A META ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΝ

A META ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΝ
Photius, Bibl. cod. 82,1 p. 64a, 11 (F. gr. Hist. II A, p. 461):
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
Ἀνεγνώσθησαν ἀπὸ τον Δέξιππο τα μετά Ἀλέξανδρον σε τέσσερις λόγους.
Ἄρχισε μετά τον θάνατο του Ἀλέξανδρου ἡ διανομή της βασιλείας με την ἀπονομή της Μακεδονίας εἰς τον ἐτεροθαλή ἀδελφὸ του Ἀλέξανδρου ποῦ γεννήθηκε ἀπὸ τον Φίλιππο καί την Φιλίνη την Λαρισαῖα, μαζί με τον μέλλοντα νά γεννηθεῖ ἀπὸ την Ρωξάνη γιό του Ἀλέξανδρου ποῦ την κατέστησε ἔγκυο πρὶν τον θάνατό του με την ἐπιτροπεία τοῦ Περδίκκα ποῦ ἐπιτρόπευε την διοίκηση της Μακεδονίας. Αὐτὸ εἶχε καθοριστεῖ ἀπὸ τον Ἀλέξανδρο
Η διανομή της Ἀσίας ἔγινε με αὐτὸν τον τρόπο.
Στὸν Πτολεμαῖο τον γιό του Λάγου ἐδόθη ἡ ἐξουσία της Αἰγύπτου της Λιβύης καί ὅλης πέραν της Αἰγύπτου Ἀφρικῆς, μὲ ὑπαρχηγό τον διορισμένο ἀπὸ την Ἀλέξανδρο σατράπη της περιοχῆς αὐτῆς Κλεομένη.
Ὁ Λαομέδων ἀπὸ την Μιτυλήνη ἔγινε ἡγεμόνας της Συρίας. Ο Φιλώτας της Κιλικίας, ὁ Πείθων της Μηδίας, ὁ Εὐμένης της Καπαδοκίας της Παφλαγονίας καί των νοτίων παραλίων του Πόντου μέχρι καί την Τραπεζοῦντα, ὁ Ἀντίγονος τῆς Παμφυλίας της Λυκίας μέχρι την Φρυγία, ὁ Ἄσανδρος τῆς Καρίας, ὁ Μένανδρος της Λυδίας, ὁ Λεόννατος τῆς Φρυγίας καί μέχρι τον Ἑλλήσποντο καί τῶν Ἀσιατικῶν ἀκτῶν του.
Ὁ Λυσίμαχος στὴν Θράκη καί την Χερσόνησο (της Καλλιπόλεως στὰ Δαρδανέλια).
Ὁ Ἀντίπατρος ἀνέλαβε διοικητής σε ὅλῃ την Μακεδονία, την ὑπόλοιπη Ἑλλάδα καί τις χῶρες των Ἰλλυριῶν, τῶν Τριβαλλῶν τῶν Ἀγριάνων καί τῆς Ἠπείρου ὅπου ὁ Ἀλέξανδρος τον εἶχε διορίσει στρατηγό. Την κηδεμονία καί προστασία της βασιλείας την ἀνέλαβε ὁ Κρατερός ποῦ ἦταν ἡ πλέον τιμητική διάκριση στοὺς Μακεδόνες.
Ὁ Περδίκκας ἀνέλαβε την χιλιαρχία τοῦ Ἡφαιστίωνα. (σημ.μεταφρ. «γενικός ἐπιτελάρχης»).
Την ἡγεμονία των Ἰνδιῶν την ἀνέλαβαν ὁ Πῶρὸς καί ὁ Ταξίλης, την μὲν περιοχή μεταξύ των ποταμῶν Ἰνδοῦ καί Ὑδάσπου ἀπὸ κοινοῦ, ὅλα δὲ τα ὑπόλοιπα ὁ Ταξίλης.
Ὁ Πείθων ἀνέλαβε τις ὅμορες περιοχές των Ἰνδιῶν, πλὴν τῶν Παραπαμισάδων. Στὸν Ὀξυάρτη ἄρχοντα της Βακτριανής, τὸν πατέρα της Ρωξάνης ὅλες τις φυλές του Καυκάσου, ἀπὸ την ὁποία γεννήθηκε παιδί μετά τον θάνατο του Ἀλεξάνδρου, το οποίο ἡ πλειοψηφία των Μακεδόνων θεώρησε σὰν διάδοχό του.
Στοὺς Ἀραχώσιους καί Γαρδώσιους παρέμεινε ἔπαρχος ὁ Σιβύρτιος, καί ὁ Στασάνωρ ὁ γιός του Σόλιου στοὺς Ἀρείους καί τοῦς Δράγγους. Ὁ Φίλιππος ἡγεῖτο τῶν Βακτριανών καί Σογδιανών, ὁ Ραδαφέρνης τους Ὑρκάνιους καί ὁ Νεοπτόλεμος την Ἀρμενία καί Καρμανία.
Ὁ Πευκέστας ἔγινε ἡγεμόνας τῶν Περσῶν Στοὺς Σουσιανούς ὁ Ὀρώπιος διετήρησε την βασιλεία ποῦ δὲν την εἶχε κληρονομικά ἀλλὰ του την ἔδωσε ὁ Ἀλέξανδρος Καὶ αὐτὸ γιατί δὲν συμμετεῖχε στὴν ἐπανάσταση ποῦ ἡγεῖτο ὁ Κοίνος.
Την Βαβυλωνία καί την περιοχή μεταξύ των ποταμῶν Τίγρητος καί Εὐφράτου ἀνέλαβε ὁ Σέλευκος, καί την Μεσοποταμία ὁ Ἀρχέλαος. Τόσος ἦταν ὁ ἀριθμός των ἐθνῶν στὰ ὁποία ὁ Περδίκας διένειμε μετά τον θάνατο του Ἀλέξανδρου τις ἐξουσίες
Πέραν ὅλων αἰτῶν, γιὰ τα ὑπόλοιπα ἀναφέρονται ἀπὸ τον Ἀρριανό μὲ τὸν ὁποῖο ὡς ἐπὶ το πλεῖστον συμφωνοῦμε

