ἐκστρατεία του Διονύσου καὶ ἡ "Ἑλληνικότητα" του Ἀνατολίτικού πολιτισμοῦ

ἐκστρατεία του Διονύσου καὶ ἡ "Ἑλληνικότητα" του Ἀνατολίτικού πολιτισμοῦ


Πέρα ἀπὸ το μυθολογικό ἔπος των "Διονυσιακῶν" του Νόννου το ὁποῖο ἀναφέρεται σε ἕνα καθαρά γαστρονομικό ἡ οὐράνιο ἐπίπεδο με ἀπολήξεις στὴν χθόνα σχετικά με τις ἐκστρατεῖες του Διονύσου στὴν ἀνατολή, λαμβάνουμε ὥς κύρια πηγή το "Περί Ἴσιδος καὶ Ὀσίριδος" του Πλουτάρχου κεφ. 13.

<<Καὶ ὅταν βασίλευε ὁ Ὄσιρις τους μέν Αἰγύπτιους ἀμέσως ἀπήλλαξε ἀπὸ την γεμάτη στερήσεις θηριώδη ζωή ἀφοῦ τους δίδαξε την γεωργία,τους ἐθέσπισε νόμους καὶ τους δίδαξε νά τιμοῦν τους θεούς (σημ: ἀστρονομία, φιλοσοφία, τέχνη, μυθολογία). Μετά ταξίδεψε σε ὅλη τὴ γῆ καὶ ξημέρωσε τους τρόπους των ἀνθρώπων καὶ ἐλάχιστες φορές μάλιστα χρειάστηκε τα ὅπλα γιατί τις περισσότερες φορές τους ἔθελγε μέσῳ της μουσικῆς, του τραγουδιοῦ καὶ της πειθοῦς του λόγου. Γι' αυτό καὶ οἱ Ἕλληνες πίστευαν ὅτι εἶναι ὁ ἴδιος με τον Διόνυσο>>

.

Φυσικά δὲν θὰ πρέπει νά θεωρήσουμε τον Διόνυσο ὡς φυσικό ἱστορικό πρόσωπο ἀλλὰ ὡς ἕνα εὐρύτερο σύνολο στοιχείων καὶ καταστάσεων με βαθύ μυθολογικό ὑπόβαθρο το ὁποῖο ὡς ἔκφραση ἀποκτᾶ ὑπόσταση μέσα ἀπὸ τον συμβολισμό του Διονύσου δὲ Νόννος ἀναφέρει ὅτι ἐπικεφαλῆς της ἐκστρατείας του Διονύσου στὴν ἀνατολὴ ἦταν ὁ Ὀφέλτης ὁ ὁποῖος δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τον Ἀστερίωνα. Ὁ Διόνυσος σε γενικές γραμμές συμβολίζει την κάθοδο καὶ ἀνόδῳ των ψυχῶν σε σχέση με τον ἐνδοκοσμικό νοῦ καὶ τον Σείριο (Ὄσιριος),σε ἄμεση σχέση τις φάσεις της Σελήνης ὡς υἱός της Περσεφόνης (βλ. Ὀρφικούς Ὕμνους πρὸς Διόνυσον, Περσεφόνη, Εὔβουλο),με εὐρύτερες συμβολικές ἀπολήξεις στὸ πολιτισμικό ὑπόβαθρο του Μεσογειακοῦ χώρου καὶ δή του ελλαδικού.

