω της μεγάλης ὀμορφιᾶς ἀλλὰ καὶ της μόρφωσής της, δὲν ἤθελε νὰ την σκοτώσει ἀλλὰ νὰ την πάρει γυναῖκα του, συγκέντρωσε τους 50 πιὸ ἱκανούς σοφούς ρήτορες γιὰ νὰ την πείσουν νὰ ἀπαρνηθεῖ τον Χριστό.
Ἄν ἡ Αἰκατερίνη προσπαθοῦσε νὰ τους ἀπολογηθεῖ με τα λόγια του Χριστοῦ θὰ ἀποτύγχανε. Ἔτσι τους μίλησε με τις προφητεῖες τῶν Σιβυλλῶν καὶ του Ἀπόλλωνα. Δέχεται ὅτι οἱ μεγάλοι ποιητές των Ἑλλήνων καὶ οἱ σοφοί πράγματι τιμοῦσαν τους θεούς, ὅμως χρησιμοποιῶντας τα ἴδια τα λεγόμενά τους, συνεχίζει παρουσιάζοντας ὅσα ἐκεῖνοι λένε γιὰ τα πολλά ἀνθρώπινα ἐλαττώματα καὶ πάθη τῶν θεῶν (πολλές φορές ἦταν ψεῦτες, πανοῦργοι, ἀπατεῶνες).
Σταδιακά δημιουργήθηκε μία μεγάλη συλλογή ἀπὸ Σιβυλλικούς χρησμούς καὶ μέχρι τον μεσαίωνα ἡ ἐπίδρασή της ἦταν αἰσθητή, ἀφοῦ τα βιβλία αὐτὰ συμβουλεύονταν ἀρκετὰ συχνά οἱ ἡγέτες της τότε ἐποχῆς. Πρώτη ἀναφορὰ σε αὐτὰ τα βιβλία ἔχουμε, κατά την ἐξιστόρηση της βασιλείας του Ρωμαίου βασιλιά Ταρκύνιου. Ἀπὸ την Σίβυλλα την Κυμαῖα (ἐκ της Κύμης της Καμπανίας στὴν Ἰταλία), εἶχε ἀγοράσει ὁ Ταρκύνιος, τα βιβλία τῶν σιβυλλικῶν χρησμῶν, τα ὁποία φυλάγονταν στὴ Ρώμη.
Προσοχή : Ἀπὸ αὐτὰ τα βιβλία μόνο λίγα ἀποσπάσματα ἔχουν διασωθεῖ. Δὲν πρέπει νὰ συγχέονται με 12 βιβλία ποῦ φέρουν τον τίτλο “ν γραφεῖ με πνεῦμα Ἰουδαίου-υλιστικό καὶ ἐξυψώνουν πολλές φορές τους Χαλδαῖους σατανιστές ποῦ ὁ ἴδιος ὁ Χριστός ἔλΣιβυλλικοί Χρησμοί” καὶ ποῦ ἔχουν συγγραφεῖ σε Ἑβραιοχριστιανικό περιβάλλον. Αὐτὸ γίνεται εὔκολα ἀντιληπτό, ἀφοῦ ἔχουεγξε ὅταν ἦρθε καὶ ἔζησε ἀνάμεσα μας.(Διαβάστε εδώ).
Ὁ Λατῖνος συγγραφεύς Λακτάντιος (4ος αἰῶνας μ.Χ) μας πληροφορεῖ γιά το ὅτι στὴν ἀρχαιότητα πίστευαν πῶς ἡ λέξη Σίβυλλα ἦταν σύνθετη, ἀπὸ τον δωρικό τύπο του οὐσιαστικοῦ "Θεός" (πού εἶναι "σίος") καὶ τον αἰολικό τύπο του οὐσιαστικοῦ "βουλή" (μτφ = θέληση (βόλλα) ). Ἑπομένως Σίβυλλα, ἄν ἰσχύει αὐτὴ ἡ ἐκδοχή, σήμαινε :
Ἐκείνη ποῦ ἀποκαλύπτει την θέληση του Θεοῦ.
Ἐκείνη ποῦ ἀποκαλύπτει την θέληση του Θεοῦ.