ΔΙΟΔΩΡΟΥ ΤΟΥ ΣΙΚΕΛΙΩΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

ΔΙΟΔΩΡΟΥ ΤΟΥ ΣΙΚΕΛΙΩΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΕΣ


Βιβλίο 17 κεφάλαιο 114 παράγραφος 1 γραμμή 1

Ἀπολύσας (ὁ Ἀλέξανδρος) δὲ τὰς πρεσβείας περὶ την ταφήν ἐγίνετο του Ἠφαιστίωνος.τοσαύτην δὲ σπουδήν ἐποιήσατο πρὸς τὴν τῆς ἐκφορᾶς ἐπιμέλειαν ὥστεμὴ μόνον τὰς προγεγενημένας παρ’ ἀνθρώποις ταφὰς ὑπερβαλέσθαι,

ἀλλὰ καὶ τοῖς ἐσομένοις μηδεμίαν ὑπέρθεσιν καταλιπεῖν. καὶ γὰρ ἠγάπησεν

αυτὸν ταῖς τῶν ἐν στοργῆ φίλων δοξαζομένων καὶ μετὰ τὴν τελευτὴν

ἐτίμησεν αὐτὸν ἀνυπερβήτως. ζῶντα μὲν γὰρ προετίμησε.

Βιβλίο 17 κεφάλαιο 114 παράγραφος 5 γραμμή 1

Κατὰ την Ασίαν οἰκοῦσι προσέταξεν τὸ παρὰ τοῖς Πέρσες ἱερὸν πῦρ καλοῦμενον

ὲπιμελῶς σβέσαι, μέχρι ἄν τελέση τἠν ἐκφοράν. Τοῦτο δε εἰώθασι οἱ Πέρσαι

ποεῖν κατὰ τὰς τῶν βσιλέων τελευτὰς.

Βιβλίο 17 κεφάλαιο 115 παράγραφος 2 γραμμή 1

ἀναλεξάμενος καὶ τὸν δεχόμενον τὴν πυρὰν τόπον ὁμαλὸν κατασκευάσας

ὠκοδόμησε τετράπλευρον πυρὰν, σταδιαίας οὔσης ἑκάστης πλευρᾶς.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ

Καί ἀφοῦ τελείωσε με τους πρέσβεις ἀσχολήθηκε με την ταφή του Ηφαιστίωνα.

Ἔδειξε δὲ τόσο ἔντονο ἐνδιαφέρον γιά την μεταφορά του νεκροῦ ὥστε

ὄχι μόνον νὰ γίνει μεγαλειωδέστατη ἀπὸ ὅλες ὅσες εἶχαν γίνει μέχρι τότε,

ἀλλά καί νὰ μήν γίνει ποτέ καμία μεγαλειωδέστερη στὸ μέλλον. Διότι τον

εἶχε ἀγαπήσει αὐτὸν περισσότερο ἀπὸ ὅλους τους θεωρούμενους στενούς του

φίλους καί μετά τον θάνατό του τον τίμησε αὐτὸν περισσότερο.