Ὅπως ἀναφέρει καὶ ὁ Εὐριπίδης στὶς "Βάκχαι" στίχο 270: <<<<Δύο δυνάμεις πρῶτο ἦρθαν στοὺς ἀνθρώπους, ἡ θεά ΔΗΜΗΤΡΑ ἡ Γῆ ἡ ὅπως θέλεις πές την ποῦ θρέφει τους ἀνθρώπους Μετά ἦρθε της ΣΕΜΕΛΗΣ γόνος ὁ ΔΙΟΝΥΣΟΣ ποῦ με τον οἶνο (σημείωση γραφόντα: ἀναφέρεται ὄχι μόνον στὸν οἶνο καθ'αυτό ὥς ποτό,ἀλλὰ στὸ νηπενθές νάμμα των μυστηρίων,της μουσικῆς,του χοροῦ,του πολιτισμοῦ καὶ των τεχνῶν) παύει τὴ λύπη τῶν θνητῶν. Καὶ σὰν χορταίνουν το ποτό ἀπ' του ἀμπελιοῦ τὴ ροή,ὕπνο δίνει καὶ λήθη στὰ κακά της ἡμέρας. Θεός χύνεται σπονδή στοὺς ἀθανάτους ὥστε γιὰ χάρη του οἱ θνητοί νά μὴν στεροῦνται πλούτη. Τον περιγελᾶς ποῦ στὸν ΜΗΡΟ εἶναι ραμμένος; Θὰ σου ἐξιστορήσω μία ὄμορφη ἱστορία: Ὅταν ὁ ΖΕΥΣ ἀπ' τὴ φωτιά του κεραυνοῦ τον πῆρε στὸν Ὄλυμπο τον ἔφερε ὥς θεῖον βρέφος. Ἡ ἬΡΑ βάλθηκε νά τον διώξει ἀπὸ τον ΟΥΡΑΝΟ. Ὁ ΖΕΥΣ σὰν μέγας θεός κάτι ἄλλο μηχανευθεῖ Απ'τον ΑΙΘΕΡΑ ποῦ κυκλώνει τὴ χθόνα μέρος κόβει καὶ φτιάχνει ἄλλον ΔΙΟΝΥΣΟ καὶ ΟΜΗΡΟ τον δίνει νά πάψει το νεῖκος της γιὰ το Διόνυσο. Καὶ με τα χρόνια εἴπανε πώς τράφηκε ραμμένος μέσα στοῦ Δία το Μηρό καὶ το μετέλλαξαν σε ΟΜΗΡΟΣ κι ἔτσι το μῦθο πλάσανε πώς τάχα ὁ Διόνυσος ἦταν ὅμηρος της Ἤρας>>. Ὁ ΑΣΤΕΡΙΩΝ ὡς Υἱός του Κομήτου (βλ. "Ἀργοναυτικά" Ὀρφέως στίχο 164) σχετίζεται ἄμεσα με την Κρήτη καὶ τον (πρό)Μινωικό πολιτισμό της. Ἄς μὴν ξεχνᾶμε ὅτι ἡ Κρήτη ἔλαβε το ὄνομα της ἀπὸ τον βασιλιά Κρίς ἐνῶ πρὶν ὀνομαζόταν Αίθρα.