Γιὰ νὰ δοῦμε ὅμως κάποια ἀπὸ αὐτὰ ποῦ εἶπαν οἱ Σίβυλλες, ο ἴδιος ὁ Ἀπόλλωνας, καὶ κάποιοι ἐκ των κορυφαίων Ἑλλήνων φιλοσόφων γιὰ τον ἐρχομὸ του Λυτρωτή, του Κεχρισμένου ( Χριστοῦ) στὸν κόσμο μας :
Εἰπέ ὁ θεός τῶν Ἑλλήνων, ὁ ΕΛ Ἀπόλλων :
“Εἰς με βιάζεται οὐράνιος, φῶς καὶ ὁ παθών θεός ἐστίν καὶ οὐ θεότης πᾶθεν αὐτή. Ἀμφῶ γὰρ βροτός ὅμως καὶ ἄμβροτος. Αὐτὸς θεός ἤδη καὶ ἀνὴρ. Πάντα φέρων παρά Πατρός, ἔχων τε της μητρός ἅπαντα. Πατρός μὲν ἔχων ζῶον, ἄλκη μητρός δὲ, χθίνητοι σταυρόν. Τάφον, ὕβριν ἀνιάτου καὶ ἀπὸ βλεφάρων ποτέ χεῦα δάκρυα θερμά. Πέντε δὲ χιλιάδας ἐκ πέντε πυρρῶν κορέσαι. Το γὰρ θέλειν, ἄβροτος ἕλκει. Χριστός ἐμὸς θεός ἐστίν. Ἐν ξύλῳ τανυσθείς, ὡς θάνεν, ἐκ ταφῆς, εἰς πόλον ἕλκων.”
ποῦ θὰ πεῖ :
Ἕνας οὐράνιος με πιέζει, το φῶς, καὶ αὐτὸς εἶναι ὁ παθών Θεός, καὶ δὲν ὑπέφερε ἡ θεότητά του, διότι εἶναι συγχρόνως καὶ τα δύο, θνητός καὶ μὴ θνητός, ὁ ἴδιος Θεός καὶ ἄνθρωπος, φέρει τα πάντα ἀπὸ τον Πατέρα καὶ ἔχει τα πάντα ἀπὸ την μητέρα. Την ζωή ὅμως ἀπὸ τον Πατέρα, ἔχοντας την σωματική δύναμη ἀπὸ μητέρα θνητή, (θὰ ὑποστεῖ) τον σταυρό, την ταφή, την ὕβρη. Ἀπὸ τα βλέφαρά του κάποτε θὰ κυλήσουν δάκρυα θερμά. Πέντε χιλιάδες ἄνδρες θὰ χορτάσει ἀπὸ πέντε ἄρτους, διότι ἤθελε νὰ ἐξουσιάσει ὥς Θεός. Ὁ Χριστός εἶναι ὁ δικός μου Θεός, ὁ ὁποῖος σταυρώθηκε σε ξύλο, αὐτὸς ποῦ ἐξέπνευσε καὶ ἀπὸ τον τάφο ἕλκει πολλούς στὸν οὐρανό.
Μονή Σινᾶ, κῶδιξ 327, 15ος αι., φφ. 235β
Ο ἑπόμενος χρησμός του Ἀπόλλωνος ἀπηγγέλθη στούς ἑπτὰ Ἕλληνες σοφούς ποῦ συγκεντρώθηκαν στὸν ναό του Ἀγνώστου Θεοῦ τῶν Ἀθηνῶν. Σε ἐρώτησή τους πρὸς τον Ἀπόλλωνα σε ποῖον μετά ἀπ’ αὐτόν ἀνήκει ὁ ναός, ὁ Ἀπόλλων προφητεύει την Ἔλευση του Ὑιοῦ καὶ Λόγου του Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ το ὄνομα της μητρός Αὐτοῦ Μαρίας.
Συναχθέντες δὲ οἱ σοφοί εἰπόν τῷ Ἀπόλλωνι. Προφήτευσον ἡμᾶς λέξας, ὦ Ἀπόλλων, τίνος μετά σε δόμος οὗτος ἔσται; Ἀπόλλων ἀποκρινάμενος τούτοις ἔφη. «Ὅσα μὲν πρὸς ἀρετὴν καὶ κόσμον ὁρωρε ποιεῖν, ποιεῖτε. Ἐγὼ δὲ ἐφετμεύω τρεῖς ἕνα μουνόν ὑψιμέδοντα Θεόν, οὐ λόγος ἀφ<θέγκτος>, ἐν ἀδαῆ κόρη ἐγκύμος γενόμενος, ἐν ἅπαντι κοσμῶ, ὥσπερ πυρφόρον τόξον διαδραμών ἁλιεύσει τους ἀνθρώπους ὥσπερ ἰχθύας βυθοῦ ἐκ της ἀπιστίας, οὖς καὶ ζώγρησας πατρί προσάξει δῶρον. Μαρία δὲ τουνομα αὐτῆς».
