Ποιό Μυστικό κρύβουν τὰ Δεσμά του Ἄρη μὲ τὴν Ἀφροδίτη!

Ὅπως λέγει ὁ Πρόκλος, στό «Εἰς τας Πλάτωνος Πολιτείας Ὑπόμνημα, Α’ [συνέχεια], 1. 141.1 – 1.143.16» καὶ οἱ δύο τοῦτοι θεοί, ὁ Ἥφαιστος καὶ ο Ἄρης, ἐκδηλώνουν την ἐνέργειά τους σε ὅλο τον Κόσμο, ὁ ἕνας διαχωρίζοντας τις ἐναντιώσεις του σύμπαντος, ἀνυψώνοντας πάντοτε καὶ σώζοντας το ἄφθαρτο, γιά την τελείωση του Κόσμου ποῦ θὰ εἶναι συμπληρωμένος με ὅλα τα Εἴδη ὅπως λέγει ὁ Πλάτωνας στὸν «Τίμαιο», καὶ ο ἄλλος δημιουργῶντας τον ὅλο αἰσθητό Κόσμο ὡς ἀντικείμενο τέχνης καὶ πληρώνοντας τον με τους Φυσικούς Λόγους (=φυσικές λογικές ἀρχές) καὶ δυνάμεις, δημιουργῶντας στὸν οὐρανὸ 23 τρίποδες, γιά νὰ τον κοσμήσει με τον τελειότατο πολύεδρο σχῆμα, διαπλάθοντας ἐπιπλέον καὶ τα ποικίλα καὶ πολυειδῆ εἴδη [μορφές] του ὑποσελήνιου Κόσμου. Κατασκευάζει “Πόρπες, καμπτές ἕλικες, κάλυκες καὶ περιδέραια” ὅπως ἀναφέρει ὁ Ὅμηρος στήν ραψωδία Σ’ σ. 401 της Ἰλιάδος

Καὶ οἱ δύο ἔχουν την ἀνάγκη της Ἀφροδίτης κατά την ἐκδήλωση των ενεργειών τους, ὁ ἕνας γιά νά ἐμβάλει στά ἀντιτιθέμενα ἁρμονία καί τάξη καί ο ἄλλος γιά νά προσδώσει στά αιαἰσθητά δημιουργήματα κάλλος καί λάμψη τέτοια ποῦ θά μποροῦσε νά κάνει τον Κόσμο τοῦτο το ὡραιότερο ἀπό ὅλους τους ὁρατούς Κόσμους. Δεδομένου ὅτι ἡ Ἀφροδίτη βρίσκεται παντοῦ, ὁ Ἥφαιστος μετέχει πάντοτε σε αὐτὴν στὴ βάση των ἀνώτερων βαθμίδων καί ὁ Ἄρης στὴν βάση των ὑποδεέστερων βαθμίδων. Ο Ἥφαιστος ὑπερκόσμια καί ὁ Ἄρης ἐγκόσμια, ὁ Ἥφαιστος στὴν οὐράνια περιοχή καί ὁ Ἄρης στὴν ὑποσελήνια. Ἐξ οὐ καί ὁ πρῶτος λέγεται ὅτι παντρεύτηκε την Ἀφροδίτη σύμφωνα με την θέληση του μεγάλου Διός, ἐνῶ ὁ ἄλλος, ὁ Ἄρης, κατά τους μύθους, διέπραξε μοιχεία μαζί της. Διότι γιά τον δημιουργό των ἀναίσθητών πραγμάτων ἡ ἐπαφή με την αἰτία ποῦ παράγει το κάλλος καί συνδέει εἶναι σύμφωνη με την φύση του, ἐνῶ γιά τον ἐπικεφαλής της διαίρεσης καί της ἐναντιότητας των ἐγκόσμιων πραγμάτων ἡ δύναμη ποῦ χορηγεῖ την ἕνωση εἶναι κατά κάποιο τρόπο ἀλλότρια Πράγματι τα χωριστικά γένη των θεῶν ἀντιδιαστέλλονται πρὸς τα συνεκτικά.

Αὐτὴ λοιπόν τὴ σύμπτωση των ἀνόμοιων αἴτιών οἱ μῦθοι την ἀποκάλεσαν μοιχεία. Ἑπομένως, ἡ ἐπαφή αὐτὴ ἦταν ἀναγκαία γιά το σύμπαν, αφενός γιά ἐπιτευχθεῖ ἡ συναρμογή των ἀντιθέτων καί αφετέρου γιά νά καταλήξει ὁ ἐντὸς του Κόσμου πόλεμος στὴν Εἰρήνη Ἐπίδη λοιπόν στὴν ἐπάνω οὐράνια περιοχή ἔχουμε την λάμψη του κάλλους, τον λαμπρό Κόσμο των Ἰδεῶν καί τα δημιουργήματα ποῦ κατασκεύασε ὁ Ἥφαιστος, κάτω δὲ ἐνῶ ἐν τὴ γενέσει [στὴν κάτω περιοχή της γέννηση] ἐπικρατεῖ ὁ πόλεμος των στοιχείων, ἡ μάχη καί ἡ εναντιότητα των δυνάμεων καί γενικῶς τα δωρήματα του Ἄρεως, γιά τοῦτο καί ἡ συνεύρεση του Ἄρεως καί της Ἀφροδίτης την παρακολουθεῖ ἀπό ψηλά ὁ Ἥλιος καί την ἀνακοινώνει στὸν Ἥφαιστο, συνεργός του καθώς εἶναι σε ὅλα του τα δημιουργήματα. Ο Ἥφαιστος λοιπόν λέγεται ὅτι τους αἰχμαλώτισε με κάθε εἴδους δεσμά, ἀόρατα γιά τους ἄλλους, κατά τον τρόπο ποῦ διευθετεῖ τα ἀντικείμενα της γένεσης με τις λογικές ἀρχές της τέχνης του, φτιάχνοντας ἕναν καί μόνο σύνδεσμο ἀπό τὴ πνεῦμα της ἐναντιότητας του Ἄρεως καί ἀπό τα ἐναρμονιστικά ἀγαθὰ της Ἀφροδίτης, διότι καί τα δύο εἶναι ἀναγκαία γιά την γένεση.