Ἤδη ἔδειχνε την προτίμησή του σε αὐτὸν καί ἐν ζωή.

Παράγραφος 5..

Καί διέταξε του Ἀσιάτες νὰ σβήσουν την φωτιά ποῦ οἱ Πέρσες θεωροῦσαν ἱερή, μέχρι νὰ τελειώσει ἡ ἐκφορά του νεκροῦ Αὐτὸ το συνήθιζαν νὰ το κάνουν οἱ Πέρσες στοὺς θανάτους των βασιλέων.

Κεφάλαιο 117 παράγραφος 2 γραμμή 1

Καὶ ἰσοπέδωσε ἕνα τετράγωνο με πλευρά ἑνός σταδίου γιά νὰ κατασκευάσει

μία τελετουργική πυρά.

Σχόλιο:….. δὲν ἄναψε τέσσερα στρέμματα γιά νὰ τον κάψει. Ὁ Διόδωρος
Ἀναφέρεται σε τελετουργικές πυρές.
ἈΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΑΙ ἩΦΑΙΣΤΙΩΝ ΣΕ ΚΥΝΗΓΙ

ΑΠΟ ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΟΥ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΙΑΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ. ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ

ΑΠΟ ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΟΥ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΙΑΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ.

ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ

«. καὶ ὁ πόλεμος οὗτος, καίπερ τῶν ἀνθρώπων ἐν ᾧ μὲν ἂν πολεμῶσι τὸν παρόντα αἰεὶ μέγιστον κρινόντων, παυσαμένων δὲ τὰ ἀρχαῖα μᾶλλον θαυμαζόντων, ἀπ' αὐτῶν τῶν ἔργων σκοποῦσι δηλώσει ὅμως μείζων γεγενημένος αὐτῶν.»

ΕΡΜΗΝΕΙΑ:

Καὶ ὁ πόλεμος, γι αὐτούς ποῦ τον διεξάγουν νομίζοντας ὅτι εἶναι πάντοτε ὁ σπουδαιότερος καὶ ἀδιαφοροῦν γιὰ τις ἀρχαῖες ἐμπειρίες, καταντᾶ νὰ γίνει ἐξ αἰτίας τους ἀκόμη πιὸ καταστροφικός.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ο Θουκυδίδης ἐννοεῖ τον Πελοποννησιακό, ἀλλὰ ἐννοεῖται καὶ ὁ κάθε ἐμφύλιος πόλεμος.

                                                         

ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ - ΑΝΤΙΛΟΓΙΕΣ

Plutarchus Biogr., Phil., Quaestiones convivales (612c-748d)
Stephanus page 745, section A, line 4

ΠΕΡΙ ΔΗΜΗΤΡΟΣ ΚΑΙ ΔΙΟΝΥΣΟΥ ΤΟΥ ΜΕΛΙΤΕΩΣ

Ὡς δὲ ταῦτ' ἐρρήθη, τοῦ ἰατροῦ Τρύφωνος εἰπόντος ’τῇ δ' ἡμετέρᾳ τέχνῃ τί παθῶν τὸ Μουσεῖον ἀποκέκλεικας;’ ὑπολαβὼν <Διονύσιος> ὁ Μελιτεύς ‘πολλούς’ ἔφη ‘συμπαρακαλεῖς ἐπὶ τὴν κατηγορίαν·

καὶ γὰρ ἡμεῖς οἱ γεωργοὶ τὴν Θάλειαν οἰκειούμεθα, | φυτῶν καὶ σπερμάτων εὐθαλούντων καὶ βλαστανόντων ἐπιμέλειαν αὐτῇ καὶ σωτηρίαν ἀποδιδόντες’. ‘ἀλλ' οὐ δίκαι'’ ἔφην <ἐγώ> ‘ποιεῖτε· καὶ γὰρ ὑμῖν ἔστι Δημήτηρ ἀνησιδώρα καὶ Διόνυσος ’δενδρέων νομὸν πολυγαθὴς αὐξάνων, ἁγνὸν φέγγος ὀπώρας’, ὡς Πίνδαρός (fr. 153) φησιν,

ΕΡΜΗΝΕΙΑ

Καὶ δόθηκαν ἐξηγήσεις ἐπειδὴ ὁ ἰατρός Τρίφων ρώτησε γιατί ἀπέκλεισε την δική μας τέχνη ἀπὸ το ἱερὰ των Μουσῶν, εννοώντας τον Διόνυσο τον Μελιτέα καὶ πολλούς ἄλλους θεούς.