Ὁ Ἀστερίων ἔλαβε ὡς σύζυγο την Εὐρώπη καὶ "υἱοθέτησε" τους υἱούς της ἀπὸ τον Δία, τον Μίνωα, τον Ραδάμανθυ καὶ τον Σαρπηδώνα. Οἱ παραπάνω πληροφορίες συνδέονται κυρίως με τα Αστερούσια Ὄρη καὶ τον Τσούτσουρα, το πιθανό μέρος συνάντησης του Μίνωα με τον Δία, ὅπου κάθε 9 ἔτη ἐλάμβανε τους νόμους του βασιλείου του καὶ ὅπως ἀναφέρει ὁ Ὅμηρος ἐννεαώρως ἐβασίλευε. Ὁ δὲ Ἀστερίων κατά την παράδοση συνδέεται καὶ με τον Μινώταυρο. Στήν Ἱστορία του Ἑλληνικοῦ Ἔθνους διαβάζουμε σχετικά: <<Στήν Κρήτη,ὁ Ταῦρος ταυτίζεται με τον Οὐρανό καὶ τον Ἥλιο ποῦ γονιμοποιοῦν τὴ Γῆ, ἐνῶ το θηλυκό στοιχεῖο συσχετίζεται με τὴ Σελήνη, ποῦ το σχῆμα της θυμίζει τα κέρατα. Ἔτσι, ὁ Γάμος του Ταύρου με την Ἀγελάδα, εἶναι μαζί Γάμος Ἥλιου καὶ Φεγγαριοῦ Ἀργότερα, τα πρόσωπα του Ἱεροῦ αὐτοῦ Γάμου τα ὑποδύεται ὁ Βασιλιάς καὶ ἡ Βασίλισσα της Κνωσοῦ ποῦ το ὄνομα της Πασιφάη δηλαδή Ὁλόφωτη, δείχνει ἀκριβῶς τὴ σχέση Βασίλισσας-Θεάς με την Σελήνη. Ὁ Υἱός της ὁ Μινώταυρος, ἄνθρωπος με κεφαλή Ταύρου, λέγεται καὶ <<Ἀστερίων>>,γιατί καὶ αὐτὸς, ὅπως καὶ ὁ πατέρας του σχετίζεται με τον ἔναστρο οὐρανό..>> Στὸν Ὀρφικὸ Ὕμνο στὸ Διόνυσο ἀναφέρεται: <<Τον βαρυβρόντη Διόνυσο ποῦ Εὔαν Εὐοί κραυγάζει, τον πρωτογενῆ ποῦ ἔχει δυό φύσεις καὶ γεννηθεῖ τρεῖς φορές τον Βασιλέα Βάκχειο ποῦ ζεῖ μέσα στοὺς ἀγροὺς, τον Δίμορφο,το Διπλοκερασφόρο,τον Κισσοστεφανομένον, τον Ἀπόκρυφον ποῦ εἶναι Βακχικός,Ἁγνός,με Ταύρου Πρόσωπο>> Τα παραπάνω σχετίζονται καὶ με την Ἀμάλθεια Αἴξ ποῦ ἔθρεψε τον νεογέννητο Δία στὸ Ἰδαῖον Ἄντρον ὅπως καὶ με τους Ἰδαίους δάκτυλος καὶ τους Κορυβαντικούς Χορούς, τους Κουρήτες καὶ την θεμελίωση του Μινωικοῦ Πολιτισμοῦ ποῦ σὰν κυρίαρχο σύμβολο εἶχε τον Διπλοῦν Πέλεκυν καὶ τον Ταῦρο πάνω στὴν μητριαρχική πελασγική Κρήτη.

Ἕνα πρόχειρο συμπέρασμα εἶναι ὅτι ὁ Ἀστερίων συνδέεται ἄμεσα με τον Διόνυσο. Κατά κάποιο τρόπο θὰ μπορούσαμε νά ποῦμε ὅτι ὁ πρῶτος εἶναι προσωποποιήση του δευτέρου. Ἄν ὁ Διόνυσος εἶναι κάτι το πολύ γενικό στὰ δισερεύνητα πλαίσια της μυθολογίας, τότε ὁ Ἀστερίων εἶναι κάτι πιὸ εἰδικό Δύο στοιχεῖα ποῦ ρίχνουν ἀρκετὸ φῶς στὰ μυστήρια ποῦ περικλείουν το πρόσωπο του Διονύσου μέσα στὴν μυθολογία. Αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι ὁ Ἀστερίων καὶ οἱ ὑπόλοιποι Ἀργοναῦτες ἦταν φυσικά ἱστορικά πρόσωπα ἀλλὰ προσωποποιήσεις ποῦ ἀπεικονίζουν συμβολικές μυθολογικές/κοσμογονικές/ψυχοκαθοδικές καταστάσεις με ἀπολήξεις στὴν χθόνα. Ὁ,τι ἰσχύει δλδ καὶ με τους θεούς ἀλλὰ σε ἀκόμη εὐρύτερα ἐπίπεδα, με την διαφορά ὅτι ὁ Διόνυσος ἐνσαρκώνει τους θεούς ἀπὸ το μικροκοσμικό- ὑποατομικό ὡς το μακροκοσμικό- ὑπερκόσμιο ἐπίπεδο ὡς δομή ἡ ἐκφράση ἑνός νοῦ παρά ὡς ὀντότητα Ἀφοῦ δὲν ἀφήσαμε ἀσαφές καὶ αὐτὸ το ζήτημα, ἀλλὰ σηματοδοτήσαμε κάποιες πτυχές του, πᾶμε παρακάτω.