Δηλαδή:
Συγκεντρωμένοι δὲ οἱ σοφοί εἶπαν πρὸς τον Ἀπόλλωνα: «προφήτευσε σ’ ἐμᾶς προφήτη Ἀπόλλωνα, τίνος μετά ἀπὸ σένα θὰ εἶναι ὁ οἶκος αὐτὸς;» Ἀποκρινόμενος ὁ Ἀπόλλων πρὸς αὐτούς εἰπέ: «Ὅσα σχετικά με την ἀρετὴ καὶ την κοσμιότητα ἔχει παρακινηθεῖ νὰ κάνει, πράττετε καὶ σεῖς. Ἐγὼ δὲ προφητεύω ἕναν μόνον τρισυπόστατο Θεό ἐκτεινόμενο εἰς τα ὕψη, του ὁποίου ὁ ἀνείπωτος Λόγος ἀφοῦ κυοφορηθεῖ σε κόρη ἀνυποψίαστη, ὅπως ἀκριβῶς το πυρφόρο τόξο, θὰ αἰχμαλωτίσει ὅλον γενικῶς τον κόσμο ὅπως ἀκριβῶς τους ἰχθεῖς ἀπὸ το βάθος της ἀπιστίας. Δῶρο θὰ τον προσφέρει εἰς τον Πατέρα. Μαρία δὲ το ὄνομα αὐτῆς».
Κῶδιξ
Thomas Roe 5, φφ. 151β, 152α, Ὀξφόρδη, Bodleian
Στόν χρησμό ποῦ ἀκολουθεῖ, ὁ Ἀπόλλων διακηρύττει ἐπιπλέον ὅτι ὁ ἴδιος καὶ οἱ ὑπόλοιποι λεγόμενοι ὀλύμπιοι εἶναι ἕνα μικρό μέρος τῶν ἀγγέλων του Θεοῦ! Ο μείζονος σημασίας αὐτὸς χρησμός καταγράφηκε ἀπὸ τον Φιρμιανό Λακτάντιο στὸ ἔργο του Divinae Institutiones. Τα χειρόγραφα ποῦ ἀκολουθοῦν με την καταγραφή αὐτὴ προέρχονται ἀπὸ τον κώδικα Plut. 21.3του 15ου αἰῶνα, της Λαυρεντιανῆς Βιβλιοθήκης της Φλωρεντίας.
Κῶδιξ Thomas Roe 5, φφ. 151β, 152α, Ὀξφόρδη, Bodleian
Στόν χρησμό ποῦ ἀκολουθεῖ, ὁ Ἀπόλλων διακηρύττει ἐπιπλέον ὅτι ὁ ἴδιος καὶ οἱ ὑπόλοιποι λεγόμενοι ὀλύμπιοι εἶναι ἕνα μικρό μέρος τῶν ἀγγέλων του Θεοῦ! Ο μείζονος σημασίας αὐτὸς χρησμός καταγράφηκε ἀπὸ τον Φιρμιανό Λακτάντιο στὸ ἔργο του Divinae Institutiones. Τα χειρόγραφα ποῦ ἀκολουθοῦν με την καταγραφή αὐτὴ προέρχονται ἀπὸ τον κώδικα Plut. 21.3του 15ου αἰῶνα, της Λαυρεντιανῆς Βιβλιοθήκης της Φλωρεντίας.
Κῶδιξ Plut. 21.3, 15ος αἱ., φφ. 9β, 10α, Φλωρεντία, Biblioteca Laurenziana.
Ἡ μαρτυρία του Ἀπόλλωνος, κεφ. 7: (Μετεφρασμένο)
“Ὁ Ἀπόλλων, ὁ ὁποῖος πράγματι θεωροῦν ὅτι εἶναι θεϊκότερος ὅλων τῶν ἄλλων, καὶ ἰδιαίτερα προφητικός με τους χρησμούς του στὴν Κολοφώνα -ὑποθέτω ὅτι ἐπίδῃ παρακινήθηκε ἀπὸ την ὀμορφιά της Ἀσίας μετακινήθηκε ἀπὸ τους Δελφούς- σε κάποιον ποῦ ρώτησε ποῖος ἦταν ὁ ἴδιος, ἡ ποῖος τελικά ἦταν ὁ Θεός, ἀπάντησε με εἰκόσι ἕναν στίχους, ἐκ τῶν ὁποίων αὐτὴ εἶναι ἡ ἀρχή: «Αὐτοδημιούργητος, ἀδίδακτος, χωρίς μητέρα, ἀκλόνητος, χωρίς νὰ χωράει το ὄνομα του σε ἀνθρώπινο λόγο, πύρινος, αἰώνιος, αὐτὸ εἶναι ὁ Θεός· μικρό δὲ μέρος του Θεοῦ ἄγγελοι εἴμεθα ἐμεῖς”. (Λακτάντιος, Divinae Institutiones, βιβλ. 1, κεφ. 7 )