Ἐμεῖς οἱ γεωργοί (του ἀπάντησε) τιμοῦμε την μοῦσα Θάλεια, καὶ της ἀποδίδουμε την καλλιέργεια καὶ την προστασία των σπόρων καὶ τῶν φυτῶν ὥστε νὰ βλαστάνουν καὶ νὰ αἀναπτύσσονται ὄμορφα (θάλουν). Ἄλλα παρόμοια λέτε καὶ ἐσεῖς Γιατί καὶ ἐσεῖς θεωρεῖτε ὅτι ἡ Δήμητρα εἶναι αὐτή ποῦ χαρίζει πλουσιοπάροχα τα δῶρα (καρπούς) καὶ ὁ Διόνυσος εἶναι αυτόαὐτὸς ποῦ επἐπιμελεῖται γιά την καλλιέργεια καὶ τον τρύγο των καρποφόρων δένδρων, ὅπως λέει καὶ ὁ Πίνδαρος.

EIKONA

Η Ὑπέρτατη θεά Δήμητρα με τον Διόνυσο τον Μελιτζάνα σάν δαίμονα-ἄγγελο της κυριαρχίας της.

Ἡρακλῆς ἀπελευθερώνει τον Θησέα

«καὶ πάλιν φασίν ὅτι ὁ Ἡρακλῆς κατῆλθεν εἰς Ἅιδου καὶ τὸν Θησέα ἔλαβεν πείσας τὸν Κέρβερον κύνα• καί τινες πάλιν ἐροῦσιν ὅτι Κύων τις γέγονεν ἀπηνὴς ἄνθρωπος. ψεῦδος δέ• ἀλλὰ κύων ἐστίν ἡ ἐλεγκτικὴ ζωή, ὁ οὖν Ἡρακλῆς εὐδαίμων ὤν καὶ μέγιστος ἐλέγχων πάντας ἔσῳζεν. καὶ γὰρ οἱ ιβ αὐτοῦ ἆθλοι ἕτερα σημαίνουσιν.» (Βλ., Ὀλυμπιόδωρος «Εἰς τον Πλάτωνος Γοργίαν σχόλια» 44.6.6 – 44.6.12)

Δηλαδή:

«Καὶ πάλι λένε ὅτι ὁ Ἡρακλῆς κατῆλθε στόν Άἱδη καὶ πῆρε-ἔλαβε τον Θησέα πείθοντας τον σκύλο-κύνα Κέρβερο. Καὶ πάλι λένε ὅτι ὁ Σκύλος-Κύων ἔγινε σκληρός ἄνθρωπος Ψεῦδος αὐτὰ Ο κύων εἶναι ἡ ἐλεγκτική ζωή, καὶ ὁ Ἡρακλῆς καθώς ἦταν εὐδαίμων καὶ μέγιστος ἐλεγκτής ὅλους ἔσωζε Καὶ οἱ 12 ἄθλοι του, ἀλλὰ σημαίνουν.»

Ἐξ’ οὐ καὶ ὁ Σωκράτης ὁρκιζόταν στόν Κύνα, ὅταν ἔλεγε «Νὴ τὸν κύνα», μιᾶς καὶ ὁ Σωκράτης ἤλεγχε τους συνομιλητές του.

Ο ὅρκος προέρχεται ἀπὸ τον ἀδελφό του Μίνωα, Ῥαδάμανθυ, ὡς πληροφορούμεθα ἀπὸ τα «Πλατωνικά σχόλια σε Ἀπολογία- Φαῖδρο-Πολιτεία”» [«νὴ τὸν κύνα Ῥαδαμάνθυος ὅρκος οὗτος ὁ κατὰ χηνὸς ἢ κυνὸς ἢ πλατάνου ἢ κριοῦ ἤ τινος ἄλλου τοιούτου οἷς ἦν μέγιστος ὅρκος ἅπαντι λόγῳ κύων, ἔπειτα χήν, θεοὺς δ᾽ ἐσίγων.»]
Ἐπιπλέον:
Ὅσο ἀφορᾶ τον Σωκρατικό ὅρκο «νὴ τὸν κύνα»,
ὁ Ἐρμείας ἀναφέρει:
«ὁ κύων τῷ Ἑρμῇ ἀνάκειται καὶ ἔτσι τελευταῖον ἴχνος τῆς Ἑρμαϊκῆς σειρᾶς, περὶ δὲ λόγων ἦν ἡ παροῦσα ὑπόθεσις (τοῦ γὰρ Λυσίου λόγου ἦν ἔφορος ὁ Ἑρμῆς), εἰκότως κατὰ τοῦ κυνὸς ὄμνυσι.»