Οἱ ἀπόγονοι ἡ το ἀποτέλεσμα της ἐκστρατείας του Αστερίωνος στὴν ἀνατολὴ εἶναι οἱ Δραβίδες καὶ ὁ Ἰνδικός πολιτισμός. Ἡ σχέση της ελληνικής φιλοσοφίας με τις ἀνατολικές θρησκεῖες εἶναι ἄμεση καὶ πολύ στενή με τὴ χαώδη διαφορά ὅτι οἱ θρησκεῖες -ἀνατολικές καὶ μιμῆ- εἶναι δόγματα δηλαδή κλειστές σε νέες ἰδέες, ἐνῶ ἡ φιλοσοφία εἶναι ἀνοικτή σε διαρκῶς νέες ἰδέες Ἔχουν ὅμως πάρα πολλά κοινά με την Κοσμοθεώρηση των Ἑλλήνων καὶ κυρίως των Πυθαγορίων, των Πλατωνικῶν καὶ του Ηράκλειτου δίχως νά γνωρίζω καὶ νά μπορῶ νά ἀπαντήσω το γιατί. Ἴσως οἱ Ἕλληνες φιλόσοφοι νά σχετίζονται με τους Ντέβα Αβατάρ του Ἰνδουϊσμοῦ.. Ἡ ἰνδουϊστική φιλοσοφία μιλάει γιὰ ἕναν ὑλικὸ κόσμο ψευδαισθήσεων ὅμοιο με το "Μή ὄν" των Ἑλλήνων καὶ κυρίως των επικούριων, των σοφιστῶν (με ἄλλες διαφορές) καὶ των σκεπτικῶν Ἡ ὕλη διαρκῶς ὑπόκειται στὸν νόμο της φθοράς γιʼιʼ αὐτὸ καὶ δὲν μπορεῖ νὰ συλληφθεῖ ἀπὸ τον νοῦ μας μέσῳ των αἰσθήσεών μας, καθώς αὐτὸ πουποῦ παρατηροῦμε τώρα μετά ἀπὸ λίγο θὰ ἀλλάξει, ἀκόμη κι ἐμεῖς οἱ ἴδιοι θὰ ἀλλάξουμε Πάνω σε αὐτή τή λογική ἔρχεται ἡ πλατωνική φιλοσοφία σαφῶς ἐπηρεασμένη ἀπὸ την ἐλεατική νὰ ὑποστηρίξει ὅτι το Ὅλον εἶναι Πολλά καὶ Ἐν με τή διαφορά ὅτι κάποιοι ἐκ τῶν Ἐλεατών ὅπως ὁ Ζήνων καὶ ὁ Παρμενίδης ὑποστήριξαν ὅτι το Ἐν προϋπάρχει των Πολλῶν καὶ κάποιοι ἐξ αἰτῶν ὅπως ὁ Ἐμπεδοκλῆς ὑποστήριξαν ὅτι το Ἐν καὶ τα Πολλά συνυπάρχουν. Ὁ δὲ Πλάτων θεώρησε ὅτι στὸν Ὑλικὸ κόσμο ἐπικρατεῖ ἡ Λήθη ἐνῶ στὸν κόσμο των Ἰδεῶν ἡ Α-λήθεια καὶ σκοπός ὅλων των ὄντων εἶναι ἡ ἀνελίξη πρὸς αὐτὴν, κάτι ἀνάλογο με τον πραγματικό σκοπό της ζωῆς στὸν Ἰνδουϊσμό καὶ κυρίως τον Μπεκτιβεντάντα Σουάμι Πραμπουπάντα ἡ φιλοσοφική θεώρηση του ὁποίου ἄρχισε νὰ προσδιορίζει τα λεπτά ὅρια μεταξύ ἰνδουϊστικῆς φιλοσοφίας ,θρησκείας καὶ μυστικισμοῦ