Τὸν ἴδιο χρησμό, ὁλόκληρο αὐτὴ τὴ φορά διαβάζουμε στὴ συλλογή με τίτλο “Ἀνέκδοτοι χρησμοί τῶν ἑλληνικῶν θεῶν” ποῦ ἐκδόθηκε το 1889 ἀπὸ τον Γερμανό καθηγητή του πανεπιστημίου της Λειψίας, Karl Buresh. Ἄς ἐξακριβώσουμε, λοιπόν, μέσα ἀπὸ αὐτὲς τις δύο πηγές την ὁλοκληρωμένη ἐκδόσει του χρησμοῦ:
Ὅταν κάποιος Θεόφιλος ρώτησε τον Ἀπόλλωνα, «Ἐσὺ εἶσαι Θεός ἡ ἄλλος;» χρησμοδότησε ὡς ἐξῆς: «Εὑρίσκεται ἄνω του οὐρανίου θόλου φλόγα ἄπειρη, ἄπλετος αἰῶνας. Εἶναι ἀνερμήνευτος μεταξύ τῶν μακαρίων, ἐάν δὲν ἀποφασίσει με δική του βούληση ὁ μέγας Πατέρας νὰ γίνει ἀντιληπτός· ἐκεῖ μᾶλλον οὔτε ὁ αἰθέρας φέρει περίλαμπρα ἀστέρια, οὔτε ἡ σελήνη με την
διαπεραστική της λάμψη αἰωρεῖται. Δὲν φανερώνεται ὁ Θεός σε κάποια ὁδὸ, οὔτε ἐγὼ ὁ ἴδιος ξαπλώνομαι με ἀκτῖνες παρευρισκόμενος με αὐτὸν, ὡς στροβιλισμός αἰθέρος, ἀλλὰ πλησιάζει ὁ ἀτελείωτος δρόμος του πυρφόρου Θεοῦ, κινούμενος περιστροφικά με ἔντονο ἦχο. Οὔτε, ἄν πλησιάσει κάποιος αὐτόν ποῦ εἶναι αἰθέριο πῦρ, εἶναι δυνατόν νὰ καεῖ ἡ καρδία του· διότι (ἡ θεία φλόγα) δὲν καταστρέφει· με ἀκατάπαυστη μελωδία ὁ αἰῶνας ἀναμειγνύεται με τους αἰῶνες ἀπὸ Αὐτόν τον Θεό. Αὐτοδημιούργητος, ἀδίδακτος, χωρίς μητέρα, ἀκλόνητος, ὄνομα ποῦ δὲν ἐκφέρεται με ἀνθρώπινο λόγο, κατοικεῖ εἰς το πῦρ· αὐτὸ εἶναι ὁ Θεός· μικρό δὲ μέρος του Θεοῦ, ἄγγελοι εἴμεθα ἐμεῖς.»
α. Karl Buresh, Ἀνέκδοτοι χρησμοί τῶν ἑλληνικῶν θεῶν, v, σελ. 55.
β. Μαντική Ἀνθολογία (Μάξιμου Πλανούδη), ἐπίγρ. 140.
Ὁ Νεοπλατωνικός φιλόσοφος Πορφύριος ποῦ εἶχε γνώση της ὕπαρξης των χρησμῶν του Ἀπόλλωνα καὶ τῶν Σιβυλλῶν γιὰ τον Χριστό εἶπε :
"Τον γὰρ Χριστόν, οἱ θεοί εὐσεβέστατον ἀπεφήνατο καὶ ἀθάνατον γεγόνοτα, εὐφήμως τε αὐτοῦ μνημονεύουσι."
Μτφ : Διότι οἱ θεοί φανέρωσαν ὅτι ὁ Χριστός ἔχει ὑπάρξει εὐσεβέστατος καὶ ἀθάνατος, καὶ με ἀραιότατα λόγια αὐτὸν μνημονεύουν. (Πορφύριος, Ἔργο: περὶ της ἐκ λογίων φιλοσοφίας, ἐπίλογος).
Ἄς περάσουμε τώρα στὶς Σίβυλλες, οἱ ὁποῖες προφήτευσαν με ἀπόλυτη ἀκρίβεια τον ἐρχομό, το ὄνομα ἀλλὰ καὶ την δράση του Ἰησοῦ Χριστοῦ. Οἱ Σιβυλλικές προφητεῖες εἶναι πολλές, στὸ ἄρθρο αὐτὸ θὰ δώσουμε ἕνα μικρό μέρος τους :
Σίβυλλα ἡ Κυμαῖα – Προφητεία (μεταφρασμένο):
“Θά ἔλθει ὁ Ὑιός του Θεοῦ στῆ Γῆ καὶ θὰ φορέσει σάρκα ἀνθρώπινη, ὁμοίως με τους θνητούς της Γῆς. Θά φέρει το ὄνομα του τέσσερα φωνήεντα καὶ δύο σύμφωνα, ὀκτώ μονάδες, ὀκτώ δεκάδες καὶ ὀκτώ ἑκατοντάδες, ἤτοι τον ἀριθμό 888”.