(Βλ., Ἐρμείας «Εἰς Πλάτωνος Φαῖδρον σχόλια» 26.4 - 26.6)
Δηλαδή:
«ὁ κύων-σκύλος ἀποδίδεται στόν Ἑρμῆ καὶ εἶναι το τελευταῖο ἴχνος της Ἑρμαϊκῆς σειράς, καὶ ἀφοῦ ἡ παροῦσα ὑπόθεση ἀφορᾶ τους λόγους (ὁ Ἑρμῆς εἶναι ἔφορος του λόγου του Λυσίου), δικαίως ὁρκίζεται στόν κύνα-σκύλο»
•κύων=ἡ ἐλεγκτική ζωή ποῦ πραγματοποιεῖται διὰ τον Λόγο..

Ποιό Μυστικό κρύβουν τὰ Δεσμά του Ἄρη μὲ τὴν Ἀφροδίτη!

Ὅπως λέγει ὁ Πρόκλος, στό «Εἰς τας Πλάτωνος Πολιτείας Ὑπόμνημα, Α’ [συνέχεια], 1. 141.1 – 1.143.16» καὶ οἱ δύο τοῦτοι θεοί, ὁ Ἥφαιστος καὶ ο Ἄρης, ἐκδηλώνουν την ἐνέργειά τους σε ὅλο τον Κόσμο, ὁ ἕνας διαχωρίζοντας τις ἐναντιώσεις του σύμπαντος, ἀνυψώνοντας πάντοτε καὶ σώζοντας το ἄφθαρτο, γιά την τελείωση του Κόσμου ποῦ θὰ εἶναι συμπληρωμένος με ὅλα τα Εἴδη ὅπως λέγει ὁ Πλάτωνας στὸν «Τίμαιο», καὶ ο ἄλλος δημιουργῶντας τον ὅλο αἰσθητό Κόσμο ὡς ἀντικείμενο τέχνης καὶ πληρώνοντας τον με τους Φυσικούς Λόγους (=φυσικές λογικές ἀρχές) καὶ δυνάμεις, δημιουργῶντας στὸν οὐρανὸ 23 τρίποδες, γιά νὰ τον κοσμήσει με τον τελειότατο πολύεδρο σχῆμα, διαπλάθοντας ἐπιπλέον καὶ τα ποικίλα καὶ πολυειδῆ εἴδη [μορφές] του ὑποσελήνιου Κόσμου. Κατασκευάζει “Πόρπες, καμπτές ἕλικες, κάλυκες καὶ περιδέραια” ὅπως ἀναφέρει ὁ Ὅμηρος στήν ραψωδία Σ’ σ. 401 της Ἰλιάδος

Καὶ οἱ δύο ἔχουν την ἀνάγκη της Ἀφροδίτης κατά την ἐκδήλωση των ενεργειών τους, ὁ ἕνας γιά νά ἐμβάλει στά ἀντιτιθέμενα ἁρμονία καί τάξη καί ο ἄλλος γιά νά προσδώσει στά αιαἰσθητά δημιουργήματα κάλλος καί λάμψη τέτοια ποῦ θά μποροῦσε νά κάνει τον Κόσμο τοῦτο το ὡραιότερο ἀπό ὅλους τους ὁρατούς Κόσμους. Δεδομένου ὅτι ἡ Ἀφροδίτη βρίσκεται παντοῦ, ὁ Ἥφαιστος μετέχει πάντοτε σε αὐτὴν στὴ βάση των ἀνώτερων βαθμίδων καί ὁ Ἄρης στὴν βάση των ὑποδεέστερων βαθμίδων. Ο Ἥφαιστος ὑπερκόσμια καί ὁ Ἄρης ἐγκόσμια, ὁ Ἥφαιστος στὴν οὐράνια περιοχή καί ὁ Ἄρης στὴν ὑποσελήνια. Ἐξ οὐ καί ὁ πρῶτος λέγεται ὅτι παντρεύτηκε την Ἀφροδίτη σύμφωνα με την θέληση του μεγάλου Διός, ἐνῶ ὁ ἄλλος, ὁ Ἄρης, κατά τους μύθους, διέπραξε μοιχεία μαζί της. Διότι γιά τον δημιουργό των ἀναίσθητών πραγμάτων ἡ ἐπαφή με την αἰτία ποῦ παράγει το κάλλος καί συνδέει εἶναι σύμφωνη με την φύση του, ἐνῶ γιά τον ἐπικεφαλής της διαίρεσης καί της ἐναντιότητας των ἐγκόσμιων πραγμάτων ἡ δύναμη ποῦ χορηγεῖ την ἕνωση εἶναι κατά κάποιο τρόπο ἀλλότρια Πράγματι τα χωριστικά γένη των θεῶν ἀντιδιαστέλλονται πρὸς τα συνεκτικά.