Ὁ Κρίσνα ὁ "ἄπειρα ἑλκυστικός" του ινδουισμού ἐπὶ της οὐσίας εἶναι ὁ "ἄπειρα ἑλκυστικός" κόσμος των Ἰδεῶν του Πλάτωνα καὶ σκοπός των ψυχῶν εἶναι κατά τον Πλάτωνα ἡ συναναστροφή με τις ἀληθινές Ἰδέες πρὸς αὐτόβουλη καὶ συνειδητή μείωση των υλικών παθών, με ἀποτέλεσμα την λύτρωση των ψυχῶν καὶ την ἀπελευθέρωσή τους ἀπὸ τα δεσμά της ὕλης καὶ της διαρκοῦς παλιγγενεσίας (μετεμψύχωσης) θεωρία σαφῶς προερχόμενη ἀπὸ τους Ὀρφικούς καὶ του Πυθαγόρειους. Ὁ Κόσμος των Ἰδεῶν λοιπόν εἶναι το ἀληθινό ΕΙΝΑΙ το ὁποῖο εἶναι κάτι σὰν καθαρό φῶς καὶ αείζωη ἐνέργεια ἀλλὰ περισσότερο ἰδεατό Ὡστόσο ὁ Πλάτων διατηρῶντας ταυτόχρονα καὶ τις παραδόσεις των προσωκρατικῶν Ἐλεατῶν ὡς πρὸς το ΈΝ διατύπωσε ὅτι το ΕΝ εἶναι διφυές ὡς ΕΕΝ τέλειο (ἐνέργεια) καὶ ὡς Μονάδα ἐξελίσιμη (ὕλη) ἐντός του ὁποίου ὡστόσο το ἀρχικό ΈΝ το πλατωνικό Ἀγαθὸν διατηρεῖ την ὑπερβατικότητά του σε σχέση με το ὄντως Ὄν ἡ Μονάδα ἡ ὁποῖα μετέχει στὸ γίγνεσθαι καὶ συνεπῶς εἶναι ταυτόχρονα καλή καὶ κακή ἡ ὀρθότερα φθαρτή καὶ ἄφθαρτη Ὁ δὲ Ἀριστοτέλης ἀναφέρει ὅτι το Ὅλον εἶναι Οὐσία Πάνω στὴν ἔννοια του καλοῦ καὶ του κακοῦ ὁ Ἡράκλειτος ἀναφέρει "Το καλό καὶ το κακό εἶναι ἕνα καὶ το αὐτὸ" ἀπόσπασμα 58 ὅσον ἀφορᾶ το Ὅλον, ἐνῶ ὅσον ἀφορᾶ το ΈΝ λέει Ἕνα εἶναι το σοφό, νὰ γνωρίσεις τον λόγο ποῦ κυβέρνησε τα πάντα μέσῳ των πάντων" στὸ ἀπόσπασμα 41. Διαβάζοντας στὸ βιβλίο "Τέλειες ἐρωτήσεις τέλειες ἀπαντήσεις" του Σουάμι Πραμπουπάντα σελ. 35 <<Βασάμσι τζιρνάνι γιατά βιχάγια , ποῦ σημαίνει "Τώρα φοράς ἕνα πουκάμισο καὶ ὅταν παλιώσει θὰ το πετάξεις καὶ θὰ πάρεις ἄλλο">> βρίσκουμε την ρήση του Ηράκλειτου ποῦ ἀναφέρει <<ἀθάνατοι θνητοί , θνητοί ἀθάνατοι>> 62 καὶ "εἶναι τέρψη ἡ θάνατος γιὰ τις ψυχές νὰ γίνονται ὑγρές Τέρψη εἶναι ἡ πτώση στὴ γέννηση.