Για του λόγου το ἀληθές :
Ι = 10
Η = 8
Σ = 200
Ο = 70
Υ = 400
Σ = 200
_____________
888
Σίβυλλα ἡ Τιμπουρτίνα – Προφητεία (μεταφρασμένο):
“Θά ἐμφανιστεῖ γυναῖκα Ἑλληνίδα ἀπὸ τη χώρα των Ἑβραίων με το ὄνομα Μαρία καὶ θὰ γεννήσει υἱὸ καὶ θὰ τον ὀνομάσουν Ἰησοῦ καὶ θὰ καταλύσει τον νόμο των Ἑβραίων καὶ δικό του νόμο θὰ δώσει καὶ θὰ βασιλεύσει ὁ νόμος αὐτοῦ”.
~
Πηγή : Δοχειαρίου 5, φ. 124α, Σίβυλλα
Ἄς κλείσουμε τώρα την ἀναφορά μας αὐτή, δίνοντας μερικά λόγια τῶν Ἀρχαίων Ἑλλήνων σοφῶν :
Σόλων : «Ὡς Θεός θὰ φθάσει εἰς αὐτὴν την πολυδιηρημένην γῆ καὶ θὰ γεννηθεῖ με σάρκα ἀλάθητο. Με ἀνεξάντλητα ὅρια ὡς θεότητα θὰ ἀπαλλάξει τον ἄνθρωπο ἀπὸ την φθορά των ἀνιάτων παθών. Καὶ τούτων θὰ τον φθονήσει ἄπιστος λαός καὶ ἀφοῦ κρεμαστεῖ ὑψηλά ὡς κατάδικος εἰς θάνατον, ὅλα θὰ τα ὑποφέρει με πραότητα».
α. Σινᾶ 327, φ.235α - 235β, Πλάτων
β. Βατοπεδίου 754, φ. 182β, Ὅμηρος
Ἀριστοτέλης :
«Ἀκατάβλητος φύσις Θεοῦ θὰ γεννηθεῖ ποῦ δὲν ἔχει ἀρχὴν. Ἀπὸ αὐτὸν λοιπόν ἀποκτᾶ οὐσία ὁ παντοδύναμος Λόγος.»~
Πηγή : Δοχειαρίου 5, φ. 124α, Σίβυλλα
Ἄς κλείσουμε τώρα την ἀναφορά μας αὐτή, δίνοντας μερικά λόγια τῶν Ἀρχαίων Ἑλλήνων σοφῶν :
Σόλων : «Ὡς Θεός θὰ φθάσει εἰς αὐτὴν την πολυδιηρημένην γῆ καὶ θὰ γεννηθεῖ με σάρκα ἀλάθητο. Με ἀνεξάντλητα ὅρια ὡς θεότητα θὰ ἀπαλλάξει τον ἄνθρωπο ἀπὸ την φθορά των ἀνιάτων παθών. Καὶ τούτων θὰ τον φθονήσει ἄπιστος λαός καὶ ἀφοῦ κρεμαστεῖ ὑψηλά ὡς κατάδικος εἰς θάνατον, ὅλα θὰ τα ὑποφέρει με πραότητα».
α. Σινᾶ 327, φ.235α - 235β, Πλάτων
β. Βατοπεδίου 754, φ. 182β, Ὅμηρος
Ἀριστοτέλης :
Ὑπάρχει στὰ χειρόγραφα
α. Σινᾶ 327, φ. 235α.