Αὐτὴ λοιπόν τὴ σύμπτωση των ἀνόμοιων αἴτιών οἱ μῦθοι την ἀποκάλεσαν μοιχεία. Ἑπομένως, ἡ ἐπαφή αὐτὴ ἦταν ἀναγκαία γιά το σύμπαν, αφενός γιά ἐπιτευχθεῖ ἡ συναρμογή των ἀντιθέτων καί αφετέρου γιά νά καταλήξει ὁ ἐντὸς του Κόσμου πόλεμος στὴν Εἰρήνη Ἐπίδη λοιπόν στὴν ἐπάνω οὐράνια περιοχή ἔχουμε την λάμψη του κάλλους, τον λαμπρό Κόσμο των Ἰδεῶν καί τα δημιουργήματα ποῦ κατασκεύασε ὁ Ἥφαιστος, κάτω δὲ ἐνῶ ἐν τὴ γενέσει [στὴν κάτω περιοχή της γέννηση] ἐπικρατεῖ ὁ πόλεμος των στοιχείων, ἡ μάχη καί ἡ εναντιότητα των δυνάμεων καί γενικῶς τα δωρήματα του Ἄρεως, γιά τοῦτο καί ἡ συνεύρεση του Ἄρεως καί της Ἀφροδίτης την παρακολουθεῖ ἀπό ψηλά ὁ Ἥλιος καί την ἀνακοινώνει στὸν Ἥφαιστο, συνεργός του καθώς εἶναι σε ὅλα του τα δημιουργήματα. Ο Ἥφαιστος λοιπόν λέγεται ὅτι τους αἰχμαλώτισε με κάθε εἴδους δεσμά, ἀόρατα γιά τους ἄλλους, κατά τον τρόπο ποῦ διευθετεῖ τα ἀντικείμενα της γένεσης με τις λογικές ἀρχές της τέχνης του, φτιάχνοντας ἕναν καί μόνο σύνδεσμο ἀπό τὴ πνεῦμα της ἐναντιότητας του Ἄρεως καί ἀπό τα ἐναρμονιστικά ἀγαθὰ της Ἀφροδίτης, διότι καί τα δύο εἶναι ἀναγκαία γιά την γένεση.

Ἐπίδη ὅμως ἄλλοι εἶναι οἱ δεσμοί στὴν οὐράνια περιοχή καί ἄλλοι στὴν ὑποσελήνια – οἱ πρῶτοι εἶναι ἀκατάλυτοι, ὅπως λέει ὁ Πλάτωνας στὸν “Τίμαιο, 43.a”, ἐνῶ οἱ ἄλλοι καταλύονται -, γιά τοῦτο ὁ Ἥφαιστος λύνει πάλι τα δεσμά με τα ὁποία ἔδεσε μαζί τον Ἄρη καί την Ἀφροδίτη, κι αὐτὸ το κάνει ἀκούγοντας κυρίως την ὑπόδειξη του Ποσειδῶνα, ὁ οποίος ὡς μονάδα της γενεσιουργοῦ βαθμίδας, θέλοντας νά διαφυλάξει τὴ διαδικασία της ἀέναης γένεσης καί την ὁλοκληρωμένη διαγραφή της κυκλικῆς πορείας της μεταβολῆς, ὑποστηρίζει ἀπό την μία ὅτι καθετί ποῦ γεννήθηκε πρέπει νά φθαρεῖ, ἐνῶ ἀπό την ἄλλη καθετί ποῦ φθάρηκε το ἀνάγει καί πάλι στὴ γένεση. Διόλου παράδοξο λοιπόν ποῦ ὁ Ὅμηρος λέει ὅτι ὁ Ἥφαιστος ἔδεσε μαζί τον Ἄρη καί την Ἀφροδίτη με τα δεσμά, τὴ στιγμή ποῦ καί ὁ Πλάτωνας στὸν “Τίμαιο, 31.c” ὀνόμασε “δεσμούς” τις δημιουργικές λογικές ἀρχές με τις ὁποῖες οἱ οὐράνιοι δημιουργοῦν τα ἀντικείμενα της γένεσης. Δέν λέγεται λοιπόν σύμφωνα με τὴ φύση των πραγμάτων το ὅτι αὐτὸς λύνει τα δεμένα, ὅταν οἱ γενεσιουργοί δεσμοί ὑπόκεινται σε λύση ;; Φαίνεται μάλιστα ὅτι ὁ καθολικός δημιουργός συνθέτει τον Κόσμο ἀπό τα ἀντιτιθέμενα στοιχεῖα καί, ἐμβάλλοντας κατά ἀναλογία το στοιχεῖο της ἐμπεδόκλειας “φιλίας”, συγκεντρώνει σε ἕνα καί αὐτὸ τις ἐνέργειες του Ἡφαίστου, του Ἄρεως καί της Ἀφροδίτης