Ἐπίδη ὅμως ἄλλοι εἶναι οἱ δεσμοί στὴν οὐράνια περιοχή καί ἄλλοι στὴν ὑποσελήνια – οἱ πρῶτοι εἶναι ἀκατάλυτοι, ὅπως λέει ὁ Πλάτωνας στὸν “Τίμαιο, 43.a”, ἐνῶ οἱ ἄλλοι καταλύονται -, γιά τοῦτο ὁ Ἥφαιστος λύνει πάλι τα δεσμά με τα ὁποία ἔδεσε μαζί τον Ἄρη καί την Ἀφροδίτη, κι αὐτὸ το κάνει ἀκούγοντας κυρίως την ὑπόδειξη του Ποσειδῶνα, ὁ οποίος ὡς μονάδα της γενεσιουργοῦ βαθμίδας, θέλοντας νά διαφυλάξει τὴ διαδικασία της ἀέναης γένεσης καί την ὁλοκληρωμένη διαγραφή της κυκλικῆς πορείας της μεταβολῆς, ὑποστηρίζει ἀπό την μία ὅτι καθετί ποῦ γεννήθηκε πρέπει νά φθαρεῖ, ἐνῶ ἀπό την ἄλλη καθετί ποῦ φθάρηκε το ἀνάγει καί πάλι στὴ γένεση. Διόλου παράδοξο λοιπόν ποῦ ὁ Ὅμηρος λέει ὅτι ὁ Ἥφαιστος ἔδεσε μαζί τον Ἄρη καί την Ἀφροδίτη με τα δεσμά, τὴ στιγμή ποῦ καί ὁ Πλάτωνας στὸν “Τίμαιο, 31.c” ὀνόμασε “δεσμούς” τις δημιουργικές λογικές ἀρχές με τις ὁποῖες οἱ οὐράνιοι δημιουργοῦν τα ἀντικείμενα της γένεσης. Δέν λέγεται λοιπόν σύμφωνα με τὴ φύση των πραγμάτων το ὅτι αὐτὸς λύνει τα δεμένα, ὅταν οἱ γενεσιουργοί δεσμοί ὑπόκεινται σε λύση ;; Φαίνεται μάλιστα ὅτι ὁ καθολικός δημιουργός συνθέτει τον Κόσμο ἀπό τα ἀντιτιθέμενα στοιχεῖα καί, ἐμβάλλοντας κατά ἀναλογία το στοιχεῖο της ἐμπεδόκλειας “φιλίας”, συγκεντρώνει σε ἕνα καί αὐτὸ τις ἐνέργειες του Ἡφαίστου, του Ἄρεως καί της Ἀφροδίτης

Ἔτσι, ὅταν γεννᾶ τις ἐναντιώσεις των στοιχείων, τις γεννᾶ σύμφωνα με τον Ἄρη ποῦ ἐντὸς του ἔχει [ὡς οντική λειτουργία]. Ὅταν δὲ επινοεί τὴ φιλία, ἐνεργεῖ με τὴ δύναμη της Ἀφροδίτης ποῦ ἐντὸς του ἔχει [ὡς κοσμική λειτουργία]. Καὶ ὅταν συνδέει τα στοιχεῖα της Ἀφροδίτης με τα στοιχεῖα του Ἄρεως, ἔχει ἤδη ὡς ὑπόδειγμα την τέχνη του Ἡφαίστου ποῦ ἐντὸς του ἔχει Διότι ὁ καθολικός δημιουργός εἶναι τα πάντα καί ἐνεργεῖ με ὅλους τους θεούς. Ἔτσι καί οἱ νέοι θεοί, ὅπως του ὀνομάζει ὁ Πλάτωνας στὸν “Τίμαιο”, μιμούμενοι τον πατέρα τους, δημιουργοῦν ζωντανά πλάσματα θνητά καί τα δέχονται πάλι, ὅταν φθίνουν, γεννῶντας μαζί με τον Ἥφαιστο τους δεσμούς του ἐδῶ Κόσμου καί κατέχοντας οἱ ἴδιοι ἐκ των προτέρων τις αἰτίες της λύσης τους. Διότι σε κάθε περίπτωση αὐτὸς ποῦ περιέχει τον δεσμό γνωρίζει καί την ἀναγκαιότητα της λύσης του.