β. Vat. Gr. 1198, φ. 66α
γ. Διονυσίου 281, φ. 103α
δ. Διονυσίου 167, φ. 151α
ε. Richard Bentleii Epistola, σελ. 7
στ. Ἱβήρων 386, φ. 174Α
Ὁ κορυφαῖος Ἕλλην φιλόσοφος, ὁ Σωκράτης, πρὶν καταδικαστεῖ σε θάνατο, στὴν ἀπολογία του, σὰν νὰ γνωρίζει τι θὰ ἀκολουθήσει (ὁ ἐρχομός του Χρηστοῦ) λέει :
« Φαίνεται πῶς ὁ Θεός με ἔβαλε στὴν πόλη γιά νὰ μὴ σταματάω ὅλη μέρα νὰ ξυπνάω καὶ νὰ διαφωτίζω καὶ νὰ ἐπιπλήττω τον καθένα σας, πηγαίνοντας νὰ καθίσω δίπλα του, ὅπου καὶ ἂν πάει. Καὶ δὲ θὰ βρεῖτε εὔκολα ἄλλον τέτοιο, Ἀθηναῖοι· ἄν με πιστέψετε, δὲ θὰ με ἐκτελέσετε. Ἴσως ὅμως ἀπὸ δυσαρέσκεια, ὅπως ὅσοι μόλις ἔχουν σηκωθεῖ καὶ νυστάζουν ἀκόμη, θὰ μπορούσατε νὰ μου καταφέρετε ἕνα χτύπημα καὶ, ἀκολουθώντας τὴ γνώμη του Ἄνυτου, νὰ με ἐκτέλεσε. Κατόπιν θὰ περνούσατε την ὑπόλοιπη ζωή σας κοιμισμένοι, ἐκτὸς καὶ ἄν ὁ θεός ἐνδιαφερόταν γιά σας καὶ σας ἔστελνε κάποιον ἄλλο. .»
(Πλάτωνος, Ἀπολογία Σωκράτους 18{31α}).
Κάποιος μπορεῖ νὰ ἀναρωτηθεῖ καλόπιστα, πόσο αὐθεντικοί εἶναι οἱ ἄνωθεν Σιβυλλικοί χρησμοί ποῦ διαβάσατε. Η κύρια πιστοποίηση της αὐθεντικότητάς τους ἔρχεται ἀπὸ τον 4ο αἰῶνα, ἐπὶ αὐτοκράτορα Μαξέντιου, ὅταν μία νεαρή κοπέλα ἀπὸ την Ἀλεξάνδρεια ὀνόματι Αἰκατερίνη ὁμολόγησε την πίστη της στὸν Ἰησοῦ Χριστό καὶ κατηγόρησε δημόσια τον Ρωμαῖο αὐτοκράτορα γιά τις θυσίες ποῦ ἔκανε στὰ εἴδωλα. Ὁ Μαξέντιος διέταξε νὰ την συλλάβουν καὶ ἐπειδή λόγω της μεγάλης ὀμορφιᾶς ἀλλὰ καὶ της μόρφωσής της, δὲν ἤθελε νὰ την σκοτώσει ἀλλὰ νὰ την πάρει γυναῖκα του, συγκέντρωσε τους 50 πιὸ ἱκανούς σοφούς ρήτορες γιὰ νὰ την πείσουν νὰ ἀπαρνηθεῖ τον Χριστό.
Συνεχίζει παρουσιάζοντας τα λόγια καὶ τις προφητεῖες τῶν Σιβυλλῶν καὶ του Ἀπόλλωνος, ὅπως καὶ τῶν Ἑλλήνων φιλοσόφων γιά τον ἕνα Τρισυπόστατο Δημιουργό καὶ τον ἐρχομὸ του Χρηστοῦ. Ἔπειτα συνδυάζει τα λόγια τους με ἐκεῖνα του Χρηστοῦ καὶ οἱ μεγάλοι ρήτορες δὲν μποροῦν παρά νὰ δεχτοῦν ὅτι τους λέει την ἀλήθεια. Ἄν οἱ χρησμοί τῶν Σιβυλλῶν καὶ του Ἀπόλλωνος ποῦ τους εἰπέ, ἦταν κατασκευασμένοι ὅπως λένε σήμερα οἱ φανατικοί ἀρχαιολάτρες, οἱ σοφότεροι ἐκπρόσωποι της ἀρχαίας θρησκείας θὰ το καταλάβαιναν καὶ θὰ την κατηγοροῦσαν γιὰ ἀναλήθειες.
“Οὐκ ἔχομεν ἀντιθείναι” εἶπαν οἱ 50 σοφοί.
( μφτ: Δέν μποροῦμε νὰ ἀντικρούσουμε ὅσα μας λέγει”.)
Ἔτσι δέχτηκαν το Χριστό, με ἀποτέλεσμα ο Μαξέντιος νὰ τους θανατώσει καὶ αὐτούς καὶ την Αἰκατερίνη ποῦ ἀπὸ τότε τιμᾶται ὡς Ἁγία Αἰκατερίνη.
Κῶδιξ Plut. 21.3, 15ος αἱ., φφ. 9β, 10α, Φλωρεντία, Biblioteca Laurenziana.
( μφτ: Δέν μποροῦμε νὰ ἀντικρούσουμε ὅσα μας λέγει”.)
Ἔτσι δέχτηκαν το Χριστό, με ἀποτέλεσμα ο Μαξέντιος νὰ τους θανατώσει καὶ αὐτούς καὶ την Αἰκατερίνη ποῦ ἀπὸ τότε τιμᾶται ὡς Ἁγία Αἰκατερίνη.