Ἔτσι, ὅταν γεννᾶ τις ἐναντιώσεις των στοιχείων, τις γεννᾶ σύμφωνα με τον Ἄρη ποῦ ἐντὸς του ἔχει [ὡς οντική λειτουργία]. Ὅταν δὲ επινοεί τὴ φιλία, ἐνεργεῖ με τὴ δύναμη της Ἀφροδίτης ποῦ ἐντὸς του ἔχει [ὡς κοσμική λειτουργία]. Καὶ ὅταν συνδέει τα στοιχεῖα της Ἀφροδίτης με τα στοιχεῖα του Ἄρεως, ἔχει ἤδη ὡς ὑπόδειγμα την τέχνη του Ἡφαίστου ποῦ ἐντὸς του ἔχει Διότι ὁ καθολικός δημιουργός εἶναι τα πάντα καί ἐνεργεῖ με ὅλους τους θεούς. Ἔτσι καί οἱ νέοι θεοί, ὅπως του ὀνομάζει ὁ Πλάτωνας στὸν “Τίμαιο”, μιμούμενοι τον πατέρα τους, δημιουργοῦν ζωντανά πλάσματα θνητά καί τα δέχονται πάλι, ὅταν φθίνουν, γεννῶντας μαζί με τον Ἥφαιστο τους δεσμούς του ἐδῶ Κόσμου καί κατέχοντας οἱ ἴδιοι ἐκ των προτέρων τις αἰτίες της λύσης τους. Διότι σε κάθε περίπτωση αὐτὸς ποῦ περιέχει τον δεσμό γνωρίζει καί την ἀναγκαιότητα της λύσης του.

14ο αἰῶνα καὶ το τρίτο τον 19ο αἰῶνα. Ἡ πανώλη Κανόνα γιὰ τὴ μετάληψη στοὺς ἀσθενοῦντας;

                           14ο αἰῶνα καὶ το τρίτο τον 19ο αἰῶνα. Ἡ πανώλη

                               Κανόνα γιὰ τὴ μετάληψη στοὺς ἀσθενοῦντας;

«Ὅθεν καὶ Ἱερείς καὶ Ἀρχιερεῖς πρέπει ἕν καιρῷ πανώλης νὰ μεταχειρίζονται τρόπον εἰς το νὰ μεταλαμβάνουν τοῦς ἀσθενοῦντας, ὅς τὶς νὰ μὴ παραβαίνει τον παρόντα Κανόνα τοῦτον, ὄχι βάλλοντες μέσα εἰς σταφίδα τον ἅγιον Ἄρτον, ἀλλὰ εἷς τι ἀγγεῖον ἱερόν, καὶ ἐκεῖθεν νὰ τον λαμβάνουν, ἡ οἱ μόρται, ἡ οἱ ἀσθενεῖς, διά λαβίδος. Τὸ δὲ ἀγγεῖον σὺν τὴ λαβίδι νὰ βάνεται εἰς ξύδι, καὶ τὸ ὀξύδι νὰ ρίπτεται εἰς το χωνευτήριον, ἡ μὲ ὅποιον ἄλλον τρόπον δυνηθῶσι ἀσφαλέστερον καὶ κανονικόν».