Ἡ ζωή μας γεννιέται ἀπὸ τον θάνατό τους καὶ ἡ ζωή μας γεννιέται ἀπὸ τον θάνατό τους" ἀπόσπασμα 77. Συνεχίζοντας τον Διάλογό του ὁ Πραμπουπάντα στὸν διάλογό του (σχεδόν πλατωνικό) συνεχίζει λέγοντας "Τί εἶναι αὐτὸ ποῦ ἀλλάζει το ἄλλο ; Τι εἶναι αὐτὸ ποῦ μένει σταθερό; (θυμίζοντας τον διάλογο "Τίμαιο" ποῦ ρωτάει ὁ Σωκράτης "Τι εἶναι αὐτὸ ποῦ ὑπάρχει ἀεί καὶ δὲν γεννήθηκε καὶ τί ἐκεῖνο ποῦ διαρκῶς γίνεται;) Συνεχίζοντας ὁ Σουάμι: Το ΆΤΜΑ (ψυχή).Ἀπὸ τή μία ζωή στὴν ἄλλη Ὁ πραγματικός σου ἑαυτός Ποιός εἶναι αὐτὸς ποῦ μιλάει μέσα σου;Ποιός εἶναι αὐτὸς ποῦ μιλάει μέσῳ ἐμοῦ;" Πάνω σε αὐτὸ ὑπενθυμίζω το σοφό γνωμικό των προγόνων μας ΓΝΩΘΙ Σ' ΑΥΤΟΝ σε ἰσορροπία πάντα με το ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ. Ὁ Κρίσνα καὶ το Ἄτμα. Ὁ Ἀπόλλων καὶ ὁ Διόνυσος. Το ΕΝ καὶ τα Πολλά. Ἡ Ὕλη καὶ ἡ Ἐνέργεια Το Εἶναι καὶ το Μὴ Εἶναι Ἡ Ψυχή καὶ ὁ Θεός. Ἐντὸς του Γίγνεσθαι τῶν προσωκρατικῶν "ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΡΕΙ" ποῦ θὰ ἔλεγε καὶ ὁ Ἡράκλειτος Τα πάντα μεταστοιχειώνονται σε διάφορες μορφές ὕλης καὶ ἐνέργειας καὶ ἡ ἀνθρώπινη ὕπαρξη καὶ ὑπόσταση εἶναι μέρος τους ἐμπεριέχοντας τον ἀνθρώπινο λόγο ὡς μέρος του συμπαντικοῦ ὁ ὁποῖος μετέχει μεταξύ φθοράς καὶ ἀφθαρσίας, χρόνου καὶ αἰωνιότητας, ὕλης καὶ ἐνέργειας "Ὅσο μακριά κι ἄν σε βγάλει ὁ δρόμος τα πέρατα της ψυχῆς δὲν θὰ τα βρεῖς, τόσο βαθύ λόγο ἐμπεριέχει λέει ὁ Ἡράκλειτος δέσποσα 45 καὶ "Σʼ ὅλους τους ἀνθρώπους ἔχει δοθεῖ ἡ αὐτογνωσία καὶ ἡ φρόνηση 116,"στὰ ἰδία ποτάμια μπαίνουμε καὶ δὲν μπαίνουμε εἴμαστε καὶ δὲν εἴμαστε" ἀπόσπα. 49 ἀλλὰ ταυτόχρονα "ἀδύνατον νὰ μποῦμε δύο φορές στὸν ἴδιο ποταμό" ἀπόσπασμα 91 καθώς τα πάντα μεταβάλλονται ὅπως "το πῦρ ζεῖ το θάνατο της γῆς, κι ὁ ἀέρας το θάνατο του πυρός, το ὕδωρ το θάνατο του ἀέρα καὶ ἡ γῆ του ὕδατος Ἡράκλεις. ἀπόσπ. 76.