Κῶδιξ Plut. 21.3, 15ος αἱ., φφ. 9β, 10α, Φλωρεντία, Biblioteca Laurenziana.
Συμπέρασμα :
Οἱ Ἀρχαῖοι Ἕλληνες καὶ ὄχι οἱ Ἑβραῖοι ἦταν ἐκεῖνοι ποῦ περίμεναν τον Λόγο καὶ Ὑιό του Δημουργοῦ.
Οἱ Ἀρχαῖοι Ἕλληνες καὶ ὄχι οἱ Ἑβραῖοι ἦταν ἐκεῖνοι ποῦ περίμεναν τον Λόγο καὶ Ὑιό του Δημουργοῦ.
Ὑπάρχει μάλιστα μία ἀναφορά γιὰ κάτι ποῦ συνέβη στῆ Ρώμη περίπου 300 χρόνια πρίν γεννηθεῖ ὁ Χριστός. Ἡ Σίβυλλα ἡ Τιμπουρτίνα, περιπλανώμενη, ἔφτασε ἐκεῖ, καὶ σε μία συζήτηση ποῦ εἶχε με κάποιους Ἑβραίους ἱερεῖς (φαρισαίους) της εἶπαν :
“Φρικωδεστάτη κυρά μας θέλουμε κάτι νὰ σε ρωτήσουμε”
καὶ ἀπαντῶντας ἡ Σίβυλλα εἰπέ σε αὐτούς, “ὅτι θέλετε νὰ μου πεῖτε, πεῖτε το μου.”
Καὶ της λένε ἐκείνοι : “ἀκούσαμε ὅτι λέγεται ἀπὸ τους 'Ἕλληνες ὅτι ὁ Θεός των οὐρανῶν, θὰ κάνει νὰ γεννηθεῖ ὁ Ὑιός Του. Πιστεύεις ὅτι κάτι τέτοιο θὰ γίνει κυρά μας”;
Λέγει ἡ Σίβυλλα πρὸς αὐτούς : “ἐσεῖς δὲν το πιστεύετε ἐνῷ εἶστε ἱερεῖς τῶν Ἑβραίων;”
Της λένε : “ἐμεῖς δὲν πιστεύουμε ὅτι ὁ Θεός θὰ κάνει να γεννηθεῖ ὁ Ὑιός Του.
Διότι καὶ το λόγο του ἔδωσε στούς πατέρες μας, νὰ μὴν πάρει το χέρι του ἀπὸ πάνω μας.”
Τους λέει τότε η Σίβυλλα, “ὁ νόμος αὐτὸς εἶναι παλούκι αἰχμηρό γιὰ ἐσᾶς.”
Καὶ ἀποκρινόμενη ἡ Σίβυλλα λέει : “ὁ Θεός τῶν οὐρανῶν θὰ κάνει νὰ γεννηθεῖ ὁ Ὑιός Του.
Ὁ ὁποῖος σὰν τον Πατέρα Του θὰ εἶναι καί μορφή νηπίου θὰ πάρει.”
Ὁ ὁποῖος σὰν τον Πατέρα Του θὰ εἶναι καί μορφή νηπίου θὰ πάρει.”
Το κείμενο αὐτὸ δείχνει πῶς ὅλη η Μεσόγειος γνώριζε ὅτι θὰ ἔρθει ὁ Λόγος, ὁ Ὑιός του Δημιουργοῦ, ὁ Χριστός, ἐνῶ οἱ Ἑβραῖοι με την παλιά διαθήκη καὶ το Ταλμοῦδ δὲν το δεχότανε, πρᾶγμα λογικό, ἀφοῦ ὁ θεός της παλιάς διαθήκης, ὁ θεός ποῦ λάτρευαν καὶ λατρεύουν οἱ Ἑβραῖοι, ὁ Γιαχβέ, δὲν εἶναι ὁ Ἀγαθός Θεός Πατέρας ποῦ ἔστειλε τον Χριστό νὰ μας ἀφυπνίσει,
ἀλλὰ ἕνα πλάσμα πολύ παλιό, πολύ ἱκανὸ, ποῦ κάποτε ὑπηρετούσε καὶ αὐτὸς τον Δημιουργό των Πάντων καὶ πλέον ὄντας τυφλωμένος ἀπὸ τον ἐγωισμό του βρίσκεται στὴν ἀντίθετη πλευρά, ὑπηρετῶντας το σκότος.