Τάδε ἔφη ὁ Νικόδημος Ἁγιορείτης στὸ «Πηδάλιον», τὴ συλλογή  τῶν ἑρμηνευτικῶν κανόνων της Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας ποῦ γράφτηκε τον 18ο αἰῶνα. Ἡ πανώλη ἦταν μία ἀπὸ τις ἐπιδημίες ποῦ ταλαιπωροῦσε τὴν ἀνθρωπότητα ἀπὸ την ἀρχαιότητα. Τὸ πρῶτο μεγάλο κῦμα πανώλης καταγράφεται περίπου το 540 μ.Χ. καὶ κράτησε δύο αἰῶνες. Το δεύτερο μεγάλο κῦμα, ὁ Μαῦρος Θάνατος, ἐμφανίστηκε τον 14ο αἰῶνα καὶ το τρίτο τον 19ο αἰῶνα. Ἡ πανώλη ἦταν μία ἐποχική ἐπιδημία ποὺ πραγματικά βασάνιζε ὅσους την κολλοῦσαν καὶ εἰδικά ἡ βουβωνική πανώλη ἦταν ἐπίπονη γιὰ τὸν ἀσθενῆ, ὁ ὁποῖος συνήθως κατέληγε ἔπειτα ἀπὸ καιρό.

Ὅπως ὅλες οἱ ἄγνωστες ἀσθένειες καὶ ἐπιδημίες τῶν περασμένων αἰώνων ἔτσι καὶ ἡ πανώλη συνδέθηκε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ μὲ τὴ θρησκεία. Γιὰ νὰ μὴν τὰ πολυλογοῦμε ἡ ἀσθένεια συνδέθηκε ὡς ἐξῆς: Κάποιοι θεώρησαν ὅτι η πανούκλα ἦταν θεόσταλτη γιὰ νὰ πληρώσουν γιὰ τις ἁμαρτίες τους καὶ στράφηκαν πιὸ ἔντονα στὴ θρησκεία, ἐνῶ ἄλλοι ἀμφισβήτησαν τα θεία καὶ ξαναρωτήθηκαν ἐὰν ὑπάρχει Θεός καὶ πώς γίνεται καὶ παίρνει σωρηδόν μικρούς καὶ μεγάλους.

Τὶ ἔγραψε λοιπόν ὁ Ἅγιος Νικόδημος –ἀρκετούς αἰῶνες μετά την ἐμφάνιση της πανώλης, ἀλλὰ ἄς μὴν το θίξουμε αὐτὸ– ὡς κανόνα γιὰ τὴ μετάληψη στοὺς ἀσθενοῦντας;     Ὁ Ἄρτος νὰ μπαίνει σε διαφορετικό ποτήρι καὶ ἀπὸ ἐκεῖ νὰ τον λαμβάνουν οἱ μόρτες ἡ οἱ ἀσθενεῖς «διά λαβίδος». Το ἀγγεῖο, το ποτήρι, καὶ ἡ λαβίδα νὰ καθαρίζονται με ξίδι, με το ντετόλ της ἐποχῆς γιὰ νὰ καταλαβαινόμαστε, καὶ νὰ προχωράει ἡ μετάληψη σε ἄλλον ἀσθενῆ. Οἱ μόρτες, γειά νὰ μὴν παρεξηγηθεῖ ὁ κανόνας του Ἁγίου Νικοδήμου, ἦταν ὅσοι μάζευαν τα πτώματα των «πανουκλιασμένων» ἔναντι ἁδράς ἀμοιβή, οἱ ὁποῖοι μάλιστα εἶχαν ἀνοσία στήν πανώλη (ἡ ὄχι ἀλλὰ το καταλάβαιναν ἀργά).

Προσοχή  ἐδῶ δέν συγκρίνουμε τις δύο ἀσθένειες, πανώλη καί κορωνοϊό. Ἄλλο το ἕνα καί ἄλλο το ἄλλο Αὐτὸ ποῦ κάνουμε εἶναι νά συγκρίνουμε μία στάση.     Στὴν ἐποχῆ του Ἁγίου Νικοδήμου καί σε καιρούς ἐπιδημίας οἱ ἱερεῖς ἔπαιρναν προφυλάξεις γιὰ νά προστατεύσουν καί τον ἑαυτό τους καί το ποίμνιο καί το ὑπόλοιπο ποίμνιο ποῦ συναγελάζεται με το ποίμνιο ποῦ μεταλαμβάνει. Σε μία ἐποχῆ ποῦ ἥ ἐπιστήμη καί ἥ ἰατρική ἀπεῖχαν ἔτη φωτός ἀπό το ἐπίπεδο ποῦ βρίσκονται σήμερα. Καί ὅμως, ὁρισμένοι τότε ἔκαναν τὴ διαφορά καί ἔλεγαν τα πράγματα με το ὄνομα τους.

Με ἀλλὰ λόγια, το Πηδάλιον λέει στοὺς ἱερείς νά κάνουν τὴ μετάληψη ἀλλὰ νά την κάνουν ἀλλιῶς Εἶναι τόσο δύσκολο;