Βάση τοῦ Ἰνδουϊσμοῦ καὶ τῶν ἀνατολικῶν φιλοσοφιῶν τα πάντα μεταστοιχειώνονται καὶ ἀποτελοῦν μία πλάνη γιὰ τον ἄνθρωπο (Μάγια) διότι τίποτε δὲν κρατάει γιὰ πάντα καὶ δὲν ὑπάρχει ἀμετάβλητο, ἐνῶ το μόνον ἀληθινό εἶναι ἡ οὐσία των πάντων το ἄπειρα ἑλκυστικό (Κρίσνα) εἶναι αὐτὸ ποῦ ὑπάρχει ἀμετάβλητο σὰν κοσμική ἐνέργεια (Ατμα) καὶ σκοπός της εἶναι ἡ ἐπιστροφή πρὸς την εὐδαιμονία (Νιρβάνα) μέσῳ της διαλεκτικῆς μας σχέσης με τή ζωή καὶ το θάνατο (Διαλογισμός) καὶ της ἄσκησης/αναπνοής του αθλητισμού-άθλων (Γιόγκα/Ζέν). "Διόνυσος καὶ Αϊδης ἐν καὶ το αὐτὸ" Ἡράκλειτος απόσπ. 15. ΓΙΝ καὶ ΓΙΑΝΓΚ... Ὁ Ἡράκλειτος καὶ ὁ Πλάτων ἦταν δύο ἀπὸ ὅλους τους Ἕλληνες Την "ἑλληνικότητα" του πολιτισμοῦ της ἀνατολῆς ἦρθε νὰ ἐνδυναμώσει καὶ νὰ ἀναζωπυρώσει ἡ ἐκστρατεία ἐλλογοποίησης του Ἀλεξάνδρου στὴν Ἀνατολὴ, ὁποῦ ἐκεῖ συνάντησε πολιτισμούς ποῦ του εἶπαν "κι ἐμεῖς Ἕλληνες εἴμαστε" καὶ ὁ ἴδιος συχνά τους ἔλεγε "Καὶ τώρα μπορεῖτε νὰ καλεῖστε Ἕλληνες". Κατά κάποιο παράδοξο (;;;) τρόπο συναντοῦμε στοιχεῖα καὶ σύμβολα του ελληνικού πολιτισμοῦ ὄχι μόνον στὶς Ἰνδίες, ἀλλὰ καὶ στὴν Νότια Κίνα καὶ στὸ Θιβέτ. ἄν παρατηρήσουμε φυσιογνωμικά καὶ πολιτισμικά την φυλή των Καλάς στὸ Ἀφγανιστάν ἡ την φυλή Σίκχ (Σινδούς) στὰ σύνορα του Πακιστάν θὰ βγάλουμε ἀρκετὰ σημαντικά συμπεράσματα. Μετά ἀπὸ αὐτὰ ἄς σκεφτοῦμε τον ρόλο των Ταλιμπάν ἀπέναντι στὴν παγκοσμιοποίηση ὡς πυρῆνας ἀντίδρασης καθώς καὶ τον πνευματικό ρόλο των Σούφι της βόρειας Ἰνδίας καὶ του Θιβέτ στὴν Ἀσιατική Ἤπειρο

Ἄς μὴν ξεχνᾶμε ὅτι κατά την μυθολογία ὁ Διόνυσος μεγάλωσε στό ὀρός της Νύσσας (βλ. "Ἀλεξάνδρου Ἀνάβασις" του Ἀρριανού Δ/27 Ι ) ἀλλὰ καὶ λαμβάνοντας ὑπʼ ὄψιν το ἀκόλουθο ἀπόσπασμα του Ἀρριανοῦ ἀπὸ τα "Ἰνδικά" (Ε 12) σχετικά με την καταγωγή των Σίβας ἡ Σίνδων καὶ λαμβάνοντας υπʼ ὄψιν την ἐτυμολογική συγγένεια των Σίβας με την Ἰνδική Θεότητα Σίβα....: <<Ὅσον ἀφορᾶ τους Σίβας οἱ οποίοι ἦταν γένος Ἰνδικόν ἐπειδὴ ὁρισμένοι τους εἶδαν νά ντύνονται με δέρματα, ἰσχυρίζονται ὅτι εἶναι ὑπολείμματα του στρατοῦ ἐκ της ἐκστρατείας του Ἡρακλέους ἐπειδὴ μάλιστα οἱ ΣΣίβαι φέρουν καὶ ράβδο ὡς ἀνάμνησιν του ροπάλου του Ἡρακλέους>>. ἐνῶ στά "Ἀργοναυτικά" του Ὀρφέως στίχος 1046 διαβάζουμε: <<Ἔπειτα τρέχοντες (ἡ Μήδεια καὶ ὁ Ἰάσων) το ρεῦμα του ποταμοῦ Φάσι λόγο ἀνοησιῶν εἰς το μέσο της πεδιάδος ἔφτασαν ποῦ κατοικοῦν οἱ Γυμνοί,οἱ Βουονόμαι,καὶ οἱ ἀγρότες Ἄρκυες,ἐπίσης καὶ ἡ φυλή των Κερκετικών περήφανων Σινδών>>. Ἢ σημερινή φυλή των Σίντ δλδ. Στήν παραπάνω εἰκόνα βλέπουμε Ἱερεῖς στὸ Θιβέτ σε τελετουργικό χορό. Παρατηρῆστε τις περικεφαλαῖες ποῦ φορᾶνε Σας θυμίζουν τίποτα;