Ὅπως λοιπόν εἴδαμε οἱ μεγάλοι Ἕλληνες της ἀρχαιότητας ὄχι μόνο γνώριζαν τον ἕνα Θεό καὶ μίλησαν κιόλας γιὰ την τριαδικότητα Του, ἀλλὰ ἀποδεικνύεται πῶς περίμεναν καρτερικά την ἔλευση του του Χρηστοῦ γιὰ αἰῶνες ἀφοῦ Τον γνώριζαν ὥς Λόγο, Φῶς, καὶ Ὑιό του Θεοῦ, ἀπὸ τα πανάρχαια ἑρμητικά κείμενα ἀκόμη.
ἀλλὰ ἕνα πλάσμα πολύ παλιό, πολύ ἱκανὸ, ποῦ κάποτε ὑπηρετούσε καὶ αὐτὸς τον Δημιουργό των Πάντων καὶ πλέον ὄντας τυφλωμένος ἀπὸ τον ἐγωισμό του βρίσκεται στὴν ἀντίθετη πλευρά, ὑπηρετῶντας το σκότος.
Ὅπως λοιπόν εἴδαμε οἱ μεγάλοι Ἕλληνες της ἀρχαιότητας ὄχι μόνο γνώριζαν τον ἕνα Θεό καὶ μίλησαν κιόλας γιὰ την τριαδικότητα Του, ἀλλὰ ἀποδεικνύεται πῶς περίμεναν καρτερικά την ἔλευση του του Χρηστοῦ γιὰ αἰῶνες ἀφοῦ Τον γνώριζαν ὥς Λόγο, Φῶς, καὶ Ὑιό του Θεοῦ, ἀπὸ τα πανάρχαια ἑρμητικά κείμενα ἀκόμη.
- Ἀπόσπασμα, Ἑρμῆς ὁ Τρισμέγιστος – Ποιημάνδρης (μεταφρασμένο):
“Ο φωτεινός Λόγος ποῦ δημιουργήθηκε ἀπὸ το Νοῦ, εἶναι ὁ γιός του Θεοῦ”.
Γι’ αὐτὸ λοιπόν καὶ ὅταν ἔγινε
ἡ συνάντηση του Χριστοῦ καὶ τῶν
Ἑλλήνων, ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἰπέ:
«Ἑλήλυθεν ἡ ὥρα ἶνα δοξασθῆ ὁ Ὑιός
του Ἀνθρώπου.» (Κατά Ἰωάννην -12,23). Βέβαια
το ἀρχικὸ κείμενο περιεῖχε καὶ κάποια
ἀκόμη λόγια, τα ὁποία οἱ ἐντεταλμένοι
ἀνθέλληνες μασόνοι ἱερεῖς ποῦ
κατασκεύασαν τον Ἑβραιοχριστιανισμό
- Ὀρθοδοξία ἐξαφάνισαν ἐπίσης ἀπὸ
παντοῦ. Ἔγραφε το κείμενο:Ἑλήλυθεν ἡ ὥρα ἶνα δοξασθεῖ ὁ υἱός του ἀνθρώπου.» (Το παρακάτω λείπει ἀπὸ κάθε Καινή διαθήκη) « Ἑλλάς γὰρ μόνη ἀνθρωπογονεί, φυτόν οὐράνιον καὶ βλάστημα θεῖον ἡκριβωμένον. Λογισμόν ἀποτίκτουσα οἰκειούμενον ἐπιστήμην.»
Δηλαδή : Ἦρθε ἡ ὥρα νὰ δοξαστεῖ ὁ γιός του ἀνθρώπου. Διότι ἡ Ἑλλάς εἶναι ἡ μόνη ποῦ γεννᾶ ἀνθρώπους,(εἶναι) φυτό οὐράνιο καὶ θεϊκό βλάστημα (βλαστός) κι αὐτὸ εἶναι ἐξακριβωμένο. (Ἡ Ἑλλάς) γεννῶντας το λογισμό (συλλογισμό) ἔκανε κτῆμα της την Ἐπιστήμη.
Ἔτσι ἀκριβῶς ὅπως το εἰπέ ὁ Χριστός ἔγινε, καὶ ἔτσι θὰ γίνεται, γιὰ ὅσο θὰ ὑπάρχει αὐτὸς ὁ κόσμος, ἀφοῦ εἴτε το θέλουν κάποιοι εἴτε ὄχι, ὁ Χριστός (καὶ ὄχι ὁ Ἑβραιοχριστιανισμός- Ὀρθοδοξία της μαύρης μασόνιας ποῦ κατέστρεψε κάθε ἑλληνική καὶ πραγματική χριστιανική γνώση) καὶ το ἀνυπότακτο ἑλληνικό ἐλεύθερο πνεῦμα ἦταν καὶ θὰ εἶναι ἕνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου